Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Έπεσε η κυβέρνηση!!! 1η Απριλίου 2013

Έπεσε η κυβέρνηση!!!
Λαϊκή εξέγερση ανέτρεψε την τρικομματική συμμορία των Νενέκων!!!
Ο λαός είπε την τελευταία λέξη!!!FREE photo hosting by Fih.gr
Εκατοντάδες χιλιάδες λαού ξεπήδησαν ξαφνικά αργά το βράδυ, από το πουθενά και βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας να φύγουν κυβέρνηση και τρόικα! Έγιναν πραγματικές μάχες με τα ΜΑΤ που υποχώρησαν κάτω από την αποφασιστικότητα και μαχητικότητα των μαζών! Πανικόβλητη η τριτοκομματική συμμορία έψαχνε να βρει τα ελικόπτερα τα οποία όμως είχαν καθηλωθεί λόγω έλλειψης καυσίμων! Ο Σαμαράς – ο καταλληλότερος πρωθυπουργός! – ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του παραιτείται μετά το λαϊκό ξεσηκωμό από τα πλήθη που μέχρι τώρα παρέμεναν παθητικά και δήλωσε ότι η θέληση του λαού γίνεται σεβαστή! Στο Σύνταγμα 2.000.000 λαού πανηγυρίζουν, απαιτούν να φύγει τώρα η τρόικα από τη χώρα και να αποχωρήσουμε αν χρειαστεί από την ευρωζώνη! Τα γεγονότα εξελίχτηκαν απρόοπτα και κανένας δεν περίμενε αυτή την εξέγερση αφού το απόγευμα χθες στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν μόνον 2.000 διαμαρτυρόμενοι, αγανακτισμένοι και από ένας αντιπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ! Καινούργιες μέρες ξημερώνουν. ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ. Καληνύχτα!
1η Απριλίου 2013
Βήχος Παναγιώτης

Καταστρεπτική η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ

Καταστρεπτική η πάση θυσία παραμονή στο ευρώFREE photo hosting by Fih.gr
Η αναζήτηση λύσης με όριο την "πάση θυσία" παραμονή στο ευρώ αποδεικνύεται καταστρεπτική για Κύπρο και Ελλάδα... Η κρίση στην Κύπρο ήταν μια άτακτη τραπεζική χρεωκοπία, ενώ η σύναψη δανειακής σύμβασης και η εφαρμογή Μνημονίου συνεπάγεται ελεγχόμενη χρεοκοπία με δραματικές συνέπειες στον κυπριακό λαό. Μια ακόμα φορά αναδείχτηκε το αποκρουστικό πρόσωπο της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης. Η αναζήτηση λύσης με όριο την "πάση θυσία" παραμονή στο ευρώ αποδεικνύεται καταστρεπτική για Κύπρο και Ελλάδα. Τα αποτελέσματα της πολιτικής της κυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ. και της κυβέρνησης Αναστασιάδη στην Κύπρο συνεπάγονται δήμευση λαϊκών εισοδημάτων και δημόσιας περιουσίας, εκρηκτική ανεργία, φτωχοποίηση του λαού, παραγωγική παρακμή, καθώς και κατάργηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας!
Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Η Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη
Οι διαβουλεύσεις και αποφάσεις στην Ευρωζώνη γίνονται από θέσεις ισχύος (οικονομικής - πολιτικής). Οι φραστικές απειλές και "τσαμπουκάδες" είναι άνευ ουσίας, χωρίς ανάλογους μοχλούς πίεσης. Η απουσία εναλλακτικού σχεδίου και το έλλειμμα πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης Αναστασιάδη οδήγησε σε άτακτη αναδίπλωση. Το ΑΚΕΛ, παρά τις καλές του προθέσεις περιόρισε την πολιτική του στα όρια ανοχής της Ευρωζώνης.
Μια παρόμοια εμπειρία είχαμε στην Ιταλία επί κυβέρνησης Ντ' Αλέμα με αποτέλεσμα η ιταλική Αριστερά να αγωνίζεται σήμερα για κοινοβουλευτική εκπροσώπηση! Έχει πλέον φανεί ότι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης παράγει πλεονάσματα στις ισχυρές (κυρίως Γερμανία) και ελλείμματα στις χώρες της περιφέρειας. Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης διευρύνει το χάσμα ανταγωνιστικότητας και απόκλισης των οικονομιών. Οι πολιτικές λιτότητας και "εσωτερικής υποτίμησης" διαιωνίζουν τον φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας, μείωσης ΑΕΠ, διάλυσης κοινωνικού κράτους και εργασιακών σχέσεων, δημιουργίας ελλειμμάτων, χρέους κ.ά.
Η Ελλάδα με το "σκληρό" ευρώ διευκολύνει τις εισαγωγές και μειώνει τις εξαγωγές, επιταχύνει την παραγωγική αποδιάρθρωση, στερεί το μέλλον στη νέα γενιά. Ακόμα και η Γαλλία ομολογεί ότι το σκληρό ευρώ πλήττει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της. Καμιά χώρα δεν θέλει πλέον να μπει στην Ευρωζώνη ούτε και στην Ε.Ε. Αυτό για όσους σκέπτονται λέει πολλά!
Οι θεμελιώδεις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ασύμβατες με την Ευρωζώνη
Θεμελιώδεις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που σηματοδοτούν την αριστερή του πρόταση (ακύρωση Μνημονίου, καταγγελία δανειακών συμβάσεων, διαγραφή χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, έλεγχος ροής κεφαλαίων, επαναδημοσιοποίηση ΔΕΚΟ, ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση, κοινωνικό κράτος, πολυδιάστατη και ανεξάρτητη πολιτική διεθνών σχέσεων κ.ά.) υπερβαίνουν τα όρια της Ευρωζώνης και τους "πυλώνες" της ΟΝΕ (Σύμφωνο Σταθερότητας, ΕΚΤ, Σύμφωνο για το Ευρώ Plus, ESM, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, "εξάμηνα συντονισμού" κ.ά.).
Η υπέρβαση του πλαισίου δεν είναι θέμα "αγριάδας" και "υψωμένης γροθιάς", αλλά ύπαρξης ευνοϊκού συσχετισμού δυνάμεων. Αν δεν υπάρχουν, η επιμονή στην αμφισβήτηση δείχνει την πόρτα εξόδου χωρίς... "γαλάτεια ευγένεια". Στο ίδιο σημείο οδηγεί και η ιδέα "διαπραγμάτευσης του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο". Δεκάδες συνεδριάσεις του Εurogroup τα τελευταία χρόνια ήταν αφιερωμένες στο θέμα του χρέους. Ποιοι τάχα θα είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Κάποιοι "ουδέτεροι" και "υπεράνω" ή μήπως "αριστερές κυβερνήσεις" όταν κάποτε πάρουν την εξουσία σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης;
Ταυτόχρονη ανατροπή σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης;
Πολλές "ταξικές" αναλύσεις γίνονται από στελέχη της ευρωπαϊκής Αριστεράς για το ρεαλιστικό της ανατροπής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε όλες μαζί τις χώρες της Ευρωζώνης και για επαναθεμελίωση με όρους λαών και εργαζόμενων. Ωστόσο η ζωή καθημερινά δείχνει ότι δεν υπάρχει "σύμμετρη", αλλά αντίθετα "ασύμμετρη" ανάπτυξη του αριστερού κινήματος σε κάθε χώρα και είναι τουλάχιστον ουτοπικό να περιμένεις σε όλες τις χώρες αριστερές κυβερνήσεις "την ίδια ώρα"!
Αν υπήρχε ευρωκοινοβούλιο με αποφασιστικές αρμοδιότητες, θα είχε βάση ο ισχυρισμός, ωστόσο δεν υφίσταται τέτοια διάσταση! Κατά συνέπεια δύο είναι οι επιλογές μιας αριστερής κυβέρνησης. Ή να προχωρήσει ή να περιμένει τους άλλους... κάνοντας "βήμα σημειωτόν" έχοντας το "όπλο παρά πόδα"! Ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει αν ο λαός του εμπιστευτεί τη διακυβέρνηση; Έμμεσα από τις επίσημες θέσεις του υπονοείται ότι θα προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματος, κι αυτό πιστεύω ότι πρέπει να κάνει με αποφασιστικότητα, ευελιξία, διορατικότητα, σύνεση, δηλαδή με άριστο συνδυασμό στρατηγικής και τακτικής.
Ωστόσο αυτό επιβάλλει ανάλογη προετοιμασία, το λεγόμενο σχέδιο Β', ακόμα και Γ' και Δ', για νικηφόρα έκβαση του αγώνα. Μια τέτοια στάση εμπνέει και συσπειρώνει τον λαό, δυναμώνει το κίνημα αλληλεγγύης λαών άλλων χωρών, ενθαρρύνει και εμπνέει τα αντίστοιχα κινήματα στις χώρες της Ευρωζώνης για παρόμοιες ανατροπές. Η ρήξη με τις πολιτικές Μνημονίου και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την υπέρβαση της υπερεθνικής δομής της Ευρωζώνης ως το πρώτο βήμα υπέρβασης της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και συνολικά του συστήματος, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική προοπτική.
* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Αυγή 31 Μάρτη 2013

Ευρωζώνη και Κύπρος: Το δεύτερο πείραμα

FREE photo hosting by Fih.grΕυρωζώνη και Κύπρος: Το δεύτερο πείραμα
Στο 24σέλιδο «κείμενο συζήτησης» του 2010 αναπτύσσονται όλα τα πιθανά σενάρια για «διάσωση» τράπεζας με «κούρεμα» καταθέσεων για οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης… Η ειρωνεία της Ιστορίας αποφάσισε τελικά Ελλάδα και Κύπρος να αποτελέσουν τα πειραματικά εργαστήρια σε πραγματικές συνθήκες για την πραγματοποίηση των δύο βασικών νεοφιλελεύθερων πειραμάτων κοινωνικής μηχανικής στον χώρο της Ευρώπης στον «σύντομο» 21ο αιώνα… Με ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία και το προσκάλεσε στην Ευρώπη, το ΔΝΤ εισήγαγε στη Γηραιά Ήπειρο, με όχημα την πρωτοσυγκροτούμενη τρόικα, την τεχνογνωσία των προγραμμάτων του για χώρες της Λατινικής Αμερικής -και, στη συνέχεια, επίσης της Αφρικής- σε κρίση χρέους, που είχαν περιβληθεί με το κύρος του νεοφιλελεύθερου μανιφέστου της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» του 1989: Ως πολιτική εσωτερικής υποτίμησης λόγω της ύπαρξης, για πρώτη φορά, κοινού νομίσματος.
Νάντια Βαλαβάνη

Το πρώτο πείραμα και οι συνέπειές του
Με ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία και το προσκάλεσε στην Ευρώπη, το ΔΝΤ εισήγαγε στη Γηραιά Ήπειρο, με όχημα την πρωτοσυγκροτούμενη τρόικα, την τεχνογνωσία των προγραμμάτων του για χώρες της Λατινικής Αμερικής -και, στη συνέχεια, επίσης της Αφρικής- σε κρίση χρέους, που είχαν περιβληθεί με το κύρος του νεοφιλελεύθερου μανιφέστου της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον» του 1989: Ως πολιτική εσωτερικής υποτίμησης λόγω της ύπαρξης, για πρώτη φορά, κοινού νομίσματος.
Τα συμπεράσματα απ' αυτό το, πλέον «πρώτο», πείραμα, βρήκαν εφαρμογή όχι μόνο στα Μνημόνια των χωρών που ακολούθησαν, αλλά πολύ ευρύτερα στη συντονισμένη πολιτική λιτότητας και περιορισμού του κοινωνικού κράτους πρακτικά στο σύνολο της Ευρώπης. Αυτό ενίσχυσε, εδώ και ενάμιση χρόνο, τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε Ζώνη του Λυκόφωτος με έλλειψη ανάπτυξης και το δεύτερο κύμα ύφεσης μετά το 2008. Ενώ αναμένεται κορύφωση από την πλήρη εφαρμογή του Συμφώνου Δημοσιονομικής Πειθαρχίας το 2015, το οποίο σε περίπτωση κρίσης, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, ακόμα και πόλεμου, θεωρητικά παραμερίζει ό,τι έχει απομείνει απʼ τον δημόσιο τομέα σε κάθε χώρα και καλεί το μεγάλο κεφάλαιο νʼ αναλάβει πρωτοβουλίες για «λύσεις δημοσίου συμφέροντος». «Θεωρητικά», επειδή «ο νεοφιλελευθερισμός χρειάζεται τρομακτική ποσότητα κρατικής παρέμβασης προκειμένου να λειτουργεί» (Σλαβόι Ζίζεκ).
Ένα «κείμενο εργασίας» για μια ιδέα του 2010
Χρειάστηκε η καταστροφική παρέμβαση του Eurogroup στην Κύπρο για νʼ αντιληφθούμε ότι η Ε.Ε. εδώ και δυόμισι χρόνια επεξεργαζόταν την ιδέα και βρισκόταν σε αναζήτηση χώρας, στην οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει πειραματικά μια λύση εναλλακτική στις «ακριβές» διασώσεις τραπεζών, που δεν περιοριζόταν στην Ιρλανδία και σε τράπεζες του Νότου: Δημόσιο χρήμα διατέθηκε σε «πακέτα» διάσωσης τραπεζών στη Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο κ.α. μετά την «τραυματική» εμπειρία της Lehman Brothers, που απέδειξε πως ό,τι είναι too big to fail μπορεί να δημιουργήσει «συστημική» κρίση.
Αυτό αποδεικνύει το, απαρατήρητο μέχρι στιγμής, ντοκουμέντο με τίτλο «Κείμενο συζήτησης σχετικά με το εργαλείο διαγραφής χρέους - ένδον διάσωσης» (Discussion paper on the debt write-down tool - bail-in), που έδωσε στη δημοσιότητα η Ε.Ε. τον Απρίλιο 2012. Στον υπότιτλο του διασαφηνίζεται ότι δεν επιθυμείται ο «προκαθορισμός της επίσημης πρότασης της Κομισιόν» στις χώρες-μέλη, αλλά αποτελεί «κείμενο εργασίας» των υπηρεσιών της DG Eσωτερικής Αγοράς, μιας υπηρεσίας 500 εργαζομένων υπό τον επίτροπο Μισέλ Μπαρνιέ. Στο 24σέλιδο «κείμενο συζήτησης» αναπτύσσονται όλα τα πιθανά σενάρια για «διάσωση» τράπεζας με «κούρεμα» καταθέσεων - για οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης. Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν ήταν απλώς η «απειρία» ή ο ενθουσιασμός για την κατάληξη του δεύτερου Eurogroup για την Κύπρο τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου 2013, που οδήγησε στις γνωστές θριαμβευτικές δηλώσεις του προέδρου του Γερούν Ντέισελμπλουμ περί γενίκευσης του bail-in ως νέου «προτύπου διάσωσης» τραπεζών και χωρών. Πολύ περισσότερο που, μετά τις παλινωδίες του (επειδή βούλιαξαν τα χρηματιστήρια), ανέλαβε η εκπρόσωπος της Κομισιόν να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: Προαναγγέλλοντας νομοθετική ρύθμιση...
Στο «κείμενο εργασίας», αφού πληροφορούμαστε ότι τέτοιες σκέψεις υπάρχουν από τον Οκτώβριο του 2010, προσδιορίζεται η «διάλυση» (resolution) ως «πλαίσιο διαχείρισης τραπεζών σε δύσκολη κατάσταση με τρόπο ώστε να αποφευχθεί ενδεχόμενη πρόκληση συστημικού συμβάντος». Επιπλέον ξεκαθαρίζεται ότι «ένα αποτελεσματικό καθεστώς 'διάλυσης' θα πρέπει να πετυχαίνει για τις τράπεζες παρόμοια αποτελέσματα με αυτά των ομαλών διαδικασιών εκκαθάρισης επιχειρήσεων, στις οποίες οι απώλειες βαρύνουν μετόχους και πιστωτές... να προστατεύει από οποιαδήποτε επίπτωση τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα και να περιορίζει την προσφυγή στα χρήματα των φορολογουμένων». Αλλά και να δημιουργεί τη «νομική βεβαιότητα» στους «επενδυτές» ότι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν «ανάλυση κινδύνου κι εκτίμηση ρίσκου» πριν τοποθετήσουν τα χρήματα τους σε οποιαδήποτε τράπεζα. Όπου «επενδυτές» ή «πιστωτές» είναι οι καταθέτες, ακόμα και λογαριασμών ταμιευτηρίου, με βάση την εμπειρία της συμφωνίας του πρώτου Eurogroup, που έβαζε χέρι σε όλους ανεξαίρετα τους λογαριασμούς.
Στο ντοκουμέντο προσδιορίζονται επίσης οι τρεις, σωρευτικά συνυπάρχουσες, προϋποθέσεις προκειμένου να εφαρμοστεί το «πλαίσιο»:
* H αρμόδια για τη «διάλυση» αρχή αποφασίζει ότι η τράπεζα θα καταρρεύσει ή κινδυνεύει να καταρρεύσει.
* Ως προς τον χρόνο μιας τέτοιας παρέμβασης, θα πρέπει να έχει αποκλειστεί η προοπτική οποιασδήποτε εναλλακτικής δράσης από μεριάς ιδιωτικού τομέα ή εποπτικών αρχών, όπως η εξαγορά της τράπεζας ή η συμφωνία με τους πιστωτές νʼ αναλάβουν την αναδιάρθρωση ολόκληρου ή μέρους του χρέους της - «εντός λογικού χρονικού πλαισίου» (μιας εβδομάδας;).
* Η πράξη «διάλυσης» να «εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον».
Η επιλογή της Κύπρου ως "πειραματόζωου"
Το κείμενο «φωτίζει»: Τις «θεωρητικές» πηγές των δηλώσεων των κ.κ. Μέρκελ και Σόιμπλε περί «ρίσκου επενδυτών» στην κυπριακή κρίση. Την πηγή της επιμονής Σόιμπλε και Ντέισελμπλουμ, ενώ οι Κύπριοι επιχειρούσαν αγωνιωδώς να διαμορφώσουν ένα Plan B εντός τρόικας, ότι «δεν υπάρχει λύση χωρίς 'κούρεμα'». Αλλά και την «ενημέρωση» του κ. Στουρνάρα στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ότι στο Plan B δεν μπορεί να περιέχεται: «...Οτιδήποτε χρειάζεται να επιστραφεί, άρα αποκλείονται δάνεια και ομόλογα, εσωτερικά και διεθνή. Επιτρέπεται μόνο αγορά τραπεζικών μετοχών. Και αυτό αφορά και τη Ρωσία» (γι' αυτό, όπως μάθαμε τελικά, ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών στη Μόσχα προσπαθούσε να πουλήσει τη «Λαϊκή»).
Με άλλα λόγια, το «δεύτερο πείραμα» έπρεπε να μπορέσει να εφαρμοστεί ανεμπόδιστα: Προφανώς εκτιμήθηκε ότι η Κύπρος λόγω του μεγέθους της -0,15% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης- δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο. Η ιδιαίτερη επιθετικότητα των Βορειοευρωπαίων -διαπραγματευτών, τραπεζιτών, δημοσιογράφων- φάνηκε να προκαλείται και να οξύνεται από την ίδια την αδυναμία των μεγεθών της, αλλά και την αδυναμία της νʼ αντιπαρατάξει συμμάχους. Είναι σίγουρο ότι εκτιμήθηκε η έλλειψη οποιασδήποτε πολιτικής στήριξης του νησιού: αυτό που εκδηλώθηκε, σύμφωνα με την ορολογία Κυπρίων υπουργών, ως «η αφωνία» των χωρών του Νότου στο Eurogroup.
Απέραντη μοναξιά στον «ενιαίο εθνικό χώρο»
Εξ ίσου προφανώς συνεκτιμήθηκε ότι η τρικομματική κυβέρνηση της Ελλάδας, όχι μόνο δεν θα ενίσχυε την κυβέρνηση της Κύπρου και δεν θα παρενέβαλλε οποιοδήποτε εμπόδιο, αλλά θα την πίεζε στο μέτρο των δυνατοτήτων της. Πράγμα που φαίνεται ότι έγινε με μεγαλύτερη καθαρότητα στην περίπτωση των ελληνικών παραρτημάτων των κυπριακών τραπεζών, διευκολύνοντας τα υπό εξέλιξη σχέδια.
Κι αν υπάρχει όντως μια ηθική διάσταση, αυτή δεν είναι βέβαια ο προτεσταντικός διαχωρισμός των κεφαλαιακών ροών σε «ηθικές» και «ανήθικες». Αλλά το γεγονός ότι το σμπαράλιασμα του τραπεζικού της συστήματος η Κύπρος το οφείλει πριν απʼ όλα στην απώλεια 4,5 δισ. από το PSI, προσαυξημένα από τις συνέπειες της ύφεσης στην Ελλάδα, εξαιτίας της σημαντικής έκθεσής της σε δάνεια σε ελληνικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Όχι τυχαία, από τα 9,2 δισ. της τεράστιας έκθεσης της «Λαϊκής» στην ακριβή χρηματοδότηση του ΕLΑ -που η τρόικα φόρτωσε στην «Κύπρου», προετοιμάζοντας και τη δική της κατάρρευση- τα 6 δισ. κάλυψαν ανάγκες ρευστότητας των υποκαταστημάτων της στην Ελλάδα...
Με την ελληνική κυβέρνηση οχυρωμένη πίσω απʼ τη θέση «Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα στηρίζει», οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν βρήκαν ούτε ένα καλό λόγο την ενδιάμεση εβδομάδα, ενώ σήμερα δύσκολα κρύβουν την ικανοποίησή τους για το -καταστροφικό- τελικό αποτέλεσμα από τη μετατροπή του ιστορικού «όχι» της κυπριακής Βουλής σε «ναι».
Έξτρα bonus στο πείραμα
Ως έξτρα bonus από την επιλογή της Κύπρου για το «δεύτερο πείραμα» θα πρέπει να υπολογίζονται:
- Αναστροφή των κεφαλαιακών ροών κατʼ αρχήν από την Κύπρο και στη συνέχεια ευρύτερα από τον Νότο προς τα «ασφαλέστερα» χρηματοοικονομικά καταφύγια του γερμανικού, αλλά και του γαλλικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και των στενότερων εταίρων τους. Δηλ. «αποκατάσταση» της «αντοχής» που επέδειξε η Κύπρος -αλλά και η Μάλτα και το Λουξεμβούργο- στον διπλό μηχανισμό που δημιουργεί το MIFID, από το 2004 ο βασικός σχετικός νόμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που φροντίζει για τη συγκέντρωση των κεφαλαιακών ροών σε λίγες τεράστιες τράπεζες και μεγάλα χρηματοοικονομικά κέντρα απογυμνώνοντας τις μικρές ευρωπαϊκές χρηματαγορές.
- Νίκη, τουλάχιστον προς το παρόν, Γερμανών και Αμερικανών έναντι των Ρώσων στο άγριο γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή. Επιπλέον η Γερμανία, μέσω ενός Μνημόνιου που δεν έχει ακόμα υπογραφεί, βάζει χέρι για πρώτη φορά στο φυσικό αέριο στα θαλάσσια «οικόπεδα».
Ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;
Τον βασικό λογαριασμό από τη διάλυση του ρόλου της Κύπρου ως χρηματοοικονομικού κέντρου θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός της. Το κυπριακό δημόσιο χρέος εκτινάζεται στο 140% και η προβλεπόμενη ύφεση στο 20%. Επιπλέον η Κύπρος έχει πολύ υψηλότερο από την Ελλάδα χρέος νοικοκυριών και επιχειρήσεων στις τράπεζες, 400% του ΑΕΠ της, που εξυπηρετούνταν μέχρι τώρα επειδή ο κόσμος είχε δουλειές και μισθούς. Στο δεύτερο πειραματικό εργαστήρι στην Ευρώπη όλα δείχνουν ότι η «προσαρμογή» στην καταστροφή θα είναι ακόμα βιαιότερη.
Ένα ολόκληρο ιδιαίτερο κεφάλαιο είναι οι επιπτώσεις στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Η καταστροφή πάνω στην καταστροφή». Και σίγουρα το κεφάλαιο που δεν έχει ακόμα γραφτεί είναι αυτό στο οποίο αναφέρθηκε ο Wolfgang Munchau στους FT: «Στην Κύπρο δεν θα θρυμματιστεί το ευρώ. Η Κύπρος είναι πολύ μικρή γι' αυτό. Αλλά η Κύπρος μάς δείχνει με τι τρόπο θα θρυμματιστεί».
Αυγή 31 Μάρτη 2013

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Αύριο όλοι στο Σύνταγμα και τις πλατείες της χώρας!



FREE photo hosting by Fih.gr
                      ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Η κρίση στην Κύπρο και οι ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ



FREE photo hosting by Fih.gr
FREE photo hosting by Fih.grΑυτή η χαοτική κατάσταση δεν οδηγεί εύκολα σε μια άποψη που μπορεί να γίνει ηγεμονική στην κοινωνία. Ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα μια εύκολη σύνθεση ή ωριμότητα… Όπως ήταν φυσικό, η κρίση στην Κύπρο τάραξε ορισμένα λιμνάζοντα ύδατα και στον οργανισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελλειπτικότητα σε θέσεις και προβληματισμούς γύρω από τα γεωπολιτικά θέματα, η άρνηση να ειδωθούν με σοβαρότητα τέτοια ζητήματα, οδήγησε σε ορισμένους τριγμούς και αντιπαραθέσεις, που αποτέλεσαν ένα μικρό σοκ. Οι σχεδιασμοί που υπήρχαν ή ετοιμάζονταν, βρίσκονταν σε άλλο μήκος κύματος από τα γεωπολιτικά και γι’ αυτό ο συνολικός βαθμός προετοιμασίας του φορέα ήταν μικρός. Ευτυχώς, σε κεντρικό επίπεδο υπήρξαν κάποια ουσιαστικά αντανακλαστικά.
Τ. Τ. (Δρόμος της Αριστεράς)

FREE photo hosting by Fih.gr FREE photo hosting by Fih.gr FREE photo hosting by Fih.gr FREE photo hosting by Fih.gr FREE photo hosting by Fih.gr
ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 30 ΜΑΡΤΗ 2013

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

ΠΡΟΤΑΣΗ: Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση

ΠΡΟΤΑΣΗ: Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση
Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώFREE photo hosting by Fih.gr
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσουν μια από τις πιο μεγάλες κρίσεις του ελληνικού καπιταλισμού που η ένταση και το βάθος της οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ, επιδιώκουν τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας. Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή: τρομακτική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεκαετιών, παράδοση του πλούτου της χώρας και του περιβάλλοντος στις ορέξεις των “επενδυτών”. Για να επιβάλει αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση καταφεύγει σε έναν παροξυσμό αυταρχισμού, με νομοθετικά πραξικοπήματα, καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η επιτροπεία από την τρόικα οδηγεί σε μια συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό το τοπίο βρίσκει έδαφος και το αποκρουστικό φαινόμενο του φασισμού.
Δημήτρης Πατέλης (μέλος της ΣΟ του Π.Κ. – Χανιά)

ΠΡΟΤΑΣΗ
Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών
σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση.
Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσουν μια από τις πιο μεγάλες κρίσεις του ελληνικού καπιταλισμού που η ένταση και το βάθος της οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ, επιδιώκουν τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας.
Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή: τρομακτική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεκαετιών, παράδοση του πλούτου της χώρας και του περιβάλλοντος στις ορέξεις των “επενδυτών”. Για να επιβάλει αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση καταφεύγει σε έναν παροξυσμό αυταρχισμού, με νομοθετικά πραξικοπήματα, καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η επιτροπεία από την τρόικα οδηγεί σε μια συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό το τοπίο βρίσκει έδαφος και το αποκρουστικό φαινόμενο του φασισμού.
Οι παρατεταμένοι αγώνες της τελευταίας τριετίας, με τις μεγάλες γενικές απεργίες, τις πλατείες, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης δείχνουν ότι οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις συγκρούονται επίμονα με την κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική. Οι αγώνες αυτοί έχουν κλονίσει το πολιτικό σύστημα, έχουν προκαλέσει ρήγματα και ανακατατάξεις, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν ή να ακυρώσουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Είναι εμφανής, περισσότερο από ποτέ, η απουσία εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος , το οποίο θα συνδυάζει την άμεση επιβίωση του κόσμου της εργασίας, την έξοδο από την ύφεση, την αναχαίτιση της ανεργίας με βαθιές ριζοσπαστικές/δημοκρατικές αλλαγές στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, το κράτος.
Αλλαγές που θα βάζουν τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο απ' αυτόν που γνωρίσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Σε ρήξη με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή την οποία βιώνει ο τόπος μας.
Μπροστά σ' αυτή την ανάγκη, οι ηγεσίες βασικών αριστερών δυνάμεων κάνουν πίσω. Από τη μια, προβάλλεται ότι μια “κυβέρνηση με κορμό το Σύριζα” μπορεί να καταργήσει τα μνημόνια μέσα στην Ευρωζώνη, χωρίς να συγκρουστεί με την ΕΕ. Αυτή η πολιτική περιμένει να πέσει η τρικομματική κυβέρνηση σαν “ώριμο φρούτο”, αδρανοποιεί τις λαϊκές διαθέσεις, δημιουργεί αυταπάτες και καλλιεργεί από τη δική της σκοπιά το φόβο ότι έξω από την Ευρωζώνη είναι το χάος. Από την άλλη, δεν αποτελεί διέξοδο η παραπομπή της λύσης των προβλημάτων των εργαζόμενων και της χώρας στο μέλλον της “λαϊκής εξουσίας”, όπως προτείνει το ΚΚΕ, ούτε η διαίρεση και αποδυνάμωση των αγώνων, όπως έχει γίνει μέχρι τώρα, στο όνομα της πολιτικής καθαρότητας οποιουδήποτε φορέα.
Ο άλλος δρόμος μπορεί να ανοίξει, όμως, με αφετηρία τη συσπείρωση αριστερών πολιτικών δυνάμεων και τη δημιουργία ενός ανοιχτού μετωπικού πόλου, ο οποίος θα συγκροτείται πάνω σ' ένα μεταβατικό πρόγραμμα με τα εξής 6 κομβικά σημεία:
-Kαταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.
-Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.
-Έξοδο από το ευρώ και αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
-Σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες , με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων.
-Ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
-Την αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Ο προσανατολισμός του πόλου αυτού θα είναι:
--Να επιμένει στην εναλλακτική πρόταση, στον άλλο δρόμο, που δίνει προοπτική, όραμα, έμπνευση, με βάση ένα συγκεκριμένο και επεξεργασμένο συλλογικά σχέδιο , με επίκεντρο τις δυνάμεις της εργασίας. Να συμβάλει στην κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στους μισθωτούς εργαζόμενους , τους άνεργους, τα καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Στο συντονισμό των αγώνων τους, στην ανασυγκρότηση των συνδικαλιστικών τους φορέων σε ταξική κατεύθυνση, χωρίς γραφειοκρατία.
--Να παίζει ενισχυτικό ρόλο στους αγώνες για να ακυρωθούν στην πράξη οι καταστροφικές επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής της ΕΕ στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία, στην παιδεία, στο δημόσιο πλούτο, στο περιβάλλον, στις ελευθερίες και στα δημοκρατικά δικαιώματα.
--Να προωθεί την αλληλεγγύη. Την ενότητα ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Να προβάλει και να τεκμηριώνει τις βάρβαρες κοινωνικές επιπτώσεις του καπιταλισμού και της οικονομίας των αγορών. Να προωθεί τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τη συμμαχία των λαών της Ευρώπης και της περιοχής μας -- μια άλλη εξωτερική πολιτική, αντίστοιχη με τις ανάγκες του λαού.
--Να είναι δημοκρατικά οργανωμένος και να οικοδομεί σχέσεις μέσα στην κοινωνία με πολιτικούς αγωνιστές και ρεύματα τόσο από το χώρο της ευρύτερης αριστεράς και των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων, όσο και με τους εργαζόμενους που διαφοροποιούνται από τα μνημονιακά κόμματα. Με κοινές πρωτοβουλίες και κινηματική δράση για τα κοινά προβλήματα.
--Να απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στη νεολαία, στην προοδευτική επιστημονική και καλλιτεχνική διανόηση, να τους καλεί να κάνουν δική τους υπόθεση και να συνδιαμορφώνουν το πολιτικό πρόγραμμα.
--Να συμβάλει στην ανυπακοή και στην ενιαία πάλη για να φύγει η σημερινή κυβέρνηση ή οποιαδήποτε άλλη επιβάλλουν η εγχώρια άρχουσα τάξη και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα.
--Να θέτει το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας με βάση το πολιτικό πρόγραμμα των 6 σημείων, με προσανατολισμό τον κοινωνικό μετασχηματισμό και όχι τη διαχείριση, γνωρίζοντας ότι για να γίνει κάτι τέτοιο αυτό το πρόγραμμα και αυτή η στρατηγική αντίληψη πρέπει να αποτελέσουν σημαία των εργατικών και λαϊκών αγώνων και να στηριχτούν στη δύναμη του οργανωμένου λαού και των δικών του διακριτών θεσμών.
Υπ' αυτές τις προϋποθέσεις, θα προβάλει η δυνατότητα εκείνων των επαναστατικών αλλαγών, που με τη συλλογική εμπειρία, βούληση και δράση του εργαζόμενου κόσμου θα ανοίξουν το δρόμο για έναν άλλο τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Οι δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη μαγιά για μια τέτοια μετωπική συγκρότηση υπάρχουν: σε λαϊκά κινήματα και οργανώσεις, σε συνδικαλιστικές κινήσεις, σε συλλογικότητες της αριστεράς, μεταξύ των ανένταχτων αγωνιστών/στριών, σε δίκτυα, κύκλους και παρέες που υποστηρίζουν τα κομβικά σημεία του προγράμματος. Παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ονομάζουμε αυτό το πρόγραμμα --”αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “Σχέδιο Β”, “πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου”, “αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο” -- αυτές οι δυνάμεις δεν έχουμε την πολυτέλεια των χωριστών ή παράλληλων διαδρομών.
Εμείς που συνυπογράφουμε αυτή την Πρόταση, καλούμε να προχωρήσουμε με τόλμη σε μια τέτοια ανοιχτή, μετωπική, προγραμματική συμπόρευση. Να ανοίξει ευρύτερα η συζήτηση για να προσδιοριστούν πιο συγκεκριμένα οι θέσεις του πολιτικού προγράμματος. Με τοπικές και κεντρικές πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, συλλογικές επεξεργασίες, και κυρίως με κοινή δράση στους αγώνες.
--
Dr. Dimitrios S. Patelis
Associate Professor of Philosophy
Dept. of Sciences
Technical University of Crete
73100 Chania - Greece
Tel. : (+30)2821037267 / (+30)2821041633
Fax : (+30)2821037579
E-mail : dpatelis@science.tuc.gr

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Κριτική και πολιτική στην αριστερά

Κριτική και πολιτική στην αριστεράFREE photo hosting by Fih.gr
Τι είναι αυτή η «εθνική αναδίπλωση»; Η συντριπτική δηλαδή πλειονότητα των κρατών που έχουν δικά τους νομίσματα είναι «αναδιπλωμένα εθνικά»; Και πιο είναι το αντίθετό της; ο κοσμοπολιτισμός; Η παγκοσμιοποίηση μήπως; Ποιοι είναι οι κυρίαρχοι διεθνείς δρώντες σήμερα αν όχι τα έθνη κράτη; Η νομισματική πολιτική είναι ουδέτερη ταξικά; Είναι απλά τεχνοκρατικό ζήτημα; Γιατί η έξοδος από το ευρώ οδηγεί στην εθνική αναδίπλωση, ότι κι αν είναι αυτή;.. Ζούμε μια εποχή σκληρή. Πολύ σκληρή. Μια εποχή βίαιη. Πολύ βίαιη. Μια εποχή στην οποία μπαίνουν, και θα μπουν πολύ περισσότερο, σε δοκιμασία πολλές αξίες και όλα τα δήθεν αυτονόητα. Στην ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν πάντα περίοδοι σκληρές και βίαιες. Περίοδοι που συνδέονται με τη βία του πολέμου κυρίως ή με λιμούς. Η σημερινή εποχή και η βία που τη συνοδεύει έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την κάνουν να διαφοροποιείται από όλες τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που το διαφοροποιεί από όλα τα προγενέστερα. Δεν μπορεί να παραμείνει σε ακινησία. Δεν μπορεί να παραμείνει στατικό. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να διευρύνει συνεχώς την καπιταλιστική συσσώρευση.
Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος

Σήμερα το σύστημα αυτό είναι πια γερασμένο μη έχοντας δυνατότητες παραπέρα διεύρυνσης του κύκλου του. Είτε εντατικά είτε εκτατικά. Επιτίθεται επομένως στις ίδιες του τις σάρκες. Το κεφάλαιο επιτίθεται στην εργασία στις αναπτυγμένες χώρες μη έχοντας κανένα άλλο τρόπο στη διάθεσή του για τη συνέχιση της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Και θα συνεχίσει έτσι. Σήμερα επομένως η βία που βιώνεται από το σύνολο των εργαζόμενων και από πολύ μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας μας δεν έχει εμφανή, για τους πολλούς, αίτια. Είναι μια εγγενής, απροσδιόριστη σχεδόν μεταφυσική βία.

Είναι η βία που γεννά η ίδια η γενικευμένη κρίση του καπιταλισμού. Μια κρίση που εξ αντικειμένου αγκαλιάζει και διαχέεται και σε εκείνα τα άτομα αλλά και σε εκείνα τα πολιτικά υποκείμενα που ο ιστορικός τους ρόλος είναι η υπέρβαση της κρίσης και του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που τη γεννά και θα την αναπαράγει συνεχώς. Η απάντηση που θα δοθεί στην κρίση που βιώνει το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα συνδέεται άρρηκτα με την κατανόηση της σημερινής φάσης του καπιταλισμού. Καμιά απάντηση δε μπορεί να δοθεί αν δεν αναλύσουμε και κατανοήσουμε βαθειά την κατάσταση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, μελετώντας αναλυτικά όλη την ιστορική πορεία του. Η όποια απάντηση θα έχει παγκόσμιο αντίκτυπο και η μοίρα έλαχε να πρέπει να απαντήσουμε εμείς πρώτοι γιατί σε διαφορετική περίπτωση εμείς, δηλαδή οι Έλληνες εργαζόμενοι, θα βιώσουν με τρόπο δραματικό τη νέα φάση του καπιταλισμού, τη φάση του σαπίσματός του και του απόλυτου παρασιτισμού του.

Αυτό προϋποθέτει όμως την απόλυτη συστράτευση στον κοινό αγώνα όλων των υπαρκτών δυνάμεων της αριστεράς που με συντροφικότητα, χωρίς ιδεοληψίες, χωρίς ιδιοτέλειες και υστεροβουλίες θα προσφέρουν κάθε ικμάδα τόσο της πνευματικής όσο και της αγωνιστικής τους δράσης στην υπηρεσία της ανατροπής του αστισμού. Η συστράτευση αυτή προϋποθέτει τη συντροφικότητα αλλά και την κριτική. Τη συνεχή και γόνιμη κριτική. Την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση χωρίς κραυγές και με επιχειρήματα. Όσοι ως άτομα και σαν πολιτικά υποκείμενα ισχυριζόμαστε πως έχουμε σαν στόχο μια άλλη κοινωνία, όσοι αντιστεκόμαστε στις ασκούμενες αστικές πολιτικές έχουμε καθήκον να αντισταθούμε και στη διάχυση της βίας σε εμάς τους ίδιους.
Αρκετά συχνά διαπιστώνω, με λύπη μου, πως αυτό δεν συμβαίνει, ή δε συμβαίνει στην έκταση και με την ένταση που οι συνθήκες επιβάλλουν. Αντί η βαθειά κρίση του καπιταλισμού να μας οδηγεί σε μεγαλύτερη συντροφικότητα και σε βαθύτερη μελέτη της πολιτικής και της στρατηγικής της αριστεράς, με στόχο την ιδεολογική και πολιτική επάρκεια της στο δρόμο της αλλαγής των συνειδήσεων για την κατάκτηση της εξουσίας, αρκετές φορές διαστρεβλώνουμε ο ένας τις θέσεις του άλλου με σκοπό να αποδειχτεί απλά η δική μας αλήθεια.
Πέρα από τα παραπάνω πρέπει πολύ σοβαρά να συνεκτιμήσουμε και το φόβο. Το φόβο απέναντι στην ίδια την εξουσία και τα προβλήματα που εκ των πραγμάτων πρέπει να αντιμετωπίσει. Όσο πιο κοντά έρχεται η εξουσία αυτή τόσο και μεγαλώνει ο φόβος απέναντι στο νέο που είναι υποχρεωμένη να προσφέρει μια αριστερή κυβέρνηση. Ο ευκολότερος τρόπος αντιμετώπισης του φόβου της ρήξης είναι η αποδοχή της κατάστασης και η διαχείρισή της μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Ο σίγουρος δρόμος της αποτυχίας και της καταστροφής κάθε ελπίδας είναι όμως αυτός ακριβώς. Η προσπάθεια διαχείρισης μιας μη διαχειρήσιμης κατάστασης.
Τα παραπάνω αναγκάστηκα να τα γράψω παίρνοντας σαν αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο στο rednotebook το οποίο υπογράφεται από το σ. Αντώνη Βασιλείου (http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8181).
Πριν προχωρήσω στην κριτική ανάλυση του άρθρου θα ήθελα να εκφράσω την ειλικρινή μου λύπη αν ο αρθρογράφος, και όσοι συμφωνούν μαζί του, θεωρήσει πως θίγεται προσωπικά από αυτή. Δεν έχω καμιά πρόθεση προσωπικής αντιπαράθεσης με ανθρώπους που είναι σύντροφοί μου και άγνωστοί μου. Στη σημερινή όμως καταστροφική για μεγάλα τμήματα του λαού μας συγκυρία το μόνο που δεν χρειάζεται είναι μικροαστικές αβρότητες. Η ιδεολογική διαπάλη οφείλει να ενταθεί στο επίπεδο τουλάχιστον που επιβάλλει η αναγκαιότητα δημιουργίας εκείνης της πολιτικής και αγωνιστικής πρότασης που θα οδηγήσει στη χειραφέτηση των εργαζόμενων και την απεμπλοκή από την κρίση προς όφελος των εργαζόμενων. Και για να το πω ποιο απλά: για να αποφευχθεί η καταστροφή των εργαζόμενων και υποταγή τους σε μια κατάσταση φτώχειας και συνειδησιακής αθλιότητας οι αριστεροί, και η αριστερά, πρέπει να ματώσουν.
Το άρθρο επικεντρώνεται στην κριτική στις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος του Συνασπισμού. Γράφει συγκεκριμένα: Η πολιτική διαφωνία του Α.Ρ. έχει βασικά τρεις άξονες:
* Ο πρώτος αφορά το λεγόμενο plan B (έξοδος από ευρώ και ΕΕ – εθνική αναδίπλωση)
* Ο δεύτερος αφορά την πολιτική των συμμαχιών που την περιορίζει σε ανοίγματα
αποκλειστικά προς ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ και
* Ο τρίτος αφορά την οργανωτική δομή του ΣΥΡΙΖΑ – επιδιώκεται η διατήρηση των συνιστωσών, που κατά την γνώμη μου συνιστά διατήρηση των μηχανισμών αναπαραγωγής βουλευτικών εδρών και στελεχικών θέσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ
Εδώ θα προσπαθήσω να ασκήσω κριτική στις πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις του άρθρου χωρίς να με ενδιαφέρει αν αυτή αφορά το Αριστερό Ρεύμα ή οποιαδήποτε άλλη αριστερή πολιτική οντότητα ή πρόσωπο. Ο σ πάντως δεν αρχίζει καλά. Μέσα σε επτά προτάσεις χρεώνεται με μια λαθροχειρία. Η λαθροχειρία βρίσκεται στη δεύτερη πρόταση όπου και μαζί με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ γράφει και «εθνική αναδίπλωση». Η εθνική αναδίπλωση δεν αποτελεί θέση του Α.Ρ. ούτε και καμιάς πολιτικής δύναμης της αριστεράς. Είναι απλή προσθήκη του αρθρογράφου για να κάνει απωθητική τη θέση για την εγκατάλειψη του ευρώ και να τη χτυπήσει ευκολότερα. Η λαθροχειρία αυτή όμως δείχνει και τον ιδεοληπτικό τρόπο αντιμετώπισης των πολιτικών και ιδεολογικών θεμάτων από κάποιους συντρόφους.
Αλλά και κάτι ουσιαστικότερο. Τι είναι αυτή η «εθνική αναδίπλωση»; Η συντριπτική δηλαδή πλειονότητα των κρατών που έχουν δικά τους νομίσματα είναι «αναδιπλωμένα εθνικά»; Και πιο είναι το αντίθετό της; ο κοσμοπολιτισμός; Η παγκοσμιοποίηση μήπως; Ποιοι είναι οι κυρίαρχοι διεθνείς δρώντες σήμερα αν όχι τα έθνη κράτη; Η νομισματική πολιτική είναι ουδέτερη ταξικά; Είναι απλά τεχνοκρατικό ζήτημα; Γιατί η έξοδος από το ευρώ οδηγεί στην εθνική αναδίπλωση, ότι κι αν είναι αυτή; Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα που τουλάχιστον, θα περίμενε κάθε αριστερός να έχουν τεθεί σε συζήτηση. Ή μήπως τέθηκαν κι αυτά και δε το πήρα χαμπάρι. Πάντως εδώ θα ήθελα να σημειώσω εμφατικά πως για την αριστερά κανένα ζήτημα δεν απαντάται τελεσίδικα και με τρόπο που να το καθιστά θέσφατο. Κι αυτό γιατί η αντικειμενική κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα δεν είναι κάτι στατικό. Είναι κάτι που μεταβάλλεται συνεχώς και η αριστερά πρέπει να έχει την πνευματική, πολιτική και ιδεολογική ετοιμότητα να μελετά και να ενσωματώνει αυτές τις μεταβολές στην τακτική της.

Εκείνο που με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή στο άρθρο δεν ήσαν τα επιμέρους τμήματά του, που θα τα δούμε κι αυτά, αλλά η όλη φιλοσοφία που το διαπερνούσε. Η φιλοσοφία του είναι ουσιαστικά η άκριτη αναπαραγωγή των αστικών ιδεολογιών ή και ιδεολογημάτων. Προς επίρρωση του παραπάνω ας δούμε τα παρακάτω:

Πρέπει να αναφέρουμε ότι μετά από 2,5 χρόνια συζητήσεων μέσα στην Αριστερά, η άποψη εξόδου από το ευρώ ηττήθηκε τόσο μέσα στην Αριστερά, όσο και στην κοινωνία αλλά και στο κίνημα. Η ήττα αυτή σφραγίστηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου, ενώ η άποψη της μονόπλευρης πολιτικής συμμαχίας ηττήθηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου η συρρίκνωση των ποσοστών του ΚΚΕ και η εκλογική εξαφάνιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την κατέστησαν άνευ νοήματος.

Εδώ τι να πει κανείς; Πότε και που έγινε αυτή η συζήτηση για το ευρώ; Τι μόνη «συζήτηση» που εγώ γνωρίζω είναι αυτές με τον Πρετεντέρη και τον Παπαχελά. Αν αυτές εννοεί ως συζητήσεις ο αρθρογράφος τότε πραγματικά λυπάμαι. Αλλά τι ηττήθηκε; Η υπερψήφιση από ένα ποσοστό της τάξης του 27% του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ φανερώνει πως το τρομοκρατικό δίλλημα ευρώ ή ΣΥΡΙΖΑ δεν πέρασε σε σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος. Αυτή η γραμμή ηττήθηκε, στο βαθμό που ηττήθηκε. Ο σ μάλιστα θεωρεί τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κοσμοϊστορικών διαστάσεων επιτυχία. Πως συμβιβάζεται η θέση του αυτή με το γεγονός πως αυτή η επιτυχία, που έγινε κόντρα στο παραπάνω δίλημμα, ταυτόχρονα να αποτελεί και ήττα τις θέσης για ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας;

Ας δούμε όμως και τα παρακάτω δημοσκοπικά δεδομένα πριν προχωρήσουμε:
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο συνημμένο αρχείο ή στο eparistera

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΟΧΙ τέτοιο όχι…

ΟΧΙ τέτοιο όχι…FREE photo hosting by Fih.gr
Επειδή ήδη οι ένοχοι προσκυνημένοι Νενέκοι, βγαίνουν σε παράθυρα και πάνελ προσπαθώντας να αποδομήσουν το ΟΧΙ, οφείλουμε εξαρχής να πούμε ότι το ΟΧΙ της Κύπρου, όχι μόνο δεν αποτελεί ήττα, αλλά είναι ένα άριστο μάθημα, για τους λαούς όλης της Ευρώπης, κυρίως όμως του Νότου. Ήταν ένα άριστο μάθημα για όσους νομίζουν ότι οι λύκοι της Ευρώπης καταλαβαίνουν από διάλογο και από επιχειρήματα. Ήταν ένα άριστο δίδαγμα για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι με την διαπραγμάτευση και την επαναδιαπραγμάτευση, μπορεί να πειστεί η Μαφία του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Ήταν ένα ατράνταχτο επιχείρημα, ότι δεν τολμάς να επισκεφτείς την έδρα των λύκων για συζήτηση, κυρίως όσο επιμένεις να παραμένεις αρνί… Το ΟΧΙ της Κύπρου, βάλσαμο στις πληγωμένες υπερηφάνειες όλων των Ελλήνων, αναστάτωσε την Ευρώπη και μέρος του πλανήτη, για περισσότερο από μια εβδομάδα, αν και δεν ήταν ένα καθαρό ΟΧΙ, του Κυπριακού λαού, με αποφασιστικότητα, βάθος και περιεχόμενο ρήξης. Δεν ήταν ένα καθολικό όχι ανθρώπων έτοιμων για όλα. Δεν ήταν ένα όχι πολέμου, αλλά συμβιβασμού και συνθηκολόγησης . Ήταν ένα όχι, αποφυγής των χειρότερων, ένα καθαρά αμυντικό όχι. Παρόλα αυτά ταρακούνησε αυτούς που μέχρι σήμερα δεν είχαν συνηθίσει σε τέτοια όχι. Και αυτό είναι ευχάριστο και καλοδεχούμενο.
Θύμιος Καλαμούκης

Το καθαρό δίδαγμα που βγαίνει από αυτό το crash test, είναι ότι ένα ΟΧΙ, πρέπει να είναι ρωμαλέο, δυνατό, μαζικό. ΟΧΙ αμφισβήτησης των πάντων, όχι του μέρους. ΟΧΙ ρήξης με το σύνολο και όχι με δευτερεύουσες πτυχές. Ημίμετρα, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες εδώ δεν χωρούν.

Στον κηρυγμένο πόλεμο δεν πας να πολεμήσεις, με σφεντόνες. Πας με όπλα και πυρομαχικά. Και τα όπλα και τα πυρομαχικά, σήμερα είναι η απόφαση ενός λαού. Αυτήν παίρνεις μαζί σου και πας στις Βρυξέλλες. Την ορμή του λαού μαζί με την καλή του προετοιμασία και εκπαίδευση για τα πολύ δύσκολα. Έτσι πας στις ξένες πρωτεύουσες, όχι για να διαπραγματευτείς, αυτό πια είναι αστείο, αλλά για να ανακοινώσεις τις προθέσεις σου και τις αποφάσεις σου. 

Αν δεν υπάρχει η δύναμη, η θέληση και η επίγνωση ενός λαού, η καθαρή του διάθεση και ετοιμότητα για ΟΛΑ, δεν πας πουθενά. Κάθεσαι και περιμένεις να πεθάνεις αργά και βασανιστικά. Αλλιώς ετοιμάζεσαι για να πεις το ΟΧΙ, ετοιμάζοντας και τον λαό για τα δύσκολα που έρχονται.
Από το παράδειγμα της Κύπρου, νομίζω επλήγησαν κυρίως οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ, για διαπραγμάτευση και διάλογο, η επιμονή του για λύση εντός Ευρώ, η πίστη του ότι λύση για το θύμα μπορεί να υπάρξει, μόνο μέσα από την καλή διάθεση του δολοφόνου. 

Από το παράδειγμα της Κύπρου, απεδείχθη ότι εντός Ευρώ, μόνο περιπέτειες έχει να περιμένει ο ελληνικός λαός, αυξανόμενες και εντονότερες. Λύση σε αυτήν την Ευρώπη, δεν πρόκειται να έρθει, πόσο μάλλον σε αυτό το σύστημα.

Από το παράδειγμα της Κύπρου, απεδείχθη ότι το τέλος του μονόδρομου που μας υπαγορεύουν και επιβάλλουν, είναι ο θάνατος, της κοινωνίας, της οικονομίας, της χώρας, του λαού.

Από το παράδειγμα της Κύπρου φάνηκε ότι τέτοια ΟΧΙ φέρνουν χειρότερα αποτελέσματα. Φάνηκε ότι ΜΟΝΟ ένα βροντερό συνολικό και αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ μπορεί να εγγυηθεί θετικές εξελίξεις. Πριν όμως το μεγάλο λαϊκό ΟΧΙ, ας ξεκινήσουμε από τα ατομικά, μικρά, προσωπικά ΟΧΙ.

Όχι στα ατομικά παραμυθιάσματα.
Όχι στις ψευδαισθήσεις.
Όχι στον φόβο.
Όχι στην κοροϊδία.
Όχι στην άγνοια.
Όχι στην ενσωμάτωση.
Όχι στο προσωρινό βόλεμα.
Όχι στην ταπείνωση.
Όχι στην ευκολία.
Όχι στην ανάθεση.
Όχι στις αναβολές.
ΥΓ. Η όποια δυσάρεστη εξέλιξη στον Κυπριακό λαό και η σύνδεσή της με το ΟΧΙ του, δεν θα μας κάνει να ξεχάσουμε, την καταστροφή, την φτώχεια και την εξαθλίωση που έχουν δημιουργήσει στην χώρα μας οι ξεπουλημένοι οπαδοί του ΝΑΙ. Και μόνο που χρησιμοποιούν τις επιπτώσεις του ΟΧΙ εκεί, για να αποδείξουν την ορθότητα των εδώ, επιλογών τους, τους κάνει δυο φορές ένοχους, καταδικαστέους και σιχαμένους.

Με αφορμή την Κύπρο: Ανθολόγιο πολιτικής χρεοκοπίας

Με αφορμή την Κύπρο: Ανθολόγιο πολιτικής χρεοκοπίας
FREE photo hosting by Fih.grΗ πρόσφατη τραγωδία της Κύπρου, έφερε στο μυαλό πολλών μνήμες από τη χούντα και δεν έλειψαν οι διαδικτυακοί παραλληλισμοί. Έλειψε όμως μια ειδική πλευρά από αυτούς που αφορά την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Η ΑΥΓΗ, στις 21 Απριλίου 1967 έγραφε: “Ασυνήθεις κινήσεις αξιωματικών και αστυνομικών δυνάμεων δίδουν την εντύπωση πραξικοπήματος. Συνελήφθησαν οι Ανδρέας Παπανδρέου, Μανώλης Γλέζος και Λεωνίδας Κύρκος”. Σωστά το 2006, 39 χρόνια αργότερα, σε ένα σχόλιό του ο Π. Κοροβέσης έγραψε: “Πώς είναι δυνατόν να γίνεται μπροστά στα μάτια σου ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, να συλλαμβάνονται οι ηγέτες της Αριστεράς, να έχουν κοπεί όλα τα τηλέφωνα, να κυκλοφορούν τανκς στους δρόμους και αυτό να μην είναι πραξικόπημα, αλλά “εντύπωση πραξικοπήματος”. Αυτό που κατάλαβε από την πρώτη στιγμή όλη η Ελλάδα, η βραδυνή βάρδια της “Αυγής” δεν το κατάλαβε…” Σήμερα η ΑΥΓΗ, αν και όχι πια όργανο της ΕΔΑ, δείχνει να έχει πάλι επιεικώς αργά αντανακλαστικά. Επί τρεις ημέρες, η περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύει με τον πιο εξόφθαλμο -και επίπονο για το λαό της- τρόπο, αυτό που ο κόσμος αρχίζει να έχει τούμπανο. Ότι στη δημοκρατία μπορεί να μην υπάρχουν μονόδρομοι, στην ευρωζώνη όμως υπάρχουν.
Του Βασίλη Χατζηνάκη

Κι όμως, η ΑΥΓΗ στα πρωτοσέλιδά της κάνει ότι δεν το βλέπει:
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι και το περήφανο όχι του Κυπριακού λαού, μαζί με το αμφίσημο όχι της Κυπριακής βουλής μετατρέπονται σε σπρώξιμο της Κύπρου στον γκρεμό, άνευ επιστροφής. Οι τράπεζες παραμένουν κλειστές, τσέπες και ράφια αδειάζουν, η επάρκεια σε καύσιμα εξαντλείται. Περίπου δηλαδή όσα περιέγραφε η τρικομματική κυβέρνηση στον ελληνικό λαό ότι θα συμβούν, αν τολμούσε έστω και να λοξοκοιτάξει εκτός Ευρωζώνης και οδήγησαν στην αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του καλοκαιριού.
Δυστυχώς, δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια απλή “δημοσιογραφική αποτυχία” μιας εφημερίδας. Βρισκόμαστε μπροστά στην εκκωφαντική κατάρρευση της γραμμής άμυνας που οικοδόμησε ο ΣΥΡΙΖΑ: Διαπραγμάτευση εντός Ευρωζώνης. Είναι προφανές ότι μαζί με την Κύπρο χρεοκόπησε και μια ρηχή, επιπόλαιη, ευρωπαϊστική, αντιμνημονιακή γραμμή.
Σήμερα υπάρχει επείγουσα ανάγκη συμπερασμάτων. Όχι για την εσωστρεφή εκτόνωση των σωστών εκτιμήσεων έναντι των χρεοκοπημένων. Αλλά επειδή πρέπει να (ανα)συγκροτηθεί η στάση και ο προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς απέναντι στο κορυφαίο αυτό ζήτημα. Να αποφευχθεί επομένως η εμπέδωση της απογοήτευσης, η αίσθηση αδυναμίας μπροστά στον μονόδρομο, η πλήρης παραίτηση, διότι ...η εναλλακτική που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει.
Η συνέντευξη του Γ. Δραγασάκη με την επιστροφή από την Κύπρο, διεκδικεί το ρεκόρ των περισσότερων πολιτικών διαψεύσεων σε μία σελίδα. Από το πώς διαλέγεται και διαπραγματεύεται η κυπριακή ηγεσία, μέχρι το συστημικό χαρακτήρα της Κύπρου και τις αντιδράσεις των Ρώσων. Η πλέον παταγώδης διάψευση είναι η φράση: “επιβεβαιώνεται η θέση ότι όσο μικρή και αν είναι μια χώρα, λόγω των δομικών αλληλεξαρτήσεων που υπάρχουν κυρίως εντός της Ευρωζώνης, η χώρα μπορεί να διαπραγματευτεί”. Το βασικότερο όμως είναι ότι γίνεται αποδεκτή σιγά σιγά (υποθέτουμε και ως εκδοχή για την ελληνική περίπτωση) η “καλύτερη” λύση εντός τρόικας.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η αστοχία μιας συνέντευξης ενός στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ή μερικών πρωτοσέλιδων τίτλων. Είναι ότι όσοι μιλούσαν για την ανάγκη ύπαρξης ενός σχεδίου Β, με παραγωγική ανασυγκρότηση, με πραγματική ανεξαρτησία, που έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ανάκτηση εθνικής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής, κατηγορήθηκαν για αυτοαναφορικότητα, σεχταρισμό, οικονομισμό, εθνικισμό. Εσχάτως και για χαιρεκακία, καθώς η Κύπρος επαλήθευσε την ανάγκη σχεδίου Β. Για την Κύπρο φυσικά δεν φταίνε οι απόψεις όσων προέβλεπαν το τι θα γίνει με την εντός ευρώ διαπραγμάτευση, αλλά η πολιτική όσων πόνταραν στην εντός ευρώ διαπραγμάτευση. Ήταν αυτή η πολιτική που ακολουθήθηκε από την κυπριακή ηγεσία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Σήμερα, όσοι σταδιακά υπέκυπταν στα εκβιαστικά κελεύσματα του συστήματος, κάνουν σαν να μην καταλαβαίνουν. Το πρόβλημα που πρέπει να απαντηθεί δεν είναι πόσο επιζήμια, καταστροφική, γερμανόδουλη είναι η κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά αν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τα όσα επιλέγει η κυβέρνηση Σαμαρά. Και όσο παραμένει το ανυπέρβλητο όριο του ευρώ, παρά την πρόσφατη κυπριακή κρίση, θα οδηγούμαστε ξανά και ξανά στην υποταγή στην τρόικα. Έξω από την τρόικα σημαίνει και έξω από το ευρώ. Δεν υπάρχει κανένα βασικότερο συμπέρασμα από την τελευταία βδομάδα.
Η αρχική χαλαρή πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το θέμα του ευρώ, μετατράπηκε αργά και σταθερά σε μονομανία: “Το εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ”. Μονομανία, όχι ως προς το γράμμα αλλά κυρίως ως προς το πνεύμα. Σήμερα αυτή η μονομανία αφήνει την αξιωματική αντιπολίτευση έκθετη.
Στη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, το “καμιά θυσία για το ευρώ”, χώρεσε έστω και οριακά σαν διατύπωση. Στην πραγματικότητα, άρχισε να ξηλώνεται πριν καν διατυπωθεί.
Το σήμα το δίνει ο πρόεδρος της Κ.Ο. από το Μάιο, όταν δηλώνει ότι Ουδέποτε είπαμε ότι είναι επιλογή μας η έξοδος από το ευρώ. Την πάσα την υποδέχεται ο Γ. Δραγασάκης και πάει το θέμα ένα βήμα παραπέρα: “Στη σκέψη τη δική μας, δεν υπάρχει η έννοια της μονομερούς πράξης. Δηλαδή, να βγούμε και μονομερώς να πούμε ότι διαγράφουμε το χρέος, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι τα σενάρια για έξοδο από το ευρώ υπαγορεύονται από εγχώριους κύκλους. Για να το εμπεδώσουμε, δηλώνει αργότερα και στο ΒΗΜΑ ότι το διακύβευμα είναι “η «επανένταξη» στο ευρώ με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας.
Μετά από λίγες μέρες, η ΚΟΕ βεβαιώνει ότι “εδώ και αρκετό καιρό το σύνθημα για έξοδο από την ευρωζώνη δεν είναι πλέον στις προτεραιότητες και τις άμεσες διεκδικήσεις της. Στην Frankfurter Rundschau, ο Γ.Δραγασάκης κλιμακώνει λέγοντας ότι “η έξοδος θα ήταν καταστροφική.
Ακολουθεί το πάρτι της συνόδου κορυφής του καλοκαιριού του 2012. Πιο διθυραμβικές όλων οι δηλώσεις της Ρ. Δούρου για την υποχώρηση Μέρκελ λόγω των σκληρών διαπραγματευτών Μόντι και Ραχόι. Αξίζει να σταθούμε στη διατύπωση της Ρ.Δούρου ότι “όταν υπάρχει πραγματική θέληση και τακτική για διαπραγμάτευση, υπάρχουν αποτελέσματα”. Βεβαίως ο μέγας διαπραγματευτής Μόντι -κατά την υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ- μετατρέπεται σε λίγους μήνες σε εκλεκτό ...της υποταγής της πολιτικής στις αγοράς και της ακραίας δημοσιονομικής πειθαρχίας”. Το χειρότερο όμως είναι, ότι αυτό που αποθέωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2012 ως “νίκη του Νότου” γελοιοποιήθηκε από την γερμανική ηγεσία. Η τραπεζική ένωση που τότε χαιρετίστηκε από τους αριστερούς ευρωπαϊστές οικονομολόγους, είναι ακριβώς αυτή που υπό γερμανικούς φυσικά όρους, σήμερα οδήγησε στο τσάκισμα του κυπριακού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, έρχεται υπενθύμιση τον Σεπτέμβριο από τον Γ. Σταθάκη ότι “η επάνοδος στη δραχμή θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Εισάγει ταυτόχρονα την έννοια της “σταθεροποίησης της οικονομίας” ως πολιτικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ. Εμμέσως αλλά σαφώς ο Γ.Σταθάκης επιχειρεί να διαφυλάξει το μνημονιακό κεκτημένο του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού. Μόνο που αυτό το κεκτημένο οικοδομήθηκε πάνω στην ανυπολόγιστη κοινωνική καταστροφή.
Τον Οκτώβριο, ο Α. Τσίπρας, στον ΑΝΤ1, διαβεβαιώνει ότι “δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ χωρίς να καταρρεύσει η ευρωζώνη” και επιμένει στα περί διαπραγμάτευσης με τη Μέρκελ. Εδώ επίσης αξίζει να σταθούμε. Γιατί πάνω σε αυτή τη βεβαιότητα στήνεται η ανέξοδη, αντιμνημονιακή μεν, ευρω-εμμονική δε, ρητορεία. Αυτή η βεβαιότητα δοκιμάστηκε τα τελευταία εικοσιτετράωρα με την Κύπρο. Και γκρεμοτσακίστηκε. Γιατί εδώ και τρία χρόνια το ευρωπαϊκό κέντρο οχυρώνεται, όσο η Αριστερά του ευρωπαϊκού νότου διαβεβαιώνει ότι ο Σόιμπλε μπλοφάρει. Οι Κύπριοι ξέρουν πλέον αν μπλοφάρει.
Θεωρητικό γέμισμα και από τον Γ. Μηλιό, όχι μόνο με οικονομικούς όρους, ότι το αίτημα για έξοδο λίγο πολύ, φλερτάρει με εθνικές αναδιπλώσεις. Ως γνωστόν στην εποχή που κυριαρχεί η ...ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ο μεγάλος κίνδυνος για το λαό μας είναι η αντιδιεθνιστική περιχαράκωση από την ...αγάπη των ισχυρών εταίρων μας.
Ο Χ. Λάσκος, αναλαμβάνει να απαντήσει ευθέως πια στο σχέδιο Β, χλευάζοντας με τον γνωστό του τρόπο τον Α.Αλαβάνο. Η μπόλικη απαξίωση συνοδεύεται από το βασικό συμπέρασμα ότι η πολιτική της εφικτής διαπραγμάτευσης εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ, και άρα αυτήν πρέπει να συνεχίσει. Με ύφος γνήσιου Ευρωπαίου που κοροϊδεύει τους επαρχιώτες θα επιμείνει ότι “η πρόταση του «σχεδίου μπι», όταν τίθεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο εξόφθαλμα ανορθολογική, που δεν μπορεί κανονικά παρά να μας αφήνει άφωνους”. Καλό είναι να το επαναλάβει μπροστά στους Κύπριους. Η αφωνία θα γράψει ιστορία.
Με την “σκληρή, συγκρουσιακή μεν αλλά διαπραγμάτευση είναι και ο Γ. Μπαλάφας. “Εμείς μονομερείς ενέργειες, δεν πρόκειται να κάνουμε”, δηλώνει, ανοίγοντας τον δρόμο για την διμερή διαπραγμάτευση, που είδαμε το τελευταίο τριήμερο.
Το εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ και μάλιστα “θέλουμε-δεν θέλουμε” κατά τον Α.Τσίπρα. Ούτε η κυπριακή ηγεσία δεν έκανε τόσο φανατικές δηλώσεις που, πρακτικά, αποτελούν ανοικτή πρόσκληση στην ηγεσία της Ευρωζώνης να λεηλατήσει μέχρι θανάτου μια χώρα. Σήμερα όλες οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις αποδέχονται ότι δεν έχει νόημα να πηγαίνεις σε μια “διαπραγμάτευση” λέγοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα τολμήσεις την έξοδο. Ο Α.Τσίπρας το έχει κάνει πολλαπλώς και υπερβολικώς, προτού καν κληθεί να “διαπραγματευτεί”.
Στην Νέα Υόρκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι “το κόστος διάσωσης του λαού και της χώρας είναι πολύ μικρότερο από το κόστος της διάλυσης του ευρώ ή εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, που θα είναι ανυπολόγιστο”. Το κόστος διάσωσης της Κύπρου ήταν 17 δισ. Ποσό απειροελάχιστο για τα δεδομένα της Ευρωζώνης και υποπολλαπλάσιο από τα πακέτα διάσωσης της Ελλάδας. Κι όμως, έγινε ότι έγινε από το Eurogroup, με ορατό μάλιστα ενδεχόμενο να συρθεί η κυπριακή πλευρά σε έξοδο από το ευρώ λόγω του απίστευτου κουρέματος που υπέστη ο κυπριακός αστισμός. Αν απόψεις του στυλ “δεν θα μας διώξει κανείς γιατί μπλοφάρουν” τον Ιανουάριο ήταν απλώς λάθος, σήμερα είναι χρεοκοπημένες.
Και φτου κι απ’ την αρχή ο Α.Τσίπρας επιμένει πόσο θέλει και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη στιβαρή διαπραγμάτευση κι ο Σαμαράς δεν την θέλει. Είναι απλώς ζήτημα να παίξει κάποιος σκληρή άμυνα, να πει ένα όχι. Διαβεβαιώνει “ότι μια ελληνική χρεοκοπία μπορεί να τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη”. Και ότι “είναι πλέον κοινώς αποδεκτό”. Όμως η παρολίγον κυπριακή χρεοκοπία δεν τίναξε καμιά ευρωζώνη στον αέρα. Τσάμπα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περίμεναν την κατάρρευση των ασιατικών χρηματιστηρίων για να θεμελιώσουν το κυπριακό πέταγμα της πεταλούδας”. Χλευάζοντας για κακή μας τύχη τις βεβαιότητες της ελληνικής Αριστεράς, ο Σόιμπλε ανέφερε ότι η ευρωζώνη είναι προετοιμασμένη για πιθανές αναταράξεις και αυτό θεμελιώνεται από τις συγκρατημένες αντιδράσεις των αγορών στην κυπριακή κρίση”. Είχε δίκιο. Οι αγορές θα αντιδρούσαν όχι στο ενδεχόμενο εξόδου, αλλά στην ίδια την έξοδο, και ίσως και τότε ακόμα η αντίδρασή τους να ήταν ελεγχόμενη. Γιατί είναι αλήθεια ότι όσο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευε το “σχέδιο μπι” του Αλαβάνου και του Λαφαζάνη, ο ιδιοκτήτης της Ευρωζώνης οχυρώνονταν.
Επιπλέον “δεν εντάσσεται στα συμφέροντα των εργαζομένων η έξοδος του ελληνικού καπιταλισμού από το ευρώ” διατείνεται ο Γ.Μηλιός καθώς με μπόλικη αντικαπιταλιστική σάλτσα ντύνει την πρόσκληση σε παραμονή στον μονόδρομο της Ευρωζώνης.
Σταθάκης και Δραγασάκης, ενσωματώνουν πλέον τους μονοδρόμους και στο οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενοι το ασφυκτικό πλαίσιο των συνθηκών της ευρωζώνης. Και μάλλον είναι λογική συνέχεια, όσων δηλώσεων προηγήθηκαν επί περίπου ένα χρόνο. Επισήμως πλέον, το «καμιά θυσία για το ευρώ», μας αφήνει χρόνους…
Σε επόμενη εκδοχή, και σε κόντρα με κάθε θεωρία αστικής ή μαρξιστικής, ορθόδοξης ή παράδοξης πολιτικής οικονομίας, το ευρώ ανακαλύπτεται πως είναι ήσσονος σημασίας, αφού σημασία δεν έχει το υπερεθνικό νόμισμα, αλλά το ποιος κυβερνά το έθνος. Αδιαφορία λοιπόν για το ποιος ελέγχει το νόμισμα. Ποιος καθορίζει την προσφορά και τα επιτόκια. Ας τα καθορίζει η Γερμανία. Το ότι τα συμφέροντα της Γερμανίας επιβάλλουν διαφορετικό χειρισμό του νομίσματος και της Κεντρικής Τράπεζας, από τα συμφέροντα για παράδειγμα της Ελλάδας, είναι προφανώς κάτι που δεν πρέπει να μας απασχολεί.
Σε νέα διεθνιστική επίθεση, ο Χ. Λάσκος προσπαθεί να πείσει για ποιο λόγο η πρόταση της αποδέσμευσης είναι πολιτικά αδύναμη.
Και το κοινό του LSE, μαθαίνει από τον Α.Τσίπρα ότι το ευρώ ή δραχμή δεν είναι πραγματικό δίλλημα αλλά διαπραγματευτικό ατού". Κι όμως δεν είναι πλάκα. Ο Α.Τσίπρας αναγγέλει μήνες ή χρόνια προτού βρεθεί αντιμέτωπος με τη Μέρκελ, ότι θα την απειλήσει μεν με επιστροφή στη δραχμή, αλλά δεν θα το εννοεί γιατί απλά είναι φραστικό σχήμα προς διαπραγμάτευση.
Ας φανταστούμε λοιπόν, δύο στρατιώτες που πολεμούν και ο πρώτος δεν έχει σφαίρα στο όπλο. Όμως φροντίζει να πει στον δεύτερο ότι δεν έχει σφαίρα. Το έχει πει, το έχει γράψει, το έχει δηλώσει, το έχει διατρανώσει σε όλη την οικουμένη. Και κατόπιν του ζητάει να υποχωρήσει. Ποιος λογικός άνθρωπος περιμένει ότι ο δεύτερος στρατιώτης θα σηκώσει τα χέρια ψηλά; Ειδικά όταν έχει και όπλο, και σφαίρα, και πρόθεση να τη χρησιμοποιήσει;
Αλήθεια, έτσι σκέφτεται να διαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμα και παιδιά κατανοούν ότι υπάρχει ένα λογικό σφάλμα στο συγκεκριμένο συλλογισμό. Επειδή όμως δεν μιλάμε για παιδιά, πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή. Διότι κατ' αυτόν τον τρόπο περισσότερο ενισχύεται το όριο του ευρώ, παρά η οξύτητα της σύγκρουσης.
Στην ίδια ομιλία επισημαίνει ότι δεν έχει βρεθεί κανείς στο νότο που να πει ένα “όχι”. Τρεις μέρες μετά, βρέθηκε η Κυπριακή Βουλή. Κι αυτή, όπως ο Α.Τσίπρας (χωρίς φυσικά να το έχει διαλαλήσει στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη) επιμένει να κρατήσει την χώρα της στο ευρώ. Το τι εστί ένα κολοβό, ανολοκλήρωτο, “διαπραγματευτικού τύπου” όχι, είναι ήδη γνωστό.
Στο θέμα της Κύπρου αρχικά περισσεύουν οι βεβαιότητες:
Αναδιατυπωμένο με άλλα λόγια:
Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, η Κύπρος δυστυχώς θα θυμίσει σε όλους ότι τα “ΟΧΙ” με το ευρώ αδιαπραγμάτευτο, γίνονται “ΝΑΙ” και μάλιστα καταστροφικά.
Ο Γ. Βαρουφάκης, στο τέλος της εισήγησής του για την διημερίδα: “Έξοδος από την κρίση: Η Πρόκληση της Εναλλακτικής Πορείας”, επαναφέρει τα κεκτημένα της συνόδου κορυφής του περασμένου καλοκαιριού ως συστατικό στοιχείο της λύσης. Τα ίδια κεκτημένα που λίγες μέρες μετά εξευτελίστηκαν από το Eurogroup, ή για την ακρίβεια, έγινε κατανοητό πώς εννοούν τα κεκτημένα οι Γερμανοί.
Ο ίδιος, επιμένει ότι η λύση για την Κύπρο πρέπει να βρεθεί εντός ευρωζώνης. Σε αντίθεση βέβαια με τους ταλιμπάν οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι “είναι ιερή υποχρέωση της κυβέρνησης να έχει ένα plan B και ένα plan C. Πρέπει να είναι έτοιμη όχι να πτωχεύσει και να πάει στη λίρα, αλλά αν χρειαστεί να μπορεί να το κάνει”. Το χειρότερο όμως είναι ότι παρά το προφανέστατα αληθινό δίλημμα “αποδοχή της τρόικας ή επιστροφή στην κυπριακή λίρα” που ντε φάκτο έθεσε η Ευρωζώνη, υποστήριξε μεσούσης της κρίσης, ότι η ΕΚΤ, στην υπόθεση της Κύπρου μπλοφάρει!
Τελικά, το ευρώ όντως δεν αποτέλεσε ταμπού για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το οικονομικό του επιτελείο, το υπερασπιζόταν ως στρατηγική ή ακόμη και ως εθνική επιλογή, με κάθε ευκαιρία, χωρίς φόβο και πάθος. Ακόμη και σε περιπτώσεις που η ίδια η ζωή φώναζε για τα αντίθετα. Ο δημόσιος λόγος γύρω από τα οικονομικά μετατράπηκε από μονομερής σε μονομανή. Για κάθε δήλωση της εσωτερικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που άνοιγε χαραμάδα σκεπτικισμού, υπήρχε και μια συντεταγμένη ομοβροντία που την έκλεινε ερμητικά.
Είναι προφανές ότι το βασανιστικό θέμα της παραμονής ή της αποχώρησης από το ευρώ, μπαίνει και πάλι κεντρικά στο τραπέζι. Αποκτά τη σημασία που πάντα είχε, αφού ολοκλήρωσε έναν κύκλο λαθροχειριών, εμμονών και πονηρούτσικων κουκουλωμάτων. Μπαίνει στην ημερήσια διάταξη ως το όριο που θα τεθεί αντικειμενικά στην όποια απόπειρα αμφισβήτησης των μνημονίων ή πολύ περισσότερο αποτίναξης της τρόικας.
Είναι επίσης προφανές, όσο κι αν είναι στενάχωρο, ότι υπήρξαν πολιτικές απόψεις που επιβεβαιώθηκαν και πολιτικές απόψεις που βούλιαξαν. Αριστεροί οικονομολόγοι που είχαν δίκιο όταν έλεγαν ότι όσοι μιλούν για διαπραγμάτευση δεν έχουν δει από κοντά τον Σόιμπλε. Και αριστεροί οικονομολόγοι που είχαν άδικο όταν πρότειναν άρνηση των ευρωπαϊκών αποφάσεων και ταυτόχρονα παραμονή στο ευρώ, γιατί η ΕΚΤ ...μπλοφάρει. Κρίμα είναι που αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν μετά την εθνική, οικονομική και κοινωνική κακοποίηση της Κύπρου. Όμως προκύπτουν.
Το βασικό ερώτημα για την επόμενη μέρα είναι: Μπορούν από την ιστορία της κρίσης στην Κύπρο να βγουν συμπεράσματα; Μπορεί να μην καμφθεί τα αγωνιστικό λαϊκό φρόνημα; Και για αυτό απαιτείται να σκεφτούμε τι ήταν λάθος μέχρι σήμερα. Τι αυταπάτες καλλιεργήθηκαν. Τι σχήματα οικοδομήθηκαν και κατέρρευσαν. Και τι αντίκτυπο θα έχει η κατάρρευση αυτών των σχημάτων στη λαϊκή συνείδηση.
Το αποδεδειγμένο από τη ζωή πλέον συμπέρασμα ότι “δεν υπάρχει διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης” να μην οδηγήσει στο “τέλος η διαπραγμάτευση”. Να οδηγήσει στο “τέλος η ευρωζώνη”. Να οργανώσουμε την έξοδο τώρα. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Αναζητείται η δύναμη.
http://www.antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/765

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Σχέδιο Β΄. Δήλωση Αλ. Αλαβάνου για τις κυπριακές εξελίξεις

«Το τραγικό παρόν της Κύπρου για «κατάργηση του μνημονίου μέσα στην Ευρωζώνη» βοηθάει να μη γίνει το δικό μας θλιβερό μέλλον»
Σχέδιο Β΄. Δήλωση Αλ. Αλαβάνου για τις κυπριακές εξελίξεις
FREE photo hosting by Fih.gr«Η 25η Μαρτίου είναι πια μια διπλή επέτειος. Όπως πάντα, επέτειος εθνικής απελευθέρωσης. Κι από φέτος επέτειος εθνικής Καταστροφής, με την απόφαση ολοκληρωτικής κατακρήμνισης της κυπριακής οικονομίας από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το τελεσίγραφο Βερολίνου και Ουάσιγκτον, Σόιμπλε και Λαγκάρντ, που το Eurogroup απλώς επικύρωσε, δεν εξυγιαίνει, δεν εξορθολογίζει, δεν ανασυγκροτεί, δεν σταθεροποιεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου. Το διαλύει συθέμελα. Και μαζί με αυτό αποδιοργανώνει πλήρως την οικονομία, την απασχόληση, τις επενδύσεις, τις διεθνείς σχέσεις, τις ενεργειακές προοπτικές, τους δημοκρατικούς θεσμούς του νησιού. Σαράντα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή η Κύπρος βγαίνει για δεύτερη φορά ακρωτηριασμένη, χωρίς ταυτότητα, με άγνωστο και δυσοίωνο το μέλλον.
Αλέκος Αλαβάνος

Τα δραματικά γεγονότα στην Κύπρο είναι ένα μεγάλο δίδαγμα και μια αυστηρή προειδοποίηση για την Ελλάδα. Και αποκαλύπτουν σε όλους τον άγονο, ψευδή και παλαιοκομματικό τρόπο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση στη χώρα μας.
Ο στείρος ανταγωνισμός τους επικεντρώνεται στο ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει και υπερασπίζεται τη μέθοδο της συναινετικής, πειθήνιας, συνεπούς προς τις επιλογές της τρόικα στάσης, που δήθεν θα οδηγήσει τελικά στην ανάκαμψη της χώρας. Η κυπριακή εμπειρία, που εξελίσσεται με πολύ γρηγορότερη κίνηση από τις άλλες χώρες των μνημονίων, όπου το τέλος έρχεται αμέσως μετά την αρχή, δείχνει ότι αυτό το τέλος είναι η πλήρης εξουθένωση της κοινωνίας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι απλώς με μια «σκληρή» διαπραγμάτευση θα καταργήσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη. Η Κύπρος ξεκίνησε με τους ισχυρότερους οιωνούς: την καθολική απόρριψη των όρων της τρόικα από την κυπριακή βουλή. Και σε μια βδομάδα «διαπραγματεύσεων» κατέληξε σε ακόμα πιο βαριά λύση από την πρώτη. Η Ευρωζώνη χρησιμοποίησε το όπλο της διακοπής της ρευστότητας, που ο μόνος τρόπος να εξουδετερωθεί είναι η αποχώρηση από το ευρώ και η έκδοση εθνικού νόμισματος.

Οι απόψεις της κυβέρνησης ότι «μπορούμε να ολοκληρώσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη» και της αντιπολίτευσης ότι «μπορούμε να καταργήσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη» είναι στον αέρα, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, υπαγορεύονται από ψηφοθηρικούς λόγους και εξαπατούν τον ελληνικό λαό.

Η κοινή, επίσημα και επανειλημμένα διατυπωμένη από τις ηγεσίες τους θέση ότι «η έξοδος από το ευρώ αποτελεί εθνική καταστροφή» έχει απαγορεύσει στην Ελλάδα να έχει ένα επεξεργασμένο Σχέδιο Β΄ που περιλαμβάνει την έκδοση του εθνικού νομίσματος. Στην Κύπρο η απουσία του Σχεδίου Β΄ αποδείχθηκε να έχει μοιραίες συνέπειες, που αναγνωρίζονται, δυστυχώς εκ των υστέρων, από όλη την κυπριακή κοινωνία.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Δεν υπάρχει άλλη στιγμή για χάσιμο. Ας αφήσουμε πίσω μας αυτό το παρασιτικό σύστημα μιας παρωχημένης κομματοκρατίας. Ας μιλήσουμε επιτέλους μεταξύ μας με ειλικρίνεια. Ας αναγνωρίσουμε όλοι, με βάση όχι υποθέσεις αλλά τα πειστήρια του εγκλήματος κατά της Κύπρου, ότι δύο δρόμοι υπάρχουν μπροστά μας. Το Σχέδιο Α΄ εντός Ευρωζώνης, που γνωρίζουμε τις άγριες και βάρβαρες συνέπειες του. Και το Σχέδιο Β΄ με εθνικό νόμισμα που μπορεί να οδηγήσει σε γρήγορη ανασυγκρότηση εφόσον είναι συλλογικό, εμπνέει την κοινωνία, στηρίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς και έντιμους ανθρώπους.

Με ένα νέο στοιχείο πια. Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά έχει αρνητική επίδραση στην Κύπρο: η περικοπή της αξίας των ελληνικών ομολόγων επιτάχυνε την αφερεγγυότητα των κυπριακών τραπεζών. Και η Κύπρος μας στέλνει πίσω θετική συμβουλή: το δικό της τραγικό παρόν από την ανυπόστατη και δημαγωγική «κατάργηση του μνημονίου μέσα στην Ευρωζώνη» μας βοηθάει να μη γίνει δικό μας θλιβερό και αδιέξοδο μέλλον.
Χρωστάμε πολλά στην Κύπρο. Στις ιστορικές αυτές στιγμές μιας εντελώς αποδυναμωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, ας τη στηρίξουμε συμβάλλοντας ώστε μαζί να πάρουμε με γενναιότητα, έστω και καθυστερημένα, τον δρόμο του Σχεδίου Β’. Ένα δρόμο εξαιρετικά δύσκολο, αλλά απελευθερωτικό από τους ξένους δυνάστες τύπου Σόιμπλε, σύμφωνο με τις κοινές μεγάλες αγωνιστικές μας παραδόσεις».
Αθήνα 25.3.2003 

http://tometopo.gr/home/2012-12-14-08-51-46/1296--l-l-r-r.html