Ο Οκτώβρης «θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα»
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
Ενενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί. Τα πρώτα χρόνια της επαναστατικής θύελλας ήρθαν στο προσκήνιο πρωτόγνωρες μορφές κοινωνικής χειραφέτησης και ριζοσπαστικές ανατροπές στο οικονομικό και πολιτικό τοπίο. Ο Οκτώβρης ήταν μια επανάσταση προλεταριακή που σχεδιάστηκε από το βιομηχανικό προλεταριάτο της Ρωσίας, το οποίο μάλιστα παρά το μικρό όγκο εξέφρασε με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την ειδική του αποστολή. Συνεχίζουμε με τη σημαία του Οκτώβρη και με στόχο την κομμουνιστική επαναθεμελίωση. (4ον ΑΡΘΡΟ) Δείτε και αυτά: Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και Ο κύκλος του Οκτώβρη δεν έκλεισε
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4178&mode=thread&order=0&thold=0
«Μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου, για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση»
Πόσο μας απασχολεί και πώς θυμόμαστε τη μεγάλη επανάσταση των μπολσεβίκων, 90 χρόνια μετά; Θα επιχειρήσουμε μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα εκείνης της περιόδου – όχι μόνο από τη σκοπιά ενός χρονικού, αλλά μιας απόπειρας συναρμολόγησης των κομματιών ενός παζλ που ακόμα φτιάχνεται.
Η ιστορία μιας επανάστασης, όπως και κάθε ιστορία, είναι η αφήγηση αυτού που έγινε. Τι, πότε και πώς. Αυτό όμως δεν φτάνει. Οι μεγάλες πολιτικές αξιολογήσεις απαιτούν ιστορική προοπτική. Από την ίδια την αφήγηση πρέπει να καταλαβαίνουμε γιατί τα πράγματα έγιναν έτσι κι όχι αλλιώς. Η ιστορία δεν πρέπει να εξετάζεται σαν μια αλυσίδα συμβάντων, που λίγο ως πολύ κυβερνάται από άγνωστες δυνάμεις. Ούτε σαν μια σειρά προκαθορισμένων αποφάσεων ανθρώπων, που ξετυλίγουν το μυστικό τους σχέδιο με κινητήρα την υποκειμενική τους βούληση. Τα γεγονότα συγκλίνουν στο δικό τους εσωτερικό νόμο. Η ανακάλυψη αυτού του νόμου είναι το πιο σπουδαίο έργο αυτού που γράφει.
Για τους αστούς πραξικόπημα, για τους σοσιαλδημοκράτες ανώριμος, ο Οκτώβρης διαψεύδει τους ηττοπαθείς όλων των γενεών. Γεννημένος μέσ’ από μια ολόκληρη ιστορική εποχή, την εποχή του ιμπεριαλισμού, η νίκη, η πορεία και η ήττα του είναι ταυτόχρονα παιδιά των συγκεκριμένων υλικών δυνατοτήτων και ορίων αυτής της εποχής, των ιδιαίτερων συνθηκών της Ρωσίας, σε συνδυασμό με ανεπάρκειες, αδυναμίες και λάθη του κομμουνιστικού επαναστατικού ρεύματος, τα οποία όμως δεν μειώνουν ούτε στο ελάχιστο την ιστορική προσφορά του. Παράλληλα, είναι η πιο συνειδητή ιστορική πράξη στην ιστορία των ταξικών αγώνων μέχρι την επόμενη μεγαλύτερη, βαθύτερη και ανώτερη ποιοτικά συνεχή επανάσταση που θα ανατρέψει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Τα γεγονότα θα είχαν αλλιώς χωρίς την τεράστια και μακρόχρονη θεωρητική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία και προώθηση του μαρξισμού από το μπολσεβίκικο ρεύμα.
Σήμερα ο Οκτώβρης δεν πρέπει να διαμελίζεται και να μπαίνει εξίσου στην πλάστιγγα και από τη μεριά της νίκης και από τη μεριά της ήττας, χάνοντας έτσι το επαναστατικό του βάρος. Αν ο Οκτώβρης δεν γίνει δικός μας, ως η πρώτη σύγχρονη πράξη της χειραφέτησης, δεν είναι η ιστορική μνήμη που κινδυνεύει. Είναι η σημερινή μας πορεία ναρκοθετημένη. Χωρίς τη μεγαλύτερη κατάκτηση του εικοστού αιώνα, χωρίς αυτό το προωθητικό ρήγμα στην ιστορία όλων των αγώνων στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, και ειδικά στον καπιταλισμό, δεν πάει πουθενά ένα σύγχρονο κομμουνιστικό εγχείρημα.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
Το 1902 ο Λένιν γράφει το Τι να κάνουμε, ορίζοντας νέα ανώτερα καθήκοντα για αυτούς που θέλουν να κάνουν την επανάσταση. Από τα τέλη του 1903 επικρατεί σε όλη τη Ρωσία γενικευμένος αναβρασμός. Το 1905 είναι μια θυελλώδης χρονιά. Η νεολαία μπαίνει με ορμή στις παράνομες οργανώσεις των κομμουνιστών (σοσιαλδημοκρατών ονομάζονταν τότε). Ο Έρενμπουργκ και ο Μπουχάριν, μαθητές τότε, καταζητούνται από την Οχράνα. Ο Μαγιακόφσκι δεν είναι καν 15 χρονών όταν συνδέεται με το κόμμα. Στα πανεπιστήμια το πολιτικό θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Συνεδριάζουν, μοιράζουν προκηρύξεις, τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα. Διαβάζουν πολύ. Η λογοτεχνία συνδυάζεται με την παράνομη δουλειά. «Αν είναι ν’ αγαπήσεις, αγάπα με παραφορά, αν είναι ν’ απειλήσεις, φοβέριζε στα σοβαρά», με τη φωνή του Τολστόι.
Στη Γενική απεργία που κηρύσσεται το Γενάρη στα εργοστάσια της Πετρούπολης, συμμετέχουν χιλιάδες. Η τσαρική φρουρά διαλύει τη συγκέντρωση. Η χιονισμένη πλατεία βάφεται στο αίμα. Για πολλούς είναι το βάφτισμα του πυρός. Στις 15 Ιούνη στασιάζει το πλήρωμα του καταδρομικού Ποτέμκιν που έγινε πασίγνωστο από την ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Στρατιωτικές στάσεις ακολουθούν στην Κροστάνδη, στο στόλο του Εύξεινου Πόντου, ενώ στις 7 του Δεκέμβρη ξεσπά γενική απεργία στη Μόσχα, που εξελίσσεται σε ένοπλη εξέγερση. Παρά την ήττα, το μεγάλο κέρδος είναι μια νέα ιστορική μορφή οργάνωσης της τάξης που προκύπτει, τα σοβιέτ. Ορισμένοι, αιρετοί αντιπρόσωποι, ένας για κάθε χίλιους εργάτες ή στρατιώτες.
Τον επόμενο χρόνο το κίνημα φαίνεται να υποχωρεί. Η αντίδραση εξαπλώνεται. «Μετά το φωτεινό 1905 επακολούθησε μια θολή εποχή. Όλοι κάτι ψάχνανε, λογομαχούσαν με έξαψη, ανησυχούσανε, μα πίσω απ’ όλα αυτά ένιωθες την κούραση, την απογοήτευση, το κενό…» γράφει ο Έρενμπουργκ. Παρόλ’ αυτά, εξακολουθούν και νεανικά περιοδικά που καλούν σε μαχητική ετοιμότητα. Οι μπολσεβίκοι έχουν ένα σκοπό: Να φτιάξουν το κόμμα που θα οδηγήσει το προλεταριάτο της Ρωσίας στην επανάσταση. Ο Αλεξάντερ Μπλοκ γράφει: «Ζωή, σ’ αναγνωρίζω! Σ’ αποδέχομαι! Με την κλαγγή των όπλων σε καλωσορίζω!».
Τα χρόνια που μεσολαβούν ως το 1917 είναι χρόνια θεωρητικής προετοιμασίας. Το 1909 σε όλη την Ευρώπη συζητούν για το ρωσικό κίνημα. Οι πυροβολισμοί ενάντια στους εργάτες των χρυσωρυχείων του Λένα, στη Σιβηρία το 1912, είχαν τεράστιο αντίκτυπο σ’ ολόκληρη τη χώρα. Απεργίες ξεσπούν σε όλη την επικράτεια, αρχικά με οικονομικά και ύστερα με πολιτικά αιτήματα. Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ! Δράμα σε τρεις πράξεις και οι ρώσοι φουτουριστές δημοσιεύουν την ίδια χρονιά το μανιφέστο τους: «Χαστούκι στο γούστο του κοινού». Το καλοκαίρι του 1914 οι μεγάλες πόλεις έχουν μετατραπεί σε πεδία καθημερινών συγκρούσεων απεργών και αστυνομίας. Οι συνθήκες είναι εκρηκτικές. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το κίνημα αναχαιτίζεται, για να επανέλθει δριμύτερο στη συνέχεια εξαιτίας των καταστροφικών συνεπειών του πολέμου στο ηθικό και τη μαχιμότητα του ρωσικού στρατεύματος. Το 1915 τυπώνεται το ποίημα του Μαγιακόφσκι Σύννεφο με παντελόνια. (σ.σ. του Πολιτικού Καφενείου: το ποίημα:
Σύννεφο Με ΠαντελόνιαΤη σκέψη σας που 'νείρεταιπάνω στο πλαδαρό μυαλό σαςσάμπως ξιγκόθρεφτος λακέςσ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,εγώ θα τη τσιγκλάωεπάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.Φαρμακερός κι αγροίκος πάνταως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μουκι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,ωραίος τραβάω, τραβάωεικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Εσείς οι αβροί!...Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.
Όμως εσείς,θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;Ελάτε να σας δασκαλέψω,εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι, εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλωνκι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σαςσα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.
Θέλετεθα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-θέλετε-θα 'μαι η άχραντη ευγένεια-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια... Λένιν Χρόνε, θ' αρχίσω την ιστορία του Λένιν.Πέρασαν οι μέρες της δυστυχίας.Πάει καιρός που ο πόνος κοφτερόςέχει γίνει πια ένα κακό παλιό και καθάριο.Χρόνε, κάνε να ξανατρικυμίσουν οι φράσεις του Λένιν.Αρμόζει να λυθούμε σε κοπετούςόταν ο Λένιν μένει πάντα πιότερο από κάθε άλλον Ζωντανός;Γνώση μας είναι η δύναμη και τ' άρματα.Οι άνθρωποι; Βάρκες έξω απ' το νερό.Ένα πλήθος από μικρές αχιβάδεςπου δεν έχουνε γεννήσει ακόμα απογόνουςΚολλούν παντού στα όστρακα τους.Και μετά, σαν έχουνε διασχίσει το θυμωμένο μπουρίνι, κάθονται στον ήλιοΓια να καθαρίσουν τα πράσινα από τα φύκια γένια τους.Εγώ, καθαρίζομαι στο φως του Λένινγια να οδηγήσω πιο μακριά την επανάσταση.Φοβάμαι αυτούς τους στίχους που 'χω μπροστά μου κατά εκατοντάδεςόπως ένα μικρό παιδί μπροστά στη ψευτιά.Αν κάνουν πάνω στο κεφάλι του ένα φωτοστέφανο,φοβάμαι μήπως σκεπάσουντ' αυθεντικό, τ' ανθρώπινο και το σοφό το απέραντο μέτωπο του Λένιν.Φοβάμαι τις λιτανείες, τα μαυσωλεία, το θαυμασμό, τ' αγάλματα του, μην πάει και πνίξουν, κάτω απ' τη γλυκιά γιορτή, το Λένιν και την απλότητα του. Τρέμω γι' αυτόν όπως τρέμω για τη κόρη του ματιού μου!Αλίμονο στο ψέμα! Στο ιδεώδες των ζαχαροπλαστών!Η καρδιά εκλέγει και το καθήκον υπαγορεύει: Θα γράψω. Όλη η Μόσχα: ο κρότος δονεί το παγωμένο έδαφος.Στα μαγκάλια, όλοι αυτοί που άσκημα ξεπάγιασαν τη νύχτα.Τι έχει κάνει; Ποιος είναι κι έρχεται από πού;Γιατί γι' αυτόν όλες ετούτες οι τιμές; Απ' τη μνήμη μου βγαίνουν οι λέξεις, η μια ύστερα απ' την άλλη.Τι φτώχεια, εδώ κάτου, στο ατελιέ των λέξεων! Που να ψαρέψεις κείνη που αρμόζει πιότερο;Έχουμε μέρες εφτά, έχουμε δώδεκα ώρες.Δε ζει κανείς μόνο με τον εαυτό του.Ο θάνατος δε ξέρει να ζητάει συγγνώμες.Tα πάμε κιόλας άσχημα με το εκκρεμές, βρίσκουμε, εμείς οι καταχθόνιοι, το ημερολόγιο:λέμε η εποχή και λέμε το παρελθόν.Κοιμόμαστε τη νύχτακινούμαστε τη μέρα.Μας αρέσει να πίνουμε νερό και μάλιστα αν είναι το νερό μες στο δικό μας το ποτήρι.Κι αν ένας για όλους γίνεταικύριος της παλίρροιας των πραγμάτων, τον ονομάζουμε προφήτη, τον ονομάζουμε ιδιοφυΐα. Είμαστε χωρίς σκοπό, πρέπει να μας σφυρίξουν για να κατεβούμε.Απ' τη στιγμή που αρέσεις στη γυναίκα σου, είσαι κιόλας ευχαριστημένος,Κι αν δημιουργηθεί, ψυχή και κορμί ενωμένα, κάποιος που να μην είναι στα μέτρα μας,τραβιόμαστε: «Έχει έναν αέρα βασιλικό!»Γιομίζουμε έκπληξη: «Είναι ένα Δώρο του Θεού!»Είναι, έτσι που λέμε, ούτ' έξυπνο, ούτε κουτό. Λέξεις στον αέρα που εξατμίζονται, καπνοί.Τι μπορεί κανείς να βγάλει από τέτοια κούφια καρύδια; Τούτο δε μιλά μήτε στη καρδιά, μήτε στην αφή.Πώς να μετρήσεις τον Λένιν μ' αυτή τη μεζούρα;Σάμπως ο καθένας δεν τον είδε με τα δικά του τα μάτια, Αυτόν που μπήκε στο σπίτι μας, δίχως τα κουφώματα ν' αγγίξει;Θάταν ακόμα πιθανό ο Λένιν να μιλά σαν ένας «ελέω Θεού αρχηγός»;Κι αν ακόμα ήταν ηγεμονικός και θεϊκός, όλος θυμό και δίχως να συγκρατιέται, εγώ θάμουν βαλμένος ανάμεσα σε συνοδείες, ενάντια στο πλήθος και στους θαυμαστές.Θε να 'χα βρει τις λέξεις που ταιριάζουν για κατάρες.Ποδοπατημένος εγώ, ποδοπατημένες κι οι κραυγές μου,θα 'χα πετάξει βλαστήμιες προς τον ουρανό,Στο Κρεμλίνο τάχα εξακοντίζει τη βόμβα: Κάτω!Αλλά ο Τζερτζίνσκι με βήμα σταθερό ακολουθεί το φέρετρο.Θα μπορούσε ν' αφήσει τα πόστα της η Τσεκά. Από μάτια μιλιούνια κι απ' τα δυο τα δικά μουρυάκια από δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα. Για το Θεό, τίποτα το νέο σε τέτοιες τιμές.Όχι σήμερα! Η λύπη είναι αληθινή στη παγωμένη καρδιά:θα θάψουμε τον πιο απλό άνθρωποαπ' όλους όσους έζησαν στη γη.Απλός ναι, αλλ' όχι σαν κι αυτούςπου το βλέμμα τουςπηγαίνει να καταλήξει στη λεκάνη τους. Με μια μάτια που επόπτευε ολάκερη τη γη, αγκάλιαζε αυτό που ο χρόνος σκέπαζε ξανά.Σαν κι εσάς και σαν εμένα, ίδιος κι απαράλλαχτος, μόνο που στην άκρη των ματιών του, ο στοχασμός περσότερο ζαρώνει το πετσί, και που τα χείλια του είναι πιο σκληρά κι ειρωνικά.Δεν είχε τη σκληράδα του σατράπη πάνω στ' άρμα που σε συντριβεί με μια μόνο κίνηση των χαλιναριών.Ανθρώπινος, τρυφερός για το σύντροφο, για τον εχθρό, η σκληράδα του σίδερου.Είχε, όπως έχουμε και 'μεις, αδυναμίες, κι είχε γιατρευτεί απ' τις αρρώστιες, δίχως ποτέ να πλαγιάσει.Έτσι, εμένα το μπιλιάρδο, το μάτι μου γυμνάζει.Γι' αυτόν ήταν σκάκι, των αρχηγών το ταιριαστό παιχνίδι.Και περνώντας απ' το σκάκι στον πραγματικό εχθρό, αλλάζοντας μ' ανθρώπους τα χτεσινά τα πιόνιαέβαλε την εργατική δικτατορίαπάνω από τις φυλακές και τα κάστρα του κεφαλαίου. Σε ΣαςΕσείς που ζείτε σε κραιπάλες κι όργια διάσημαμε βίλες, θερμαινόμενες τουαλέτες και μπάνιαδε ντρεπόσαστε γι' αυτούς που παίρνουν "Γεωργίου" παράσημαστις εφημερίδες να διαβάζετε καμπάνια;Ξέρετε σεις οι ατάλαντοι τόσοι και τόσοι-με σκέψη μια, ποιος το καλύτερο θα πάρει γεύμα-ότι μια μπόμπα ανέσπλαχνη μπορεί να 'χει σκοτώσειτου υπολοχαγού Πετρώφ το ποδάρι;Ω αν μπορούσε αυτός, -στο σφαγείο που 'χετε στείλει-ν' αντικρίσει, άξαφνα, πριν να πεθάνειεσάς με κολλημένα κρέατα στα χείληνα τραγουδάτε "Σεβεριάνι!"
Για σας που οι μέρες σας περνάνε μέσα σ' οργίων παιάνεςνα πάω εγώ, να σκοτωθώ, λοιπόν όπως κι οι άλλοι;Καλύτερα να πάω να σερβίρω τις πουτάνεςστα καμπαρέ με ανανά χυμού μπουκάλι Δεν Το ΠιστεύουμεΤου έαρος μέρα σκεπάσαν μ' ίσκιο βαρύτατοιατρικό δελτίο, ύστατοτοιχοκολλήσανε τη χαραυγήΌχι!δε γίνεται!την αστραπή ποιος θα προστάξειστην άβυσσο του χάους μην αστράψει;Όχι!Δε θ' αλυσσοδέσει της θύελλας τη γλώσσακανείςχιλιαδοσέλιδη, αιώνια θα μένεικαμπάνασυναγερμό να σημαίνειη γλώσσα του Λένιν.Ο κεραυνόςμπορείμουγκός ν' απομείνει;ποιοςτο σίφουνα θα μικρύνει να μη ξεχειλίσει!Όχι! Δε θα στερέψει του Λένιν η αδάμαστηθέλησηστη χιλιοδύναμη θέληση του Ρούσικου Κόμματος.Ένα τέτοιο πυρετό θερμόμετρο, έχεις να τονε μετρήσεις; βρίσκεται, μήπως;Σφυγμού τέτοιου με το δευτερόλεπτο ακούγετ' ο χτύπος; Αιώνια του Λένιν η καρδιάθα βροντάει στ' αλήθειαστης Επανάστασης τα στήθια.Όχι!Όχι!Ο-Χ-ΙΔε θέλουμε δε πιστεύουμετο δελτίο το κακόσημο!Από της 'Ανοιξης τα μάτια θα τονε σβήσουμετον ίσκιο τον νεκρώσιμο. Νέα ΦρουράΝα, κυλά η δουλειά του νεκρού.Της γης δουλειά να γυρνά.Δουλειά της νέας φρουράς να ορμά,με τριπόδισμα μπροστά.Βάδην - γέρικη 'ναι η ζωήμε τη κόκκινη σημαία κρατώντας τροχάδηνμε εκατομμυρίωνκομσομόλων την ορμή.Εμπρός!Ομαδικά κάτω από των βιβλίων τη στέγημέχρι απ' τα γράμματα το χρώμα να φεύγει.Στη σπορά της σκέψης και το θέρισμα μέγα έρεισμα.Εμπρόςκαι τούτο δε μας φτάνει όμως,στων υψών τα ύψη ο δρόμος,σάμπως κύμα επίθεσης κύλαΜ' αίσθημα νέο γενναίο τη σκέψη σου την ίδιασπιρούνιαζε.Σαν ταπέτο το σύμπαν, τίναξε το με ρώμηΑπ΄το Σύμπαννα φύγει ο σκόρος.Πρόσταξέ το και όρος ν' αλλάξει τη φοράνα πετά αριστεράτου σύμπαντος όλος Εσείς Θα Καταφέρετε;
Αμέσως άλλαξα σα σκίτσο την ημέρα,ρίχνοντας τη μπογιά απ' το κουβά,έδειξα πάνω στην ανάγλυφή μας σφαίραανάγλυφα του κόσμου τα καλά και τα στραβά.
Στα λέπια των ψαριών τα κρύαεύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής.Εσείς θα καταφέρετε να παίξετε τη νυκτωδία,σ' ένα φλαούτο, από σωλήνες της υδρορροής;
Ελευθερία ΈκφρασηςΤη πρώτη νύχτα πλησιάζουνεκαι κλέβουν ένα λουλούδιαπό τον κήπο μαςκαι δε λέμε τίποτα.Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέονπερπατούνε στα λουλούδια,σκοτώνουν το σκυλί μαςκαι δε λέμε τίποτα.Ώσπου μια μέρα-τη πιο διάφανη απ' όλες-μπαίνουν άνετα στο σπίτι μαςληστεύουν το φεγγάρι μαςγιατί ξέρουνε το φόβο μαςπου πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.Κι επειδή δεν είπαμε τίποταπλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα )
Το 1916 είναι η χρονιά που κυκλοφορεί ο Ιμπεριαλισμός, νεότατο στάδιο του καπιταλισμού. http://www.lemoni.gr/shop/details.asp?ProductID=65099 Πρώτη απ’ όλους η αστική τάξη βλέπει τι έρχεται και επιδιώκει με κάθε τρόπο να καταστείλει το ανερχόμενο κίνημα. «Εν ανάγκη καλύτερα οι Γερμανοί παρά οι μπολσεβίκοι», ακούς από τους περισσότερους εκφραστές της. Μεταξύ των οργανώσεων της Αριστεράς, είναι οι μπολσεβίκοι, που αντιλαμβάνονται καλύτερα αυτό που έρχεται και προκρίνουν σταθερά γραμμή ανατροπής. Την εργατική εξουσία αρνούνται ως ανώριμη ακόμα, αφού «οι μάζες δεν είναι έτοιμες για την επανάσταση», τα ρεύματα που αναδεικνύουν ουσιαστικά ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικής αλλαγής.
Στα τέλη Φλεβάρη του ’17 ξαναμπαίνουν μπροστά οι εργάτες στην Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις που ανατρέπουν οριστικά τη μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της τη φεουδαρχική απολυταρχία. Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται, πριν ακόμα επιβληθεί η επανάσταση. Η Προσωρινή Κυβέρνηση είναι σε άμυνα, καθώς οι εργαζόμενοι οργανώνονται κι αποσπούν κατακτήσεις. Το ηθικό των λαϊκών στρωμάτων έχει αλλάξει. Οι σερβιτόροι διακηρύσσουν ότι αρνούνται τα φιλοδωρήματα! Τώρα ξέρουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν ολάκερο το καρβέλι. Τότε είναι που κατοχυρώνεται για πρώτη φορά στη Ρωσία το οκτάωρο, για το οποίο είχαν ματώσει οι εργάτες του Σικάγο το 1886. Στο μέτωπο οι στρατιώτες μαθαίνουν να αυτοδιοικούνται, με επιτροπές που εναντιώνονται στους αξιωματικούς. Χορηγούνται στις γυναίκες πολιτικά δικαιώματα. «Ολη η Ρωσία έμαθε να διαβάζει και πραγματικά διάβαζε βιβλία για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία – διάβαζε γιατί οι άνθρωποι διψούσαν να μάθουν», γράφει ο Τζον Ριντ. (σ. σ. http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=64566920 ) Κι έρχεται ο Απρίλης του ’17. Στην κρίσιμη αυτή καμπή ο Λένιν επιστρέφει ρίχνοντας το σύνθημα «καμία υποστήριξη στην καπιταλιστική κυβέρνηση, παύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και νίκη της επανάστασης». Με τις περίφημες Θέσεις του Απρίλη http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2847 εκτιμά σωστά το συσχετισμό δυνάμεων, την αδυναμία της κυβέρνησης και την ασυγκράτητη επαναστατική ορμή στην κοινωνία. Οι μπολσεβίκοι αρχίζουν να ενισχύονται. Είναι η ώρα τους και το ξέρουν, αν και την πλειοψηφία στα Σοβιέτ την έχουν ακόμα οι μετριοπαθείς σοσιαλιστές. Το σύνθημα που εμπνέει το λαό; «Ολη η εξουσία στα σοβιέτ!». Τα μέλη των μπολσεβίκων μέσα σε δυο μήνες τριπλασιάζονται: Από 80.000 στη Συνδιάσκεψη του Απρίλη, 220.000 στο Συνέδριο του Ιούνη.
Το καλοκαίρι του 1917 στο πρώτο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, οι μπολσεβίκοι δίνουν μάχη ενάντια στις απόψεις που ζητούν να συνεχιστεί η συμμαχία με την αστική τάξη. Ο Λένιν μιλά υπέρ της μετατροπής της αστικής επανάστασης σε σοσιαλιστική. Εκδίδεται το Κράτος και επανάσταση. http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/kratos205.htm http://www.marxists.org/ellinika/
http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/kratos205.htm http://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1917/staterev/index.htm
http://www.eksegersi.gr/theoria/kratos.htm
Τον Ιούλιο πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος Κερένσκι, που προκηρύσσει εκλογές για το Νοέμβρη. Στο μεταξύ ο στρατηγός Κορνίλοφ επιχειρεί να επιβάλει στρατιωτική δικτατορία. Το πραξικόπημα οδηγείται σε Βατερλό, κυρίως με τη συμβολή των οπλισμένων εργατικών μαζών κι έτσι η επανάσταση μετρά μια πρώτη αποφασιστική νίκη. Το μέτωπο καταρρέει, οι αγρότες οργανωμένοι επιτίθενται κατά των γαιοκτημόνων και στα σοβιέτ επικρατούν πλέον οι μπολσεβίκοι.
Από τα μέσα του καλοκαιριού μέχρι τις παραμονές της επανάστασης αλλάζει άρδην ο συσχετισμός. Εκεί που κυριαρχούσαν συντριπτικά οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, οι τάσεις συμβιβασμού και υποχώρησης μπροστά στην αστική τάξη, τώρα παίρνει κεφάλι η επαναστατική τάση. Ειδικά στα σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. «Τις μέρες αυτές η Πετρούπολη παρουσίαζε ένα θαυμάσιο θέαμα. Σε όλους τους στρατώνες μέρα και νύχτα γίνονταν ατέλειωτες συζητήσεις και συγκεντρώσεις. Στη βραδινή σκοτεινιά, πυκνά πλήθη λαού έπλεαν στους δρόμους, σαν παλιρροϊκά κύματα πήγαιναν προς τα πάνω και προς τα κάτω κατά μήκος του ποταμού Νέβα», γράφει ο Τζον Ριντ στις Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο. Τότε, το φθινόπωρο του 1917, με το πραγματικό μεροκάματο να έχει πέσει στο 57,4% του 1913 και οι τιμές στα βασικά είδη να είναι 950% πάνω, οι απεργίες, μικρογραφίες της μελλούμενης αναμέτρησης, παίρνουν πανρωσικό και έντονο πολιτικό χαρακτήρα. «Για να επιτύχει η επανάσταση πρέπει αυτή να στηρίζεται όχι στη συνωμοσία, όχι αποκλειστικά στο κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη», ανέφερε ο Λένιν στο γράμμα του προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Τα δεδομένα τον επαληθεύουν. Τα συνδικάτα μετρούν ήδη δύο εκατομμύρια μέλη. Το Σεπτέμβρη οι τυπογράφοι απεργούν σε όλη τη χώρα. Στα Ουράλια πάνω από 100.000 εργάτες συμμετέχουν στην απεργία ενάντια στα λοκάουτ των εργοδοτών. Αλλά και στο αγροτικό περιβάλλον αρχίζει να διαμορφώνεται επαναστατικός πυρήνας. Στο 91% των επαρχιών της Ρωσίας, εισβάλλει κύμα διαφόρων μορφών αγροτικών εξεγέρσεων, με αποτέλεσμα ο αριθμός των βίαιων απαλλοτριώσεων τσιφλικιών να ανέλθει από 152 που ήταν το Μάη, σε 958 το Σεπτέμβρη. Στις 25 Σεπτέμβρη ο Τρότσκι εκλέγεται πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης, ενώ λίγες μέρες μετά ο Λένιν φτάνει κρυφά στην Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης. Στην ιστορική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του μπολσεβικικού κόμματος της δεκάτης Οκτώβρη γίνεται δεκτή η πρόταση του Λένιν για ένοπλη εξέγερση. Σε εξήντα δύο πόλεις συγκεντρώνονται περίπου διακόσιες χιλιάδες κοκκινοφρουροί. Είκοσι χιλιάδες ένοπλοι εργάτες στην Πετρούπολη παίρνουν μέρος στην επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα τη νύχτα 24 προς 25 Οκτώβρη (με το νέο ημερολόγιο 7 Νοέμβρη). Η μεγάλη πλειοψηφία των 100.000 ναυτών στα 690 πολεμικά και βοηθητικά πλοία της Βαλτικής είναι στο πλευρό της επανάστασης. Στη Μόσχα, στις 28 Οκτώβρη, δώδεκα χιλιάδες οπλισμένοι εργάτες επικεφαλής των εκατό χιλιάδων επαναστημένων εργατών πολιορκούν το Κρεμλίνο που πέφτει στα χέρια των επαναστατών στις 3 Νοέμβρη. Η επανάσταση απλώνεται σ’ όλη την επικράτεια.
Ο Οκτώβρης «θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα»
Το παρελθόν έχει την τάση να μετασχηματίζεται ανάλογα με το πώς το φωτίζει η ταξική πάλη. Και είναι βατήρας για την επίθεση στο μέλλον, είτε από τη μεριά της αντίδρασης είτε από εκείνη ενός απελευθερωτικού πολιτισμού. Στη σημερινή μάχη για την κατάκτηση της ιστορίας, οι αστοί προσπαθούν από τη μεριά τους να κλείσουν το ρήγμα του Οκτώβρη μικραίνοντάς τον όσο μπορούν.
Βασίζοντας στην αντικειμενική του «μοναχικότητα», αφού τα αντίστοιχα επαναστατικά ξεσπάσματα σε Αυστρία, Ιταλία και Γερμανία εκείνη την περίοδο δεν ευδοκίμησαν, ενώ στις υπόλοιπες αναπτυγμένες δυτικές χώρες το εργατικό κίνημα δεν πήρε τον επαναστατικό δρόμο. Βασίζονται στην τελική αδυναμία των πρωτοποριών και των εργατών στον προηγούμενο γύρο να συνεχίσουν την επανάσταση. Βασίζονται και στην ηττοπαθή, μίζερη και στάσιμη υπεράσπιση της κληρονομιάς εκείνης της εποχής από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Κόντρα στις προβλέψεις, ο Οκτώβρης φάνηκε να εδραιώνει στην αυγή του μια ανταγωνιστική προς την αστική κοινωνία εξουσία, αυτή των σοβιέτ, με σοσιαλιστικό – κομμουνιστικό προσανατολισμό. Κατάφερε να εμφανίσει για ένα διάστημα πραγματικά νέες οικονομικές – κοινωνικές σχέσεις «έξω από τον καπιταλισμό».
Ανέδειξε νέες, βαθύτερες από τα πριν, επαναστατικές πολιτικές και κρατικές σχέσεις μετάβασης στην εργατική δημοκρατία. Όλα αυτά είναι ασυγχώρητα για το αστικό στρατόπεδο, που επιχειρεί να δυσφημίσει την απελευθερωτική εποποιία των μπολσεβίκων και του ρωσικού προλεταριάτου. Άλλοτε τον παρουσιάζουν σαν μια τοπική ιδιαιτερότητα, άλλοτε σαν ένα παράδοξο της ιστορίας, μια ανωμαλία και εσχάτως, πιο έντονα σαν πραξικόπημα μιας ολιγάριθμης σέκτας. Όμως ο Οκτώβρης μπορεί να διεκδικεί, από τις απρόσιτες ακόμα κορυφές της σύγχρονης ταξικής πάλης, την αλήθεια του.
«Η εξουσία πρέπει να περάσει στα χέρια των σοβιέτ, των αντιπροσώπων των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών. Στην εξουσία πρέπει να είναι μια κυβέρνηση καινούρια, εκλεγμένη από τα Σοβιέτ, ανακλητή από αυτά», αναφερόταν στην ιστορική απόφαση του κόμματος των μπολσεβίκων. Η επανάσταση όντως στηρίχτηκε στην πρωτοπόρα τάξη, αλλιώς δεν θα μπορούσε να επικρατήσει. Πήρε σάρκα και οστά από το ευρύτερο πολιτικό μέτωπο που είχε σχηματιστεί και το κόμμα ήξερε τι ήθελε. Επαιζε τον καθοριστικό και πρωταρχικό του ρόλο. Η σταδιακή εξασθένιση των τάσεων σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και η ιδιότυπη, αντιφατική επικράτηση των αστικών νόμων στην παραγωγική βάση της μεταβατικής κοινωνίας στη Ρωσία καθόλου δεν μειώνουν την ιστορική σημασία και συνεισφορά της μεγαλύτερης επανάστασης του εικοστού αιώνα.
Τα μεγάλα επιτεύγματα της επανάστασης στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, μεταφέρονται στο σήμερα, σε μια εποχή ανώτερης αναγκαιότητας και δυνατότητας για την έφοδο στον ουρανό, ζητώντας την οριστική τους δικαίωση. Η εξουσία των Σοβιέτ σηματοδοτεί στην πράξη τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας εργατικής δημοκρατίας. Η εργατική κυριαρχία στην παραγωγή με το κίνημα των εργοστασιακών επιτροπών, τη διεκδίκηση όχι μόνο του ελέγχου αλλά και της ίδιας της διεύθυνσης της παραγωγής. Η τροποποίηση του νομικού οικοδομήματος, σηματοδοτεί την υπέρβαση του αστικού δικαίου και την ένταξη της δικαιοσύνης στις λειτουργίες της λαϊκής αυτοδιοίκησης. Το ριζικά μετασχηματισμένο σχολείο, την πολύπλευρη σύνδεση της μάθησης με την κοινωνική ζωή και τις ανάγκες της. Τα σημαντικά βήματα υπέρ της θέσης των γυναικών, την επανάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις που εκκρεμεί από την εποχή της επιβολής της πατριαρχίας. Ο τολμηρός πειραματισμός στις τέχνες, την αδήριτη αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης και απαλλαγής τους από την αστική σκουριά.
Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα αυτά στο δικό μας τοπίο της διάλυσης των συλλογικών οραμάτων και του ατομικισμού, της κρίσης και του στρατηγικού ελλείμματος της Αριστεράς! Οι πιο απαισιόδοξοι σου λένε σήμερα «ο άνθρωπος είναι σκατά και δεν αλλάζει», όπως ο απογοητευμένος ναυτεργάτης Φωτερός του Στρατή Τσίρκα. Πως ότι έγινε μετά τον Οκτώβρη του ’17 αφορά μια μακρινή, άγνωστη σ’ εμάς εποχή, που δεν πρόκειται να ξανάρθει. Όντως δεν πρόκειται να επιστρέψει εκείνη η εποχή έτσι όπως ήταν. Θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα, αρκεί να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι.
Οι σύγχρονες «υπό διαμόρφωση πρωτοπορίες» δεν μπορεί να ανέχεται την αυτάρκεια και την υποτίμηση απέναντι στην άμεση πολιτική αναγκαιότητα για μια πορεία αναψηλάφησης και επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής στρατηγικής. Και επομένως υπέρβασης όλων των τάσεων και των πλευρών του επαναστατικού ρεύματος που αποδείχτηκαν και αποδείχνονται σήμερα ιστορικά ανήμπορες να αναχαιτίσουν τις αντίπαλες δυνάμεις του εκφυλισμού και της ήττας και να επανιδρύσουν μια νέα νικηφόρα προοπτική.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192
