- Άγιος και ο Πάπας «Αγιατολάχ Βοϊτίλα», βοηθειά μας!
- Όπως έγραφε η La Stampa τον
Απρίλη του 2005, το Βατικανό ετοιμάζει γρήγορη αγιοποίηση του πάπα με το
επιχείρημα πως διαθέτει ολόκληρο φάκελο με θαύματα του Βοϊτίλα, τα οποία έκανε
πριν ακόμη πεθάνει. Ένα από αυτά αφορά Αμερικανοεβραίο επιχειρηματία
πολυεκατομμυριούχο που θεραπεύτηκε από όγκο στον εγκέφαλο όταν τον ευλόγησε ο
Ποντίφικας. Το ερώτημα είναι ποιος θα θεραπεύσει από τον όγκο στα μυαλά, τα
εκατομμύρια των πιστών Καθολικών που προσκυνούν το κουφάρι του πάπα αλλά και
των Ορθόδοξων που προσκυνούν το τσαρικό ζεύγος των Ρωμανώφ που και αυτό…
αγιοποιήθηκε το 2005; Σημαντικό τμήμα της διανόησης έτρεφε απεριόριστη
εκτίμηση και μεγάλο θαυμασμό για τον Πάπα. Είναι ενδεικτικό ότι ο νομπελίστας
Ντάριο Φο, σε άρθρο του στην Κοριέρε ντε λα Σέρα που αναδημοσίευσε η
Ελευθεροτυπία, τον χαρακτήρισε ως τον «τελευταίο κομμουνιστή»! Η δε προβολή
που έτυχε η ασθένεια, ο θάνατος και η κηδεία του από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης
τον κατατάσσουν αυτομάτως στο πάνθεον των αγίων και μάλιστα σε πολύ
ανώτερη θέση από τους 482 πιστούς που αφειδώς αγιοποίησε στα 26 χρόνια του
στον παπικό θρόνο – ανάμεσά τους, φυσικά, και τον ιδρυτή της Όπους Ντέι.
Ο Βοϊτίλα … αγιοποιήθηκε σήμερα στη Ρώμη παρουσία εκατοντάδων
χιλιάδων…πιστών!!! Βοήθειά μας!!!... - Βήχος Παναγιώτης
Οι γάμοι του πρίγκιπα Γουίλιαμ της Αγγλίας με την Κέιτ Μίντλτον – που ονειρεύτηκε ότι «ήταν γυμνή μπροστά σε όλο το πλήθος την ώρα του γάμου της…» στο αββαείο του Ουέστμινστερ του Λονδίνου έκαναν το Βατικανό να ρίχνει «καντίλια» γιατί αυτός ο γάμος προξένησε οικονομική ζημιά στην οσιοποίηση του πάπα Βοϊτίλα! Δύσκολο να προλάβουν οι αποβλακωμένοι που παρακολούθησαν το γάμο των βασιλιάδων να πάνε από το Λονδίνο στη Ρώμη τόσο γρήγορα. Κεσάτια οι Άγιοι του Βατικανού!
Πριν την αγιοποίηση του Βοϊτίλα είχαν προηγηθεί και άλλες αγιοποιήσεις! Παραγωγή Αγίων!!! Σε μια κρίση παραληρήματος σκοταδισμού και σε μια πολιτική παρέμβαση χωρίς προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας, που ξεπερνά τα όρια του γελοίου, η Ιερά Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας: μετά από μια χαρακτηρισθείσα ως "κρίσιμη" σύνοδο, ανακήρυξε ως "αγίους" της Εκκλησίας τον τελευταίο τσάρο, Νικόλαο Β΄, τη σύζυγο του, τα πέντε παιδιά του, καθώς και άλλα 853 καθάρματα, τα οποία, κυρίως, "εξοντώθηκαν από τους Σοβιετικούς"!!! Και οι 150 ιεράρχες στην σχετική ψηφοφορία συμφώνησαν ομόφωνα. Βέβαια οι "άγιοι" ιεράρχες ξέχασαν να αγιοποιήσουν και το Ρασπούτιν, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Οι "αδελφοί" του μακαρίτη Χριστόδουλου και του Καλλίνικου έχουν τους λόγους τους γι΄ αυτές τους τις ενέργειες. Ξαναγράφουν κι αυτοί την ιστορία κατά πώς τους βολεύει! Γιατί το όνομα του "αγίου Νικόλαου Β΄" συνοδεύεται με πολυαίμακτες εκρήξεις κρατικής αυθαιρεσίας (απροσχημάτιστες διαδοχικές διαλύσεις της Δούμας το 1906, το 1907 και το 1912, σφαγές τη "Ματωμένη Κυριακή" του 1905 κ.ά). Διόλου τυχαία το προσωνύμιό του ήταν "Νικόλαος ο ματωβαμένος". Η βασιλεία του ήταν συνώνυμη της λαϊκής εξαθλίωσης και το πολιτικό του πέρασμα ταυτίστηκε με ληστρικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ακόμα και αυτή η τελετή της στέψης του προκάλεσε τον τραγικό θάνατο 2.000 ανθρώπων από συνωστισμό!
Όμως την ίδια ώρα σχεδόν ζήλεψαν τους αδελφούς ορθοδόξους της Ρωσίας και οι καθολικοί του Βατικανού και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ανέλαβε να "Οσιοποιήσει" τον Πάπα Πίο Θ΄ (του 19ου αιώνα), αμείλικτο διώκτη των Εβραίων, ρατσιστή του κερατά, απύθμενα σκοταδιστή και παλιάνθρωπο. Η κρίση παραληρήματος σκοταδισμού που έχει ξεσπάσει στις χριστιανικές εκκλησίες σ΄ ολόκληρο τον κόσμο έχει φυσικά την εξήγησή της. Άλλωστε πάντοτε οι εν Χριστώ αδελφοί με την πλευρά της αντίδρασης και του φασισμού πορεύονταν. Γιατί να μην αγιοποιήσουν λοιπόν σήμερα τον τσάρο Νικόλαο της Ρωσίας ή τον πάπα Πίο Θ; Τι έχει σειρά στο άμεσο μέλλον; Μήπως η αγιοποίηση των ιεροεξεταστών;
Χθες Κυριακή έγινε η τελετή οσιοποίησης, στην οποία χοροστάτησε ο πάπας Βενέδικτος, στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Στην τελετή παρεβρέθηκαν δεκάδες ηγέτες απ' όλο τον κόσμο, όπως ο Πολωνός πρόεδρος Μπρόνισλαβ Κομορόφσκι, οι βασιλείς του Βελγίου Αλβέρτος Β΄ και Πάολα, ο πρόεδρος του Μεξικού Φελίπε Καλδερόν και ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν.
Στη Ρώμη έφτασε χθες και ο πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, Ρόμπερτ Μουγκάμπε, προκειμένου να παραστεί στην σημερινή τελετή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατηγορεί τον Μουγκάμπε για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του απαγορεύει να ταξιδεύει σε χώρες-μέλη της. Όμως το Βατικανό είναι ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος και δεν μετέχει στην ΕΕ.
Ο 87χρονος Μουγκάμπε είναι καθολικός και είχε παραστεί το 2005 και στην κηδεία του πάπα. Τότε μάλιστα είχε προκληθεί σκάνδαλο όταν ο πρίγκιπας Κάρολος, ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου, έκανε χειραψία μαζί του.
Ερωτώμενος για την παρουσία του Μουγκάμπε στο Βατικανό, ο εκπρόσωπος του Βατικανού, πατήρ Φεντερίκο Λομπάρντι, σημείωσε ότι «η Ζιμπάμπουε είναι ένα κράτος με το οποίο η Αγία Έδρα διατηρεί διπλωματικές σχέσεις». Πρόσθεσε ότι «δεν υπάρχει κάτι για να κρύψουμε» όσον αφορά την παρουσία του Μουγκάμπε εκεί, μαζί με πολλούς άλλους ηγέτες απ' όλο τον κόσμο.
Αξίζει να θυμηθούμε το 1992, λίγο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ο Πιτσαδόρος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έγραψε για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β΄: «Όσα έγιναν στην ανατολική Ευρώπη σε αυτά τα τελευταία χρόνια θα ήταν αδύνατα χωρίς την παρουσία του και χωρίς τον καθοριστικό ρόλο – και σε πολιτικό επίπεδο – που διαδραμάτισε στην παγκόσμια σκηνή».
Η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώνεται και από τον σύμμαχο και νικητή Λεχ Βαλέσα, ηγέτη της Αλληλεγγύης και μελλοντικό πρόεδρο της γενέτειρας του Καρόλου Βοϊτίλα. Περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατούσε στην Πολωνία πριν την εκλογή του στην κεφαλή της πανίσχυρης καθολικής εκκλησίας, στις 16 Οκτωβρίου του 1978, ο Βαλέσα έγραφε: «Δεν είχαμε δύναμη, ούτε ιδιαίτερα μεγάλη θέληση. Υπήρχαν μόλις δέκα άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να εργαστούν μαζί μου και να αγωνιστούν για την ελευθερία ενός έθνους 40 εκατομμυρίων».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ρόλος των προσώπων στην ιστορία συχνά μεγαλοποιείται συνειδητά, αποκτώντας διαστάσεις που ταιριάζουν σε μια συναρπαστική αλληλουχία σκοτεινών δολοπλοκιών. Πρόκειται για μία τάση που ενισχύεται διαρκώς στην εποχή μας, καθώς γίνεται προσπάθεια να ξαναγραφούν οι πιο σημαντικές σελίδες της πορείας της ανθρωπότητας μέσα από την αποσιώπηση και τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και των κοινωνικών συνθηκών που γέννησαν τα συγκεκριμένα γεγονότα – συχνά και από την ίδια την αριστερά, η οποία τρομάζει να δει αυτοκριτικά και γενναία τις δικές της ευθύνες. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που είναι επίσης αναμφισβήτητο: Ο ρόλος αυτού του προσώπου δεν ήταν ούτε συνηθισμένος ούτε τυχαίος – όπως τυχαία δεν ήταν και η επιλογή του, με την οποία «έσπασε» η παράδοση μισής σχεδόν χιλιετίας, που ήθελε το Βατικανό να κυβερνάται αδιαλείπτως από Ιταλούς.
Το 1983, ο Πάπας Κάρολος Βοϊτίλα ξεκίνησε για ένα ταξίδι με μεγάλη σημασία στην κεντρική Αμερική, όπου η φωτιά των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων είχε εξαπλωθεί επικίνδυνα. Ένας από τους σταθμούς του ήταν η επαναστατημένη Νικαράγουα. Στο αεροδρόμιο τον περίμενε ο Ντανιέλ Ορτέγκα και σύσσωμη η ηγεσία των Σαντινίστας. Ο Πάπας δεν έχασε την ευκαιρία να κάνει εξαρχής γνωστές τις προθέσεις του: Επιτίμησε δημοσίως τον κληρικό Ερνέστο Καρντενάλ, ο οποίος, παρακούοντας τις εντολές του Βατικανού, εξακολουθούσε να συμμετέχει στην κυβέρνηση, ως υπουργός Πολιτισμού. «Κανείς χριστιανός», του είπε, «και πολύ περισσότερο ένας παπάς, δεν μπορεί να αναλαμβάνει την ευθύνη να ρισκάρει τη διάρρηξη της ενότητας της εκκλησίας, ενεργώντας ανεξάρτητα και παρά τη θέληση των επισκόπων».
Λίγο αργότερα, ο Ποντίφικας μιλούσε ενώπιον μισού εκατομμυρίου ανθρώπων στο κέντρο της Μανάγκουα. Το πλήθος, όμως, εξοργισμένο από την προκλητική του άρνηση να καταδικάσει την ένοπλη και εγκληματική δράση των υποστηριζόμενων από την Ουάσιγκτον ανταρτών Κόντρας, αντί να συμμετέχει στις δεήσεις, ξέσπασε σε συνθήματα υπέρ της επανάστασης. «Ησυχία», κραύγασε τρεις φορές ο Βοϊτίλας που, έξω φρενών, ύψωσε απειλητικά την παπική του ράβδο για να επιβάλει την τάξη – δύο χρόνια μετά, διόρισε καρδινάλιο τον επίσκοπο της Μανάγκουα, ο οποίος ήταν φανατικός αντίπαλος των Σαντινίστας.
Η εκδίκησή του, φυσικά, δεν σταμάτησε εκεί. Άλλωστε, ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του Πάπα, στην 26ετή θητεία του, ήταν ο στραγγαλισμός της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», ενός κινήματος που άνθισε στη Λατινική Αμερική στις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, οδηγώντας τον κλήρο πιο κοντά στους λαούς και τις διεκδικήσεις τους, φέρνοντας πολλούς πάστορες (καθολικούς, αλλά και προτεστάντες) να παίρνουν ενεργά μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε πολλές χώρες, ακόμη και να συμμετέχουν σε ένοπλες οργανώσεις, στην πλειονότητά τους με σαφή μαρξιστική, λενινιστική μια μαοϊκή αναφορά. «Όταν βλέπω μια εκκλησία όπου υπάρχει ένα πολυβόλο, δεν διακρίνω σε αυτήν εσταυρωμένο», έλεγε χαρακτηριστικά το 1985 ο τότε επίσκοπος και σήμερα καρδινάλιος από την Κολομβία Ντιάριο Χόγιος, επικεφαλής της συντηρητικής πτέρυγας του λατινοαμερικανικού καθολικισμού.
Με τον καιρό, ευνοούμενος και από τις διεθνείς εξελίξεις, ο Βοϊτίλα τα κατάφερε. Τη θέση των προοδευτικών επισκόπων πήραν σταδιακά στελέχη της περιβόητης ακροδεξιάς εκκλησιαστικής οργάνωσης Όπους Ντέι, η οποία ιδρύθηκε στην Ισπανία και, εκμεταλλευόμενη την πολιτισμική και γλωσσική συγγένεια, δεν άργησε να απλώσει τα φτερά της στη Λατινική Αμερική. Αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας θεωρείται από πολλούς ο διορισμός στη θέση του καρδιναλίου του αρχιεπισκόπου της Λίμα Χουάν Λουίς Θιπριάνι, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως «σύμβολο της δεξιάς στροφής της εκκλησίας στη Λατινική Αμερική». Μάλιστα, ο Θιπριάνι, γνωστός και από την αμέριστη υποστήριξη που παρείχε προς τον δικτάτορα του Περού, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, εθεωρείτο ως ένα από τα φαβορί για την ηγεσία του Βατικανού!
Ο Βοϊτίλα, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, συγκέντρωσε και πάλι όλες τις εξουσίες στα χέρια του και στο στενό του περίγυρο. Δεν επέτρεψε σε καμία περίπτωση να αμφισβητηθούν οι απόψεις και οι εντολές του και αποδείχθηκε απίστευτα συγκεντρωτικός στη λήψη αποφάσεων. Δεν δίστασε να αναθεωρήσει ουσιαστικά τις αποφάσεις που είχε λάβει η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού το 1965, που θεωρήθηκαν ως «άνοιγμα» του Καθολικισμού στις τάσεις της νέας εποχής, όπως αυτές διαγράφονταν λίγο πριν τις εξεγέρσεις του ’68, αν και είχε συμβάλει ενεργά στη διαμόρφωση πολλών από αυτές – αιτία της στροφής του ήταν ότι θεώρησε πως αυτή η σύνοδος άνοιγε το δρόμο σε «αριστερές παρεκκλίσεις», ενώ άφηνε έκθετη την εκκλησία και τους πιστούς της στις «δυνάμεις του κακού».
Αλλά και απέναντι στους υφισταμένους του, ο Πάπας ήταν αμείλικτος. Το 1986, για παράδειγμα, απαγόρευσε στον κληρικό Τσαρλς Κούραν να συνεχίσει να διδάσκει στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Αμερικής, επειδή αρνήθηκε να αναθεωρήσει τις απόψεις του περί ελέγχου των γεννήσεων και άλλων επίμαχων θεμάτων. Δεκάδες φιλελεύθεροι καρδινάλιοι και επίσκοποι καθαιρέθηκαν ή αντικαταστάθηκαν. Οποιαδήποτε «πτέρυγα» της καθολικής εκκλησίας επιχειρούσε να διατυπώσει μια διαφορετική ή, πολύ περισσότερο, αιρετική άποψη δεχόταν αυτομάτως τα πυρά του ιδίου και των στενών συνεργατών του, όπως του γερμανού καρδινάλιου Γιόζεφ Ράτζινγκερ, ενός ακόμη ισχυρού χαρτιού στην κούρσα της διαδοχής, ο οποίος έχει οριστεί θεματοφύλακας των παραδόσεων του Βατικανού και της ορθής εφαρμογής των δογμάτων.
Η πλήρης κυριαρχία της ακραίας συντηρητικής πτέρυγας του καθολικισμού στη διάρκεια της θητείας του αποθανόντος Πάπα, που αποδείχθηκε αδιάλλακτος στα θέματα της θρησκείας και της απαρέγκλιτης εφαρμογής των δογμάτων της, ήταν ένα από τα δύο στοιχεία που έκαναν το γερμανικό περιοδικό Ντερ Σπίγκελ να του προσδώσει, από το 1980 ήδη, τον χαρακτηρισμό «Αγιατολάχ Βοϊτίλα». Όσο για το άλλο στοιχείο, έχει να κάνει με το γεγονός ότι – όπως ακριβώς και ο Χομεϊνί, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση – συνέδεσε το όνομά του με συγκλονιστικά γεγονότα, τα οποία, με κορυφαίο φυσικά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, άλλαξαν ριζικά τη μορφή του κόσμου.
Ουσιαστικά, η θητεία του Ιωάννη Παύλου Β΄χωρίζεται σε δύο διακριτές περιόδους. Στην πρώτη, που ολοκληρώνεται με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το διακύβευμα ήταν ξεκάθαρο και σαφώς πολιτικό: Η παπική εξουσία έπρεπε να συμβάλει στην προσπάθεια να ηττηθεί η «Αυτοκρατορία του Κακού», η οποία φαινόταν ότι είχε εισέλθει στην τελική της ευθεία. Άλλωστε, η ανάληψη των καθηκόντων του ήρθε την ίδια περίοδο (αν και προηγήθηκε χρονικά) με την άνοδο στην εξουσία του Ρίγκαν και της Θάτσερ, η οποία σηματοδότησε την πιο επιθετική γραμμή του καπιταλισμού απέναντι στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Ο Κάρολος Βοϊτίλας τα κατάφερε περίφημα, χρησιμοποιώντας τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Η επαφή του με την πολωνική πραγματικότητα αποδείχθηκε ασύγκριτη και εξαιρετικά πολύτιμη. Τα πολλά χρόνια σκληρού παζαρέματος με την κυβέρνηση του είχαν διδάξει όλους τους τρόπους να τη σαγηνεύει και του είχαν αποκαλύψει τα αδύνατα σημεία και τα όριά της. Ηξερε ότι ο Γιαρουζέλσκι δεν θα τολμούσε ποτέ να πάει κόντρα στο βαθιά θρησκευτικό αίσθημα του λαού, που ενισχυόταν από την παραδοσιακή έχθρα προς τη Μόσχα. Όταν, λοιπόν, ως Πάπας πλέον, έφτασε στη Βαρσοβία το 1979, η χώρα σείστηκε κυριολεκτικά, κάνοντας πολλούς να μιλήσουν για την αρχή του τέλους, που δεν άργησε να έρθει.
Ο Πάπας, ο «μαχητής του Θεού» κατά τη Λιμπερασιόν, αποδείχθηκε εξίσου καλός και ως μαχητής του καπιταλισμού – και μάλιστα, στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Τόσο καλός, που τα πόδια του προσκύνησαν οι Άραβες και οι Ευρωπαίοι, ο Αραφάτ και ο Σαρόν, ο Χριστόδουλος και οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι ραβίνοι και ο ναζιστής πρώην πρόεδρος της Αυστρίας Κουρτ Βαλντχάιμ, ο Μπους και ο Φιντέλ, ο οποίος μάλιστα έκανε λόγο για έναν «ακούραστο μαχητή για τη φιλία των λαών, εχθρό του πολέμου και φίλο των φτωχών». Όσο για τον Ντανιέλ Ορτέγκα, ο οποίος ετοιμάζονταν να θέσει και πάλι υποψηφιότητα για πρόεδρος της Νικαράγουα, ζήτησε συγγνώμη για την απρεπή συμπεριφορά των Σαντινίστας στην επίσκεψη του ’83…
Στα θέματα της ηθικής και στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα ο Ιωάννης Παύλος Β’ δεν δίστασε ούτε στιγμή να πάρει θέση: Καταδίκασε απερίφραστα τις αμβλώσεις και τη χρήση προφυλακτικών, τη χρήση των οποίων παρομοίασε με… «κουλτούρα του θανάτου», όταν ακόμη και ορισμένοι καρδινάλιοι τον εκλιπαρούσαν να αλλάξει στάση, μήπως και σωθεί η Αφρική από τη ραγδαία εξαπλούμενη μάστιγα του AIDS. Αφόρισε ως μιάσματα πολλά νέα φάρμακα, τις μεταμοσχεύσεις οργάνων και τη γενετική επιστήμη. Εφτασε ακόμη, το 1980, μιλώντας στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, να προειδοποιήσει ότι ένας άνδρας που κοιτά τη γυναίκα του «λάγνα» διαπράττει «μοιχεία με την καρδιά του»!
Κι όμως, αυτός ο ακραία αντιδραστικός Πάπας έγινε κυριολεκτικά ίνδαλμα για εκατομμύρια ανθρώπους και μάλιστα νέους ανθρώπους, σε ολόκληρο τον κόσμο. Η παρουσία του και μόνο ενέπνεε βαθιά ανησυχία σε εκείνους που είχαν λόγο να αντιτάσσονται στην ισχύ του, καθώς φοβούνταν ότι ο «ιός της Πολωνίας» μπορούσε να πυροδοτήσει και στις δικές τους περιοχές ανεξέλεγκτες εξελίξεις – ίσως γι’ αυτό ο Βοϊτίλα δεν επισκέφθηκε ποτέ τη Ρωσία και δεν ήταν ευπρόσδεκτος στην Κίνα, η οποία μάλιστα, λόγω και της αναγνώρισης από το Βατικανό της Ταϊβάν, δεν εκπροσωπήθηκε επισήμως στην κηδεία του.
Η φήμη και η παγκόσμια αποδοχή του εκτινάχθηκε στα ύψη εξαιτίας της ανοιχτής αντιπαράθεσής του με τις θεωρίες περί «σύγκρουσης πολιτισμών» και την εισβολή στο Ιράκ, η οποία προκάλεσε μεγάλη πολιτική ζημιά στον Μπους και την ανοιχτή δυσφορία της αμερικανικής ακροδεξιάς – κι αυτό, παρ’ όλο που στα θέματα της ηθικής ήταν το ίνδαλμά της. Οι δε διαπρύσιοι λόγοι του υπέρ των φτωχών και κατά του «άγριου καπιταλισμού» θα μπορούσαν εύκολα να του χαρίσουν μία περίοπτη θέση στις σημαίες του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ!
Σημαντικό τμήμα της διανόησης έτρεφε απεριόριστη εκτίμηση και μεγάλο θαυμασμό για τον Πάπα. Είναι ενδεικτικό ότι ο νομπελίστας Ντάριο Φο, σε άρθρο του στην Κοριέρε ντε λα Σέρα που αναδημοσίευσε η Ελευθεροτυπία, τον χαρακτήρισε ως τον «τελευταίο κομμουνιστή»! Η δε προβολή που έτυχε η ασθένεια, ο θάνατος και η κηδεία του από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης τον κατατάσσουν αυτομάτως στο πάνθεον των αγίων και μάλιστα σε πολύ ανώτερη θέση από τους 482 πιστούς που αφειδώς αγιοποίησε στα 26 χρόνια του στον παπικό θρόνο – ανάμεσά τους, φυσικά, και τον ιδρυτή της Όπους Ντέι.
Δικαίως, λοιπόν, έστω και με αρκετή δόση υπερβολής, ο Γκράχαμ Γκριν κάποτε δήλωσε ότι ονειρεύεται τον τίτλο μιας εφημερίδας που θα αναγγέλλει ότι «ο Ιωάννης Παύλος αγιοποίησε τον Ιησού Χριστό»! Διότι, για να λέμε την αλήθεια, αυτός ο Πάπας έκανε ότι περνούσε από το χέρι του «για να φέρει τον Θεό πίσω στη γη», όπως εύστοχα δήλωσε ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες του.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι αυτό είναι επίτευγμα της δεύτερης, κυρίως, περιόδου της θητείας του, που ξεκινά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ» και φτάνει μέχρι τον θάνατό του.
Αυτή η δεύτερη περίοδος της θητείας του Πάπα Κάρολου Βοϊτίλα είναι βαθιά ιδεολογική. Με το βασικό πολιτικό καθήκον να έχει επιτευχθεί, αποφάσισε να επενδύσει βαθιά στη συνείδηση του ενός και πλέον εκατομμυρίου πιστών της καθολικής εκκλησίας (οι οποίοι αυξήθηκαν κατά 41% στη διάρκεια της «βασιλείας» του) και, κατ’ επέκταση, ολόκληρου του κόσμου. Για να το πετύχει, επιστράτευσε τη σιδερένια πυγμή του και την αταλάντευτη στάση του σε όλα τα κρίσιμα θέματα, γεγονός που τον καθιέρωσε ως πόλο αναφοράς για τους πάντες, σε μια εποχή που τα πάντα, κυρίως δε οι ιδεολογίες και οι θεσμοί, είναι ρευστά. «Δεν λέει σήμερα αυτό και αύριο κάτι άλλο», απαντούσαν κάποιοι νέοι ερωτηθέντες τι είναι αυτό που τους ελκύει από τον Πάπα – δίνοντας παράλληλα μία ακόμη απάντηση στο γιατί οι Αμερικανοί προτίμησαν τον Μπους στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.
Σε αυτή τη δεύτερη περίοδο δεν δίστασε ακόμη και να αντιπαρατεθεί με τους ισχυρούς, έστω και μόνο στα λόγια, όταν έκρινε ότι αυτό εξυπηρετούσε τους σκοπούς του. Μπορεί βεβαίως να το έκανε λειτουργώντας εκ του ασφαλούς, καθώς κανείς πλέον δεν τολμούσε να τον αμφισβητήσει μετά τα όσα είχε πετύχει – ωστόσο, αυτό δεν μειώνει την πολιτική του διορατικότητα και το ισχυρό του αισθητήριο: Κατάλαβε εγκαίρως ότι η εποχή γεννά ένα νέο κοινωνικό ριζοσπαστισμό και προσπάθησε, επιτυχώς σε μεγάλο βαθμό, να τον διοχετεύσει στα δαιδαλώδη και μυστηριώδη κανάλια της θρησκείας, εκεί δηλαδή από όπου δεν θα μπορούσε να απειλήσει τα θεμέλια του συστήματος που τον εξέθρεψε.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο Κάρολος Βοϊτίλας ταυτίστηκε στους σκοπούς και τις μεθόδους του με το Ισλάμ, το οποίο επίσης, ως η άλλη ραγδαία αναπτυσσόμενη θρησκεία της εποχής μας, επιχειρεί να απορροφήσει το εκρηκτικό μίγμα που υπάρχει στις μουσουλμανικές χώρες – με προαπαιτούμενο, φυσικά, την κατάπνιξη όλων των αριστερών και πραγματικά ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων.
Κοντά στη Ντιν της Γαλλίας, ζούσε ένας επαναστάτης, μέλος της εθνοσυνέλευσης, εχθρός του Λουδοβίκου 17ου, που πολέμησε στη Γαλλική Επανάσταση και ήταν άθεος. Τον έλεγαν Γ. Αυτόν τον επαναστάτη όταν πέθαινε τον επισκέφθηκε ο Επίσκοπος. Ο Γ. βλέποντας τον τον ερώτησε: "Για το δυστυχισμένο ανίδεο πλήθος, είμαι ένας κολασμένος, και δέχομαι με καρτερία του μίσους την απομόνωση. Τώρα είμαι ογδονταέξη χρονών και πεθαίνω. Τι έρχεστε να ζητήσετε από μένα;". "Την ευλογία σας"!, είπε ο επίσκοπος και γονάτισε. Όταν ο επίσκοπος ανασήκωσε το κεφάλι, η όψη του επαναστάτη ακτινοβολούσε γαλήνη και μεγαλείο. (ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ του Β. ΟΥΓΚΩ).
Όχι, ο επίσκοπος δεν ήταν ο πάπας Πίος, ούτε ο πάπας Βενέδικτος, αλλά ο γλυκύς Μιριήλ που έδωσε στον Γιάννη Αγιάννη - εκτός από τα δύο δισκοπότηρα που ο τελευταίος του έκλεψε - και τα υπόλοιπα δύο όταν οι αστυνομικοί τον οδήγησαν δεμένο χειροπόδαρα στην κατοικία του. Ο Μιριήλ δεν πρόκειται να αγιοποιηθεί ποτέ από τα κοράκια της Καθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δε θα το ήθελε άλλωστε και ο ίδιος.
