ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ετοιμάζουν κατάργηση του ασύλου
H κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τα αντιδραστικά ΜΜΕ και το κατεστημένο του επιχειρηματικού πανεπιστημίου προωθούν την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή τη συρρίκνωσή του μέχρι εξαφάνισης. Ο λόγος είναι ότι αποτελεί συμβολικό και και ουσιαστικό μετερίζι του φοιτητικού, εκπαιδευτικού και λαϊκού κινήματος, που πρέπει να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί. Το επιχειρούμενο χτύπημα εναντίον του ασύλου είναι μέρος της ίδιας επιχείρησης περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία του εργατικού κινήματος. Η κυβερνητική επίθεση υποστηρίζεται δυστυχώς και από τη μεθοδευμένη και οργανωμένη δράση προβοκατόρων στο εκπαιδευτικό κίνημα.
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6542

Από το Μπέρκλεϊ και το Κεντ στη Σορβόνη και τη Γερμανία
ΟΙ ΞΙΦΟΛΟΓΧΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

«Θα κρατήσω τα πανεπιστήμια ανοιχτά ακόμα και με τις ξιφολόγχες, αν χρειαστεί» Η ρήση του Ρόναλντ Ρίγκαν το 1967, όταν ξεκινούσε τη σταδιοδρομία του ως κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, συμπύκνωνε την υπεραντιδραστική στροφή της αστικής πολιτικής στην αντιμετώπιση του εκπαιδευτικού κινήματος. Ωστόσο τρία μόλις χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1970, υποχρεώθηκε ο ίδιος να διατάξει το κλείσιμο του Μπέρκλεϊ. Παρά «τις ξιφολόγχες», το φόνο τότε τεσσάρων φοιτητών από την εθνοφρουρά στο Κεντ Στέιτ, το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα στάθηκε αδύνατο να κατασταλεί με άλλα μέσα.
Το εκπαιδευτικό και φοιτητικό κίνημα στο τέλος της δεκαετίας του ’60 ήταν δυνατό, με ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς. Έθετε πολιτικούς στόχους, δηλαδή στόχους πανεθνικής ισχύος, που έτειναν να ξεπεράσουν το εκπαιδευτικό ζήτημα. Η αστική τάξη, αντιδραστική πλέον, κάθε φορά που το εκπαιδευτικό κίνημα παίρνει ή τείνει να πάρει γενικότερα εργατικά πολιτικά χαρακτηριστικά, το αντιμετωπίζει με αδίστακτο αυταρχισμό κινητοποιώντας μέχρι τέλους τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, αστυνομία, στρατό, δικαστήρια, νέους νόμους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες δημιουργούνται ειδικές υπηρεσίες ασφαλείας, ενώ τα μεγάλα πανεπιστήμια έχουν ακόμη και δικά τους αστυνομικά τμήματα.
Στη Γαλλία αρκεί μια απλή έκκληση της πρυτανείας για να επέμβει η αστυνομία. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον Μάρτιο του 2006, όταν η αστυνομία χρησιμοποιώντας δακρυγόνα εισέβαλε στο ιστορικό πανεπιστήμιο της Σορβόνης, για να τερματίσει βιαίως την κατάληψη φοιτητών που διαμαρτύρονταν για τις μεταρρυθμίσεις, που προωθούσε η κυβέρνηση. Παρόμοια είναι η κατάσταση στη Γερμανία. Ισχύει ο βασικός κανόνας ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα, κάθε φορά που αυτή το κρίνει αναγκαίο, να αστυνομεύει και να επεμβαίνει στους χώρους του πανεπιστημίου. Η «περιφρούρηση της έννομης τάξης» μετατρέπεται πλέον σε αξία, με μόνιμο, από τότε, το μοτίβο και τις συνακόλουθες συζητήσεις για τα «εξωφοιτητικά» ή και «κακοποιά» στοιχεία που εκμεταλλεύονται τις χαλαρές δήθεν ρυθμίσεις των νόμων, την ατέλειωτη φιλολογία για τους 200 γνωστούς – αγνώστους και την αχαλίνωτη καταστροφολογία. Εξοργισμένοι οι διάφοροι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι και «ουδέτεροι» καθηγητάδες με μπαράζ δημοσιευμάτων βγάζουν …σπυριά με την κατάσταση στα πανεπιστήμια, τα οποία «έχουν γίνει ορμητήριο εγκληματιών» και απαιτούν «να καταργηθεί το άσυλο εδώ και τώρα».
Δημοσιεύματα και μοτίβα που είναι δύσκολο όμως να κρύψουν πως ο πραγματικός «μασκοφόρος», το αληθινό «κακοποιό στοιχείο», είναι ο πανεπιστημιακός εκπαιδευτικός, ο φοιτητής, το εκπαιδευτικό κίνημα που επιμένει ακόμα ανατρεπτικά να αναζητεί, να αμφισβητεί και κυρίως συλλογικά να διεκδικεί.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Θέλετε, δηλαδή, να είναι η ελευθερόφρων δημοκρατική συνταγματική σας τάξη πιο ανελέητη από οποιοδήποτε φεουδαρχικό καθεστώς της ιστορίας, όταν υπήρχαν τουλάχιστον κάποιοι τόποι ασύλου, ακόμα και για ληστές ή δολοφόνους; Είναι, άραγε, τόσο αλάθητη η ελευθερόφρων, δημοκρατική συνταγματική σας τάξη, ώστε κανείς να μην μπορεί να την αμφισβητήσει; Πιο αλάθητη απ’ όλους τους πάπες μαζί;» Η έκρηξη αυτή του διακεκριμένου γερμανού συγγραφέα, Χάινριχ Μπελ, το 1972, με αφορμή την υπεραντιδραστική στροφή των κυβερνώντων όσον αφορά στο πανεπιστημιακό άσυλο, έχει διαχρονική αξία.
Γιατί είναι ιστορικό γεγονός πως στην ανθρώπινη κοινωνία υπήρχαν διαχρονικά τόποι γενικευμένου ασύλου, «ακόμα και για ληστές ή δολοφόνους». Εξάλλου η ίδια η λέξη αποκαλύπτει τόσο το περιεχόμενο όσο και την ιστορία του ασύλου: η λέξη, από το στερητικό α- και το σύλον ή σύλη (δηλαδή, δικαίωμα σύλληψης, απαγωγής, αντιποίνου. Από το συλάν που σημαίνει αποσπώ, διαγουμίζω) σημαίνει γενικά τον ιερό τόπο ως τόπο καταφυγής, απ’ όπου δεν επιτρέπεται ν’ αποσπαστεί κανείς με τη βία ή να υποστεί μια άλλη βιαιοπραγία, γιατί η παράβαση ισοδυναμεί με ιεροσυλία).
Περιοχές ασύλου, μας πληροφορεί ο Π. Λεκατσάς, υπήρξαν ακόμη και ολόκληρες «πόλεις καταφυγής» που εξασφάλιζαν συντήρηση και ασφαλής διαμονή σ’ αυτόν που κατέφευγε εκεί. Τέτοιες «πόλεις και χώρους καταφυγής» μπορεί κανείς να συναντήσει σε διάφορες εποχές σε όλες τις ηπείρους. Από τους «άσπρους καταυλισμούς της ειρήνης» των βορειοαμερικανών ινδιάνων, ως τις πρωτόγονες φυλές της Αυστραλίας και από τους ναούς της κλασσικής Ελλάδας που προστάτευαν κάθε ικέτη και τους χριστιανικούς ναούς (όπου το λείψανο έστω του πνεύματος του χριστιανισμού που δεινοπάθησε με τους διωγμούς, κάνει τους χριστιανικούς ναούς τόπους καταφυγής και ασύλου), ως τα σημερινά πανεπιστήμια και τις πρεσβείες.
Αλλά είναι αυτό το κρίσιμο ερώτημα, για την «αλάθητη δημοκρατική συνταγματική σας τάξη, πιο αλάθητη απ’ όλους τους πάπες μαζί ώστε κανείς να μην μπορεί να την αμφισβητήσει», που συμπυκνώνει την υπεραντιδραστική μετεξέλιξη της αστικής δημοκρατίας στη νέα εποχή. Και επομένως την πολιτική του αστικού κράτους και των κυβερνήσεων στο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου.
Στην Ελλάδα την προπερασμένη εβδομάδα ο Κ. Καραμανλής προανήγγειλε αλλαγή στο νόμο για το άσυλο «αν δεν γίνει σεβαστός ο ισχύων». «Τότε ο νόμος θα αλλάξει και πάλι, ακριβώς για την προστασία της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και όχι των εχθρών τους».
Είχε προηγηθεί καταιγίδα δημοσιευμάτων του στυλ «Άσυλο και καταλήψεις, καρκίνωμα στο σώμα της Δημοκρατίας», «Καθαρή λύση είναι η άρνηση και η καταδίκη του “ασύλου” και των καταλήψεων από τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία», επίσης η δήλωση της νέας διοίκησης της ΠΟΣΔΕΠ περί «απερίφραστης καταδίκης της βίας στα ΑΕΙ» με το αίτημα «όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το άσυλο».
Κλήσεις και επικλήσεις επίσης βουλευτών, ευρωβουλευτών, πρυτάνεων και καθηγητών προς την πανεπιστημιακή κοινότητα ότι «η ευθύνη της έγκειται στην ομαλή διεξαγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Άρα δεν μπορεί να ανέχεται την παρακώλυσή της από καταλήψεις τμημάτων, γραφείων διδασκόντων». (Τρακατέλλης, ευρωβουλευτής της ΝΔ και πρώην Πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου), ο οποίος μάλιστα ολοκληρώνει, μορφοποιεί αλλά και αποκαλύπτει την πολιτική γραμμή των «από πάνω»: «Το καίριο χτύπημα, όμως, πιστεύω ότι θα δοθεί με την έγκριση εσωτερικού κανονισμού των ιδρυμάτων, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Ο κανονισμός προβλέπει δικαιώματα και υποχρεώσεις διδασκόντων και διδασκομένων, περιλαμβανομένων και πειθαρχικών μέτρων, μεταξύ των οποίων η προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας, ακόμη και η οριστική διαγραφή».
Η αντιδραστική συμπλήρωση του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Ν. Κ. Αλιβιζάτου: «Το άσυλο δεν κατοχυρώνεται νομοθετικά πουθενά στον κόσμο. Γιατί, στις μεν δημοκρατίες, η αστυνομία ούτε που διανοείται να επέμβει στα ΑΕΙ χωρίς να κληθεί από τις πανεπιστημιακές αρχές. Στις δε δικτατορίες επεμβαίνει ούτως ή άλλως χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Η ρητή νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου, με τον νόμο – πλαίσιο του 1982, είχε συμβολικό νόημα. Θεσπίστηκε για να τιμήσει τους φοιτητικούς αγώνες κατά της δικτατορίας, και όχι γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο παραβιάστηκε ποτέ, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Για συμβολικούς λοιπόν πρωτίστως λόγους, πρέπει και σήμερα η νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου να καταργηθεί».
Ο σημερινός υπουργός Παιδείας στις 31 Μάρτη συμπύκνωσε την κυβερνητική πολιτική με το πλαίσιο των τριών σημείων, όπως ο ίδιος το ανέλυσε αμέσως μετά την πρώτη συνάντηση με τη νεοεκλεγείσα διοίκηση της (ΠΟΣΕΠ): «Πρώτον, όταν μιλάμε για άσυλο, μιλάμε για χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, απόψεων, έρευνας και διδασκαλίας. Άρα, από τη δική μας πλευρά, κύριο μέλημα είναι να θωρακίζουμε το άσυλο των ιδεών. Δεύτερον, υπάρχει νόμος για το άσυλο και ο νόμος αυτός πρέπει να εφαρμόζεται, εκεί που μπορεί να εφαρμοστεί. Και τρίτον, υπάρχει το αυτοδιοίκητο και η αυτοτέλεια των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και, ως εκ τούτου, δεν μπορώ να παρεμβαίνω σε ζητήματα που αφορούν στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα».
Οι παραπάνω δηλώσεις περιλαμβάνουν αλήθειες, διαστρεβλώσεις της αλήθειας και ψέματα. Κυρίως όμως αποκαλύπτουν πολιτικές. Είναι διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, απόκρυψη και ψέμα, πως το άσυλο σε συνθήκες δημοκρατίας δεν παραβιάζεται δια της αστυνομίας. Μια πλευρά της ιστορίας του πανεπιστημιακού ασύλου ταυτίζεται με την ιστορία των παραβιάσεών του. Ακόμη και στην αυγή του ελληνικού κράτους, το 1896 η αστυνομία «εκδίδει 90 εντάλματα σύλληψης» σε βάρος των τότε καταληψιών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου με αφορμή το ζήτημα της Κρήτης, που έχει λάβει διαστάσεις.
Μεταπολιτευτικά, τον Μάιο του 1977, ο Εισαγγελέας του Αρείου Π¨αγου Μπλέτσας γνωμοδότησε ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις «εάν αυταί παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετατράπηκαν σε πολιτικές συναθροίσεις», καθώς και «να ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς» των «εγκλημάτων» της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό και της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους. Οι θυελλώδεις αντιδράσεις ανάγκασαν τον υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη να ξεκαθαρίσει ότι «η κυβέρνηση αναγνωρίζει ουσιαστικά και στην πράξη το πανεπιστημιακό άσυλο».
Στην Πάτρα στις 20 Μάρτη 1978, όταν οι φοιτητές του υπό κατάληψη πανεπιστημίου επιχειρούν πορεία προς τη Νομαρχία, διαλύονται βίαια από τα ΜΑΤ, τα οποία στη συνέχεια εισέβαλαν στο κτίριο. Στην Αθήνα, η μέθοδος της «θερμής καταδίωξης» θα εγκαινιαστεί τον Αύγουστο του 1979. Υλοποιώντας κυβερνητική απαγόρευση προγραμματισμένου φοιτητικού κι εργατικού συλλαλητηρίου κατά της λιτότητας, η αστυνομία «οργώνει» αλλεπάλληλες φορές το χώρο των Προπυλαίων και κατόπιν εισβάλει στη Νομική. Πιο «δυναμική» θα είναι η εισβολή της 25ης Οκτωβρίου 1979, πάλι στη Νομική: προκειμένου να αποτρέψουν κατάληψη της σχολής από φοιτητές που διαμαρτύρονται κατά του ν. 815, τα ΜΑΤ φτάνουν μέχρι την ταράτσα ξυλοκοπώντας αδιάκριτα όποιον βρίσκουν μπροστά τους.
Στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, το πανεπιστημιακό άσυλο, θα γίνει σεβαστό όσον αφορά καταλήψεις αποφασισμένες από φοιτητικές γενικές συνελεύσεις (η αστυνομία αποφεύγει να μπει σε κάποια σχολή το «θερμό φθινόπωρο» του 1987), δεν αποφεύγονται όμως οι παραβιάσεις. Στις 14 Οκτωβρίου 1983, μεγάλες δυνάμεις αστυνομικών και ΜΕΑ με πολιτικά διαλύουν με πρωτοφανή βία συγκέντρωση της Επιτροπής Για το Στρατό, προχωρώντας σε ξυλοδαρμούς και συλλήψεις πάνω στα Προπύλαια. Το 1985, μετά τη δολοφονία του μαθητή Μιχάλη Καλτεζά από σφαίρα αστυνομικού, γίνεται κατάληψη από αναρχικούς στο Χημείο. Η αστυνομία, με άδεια της υπό το νόμο προβλεπόμενης τριμελούς επιτροπής, μπαίνει στο Χημείο και πραγματοποιεί ξυλοδαρμούς και 37 συλλήψεις. (Για την ιστορία, στην επιτροπή μετείχε ο λέκτορας Μαυράκης, μετέπειτα γενικός διοικητής της ΔΕΗ επί ΠΑΣΟΚ με το γνωστό «δωράκι» 500.000.000 δρχ. στον εαυτό του). Την άνοιξη του 1986 αστυνομικοί αποκλείουν με «κορδόνια» τα Προπύλαια έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να καταφύγει στο χώρο του ασύλου! Τον Ιούνιο του 1986, στη Θεσσαλονίκη, τα ΜΕΑ καταδιώκουν επί ώρες μια εκατοντάδα αναρχικών από τη μια σχολή της πανεπιστημιούπολης στην άλλη. Το 1995, μετά την πορεία της 17 Νοέμβρη, γίνεται κατάληψη στο ΕΜΠ. Τα ΜΑΤ εισβάλουν στο Πολυτεχνείο και πραγματοποιούν 500 συλλήψεις!
Εξάλλου από την ιστορία του παγκόσμιου φοιτητικού κινήματος ωμές παραβιάσεις του πανεπιστημιακού ασύλου έχουν επιχειρηθεί σε δημοκρατικά καθεστώτα (Γαλλία, ΗΠΑ, Γερμανία) και θύμα τους υπήρξαν οι ίδιοι οι φοιτητές και όχι κάποιοι μυστηριώδεις «γνωστοί – άγνωστοι». Το ίδιο το έναυσμα για την εξέγερση του Μάη του 1968 δόθηκε από την εισβολή της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης (3 Μαΐου) ύστερα από άδεια του πρύτανη Ζαν Ρος, προκειμένου να εκδιωχθούν 500 περίπου «λυσσασμένοι» (enrages) ακροαριστεροί, που διαμαρτύρονταν για την παραπομπή σε πειθαρχικό του Κον Μπεντίτ.
Το φοιτητικό άσυλο λοιπόν παραβιάζεται από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής όταν το πανεπιστημιακό κίνημα αποκτά ή τείνει να αποκτήσει γενικότερα πολιτικά χαρακτηριστικά και ισχυρούς δεσμούς με το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Μετά το 2003 μάλιστα και στις δυο ακτές του Ατλαντικού αυξάνονται οι καταγγελίες για ωμή παρέμβαση των διωκτικών αρχών στα πανεπιστήμια με άλλοθι την αντιτρομοκρατική υστερία.
Λογοκριδία της αγοράς στα ΑΕΙ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Αντιστρέφουν επίσης την αλήθεια και κρύβουν τις πραγματικές τους προθέσεις ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Παιδείας και οι παρ’ αυτών μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι και καθηγητάδες, όταν ισχυρίζονται πως «όταν μιλάμε για άσυλο, μιλάμε για χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, απόψεων, έρευνας και διδασκαλίας. Άρα, από τη δική μας πλευρά, κύριο μέλημα είναι να θωρακίζουμε το άσυλο των ιδεών».
Στις ΗΠΑ κυρίως, αλλά όχι μόνο, τμήματα ή πανεπιστημιακοί που είναι με τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου απωθούνται στο περιθώριο. Δεν είναι σπάνιο, επίσης, το φαινόμενο όπου ερευνητές και πανεπιστημιακοί που δεν τοποθετούνται από την πλευρά της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης (Bing Bang) υποχρηματοδοτοϋνται. Σε μια χαρακτηριστική για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπόθεση, η βρετανική αστυνομία συνέλαβε φοιτητή στο πανεπιστήμιο του Νότινγχαμ, ο οποίος θεωρήθηκε ύποπτος εξτρεμιστής επειδή «κατέβασε» από το ίντερνετ ένα εγχειρίδιο της Αλ Κάιντα που θα χρησιμοποιούσε στη δικτατορική του διατριβή (Γκάρντιαν, Μάης του 2008). Ο φοιτητής αφέθηκε ελεύθερος μετά από μερικές μέρες μετά τις έντονες αντιδράσεις που εξέφρασε το διδακτικό προσωπικό και οι φοιτητικοί σύλλογοι.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες πολλοί πανεπιστημιακοί που έχουν διαφορετικές απόψεις για την εξωτερική πολιτική της χώρας ή για το Ισραήλ χαρακτηρίζονται «εχθροί του έθνους» και απαξιώνονται. Από το 2002 η ιστοσελίδα Campus Watch κατονομάζει πανεπιστημιακούς που «έχουν το θράσος» να υιοθετούν απόψεις πέρα από την «πεπατημένη». Δεν μπορεί βέβαια να γίνει σύγκριση με τις σκοτεινές εποχές του Μακαρθισμού, αλλά οι τάσεις είναι ανησυχητικές. Η ίδια η ακαδημαϊκή ελευθερία υπονομεύεται κυρίως και δραστικά από την παρέμβαση των μεγάλων επιχειρήσεων, που σε πολλές περιπτώσεις χρηματοδοτούν συγκεκριμένα προγράμματα έρευνας.
Στην πραγματικότητα η ελευθερία στην έρευνα και τη διακίνηση ιδεών στα Πανεπιστήμια παρακολουθεί σε μια σχετική καθυστέρηση τις μεταμορφώσεις της αστικής τάξης. Όταν ήταν επαναστατική ήταν ο φορέας της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Μετασχηματιζόμενη σε συντηρητική, αντιδραστική ύστερα και στην εποχή μας συντηρητική και παρακμασμένη, πολιτεύεται πλέον όχι την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά την ελευθερία στη διακίνηση των αξιών και ιδεών της αγοράς.
ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Ετοιμάζουν κατάργηση του ασύλου
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ
Η πολιτική επίθεση που δέχεται το άσυλο έχει διαρκή πυρήνα το χτύπημα της «παρέκκλισης του σκοπού των γενικών συνελεύσεων και της μετατροπής τους σε πολιτικές συναθροίσεις». Ωστόσο η υπό εξέλιξη επίθεση αποτελεί αντιδραστική τομή στην εφαρμοζόμενη αστική πολιτική. Εντάσσεται στην πολιτική τσακίσματος του εργατικού, εκπαιδευτικού και νειολαιίστικου κινήματος, που εγκαινιάζεται τη δεκαετία του ’90.
Ο νόμος 1268 του 1982, της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο μόλις έχει αποβάλει το ζιβάγκο και περιφέρεται με τη γραβάτα, θεσμοθετεί το άσυλο υπό την επήρεια του απόηχου των γεγονότων του Πολυτεχνείου και ταυτόχρονα το περιορίζει. Ο νόμος – πλαίσιο 3549/2007 της κυβέρνησης Καραμανλή στρέφεται ευθέως εναντίον του ασύλου, αφού παραλείπεται η αναφορά στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών εντός του ασύλου και αντικαθίσταται από «την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση, την εργασία των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει». Ο μηχανισμός άρσης του, μεταβιβάζεται απευθείας στο Πρυτανικό Συμβούλιο με ταυτόχρονη εγκατάλειψη της ομοφωνίας. Παρέχεται πλέον η δυνατότητα χάραξης και περιορισμού των ορίων του σε χώρους που γίνεται εκπαίδευση και έρευνα. Έτσι δίνεται η δυνατότητα να στραφεί μερίδα της πανεπιστημιακής κοινότητας εναντίον άλλης, που την παρακωλύει στη μάθηση, να χαρακτηριστεί η ίδια φοιτητική κατάληψη ή οποιαδήποτε κινητοποίηση στα πανεπιστήμια, κατάλυση του ασύλου, εφόσον «παραβιάζεται το δικαίωμα στην εργασία μερίδας εργαζομένων στο ίδρυμα». Αυτού του νόμου την εφαρμογή ζητά ο ΥΠΕΠΘ, ο Καραμανλής, σύσσωμη η ηγεσία του μεταλλαγμένου πλέον σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ του παπιγιόν.
Ταυτόχρονα προετοιμάζουν νέα αντιδραστικότερη νομιμοποίηση με αρωγούς τους γνωστούς παράγοντες, αλλά και τη ΔΑΠ που προτείνει «διεύρυνση του φάσματος των αδικημάτων των οποίων η αυτόφωρη διάπραξη σε χώρο καλυπτόμενο από το άσυλο επιτρέπει επέμβαση των αστυνομικών αρχών, αύξηση της φύλαξης με περιφράξεις, συναγερμούς, συστήματα ασφαλείας, ελεγχόμενη είσοδο σε πανεπιστημιακούς χώρους» και την ΠΑΣΠ που επαναλαμβάνει τη «διεύρυνση του φάσματος των λεγόμενων αυτόφωρων κακουργημάτων (…). Αναβάθμιση της ασφάλειας των χώρων».
Το επιχειρούμενο χτύπημα εναντίον του ασύλου είναι μέρος της ίδιας επιχείρησης περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία του εργατικού κινήματος. Από το ’90 και μετά το 85% των εργατικών και αγροτικών κινητοποιήσεων που πήγαν στα δικαστήρια κρίθηκαν παράνομες και καταχρηστικές, ενώ τα αγροτοδικεία, ακόμη και μαθητοδικεία στήνονται κάθε τόσο. Κινείται επίσης στα ίδια όρια περιορισμού σύναψης συλλογικών συμβάσεων στη δημόσια διοίκηση. Η κυβερνητική επίθεση υποστηρίζεται από τη μεθοδευμένη και οργανωμένη δράση προβοκατόρων στο εκπαιδευτικό κίνημα. Δράση την οποία, χωρίς το κόμπλεξ ή το φόβο ετεροκαθορισμού, ανοιχτά οφείλει να καταγγείλει το αντικαπιταλιστικό εκπαιδευτικό κίνημα. Διευκολύνεται επίσης από την ανεξέλεγκτη δράση αντιεξουσιαστών, οι οποίοι, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα, χτυπούν όπου, όπως και οπότε θέλουν – δημιουργώντας πρόβλημα δημοκρατίας όχι στην κυβέρνηση αλλά στο ίδιο το κίνημα.
«Κάτω τα χέρια από το άσυλο και από την εργατική απεργία»! Το αδιαίρετο αυτό σύνθημα συνεπάγεται και ανάλογη πολιτική. Κυρίως προϋποθέτει την «έξοδο» του εκπαιδευτικού κινήματος προς το εργατικό και την «είσοδο» του εργατικού στο εκπαιδευτικό με ανάλογα αιτήματα και κοινή δράση σε ένα μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας, αντίστοιχο της αντιδραστικότητας και κυρίως των δυνατοτήτων της εποχής μας. Και στη βάση αυτή ανοιχτό, δημόσιο κάλεσμα κοινής δράσης προς τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Κοινή δράση που μόνο η αντικαπιταλιστική Αριστερά, η Αριστερά των εργατικών επαναστάσεων και του κομμουνισμού στο νέο αιώνα μπορεί να πραγματώσει. Γιατί ακριβώς γνωρίζει πως η ίδια είναι εργαλείο, μέσο και όχι ψηφοσυλλέκτης ή αυτοσκοπός.