Ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελληνικές αξίες για το μέλλον των Ελλήνων και της Ανθρωπότητας!
Άρθρο που γράφτηκε ειδικά για το περιοδικό Monthly Review στα πλαίσια ειδικού αφιερώματός του για την ιδεολογία και την εθνική ταυτότητα, όπου θέτει το εξής ερώτημα: «Πολλοί αναλυτές –κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες– θεωρούν ότι αξίες όπως η δημοκρατία, η ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει πλέον παγκόσμιες. Πιστεύετε ότι υπάρχουν ιδιαίτερες ελληνικές αξίες και πώς αυτές επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον της ταυτότητας των Ελλήνων;»
ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελληνικές αξίες για το μέλλον των Ελλήνων και της Ανθρωπότητας!
Βήχος Παναγιώτης, Μουσικοσυνθέτης και υπεύθυνος της Ιστοσελίδας Αντιπληροφόρησης (ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ – Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ) http
http://politikokafeneio.com
Η ύπαρξη του έθνους, του εθνικού κράτους και της εθνικής συνείδησης είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής του καπιταλισμού. Πριν από την εμφάνισή του καπιταλισμού, δεν υπήρχε καμιά εθνική συνείδηση με την έννοια της σύγχρονης εποχής. Η φεουδαρχική κοινωνία κυριαρχούνταν από τον ατομικισμό και ο κόσμος έβλεπε τον εαυτό του ως μέλος του χωριού, της πόλης, της περιφέρειας, κ.λπ. Χρειάστηκε η ανάπτυξη του καπιταλισμού, μια οικονομική επανάσταση, για να οδηγηθούν τα πράγματα στην οικογενειακή αγορά και τη συνένωση των ανθρώπων σε έθνος.
Η συγκέντρωση των ανθρώπων και των παραγωγικών δυνάμεων κάτω από το εθνικό κράτος ήταν ένα προοδευτικό ιστορικό καθήκον της μπουρζουαζίας. Είναι πάνω σε αυτή την υλική βάση, ιδιαίτερα στην Ευρώπη την περίοδο από το 1789 και μετά, την εποχή δηλαδή της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, που βλέπουμε να εμφανίζεται το έθνος και η εθνική συνείδηση.
Δεν υπάρχει μια συνταγή για κάθε εθνικό πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, είναι η μέθοδος του μαρξισμού, η μέθοδος του διαλεκτικού υλισμού και της ταξικής ανάλυσης, που μας επιτρέπουν να εξαγάγουμε τα σωστά συμπεράσματα, όπως οι μπολσεβίκοι το 1917.
Στα γραπτά του Λένιν, υπάρχει μια σαφής διαφορά μεταξύ του εθνικού ζητήματος πριν και μετά το 1917. Πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Λένιν θεωρούσε πως το εθνικό μπορούσε να λυθεί σε καπιταλιστική βάση. Όμως, στη βάση του Οκτώβρη, η επίλυση του εθνικού σφιχτοδέθηκε με τη μοίρα της εργατικής τάξης και της ανατροπής του καπιταλισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, καθαρά επιβεβαιώνουν αυτή την πρόβλεψη.
Ωστόσο για να μπω στο πνεύμα της ερώτησης: Γιατί η κυρίαρχη ιδεολογία της Δύσης επιμένει πάνω στο μοτίβο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Το κάνει τυχαία ή αναγκαία;
Είναι πασίγνωστο ότι οι αστοί ιδεολόγοι παρουσίασαν τα γεγονότα του 1989-91 σαν το "τέλος του κομμουνισμού" και την "οριστική επικράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας". Ως εκ τούτου έπρεπε να προβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν τις θριαμβεύουσες και αιώνιες αξίες ενός καπιταλιστικού συστήματος που άγγιζε την αιωνιότητα με το φαρσοειδές "τέλος της ιστορίας", όπως το φαντάστηκε ο διαφημιστής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Φ. Φουκουγιάμα. Αλλά υπάρχουν επίσης και βαθύτεροι λόγοι. Το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι απλώς ένα επίσημο ψεύδος. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακριάς ιστορικής κοινωνικής ανάπτυξης και ένα σταθερό εστιακό σημείο σχέσεων και εντάσεων ανάμεσα στην κυρίαρχη τάξη και τις άλλες τάξεις στην αστική κοινωνία, στη διάρκεια όλης της πορείας της, από τις απαρχές ως την παρακμή. Σε κάθε ιδιαίτερη ιστορική περίοδο, σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση, αυτό το σταθερό στοιχείο άλλαζε τη μορφή του και το περιεχόμενο.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα βρήκαν την κλασική τους έκφραση, παρατηρούμε σημαντικές διαφορές ανάμεσα στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789, την πολύ ριζοσπαστικότερη επαναδιατύπωση αυτών των δικαιωμάτων στη διάρκεια της πληβειακής επαναστατικής δημοκρατίας των γιακωμπίνων το 1791-93, και ξανά τη νέα αντιδραστική - συντηρητική εκδοχή τους από τους θερμιδωριανούς το 1795. Αν κοιτάξουμε από μια ευρύτερη ιστορική σκοπιά, βλέπουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα να παίζουν όχι μόνο διαφορετικό αλλά και αντίθετο ρόλο στην πρώτη επαναστατική περίοδο ανόδου του καπιταλισμού συγκριτικά με την περίοδο της παρούσας προχωρημένης παρακμής του.
Στην περίοδο των αστικών επαναστάσεων, η πάλη για τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ένας απολύτως αναγκαίος ιδεολογικός μοχλός για να κινητοποιηθούν οι πληβειακές μάζες, ώστε με ηρωικές πράξεις να ξεγενήσουν μια μη ηρωική κοινωνία, κατά την έκφραση του Μαρξ ("18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη"). Tώρα, μετά δύο αιώνες, είναι ένα εξίσου αναγκαίο βαρίδι για να α-κινητοποιηθούν οι μάζες. Το 1789 ο citoyen - ο πολίτης - βρίσκονταν στο κέντρο της πολιτικής. Το 2002, ο citoyen απωθείται στην περιφέρεια και μετατρέπεται από δρών υποκείμενο σε παθητικό θεατή, ή για την ακρίβεια σε... τηλεθεατή.
Στη Γαλλική Επανάσταση, Ηθική και Πολιτική, ανθρώπινα δικαιώματα και ηθικότητα ήταν ενωμένα. Η ενότητά τους βρήκε την υψηλότερη έκφρασή της στην ηγεσία, τον Αδιάφθορο Ροβεσπιέρο. Τώρα κάθε ενότητα κατακερματίστηκε και τη θέση του Αδιάφθορου πήραν οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες των κυρίαρχων τάξεων όπου γης. Παρόλες τις ιστορικές μεταμορφώσεις της λειτουργίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένας κεντρικός πυρήνας διατηρήθηκε σταθερός, μια θεμελιακή αντίφαση, που αναπτύχθηκε μέσα από τις διάφορες ιστορικές φάσεις. Ο Καρλ Μάρξ απεκάλυψε αυτή την αντίφαση στο περίφημο νεανικό του κείμενο για "Το Εβραϊκό Ζήτημα" (1844), που τόσο το κακομεταχειρίστηκαν οι δηλωμένοι εχθροί του αλλά κι οι ψεύτικοι "φίλοι".
Μελετώντας τη Διακήρυξη του 1789, ο Μαρξ εστίασε πάνω στην ουσιώδη διάκριση, φανερή από τον τίτλο κιόλας, ανάμεσα σε δικαιώματα του Ανθρώπου και σε δικαιώματα του Πολίτη: "...τα δικαιώματα του ανθρώπου, ξεχωριστά από τα δικαιώματα του πολίτη, δεν είναι τίποτε άλλο από τα δικαιώματα του μέλους της αστικής κοινωνίας, δηλ. του εγωιστικού ανθρώπου, του ανθρώπου που είναι ξεχωρισμένος από τον άνθρωπο και την κοινότητα"(ό.π.π.). Η διάκριση των δύο ειδών δικαιωμάτων αντανακλά τον διαχωρισμό ανάμεσα στο ιδιωτικό άτομο και την πολιτική κοινωνία των πολιτών, το διχασμό της κοινωνικής ζωής σε ιδιωτική και δημόσια σφαίρα. Η αλλοτρίωση, που πηγάζει από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, αντανακλάται στην αποξένωση του αφηρημένου πολίτη από το συγκεκριμένο ζωντανό άτομο. Στη βάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η αντίφαση του Καθολικού και του Ατομικού αναπτύσσεται στο πιο ακραίο και εκρηκτικό σημείο. Εκφράζει την εσώτερη αντίφαση του συστήματος, ανάμεσα στον κοινωνικό - καθολικό χαρακτήρα της παραγωγής και τον ιδιωτικό - ατομικό τρόπο ιδιοποίησης. Όπως τόνισε ο Μαρξ, ο καπιταλισμός ωθεί τις παραγωγικές δυνάμεις σε μια απόλυτη, απεριόριστη ανάπτυξη για να πετύχει τον πιο σχετικό, περιορισμένο στόχο, το ιδιωτικό κέρδος. Αυτή η αντίφαση ανάμεσα στο απόλυτο και το σχετικό μέσα στον καπιταλισμό οδήγησε στη διεθνοποίηση της οικονομικής ζωής, την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας, μιας παγκόσμιας αγοράς, μιας παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Η ανθρώπινη ιστορία, με την καπιταλιστική ανάπτυξη "αποκτά για πρώτη φορά καθολικότητα και διάρκεια" (Λέων Τρότσκι). Αλλά ταυτόχρονα αυτή η καθολικότητα έρχεται σε διαρκώς οξυνόμενη σύγκρουση με το στενό πλαίσιο της ατομικής ιδιοποίησης. Μέσα στα όρια του καπιταλισμού, η ιστορικά αναπτυσσόμενη καθολικότητα είναι πάντοτες ατελής, ανολοκλήρωτη, εσωτερικά κατακερματισμένη, δηλητηριασμένη από τον ατομικισμό και κάθε είδους αφηρημένη μερικότητα (particularism). Από την άλλη μεριά, η ατομικότητα γίνεται ολοένα και πιο αλλοτριωμένη, ανίσχυρη, αβοήθητη, παγιδευμένη, απειλούμενη από δυνάμεις έξω από κάθε έλεγχο.
Στην περίοδο της ανωριμότητας του συστήματος και της επαναστατικής ανόδου της μπουρζουαζίας, οι αντι-φεουδαλικές ιδεολογίες, ιδιαίτερα η ιδεολογία του φυσικού δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην υπερνίκηση και ταυτόχρονα συσκότιση αυτής της αντίφασης ανάμεσα στο Καθολικό και το Ατομικό, ανάμεσα στην κοσμο-ιστορική αποστολή και τον ιστορικά περιορισμένο και μη ηρωικό ρόλο της μπουρζουαζίας. Η Διακήρυξη του 1789 αντανακλά και τις δύο πλευρές της αντίφασης, την κοσμο-ιστορική διάσταση και τους αστικούς περιορισμούς. Ενσωματώνει κοινωνικές αυταπάτες ως έκφραση της αντιφατικής πραγματικότητας, που τις παράγει για να νομιμοποιηθεί, αλλά και ως άρνηση, τάση υπέρβασης της συγκεκριμένης πραγματικότητας, άρσης των δεδομένων της. Η αντίφαση Καθολικού-Ατομικού δεν μπορεί να λυθεί μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής αγοράς και κυρίαρχων εμπορευματικών-χρηματικών σχέσεων. Αντίθετα μέσα σ΄ αυτά τα πλαίσια παροξύνεται και κορυφώνεται καθώς το σύστημα φτάνει σε κατάσταση κρίσης. Ο αντίκτυπος πάνω στα τυπικά και τα ουσιαστικά δικαιώματα μπορεί να είναι καταστροφικός.
Τα δικαιώματα, σε τελευταία ανάλυση, δεν βασίζονται ούτε στην ισχύ (Hobbes) ούτε στη θέληση (Rousseau) αλλά στις αντιφάσεις της υλικής ζωής των ατόμων (Marx). Ετσι όσο οξύνονται οι υλικές αντιφάσεις τόσο τα δικαιώματα αποκτούν ή φανερώνουν τους περιορισμούς τους, το φορμαλισμό τους, συρρικνώνονται και τελικά καταργούνται χωρίς προσχήματα. Οι τυπικές ελευθερίες από αναγκαίο πρελούδιο των ουσιαστικών δικαιωμάτων γίνονται ο νεκροθάφτης τους πριν αποχωρήσουν από τη σκηνή και οι ίδιες κατ΄ εντολήν του Δικτάτορα. Αν το 1789 υπήρξε μια στιγμή αφηρημένης Ταυτότητας της μορφής και του περιεχομένου των δικαιωμάτων, στη συνέχεια αναδύθηκε ιστορικά η Διαφορά τους, η Αντίθεση, και τελικά, η πλήρως ανεπτυγμένη Αντίφασή τους - στη δικιά μας εποχή.
Πίσω από την παρούσα παγκόσμια κατάσταση, όπου όσο πιο πολύ χειροκροτούν τα ανθρώπινα δικαιώματα τόσο πιο πολύ τα ποδοπατούν, βρίσκεται μια φοβερή συσσώρευση και ανάπτυξη εκρηκτικών υλικών κοινωνικών αντιφάσεων. Για να παραφράσουμε τον Ρουσσώ, αντιστρέφοντάς τον, μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος γεννιέται σε συνθήκες σκλαβιάς αλλά παντού γιορτάζουν την ελευθερία του... Όλες οι φλυαρίες, ιδίως στη Δύση, μαζί και στους κύκλους της λεγόμενης δυτικής αριστεράς πριν και μετά το 1989, για ανθρώπινα δικαιώματα, προτεραιότητα ή όχι της ελευθερίας απέναντι στην ισότητα και το αντίστροφο, για την citizenship, για κάθαρση και ανανέωση των θεσμών κλπ., κλπ., μοιάζει με τη φλόγα του καντηλιού που ξαφνικά δυναμώνει πριν σβήσει.
Σ΄ όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες η συνολική κρίση σπρώχνει στην αναδόμηση των σαπισμένων πολιτικών συστημάτων σε μια κατεύθυνση πολύ πιο αυταρχική και βοναπαρτιστική. Πολλές φορές η κίνηση αυτή προς τον δεξιό κρατικό αυταρχισμό κρύβεται πίσω ακριβώς από ρητορείες για την προάσπιση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, λόγου χάρη, στη Γερμανία, με πρόσχημα την αναχαίτιση του ογκούμενου κύματος ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων κατά των μεταναστών, προωθήθηκε από τη δεξιά κυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών και των φιλελεύθερων, με την υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατών, η αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, που προάσπιζε το δικαίωμα του πολιτικού ασύλου. Ήταν η αισχρή προσαρμογή στις πιέσεις των αλητοσυμμοριών των Ναζί-σκίνχεντς, που από τα παρασκήνια χειραγωγούνται από ισχυρούς κύκλους της άρχουσας μεγαλοαστικής τάξης.
Καθώς η παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση του καπιταλισμού επιδεινώνεται, όλες οι παλιές δυνάμεις του Ζόφου - ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, ο σωβινισμός, ο φασισμός - κάνουν τη βάρβαρη επανεμφάνισή τους, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Το ζήτημα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών έρχεται ξανά στο επίκεντρο. Είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα για να το αφήσουμε στα χέρια των ηθικολόγων και των δημαγωγών.
Η κριτική του Μαρξ στο αστικό περιεχόμενο των τυπικών ελευθεριών έχει διαστρεβλωθεί τόσο από τους φιλελεύθερους όσο κι από τους σταλινικούς. Η προσέγγιση του Μαρξ είναι διαλεκτική. Όπως και στην περίπτωση της θρησκείας, η κριτική του ξεσκεπάζει τις αλυσίδες γυμνές από τα φανταστικά τους λουλούδια, όχι για να αφήσει τις αλυσίδες χωρίς λουλούδια αλλά για "να τις σπάσει και να περισυλλέξει το ζωντανό ανθό" (Εισαγωγή του 1844 στην "Κριτική της Εγελειανής φιλοσοφίας του Δικαίου και του Κράτους").
Μια γρήγορη αλλά προσεκτική ματιά σε ένα σχετικό και πολύ γνωστό απόσπασμα από το "Κεφάλαιο", το έργο του ώριμου Μαρξ, μπορεί να δείξει αυτή τη διαλεκτική προσέγγιση. Στο κεφάλαιο για τη μετατροπή του χρήματος σε κεφάλαιο, στον πρώτο τόμο, ο Μαρξ κριτικάρει, στα συμπεράσματά του, τις φετιχιστικές αυταπάτες της αγοράς. Η ανάλυσή του φανερώνει ότι "η σφαίρα της κυκλοφορίας ή της ανταλλαγής των εμπορευμάτων, στα πλαίσια της οποίας κινείται και η αγορά και πώληση της εργατικής δύναμης, ήταν η αληθινή Εδέμ των έμφυτων φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Εδώ κυριαρχεί μόνο η Ελευθερία, η Ισότητα, η Ιδιοκτησία και ο Μπένθαμ". Με άλλα λόγια, η πραγματική υλική βάση του αστικού Φυσικού Δικαίου δεν είναι κάποια μυθική αρχέγονη Φύση, που δεν έχει ακόμη μολυνθεί από την κοινωνία και την Ιστορία, κάποια Εδέμ που χάθηκε από το προπατορικό αμάρτημα της εμφάνισης του κοινωνικού ανθρώπου. Η "φυσική" βάση των δικαιωμάτων είναι μια "δεύτερη Φύση" (για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Χέγκελ), διαμορφωμένη μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης του ανθρώπου και της Φύσης, μέσα στα πλαίσια των εμπορευματικών καπιταλιστικών σχέσεων.
Στη συνέχεια, η μαρξική ανάλυση επισημαίνει κάτι σπουδαίο. Σε μια σύντομη πρόταση τίθεται σε συμπυκνωμένη μορφή η αντίφαση ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον αστικό φιλελευθερισμό: "Η Ελευθερία, η Ισότητα, η Ιδιοκτησία και ο Μπένθαμ". Όπως έχει δείξει ο ιταλός μαρξιστής λόγιος Domenico Losurdo, ο προαναφερόμενος Μπένθαμ, ο άγγλος θεωρητικός του φιλελευθερισμού και ωφελιμισμού, ήταν ο δηλωμένος αντίπαλος της Διακήρυξης του 1789 και των δικαιωμάτων που αναφέρονται στο πρώτο τμήμα της πρότασης του Μαρξ. Ο Μπένθαμ επιτέθηκε άγρια στη Διακήρυξη, αποκαλώντας την άθροισμα "αναρχικών απατών", σ΄ ένα έργο του με τον ίδιο τίτλο ("Anarchical Fallacies, A Critical Examination of the Declaration of Rights"). Ο άγγλος φιλελεύθερος είδε στα γαλλικά συνθήματα της Ελευθερίας, της Ισότητας, ακόμα και της Ιδιοκτησίας (με την ερμηνεία που έδωσε ο Μπαμπέφ σαν του δικαιώματος στην κοινή ιδιοκτησία) τον πραγματικό κίνδυνο να χρησιμοποιηθούν από τις πληβειακές μάζες ενάντια στην οικονομία της αγοράς και όλες τις αξίες του αστικού φιλελευθερισμού.
Όταν ο Μαρξ βάζει στην ίδια γραμμή τα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως τα διατύπωνε η Γαλλική Επανάσταση, μαζί με το όνομα του πασίγνωστου φιλελεύθερου αντιπάλου τους, δεν αγνοεί την εχθρική τοποθέτηση του άγγλου ωφελιμιστή. Ούτε σκοπεύει βεβαίως να επιτεθεί εμμέσως στην κομμουνιστική ερμηνεία των δικαιωμάτων από τη μεριά του Μπαμπέφ). Ο Μαρξ δείχνει ότι στις συνθήκες της αγοράς, όπου ο καπιταλιστής και ο εργάτης συναντιόνται σαν "ελεύθεροι" και "ίσοι" εμπορευματοκάτοχοι, αυτή η "ελευθερία" και "ισότητα", που εξιδανικεύονταν στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων, είχαν το ίδιο περιεχόμενο με τα ιδανικά του δηλωμένου εχθρού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του φιλελεύθερου Μπένθαμ. Η αλήθεια τους ήταν το αντίθετό τους: ο Μπενθάμ.
Ο Μαρξ δεν κριτικάρει αφηρημένα την Ελευθερία, την Ισότητα per se, γενικά. Τις κριτικάρει ειδικά, μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο και περιεχόμενό τους. Η αστική ατομική ιδιοκτησία είναι το δηλητήριο μέσα στην ελευθερία και την ισότητα που τάζανε στις μάζες για να τις κινητοποιήσουν και που είχαν εντελώς άλλο περιεχόμενο για τους αστούς. Οι καπιταλιστικές εμπορευματικές σχέσεις είναι οι αλυσίδες που στολίζονται με τα φανταστικά λουλούδια της Ελευθερίας και της Ισότητας. Το ζήτημα είναι να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες και να περισυλλέξουμε το ζωντανό άνθος της πραγματικής ελευθερίας και της πραγματικής ισότητας: την καθολική απελευθέρωση από κάθε είδους εκμετάλλευση, καταπίεση, ταπείνωση, αλλοτρίωση, υλική και πνευματική. Ο Μαρξ ζητά το πιο θεμελιακό δικαίωμα της ανθρωπότητας: να γίνει επιτέλους ανθρώπινη.
Aκόμα και η αυστηρή κριτική της Διακήρυξης στο νεανικό του κείμενο καταλήγει τονίζοντας ότι ο σκοπός της επανάστασης θα επιτευχθεί ":oταν το πραγματικό άτομο θα επαναιδιοποιηθεί μέσα στον εαυτό του τον αφηρημένο πολίτη... όταν ο άνθρωπος θα αναγνωρίσει και οργανώσει τις "δικές του δυνάμεις" ως κοινωνικές δυνάμεις και συνεπώς δεν θα ξεχωρίζει από τον εαυτό του την κοινωνική δύναμη με τη μορφή της πολιτικής δύναμης" ("Το Εβραϊκό Ζήτημα"). Αν πίσω από τον πολίτη ήρθε ο αστός, ο αστός με τη σειρά του, όπως είπε ο Ernst Bloch, θα κριθεί και θα ανατραπεί από τον πολίτη του μέλλοντος κόσμου, το φορέα της κοινωνικοποιημένης ελευθερίας.
Ο μαρξισμός δεν παλεύει για την κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά για τη σοσιαλιστική μεταμόρφωσή τους. Για την πραγμάτωσή τους ενάντια στη μυστικοποίηση και χειραγώγησή τους από τον καπιταλισμό. Η πάλη για δικαιώματα με πραγματικό χειραφετητικό περιεχόμενο όσο ποτέ ζωτική και επίκαιρη. Το παγκόσμιο κεφάλαιο στην κρίση του κινείται για να καταστρέψει κάθε δικαίωμα που κατακτήθηκε με την πάλη των εργαζομένων στην Ανατολή και στη Δύση, στον εξαθλιωμένο Νότο και στον ίδιο τον προνομιούχο Βορρά. Ο Χέγκελ, παρά τους περιορισμούς και τον ιδεαλισμό του, βασισμένος στη διαλεκτική του, έκανε μια βαθύτατη παρατήρηση. Στη "Φιλοσοφία του Δικαίου" μιλάει για το Notrecht, το Δίκαιο της ανάγκης - το δικαίωμα του απόκληρου, του πεινασμένου να συγκρουστεί με την ατομική ιδιοκτησία. Όταν η κοινωνία παραβιάζει το στοιχειώδες δικαίωμα ενός απόκληρου να ζήσει, τότε κάνει, όπως λέει ο Χέγκελ, "όχι μια απλή αλλά μια άπειρη αρνητική κρίση" ενάντιά του. "Αυτή η άπειρη παραβίαση του είναι αποτελεί μια ολική απουσία δικαίου". (Grundlinien, παρ. 127). Τότε, μια επίθεση του απόκληρου κατά της ιδιοκτησίας και της κοινωνίας είναι απολύτως νόμιμη. "Η εξαθλίωση αποκαλύπτει το πεπερασμένο και συνεπώς τον ενδεχόμενο {μη αναγκαίο} χαρακτήρα του Δικαίου και της Ευμάρειας" (παρ. 128).
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανάλυση του Χέγκελ, διαμέσου του Notrecht και της σύγκρουσης με την ατομική ιδιοκτησία, βλέπει τη μετάβαση στο Αγαθό, τη διαλεκτική υπέρβαση (Aufhebuug) του αφηρημένου Δικαίου και της Ευμάρειας. Αυτή η υπέρβαση είναι "η πραγματοποιημένη ελευθερία, ο τελικός απόλυτος σκοπός του κόσμου" (παρ. 129). Στην παρούσα παγκόσμια κατάσταση, το σύστημα της καπιταλιστικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας καταδικάζει στην πείνα το 85% της ανθρωπότητας. Αρνείται το δικαίωμα στη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνο στο Νότο αλλά και στον ανεπτυγμένο Βορρά... Αυτή η άπειρη παραβίαση του είναι συνιστά το χάσμα ανάμεσα στα πραγματικά ανθρώπινα δικαιώματα και την επίσημη ηθική του κεφαλαίου. Αποτελεί την άρνηση του δικαιώματος ύπαρξης των απόκληρων. Γι΄ αυτό το λόγο περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνο σε εκείνους που θεωρεί άνθρωπους, δηλ. μια μικρή προνομιούχα μειοψηφία. Η εκμεταλλευόμενη πλειοψηφία της ανθρωπότητας θεωρείται μη ανθρώπινη - Untermenschen", υπάνθρωποι κατά τη ναζιστική ορολογία που εφαρμόστηκε στους εβραίους, τους τσιγγάνους κι όλους τους "μη άρειους".
Ανάμεσα στο φιλελευθερισμό και το φασισμό υπάρχει, βεβαίως, αντίφαση. Αλλά αυτή η αντίφαση είναι σχετική, όχι απόλυτη. Υπάρχει μια αντικειμενική λογική του καπιταλισμού που οδηγεί από το φιλελευθερισμό στο φασισμό. Το Notrecht, το Δίκαιο των Απόκληρων, εκδηλώνει την αναγκαιότητα της μετάβασης πέρα από το αφηρημένο Δίκαιο των τωρινών Αρχόντων του κόσμου. Την αναγκαιότητα του άλματος στο Βασίλειο της Ελευθερίας. Δεν πρόκειται για αφηρημένη Ουτοπία. Δεν είναι το ιδεατό Αγαθό που ενσαρκώνεται στο εθνικό Κράτος, όπως τόνιζε ο ιδεαλιστής Χέγκελ. Ξεκινάει ξεπερνώντας τα εθνικά όρια και το Κράτος, ανατρέποντας το σύστημα της καπιταλιστικής ιδιωτικής ιδιοκτησίας και οικοδομώντας μια παγκόσμια αταξική κομμουνιστική κοινότητα του κοινωνικοποιημένου ανθρώπου, των "συνεταιρισμένων παραγωγών", όπως ο Μαρξ έλεγε ("Κεφάλαιο").
Πραγματική ελευθερία δεν είναι ελευθερία από το Είναι ένας διαχωρισμός και μια φανταστική ανεξαρτησία από τον πραγματικό κόσμο. Είναι ελευθερία του Είναι μέσα στο Είναι, μεταμόρφωση του κόσμου, "φυσικοποίηση του ανθρώπου και εξανθρωπισμός της φύσης" (Μάρξ). Ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιούργησε τους υλικούς όρους, γι΄ αυτό το άλμα. Εγκαθίδρυσε μια καθολική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και εξάντλησε πια το ρόλο του. Αυτή η καθολικότητα πρέπει τώρα να επαναποκτηθεί από τον εργαζόμενο άνθρωπο, που θα μεταμορφωθεί σε ελεύθερη κοινωνική ατομικότητα, σε προσωπικότητα, με την ενότητα του Καθολικού και του Ατομικού. Όπως είπε ο Μαρξ, "η ιδιωτική ιδιοκτησία μπορεί να καταργηθεί μόνο με τον όρο μιας καθολικής ανάπτυξης των ατόμων, ακριβώς γιατί η υπάρχουσα μορφή επικοινωνίας και των παραγωγικών δυνάμεων είναι καθολική και μόνο άτομα που αναπτύσσονται ολόπλευρα μπορούν να τις ιδιοποιηθούν, δηλ. να τις μετατρέψουν σε ελεύθερες εκδηλώσεις της ζωής τους" ("Γερμανική Ιδεολογία").
Με άλλα λόγια, ο αληθινός Homo Uninersalis θα είναι ο Homo Communisticus! Το μέγα άλμα στο βασίλειο της Ελευθερίας άρχισε με την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία το 1917. Το άλμα όμως αυτό δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί στα όρια μιας και μόνο χώρας, όπως διακήρυσσε ο σταλινισμός. Εδώ βρίσκεται το κλειδί της περασμένης και της τωρινής τραγωδίας, στη χώρα του Οκτώβρη. Αλλά το άλμα που κινδυνεύει να αναστραφεί και να γίνει πτώση στην άβυσσο δεν τέλειωσε ακόμα. Πρέπει να το ολοκληρώσουμε, σε παγκόσμια και όχι μόνο σε Ελληνική κλίμακα.
Η κρίση, η παράλυση του Ελληνικού αστικού κράτους, που έπαψε να είναι «μια συνένωση των πολιτών πάνω από ταξικές διάφορες και συμφέροντα», όπως ήθελε ο Αριστοτέλης, (να που υπάρχουν ιδιαίτερες ελληνικές αξίες που επηρεάζουν με την παγκοσμιότητά τους το παρόν και το μέλλον της ταυτότητας των Ελλήνων, όπως θέλουμε να ελπίζουμ:. Οι μεγάλοι μας Αρχαίοι Φιλόσοφοι και η Σοφεία τους που κληρονομήσαμε και που ανήκει ταυτόχρονα σε όλη την Ανθρωπότητα) αναγκάζει την αστική τάξη να γυρίσει στο «χρυσό ποταμό» της αρχαιότητας. Και όχι όλη η αστική τάξη. Το πιο οπισθοδρομικό μέρος της. Οι καταστραμμένοι από την κρίση και το σεισμό εργάτες – έγραφε ο Κ. Τσάτσος στο: «Η Κοινωνική Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων» - και φτωχοί βιοπαλαιστές κάνουν πολλές «ενέργειες που απομακρύνουν τα πολιτεύματα από το σημείο όπου εξισορροπούνται οι αντίθετες ροπές, με αποτέλεσμα να προκαλούνται φθορά και μεταβολές των πολιτευμάτων». Η μπουρζουαζία, όπως και η φεουδαρχία, επιστράτευσε παλιότερα, και επιστρατεύει και σήμερα ότι πιο αντιδραστικό υπάρχει στην Αριστοτελική Φιλοσοφία, για να εξοπλιστεί ιδεολογικά και να αντιμετωπίσει τη «φθορά και την ανατροπή των πολιτευμάτων της». Γι’ αυτό, βλέπουμε τον Αριστοτέλη από τα θεολογικά σεμινάρια να έρχεται και στα σχολικά θρανία. Έτσι, οι μαθητές μπορούν να διαβάζουν στα «Ηθικά Νικομάχεια» (5,6), ότι «εάν τα πρόσωπα δεν είναι ίσα, δεν επιτρέπεται να έχουν ίσα δικαιώματα!».
«Οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι ήταν όλοι από τη φύση τους διαλεκτικοί. Και ο Αριστοτέλης, η πιο καθολική διάνοια ανάμεσα τους, είχε ήδη αναλύσει τις πιο ουσιαστικές μορφές της διαλεκτικής σκέψης. Εντούτοις, η διαλεκτική παράμεινε εμβρυακό στοιχείο στην ελληνική σκέψη. Οι έλληνες φιλόσοφοι δεν πέτυχαν και δεν μπορούσαν να πετύχουν ν’ αναπτύξουν τις σκόρπιες οξύτατες ενοράσεις σε επιστημονικό σχήμα». (Ενγκελς).
Γιατί;
«Έπρεπε πρώτα να εξεταστούν τα πράγματα προτού μπορέσουν να εξεταστούν τα προτσές. Έπρεπε πρώτα να ξέρει κανείς τι ήταν ένα οποιοδήποτε πράγμα, για να μπορέσει έπειτα να καταπιαστεί με τις αλλαγές που παθαίνει… Η παλιά μεταφυσική, που θεωρούσε τα πράγματα αποτελειωμένα, γεννήθηκε από μια επιστήμη της φύσης που ερευνούσε τα νεκρά και ζωντανά πράγματα σαν αποτελειωμένα». (Έγκελς: Ο Λ. Φόυερμπαχ και το τέλος της Κλασικής Γερμανικής Φιλοσοφίας).
Το πρωτόγονο επίπεδο της αρχαίας τεχνολογίας και των μαθηματικών, που ήταν εντελώς απομακρυσμένα από κάθε σχέση με τη φύση, οδήγησαν στους αφηρημένους και στατικούς «νόμους της σκέψης», με αποκορύφωμα το «νόμο της ταυτότητας», που δεν ξεπερνά την εμπειρική ταξινόμηση και σύγκριση των ιδιοτήτων αντικειμένων που δεν είχαν καμία ποσοτική σχέση μεταξύ τους: Α=Α («αν καθετί είναι ταυτόσημο με τον εαυτό του, δεν είναι ξεχωριστό από αυτόν, δεν περιέχει καμιά αντίθεση και δεν έχει καμιά βάση»).
«Η ουσία είναι…απλή ταυτότητα με τον εαυτό της», σε βαθμό μάλιστα που η αμφισβήτηση αυτής της αρχής να ισοδυναμεί με το ότι «έχει καταλυθεί η λ ο γ ι κ ή σ υ ν ε ί δ η σ η και το γεγονός μπορεί πλέον να έχει σημασία μόνο για την ψυχολογία (΄η για την ψυχοπαθολογία) (!), (Ε. Παπανούτσου: Λ ο γ ι κ ή , σελ. 190).
Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για την κοινή αντίληψη, που αντιπαραθέτει την ομοιότητα και τη διαφορά, χωρίς να κατανοεί «αυτή την κίνηση της μετάβασης του ενός απ’ αυτούς τους προσδιορισμούς στον άλλο». (Χέγκελ, Λογική). Οι οπαδοί του «νόμου της ταυτότητας» μετατρέπουν αυτή την άδεια ταυτολογία σε μια μονόπλευρη προσδιοριστικότητα, που αυτή καθεαυτή περιέχει μονάχα τυπική αλήθεια, αφηρημένη και ατελή και αντανακλά, σύμφωνα με τον Χέγκελ, τη «συνηθισμένη τρυφερότητα προς τα πράγματα, που η μόνη της φροντίδα είναι πώς να μην έρθουν σε αντίφαση το ένα με το άλλο», πράγμα που αποτελεί και τον ταξικό – πολιτικό πυρήνα της κοινωνικής φιλοσοφίας του Αριστοτέλη.
Είναι λάθος επομένως να αντιλαμβανόμαστε το «νόμο της ταυτότητας» σαν ένα στατικό δεδομένο, που η αναγνώριση του «είναι μια απαραίτητη συνθήκη, για να γίνει κανείς επαναστάτης σοσιαλιστής», όπως ισχυρίζεται ο Νόβακ στο «Εισαγωγή στη Λογική του Μαρξισμού». «Ο άνθρωπος έχει μάθει το νόμο της ταυτότητας μέσα από τα εκατομμύρια χρόνια της κοινωνικής πρακτικής του, πολύ πιο πριν από τότε που μπόρεσε να τον σχηματοποιήσει, χρησιμοποιώντας αφηρημένες γενικές έννοιες. Ο νόμος της ταυτότητας είναι μόνο μια μονόπλευρη διατύπωση ενός προστέσου που συσχετίζει αυτό που παραμένει το ίδιο μέσα στις πολύπτυχες αλλαγές που υφίσταται καθετί μέσα στη φύση. Αυτό το προτσές έμεινε βασικά απαρατήρητο, σ’ αυτούς που πρώτοι διατύπωσαν το νόμο της ταυτότητας στην Ελλάδα». (Αλεξ. Στάϊνερ: «Η Φιλελεύθερη Φιλοσοφία του Τζορτζ Νόβακ», σελ. 9-10, ελλην. Έκδοση).
Αναφέρθηκα, ειδικά, στον Αριστοτέλη γιατί πιστεύω ότι: «Το ζήτημα μιας ορθής φιλοσοφικής διδασκαλίας, δηλ. μιας σωστής μεθόδου σκέψης, έχει τόση αποφασιστική σημασία για ένα επαναστατικό κόμμα, όση έχει ένα παλιό μηχανουργικό τμήμα για την παραγωγή. Είναι ακόμα δυνατό να υπερασπίσει κανείς την παλιά κοινωνία με τις υλικές και διανοητικές μέθοδες που έχουν κληρονομηθεί από το παρελθόν. Είναι όμως εντελώς αδιανόητο να ανατραπεί αυτή η κοινωνία και να οικοδομηθεί μια νέα, χωρίς πρώτα να αναλυθούν κριτικά οι τωρινές μέθοδες».
(Λ. Τρότσκι, «Στην Υπεράσπιση του Μαρξισμού»)
Συνοψίζοντας καταλήγουμε ότι η αναγκαιότητα της ελευθερίας είναι πιεστική όσο ποτέ στην παρούσα ιστορική περίοδο της χρηματιστικής καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης και πώς το μέλλον της ταυτότητας και της ζωής των Ελλήνων συναρτάται με το μέλλον και τη ζωή ολόκληρης της Ανθρωπότητας. 21 Δεκεμβρίου 2007
21 Δεκεμβρίου 2007
Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007
Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007
Ο ΠΑΝ. ΒΗΧΟΣ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΝΕΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ
ΟΙ ΜΑΣΤΡΟΠΟΙ ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ Ο ΠΑΝ. ΒΗΧΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕ, ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΝΕΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ
Καταγγέλλουμε τη συνέχιση αυτής της δίωξης, τη θεωρούμε στημένη και δηλώνουμε τώρα, όπως και τότε, την αμέριστη συμπαράστασή μας στον Παν. Βήχο. Αναρωτιόμαστε πόσο μακριά θα φτάσει η δίωξη του ανθρώπου που τόλμησε να καταγγείλει κυκλώματα μαστροπείας όταν δούλευε ως μουσικός στη Σαντορίνη, σε κέντρο όπου οι ιδιοκτήτες αγόραζαν και πουλούσαν αλλοδαπές και τις εξανάγκαζαν στην πορνεία. Εκφράζουμε την αγανάκτησή μας γιατί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κανένας εμπλεκόμενος στο κύκλωμα μαστροπείας στην περίπτωση αυτή –όπως και σε πολλές άλλες άλλωστε– αλλά διώκονται αμείλικτα και παρατεταμένα οι άνθρωποι που τόλμησαν να το καταγγείλουν.
Δηλώνουμε ότι θα παραστούμε στο δικαστήριο και θα αποκαλύψουμε δημόσια τον πολιτικό χαρακτήρα και τη σκοπιμότητα αυτής της δίωξης.
Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4358&mode=thread&order=0&thold=0
Το 2003, είχαμε την αθώωση ΟΛΩΝ των κατηγορουμένων για την υπόθεση μαστροπείας και καταναγκαστικής πορνείας στη Σαντορίνη το 1998, οι οποίοι είχαν παραπεμφθεί αυτεπάγγελτα με βούλευμα εισαγγελέα μετά από καταγγελία του ζεύγους Παναγιώτη και Νανάς Βήχου. Ο Παν. Βήχος είχε μηνυθεί τότε για συκοφαντική δυσφήμιση και ταλαιπωρήθηκε αρκετά, αλλά τελικά απαλλάχθηκε.
Σήμερα ασκήθηκε νέα δίωξη εναντίον του, βασισμένη σε χαλκευμένες κατηγορίες, με βάση την τότε γραμμή της αστυνομίας, η οποία τότε όπως και τώρα δεν πτοήθηκε από τα άφθονα αθωωτικά αποδεικτικά στοιχεία του Π. Βήχου. Συνεπώς πιστεύουμε ότι έχουν στόχο το διασυρμό και εξευτελισμό του αλλά και το «σωφρονισμό» των πολιτών που θα σκέφτονταν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά.
Συγκεκριμένα το Νοέμβρη του 2002, μεσούσης της δίκης με την κατηγορία της μαστροπείας, το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εισβάλλει στο σπίτι του Π. Βήχου, με συνοδεία εισαγγελέα, το ερευνούν, φωτογραφίζουν τους εσωτερικούς χώρους και κατάσχουν τον υπολογιστή του, το σκληρό δίσκο και όλα τα CD, τον οδηγούν στην Ασφάλεια, τον ανακρίνουν για ώρες και μετά τον αφήνουν ελεύθερο. Η κατηγορία είναι συμμετοχή σε πορνογραφικά κυκλώματα. Οι φυλλάδες ενημερώνονται αμέσως και αρχίζουν συκοφαντική εκστρατεία με φωτογραφίες του και δίπλα του γυμνές γυναίκες και άνδρες για να δημιουργήσουν κλίμα. Η Εσπρέσο γράφει πρωτοσέλιδο τίτλο «Κύκλωμα οργανώνει ερωτικά πάρτι οργίων» και αναγγέλλει τη «σύλληψη γνωστού μουσικού» ενώ στις μέσα σελίδες έχει τη φωτογραφία του. Οι ενέργειες της αστυνομίας και η επιχείρηση συκοφάντησης λειτουργούν αλληλοϋποστηρικτικά με άριστο τρόπο.
Η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο σύντομα, αφού πρώτα προσπαθείται ο διασυρμός του Βήχου ώστε αυτό να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός στις καταγγελίες του. Εξ άλλου, οι μαστροποί αλλά και οι καταγγελθέντες αστυνομικοί αθωώνονται, οπότε δεν υπάρχει πλέον θέμα.
Όμως, η αστυνομία φαίνεται δεν ξεχνά. Για δικούς της λόγους, επαναφέρει το ζήτημα σήμερα καλώντας με κλητήριο θέσπισμα τον Παν. Βήχο να δικαστεί στις 7/1/08, με την κατηγορία ότι από 1 έως 25 Νοεμβρίου 2002 «από κερδοσκοπία επιχείρησε να διευκολύνει έστω και συγκαλυμμένα με τη μετάδοση ηλεκτρονικών μηνυμάτων ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την ασέλγεια με ανηλίκους...».
Καταγγέλλουμε τη συνέχιση αυτής της δίωξης, τη θεωρούμε στημένη και δηλώνουμε τώρα, όπως και τότε, την αμέριστη συμπαράστασή μας στον Παν. Βήχο.
Αναρωτιόμαστε πόσο μακριά θα φτάσει η δίωξη του ανθρώπου που τόλμησε να καταγγείλει κυκλώματα μαστροπείας όταν δούλευε ως μουσικός στη Σαντορίνη, σε κέντρο όπου οι ιδιοκτήτες αγόραζαν και πουλούσαν αλλοδαπές και τις εξανάγκαζαν στην πορνεία.
Εκφράζουμε την αγανάκτησή μας γιατί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κανένας εμπλεκόμενος στο κύκλωμα μαστροπείας στην περίπτωση αυτή –όπως και σε πολλές άλλες άλλωστε– αλλά διώκονται αμείλικτα και παρατεταμένα οι άνθρωποι που τόλμησαν να το καταγγείλουν.
Δηλώνουμε ότι θα παραστούμε στο δικαστήριο και θα αποκαλύψουμε δημόσια τον πολιτικό χαρακτήρα και τη σκοπιμότητα αυτής της δίωξης.
Αθήνα, 6-12-07
Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας
Ερεσσού 12, Αθήνα,
Τηλ. 210 3644 419
ΌΛΑ ΤΑ ΝΕΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ, ΕΔΩ:
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4242
Καταγγέλλουμε τη συνέχιση αυτής της δίωξης, τη θεωρούμε στημένη και δηλώνουμε τώρα, όπως και τότε, την αμέριστη συμπαράστασή μας στον Παν. Βήχο. Αναρωτιόμαστε πόσο μακριά θα φτάσει η δίωξη του ανθρώπου που τόλμησε να καταγγείλει κυκλώματα μαστροπείας όταν δούλευε ως μουσικός στη Σαντορίνη, σε κέντρο όπου οι ιδιοκτήτες αγόραζαν και πουλούσαν αλλοδαπές και τις εξανάγκαζαν στην πορνεία. Εκφράζουμε την αγανάκτησή μας γιατί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κανένας εμπλεκόμενος στο κύκλωμα μαστροπείας στην περίπτωση αυτή –όπως και σε πολλές άλλες άλλωστε– αλλά διώκονται αμείλικτα και παρατεταμένα οι άνθρωποι που τόλμησαν να το καταγγείλουν.
Δηλώνουμε ότι θα παραστούμε στο δικαστήριο και θα αποκαλύψουμε δημόσια τον πολιτικό χαρακτήρα και τη σκοπιμότητα αυτής της δίωξης.
Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4358&mode=thread&order=0&thold=0
Το 2003, είχαμε την αθώωση ΟΛΩΝ των κατηγορουμένων για την υπόθεση μαστροπείας και καταναγκαστικής πορνείας στη Σαντορίνη το 1998, οι οποίοι είχαν παραπεμφθεί αυτεπάγγελτα με βούλευμα εισαγγελέα μετά από καταγγελία του ζεύγους Παναγιώτη και Νανάς Βήχου. Ο Παν. Βήχος είχε μηνυθεί τότε για συκοφαντική δυσφήμιση και ταλαιπωρήθηκε αρκετά, αλλά τελικά απαλλάχθηκε.
Σήμερα ασκήθηκε νέα δίωξη εναντίον του, βασισμένη σε χαλκευμένες κατηγορίες, με βάση την τότε γραμμή της αστυνομίας, η οποία τότε όπως και τώρα δεν πτοήθηκε από τα άφθονα αθωωτικά αποδεικτικά στοιχεία του Π. Βήχου. Συνεπώς πιστεύουμε ότι έχουν στόχο το διασυρμό και εξευτελισμό του αλλά και το «σωφρονισμό» των πολιτών που θα σκέφτονταν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά.
Συγκεκριμένα το Νοέμβρη του 2002, μεσούσης της δίκης με την κατηγορία της μαστροπείας, το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εισβάλλει στο σπίτι του Π. Βήχου, με συνοδεία εισαγγελέα, το ερευνούν, φωτογραφίζουν τους εσωτερικούς χώρους και κατάσχουν τον υπολογιστή του, το σκληρό δίσκο και όλα τα CD, τον οδηγούν στην Ασφάλεια, τον ανακρίνουν για ώρες και μετά τον αφήνουν ελεύθερο. Η κατηγορία είναι συμμετοχή σε πορνογραφικά κυκλώματα. Οι φυλλάδες ενημερώνονται αμέσως και αρχίζουν συκοφαντική εκστρατεία με φωτογραφίες του και δίπλα του γυμνές γυναίκες και άνδρες για να δημιουργήσουν κλίμα. Η Εσπρέσο γράφει πρωτοσέλιδο τίτλο «Κύκλωμα οργανώνει ερωτικά πάρτι οργίων» και αναγγέλλει τη «σύλληψη γνωστού μουσικού» ενώ στις μέσα σελίδες έχει τη φωτογραφία του. Οι ενέργειες της αστυνομίας και η επιχείρηση συκοφάντησης λειτουργούν αλληλοϋποστηρικτικά με άριστο τρόπο.
Η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο σύντομα, αφού πρώτα προσπαθείται ο διασυρμός του Βήχου ώστε αυτό να λειτουργήσει ως αντιπερισπασμός στις καταγγελίες του. Εξ άλλου, οι μαστροποί αλλά και οι καταγγελθέντες αστυνομικοί αθωώνονται, οπότε δεν υπάρχει πλέον θέμα.
Όμως, η αστυνομία φαίνεται δεν ξεχνά. Για δικούς της λόγους, επαναφέρει το ζήτημα σήμερα καλώντας με κλητήριο θέσπισμα τον Παν. Βήχο να δικαστεί στις 7/1/08, με την κατηγορία ότι από 1 έως 25 Νοεμβρίου 2002 «από κερδοσκοπία επιχείρησε να διευκολύνει έστω και συγκαλυμμένα με τη μετάδοση ηλεκτρονικών μηνυμάτων ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την ασέλγεια με ανηλίκους...».
Καταγγέλλουμε τη συνέχιση αυτής της δίωξης, τη θεωρούμε στημένη και δηλώνουμε τώρα, όπως και τότε, την αμέριστη συμπαράστασή μας στον Παν. Βήχο.
Αναρωτιόμαστε πόσο μακριά θα φτάσει η δίωξη του ανθρώπου που τόλμησε να καταγγείλει κυκλώματα μαστροπείας όταν δούλευε ως μουσικός στη Σαντορίνη, σε κέντρο όπου οι ιδιοκτήτες αγόραζαν και πουλούσαν αλλοδαπές και τις εξανάγκαζαν στην πορνεία.
Εκφράζουμε την αγανάκτησή μας γιατί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κανένας εμπλεκόμενος στο κύκλωμα μαστροπείας στην περίπτωση αυτή –όπως και σε πολλές άλλες άλλωστε– αλλά διώκονται αμείλικτα και παρατεταμένα οι άνθρωποι που τόλμησαν να το καταγγείλουν.
Δηλώνουμε ότι θα παραστούμε στο δικαστήριο και θα αποκαλύψουμε δημόσια τον πολιτικό χαρακτήρα και τη σκοπιμότητα αυτής της δίωξης.
Αθήνα, 6-12-07
Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας
Ερεσσού 12, Αθήνα,
Τηλ. 210 3644 419
ΌΛΑ ΤΑ ΝΕΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ, ΕΔΩ:
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4242
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ, ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ, ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Συντονισμένος αγώνας για να ηττηθεί η αντιμεταρρύθμιση της ΝΔ
Το Γραφείο της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ κατέληξε πρόσφατα σε απόφαση για το μέτωπο της παιδείας, από την οποία δημοσιεύουμε βασικά αποσπάσματα:
Το βασικό στοιχείο που σφραγίζει τις εξελίξεις και διακρίνει τους σημερινούς συσχετισμούς, παράλληλα με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες που γεννά η ίδια η πολιτική των κυβερνώντων στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος, είναι κυρίως η αντιφατική και πολυτασική πολιτική απονομιμοποίηση, από ευρύτερες μάζες εργαζομένων και νεολαίας της αντιεκπαιδευτικής και αντεργατικής πολιτικής που προωθούν κυβέρνηση και ΕΕ, με την ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕ ΤΟΥ ΝΑΡ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕ ΤΟΥ ΝΑΡ
Και αναζητούν δρόμους διεξόδου έως και νικηφόρους συλλογικούς αγώνες περιμένοντας το λόγο και την πράξη της Αριστεράς στο νέο μετεκλογικό τοπίο. Η ρωγμή στο δικομματισμό και σε ένα βαθμό στην ουσία της πολιτικής του, όπως αποκαλύπτονται και στα αποτελέσματα της εκλογικής μάχης, δημιουργεί μια νέα δυναμική. Γύρω από τη συγκράτηση ή την επέκταση αυτής της δυναμικής, θα διεξαχθεί σκληρότατη μάχη με αβέβαιη έκβαση. Το βάθος, η έκταση και η διάρκεια της αντιλαϊκής επίθεσης είναι απότοκος των αναγκών του καπιταλισμού στη νέα εποχή. Οι ίδιες οι ανάγκες του ελληνικού κεφαλαίου επιβάλλουν την όξυνση της επίθεσης. Η κυβέρνηση καλείται να δώσει διαπιστευτήρια ότι, με την πολιτική της, είναι σε θέση να εκπληρώσει τις ανάγκες αυτές. Η πολιτική της χωρίς τέλος και έλεος λιτότητας, η επίθεση στη σύνταξη, στην ασφάλιση της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας με τους 15.000 περίπου ωρομίσθιους – πλασματικούς αναπληρωτές που εφαρμόζεται και στην παιδεία, συνοδεύονται τόσο από τον αυταρχισμό, όσο και από την προσπάθεια διαλόγου σαν στρατηγικό στοιχείο απονεύρωσης του κινήματος.
Το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που μπορεί να εκδηλώνονται και στη διακυβέρνηση και κυρίως το πρόσφατο παρελθόν του κινήματος που καταδείχνει τις δυνατότητες του, οδηγούν την κυβέρνηση σε μια σειρά ελιγμούς. Ελιγμούς όχι για να περάσει ηπιότερα μέτρα, αλλά για να βρει, όσο της επιτραπεί, ανώδυνους τρόπους περάσματός τους.
Στην εκπαίδευση με τις προγραμματικές δηλώσεις, τις δηλώσεις τόσο του πρωθυπουργού όσο και του υπουργού Παιδείας, η κυβέρνηση επιμένει στην προώθηση της επιχειρηματοποίησης – ιδιωτικοποίησής της. Ισχυρή επιβεβαίωση αυτής της πολιτικής και ακύρωση των προεκλογικών υποσχέσεων της κυβέρνησης, αποτελεί το προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2008, στο οποίο όχι μόνο δεν αυξάνεται η χρηματοδότηση της παιδείας στο 5% του ΑΕΠ, αλλά μειώνεται προκλητικά στο 3%!
Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προωθείται η εκχώρηση στα διάφορα κέντρα ελευθέρων σχολών (ΚΕΣ), στο κολέγια και σε παραρτήματα ιδρυμάτων του εξωτερικού, του δικαιώματος να πωλούν πτυχία ισότιμα με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων. Πρόκειται στην ουσία για έμμεση, έμπρακτη κατάργηση του άρθρου 16 και λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ. Η εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (48/1989 και 36/2005) με τις οποίες αναγνωρίζονται πτυχία τριετούς διάρκειας ως επαγγελματικά ισότιμα με τα τετραετούς και πενταετούς των ελληνικών πανεπιστημίων και πολυτεχνείων. Ταυτόχρονα, η προωθούμενη πολιτική στην έρευνα την υποτάσσει στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στερεί από τα πανεπιστήμια τη δυνατότητα αυτοτελούς ανάπτυξής της. Επιβάλλει στις μεταπτυχιακές σπουδές την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση, την εμπέδωση του συστήματος Μπολόνια για τρεις κύκλους σπουδών.
Στην πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση η κυβερνητική επίθεση εκδηλώνεται άμεσα σε δύο επίπεδα:
Πρώτο, την παγίωση της ταξικής εκπαιδευτικής της πολιτικής στην τεχνική εκπαίδευση με τη στροφή του μαθητικού δυναμικού στην πρόωρη κατάρτιση, μέσα από ένα τετραπλό, ουσιαστικά, δίκτυο επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά το γυμνάσιο (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΣ Μεταγυμνασιακά ΙΕΚ, σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ).
Δεύτερο, στη σύγχρονη αντιδραστική αλλαγή των σχολικών βιβλίων με βάση τη μετατροπή τους, σε άθροισμα χρήσιμων πληροφοριών για το μελλοντικό απασχολήσιμο, το αντιπαιδαγωγικό «κατέβασμα» ύλης σε μικρότερες ηλικίες, τις νεοσυντηρητικές αντιλήψεις για την ιστορία που την «ξαναγράφει» επί το αντιδραστικότερο (π.χ. Γ’ Λυκείου). Προετοιμάζει – συγκροτεί μάλιστα τους μηχανισμούς αξιολόγησης – συμμόρφωσης (σχολικούς συμβούλους, διευθυντές).
Οι εξελίξεις στο περιεχόμενο των μαθημάτων προκαλούν μια γενικότερη, μη προσανατολισμένη, εξαιτίας και της αναιμικής, αποσπασματικής παρέμβασης όλης της Αριστεράς και του ΝΑΡ, γενικευμένη δυσφορία σε εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές. Οφείλουμε να οργανώσουμε με συγκεκριμένα μέτρα την αναγκαία παρέμβαση.
Η πολιτική αυτή δεν αφήνει περιθώρια και δεν επιτρέπει αυταπάτες περί διαλόγου. Καμιά αναμονή, κανένας διάλογος! Συντονισμένος αγώνας, μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας για να υποστεί ρωγμές, να ηττηθεί, να ανατραπεί η αντιλαϊκή λαίλαπα.
Αυτοτελής παρέμβαση του ΝΑΡ και της νΚΑ
Σκοπός μας είναι το ΝΑΡ και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να επιφέρει ρωγμές, αν ανατρέψει την αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης στην εκπαίδευση και στην εργασία. Διαρκής, αποφασιστικός, συντονισμένος αγώνας νίκης και ανατροπής με αποφάσεις των ίδιων των μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων που θα καταλήγει και σε απεργία διαρκείας. Επιβολή μέτρων ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων. Ο δρόμος του αγώνα περνάει υποχρεωτικά μέσα από τη δημιουργία ενός πολύμορφου, ενωτικού, διεκδικητικού εκπαιδευτικού κινήματος στη βάση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας με βάση τους άξονες:
Πρώτο, χρηματοδότηση εκπαίδευσης, όχι στην επιχειρηματοκοποίηση – ιδιωτικοποίηση της.
Δεύτερο, ριζικές αλλαγές στο περιεχόμενο και τη λειτουργία των σχολείων.
Τρίτο, οικονομική, εργασιακή και επιστημονική ενίσχυση των εκπαιδευτικών.
Προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος είναι η ολόπλευρη προετοιμασία των διαφόρων τμημάτων του εκπαιδευτικού κινήματος, που κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες και φορτίο, η σύνδεση με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και το αντίστροφο.
Η πρόσφατη εμπειρία σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα πάλης και στο εκπαιδευτικό, επιβεβαιώνει ότι χωρίς την ηγεμονία επαναστατικών ιδεών και πρακτικών στην πολιτική και μαζική δράση, μεγαλώνουν οι δυσκολίες στην ανάπτυξη του κινήματος και στη νέας ποιότητας, περιεχομένου και στόχων απαιτούμενη κοινή δράση της Αριστεράς. Δυσκολεύει να προχωρήσει πρακτικά και ο αντικαπιταλιστικός επαναστατικός πόλος.
Στοιχείο ενδυνάμωσης του κινήματος, της επαναθεμελίωσης αλλά και κοινής δράσης της Αριστεράς είναι η ενίσχυση και η αυτοτελής δράση του ΝΑΡ και της νΚΑ. Ωστόσο, η συνολική πολιτική μας παρέμβαση, κυρίως στην προώθηση συνολικών στόχων και στην οικοδόμηση ρεύματος κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης είναι ανεπαρκής. Είναι χαρακτηριστική η απόσταση και συχνά ο διχασμός ανάμεσα στη δουλειά που κάνουμε στο «χώρο» και στις πολιτικές πρωτοβουλίες και τα μέτωπα που αναπτύσσουμε. Βήμα θα αποτελέσει η συνδιάσκεψη εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και μέσης εκπαίδευσης, η προετοιμασία της οποίας επιβάλλεται να τελειώσει ως το τέλος Δεκέμβρη.
Συντονισμένος αγώνας για να ηττηθεί η αντιμεταρρύθμιση της ΝΔ
Το Γραφείο της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ κατέληξε πρόσφατα σε απόφαση για το μέτωπο της παιδείας, από την οποία δημοσιεύουμε βασικά αποσπάσματα:
Το βασικό στοιχείο που σφραγίζει τις εξελίξεις και διακρίνει τους σημερινούς συσχετισμούς, παράλληλα με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες που γεννά η ίδια η πολιτική των κυβερνώντων στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος, είναι κυρίως η αντιφατική και πολυτασική πολιτική απονομιμοποίηση, από ευρύτερες μάζες εργαζομένων και νεολαίας της αντιεκπαιδευτικής και αντεργατικής πολιτικής που προωθούν κυβέρνηση και ΕΕ, με την ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕ ΤΟΥ ΝΑΡ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕ ΤΟΥ ΝΑΡ
Και αναζητούν δρόμους διεξόδου έως και νικηφόρους συλλογικούς αγώνες περιμένοντας το λόγο και την πράξη της Αριστεράς στο νέο μετεκλογικό τοπίο. Η ρωγμή στο δικομματισμό και σε ένα βαθμό στην ουσία της πολιτικής του, όπως αποκαλύπτονται και στα αποτελέσματα της εκλογικής μάχης, δημιουργεί μια νέα δυναμική. Γύρω από τη συγκράτηση ή την επέκταση αυτής της δυναμικής, θα διεξαχθεί σκληρότατη μάχη με αβέβαιη έκβαση. Το βάθος, η έκταση και η διάρκεια της αντιλαϊκής επίθεσης είναι απότοκος των αναγκών του καπιταλισμού στη νέα εποχή. Οι ίδιες οι ανάγκες του ελληνικού κεφαλαίου επιβάλλουν την όξυνση της επίθεσης. Η κυβέρνηση καλείται να δώσει διαπιστευτήρια ότι, με την πολιτική της, είναι σε θέση να εκπληρώσει τις ανάγκες αυτές. Η πολιτική της χωρίς τέλος και έλεος λιτότητας, η επίθεση στη σύνταξη, στην ασφάλιση της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας με τους 15.000 περίπου ωρομίσθιους – πλασματικούς αναπληρωτές που εφαρμόζεται και στην παιδεία, συνοδεύονται τόσο από τον αυταρχισμό, όσο και από την προσπάθεια διαλόγου σαν στρατηγικό στοιχείο απονεύρωσης του κινήματος.
Το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που μπορεί να εκδηλώνονται και στη διακυβέρνηση και κυρίως το πρόσφατο παρελθόν του κινήματος που καταδείχνει τις δυνατότητες του, οδηγούν την κυβέρνηση σε μια σειρά ελιγμούς. Ελιγμούς όχι για να περάσει ηπιότερα μέτρα, αλλά για να βρει, όσο της επιτραπεί, ανώδυνους τρόπους περάσματός τους.
Στην εκπαίδευση με τις προγραμματικές δηλώσεις, τις δηλώσεις τόσο του πρωθυπουργού όσο και του υπουργού Παιδείας, η κυβέρνηση επιμένει στην προώθηση της επιχειρηματοποίησης – ιδιωτικοποίησής της. Ισχυρή επιβεβαίωση αυτής της πολιτικής και ακύρωση των προεκλογικών υποσχέσεων της κυβέρνησης, αποτελεί το προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2008, στο οποίο όχι μόνο δεν αυξάνεται η χρηματοδότηση της παιδείας στο 5% του ΑΕΠ, αλλά μειώνεται προκλητικά στο 3%!
Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προωθείται η εκχώρηση στα διάφορα κέντρα ελευθέρων σχολών (ΚΕΣ), στο κολέγια και σε παραρτήματα ιδρυμάτων του εξωτερικού, του δικαιώματος να πωλούν πτυχία ισότιμα με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων. Πρόκειται στην ουσία για έμμεση, έμπρακτη κατάργηση του άρθρου 16 και λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ. Η εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (48/1989 και 36/2005) με τις οποίες αναγνωρίζονται πτυχία τριετούς διάρκειας ως επαγγελματικά ισότιμα με τα τετραετούς και πενταετούς των ελληνικών πανεπιστημίων και πολυτεχνείων. Ταυτόχρονα, η προωθούμενη πολιτική στην έρευνα την υποτάσσει στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στερεί από τα πανεπιστήμια τη δυνατότητα αυτοτελούς ανάπτυξής της. Επιβάλλει στις μεταπτυχιακές σπουδές την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση, την εμπέδωση του συστήματος Μπολόνια για τρεις κύκλους σπουδών.
Στην πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση η κυβερνητική επίθεση εκδηλώνεται άμεσα σε δύο επίπεδα:
Πρώτο, την παγίωση της ταξικής εκπαιδευτικής της πολιτικής στην τεχνική εκπαίδευση με τη στροφή του μαθητικού δυναμικού στην πρόωρη κατάρτιση, μέσα από ένα τετραπλό, ουσιαστικά, δίκτυο επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά το γυμνάσιο (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΣ Μεταγυμνασιακά ΙΕΚ, σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ).
Δεύτερο, στη σύγχρονη αντιδραστική αλλαγή των σχολικών βιβλίων με βάση τη μετατροπή τους, σε άθροισμα χρήσιμων πληροφοριών για το μελλοντικό απασχολήσιμο, το αντιπαιδαγωγικό «κατέβασμα» ύλης σε μικρότερες ηλικίες, τις νεοσυντηρητικές αντιλήψεις για την ιστορία που την «ξαναγράφει» επί το αντιδραστικότερο (π.χ. Γ’ Λυκείου). Προετοιμάζει – συγκροτεί μάλιστα τους μηχανισμούς αξιολόγησης – συμμόρφωσης (σχολικούς συμβούλους, διευθυντές).
Οι εξελίξεις στο περιεχόμενο των μαθημάτων προκαλούν μια γενικότερη, μη προσανατολισμένη, εξαιτίας και της αναιμικής, αποσπασματικής παρέμβασης όλης της Αριστεράς και του ΝΑΡ, γενικευμένη δυσφορία σε εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές. Οφείλουμε να οργανώσουμε με συγκεκριμένα μέτρα την αναγκαία παρέμβαση.
Η πολιτική αυτή δεν αφήνει περιθώρια και δεν επιτρέπει αυταπάτες περί διαλόγου. Καμιά αναμονή, κανένας διάλογος! Συντονισμένος αγώνας, μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας για να υποστεί ρωγμές, να ηττηθεί, να ανατραπεί η αντιλαϊκή λαίλαπα.
Αυτοτελής παρέμβαση του ΝΑΡ και της νΚΑ
Σκοπός μας είναι το ΝΑΡ και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να επιφέρει ρωγμές, αν ανατρέψει την αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης στην εκπαίδευση και στην εργασία. Διαρκής, αποφασιστικός, συντονισμένος αγώνας νίκης και ανατροπής με αποφάσεις των ίδιων των μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων που θα καταλήγει και σε απεργία διαρκείας. Επιβολή μέτρων ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων. Ο δρόμος του αγώνα περνάει υποχρεωτικά μέσα από τη δημιουργία ενός πολύμορφου, ενωτικού, διεκδικητικού εκπαιδευτικού κινήματος στη βάση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας με βάση τους άξονες:
Πρώτο, χρηματοδότηση εκπαίδευσης, όχι στην επιχειρηματοκοποίηση – ιδιωτικοποίηση της.
Δεύτερο, ριζικές αλλαγές στο περιεχόμενο και τη λειτουργία των σχολείων.
Τρίτο, οικονομική, εργασιακή και επιστημονική ενίσχυση των εκπαιδευτικών.
Προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος είναι η ολόπλευρη προετοιμασία των διαφόρων τμημάτων του εκπαιδευτικού κινήματος, που κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες και φορτίο, η σύνδεση με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και το αντίστροφο.
Η πρόσφατη εμπειρία σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα πάλης και στο εκπαιδευτικό, επιβεβαιώνει ότι χωρίς την ηγεμονία επαναστατικών ιδεών και πρακτικών στην πολιτική και μαζική δράση, μεγαλώνουν οι δυσκολίες στην ανάπτυξη του κινήματος και στη νέας ποιότητας, περιεχομένου και στόχων απαιτούμενη κοινή δράση της Αριστεράς. Δυσκολεύει να προχωρήσει πρακτικά και ο αντικαπιταλιστικός επαναστατικός πόλος.
Στοιχείο ενδυνάμωσης του κινήματος, της επαναθεμελίωσης αλλά και κοινής δράσης της Αριστεράς είναι η ενίσχυση και η αυτοτελής δράση του ΝΑΡ και της νΚΑ. Ωστόσο, η συνολική πολιτική μας παρέμβαση, κυρίως στην προώθηση συνολικών στόχων και στην οικοδόμηση ρεύματος κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης είναι ανεπαρκής. Είναι χαρακτηριστική η απόσταση και συχνά ο διχασμός ανάμεσα στη δουλειά που κάνουμε στο «χώρο» και στις πολιτικές πρωτοβουλίες και τα μέτωπα που αναπτύσσουμε. Βήμα θα αποτελέσει η συνδιάσκεψη εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και μέσης εκπαίδευσης, η προετοιμασία της οποίας επιβάλλεται να τελειώσει ως το τέλος Δεκέμβρη.
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Πολιτικός προσανατολισμός, μέτωπο νεολαίας, αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι.
Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, αλλά και η αντικαπιταλιστική πτέρυγα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις προκλήσεις του πολιτικού συσχετισμού, που εκφράστηκε, στρεβλά βέβαια και εκλογικά. Η κυβέρνηση της ΝΔ, αδυνατισμένη πολιτικά, αναγκασμένη όμως από τις δεσμεύσεις της, προωθεί την επίθεση στην παιδεία και τη νεολαία με πιο προσεκτικά, αλλά αποφασιστικά βήματα. Προωθεί το νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, αλλά θέλει να δώσει την εντύπωση ότι είναι διαλλακτικότερη. Αποφασιστικής σημασίας ζήτημα είναι η εφαρμογή είναι η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για την αναγνώριση των ξένων ιδιωτικών σχολών, γιατί στην πράξη καταπατά το άρθρο 16 και το καταργεί στην πράξη.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
http://politikokafeneio.com
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ νΚΑ
Η κυβέρνηση και η αστική τάξη, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν υπόψη το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν συγκεντρώνουν πάνω από 70% στα φοιτητικά στρώματα, με πτωτική τάση και οι δύο αλλά με τη ΝΔ να πέφτει πολύ περισσότερο (και την υπουργό να μην εκλέγεται καν). Το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν 25% στη φοιτητική νεολαία, με το ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται πρώτος. Το σύνολο των ψήφων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι αρκετά κατώτερο του υπολοίπου 5%, αλλά αρκετά ανώτερο των γενικών ποσοστών τους. Δυστυχώς, η απόφαση του ΚΣ της νΚΑ δεν έκανε τον κόπο να ψάξει βαθύτερα τα αποτελέσματα στη νεολαία και ειδικά στους φοιτητές, την επίδραση των μεγάλων αγώνων σε αυτά. Κινείται σε μια αντιγραφή της απόφασης της ΠΕ του ΝΑΡ. Είτε απαξιώνει τη μελέτη, είτε κινείται στην παραδοσιακή λογική «υπάρχουν θετικά και αρνητικά», τη στιγμή που από ό,τι λέγεται, το ΜΕΡΑ υπολογίζεται στο 0,3% - 0,5% στη νεολαία. Ακόμη και έτσι να είναι, καταδεικνύεται το άνοιγμα της «ψαλίδας» (όχι μόνο εκλογικά) σε σχέση με την καθεστωτική Αριστερά. Επίσης, δεν υπάρχει σαφής εκτίμηση για το συσχετισμό μέσα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, για τη νεολαία. Και πιο ειδικά, σε σχέση με την ΕΝΑΝΤΙΑ, διότι πρόκειται για δυνάμεις με τις οποίες δρούμε μετωπικά στο κίνημα. Έστω κι έτσι, ο συσχετισμός δείχνει ότι ως νΚΑ και ΝΑΡ δεν καταφέραμε, με τη γενικότερη φυσιογνωμία, την πολιτική τακτική και την κινηματική γραμμή μας να μετατοπίσουμε κάποια μικρά μεν, αλλά μαζικά τμήματα φοιτητών. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το καταφέραμε, παρά τον σπουδαίο ρόλο μας στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα και την πολύ καλύτερη εκλογική δουλειά της νΚΑ. Τι έφταιξε και τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε το συσχετισμό, σε μια κρίσιμη περίοδο; Οι σκέψεις που αναφέρονται έχουν σαν έναυσμα και την εμπειρία από την άμεση συμμετοχή μου στο φοιτητικό κίνημα και στο Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων, ως μέλους του συλλόγου Μεταπτυχιακών του ΕΜΠ.
Ένα πρώτο που πρέπει να αλλάξουμε ριζικά είναι να σταματήσουμε την υποτίμηση της αυτοτελούς εμφάνισης της νΚΑ και του ΝΑΡ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (σε προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδάσκοντες, εργαζόμενους). Η νΚΑ και το ΝΑΡ παρουσιάζονται ως πτέρυγα – τάση στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ και όχι ως πολιτική οργάνωση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, με θεωρία, στρατηγική, πολιτική τακτική. Αντιθέτως, η ΚΝΕ ανέπτυξε μια ευρύτερη καμπάνια για τη διάδοση των ιδεών της Λαϊκής Οικονομίας και του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει το ρόλο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος διά στόματος Αλαβάνου, που καλύπτει την πενιχρή παρουσία της νεολαίας ΣΥΝ. Εμείς σε ό,τι έχει να κάνει με τις επεξεργασίες μας για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, τη νέα εργατική βάρδια και τη συγκρότηση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας, «λάμπουμε» διά της απουσίας μας. Η νΚΑ δεν αναδείχθηκε σε καμιά περίπτωση ως πολιτική δύναμη με ευρύτερο προσανατολισμό (πέρα από τα πανεπιστήμια) με στόχο τη συσπείρωση ενός αξιόμαχου δυναμικού. Άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καλύπτουν εν μέρει με τις θεωρίες τους τις πρωτοπόρες αναζητήσεις, εντάσσοντας πιο δυναμικά, απ’ ό,τι εμείς, φοιτητές στις γραμμές τους. Μια αντιστροφή σε αυτό το ζήτημα θα είναι συνεισφορά και στον αντικαπιταλιστικό, εργατικό προσανατολισμό του κινήματος. Δεν είναι στενά «κομματικό» ζήτημα. Αντίστοιχα, οι φοιτητές γνωρίζουν το ΜΕΡΑ μόνον ως εκλογικό συνασπισμό κάποιων δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όλα αυτά απαιτούν τρεις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις:
Πρώτο, στροφή στη θεωρητική και πολιτική δράση της νΚΑ. Δημιουργία αυτοτελούς οργάνωσης ΑΕΙ – ΤΕΙ του ΝΑΡ. Δημιουργία επιτροπής του ΜΕΡΑ στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, ως οχήματος για τον ευρύτερο πόλο της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς, με ειδική συμμετοχή πρωτοπόρων φοιτητών μέσα σ’ αυτή. Πιστεύω ότι με «αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις» και γενικολογίες για «ρεύματα» δεν συγκροτούμε ρεύμα κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και αντικαπιταλιστικής πάλης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεύτερο ζήτημα: πρέπει να αλλάξουμε εδώ και τώρα τη στάση μας απέναντι στους φοιτητές των ΤΕΙ. Και μόνο το ποσοστό της ΕΑΑΚ (κάτω από 2%) είναι ενδεικτικό. Κυριαρχεί σαφής υποτίμηση (όπως γενικά στον εργατικό προσανατολισμό), ενώ εκεί σπουδάζει ένα κομμάτι κυρίως με εργατική προοπτική. Παράλληλα, η θέση που κυριαρχούσε στη νΚΑ και το ΝΑΡ για πολλά χρόνια (και στην πράξη δεν έχει ανατραπεί) για «κατάργηση των ΤΕΙ», στο όνομα της κομμουνιστικής κατάργησης του καταμερισμού εργασίας, αποδεικνύεται μεγάλο λάθος, προκαλεί μεγάλες συγχύσεις και μας έχει αποκόψει από τον κόσμο των ΤΕΙ (και αντίστοιχα, των ΙΕΚ).
Τρίτο ζήτημα: Όπως και να έχει, το κίνημα της περσινής χρονιάς με βάση τον πολιτικό του προσανατολισμό, το περιεχόμενό του, τις κοινωνικές συμμαχίες που πέτυχε, τις μορφές πάλης που επέλεξε και με βάση τον τρόπο που έκλεισε ο πρώτος γύρος κινητοποιήσεων, οδήγησε τη νεολαία των πανεπιστημίων σε αριστερή μετατόπιση, κυρίως προς ρεφορμιστικές δυνάμεις και όχι προς την επαναστατική συνιστώσα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πρέπει εδώ να σταθούμε και να αποτιμήσουμε βασικές αδυναμίες και λάθη για τα οποία φέρουμε ευθύνη, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο και παρά την προσπάθεια πολιτικοποίησης του κινήματος (και με τις αποφάσεις του Συντονιστικού) να αποκτήσει δηλαδή αντικυβερνητικό και αντιΕΕ χαρακτήρα, ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης στο φοιτητικό κίνημα δεν του επέτρεψε να επιβάλει στην πράξη τη μετατροπή του από αμυντικό κίνημα (όχι στο άρθρο 16, όχι στο νόμο πλαίσιο κ.λπ.) σε διεκδικητικό και πολιτικό με στόχο την ήττα και ανατροπή της επίθεσης συνολικά. Σε αυτό το σημείο σοβαρές ευθύνες φέρουν οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ που αντιστρατεύονταν αυτή την αναγκαιότητα.
Κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιείται με τη μετατροπή του συνθήματος ζύμωσης «κάτω η κυβέρνηση» σε σύνθημα άμεσης δράσης, όπως επιχειρήσαμε ειδικά μετά την κατάθεση του νόμου. Πράγμα που δείχνει σοβαρές αυταπάτες για το ρόλο και τις δυνατότητες του φοιτητικού κινήματος. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία αντικαπιταλιστικού μετώπου νεολαίας, με τα ανάλογα αμυντικά και επιθετικά πολιτικά αιτήματα για όλη τη νεολαία, με μοχλό το δυναμικά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία ευρύτερου μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας. Προσανατολισμός που στην πράξη δεν υπήρξε. Ενώ πολλές φορές επισημάνθηκε από όλους τους συντρόφους η αναγκαιότητα της συμπόρευσης με τους μαθητές και την κρίσιμη ζώνη των ΙΕΚ και ΤΕΣ, ουδέποτε οργανώθηκε η κινηματική συνάντηση με αυτούς τους χώρους. Εξίσου σημαντική ήταν και η έλλειψη βημάτων στη συμμαχία έστω με κομμάτια του εργατικού κινήματος. Γεγονός που αποκρυσταλλώνει βέβαια τόσο τις μακροχρόνιες αδυναμίες του ΝΑΡ και της νΚΑ, όσο και τον εργοδοτικό ρόλο της ΓΣΕΕ (άρνηση προκήρυξης απεργίας για τα εκπαιδευτικά) αλλά και το γραφειοκρατικοποιημένο ρόλο του ΠΑΜΕ (απεργία μέσα στο κίνημα χωρίς εκπαιδευτικό αίτημα). Αλλά και οι κοινές συναντήσεις καταλήψεων με σωματεία, καλλιτέχνες και διανοούμενους οργανώθηκαν χειροτεχνικά, όχι μαζικά ή καθόλου. Οι δυνατότητες στο σκέλος του δημοκρατικού ζητήματος – που υποτιμήθηκε – φάνηκαν με τη συλλογή υπογραφών 350 δημοσιογράφων.
Οι περυσινοί αγώνες έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία οργανωμένου και μόνιμου φοιτητικού κινήματος. Σημαντικότατη πλευρά του είναι η δημιουργία μόνιμων συντονιστικών οργάνων από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Ενώ στα λόγια όλοι(;) το αποδεχόμαστε, ποτέ δεν το υπηρετήσαμε στην πράξη βρίσκοντας (κατά τη γνώμη μου) ανυπόστατες δικαιολογίες του τύπου «δεν είναι ακόμα ώριμο»κ.λπ. Λέμε «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» και αρνούμαστε την εξουσία τους πάνω στους εκπροσώπους, οι οποίοι αφήνονται στον έλεγχο των πολιτικών οργανώσεων, αφυδατώνοντας τη ριζοσπαστική δυναμική της βάσης. Η απομάκρυνση από τέτοιου είδους μορφές εκπροσώπησης, τείνει να ταυτίσει το κίνημα μόνο με τις καταλήψεις και κινδυνεύει να νομιμοποιήσει λογικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος, μέσω της ανασύστασης της ΕΦΕΕ (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ΑΡΑΝ,ΑΡΑΣ). Όποιος θέλει πολιτικοποιημένο, νικηφόρο φοιτητικό κίνημα οικοδομεί μόνιμα όργανα πάλης κάτω από την εξουσία της βάσης. «Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», όπως η ΚΝΕ που στα λόγια κι αυτή θέλει αιρετούς κι ανακλητούς και στην πράξη τους διορίζει όπως στον «υπαρκτό σοσιαλισμό».
Τέλος, σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι κυριάρχησε η απογοήτευση σε όλες τις συνιστώσες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – εκτός ίσως του ΚΚΕ(μ-λ). η διασπασμένη εκλογική κάθοδος με την ΕΝΑΝΤΙΑ μπορούσε να αποτραπεί. Σε αυτό φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ, αφού φάνηκε ότι δεν είχαν τη διάθεση μιας υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης σε προγραμματικά ζητήματα με στόχο την κοινή πορεία στις εκλογές. Απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις, εμείς πρέπει να έχουμε σταθερό μέτωπο ενότητας και μέσα σε αυτό ανοιχτή πολιτική αντιπαράθεση. Η πρόκληση για τον πόλο πρέπει να μείνει ανοιχτή ώστε να μην κυριαρχήσει ο εμφύλιος πόλεμος. Ώστε να συμβάλουμε, με διάλογο και αντιπαράθεση, σε μια μαζική, πολιτική και οργανωτική «επανίδρυση» της ΕΑΑΚ, που τόσο έχει ανάγκη.
Πολιτικός προσανατολισμός, μέτωπο νεολαίας, αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι.
Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, αλλά και η αντικαπιταλιστική πτέρυγα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις προκλήσεις του πολιτικού συσχετισμού, που εκφράστηκε, στρεβλά βέβαια και εκλογικά. Η κυβέρνηση της ΝΔ, αδυνατισμένη πολιτικά, αναγκασμένη όμως από τις δεσμεύσεις της, προωθεί την επίθεση στην παιδεία και τη νεολαία με πιο προσεκτικά, αλλά αποφασιστικά βήματα. Προωθεί το νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, αλλά θέλει να δώσει την εντύπωση ότι είναι διαλλακτικότερη. Αποφασιστικής σημασίας ζήτημα είναι η εφαρμογή είναι η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για την αναγνώριση των ξένων ιδιωτικών σχολών, γιατί στην πράξη καταπατά το άρθρο 16 και το καταργεί στην πράξη.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
http://politikokafeneio.com
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ νΚΑ
Η κυβέρνηση και η αστική τάξη, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν υπόψη το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν συγκεντρώνουν πάνω από 70% στα φοιτητικά στρώματα, με πτωτική τάση και οι δύο αλλά με τη ΝΔ να πέφτει πολύ περισσότερο (και την υπουργό να μην εκλέγεται καν). Το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν 25% στη φοιτητική νεολαία, με το ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται πρώτος. Το σύνολο των ψήφων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι αρκετά κατώτερο του υπολοίπου 5%, αλλά αρκετά ανώτερο των γενικών ποσοστών τους. Δυστυχώς, η απόφαση του ΚΣ της νΚΑ δεν έκανε τον κόπο να ψάξει βαθύτερα τα αποτελέσματα στη νεολαία και ειδικά στους φοιτητές, την επίδραση των μεγάλων αγώνων σε αυτά. Κινείται σε μια αντιγραφή της απόφασης της ΠΕ του ΝΑΡ. Είτε απαξιώνει τη μελέτη, είτε κινείται στην παραδοσιακή λογική «υπάρχουν θετικά και αρνητικά», τη στιγμή που από ό,τι λέγεται, το ΜΕΡΑ υπολογίζεται στο 0,3% - 0,5% στη νεολαία. Ακόμη και έτσι να είναι, καταδεικνύεται το άνοιγμα της «ψαλίδας» (όχι μόνο εκλογικά) σε σχέση με την καθεστωτική Αριστερά. Επίσης, δεν υπάρχει σαφής εκτίμηση για το συσχετισμό μέσα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, για τη νεολαία. Και πιο ειδικά, σε σχέση με την ΕΝΑΝΤΙΑ, διότι πρόκειται για δυνάμεις με τις οποίες δρούμε μετωπικά στο κίνημα. Έστω κι έτσι, ο συσχετισμός δείχνει ότι ως νΚΑ και ΝΑΡ δεν καταφέραμε, με τη γενικότερη φυσιογνωμία, την πολιτική τακτική και την κινηματική γραμμή μας να μετατοπίσουμε κάποια μικρά μεν, αλλά μαζικά τμήματα φοιτητών. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το καταφέραμε, παρά τον σπουδαίο ρόλο μας στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα και την πολύ καλύτερη εκλογική δουλειά της νΚΑ. Τι έφταιξε και τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε το συσχετισμό, σε μια κρίσιμη περίοδο; Οι σκέψεις που αναφέρονται έχουν σαν έναυσμα και την εμπειρία από την άμεση συμμετοχή μου στο φοιτητικό κίνημα και στο Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων, ως μέλους του συλλόγου Μεταπτυχιακών του ΕΜΠ.
Ένα πρώτο που πρέπει να αλλάξουμε ριζικά είναι να σταματήσουμε την υποτίμηση της αυτοτελούς εμφάνισης της νΚΑ και του ΝΑΡ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (σε προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδάσκοντες, εργαζόμενους). Η νΚΑ και το ΝΑΡ παρουσιάζονται ως πτέρυγα – τάση στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ και όχι ως πολιτική οργάνωση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, με θεωρία, στρατηγική, πολιτική τακτική. Αντιθέτως, η ΚΝΕ ανέπτυξε μια ευρύτερη καμπάνια για τη διάδοση των ιδεών της Λαϊκής Οικονομίας και του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει το ρόλο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος διά στόματος Αλαβάνου, που καλύπτει την πενιχρή παρουσία της νεολαίας ΣΥΝ. Εμείς σε ό,τι έχει να κάνει με τις επεξεργασίες μας για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, τη νέα εργατική βάρδια και τη συγκρότηση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας, «λάμπουμε» διά της απουσίας μας. Η νΚΑ δεν αναδείχθηκε σε καμιά περίπτωση ως πολιτική δύναμη με ευρύτερο προσανατολισμό (πέρα από τα πανεπιστήμια) με στόχο τη συσπείρωση ενός αξιόμαχου δυναμικού. Άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καλύπτουν εν μέρει με τις θεωρίες τους τις πρωτοπόρες αναζητήσεις, εντάσσοντας πιο δυναμικά, απ’ ό,τι εμείς, φοιτητές στις γραμμές τους. Μια αντιστροφή σε αυτό το ζήτημα θα είναι συνεισφορά και στον αντικαπιταλιστικό, εργατικό προσανατολισμό του κινήματος. Δεν είναι στενά «κομματικό» ζήτημα. Αντίστοιχα, οι φοιτητές γνωρίζουν το ΜΕΡΑ μόνον ως εκλογικό συνασπισμό κάποιων δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όλα αυτά απαιτούν τρεις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις:
Πρώτο, στροφή στη θεωρητική και πολιτική δράση της νΚΑ. Δημιουργία αυτοτελούς οργάνωσης ΑΕΙ – ΤΕΙ του ΝΑΡ. Δημιουργία επιτροπής του ΜΕΡΑ στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, ως οχήματος για τον ευρύτερο πόλο της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς, με ειδική συμμετοχή πρωτοπόρων φοιτητών μέσα σ’ αυτή. Πιστεύω ότι με «αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις» και γενικολογίες για «ρεύματα» δεν συγκροτούμε ρεύμα κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και αντικαπιταλιστικής πάλης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεύτερο ζήτημα: πρέπει να αλλάξουμε εδώ και τώρα τη στάση μας απέναντι στους φοιτητές των ΤΕΙ. Και μόνο το ποσοστό της ΕΑΑΚ (κάτω από 2%) είναι ενδεικτικό. Κυριαρχεί σαφής υποτίμηση (όπως γενικά στον εργατικό προσανατολισμό), ενώ εκεί σπουδάζει ένα κομμάτι κυρίως με εργατική προοπτική. Παράλληλα, η θέση που κυριαρχούσε στη νΚΑ και το ΝΑΡ για πολλά χρόνια (και στην πράξη δεν έχει ανατραπεί) για «κατάργηση των ΤΕΙ», στο όνομα της κομμουνιστικής κατάργησης του καταμερισμού εργασίας, αποδεικνύεται μεγάλο λάθος, προκαλεί μεγάλες συγχύσεις και μας έχει αποκόψει από τον κόσμο των ΤΕΙ (και αντίστοιχα, των ΙΕΚ).
Τρίτο ζήτημα: Όπως και να έχει, το κίνημα της περσινής χρονιάς με βάση τον πολιτικό του προσανατολισμό, το περιεχόμενό του, τις κοινωνικές συμμαχίες που πέτυχε, τις μορφές πάλης που επέλεξε και με βάση τον τρόπο που έκλεισε ο πρώτος γύρος κινητοποιήσεων, οδήγησε τη νεολαία των πανεπιστημίων σε αριστερή μετατόπιση, κυρίως προς ρεφορμιστικές δυνάμεις και όχι προς την επαναστατική συνιστώσα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πρέπει εδώ να σταθούμε και να αποτιμήσουμε βασικές αδυναμίες και λάθη για τα οποία φέρουμε ευθύνη, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο και παρά την προσπάθεια πολιτικοποίησης του κινήματος (και με τις αποφάσεις του Συντονιστικού) να αποκτήσει δηλαδή αντικυβερνητικό και αντιΕΕ χαρακτήρα, ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης στο φοιτητικό κίνημα δεν του επέτρεψε να επιβάλει στην πράξη τη μετατροπή του από αμυντικό κίνημα (όχι στο άρθρο 16, όχι στο νόμο πλαίσιο κ.λπ.) σε διεκδικητικό και πολιτικό με στόχο την ήττα και ανατροπή της επίθεσης συνολικά. Σε αυτό το σημείο σοβαρές ευθύνες φέρουν οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ που αντιστρατεύονταν αυτή την αναγκαιότητα.
Κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιείται με τη μετατροπή του συνθήματος ζύμωσης «κάτω η κυβέρνηση» σε σύνθημα άμεσης δράσης, όπως επιχειρήσαμε ειδικά μετά την κατάθεση του νόμου. Πράγμα που δείχνει σοβαρές αυταπάτες για το ρόλο και τις δυνατότητες του φοιτητικού κινήματος. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία αντικαπιταλιστικού μετώπου νεολαίας, με τα ανάλογα αμυντικά και επιθετικά πολιτικά αιτήματα για όλη τη νεολαία, με μοχλό το δυναμικά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία ευρύτερου μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας. Προσανατολισμός που στην πράξη δεν υπήρξε. Ενώ πολλές φορές επισημάνθηκε από όλους τους συντρόφους η αναγκαιότητα της συμπόρευσης με τους μαθητές και την κρίσιμη ζώνη των ΙΕΚ και ΤΕΣ, ουδέποτε οργανώθηκε η κινηματική συνάντηση με αυτούς τους χώρους. Εξίσου σημαντική ήταν και η έλλειψη βημάτων στη συμμαχία έστω με κομμάτια του εργατικού κινήματος. Γεγονός που αποκρυσταλλώνει βέβαια τόσο τις μακροχρόνιες αδυναμίες του ΝΑΡ και της νΚΑ, όσο και τον εργοδοτικό ρόλο της ΓΣΕΕ (άρνηση προκήρυξης απεργίας για τα εκπαιδευτικά) αλλά και το γραφειοκρατικοποιημένο ρόλο του ΠΑΜΕ (απεργία μέσα στο κίνημα χωρίς εκπαιδευτικό αίτημα). Αλλά και οι κοινές συναντήσεις καταλήψεων με σωματεία, καλλιτέχνες και διανοούμενους οργανώθηκαν χειροτεχνικά, όχι μαζικά ή καθόλου. Οι δυνατότητες στο σκέλος του δημοκρατικού ζητήματος – που υποτιμήθηκε – φάνηκαν με τη συλλογή υπογραφών 350 δημοσιογράφων.
Οι περυσινοί αγώνες έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία οργανωμένου και μόνιμου φοιτητικού κινήματος. Σημαντικότατη πλευρά του είναι η δημιουργία μόνιμων συντονιστικών οργάνων από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Ενώ στα λόγια όλοι(;) το αποδεχόμαστε, ποτέ δεν το υπηρετήσαμε στην πράξη βρίσκοντας (κατά τη γνώμη μου) ανυπόστατες δικαιολογίες του τύπου «δεν είναι ακόμα ώριμο»κ.λπ. Λέμε «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» και αρνούμαστε την εξουσία τους πάνω στους εκπροσώπους, οι οποίοι αφήνονται στον έλεγχο των πολιτικών οργανώσεων, αφυδατώνοντας τη ριζοσπαστική δυναμική της βάσης. Η απομάκρυνση από τέτοιου είδους μορφές εκπροσώπησης, τείνει να ταυτίσει το κίνημα μόνο με τις καταλήψεις και κινδυνεύει να νομιμοποιήσει λογικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος, μέσω της ανασύστασης της ΕΦΕΕ (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ΑΡΑΝ,ΑΡΑΣ). Όποιος θέλει πολιτικοποιημένο, νικηφόρο φοιτητικό κίνημα οικοδομεί μόνιμα όργανα πάλης κάτω από την εξουσία της βάσης. «Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», όπως η ΚΝΕ που στα λόγια κι αυτή θέλει αιρετούς κι ανακλητούς και στην πράξη τους διορίζει όπως στον «υπαρκτό σοσιαλισμό».
Τέλος, σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι κυριάρχησε η απογοήτευση σε όλες τις συνιστώσες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – εκτός ίσως του ΚΚΕ(μ-λ). η διασπασμένη εκλογική κάθοδος με την ΕΝΑΝΤΙΑ μπορούσε να αποτραπεί. Σε αυτό φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ, αφού φάνηκε ότι δεν είχαν τη διάθεση μιας υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης σε προγραμματικά ζητήματα με στόχο την κοινή πορεία στις εκλογές. Απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις, εμείς πρέπει να έχουμε σταθερό μέτωπο ενότητας και μέσα σε αυτό ανοιχτή πολιτική αντιπαράθεση. Η πρόκληση για τον πόλο πρέπει να μείνει ανοιχτή ώστε να μην κυριαρχήσει ο εμφύλιος πόλεμος. Ώστε να συμβάλουμε, με διάλογο και αντιπαράθεση, σε μια μαζική, πολιτική και οργανωτική «επανίδρυση» της ΕΑΑΚ, που τόσο έχει ανάγκη.
Αλβανοί και Σέρβοι με το όπλο παρά πόδα
Αλβανοί και Σέρβοι με το όπλο παρά πόδα
Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στην Πρίστινα για να καλύψουν τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές στο Κόσοβο, έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Σε κανένα μέρος του κόσμου, με εξαίρεση το Ισραήλ, η Αμερική όχι μόνο δεν είναι μισητή, αλλά λατρεύεται με τόσο γλοιώδη τρόπο όσο αποθέωναν τον Χότζα στην αλβανική εκδοχή του σταλινισμού.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
http://politikokafeneio.com
Η αστερόεσσα ανεμίζει στα κυβερνητικά κτίρια και τις συγκεντρώσεις των αλβανικών κομμάτων. Η κεντρική οδική αρτηρία της Πρίστινα ονομάζεται «Λεωφόρος Μπιλ Κλίντον». Ένα άγαλμα ύψους τριών μέτρων ετοιμάζεται να στηθεί προς τιμήν του αμερικανού προέδρου που έκανε το Κόσοβο ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, βομβαρδίζοντας ανηλεώς του Σέρβους. Τα πρόσωπα του Κλίντον, της Μαντλίν Ολμπράιτ και του πατρός Μπους φιγουράρουν στις αφίσες και στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των αλβανικών κομμάτων.
Οι Αλβανοί ανέδειξαν χθες τη νέα Βουλή που θα κηρύξει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Φωσικά, η σερβική μειονότητα μποϊκοτάρισε τις εκλογές, αρνούμενη να τις νομιμοποιήσει. Ωστόσο, τόσο το Δημοκρατικό Κόμμα (PDK) του πρώην αρχηγού του UCK Χασίμ Θάτσι που είχε το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, όσο και η Δημοκρατική Ένωση (LDK) του μακαρίτη Ιμπραήμ Ρουγκόβα και του απερχόμενου πρωθυπουργού Αγκίμ Τσέκου, έχουν δεσμευτεί ότι θα προχωρήσουν μονομερώς στην ανεξαρτησία στο εγγύς μέλλον. Δηλαδή, λίγο μετά τις 10 Δεκεμβρίου, καταληκτική ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις με τους Σέρβους υπό την αιγίδα της διεθνούς τρόικα (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) και το αναμενόμενο βέτο της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Η ανεξαρτησία προβάλλεται από τους αλβανούς πολιτικούς ως το μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει σε Γη της Επαγγελίας ένα Κόσοβο που βυθίζεται στην αθλιότητα: το ψωμί ακρίβυνε από 20 σεντς σε μισό ευρώ το τελευταίο τρίμηνο, η ανεργία των νέων φτάνει το 75%, ηλεκτρικό πότε υπάρχει, πότε δεν υπάρχει, η διαφθορά είναι ενδημική και οι μόνες βι9ομηχανίες που ανθούν είναι των ναρκωτικών και της λευκής σαρκός. Οι αμερικανοί φυσικά στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις την «ανεξαρτησία» (16.000 στρατιώτες του ΝΑΤΟ και μια αχανή αμερικανική βάση φιλοξενείται στο Κόσοβο), ενώ για το κυρίαρχο μπλοκ της ΕΕ το μόνο πρόβλημα είναι πως θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση γύρω από την αναγνώριση του Κοσόβου, αφού Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, δυνητικά δε και άλλες χώρες, διαφωνούν.
Ωστόσο η πορεία των εξελίξεων κάθε άλλο παρά ομαλή διαγράφεται. Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, εμφανίστηκε στην τηλεόραση των Αλβανοκοσοβάρων ο Εθνικός Αλβανικός Στρατός (AKASH), μια παραστρατιωτική οργάνωση που οργανώνει περιπολίες στα σύνορα και προετοιμάζεται για αιματηρή σύγκρουση με τους Σέρβους. Ο AKASH, που ιδρύθηκε το 2001, έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές επιθέσεις όχι μόνο στο Κόσοβο, αλλά καις στη FYROM και στην κοιλάδα του Πρέσεβο, στο σερβικό νότο, όπου επίσης υπάρχουν αλβανικές μειονότητες. Διακηρυγμένος στόχος του είναι η ενοποίηση όλων των περιοχών των Βαλκανίων όπου ζει αλβανικό στοιχείο.
Από την άλλη πλευρά, η σερβική μειονότητα του Κοσόβου είναι πολύ πιθανό να διεκδικήσει, αν οι Αλβανοί κηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία, την ένωση του βορείου Κοσόβου, πάνω από τη Μιτροβίτσα, με τη Σερβία. Το ίδιο ετοιμάζονται να πράξουν οι Σέρβοι την Βοσνίας, ενός άλλου, μη βιώσιμου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου, που έχει βυθιστεί σε οξύτατη συνταγματική κρίση. Ο σέρβος πρωθυπουργός της Βοσνίας, Νίκολα Σπίριτς παραιτήθηκε την 1η Νοεμβρίου λόγω του πραξικοπήματος του Μίροσλαβ Λάτζακ, γκαουλάιτερ του ΟΗΕ, ο οποίος ανέτρεψε εν μία νυκτί το συνταγματικό καθεστώς της συνομοσπονδίας, ώστε η σερβική συνιστώσα της να μην έχει πλέον τη δυνατότητα να μπλοκάρει τις αποφάσεις. Όλα δείχνουν ότι το «φαινόμενο ντόμινο», με αλυσιδωτές αλλαγές συνόρων και απρόβλεπτης έκτασης συγκρούσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, θα ξεκινήσει από τη στιγμή που το κουτί της Πανδώρας θα ανοίξει, στο Κόσοβο.
Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στην Πρίστινα για να καλύψουν τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές στο Κόσοβο, έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Σε κανένα μέρος του κόσμου, με εξαίρεση το Ισραήλ, η Αμερική όχι μόνο δεν είναι μισητή, αλλά λατρεύεται με τόσο γλοιώδη τρόπο όσο αποθέωναν τον Χότζα στην αλβανική εκδοχή του σταλινισμού.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
http://politikokafeneio.com
Η αστερόεσσα ανεμίζει στα κυβερνητικά κτίρια και τις συγκεντρώσεις των αλβανικών κομμάτων. Η κεντρική οδική αρτηρία της Πρίστινα ονομάζεται «Λεωφόρος Μπιλ Κλίντον». Ένα άγαλμα ύψους τριών μέτρων ετοιμάζεται να στηθεί προς τιμήν του αμερικανού προέδρου που έκανε το Κόσοβο ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, βομβαρδίζοντας ανηλεώς του Σέρβους. Τα πρόσωπα του Κλίντον, της Μαντλίν Ολμπράιτ και του πατρός Μπους φιγουράρουν στις αφίσες και στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των αλβανικών κομμάτων.
Οι Αλβανοί ανέδειξαν χθες τη νέα Βουλή που θα κηρύξει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Φωσικά, η σερβική μειονότητα μποϊκοτάρισε τις εκλογές, αρνούμενη να τις νομιμοποιήσει. Ωστόσο, τόσο το Δημοκρατικό Κόμμα (PDK) του πρώην αρχηγού του UCK Χασίμ Θάτσι που είχε το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, όσο και η Δημοκρατική Ένωση (LDK) του μακαρίτη Ιμπραήμ Ρουγκόβα και του απερχόμενου πρωθυπουργού Αγκίμ Τσέκου, έχουν δεσμευτεί ότι θα προχωρήσουν μονομερώς στην ανεξαρτησία στο εγγύς μέλλον. Δηλαδή, λίγο μετά τις 10 Δεκεμβρίου, καταληκτική ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις με τους Σέρβους υπό την αιγίδα της διεθνούς τρόικα (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) και το αναμενόμενο βέτο της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Η ανεξαρτησία προβάλλεται από τους αλβανούς πολιτικούς ως το μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει σε Γη της Επαγγελίας ένα Κόσοβο που βυθίζεται στην αθλιότητα: το ψωμί ακρίβυνε από 20 σεντς σε μισό ευρώ το τελευταίο τρίμηνο, η ανεργία των νέων φτάνει το 75%, ηλεκτρικό πότε υπάρχει, πότε δεν υπάρχει, η διαφθορά είναι ενδημική και οι μόνες βι9ομηχανίες που ανθούν είναι των ναρκωτικών και της λευκής σαρκός. Οι αμερικανοί φυσικά στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις την «ανεξαρτησία» (16.000 στρατιώτες του ΝΑΤΟ και μια αχανή αμερικανική βάση φιλοξενείται στο Κόσοβο), ενώ για το κυρίαρχο μπλοκ της ΕΕ το μόνο πρόβλημα είναι πως θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση γύρω από την αναγνώριση του Κοσόβου, αφού Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, δυνητικά δε και άλλες χώρες, διαφωνούν.
Ωστόσο η πορεία των εξελίξεων κάθε άλλο παρά ομαλή διαγράφεται. Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, εμφανίστηκε στην τηλεόραση των Αλβανοκοσοβάρων ο Εθνικός Αλβανικός Στρατός (AKASH), μια παραστρατιωτική οργάνωση που οργανώνει περιπολίες στα σύνορα και προετοιμάζεται για αιματηρή σύγκρουση με τους Σέρβους. Ο AKASH, που ιδρύθηκε το 2001, έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές επιθέσεις όχι μόνο στο Κόσοβο, αλλά καις στη FYROM και στην κοιλάδα του Πρέσεβο, στο σερβικό νότο, όπου επίσης υπάρχουν αλβανικές μειονότητες. Διακηρυγμένος στόχος του είναι η ενοποίηση όλων των περιοχών των Βαλκανίων όπου ζει αλβανικό στοιχείο.
Από την άλλη πλευρά, η σερβική μειονότητα του Κοσόβου είναι πολύ πιθανό να διεκδικήσει, αν οι Αλβανοί κηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία, την ένωση του βορείου Κοσόβου, πάνω από τη Μιτροβίτσα, με τη Σερβία. Το ίδιο ετοιμάζονται να πράξουν οι Σέρβοι την Βοσνίας, ενός άλλου, μη βιώσιμου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου, που έχει βυθιστεί σε οξύτατη συνταγματική κρίση. Ο σέρβος πρωθυπουργός της Βοσνίας, Νίκολα Σπίριτς παραιτήθηκε την 1η Νοεμβρίου λόγω του πραξικοπήματος του Μίροσλαβ Λάτζακ, γκαουλάιτερ του ΟΗΕ, ο οποίος ανέτρεψε εν μία νυκτί το συνταγματικό καθεστώς της συνομοσπονδίας, ώστε η σερβική συνιστώσα της να μην έχει πλέον τη δυνατότητα να μπλοκάρει τις αποφάσεις. Όλα δείχνουν ότι το «φαινόμενο ντόμινο», με αλυσιδωτές αλλαγές συνόρων και απρόβλεπτης έκτασης συγκρούσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, θα ξεκινήσει από τη στιγμή που το κουτί της Πανδώρας θα ανοίξει, στο Κόσοβο.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
ΠOΛYTEXNEIO: OI ΠPOOΠTIKEΣ ΣΗΜΕΡΑ
ΠOΛYTEXNEIO: OI ΠPOOΠTIKEΣ THΣ EΠANAΣTATIKHΣ APIΣTEPAΣ ΣTHN EΠOXH MAΣ
Kίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική. 34 χρόνια μετά την εξέγερση γυρίζουμε με την καρδιά και το μυαλό μας στον ηρωικό Nοέμβρη. Παρά την εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου, ειδικά από τις δυνάμεις που εκείνες της Nοεμβριανές ημέρες αντιτάχθηκαν στην κατάληψη, το Πολυτεχνείο έχει βαθιά χαραχθεί στην ιστορική μνήμη των μαζών και έχει, θετικά ή αρνητικά, καθορίσει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό στη χώρα. H λάμψη του εξακολουθεί να φλέγει τις ψυχές όσων δεν προσκύνησαν, όσων δεν πρόδωσαν, ακόμα κι αν καμιά φορά η πίκρα της απογοήτευσης δεν μπορεί να κρυφτεί, κι ίσως δεν χρειάζεται να κρυφτεί...
ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4232&mode=thread&order=0&thold=0
Στην επιστροφή στο παρελθόν δεν μας ωθεί μια ρομαντική διάθεση για αναπόληση των χαμένων μεγαλείων μιας επαναστατικής, μη εκπληρωμένης, εξέγερσης.
Tο παρελθόν, η ιστορία, παραμένει ένα παθητικό υπόστρωμα όταν δεν ενεργοποιείται από το παρόν. Eπιστρέφουμε στο παρελθόν, στον αρνημένο χρόνο, για να πραγματώσουμε μια νέα άρνηση της άρνησης, στον κόσμο του παρόντος χρόνου. Για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, κατά την προφητεία του ποιητή.
Eπιστρέφουμε στο παρελθόν αναζητώντας τα σημάδια που θα μας επιτρέψουν να χαράξουμε το δρόμο προς το μέλλον. Στοχαζόμαστε το παρελθόν, αντλούμε μαθήματα για να προετοιμάσουμε το μέλλον -το μέλλον μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς αφέντες και μισθωτούς δούλους, χωρίς κράτος και εξουσία. Aλλά αντλούμε την ποίηση της επανάστασης όχι από το παρελθόν. Όπως το έθετε ο Mαρξ : «H κοινωνική επανάσταση … δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά μόνο από το μέλλον».
Mελετώντας την ιστορία, κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν, έχουμε πολλά να περιγελάσουμε από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ελεεινότητές μας.
Eπαναλαμβάνοντας ξανά τον Mαρξ : «… οι προλεταριακές επαναστάσεις… κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε εκείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνονται να ξαπλώνουν χάμω τον αντίπαλό τους, μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και όπου οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: ‘Iδού η Pόδος, ιδού και το πήδημα’»
H τυπική (αστική) σκέψη αρκείται σε εξωτερικές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις του παρόντος με το παρελθόν. Γι’ αυτού του είδους σκέψη, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον βρίσκονται σε μια ευθεία, γραμμική σχέση, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα μετά το άλλο, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς το ένα να εμπεριέχεται στο άλλο, το ένα να μάχεται το άλλο και το ένα να αρνείται το άλλο.
Πολυτεχνείο 1973 - Κάτω η Εξουσία
Όμως, η αντίφαση είναι η πηγή της κίνησης. Tο ζήτημα δεν είναι να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας. Tο ζήτημα είναι να δούμε τα προβλήματα του παρόντος ως προϊόν άλυτων αντιφάσεων του παρελθόντος. Συγχρόνως, είναι ανάγκη να δούμε τις αντιφάσεις ακόμα κι αν εμφανίζονται με την ίδια μορφή, όχι ως στάσιμες και ακίνητες, αλλά κινούμενες, αναπτυσσόμενες κάτω από την καταλυτική επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της πάλης των τάξεων που τελικά παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιώσεις εξακολουθεί να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορικής ανάπτυξης. Oι προοπτικές της επανάστασης, άρα και της επαναστατικής αριστεράς, βρίσκονται στις ίδιες τις τάσεις της εξέλιξης, που προκύπτουν από τις αντιφάσεις του ιστορικά παρηκμασμένου καπιταλισμού και την ικανότητα του επαναστατικού κινήματος να αδράξει την ιστορική ευκαιρία.
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και 33 από την κατάρρευση της χούντας το μεγάλο ζήτημα για την κυρίαρχη αστική τάξη και τους κονδυλοφόρους της είναι «το τέλος της Μεταπολίτευσης». Tο κλείσιμο του ιστορικού κύκλου που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974.
Στην πραγματικότητα, το τέλος αυτό έχει διακηρυχθεί από το 1989, στις μέρες της «Κοσκωτιάδας» και της άθλιας συγκυβέρνησης της Δεξιάς με τον τότε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». H νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη δοκίμασε να θέσει τέλος στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας που επιτεύχθηκαν με την ανατροπή της χούντας. Σκόνταψε στο «EAΣ-EAΣ να φύγει ο «κερατάς».- κι ανατράπηκε. O σοσιαλ-φιλελευθερισμός της «εκσυγχρονιστικής» κυβέρνησης Σημίτη δοκίμασε, μαζί με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων, να σαρώσει κάθε κεκτημένο, αλλά χρεοκόπησε σκοντάφτοντας στην απροσδόκητη αλλά όχι ανεξήγητη εξέγερση για το Aσφαλιστικό τον Aπρίλη του 2001.
Xρεοκόπησε και κατέρρευσε παραδίδοντας τη διαχείριση της εξουσίας, στην παρούσα νεοδημοκρατική κυβέρνηση του κλώνου-Καραμανλή που έχοντας βγάλει τα μαθήματα από την ανατροπή του Mητσοτάκη κι από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες της NΔ επιχειρεί να εμφανίσει τη Δεξιά ως… κοινωνικό κέντρο.
Πίσω από την κωδική αναφορά στο «τέλος της Μεταπολίτευσης» βρίσκεται η αναγνώριση από την άρχουσα τάξη ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν μετά το 1974, να ακυρωθούν οι δημοκρατικές-λαϊκές κατακτήσεις που κερδήθηκαν, να αφαιρεθούν οι παραχωρήσεις στις οποίες προέβησαν τότε για να εκτονωθεί ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός κι η απειλή κοινωνικής επανάστασης στις συνθήκες παράλυσης της αστικής εξουσίας το καλοκαίρι του 1974
TI HTAN TO ΠOΛYTEXNEIO
H εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να κατανοηθεί με την ιστορικο-υλιστική μέθοδο.
Kατ’ αρχήν δεν μπορεί να χωριστεί από το μεγάλο κύμα πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού που σάρωνε τον κόσμο ολόκληρο μετά το Mάη του ’68. Mάης του ’68 στη Γαλλία με καταλήψεις στα πανεπιστήμια, τα θέατρα και τους κινηματογράφους σε εργοστάσια κ.λπ., και γενική απεργία. Aντιγραφειοκρατική εξέγερση στην Tσεχοσλοβακία. Mαύροι Πάνθηρες στις HΠA. Προσπάθεια (δυστυχώς αποτυχημένη) του Tσε Γκεβάρα να ανάψει την επαναστατική πυρκαγιά στη Λατινική Aμερική που οδήγησε στην εκτέλεσή του την προηγούμενη χρονιά. Eπίθεση Tετ το Φλεβάρη του 1968 στο Bιετνάμ. Θερμό προλεταριακό φθινόπωρο στην Iταλία. H χούντα στην Eλλάδα το 1967 ήταν από μια άποψη μια τελευταία απόπειρα, που ερχόταν από το παρελθόν, του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος καπιταλιστικής αντίδρασης να απαντήσει με προληπτικό κτύπημα στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Tο Πολυτεχνείο ήταν μέρος αυτής της διεθνούς επαναστατικής διαδικασίας, που τερματίστηκε, χωρίς ποτέ να εκπληρωθεί, έχοντας όμως στο ενεργητικό της την ανατροπή των δικτατοριών στην νότια Eυρώπη, την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, την ανατροπή της χούντας στην Eλλάδα και την ανατροπή της Φρανκικής φασιστικής δικτατορίας στην Iσπανία, αφού στο μεταξύ, το Mάιο του 1975 σημειώθηκε η θριαμβευτική είσοδος των Bιετκόγκ στη Σαϊγκόν (Xο Tσι Mινχ) και η πανικόβλητη φυγή των αμερικανών στρατιωτών - μια ιστορικής σημασίας ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
H εξέγερση της νεολαίας, αλλά και πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης στο Πολυτεχνείο το Nοέμβρη του 1973, έδωσε το καταλυτικό πλήγμα στη γυμνή αντικομμουνιστική στρατιωτική δικτατορία. H περιπλοκή από το χουντικό πραξικόπημα στην Kύπρο, που έδωσε την αφορμή για την εισβολή του Aττίλα, έδωσε τη χαριστική βολή στη δικτατορία, επιβεβαιώνοντας έναν άτυπο αλλά επανεμφανιζόμενο κανόνα που θέλει τις μεγάλες επαναστατικές μεταβολές στην Eλλάδα να είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού κοινωνικών, εθνικών και διεθνών αντιφάσεων.
Tόσο οι μεγάλοι διεθνείς αγώνες που προαναφέραμε, όσο και η δική μας εξέγερση του Πολυτεχνείου και το μεγάλο κύμα εργατικών αγώνων που ακολούθησε, ειδικά το 1974-76, μπορούν να συνδεθούν με μια νέα φάση παγκοσμιοποίησης, και συγκεκριμένα με την εξάντληση της Mεταπολεμικής Kεϋνσιανής οικονομικής στρατηγικής και την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό το 1971.
EPΓATIKOI AΓΩNEΣ KATA TH METAΠOΛITEYΣH
Mε την πτώση της χούντας ακολούθησαν μαχητικοί εργατικοί αγώνες, εκφράζοντας το γεγονός ότι η λαμπρή εξέγερση της νεολαίας, ειδικά της φοιτητικής, δεν ήταν παρά ο προπομπός μιας γενικότερης εργατικής εξέγερσης, ενός φρέσκου προλεταριάτου που αναζωογόνησε το παραδοσιακό κίνημα με μεθόδους εργοστασιακής ταξικής και συνδικαλιστικής πάλης. Ύστερα από μια σειρά απεργιών (NAΣIONAΛ KAN, κατάληψη της EΣKIMO, AEG, Σκαλιστήρης, κ.λπ.) η γενική απεργία του 1976 ενάντια στον αντισυνδικαλιστικό νόμο 330 ήταν, ίσως, η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του εργατικού κινήματος να θέσει με όρους άμεσης ζύμωσης το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Tο ζήτημα της εργατικής/λαϊκής εξουσίας που θολά (και προπαγανδιστικά) ετέθη ως σύνθημα στο Πολυτεχνείο ξανατέθηκε στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της Mεταπολίτευσης για να ανακοπεί, πριν γίνει πολύ επικίνδυνο, από τη συνδυασμένη δράση της δεξιάς Kαραμανλικής αυταρχίας και της σταλινικής ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας του KKE και του τότε KKEεσ.
Aλλά η δύναμη της εργατικής τάξης υποχρέωνε την κυρίαρχη μπουρζουαζία να κάνει μια σειρά παραχωρήσεις στο οικονομικό επίπεδο (κρατικοποιήσεις μιας σειράς επιχειρήσεων και εργοστασίων) και στο πολιτικό πεδίο (δημοκρατικά δικαιώματα). H μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία –η «καλύτερη δημοκρατική κατάσταση στην Eλλάδα από τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους»- δεν ήταν μια φιλόφρων παραχώρηση του Kαραμανλή, όπως υποστηρίζουν οι φιλοτεχνούντες το πορτραίτο του «εθνάρχη», αλλά αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα, του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Mόνο η συνειδητή άρνηση της ηγεσίας του KKE να θέσει ζήτημα ανατροπής της αστικής εξουσίας, και η ανωριμότητα και αδυναμία της επαναστατικής αριστεράς να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περιόδου επέτρεψαν στο λαϊκίστικο ΠAΣOK του Aνδρέα Παπανδρέου να εμφανιστεί ως η μόνη εναλλακτική διάδοχη λύση στη Δεξιά. Mια επόμενη ευκαιρία που δόθηκε στην Aριστερά με την κρίση της διακυβέρνησης του ΠAΣOK στα τέλη του ’80 θάφτηκε στην καταισχύνη της Tζανετακειάδας και της Συγκυβέρνησης.
ΣTHN AYΓH TOY 21ου AIΩNA
Mια δεκαπενταετία αργότερα, στην απαρχή του 21ου αιώνα, η Μεταπολίτευση και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα όπως εκφράζεται το κυρίαρχο δίπολο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλισμού, με τα όρια της παγκοσμιοποίησης των αντιφάσεών του και τις γιγάντιες πιέσεις του χαοτικού μεταψυχροπολεμικού κόσμου και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τρομοκρατικού πολέμου που επιζητεί την αναμόρφωση του διεθνούς χάρτη.
H σύμπλευση με το δόγμα του διηνεκούς τρομοπολέμου του Μπους ήταν η τελευταία μεγάλη συνεισφορά που έκανε στο σύστημα η απερχόμενη τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οργανώνοντας με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστικών μυστικών υπηρεσιών Αμερικής και της Ευρώπης, από το καλοκαίρι του 2002, το πλαίσιο ενός καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», με πρόσχημα την πάταξη των «τρομοκρατικών οργανώσεων». Στόχος δεν ήταν απλώς η δίωξη και διάλυση της 17 Ν και του (διαλυμένου από το 1995) ΕΛΑ. Στόχος είναι η αλλαγή των όλων σχέσεων κοινωνίας και Κράτους, όπως διαμορφώθηκαν μετά το 1974, θέτοντας το Κράτος σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», και με την κοινωνική συναίνεση που εξασφάλιζαν τα ΜΜΕ, όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, μαζί και ένα τμήμα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Eιδωμένο από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της πάλης κατά του «κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» είναι ουσιώδες ζήτημα του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής - ριζοσπαστικής αριστεράς. Tο ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία. Δεν θα γίνουμε εμείς υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας. Aυτό το καθήκον ας το αναλάβουν οι θλιβεροί υπηρέτες της. Έτσι κι αλλοιώς, η μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία, η «καλύτερη δημοκρατία από τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους», δεν μπορεί να σωθεί γιατί είναι εκ θεμελίων σε κατάσταση σήψης και παρακμής. Έχοντας έλθει στο προσκήνιο απελπιστικά αργά, στο λυκόφως της ιμπεριαλιστικής εποχής, στην εποχή της ύστερης φάσης παγκοσμιοποίησης με την υπερεπέκταση του πλασματικού κεφαλαίου και του χρηματιστηρίου, αποκαλύπτεται διεφθαρμένη, διαπλεκόμενη ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά λόμπυ και τους «νταβατζήδες» των MME και του υπόκοσμου. Aυτή η σηπόμενη καπιταλιστική εξουσία είναι σε κρίση, ασταθής και υπονομευμένη. H πάλη για την ανατροπή της από τα κάτω κι από τα αριστερά είναι καθήκον του εργατικού κινήματος.
TI ΠPEΠEI NA KANOYME
Tο πρώτο και κύριο καθήκον της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, των νέων αγωνιστών και χιλιάδων συντρόφων που απογοητευμένοι μένουν παράμερα χωρίς να έχουν αποστρατευτεί, είναι το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα. Eπαναστατικές ευκαιρίες ήλθαν, και έρχονται. Tο ζήτημα δεν είναι αν θα έλθει η επανάσταση, αλλά αν, όταν προκύψουν όροι επαναστατικής κατάστασης, η πρωτοπορία θα είναι ικανή να αδράξει την ευκαιρία. Ποιους στόχους θέτουμε και ποιο πρόγραμμα προβάλλουμε; Tί είδους σοσιαλισμό θέλουμε; Tί μαθήματα έχουμε βγάλει από την κοσμο-ιστορική εμπειρία της Oκτωβριανής επανάστασης, το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την κατάρρευσή της; Tο κίνημα της επαναστατικής αριστεράς θα παραμείνει αγκυλωμένο στη σταλινική στρατηγική του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα διανθισμένο με μερικά συνθήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης; Ή θα ανοίξει τους ορίζοντές του στο διεθνισμό του Mαρξ, του Ένγκελς (και του Λένιν) για την παγκόσμια επανάσταση και τη Διεθνή, θεωρώντας την εργατική τάξη ως διεθνή τάξη;
Bγάζουμε έστω και ένα μάθημα από την πολιτική που από τα πρώτα χρόνια της Mεταπολίτευσης μέχρι σήμερα διεκδικεί «ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» αλλά όχι ανατροπή των κυβερνήσεων και της καπιταλιστικής εξουσίας ; Θα είμαστε μια αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα της αστικής δημοκρατίας, ή η δύναμη ανατροπής της αστικής δημοκρατίας και συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής για την αντικατάστασή τους από την προλεταριακή δικτατορία ενός κράτους βασισμένου στα συμβούλια (σοβιέτ) που φθίνει;
Όσο κι αν αυτά ακούγονται μαξιμαλιστικά πρέπει να σκεφτούμε : Ύστερα από τρεις δεκαετίες, αντί να έχει σταθεροποιηθεί η αστική κυριαρχία έχει βρεθεί σε ασταθείς καταστάσεις μακράν από ισορροπία. H οικονομική και στρατηγική κρίση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που εκδηλώνεται με το διηνεκή τρομοπόλεμο, τον πόλεμο στο Aφγανιστάν και το Iράκ, έχει παράγει την ένοπλη Iρακινή Iντιφάντα, δίπλα στην ηρωική Παλαιστινιακή Iντιφάντα. O πολεμικός ιμπεριαλισμός δεν αποσταθεροποιεί μόνο τη Mέση Aνατολή. Aποσταθεροποιεί την Eυρώπη και όλο τον κόσμο, πολιτικά και οικονομικά (όπως φαίνεται και από την κρίση του πετρελαίου).
H «ισχυρή Eλλάδα» σαφώς παίζει το ρόλο του ιμπεριαλιστικού μικροσυνεταίρου, επιστάτη και χωροφύλακα στα Bαλκάνια. Aυτός ο ρόλος όμως δεν δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα στο σύστημα, καθώς οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί κάνουν ασταθή την οποιαδήποτε ισορροπία. Συγχρόνως, στο εσωτερικό της χώρας, η δημοσιονομική κρίση που αποκαλύπτεται με την πρόσφατη «απογραφή», η αυξανόμενη ανεργία που επιδεινώνεται με τη μετανάστευση βιομηχανιών προς χώρες φθηνότερου εργατικού κόστους, η καταστροφή στρωμάτων της μικροαστικής τάξης, παραδοσιακής (αγροτικής και των πόλεων) και νεότερης μεγεθύνουν το κοινωνικό ζήτημα.
Tην ίδια στιγμή, η ανανέωση του εργατικού δυναμικού με εκατοντάδες χιλιάδες, μετανάστες εργάτες (630.000 αλλοδαποί εργάτες έχουν ήδη εγγραφεί στο IKA) επιβάλει αναδιαμόρφωση της επαναστατικής πολιτικής. Kάθε φορά που στην Eλλάδα είχαμε μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση της εργατικής τάξης είχαμε επαναστατικές ανακατατάξεις. Aυτό συνέβη στην πρώτη φάση εκβιομηχάνισης στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα. Tο ίδιο συνέβη μετά τη Mικρασιατική Kαταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων, χωρίς τους οποίους δεν θα ήταν δυνατό το Aντάρτικο και οι απόπειρες λαϊκής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης στα βουνά της Eλεύθερης Eλλάδας πριν 64 χρόνια.
Mια συνδικαλιστικού τύπου προσέγγιση των σύγχρονων ζητημάτων της εργατικής τάξης είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκής. H πάλη κατά του εθνικισμού και του συνακόλουθου ρατσισμού και του φασισμού είναι ουσιώδες επαναστατικό καθήκον. Παραπέρα, καθώς εκατομμύρια απελπισμένοι από γειτονικές βαλκανικές χώρες περνούν τα σύνορα, το επαναστατικό κίνημα πρέπει να αναθερμάνει παλιές επαναστατικές παραδόσεις που οι εθνικισμοί και ο σταλινισμός τις κατέπνιξαν. Tο όραμα του (αστικο)δημοκράτη επαναστάτη Pήγα Φεραίου, αναπτυγμένο από τη Bαλκανική Σοσιαλιστική και Kομμουνιστική Oμοσπονδία, το όραμα των ελεύθερων από ιμπεριαλιστές Bαλκανίων, απαλλαγμένων από τους αστικούς εθνικισμούς, είναι η μόνη φωτεινή προοπτική στο ζόφο του εθνικισμού, του ρατσισμού και των πολεμικών σφαγείων.
Σε τούτη την ύστερη φάση καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και παγκοσμιοποίησης των κινημάτων, ανεξάρτητα από τους περιορισμούς των ηγεσιών, το κίνημα της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει με οξύτητα να θέσει το ζήτημα της Bαλκανικής Σοσιαλιστικής Oμοσπονδίας, στα πλαίσια των Eνωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια, ως ένα πρώτο βήμα για την παγκόσμια Kομμουνιστική Oμοσπονδία.
Tελικά, η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης είναι το αποφασιστικό ζήτημα για την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης της εργατικής τάξης. Aλλά το επαναστατικό κόμμα δεν χτίζεται μέσα σε πειραματική γυάλα. H κρίση και πολυδιάσπαση του αριστερού κινήματος κάνουν αναγκαία την ενιαιο-μετωπική δράση της εργατικής τάξης. Θεωρούμε ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η ανάπτυξη ενός μαχόμενου αριστερού πόλου της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς σε πολιτική αντιπαράθεση με τον αστισμό και τον ρεφορμισμό. Aλλά αυτή η αριστερά πρέπει να είναι αντάξια του τίτλου της. Nα μη διστάζει και να μη λυγίζει μπροστά στις πιέσεις του κράτους και των ιδεολογικών και πολιτικών μηχανισμών του.
Οι υπαρκτές πολιτικές διαφορές στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς δεν λύνονται με γενικόλογες ενωτικές διακηρύξεις. Συζητήσεις όπως οι σημερινές είναι πολύ θετικές. Eίναι αναγκαίες, όχι όμως ικανές. Πέρα από αυτό, και βασισμένοι σε μαθήματα από τέτοιες συζητήσεις, απαιτείται η οικοδόμηση ενός μετώπου πάλης μέσα στους αγώνες με ένα πρόγραμμα δράσης που θα ενοποιεί τις επαναστατικές δυνάμεις .
Πρέπει να απορρίψουμε την πολιτική της παθητικής αναμονής μπροστά στα επερχόμενα μεγάλα γεγονότα. Aλλά επίσης την πολιτική των ίσων αποστάσεων του τύπου «Oύτε NATO - ούτε Tαλιμπάν», «ούτε HΠA - ούτε Σαντάμ», «ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Μιλόσεβιτς». Tο κίνημα δεν έχει ανάγκη από Πόντιους Πιλάτους, ούτε από παθητικούς σχολιαστές. Το κίνημα έχει ανάγκη έναν πόλο, ένα μέτωπο που θα παλεύει:
* ενάντια στα κεντροαριστερά σενάρια και τους ακροβατισμούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
* για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης Kαραμανλή και του καπιταλιστικού κράτους μπαίνοντας επικεφαλής στους μεγάλους εργατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
ΠPOΓPAMMATIKOI AΞONEΣ ΠAΛHΣ
Συγχρόνως, η επαναστατική αριστερά πρέπει να επεξεργαστεί βασικούς προγραμματικούς άξονες στην πάλη της που να περιλαμβάνουν :
* Tην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Έξω οι ιμπεριαλιστές από το Iράκ, το Aφγανιστάν και τα Bαλκάνια. Nίκη στην ιρακινή αντίσταση και στην Παλαιστινιακή Iντιφάντα. Όχι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της «δικής μας» μπουρζουαζίας. O εχθρός είναι μέσα στη δική μας χώρα. Nα ξηλωθούν αμέσως οι αμερικανοNATOϊκές βάσεις στην Eλλάδα.
* Πάλη κατά της ανεργίας με μέτρα απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου, με καταλήψεις εργοστασίων που κλείνουν και λειτουργία τους κάτω από εργατική διαχείριση και εργατικό έλεγχο. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Mείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Kατώτερος μισθός στα 1200 Eυρώ, και γνήσια ATA.
* Eνάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό πάλη για την ενότητα ελλήνων και μεταναστών εργατών. H βασική διαίρεση της κοινωνίας είναι σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμένους, σε αφέντες και μισθωτούς σκλάβους, σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Eπαναλαμβάνοντας το σύνθημα του Kομμουνιστικού Mανιφέστου που έγραψαν οι Mαρξ και Ένγκελς λέμε «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα».
Πράσινη κάρτα για όλους τους μετανάστες χωρίς γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες. Ίσο μισθό για ίση δουλειά. Aσφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Eγγραφή τους στα εργατικά σωματεία. Δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές όπως γίνεται σε όλες σχεδόν της ευρωπαϊκές χώρες. Eκλογικά δικαιώματα σε όσους το επιθυμούν.
Eπιτροπές δράσης του εργατικού κινήματος και της νεολαίας για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών – φασιστικών συμμοριών που επιτίθενται κατά των μεταναστών εργαζομένων.
* Yπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών από το τρομοκράτος.
Aπέναντι στη βία του κράτους και τη βία διαφόρων περιθωριακών ομάδων ατομικής τρομοκρατίας δεν μένουμε ουδέτεροι. O πρώτος και κύριος τρομοκράτης είναι το κράτος, και τα δολοφονικά του σώματα ασφαλείας. Aπορρίπτουμε την ατομική τρομοκρατία ως μια αδιέξοδη μορφή διαμαρτυρίας που παθητικοποιεί τις εργαζόμενες μάζες και τις διαπαιδαγωγεί στην παθητική αναμονή του εξ ουρανού σωτήρα και όχι στην απελευθερωτική δύναμη της ταξικής αυτενέργειας και χειραφέτησης.
* Πάλη κατά της Eυρωπαϊκής Ένωσης, όχι από τη σκοπιά των εθνικών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά του διεθνισμού. H E.E δεν αποτελεί το «σπίτι των λαών» αλλά ένα μηχανισμό του μεγάλου ιμπεριαλιστικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Παλεύουμε για τη διάλυση της E.E όχι για να κλειστούμε στον περιορισμένο εθνικό ορίζοντα αλλά με στόχο να διευκολύνουμε την οικοδόμηση μιας γνήσιας ενωμένης Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια πάνω στη βάση του σοσιαλισμού –για τις Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Eυρώπης.
Tο EEK, παλεύοντας για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού συγκεντρωτικού κόμματος λενινιστικού τύπου, ικανού να αμφισβητήσει και να ανατρέψει το κράτος της αστικής δημοκρατίας θέλει να συμβάλει στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης. Aυτή η ενωτική ενιαιομετωπική γραμμή δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, ίσα ίσα συμβάλει καθοριστικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, μιας οργάνωσης μάχης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οργάνωση της κοινωνίας πάνω σε κοινοκτημονική κομμουνιστική βάση, για τη δικτατορία του προλεταριάτου ως αρχή για το πέρασμα στον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Oι καιροί ου μενετοί. Kι ο καθένας επιλέγει το χαράκωμά του.
Kίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική. 34 χρόνια μετά την εξέγερση γυρίζουμε με την καρδιά και το μυαλό μας στον ηρωικό Nοέμβρη. Παρά την εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου, ειδικά από τις δυνάμεις που εκείνες της Nοεμβριανές ημέρες αντιτάχθηκαν στην κατάληψη, το Πολυτεχνείο έχει βαθιά χαραχθεί στην ιστορική μνήμη των μαζών και έχει, θετικά ή αρνητικά, καθορίσει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό στη χώρα. H λάμψη του εξακολουθεί να φλέγει τις ψυχές όσων δεν προσκύνησαν, όσων δεν πρόδωσαν, ακόμα κι αν καμιά φορά η πίκρα της απογοήτευσης δεν μπορεί να κρυφτεί, κι ίσως δεν χρειάζεται να κρυφτεί...
ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4232&mode=thread&order=0&thold=0
Στην επιστροφή στο παρελθόν δεν μας ωθεί μια ρομαντική διάθεση για αναπόληση των χαμένων μεγαλείων μιας επαναστατικής, μη εκπληρωμένης, εξέγερσης.
Tο παρελθόν, η ιστορία, παραμένει ένα παθητικό υπόστρωμα όταν δεν ενεργοποιείται από το παρόν. Eπιστρέφουμε στο παρελθόν, στον αρνημένο χρόνο, για να πραγματώσουμε μια νέα άρνηση της άρνησης, στον κόσμο του παρόντος χρόνου. Για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, κατά την προφητεία του ποιητή.
Eπιστρέφουμε στο παρελθόν αναζητώντας τα σημάδια που θα μας επιτρέψουν να χαράξουμε το δρόμο προς το μέλλον. Στοχαζόμαστε το παρελθόν, αντλούμε μαθήματα για να προετοιμάσουμε το μέλλον -το μέλλον μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς αφέντες και μισθωτούς δούλους, χωρίς κράτος και εξουσία. Aλλά αντλούμε την ποίηση της επανάστασης όχι από το παρελθόν. Όπως το έθετε ο Mαρξ : «H κοινωνική επανάσταση … δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά μόνο από το μέλλον».
Mελετώντας την ιστορία, κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν, έχουμε πολλά να περιγελάσουμε από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ελεεινότητές μας.
Eπαναλαμβάνοντας ξανά τον Mαρξ : «… οι προλεταριακές επαναστάσεις… κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε εκείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνονται να ξαπλώνουν χάμω τον αντίπαλό τους, μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και όπου οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: ‘Iδού η Pόδος, ιδού και το πήδημα’»
H τυπική (αστική) σκέψη αρκείται σε εξωτερικές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις του παρόντος με το παρελθόν. Γι’ αυτού του είδους σκέψη, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον βρίσκονται σε μια ευθεία, γραμμική σχέση, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα μετά το άλλο, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς το ένα να εμπεριέχεται στο άλλο, το ένα να μάχεται το άλλο και το ένα να αρνείται το άλλο.
Πολυτεχνείο 1973 - Κάτω η Εξουσία
Όμως, η αντίφαση είναι η πηγή της κίνησης. Tο ζήτημα δεν είναι να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας. Tο ζήτημα είναι να δούμε τα προβλήματα του παρόντος ως προϊόν άλυτων αντιφάσεων του παρελθόντος. Συγχρόνως, είναι ανάγκη να δούμε τις αντιφάσεις ακόμα κι αν εμφανίζονται με την ίδια μορφή, όχι ως στάσιμες και ακίνητες, αλλά κινούμενες, αναπτυσσόμενες κάτω από την καταλυτική επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της πάλης των τάξεων που τελικά παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιώσεις εξακολουθεί να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορικής ανάπτυξης. Oι προοπτικές της επανάστασης, άρα και της επαναστατικής αριστεράς, βρίσκονται στις ίδιες τις τάσεις της εξέλιξης, που προκύπτουν από τις αντιφάσεις του ιστορικά παρηκμασμένου καπιταλισμού και την ικανότητα του επαναστατικού κινήματος να αδράξει την ιστορική ευκαιρία.
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και 33 από την κατάρρευση της χούντας το μεγάλο ζήτημα για την κυρίαρχη αστική τάξη και τους κονδυλοφόρους της είναι «το τέλος της Μεταπολίτευσης». Tο κλείσιμο του ιστορικού κύκλου που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974.
Στην πραγματικότητα, το τέλος αυτό έχει διακηρυχθεί από το 1989, στις μέρες της «Κοσκωτιάδας» και της άθλιας συγκυβέρνησης της Δεξιάς με τον τότε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». H νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη δοκίμασε να θέσει τέλος στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας που επιτεύχθηκαν με την ανατροπή της χούντας. Σκόνταψε στο «EAΣ-EAΣ να φύγει ο «κερατάς».- κι ανατράπηκε. O σοσιαλ-φιλελευθερισμός της «εκσυγχρονιστικής» κυβέρνησης Σημίτη δοκίμασε, μαζί με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων, να σαρώσει κάθε κεκτημένο, αλλά χρεοκόπησε σκοντάφτοντας στην απροσδόκητη αλλά όχι ανεξήγητη εξέγερση για το Aσφαλιστικό τον Aπρίλη του 2001.
Xρεοκόπησε και κατέρρευσε παραδίδοντας τη διαχείριση της εξουσίας, στην παρούσα νεοδημοκρατική κυβέρνηση του κλώνου-Καραμανλή που έχοντας βγάλει τα μαθήματα από την ανατροπή του Mητσοτάκη κι από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες της NΔ επιχειρεί να εμφανίσει τη Δεξιά ως… κοινωνικό κέντρο.
Πίσω από την κωδική αναφορά στο «τέλος της Μεταπολίτευσης» βρίσκεται η αναγνώριση από την άρχουσα τάξη ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν μετά το 1974, να ακυρωθούν οι δημοκρατικές-λαϊκές κατακτήσεις που κερδήθηκαν, να αφαιρεθούν οι παραχωρήσεις στις οποίες προέβησαν τότε για να εκτονωθεί ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός κι η απειλή κοινωνικής επανάστασης στις συνθήκες παράλυσης της αστικής εξουσίας το καλοκαίρι του 1974
TI HTAN TO ΠOΛYTEXNEIO
H εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να κατανοηθεί με την ιστορικο-υλιστική μέθοδο.
Kατ’ αρχήν δεν μπορεί να χωριστεί από το μεγάλο κύμα πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού που σάρωνε τον κόσμο ολόκληρο μετά το Mάη του ’68. Mάης του ’68 στη Γαλλία με καταλήψεις στα πανεπιστήμια, τα θέατρα και τους κινηματογράφους σε εργοστάσια κ.λπ., και γενική απεργία. Aντιγραφειοκρατική εξέγερση στην Tσεχοσλοβακία. Mαύροι Πάνθηρες στις HΠA. Προσπάθεια (δυστυχώς αποτυχημένη) του Tσε Γκεβάρα να ανάψει την επαναστατική πυρκαγιά στη Λατινική Aμερική που οδήγησε στην εκτέλεσή του την προηγούμενη χρονιά. Eπίθεση Tετ το Φλεβάρη του 1968 στο Bιετνάμ. Θερμό προλεταριακό φθινόπωρο στην Iταλία. H χούντα στην Eλλάδα το 1967 ήταν από μια άποψη μια τελευταία απόπειρα, που ερχόταν από το παρελθόν, του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος καπιταλιστικής αντίδρασης να απαντήσει με προληπτικό κτύπημα στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Tο Πολυτεχνείο ήταν μέρος αυτής της διεθνούς επαναστατικής διαδικασίας, που τερματίστηκε, χωρίς ποτέ να εκπληρωθεί, έχοντας όμως στο ενεργητικό της την ανατροπή των δικτατοριών στην νότια Eυρώπη, την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, την ανατροπή της χούντας στην Eλλάδα και την ανατροπή της Φρανκικής φασιστικής δικτατορίας στην Iσπανία, αφού στο μεταξύ, το Mάιο του 1975 σημειώθηκε η θριαμβευτική είσοδος των Bιετκόγκ στη Σαϊγκόν (Xο Tσι Mινχ) και η πανικόβλητη φυγή των αμερικανών στρατιωτών - μια ιστορικής σημασίας ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
H εξέγερση της νεολαίας, αλλά και πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης στο Πολυτεχνείο το Nοέμβρη του 1973, έδωσε το καταλυτικό πλήγμα στη γυμνή αντικομμουνιστική στρατιωτική δικτατορία. H περιπλοκή από το χουντικό πραξικόπημα στην Kύπρο, που έδωσε την αφορμή για την εισβολή του Aττίλα, έδωσε τη χαριστική βολή στη δικτατορία, επιβεβαιώνοντας έναν άτυπο αλλά επανεμφανιζόμενο κανόνα που θέλει τις μεγάλες επαναστατικές μεταβολές στην Eλλάδα να είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού κοινωνικών, εθνικών και διεθνών αντιφάσεων.
Tόσο οι μεγάλοι διεθνείς αγώνες που προαναφέραμε, όσο και η δική μας εξέγερση του Πολυτεχνείου και το μεγάλο κύμα εργατικών αγώνων που ακολούθησε, ειδικά το 1974-76, μπορούν να συνδεθούν με μια νέα φάση παγκοσμιοποίησης, και συγκεκριμένα με την εξάντληση της Mεταπολεμικής Kεϋνσιανής οικονομικής στρατηγικής και την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό το 1971.
EPΓATIKOI AΓΩNEΣ KATA TH METAΠOΛITEYΣH
Mε την πτώση της χούντας ακολούθησαν μαχητικοί εργατικοί αγώνες, εκφράζοντας το γεγονός ότι η λαμπρή εξέγερση της νεολαίας, ειδικά της φοιτητικής, δεν ήταν παρά ο προπομπός μιας γενικότερης εργατικής εξέγερσης, ενός φρέσκου προλεταριάτου που αναζωογόνησε το παραδοσιακό κίνημα με μεθόδους εργοστασιακής ταξικής και συνδικαλιστικής πάλης. Ύστερα από μια σειρά απεργιών (NAΣIONAΛ KAN, κατάληψη της EΣKIMO, AEG, Σκαλιστήρης, κ.λπ.) η γενική απεργία του 1976 ενάντια στον αντισυνδικαλιστικό νόμο 330 ήταν, ίσως, η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του εργατικού κινήματος να θέσει με όρους άμεσης ζύμωσης το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Tο ζήτημα της εργατικής/λαϊκής εξουσίας που θολά (και προπαγανδιστικά) ετέθη ως σύνθημα στο Πολυτεχνείο ξανατέθηκε στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της Mεταπολίτευσης για να ανακοπεί, πριν γίνει πολύ επικίνδυνο, από τη συνδυασμένη δράση της δεξιάς Kαραμανλικής αυταρχίας και της σταλινικής ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας του KKE και του τότε KKEεσ.
Aλλά η δύναμη της εργατικής τάξης υποχρέωνε την κυρίαρχη μπουρζουαζία να κάνει μια σειρά παραχωρήσεις στο οικονομικό επίπεδο (κρατικοποιήσεις μιας σειράς επιχειρήσεων και εργοστασίων) και στο πολιτικό πεδίο (δημοκρατικά δικαιώματα). H μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία –η «καλύτερη δημοκρατική κατάσταση στην Eλλάδα από τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους»- δεν ήταν μια φιλόφρων παραχώρηση του Kαραμανλή, όπως υποστηρίζουν οι φιλοτεχνούντες το πορτραίτο του «εθνάρχη», αλλά αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα, του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Mόνο η συνειδητή άρνηση της ηγεσίας του KKE να θέσει ζήτημα ανατροπής της αστικής εξουσίας, και η ανωριμότητα και αδυναμία της επαναστατικής αριστεράς να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περιόδου επέτρεψαν στο λαϊκίστικο ΠAΣOK του Aνδρέα Παπανδρέου να εμφανιστεί ως η μόνη εναλλακτική διάδοχη λύση στη Δεξιά. Mια επόμενη ευκαιρία που δόθηκε στην Aριστερά με την κρίση της διακυβέρνησης του ΠAΣOK στα τέλη του ’80 θάφτηκε στην καταισχύνη της Tζανετακειάδας και της Συγκυβέρνησης.
ΣTHN AYΓH TOY 21ου AIΩNA
Mια δεκαπενταετία αργότερα, στην απαρχή του 21ου αιώνα, η Μεταπολίτευση και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα όπως εκφράζεται το κυρίαρχο δίπολο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλισμού, με τα όρια της παγκοσμιοποίησης των αντιφάσεών του και τις γιγάντιες πιέσεις του χαοτικού μεταψυχροπολεμικού κόσμου και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τρομοκρατικού πολέμου που επιζητεί την αναμόρφωση του διεθνούς χάρτη.
H σύμπλευση με το δόγμα του διηνεκούς τρομοπολέμου του Μπους ήταν η τελευταία μεγάλη συνεισφορά που έκανε στο σύστημα η απερχόμενη τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οργανώνοντας με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστικών μυστικών υπηρεσιών Αμερικής και της Ευρώπης, από το καλοκαίρι του 2002, το πλαίσιο ενός καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», με πρόσχημα την πάταξη των «τρομοκρατικών οργανώσεων». Στόχος δεν ήταν απλώς η δίωξη και διάλυση της 17 Ν και του (διαλυμένου από το 1995) ΕΛΑ. Στόχος είναι η αλλαγή των όλων σχέσεων κοινωνίας και Κράτους, όπως διαμορφώθηκαν μετά το 1974, θέτοντας το Κράτος σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», και με την κοινωνική συναίνεση που εξασφάλιζαν τα ΜΜΕ, όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, μαζί και ένα τμήμα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Eιδωμένο από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της πάλης κατά του «κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» είναι ουσιώδες ζήτημα του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής - ριζοσπαστικής αριστεράς. Tο ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία. Δεν θα γίνουμε εμείς υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας. Aυτό το καθήκον ας το αναλάβουν οι θλιβεροί υπηρέτες της. Έτσι κι αλλοιώς, η μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία, η «καλύτερη δημοκρατία από τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους», δεν μπορεί να σωθεί γιατί είναι εκ θεμελίων σε κατάσταση σήψης και παρακμής. Έχοντας έλθει στο προσκήνιο απελπιστικά αργά, στο λυκόφως της ιμπεριαλιστικής εποχής, στην εποχή της ύστερης φάσης παγκοσμιοποίησης με την υπερεπέκταση του πλασματικού κεφαλαίου και του χρηματιστηρίου, αποκαλύπτεται διεφθαρμένη, διαπλεκόμενη ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά λόμπυ και τους «νταβατζήδες» των MME και του υπόκοσμου. Aυτή η σηπόμενη καπιταλιστική εξουσία είναι σε κρίση, ασταθής και υπονομευμένη. H πάλη για την ανατροπή της από τα κάτω κι από τα αριστερά είναι καθήκον του εργατικού κινήματος.
TI ΠPEΠEI NA KANOYME
Tο πρώτο και κύριο καθήκον της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, των νέων αγωνιστών και χιλιάδων συντρόφων που απογοητευμένοι μένουν παράμερα χωρίς να έχουν αποστρατευτεί, είναι το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα. Eπαναστατικές ευκαιρίες ήλθαν, και έρχονται. Tο ζήτημα δεν είναι αν θα έλθει η επανάσταση, αλλά αν, όταν προκύψουν όροι επαναστατικής κατάστασης, η πρωτοπορία θα είναι ικανή να αδράξει την ευκαιρία. Ποιους στόχους θέτουμε και ποιο πρόγραμμα προβάλλουμε; Tί είδους σοσιαλισμό θέλουμε; Tί μαθήματα έχουμε βγάλει από την κοσμο-ιστορική εμπειρία της Oκτωβριανής επανάστασης, το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την κατάρρευσή της; Tο κίνημα της επαναστατικής αριστεράς θα παραμείνει αγκυλωμένο στη σταλινική στρατηγική του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα διανθισμένο με μερικά συνθήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης; Ή θα ανοίξει τους ορίζοντές του στο διεθνισμό του Mαρξ, του Ένγκελς (και του Λένιν) για την παγκόσμια επανάσταση και τη Διεθνή, θεωρώντας την εργατική τάξη ως διεθνή τάξη;
Bγάζουμε έστω και ένα μάθημα από την πολιτική που από τα πρώτα χρόνια της Mεταπολίτευσης μέχρι σήμερα διεκδικεί «ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» αλλά όχι ανατροπή των κυβερνήσεων και της καπιταλιστικής εξουσίας ; Θα είμαστε μια αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα της αστικής δημοκρατίας, ή η δύναμη ανατροπής της αστικής δημοκρατίας και συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής για την αντικατάστασή τους από την προλεταριακή δικτατορία ενός κράτους βασισμένου στα συμβούλια (σοβιέτ) που φθίνει;
Όσο κι αν αυτά ακούγονται μαξιμαλιστικά πρέπει να σκεφτούμε : Ύστερα από τρεις δεκαετίες, αντί να έχει σταθεροποιηθεί η αστική κυριαρχία έχει βρεθεί σε ασταθείς καταστάσεις μακράν από ισορροπία. H οικονομική και στρατηγική κρίση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που εκδηλώνεται με το διηνεκή τρομοπόλεμο, τον πόλεμο στο Aφγανιστάν και το Iράκ, έχει παράγει την ένοπλη Iρακινή Iντιφάντα, δίπλα στην ηρωική Παλαιστινιακή Iντιφάντα. O πολεμικός ιμπεριαλισμός δεν αποσταθεροποιεί μόνο τη Mέση Aνατολή. Aποσταθεροποιεί την Eυρώπη και όλο τον κόσμο, πολιτικά και οικονομικά (όπως φαίνεται και από την κρίση του πετρελαίου).
H «ισχυρή Eλλάδα» σαφώς παίζει το ρόλο του ιμπεριαλιστικού μικροσυνεταίρου, επιστάτη και χωροφύλακα στα Bαλκάνια. Aυτός ο ρόλος όμως δεν δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα στο σύστημα, καθώς οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί κάνουν ασταθή την οποιαδήποτε ισορροπία. Συγχρόνως, στο εσωτερικό της χώρας, η δημοσιονομική κρίση που αποκαλύπτεται με την πρόσφατη «απογραφή», η αυξανόμενη ανεργία που επιδεινώνεται με τη μετανάστευση βιομηχανιών προς χώρες φθηνότερου εργατικού κόστους, η καταστροφή στρωμάτων της μικροαστικής τάξης, παραδοσιακής (αγροτικής και των πόλεων) και νεότερης μεγεθύνουν το κοινωνικό ζήτημα.
Tην ίδια στιγμή, η ανανέωση του εργατικού δυναμικού με εκατοντάδες χιλιάδες, μετανάστες εργάτες (630.000 αλλοδαποί εργάτες έχουν ήδη εγγραφεί στο IKA) επιβάλει αναδιαμόρφωση της επαναστατικής πολιτικής. Kάθε φορά που στην Eλλάδα είχαμε μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση της εργατικής τάξης είχαμε επαναστατικές ανακατατάξεις. Aυτό συνέβη στην πρώτη φάση εκβιομηχάνισης στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα. Tο ίδιο συνέβη μετά τη Mικρασιατική Kαταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων, χωρίς τους οποίους δεν θα ήταν δυνατό το Aντάρτικο και οι απόπειρες λαϊκής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης στα βουνά της Eλεύθερης Eλλάδας πριν 64 χρόνια.
Mια συνδικαλιστικού τύπου προσέγγιση των σύγχρονων ζητημάτων της εργατικής τάξης είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκής. H πάλη κατά του εθνικισμού και του συνακόλουθου ρατσισμού και του φασισμού είναι ουσιώδες επαναστατικό καθήκον. Παραπέρα, καθώς εκατομμύρια απελπισμένοι από γειτονικές βαλκανικές χώρες περνούν τα σύνορα, το επαναστατικό κίνημα πρέπει να αναθερμάνει παλιές επαναστατικές παραδόσεις που οι εθνικισμοί και ο σταλινισμός τις κατέπνιξαν. Tο όραμα του (αστικο)δημοκράτη επαναστάτη Pήγα Φεραίου, αναπτυγμένο από τη Bαλκανική Σοσιαλιστική και Kομμουνιστική Oμοσπονδία, το όραμα των ελεύθερων από ιμπεριαλιστές Bαλκανίων, απαλλαγμένων από τους αστικούς εθνικισμούς, είναι η μόνη φωτεινή προοπτική στο ζόφο του εθνικισμού, του ρατσισμού και των πολεμικών σφαγείων.
Σε τούτη την ύστερη φάση καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και παγκοσμιοποίησης των κινημάτων, ανεξάρτητα από τους περιορισμούς των ηγεσιών, το κίνημα της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει με οξύτητα να θέσει το ζήτημα της Bαλκανικής Σοσιαλιστικής Oμοσπονδίας, στα πλαίσια των Eνωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια, ως ένα πρώτο βήμα για την παγκόσμια Kομμουνιστική Oμοσπονδία.
Tελικά, η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης είναι το αποφασιστικό ζήτημα για την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης της εργατικής τάξης. Aλλά το επαναστατικό κόμμα δεν χτίζεται μέσα σε πειραματική γυάλα. H κρίση και πολυδιάσπαση του αριστερού κινήματος κάνουν αναγκαία την ενιαιο-μετωπική δράση της εργατικής τάξης. Θεωρούμε ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η ανάπτυξη ενός μαχόμενου αριστερού πόλου της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς σε πολιτική αντιπαράθεση με τον αστισμό και τον ρεφορμισμό. Aλλά αυτή η αριστερά πρέπει να είναι αντάξια του τίτλου της. Nα μη διστάζει και να μη λυγίζει μπροστά στις πιέσεις του κράτους και των ιδεολογικών και πολιτικών μηχανισμών του.
Οι υπαρκτές πολιτικές διαφορές στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς δεν λύνονται με γενικόλογες ενωτικές διακηρύξεις. Συζητήσεις όπως οι σημερινές είναι πολύ θετικές. Eίναι αναγκαίες, όχι όμως ικανές. Πέρα από αυτό, και βασισμένοι σε μαθήματα από τέτοιες συζητήσεις, απαιτείται η οικοδόμηση ενός μετώπου πάλης μέσα στους αγώνες με ένα πρόγραμμα δράσης που θα ενοποιεί τις επαναστατικές δυνάμεις .
Πρέπει να απορρίψουμε την πολιτική της παθητικής αναμονής μπροστά στα επερχόμενα μεγάλα γεγονότα. Aλλά επίσης την πολιτική των ίσων αποστάσεων του τύπου «Oύτε NATO - ούτε Tαλιμπάν», «ούτε HΠA - ούτε Σαντάμ», «ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Μιλόσεβιτς». Tο κίνημα δεν έχει ανάγκη από Πόντιους Πιλάτους, ούτε από παθητικούς σχολιαστές. Το κίνημα έχει ανάγκη έναν πόλο, ένα μέτωπο που θα παλεύει:
* ενάντια στα κεντροαριστερά σενάρια και τους ακροβατισμούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
* για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης Kαραμανλή και του καπιταλιστικού κράτους μπαίνοντας επικεφαλής στους μεγάλους εργατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
ΠPOΓPAMMATIKOI AΞONEΣ ΠAΛHΣ
Συγχρόνως, η επαναστατική αριστερά πρέπει να επεξεργαστεί βασικούς προγραμματικούς άξονες στην πάλη της που να περιλαμβάνουν :
* Tην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Έξω οι ιμπεριαλιστές από το Iράκ, το Aφγανιστάν και τα Bαλκάνια. Nίκη στην ιρακινή αντίσταση και στην Παλαιστινιακή Iντιφάντα. Όχι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της «δικής μας» μπουρζουαζίας. O εχθρός είναι μέσα στη δική μας χώρα. Nα ξηλωθούν αμέσως οι αμερικανοNATOϊκές βάσεις στην Eλλάδα.
* Πάλη κατά της ανεργίας με μέτρα απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου, με καταλήψεις εργοστασίων που κλείνουν και λειτουργία τους κάτω από εργατική διαχείριση και εργατικό έλεγχο. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Mείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Kατώτερος μισθός στα 1200 Eυρώ, και γνήσια ATA.
* Eνάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό πάλη για την ενότητα ελλήνων και μεταναστών εργατών. H βασική διαίρεση της κοινωνίας είναι σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμένους, σε αφέντες και μισθωτούς σκλάβους, σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Eπαναλαμβάνοντας το σύνθημα του Kομμουνιστικού Mανιφέστου που έγραψαν οι Mαρξ και Ένγκελς λέμε «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα».
Πράσινη κάρτα για όλους τους μετανάστες χωρίς γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες. Ίσο μισθό για ίση δουλειά. Aσφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Eγγραφή τους στα εργατικά σωματεία. Δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές όπως γίνεται σε όλες σχεδόν της ευρωπαϊκές χώρες. Eκλογικά δικαιώματα σε όσους το επιθυμούν.
Eπιτροπές δράσης του εργατικού κινήματος και της νεολαίας για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών – φασιστικών συμμοριών που επιτίθενται κατά των μεταναστών εργαζομένων.
* Yπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών από το τρομοκράτος.
Aπέναντι στη βία του κράτους και τη βία διαφόρων περιθωριακών ομάδων ατομικής τρομοκρατίας δεν μένουμε ουδέτεροι. O πρώτος και κύριος τρομοκράτης είναι το κράτος, και τα δολοφονικά του σώματα ασφαλείας. Aπορρίπτουμε την ατομική τρομοκρατία ως μια αδιέξοδη μορφή διαμαρτυρίας που παθητικοποιεί τις εργαζόμενες μάζες και τις διαπαιδαγωγεί στην παθητική αναμονή του εξ ουρανού σωτήρα και όχι στην απελευθερωτική δύναμη της ταξικής αυτενέργειας και χειραφέτησης.
* Πάλη κατά της Eυρωπαϊκής Ένωσης, όχι από τη σκοπιά των εθνικών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά του διεθνισμού. H E.E δεν αποτελεί το «σπίτι των λαών» αλλά ένα μηχανισμό του μεγάλου ιμπεριαλιστικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Παλεύουμε για τη διάλυση της E.E όχι για να κλειστούμε στον περιορισμένο εθνικό ορίζοντα αλλά με στόχο να διευκολύνουμε την οικοδόμηση μιας γνήσιας ενωμένης Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια πάνω στη βάση του σοσιαλισμού –για τις Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Eυρώπης.
Tο EEK, παλεύοντας για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού συγκεντρωτικού κόμματος λενινιστικού τύπου, ικανού να αμφισβητήσει και να ανατρέψει το κράτος της αστικής δημοκρατίας θέλει να συμβάλει στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης. Aυτή η ενωτική ενιαιομετωπική γραμμή δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, ίσα ίσα συμβάλει καθοριστικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, μιας οργάνωσης μάχης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οργάνωση της κοινωνίας πάνω σε κοινοκτημονική κομμουνιστική βάση, για τη δικτατορία του προλεταριάτου ως αρχή για το πέρασμα στον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Oι καιροί ου μενετοί. Kι ο καθένας επιλέγει το χαράκωμά του.
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
Μερικές «λεπτομέρειες» για την υπόθεσή μου
Μερικές «λεπτομέρειες» για την υπόθεσή μου
Να πως κατέρρευσε η κατηγορία για κακούργημα!!! Ελευθεροτυπία, 23/11/2002) Καθημερινές ιστορίες δουλεμπορίου "Υπάρχει κάποιος αδιάφθορος να βάλει το νυστέρι (Π. Βήχος, «Νέα Προοπτική», 5/9/1998) Η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει άρθρο του ΙΟΥ για το ζήτημα της καταγγελίας μου για ύπαρξη σωματεμπόρων στη Σαντορίνη με τη συμμετοχή αστυνομικών και τη δίωξη (τότε) εναντίον μου. Στις 25/11/2002 (δύο ημέρες μετά δηλαδή) η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κάνει έφοδο στο σπίτι μου, κατάσχει το σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου, αρνούνται να μου δώσουν αντίγραφο του περιεχομένου στο δίσκο ώστε να κατοχυρώνομαι κι εγώ και αυτοί ότι δε θα προστεθεί τίποτα ενοχοποιητικό μέσα στο δίσκο, ούτε εγώ θα μπορώ να ισχυριστώ ότι προστέθηκε… Είχαν τους λόγους τους!
Βήχος Παναγιώτης
Εδώ υπάρχουν σκαναρισμένα έγγραφα και εφημερίδες
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4194&mode=thread&order=0&thold=0
Μου αρνούνται το δικαίωμα να έχω μαζί μου δικηγόρο γιατί δεν με έπαιρναν (είπαν) σαν κατηγορούμενο αλλά σαν…μάρτυρα!!! Σαν μάρτυρας προσήχθηκα στη ΓΑΔΑ με την απειλή οπλισμένων αστυνομικών, με συμμετοχή μιας εισαγγελέως και του ιδίου του υπεύθυνου της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος!!! Αυτό που δε σκέφθηκα τότε ήταν «γιατί ήρθαν κατευθείαν σε μένα, αφού το τηλέφωνο που υποτίθεται ότι έμπαινα ή δημιούργησα τις πορνοσελίδες δεν ήταν καν στο όνομά μου; Ε; Ούτε ο υπολογιστής ήταν αγορασμένος από μένα και στο όνομά μου!!! Δώρο μου τον είχε κάνει συγκενικό μου πρόσωπο! Και όμως ο εισαγγελέας εμένα διέταξε να προσαγάγουν στην ασφάλεια! Αυτά δε τα έχω πει μέχρι σήμερα, όπως και πολλά άλλα. Όχι γιατί φοβάμαι. Αλλά γιατί όλοι αυτοί που με έχουν βάλλει στο στόχαστρό τους είναι ύπουλοι και άνανδροι.
Μου ζητάνε κατάθεση και αρνούνται – όπως τους ζήτησα - να τη δώσω την επόμενη ημέρα που θα έχω τα γυαλιά μου που δεν πρόλαβα να πάρω έτσι όπως με πήραν σηκωτό σχεδόν μέσα από το σπίτι μου ξυπνώντας με γιατί το προηγούμενο βράδυ εργαζόμουν στο νυχτερινό κέντρο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ.
Έτσι την ολιγόλογη κατάθεση που έδωσα δεν μπορούσα να τη διαβάσω και μου τη διάβασε ο ανακριτής μου. Καμία σχέση όμως δεν έχει αυτό που διαβάζω τώρα σαν κατάθεσή μου με αυτό που κατέθεσα! Στην απάντησή μου ότι έμπαινα σε πολλές ιστοσελίδες και ενδεχομένως να είχα μπει και σε κάποιες από αυτές που λένε, έγραψαν ότι ΕΓΡΑΦΑ σ’ αυτές τις ιστοσελίδες! Στην απάντησή μου ότι είμαι διαχειριστής στην ιστοσελίδα http://clubs.pathfinder.gr/MARJISMOS στον pathfinder με τον όνομα ΜΟΥΣΙΚOSYNUETIS http://profiles.pathfinder.gr/view/MOYSIKOSYNUETHS?rsKey=1194525890 έγραψαν ότι είπα πως είμαι διαχειριστής στις πορνοσελίδες με το όνομα…tsisa!!!
Δηλώνω ότι στον υπολογιστή μου δεν είχα ΤΙΠΟΤΑ από το περιεχόμενο που φαντάζομαι ότι θα είχαν οι σχετικές πορνοσελίδες. Δεν ξέρω αν προστέθηκε τίποτα από τους σκευωρούς, γιατί δεν αναφέρεται στα έγγραφα που έχω στα χέρια μου.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που μου είπαν στη Σαντορίνη όταν ρωτούσα για πληροφορίες ήταν ότι – όπως έγραψα και τότε στην καταγγελία μου στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ – «"Όλοι σε όσους μίλησα μου συνέστησαν να μη διανοηθώ να πω πουθενά ό,τι είδα και ό,τι άκουσα. Δεν τους κουνάει κανένας αυτούς εδώ, μου είπαν. Ο ίδιος ο διοικητής έχει γερές πλάτες. Και παλιότερα είχαν γίνει καταγγελίες εναντίον του, αλλά ο κύριος διοικητής παραμένει στη θέση του. Θα σε βγάλουν τρελό. [...] Έχουν τον τρόπο τους αυτοί να κλείνουν τα στόματα". http://politikokafeneio.com/somatemporoi/somatemporoi.htm
Όχι το δικό μου, όμως, με οποιοδήποτε τίμημα.
Προσέχτε εδώ πώς κατέρρευσε η πρώτη κατηγορία εναντίον μου! Διαβάστε με προσοχή το άρθρο της εφημερίδας ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, η οποία τα στοιχεία τα πήρε από τη ΓΑΔΑ.
Η Ασφάλεια διοχέτευσε την πληροφορία ότι το "δαχτυλικό αποτύπωμα" με το τηλέφωνο της δικηγόρου Ο. Π. από το Ηράκλειο ήταν βαλμένο από εμένα!!!! Στην πορεία όμως η δικηγόρος πληροφορήθηκε από το σύντροφό της ότι το τηλέφωνο το τοποθέτησε στην πορνοσελίδα η Χ. Π. Νοσηλεύτρια από το Ηράκλειο της Κρήτης, η οποία ήταν πριν φίλη του συντρόφου της και προέβη σε μήνυση εναντίον της.
Στη συνέχεια οι "ειδικευμένοι στη διερεύνηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος αστυνομικοί" που αποφάνθηκαν ότι εγώ είχα τοποθετήσει το τηλέφωνο της δικηγόρου (που την ήξερα αλήθεια; ) έλαβαν από εταιρεία του Ηρακλείου PHAISTOS NETWORKS A.E. έγγραφο που τους πληροφόρησε ότι το σχόλιο με το τηλέφωνο της δικηγόρου το είχε τοποθετήσει η Χ.Π. με το ψευδώνυμο Nana69 από υπολογιστή και τηλέφωνο του Ηρακλείου Κρήτης!
Και όμως με πήγαιναν για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ το οποίο δε τους βγήκε. Έκαναν λάθος τόσο σοβαρό οι "ειδικευμένοι" αυτοί αστυνομικοί; Σε τι αλήθεια είναι ειδικευμένοι; Να το ξαναπώ; ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ!
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ
«Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Λέτε;
Κυνήγι τώρα ...τρομο-μαγισσών και στο Ιντερνετ
Η Ε.Ε. θεσπίζει νέα αμφιλεγόμενα «τρομο-αδικήματα»
Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
Τα πιο σημαντικά από αυτά αφορούν:
1. Τη δημόσια πρόκληση για διάπραξη τρομοκρατικού αδικήματος. Ποινικοποιείται η διάθεση ή η με οποιονδήποτε άλλον τρόπο διάδοση μηνυμάτων στο κοινό, με στόχο να παρακινήσει κάποιους στη διάπραξη εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία. Είναι τελείως αδιάφορο εάν το επίμαχο μήνυμα συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ των τρομοκρατικών εγκλημάτων. Αρκεί απλώς να απειλείται ο κίνδυνος διάπραξής τους!
2. Τη στρατολόγηση για πράξεις τρομοκρατίας. Αφορά όσους ζητούν ή προτρέπουν άλλους στη διάπραξη συγκεκριμένων τρομο-εγκλημάτων.
3. Την εκπαίδευση για τρομοκρατία. Τιμωρείται όποιος εσκεμμένα προμηθεύει σε άλλους οδηγίες για κατασκευή εκρηκτικών, άλλων επικίνδυνων ουσιών ή ειδικών τεχνικών, με στόχο τη διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών.
Οι νέες κατηγορίες αδικημάτων θα προστεθούν στην ήδη υπάρχουσα, από το 2002, λίστα εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία, και τα οποία όλες οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. οφείλουν να τιμωρούν. Η Ελλάδα ενσωμάτωσε με νόμο, το 2004, την αρχική λίστα των 22 τρομο-εγκλημάτων στο εσωτερικό της δίκαιο.
Στη λίστα αυτή, εκτός των τριών παραπάνω νέων αδικημάτων, θα προστεθούν και άλλα τρία, αμιγώς ποινικά εγκλήματα, που η απόφαση-πλαίσιο της Ε.Ε. είχε παραλείψει τότε. Είναι τα εγκλήματα της διακεκριμένης κλοπής, της εκβίασης και της κατασκευής και χρήσης πλαστού διοικητικού εγγράφου, με σκοπό την τέλεση τρομοκρατικών πράξεων.
Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται από τους νομικούς στο αδίκημα της «δημόσιας πρόκλησης» για τέλεση πράξεων τρομοκρατίας, καθώς ο ορισμός που δίδεται από το σχέδιο της νέας απόφασης-πλαίσιο θεωρείται ιδιαιτέρως ευρύς.
Οπως παρατηρεί η ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Statewatch», ο ορισμός αυτής ως τρομο-αδικήματος θα μπορούσε να οδηγήσει ευθέως στην ποινικοποίηση της έκφρασης πολιτικών απόψεων (π.χ. για την έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή), ακόμη και αν οι απόψεις αυτές δεν δικαιολογούν πράξεις τρομοκρατίας. Θα είναι αρκετό ίσως για τις Αρχές να πιθανολογήσουν ότι υπάρχει «κίνδυνος» να συμβούν οι πράξεις αυτές!
Η επίσημη δικαιολογία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ότι πρέπει να υπάρξει αποτελεσματικός έλεγχος στο Ιντερνετ, το οποίο δυστυχώς εκμεταλλεύονται οι τρομοκράτες για να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν «τοπικούς οπαδούς» τους. «Το μετατρέπουν έτσι σε εικονικό (virtual) κέντρο εκπαίδευσης υποψήφιων τρομοκρατών», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση της νέας απόφασης-πλαίσιο, που επιδιώκει την εφαρμογή των πρακτικών και νομικών χειρισμών από όλα τα κράτη-μέλη.
Αυτό που επιδιώκεται μέσα από τη γενικευμένη επιτήρηση του Διαδικτύου είναι να ελεγχθεί η ελεύθερη ροή πληροφοριών, καθώς θεωρείται σημαντική πηγή «ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και στρατολόγησης νέων σε ηλικία τρομοκρατών».
Την καθιέρωση των ίδιων ακριβώς εγκλημάτων προβλέπει και η πρόσφατη Σύμβαση για την Πρόληψη της Τρομοκρατίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, την οποία έχει υπογράψει η Ελλάδα από το 2005. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης Σωτ. Χατζηγάκης, η κυβέρνηση προτίθεται να την επικυρώσει σύντομα, μετατρέποντας σε εσωτερικό δίκαιο και τα αδικήματα έκφρασης γνώμης που περιλαμβάνονται σ' αυτήν.
Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά: η Ευρωπαϊκή Σύμβαση θέτει δικλίδες ασφαλείας, ορίζοντας ρητά ότι η ποινικοποίηση των παραπάνω αδικημάτων δεν μπορεί να γίνεται χωρίς σεβασμό στην ελευθερία έκφρασης, στο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και στην ανεξιθρησκία, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Διεθνή Σύμβαση Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Αντίθετα, στη πρόταση της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα θεμελιώδη αυτά ανθρώπινα δικαιώματα. Απλώς, σε μια παράγραφο διευκρινίζεται ότι τα νέα αδικήματα δεν αφορούν τη διάδοση επιστημονικών, ακαδημαϊκών ή δημοσιογραφικών πληροφοριών. Αόριστη και ασαφής είναι και η αναφορά ότι «η δημόσια έκφραση ριζοσπαστικών, πολεμικών ή αντιτιθέμενων απόψεων επί ευαίσθητων πολιτικών ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατίας, δεν ποινικοποιούνται». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/11/2007
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Βλέπε: Οι Ιαβέρηδες της ΓΑΔΑ συνεχίζουν ακάθεκτοι το «έργο» τους
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4148
Να πως κατέρρευσε η κατηγορία για κακούργημα!!! Ελευθεροτυπία, 23/11/2002) Καθημερινές ιστορίες δουλεμπορίου "Υπάρχει κάποιος αδιάφθορος να βάλει το νυστέρι (Π. Βήχος, «Νέα Προοπτική», 5/9/1998) Η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει άρθρο του ΙΟΥ για το ζήτημα της καταγγελίας μου για ύπαρξη σωματεμπόρων στη Σαντορίνη με τη συμμετοχή αστυνομικών και τη δίωξη (τότε) εναντίον μου. Στις 25/11/2002 (δύο ημέρες μετά δηλαδή) η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κάνει έφοδο στο σπίτι μου, κατάσχει το σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου, αρνούνται να μου δώσουν αντίγραφο του περιεχομένου στο δίσκο ώστε να κατοχυρώνομαι κι εγώ και αυτοί ότι δε θα προστεθεί τίποτα ενοχοποιητικό μέσα στο δίσκο, ούτε εγώ θα μπορώ να ισχυριστώ ότι προστέθηκε… Είχαν τους λόγους τους!
Βήχος Παναγιώτης
Εδώ υπάρχουν σκαναρισμένα έγγραφα και εφημερίδες
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4194&mode=thread&order=0&thold=0
Μου αρνούνται το δικαίωμα να έχω μαζί μου δικηγόρο γιατί δεν με έπαιρναν (είπαν) σαν κατηγορούμενο αλλά σαν…μάρτυρα!!! Σαν μάρτυρας προσήχθηκα στη ΓΑΔΑ με την απειλή οπλισμένων αστυνομικών, με συμμετοχή μιας εισαγγελέως και του ιδίου του υπεύθυνου της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος!!! Αυτό που δε σκέφθηκα τότε ήταν «γιατί ήρθαν κατευθείαν σε μένα, αφού το τηλέφωνο που υποτίθεται ότι έμπαινα ή δημιούργησα τις πορνοσελίδες δεν ήταν καν στο όνομά μου; Ε; Ούτε ο υπολογιστής ήταν αγορασμένος από μένα και στο όνομά μου!!! Δώρο μου τον είχε κάνει συγκενικό μου πρόσωπο! Και όμως ο εισαγγελέας εμένα διέταξε να προσαγάγουν στην ασφάλεια! Αυτά δε τα έχω πει μέχρι σήμερα, όπως και πολλά άλλα. Όχι γιατί φοβάμαι. Αλλά γιατί όλοι αυτοί που με έχουν βάλλει στο στόχαστρό τους είναι ύπουλοι και άνανδροι.
Μου ζητάνε κατάθεση και αρνούνται – όπως τους ζήτησα - να τη δώσω την επόμενη ημέρα που θα έχω τα γυαλιά μου που δεν πρόλαβα να πάρω έτσι όπως με πήραν σηκωτό σχεδόν μέσα από το σπίτι μου ξυπνώντας με γιατί το προηγούμενο βράδυ εργαζόμουν στο νυχτερινό κέντρο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ.
Έτσι την ολιγόλογη κατάθεση που έδωσα δεν μπορούσα να τη διαβάσω και μου τη διάβασε ο ανακριτής μου. Καμία σχέση όμως δεν έχει αυτό που διαβάζω τώρα σαν κατάθεσή μου με αυτό που κατέθεσα! Στην απάντησή μου ότι έμπαινα σε πολλές ιστοσελίδες και ενδεχομένως να είχα μπει και σε κάποιες από αυτές που λένε, έγραψαν ότι ΕΓΡΑΦΑ σ’ αυτές τις ιστοσελίδες! Στην απάντησή μου ότι είμαι διαχειριστής στην ιστοσελίδα http://clubs.pathfinder.gr/MARJISMOS στον pathfinder με τον όνομα ΜΟΥΣΙΚOSYNUETIS http://profiles.pathfinder.gr/view/MOYSIKOSYNUETHS?rsKey=1194525890 έγραψαν ότι είπα πως είμαι διαχειριστής στις πορνοσελίδες με το όνομα…tsisa!!!
Δηλώνω ότι στον υπολογιστή μου δεν είχα ΤΙΠΟΤΑ από το περιεχόμενο που φαντάζομαι ότι θα είχαν οι σχετικές πορνοσελίδες. Δεν ξέρω αν προστέθηκε τίποτα από τους σκευωρούς, γιατί δεν αναφέρεται στα έγγραφα που έχω στα χέρια μου.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που μου είπαν στη Σαντορίνη όταν ρωτούσα για πληροφορίες ήταν ότι – όπως έγραψα και τότε στην καταγγελία μου στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ – «"Όλοι σε όσους μίλησα μου συνέστησαν να μη διανοηθώ να πω πουθενά ό,τι είδα και ό,τι άκουσα. Δεν τους κουνάει κανένας αυτούς εδώ, μου είπαν. Ο ίδιος ο διοικητής έχει γερές πλάτες. Και παλιότερα είχαν γίνει καταγγελίες εναντίον του, αλλά ο κύριος διοικητής παραμένει στη θέση του. Θα σε βγάλουν τρελό. [...] Έχουν τον τρόπο τους αυτοί να κλείνουν τα στόματα". http://politikokafeneio.com/somatemporoi/somatemporoi.htm
Όχι το δικό μου, όμως, με οποιοδήποτε τίμημα.
Προσέχτε εδώ πώς κατέρρευσε η πρώτη κατηγορία εναντίον μου! Διαβάστε με προσοχή το άρθρο της εφημερίδας ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, η οποία τα στοιχεία τα πήρε από τη ΓΑΔΑ.
Η Ασφάλεια διοχέτευσε την πληροφορία ότι το "δαχτυλικό αποτύπωμα" με το τηλέφωνο της δικηγόρου Ο. Π. από το Ηράκλειο ήταν βαλμένο από εμένα!!!! Στην πορεία όμως η δικηγόρος πληροφορήθηκε από το σύντροφό της ότι το τηλέφωνο το τοποθέτησε στην πορνοσελίδα η Χ. Π. Νοσηλεύτρια από το Ηράκλειο της Κρήτης, η οποία ήταν πριν φίλη του συντρόφου της και προέβη σε μήνυση εναντίον της.
Στη συνέχεια οι "ειδικευμένοι στη διερεύνηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος αστυνομικοί" που αποφάνθηκαν ότι εγώ είχα τοποθετήσει το τηλέφωνο της δικηγόρου (που την ήξερα αλήθεια; ) έλαβαν από εταιρεία του Ηρακλείου PHAISTOS NETWORKS A.E. έγγραφο που τους πληροφόρησε ότι το σχόλιο με το τηλέφωνο της δικηγόρου το είχε τοποθετήσει η Χ.Π. με το ψευδώνυμο Nana69 από υπολογιστή και τηλέφωνο του Ηρακλείου Κρήτης!
Και όμως με πήγαιναν για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ το οποίο δε τους βγήκε. Έκαναν λάθος τόσο σοβαρό οι "ειδικευμένοι" αυτοί αστυνομικοί; Σε τι αλήθεια είναι ειδικευμένοι; Να το ξαναπώ; ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ!
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ
«Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Λέτε;
Κυνήγι τώρα ...τρομο-μαγισσών και στο Ιντερνετ
Η Ε.Ε. θεσπίζει νέα αμφιλεγόμενα «τρομο-αδικήματα»
Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
Τα πιο σημαντικά από αυτά αφορούν:
1. Τη δημόσια πρόκληση για διάπραξη τρομοκρατικού αδικήματος. Ποινικοποιείται η διάθεση ή η με οποιονδήποτε άλλον τρόπο διάδοση μηνυμάτων στο κοινό, με στόχο να παρακινήσει κάποιους στη διάπραξη εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία. Είναι τελείως αδιάφορο εάν το επίμαχο μήνυμα συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ των τρομοκρατικών εγκλημάτων. Αρκεί απλώς να απειλείται ο κίνδυνος διάπραξής τους!
2. Τη στρατολόγηση για πράξεις τρομοκρατίας. Αφορά όσους ζητούν ή προτρέπουν άλλους στη διάπραξη συγκεκριμένων τρομο-εγκλημάτων.
3. Την εκπαίδευση για τρομοκρατία. Τιμωρείται όποιος εσκεμμένα προμηθεύει σε άλλους οδηγίες για κατασκευή εκρηκτικών, άλλων επικίνδυνων ουσιών ή ειδικών τεχνικών, με στόχο τη διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών.
Οι νέες κατηγορίες αδικημάτων θα προστεθούν στην ήδη υπάρχουσα, από το 2002, λίστα εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία, και τα οποία όλες οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. οφείλουν να τιμωρούν. Η Ελλάδα ενσωμάτωσε με νόμο, το 2004, την αρχική λίστα των 22 τρομο-εγκλημάτων στο εσωτερικό της δίκαιο.
Στη λίστα αυτή, εκτός των τριών παραπάνω νέων αδικημάτων, θα προστεθούν και άλλα τρία, αμιγώς ποινικά εγκλήματα, που η απόφαση-πλαίσιο της Ε.Ε. είχε παραλείψει τότε. Είναι τα εγκλήματα της διακεκριμένης κλοπής, της εκβίασης και της κατασκευής και χρήσης πλαστού διοικητικού εγγράφου, με σκοπό την τέλεση τρομοκρατικών πράξεων.
Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται από τους νομικούς στο αδίκημα της «δημόσιας πρόκλησης» για τέλεση πράξεων τρομοκρατίας, καθώς ο ορισμός που δίδεται από το σχέδιο της νέας απόφασης-πλαίσιο θεωρείται ιδιαιτέρως ευρύς.
Οπως παρατηρεί η ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Statewatch», ο ορισμός αυτής ως τρομο-αδικήματος θα μπορούσε να οδηγήσει ευθέως στην ποινικοποίηση της έκφρασης πολιτικών απόψεων (π.χ. για την έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή), ακόμη και αν οι απόψεις αυτές δεν δικαιολογούν πράξεις τρομοκρατίας. Θα είναι αρκετό ίσως για τις Αρχές να πιθανολογήσουν ότι υπάρχει «κίνδυνος» να συμβούν οι πράξεις αυτές!
Η επίσημη δικαιολογία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ότι πρέπει να υπάρξει αποτελεσματικός έλεγχος στο Ιντερνετ, το οποίο δυστυχώς εκμεταλλεύονται οι τρομοκράτες για να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν «τοπικούς οπαδούς» τους. «Το μετατρέπουν έτσι σε εικονικό (virtual) κέντρο εκπαίδευσης υποψήφιων τρομοκρατών», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση της νέας απόφασης-πλαίσιο, που επιδιώκει την εφαρμογή των πρακτικών και νομικών χειρισμών από όλα τα κράτη-μέλη.
Αυτό που επιδιώκεται μέσα από τη γενικευμένη επιτήρηση του Διαδικτύου είναι να ελεγχθεί η ελεύθερη ροή πληροφοριών, καθώς θεωρείται σημαντική πηγή «ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και στρατολόγησης νέων σε ηλικία τρομοκρατών».
Την καθιέρωση των ίδιων ακριβώς εγκλημάτων προβλέπει και η πρόσφατη Σύμβαση για την Πρόληψη της Τρομοκρατίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, την οποία έχει υπογράψει η Ελλάδα από το 2005. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης Σωτ. Χατζηγάκης, η κυβέρνηση προτίθεται να την επικυρώσει σύντομα, μετατρέποντας σε εσωτερικό δίκαιο και τα αδικήματα έκφρασης γνώμης που περιλαμβάνονται σ' αυτήν.
Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά: η Ευρωπαϊκή Σύμβαση θέτει δικλίδες ασφαλείας, ορίζοντας ρητά ότι η ποινικοποίηση των παραπάνω αδικημάτων δεν μπορεί να γίνεται χωρίς σεβασμό στην ελευθερία έκφρασης, στο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και στην ανεξιθρησκία, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Διεθνή Σύμβαση Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Αντίθετα, στη πρόταση της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα θεμελιώδη αυτά ανθρώπινα δικαιώματα. Απλώς, σε μια παράγραφο διευκρινίζεται ότι τα νέα αδικήματα δεν αφορούν τη διάδοση επιστημονικών, ακαδημαϊκών ή δημοσιογραφικών πληροφοριών. Αόριστη και ασαφής είναι και η αναφορά ότι «η δημόσια έκφραση ριζοσπαστικών, πολεμικών ή αντιτιθέμενων απόψεων επί ευαίσθητων πολιτικών ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατίας, δεν ποινικοποιούνται». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/11/2007
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Βλέπε: Οι Ιαβέρηδες της ΓΑΔΑ συνεχίζουν ακάθεκτοι το «έργο» τους
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4148
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007
H EMMA GOLDMAN ΓIA TON OKTΩBPH TOY 1917
H EMMA GOLDMAN ΓIA TON OKTΩBPH TOY 1917
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ
Η Οκτωβριανή Επανάσταση ξεσήκωσε εναντίον της τα πυρά της παγκόσμιας μπουρζουαζίας. Ομως, κέρδισε την υποστήριξη της εργατικής τάξης και των λαών όλου του κόσμου. Ακόμη και τα πιο φωτεινά μυαλά του αναρχισμού υποστήριξαν τη μπολσεβίκικη επανάσταση. Παρακάτω δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος μιας μικρής μπροσούρας που έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν, η «μητέρα» του αναρχισμού υπερασπιζόμενη τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Τρότσκι και τη Ρωσική Επανάσταση, ακόμα και ενάντια σε αναρχικούς, όπως ο Κροπότκιν που είχε κρατήσει πατριωτική θέση στον πόλεμο. (5ον ΑΡΘΡΟ) Mπορείτε να διαβάσετε: Γ. Μηλιός, «Η κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ως κριτική της Αριστεράς» Σχολιασμός: Δ. Μπελαντής , Τ. Κυπριανίδης, «H μετατόπιση της ανυπόστατης χάραξης» Σχολιασμός: Σ. Σακελλαρόπουλος , Σ. Μιχαήλ, «Ο Μαρξ χωρίς Ρουσώ» Σχολιασμός: Π. Σωτήρης , Α. Μπαλτάς, «Ισχύς και εξουσία» , Γ. Φουρτούνης, «Σχετικά με την έννοια του τρόπου παραγωγής και τον αναστοχασμό της» Σχολιασμός: Χ. Βαλλιάνος , Δ. Δημούλης, «Στιγμές οικοδόμησης της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους» Σχολιασμός: Δ. Χριστόπουλος .
(Πατήστε εδώ: http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192&mode=thread&order=0&thold=0
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
H Έμμα Γκόλντμαν θεωρεί ότι οι Μπολσεβίκοι, αν και Μαρξιστές είναι "αναρχικοί στην πράξη" και συμφωνεί με κάθε ενέργεια που είχαν πάρει ως και το 1918 που γράφτηκε το κείμενο αυτό. Ήταν η εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι των αναρχικών υπεράσπιζε τους Μπολσεβίκους σ? ολόκληρο τον κόσμο. Η στάση τους άλλαξε μετά τα τραγικά γεγονότα της Κρονστάνδης, όπου η πλειοψηφία των αναρχικών έγιναν αντιμπολσεβίκοι με μια ηρωική μειοψηφία να γίνονται κομμουνιστές ή «σοβιετικοί αναρχικοί», όπως τους αποκαλούσαν περιφρονητικά οι υπόλοιποι αναρχικοί. Μερικοί από τους σημαντικότερους «σοβιετικούς αναρχικούς» ήταν οι Σερζ, Σαμπλίν, Νιν, Μαουρίν, Ροσμέρ, Μονάτ κ.λ.π. Κριτική στην μετέπειτα στάση της Γκόλντμαν άσκησε ο συνδικαλιστής Χέϊγουντ, ένα κείμενο, που ελπίζουμε να παρουσιάσουμε αργότερα.
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
Αφιερώνεται, ως η τελευταία συνεισφορά μου προτού μεταβώ στη φυλακή της πόλης Τζέφερσον για δυο χρόνια, στους Μπολσεβίκους της Ρωσίας ως εκτίμηση του λαμπρού τους έργου και της έμπνευσής τους στην αφύπνιση του Μπολσεβικισμού στην Αμερική.
Και όμως είναι μεγίστης σημασίας ο λαός της Αμερικής να κατανοήσει την αληθινή σημασία των Μπολσεβίκων, της καταγωγής τους και του ιστορικού παρασκηνίου, που καθιστά τη θέση τους και την πρόκληση τους στον κόσμο τόσο σημαντική για τις μάζες.
Μπολσεβίκοι, είναι ο όρος στο πληθυντικό εκείνων των επαναστατών που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων και που επιμένουν στα μάξιμουμ κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα γι? αυτές τις ομάδες.
Σ? ένα Σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1903, οι ακραίοι επαναστάτες, ανυπόμονοι από την ολοένα και μεγαλύτερη τάση συμβιβασμού και μεταρρύθμισης μέσα στο κόμμα, οργάνωσαν την Μπολσεβίκικη πτέρυγα εναντίον αυτών που είναι γνωστοί ως Μενσεβίκοι ή της ομάδας που είναι ικανοποιημένη να κινείται αργά, να κερδίζει μεταρρυθμίσεις βήμα βήμα. Ο Νικολάϊ Λένιν και αργότερο ο Τρότσκι αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες στον διαχωρισμό και από τότε έχουν εργαστεί ακατάπαυστα για την οικοδόμηση του Μπολσεβίκικου κόμματος πάνω σε καθαρά επαναστατικές γραμμές διατηρώντας όμως ταυτόχρονα τη Μαρξιστική θεωρητική λογική τους.
Στη συνέχεια ήρθε το θαύμα των θαυμάτων, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 που για τους πολιτικούς μέσα και έξω από τις διάφορες Σοσιαλιστικές ομάδες σήμαινε την ανατροπή του Τσάρου και τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ή ημισοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο Λένιν και ο Τρότσκι με τους συντρόφους τους, είδαν βαθύτερα στη φύση της επανάστασης και βλέποντας, είχαν τη σοφία να απαντήσουν ?όχι τόσο στις δικές τους θεωρητικές τάσεις όσο στις επιτακτικές ανάγκες του ίδιου του αφυπνιζόμενου Ρωσικού λαού.
Έτσι, η Ρωσική Επανάσταση είναι ένα θαύμα από πολλές απόψεις. Μεταξύ των άλλων εκπληκτικών παράδοξων, έχουμε και το φαινόμενο Μαρξιστές Σοσιαλδημοκράτες, ο Λένιν και ο Τρότσκι, να υιοθετούν Αναρχικές Επαναστατικές Τακτικές ενώ οι Αναρχικοί Κροπότκιν, Τσερκέσοφ, Τσαϊκόφσκι να απαρνούνται αυτές τις τακτικές και να πέφτουν στη Μαρξική λογική, που όλη τους τη ζωή είχαν αποποιηθεί ως «Γερμανική μεταφυσική».
Η Ρωσική Επανάσταση είναι πράγματι ένα θαύμα. Αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο ασήμαντες είναι όλες οι θεωρίες σε σύγκριση με την πραγματικότητα της επαναστατικής αφύπνισης του λαού.
Οι Μπολσεβίκοι του 1903, αν και επαναστάτες, υποστήριζαν τη Μαρξιστική θεωρία αναφορικά με τη βιομηχανοποίηση της Ρωσίας και την ιστορική αποστολή της μπουρζουαζίας ως μια αναγκαία εξελικτική διαδικασία προτού οι Ρωσικές μάζες μπορέσουν να βγουν στο προσκήνιο από μόνες τους. Οι Μπολσεβίκοι του 1918 δεν πιστεύουν πια στoν προκαθορισμένo ρόλο της μπουρζουαζίας. Έχουν προχωρήσει πάρα πολύ από τα κύματα της Επανάστασης έως το σημείο που υποστήριζαν οι Αναρχικοί από την εποχή του Μπακούνιν, δηλαδή ότι μόλις οι μάζες συνειδητοποιήσουν την οικονομική τους δύναμη, φτιάχνουν την ιστορία τους και δεν χρειάζεται να είναι δεμένες από τις παραδόσεις και τις διαδικασίες ενός νεκρού παρελθόντος, που ?όπως και οι μυστικές συνθήκες- δημιουργούνται γύρω από στρογγυλά τραπέζια και δεν υπαγορεύονται από την ίδια τη ζωή.
Με άλλα λόγια, οι Μπολσεβίκοι σήμερα εκπροσωπούν όχι απλά μια περιορισμένη ομάδα θεωρητικών αλλά μια Ρωσία αναγεννημένη και ηρωική. Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα αποκτούσαν ποτέ τη σημερινή σπουδαιότητά τους αν απλά εξέφραζαν ξηρές και άκαμπτες φόρμουλες. Άκουγαν από κοντά την καρδιά του Ρωσικού λαού, που αν και στερούμενος ευχέρειας λόγου, γνωρίζει πως να παρουσιάζει τα αιτήματά του πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω της πράξης. Το γεγονός αυτό όμως, δεν μειώνει τη σπουδαιότητα του Λένιν και του Τρότσκι και των άλλων ηρωικών μορφών που εμπνέουν δέος στον κόσμο με την προσωπικότητα τους, το προφητικό τους όραμα και το έντονο επαναστατικό τους πνεύμα.
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ο Τρότσκι και ο Λένιν κατηγορήθηκαν ως Γερμανοί πράκτορες, που εργάζονται για τον Κάιζερ. Μόνο αυτοί που επηρεάζονται ακόμα από τα ψέματα των εφημερίδων, που δεν γνωρίζουν τίποτα για τους δυο ανθρώπους, πιστεύουν τέτοιες κατηγορίες. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να έχουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο ή φθηνό από το να αποκαλείς κάποιον «Γερμανό πράκτορα» επειδή αρνείται να πιστέψει στην ηχηρή φράση «να κάνουμε τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία», με τη Δημοκρατία μαστιγωμένη στην Τάλσα, λιντσαρισμένη στην Μπουτ, κλεισμένη στη φυλακή και εξοργισμένη και εξορισμένη από τις ακτές μας.
Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν χρειάζονται υπεράσπιση. Ναι είναι καλό να επιστήσουμε την προσοχή των εύπιστων, των οποίων οι καθημερινές εφημερίδες «δεν μπορούν να πουν ένα ψέμα», ότι όταν ο Τρότσκι ήταν στην Αμερική, ζούσε σ? ένα φτηνό διαμέρισμα και ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε αρκετά για να ζήσει. Βέβαια, του πρόσφεραν μια άνετη θέση σε μια από τις επιτυχημένες εβραϊκές καθημερινές εφημερίδες, με την προϋπόθεση ότι θα μάθει να συμβιβάζεται και να χαλιναγωγήσει τον επαναστατικό του ζήλο. Ο Τρότσκι προτίμησε τη φτώχεια και το δικαίωμα να κρατήσει τον αυτοσεβασμό του. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία, στην αρχή της επανάστασης, οι φίλοι του συνεισέφεραν για να καλυφθούν τα ναύλα του ? τόσα πολλά κέρδιζε ο Τρότσκι ως «Γερμανός πράκτορας».
Αναφορικά με τον Λένιν, ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μακρά, ακατάπαυστη πάλη για τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, φθάνει στα επαναστατικά ιδανικά του μέσω κληρονομιάς. Ο αδερφός του εκτελέστηκε με διαταγή του Τσάρου. Έτσι ο Λένιν έχει ένα προσωπικό καθώς και καθολικό λόγο να μισεί την απολυταρχία και να αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ρωσίας. Τι παραλογισμός να κατηγορείς έναν άνθρωπο σαν αυτόν για συμπάθεια με το γερμανικό ιμπεριαλισμό! Ακόμα όμως και οι φαφλατάδες κατήγοροι του Λένιν και του Τρότσκι έχουν σιωπήσει από τις πανίσχυρες προσωπικότητες και την αδιάφθορη ηθική ακεραιότητα αυτών των μεγάλων μορφών της Επανάστασης.
Από μια άποψη δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι στην Αμερική δεν κατανοούν τους Μπολσεβίκους. Η Ρωσική Επανάσταση παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα για το αμερικάνικο μυαλό. Χωρίς ίχνος κατανόησης των δικών του επαναστατικών παραδόσεων και πάντα καταβεβλημένος μπροστά στην μεγαλοπρέπεια του Κράτους, ο μέσος Αμερικάνος έχει εκπαιδευτεί να πιστεύει ότι η Επανάσταση δεν δικαιολογείται στη χώρα του και στην «σκοτεινότατη Ρωσία» πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό να ξεφορτωθούμε το Τσάρο, με την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιούνταν με ευπρεπές τρόπο και με ευλαβικές συγγνώμες προς τον απόλυτο εξουσιαστή. Και φυσικά τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μια σταθερή κυβέρνηση, όπως η δική μας, ο Ρωσικός λαός οφείλει να «συμπαραταχθεί πίσω από τον Πρόεδρο».
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη όταν ο Ρωσικός λαός, αφού εκδίωξε τον Τσάρο, κατέστρεψε τον ίδιο το θρόνο και έστειλε τους φιλελεύθερους Μιλιούκοφ και Λβοφ και ακόμα και το Σοσιαλιστή Κερένσκι, στην κατεύθυνση που είχε πάρει ο Τσάρος. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τους Μπολσεβίκους, που διακήρυξαν ότι είναι εναντίον βασιλιάδων και αφεντάδων. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το δημοκρατικό μυαλό των Αμερικάνων.
Ευτυχώς για τη Ρωσία, οι άνθρωποί της ποτέ δεν απόλαυσαν τις ευλογίες της Δημοκρατίας με τις θεσμοποιημένες, νομιμοποιημένες, κατηγοριοποιημένες αξίες της εκπαίδευσης, οι οποίες όλες είναι «προκατασκευασμένες και περιπλέκονται μόλις κάποιος ξεκινήσει με τον πρώτο κόμπο».
Οι Ρώσοι είναι ένας εκφραστικός λαός με αδιάφθορο μυαλό. Η επανάσταση γι? αυτούς ποτέ δεν σήμαινε απλά μετατόπιση της πολιτικής σκηνής, την ανατροπή ενός απολυτάρχη μ? έναν άλλο. Ο Ρωσικός λαός έχει διδαχθεί για περίπου εκατό χρόνια ?όχι στα αποπνιχτικά σχολεία από στείρους δασκάλους και ξεπερασμένα εγχειρίδια αλλά από τους μεγάλους τους επαναστάτες μάρτυρες, τα πιο ευγενικά πνεύματα που έχει γνωρίσει ο κόσμος? ότι Επανάσταση σημαίνει ουσιαστική κοινωνική και οικονομική αλλαγή, κάτι που έχει τις ρίζες του στις ανάγκες και τις ελπίδες του λαού και που δεν θα τερματιστεί παρά μόνο όταν οι απόκληροι της γης βρουν τον εαυτό τους. Με μια λέξη, ο Ρωσικός λαός είδε στην ανατροπή της απολυταρχίας την αρχή και όχι το τέλος της Επανάστασης.
Περισσότερο από την τυραννία του Τσάρου, ο μουζίκος μισούσε την τυραννία του φοροεισπράκτορα που έστελνε ο γαιοκτήμονας για να του κλέψει την τελευταία του αγελάδα ή το άλογο και τέλος την ίδια τη γη ή για να τον μαστιγώσει και να τον σύρει στη φυλακή, όταν δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους του. Τι σήμαινε για τον μουζίκο η εκδίωξη του Τσάρου από το θρόνο, αν ο άμεσος εχθρός του, ο Μπαρίν (αφέντης) συνέχιζε ακόμα να κατέχει το κλειδί στη ζωή ? τη γη; Η Ματούσκα Ζέμλια (Μητέρα Γη) είναι το χαϊδευτικό όνομα που μόνο η ρωσική γλώσσα έχει για τη γη. Για το ρώσο η γη είναι το παν, αυτή που χαρίζει ζωή και χαρά, η καλλιεργήτρια, η αγαπημένα Ματούσκα (Μητερούλα).
Η Ρωσική Επανάσταση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα γι? αυτόν παρά μόνο αν ελευθερώσει τη γη και δίπλα στον εκθρονισμένο Τσάρο βρεθεί και ο «σύντροφος» του, ο εκθρονισμένος γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής. Αυτό εξηγεί το ιστορικό παρασκήνιο των Μπολσεβίκων, την οικονομική και κοινωνική δικαιολόγησή τους. Είναι πανίσχυροι μόνο επειδή εκπροσωπούν το λαό. Τη στιγμή που θα σταματήσουν να το κάνουν, θα χαθούν, όπως αναγκαστικά χάθηκε και η Προσωρινή Κυβέρνηση και ο Κερένσκι. Άλλωστε ο Ρωσικός λαός δεν θα είναι ικανοποιημένος, ούτε και ο Μπολσεβικισμός θα παύσει, έως ότου η γη και τα μέσα ζωής γίνουν η κληρονομιά των παιδιών της Ρωσίας. Έχουν αποφασίσει για πρώτη φορά εδώ και αιώνες ότι θα ακουστούν και ότι οι φωνές τους θα φθάσουν στην καρδιά όχι των κυρίαρχων τάξεων ?γνωρίζουν ότι αυτές δεν έχουν καρδιά ? αλλά στην καρδιά των λαών όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σ? αυτό ακριβώς έγκειται η βαθιά σημασία και σπουδαιότητα της Ρωσικής Επανάστασης, όπως συμβολίζεται από τους Μπολσεβίκους.
Ξεκινώντας από την ιστορική προϋπόθεση πως όλοι οι πόλεμοι είναι καπιταλιστικοί και ότι οι μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον στην ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των εκμεταλλευτών τους, είναι απολύτως συνεπές για τους Μπολσεβίκους να επιμείνουν πάνω στο ζήτημα της ειρήνης και να απαιτήσουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν αποζημιώσεις και προσαρτήσεις σ? αυτή την ειρήνη.
Πρώτα απ? όλα, η Ρωσία έχει αιμορραγήσει από ένα πόλεμο, τον οποίο διέταξε ο αιμοδιψής Τσάρος. Γιατί θα πρέπει να συνεχίζουν να θυσιάζουν τον ισχυρό ανδρικό πληθυσμό τους, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλύτερους σκοπούς, για την ανοικοδόμηση της Ρωσίας; Για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη δημοκρατία; Τι φάρσα! Μα οι λεγόμενες Δημοκρατίες δεν έχασαν τη συμπάθεια του Ρωσικού λαού όταν συνέδεσαν την τύχη τους με το μαστίγιο της Ρωσικής απολυταρχίας; Πως τολμούν να παραπονιούνται ότι η Ρωσία ποθεί την ειρήνη τώρα που έχει πετάξει από την πλάτη της με επιτυχία το βάρος αιώνων καταπίεσης!
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση Αρ. Μα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ
Η Οκτωβριανή Επανάσταση ξεσήκωσε εναντίον της τα πυρά της παγκόσμιας μπουρζουαζίας. Ομως, κέρδισε την υποστήριξη της εργατικής τάξης και των λαών όλου του κόσμου. Ακόμη και τα πιο φωτεινά μυαλά του αναρχισμού υποστήριξαν τη μπολσεβίκικη επανάσταση. Παρακάτω δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος μιας μικρής μπροσούρας που έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν, η «μητέρα» του αναρχισμού υπερασπιζόμενη τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Τρότσκι και τη Ρωσική Επανάσταση, ακόμα και ενάντια σε αναρχικούς, όπως ο Κροπότκιν που είχε κρατήσει πατριωτική θέση στον πόλεμο. (5ον ΑΡΘΡΟ) Mπορείτε να διαβάσετε: Γ. Μηλιός, «Η κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ως κριτική της Αριστεράς» Σχολιασμός: Δ. Μπελαντής , Τ. Κυπριανίδης, «H μετατόπιση της ανυπόστατης χάραξης» Σχολιασμός: Σ. Σακελλαρόπουλος , Σ. Μιχαήλ, «Ο Μαρξ χωρίς Ρουσώ» Σχολιασμός: Π. Σωτήρης , Α. Μπαλτάς, «Ισχύς και εξουσία» , Γ. Φουρτούνης, «Σχετικά με την έννοια του τρόπου παραγωγής και τον αναστοχασμό της» Σχολιασμός: Χ. Βαλλιάνος , Δ. Δημούλης, «Στιγμές οικοδόμησης της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους» Σχολιασμός: Δ. Χριστόπουλος .
(Πατήστε εδώ: http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192&mode=thread&order=0&thold=0
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
H Έμμα Γκόλντμαν θεωρεί ότι οι Μπολσεβίκοι, αν και Μαρξιστές είναι "αναρχικοί στην πράξη" και συμφωνεί με κάθε ενέργεια που είχαν πάρει ως και το 1918 που γράφτηκε το κείμενο αυτό. Ήταν η εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι των αναρχικών υπεράσπιζε τους Μπολσεβίκους σ? ολόκληρο τον κόσμο. Η στάση τους άλλαξε μετά τα τραγικά γεγονότα της Κρονστάνδης, όπου η πλειοψηφία των αναρχικών έγιναν αντιμπολσεβίκοι με μια ηρωική μειοψηφία να γίνονται κομμουνιστές ή «σοβιετικοί αναρχικοί», όπως τους αποκαλούσαν περιφρονητικά οι υπόλοιποι αναρχικοί. Μερικοί από τους σημαντικότερους «σοβιετικούς αναρχικούς» ήταν οι Σερζ, Σαμπλίν, Νιν, Μαουρίν, Ροσμέρ, Μονάτ κ.λ.π. Κριτική στην μετέπειτα στάση της Γκόλντμαν άσκησε ο συνδικαλιστής Χέϊγουντ, ένα κείμενο, που ελπίζουμε να παρουσιάσουμε αργότερα.
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
Αφιερώνεται, ως η τελευταία συνεισφορά μου προτού μεταβώ στη φυλακή της πόλης Τζέφερσον για δυο χρόνια, στους Μπολσεβίκους της Ρωσίας ως εκτίμηση του λαμπρού τους έργου και της έμπνευσής τους στην αφύπνιση του Μπολσεβικισμού στην Αμερική.
Και όμως είναι μεγίστης σημασίας ο λαός της Αμερικής να κατανοήσει την αληθινή σημασία των Μπολσεβίκων, της καταγωγής τους και του ιστορικού παρασκηνίου, που καθιστά τη θέση τους και την πρόκληση τους στον κόσμο τόσο σημαντική για τις μάζες.
Μπολσεβίκοι, είναι ο όρος στο πληθυντικό εκείνων των επαναστατών που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων και που επιμένουν στα μάξιμουμ κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα γι? αυτές τις ομάδες.
Σ? ένα Σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1903, οι ακραίοι επαναστάτες, ανυπόμονοι από την ολοένα και μεγαλύτερη τάση συμβιβασμού και μεταρρύθμισης μέσα στο κόμμα, οργάνωσαν την Μπολσεβίκικη πτέρυγα εναντίον αυτών που είναι γνωστοί ως Μενσεβίκοι ή της ομάδας που είναι ικανοποιημένη να κινείται αργά, να κερδίζει μεταρρυθμίσεις βήμα βήμα. Ο Νικολάϊ Λένιν και αργότερο ο Τρότσκι αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες στον διαχωρισμό και από τότε έχουν εργαστεί ακατάπαυστα για την οικοδόμηση του Μπολσεβίκικου κόμματος πάνω σε καθαρά επαναστατικές γραμμές διατηρώντας όμως ταυτόχρονα τη Μαρξιστική θεωρητική λογική τους.
Στη συνέχεια ήρθε το θαύμα των θαυμάτων, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 που για τους πολιτικούς μέσα και έξω από τις διάφορες Σοσιαλιστικές ομάδες σήμαινε την ανατροπή του Τσάρου και τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ή ημισοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο Λένιν και ο Τρότσκι με τους συντρόφους τους, είδαν βαθύτερα στη φύση της επανάστασης και βλέποντας, είχαν τη σοφία να απαντήσουν ?όχι τόσο στις δικές τους θεωρητικές τάσεις όσο στις επιτακτικές ανάγκες του ίδιου του αφυπνιζόμενου Ρωσικού λαού.
Έτσι, η Ρωσική Επανάσταση είναι ένα θαύμα από πολλές απόψεις. Μεταξύ των άλλων εκπληκτικών παράδοξων, έχουμε και το φαινόμενο Μαρξιστές Σοσιαλδημοκράτες, ο Λένιν και ο Τρότσκι, να υιοθετούν Αναρχικές Επαναστατικές Τακτικές ενώ οι Αναρχικοί Κροπότκιν, Τσερκέσοφ, Τσαϊκόφσκι να απαρνούνται αυτές τις τακτικές και να πέφτουν στη Μαρξική λογική, που όλη τους τη ζωή είχαν αποποιηθεί ως «Γερμανική μεταφυσική».
Η Ρωσική Επανάσταση είναι πράγματι ένα θαύμα. Αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο ασήμαντες είναι όλες οι θεωρίες σε σύγκριση με την πραγματικότητα της επαναστατικής αφύπνισης του λαού.
Οι Μπολσεβίκοι του 1903, αν και επαναστάτες, υποστήριζαν τη Μαρξιστική θεωρία αναφορικά με τη βιομηχανοποίηση της Ρωσίας και την ιστορική αποστολή της μπουρζουαζίας ως μια αναγκαία εξελικτική διαδικασία προτού οι Ρωσικές μάζες μπορέσουν να βγουν στο προσκήνιο από μόνες τους. Οι Μπολσεβίκοι του 1918 δεν πιστεύουν πια στoν προκαθορισμένo ρόλο της μπουρζουαζίας. Έχουν προχωρήσει πάρα πολύ από τα κύματα της Επανάστασης έως το σημείο που υποστήριζαν οι Αναρχικοί από την εποχή του Μπακούνιν, δηλαδή ότι μόλις οι μάζες συνειδητοποιήσουν την οικονομική τους δύναμη, φτιάχνουν την ιστορία τους και δεν χρειάζεται να είναι δεμένες από τις παραδόσεις και τις διαδικασίες ενός νεκρού παρελθόντος, που ?όπως και οι μυστικές συνθήκες- δημιουργούνται γύρω από στρογγυλά τραπέζια και δεν υπαγορεύονται από την ίδια τη ζωή.
Με άλλα λόγια, οι Μπολσεβίκοι σήμερα εκπροσωπούν όχι απλά μια περιορισμένη ομάδα θεωρητικών αλλά μια Ρωσία αναγεννημένη και ηρωική. Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα αποκτούσαν ποτέ τη σημερινή σπουδαιότητά τους αν απλά εξέφραζαν ξηρές και άκαμπτες φόρμουλες. Άκουγαν από κοντά την καρδιά του Ρωσικού λαού, που αν και στερούμενος ευχέρειας λόγου, γνωρίζει πως να παρουσιάζει τα αιτήματά του πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω της πράξης. Το γεγονός αυτό όμως, δεν μειώνει τη σπουδαιότητα του Λένιν και του Τρότσκι και των άλλων ηρωικών μορφών που εμπνέουν δέος στον κόσμο με την προσωπικότητα τους, το προφητικό τους όραμα και το έντονο επαναστατικό τους πνεύμα.
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ο Τρότσκι και ο Λένιν κατηγορήθηκαν ως Γερμανοί πράκτορες, που εργάζονται για τον Κάιζερ. Μόνο αυτοί που επηρεάζονται ακόμα από τα ψέματα των εφημερίδων, που δεν γνωρίζουν τίποτα για τους δυο ανθρώπους, πιστεύουν τέτοιες κατηγορίες. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να έχουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο ή φθηνό από το να αποκαλείς κάποιον «Γερμανό πράκτορα» επειδή αρνείται να πιστέψει στην ηχηρή φράση «να κάνουμε τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία», με τη Δημοκρατία μαστιγωμένη στην Τάλσα, λιντσαρισμένη στην Μπουτ, κλεισμένη στη φυλακή και εξοργισμένη και εξορισμένη από τις ακτές μας.
Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν χρειάζονται υπεράσπιση. Ναι είναι καλό να επιστήσουμε την προσοχή των εύπιστων, των οποίων οι καθημερινές εφημερίδες «δεν μπορούν να πουν ένα ψέμα», ότι όταν ο Τρότσκι ήταν στην Αμερική, ζούσε σ? ένα φτηνό διαμέρισμα και ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε αρκετά για να ζήσει. Βέβαια, του πρόσφεραν μια άνετη θέση σε μια από τις επιτυχημένες εβραϊκές καθημερινές εφημερίδες, με την προϋπόθεση ότι θα μάθει να συμβιβάζεται και να χαλιναγωγήσει τον επαναστατικό του ζήλο. Ο Τρότσκι προτίμησε τη φτώχεια και το δικαίωμα να κρατήσει τον αυτοσεβασμό του. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία, στην αρχή της επανάστασης, οι φίλοι του συνεισέφεραν για να καλυφθούν τα ναύλα του ? τόσα πολλά κέρδιζε ο Τρότσκι ως «Γερμανός πράκτορας».
Αναφορικά με τον Λένιν, ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μακρά, ακατάπαυστη πάλη για τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, φθάνει στα επαναστατικά ιδανικά του μέσω κληρονομιάς. Ο αδερφός του εκτελέστηκε με διαταγή του Τσάρου. Έτσι ο Λένιν έχει ένα προσωπικό καθώς και καθολικό λόγο να μισεί την απολυταρχία και να αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ρωσίας. Τι παραλογισμός να κατηγορείς έναν άνθρωπο σαν αυτόν για συμπάθεια με το γερμανικό ιμπεριαλισμό! Ακόμα όμως και οι φαφλατάδες κατήγοροι του Λένιν και του Τρότσκι έχουν σιωπήσει από τις πανίσχυρες προσωπικότητες και την αδιάφθορη ηθική ακεραιότητα αυτών των μεγάλων μορφών της Επανάστασης.
Από μια άποψη δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι στην Αμερική δεν κατανοούν τους Μπολσεβίκους. Η Ρωσική Επανάσταση παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα για το αμερικάνικο μυαλό. Χωρίς ίχνος κατανόησης των δικών του επαναστατικών παραδόσεων και πάντα καταβεβλημένος μπροστά στην μεγαλοπρέπεια του Κράτους, ο μέσος Αμερικάνος έχει εκπαιδευτεί να πιστεύει ότι η Επανάσταση δεν δικαιολογείται στη χώρα του και στην «σκοτεινότατη Ρωσία» πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό να ξεφορτωθούμε το Τσάρο, με την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιούνταν με ευπρεπές τρόπο και με ευλαβικές συγγνώμες προς τον απόλυτο εξουσιαστή. Και φυσικά τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μια σταθερή κυβέρνηση, όπως η δική μας, ο Ρωσικός λαός οφείλει να «συμπαραταχθεί πίσω από τον Πρόεδρο».
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη όταν ο Ρωσικός λαός, αφού εκδίωξε τον Τσάρο, κατέστρεψε τον ίδιο το θρόνο και έστειλε τους φιλελεύθερους Μιλιούκοφ και Λβοφ και ακόμα και το Σοσιαλιστή Κερένσκι, στην κατεύθυνση που είχε πάρει ο Τσάρος. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τους Μπολσεβίκους, που διακήρυξαν ότι είναι εναντίον βασιλιάδων και αφεντάδων. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το δημοκρατικό μυαλό των Αμερικάνων.
Ευτυχώς για τη Ρωσία, οι άνθρωποί της ποτέ δεν απόλαυσαν τις ευλογίες της Δημοκρατίας με τις θεσμοποιημένες, νομιμοποιημένες, κατηγοριοποιημένες αξίες της εκπαίδευσης, οι οποίες όλες είναι «προκατασκευασμένες και περιπλέκονται μόλις κάποιος ξεκινήσει με τον πρώτο κόμπο».
Οι Ρώσοι είναι ένας εκφραστικός λαός με αδιάφθορο μυαλό. Η επανάσταση γι? αυτούς ποτέ δεν σήμαινε απλά μετατόπιση της πολιτικής σκηνής, την ανατροπή ενός απολυτάρχη μ? έναν άλλο. Ο Ρωσικός λαός έχει διδαχθεί για περίπου εκατό χρόνια ?όχι στα αποπνιχτικά σχολεία από στείρους δασκάλους και ξεπερασμένα εγχειρίδια αλλά από τους μεγάλους τους επαναστάτες μάρτυρες, τα πιο ευγενικά πνεύματα που έχει γνωρίσει ο κόσμος? ότι Επανάσταση σημαίνει ουσιαστική κοινωνική και οικονομική αλλαγή, κάτι που έχει τις ρίζες του στις ανάγκες και τις ελπίδες του λαού και που δεν θα τερματιστεί παρά μόνο όταν οι απόκληροι της γης βρουν τον εαυτό τους. Με μια λέξη, ο Ρωσικός λαός είδε στην ανατροπή της απολυταρχίας την αρχή και όχι το τέλος της Επανάστασης.
Περισσότερο από την τυραννία του Τσάρου, ο μουζίκος μισούσε την τυραννία του φοροεισπράκτορα που έστελνε ο γαιοκτήμονας για να του κλέψει την τελευταία του αγελάδα ή το άλογο και τέλος την ίδια τη γη ή για να τον μαστιγώσει και να τον σύρει στη φυλακή, όταν δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους του. Τι σήμαινε για τον μουζίκο η εκδίωξη του Τσάρου από το θρόνο, αν ο άμεσος εχθρός του, ο Μπαρίν (αφέντης) συνέχιζε ακόμα να κατέχει το κλειδί στη ζωή ? τη γη; Η Ματούσκα Ζέμλια (Μητέρα Γη) είναι το χαϊδευτικό όνομα που μόνο η ρωσική γλώσσα έχει για τη γη. Για το ρώσο η γη είναι το παν, αυτή που χαρίζει ζωή και χαρά, η καλλιεργήτρια, η αγαπημένα Ματούσκα (Μητερούλα).
Η Ρωσική Επανάσταση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα γι? αυτόν παρά μόνο αν ελευθερώσει τη γη και δίπλα στον εκθρονισμένο Τσάρο βρεθεί και ο «σύντροφος» του, ο εκθρονισμένος γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής. Αυτό εξηγεί το ιστορικό παρασκήνιο των Μπολσεβίκων, την οικονομική και κοινωνική δικαιολόγησή τους. Είναι πανίσχυροι μόνο επειδή εκπροσωπούν το λαό. Τη στιγμή που θα σταματήσουν να το κάνουν, θα χαθούν, όπως αναγκαστικά χάθηκε και η Προσωρινή Κυβέρνηση και ο Κερένσκι. Άλλωστε ο Ρωσικός λαός δεν θα είναι ικανοποιημένος, ούτε και ο Μπολσεβικισμός θα παύσει, έως ότου η γη και τα μέσα ζωής γίνουν η κληρονομιά των παιδιών της Ρωσίας. Έχουν αποφασίσει για πρώτη φορά εδώ και αιώνες ότι θα ακουστούν και ότι οι φωνές τους θα φθάσουν στην καρδιά όχι των κυρίαρχων τάξεων ?γνωρίζουν ότι αυτές δεν έχουν καρδιά ? αλλά στην καρδιά των λαών όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σ? αυτό ακριβώς έγκειται η βαθιά σημασία και σπουδαιότητα της Ρωσικής Επανάστασης, όπως συμβολίζεται από τους Μπολσεβίκους.
Ξεκινώντας από την ιστορική προϋπόθεση πως όλοι οι πόλεμοι είναι καπιταλιστικοί και ότι οι μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον στην ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των εκμεταλλευτών τους, είναι απολύτως συνεπές για τους Μπολσεβίκους να επιμείνουν πάνω στο ζήτημα της ειρήνης και να απαιτήσουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν αποζημιώσεις και προσαρτήσεις σ? αυτή την ειρήνη.
Πρώτα απ? όλα, η Ρωσία έχει αιμορραγήσει από ένα πόλεμο, τον οποίο διέταξε ο αιμοδιψής Τσάρος. Γιατί θα πρέπει να συνεχίζουν να θυσιάζουν τον ισχυρό ανδρικό πληθυσμό τους, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλύτερους σκοπούς, για την ανοικοδόμηση της Ρωσίας; Για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη δημοκρατία; Τι φάρσα! Μα οι λεγόμενες Δημοκρατίες δεν έχασαν τη συμπάθεια του Ρωσικού λαού όταν συνέδεσαν την τύχη τους με το μαστίγιο της Ρωσικής απολυταρχίας; Πως τολμούν να παραπονιούνται ότι η Ρωσία ποθεί την ειρήνη τώρα που έχει πετάξει από την πλάτη της με επιτυχία το βάρος αιώνων καταπίεσης!
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση Αρ. Μα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)