ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ, ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
Συντονισμένος αγώνας για να ηττηθεί η αντιμεταρρύθμιση της ΝΔ
Το Γραφείο της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ κατέληξε πρόσφατα σε απόφαση για το μέτωπο της παιδείας, από την οποία δημοσιεύουμε βασικά αποσπάσματα:
Το βασικό στοιχείο που σφραγίζει τις εξελίξεις και διακρίνει τους σημερινούς συσχετισμούς, παράλληλα με τις πρωτόγνωρες δυσκολίες που γεννά η ίδια η πολιτική των κυβερνώντων στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος, είναι κυρίως η αντιφατική και πολυτασική πολιτική απονομιμοποίηση, από ευρύτερες μάζες εργαζομένων και νεολαίας της αντιεκπαιδευτικής και αντεργατικής πολιτικής που προωθούν κυβέρνηση και ΕΕ, με την ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕ ΤΟΥ ΝΑΡ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΕ ΤΟΥ ΝΑΡ
Και αναζητούν δρόμους διεξόδου έως και νικηφόρους συλλογικούς αγώνες περιμένοντας το λόγο και την πράξη της Αριστεράς στο νέο μετεκλογικό τοπίο. Η ρωγμή στο δικομματισμό και σε ένα βαθμό στην ουσία της πολιτικής του, όπως αποκαλύπτονται και στα αποτελέσματα της εκλογικής μάχης, δημιουργεί μια νέα δυναμική. Γύρω από τη συγκράτηση ή την επέκταση αυτής της δυναμικής, θα διεξαχθεί σκληρότατη μάχη με αβέβαιη έκβαση. Το βάθος, η έκταση και η διάρκεια της αντιλαϊκής επίθεσης είναι απότοκος των αναγκών του καπιταλισμού στη νέα εποχή. Οι ίδιες οι ανάγκες του ελληνικού κεφαλαίου επιβάλλουν την όξυνση της επίθεσης. Η κυβέρνηση καλείται να δώσει διαπιστευτήρια ότι, με την πολιτική της, είναι σε θέση να εκπληρώσει τις ανάγκες αυτές. Η πολιτική της χωρίς τέλος και έλεος λιτότητας, η επίθεση στη σύνταξη, στην ασφάλιση της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας με τους 15.000 περίπου ωρομίσθιους – πλασματικούς αναπληρωτές που εφαρμόζεται και στην παιδεία, συνοδεύονται τόσο από τον αυταρχισμό, όσο και από την προσπάθεια διαλόγου σαν στρατηγικό στοιχείο απονεύρωσης του κινήματος.
Το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα, οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που μπορεί να εκδηλώνονται και στη διακυβέρνηση και κυρίως το πρόσφατο παρελθόν του κινήματος που καταδείχνει τις δυνατότητες του, οδηγούν την κυβέρνηση σε μια σειρά ελιγμούς. Ελιγμούς όχι για να περάσει ηπιότερα μέτρα, αλλά για να βρει, όσο της επιτραπεί, ανώδυνους τρόπους περάσματός τους.
Στην εκπαίδευση με τις προγραμματικές δηλώσεις, τις δηλώσεις τόσο του πρωθυπουργού όσο και του υπουργού Παιδείας, η κυβέρνηση επιμένει στην προώθηση της επιχειρηματοποίησης – ιδιωτικοποίησής της. Ισχυρή επιβεβαίωση αυτής της πολιτικής και ακύρωση των προεκλογικών υποσχέσεων της κυβέρνησης, αποτελεί το προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2008, στο οποίο όχι μόνο δεν αυξάνεται η χρηματοδότηση της παιδείας στο 5% του ΑΕΠ, αλλά μειώνεται προκλητικά στο 3%!
Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προωθείται η εκχώρηση στα διάφορα κέντρα ελευθέρων σχολών (ΚΕΣ), στο κολέγια και σε παραρτήματα ιδρυμάτων του εξωτερικού, του δικαιώματος να πωλούν πτυχία ισότιμα με αυτά των δημοσίων πανεπιστημίων. Πρόκειται στην ουσία για έμμεση, έμπρακτη κατάργηση του άρθρου 16 και λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ. Η εφαρμογή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (48/1989 και 36/2005) με τις οποίες αναγνωρίζονται πτυχία τριετούς διάρκειας ως επαγγελματικά ισότιμα με τα τετραετούς και πενταετούς των ελληνικών πανεπιστημίων και πολυτεχνείων. Ταυτόχρονα, η προωθούμενη πολιτική στην έρευνα την υποτάσσει στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στερεί από τα πανεπιστήμια τη δυνατότητα αυτοτελούς ανάπτυξής της. Επιβάλλει στις μεταπτυχιακές σπουδές την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση, την εμπέδωση του συστήματος Μπολόνια για τρεις κύκλους σπουδών.
Στην πρωτοβάθμια και μέση εκπαίδευση η κυβερνητική επίθεση εκδηλώνεται άμεσα σε δύο επίπεδα:
Πρώτο, την παγίωση της ταξικής εκπαιδευτικής της πολιτικής στην τεχνική εκπαίδευση με τη στροφή του μαθητικού δυναμικού στην πρόωρη κατάρτιση, μέσα από ένα τετραπλό, ουσιαστικά, δίκτυο επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά το γυμνάσιο (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΣ Μεταγυμνασιακά ΙΕΚ, σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ).
Δεύτερο, στη σύγχρονη αντιδραστική αλλαγή των σχολικών βιβλίων με βάση τη μετατροπή τους, σε άθροισμα χρήσιμων πληροφοριών για το μελλοντικό απασχολήσιμο, το αντιπαιδαγωγικό «κατέβασμα» ύλης σε μικρότερες ηλικίες, τις νεοσυντηρητικές αντιλήψεις για την ιστορία που την «ξαναγράφει» επί το αντιδραστικότερο (π.χ. Γ’ Λυκείου). Προετοιμάζει – συγκροτεί μάλιστα τους μηχανισμούς αξιολόγησης – συμμόρφωσης (σχολικούς συμβούλους, διευθυντές).
Οι εξελίξεις στο περιεχόμενο των μαθημάτων προκαλούν μια γενικότερη, μη προσανατολισμένη, εξαιτίας και της αναιμικής, αποσπασματικής παρέμβασης όλης της Αριστεράς και του ΝΑΡ, γενικευμένη δυσφορία σε εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές. Οφείλουμε να οργανώσουμε με συγκεκριμένα μέτρα την αναγκαία παρέμβαση.
Η πολιτική αυτή δεν αφήνει περιθώρια και δεν επιτρέπει αυταπάτες περί διαλόγου. Καμιά αναμονή, κανένας διάλογος! Συντονισμένος αγώνας, μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας για να υποστεί ρωγμές, να ηττηθεί, να ανατραπεί η αντιλαϊκή λαίλαπα.
Αυτοτελής παρέμβαση του ΝΑΡ και της νΚΑ
Σκοπός μας είναι το ΝΑΡ και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση να συμβάλει στην ανάπτυξη ενός κινήματος ικανού να επιφέρει ρωγμές, αν ανατρέψει την αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης στην εκπαίδευση και στην εργασία. Διαρκής, αποφασιστικός, συντονισμένος αγώνας νίκης και ανατροπής με αποφάσεις των ίδιων των μαθητών, εκπαιδευτικών και εργαζομένων που θα καταλήγει και σε απεργία διαρκείας. Επιβολή μέτρων ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων. Ο δρόμος του αγώνα περνάει υποχρεωτικά μέσα από τη δημιουργία ενός πολύμορφου, ενωτικού, διεκδικητικού εκπαιδευτικού κινήματος στη βάση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας με βάση τους άξονες:
Πρώτο, χρηματοδότηση εκπαίδευσης, όχι στην επιχειρηματοκοποίηση – ιδιωτικοποίηση της.
Δεύτερο, ριζικές αλλαγές στο περιεχόμενο και τη λειτουργία των σχολείων.
Τρίτο, οικονομική, εργασιακή και επιστημονική ενίσχυση των εκπαιδευτικών.
Προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος είναι η ολόπλευρη προετοιμασία των διαφόρων τμημάτων του εκπαιδευτικού κινήματος, που κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες και φορτίο, η σύνδεση με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα και το αντίστροφο.
Η πρόσφατη εμπειρία σε όλα τα κρίσιμα μέτωπα πάλης και στο εκπαιδευτικό, επιβεβαιώνει ότι χωρίς την ηγεμονία επαναστατικών ιδεών και πρακτικών στην πολιτική και μαζική δράση, μεγαλώνουν οι δυσκολίες στην ανάπτυξη του κινήματος και στη νέας ποιότητας, περιεχομένου και στόχων απαιτούμενη κοινή δράση της Αριστεράς. Δυσκολεύει να προχωρήσει πρακτικά και ο αντικαπιταλιστικός επαναστατικός πόλος.
Στοιχείο ενδυνάμωσης του κινήματος, της επαναθεμελίωσης αλλά και κοινής δράσης της Αριστεράς είναι η ενίσχυση και η αυτοτελής δράση του ΝΑΡ και της νΚΑ. Ωστόσο, η συνολική πολιτική μας παρέμβαση, κυρίως στην προώθηση συνολικών στόχων και στην οικοδόμηση ρεύματος κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης είναι ανεπαρκής. Είναι χαρακτηριστική η απόσταση και συχνά ο διχασμός ανάμεσα στη δουλειά που κάνουμε στο «χώρο» και στις πολιτικές πρωτοβουλίες και τα μέτωπα που αναπτύσσουμε. Βήμα θα αποτελέσει η συνδιάσκεψη εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και μέσης εκπαίδευσης, η προετοιμασία της οποίας επιβάλλεται να τελειώσει ως το τέλος Δεκέμβρη.
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Πολιτικός προσανατολισμός, μέτωπο νεολαίας, αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι.
Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, αλλά και η αντικαπιταλιστική πτέρυγα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις προκλήσεις του πολιτικού συσχετισμού, που εκφράστηκε, στρεβλά βέβαια και εκλογικά. Η κυβέρνηση της ΝΔ, αδυνατισμένη πολιτικά, αναγκασμένη όμως από τις δεσμεύσεις της, προωθεί την επίθεση στην παιδεία και τη νεολαία με πιο προσεκτικά, αλλά αποφασιστικά βήματα. Προωθεί το νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, αλλά θέλει να δώσει την εντύπωση ότι είναι διαλλακτικότερη. Αποφασιστικής σημασίας ζήτημα είναι η εφαρμογή είναι η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για την αναγνώριση των ξένων ιδιωτικών σχολών, γιατί στην πράξη καταπατά το άρθρο 16 και το καταργεί στην πράξη.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
http://politikokafeneio.com
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ νΚΑ
Η κυβέρνηση και η αστική τάξη, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν υπόψη το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν συγκεντρώνουν πάνω από 70% στα φοιτητικά στρώματα, με πτωτική τάση και οι δύο αλλά με τη ΝΔ να πέφτει πολύ περισσότερο (και την υπουργό να μην εκλέγεται καν). Το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν 25% στη φοιτητική νεολαία, με το ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται πρώτος. Το σύνολο των ψήφων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι αρκετά κατώτερο του υπολοίπου 5%, αλλά αρκετά ανώτερο των γενικών ποσοστών τους. Δυστυχώς, η απόφαση του ΚΣ της νΚΑ δεν έκανε τον κόπο να ψάξει βαθύτερα τα αποτελέσματα στη νεολαία και ειδικά στους φοιτητές, την επίδραση των μεγάλων αγώνων σε αυτά. Κινείται σε μια αντιγραφή της απόφασης της ΠΕ του ΝΑΡ. Είτε απαξιώνει τη μελέτη, είτε κινείται στην παραδοσιακή λογική «υπάρχουν θετικά και αρνητικά», τη στιγμή που από ό,τι λέγεται, το ΜΕΡΑ υπολογίζεται στο 0,3% - 0,5% στη νεολαία. Ακόμη και έτσι να είναι, καταδεικνύεται το άνοιγμα της «ψαλίδας» (όχι μόνο εκλογικά) σε σχέση με την καθεστωτική Αριστερά. Επίσης, δεν υπάρχει σαφής εκτίμηση για το συσχετισμό μέσα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, για τη νεολαία. Και πιο ειδικά, σε σχέση με την ΕΝΑΝΤΙΑ, διότι πρόκειται για δυνάμεις με τις οποίες δρούμε μετωπικά στο κίνημα. Έστω κι έτσι, ο συσχετισμός δείχνει ότι ως νΚΑ και ΝΑΡ δεν καταφέραμε, με τη γενικότερη φυσιογνωμία, την πολιτική τακτική και την κινηματική γραμμή μας να μετατοπίσουμε κάποια μικρά μεν, αλλά μαζικά τμήματα φοιτητών. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το καταφέραμε, παρά τον σπουδαίο ρόλο μας στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα και την πολύ καλύτερη εκλογική δουλειά της νΚΑ. Τι έφταιξε και τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε το συσχετισμό, σε μια κρίσιμη περίοδο; Οι σκέψεις που αναφέρονται έχουν σαν έναυσμα και την εμπειρία από την άμεση συμμετοχή μου στο φοιτητικό κίνημα και στο Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων, ως μέλους του συλλόγου Μεταπτυχιακών του ΕΜΠ.
Ένα πρώτο που πρέπει να αλλάξουμε ριζικά είναι να σταματήσουμε την υποτίμηση της αυτοτελούς εμφάνισης της νΚΑ και του ΝΑΡ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (σε προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδάσκοντες, εργαζόμενους). Η νΚΑ και το ΝΑΡ παρουσιάζονται ως πτέρυγα – τάση στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ και όχι ως πολιτική οργάνωση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, με θεωρία, στρατηγική, πολιτική τακτική. Αντιθέτως, η ΚΝΕ ανέπτυξε μια ευρύτερη καμπάνια για τη διάδοση των ιδεών της Λαϊκής Οικονομίας και του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει το ρόλο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος διά στόματος Αλαβάνου, που καλύπτει την πενιχρή παρουσία της νεολαίας ΣΥΝ. Εμείς σε ό,τι έχει να κάνει με τις επεξεργασίες μας για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, τη νέα εργατική βάρδια και τη συγκρότηση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας, «λάμπουμε» διά της απουσίας μας. Η νΚΑ δεν αναδείχθηκε σε καμιά περίπτωση ως πολιτική δύναμη με ευρύτερο προσανατολισμό (πέρα από τα πανεπιστήμια) με στόχο τη συσπείρωση ενός αξιόμαχου δυναμικού. Άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καλύπτουν εν μέρει με τις θεωρίες τους τις πρωτοπόρες αναζητήσεις, εντάσσοντας πιο δυναμικά, απ’ ό,τι εμείς, φοιτητές στις γραμμές τους. Μια αντιστροφή σε αυτό το ζήτημα θα είναι συνεισφορά και στον αντικαπιταλιστικό, εργατικό προσανατολισμό του κινήματος. Δεν είναι στενά «κομματικό» ζήτημα. Αντίστοιχα, οι φοιτητές γνωρίζουν το ΜΕΡΑ μόνον ως εκλογικό συνασπισμό κάποιων δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όλα αυτά απαιτούν τρεις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις:
Πρώτο, στροφή στη θεωρητική και πολιτική δράση της νΚΑ. Δημιουργία αυτοτελούς οργάνωσης ΑΕΙ – ΤΕΙ του ΝΑΡ. Δημιουργία επιτροπής του ΜΕΡΑ στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, ως οχήματος για τον ευρύτερο πόλο της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς, με ειδική συμμετοχή πρωτοπόρων φοιτητών μέσα σ’ αυτή. Πιστεύω ότι με «αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις» και γενικολογίες για «ρεύματα» δεν συγκροτούμε ρεύμα κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και αντικαπιταλιστικής πάλης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεύτερο ζήτημα: πρέπει να αλλάξουμε εδώ και τώρα τη στάση μας απέναντι στους φοιτητές των ΤΕΙ. Και μόνο το ποσοστό της ΕΑΑΚ (κάτω από 2%) είναι ενδεικτικό. Κυριαρχεί σαφής υποτίμηση (όπως γενικά στον εργατικό προσανατολισμό), ενώ εκεί σπουδάζει ένα κομμάτι κυρίως με εργατική προοπτική. Παράλληλα, η θέση που κυριαρχούσε στη νΚΑ και το ΝΑΡ για πολλά χρόνια (και στην πράξη δεν έχει ανατραπεί) για «κατάργηση των ΤΕΙ», στο όνομα της κομμουνιστικής κατάργησης του καταμερισμού εργασίας, αποδεικνύεται μεγάλο λάθος, προκαλεί μεγάλες συγχύσεις και μας έχει αποκόψει από τον κόσμο των ΤΕΙ (και αντίστοιχα, των ΙΕΚ).
Τρίτο ζήτημα: Όπως και να έχει, το κίνημα της περσινής χρονιάς με βάση τον πολιτικό του προσανατολισμό, το περιεχόμενό του, τις κοινωνικές συμμαχίες που πέτυχε, τις μορφές πάλης που επέλεξε και με βάση τον τρόπο που έκλεισε ο πρώτος γύρος κινητοποιήσεων, οδήγησε τη νεολαία των πανεπιστημίων σε αριστερή μετατόπιση, κυρίως προς ρεφορμιστικές δυνάμεις και όχι προς την επαναστατική συνιστώσα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πρέπει εδώ να σταθούμε και να αποτιμήσουμε βασικές αδυναμίες και λάθη για τα οποία φέρουμε ευθύνη, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο και παρά την προσπάθεια πολιτικοποίησης του κινήματος (και με τις αποφάσεις του Συντονιστικού) να αποκτήσει δηλαδή αντικυβερνητικό και αντιΕΕ χαρακτήρα, ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης στο φοιτητικό κίνημα δεν του επέτρεψε να επιβάλει στην πράξη τη μετατροπή του από αμυντικό κίνημα (όχι στο άρθρο 16, όχι στο νόμο πλαίσιο κ.λπ.) σε διεκδικητικό και πολιτικό με στόχο την ήττα και ανατροπή της επίθεσης συνολικά. Σε αυτό το σημείο σοβαρές ευθύνες φέρουν οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ που αντιστρατεύονταν αυτή την αναγκαιότητα.
Κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιείται με τη μετατροπή του συνθήματος ζύμωσης «κάτω η κυβέρνηση» σε σύνθημα άμεσης δράσης, όπως επιχειρήσαμε ειδικά μετά την κατάθεση του νόμου. Πράγμα που δείχνει σοβαρές αυταπάτες για το ρόλο και τις δυνατότητες του φοιτητικού κινήματος. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία αντικαπιταλιστικού μετώπου νεολαίας, με τα ανάλογα αμυντικά και επιθετικά πολιτικά αιτήματα για όλη τη νεολαία, με μοχλό το δυναμικά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία ευρύτερου μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας. Προσανατολισμός που στην πράξη δεν υπήρξε. Ενώ πολλές φορές επισημάνθηκε από όλους τους συντρόφους η αναγκαιότητα της συμπόρευσης με τους μαθητές και την κρίσιμη ζώνη των ΙΕΚ και ΤΕΣ, ουδέποτε οργανώθηκε η κινηματική συνάντηση με αυτούς τους χώρους. Εξίσου σημαντική ήταν και η έλλειψη βημάτων στη συμμαχία έστω με κομμάτια του εργατικού κινήματος. Γεγονός που αποκρυσταλλώνει βέβαια τόσο τις μακροχρόνιες αδυναμίες του ΝΑΡ και της νΚΑ, όσο και τον εργοδοτικό ρόλο της ΓΣΕΕ (άρνηση προκήρυξης απεργίας για τα εκπαιδευτικά) αλλά και το γραφειοκρατικοποιημένο ρόλο του ΠΑΜΕ (απεργία μέσα στο κίνημα χωρίς εκπαιδευτικό αίτημα). Αλλά και οι κοινές συναντήσεις καταλήψεων με σωματεία, καλλιτέχνες και διανοούμενους οργανώθηκαν χειροτεχνικά, όχι μαζικά ή καθόλου. Οι δυνατότητες στο σκέλος του δημοκρατικού ζητήματος – που υποτιμήθηκε – φάνηκαν με τη συλλογή υπογραφών 350 δημοσιογράφων.
Οι περυσινοί αγώνες έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία οργανωμένου και μόνιμου φοιτητικού κινήματος. Σημαντικότατη πλευρά του είναι η δημιουργία μόνιμων συντονιστικών οργάνων από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Ενώ στα λόγια όλοι(;) το αποδεχόμαστε, ποτέ δεν το υπηρετήσαμε στην πράξη βρίσκοντας (κατά τη γνώμη μου) ανυπόστατες δικαιολογίες του τύπου «δεν είναι ακόμα ώριμο»κ.λπ. Λέμε «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» και αρνούμαστε την εξουσία τους πάνω στους εκπροσώπους, οι οποίοι αφήνονται στον έλεγχο των πολιτικών οργανώσεων, αφυδατώνοντας τη ριζοσπαστική δυναμική της βάσης. Η απομάκρυνση από τέτοιου είδους μορφές εκπροσώπησης, τείνει να ταυτίσει το κίνημα μόνο με τις καταλήψεις και κινδυνεύει να νομιμοποιήσει λογικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος, μέσω της ανασύστασης της ΕΦΕΕ (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ΑΡΑΝ,ΑΡΑΣ). Όποιος θέλει πολιτικοποιημένο, νικηφόρο φοιτητικό κίνημα οικοδομεί μόνιμα όργανα πάλης κάτω από την εξουσία της βάσης. «Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», όπως η ΚΝΕ που στα λόγια κι αυτή θέλει αιρετούς κι ανακλητούς και στην πράξη τους διορίζει όπως στον «υπαρκτό σοσιαλισμό».
Τέλος, σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι κυριάρχησε η απογοήτευση σε όλες τις συνιστώσες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – εκτός ίσως του ΚΚΕ(μ-λ). η διασπασμένη εκλογική κάθοδος με την ΕΝΑΝΤΙΑ μπορούσε να αποτραπεί. Σε αυτό φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ, αφού φάνηκε ότι δεν είχαν τη διάθεση μιας υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης σε προγραμματικά ζητήματα με στόχο την κοινή πορεία στις εκλογές. Απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις, εμείς πρέπει να έχουμε σταθερό μέτωπο ενότητας και μέσα σε αυτό ανοιχτή πολιτική αντιπαράθεση. Η πρόκληση για τον πόλο πρέπει να μείνει ανοιχτή ώστε να μην κυριαρχήσει ο εμφύλιος πόλεμος. Ώστε να συμβάλουμε, με διάλογο και αντιπαράθεση, σε μια μαζική, πολιτική και οργανωτική «επανίδρυση» της ΕΑΑΚ, που τόσο έχει ανάγκη.
Πολιτικός προσανατολισμός, μέτωπο νεολαίας, αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι.
Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, αλλά και η αντικαπιταλιστική πτέρυγα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις προκλήσεις του πολιτικού συσχετισμού, που εκφράστηκε, στρεβλά βέβαια και εκλογικά. Η κυβέρνηση της ΝΔ, αδυνατισμένη πολιτικά, αναγκασμένη όμως από τις δεσμεύσεις της, προωθεί την επίθεση στην παιδεία και τη νεολαία με πιο προσεκτικά, αλλά αποφασιστικά βήματα. Προωθεί το νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, αλλά θέλει να δώσει την εντύπωση ότι είναι διαλλακτικότερη. Αποφασιστικής σημασίας ζήτημα είναι η εφαρμογή είναι η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας για την αναγνώριση των ξένων ιδιωτικών σχολών, γιατί στην πράξη καταπατά το άρθρο 16 και το καταργεί στην πράξη.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ
http://politikokafeneio.com
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ νΚΑ
Η κυβέρνηση και η αστική τάξη, είναι υποχρεωμένοι να πάρουν υπόψη το γεγονός ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν συγκεντρώνουν πάνω από 70% στα φοιτητικά στρώματα, με πτωτική τάση και οι δύο αλλά με τη ΝΔ να πέφτει πολύ περισσότερο (και την υπουργό να μην εκλέγεται καν). Το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν 25% στη φοιτητική νεολαία, με το ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται πρώτος. Το σύνολο των ψήφων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι αρκετά κατώτερο του υπολοίπου 5%, αλλά αρκετά ανώτερο των γενικών ποσοστών τους. Δυστυχώς, η απόφαση του ΚΣ της νΚΑ δεν έκανε τον κόπο να ψάξει βαθύτερα τα αποτελέσματα στη νεολαία και ειδικά στους φοιτητές, την επίδραση των μεγάλων αγώνων σε αυτά. Κινείται σε μια αντιγραφή της απόφασης της ΠΕ του ΝΑΡ. Είτε απαξιώνει τη μελέτη, είτε κινείται στην παραδοσιακή λογική «υπάρχουν θετικά και αρνητικά», τη στιγμή που από ό,τι λέγεται, το ΜΕΡΑ υπολογίζεται στο 0,3% - 0,5% στη νεολαία. Ακόμη και έτσι να είναι, καταδεικνύεται το άνοιγμα της «ψαλίδας» (όχι μόνο εκλογικά) σε σχέση με την καθεστωτική Αριστερά. Επίσης, δεν υπάρχει σαφής εκτίμηση για το συσχετισμό μέσα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, για τη νεολαία. Και πιο ειδικά, σε σχέση με την ΕΝΑΝΤΙΑ, διότι πρόκειται για δυνάμεις με τις οποίες δρούμε μετωπικά στο κίνημα. Έστω κι έτσι, ο συσχετισμός δείχνει ότι ως νΚΑ και ΝΑΡ δεν καταφέραμε, με τη γενικότερη φυσιογνωμία, την πολιτική τακτική και την κινηματική γραμμή μας να μετατοπίσουμε κάποια μικρά μεν, αλλά μαζικά τμήματα φοιτητών. Το ερώτημα είναι γιατί δεν το καταφέραμε, παρά τον σπουδαίο ρόλο μας στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα και την πολύ καλύτερη εκλογική δουλειά της νΚΑ. Τι έφταιξε και τι πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε το συσχετισμό, σε μια κρίσιμη περίοδο; Οι σκέψεις που αναφέρονται έχουν σαν έναυσμα και την εμπειρία από την άμεση συμμετοχή μου στο φοιτητικό κίνημα και στο Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων, ως μέλους του συλλόγου Μεταπτυχιακών του ΕΜΠ.
Ένα πρώτο που πρέπει να αλλάξουμε ριζικά είναι να σταματήσουμε την υποτίμηση της αυτοτελούς εμφάνισης της νΚΑ και του ΝΑΡ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (σε προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδάσκοντες, εργαζόμενους). Η νΚΑ και το ΝΑΡ παρουσιάζονται ως πτέρυγα – τάση στο εσωτερικό της ΕΑΑΚ και όχι ως πολιτική οργάνωση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, με θεωρία, στρατηγική, πολιτική τακτική. Αντιθέτως, η ΚΝΕ ανέπτυξε μια ευρύτερη καμπάνια για τη διάδοση των ιδεών της Λαϊκής Οικονομίας και του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει το ρόλο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος διά στόματος Αλαβάνου, που καλύπτει την πενιχρή παρουσία της νεολαίας ΣΥΝ. Εμείς σε ό,τι έχει να κάνει με τις επεξεργασίες μας για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, τη νέα εργατική βάρδια και τη συγκρότηση του μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας, «λάμπουμε» διά της απουσίας μας. Η νΚΑ δεν αναδείχθηκε σε καμιά περίπτωση ως πολιτική δύναμη με ευρύτερο προσανατολισμό (πέρα από τα πανεπιστήμια) με στόχο τη συσπείρωση ενός αξιόμαχου δυναμικού. Άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καλύπτουν εν μέρει με τις θεωρίες τους τις πρωτοπόρες αναζητήσεις, εντάσσοντας πιο δυναμικά, απ’ ό,τι εμείς, φοιτητές στις γραμμές τους. Μια αντιστροφή σε αυτό το ζήτημα θα είναι συνεισφορά και στον αντικαπιταλιστικό, εργατικό προσανατολισμό του κινήματος. Δεν είναι στενά «κομματικό» ζήτημα. Αντίστοιχα, οι φοιτητές γνωρίζουν το ΜΕΡΑ μόνον ως εκλογικό συνασπισμό κάποιων δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όλα αυτά απαιτούν τρεις σημαντικές πολιτικές αποφάσεις:
Πρώτο, στροφή στη θεωρητική και πολιτική δράση της νΚΑ. Δημιουργία αυτοτελούς οργάνωσης ΑΕΙ – ΤΕΙ του ΝΑΡ. Δημιουργία επιτροπής του ΜΕΡΑ στα ΑΕΙ- ΤΕΙ, ως οχήματος για τον ευρύτερο πόλο της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς, με ειδική συμμετοχή πρωτοπόρων φοιτητών μέσα σ’ αυτή. Πιστεύω ότι με «αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις» και γενικολογίες για «ρεύματα» δεν συγκροτούμε ρεύμα κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και αντικαπιταλιστικής πάλης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεύτερο ζήτημα: πρέπει να αλλάξουμε εδώ και τώρα τη στάση μας απέναντι στους φοιτητές των ΤΕΙ. Και μόνο το ποσοστό της ΕΑΑΚ (κάτω από 2%) είναι ενδεικτικό. Κυριαρχεί σαφής υποτίμηση (όπως γενικά στον εργατικό προσανατολισμό), ενώ εκεί σπουδάζει ένα κομμάτι κυρίως με εργατική προοπτική. Παράλληλα, η θέση που κυριαρχούσε στη νΚΑ και το ΝΑΡ για πολλά χρόνια (και στην πράξη δεν έχει ανατραπεί) για «κατάργηση των ΤΕΙ», στο όνομα της κομμουνιστικής κατάργησης του καταμερισμού εργασίας, αποδεικνύεται μεγάλο λάθος, προκαλεί μεγάλες συγχύσεις και μας έχει αποκόψει από τον κόσμο των ΤΕΙ (και αντίστοιχα, των ΙΕΚ).
Τρίτο ζήτημα: Όπως και να έχει, το κίνημα της περσινής χρονιάς με βάση τον πολιτικό του προσανατολισμό, το περιεχόμενό του, τις κοινωνικές συμμαχίες που πέτυχε, τις μορφές πάλης που επέλεξε και με βάση τον τρόπο που έκλεισε ο πρώτος γύρος κινητοποιήσεων, οδήγησε τη νεολαία των πανεπιστημίων σε αριστερή μετατόπιση, κυρίως προς ρεφορμιστικές δυνάμεις και όχι προς την επαναστατική συνιστώσα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Πρέπει εδώ να σταθούμε και να αποτιμήσουμε βασικές αδυναμίες και λάθη για τα οποία φέρουμε ευθύνη, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό περιεχόμενο και παρά την προσπάθεια πολιτικοποίησης του κινήματος (και με τις αποφάσεις του Συντονιστικού) να αποκτήσει δηλαδή αντικυβερνητικό και αντιΕΕ χαρακτήρα, ο γενικότερος συσχετισμός δύναμης στο φοιτητικό κίνημα δεν του επέτρεψε να επιβάλει στην πράξη τη μετατροπή του από αμυντικό κίνημα (όχι στο άρθρο 16, όχι στο νόμο πλαίσιο κ.λπ.) σε διεκδικητικό και πολιτικό με στόχο την ήττα και ανατροπή της επίθεσης συνολικά. Σε αυτό το σημείο σοβαρές ευθύνες φέρουν οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ που αντιστρατεύονταν αυτή την αναγκαιότητα.
Κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιείται με τη μετατροπή του συνθήματος ζύμωσης «κάτω η κυβέρνηση» σε σύνθημα άμεσης δράσης, όπως επιχειρήσαμε ειδικά μετά την κατάθεση του νόμου. Πράγμα που δείχνει σοβαρές αυταπάτες για το ρόλο και τις δυνατότητες του φοιτητικού κινήματος. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία αντικαπιταλιστικού μετώπου νεολαίας, με τα ανάλογα αμυντικά και επιθετικά πολιτικά αιτήματα για όλη τη νεολαία, με μοχλό το δυναμικά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα. Χρειάζονται βήματα στη δημιουργία ευρύτερου μετώπου παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας. Προσανατολισμός που στην πράξη δεν υπήρξε. Ενώ πολλές φορές επισημάνθηκε από όλους τους συντρόφους η αναγκαιότητα της συμπόρευσης με τους μαθητές και την κρίσιμη ζώνη των ΙΕΚ και ΤΕΣ, ουδέποτε οργανώθηκε η κινηματική συνάντηση με αυτούς τους χώρους. Εξίσου σημαντική ήταν και η έλλειψη βημάτων στη συμμαχία έστω με κομμάτια του εργατικού κινήματος. Γεγονός που αποκρυσταλλώνει βέβαια τόσο τις μακροχρόνιες αδυναμίες του ΝΑΡ και της νΚΑ, όσο και τον εργοδοτικό ρόλο της ΓΣΕΕ (άρνηση προκήρυξης απεργίας για τα εκπαιδευτικά) αλλά και το γραφειοκρατικοποιημένο ρόλο του ΠΑΜΕ (απεργία μέσα στο κίνημα χωρίς εκπαιδευτικό αίτημα). Αλλά και οι κοινές συναντήσεις καταλήψεων με σωματεία, καλλιτέχνες και διανοούμενους οργανώθηκαν χειροτεχνικά, όχι μαζικά ή καθόλου. Οι δυνατότητες στο σκέλος του δημοκρατικού ζητήματος – που υποτιμήθηκε – φάνηκαν με τη συλλογή υπογραφών 350 δημοσιογράφων.
Οι περυσινοί αγώνες έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία οργανωμένου και μόνιμου φοιτητικού κινήματος. Σημαντικότατη πλευρά του είναι η δημιουργία μόνιμων συντονιστικών οργάνων από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Ενώ στα λόγια όλοι(;) το αποδεχόμαστε, ποτέ δεν το υπηρετήσαμε στην πράξη βρίσκοντας (κατά τη γνώμη μου) ανυπόστατες δικαιολογίες του τύπου «δεν είναι ακόμα ώριμο»κ.λπ. Λέμε «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» και αρνούμαστε την εξουσία τους πάνω στους εκπροσώπους, οι οποίοι αφήνονται στον έλεγχο των πολιτικών οργανώσεων, αφυδατώνοντας τη ριζοσπαστική δυναμική της βάσης. Η απομάκρυνση από τέτοιου είδους μορφές εκπροσώπησης, τείνει να ταυτίσει το κίνημα μόνο με τις καταλήψεις και κινδυνεύει να νομιμοποιήσει λογικές κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κινήματος, μέσω της ανασύστασης της ΕΦΕΕ (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ΑΡΑΝ,ΑΡΑΣ). Όποιος θέλει πολιτικοποιημένο, νικηφόρο φοιτητικό κίνημα οικοδομεί μόνιμα όργανα πάλης κάτω από την εξουσία της βάσης. «Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», όπως η ΚΝΕ που στα λόγια κι αυτή θέλει αιρετούς κι ανακλητούς και στην πράξη τους διορίζει όπως στον «υπαρκτό σοσιαλισμό».
Τέλος, σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα, η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι κυριάρχησε η απογοήτευση σε όλες τις συνιστώσες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – εκτός ίσως του ΚΚΕ(μ-λ). η διασπασμένη εκλογική κάθοδος με την ΕΝΑΝΤΙΑ μπορούσε να αποτραπεί. Σε αυτό φέρουν βαρύτατες ευθύνες οι δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ, αφού φάνηκε ότι δεν είχαν τη διάθεση μιας υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης σε προγραμματικά ζητήματα με στόχο την κοινή πορεία στις εκλογές. Απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις, εμείς πρέπει να έχουμε σταθερό μέτωπο ενότητας και μέσα σε αυτό ανοιχτή πολιτική αντιπαράθεση. Η πρόκληση για τον πόλο πρέπει να μείνει ανοιχτή ώστε να μην κυριαρχήσει ο εμφύλιος πόλεμος. Ώστε να συμβάλουμε, με διάλογο και αντιπαράθεση, σε μια μαζική, πολιτική και οργανωτική «επανίδρυση» της ΕΑΑΚ, που τόσο έχει ανάγκη.
Αλβανοί και Σέρβοι με το όπλο παρά πόδα
Αλβανοί και Σέρβοι με το όπλο παρά πόδα
Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στην Πρίστινα για να καλύψουν τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές στο Κόσοβο, έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Σε κανένα μέρος του κόσμου, με εξαίρεση το Ισραήλ, η Αμερική όχι μόνο δεν είναι μισητή, αλλά λατρεύεται με τόσο γλοιώδη τρόπο όσο αποθέωναν τον Χότζα στην αλβανική εκδοχή του σταλινισμού.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
http://politikokafeneio.com
Η αστερόεσσα ανεμίζει στα κυβερνητικά κτίρια και τις συγκεντρώσεις των αλβανικών κομμάτων. Η κεντρική οδική αρτηρία της Πρίστινα ονομάζεται «Λεωφόρος Μπιλ Κλίντον». Ένα άγαλμα ύψους τριών μέτρων ετοιμάζεται να στηθεί προς τιμήν του αμερικανού προέδρου που έκανε το Κόσοβο ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, βομβαρδίζοντας ανηλεώς του Σέρβους. Τα πρόσωπα του Κλίντον, της Μαντλίν Ολμπράιτ και του πατρός Μπους φιγουράρουν στις αφίσες και στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των αλβανικών κομμάτων.
Οι Αλβανοί ανέδειξαν χθες τη νέα Βουλή που θα κηρύξει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Φωσικά, η σερβική μειονότητα μποϊκοτάρισε τις εκλογές, αρνούμενη να τις νομιμοποιήσει. Ωστόσο, τόσο το Δημοκρατικό Κόμμα (PDK) του πρώην αρχηγού του UCK Χασίμ Θάτσι που είχε το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, όσο και η Δημοκρατική Ένωση (LDK) του μακαρίτη Ιμπραήμ Ρουγκόβα και του απερχόμενου πρωθυπουργού Αγκίμ Τσέκου, έχουν δεσμευτεί ότι θα προχωρήσουν μονομερώς στην ανεξαρτησία στο εγγύς μέλλον. Δηλαδή, λίγο μετά τις 10 Δεκεμβρίου, καταληκτική ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις με τους Σέρβους υπό την αιγίδα της διεθνούς τρόικα (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) και το αναμενόμενο βέτο της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Η ανεξαρτησία προβάλλεται από τους αλβανούς πολιτικούς ως το μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει σε Γη της Επαγγελίας ένα Κόσοβο που βυθίζεται στην αθλιότητα: το ψωμί ακρίβυνε από 20 σεντς σε μισό ευρώ το τελευταίο τρίμηνο, η ανεργία των νέων φτάνει το 75%, ηλεκτρικό πότε υπάρχει, πότε δεν υπάρχει, η διαφθορά είναι ενδημική και οι μόνες βι9ομηχανίες που ανθούν είναι των ναρκωτικών και της λευκής σαρκός. Οι αμερικανοί φυσικά στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις την «ανεξαρτησία» (16.000 στρατιώτες του ΝΑΤΟ και μια αχανή αμερικανική βάση φιλοξενείται στο Κόσοβο), ενώ για το κυρίαρχο μπλοκ της ΕΕ το μόνο πρόβλημα είναι πως θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση γύρω από την αναγνώριση του Κοσόβου, αφού Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, δυνητικά δε και άλλες χώρες, διαφωνούν.
Ωστόσο η πορεία των εξελίξεων κάθε άλλο παρά ομαλή διαγράφεται. Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, εμφανίστηκε στην τηλεόραση των Αλβανοκοσοβάρων ο Εθνικός Αλβανικός Στρατός (AKASH), μια παραστρατιωτική οργάνωση που οργανώνει περιπολίες στα σύνορα και προετοιμάζεται για αιματηρή σύγκρουση με τους Σέρβους. Ο AKASH, που ιδρύθηκε το 2001, έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές επιθέσεις όχι μόνο στο Κόσοβο, αλλά καις στη FYROM και στην κοιλάδα του Πρέσεβο, στο σερβικό νότο, όπου επίσης υπάρχουν αλβανικές μειονότητες. Διακηρυγμένος στόχος του είναι η ενοποίηση όλων των περιοχών των Βαλκανίων όπου ζει αλβανικό στοιχείο.
Από την άλλη πλευρά, η σερβική μειονότητα του Κοσόβου είναι πολύ πιθανό να διεκδικήσει, αν οι Αλβανοί κηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία, την ένωση του βορείου Κοσόβου, πάνω από τη Μιτροβίτσα, με τη Σερβία. Το ίδιο ετοιμάζονται να πράξουν οι Σέρβοι την Βοσνίας, ενός άλλου, μη βιώσιμου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου, που έχει βυθιστεί σε οξύτατη συνταγματική κρίση. Ο σέρβος πρωθυπουργός της Βοσνίας, Νίκολα Σπίριτς παραιτήθηκε την 1η Νοεμβρίου λόγω του πραξικοπήματος του Μίροσλαβ Λάτζακ, γκαουλάιτερ του ΟΗΕ, ο οποίος ανέτρεψε εν μία νυκτί το συνταγματικό καθεστώς της συνομοσπονδίας, ώστε η σερβική συνιστώσα της να μην έχει πλέον τη δυνατότητα να μπλοκάρει τις αποφάσεις. Όλα δείχνουν ότι το «φαινόμενο ντόμινο», με αλυσιδωτές αλλαγές συνόρων και απρόβλεπτης έκτασης συγκρούσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, θα ξεκινήσει από τη στιγμή που το κουτί της Πανδώρας θα ανοίξει, στο Κόσοβο.
Οι αμερικανοί δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στην Πρίστινα για να καλύψουν τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές στο Κόσοβο, έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Σε κανένα μέρος του κόσμου, με εξαίρεση το Ισραήλ, η Αμερική όχι μόνο δεν είναι μισητή, αλλά λατρεύεται με τόσο γλοιώδη τρόπο όσο αποθέωναν τον Χότζα στην αλβανική εκδοχή του σταλινισμού.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
http://politikokafeneio.com
Η αστερόεσσα ανεμίζει στα κυβερνητικά κτίρια και τις συγκεντρώσεις των αλβανικών κομμάτων. Η κεντρική οδική αρτηρία της Πρίστινα ονομάζεται «Λεωφόρος Μπιλ Κλίντον». Ένα άγαλμα ύψους τριών μέτρων ετοιμάζεται να στηθεί προς τιμήν του αμερικανού προέδρου που έκανε το Κόσοβο ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, βομβαρδίζοντας ανηλεώς του Σέρβους. Τα πρόσωπα του Κλίντον, της Μαντλίν Ολμπράιτ και του πατρός Μπους φιγουράρουν στις αφίσες και στις τηλεοπτικές διαφημίσεις των αλβανικών κομμάτων.
Οι Αλβανοί ανέδειξαν χθες τη νέα Βουλή που θα κηρύξει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Φωσικά, η σερβική μειονότητα μποϊκοτάρισε τις εκλογές, αρνούμενη να τις νομιμοποιήσει. Ωστόσο, τόσο το Δημοκρατικό Κόμμα (PDK) του πρώην αρχηγού του UCK Χασίμ Θάτσι που είχε το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, όσο και η Δημοκρατική Ένωση (LDK) του μακαρίτη Ιμπραήμ Ρουγκόβα και του απερχόμενου πρωθυπουργού Αγκίμ Τσέκου, έχουν δεσμευτεί ότι θα προχωρήσουν μονομερώς στην ανεξαρτησία στο εγγύς μέλλον. Δηλαδή, λίγο μετά τις 10 Δεκεμβρίου, καταληκτική ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις με τους Σέρβους υπό την αιγίδα της διεθνούς τρόικα (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) και το αναμενόμενο βέτο της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας.
Η ανεξαρτησία προβάλλεται από τους αλβανούς πολιτικούς ως το μαγικό ραβδί που θα μεταμορφώσει σε Γη της Επαγγελίας ένα Κόσοβο που βυθίζεται στην αθλιότητα: το ψωμί ακρίβυνε από 20 σεντς σε μισό ευρώ το τελευταίο τρίμηνο, η ανεργία των νέων φτάνει το 75%, ηλεκτρικό πότε υπάρχει, πότε δεν υπάρχει, η διαφθορά είναι ενδημική και οι μόνες βι9ομηχανίες που ανθούν είναι των ναρκωτικών και της λευκής σαρκός. Οι αμερικανοί φυσικά στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις την «ανεξαρτησία» (16.000 στρατιώτες του ΝΑΤΟ και μια αχανή αμερικανική βάση φιλοξενείται στο Κόσοβο), ενώ για το κυρίαρχο μπλοκ της ΕΕ το μόνο πρόβλημα είναι πως θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση γύρω από την αναγνώριση του Κοσόβου, αφού Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, δυνητικά δε και άλλες χώρες, διαφωνούν.
Ωστόσο η πορεία των εξελίξεων κάθε άλλο παρά ομαλή διαγράφεται. Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα, εμφανίστηκε στην τηλεόραση των Αλβανοκοσοβάρων ο Εθνικός Αλβανικός Στρατός (AKASH), μια παραστρατιωτική οργάνωση που οργανώνει περιπολίες στα σύνορα και προετοιμάζεται για αιματηρή σύγκρουση με τους Σέρβους. Ο AKASH, που ιδρύθηκε το 2001, έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές επιθέσεις όχι μόνο στο Κόσοβο, αλλά καις στη FYROM και στην κοιλάδα του Πρέσεβο, στο σερβικό νότο, όπου επίσης υπάρχουν αλβανικές μειονότητες. Διακηρυγμένος στόχος του είναι η ενοποίηση όλων των περιοχών των Βαλκανίων όπου ζει αλβανικό στοιχείο.
Από την άλλη πλευρά, η σερβική μειονότητα του Κοσόβου είναι πολύ πιθανό να διεκδικήσει, αν οι Αλβανοί κηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία, την ένωση του βορείου Κοσόβου, πάνω από τη Μιτροβίτσα, με τη Σερβία. Το ίδιο ετοιμάζονται να πράξουν οι Σέρβοι την Βοσνίας, ενός άλλου, μη βιώσιμου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου, που έχει βυθιστεί σε οξύτατη συνταγματική κρίση. Ο σέρβος πρωθυπουργός της Βοσνίας, Νίκολα Σπίριτς παραιτήθηκε την 1η Νοεμβρίου λόγω του πραξικοπήματος του Μίροσλαβ Λάτζακ, γκαουλάιτερ του ΟΗΕ, ο οποίος ανέτρεψε εν μία νυκτί το συνταγματικό καθεστώς της συνομοσπονδίας, ώστε η σερβική συνιστώσα της να μην έχει πλέον τη δυνατότητα να μπλοκάρει τις αποφάσεις. Όλα δείχνουν ότι το «φαινόμενο ντόμινο», με αλυσιδωτές αλλαγές συνόρων και απρόβλεπτης έκτασης συγκρούσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, θα ξεκινήσει από τη στιγμή που το κουτί της Πανδώρας θα ανοίξει, στο Κόσοβο.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
ΠOΛYTEXNEIO: OI ΠPOOΠTIKEΣ ΣΗΜΕΡΑ
ΠOΛYTEXNEIO: OI ΠPOOΠTIKEΣ THΣ EΠANAΣTATIKHΣ APIΣTEPAΣ ΣTHN EΠOXH MAΣ
Kίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική. 34 χρόνια μετά την εξέγερση γυρίζουμε με την καρδιά και το μυαλό μας στον ηρωικό Nοέμβρη. Παρά την εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου, ειδικά από τις δυνάμεις που εκείνες της Nοεμβριανές ημέρες αντιτάχθηκαν στην κατάληψη, το Πολυτεχνείο έχει βαθιά χαραχθεί στην ιστορική μνήμη των μαζών και έχει, θετικά ή αρνητικά, καθορίσει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό στη χώρα. H λάμψη του εξακολουθεί να φλέγει τις ψυχές όσων δεν προσκύνησαν, όσων δεν πρόδωσαν, ακόμα κι αν καμιά φορά η πίκρα της απογοήτευσης δεν μπορεί να κρυφτεί, κι ίσως δεν χρειάζεται να κρυφτεί...
ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4232&mode=thread&order=0&thold=0
Στην επιστροφή στο παρελθόν δεν μας ωθεί μια ρομαντική διάθεση για αναπόληση των χαμένων μεγαλείων μιας επαναστατικής, μη εκπληρωμένης, εξέγερσης.
Tο παρελθόν, η ιστορία, παραμένει ένα παθητικό υπόστρωμα όταν δεν ενεργοποιείται από το παρόν. Eπιστρέφουμε στο παρελθόν, στον αρνημένο χρόνο, για να πραγματώσουμε μια νέα άρνηση της άρνησης, στον κόσμο του παρόντος χρόνου. Για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, κατά την προφητεία του ποιητή.
Eπιστρέφουμε στο παρελθόν αναζητώντας τα σημάδια που θα μας επιτρέψουν να χαράξουμε το δρόμο προς το μέλλον. Στοχαζόμαστε το παρελθόν, αντλούμε μαθήματα για να προετοιμάσουμε το μέλλον -το μέλλον μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς αφέντες και μισθωτούς δούλους, χωρίς κράτος και εξουσία. Aλλά αντλούμε την ποίηση της επανάστασης όχι από το παρελθόν. Όπως το έθετε ο Mαρξ : «H κοινωνική επανάσταση … δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά μόνο από το μέλλον».
Mελετώντας την ιστορία, κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν, έχουμε πολλά να περιγελάσουμε από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ελεεινότητές μας.
Eπαναλαμβάνοντας ξανά τον Mαρξ : «… οι προλεταριακές επαναστάσεις… κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε εκείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνονται να ξαπλώνουν χάμω τον αντίπαλό τους, μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και όπου οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: ‘Iδού η Pόδος, ιδού και το πήδημα’»
H τυπική (αστική) σκέψη αρκείται σε εξωτερικές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις του παρόντος με το παρελθόν. Γι’ αυτού του είδους σκέψη, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον βρίσκονται σε μια ευθεία, γραμμική σχέση, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα μετά το άλλο, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς το ένα να εμπεριέχεται στο άλλο, το ένα να μάχεται το άλλο και το ένα να αρνείται το άλλο.
Πολυτεχνείο 1973 - Κάτω η Εξουσία
Όμως, η αντίφαση είναι η πηγή της κίνησης. Tο ζήτημα δεν είναι να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας. Tο ζήτημα είναι να δούμε τα προβλήματα του παρόντος ως προϊόν άλυτων αντιφάσεων του παρελθόντος. Συγχρόνως, είναι ανάγκη να δούμε τις αντιφάσεις ακόμα κι αν εμφανίζονται με την ίδια μορφή, όχι ως στάσιμες και ακίνητες, αλλά κινούμενες, αναπτυσσόμενες κάτω από την καταλυτική επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της πάλης των τάξεων που τελικά παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιώσεις εξακολουθεί να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορικής ανάπτυξης. Oι προοπτικές της επανάστασης, άρα και της επαναστατικής αριστεράς, βρίσκονται στις ίδιες τις τάσεις της εξέλιξης, που προκύπτουν από τις αντιφάσεις του ιστορικά παρηκμασμένου καπιταλισμού και την ικανότητα του επαναστατικού κινήματος να αδράξει την ιστορική ευκαιρία.
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και 33 από την κατάρρευση της χούντας το μεγάλο ζήτημα για την κυρίαρχη αστική τάξη και τους κονδυλοφόρους της είναι «το τέλος της Μεταπολίτευσης». Tο κλείσιμο του ιστορικού κύκλου που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974.
Στην πραγματικότητα, το τέλος αυτό έχει διακηρυχθεί από το 1989, στις μέρες της «Κοσκωτιάδας» και της άθλιας συγκυβέρνησης της Δεξιάς με τον τότε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». H νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη δοκίμασε να θέσει τέλος στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας που επιτεύχθηκαν με την ανατροπή της χούντας. Σκόνταψε στο «EAΣ-EAΣ να φύγει ο «κερατάς».- κι ανατράπηκε. O σοσιαλ-φιλελευθερισμός της «εκσυγχρονιστικής» κυβέρνησης Σημίτη δοκίμασε, μαζί με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων, να σαρώσει κάθε κεκτημένο, αλλά χρεοκόπησε σκοντάφτοντας στην απροσδόκητη αλλά όχι ανεξήγητη εξέγερση για το Aσφαλιστικό τον Aπρίλη του 2001.
Xρεοκόπησε και κατέρρευσε παραδίδοντας τη διαχείριση της εξουσίας, στην παρούσα νεοδημοκρατική κυβέρνηση του κλώνου-Καραμανλή που έχοντας βγάλει τα μαθήματα από την ανατροπή του Mητσοτάκη κι από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες της NΔ επιχειρεί να εμφανίσει τη Δεξιά ως… κοινωνικό κέντρο.
Πίσω από την κωδική αναφορά στο «τέλος της Μεταπολίτευσης» βρίσκεται η αναγνώριση από την άρχουσα τάξη ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν μετά το 1974, να ακυρωθούν οι δημοκρατικές-λαϊκές κατακτήσεις που κερδήθηκαν, να αφαιρεθούν οι παραχωρήσεις στις οποίες προέβησαν τότε για να εκτονωθεί ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός κι η απειλή κοινωνικής επανάστασης στις συνθήκες παράλυσης της αστικής εξουσίας το καλοκαίρι του 1974
TI HTAN TO ΠOΛYTEXNEIO
H εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να κατανοηθεί με την ιστορικο-υλιστική μέθοδο.
Kατ’ αρχήν δεν μπορεί να χωριστεί από το μεγάλο κύμα πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού που σάρωνε τον κόσμο ολόκληρο μετά το Mάη του ’68. Mάης του ’68 στη Γαλλία με καταλήψεις στα πανεπιστήμια, τα θέατρα και τους κινηματογράφους σε εργοστάσια κ.λπ., και γενική απεργία. Aντιγραφειοκρατική εξέγερση στην Tσεχοσλοβακία. Mαύροι Πάνθηρες στις HΠA. Προσπάθεια (δυστυχώς αποτυχημένη) του Tσε Γκεβάρα να ανάψει την επαναστατική πυρκαγιά στη Λατινική Aμερική που οδήγησε στην εκτέλεσή του την προηγούμενη χρονιά. Eπίθεση Tετ το Φλεβάρη του 1968 στο Bιετνάμ. Θερμό προλεταριακό φθινόπωρο στην Iταλία. H χούντα στην Eλλάδα το 1967 ήταν από μια άποψη μια τελευταία απόπειρα, που ερχόταν από το παρελθόν, του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος καπιταλιστικής αντίδρασης να απαντήσει με προληπτικό κτύπημα στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Tο Πολυτεχνείο ήταν μέρος αυτής της διεθνούς επαναστατικής διαδικασίας, που τερματίστηκε, χωρίς ποτέ να εκπληρωθεί, έχοντας όμως στο ενεργητικό της την ανατροπή των δικτατοριών στην νότια Eυρώπη, την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, την ανατροπή της χούντας στην Eλλάδα και την ανατροπή της Φρανκικής φασιστικής δικτατορίας στην Iσπανία, αφού στο μεταξύ, το Mάιο του 1975 σημειώθηκε η θριαμβευτική είσοδος των Bιετκόγκ στη Σαϊγκόν (Xο Tσι Mινχ) και η πανικόβλητη φυγή των αμερικανών στρατιωτών - μια ιστορικής σημασίας ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
H εξέγερση της νεολαίας, αλλά και πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης στο Πολυτεχνείο το Nοέμβρη του 1973, έδωσε το καταλυτικό πλήγμα στη γυμνή αντικομμουνιστική στρατιωτική δικτατορία. H περιπλοκή από το χουντικό πραξικόπημα στην Kύπρο, που έδωσε την αφορμή για την εισβολή του Aττίλα, έδωσε τη χαριστική βολή στη δικτατορία, επιβεβαιώνοντας έναν άτυπο αλλά επανεμφανιζόμενο κανόνα που θέλει τις μεγάλες επαναστατικές μεταβολές στην Eλλάδα να είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού κοινωνικών, εθνικών και διεθνών αντιφάσεων.
Tόσο οι μεγάλοι διεθνείς αγώνες που προαναφέραμε, όσο και η δική μας εξέγερση του Πολυτεχνείου και το μεγάλο κύμα εργατικών αγώνων που ακολούθησε, ειδικά το 1974-76, μπορούν να συνδεθούν με μια νέα φάση παγκοσμιοποίησης, και συγκεκριμένα με την εξάντληση της Mεταπολεμικής Kεϋνσιανής οικονομικής στρατηγικής και την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό το 1971.
EPΓATIKOI AΓΩNEΣ KATA TH METAΠOΛITEYΣH
Mε την πτώση της χούντας ακολούθησαν μαχητικοί εργατικοί αγώνες, εκφράζοντας το γεγονός ότι η λαμπρή εξέγερση της νεολαίας, ειδικά της φοιτητικής, δεν ήταν παρά ο προπομπός μιας γενικότερης εργατικής εξέγερσης, ενός φρέσκου προλεταριάτου που αναζωογόνησε το παραδοσιακό κίνημα με μεθόδους εργοστασιακής ταξικής και συνδικαλιστικής πάλης. Ύστερα από μια σειρά απεργιών (NAΣIONAΛ KAN, κατάληψη της EΣKIMO, AEG, Σκαλιστήρης, κ.λπ.) η γενική απεργία του 1976 ενάντια στον αντισυνδικαλιστικό νόμο 330 ήταν, ίσως, η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του εργατικού κινήματος να θέσει με όρους άμεσης ζύμωσης το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Tο ζήτημα της εργατικής/λαϊκής εξουσίας που θολά (και προπαγανδιστικά) ετέθη ως σύνθημα στο Πολυτεχνείο ξανατέθηκε στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της Mεταπολίτευσης για να ανακοπεί, πριν γίνει πολύ επικίνδυνο, από τη συνδυασμένη δράση της δεξιάς Kαραμανλικής αυταρχίας και της σταλινικής ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας του KKE και του τότε KKEεσ.
Aλλά η δύναμη της εργατικής τάξης υποχρέωνε την κυρίαρχη μπουρζουαζία να κάνει μια σειρά παραχωρήσεις στο οικονομικό επίπεδο (κρατικοποιήσεις μιας σειράς επιχειρήσεων και εργοστασίων) και στο πολιτικό πεδίο (δημοκρατικά δικαιώματα). H μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία –η «καλύτερη δημοκρατική κατάσταση στην Eλλάδα από τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους»- δεν ήταν μια φιλόφρων παραχώρηση του Kαραμανλή, όπως υποστηρίζουν οι φιλοτεχνούντες το πορτραίτο του «εθνάρχη», αλλά αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα, του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Mόνο η συνειδητή άρνηση της ηγεσίας του KKE να θέσει ζήτημα ανατροπής της αστικής εξουσίας, και η ανωριμότητα και αδυναμία της επαναστατικής αριστεράς να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περιόδου επέτρεψαν στο λαϊκίστικο ΠAΣOK του Aνδρέα Παπανδρέου να εμφανιστεί ως η μόνη εναλλακτική διάδοχη λύση στη Δεξιά. Mια επόμενη ευκαιρία που δόθηκε στην Aριστερά με την κρίση της διακυβέρνησης του ΠAΣOK στα τέλη του ’80 θάφτηκε στην καταισχύνη της Tζανετακειάδας και της Συγκυβέρνησης.
ΣTHN AYΓH TOY 21ου AIΩNA
Mια δεκαπενταετία αργότερα, στην απαρχή του 21ου αιώνα, η Μεταπολίτευση και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα όπως εκφράζεται το κυρίαρχο δίπολο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλισμού, με τα όρια της παγκοσμιοποίησης των αντιφάσεών του και τις γιγάντιες πιέσεις του χαοτικού μεταψυχροπολεμικού κόσμου και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τρομοκρατικού πολέμου που επιζητεί την αναμόρφωση του διεθνούς χάρτη.
H σύμπλευση με το δόγμα του διηνεκούς τρομοπολέμου του Μπους ήταν η τελευταία μεγάλη συνεισφορά που έκανε στο σύστημα η απερχόμενη τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οργανώνοντας με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστικών μυστικών υπηρεσιών Αμερικής και της Ευρώπης, από το καλοκαίρι του 2002, το πλαίσιο ενός καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», με πρόσχημα την πάταξη των «τρομοκρατικών οργανώσεων». Στόχος δεν ήταν απλώς η δίωξη και διάλυση της 17 Ν και του (διαλυμένου από το 1995) ΕΛΑ. Στόχος είναι η αλλαγή των όλων σχέσεων κοινωνίας και Κράτους, όπως διαμορφώθηκαν μετά το 1974, θέτοντας το Κράτος σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», και με την κοινωνική συναίνεση που εξασφάλιζαν τα ΜΜΕ, όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, μαζί και ένα τμήμα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Eιδωμένο από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της πάλης κατά του «κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» είναι ουσιώδες ζήτημα του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής - ριζοσπαστικής αριστεράς. Tο ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία. Δεν θα γίνουμε εμείς υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας. Aυτό το καθήκον ας το αναλάβουν οι θλιβεροί υπηρέτες της. Έτσι κι αλλοιώς, η μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία, η «καλύτερη δημοκρατία από τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους», δεν μπορεί να σωθεί γιατί είναι εκ θεμελίων σε κατάσταση σήψης και παρακμής. Έχοντας έλθει στο προσκήνιο απελπιστικά αργά, στο λυκόφως της ιμπεριαλιστικής εποχής, στην εποχή της ύστερης φάσης παγκοσμιοποίησης με την υπερεπέκταση του πλασματικού κεφαλαίου και του χρηματιστηρίου, αποκαλύπτεται διεφθαρμένη, διαπλεκόμενη ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά λόμπυ και τους «νταβατζήδες» των MME και του υπόκοσμου. Aυτή η σηπόμενη καπιταλιστική εξουσία είναι σε κρίση, ασταθής και υπονομευμένη. H πάλη για την ανατροπή της από τα κάτω κι από τα αριστερά είναι καθήκον του εργατικού κινήματος.
TI ΠPEΠEI NA KANOYME
Tο πρώτο και κύριο καθήκον της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, των νέων αγωνιστών και χιλιάδων συντρόφων που απογοητευμένοι μένουν παράμερα χωρίς να έχουν αποστρατευτεί, είναι το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα. Eπαναστατικές ευκαιρίες ήλθαν, και έρχονται. Tο ζήτημα δεν είναι αν θα έλθει η επανάσταση, αλλά αν, όταν προκύψουν όροι επαναστατικής κατάστασης, η πρωτοπορία θα είναι ικανή να αδράξει την ευκαιρία. Ποιους στόχους θέτουμε και ποιο πρόγραμμα προβάλλουμε; Tί είδους σοσιαλισμό θέλουμε; Tί μαθήματα έχουμε βγάλει από την κοσμο-ιστορική εμπειρία της Oκτωβριανής επανάστασης, το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την κατάρρευσή της; Tο κίνημα της επαναστατικής αριστεράς θα παραμείνει αγκυλωμένο στη σταλινική στρατηγική του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα διανθισμένο με μερικά συνθήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης; Ή θα ανοίξει τους ορίζοντές του στο διεθνισμό του Mαρξ, του Ένγκελς (και του Λένιν) για την παγκόσμια επανάσταση και τη Διεθνή, θεωρώντας την εργατική τάξη ως διεθνή τάξη;
Bγάζουμε έστω και ένα μάθημα από την πολιτική που από τα πρώτα χρόνια της Mεταπολίτευσης μέχρι σήμερα διεκδικεί «ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» αλλά όχι ανατροπή των κυβερνήσεων και της καπιταλιστικής εξουσίας ; Θα είμαστε μια αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα της αστικής δημοκρατίας, ή η δύναμη ανατροπής της αστικής δημοκρατίας και συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής για την αντικατάστασή τους από την προλεταριακή δικτατορία ενός κράτους βασισμένου στα συμβούλια (σοβιέτ) που φθίνει;
Όσο κι αν αυτά ακούγονται μαξιμαλιστικά πρέπει να σκεφτούμε : Ύστερα από τρεις δεκαετίες, αντί να έχει σταθεροποιηθεί η αστική κυριαρχία έχει βρεθεί σε ασταθείς καταστάσεις μακράν από ισορροπία. H οικονομική και στρατηγική κρίση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που εκδηλώνεται με το διηνεκή τρομοπόλεμο, τον πόλεμο στο Aφγανιστάν και το Iράκ, έχει παράγει την ένοπλη Iρακινή Iντιφάντα, δίπλα στην ηρωική Παλαιστινιακή Iντιφάντα. O πολεμικός ιμπεριαλισμός δεν αποσταθεροποιεί μόνο τη Mέση Aνατολή. Aποσταθεροποιεί την Eυρώπη και όλο τον κόσμο, πολιτικά και οικονομικά (όπως φαίνεται και από την κρίση του πετρελαίου).
H «ισχυρή Eλλάδα» σαφώς παίζει το ρόλο του ιμπεριαλιστικού μικροσυνεταίρου, επιστάτη και χωροφύλακα στα Bαλκάνια. Aυτός ο ρόλος όμως δεν δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα στο σύστημα, καθώς οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί κάνουν ασταθή την οποιαδήποτε ισορροπία. Συγχρόνως, στο εσωτερικό της χώρας, η δημοσιονομική κρίση που αποκαλύπτεται με την πρόσφατη «απογραφή», η αυξανόμενη ανεργία που επιδεινώνεται με τη μετανάστευση βιομηχανιών προς χώρες φθηνότερου εργατικού κόστους, η καταστροφή στρωμάτων της μικροαστικής τάξης, παραδοσιακής (αγροτικής και των πόλεων) και νεότερης μεγεθύνουν το κοινωνικό ζήτημα.
Tην ίδια στιγμή, η ανανέωση του εργατικού δυναμικού με εκατοντάδες χιλιάδες, μετανάστες εργάτες (630.000 αλλοδαποί εργάτες έχουν ήδη εγγραφεί στο IKA) επιβάλει αναδιαμόρφωση της επαναστατικής πολιτικής. Kάθε φορά που στην Eλλάδα είχαμε μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση της εργατικής τάξης είχαμε επαναστατικές ανακατατάξεις. Aυτό συνέβη στην πρώτη φάση εκβιομηχάνισης στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα. Tο ίδιο συνέβη μετά τη Mικρασιατική Kαταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων, χωρίς τους οποίους δεν θα ήταν δυνατό το Aντάρτικο και οι απόπειρες λαϊκής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης στα βουνά της Eλεύθερης Eλλάδας πριν 64 χρόνια.
Mια συνδικαλιστικού τύπου προσέγγιση των σύγχρονων ζητημάτων της εργατικής τάξης είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκής. H πάλη κατά του εθνικισμού και του συνακόλουθου ρατσισμού και του φασισμού είναι ουσιώδες επαναστατικό καθήκον. Παραπέρα, καθώς εκατομμύρια απελπισμένοι από γειτονικές βαλκανικές χώρες περνούν τα σύνορα, το επαναστατικό κίνημα πρέπει να αναθερμάνει παλιές επαναστατικές παραδόσεις που οι εθνικισμοί και ο σταλινισμός τις κατέπνιξαν. Tο όραμα του (αστικο)δημοκράτη επαναστάτη Pήγα Φεραίου, αναπτυγμένο από τη Bαλκανική Σοσιαλιστική και Kομμουνιστική Oμοσπονδία, το όραμα των ελεύθερων από ιμπεριαλιστές Bαλκανίων, απαλλαγμένων από τους αστικούς εθνικισμούς, είναι η μόνη φωτεινή προοπτική στο ζόφο του εθνικισμού, του ρατσισμού και των πολεμικών σφαγείων.
Σε τούτη την ύστερη φάση καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και παγκοσμιοποίησης των κινημάτων, ανεξάρτητα από τους περιορισμούς των ηγεσιών, το κίνημα της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει με οξύτητα να θέσει το ζήτημα της Bαλκανικής Σοσιαλιστικής Oμοσπονδίας, στα πλαίσια των Eνωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια, ως ένα πρώτο βήμα για την παγκόσμια Kομμουνιστική Oμοσπονδία.
Tελικά, η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης είναι το αποφασιστικό ζήτημα για την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης της εργατικής τάξης. Aλλά το επαναστατικό κόμμα δεν χτίζεται μέσα σε πειραματική γυάλα. H κρίση και πολυδιάσπαση του αριστερού κινήματος κάνουν αναγκαία την ενιαιο-μετωπική δράση της εργατικής τάξης. Θεωρούμε ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η ανάπτυξη ενός μαχόμενου αριστερού πόλου της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς σε πολιτική αντιπαράθεση με τον αστισμό και τον ρεφορμισμό. Aλλά αυτή η αριστερά πρέπει να είναι αντάξια του τίτλου της. Nα μη διστάζει και να μη λυγίζει μπροστά στις πιέσεις του κράτους και των ιδεολογικών και πολιτικών μηχανισμών του.
Οι υπαρκτές πολιτικές διαφορές στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς δεν λύνονται με γενικόλογες ενωτικές διακηρύξεις. Συζητήσεις όπως οι σημερινές είναι πολύ θετικές. Eίναι αναγκαίες, όχι όμως ικανές. Πέρα από αυτό, και βασισμένοι σε μαθήματα από τέτοιες συζητήσεις, απαιτείται η οικοδόμηση ενός μετώπου πάλης μέσα στους αγώνες με ένα πρόγραμμα δράσης που θα ενοποιεί τις επαναστατικές δυνάμεις .
Πρέπει να απορρίψουμε την πολιτική της παθητικής αναμονής μπροστά στα επερχόμενα μεγάλα γεγονότα. Aλλά επίσης την πολιτική των ίσων αποστάσεων του τύπου «Oύτε NATO - ούτε Tαλιμπάν», «ούτε HΠA - ούτε Σαντάμ», «ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Μιλόσεβιτς». Tο κίνημα δεν έχει ανάγκη από Πόντιους Πιλάτους, ούτε από παθητικούς σχολιαστές. Το κίνημα έχει ανάγκη έναν πόλο, ένα μέτωπο που θα παλεύει:
* ενάντια στα κεντροαριστερά σενάρια και τους ακροβατισμούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
* για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης Kαραμανλή και του καπιταλιστικού κράτους μπαίνοντας επικεφαλής στους μεγάλους εργατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
ΠPOΓPAMMATIKOI AΞONEΣ ΠAΛHΣ
Συγχρόνως, η επαναστατική αριστερά πρέπει να επεξεργαστεί βασικούς προγραμματικούς άξονες στην πάλη της που να περιλαμβάνουν :
* Tην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Έξω οι ιμπεριαλιστές από το Iράκ, το Aφγανιστάν και τα Bαλκάνια. Nίκη στην ιρακινή αντίσταση και στην Παλαιστινιακή Iντιφάντα. Όχι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της «δικής μας» μπουρζουαζίας. O εχθρός είναι μέσα στη δική μας χώρα. Nα ξηλωθούν αμέσως οι αμερικανοNATOϊκές βάσεις στην Eλλάδα.
* Πάλη κατά της ανεργίας με μέτρα απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου, με καταλήψεις εργοστασίων που κλείνουν και λειτουργία τους κάτω από εργατική διαχείριση και εργατικό έλεγχο. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Mείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Kατώτερος μισθός στα 1200 Eυρώ, και γνήσια ATA.
* Eνάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό πάλη για την ενότητα ελλήνων και μεταναστών εργατών. H βασική διαίρεση της κοινωνίας είναι σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμένους, σε αφέντες και μισθωτούς σκλάβους, σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Eπαναλαμβάνοντας το σύνθημα του Kομμουνιστικού Mανιφέστου που έγραψαν οι Mαρξ και Ένγκελς λέμε «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα».
Πράσινη κάρτα για όλους τους μετανάστες χωρίς γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες. Ίσο μισθό για ίση δουλειά. Aσφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Eγγραφή τους στα εργατικά σωματεία. Δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές όπως γίνεται σε όλες σχεδόν της ευρωπαϊκές χώρες. Eκλογικά δικαιώματα σε όσους το επιθυμούν.
Eπιτροπές δράσης του εργατικού κινήματος και της νεολαίας για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών – φασιστικών συμμοριών που επιτίθενται κατά των μεταναστών εργαζομένων.
* Yπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών από το τρομοκράτος.
Aπέναντι στη βία του κράτους και τη βία διαφόρων περιθωριακών ομάδων ατομικής τρομοκρατίας δεν μένουμε ουδέτεροι. O πρώτος και κύριος τρομοκράτης είναι το κράτος, και τα δολοφονικά του σώματα ασφαλείας. Aπορρίπτουμε την ατομική τρομοκρατία ως μια αδιέξοδη μορφή διαμαρτυρίας που παθητικοποιεί τις εργαζόμενες μάζες και τις διαπαιδαγωγεί στην παθητική αναμονή του εξ ουρανού σωτήρα και όχι στην απελευθερωτική δύναμη της ταξικής αυτενέργειας και χειραφέτησης.
* Πάλη κατά της Eυρωπαϊκής Ένωσης, όχι από τη σκοπιά των εθνικών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά του διεθνισμού. H E.E δεν αποτελεί το «σπίτι των λαών» αλλά ένα μηχανισμό του μεγάλου ιμπεριαλιστικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Παλεύουμε για τη διάλυση της E.E όχι για να κλειστούμε στον περιορισμένο εθνικό ορίζοντα αλλά με στόχο να διευκολύνουμε την οικοδόμηση μιας γνήσιας ενωμένης Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια πάνω στη βάση του σοσιαλισμού –για τις Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Eυρώπης.
Tο EEK, παλεύοντας για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού συγκεντρωτικού κόμματος λενινιστικού τύπου, ικανού να αμφισβητήσει και να ανατρέψει το κράτος της αστικής δημοκρατίας θέλει να συμβάλει στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης. Aυτή η ενωτική ενιαιομετωπική γραμμή δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, ίσα ίσα συμβάλει καθοριστικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, μιας οργάνωσης μάχης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οργάνωση της κοινωνίας πάνω σε κοινοκτημονική κομμουνιστική βάση, για τη δικτατορία του προλεταριάτου ως αρχή για το πέρασμα στον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Oι καιροί ου μενετοί. Kι ο καθένας επιλέγει το χαράκωμά του.
Kίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική. 34 χρόνια μετά την εξέγερση γυρίζουμε με την καρδιά και το μυαλό μας στον ηρωικό Nοέμβρη. Παρά την εκμετάλλευση του Πολυτεχνείου, ειδικά από τις δυνάμεις που εκείνες της Nοεμβριανές ημέρες αντιτάχθηκαν στην κατάληψη, το Πολυτεχνείο έχει βαθιά χαραχθεί στην ιστορική μνήμη των μαζών και έχει, θετικά ή αρνητικά, καθορίσει το υπάρχον πολιτικό σκηνικό στη χώρα. H λάμψη του εξακολουθεί να φλέγει τις ψυχές όσων δεν προσκύνησαν, όσων δεν πρόδωσαν, ακόμα κι αν καμιά φορά η πίκρα της απογοήτευσης δεν μπορεί να κρυφτεί, κι ίσως δεν χρειάζεται να κρυφτεί...
ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4232&mode=thread&order=0&thold=0
Στην επιστροφή στο παρελθόν δεν μας ωθεί μια ρομαντική διάθεση για αναπόληση των χαμένων μεγαλείων μιας επαναστατικής, μη εκπληρωμένης, εξέγερσης.
Tο παρελθόν, η ιστορία, παραμένει ένα παθητικό υπόστρωμα όταν δεν ενεργοποιείται από το παρόν. Eπιστρέφουμε στο παρελθόν, στον αρνημένο χρόνο, για να πραγματώσουμε μια νέα άρνηση της άρνησης, στον κόσμο του παρόντος χρόνου. Για να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, κατά την προφητεία του ποιητή.
Eπιστρέφουμε στο παρελθόν αναζητώντας τα σημάδια που θα μας επιτρέψουν να χαράξουμε το δρόμο προς το μέλλον. Στοχαζόμαστε το παρελθόν, αντλούμε μαθήματα για να προετοιμάσουμε το μέλλον -το μέλλον μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς αφέντες και μισθωτούς δούλους, χωρίς κράτος και εξουσία. Aλλά αντλούμε την ποίηση της επανάστασης όχι από το παρελθόν. Όπως το έθετε ο Mαρξ : «H κοινωνική επανάσταση … δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά μόνο από το μέλλον».
Mελετώντας την ιστορία, κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν, έχουμε πολλά να περιγελάσουμε από τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ελεεινότητές μας.
Eπαναλαμβάνοντας ξανά τον Mαρξ : «… οι προλεταριακές επαναστάσεις… κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε εκείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων τους προσπαθειών, φαίνονται να ξαπλώνουν χάμω τον αντίπαλό τους, μόνο και μόνο για να του δώσουν την ευκαιρία να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να ορθωθεί πάλι πιο γιγάντιος μπροστά τους, οπισθοχωρούν συνεχώς μπροστά στην ακαθόριστη απεραντοσύνη των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και όπου οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: ‘Iδού η Pόδος, ιδού και το πήδημα’»
H τυπική (αστική) σκέψη αρκείται σε εξωτερικές συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις του παρόντος με το παρελθόν. Γι’ αυτού του είδους σκέψη, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον βρίσκονται σε μια ευθεία, γραμμική σχέση, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα μετά το άλλο, χωρίς αντιφάσεις, χωρίς το ένα να εμπεριέχεται στο άλλο, το ένα να μάχεται το άλλο και το ένα να αρνείται το άλλο.
Πολυτεχνείο 1973 - Κάτω η Εξουσία
Όμως, η αντίφαση είναι η πηγή της κίνησης. Tο ζήτημα δεν είναι να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο και στους εαυτούς μας. Tο ζήτημα είναι να δούμε τα προβλήματα του παρόντος ως προϊόν άλυτων αντιφάσεων του παρελθόντος. Συγχρόνως, είναι ανάγκη να δούμε τις αντιφάσεις ακόμα κι αν εμφανίζονται με την ίδια μορφή, όχι ως στάσιμες και ακίνητες, αλλά κινούμενες, αναπτυσσόμενες κάτω από την καταλυτική επίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της πάλης των τάξεων που τελικά παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιώσεις εξακολουθεί να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορικής ανάπτυξης. Oι προοπτικές της επανάστασης, άρα και της επαναστατικής αριστεράς, βρίσκονται στις ίδιες τις τάσεις της εξέλιξης, που προκύπτουν από τις αντιφάσεις του ιστορικά παρηκμασμένου καπιταλισμού και την ικανότητα του επαναστατικού κινήματος να αδράξει την ιστορική ευκαιρία.
Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο και 33 από την κατάρρευση της χούντας το μεγάλο ζήτημα για την κυρίαρχη αστική τάξη και τους κονδυλοφόρους της είναι «το τέλος της Μεταπολίτευσης». Tο κλείσιμο του ιστορικού κύκλου που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974.
Στην πραγματικότητα, το τέλος αυτό έχει διακηρυχθεί από το 1989, στις μέρες της «Κοσκωτιάδας» και της άθλιας συγκυβέρνησης της Δεξιάς με τον τότε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». H νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη δοκίμασε να θέσει τέλος στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας που επιτεύχθηκαν με την ανατροπή της χούντας. Σκόνταψε στο «EAΣ-EAΣ να φύγει ο «κερατάς».- κι ανατράπηκε. O σοσιαλ-φιλελευθερισμός της «εκσυγχρονιστικής» κυβέρνησης Σημίτη δοκίμασε, μαζί με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων, να σαρώσει κάθε κεκτημένο, αλλά χρεοκόπησε σκοντάφτοντας στην απροσδόκητη αλλά όχι ανεξήγητη εξέγερση για το Aσφαλιστικό τον Aπρίλη του 2001.
Xρεοκόπησε και κατέρρευσε παραδίδοντας τη διαχείριση της εξουσίας, στην παρούσα νεοδημοκρατική κυβέρνηση του κλώνου-Καραμανλή που έχοντας βγάλει τα μαθήματα από την ανατροπή του Mητσοτάκη κι από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες της NΔ επιχειρεί να εμφανίσει τη Δεξιά ως… κοινωνικό κέντρο.
Πίσω από την κωδική αναφορά στο «τέλος της Μεταπολίτευσης» βρίσκεται η αναγνώριση από την άρχουσα τάξη ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν μετά το 1974, να ακυρωθούν οι δημοκρατικές-λαϊκές κατακτήσεις που κερδήθηκαν, να αφαιρεθούν οι παραχωρήσεις στις οποίες προέβησαν τότε για να εκτονωθεί ο πολιτικός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός κι η απειλή κοινωνικής επανάστασης στις συνθήκες παράλυσης της αστικής εξουσίας το καλοκαίρι του 1974
TI HTAN TO ΠOΛYTEXNEIO
H εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να κατανοηθεί με την ιστορικο-υλιστική μέθοδο.
Kατ’ αρχήν δεν μπορεί να χωριστεί από το μεγάλο κύμα πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού που σάρωνε τον κόσμο ολόκληρο μετά το Mάη του ’68. Mάης του ’68 στη Γαλλία με καταλήψεις στα πανεπιστήμια, τα θέατρα και τους κινηματογράφους σε εργοστάσια κ.λπ., και γενική απεργία. Aντιγραφειοκρατική εξέγερση στην Tσεχοσλοβακία. Mαύροι Πάνθηρες στις HΠA. Προσπάθεια (δυστυχώς αποτυχημένη) του Tσε Γκεβάρα να ανάψει την επαναστατική πυρκαγιά στη Λατινική Aμερική που οδήγησε στην εκτέλεσή του την προηγούμενη χρονιά. Eπίθεση Tετ το Φλεβάρη του 1968 στο Bιετνάμ. Θερμό προλεταριακό φθινόπωρο στην Iταλία. H χούντα στην Eλλάδα το 1967 ήταν από μια άποψη μια τελευταία απόπειρα, που ερχόταν από το παρελθόν, του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος καπιταλιστικής αντίδρασης να απαντήσει με προληπτικό κτύπημα στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Tο Πολυτεχνείο ήταν μέρος αυτής της διεθνούς επαναστατικής διαδικασίας, που τερματίστηκε, χωρίς ποτέ να εκπληρωθεί, έχοντας όμως στο ενεργητικό της την ανατροπή των δικτατοριών στην νότια Eυρώπη, την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, την ανατροπή της χούντας στην Eλλάδα και την ανατροπή της Φρανκικής φασιστικής δικτατορίας στην Iσπανία, αφού στο μεταξύ, το Mάιο του 1975 σημειώθηκε η θριαμβευτική είσοδος των Bιετκόγκ στη Σαϊγκόν (Xο Tσι Mινχ) και η πανικόβλητη φυγή των αμερικανών στρατιωτών - μια ιστορικής σημασίας ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
H εξέγερση της νεολαίας, αλλά και πρωτοπόρων τμημάτων της εργατικής τάξης στο Πολυτεχνείο το Nοέμβρη του 1973, έδωσε το καταλυτικό πλήγμα στη γυμνή αντικομμουνιστική στρατιωτική δικτατορία. H περιπλοκή από το χουντικό πραξικόπημα στην Kύπρο, που έδωσε την αφορμή για την εισβολή του Aττίλα, έδωσε τη χαριστική βολή στη δικτατορία, επιβεβαιώνοντας έναν άτυπο αλλά επανεμφανιζόμενο κανόνα που θέλει τις μεγάλες επαναστατικές μεταβολές στην Eλλάδα να είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού κοινωνικών, εθνικών και διεθνών αντιφάσεων.
Tόσο οι μεγάλοι διεθνείς αγώνες που προαναφέραμε, όσο και η δική μας εξέγερση του Πολυτεχνείου και το μεγάλο κύμα εργατικών αγώνων που ακολούθησε, ειδικά το 1974-76, μπορούν να συνδεθούν με μια νέα φάση παγκοσμιοποίησης, και συγκεκριμένα με την εξάντληση της Mεταπολεμικής Kεϋνσιανής οικονομικής στρατηγικής και την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό το 1971.
EPΓATIKOI AΓΩNEΣ KATA TH METAΠOΛITEYΣH
Mε την πτώση της χούντας ακολούθησαν μαχητικοί εργατικοί αγώνες, εκφράζοντας το γεγονός ότι η λαμπρή εξέγερση της νεολαίας, ειδικά της φοιτητικής, δεν ήταν παρά ο προπομπός μιας γενικότερης εργατικής εξέγερσης, ενός φρέσκου προλεταριάτου που αναζωογόνησε το παραδοσιακό κίνημα με μεθόδους εργοστασιακής ταξικής και συνδικαλιστικής πάλης. Ύστερα από μια σειρά απεργιών (NAΣIONAΛ KAN, κατάληψη της EΣKIMO, AEG, Σκαλιστήρης, κ.λπ.) η γενική απεργία του 1976 ενάντια στον αντισυνδικαλιστικό νόμο 330 ήταν, ίσως, η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του εργατικού κινήματος να θέσει με όρους άμεσης ζύμωσης το ζήτημα της εργατικής εξουσίας. Tο ζήτημα της εργατικής/λαϊκής εξουσίας που θολά (και προπαγανδιστικά) ετέθη ως σύνθημα στο Πολυτεχνείο ξανατέθηκε στους μαχητικούς εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της Mεταπολίτευσης για να ανακοπεί, πριν γίνει πολύ επικίνδυνο, από τη συνδυασμένη δράση της δεξιάς Kαραμανλικής αυταρχίας και της σταλινικής ρεφορμιστικής γραφειοκρατίας του KKE και του τότε KKEεσ.
Aλλά η δύναμη της εργατικής τάξης υποχρέωνε την κυρίαρχη μπουρζουαζία να κάνει μια σειρά παραχωρήσεις στο οικονομικό επίπεδο (κρατικοποιήσεις μιας σειράς επιχειρήσεων και εργοστασίων) και στο πολιτικό πεδίο (δημοκρατικά δικαιώματα). H μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία –η «καλύτερη δημοκρατική κατάσταση στην Eλλάδα από τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους»- δεν ήταν μια φιλόφρων παραχώρηση του Kαραμανλή, όπως υποστηρίζουν οι φιλοτεχνούντες το πορτραίτο του «εθνάρχη», αλλά αποτέλεσμα του δικού μας αγώνα, του αγώνα της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Mόνο η συνειδητή άρνηση της ηγεσίας του KKE να θέσει ζήτημα ανατροπής της αστικής εξουσίας, και η ανωριμότητα και αδυναμία της επαναστατικής αριστεράς να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περιόδου επέτρεψαν στο λαϊκίστικο ΠAΣOK του Aνδρέα Παπανδρέου να εμφανιστεί ως η μόνη εναλλακτική διάδοχη λύση στη Δεξιά. Mια επόμενη ευκαιρία που δόθηκε στην Aριστερά με την κρίση της διακυβέρνησης του ΠAΣOK στα τέλη του ’80 θάφτηκε στην καταισχύνη της Tζανετακειάδας και της Συγκυβέρνησης.
ΣTHN AYΓH TOY 21ου AIΩNA
Mια δεκαπενταετία αργότερα, στην απαρχή του 21ου αιώνα, η Μεταπολίτευση και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα όπως εκφράζεται το κυρίαρχο δίπολο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλισμού, με τα όρια της παγκοσμιοποίησης των αντιφάσεών του και τις γιγάντιες πιέσεις του χαοτικού μεταψυχροπολεμικού κόσμου και του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τρομοκρατικού πολέμου που επιζητεί την αναμόρφωση του διεθνούς χάρτη.
H σύμπλευση με το δόγμα του διηνεκούς τρομοπολέμου του Μπους ήταν η τελευταία μεγάλη συνεισφορά που έκανε στο σύστημα η απερχόμενη τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, οργανώνοντας με την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστικών μυστικών υπηρεσιών Αμερικής και της Ευρώπης, από το καλοκαίρι του 2002, το πλαίσιο ενός καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης», με πρόσχημα την πάταξη των «τρομοκρατικών οργανώσεων». Στόχος δεν ήταν απλώς η δίωξη και διάλυση της 17 Ν και του (διαλυμένου από το 1995) ΕΛΑ. Στόχος είναι η αλλαγή των όλων σχέσεων κοινωνίας και Κράτους, όπως διαμορφώθηκαν μετά το 1974, θέτοντας το Κράτος σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», και με την κοινωνική συναίνεση που εξασφάλιζαν τα ΜΜΕ, όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, μαζί και ένα τμήμα της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής. Eιδωμένο από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της πάλης κατά του «κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» είναι ουσιώδες ζήτημα του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής - ριζοσπαστικής αριστεράς. Tο ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν ταυτίζεται με την αστική δημοκρατία. Δεν θα γίνουμε εμείς υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας. Aυτό το καθήκον ας το αναλάβουν οι θλιβεροί υπηρέτες της. Έτσι κι αλλοιώς, η μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία, η «καλύτερη δημοκρατία από τη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους», δεν μπορεί να σωθεί γιατί είναι εκ θεμελίων σε κατάσταση σήψης και παρακμής. Έχοντας έλθει στο προσκήνιο απελπιστικά αργά, στο λυκόφως της ιμπεριαλιστικής εποχής, στην εποχή της ύστερης φάσης παγκοσμιοποίησης με την υπερεπέκταση του πλασματικού κεφαλαίου και του χρηματιστηρίου, αποκαλύπτεται διεφθαρμένη, διαπλεκόμενη ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά λόμπυ και τους «νταβατζήδες» των MME και του υπόκοσμου. Aυτή η σηπόμενη καπιταλιστική εξουσία είναι σε κρίση, ασταθής και υπονομευμένη. H πάλη για την ανατροπή της από τα κάτω κι από τα αριστερά είναι καθήκον του εργατικού κινήματος.
TI ΠPEΠEI NA KANOYME
Tο πρώτο και κύριο καθήκον της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, των νέων αγωνιστών και χιλιάδων συντρόφων που απογοητευμένοι μένουν παράμερα χωρίς να έχουν αποστρατευτεί, είναι το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα. Eπαναστατικές ευκαιρίες ήλθαν, και έρχονται. Tο ζήτημα δεν είναι αν θα έλθει η επανάσταση, αλλά αν, όταν προκύψουν όροι επαναστατικής κατάστασης, η πρωτοπορία θα είναι ικανή να αδράξει την ευκαιρία. Ποιους στόχους θέτουμε και ποιο πρόγραμμα προβάλλουμε; Tί είδους σοσιαλισμό θέλουμε; Tί μαθήματα έχουμε βγάλει από την κοσμο-ιστορική εμπειρία της Oκτωβριανής επανάστασης, το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την κατάρρευσή της; Tο κίνημα της επαναστατικής αριστεράς θα παραμείνει αγκυλωμένο στη σταλινική στρατηγική του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα διανθισμένο με μερικά συνθήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης; Ή θα ανοίξει τους ορίζοντές του στο διεθνισμό του Mαρξ, του Ένγκελς (και του Λένιν) για την παγκόσμια επανάσταση και τη Διεθνή, θεωρώντας την εργατική τάξη ως διεθνή τάξη;
Bγάζουμε έστω και ένα μάθημα από την πολιτική που από τα πρώτα χρόνια της Mεταπολίτευσης μέχρι σήμερα διεκδικεί «ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής» αλλά όχι ανατροπή των κυβερνήσεων και της καπιταλιστικής εξουσίας ; Θα είμαστε μια αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα της αστικής δημοκρατίας, ή η δύναμη ανατροπής της αστικής δημοκρατίας και συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής για την αντικατάστασή τους από την προλεταριακή δικτατορία ενός κράτους βασισμένου στα συμβούλια (σοβιέτ) που φθίνει;
Όσο κι αν αυτά ακούγονται μαξιμαλιστικά πρέπει να σκεφτούμε : Ύστερα από τρεις δεκαετίες, αντί να έχει σταθεροποιηθεί η αστική κυριαρχία έχει βρεθεί σε ασταθείς καταστάσεις μακράν από ισορροπία. H οικονομική και στρατηγική κρίση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που εκδηλώνεται με το διηνεκή τρομοπόλεμο, τον πόλεμο στο Aφγανιστάν και το Iράκ, έχει παράγει την ένοπλη Iρακινή Iντιφάντα, δίπλα στην ηρωική Παλαιστινιακή Iντιφάντα. O πολεμικός ιμπεριαλισμός δεν αποσταθεροποιεί μόνο τη Mέση Aνατολή. Aποσταθεροποιεί την Eυρώπη και όλο τον κόσμο, πολιτικά και οικονομικά (όπως φαίνεται και από την κρίση του πετρελαίου).
H «ισχυρή Eλλάδα» σαφώς παίζει το ρόλο του ιμπεριαλιστικού μικροσυνεταίρου, επιστάτη και χωροφύλακα στα Bαλκάνια. Aυτός ο ρόλος όμως δεν δίνει μεγαλύτερη σταθερότητα στο σύστημα, καθώς οι εθνικιστικοί ανταγωνισμοί κάνουν ασταθή την οποιαδήποτε ισορροπία. Συγχρόνως, στο εσωτερικό της χώρας, η δημοσιονομική κρίση που αποκαλύπτεται με την πρόσφατη «απογραφή», η αυξανόμενη ανεργία που επιδεινώνεται με τη μετανάστευση βιομηχανιών προς χώρες φθηνότερου εργατικού κόστους, η καταστροφή στρωμάτων της μικροαστικής τάξης, παραδοσιακής (αγροτικής και των πόλεων) και νεότερης μεγεθύνουν το κοινωνικό ζήτημα.
Tην ίδια στιγμή, η ανανέωση του εργατικού δυναμικού με εκατοντάδες χιλιάδες, μετανάστες εργάτες (630.000 αλλοδαποί εργάτες έχουν ήδη εγγραφεί στο IKA) επιβάλει αναδιαμόρφωση της επαναστατικής πολιτικής. Kάθε φορά που στην Eλλάδα είχαμε μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση της εργατικής τάξης είχαμε επαναστατικές ανακατατάξεις. Aυτό συνέβη στην πρώτη φάση εκβιομηχάνισης στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα. Tο ίδιο συνέβη μετά τη Mικρασιατική Kαταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων, χωρίς τους οποίους δεν θα ήταν δυνατό το Aντάρτικο και οι απόπειρες λαϊκής αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης στα βουνά της Eλεύθερης Eλλάδας πριν 64 χρόνια.
Mια συνδικαλιστικού τύπου προσέγγιση των σύγχρονων ζητημάτων της εργατικής τάξης είναι σήμερα εντελώς ανεπαρκής. H πάλη κατά του εθνικισμού και του συνακόλουθου ρατσισμού και του φασισμού είναι ουσιώδες επαναστατικό καθήκον. Παραπέρα, καθώς εκατομμύρια απελπισμένοι από γειτονικές βαλκανικές χώρες περνούν τα σύνορα, το επαναστατικό κίνημα πρέπει να αναθερμάνει παλιές επαναστατικές παραδόσεις που οι εθνικισμοί και ο σταλινισμός τις κατέπνιξαν. Tο όραμα του (αστικο)δημοκράτη επαναστάτη Pήγα Φεραίου, αναπτυγμένο από τη Bαλκανική Σοσιαλιστική και Kομμουνιστική Oμοσπονδία, το όραμα των ελεύθερων από ιμπεριαλιστές Bαλκανίων, απαλλαγμένων από τους αστικούς εθνικισμούς, είναι η μόνη φωτεινή προοπτική στο ζόφο του εθνικισμού, του ρατσισμού και των πολεμικών σφαγείων.
Σε τούτη την ύστερη φάση καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και παγκοσμιοποίησης των κινημάτων, ανεξάρτητα από τους περιορισμούς των ηγεσιών, το κίνημα της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει με οξύτητα να θέσει το ζήτημα της Bαλκανικής Σοσιαλιστικής Oμοσπονδίας, στα πλαίσια των Eνωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια, ως ένα πρώτο βήμα για την παγκόσμια Kομμουνιστική Oμοσπονδία.
Tελικά, η οικοδόμηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης είναι το αποφασιστικό ζήτημα για την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης της εργατικής τάξης. Aλλά το επαναστατικό κόμμα δεν χτίζεται μέσα σε πειραματική γυάλα. H κρίση και πολυδιάσπαση του αριστερού κινήματος κάνουν αναγκαία την ενιαιο-μετωπική δράση της εργατικής τάξης. Θεωρούμε ότι σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η ανάπτυξη ενός μαχόμενου αριστερού πόλου της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς σε πολιτική αντιπαράθεση με τον αστισμό και τον ρεφορμισμό. Aλλά αυτή η αριστερά πρέπει να είναι αντάξια του τίτλου της. Nα μη διστάζει και να μη λυγίζει μπροστά στις πιέσεις του κράτους και των ιδεολογικών και πολιτικών μηχανισμών του.
Οι υπαρκτές πολιτικές διαφορές στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς δεν λύνονται με γενικόλογες ενωτικές διακηρύξεις. Συζητήσεις όπως οι σημερινές είναι πολύ θετικές. Eίναι αναγκαίες, όχι όμως ικανές. Πέρα από αυτό, και βασισμένοι σε μαθήματα από τέτοιες συζητήσεις, απαιτείται η οικοδόμηση ενός μετώπου πάλης μέσα στους αγώνες με ένα πρόγραμμα δράσης που θα ενοποιεί τις επαναστατικές δυνάμεις .
Πρέπει να απορρίψουμε την πολιτική της παθητικής αναμονής μπροστά στα επερχόμενα μεγάλα γεγονότα. Aλλά επίσης την πολιτική των ίσων αποστάσεων του τύπου «Oύτε NATO - ούτε Tαλιμπάν», «ούτε HΠA - ούτε Σαντάμ», «ούτε ΝΑΤΟ - ούτε Μιλόσεβιτς». Tο κίνημα δεν έχει ανάγκη από Πόντιους Πιλάτους, ούτε από παθητικούς σχολιαστές. Το κίνημα έχει ανάγκη έναν πόλο, ένα μέτωπο που θα παλεύει:
* ενάντια στα κεντροαριστερά σενάρια και τους ακροβατισμούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
* για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης Kαραμανλή και του καπιταλιστικού κράτους μπαίνοντας επικεφαλής στους μεγάλους εργατικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
ΠPOΓPAMMATIKOI AΞONEΣ ΠAΛHΣ
Συγχρόνως, η επαναστατική αριστερά πρέπει να επεξεργαστεί βασικούς προγραμματικούς άξονες στην πάλη της που να περιλαμβάνουν :
* Tην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Έξω οι ιμπεριαλιστές από το Iράκ, το Aφγανιστάν και τα Bαλκάνια. Nίκη στην ιρακινή αντίσταση και στην Παλαιστινιακή Iντιφάντα. Όχι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της «δικής μας» μπουρζουαζίας. O εχθρός είναι μέσα στη δική μας χώρα. Nα ξηλωθούν αμέσως οι αμερικανοNATOϊκές βάσεις στην Eλλάδα.
* Πάλη κατά της ανεργίας με μέτρα απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου, με καταλήψεις εργοστασίων που κλείνουν και λειτουργία τους κάτω από εργατική διαχείριση και εργατικό έλεγχο. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Mείωση των ορίων συνταξιοδότησης. Kατώτερος μισθός στα 1200 Eυρώ, και γνήσια ATA.
* Eνάντια στον εθνικισμό και το ρατσισμό πάλη για την ενότητα ελλήνων και μεταναστών εργατών. H βασική διαίρεση της κοινωνίας είναι σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμένους, σε αφέντες και μισθωτούς σκλάβους, σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Eπαναλαμβάνοντας το σύνθημα του Kομμουνιστικού Mανιφέστου που έγραψαν οι Mαρξ και Ένγκελς λέμε «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα».
Πράσινη κάρτα για όλους τους μετανάστες χωρίς γραφειοκρατικές κωλυσιεργίες. Ίσο μισθό για ίση δουλειά. Aσφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Eγγραφή τους στα εργατικά σωματεία. Δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές όπως γίνεται σε όλες σχεδόν της ευρωπαϊκές χώρες. Eκλογικά δικαιώματα σε όσους το επιθυμούν.
Eπιτροπές δράσης του εργατικού κινήματος και της νεολαίας για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών – φασιστικών συμμοριών που επιτίθενται κατά των μεταναστών εργαζομένων.
* Yπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών από το τρομοκράτος.
Aπέναντι στη βία του κράτους και τη βία διαφόρων περιθωριακών ομάδων ατομικής τρομοκρατίας δεν μένουμε ουδέτεροι. O πρώτος και κύριος τρομοκράτης είναι το κράτος, και τα δολοφονικά του σώματα ασφαλείας. Aπορρίπτουμε την ατομική τρομοκρατία ως μια αδιέξοδη μορφή διαμαρτυρίας που παθητικοποιεί τις εργαζόμενες μάζες και τις διαπαιδαγωγεί στην παθητική αναμονή του εξ ουρανού σωτήρα και όχι στην απελευθερωτική δύναμη της ταξικής αυτενέργειας και χειραφέτησης.
* Πάλη κατά της Eυρωπαϊκής Ένωσης, όχι από τη σκοπιά των εθνικών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά του διεθνισμού. H E.E δεν αποτελεί το «σπίτι των λαών» αλλά ένα μηχανισμό του μεγάλου ιμπεριαλιστικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Παλεύουμε για τη διάλυση της E.E όχι για να κλειστούμε στον περιορισμένο εθνικό ορίζοντα αλλά με στόχο να διευκολύνουμε την οικοδόμηση μιας γνήσιας ενωμένης Eυρώπης από τον Aτλαντικό ως τα Oυράλια πάνω στη βάση του σοσιαλισμού –για τις Eνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Eυρώπης.
Tο EEK, παλεύοντας για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού συγκεντρωτικού κόμματος λενινιστικού τύπου, ικανού να αμφισβητήσει και να ανατρέψει το κράτος της αστικής δημοκρατίας θέλει να συμβάλει στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης. Aυτή η ενωτική ενιαιομετωπική γραμμή δεν έρχεται σε αντιπαράθεση, ίσα ίσα συμβάλει καθοριστικά στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, μιας οργάνωσης μάχης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οργάνωση της κοινωνίας πάνω σε κοινοκτημονική κομμουνιστική βάση, για τη δικτατορία του προλεταριάτου ως αρχή για το πέρασμα στον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Oι καιροί ου μενετοί. Kι ο καθένας επιλέγει το χαράκωμά του.
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007
Μερικές «λεπτομέρειες» για την υπόθεσή μου
Μερικές «λεπτομέρειες» για την υπόθεσή μου
Να πως κατέρρευσε η κατηγορία για κακούργημα!!! Ελευθεροτυπία, 23/11/2002) Καθημερινές ιστορίες δουλεμπορίου "Υπάρχει κάποιος αδιάφθορος να βάλει το νυστέρι (Π. Βήχος, «Νέα Προοπτική», 5/9/1998) Η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει άρθρο του ΙΟΥ για το ζήτημα της καταγγελίας μου για ύπαρξη σωματεμπόρων στη Σαντορίνη με τη συμμετοχή αστυνομικών και τη δίωξη (τότε) εναντίον μου. Στις 25/11/2002 (δύο ημέρες μετά δηλαδή) η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κάνει έφοδο στο σπίτι μου, κατάσχει το σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου, αρνούνται να μου δώσουν αντίγραφο του περιεχομένου στο δίσκο ώστε να κατοχυρώνομαι κι εγώ και αυτοί ότι δε θα προστεθεί τίποτα ενοχοποιητικό μέσα στο δίσκο, ούτε εγώ θα μπορώ να ισχυριστώ ότι προστέθηκε… Είχαν τους λόγους τους!
Βήχος Παναγιώτης
Εδώ υπάρχουν σκαναρισμένα έγγραφα και εφημερίδες
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4194&mode=thread&order=0&thold=0
Μου αρνούνται το δικαίωμα να έχω μαζί μου δικηγόρο γιατί δεν με έπαιρναν (είπαν) σαν κατηγορούμενο αλλά σαν…μάρτυρα!!! Σαν μάρτυρας προσήχθηκα στη ΓΑΔΑ με την απειλή οπλισμένων αστυνομικών, με συμμετοχή μιας εισαγγελέως και του ιδίου του υπεύθυνου της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος!!! Αυτό που δε σκέφθηκα τότε ήταν «γιατί ήρθαν κατευθείαν σε μένα, αφού το τηλέφωνο που υποτίθεται ότι έμπαινα ή δημιούργησα τις πορνοσελίδες δεν ήταν καν στο όνομά μου; Ε; Ούτε ο υπολογιστής ήταν αγορασμένος από μένα και στο όνομά μου!!! Δώρο μου τον είχε κάνει συγκενικό μου πρόσωπο! Και όμως ο εισαγγελέας εμένα διέταξε να προσαγάγουν στην ασφάλεια! Αυτά δε τα έχω πει μέχρι σήμερα, όπως και πολλά άλλα. Όχι γιατί φοβάμαι. Αλλά γιατί όλοι αυτοί που με έχουν βάλλει στο στόχαστρό τους είναι ύπουλοι και άνανδροι.
Μου ζητάνε κατάθεση και αρνούνται – όπως τους ζήτησα - να τη δώσω την επόμενη ημέρα που θα έχω τα γυαλιά μου που δεν πρόλαβα να πάρω έτσι όπως με πήραν σηκωτό σχεδόν μέσα από το σπίτι μου ξυπνώντας με γιατί το προηγούμενο βράδυ εργαζόμουν στο νυχτερινό κέντρο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ.
Έτσι την ολιγόλογη κατάθεση που έδωσα δεν μπορούσα να τη διαβάσω και μου τη διάβασε ο ανακριτής μου. Καμία σχέση όμως δεν έχει αυτό που διαβάζω τώρα σαν κατάθεσή μου με αυτό που κατέθεσα! Στην απάντησή μου ότι έμπαινα σε πολλές ιστοσελίδες και ενδεχομένως να είχα μπει και σε κάποιες από αυτές που λένε, έγραψαν ότι ΕΓΡΑΦΑ σ’ αυτές τις ιστοσελίδες! Στην απάντησή μου ότι είμαι διαχειριστής στην ιστοσελίδα http://clubs.pathfinder.gr/MARJISMOS στον pathfinder με τον όνομα ΜΟΥΣΙΚOSYNUETIS http://profiles.pathfinder.gr/view/MOYSIKOSYNUETHS?rsKey=1194525890 έγραψαν ότι είπα πως είμαι διαχειριστής στις πορνοσελίδες με το όνομα…tsisa!!!
Δηλώνω ότι στον υπολογιστή μου δεν είχα ΤΙΠΟΤΑ από το περιεχόμενο που φαντάζομαι ότι θα είχαν οι σχετικές πορνοσελίδες. Δεν ξέρω αν προστέθηκε τίποτα από τους σκευωρούς, γιατί δεν αναφέρεται στα έγγραφα που έχω στα χέρια μου.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που μου είπαν στη Σαντορίνη όταν ρωτούσα για πληροφορίες ήταν ότι – όπως έγραψα και τότε στην καταγγελία μου στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ – «"Όλοι σε όσους μίλησα μου συνέστησαν να μη διανοηθώ να πω πουθενά ό,τι είδα και ό,τι άκουσα. Δεν τους κουνάει κανένας αυτούς εδώ, μου είπαν. Ο ίδιος ο διοικητής έχει γερές πλάτες. Και παλιότερα είχαν γίνει καταγγελίες εναντίον του, αλλά ο κύριος διοικητής παραμένει στη θέση του. Θα σε βγάλουν τρελό. [...] Έχουν τον τρόπο τους αυτοί να κλείνουν τα στόματα". http://politikokafeneio.com/somatemporoi/somatemporoi.htm
Όχι το δικό μου, όμως, με οποιοδήποτε τίμημα.
Προσέχτε εδώ πώς κατέρρευσε η πρώτη κατηγορία εναντίον μου! Διαβάστε με προσοχή το άρθρο της εφημερίδας ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, η οποία τα στοιχεία τα πήρε από τη ΓΑΔΑ.
Η Ασφάλεια διοχέτευσε την πληροφορία ότι το "δαχτυλικό αποτύπωμα" με το τηλέφωνο της δικηγόρου Ο. Π. από το Ηράκλειο ήταν βαλμένο από εμένα!!!! Στην πορεία όμως η δικηγόρος πληροφορήθηκε από το σύντροφό της ότι το τηλέφωνο το τοποθέτησε στην πορνοσελίδα η Χ. Π. Νοσηλεύτρια από το Ηράκλειο της Κρήτης, η οποία ήταν πριν φίλη του συντρόφου της και προέβη σε μήνυση εναντίον της.
Στη συνέχεια οι "ειδικευμένοι στη διερεύνηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος αστυνομικοί" που αποφάνθηκαν ότι εγώ είχα τοποθετήσει το τηλέφωνο της δικηγόρου (που την ήξερα αλήθεια; ) έλαβαν από εταιρεία του Ηρακλείου PHAISTOS NETWORKS A.E. έγγραφο που τους πληροφόρησε ότι το σχόλιο με το τηλέφωνο της δικηγόρου το είχε τοποθετήσει η Χ.Π. με το ψευδώνυμο Nana69 από υπολογιστή και τηλέφωνο του Ηρακλείου Κρήτης!
Και όμως με πήγαιναν για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ το οποίο δε τους βγήκε. Έκαναν λάθος τόσο σοβαρό οι "ειδικευμένοι" αυτοί αστυνομικοί; Σε τι αλήθεια είναι ειδικευμένοι; Να το ξαναπώ; ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ!
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ
«Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Λέτε;
Κυνήγι τώρα ...τρομο-μαγισσών και στο Ιντερνετ
Η Ε.Ε. θεσπίζει νέα αμφιλεγόμενα «τρομο-αδικήματα»
Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
Τα πιο σημαντικά από αυτά αφορούν:
1. Τη δημόσια πρόκληση για διάπραξη τρομοκρατικού αδικήματος. Ποινικοποιείται η διάθεση ή η με οποιονδήποτε άλλον τρόπο διάδοση μηνυμάτων στο κοινό, με στόχο να παρακινήσει κάποιους στη διάπραξη εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία. Είναι τελείως αδιάφορο εάν το επίμαχο μήνυμα συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ των τρομοκρατικών εγκλημάτων. Αρκεί απλώς να απειλείται ο κίνδυνος διάπραξής τους!
2. Τη στρατολόγηση για πράξεις τρομοκρατίας. Αφορά όσους ζητούν ή προτρέπουν άλλους στη διάπραξη συγκεκριμένων τρομο-εγκλημάτων.
3. Την εκπαίδευση για τρομοκρατία. Τιμωρείται όποιος εσκεμμένα προμηθεύει σε άλλους οδηγίες για κατασκευή εκρηκτικών, άλλων επικίνδυνων ουσιών ή ειδικών τεχνικών, με στόχο τη διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών.
Οι νέες κατηγορίες αδικημάτων θα προστεθούν στην ήδη υπάρχουσα, από το 2002, λίστα εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία, και τα οποία όλες οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. οφείλουν να τιμωρούν. Η Ελλάδα ενσωμάτωσε με νόμο, το 2004, την αρχική λίστα των 22 τρομο-εγκλημάτων στο εσωτερικό της δίκαιο.
Στη λίστα αυτή, εκτός των τριών παραπάνω νέων αδικημάτων, θα προστεθούν και άλλα τρία, αμιγώς ποινικά εγκλήματα, που η απόφαση-πλαίσιο της Ε.Ε. είχε παραλείψει τότε. Είναι τα εγκλήματα της διακεκριμένης κλοπής, της εκβίασης και της κατασκευής και χρήσης πλαστού διοικητικού εγγράφου, με σκοπό την τέλεση τρομοκρατικών πράξεων.
Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται από τους νομικούς στο αδίκημα της «δημόσιας πρόκλησης» για τέλεση πράξεων τρομοκρατίας, καθώς ο ορισμός που δίδεται από το σχέδιο της νέας απόφασης-πλαίσιο θεωρείται ιδιαιτέρως ευρύς.
Οπως παρατηρεί η ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Statewatch», ο ορισμός αυτής ως τρομο-αδικήματος θα μπορούσε να οδηγήσει ευθέως στην ποινικοποίηση της έκφρασης πολιτικών απόψεων (π.χ. για την έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή), ακόμη και αν οι απόψεις αυτές δεν δικαιολογούν πράξεις τρομοκρατίας. Θα είναι αρκετό ίσως για τις Αρχές να πιθανολογήσουν ότι υπάρχει «κίνδυνος» να συμβούν οι πράξεις αυτές!
Η επίσημη δικαιολογία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ότι πρέπει να υπάρξει αποτελεσματικός έλεγχος στο Ιντερνετ, το οποίο δυστυχώς εκμεταλλεύονται οι τρομοκράτες για να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν «τοπικούς οπαδούς» τους. «Το μετατρέπουν έτσι σε εικονικό (virtual) κέντρο εκπαίδευσης υποψήφιων τρομοκρατών», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση της νέας απόφασης-πλαίσιο, που επιδιώκει την εφαρμογή των πρακτικών και νομικών χειρισμών από όλα τα κράτη-μέλη.
Αυτό που επιδιώκεται μέσα από τη γενικευμένη επιτήρηση του Διαδικτύου είναι να ελεγχθεί η ελεύθερη ροή πληροφοριών, καθώς θεωρείται σημαντική πηγή «ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και στρατολόγησης νέων σε ηλικία τρομοκρατών».
Την καθιέρωση των ίδιων ακριβώς εγκλημάτων προβλέπει και η πρόσφατη Σύμβαση για την Πρόληψη της Τρομοκρατίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, την οποία έχει υπογράψει η Ελλάδα από το 2005. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης Σωτ. Χατζηγάκης, η κυβέρνηση προτίθεται να την επικυρώσει σύντομα, μετατρέποντας σε εσωτερικό δίκαιο και τα αδικήματα έκφρασης γνώμης που περιλαμβάνονται σ' αυτήν.
Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά: η Ευρωπαϊκή Σύμβαση θέτει δικλίδες ασφαλείας, ορίζοντας ρητά ότι η ποινικοποίηση των παραπάνω αδικημάτων δεν μπορεί να γίνεται χωρίς σεβασμό στην ελευθερία έκφρασης, στο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και στην ανεξιθρησκία, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Διεθνή Σύμβαση Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Αντίθετα, στη πρόταση της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα θεμελιώδη αυτά ανθρώπινα δικαιώματα. Απλώς, σε μια παράγραφο διευκρινίζεται ότι τα νέα αδικήματα δεν αφορούν τη διάδοση επιστημονικών, ακαδημαϊκών ή δημοσιογραφικών πληροφοριών. Αόριστη και ασαφής είναι και η αναφορά ότι «η δημόσια έκφραση ριζοσπαστικών, πολεμικών ή αντιτιθέμενων απόψεων επί ευαίσθητων πολιτικών ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατίας, δεν ποινικοποιούνται». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/11/2007
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Βλέπε: Οι Ιαβέρηδες της ΓΑΔΑ συνεχίζουν ακάθεκτοι το «έργο» τους
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4148
Να πως κατέρρευσε η κατηγορία για κακούργημα!!! Ελευθεροτυπία, 23/11/2002) Καθημερινές ιστορίες δουλεμπορίου "Υπάρχει κάποιος αδιάφθορος να βάλει το νυστέρι (Π. Βήχος, «Νέα Προοπτική», 5/9/1998) Η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει άρθρο του ΙΟΥ για το ζήτημα της καταγγελίας μου για ύπαρξη σωματεμπόρων στη Σαντορίνη με τη συμμετοχή αστυνομικών και τη δίωξη (τότε) εναντίον μου. Στις 25/11/2002 (δύο ημέρες μετά δηλαδή) η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κάνει έφοδο στο σπίτι μου, κατάσχει το σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου, αρνούνται να μου δώσουν αντίγραφο του περιεχομένου στο δίσκο ώστε να κατοχυρώνομαι κι εγώ και αυτοί ότι δε θα προστεθεί τίποτα ενοχοποιητικό μέσα στο δίσκο, ούτε εγώ θα μπορώ να ισχυριστώ ότι προστέθηκε… Είχαν τους λόγους τους!
Βήχος Παναγιώτης
Εδώ υπάρχουν σκαναρισμένα έγγραφα και εφημερίδες
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4194&mode=thread&order=0&thold=0
Μου αρνούνται το δικαίωμα να έχω μαζί μου δικηγόρο γιατί δεν με έπαιρναν (είπαν) σαν κατηγορούμενο αλλά σαν…μάρτυρα!!! Σαν μάρτυρας προσήχθηκα στη ΓΑΔΑ με την απειλή οπλισμένων αστυνομικών, με συμμετοχή μιας εισαγγελέως και του ιδίου του υπεύθυνου της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος!!! Αυτό που δε σκέφθηκα τότε ήταν «γιατί ήρθαν κατευθείαν σε μένα, αφού το τηλέφωνο που υποτίθεται ότι έμπαινα ή δημιούργησα τις πορνοσελίδες δεν ήταν καν στο όνομά μου; Ε; Ούτε ο υπολογιστής ήταν αγορασμένος από μένα και στο όνομά μου!!! Δώρο μου τον είχε κάνει συγκενικό μου πρόσωπο! Και όμως ο εισαγγελέας εμένα διέταξε να προσαγάγουν στην ασφάλεια! Αυτά δε τα έχω πει μέχρι σήμερα, όπως και πολλά άλλα. Όχι γιατί φοβάμαι. Αλλά γιατί όλοι αυτοί που με έχουν βάλλει στο στόχαστρό τους είναι ύπουλοι και άνανδροι.
Μου ζητάνε κατάθεση και αρνούνται – όπως τους ζήτησα - να τη δώσω την επόμενη ημέρα που θα έχω τα γυαλιά μου που δεν πρόλαβα να πάρω έτσι όπως με πήραν σηκωτό σχεδόν μέσα από το σπίτι μου ξυπνώντας με γιατί το προηγούμενο βράδυ εργαζόμουν στο νυχτερινό κέντρο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ.
Έτσι την ολιγόλογη κατάθεση που έδωσα δεν μπορούσα να τη διαβάσω και μου τη διάβασε ο ανακριτής μου. Καμία σχέση όμως δεν έχει αυτό που διαβάζω τώρα σαν κατάθεσή μου με αυτό που κατέθεσα! Στην απάντησή μου ότι έμπαινα σε πολλές ιστοσελίδες και ενδεχομένως να είχα μπει και σε κάποιες από αυτές που λένε, έγραψαν ότι ΕΓΡΑΦΑ σ’ αυτές τις ιστοσελίδες! Στην απάντησή μου ότι είμαι διαχειριστής στην ιστοσελίδα http://clubs.pathfinder.gr/MARJISMOS στον pathfinder με τον όνομα ΜΟΥΣΙΚOSYNUETIS http://profiles.pathfinder.gr/view/MOYSIKOSYNUETHS?rsKey=1194525890 έγραψαν ότι είπα πως είμαι διαχειριστής στις πορνοσελίδες με το όνομα…tsisa!!!
Δηλώνω ότι στον υπολογιστή μου δεν είχα ΤΙΠΟΤΑ από το περιεχόμενο που φαντάζομαι ότι θα είχαν οι σχετικές πορνοσελίδες. Δεν ξέρω αν προστέθηκε τίποτα από τους σκευωρούς, γιατί δεν αναφέρεται στα έγγραφα που έχω στα χέρια μου.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που μου είπαν στη Σαντορίνη όταν ρωτούσα για πληροφορίες ήταν ότι – όπως έγραψα και τότε στην καταγγελία μου στη ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ – «"Όλοι σε όσους μίλησα μου συνέστησαν να μη διανοηθώ να πω πουθενά ό,τι είδα και ό,τι άκουσα. Δεν τους κουνάει κανένας αυτούς εδώ, μου είπαν. Ο ίδιος ο διοικητής έχει γερές πλάτες. Και παλιότερα είχαν γίνει καταγγελίες εναντίον του, αλλά ο κύριος διοικητής παραμένει στη θέση του. Θα σε βγάλουν τρελό. [...] Έχουν τον τρόπο τους αυτοί να κλείνουν τα στόματα". http://politikokafeneio.com/somatemporoi/somatemporoi.htm
Όχι το δικό μου, όμως, με οποιοδήποτε τίμημα.
Προσέχτε εδώ πώς κατέρρευσε η πρώτη κατηγορία εναντίον μου! Διαβάστε με προσοχή το άρθρο της εφημερίδας ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, η οποία τα στοιχεία τα πήρε από τη ΓΑΔΑ.
Η Ασφάλεια διοχέτευσε την πληροφορία ότι το "δαχτυλικό αποτύπωμα" με το τηλέφωνο της δικηγόρου Ο. Π. από το Ηράκλειο ήταν βαλμένο από εμένα!!!! Στην πορεία όμως η δικηγόρος πληροφορήθηκε από το σύντροφό της ότι το τηλέφωνο το τοποθέτησε στην πορνοσελίδα η Χ. Π. Νοσηλεύτρια από το Ηράκλειο της Κρήτης, η οποία ήταν πριν φίλη του συντρόφου της και προέβη σε μήνυση εναντίον της.
Στη συνέχεια οι "ειδικευμένοι στη διερεύνηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος αστυνομικοί" που αποφάνθηκαν ότι εγώ είχα τοποθετήσει το τηλέφωνο της δικηγόρου (που την ήξερα αλήθεια; ) έλαβαν από εταιρεία του Ηρακλείου PHAISTOS NETWORKS A.E. έγγραφο που τους πληροφόρησε ότι το σχόλιο με το τηλέφωνο της δικηγόρου το είχε τοποθετήσει η Χ.Π. με το ψευδώνυμο Nana69 από υπολογιστή και τηλέφωνο του Ηρακλείου Κρήτης!
Και όμως με πήγαιναν για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ το οποίο δε τους βγήκε. Έκαναν λάθος τόσο σοβαρό οι "ειδικευμένοι" αυτοί αστυνομικοί; Σε τι αλήθεια είναι ειδικευμένοι; Να το ξαναπώ; ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ!
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ
«Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Λέτε;
Κυνήγι τώρα ...τρομο-μαγισσών και στο Ιντερνετ
Η Ε.Ε. θεσπίζει νέα αμφιλεγόμενα «τρομο-αδικήματα»
Είσαι άραγε από αυτούς τους ανήσυχους τύπους που ψάχνουν στο Ιντερνετ ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες και πληροφορίες, με ριζοσπαστικές απόψεις για φλέγοντα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα; Στέλνεις μήπως τις διευθύνσεις αυτές με e-mail σε άλλους ή σχολιάζεις δηκτικά και επιθετικά διάφορα γεγονότα της επικαιρότητας σε δικό σου ή ξένο blog; Καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να είσαι περισσότερο προσεκτικός.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ
Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν ήδη θέσει υπό ασφυκτική παρακολούθηση τον κυβερνοχώρο και δεν αποκλείεται να βρεθείς ξαφνικά αλυσοδεμένος, ως σκληρός τρομοκράτης, κατηγορούμενος για εγκλήματα που δεν είχες καν φανταστεί!
Το άκρως επικίνδυνο κυνήγι «τρομο-μαγισσών» επεκτείνεται, επισήμως πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Στόχος των νέων «τρομο-κυνηγών» είναι ο εντοπισμός των κρυμμένων θυλάκων «τρομοκρατών» που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ για την προώθηση των εγκλημάτων τους. Πολλοί εκτιμούν, όμως, ότι τα πραγματικά θύματα της νέας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας θα είναι τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας, τίθεται υπό αμφισβήτηση (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση) η ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών.
Λίγες μόλις ημέρες μετά την κατάθεση από την κυβέρνηση νομοσχεδίου που αναθέτει στην ΕΥΠ την «επιτήρηση» του Διαδικτύου για την πάταξη των κυβερνοεγκλημάτων, αποκαλύπτεται ότι οι χώρες της Ε.Ε. (μαζί και η Ελλάδα) προχωρούν ακάθεκτες στη θέσπιση νέων, αμφιλεγόμενων «τρομο-αδικημάτων».
Τα πιο σημαντικά από αυτά αφορούν:
1. Τη δημόσια πρόκληση για διάπραξη τρομοκρατικού αδικήματος. Ποινικοποιείται η διάθεση ή η με οποιονδήποτε άλλον τρόπο διάδοση μηνυμάτων στο κοινό, με στόχο να παρακινήσει κάποιους στη διάπραξη εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία. Είναι τελείως αδιάφορο εάν το επίμαχο μήνυμα συνηγορεί άμεσα ή έμμεσα υπέρ των τρομοκρατικών εγκλημάτων. Αρκεί απλώς να απειλείται ο κίνδυνος διάπραξής τους!
2. Τη στρατολόγηση για πράξεις τρομοκρατίας. Αφορά όσους ζητούν ή προτρέπουν άλλους στη διάπραξη συγκεκριμένων τρομο-εγκλημάτων.
3. Την εκπαίδευση για τρομοκρατία. Τιμωρείται όποιος εσκεμμένα προμηθεύει σε άλλους οδηγίες για κατασκευή εκρηκτικών, άλλων επικίνδυνων ουσιών ή ειδικών τεχνικών, με στόχο τη διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών.
Οι νέες κατηγορίες αδικημάτων θα προστεθούν στην ήδη υπάρχουσα, από το 2002, λίστα εγκλημάτων που σχετίζονται με την τρομοκρατία, και τα οποία όλες οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. οφείλουν να τιμωρούν. Η Ελλάδα ενσωμάτωσε με νόμο, το 2004, την αρχική λίστα των 22 τρομο-εγκλημάτων στο εσωτερικό της δίκαιο.
Στη λίστα αυτή, εκτός των τριών παραπάνω νέων αδικημάτων, θα προστεθούν και άλλα τρία, αμιγώς ποινικά εγκλήματα, που η απόφαση-πλαίσιο της Ε.Ε. είχε παραλείψει τότε. Είναι τα εγκλήματα της διακεκριμένης κλοπής, της εκβίασης και της κατασκευής και χρήσης πλαστού διοικητικού εγγράφου, με σκοπό την τέλεση τρομοκρατικών πράξεων.
Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται από τους νομικούς στο αδίκημα της «δημόσιας πρόκλησης» για τέλεση πράξεων τρομοκρατίας, καθώς ο ορισμός που δίδεται από το σχέδιο της νέας απόφασης-πλαίσιο θεωρείται ιδιαιτέρως ευρύς.
Οπως παρατηρεί η ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Statewatch», ο ορισμός αυτής ως τρομο-αδικήματος θα μπορούσε να οδηγήσει ευθέως στην ποινικοποίηση της έκφρασης πολιτικών απόψεων (π.χ. για την έκρυθμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή), ακόμη και αν οι απόψεις αυτές δεν δικαιολογούν πράξεις τρομοκρατίας. Θα είναι αρκετό ίσως για τις Αρχές να πιθανολογήσουν ότι υπάρχει «κίνδυνος» να συμβούν οι πράξεις αυτές!
Η επίσημη δικαιολογία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ότι πρέπει να υπάρξει αποτελεσματικός έλεγχος στο Ιντερνετ, το οποίο δυστυχώς εκμεταλλεύονται οι τρομοκράτες για να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν «τοπικούς οπαδούς» τους. «Το μετατρέπουν έτσι σε εικονικό (virtual) κέντρο εκπαίδευσης υποψήφιων τρομοκρατών», αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση της νέας απόφασης-πλαίσιο, που επιδιώκει την εφαρμογή των πρακτικών και νομικών χειρισμών από όλα τα κράτη-μέλη.
Αυτό που επιδιώκεται μέσα από τη γενικευμένη επιτήρηση του Διαδικτύου είναι να ελεγχθεί η ελεύθερη ροή πληροφοριών, καθώς θεωρείται σημαντική πηγή «ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και στρατολόγησης νέων σε ηλικία τρομοκρατών».
Την καθιέρωση των ίδιων ακριβώς εγκλημάτων προβλέπει και η πρόσφατη Σύμβαση για την Πρόληψη της Τρομοκρατίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, την οποία έχει υπογράψει η Ελλάδα από το 2005. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Δικαιοσύνης Σωτ. Χατζηγάκης, η κυβέρνηση προτίθεται να την επικυρώσει σύντομα, μετατρέποντας σε εσωτερικό δίκαιο και τα αδικήματα έκφρασης γνώμης που περιλαμβάνονται σ' αυτήν.
Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά: η Ευρωπαϊκή Σύμβαση θέτει δικλίδες ασφαλείας, ορίζοντας ρητά ότι η ποινικοποίηση των παραπάνω αδικημάτων δεν μπορεί να γίνεται χωρίς σεβασμό στην ελευθερία έκφρασης, στο δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και στην ανεξιθρησκία, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Διεθνή Σύμβαση Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
Αντίθετα, στη πρόταση της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα θεμελιώδη αυτά ανθρώπινα δικαιώματα. Απλώς, σε μια παράγραφο διευκρινίζεται ότι τα νέα αδικήματα δεν αφορούν τη διάδοση επιστημονικών, ακαδημαϊκών ή δημοσιογραφικών πληροφοριών. Αόριστη και ασαφής είναι και η αναφορά ότι «η δημόσια έκφραση ριζοσπαστικών, πολεμικών ή αντιτιθέμενων απόψεων επί ευαίσθητων πολιτικών ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης και της τρομοκρατίας, δεν ποινικοποιούνται». Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/11/2007
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=19671128
Βλέπε: Οι Ιαβέρηδες της ΓΑΔΑ συνεχίζουν ακάθεκτοι το «έργο» τους
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4148
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007
H EMMA GOLDMAN ΓIA TON OKTΩBPH TOY 1917
H EMMA GOLDMAN ΓIA TON OKTΩBPH TOY 1917
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ
Η Οκτωβριανή Επανάσταση ξεσήκωσε εναντίον της τα πυρά της παγκόσμιας μπουρζουαζίας. Ομως, κέρδισε την υποστήριξη της εργατικής τάξης και των λαών όλου του κόσμου. Ακόμη και τα πιο φωτεινά μυαλά του αναρχισμού υποστήριξαν τη μπολσεβίκικη επανάσταση. Παρακάτω δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος μιας μικρής μπροσούρας που έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν, η «μητέρα» του αναρχισμού υπερασπιζόμενη τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Τρότσκι και τη Ρωσική Επανάσταση, ακόμα και ενάντια σε αναρχικούς, όπως ο Κροπότκιν που είχε κρατήσει πατριωτική θέση στον πόλεμο. (5ον ΑΡΘΡΟ) Mπορείτε να διαβάσετε: Γ. Μηλιός, «Η κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ως κριτική της Αριστεράς» Σχολιασμός: Δ. Μπελαντής , Τ. Κυπριανίδης, «H μετατόπιση της ανυπόστατης χάραξης» Σχολιασμός: Σ. Σακελλαρόπουλος , Σ. Μιχαήλ, «Ο Μαρξ χωρίς Ρουσώ» Σχολιασμός: Π. Σωτήρης , Α. Μπαλτάς, «Ισχύς και εξουσία» , Γ. Φουρτούνης, «Σχετικά με την έννοια του τρόπου παραγωγής και τον αναστοχασμό της» Σχολιασμός: Χ. Βαλλιάνος , Δ. Δημούλης, «Στιγμές οικοδόμησης της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους» Σχολιασμός: Δ. Χριστόπουλος .
(Πατήστε εδώ: http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192&mode=thread&order=0&thold=0
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
H Έμμα Γκόλντμαν θεωρεί ότι οι Μπολσεβίκοι, αν και Μαρξιστές είναι "αναρχικοί στην πράξη" και συμφωνεί με κάθε ενέργεια που είχαν πάρει ως και το 1918 που γράφτηκε το κείμενο αυτό. Ήταν η εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι των αναρχικών υπεράσπιζε τους Μπολσεβίκους σ? ολόκληρο τον κόσμο. Η στάση τους άλλαξε μετά τα τραγικά γεγονότα της Κρονστάνδης, όπου η πλειοψηφία των αναρχικών έγιναν αντιμπολσεβίκοι με μια ηρωική μειοψηφία να γίνονται κομμουνιστές ή «σοβιετικοί αναρχικοί», όπως τους αποκαλούσαν περιφρονητικά οι υπόλοιποι αναρχικοί. Μερικοί από τους σημαντικότερους «σοβιετικούς αναρχικούς» ήταν οι Σερζ, Σαμπλίν, Νιν, Μαουρίν, Ροσμέρ, Μονάτ κ.λ.π. Κριτική στην μετέπειτα στάση της Γκόλντμαν άσκησε ο συνδικαλιστής Χέϊγουντ, ένα κείμενο, που ελπίζουμε να παρουσιάσουμε αργότερα.
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
Αφιερώνεται, ως η τελευταία συνεισφορά μου προτού μεταβώ στη φυλακή της πόλης Τζέφερσον για δυο χρόνια, στους Μπολσεβίκους της Ρωσίας ως εκτίμηση του λαμπρού τους έργου και της έμπνευσής τους στην αφύπνιση του Μπολσεβικισμού στην Αμερική.
Και όμως είναι μεγίστης σημασίας ο λαός της Αμερικής να κατανοήσει την αληθινή σημασία των Μπολσεβίκων, της καταγωγής τους και του ιστορικού παρασκηνίου, που καθιστά τη θέση τους και την πρόκληση τους στον κόσμο τόσο σημαντική για τις μάζες.
Μπολσεβίκοι, είναι ο όρος στο πληθυντικό εκείνων των επαναστατών που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων και που επιμένουν στα μάξιμουμ κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα γι? αυτές τις ομάδες.
Σ? ένα Σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1903, οι ακραίοι επαναστάτες, ανυπόμονοι από την ολοένα και μεγαλύτερη τάση συμβιβασμού και μεταρρύθμισης μέσα στο κόμμα, οργάνωσαν την Μπολσεβίκικη πτέρυγα εναντίον αυτών που είναι γνωστοί ως Μενσεβίκοι ή της ομάδας που είναι ικανοποιημένη να κινείται αργά, να κερδίζει μεταρρυθμίσεις βήμα βήμα. Ο Νικολάϊ Λένιν και αργότερο ο Τρότσκι αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες στον διαχωρισμό και από τότε έχουν εργαστεί ακατάπαυστα για την οικοδόμηση του Μπολσεβίκικου κόμματος πάνω σε καθαρά επαναστατικές γραμμές διατηρώντας όμως ταυτόχρονα τη Μαρξιστική θεωρητική λογική τους.
Στη συνέχεια ήρθε το θαύμα των θαυμάτων, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 που για τους πολιτικούς μέσα και έξω από τις διάφορες Σοσιαλιστικές ομάδες σήμαινε την ανατροπή του Τσάρου και τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ή ημισοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο Λένιν και ο Τρότσκι με τους συντρόφους τους, είδαν βαθύτερα στη φύση της επανάστασης και βλέποντας, είχαν τη σοφία να απαντήσουν ?όχι τόσο στις δικές τους θεωρητικές τάσεις όσο στις επιτακτικές ανάγκες του ίδιου του αφυπνιζόμενου Ρωσικού λαού.
Έτσι, η Ρωσική Επανάσταση είναι ένα θαύμα από πολλές απόψεις. Μεταξύ των άλλων εκπληκτικών παράδοξων, έχουμε και το φαινόμενο Μαρξιστές Σοσιαλδημοκράτες, ο Λένιν και ο Τρότσκι, να υιοθετούν Αναρχικές Επαναστατικές Τακτικές ενώ οι Αναρχικοί Κροπότκιν, Τσερκέσοφ, Τσαϊκόφσκι να απαρνούνται αυτές τις τακτικές και να πέφτουν στη Μαρξική λογική, που όλη τους τη ζωή είχαν αποποιηθεί ως «Γερμανική μεταφυσική».
Η Ρωσική Επανάσταση είναι πράγματι ένα θαύμα. Αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο ασήμαντες είναι όλες οι θεωρίες σε σύγκριση με την πραγματικότητα της επαναστατικής αφύπνισης του λαού.
Οι Μπολσεβίκοι του 1903, αν και επαναστάτες, υποστήριζαν τη Μαρξιστική θεωρία αναφορικά με τη βιομηχανοποίηση της Ρωσίας και την ιστορική αποστολή της μπουρζουαζίας ως μια αναγκαία εξελικτική διαδικασία προτού οι Ρωσικές μάζες μπορέσουν να βγουν στο προσκήνιο από μόνες τους. Οι Μπολσεβίκοι του 1918 δεν πιστεύουν πια στoν προκαθορισμένo ρόλο της μπουρζουαζίας. Έχουν προχωρήσει πάρα πολύ από τα κύματα της Επανάστασης έως το σημείο που υποστήριζαν οι Αναρχικοί από την εποχή του Μπακούνιν, δηλαδή ότι μόλις οι μάζες συνειδητοποιήσουν την οικονομική τους δύναμη, φτιάχνουν την ιστορία τους και δεν χρειάζεται να είναι δεμένες από τις παραδόσεις και τις διαδικασίες ενός νεκρού παρελθόντος, που ?όπως και οι μυστικές συνθήκες- δημιουργούνται γύρω από στρογγυλά τραπέζια και δεν υπαγορεύονται από την ίδια τη ζωή.
Με άλλα λόγια, οι Μπολσεβίκοι σήμερα εκπροσωπούν όχι απλά μια περιορισμένη ομάδα θεωρητικών αλλά μια Ρωσία αναγεννημένη και ηρωική. Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα αποκτούσαν ποτέ τη σημερινή σπουδαιότητά τους αν απλά εξέφραζαν ξηρές και άκαμπτες φόρμουλες. Άκουγαν από κοντά την καρδιά του Ρωσικού λαού, που αν και στερούμενος ευχέρειας λόγου, γνωρίζει πως να παρουσιάζει τα αιτήματά του πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω της πράξης. Το γεγονός αυτό όμως, δεν μειώνει τη σπουδαιότητα του Λένιν και του Τρότσκι και των άλλων ηρωικών μορφών που εμπνέουν δέος στον κόσμο με την προσωπικότητα τους, το προφητικό τους όραμα και το έντονο επαναστατικό τους πνεύμα.
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ο Τρότσκι και ο Λένιν κατηγορήθηκαν ως Γερμανοί πράκτορες, που εργάζονται για τον Κάιζερ. Μόνο αυτοί που επηρεάζονται ακόμα από τα ψέματα των εφημερίδων, που δεν γνωρίζουν τίποτα για τους δυο ανθρώπους, πιστεύουν τέτοιες κατηγορίες. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να έχουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο ή φθηνό από το να αποκαλείς κάποιον «Γερμανό πράκτορα» επειδή αρνείται να πιστέψει στην ηχηρή φράση «να κάνουμε τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία», με τη Δημοκρατία μαστιγωμένη στην Τάλσα, λιντσαρισμένη στην Μπουτ, κλεισμένη στη φυλακή και εξοργισμένη και εξορισμένη από τις ακτές μας.
Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν χρειάζονται υπεράσπιση. Ναι είναι καλό να επιστήσουμε την προσοχή των εύπιστων, των οποίων οι καθημερινές εφημερίδες «δεν μπορούν να πουν ένα ψέμα», ότι όταν ο Τρότσκι ήταν στην Αμερική, ζούσε σ? ένα φτηνό διαμέρισμα και ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε αρκετά για να ζήσει. Βέβαια, του πρόσφεραν μια άνετη θέση σε μια από τις επιτυχημένες εβραϊκές καθημερινές εφημερίδες, με την προϋπόθεση ότι θα μάθει να συμβιβάζεται και να χαλιναγωγήσει τον επαναστατικό του ζήλο. Ο Τρότσκι προτίμησε τη φτώχεια και το δικαίωμα να κρατήσει τον αυτοσεβασμό του. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία, στην αρχή της επανάστασης, οι φίλοι του συνεισέφεραν για να καλυφθούν τα ναύλα του ? τόσα πολλά κέρδιζε ο Τρότσκι ως «Γερμανός πράκτορας».
Αναφορικά με τον Λένιν, ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μακρά, ακατάπαυστη πάλη για τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, φθάνει στα επαναστατικά ιδανικά του μέσω κληρονομιάς. Ο αδερφός του εκτελέστηκε με διαταγή του Τσάρου. Έτσι ο Λένιν έχει ένα προσωπικό καθώς και καθολικό λόγο να μισεί την απολυταρχία και να αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ρωσίας. Τι παραλογισμός να κατηγορείς έναν άνθρωπο σαν αυτόν για συμπάθεια με το γερμανικό ιμπεριαλισμό! Ακόμα όμως και οι φαφλατάδες κατήγοροι του Λένιν και του Τρότσκι έχουν σιωπήσει από τις πανίσχυρες προσωπικότητες και την αδιάφθορη ηθική ακεραιότητα αυτών των μεγάλων μορφών της Επανάστασης.
Από μια άποψη δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι στην Αμερική δεν κατανοούν τους Μπολσεβίκους. Η Ρωσική Επανάσταση παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα για το αμερικάνικο μυαλό. Χωρίς ίχνος κατανόησης των δικών του επαναστατικών παραδόσεων και πάντα καταβεβλημένος μπροστά στην μεγαλοπρέπεια του Κράτους, ο μέσος Αμερικάνος έχει εκπαιδευτεί να πιστεύει ότι η Επανάσταση δεν δικαιολογείται στη χώρα του και στην «σκοτεινότατη Ρωσία» πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό να ξεφορτωθούμε το Τσάρο, με την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιούνταν με ευπρεπές τρόπο και με ευλαβικές συγγνώμες προς τον απόλυτο εξουσιαστή. Και φυσικά τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μια σταθερή κυβέρνηση, όπως η δική μας, ο Ρωσικός λαός οφείλει να «συμπαραταχθεί πίσω από τον Πρόεδρο».
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη όταν ο Ρωσικός λαός, αφού εκδίωξε τον Τσάρο, κατέστρεψε τον ίδιο το θρόνο και έστειλε τους φιλελεύθερους Μιλιούκοφ και Λβοφ και ακόμα και το Σοσιαλιστή Κερένσκι, στην κατεύθυνση που είχε πάρει ο Τσάρος. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τους Μπολσεβίκους, που διακήρυξαν ότι είναι εναντίον βασιλιάδων και αφεντάδων. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το δημοκρατικό μυαλό των Αμερικάνων.
Ευτυχώς για τη Ρωσία, οι άνθρωποί της ποτέ δεν απόλαυσαν τις ευλογίες της Δημοκρατίας με τις θεσμοποιημένες, νομιμοποιημένες, κατηγοριοποιημένες αξίες της εκπαίδευσης, οι οποίες όλες είναι «προκατασκευασμένες και περιπλέκονται μόλις κάποιος ξεκινήσει με τον πρώτο κόμπο».
Οι Ρώσοι είναι ένας εκφραστικός λαός με αδιάφθορο μυαλό. Η επανάσταση γι? αυτούς ποτέ δεν σήμαινε απλά μετατόπιση της πολιτικής σκηνής, την ανατροπή ενός απολυτάρχη μ? έναν άλλο. Ο Ρωσικός λαός έχει διδαχθεί για περίπου εκατό χρόνια ?όχι στα αποπνιχτικά σχολεία από στείρους δασκάλους και ξεπερασμένα εγχειρίδια αλλά από τους μεγάλους τους επαναστάτες μάρτυρες, τα πιο ευγενικά πνεύματα που έχει γνωρίσει ο κόσμος? ότι Επανάσταση σημαίνει ουσιαστική κοινωνική και οικονομική αλλαγή, κάτι που έχει τις ρίζες του στις ανάγκες και τις ελπίδες του λαού και που δεν θα τερματιστεί παρά μόνο όταν οι απόκληροι της γης βρουν τον εαυτό τους. Με μια λέξη, ο Ρωσικός λαός είδε στην ανατροπή της απολυταρχίας την αρχή και όχι το τέλος της Επανάστασης.
Περισσότερο από την τυραννία του Τσάρου, ο μουζίκος μισούσε την τυραννία του φοροεισπράκτορα που έστελνε ο γαιοκτήμονας για να του κλέψει την τελευταία του αγελάδα ή το άλογο και τέλος την ίδια τη γη ή για να τον μαστιγώσει και να τον σύρει στη φυλακή, όταν δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους του. Τι σήμαινε για τον μουζίκο η εκδίωξη του Τσάρου από το θρόνο, αν ο άμεσος εχθρός του, ο Μπαρίν (αφέντης) συνέχιζε ακόμα να κατέχει το κλειδί στη ζωή ? τη γη; Η Ματούσκα Ζέμλια (Μητέρα Γη) είναι το χαϊδευτικό όνομα που μόνο η ρωσική γλώσσα έχει για τη γη. Για το ρώσο η γη είναι το παν, αυτή που χαρίζει ζωή και χαρά, η καλλιεργήτρια, η αγαπημένα Ματούσκα (Μητερούλα).
Η Ρωσική Επανάσταση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα γι? αυτόν παρά μόνο αν ελευθερώσει τη γη και δίπλα στον εκθρονισμένο Τσάρο βρεθεί και ο «σύντροφος» του, ο εκθρονισμένος γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής. Αυτό εξηγεί το ιστορικό παρασκήνιο των Μπολσεβίκων, την οικονομική και κοινωνική δικαιολόγησή τους. Είναι πανίσχυροι μόνο επειδή εκπροσωπούν το λαό. Τη στιγμή που θα σταματήσουν να το κάνουν, θα χαθούν, όπως αναγκαστικά χάθηκε και η Προσωρινή Κυβέρνηση και ο Κερένσκι. Άλλωστε ο Ρωσικός λαός δεν θα είναι ικανοποιημένος, ούτε και ο Μπολσεβικισμός θα παύσει, έως ότου η γη και τα μέσα ζωής γίνουν η κληρονομιά των παιδιών της Ρωσίας. Έχουν αποφασίσει για πρώτη φορά εδώ και αιώνες ότι θα ακουστούν και ότι οι φωνές τους θα φθάσουν στην καρδιά όχι των κυρίαρχων τάξεων ?γνωρίζουν ότι αυτές δεν έχουν καρδιά ? αλλά στην καρδιά των λαών όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σ? αυτό ακριβώς έγκειται η βαθιά σημασία και σπουδαιότητα της Ρωσικής Επανάστασης, όπως συμβολίζεται από τους Μπολσεβίκους.
Ξεκινώντας από την ιστορική προϋπόθεση πως όλοι οι πόλεμοι είναι καπιταλιστικοί και ότι οι μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον στην ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των εκμεταλλευτών τους, είναι απολύτως συνεπές για τους Μπολσεβίκους να επιμείνουν πάνω στο ζήτημα της ειρήνης και να απαιτήσουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν αποζημιώσεις και προσαρτήσεις σ? αυτή την ειρήνη.
Πρώτα απ? όλα, η Ρωσία έχει αιμορραγήσει από ένα πόλεμο, τον οποίο διέταξε ο αιμοδιψής Τσάρος. Γιατί θα πρέπει να συνεχίζουν να θυσιάζουν τον ισχυρό ανδρικό πληθυσμό τους, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλύτερους σκοπούς, για την ανοικοδόμηση της Ρωσίας; Για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη δημοκρατία; Τι φάρσα! Μα οι λεγόμενες Δημοκρατίες δεν έχασαν τη συμπάθεια του Ρωσικού λαού όταν συνέδεσαν την τύχη τους με το μαστίγιο της Ρωσικής απολυταρχίας; Πως τολμούν να παραπονιούνται ότι η Ρωσία ποθεί την ειρήνη τώρα που έχει πετάξει από την πλάτη της με επιτυχία το βάρος αιώνων καταπίεσης!
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση Αρ. Μα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ
Η Οκτωβριανή Επανάσταση ξεσήκωσε εναντίον της τα πυρά της παγκόσμιας μπουρζουαζίας. Ομως, κέρδισε την υποστήριξη της εργατικής τάξης και των λαών όλου του κόσμου. Ακόμη και τα πιο φωτεινά μυαλά του αναρχισμού υποστήριξαν τη μπολσεβίκικη επανάσταση. Παρακάτω δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος μιας μικρής μπροσούρας που έγραψε η Έμμα Γκόλντμαν, η «μητέρα» του αναρχισμού υπερασπιζόμενη τους Μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Τρότσκι και τη Ρωσική Επανάσταση, ακόμα και ενάντια σε αναρχικούς, όπως ο Κροπότκιν που είχε κρατήσει πατριωτική θέση στον πόλεμο. (5ον ΑΡΘΡΟ) Mπορείτε να διαβάσετε: Γ. Μηλιός, «Η κριτική της Πολιτικής Οικονομίας ως κριτική της Αριστεράς» Σχολιασμός: Δ. Μπελαντής , Τ. Κυπριανίδης, «H μετατόπιση της ανυπόστατης χάραξης» Σχολιασμός: Σ. Σακελλαρόπουλος , Σ. Μιχαήλ, «Ο Μαρξ χωρίς Ρουσώ» Σχολιασμός: Π. Σωτήρης , Α. Μπαλτάς, «Ισχύς και εξουσία» , Γ. Φουρτούνης, «Σχετικά με την έννοια του τρόπου παραγωγής και τον αναστοχασμό της» Σχολιασμός: Χ. Βαλλιάνος , Δ. Δημούλης, «Στιγμές οικοδόμησης της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους» Σχολιασμός: Δ. Χριστόπουλος .
(Πατήστε εδώ: http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192&mode=thread&order=0&thold=0
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
H Έμμα Γκόλντμαν θεωρεί ότι οι Μπολσεβίκοι, αν και Μαρξιστές είναι "αναρχικοί στην πράξη" και συμφωνεί με κάθε ενέργεια που είχαν πάρει ως και το 1918 που γράφτηκε το κείμενο αυτό. Ήταν η εποχή που ένα σημαντικό κομμάτι των αναρχικών υπεράσπιζε τους Μπολσεβίκους σ? ολόκληρο τον κόσμο. Η στάση τους άλλαξε μετά τα τραγικά γεγονότα της Κρονστάνδης, όπου η πλειοψηφία των αναρχικών έγιναν αντιμπολσεβίκοι με μια ηρωική μειοψηφία να γίνονται κομμουνιστές ή «σοβιετικοί αναρχικοί», όπως τους αποκαλούσαν περιφρονητικά οι υπόλοιποι αναρχικοί. Μερικοί από τους σημαντικότερους «σοβιετικούς αναρχικούς» ήταν οι Σερζ, Σαμπλίν, Νιν, Μαουρίν, Ροσμέρ, Μονάτ κ.λ.π. Κριτική στην μετέπειτα στάση της Γκόλντμαν άσκησε ο συνδικαλιστής Χέϊγουντ, ένα κείμενο, που ελπίζουμε να παρουσιάσουμε αργότερα.
ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
Αφιερώνεται, ως η τελευταία συνεισφορά μου προτού μεταβώ στη φυλακή της πόλης Τζέφερσον για δυο χρόνια, στους Μπολσεβίκους της Ρωσίας ως εκτίμηση του λαμπρού τους έργου και της έμπνευσής τους στην αφύπνιση του Μπολσεβικισμού στην Αμερική.
Και όμως είναι μεγίστης σημασίας ο λαός της Αμερικής να κατανοήσει την αληθινή σημασία των Μπολσεβίκων, της καταγωγής τους και του ιστορικού παρασκηνίου, που καθιστά τη θέση τους και την πρόκληση τους στον κόσμο τόσο σημαντική για τις μάζες.
Μπολσεβίκοι, είναι ο όρος στο πληθυντικό εκείνων των επαναστατών που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μεγαλύτερων κοινωνικών ομάδων και που επιμένουν στα μάξιμουμ κοινωνικά και οικονομικά αιτήματα γι? αυτές τις ομάδες.
Σ? ένα Σοσιαλδημοκρατικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1903, οι ακραίοι επαναστάτες, ανυπόμονοι από την ολοένα και μεγαλύτερη τάση συμβιβασμού και μεταρρύθμισης μέσα στο κόμμα, οργάνωσαν την Μπολσεβίκικη πτέρυγα εναντίον αυτών που είναι γνωστοί ως Μενσεβίκοι ή της ομάδας που είναι ικανοποιημένη να κινείται αργά, να κερδίζει μεταρρυθμίσεις βήμα βήμα. Ο Νικολάϊ Λένιν και αργότερο ο Τρότσκι αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες στον διαχωρισμό και από τότε έχουν εργαστεί ακατάπαυστα για την οικοδόμηση του Μπολσεβίκικου κόμματος πάνω σε καθαρά επαναστατικές γραμμές διατηρώντας όμως ταυτόχρονα τη Μαρξιστική θεωρητική λογική τους.
Στη συνέχεια ήρθε το θαύμα των θαυμάτων, η Ρωσική Επανάσταση του 1917 που για τους πολιτικούς μέσα και έξω από τις διάφορες Σοσιαλιστικές ομάδες σήμαινε την ανατροπή του Τσάρου και τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης ή ημισοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ο Λένιν και ο Τρότσκι με τους συντρόφους τους, είδαν βαθύτερα στη φύση της επανάστασης και βλέποντας, είχαν τη σοφία να απαντήσουν ?όχι τόσο στις δικές τους θεωρητικές τάσεις όσο στις επιτακτικές ανάγκες του ίδιου του αφυπνιζόμενου Ρωσικού λαού.
Έτσι, η Ρωσική Επανάσταση είναι ένα θαύμα από πολλές απόψεις. Μεταξύ των άλλων εκπληκτικών παράδοξων, έχουμε και το φαινόμενο Μαρξιστές Σοσιαλδημοκράτες, ο Λένιν και ο Τρότσκι, να υιοθετούν Αναρχικές Επαναστατικές Τακτικές ενώ οι Αναρχικοί Κροπότκιν, Τσερκέσοφ, Τσαϊκόφσκι να απαρνούνται αυτές τις τακτικές και να πέφτουν στη Μαρξική λογική, που όλη τους τη ζωή είχαν αποποιηθεί ως «Γερμανική μεταφυσική».
Η Ρωσική Επανάσταση είναι πράγματι ένα θαύμα. Αποδεικνύει κάθε μέρα πόσο ασήμαντες είναι όλες οι θεωρίες σε σύγκριση με την πραγματικότητα της επαναστατικής αφύπνισης του λαού.
Οι Μπολσεβίκοι του 1903, αν και επαναστάτες, υποστήριζαν τη Μαρξιστική θεωρία αναφορικά με τη βιομηχανοποίηση της Ρωσίας και την ιστορική αποστολή της μπουρζουαζίας ως μια αναγκαία εξελικτική διαδικασία προτού οι Ρωσικές μάζες μπορέσουν να βγουν στο προσκήνιο από μόνες τους. Οι Μπολσεβίκοι του 1918 δεν πιστεύουν πια στoν προκαθορισμένo ρόλο της μπουρζουαζίας. Έχουν προχωρήσει πάρα πολύ από τα κύματα της Επανάστασης έως το σημείο που υποστήριζαν οι Αναρχικοί από την εποχή του Μπακούνιν, δηλαδή ότι μόλις οι μάζες συνειδητοποιήσουν την οικονομική τους δύναμη, φτιάχνουν την ιστορία τους και δεν χρειάζεται να είναι δεμένες από τις παραδόσεις και τις διαδικασίες ενός νεκρού παρελθόντος, που ?όπως και οι μυστικές συνθήκες- δημιουργούνται γύρω από στρογγυλά τραπέζια και δεν υπαγορεύονται από την ίδια τη ζωή.
Με άλλα λόγια, οι Μπολσεβίκοι σήμερα εκπροσωπούν όχι απλά μια περιορισμένη ομάδα θεωρητικών αλλά μια Ρωσία αναγεννημένη και ηρωική. Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν θα αποκτούσαν ποτέ τη σημερινή σπουδαιότητά τους αν απλά εξέφραζαν ξηρές και άκαμπτες φόρμουλες. Άκουγαν από κοντά την καρδιά του Ρωσικού λαού, που αν και στερούμενος ευχέρειας λόγου, γνωρίζει πως να παρουσιάζει τα αιτήματά του πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω της πράξης. Το γεγονός αυτό όμως, δεν μειώνει τη σπουδαιότητα του Λένιν και του Τρότσκι και των άλλων ηρωικών μορφών που εμπνέουν δέος στον κόσμο με την προσωπικότητα τους, το προφητικό τους όραμα και το έντονο επαναστατικό τους πνεύμα.
Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που ο Τρότσκι και ο Λένιν κατηγορήθηκαν ως Γερμανοί πράκτορες, που εργάζονται για τον Κάιζερ. Μόνο αυτοί που επηρεάζονται ακόμα από τα ψέματα των εφημερίδων, που δεν γνωρίζουν τίποτα για τους δυο ανθρώπους, πιστεύουν τέτοιες κατηγορίες. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να έχουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο ή φθηνό από το να αποκαλείς κάποιον «Γερμανό πράκτορα» επειδή αρνείται να πιστέψει στην ηχηρή φράση «να κάνουμε τον κόσμο ασφαλή για τη δημοκρατία», με τη Δημοκρατία μαστιγωμένη στην Τάλσα, λιντσαρισμένη στην Μπουτ, κλεισμένη στη φυλακή και εξοργισμένη και εξορισμένη από τις ακτές μας.
Ο Λένιν και ο Τρότσκι δεν χρειάζονται υπεράσπιση. Ναι είναι καλό να επιστήσουμε την προσοχή των εύπιστων, των οποίων οι καθημερινές εφημερίδες «δεν μπορούν να πουν ένα ψέμα», ότι όταν ο Τρότσκι ήταν στην Αμερική, ζούσε σ? ένα φτηνό διαμέρισμα και ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε αρκετά για να ζήσει. Βέβαια, του πρόσφεραν μια άνετη θέση σε μια από τις επιτυχημένες εβραϊκές καθημερινές εφημερίδες, με την προϋπόθεση ότι θα μάθει να συμβιβάζεται και να χαλιναγωγήσει τον επαναστατικό του ζήλο. Ο Τρότσκι προτίμησε τη φτώχεια και το δικαίωμα να κρατήσει τον αυτοσεβασμό του. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στη Ρωσία, στην αρχή της επανάστασης, οι φίλοι του συνεισέφεραν για να καλυφθούν τα ναύλα του ? τόσα πολλά κέρδιζε ο Τρότσκι ως «Γερμανός πράκτορας».
Αναφορικά με τον Λένιν, ολόκληρη η ζωή του ήταν μια μακρά, ακατάπαυστη πάλη για τη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, φθάνει στα επαναστατικά ιδανικά του μέσω κληρονομιάς. Ο αδερφός του εκτελέστηκε με διαταγή του Τσάρου. Έτσι ο Λένιν έχει ένα προσωπικό καθώς και καθολικό λόγο να μισεί την απολυταρχία και να αφιερώσει τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ρωσίας. Τι παραλογισμός να κατηγορείς έναν άνθρωπο σαν αυτόν για συμπάθεια με το γερμανικό ιμπεριαλισμό! Ακόμα όμως και οι φαφλατάδες κατήγοροι του Λένιν και του Τρότσκι έχουν σιωπήσει από τις πανίσχυρες προσωπικότητες και την αδιάφθορη ηθική ακεραιότητα αυτών των μεγάλων μορφών της Επανάστασης.
Από μια άποψη δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι στην Αμερική δεν κατανοούν τους Μπολσεβίκους. Η Ρωσική Επανάσταση παραμένει ακόμα ένα αίνιγμα για το αμερικάνικο μυαλό. Χωρίς ίχνος κατανόησης των δικών του επαναστατικών παραδόσεων και πάντα καταβεβλημένος μπροστά στην μεγαλοπρέπεια του Κράτους, ο μέσος Αμερικάνος έχει εκπαιδευτεί να πιστεύει ότι η Επανάσταση δεν δικαιολογείται στη χώρα του και στην «σκοτεινότατη Ρωσία» πραγματοποιήθηκε με μοναδικό σκοπό να ξεφορτωθούμε το Τσάρο, με την προϋπόθεση ότι θα πραγματοποιούνταν με ευπρεπές τρόπο και με ευλαβικές συγγνώμες προς τον απόλυτο εξουσιαστή. Και φυσικά τη στιγμή που θα δημιουργηθεί μια σταθερή κυβέρνηση, όπως η δική μας, ο Ρωσικός λαός οφείλει να «συμπαραταχθεί πίσω από τον Πρόεδρο».
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη όταν ο Ρωσικός λαός, αφού εκδίωξε τον Τσάρο, κατέστρεψε τον ίδιο το θρόνο και έστειλε τους φιλελεύθερους Μιλιούκοφ και Λβοφ και ακόμα και το Σοσιαλιστή Κερένσκι, στην κατεύθυνση που είχε πάρει ο Τσάρος. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με τους Μπολσεβίκους, που διακήρυξαν ότι είναι εναντίον βασιλιάδων και αφεντάδων. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το δημοκρατικό μυαλό των Αμερικάνων.
Ευτυχώς για τη Ρωσία, οι άνθρωποί της ποτέ δεν απόλαυσαν τις ευλογίες της Δημοκρατίας με τις θεσμοποιημένες, νομιμοποιημένες, κατηγοριοποιημένες αξίες της εκπαίδευσης, οι οποίες όλες είναι «προκατασκευασμένες και περιπλέκονται μόλις κάποιος ξεκινήσει με τον πρώτο κόμπο».
Οι Ρώσοι είναι ένας εκφραστικός λαός με αδιάφθορο μυαλό. Η επανάσταση γι? αυτούς ποτέ δεν σήμαινε απλά μετατόπιση της πολιτικής σκηνής, την ανατροπή ενός απολυτάρχη μ? έναν άλλο. Ο Ρωσικός λαός έχει διδαχθεί για περίπου εκατό χρόνια ?όχι στα αποπνιχτικά σχολεία από στείρους δασκάλους και ξεπερασμένα εγχειρίδια αλλά από τους μεγάλους τους επαναστάτες μάρτυρες, τα πιο ευγενικά πνεύματα που έχει γνωρίσει ο κόσμος? ότι Επανάσταση σημαίνει ουσιαστική κοινωνική και οικονομική αλλαγή, κάτι που έχει τις ρίζες του στις ανάγκες και τις ελπίδες του λαού και που δεν θα τερματιστεί παρά μόνο όταν οι απόκληροι της γης βρουν τον εαυτό τους. Με μια λέξη, ο Ρωσικός λαός είδε στην ανατροπή της απολυταρχίας την αρχή και όχι το τέλος της Επανάστασης.
Περισσότερο από την τυραννία του Τσάρου, ο μουζίκος μισούσε την τυραννία του φοροεισπράκτορα που έστελνε ο γαιοκτήμονας για να του κλέψει την τελευταία του αγελάδα ή το άλογο και τέλος την ίδια τη γη ή για να τον μαστιγώσει και να τον σύρει στη φυλακή, όταν δεν μπορούσε να πληρώσει τους φόρους του. Τι σήμαινε για τον μουζίκο η εκδίωξη του Τσάρου από το θρόνο, αν ο άμεσος εχθρός του, ο Μπαρίν (αφέντης) συνέχιζε ακόμα να κατέχει το κλειδί στη ζωή ? τη γη; Η Ματούσκα Ζέμλια (Μητέρα Γη) είναι το χαϊδευτικό όνομα που μόνο η ρωσική γλώσσα έχει για τη γη. Για το ρώσο η γη είναι το παν, αυτή που χαρίζει ζωή και χαρά, η καλλιεργήτρια, η αγαπημένα Ματούσκα (Μητερούλα).
Η Ρωσική Επανάσταση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα γι? αυτόν παρά μόνο αν ελευθερώσει τη γη και δίπλα στον εκθρονισμένο Τσάρο βρεθεί και ο «σύντροφος» του, ο εκθρονισμένος γαιοκτήμονας, ο καπιταλιστής. Αυτό εξηγεί το ιστορικό παρασκήνιο των Μπολσεβίκων, την οικονομική και κοινωνική δικαιολόγησή τους. Είναι πανίσχυροι μόνο επειδή εκπροσωπούν το λαό. Τη στιγμή που θα σταματήσουν να το κάνουν, θα χαθούν, όπως αναγκαστικά χάθηκε και η Προσωρινή Κυβέρνηση και ο Κερένσκι. Άλλωστε ο Ρωσικός λαός δεν θα είναι ικανοποιημένος, ούτε και ο Μπολσεβικισμός θα παύσει, έως ότου η γη και τα μέσα ζωής γίνουν η κληρονομιά των παιδιών της Ρωσίας. Έχουν αποφασίσει για πρώτη φορά εδώ και αιώνες ότι θα ακουστούν και ότι οι φωνές τους θα φθάσουν στην καρδιά όχι των κυρίαρχων τάξεων ?γνωρίζουν ότι αυτές δεν έχουν καρδιά ? αλλά στην καρδιά των λαών όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου και του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Σ? αυτό ακριβώς έγκειται η βαθιά σημασία και σπουδαιότητα της Ρωσικής Επανάστασης, όπως συμβολίζεται από τους Μπολσεβίκους.
Ξεκινώντας από την ιστορική προϋπόθεση πως όλοι οι πόλεμοι είναι καπιταλιστικοί και ότι οι μάζες δεν έχουν κανένα συμφέρον στην ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των εκμεταλλευτών τους, είναι απολύτως συνεπές για τους Μπολσεβίκους να επιμείνουν πάνω στο ζήτημα της ειρήνης και να απαιτήσουν ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν αποζημιώσεις και προσαρτήσεις σ? αυτή την ειρήνη.
Πρώτα απ? όλα, η Ρωσία έχει αιμορραγήσει από ένα πόλεμο, τον οποίο διέταξε ο αιμοδιψής Τσάρος. Γιατί θα πρέπει να συνεχίζουν να θυσιάζουν τον ισχυρό ανδρικό πληθυσμό τους, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καλύτερους σκοπούς, για την ανοικοδόμηση της Ρωσίας; Για να γίνει ο κόσμος ασφαλής για τη δημοκρατία; Τι φάρσα! Μα οι λεγόμενες Δημοκρατίες δεν έχασαν τη συμπάθεια του Ρωσικού λαού όταν συνέδεσαν την τύχη τους με το μαστίγιο της Ρωσικής απολυταρχίας; Πως τολμούν να παραπονιούνται ότι η Ρωσία ποθεί την ειρήνη τώρα που έχει πετάξει από την πλάτη της με επιτυχία το βάρος αιώνων καταπίεσης!
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση Αρ. Μα.
Ο Οκτώβρης «θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα»
Ο Οκτώβρης «θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα»
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
Ενενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί. Τα πρώτα χρόνια της επαναστατικής θύελλας ήρθαν στο προσκήνιο πρωτόγνωρες μορφές κοινωνικής χειραφέτησης και ριζοσπαστικές ανατροπές στο οικονομικό και πολιτικό τοπίο. Ο Οκτώβρης ήταν μια επανάσταση προλεταριακή που σχεδιάστηκε από το βιομηχανικό προλεταριάτο της Ρωσίας, το οποίο μάλιστα παρά το μικρό όγκο εξέφρασε με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την ειδική του αποστολή. Συνεχίζουμε με τη σημαία του Οκτώβρη και με στόχο την κομμουνιστική επαναθεμελίωση. (4ον ΑΡΘΡΟ) Δείτε και αυτά: Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και Ο κύκλος του Οκτώβρη δεν έκλεισε
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4178&mode=thread&order=0&thold=0
«Μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου, για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση»
Πόσο μας απασχολεί και πώς θυμόμαστε τη μεγάλη επανάσταση των μπολσεβίκων, 90 χρόνια μετά; Θα επιχειρήσουμε μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα εκείνης της περιόδου – όχι μόνο από τη σκοπιά ενός χρονικού, αλλά μιας απόπειρας συναρμολόγησης των κομματιών ενός παζλ που ακόμα φτιάχνεται.
Η ιστορία μιας επανάστασης, όπως και κάθε ιστορία, είναι η αφήγηση αυτού που έγινε. Τι, πότε και πώς. Αυτό όμως δεν φτάνει. Οι μεγάλες πολιτικές αξιολογήσεις απαιτούν ιστορική προοπτική. Από την ίδια την αφήγηση πρέπει να καταλαβαίνουμε γιατί τα πράγματα έγιναν έτσι κι όχι αλλιώς. Η ιστορία δεν πρέπει να εξετάζεται σαν μια αλυσίδα συμβάντων, που λίγο ως πολύ κυβερνάται από άγνωστες δυνάμεις. Ούτε σαν μια σειρά προκαθορισμένων αποφάσεων ανθρώπων, που ξετυλίγουν το μυστικό τους σχέδιο με κινητήρα την υποκειμενική τους βούληση. Τα γεγονότα συγκλίνουν στο δικό τους εσωτερικό νόμο. Η ανακάλυψη αυτού του νόμου είναι το πιο σπουδαίο έργο αυτού που γράφει.
Για τους αστούς πραξικόπημα, για τους σοσιαλδημοκράτες ανώριμος, ο Οκτώβρης διαψεύδει τους ηττοπαθείς όλων των γενεών. Γεννημένος μέσ’ από μια ολόκληρη ιστορική εποχή, την εποχή του ιμπεριαλισμού, η νίκη, η πορεία και η ήττα του είναι ταυτόχρονα παιδιά των συγκεκριμένων υλικών δυνατοτήτων και ορίων αυτής της εποχής, των ιδιαίτερων συνθηκών της Ρωσίας, σε συνδυασμό με ανεπάρκειες, αδυναμίες και λάθη του κομμουνιστικού επαναστατικού ρεύματος, τα οποία όμως δεν μειώνουν ούτε στο ελάχιστο την ιστορική προσφορά του. Παράλληλα, είναι η πιο συνειδητή ιστορική πράξη στην ιστορία των ταξικών αγώνων μέχρι την επόμενη μεγαλύτερη, βαθύτερη και ανώτερη ποιοτικά συνεχή επανάσταση που θα ανατρέψει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Τα γεγονότα θα είχαν αλλιώς χωρίς την τεράστια και μακρόχρονη θεωρητική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία και προώθηση του μαρξισμού από το μπολσεβίκικο ρεύμα.
Σήμερα ο Οκτώβρης δεν πρέπει να διαμελίζεται και να μπαίνει εξίσου στην πλάστιγγα και από τη μεριά της νίκης και από τη μεριά της ήττας, χάνοντας έτσι το επαναστατικό του βάρος. Αν ο Οκτώβρης δεν γίνει δικός μας, ως η πρώτη σύγχρονη πράξη της χειραφέτησης, δεν είναι η ιστορική μνήμη που κινδυνεύει. Είναι η σημερινή μας πορεία ναρκοθετημένη. Χωρίς τη μεγαλύτερη κατάκτηση του εικοστού αιώνα, χωρίς αυτό το προωθητικό ρήγμα στην ιστορία όλων των αγώνων στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, και ειδικά στον καπιταλισμό, δεν πάει πουθενά ένα σύγχρονο κομμουνιστικό εγχείρημα.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
Το 1902 ο Λένιν γράφει το Τι να κάνουμε, ορίζοντας νέα ανώτερα καθήκοντα για αυτούς που θέλουν να κάνουν την επανάσταση. Από τα τέλη του 1903 επικρατεί σε όλη τη Ρωσία γενικευμένος αναβρασμός. Το 1905 είναι μια θυελλώδης χρονιά. Η νεολαία μπαίνει με ορμή στις παράνομες οργανώσεις των κομμουνιστών (σοσιαλδημοκρατών ονομάζονταν τότε). Ο Έρενμπουργκ και ο Μπουχάριν, μαθητές τότε, καταζητούνται από την Οχράνα. Ο Μαγιακόφσκι δεν είναι καν 15 χρονών όταν συνδέεται με το κόμμα. Στα πανεπιστήμια το πολιτικό θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Συνεδριάζουν, μοιράζουν προκηρύξεις, τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα. Διαβάζουν πολύ. Η λογοτεχνία συνδυάζεται με την παράνομη δουλειά. «Αν είναι ν’ αγαπήσεις, αγάπα με παραφορά, αν είναι ν’ απειλήσεις, φοβέριζε στα σοβαρά», με τη φωνή του Τολστόι.
Στη Γενική απεργία που κηρύσσεται το Γενάρη στα εργοστάσια της Πετρούπολης, συμμετέχουν χιλιάδες. Η τσαρική φρουρά διαλύει τη συγκέντρωση. Η χιονισμένη πλατεία βάφεται στο αίμα. Για πολλούς είναι το βάφτισμα του πυρός. Στις 15 Ιούνη στασιάζει το πλήρωμα του καταδρομικού Ποτέμκιν που έγινε πασίγνωστο από την ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Στρατιωτικές στάσεις ακολουθούν στην Κροστάνδη, στο στόλο του Εύξεινου Πόντου, ενώ στις 7 του Δεκέμβρη ξεσπά γενική απεργία στη Μόσχα, που εξελίσσεται σε ένοπλη εξέγερση. Παρά την ήττα, το μεγάλο κέρδος είναι μια νέα ιστορική μορφή οργάνωσης της τάξης που προκύπτει, τα σοβιέτ. Ορισμένοι, αιρετοί αντιπρόσωποι, ένας για κάθε χίλιους εργάτες ή στρατιώτες.
Τον επόμενο χρόνο το κίνημα φαίνεται να υποχωρεί. Η αντίδραση εξαπλώνεται. «Μετά το φωτεινό 1905 επακολούθησε μια θολή εποχή. Όλοι κάτι ψάχνανε, λογομαχούσαν με έξαψη, ανησυχούσανε, μα πίσω απ’ όλα αυτά ένιωθες την κούραση, την απογοήτευση, το κενό…» γράφει ο Έρενμπουργκ. Παρόλ’ αυτά, εξακολουθούν και νεανικά περιοδικά που καλούν σε μαχητική ετοιμότητα. Οι μπολσεβίκοι έχουν ένα σκοπό: Να φτιάξουν το κόμμα που θα οδηγήσει το προλεταριάτο της Ρωσίας στην επανάσταση. Ο Αλεξάντερ Μπλοκ γράφει: «Ζωή, σ’ αναγνωρίζω! Σ’ αποδέχομαι! Με την κλαγγή των όπλων σε καλωσορίζω!».
Τα χρόνια που μεσολαβούν ως το 1917 είναι χρόνια θεωρητικής προετοιμασίας. Το 1909 σε όλη την Ευρώπη συζητούν για το ρωσικό κίνημα. Οι πυροβολισμοί ενάντια στους εργάτες των χρυσωρυχείων του Λένα, στη Σιβηρία το 1912, είχαν τεράστιο αντίκτυπο σ’ ολόκληρη τη χώρα. Απεργίες ξεσπούν σε όλη την επικράτεια, αρχικά με οικονομικά και ύστερα με πολιτικά αιτήματα. Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ! Δράμα σε τρεις πράξεις και οι ρώσοι φουτουριστές δημοσιεύουν την ίδια χρονιά το μανιφέστο τους: «Χαστούκι στο γούστο του κοινού». Το καλοκαίρι του 1914 οι μεγάλες πόλεις έχουν μετατραπεί σε πεδία καθημερινών συγκρούσεων απεργών και αστυνομίας. Οι συνθήκες είναι εκρηκτικές. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το κίνημα αναχαιτίζεται, για να επανέλθει δριμύτερο στη συνέχεια εξαιτίας των καταστροφικών συνεπειών του πολέμου στο ηθικό και τη μαχιμότητα του ρωσικού στρατεύματος. Το 1915 τυπώνεται το ποίημα του Μαγιακόφσκι Σύννεφο με παντελόνια. (σ.σ. του Πολιτικού Καφενείου: το ποίημα:
Σύννεφο Με ΠαντελόνιαΤη σκέψη σας που 'νείρεταιπάνω στο πλαδαρό μυαλό σαςσάμπως ξιγκόθρεφτος λακέςσ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,εγώ θα τη τσιγκλάωεπάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.Φαρμακερός κι αγροίκος πάνταως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μουκι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,ωραίος τραβάω, τραβάωεικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Εσείς οι αβροί!...Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.
Όμως εσείς,θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;Ελάτε να σας δασκαλέψω,εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι, εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλωνκι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σαςσα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.
Θέλετεθα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-θέλετε-θα 'μαι η άχραντη ευγένεια-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια... Λένιν Χρόνε, θ' αρχίσω την ιστορία του Λένιν.Πέρασαν οι μέρες της δυστυχίας.Πάει καιρός που ο πόνος κοφτερόςέχει γίνει πια ένα κακό παλιό και καθάριο.Χρόνε, κάνε να ξανατρικυμίσουν οι φράσεις του Λένιν.Αρμόζει να λυθούμε σε κοπετούςόταν ο Λένιν μένει πάντα πιότερο από κάθε άλλον Ζωντανός;Γνώση μας είναι η δύναμη και τ' άρματα.Οι άνθρωποι; Βάρκες έξω απ' το νερό.Ένα πλήθος από μικρές αχιβάδεςπου δεν έχουνε γεννήσει ακόμα απογόνουςΚολλούν παντού στα όστρακα τους.Και μετά, σαν έχουνε διασχίσει το θυμωμένο μπουρίνι, κάθονται στον ήλιοΓια να καθαρίσουν τα πράσινα από τα φύκια γένια τους.Εγώ, καθαρίζομαι στο φως του Λένινγια να οδηγήσω πιο μακριά την επανάσταση.Φοβάμαι αυτούς τους στίχους που 'χω μπροστά μου κατά εκατοντάδεςόπως ένα μικρό παιδί μπροστά στη ψευτιά.Αν κάνουν πάνω στο κεφάλι του ένα φωτοστέφανο,φοβάμαι μήπως σκεπάσουντ' αυθεντικό, τ' ανθρώπινο και το σοφό το απέραντο μέτωπο του Λένιν.Φοβάμαι τις λιτανείες, τα μαυσωλεία, το θαυμασμό, τ' αγάλματα του, μην πάει και πνίξουν, κάτω απ' τη γλυκιά γιορτή, το Λένιν και την απλότητα του. Τρέμω γι' αυτόν όπως τρέμω για τη κόρη του ματιού μου!Αλίμονο στο ψέμα! Στο ιδεώδες των ζαχαροπλαστών!Η καρδιά εκλέγει και το καθήκον υπαγορεύει: Θα γράψω. Όλη η Μόσχα: ο κρότος δονεί το παγωμένο έδαφος.Στα μαγκάλια, όλοι αυτοί που άσκημα ξεπάγιασαν τη νύχτα.Τι έχει κάνει; Ποιος είναι κι έρχεται από πού;Γιατί γι' αυτόν όλες ετούτες οι τιμές; Απ' τη μνήμη μου βγαίνουν οι λέξεις, η μια ύστερα απ' την άλλη.Τι φτώχεια, εδώ κάτου, στο ατελιέ των λέξεων! Που να ψαρέψεις κείνη που αρμόζει πιότερο;Έχουμε μέρες εφτά, έχουμε δώδεκα ώρες.Δε ζει κανείς μόνο με τον εαυτό του.Ο θάνατος δε ξέρει να ζητάει συγγνώμες.Tα πάμε κιόλας άσχημα με το εκκρεμές, βρίσκουμε, εμείς οι καταχθόνιοι, το ημερολόγιο:λέμε η εποχή και λέμε το παρελθόν.Κοιμόμαστε τη νύχτακινούμαστε τη μέρα.Μας αρέσει να πίνουμε νερό και μάλιστα αν είναι το νερό μες στο δικό μας το ποτήρι.Κι αν ένας για όλους γίνεταικύριος της παλίρροιας των πραγμάτων, τον ονομάζουμε προφήτη, τον ονομάζουμε ιδιοφυΐα. Είμαστε χωρίς σκοπό, πρέπει να μας σφυρίξουν για να κατεβούμε.Απ' τη στιγμή που αρέσεις στη γυναίκα σου, είσαι κιόλας ευχαριστημένος,Κι αν δημιουργηθεί, ψυχή και κορμί ενωμένα, κάποιος που να μην είναι στα μέτρα μας,τραβιόμαστε: «Έχει έναν αέρα βασιλικό!»Γιομίζουμε έκπληξη: «Είναι ένα Δώρο του Θεού!»Είναι, έτσι που λέμε, ούτ' έξυπνο, ούτε κουτό. Λέξεις στον αέρα που εξατμίζονται, καπνοί.Τι μπορεί κανείς να βγάλει από τέτοια κούφια καρύδια; Τούτο δε μιλά μήτε στη καρδιά, μήτε στην αφή.Πώς να μετρήσεις τον Λένιν μ' αυτή τη μεζούρα;Σάμπως ο καθένας δεν τον είδε με τα δικά του τα μάτια, Αυτόν που μπήκε στο σπίτι μας, δίχως τα κουφώματα ν' αγγίξει;Θάταν ακόμα πιθανό ο Λένιν να μιλά σαν ένας «ελέω Θεού αρχηγός»;Κι αν ακόμα ήταν ηγεμονικός και θεϊκός, όλος θυμό και δίχως να συγκρατιέται, εγώ θάμουν βαλμένος ανάμεσα σε συνοδείες, ενάντια στο πλήθος και στους θαυμαστές.Θε να 'χα βρει τις λέξεις που ταιριάζουν για κατάρες.Ποδοπατημένος εγώ, ποδοπατημένες κι οι κραυγές μου,θα 'χα πετάξει βλαστήμιες προς τον ουρανό,Στο Κρεμλίνο τάχα εξακοντίζει τη βόμβα: Κάτω!Αλλά ο Τζερτζίνσκι με βήμα σταθερό ακολουθεί το φέρετρο.Θα μπορούσε ν' αφήσει τα πόστα της η Τσεκά. Από μάτια μιλιούνια κι απ' τα δυο τα δικά μουρυάκια από δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα. Για το Θεό, τίποτα το νέο σε τέτοιες τιμές.Όχι σήμερα! Η λύπη είναι αληθινή στη παγωμένη καρδιά:θα θάψουμε τον πιο απλό άνθρωποαπ' όλους όσους έζησαν στη γη.Απλός ναι, αλλ' όχι σαν κι αυτούςπου το βλέμμα τουςπηγαίνει να καταλήξει στη λεκάνη τους. Με μια μάτια που επόπτευε ολάκερη τη γη, αγκάλιαζε αυτό που ο χρόνος σκέπαζε ξανά.Σαν κι εσάς και σαν εμένα, ίδιος κι απαράλλαχτος, μόνο που στην άκρη των ματιών του, ο στοχασμός περσότερο ζαρώνει το πετσί, και που τα χείλια του είναι πιο σκληρά κι ειρωνικά.Δεν είχε τη σκληράδα του σατράπη πάνω στ' άρμα που σε συντριβεί με μια μόνο κίνηση των χαλιναριών.Ανθρώπινος, τρυφερός για το σύντροφο, για τον εχθρό, η σκληράδα του σίδερου.Είχε, όπως έχουμε και 'μεις, αδυναμίες, κι είχε γιατρευτεί απ' τις αρρώστιες, δίχως ποτέ να πλαγιάσει.Έτσι, εμένα το μπιλιάρδο, το μάτι μου γυμνάζει.Γι' αυτόν ήταν σκάκι, των αρχηγών το ταιριαστό παιχνίδι.Και περνώντας απ' το σκάκι στον πραγματικό εχθρό, αλλάζοντας μ' ανθρώπους τα χτεσινά τα πιόνιαέβαλε την εργατική δικτατορίαπάνω από τις φυλακές και τα κάστρα του κεφαλαίου. Σε ΣαςΕσείς που ζείτε σε κραιπάλες κι όργια διάσημαμε βίλες, θερμαινόμενες τουαλέτες και μπάνιαδε ντρεπόσαστε γι' αυτούς που παίρνουν "Γεωργίου" παράσημαστις εφημερίδες να διαβάζετε καμπάνια;Ξέρετε σεις οι ατάλαντοι τόσοι και τόσοι-με σκέψη μια, ποιος το καλύτερο θα πάρει γεύμα-ότι μια μπόμπα ανέσπλαχνη μπορεί να 'χει σκοτώσειτου υπολοχαγού Πετρώφ το ποδάρι;Ω αν μπορούσε αυτός, -στο σφαγείο που 'χετε στείλει-ν' αντικρίσει, άξαφνα, πριν να πεθάνειεσάς με κολλημένα κρέατα στα χείληνα τραγουδάτε "Σεβεριάνι!"
Για σας που οι μέρες σας περνάνε μέσα σ' οργίων παιάνεςνα πάω εγώ, να σκοτωθώ, λοιπόν όπως κι οι άλλοι;Καλύτερα να πάω να σερβίρω τις πουτάνεςστα καμπαρέ με ανανά χυμού μπουκάλι Δεν Το ΠιστεύουμεΤου έαρος μέρα σκεπάσαν μ' ίσκιο βαρύτατοιατρικό δελτίο, ύστατοτοιχοκολλήσανε τη χαραυγήΌχι!δε γίνεται!την αστραπή ποιος θα προστάξειστην άβυσσο του χάους μην αστράψει;Όχι!Δε θ' αλυσσοδέσει της θύελλας τη γλώσσακανείςχιλιαδοσέλιδη, αιώνια θα μένεικαμπάνασυναγερμό να σημαίνειη γλώσσα του Λένιν.Ο κεραυνόςμπορείμουγκός ν' απομείνει;ποιοςτο σίφουνα θα μικρύνει να μη ξεχειλίσει!Όχι! Δε θα στερέψει του Λένιν η αδάμαστηθέλησηστη χιλιοδύναμη θέληση του Ρούσικου Κόμματος.Ένα τέτοιο πυρετό θερμόμετρο, έχεις να τονε μετρήσεις; βρίσκεται, μήπως;Σφυγμού τέτοιου με το δευτερόλεπτο ακούγετ' ο χτύπος; Αιώνια του Λένιν η καρδιάθα βροντάει στ' αλήθειαστης Επανάστασης τα στήθια.Όχι!Όχι!Ο-Χ-ΙΔε θέλουμε δε πιστεύουμετο δελτίο το κακόσημο!Από της 'Ανοιξης τα μάτια θα τονε σβήσουμετον ίσκιο τον νεκρώσιμο. Νέα ΦρουράΝα, κυλά η δουλειά του νεκρού.Της γης δουλειά να γυρνά.Δουλειά της νέας φρουράς να ορμά,με τριπόδισμα μπροστά.Βάδην - γέρικη 'ναι η ζωήμε τη κόκκινη σημαία κρατώντας τροχάδηνμε εκατομμυρίωνκομσομόλων την ορμή.Εμπρός!Ομαδικά κάτω από των βιβλίων τη στέγημέχρι απ' τα γράμματα το χρώμα να φεύγει.Στη σπορά της σκέψης και το θέρισμα μέγα έρεισμα.Εμπρόςκαι τούτο δε μας φτάνει όμως,στων υψών τα ύψη ο δρόμος,σάμπως κύμα επίθεσης κύλαΜ' αίσθημα νέο γενναίο τη σκέψη σου την ίδιασπιρούνιαζε.Σαν ταπέτο το σύμπαν, τίναξε το με ρώμηΑπ΄το Σύμπαννα φύγει ο σκόρος.Πρόσταξέ το και όρος ν' αλλάξει τη φοράνα πετά αριστεράτου σύμπαντος όλος Εσείς Θα Καταφέρετε;
Αμέσως άλλαξα σα σκίτσο την ημέρα,ρίχνοντας τη μπογιά απ' το κουβά,έδειξα πάνω στην ανάγλυφή μας σφαίραανάγλυφα του κόσμου τα καλά και τα στραβά.
Στα λέπια των ψαριών τα κρύαεύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής.Εσείς θα καταφέρετε να παίξετε τη νυκτωδία,σ' ένα φλαούτο, από σωλήνες της υδρορροής;
Ελευθερία ΈκφρασηςΤη πρώτη νύχτα πλησιάζουνεκαι κλέβουν ένα λουλούδιαπό τον κήπο μαςκαι δε λέμε τίποτα.Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέονπερπατούνε στα λουλούδια,σκοτώνουν το σκυλί μαςκαι δε λέμε τίποτα.Ώσπου μια μέρα-τη πιο διάφανη απ' όλες-μπαίνουν άνετα στο σπίτι μαςληστεύουν το φεγγάρι μαςγιατί ξέρουνε το φόβο μαςπου πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.Κι επειδή δεν είπαμε τίποταπλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα )
Το 1916 είναι η χρονιά που κυκλοφορεί ο Ιμπεριαλισμός, νεότατο στάδιο του καπιταλισμού. http://www.lemoni.gr/shop/details.asp?ProductID=65099 Πρώτη απ’ όλους η αστική τάξη βλέπει τι έρχεται και επιδιώκει με κάθε τρόπο να καταστείλει το ανερχόμενο κίνημα. «Εν ανάγκη καλύτερα οι Γερμανοί παρά οι μπολσεβίκοι», ακούς από τους περισσότερους εκφραστές της. Μεταξύ των οργανώσεων της Αριστεράς, είναι οι μπολσεβίκοι, που αντιλαμβάνονται καλύτερα αυτό που έρχεται και προκρίνουν σταθερά γραμμή ανατροπής. Την εργατική εξουσία αρνούνται ως ανώριμη ακόμα, αφού «οι μάζες δεν είναι έτοιμες για την επανάσταση», τα ρεύματα που αναδεικνύουν ουσιαστικά ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικής αλλαγής.
Στα τέλη Φλεβάρη του ’17 ξαναμπαίνουν μπροστά οι εργάτες στην Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις που ανατρέπουν οριστικά τη μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της τη φεουδαρχική απολυταρχία. Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται, πριν ακόμα επιβληθεί η επανάσταση. Η Προσωρινή Κυβέρνηση είναι σε άμυνα, καθώς οι εργαζόμενοι οργανώνονται κι αποσπούν κατακτήσεις. Το ηθικό των λαϊκών στρωμάτων έχει αλλάξει. Οι σερβιτόροι διακηρύσσουν ότι αρνούνται τα φιλοδωρήματα! Τώρα ξέρουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν ολάκερο το καρβέλι. Τότε είναι που κατοχυρώνεται για πρώτη φορά στη Ρωσία το οκτάωρο, για το οποίο είχαν ματώσει οι εργάτες του Σικάγο το 1886. Στο μέτωπο οι στρατιώτες μαθαίνουν να αυτοδιοικούνται, με επιτροπές που εναντιώνονται στους αξιωματικούς. Χορηγούνται στις γυναίκες πολιτικά δικαιώματα. «Ολη η Ρωσία έμαθε να διαβάζει και πραγματικά διάβαζε βιβλία για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία – διάβαζε γιατί οι άνθρωποι διψούσαν να μάθουν», γράφει ο Τζον Ριντ. (σ. σ. http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=64566920 ) Κι έρχεται ο Απρίλης του ’17. Στην κρίσιμη αυτή καμπή ο Λένιν επιστρέφει ρίχνοντας το σύνθημα «καμία υποστήριξη στην καπιταλιστική κυβέρνηση, παύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και νίκη της επανάστασης». Με τις περίφημες Θέσεις του Απρίλη http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2847 εκτιμά σωστά το συσχετισμό δυνάμεων, την αδυναμία της κυβέρνησης και την ασυγκράτητη επαναστατική ορμή στην κοινωνία. Οι μπολσεβίκοι αρχίζουν να ενισχύονται. Είναι η ώρα τους και το ξέρουν, αν και την πλειοψηφία στα Σοβιέτ την έχουν ακόμα οι μετριοπαθείς σοσιαλιστές. Το σύνθημα που εμπνέει το λαό; «Ολη η εξουσία στα σοβιέτ!». Τα μέλη των μπολσεβίκων μέσα σε δυο μήνες τριπλασιάζονται: Από 80.000 στη Συνδιάσκεψη του Απρίλη, 220.000 στο Συνέδριο του Ιούνη.
Το καλοκαίρι του 1917 στο πρώτο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, οι μπολσεβίκοι δίνουν μάχη ενάντια στις απόψεις που ζητούν να συνεχιστεί η συμμαχία με την αστική τάξη. Ο Λένιν μιλά υπέρ της μετατροπής της αστικής επανάστασης σε σοσιαλιστική. Εκδίδεται το Κράτος και επανάσταση. http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/kratos205.htm http://www.marxists.org/ellinika/
http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/kratos205.htm http://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1917/staterev/index.htm
http://www.eksegersi.gr/theoria/kratos.htm
Τον Ιούλιο πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος Κερένσκι, που προκηρύσσει εκλογές για το Νοέμβρη. Στο μεταξύ ο στρατηγός Κορνίλοφ επιχειρεί να επιβάλει στρατιωτική δικτατορία. Το πραξικόπημα οδηγείται σε Βατερλό, κυρίως με τη συμβολή των οπλισμένων εργατικών μαζών κι έτσι η επανάσταση μετρά μια πρώτη αποφασιστική νίκη. Το μέτωπο καταρρέει, οι αγρότες οργανωμένοι επιτίθενται κατά των γαιοκτημόνων και στα σοβιέτ επικρατούν πλέον οι μπολσεβίκοι.
Από τα μέσα του καλοκαιριού μέχρι τις παραμονές της επανάστασης αλλάζει άρδην ο συσχετισμός. Εκεί που κυριαρχούσαν συντριπτικά οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, οι τάσεις συμβιβασμού και υποχώρησης μπροστά στην αστική τάξη, τώρα παίρνει κεφάλι η επαναστατική τάση. Ειδικά στα σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. «Τις μέρες αυτές η Πετρούπολη παρουσίαζε ένα θαυμάσιο θέαμα. Σε όλους τους στρατώνες μέρα και νύχτα γίνονταν ατέλειωτες συζητήσεις και συγκεντρώσεις. Στη βραδινή σκοτεινιά, πυκνά πλήθη λαού έπλεαν στους δρόμους, σαν παλιρροϊκά κύματα πήγαιναν προς τα πάνω και προς τα κάτω κατά μήκος του ποταμού Νέβα», γράφει ο Τζον Ριντ στις Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο. Τότε, το φθινόπωρο του 1917, με το πραγματικό μεροκάματο να έχει πέσει στο 57,4% του 1913 και οι τιμές στα βασικά είδη να είναι 950% πάνω, οι απεργίες, μικρογραφίες της μελλούμενης αναμέτρησης, παίρνουν πανρωσικό και έντονο πολιτικό χαρακτήρα. «Για να επιτύχει η επανάσταση πρέπει αυτή να στηρίζεται όχι στη συνωμοσία, όχι αποκλειστικά στο κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη», ανέφερε ο Λένιν στο γράμμα του προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Τα δεδομένα τον επαληθεύουν. Τα συνδικάτα μετρούν ήδη δύο εκατομμύρια μέλη. Το Σεπτέμβρη οι τυπογράφοι απεργούν σε όλη τη χώρα. Στα Ουράλια πάνω από 100.000 εργάτες συμμετέχουν στην απεργία ενάντια στα λοκάουτ των εργοδοτών. Αλλά και στο αγροτικό περιβάλλον αρχίζει να διαμορφώνεται επαναστατικός πυρήνας. Στο 91% των επαρχιών της Ρωσίας, εισβάλλει κύμα διαφόρων μορφών αγροτικών εξεγέρσεων, με αποτέλεσμα ο αριθμός των βίαιων απαλλοτριώσεων τσιφλικιών να ανέλθει από 152 που ήταν το Μάη, σε 958 το Σεπτέμβρη. Στις 25 Σεπτέμβρη ο Τρότσκι εκλέγεται πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης, ενώ λίγες μέρες μετά ο Λένιν φτάνει κρυφά στην Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης. Στην ιστορική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του μπολσεβικικού κόμματος της δεκάτης Οκτώβρη γίνεται δεκτή η πρόταση του Λένιν για ένοπλη εξέγερση. Σε εξήντα δύο πόλεις συγκεντρώνονται περίπου διακόσιες χιλιάδες κοκκινοφρουροί. Είκοσι χιλιάδες ένοπλοι εργάτες στην Πετρούπολη παίρνουν μέρος στην επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα τη νύχτα 24 προς 25 Οκτώβρη (με το νέο ημερολόγιο 7 Νοέμβρη). Η μεγάλη πλειοψηφία των 100.000 ναυτών στα 690 πολεμικά και βοηθητικά πλοία της Βαλτικής είναι στο πλευρό της επανάστασης. Στη Μόσχα, στις 28 Οκτώβρη, δώδεκα χιλιάδες οπλισμένοι εργάτες επικεφαλής των εκατό χιλιάδων επαναστημένων εργατών πολιορκούν το Κρεμλίνο που πέφτει στα χέρια των επαναστατών στις 3 Νοέμβρη. Η επανάσταση απλώνεται σ’ όλη την επικράτεια.
Ο Οκτώβρης «θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα»
Το παρελθόν έχει την τάση να μετασχηματίζεται ανάλογα με το πώς το φωτίζει η ταξική πάλη. Και είναι βατήρας για την επίθεση στο μέλλον, είτε από τη μεριά της αντίδρασης είτε από εκείνη ενός απελευθερωτικού πολιτισμού. Στη σημερινή μάχη για την κατάκτηση της ιστορίας, οι αστοί προσπαθούν από τη μεριά τους να κλείσουν το ρήγμα του Οκτώβρη μικραίνοντάς τον όσο μπορούν.
Βασίζοντας στην αντικειμενική του «μοναχικότητα», αφού τα αντίστοιχα επαναστατικά ξεσπάσματα σε Αυστρία, Ιταλία και Γερμανία εκείνη την περίοδο δεν ευδοκίμησαν, ενώ στις υπόλοιπες αναπτυγμένες δυτικές χώρες το εργατικό κίνημα δεν πήρε τον επαναστατικό δρόμο. Βασίζονται στην τελική αδυναμία των πρωτοποριών και των εργατών στον προηγούμενο γύρο να συνεχίσουν την επανάσταση. Βασίζονται και στην ηττοπαθή, μίζερη και στάσιμη υπεράσπιση της κληρονομιάς εκείνης της εποχής από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Κόντρα στις προβλέψεις, ο Οκτώβρης φάνηκε να εδραιώνει στην αυγή του μια ανταγωνιστική προς την αστική κοινωνία εξουσία, αυτή των σοβιέτ, με σοσιαλιστικό – κομμουνιστικό προσανατολισμό. Κατάφερε να εμφανίσει για ένα διάστημα πραγματικά νέες οικονομικές – κοινωνικές σχέσεις «έξω από τον καπιταλισμό».
Ανέδειξε νέες, βαθύτερες από τα πριν, επαναστατικές πολιτικές και κρατικές σχέσεις μετάβασης στην εργατική δημοκρατία. Όλα αυτά είναι ασυγχώρητα για το αστικό στρατόπεδο, που επιχειρεί να δυσφημίσει την απελευθερωτική εποποιία των μπολσεβίκων και του ρωσικού προλεταριάτου. Άλλοτε τον παρουσιάζουν σαν μια τοπική ιδιαιτερότητα, άλλοτε σαν ένα παράδοξο της ιστορίας, μια ανωμαλία και εσχάτως, πιο έντονα σαν πραξικόπημα μιας ολιγάριθμης σέκτας. Όμως ο Οκτώβρης μπορεί να διεκδικεί, από τις απρόσιτες ακόμα κορυφές της σύγχρονης ταξικής πάλης, την αλήθεια του.
«Η εξουσία πρέπει να περάσει στα χέρια των σοβιέτ, των αντιπροσώπων των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών. Στην εξουσία πρέπει να είναι μια κυβέρνηση καινούρια, εκλεγμένη από τα Σοβιέτ, ανακλητή από αυτά», αναφερόταν στην ιστορική απόφαση του κόμματος των μπολσεβίκων. Η επανάσταση όντως στηρίχτηκε στην πρωτοπόρα τάξη, αλλιώς δεν θα μπορούσε να επικρατήσει. Πήρε σάρκα και οστά από το ευρύτερο πολιτικό μέτωπο που είχε σχηματιστεί και το κόμμα ήξερε τι ήθελε. Επαιζε τον καθοριστικό και πρωταρχικό του ρόλο. Η σταδιακή εξασθένιση των τάσεων σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και η ιδιότυπη, αντιφατική επικράτηση των αστικών νόμων στην παραγωγική βάση της μεταβατικής κοινωνίας στη Ρωσία καθόλου δεν μειώνουν την ιστορική σημασία και συνεισφορά της μεγαλύτερης επανάστασης του εικοστού αιώνα.
Τα μεγάλα επιτεύγματα της επανάστασης στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, μεταφέρονται στο σήμερα, σε μια εποχή ανώτερης αναγκαιότητας και δυνατότητας για την έφοδο στον ουρανό, ζητώντας την οριστική τους δικαίωση. Η εξουσία των Σοβιέτ σηματοδοτεί στην πράξη τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας εργατικής δημοκρατίας. Η εργατική κυριαρχία στην παραγωγή με το κίνημα των εργοστασιακών επιτροπών, τη διεκδίκηση όχι μόνο του ελέγχου αλλά και της ίδιας της διεύθυνσης της παραγωγής. Η τροποποίηση του νομικού οικοδομήματος, σηματοδοτεί την υπέρβαση του αστικού δικαίου και την ένταξη της δικαιοσύνης στις λειτουργίες της λαϊκής αυτοδιοίκησης. Το ριζικά μετασχηματισμένο σχολείο, την πολύπλευρη σύνδεση της μάθησης με την κοινωνική ζωή και τις ανάγκες της. Τα σημαντικά βήματα υπέρ της θέσης των γυναικών, την επανάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις που εκκρεμεί από την εποχή της επιβολής της πατριαρχίας. Ο τολμηρός πειραματισμός στις τέχνες, την αδήριτη αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης και απαλλαγής τους από την αστική σκουριά.
Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα αυτά στο δικό μας τοπίο της διάλυσης των συλλογικών οραμάτων και του ατομικισμού, της κρίσης και του στρατηγικού ελλείμματος της Αριστεράς! Οι πιο απαισιόδοξοι σου λένε σήμερα «ο άνθρωπος είναι σκατά και δεν αλλάζει», όπως ο απογοητευμένος ναυτεργάτης Φωτερός του Στρατή Τσίρκα. Πως ότι έγινε μετά τον Οκτώβρη του ’17 αφορά μια μακρινή, άγνωστη σ’ εμάς εποχή, που δεν πρόκειται να ξανάρθει. Όντως δεν πρόκειται να επιστρέψει εκείνη η εποχή έτσι όπως ήταν. Θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα, αρκεί να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι.
Οι σύγχρονες «υπό διαμόρφωση πρωτοπορίες» δεν μπορεί να ανέχεται την αυτάρκεια και την υποτίμηση απέναντι στην άμεση πολιτική αναγκαιότητα για μια πορεία αναψηλάφησης και επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής στρατηγικής. Και επομένως υπέρβασης όλων των τάσεων και των πλευρών του επαναστατικού ρεύματος που αποδείχτηκαν και αποδείχνονται σήμερα ιστορικά ανήμπορες να αναχαιτίσουν τις αντίπαλες δυνάμεις του εκφυλισμού και της ήττας και να επανιδρύσουν μια νέα νικηφόρα προοπτική.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
Ενενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί. Τα πρώτα χρόνια της επαναστατικής θύελλας ήρθαν στο προσκήνιο πρωτόγνωρες μορφές κοινωνικής χειραφέτησης και ριζοσπαστικές ανατροπές στο οικονομικό και πολιτικό τοπίο. Ο Οκτώβρης ήταν μια επανάσταση προλεταριακή που σχεδιάστηκε από το βιομηχανικό προλεταριάτο της Ρωσίας, το οποίο μάλιστα παρά το μικρό όγκο εξέφρασε με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την ειδική του αποστολή. Συνεχίζουμε με τη σημαία του Οκτώβρη και με στόχο την κομμουνιστική επαναθεμελίωση. (4ον ΑΡΘΡΟ) Δείτε και αυτά: Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και Ο κύκλος του Οκτώβρη δεν έκλεισε
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185&mode=thread&order=0&thold=0
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4178&mode=thread&order=0&thold=0
«Μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου, για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση»
Πόσο μας απασχολεί και πώς θυμόμαστε τη μεγάλη επανάσταση των μπολσεβίκων, 90 χρόνια μετά; Θα επιχειρήσουμε μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα εκείνης της περιόδου – όχι μόνο από τη σκοπιά ενός χρονικού, αλλά μιας απόπειρας συναρμολόγησης των κομματιών ενός παζλ που ακόμα φτιάχνεται.
Η ιστορία μιας επανάστασης, όπως και κάθε ιστορία, είναι η αφήγηση αυτού που έγινε. Τι, πότε και πώς. Αυτό όμως δεν φτάνει. Οι μεγάλες πολιτικές αξιολογήσεις απαιτούν ιστορική προοπτική. Από την ίδια την αφήγηση πρέπει να καταλαβαίνουμε γιατί τα πράγματα έγιναν έτσι κι όχι αλλιώς. Η ιστορία δεν πρέπει να εξετάζεται σαν μια αλυσίδα συμβάντων, που λίγο ως πολύ κυβερνάται από άγνωστες δυνάμεις. Ούτε σαν μια σειρά προκαθορισμένων αποφάσεων ανθρώπων, που ξετυλίγουν το μυστικό τους σχέδιο με κινητήρα την υποκειμενική τους βούληση. Τα γεγονότα συγκλίνουν στο δικό τους εσωτερικό νόμο. Η ανακάλυψη αυτού του νόμου είναι το πιο σπουδαίο έργο αυτού που γράφει.
Για τους αστούς πραξικόπημα, για τους σοσιαλδημοκράτες ανώριμος, ο Οκτώβρης διαψεύδει τους ηττοπαθείς όλων των γενεών. Γεννημένος μέσ’ από μια ολόκληρη ιστορική εποχή, την εποχή του ιμπεριαλισμού, η νίκη, η πορεία και η ήττα του είναι ταυτόχρονα παιδιά των συγκεκριμένων υλικών δυνατοτήτων και ορίων αυτής της εποχής, των ιδιαίτερων συνθηκών της Ρωσίας, σε συνδυασμό με ανεπάρκειες, αδυναμίες και λάθη του κομμουνιστικού επαναστατικού ρεύματος, τα οποία όμως δεν μειώνουν ούτε στο ελάχιστο την ιστορική προσφορά του. Παράλληλα, είναι η πιο συνειδητή ιστορική πράξη στην ιστορία των ταξικών αγώνων μέχρι την επόμενη μεγαλύτερη, βαθύτερη και ανώτερη ποιοτικά συνεχή επανάσταση που θα ανατρέψει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Τα γεγονότα θα είχαν αλλιώς χωρίς την τεράστια και μακρόχρονη θεωρητική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία και προώθηση του μαρξισμού από το μπολσεβίκικο ρεύμα.
Σήμερα ο Οκτώβρης δεν πρέπει να διαμελίζεται και να μπαίνει εξίσου στην πλάστιγγα και από τη μεριά της νίκης και από τη μεριά της ήττας, χάνοντας έτσι το επαναστατικό του βάρος. Αν ο Οκτώβρης δεν γίνει δικός μας, ως η πρώτη σύγχρονη πράξη της χειραφέτησης, δεν είναι η ιστορική μνήμη που κινδυνεύει. Είναι η σημερινή μας πορεία ναρκοθετημένη. Χωρίς τη μεγαλύτερη κατάκτηση του εικοστού αιώνα, χωρίς αυτό το προωθητικό ρήγμα στην ιστορία όλων των αγώνων στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες, και ειδικά στον καπιταλισμό, δεν πάει πουθενά ένα σύγχρονο κομμουνιστικό εγχείρημα.
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ
Το 1902 ο Λένιν γράφει το Τι να κάνουμε, ορίζοντας νέα ανώτερα καθήκοντα για αυτούς που θέλουν να κάνουν την επανάσταση. Από τα τέλη του 1903 επικρατεί σε όλη τη Ρωσία γενικευμένος αναβρασμός. Το 1905 είναι μια θυελλώδης χρονιά. Η νεολαία μπαίνει με ορμή στις παράνομες οργανώσεις των κομμουνιστών (σοσιαλδημοκρατών ονομάζονταν τότε). Ο Έρενμπουργκ και ο Μπουχάριν, μαθητές τότε, καταζητούνται από την Οχράνα. Ο Μαγιακόφσκι δεν είναι καν 15 χρονών όταν συνδέεται με το κόμμα. Στα πανεπιστήμια το πολιτικό θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Συνεδριάζουν, μοιράζουν προκηρύξεις, τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα. Διαβάζουν πολύ. Η λογοτεχνία συνδυάζεται με την παράνομη δουλειά. «Αν είναι ν’ αγαπήσεις, αγάπα με παραφορά, αν είναι ν’ απειλήσεις, φοβέριζε στα σοβαρά», με τη φωνή του Τολστόι.
Στη Γενική απεργία που κηρύσσεται το Γενάρη στα εργοστάσια της Πετρούπολης, συμμετέχουν χιλιάδες. Η τσαρική φρουρά διαλύει τη συγκέντρωση. Η χιονισμένη πλατεία βάφεται στο αίμα. Για πολλούς είναι το βάφτισμα του πυρός. Στις 15 Ιούνη στασιάζει το πλήρωμα του καταδρομικού Ποτέμκιν που έγινε πασίγνωστο από την ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Στρατιωτικές στάσεις ακολουθούν στην Κροστάνδη, στο στόλο του Εύξεινου Πόντου, ενώ στις 7 του Δεκέμβρη ξεσπά γενική απεργία στη Μόσχα, που εξελίσσεται σε ένοπλη εξέγερση. Παρά την ήττα, το μεγάλο κέρδος είναι μια νέα ιστορική μορφή οργάνωσης της τάξης που προκύπτει, τα σοβιέτ. Ορισμένοι, αιρετοί αντιπρόσωποι, ένας για κάθε χίλιους εργάτες ή στρατιώτες.
Τον επόμενο χρόνο το κίνημα φαίνεται να υποχωρεί. Η αντίδραση εξαπλώνεται. «Μετά το φωτεινό 1905 επακολούθησε μια θολή εποχή. Όλοι κάτι ψάχνανε, λογομαχούσαν με έξαψη, ανησυχούσανε, μα πίσω απ’ όλα αυτά ένιωθες την κούραση, την απογοήτευση, το κενό…» γράφει ο Έρενμπουργκ. Παρόλ’ αυτά, εξακολουθούν και νεανικά περιοδικά που καλούν σε μαχητική ετοιμότητα. Οι μπολσεβίκοι έχουν ένα σκοπό: Να φτιάξουν το κόμμα που θα οδηγήσει το προλεταριάτο της Ρωσίας στην επανάσταση. Ο Αλεξάντερ Μπλοκ γράφει: «Ζωή, σ’ αναγνωρίζω! Σ’ αποδέχομαι! Με την κλαγγή των όπλων σε καλωσορίζω!».
Τα χρόνια που μεσολαβούν ως το 1917 είναι χρόνια θεωρητικής προετοιμασίας. Το 1909 σε όλη την Ευρώπη συζητούν για το ρωσικό κίνημα. Οι πυροβολισμοί ενάντια στους εργάτες των χρυσωρυχείων του Λένα, στη Σιβηρία το 1912, είχαν τεράστιο αντίκτυπο σ’ ολόκληρη τη χώρα. Απεργίες ξεσπούν σε όλη την επικράτεια, αρχικά με οικονομικά και ύστερα με πολιτικά αιτήματα. Ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ! Δράμα σε τρεις πράξεις και οι ρώσοι φουτουριστές δημοσιεύουν την ίδια χρονιά το μανιφέστο τους: «Χαστούκι στο γούστο του κοινού». Το καλοκαίρι του 1914 οι μεγάλες πόλεις έχουν μετατραπεί σε πεδία καθημερινών συγκρούσεων απεργών και αστυνομίας. Οι συνθήκες είναι εκρηκτικές. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το κίνημα αναχαιτίζεται, για να επανέλθει δριμύτερο στη συνέχεια εξαιτίας των καταστροφικών συνεπειών του πολέμου στο ηθικό και τη μαχιμότητα του ρωσικού στρατεύματος. Το 1915 τυπώνεται το ποίημα του Μαγιακόφσκι Σύννεφο με παντελόνια. (σ.σ. του Πολιτικού Καφενείου: το ποίημα:
Σύννεφο Με ΠαντελόνιαΤη σκέψη σας που 'νείρεταιπάνω στο πλαδαρό μυαλό σαςσάμπως ξιγκόθρεφτος λακέςσ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,εγώ θα τη τσιγκλάωεπάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.Φαρμακερός κι αγροίκος πάνταως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μουκι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,ωραίος τραβάω, τραβάωεικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Εσείς οι αβροί!...Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.
Όμως εσείς,θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;Ελάτε να σας δασκαλέψω,εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι, εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλωνκι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σαςσα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.
Θέλετεθα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-θέλετε-θα 'μαι η άχραντη ευγένεια-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια... Λένιν Χρόνε, θ' αρχίσω την ιστορία του Λένιν.Πέρασαν οι μέρες της δυστυχίας.Πάει καιρός που ο πόνος κοφτερόςέχει γίνει πια ένα κακό παλιό και καθάριο.Χρόνε, κάνε να ξανατρικυμίσουν οι φράσεις του Λένιν.Αρμόζει να λυθούμε σε κοπετούςόταν ο Λένιν μένει πάντα πιότερο από κάθε άλλον Ζωντανός;Γνώση μας είναι η δύναμη και τ' άρματα.Οι άνθρωποι; Βάρκες έξω απ' το νερό.Ένα πλήθος από μικρές αχιβάδεςπου δεν έχουνε γεννήσει ακόμα απογόνουςΚολλούν παντού στα όστρακα τους.Και μετά, σαν έχουνε διασχίσει το θυμωμένο μπουρίνι, κάθονται στον ήλιοΓια να καθαρίσουν τα πράσινα από τα φύκια γένια τους.Εγώ, καθαρίζομαι στο φως του Λένινγια να οδηγήσω πιο μακριά την επανάσταση.Φοβάμαι αυτούς τους στίχους που 'χω μπροστά μου κατά εκατοντάδεςόπως ένα μικρό παιδί μπροστά στη ψευτιά.Αν κάνουν πάνω στο κεφάλι του ένα φωτοστέφανο,φοβάμαι μήπως σκεπάσουντ' αυθεντικό, τ' ανθρώπινο και το σοφό το απέραντο μέτωπο του Λένιν.Φοβάμαι τις λιτανείες, τα μαυσωλεία, το θαυμασμό, τ' αγάλματα του, μην πάει και πνίξουν, κάτω απ' τη γλυκιά γιορτή, το Λένιν και την απλότητα του. Τρέμω γι' αυτόν όπως τρέμω για τη κόρη του ματιού μου!Αλίμονο στο ψέμα! Στο ιδεώδες των ζαχαροπλαστών!Η καρδιά εκλέγει και το καθήκον υπαγορεύει: Θα γράψω. Όλη η Μόσχα: ο κρότος δονεί το παγωμένο έδαφος.Στα μαγκάλια, όλοι αυτοί που άσκημα ξεπάγιασαν τη νύχτα.Τι έχει κάνει; Ποιος είναι κι έρχεται από πού;Γιατί γι' αυτόν όλες ετούτες οι τιμές; Απ' τη μνήμη μου βγαίνουν οι λέξεις, η μια ύστερα απ' την άλλη.Τι φτώχεια, εδώ κάτου, στο ατελιέ των λέξεων! Που να ψαρέψεις κείνη που αρμόζει πιότερο;Έχουμε μέρες εφτά, έχουμε δώδεκα ώρες.Δε ζει κανείς μόνο με τον εαυτό του.Ο θάνατος δε ξέρει να ζητάει συγγνώμες.Tα πάμε κιόλας άσχημα με το εκκρεμές, βρίσκουμε, εμείς οι καταχθόνιοι, το ημερολόγιο:λέμε η εποχή και λέμε το παρελθόν.Κοιμόμαστε τη νύχτακινούμαστε τη μέρα.Μας αρέσει να πίνουμε νερό και μάλιστα αν είναι το νερό μες στο δικό μας το ποτήρι.Κι αν ένας για όλους γίνεταικύριος της παλίρροιας των πραγμάτων, τον ονομάζουμε προφήτη, τον ονομάζουμε ιδιοφυΐα. Είμαστε χωρίς σκοπό, πρέπει να μας σφυρίξουν για να κατεβούμε.Απ' τη στιγμή που αρέσεις στη γυναίκα σου, είσαι κιόλας ευχαριστημένος,Κι αν δημιουργηθεί, ψυχή και κορμί ενωμένα, κάποιος που να μην είναι στα μέτρα μας,τραβιόμαστε: «Έχει έναν αέρα βασιλικό!»Γιομίζουμε έκπληξη: «Είναι ένα Δώρο του Θεού!»Είναι, έτσι που λέμε, ούτ' έξυπνο, ούτε κουτό. Λέξεις στον αέρα που εξατμίζονται, καπνοί.Τι μπορεί κανείς να βγάλει από τέτοια κούφια καρύδια; Τούτο δε μιλά μήτε στη καρδιά, μήτε στην αφή.Πώς να μετρήσεις τον Λένιν μ' αυτή τη μεζούρα;Σάμπως ο καθένας δεν τον είδε με τα δικά του τα μάτια, Αυτόν που μπήκε στο σπίτι μας, δίχως τα κουφώματα ν' αγγίξει;Θάταν ακόμα πιθανό ο Λένιν να μιλά σαν ένας «ελέω Θεού αρχηγός»;Κι αν ακόμα ήταν ηγεμονικός και θεϊκός, όλος θυμό και δίχως να συγκρατιέται, εγώ θάμουν βαλμένος ανάμεσα σε συνοδείες, ενάντια στο πλήθος και στους θαυμαστές.Θε να 'χα βρει τις λέξεις που ταιριάζουν για κατάρες.Ποδοπατημένος εγώ, ποδοπατημένες κι οι κραυγές μου,θα 'χα πετάξει βλαστήμιες προς τον ουρανό,Στο Κρεμλίνο τάχα εξακοντίζει τη βόμβα: Κάτω!Αλλά ο Τζερτζίνσκι με βήμα σταθερό ακολουθεί το φέρετρο.Θα μπορούσε ν' αφήσει τα πόστα της η Τσεκά. Από μάτια μιλιούνια κι απ' τα δυο τα δικά μουρυάκια από δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα. Για το Θεό, τίποτα το νέο σε τέτοιες τιμές.Όχι σήμερα! Η λύπη είναι αληθινή στη παγωμένη καρδιά:θα θάψουμε τον πιο απλό άνθρωποαπ' όλους όσους έζησαν στη γη.Απλός ναι, αλλ' όχι σαν κι αυτούςπου το βλέμμα τουςπηγαίνει να καταλήξει στη λεκάνη τους. Με μια μάτια που επόπτευε ολάκερη τη γη, αγκάλιαζε αυτό που ο χρόνος σκέπαζε ξανά.Σαν κι εσάς και σαν εμένα, ίδιος κι απαράλλαχτος, μόνο που στην άκρη των ματιών του, ο στοχασμός περσότερο ζαρώνει το πετσί, και που τα χείλια του είναι πιο σκληρά κι ειρωνικά.Δεν είχε τη σκληράδα του σατράπη πάνω στ' άρμα που σε συντριβεί με μια μόνο κίνηση των χαλιναριών.Ανθρώπινος, τρυφερός για το σύντροφο, για τον εχθρό, η σκληράδα του σίδερου.Είχε, όπως έχουμε και 'μεις, αδυναμίες, κι είχε γιατρευτεί απ' τις αρρώστιες, δίχως ποτέ να πλαγιάσει.Έτσι, εμένα το μπιλιάρδο, το μάτι μου γυμνάζει.Γι' αυτόν ήταν σκάκι, των αρχηγών το ταιριαστό παιχνίδι.Και περνώντας απ' το σκάκι στον πραγματικό εχθρό, αλλάζοντας μ' ανθρώπους τα χτεσινά τα πιόνιαέβαλε την εργατική δικτατορίαπάνω από τις φυλακές και τα κάστρα του κεφαλαίου. Σε ΣαςΕσείς που ζείτε σε κραιπάλες κι όργια διάσημαμε βίλες, θερμαινόμενες τουαλέτες και μπάνιαδε ντρεπόσαστε γι' αυτούς που παίρνουν "Γεωργίου" παράσημαστις εφημερίδες να διαβάζετε καμπάνια;Ξέρετε σεις οι ατάλαντοι τόσοι και τόσοι-με σκέψη μια, ποιος το καλύτερο θα πάρει γεύμα-ότι μια μπόμπα ανέσπλαχνη μπορεί να 'χει σκοτώσειτου υπολοχαγού Πετρώφ το ποδάρι;Ω αν μπορούσε αυτός, -στο σφαγείο που 'χετε στείλει-ν' αντικρίσει, άξαφνα, πριν να πεθάνειεσάς με κολλημένα κρέατα στα χείληνα τραγουδάτε "Σεβεριάνι!"
Για σας που οι μέρες σας περνάνε μέσα σ' οργίων παιάνεςνα πάω εγώ, να σκοτωθώ, λοιπόν όπως κι οι άλλοι;Καλύτερα να πάω να σερβίρω τις πουτάνεςστα καμπαρέ με ανανά χυμού μπουκάλι Δεν Το ΠιστεύουμεΤου έαρος μέρα σκεπάσαν μ' ίσκιο βαρύτατοιατρικό δελτίο, ύστατοτοιχοκολλήσανε τη χαραυγήΌχι!δε γίνεται!την αστραπή ποιος θα προστάξειστην άβυσσο του χάους μην αστράψει;Όχι!Δε θ' αλυσσοδέσει της θύελλας τη γλώσσακανείςχιλιαδοσέλιδη, αιώνια θα μένεικαμπάνασυναγερμό να σημαίνειη γλώσσα του Λένιν.Ο κεραυνόςμπορείμουγκός ν' απομείνει;ποιοςτο σίφουνα θα μικρύνει να μη ξεχειλίσει!Όχι! Δε θα στερέψει του Λένιν η αδάμαστηθέλησηστη χιλιοδύναμη θέληση του Ρούσικου Κόμματος.Ένα τέτοιο πυρετό θερμόμετρο, έχεις να τονε μετρήσεις; βρίσκεται, μήπως;Σφυγμού τέτοιου με το δευτερόλεπτο ακούγετ' ο χτύπος; Αιώνια του Λένιν η καρδιάθα βροντάει στ' αλήθειαστης Επανάστασης τα στήθια.Όχι!Όχι!Ο-Χ-ΙΔε θέλουμε δε πιστεύουμετο δελτίο το κακόσημο!Από της 'Ανοιξης τα μάτια θα τονε σβήσουμετον ίσκιο τον νεκρώσιμο. Νέα ΦρουράΝα, κυλά η δουλειά του νεκρού.Της γης δουλειά να γυρνά.Δουλειά της νέας φρουράς να ορμά,με τριπόδισμα μπροστά.Βάδην - γέρικη 'ναι η ζωήμε τη κόκκινη σημαία κρατώντας τροχάδηνμε εκατομμυρίωνκομσομόλων την ορμή.Εμπρός!Ομαδικά κάτω από των βιβλίων τη στέγημέχρι απ' τα γράμματα το χρώμα να φεύγει.Στη σπορά της σκέψης και το θέρισμα μέγα έρεισμα.Εμπρόςκαι τούτο δε μας φτάνει όμως,στων υψών τα ύψη ο δρόμος,σάμπως κύμα επίθεσης κύλαΜ' αίσθημα νέο γενναίο τη σκέψη σου την ίδιασπιρούνιαζε.Σαν ταπέτο το σύμπαν, τίναξε το με ρώμηΑπ΄το Σύμπαννα φύγει ο σκόρος.Πρόσταξέ το και όρος ν' αλλάξει τη φοράνα πετά αριστεράτου σύμπαντος όλος Εσείς Θα Καταφέρετε;
Αμέσως άλλαξα σα σκίτσο την ημέρα,ρίχνοντας τη μπογιά απ' το κουβά,έδειξα πάνω στην ανάγλυφή μας σφαίραανάγλυφα του κόσμου τα καλά και τα στραβά.
Στα λέπια των ψαριών τα κρύαεύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής.Εσείς θα καταφέρετε να παίξετε τη νυκτωδία,σ' ένα φλαούτο, από σωλήνες της υδρορροής;
Ελευθερία ΈκφρασηςΤη πρώτη νύχτα πλησιάζουνεκαι κλέβουν ένα λουλούδιαπό τον κήπο μαςκαι δε λέμε τίποτα.Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέονπερπατούνε στα λουλούδια,σκοτώνουν το σκυλί μαςκαι δε λέμε τίποτα.Ώσπου μια μέρα-τη πιο διάφανη απ' όλες-μπαίνουν άνετα στο σπίτι μαςληστεύουν το φεγγάρι μαςγιατί ξέρουνε το φόβο μαςπου πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.Κι επειδή δεν είπαμε τίποταπλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα )
Το 1916 είναι η χρονιά που κυκλοφορεί ο Ιμπεριαλισμός, νεότατο στάδιο του καπιταλισμού. http://www.lemoni.gr/shop/details.asp?ProductID=65099 Πρώτη απ’ όλους η αστική τάξη βλέπει τι έρχεται και επιδιώκει με κάθε τρόπο να καταστείλει το ανερχόμενο κίνημα. «Εν ανάγκη καλύτερα οι Γερμανοί παρά οι μπολσεβίκοι», ακούς από τους περισσότερους εκφραστές της. Μεταξύ των οργανώσεων της Αριστεράς, είναι οι μπολσεβίκοι, που αντιλαμβάνονται καλύτερα αυτό που έρχεται και προκρίνουν σταθερά γραμμή ανατροπής. Την εργατική εξουσία αρνούνται ως ανώριμη ακόμα, αφού «οι μάζες δεν είναι έτοιμες για την επανάσταση», τα ρεύματα που αναδεικνύουν ουσιαστικά ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικής αλλαγής.
Στα τέλη Φλεβάρη του ’17 ξαναμπαίνουν μπροστά οι εργάτες στην Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις που ανατρέπουν οριστικά τη μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της τη φεουδαρχική απολυταρχία. Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται, πριν ακόμα επιβληθεί η επανάσταση. Η Προσωρινή Κυβέρνηση είναι σε άμυνα, καθώς οι εργαζόμενοι οργανώνονται κι αποσπούν κατακτήσεις. Το ηθικό των λαϊκών στρωμάτων έχει αλλάξει. Οι σερβιτόροι διακηρύσσουν ότι αρνούνται τα φιλοδωρήματα! Τώρα ξέρουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν ολάκερο το καρβέλι. Τότε είναι που κατοχυρώνεται για πρώτη φορά στη Ρωσία το οκτάωρο, για το οποίο είχαν ματώσει οι εργάτες του Σικάγο το 1886. Στο μέτωπο οι στρατιώτες μαθαίνουν να αυτοδιοικούνται, με επιτροπές που εναντιώνονται στους αξιωματικούς. Χορηγούνται στις γυναίκες πολιτικά δικαιώματα. «Ολη η Ρωσία έμαθε να διαβάζει και πραγματικά διάβαζε βιβλία για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία – διάβαζε γιατί οι άνθρωποι διψούσαν να μάθουν», γράφει ο Τζον Ριντ. (σ. σ. http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=64566920 ) Κι έρχεται ο Απρίλης του ’17. Στην κρίσιμη αυτή καμπή ο Λένιν επιστρέφει ρίχνοντας το σύνθημα «καμία υποστήριξη στην καπιταλιστική κυβέρνηση, παύση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και νίκη της επανάστασης». Με τις περίφημες Θέσεις του Απρίλη http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2847 εκτιμά σωστά το συσχετισμό δυνάμεων, την αδυναμία της κυβέρνησης και την ασυγκράτητη επαναστατική ορμή στην κοινωνία. Οι μπολσεβίκοι αρχίζουν να ενισχύονται. Είναι η ώρα τους και το ξέρουν, αν και την πλειοψηφία στα Σοβιέτ την έχουν ακόμα οι μετριοπαθείς σοσιαλιστές. Το σύνθημα που εμπνέει το λαό; «Ολη η εξουσία στα σοβιέτ!». Τα μέλη των μπολσεβίκων μέσα σε δυο μήνες τριπλασιάζονται: Από 80.000 στη Συνδιάσκεψη του Απρίλη, 220.000 στο Συνέδριο του Ιούνη.
Το καλοκαίρι του 1917 στο πρώτο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, οι μπολσεβίκοι δίνουν μάχη ενάντια στις απόψεις που ζητούν να συνεχιστεί η συμμαχία με την αστική τάξη. Ο Λένιν μιλά υπέρ της μετατροπής της αστικής επανάστασης σε σοσιαλιστική. Εκδίδεται το Κράτος και επανάσταση. http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/kratos205.htm http://www.marxists.org/ellinika/
http://www.politikokafeneio.com/oplostasio/kratos205.htm http://www.marxists.org/ellinika/archive/lenin/works/1917/staterev/index.htm
http://www.eksegersi.gr/theoria/kratos.htm
Τον Ιούλιο πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Αλέξανδρος Κερένσκι, που προκηρύσσει εκλογές για το Νοέμβρη. Στο μεταξύ ο στρατηγός Κορνίλοφ επιχειρεί να επιβάλει στρατιωτική δικτατορία. Το πραξικόπημα οδηγείται σε Βατερλό, κυρίως με τη συμβολή των οπλισμένων εργατικών μαζών κι έτσι η επανάσταση μετρά μια πρώτη αποφασιστική νίκη. Το μέτωπο καταρρέει, οι αγρότες οργανωμένοι επιτίθενται κατά των γαιοκτημόνων και στα σοβιέτ επικρατούν πλέον οι μπολσεβίκοι.
Από τα μέσα του καλοκαιριού μέχρι τις παραμονές της επανάστασης αλλάζει άρδην ο συσχετισμός. Εκεί που κυριαρχούσαν συντριπτικά οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, οι τάσεις συμβιβασμού και υποχώρησης μπροστά στην αστική τάξη, τώρα παίρνει κεφάλι η επαναστατική τάση. Ειδικά στα σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. «Τις μέρες αυτές η Πετρούπολη παρουσίαζε ένα θαυμάσιο θέαμα. Σε όλους τους στρατώνες μέρα και νύχτα γίνονταν ατέλειωτες συζητήσεις και συγκεντρώσεις. Στη βραδινή σκοτεινιά, πυκνά πλήθη λαού έπλεαν στους δρόμους, σαν παλιρροϊκά κύματα πήγαιναν προς τα πάνω και προς τα κάτω κατά μήκος του ποταμού Νέβα», γράφει ο Τζον Ριντ στις Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο. Τότε, το φθινόπωρο του 1917, με το πραγματικό μεροκάματο να έχει πέσει στο 57,4% του 1913 και οι τιμές στα βασικά είδη να είναι 950% πάνω, οι απεργίες, μικρογραφίες της μελλούμενης αναμέτρησης, παίρνουν πανρωσικό και έντονο πολιτικό χαρακτήρα. «Για να επιτύχει η επανάσταση πρέπει αυτή να στηρίζεται όχι στη συνωμοσία, όχι αποκλειστικά στο κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη», ανέφερε ο Λένιν στο γράμμα του προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Τα δεδομένα τον επαληθεύουν. Τα συνδικάτα μετρούν ήδη δύο εκατομμύρια μέλη. Το Σεπτέμβρη οι τυπογράφοι απεργούν σε όλη τη χώρα. Στα Ουράλια πάνω από 100.000 εργάτες συμμετέχουν στην απεργία ενάντια στα λοκάουτ των εργοδοτών. Αλλά και στο αγροτικό περιβάλλον αρχίζει να διαμορφώνεται επαναστατικός πυρήνας. Στο 91% των επαρχιών της Ρωσίας, εισβάλλει κύμα διαφόρων μορφών αγροτικών εξεγέρσεων, με αποτέλεσμα ο αριθμός των βίαιων απαλλοτριώσεων τσιφλικιών να ανέλθει από 152 που ήταν το Μάη, σε 958 το Σεπτέμβρη. Στις 25 Σεπτέμβρη ο Τρότσκι εκλέγεται πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης, ενώ λίγες μέρες μετά ο Λένιν φτάνει κρυφά στην Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης. Στην ιστορική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του μπολσεβικικού κόμματος της δεκάτης Οκτώβρη γίνεται δεκτή η πρόταση του Λένιν για ένοπλη εξέγερση. Σε εξήντα δύο πόλεις συγκεντρώνονται περίπου διακόσιες χιλιάδες κοκκινοφρουροί. Είκοσι χιλιάδες ένοπλοι εργάτες στην Πετρούπολη παίρνουν μέρος στην επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα τη νύχτα 24 προς 25 Οκτώβρη (με το νέο ημερολόγιο 7 Νοέμβρη). Η μεγάλη πλειοψηφία των 100.000 ναυτών στα 690 πολεμικά και βοηθητικά πλοία της Βαλτικής είναι στο πλευρό της επανάστασης. Στη Μόσχα, στις 28 Οκτώβρη, δώδεκα χιλιάδες οπλισμένοι εργάτες επικεφαλής των εκατό χιλιάδων επαναστημένων εργατών πολιορκούν το Κρεμλίνο που πέφτει στα χέρια των επαναστατών στις 3 Νοέμβρη. Η επανάσταση απλώνεται σ’ όλη την επικράτεια.
Ο Οκτώβρης «θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα»
Το παρελθόν έχει την τάση να μετασχηματίζεται ανάλογα με το πώς το φωτίζει η ταξική πάλη. Και είναι βατήρας για την επίθεση στο μέλλον, είτε από τη μεριά της αντίδρασης είτε από εκείνη ενός απελευθερωτικού πολιτισμού. Στη σημερινή μάχη για την κατάκτηση της ιστορίας, οι αστοί προσπαθούν από τη μεριά τους να κλείσουν το ρήγμα του Οκτώβρη μικραίνοντάς τον όσο μπορούν.
Βασίζοντας στην αντικειμενική του «μοναχικότητα», αφού τα αντίστοιχα επαναστατικά ξεσπάσματα σε Αυστρία, Ιταλία και Γερμανία εκείνη την περίοδο δεν ευδοκίμησαν, ενώ στις υπόλοιπες αναπτυγμένες δυτικές χώρες το εργατικό κίνημα δεν πήρε τον επαναστατικό δρόμο. Βασίζονται στην τελική αδυναμία των πρωτοποριών και των εργατών στον προηγούμενο γύρο να συνεχίσουν την επανάσταση. Βασίζονται και στην ηττοπαθή, μίζερη και στάσιμη υπεράσπιση της κληρονομιάς εκείνης της εποχής από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Κόντρα στις προβλέψεις, ο Οκτώβρης φάνηκε να εδραιώνει στην αυγή του μια ανταγωνιστική προς την αστική κοινωνία εξουσία, αυτή των σοβιέτ, με σοσιαλιστικό – κομμουνιστικό προσανατολισμό. Κατάφερε να εμφανίσει για ένα διάστημα πραγματικά νέες οικονομικές – κοινωνικές σχέσεις «έξω από τον καπιταλισμό».
Ανέδειξε νέες, βαθύτερες από τα πριν, επαναστατικές πολιτικές και κρατικές σχέσεις μετάβασης στην εργατική δημοκρατία. Όλα αυτά είναι ασυγχώρητα για το αστικό στρατόπεδο, που επιχειρεί να δυσφημίσει την απελευθερωτική εποποιία των μπολσεβίκων και του ρωσικού προλεταριάτου. Άλλοτε τον παρουσιάζουν σαν μια τοπική ιδιαιτερότητα, άλλοτε σαν ένα παράδοξο της ιστορίας, μια ανωμαλία και εσχάτως, πιο έντονα σαν πραξικόπημα μιας ολιγάριθμης σέκτας. Όμως ο Οκτώβρης μπορεί να διεκδικεί, από τις απρόσιτες ακόμα κορυφές της σύγχρονης ταξικής πάλης, την αλήθεια του.
«Η εξουσία πρέπει να περάσει στα χέρια των σοβιέτ, των αντιπροσώπων των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών. Στην εξουσία πρέπει να είναι μια κυβέρνηση καινούρια, εκλεγμένη από τα Σοβιέτ, ανακλητή από αυτά», αναφερόταν στην ιστορική απόφαση του κόμματος των μπολσεβίκων. Η επανάσταση όντως στηρίχτηκε στην πρωτοπόρα τάξη, αλλιώς δεν θα μπορούσε να επικρατήσει. Πήρε σάρκα και οστά από το ευρύτερο πολιτικό μέτωπο που είχε σχηματιστεί και το κόμμα ήξερε τι ήθελε. Επαιζε τον καθοριστικό και πρωταρχικό του ρόλο. Η σταδιακή εξασθένιση των τάσεων σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και η ιδιότυπη, αντιφατική επικράτηση των αστικών νόμων στην παραγωγική βάση της μεταβατικής κοινωνίας στη Ρωσία καθόλου δεν μειώνουν την ιστορική σημασία και συνεισφορά της μεγαλύτερης επανάστασης του εικοστού αιώνα.
Τα μεγάλα επιτεύγματα της επανάστασης στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, μεταφέρονται στο σήμερα, σε μια εποχή ανώτερης αναγκαιότητας και δυνατότητας για την έφοδο στον ουρανό, ζητώντας την οριστική τους δικαίωση. Η εξουσία των Σοβιέτ σηματοδοτεί στην πράξη τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας εργατικής δημοκρατίας. Η εργατική κυριαρχία στην παραγωγή με το κίνημα των εργοστασιακών επιτροπών, τη διεκδίκηση όχι μόνο του ελέγχου αλλά και της ίδιας της διεύθυνσης της παραγωγής. Η τροποποίηση του νομικού οικοδομήματος, σηματοδοτεί την υπέρβαση του αστικού δικαίου και την ένταξη της δικαιοσύνης στις λειτουργίες της λαϊκής αυτοδιοίκησης. Το ριζικά μετασχηματισμένο σχολείο, την πολύπλευρη σύνδεση της μάθησης με την κοινωνική ζωή και τις ανάγκες της. Τα σημαντικά βήματα υπέρ της θέσης των γυναικών, την επανάσταση στις διαπροσωπικές σχέσεις που εκκρεμεί από την εποχή της επιβολής της πατριαρχίας. Ο τολμηρός πειραματισμός στις τέχνες, την αδήριτη αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης και απαλλαγής τους από την αστική σκουριά.
Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα αυτά στο δικό μας τοπίο της διάλυσης των συλλογικών οραμάτων και του ατομικισμού, της κρίσης και του στρατηγικού ελλείμματος της Αριστεράς! Οι πιο απαισιόδοξοι σου λένε σήμερα «ο άνθρωπος είναι σκατά και δεν αλλάζει», όπως ο απογοητευμένος ναυτεργάτης Φωτερός του Στρατή Τσίρκα. Πως ότι έγινε μετά τον Οκτώβρη του ’17 αφορά μια μακρινή, άγνωστη σ’ εμάς εποχή, που δεν πρόκειται να ξανάρθει. Όντως δεν πρόκειται να επιστρέψει εκείνη η εποχή έτσι όπως ήταν. Θα ξανάρθει με άλλο όνομα και άλλα ρούχα, αρκεί να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι.
Οι σύγχρονες «υπό διαμόρφωση πρωτοπορίες» δεν μπορεί να ανέχεται την αυτάρκεια και την υποτίμηση απέναντι στην άμεση πολιτική αναγκαιότητα για μια πορεία αναψηλάφησης και επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής στρατηγικής. Και επομένως υπέρβασης όλων των τάσεων και των πλευρών του επαναστατικού ρεύματος που αποδείχτηκαν και αποδείχνονται σήμερα ιστορικά ανήμπορες να αναχαιτίσουν τις αντίπαλες δυνάμεις του εκφυλισμού και της ήττας και να επανιδρύσουν μια νέα νικηφόρα προοπτική.
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4192
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)