ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΦΙΜΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Παναγιώτης Βήχος
Το σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση! H κρίση δεν είναι απλά κρίση προσώπων. Oύτε μόνο κρίση του πολιτικού εποικοδομήματος. Eίναι ευρύτερη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με διεθνείς διαστάσεις. Στην πραγματικότητα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες έχουμε φαινόμενα διαφθοράς και παρακμής. Bεβαίως, σε ένα εξ ορισμού εκμεταλλευτικό σύστημα ποτέ δεν έλειψαν τα φαινόμενα διαφθοράς. Aλλά, στη φάση της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης και των γιγάντιων βουνών πλασματικού κεφαλαίου, το κεφάλαιο έχει την ανάγκη της άμεσης διαπλοκής με την πολιτική εξουσία και τα MME. Το ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ τους είναι εμπόδιο. Πρέπει να το φιμώσουν! Το "φωτεινό" παράδειγμα της Κίνας μερικά χρόνια πριν, ακολουθούν πιστά πολλές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο· Στην Ιταλία ιστοσελίδες βαφτίζονται τρομοκρατικές...· Πριν λίγες μέρες, οι ΗΠΑ κινητοποίησαν κάθε κατασταλτικό και νομικό μηχανισμό για να φιμώσουν την ιστοσελίδα για τη διαφάνεια Wikeleaks.· Στην Ελλάδα, η πρώτη προσπάθεια φίμωσης και καταστολής στο διαδίκτυο αφορά την υπόθεση του blogme.gr. Έσυραν σε δίκη τον υπεύθυνο του Πολιτικού Καφενείου για να κλείσουν μία ελεύθερη φωνή με μια βρώμικη σκευωρία! Σε δίκη ο Παναγιώτης Βήχος ενώ σήμερα με πρόφαση ένα blog ετοιμάζουν νομοσχέδιο με σκοπό να περιοριστεί και να ελεγχθεί η ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Το σύστημα όζει. Kαι επειδή ακριβώς η κρίση δεν αφορά σε πρόσωπα αλλά στο σύστημα, η διέξοδος είναι δύσκολη. Aυτό που αποκαλύπτεται μέσα από την οσμή των σκανδάλων είναι η κρίση της αστικής κυριαρχίας. Oι «από πάνω» δεν μπορούν να κυβερνήσουν, αν και οι «από κάτω» δεν είναι ακόμη έτοιμοι να αμφισβητήσουν άμεσα και ανοικτά τις επιλογές της κυρίαρχης τάξης. Ωστόσο, η δυσαρέσκεια των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων του πληθυσμού μεγαλώνει εξ αιτίας της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης, της ανεργίας, της έλλειψης μέλλοντος ειδικά για τη νεολαία και της μεγάλης ακρίβειας. Προσπαθούν να κρύψουν τη διαφθορά τους και να εκφοβίσουν οποιαδήποτε πηγή ενημέρωσης δεν ελέγχεται, δεν χειραγωγείται. ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ!
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΙΣ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΦΙΜΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Παναγιώτης Βήχος
Το "φωτεινό" παράδειγμα της Κίνας μερικά χρόνια πριν, ακολουθούν πιστά πολλές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.
· Στην Ιταλία ιστοσελίδες βαφτίζονται τρομοκρατικές...
· Πριν λίγες μέρες, οι ΗΠΑ κινητοποίησαν κάθε κατασταλτικό και νομικό μηχανισμό για να φιμώσουν την ιστοσελίδα για τη διαφάνεια Wikeleaks.
· Στην Ελλάδα, η πρώτη προσπάθεια φίμωσης και καταστολής στο διαδίκτυο αφορά την υπόθεση του blogme.gr , το Πολιτικό Καφενείο Σε δίκη ο Παναγιώτης Βήχος ενώ αυτή τη φορά η "δικαιοσύνη" στοχοποιεί ένα blog, το press-gr, μετά από μηνύσεις που υπέβαλαν επώνυμοι διαπλεκόμενοι. Με αφορμή αυτή την υπόθεση, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ ΠΡΟΣ BLOGGERS ετοιμάζεται νομοσχέδιο με σκοπό να περιοριστεί και να ελεγχθεί η ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρομοκρατημένη και σε βαθιά θεσμική κρίση εξουσία, που με τρομονόμους προσπαθεί να κρύψει τη διαφθορά της και να εκφοβίσει οποιαδήποτε πηγή ενημέρωσης δεν ελέγχεται, δεν χειραγωγείται... αλλά απελευθερώνει τον δυναμισμό, την ορμή και την αυθεντικότητα της νέας εποχής.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΙΣ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΦΙΜΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
Παναγιώτης Βήχος
Το "φωτεινό" παράδειγμα της Κίνας μερικά χρόνια πριν, ακολουθούν πιστά πολλές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.
· Στην Ιταλία ιστοσελίδες βαφτίζονται τρομοκρατικές...
· Πριν λίγες μέρες, οι ΗΠΑ κινητοποίησαν κάθε κατασταλτικό και νομικό μηχανισμό για να φιμώσουν την ιστοσελίδα για τη διαφάνεια Wikeleaks.
· Στην Ελλάδα, η πρώτη προσπάθεια φίμωσης και καταστολής στο διαδίκτυο αφορά την υπόθεση του blogme.gr , το Πολιτικό Καφενείο Σε δίκη ο Παναγιώτης Βήχος ενώ αυτή τη φορά η "δικαιοσύνη" στοχοποιεί ένα blog, το press-gr, μετά από μηνύσεις που υπέβαλαν επώνυμοι διαπλεκόμενοι. Με αφορμή αυτή την υπόθεση, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ ΠΡΟΣ BLOGGERS ετοιμάζεται νομοσχέδιο με σκοπό να περιοριστεί και να ελεγχθεί η ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρομοκρατημένη και σε βαθιά θεσμική κρίση εξουσία, που με τρομονόμους προσπαθεί να κρύψει τη διαφθορά της και να εκφοβίσει οποιαδήποτε πηγή ενημέρωσης δεν ελέγχεται, δεν χειραγωγείται... αλλά απελευθερώνει τον δυναμισμό, την ορμή και την αυθεντικότητα της νέας εποχής.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΤΙΣ 9 ΜΑΡΤΙΟΥ
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΝΕΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΝΕΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Νέο εργατικό κίνημα - Συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζομένων!
Να αποκρούσουμε τους σχεδιασμούς Κεφαλαίου - Κυβερνήσεων- Ευρωπαϊκής Ένωσης για κοινωνικό, εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα. Να υπερασπίσουμε τα εργατικά δικαιώματα και ανάγκες για δημόσια, καθολική ασφάλιση για όλους. να προωθήσουμε συντονισμένους αγώνες μέχρι τη νίκη.
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ – νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Εργατική, αριστερή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική,
Αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο
ΜΕ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ !
Εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι,
Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά σε νέες αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις», συνεπής με τις προεκλογικές της εξαγγελίες.
Αυξάνει την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης. Συνεχίζει τις ιδιωτικοποιήσεις και την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο. Προετοιμάζει αύξηση του Φ.Π.Α. κατά 2 μονάδες. Προχωρά σε αυξήσεις εισιτηρίων, τιμολογίων ΔΕΚΟ, κ.α.. Πιστά εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη ακόμα πιο φτηνή και ελαστική εργασία.
Ανακατανέμει με ακόμη πιο ταξικό τρόπο τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού. Αυξάνει τα έσοδα από έμμεσους φόρους, μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες.
Αναγγέλλει νέα περίοδο ασφυκτικής λιτότητας και ανεργίας, ανατροπές στο ασφαλιστικό και νέα λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων.
Παράλληλα, θωρακίζει το πολιτικό σύστημα με προετοιμασία νέου εκλογικού νόμου, με τον Καποδίστρια 2, με γενίκευση των παρακολουθήσεων.
ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ!
Όλο το κύκλωμα, κράτους - αστικών κομμάτων - κεφαλαίου - τραπεζών - χρηματιστηρίου – ΜΜΕ, είναι επιστρατευμένο στην υπόθεση «ασφαλιστικό». Επιδιώκουν μια νέα ποιοτική βουτιά στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την περικοπή κάθε κρατικής δαπάνης, που δεν έχει άμεση παραγωγική απόδοση (κοινωνική ασφάλιση, υγεία, πρόνοια, πολιτισμός, περιβάλλον κ.ά.).
Αφού οι μισθοί έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης, θέλουν να ενισχύσουν τους εργοδότες μειώνοντας τις υποχρεώσεις τους για την ασφάλιση και περιορίζοντας περισσότερο τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας σε απόλυτη διασύνδεση με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας. Με τους ίδιους στόχους προωθούν συντονισμένα στις ευρωπαϊκές χώρες επιδείνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, προκαλώντας πλήθος απεργιών σε Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Γερμανία.
Γνωρίζουν ότι και εδώ η πορεία για την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» δεν θα είναι χωρίς δυσκολίες από τις μαζικές αντιδράσεις γι’ αυτό και έχουν σχεδιασμένη τακτική.
Προετοιμάζουν ιδεολογικά το έδαφος. Επιστρατεύονται συστάσεις ευρωπαίων επιτρόπων, κραυγές αγωνίας από ειδικούς, πληρωμένες μελέτες ινστιτούτων και επιτροπών «σοφών» να μιλούν για «κρίση του ασφαλιστικού».
Οικοδομούν συμμαχίες. Η ομοψυχία του αστικού συνασπισμού εξουσίας αποκαλύπτεται όχι μόνο με τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αλλά και με το πλήθος των κοινών σημείων στις σημερινές προτάσεις τους για το ασφαλιστικό. Παράλληλα, αναζητούν εκπροσώπους των εργαζόμενων ως «κοινωνικούς εταίρους» με «υπευθυνότητα» και κατανόηση στις «ανησυχίες» τους, ώστε με «διάλογο και συναίνεση» να προχωρήσουν τις ταξικές αποφάσεις τους. Πρόθυμοι εδώ ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που παίζουν κρυφτούλι, όπως και το ΠΑΣΟΚ, στο στημένο διάλογο.
Επιχειρούν διάσπαση των εργαζομένων. Έχοντας και την εμπειρία της αποτυχίας Γιαννίτση, θα φροντίσουν με δοκιμασμένες μεθόδους, του σαλαμιού ανά κατηγορίες, ανά κλάδο και ανά έτος πρόσληψης και την κλιμακωτή, σταδιακή «εξομοίωση», να φέρουν συνολική επιδείνωση. Στο όνομα της άρσης των ανισοτήτων και της ενοποίησης των ταμείων, να δώσουν νέα πλήγματα σε νέους και παλιούς, εργαζόμενους ειδικών ταμείων και ΙΚΑ.. Ο Αλογοσκούφης δήλωσε κατά την έναρξη του «διαλόγου» στη Βουλή ότι «η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει το σύνολο της μεταρρύθμισης, τώρα θα μπουν οι βάσεις και θα συνεχίσουν οι επόμενες κυβερνήσεις».
Χρυσώνουν το χάπι. Με εξαγγελίες για νέου τύπου ΕΚΑΣ, που το βαφτίζουν «εθνική σύνταξη», θέλοντας να θολώσουν τα νερά για την επιχείρηση περικοπής των αναπηρικών συντάξεων, του δικαιώματος θεμελίωσης κατώτερης σύνταξης, των χαμηλότερων ορίων σε βαρέα και ανθυγιεινά και σε μητέρες ανηλίκων, κ.α..
Η εξουσία παρουσιάζει το ασφαλιστικό ως δημοσιονομικό ζήτημα, που απαιτεί αναγκαία μέτρα για μείωση των οικονομικών ελλειμμάτων. Η ενσωματωμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία το αντιμετωπίζει ως πρόβλημα εισφορών.
ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ας δούμε τα κοινωνικά ελλείμματα
1 στους 4 εργαζόμενους δουλεύει ανασφάλιστος (μαύρη εργασία για περίπου 1.000.000 άτομα).
2 στους 3 συνταξιούχους ζουν με σύνταξη κάτω των 600 ευρώ το μήνα και μόνο το 14% με πάνω από 1000.
64.000 προσλήψεις «νόμιμα» ανασφάλιστων συνταξιοδοτικά έγιναν μόνο από το 2006 μέχρι σήμερα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με το πρόσχημα της κατάρτισης (προγράμματα stage).
Τα όρια ηλικίας έχουν δραματικά επιδεινωθεί, φτάνοντας ακόμα και τα 65 χρόνια (προαιρετικά τα 67).
Τα απαραίτητα χρόνια για συνταξιοδότηση έχουν ανέβει με τους νόμους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, μέχρι και κατά 10 χρόνια για τις μητέρες ανηλίκων και κατά 7 για τους υπόλοιπους εργαζόμενους, φτάνοντας και τα 37.
Οι εργαζόμενοι δίνουν, άμεσα ως εργατική εισφορά και έμμεσα ως εργοδοτική εισφορά για κύρια και επικουρική σύνταξη, ποσά που ξεκινούν από το 26% του μισθού τους, φτάνουν το 50% και για βαρέα το 84%.
Οι μεγάλες σημερινές δυνατότητες της ανθρώπινης εργασίας οδηγός των αιτημάτων μας
Για μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση των μισθών, μεγαλύτερες συντάξεις με αξιοποίηση προς όφελος του εργαζόμενου των κατακτήσεων της ανθρώπινης εργασίας.
Για εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας, της πείνας, των ασθενειών με άλλο κοινωνικό σύστημα που θα καταργεί την ιδιοκτησία και την εξουσία του κεφαλαίου, που θα αξιοποιεί προς όφελος του ανθρώπου την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και την ανάπτυξη των τεχνολογιών και της επιστήμης.
Για την ύπαρξη ενός συστήματος κοινωνικής προστασίας που θα παρέχει σε όλους τα απαραίτητα μέσα και την πρόσβαση σε δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλιση.
Κράτος και αστικές κυβερνήσεις οι υπεύθυνοι για τα όποια ελλείμματα των ταμείων
Έκλεψαν 60 δισ. ευρώ ή κατ’ άλλους 75 από τα αποθεματικά των ταμείων με την υποχρεωτική άτοκη κατάθεση τους, την περίοδο 1950-1982. Τα χρήματα κατευθυνόταν με «αναπτυξιακούς» νόμους σε ενισχύσεις του κεφαλαίου, ενώ τα ταμεία όταν χρειαζόταν χρήμα δανειζόταν με επιτόκιο μέχρι και 32%.
Έφαγαν 3,5 δισ. ευρώ στο χρηματιστήριο με την κατευθυνόμενη είσοδο των αποθεματικών περίπου την περίοδο 1999-2002 (ν.1902/90-Ν.Δ. για 20% επένδυση σε μετοχές και επί Σημίτη για 23%).
Δημιούργησαν ζημιές 300 εκ. ευρώ στα ταμεία από την αγορά δομημένων ομολόγων από την οποία οι μεσάζοντες αποκόμισαν προμήθειες περί τα 50 εκ. ευρώ.
Η εργοδοσία ληστεύει παράνομα ή «νόμιμα» τις εργατικές εισφορές και την εργασία μας
Εισφοροδιαφεύγει με την αδήλωτη (μαύρη) εργασία που πλήττει, κυρίως νέους, μετανάστες, γυναίκες και με την απόκρυψη του πραγματικού μισθού και χρόνου απασχόλησης των εργαζομένων. Υπολογίζεται ότι τα ταμεία χάνουν 4 δισ. ευρώ (το ΙΚΑ 2 δισ.) το χρόνο από αυτές τις εισφορές.
Κάνει εισφοροκλοπή με την παρακράτηση και μη απόδοση ακόμα των παρακρατημένων εργατικών εισφορών.
Κερδοσκοπεί με την εκμετάλλευση των ασφαλιστικών εισφορών από τις τράπεζες με την καθυστέρηση απόδοσης τους στους λογαριασμούς των ταμείων.
Το αστικό κράτος είναι ο πρώτος παραβάτης, που δεν συμμορφώνεται ούτε στους δικούς του νόμους, όταν αφορούν εργατική προστασία
Δεν αποδίδει στα ταμεία έγκαιρα και συνολικά το ποσοστό συμμετοχής του κράτους στην 3μερή χρηματοδότηση, που καθιέρωσαν με το νόμο 2084/92. Τότε μειώθηκαν οι εργοδοτικές εισφορές για τους προσληφθέντες μετά το 1993 και ανέλαβε το κράτος να δίνει ένα ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς να παρόλα αυτά να συμπληρώνεται αθροιστικά το προηγούμενο ύψος της εργοδοτικής εισφοράς.
Το ίδιο το δημόσιο ως εργοδότης χρωστά 5,7 δισ. εισφορές στα ταμεία.
Δεν δίνει στο ΙΚΑ το 1% του ΑΕΠ, που θεσμοθέτησε ο νόμος 3029/02. Στο νέο προϋπολογισμό προβλέπονται από τα 2,24 δισ. ευρώ, μόνο τα 1,9 δισ. ευρώ. Συνολικά τα χρωστούμενα των τελευταίων τεσσάρων ετών εκτιμώνται από την ίδια την κυβέρνηση σε 1,45 δισ. ευρώ.
Η πολιτική Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στο ασφαλιστικό είναι προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζόμενων
Νόμοι 1902/90 (Ν.Δ.), 2084/92 (Ν.Δ.), 3029/02 (ΠΑ.ΣΟ.Κ.), 3371/05(Ν.Δ.) που μείωσαν εργοδοτικές εισφορές, απάλλαξαν εργοδότες από ασφαλιστικές υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει με συλλογικές συμβάσεις για κάλυψη ελλειμμάτων των ειδικών ταμείων, επιδείνωσαν τα δικαιώματα των νέων, διαχώρισαν τους εργαζόμενους, μείωσαν το ύψος των συντάξεων και αύξησαν όρια ηλικίας.
Επανειλημμένες χαριστικές ρυθμίσεις για τις καθυστερούμενες οφειλές των εργοδοτών προς το ΙΚΑ.. Οι 3 την περίοδο 2005-2007, αντί να μειώσουν τις οφειλές των 1,5 δισ. ευρώ, τις αύξησαν σε 3,8 δισ..
Ατιμωρησία των εργοδοτών για τις παραβιάσεις των ασφαλιστικών υποχρεώσεών τους.
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΘΡΑ
Μιλούν για γήρανση του πληθυσμού που επιβαρύνει τα ταμεία λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας ζωής μετά τη σύνταξη. Ζητούν να δείξουν οι μεγαλύτεροι αλληλεγγύη γενεών, αποδεχόμενοι και άλλες περικοπές. Υποκρισία!!! Ξέρουν ότι η κατά 35% αύξηση της παραγωγικότητας μόνο την περίοδο 2000-2005 είναι υπέρτερη των «άσχημων δημογραφικών τάσεων» και μπορεί να κάνει εφικτή τη μείωση των ωρών εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης. Ξέρουν, επίσης, ότι οι ασφαλιστικές εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια του εργασιακού βίου τους επαρκούν με το παραπάνω για να παρέχουν ικανοποιητικό ύψος σύνταξης για μεγάλη διάρκεια. Αυτές δημιούργησαν την περιουσία και τα αποθεματικά των ταμείων από τις πρώτες δεκαετίες της ίδρυσής τους, που δεν υπήρχαν συνταξιούχοι. Αυτή η περιουσία και τα αποθεματικά είναι στο στόχαστρο κερδοσκοπίας κράτους και κεφαλαίου, που ευθύνονται για τα όποια ελλείμματα και δημιουργούν τα όποια τεχνητά προβλήματα «βιωσιμότητας».
Μιλούν για δημογραφικό πρόβλημα, που φέρνει δυσμενή αναλογία εν ενεργεία με συνταξιούχους και ότι δεν υπάρχουν αρκετοί νέοι ασφαλισμένοι να δώσουν ανάσα στο σύστημα. Οι ίδιοι, όμως, διατηρούν πάνω από 500.000 άνεργους στην Ελλάδα, ενώ αυξάνουν τις ώρες εργασίας των εργαζόμενων, καθιερώνουν τη μερική απασχόληση για 370.000, την προσωρινή απασχόληση τουλάχιστον για άλλες 150.000 εργαζόμενους, την ανασφάλιστη εργασία για τους 64.000, εκτός από τις ευθύνες τους για τη μαύρη ανασφάλιστη εργασία 1.000.000 εργαζόμενων.
Μιλούν για επιβάρυνση του ασφαλιστικού με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ποιες όμως είναι αυτές; Αποκάλυψαν ότι αναφέρονται στους εργαζόμενους σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, στις μητέρες με ανήλικα παιδιά και στους ανάπηρους, που έχουν ιδιαίτερα χαμηλές συντάξεις. Η κοινωνική αναλγησία των χρυσοκάνθαρων της εξουσίας θέλει να επιβάλλει τους νόμους της αγοράς στο ασφαλιστικό καταργώντας και τις ελάχιστες αρχές αλληλεγγύης του. Μετά τα ρετιρέ, μιλούν τώρα για ειδικά καθεστώτα για να συνεχίσουν τις περικοπές, που πλήττουν και τα χαμηλότερα στρώματα και στους νέους.
Μιλούν για άρση ανισοτήτων που, όμως, το ίδιο το σύστημα μεθόδευσε με διαφορετικά όρια ανά κλάδο, ανά έτος πρόσληψης, ανά κατηγορία με ένα δαιδαλώδες νομικό καθεστώς για να πετύχουν διάσπαση και κατακερματισμό των εργαζόμενων. Τώρα την επικαλούνται για να προχωρήσουν σε ενοποιήσεις ταμείων όχι για εξίσωση με τα καλύτερα δεδομένα αλλά για επιδείνωση σε όλους.
ΟΙ πραγματικές επιδιώξεις τους
Μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης με περιορισμό στο ελάχιστο του εργατικού «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή με απαλλαγή-μείωση των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές.
Μείωση της κρατικής ευθύνης και συμμετοχής στην ασφάλιση.
Διοχέτευση των χρημάτων για την ασφαλιστική προστασία στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, στο νέο πεδίο κερδοφορίας, την «ασφαλιστική βιομηχανία».
Άρση των όποιων περιορισμών στις τοποθετήσεις των αποθεματικών ώστε να «επενδυθούν», ουσιαστικά να ληστευτούν.
Νέα μέτρα εισφοροαπαλλαγών, εισφοροδιαφυγών και χαριστικών ρυθμίσεων στο κεφάλαιο.
Επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας.
Μείωση των συντάξεων και αύξηση των εργατικών εισφορών και της συμμετοχής του ασφαλισμένου στις υγειονομικές δαπάνες.
Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης («ενεργός γήρανση») και του εργάσιμου χρόνου με «κίνητρα παραμονής».
Περιορισμό των βαρέων και ανθυγιεινών και των ευνοϊκότερων παροχών σε μητέρες ανηλίκων και σε κλάδους.
Ενοποίηση των ταμείων για ισοπέδωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων προς τα κάτω.
Με άλλα λόγια θέλουν να περάσουμε σε άλλο μοντέλο ασφάλισης. Με συνδυασμό και αλληλεξυπηρέτηση των μέτρων έντασης της εκμετάλλευσης στο 3πτυχο «μισθός, εργασιακή σχέση, ασφάλιση», με φτηνή, εντατικοποιημένη, πολύωρη εργασία, ημιαπασχόληση, ελαστικές, προσωρινές σχέσεις, «ελαστασφάλεια».
Από τις συλλογικές ρυθμίσεις της ασφάλισης στην αγορά ασφάλισης, στην ιδιωτικοποίηση, στην πλήρη λειτουργία της ανταποδοτικότητας. Στο σύστημα των 3 πυλώνων, μια χαμηλή σύνταξη από το δημόσιο σύστημα, μια συμπληρωματική από τον κλάδο («επαγγελματικά ταμεία») και μια ιδιωτική από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Η ασφάλιση από κρατική-κοινωνική υποχρέωση και δικαίωμα του πολίτη, μετατρέπεται σε ατομική υποχρέωση και ευθύνη του εργαζόμενου. «Θες ασφάλιση, φρόντισέ το», είναι το σύνθημα του νέου μοντέλου, στο οποίο «ό,τι πληρώνεις, θα παίρνεις».
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!
Η ασφάλιση, η υγεία, η παιδεία είναι αναφαίρετα κοινωνικά δικαιώματα, που πρέπει να παρέχονται καθολικά και δωρεάν σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Η πλήρης ικανοποίηση αυτών των αναγκών και για όλους τους ανθρώπους είναι φανερό ότι απαιτεί άλλες κοινωνικές δομές, που έχουν κέντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και αντιτίθεται με τους νόμους της αγοράς και του κέρδους και τα ανταγωνιστικά συμφέροντα της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας.
Απαιτεί την κοινωνία της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Κοινωνία που θα μπορεί και θα οφείλει να εξασφαλίζει επαρκείς πόρους για τη διαβίωσή του καθένα, σύμφωνα με τις τότε σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες και με ισότιμο τρόπο για όλους, ακόμα και όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να συνεισφέρει, να παράγει ο ίδιος, δηλαδή πριν την ενηλικίωσή του, ή όταν δεν είναι ικανός για εργασία λόγω ασθένειας, ατυχήματος, είτε όταν μετά λόγω γήρατος δεν μπορεί να συμμετέχει στην παραγωγή του συλλογικού προϊόντος.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Με την εμφάνιση του καπιταλισμού συγκροτείται η εργατική τάξη και καθιερώνεται ο μισθός ως μέσο για την πληρωμή της εργατικής δύναμης. Από την ανάγκη της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης προκύπτει και η ανάγκη για ασφαλιστική προστασία.
Δημιουργούνται στις αρχές του 20ου αιώνα τα πρώτα ταμεία αλληλεγγύης από τους ίδιους τους εργάτες και τις σωματειακές τους συλλογικότητες. Με το πέρασμα του χρόνου και την ανάπτυξη αγώνων οι εργάτες καταφέρνουν να αποσπάσουν συνεισφορά των εργοδοτών σε αυτά τα ταμεία και σε αυτά που δημιουργήθηκαν με διάφορες μορφές και τρόπους αργότερα. Καθιερώθηκε έτσι ο λεγόμενος έμμεσος μισθός, πλάι στον άμεσο, που λάμβανε απευθείας ο ίδιος ο εργάτης. Το κεφάλαιο τον μετρά σαν εργατικό μη μισθολογικό κόστος. Και στην ταξική πάλη, όπως στόχος του κεφαλαίου είναι διαρκώς να μειώνει την τιμή που αγοράζει την εργατική δύναμη, έτσι στόχος του είναι συνεχώς η μείωση των εξόδων της εργοδοσίας για την ασφάλιση με νόμους, μέτρα, ρυθμίσεις και με κάθε άλλο τρόπο.
Την μεταπολεμική περίοδο, κάτω από την επίδραση των αγώνων και των κατακτήσεων του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σε ανατολή και δύση και τις δυνατότητες της φάσης του καπιταλιστικού συστήματος, δρομολογήθηκε και λειτούργησε στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, ένα κατ΄ επίφαση κοινωνικό κράτος ή κράτος πρόνοιας, όπως το ονόμασαν. Διευρύνθηκαν οι παροχές κοινωνικής ασφάλισης, επεκτάθηκε ο τομέας της δημόσιας περίθαλψης, καθιερώθηκαν άδειες ανάπαυσης, τοκετού, επιδόματα ανεργίας, κ.α.. Ταυτόχρονα, όμως, με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μεγάλωνε και το χάσμα των παρεχόμενων υπηρεσιών με τις πραγματικές ανάγκες, την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής.
Στο καπιταλιστικό σύστημα η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της ασφάλισης, της παιδείας, της προστασίας της υγείας αποτελεί αντικείμενο ταξικής πάλης.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ: ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ
Στη σημερινή περίοδο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που τα περιθώρια κέρδους στενεύουν, επιδιώκουν να ρίξουν όσο γίνεται πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης και προσπαθούν, επίσης, όχι μόνο να μειώσουν το μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή την εργοδοτική συμμετοχή στην ασφάλιση, αλλά και να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στα συσσωρευμένα κεφάλαια των ασφαλιστικών φορέων. Επίσης να ανοίξουν ένα νέο πεδίο κερδοφορίας μέσα από την πώληση ιδιωτικών προγραμμάτων ασφάλισης. Ακόμα, να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση να εγγυάται την τήρηση των εργοδοτικών υποχρεώσεων για την ασφάλιση και την λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος. Αποδεικνύεται ότι οι όποιες επιμέρους κατακτήσεις των εργαζόμενωνστις συνθήκες του καπιταλισμού είναι κατώτερες των πραγματικών αναγκών και προσωρινές.
Το ταξικό εργατικό κίνημα έχει στόχο τη μείωση της εκμετάλλευσης και την οριστική κατάργηση της. Σε αυτά τα πλαίσια βρίσκεται και η πάλη για το δικαίωμα στην ασφάλιση και προστασία των εργαζόμενων, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δημόσια κοινωνική προστασία με την απόσπαση από το κεφάλαιο μέρους της κλεμμένης υπεραξίας. Το ενσωματωμένο σ.κ. αρνείται να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση και αντιμετωπίζει με διαχειριστικό τρόπο το ασφαλιστικό.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ- ΚΡΑΤΟΣ – ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ : ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ
Τα λεφτά των ταμείων είναι χρήματα των ίδιων των εργαζόμενων, οι εισφορές είναι κομμάτι του μισθού. Κεφάλαιο και κράτος αφού έφαγαν τα λεφτά των εισφορών μας, ζητούν τώρα να αποδεχτούμε θυσίες για νάρθουν καλύτερες μέρες, ενώ ετοιμάζουν χειρότερες.
Οι «καθώς πρέπει» επιχειρηματίες, οι στυλοβάτες της «ανάπτυξης» και του ανταγωνισμού, η κοινωνία της αγοράς καλλιεργούν ένα ασφυκτικό κλίμα ιδεολογικής τρομοκρατίας και αφόρητης πίεσης στους εργαζόμενους για να δεχτούν τις αντιδραστικές αλλαγές που ετοιμάζουν. Με τη νέα επέμβαση εξαπολύουν έναν ακόμα πιο αντιλαϊκό, γύρο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, στο όνομα... της κρίσης του ασφαλιστικού συστήματος.
Καθορίζουν από κοινού την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κερδοφορία των επιχειρήσεων με μείωση του εργατικού κόστους στη Λισσαβόνα (2000). Στη Στοκχόλμη (2001) βάζουν στόχο αύξησης της απασχόλησης στις ηλικίες 55-64. Στη Βαρκελώνη (2002) αποφασίζουν κατευθύνσεις για γρήγορη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης με προώθηση της «ενεργούς γήρανσης» και κίνητρα παραμονής στην εργασία. Αυτός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας! Τα θέλουν όλα.
ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΡΑ!
Η αναμέτρηση του ασφαλιστικού είναι μάχη ζωής για όλη την εργατική τάξη. Η πλήρης αποδόμηση των συλλογικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων δημιουργεί εργαζόμενους πλήρως κατακερματισμένους και περισσότερο διασπασμένους, γεγονός που δυσκολεύει παραπάνω τη συλλογική τους οπτική, στάση και διεκδικητική δράση.
Παλιοί και νέοι, εν ενεργεία και συνταξιούχοι, ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, έλληνες και μετανάστες, εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, εργάτες και υπάλληλοι, χειρώνακτες και μη, εργαζόμενοι πλήρους ή μερικής απασχόλησης, άντρες και γυναίκες όλοι έχουμε κοινά συμφέροντα από ένα καθολικό, δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα με υψηλού επιπέδου ίδιες παροχές και δικαιώματα για όλους. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Οι διαχωρισμοί αποβλέπουν στην διάσπαση και το στρίμωγμα όλων στην ανασφάλεια και στη φτηνή αγορά της εργατικής δύναμης.
Όλοι έχουμε συμφέρον να μην γίνει καμιά περικοπή δικαιωμάτων στο όνομα της ενοποίησης των ταμείων, αλλά να υπάρξει αγώνας για ενοποίηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε ανώτερο επίπεδο.
Το εργατικό κίνημα απαιτείται:
Να αποκρούσει τα μέτρα Μαγγίνα και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους για το ασφαλιστικό.
Να προβάλλει τα αιτήματα και τις ανάγκες για πλήρη, καθολική, δημόσια, κοινωνική ασφάλιση.
Να ενώσει και να εκφράσει όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης.
Να συντονίσει τους αγώνες των επιμέρους κλάδων και αντιστάσεων σε ένα ενιαίο ποτάμι.
ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ
Η ενσωματωμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί αντικειμενικά να προστατεύσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων. Αποδέχεται ως αναπόφευκτη τη χειροτέρευση της θέσης των εργαζόμενων και παζαρεύει τους ρυθμούς και την ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Διασπά και κατακερματίζει τους εργαζόμενους με τις λογικές και την τακτική της. Δεν αντιστέκεται με συνέπεια και στην ουσία της κυβερνητικής πολιτικής (που αποτελεί άλλωστε ποιοτική συνέχεια της πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ), άρα δεν μπορεί και να την ανατρέψει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε υπεράσπιση των συμφερόντων μας από την απαράδεκτη πολιτική των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, του «δώστε πίσω κάποια από τα κλεμμένα και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε διάλογο για το ασφαλιστικό», δηλαδή παζάρια για περικοπές. Να υπερβούμε τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η ΓΣΕΕ κάνει προτάσεις αποδεχόμενη το αναπτυξιακό μοντέλο στήριξης των επιχειρήσεων και όχι μείωσης των κερδών τους. Θεωρεί ότι οι εισφορές των εργοδοτών δεν πρέπει να αυξηθούν γιατί αυτό θα ήταν δήθεν αντιαναπτυξιακό μέτρο. Προτείνει «ταμείο ασφαλιστικής αλληλεγγύης» με χρηματοδότηση από «ποσοστό του προϊόντος της αποκρατικοποίησης δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών», δηλαδή δέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις εκλιπαρώντας για ιδιοποίηση του αντιτίμου. Για την επιστροφή των κλεμμένων προτείνει τον διακανονισμό καταβολής προηγούμενων οφειλών του κράτους (οι εργοδότες τίποτα?). Ζητά να "αξιοποιηθούν" τα αποθεματικά, αλλά με σωστό τρόπο (επενδύσεις). Ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης που μιλά για «εθνικό ταμείο κοινωνικής συνοχής» για αντιμετώπιση φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ συμπλέουν με την αντίληψη του κοινωνικού εταίρου, με αποδοχή της λογικής της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας και προστασίας τελικά των επιχειρήσεων και όχι των εργαζόμενων, αποδέχονται τους αντιασφαλιστικούς νόμους και αντιμετωπίζουν το νόμο Ρέππα ως κατάκτηση.
Να ξεπεράσουμε τις αναποτελεσματικές αντιδράσεις που πρεσβεύουν η διαχειριστική τακτική της Αυτόνομης Παρέμβασης και η παραταξικοκεντρική πολιτική του ΠΑΜΕ.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση κινείται σε διαχειριστική λογική. Ενώ, από τη μια μιλά για την επιστροφή των κλεμμένων και των χρεών του κράτους και των εργοδοτών, την κατάργηση των διακρίσεων σε παλιούς και νέους ασφαλισμένους καθώς και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, από την άλλη δεν αναζητά ανατροπή κατευθύνσεων της Ε.Ε. αλλά την εξίσωση με τον κοινοτικό μέσο όρο καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις για κοινοτικό κεκτημένο. Εντοπίζει μέρος της λύσης του προβλήματος στη «σωστή καθιέρωση της τριμερούς χρηματοδότησης» και στην κατάργηση όχι συνολικά των νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά των αντιασφαλιστικών διατάξεων τους, δηλαδή θεωρεί το πρόβλημα είναι σε επιμέρους σημεία και όχι στη συνολική αντεργατική τους κατεύθυνση. Ενώ, τα αιτήματά της κινούνται εντός των δυσμενέστερων ορίων που επιβλήθηκαν από τους νόμους Σιούφα-Ρέππα.
Το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να απαντήσει στην ανάγκη ενός ενωτικού πανεργατικού αγώνα, παρά τις διαφοροποιήσεις που έχει από την συνδικαλιστική και πολιτική γραμμή των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, διότι :Δεν έχει στόχο για αγωνιστική ταξική ενότητα, αλλά μονοσήμαντα την οικοδόμηση του δικού του πόλου και μάλιστα με τρόπο και διαδικασία, που να εξασφαλίζει την άμεση πολιτική και κομματική κεφαλαιοποίηση στη γραμμή κοινοβουλευτικής ενίσχυσης του ΚΚΕ. Δεν έχει γραμμή σχεδιασμού πραγματικού αγώνα ανά κλάδο και γενικά, αλλά αρκείται σε ένα ημερολόγιο συμβολικών κινητοποιήσεων, περίπου ίδιων κάθε χρόνο. Δεν πριμοδοτεί διαδικασίες βάσης. Προτιμά τη διαδικασία αποφάσεων από όργανα που ελέγχει ή στήνει κατά περίπτωση. Το περιεχόμενο των αιτημάτων που θέτει, παρά τις διαφοροποιήσεις από αυτό της ΓΣΕΕ, δεν υπερβαίνει το πλαίσιο και τα όρια της ''ανάπτυξης''. Λόγω της γενικότερης πολιτικής φιλοσοφίας του, δεν πριμοδοτεί την ισότιμη συνεργασία πρωτοπόρων αριστερών εργατών και εργαζομένων, σηκώνει τοίχους ειδικά προς τα αριστερά.
ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Ζητούμενο σήμερα είναι η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα των εργαζομένων για την Αντίσταση στην πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου, με στόχο την Ανατροπή της. Να δώσουμε νικηφόρα προοπτική στον αγώνα με προσανατολισμό που θα ενώνει, θα εμπνέει και θα κινητοποιεί όλους τους εργαζόμενους, με αιτήματα που θα εκφράζουν τις συνολικές ανάγκες και τις δυνατότητες και θα ενώνουν όλους. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις με γενικές συνελεύσεις των εργαζόμενων, με κοινή δράση των ταξικών εργατικών σχημάτων και επιτροπών αγώνα, με ενωτικές πρωτοβουλίες βάσης πρωτοβάθμιων σωματείων, με ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, για κοινό μέτωπο αγώνα όλων των κλάδων.
ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Οι εργαζόμενοι μπορούμε με ενότητα και αποφασιστικότητα να αναπτύξουμε νικηφόρους αγώνες που θα αποκρούσουν τη νέα επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης και θα υπερασπίσουν τα εργατικά δικαιώματα για :
Πλήρη και καθολική ασφάλιση για όλους. Κανένας Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς υγιειονομική και συνταξιοδοτική κάλυψη. Τέλος στην ανασφάλιστη εργασία παράνομη ή νόμιμη με πρόσχημα την κατάρτιση. Κανένας εργαζόμενος χωρίς ένσημα.
Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς (25 για τα βαρέα-ανθυγιεινά). Κατοχύρωση δικαιώματος παροχής σύνταξης το ανώτερο στην ηλικία 55 για τις γυναίκες και 58 για τους άνδρες. Καμιά αλλαγή στις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις που υπάρχουν ή υπήρχαν για τις μητέρες ανηλίκων και κλάδους εργαζόμενων. Χωρίς όρια μεταφορά των δικαιωμάτων λόγω διαδοχικής ασφάλισης. Όχι στην αύξηση του εργάσιμου βίου μέσω «κινήτρων» παραμονής στην εργασία. Ίδια δικαιώματα για νέους και παλιούς. Όχι στους διαχωρισμούς των αντιασφαλιστικών νόμων.
Ελάχιστη ενιαία σύνταξη 1.400 ευρώ (που είναι το όριο φτώχιας). Πλήρης σύνταξη ίση με το σύνολο του μισθού εξόδου από την εργασία. Επανασύνδεση των συντάξεων με τους μισθούς των εν ενεργεία.
Να πληρώνουν για την ασφαλιστική προστασία και τη σύνταξη οι εργοδότες, μειώνοντας τα κέρδη τους, και το κράτος, ανακατανέμοντας τα κονδύλια του προϋπολογισμού. Αύξηση της εργοδοτικής εισφοράς και κατάργηση της εργατικής εισφοράς. Ειδική φορολόγηση των επιχειρηματικών και χρηματιστηριακών κερδών και δέσμευση του 2% του προϋπολογισμού για την ασφάλιση. Όχι στην προτεινόμενη φορολόγηση των εργαζόμενων για «το καλό της ασφάλισης». Κατάργηση κάθε εισφοροαπαλλαγής των εργοδοτών στο όνομα «της πρόσληψης νέων ανέργων».
Άμεση επιστροφή στα ταμεία όλων των κλεμμένων από τις υποχρεωτικές άτοκες καταθέσεις, το «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» και το σημερινό «σκάνδαλο των ομολόγων». Όχι στις χαριστικές ρυθμίσεις. Άμεση απόδοση των χρωστούμενων από το κράτος στα ταμεία, αλλά και των ανείσπρακτων οφειλών ιδιωτικών και κρατικών επιχειρήσεων προς το IKA, σε αντίθετη περίπτωση μη χορήγηση ασφαλιστικής ενημερότητας ή δέσμευση της περιουσίας τους.
Απαγόρευση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων. Τοποθετήσεις μόνο με κρατική εγγύηση σταθερής απόδοσης με επιτόκιο διπλάσιο από τον πληθωρισμό, ως ελάχιστη αναπλήρωση των ποσών που ληστεύτηκαν από τα ταμεία.
Εργατικός έλεγχος στα ταμεία με δικαίωμα βέτο από αιρετούς, ανακλητούς εκπροσώπους εργαζομένων και συνταξιούχων.
Επέκταση των βαρέων-ανθυγιεινών σε κλάδους σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα, παράλληλα με μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς.
Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα στους μετανάστες και απόδοση τους στις χώρες που καταλήγουν. Όχι στην ασφάλιση εργαζόμενων σε πολυεθνικές με το δυσμενέστερο καθεστώς όπως προβλέπει η οδηγία Μπολκενστάϊν.
Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης με πλήρεις παροχές για όλους, χωρίς έξοδα συμμετοχής του ασφαλισμένου. Απαγόρευση δραστηριοποίησης ιδιωτών σε ασφάλιση, υγεία, πρόνοια.
Kατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (Γιαννάκου, Σιούφα, Ρέππα, Αλογοσκούφη). Απειθαρχία στις αντιασφαλιστικές οδηγίες της EE και τα κριτήρια της Λισσαβόνας.
Φραγμό στις κυβερνητικές ενοποιήσεις ταμείων που καταργούν δικαιώματα, τρώνε αποθεματικά, απαλλάσσουν εργοδότες από υποχρεώσεις (3518/06 για ΤΣΜΕΔΕ, 3371/05 για τράπεζες).
Όχι στα συστήματα ιδιωτικής, επαγγελματικής, ανταποδοτικής, κεφαλαιοποιητικής ασφάλισης.
Ενιαία Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση με ίσα δικαιώματα για όλους τους μισθωτούς ανεξάρτητα από τη μορφή της μισθωτής σχέσης. Ενιαίο ταμείο μόνο με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις και με διασφάλιση κάθε κατακτημένου δικαιώματος που τις υπερβαίνει.
Ασφαλιστικά δικαιώματα που είναι άρρηκτα δεμένα με τις εργατικές διεκδικήσεις για
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, χωρίς ελαστικότητα, προσωρινότητα, μερική απασχόληση.
1.400 ευρώ κατώτερο μισθό.
Δραστική μείωση των ωρών εργασίας με άμεση καθιέρωση του 35ωρου στην προοπτική του 30ωρου.
Με ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος μπορούμε να χαράξουμε ένα νικηφόρο δρόμο!
να αντισταθούμε στην επιχείρηση υποβάθμισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ – νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Νέο εργατικό κίνημα - Συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζομένων!
Να αποκρούσουμε τους σχεδιασμούς Κεφαλαίου - Κυβερνήσεων- Ευρωπαϊκής Ένωσης για κοινωνικό, εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα. Να υπερασπίσουμε τα εργατικά δικαιώματα και ανάγκες για δημόσια, καθολική ασφάλιση για όλους. να προωθήσουμε συντονισμένους αγώνες μέχρι τη νίκη.
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ – νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Εργατική, αριστερή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική,
Αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο
ΜΕ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ !
Εργαζόμενοι, νέοι, συνταξιούχοι,
Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά σε νέες αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις», συνεπής με τις προεκλογικές της εξαγγελίες.
Αυξάνει την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης. Συνεχίζει τις ιδιωτικοποιήσεις και την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο. Προετοιμάζει αύξηση του Φ.Π.Α. κατά 2 μονάδες. Προχωρά σε αυξήσεις εισιτηρίων, τιμολογίων ΔΕΚΟ, κ.α.. Πιστά εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη ακόμα πιο φτηνή και ελαστική εργασία.
Ανακατανέμει με ακόμη πιο ταξικό τρόπο τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού. Αυξάνει τα έσοδα από έμμεσους φόρους, μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες.
Αναγγέλλει νέα περίοδο ασφυκτικής λιτότητας και ανεργίας, ανατροπές στο ασφαλιστικό και νέα λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων.
Παράλληλα, θωρακίζει το πολιτικό σύστημα με προετοιμασία νέου εκλογικού νόμου, με τον Καποδίστρια 2, με γενίκευση των παρακολουθήσεων.
ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ!
Όλο το κύκλωμα, κράτους - αστικών κομμάτων - κεφαλαίου - τραπεζών - χρηματιστηρίου – ΜΜΕ, είναι επιστρατευμένο στην υπόθεση «ασφαλιστικό». Επιδιώκουν μια νέα ποιοτική βουτιά στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την περικοπή κάθε κρατικής δαπάνης, που δεν έχει άμεση παραγωγική απόδοση (κοινωνική ασφάλιση, υγεία, πρόνοια, πολιτισμός, περιβάλλον κ.ά.).
Αφού οι μισθοί έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης, θέλουν να ενισχύσουν τους εργοδότες μειώνοντας τις υποχρεώσεις τους για την ασφάλιση και περιορίζοντας περισσότερο τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας σε απόλυτη διασύνδεση με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας. Με τους ίδιους στόχους προωθούν συντονισμένα στις ευρωπαϊκές χώρες επιδείνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, προκαλώντας πλήθος απεργιών σε Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Γερμανία.
Γνωρίζουν ότι και εδώ η πορεία για την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» δεν θα είναι χωρίς δυσκολίες από τις μαζικές αντιδράσεις γι’ αυτό και έχουν σχεδιασμένη τακτική.
Προετοιμάζουν ιδεολογικά το έδαφος. Επιστρατεύονται συστάσεις ευρωπαίων επιτρόπων, κραυγές αγωνίας από ειδικούς, πληρωμένες μελέτες ινστιτούτων και επιτροπών «σοφών» να μιλούν για «κρίση του ασφαλιστικού».
Οικοδομούν συμμαχίες. Η ομοψυχία του αστικού συνασπισμού εξουσίας αποκαλύπτεται όχι μόνο με τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αλλά και με το πλήθος των κοινών σημείων στις σημερινές προτάσεις τους για το ασφαλιστικό. Παράλληλα, αναζητούν εκπροσώπους των εργαζόμενων ως «κοινωνικούς εταίρους» με «υπευθυνότητα» και κατανόηση στις «ανησυχίες» τους, ώστε με «διάλογο και συναίνεση» να προχωρήσουν τις ταξικές αποφάσεις τους. Πρόθυμοι εδώ ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που παίζουν κρυφτούλι, όπως και το ΠΑΣΟΚ, στο στημένο διάλογο.
Επιχειρούν διάσπαση των εργαζομένων. Έχοντας και την εμπειρία της αποτυχίας Γιαννίτση, θα φροντίσουν με δοκιμασμένες μεθόδους, του σαλαμιού ανά κατηγορίες, ανά κλάδο και ανά έτος πρόσληψης και την κλιμακωτή, σταδιακή «εξομοίωση», να φέρουν συνολική επιδείνωση. Στο όνομα της άρσης των ανισοτήτων και της ενοποίησης των ταμείων, να δώσουν νέα πλήγματα σε νέους και παλιούς, εργαζόμενους ειδικών ταμείων και ΙΚΑ.. Ο Αλογοσκούφης δήλωσε κατά την έναρξη του «διαλόγου» στη Βουλή ότι «η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει το σύνολο της μεταρρύθμισης, τώρα θα μπουν οι βάσεις και θα συνεχίσουν οι επόμενες κυβερνήσεις».
Χρυσώνουν το χάπι. Με εξαγγελίες για νέου τύπου ΕΚΑΣ, που το βαφτίζουν «εθνική σύνταξη», θέλοντας να θολώσουν τα νερά για την επιχείρηση περικοπής των αναπηρικών συντάξεων, του δικαιώματος θεμελίωσης κατώτερης σύνταξης, των χαμηλότερων ορίων σε βαρέα και ανθυγιεινά και σε μητέρες ανηλίκων, κ.α..
Η εξουσία παρουσιάζει το ασφαλιστικό ως δημοσιονομικό ζήτημα, που απαιτεί αναγκαία μέτρα για μείωση των οικονομικών ελλειμμάτων. Η ενσωματωμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία το αντιμετωπίζει ως πρόβλημα εισφορών.
ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ας δούμε τα κοινωνικά ελλείμματα
1 στους 4 εργαζόμενους δουλεύει ανασφάλιστος (μαύρη εργασία για περίπου 1.000.000 άτομα).
2 στους 3 συνταξιούχους ζουν με σύνταξη κάτω των 600 ευρώ το μήνα και μόνο το 14% με πάνω από 1000.
64.000 προσλήψεις «νόμιμα» ανασφάλιστων συνταξιοδοτικά έγιναν μόνο από το 2006 μέχρι σήμερα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με το πρόσχημα της κατάρτισης (προγράμματα stage).
Τα όρια ηλικίας έχουν δραματικά επιδεινωθεί, φτάνοντας ακόμα και τα 65 χρόνια (προαιρετικά τα 67).
Τα απαραίτητα χρόνια για συνταξιοδότηση έχουν ανέβει με τους νόμους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, μέχρι και κατά 10 χρόνια για τις μητέρες ανηλίκων και κατά 7 για τους υπόλοιπους εργαζόμενους, φτάνοντας και τα 37.
Οι εργαζόμενοι δίνουν, άμεσα ως εργατική εισφορά και έμμεσα ως εργοδοτική εισφορά για κύρια και επικουρική σύνταξη, ποσά που ξεκινούν από το 26% του μισθού τους, φτάνουν το 50% και για βαρέα το 84%.
Οι μεγάλες σημερινές δυνατότητες της ανθρώπινης εργασίας οδηγός των αιτημάτων μας
Για μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση των μισθών, μεγαλύτερες συντάξεις με αξιοποίηση προς όφελος του εργαζόμενου των κατακτήσεων της ανθρώπινης εργασίας.
Για εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας, της πείνας, των ασθενειών με άλλο κοινωνικό σύστημα που θα καταργεί την ιδιοκτησία και την εξουσία του κεφαλαίου, που θα αξιοποιεί προς όφελος του ανθρώπου την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και την ανάπτυξη των τεχνολογιών και της επιστήμης.
Για την ύπαρξη ενός συστήματος κοινωνικής προστασίας που θα παρέχει σε όλους τα απαραίτητα μέσα και την πρόσβαση σε δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, ασφάλιση.
Κράτος και αστικές κυβερνήσεις οι υπεύθυνοι για τα όποια ελλείμματα των ταμείων
Έκλεψαν 60 δισ. ευρώ ή κατ’ άλλους 75 από τα αποθεματικά των ταμείων με την υποχρεωτική άτοκη κατάθεση τους, την περίοδο 1950-1982. Τα χρήματα κατευθυνόταν με «αναπτυξιακούς» νόμους σε ενισχύσεις του κεφαλαίου, ενώ τα ταμεία όταν χρειαζόταν χρήμα δανειζόταν με επιτόκιο μέχρι και 32%.
Έφαγαν 3,5 δισ. ευρώ στο χρηματιστήριο με την κατευθυνόμενη είσοδο των αποθεματικών περίπου την περίοδο 1999-2002 (ν.1902/90-Ν.Δ. για 20% επένδυση σε μετοχές και επί Σημίτη για 23%).
Δημιούργησαν ζημιές 300 εκ. ευρώ στα ταμεία από την αγορά δομημένων ομολόγων από την οποία οι μεσάζοντες αποκόμισαν προμήθειες περί τα 50 εκ. ευρώ.
Η εργοδοσία ληστεύει παράνομα ή «νόμιμα» τις εργατικές εισφορές και την εργασία μας
Εισφοροδιαφεύγει με την αδήλωτη (μαύρη) εργασία που πλήττει, κυρίως νέους, μετανάστες, γυναίκες και με την απόκρυψη του πραγματικού μισθού και χρόνου απασχόλησης των εργαζομένων. Υπολογίζεται ότι τα ταμεία χάνουν 4 δισ. ευρώ (το ΙΚΑ 2 δισ.) το χρόνο από αυτές τις εισφορές.
Κάνει εισφοροκλοπή με την παρακράτηση και μη απόδοση ακόμα των παρακρατημένων εργατικών εισφορών.
Κερδοσκοπεί με την εκμετάλλευση των ασφαλιστικών εισφορών από τις τράπεζες με την καθυστέρηση απόδοσης τους στους λογαριασμούς των ταμείων.
Το αστικό κράτος είναι ο πρώτος παραβάτης, που δεν συμμορφώνεται ούτε στους δικούς του νόμους, όταν αφορούν εργατική προστασία
Δεν αποδίδει στα ταμεία έγκαιρα και συνολικά το ποσοστό συμμετοχής του κράτους στην 3μερή χρηματοδότηση, που καθιέρωσαν με το νόμο 2084/92. Τότε μειώθηκαν οι εργοδοτικές εισφορές για τους προσληφθέντες μετά το 1993 και ανέλαβε το κράτος να δίνει ένα ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς να παρόλα αυτά να συμπληρώνεται αθροιστικά το προηγούμενο ύψος της εργοδοτικής εισφοράς.
Το ίδιο το δημόσιο ως εργοδότης χρωστά 5,7 δισ. εισφορές στα ταμεία.
Δεν δίνει στο ΙΚΑ το 1% του ΑΕΠ, που θεσμοθέτησε ο νόμος 3029/02. Στο νέο προϋπολογισμό προβλέπονται από τα 2,24 δισ. ευρώ, μόνο τα 1,9 δισ. ευρώ. Συνολικά τα χρωστούμενα των τελευταίων τεσσάρων ετών εκτιμώνται από την ίδια την κυβέρνηση σε 1,45 δισ. ευρώ.
Η πολιτική Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στο ασφαλιστικό είναι προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζόμενων
Νόμοι 1902/90 (Ν.Δ.), 2084/92 (Ν.Δ.), 3029/02 (ΠΑ.ΣΟ.Κ.), 3371/05(Ν.Δ.) που μείωσαν εργοδοτικές εισφορές, απάλλαξαν εργοδότες από ασφαλιστικές υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει με συλλογικές συμβάσεις για κάλυψη ελλειμμάτων των ειδικών ταμείων, επιδείνωσαν τα δικαιώματα των νέων, διαχώρισαν τους εργαζόμενους, μείωσαν το ύψος των συντάξεων και αύξησαν όρια ηλικίας.
Επανειλημμένες χαριστικές ρυθμίσεις για τις καθυστερούμενες οφειλές των εργοδοτών προς το ΙΚΑ.. Οι 3 την περίοδο 2005-2007, αντί να μειώσουν τις οφειλές των 1,5 δισ. ευρώ, τις αύξησαν σε 3,8 δισ..
Ατιμωρησία των εργοδοτών για τις παραβιάσεις των ασφαλιστικών υποχρεώσεών τους.
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΘΡΑ
Μιλούν για γήρανση του πληθυσμού που επιβαρύνει τα ταμεία λόγω της μεγαλύτερης διάρκειας ζωής μετά τη σύνταξη. Ζητούν να δείξουν οι μεγαλύτεροι αλληλεγγύη γενεών, αποδεχόμενοι και άλλες περικοπές. Υποκρισία!!! Ξέρουν ότι η κατά 35% αύξηση της παραγωγικότητας μόνο την περίοδο 2000-2005 είναι υπέρτερη των «άσχημων δημογραφικών τάσεων» και μπορεί να κάνει εφικτή τη μείωση των ωρών εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης. Ξέρουν, επίσης, ότι οι ασφαλιστικές εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια του εργασιακού βίου τους επαρκούν με το παραπάνω για να παρέχουν ικανοποιητικό ύψος σύνταξης για μεγάλη διάρκεια. Αυτές δημιούργησαν την περιουσία και τα αποθεματικά των ταμείων από τις πρώτες δεκαετίες της ίδρυσής τους, που δεν υπήρχαν συνταξιούχοι. Αυτή η περιουσία και τα αποθεματικά είναι στο στόχαστρο κερδοσκοπίας κράτους και κεφαλαίου, που ευθύνονται για τα όποια ελλείμματα και δημιουργούν τα όποια τεχνητά προβλήματα «βιωσιμότητας».
Μιλούν για δημογραφικό πρόβλημα, που φέρνει δυσμενή αναλογία εν ενεργεία με συνταξιούχους και ότι δεν υπάρχουν αρκετοί νέοι ασφαλισμένοι να δώσουν ανάσα στο σύστημα. Οι ίδιοι, όμως, διατηρούν πάνω από 500.000 άνεργους στην Ελλάδα, ενώ αυξάνουν τις ώρες εργασίας των εργαζόμενων, καθιερώνουν τη μερική απασχόληση για 370.000, την προσωρινή απασχόληση τουλάχιστον για άλλες 150.000 εργαζόμενους, την ανασφάλιστη εργασία για τους 64.000, εκτός από τις ευθύνες τους για τη μαύρη ανασφάλιστη εργασία 1.000.000 εργαζόμενων.
Μιλούν για επιβάρυνση του ασφαλιστικού με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Ποιες όμως είναι αυτές; Αποκάλυψαν ότι αναφέρονται στους εργαζόμενους σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, στις μητέρες με ανήλικα παιδιά και στους ανάπηρους, που έχουν ιδιαίτερα χαμηλές συντάξεις. Η κοινωνική αναλγησία των χρυσοκάνθαρων της εξουσίας θέλει να επιβάλλει τους νόμους της αγοράς στο ασφαλιστικό καταργώντας και τις ελάχιστες αρχές αλληλεγγύης του. Μετά τα ρετιρέ, μιλούν τώρα για ειδικά καθεστώτα για να συνεχίσουν τις περικοπές, που πλήττουν και τα χαμηλότερα στρώματα και στους νέους.
Μιλούν για άρση ανισοτήτων που, όμως, το ίδιο το σύστημα μεθόδευσε με διαφορετικά όρια ανά κλάδο, ανά έτος πρόσληψης, ανά κατηγορία με ένα δαιδαλώδες νομικό καθεστώς για να πετύχουν διάσπαση και κατακερματισμό των εργαζόμενων. Τώρα την επικαλούνται για να προχωρήσουν σε ενοποιήσεις ταμείων όχι για εξίσωση με τα καλύτερα δεδομένα αλλά για επιδείνωση σε όλους.
ΟΙ πραγματικές επιδιώξεις τους
Μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης με περιορισμό στο ελάχιστο του εργατικού «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή με απαλλαγή-μείωση των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές.
Μείωση της κρατικής ευθύνης και συμμετοχής στην ασφάλιση.
Διοχέτευση των χρημάτων για την ασφαλιστική προστασία στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, στο νέο πεδίο κερδοφορίας, την «ασφαλιστική βιομηχανία».
Άρση των όποιων περιορισμών στις τοποθετήσεις των αποθεματικών ώστε να «επενδυθούν», ουσιαστικά να ληστευτούν.
Νέα μέτρα εισφοροαπαλλαγών, εισφοροδιαφυγών και χαριστικών ρυθμίσεων στο κεφάλαιο.
Επέκταση της ανασφάλιστης εργασίας.
Μείωση των συντάξεων και αύξηση των εργατικών εισφορών και της συμμετοχής του ασφαλισμένου στις υγειονομικές δαπάνες.
Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης («ενεργός γήρανση») και του εργάσιμου χρόνου με «κίνητρα παραμονής».
Περιορισμό των βαρέων και ανθυγιεινών και των ευνοϊκότερων παροχών σε μητέρες ανηλίκων και σε κλάδους.
Ενοποίηση των ταμείων για ισοπέδωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων προς τα κάτω.
Με άλλα λόγια θέλουν να περάσουμε σε άλλο μοντέλο ασφάλισης. Με συνδυασμό και αλληλεξυπηρέτηση των μέτρων έντασης της εκμετάλλευσης στο 3πτυχο «μισθός, εργασιακή σχέση, ασφάλιση», με φτηνή, εντατικοποιημένη, πολύωρη εργασία, ημιαπασχόληση, ελαστικές, προσωρινές σχέσεις, «ελαστασφάλεια».
Από τις συλλογικές ρυθμίσεις της ασφάλισης στην αγορά ασφάλισης, στην ιδιωτικοποίηση, στην πλήρη λειτουργία της ανταποδοτικότητας. Στο σύστημα των 3 πυλώνων, μια χαμηλή σύνταξη από το δημόσιο σύστημα, μια συμπληρωματική από τον κλάδο («επαγγελματικά ταμεία») και μια ιδιωτική από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Η ασφάλιση από κρατική-κοινωνική υποχρέωση και δικαίωμα του πολίτη, μετατρέπεται σε ατομική υποχρέωση και ευθύνη του εργαζόμενου. «Θες ασφάλιση, φρόντισέ το», είναι το σύνθημα του νέου μοντέλου, στο οποίο «ό,τι πληρώνεις, θα παίρνεις».
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!
Η ασφάλιση, η υγεία, η παιδεία είναι αναφαίρετα κοινωνικά δικαιώματα, που πρέπει να παρέχονται καθολικά και δωρεάν σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Η πλήρης ικανοποίηση αυτών των αναγκών και για όλους τους ανθρώπους είναι φανερό ότι απαιτεί άλλες κοινωνικές δομές, που έχουν κέντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και αντιτίθεται με τους νόμους της αγοράς και του κέρδους και τα ανταγωνιστικά συμφέροντα της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας.
Απαιτεί την κοινωνία της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Κοινωνία που θα μπορεί και θα οφείλει να εξασφαλίζει επαρκείς πόρους για τη διαβίωσή του καθένα, σύμφωνα με τις τότε σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες και με ισότιμο τρόπο για όλους, ακόμα και όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να συνεισφέρει, να παράγει ο ίδιος, δηλαδή πριν την ενηλικίωσή του, ή όταν δεν είναι ικανός για εργασία λόγω ασθένειας, ατυχήματος, είτε όταν μετά λόγω γήρατος δεν μπορεί να συμμετέχει στην παραγωγή του συλλογικού προϊόντος.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Με την εμφάνιση του καπιταλισμού συγκροτείται η εργατική τάξη και καθιερώνεται ο μισθός ως μέσο για την πληρωμή της εργατικής δύναμης. Από την ανάγκη της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης προκύπτει και η ανάγκη για ασφαλιστική προστασία.
Δημιουργούνται στις αρχές του 20ου αιώνα τα πρώτα ταμεία αλληλεγγύης από τους ίδιους τους εργάτες και τις σωματειακές τους συλλογικότητες. Με το πέρασμα του χρόνου και την ανάπτυξη αγώνων οι εργάτες καταφέρνουν να αποσπάσουν συνεισφορά των εργοδοτών σε αυτά τα ταμεία και σε αυτά που δημιουργήθηκαν με διάφορες μορφές και τρόπους αργότερα. Καθιερώθηκε έτσι ο λεγόμενος έμμεσος μισθός, πλάι στον άμεσο, που λάμβανε απευθείας ο ίδιος ο εργάτης. Το κεφάλαιο τον μετρά σαν εργατικό μη μισθολογικό κόστος. Και στην ταξική πάλη, όπως στόχος του κεφαλαίου είναι διαρκώς να μειώνει την τιμή που αγοράζει την εργατική δύναμη, έτσι στόχος του είναι συνεχώς η μείωση των εξόδων της εργοδοσίας για την ασφάλιση με νόμους, μέτρα, ρυθμίσεις και με κάθε άλλο τρόπο.
Την μεταπολεμική περίοδο, κάτω από την επίδραση των αγώνων και των κατακτήσεων του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σε ανατολή και δύση και τις δυνατότητες της φάσης του καπιταλιστικού συστήματος, δρομολογήθηκε και λειτούργησε στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, ένα κατ΄ επίφαση κοινωνικό κράτος ή κράτος πρόνοιας, όπως το ονόμασαν. Διευρύνθηκαν οι παροχές κοινωνικής ασφάλισης, επεκτάθηκε ο τομέας της δημόσιας περίθαλψης, καθιερώθηκαν άδειες ανάπαυσης, τοκετού, επιδόματα ανεργίας, κ.α.. Ταυτόχρονα, όμως, με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μεγάλωνε και το χάσμα των παρεχόμενων υπηρεσιών με τις πραγματικές ανάγκες, την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής.
Στο καπιταλιστικό σύστημα η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της ασφάλισης, της παιδείας, της προστασίας της υγείας αποτελεί αντικείμενο ταξικής πάλης.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ: ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ
Στη σημερινή περίοδο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που τα περιθώρια κέρδους στενεύουν, επιδιώκουν να ρίξουν όσο γίνεται πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης και προσπαθούν, επίσης, όχι μόνο να μειώσουν το μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή την εργοδοτική συμμετοχή στην ασφάλιση, αλλά και να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στα συσσωρευμένα κεφάλαια των ασφαλιστικών φορέων. Επίσης να ανοίξουν ένα νέο πεδίο κερδοφορίας μέσα από την πώληση ιδιωτικών προγραμμάτων ασφάλισης. Ακόμα, να απαλλαγεί το κράτος από την υποχρέωση να εγγυάται την τήρηση των εργοδοτικών υποχρεώσεων για την ασφάλιση και την λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος. Αποδεικνύεται ότι οι όποιες επιμέρους κατακτήσεις των εργαζόμενωνστις συνθήκες του καπιταλισμού είναι κατώτερες των πραγματικών αναγκών και προσωρινές.
Το ταξικό εργατικό κίνημα έχει στόχο τη μείωση της εκμετάλλευσης και την οριστική κατάργηση της. Σε αυτά τα πλαίσια βρίσκεται και η πάλη για το δικαίωμα στην ασφάλιση και προστασία των εργαζόμενων, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δημόσια κοινωνική προστασία με την απόσπαση από το κεφάλαιο μέρους της κλεμμένης υπεραξίας. Το ενσωματωμένο σ.κ. αρνείται να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση και αντιμετωπίζει με διαχειριστικό τρόπο το ασφαλιστικό.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ- ΚΡΑΤΟΣ – ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ : ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ
Τα λεφτά των ταμείων είναι χρήματα των ίδιων των εργαζόμενων, οι εισφορές είναι κομμάτι του μισθού. Κεφάλαιο και κράτος αφού έφαγαν τα λεφτά των εισφορών μας, ζητούν τώρα να αποδεχτούμε θυσίες για νάρθουν καλύτερες μέρες, ενώ ετοιμάζουν χειρότερες.
Οι «καθώς πρέπει» επιχειρηματίες, οι στυλοβάτες της «ανάπτυξης» και του ανταγωνισμού, η κοινωνία της αγοράς καλλιεργούν ένα ασφυκτικό κλίμα ιδεολογικής τρομοκρατίας και αφόρητης πίεσης στους εργαζόμενους για να δεχτούν τις αντιδραστικές αλλαγές που ετοιμάζουν. Με τη νέα επέμβαση εξαπολύουν έναν ακόμα πιο αντιλαϊκό, γύρο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, στο όνομα... της κρίσης του ασφαλιστικού συστήματος.
Καθορίζουν από κοινού την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κερδοφορία των επιχειρήσεων με μείωση του εργατικού κόστους στη Λισσαβόνα (2000). Στη Στοκχόλμη (2001) βάζουν στόχο αύξησης της απασχόλησης στις ηλικίες 55-64. Στη Βαρκελώνη (2002) αποφασίζουν κατευθύνσεις για γρήγορη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης με προώθηση της «ενεργούς γήρανσης» και κίνητρα παραμονής στην εργασία. Αυτός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας! Τα θέλουν όλα.
ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΡΑ!
Η αναμέτρηση του ασφαλιστικού είναι μάχη ζωής για όλη την εργατική τάξη. Η πλήρης αποδόμηση των συλλογικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων δημιουργεί εργαζόμενους πλήρως κατακερματισμένους και περισσότερο διασπασμένους, γεγονός που δυσκολεύει παραπάνω τη συλλογική τους οπτική, στάση και διεκδικητική δράση.
Παλιοί και νέοι, εν ενεργεία και συνταξιούχοι, ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, έλληνες και μετανάστες, εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, εργάτες και υπάλληλοι, χειρώνακτες και μη, εργαζόμενοι πλήρους ή μερικής απασχόλησης, άντρες και γυναίκες όλοι έχουμε κοινά συμφέροντα από ένα καθολικό, δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα με υψηλού επιπέδου ίδιες παροχές και δικαιώματα για όλους. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Οι διαχωρισμοί αποβλέπουν στην διάσπαση και το στρίμωγμα όλων στην ανασφάλεια και στη φτηνή αγορά της εργατικής δύναμης.
Όλοι έχουμε συμφέρον να μην γίνει καμιά περικοπή δικαιωμάτων στο όνομα της ενοποίησης των ταμείων, αλλά να υπάρξει αγώνας για ενοποίηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε ανώτερο επίπεδο.
Το εργατικό κίνημα απαιτείται:
Να αποκρούσει τα μέτρα Μαγγίνα και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους για το ασφαλιστικό.
Να προβάλλει τα αιτήματα και τις ανάγκες για πλήρη, καθολική, δημόσια, κοινωνική ασφάλιση.
Να ενώσει και να εκφράσει όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης.
Να συντονίσει τους αγώνες των επιμέρους κλάδων και αντιστάσεων σε ένα ενιαίο ποτάμι.
ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ
Η ενσωματωμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί αντικειμενικά να προστατεύσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων. Αποδέχεται ως αναπόφευκτη τη χειροτέρευση της θέσης των εργαζόμενων και παζαρεύει τους ρυθμούς και την ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Διασπά και κατακερματίζει τους εργαζόμενους με τις λογικές και την τακτική της. Δεν αντιστέκεται με συνέπεια και στην ουσία της κυβερνητικής πολιτικής (που αποτελεί άλλωστε ποιοτική συνέχεια της πολιτικής των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ), άρα δεν μπορεί και να την ανατρέψει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε υπεράσπιση των συμφερόντων μας από την απαράδεκτη πολιτική των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, του «δώστε πίσω κάποια από τα κλεμμένα και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε διάλογο για το ασφαλιστικό», δηλαδή παζάρια για περικοπές. Να υπερβούμε τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η ΓΣΕΕ κάνει προτάσεις αποδεχόμενη το αναπτυξιακό μοντέλο στήριξης των επιχειρήσεων και όχι μείωσης των κερδών τους. Θεωρεί ότι οι εισφορές των εργοδοτών δεν πρέπει να αυξηθούν γιατί αυτό θα ήταν δήθεν αντιαναπτυξιακό μέτρο. Προτείνει «ταμείο ασφαλιστικής αλληλεγγύης» με χρηματοδότηση από «ποσοστό του προϊόντος της αποκρατικοποίησης δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών», δηλαδή δέχεται τις ιδιωτικοποιήσεις εκλιπαρώντας για ιδιοποίηση του αντιτίμου. Για την επιστροφή των κλεμμένων προτείνει τον διακανονισμό καταβολής προηγούμενων οφειλών του κράτους (οι εργοδότες τίποτα?). Ζητά να "αξιοποιηθούν" τα αποθεματικά, αλλά με σωστό τρόπο (επενδύσεις). Ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης που μιλά για «εθνικό ταμείο κοινωνικής συνοχής» για αντιμετώπιση φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ συμπλέουν με την αντίληψη του κοινωνικού εταίρου, με αποδοχή της λογικής της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας και προστασίας τελικά των επιχειρήσεων και όχι των εργαζόμενων, αποδέχονται τους αντιασφαλιστικούς νόμους και αντιμετωπίζουν το νόμο Ρέππα ως κατάκτηση.
Να ξεπεράσουμε τις αναποτελεσματικές αντιδράσεις που πρεσβεύουν η διαχειριστική τακτική της Αυτόνομης Παρέμβασης και η παραταξικοκεντρική πολιτική του ΠΑΜΕ.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση κινείται σε διαχειριστική λογική. Ενώ, από τη μια μιλά για την επιστροφή των κλεμμένων και των χρεών του κράτους και των εργοδοτών, την κατάργηση των διακρίσεων σε παλιούς και νέους ασφαλισμένους καθώς και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, από την άλλη δεν αναζητά ανατροπή κατευθύνσεων της Ε.Ε. αλλά την εξίσωση με τον κοινοτικό μέσο όρο καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις για κοινοτικό κεκτημένο. Εντοπίζει μέρος της λύσης του προβλήματος στη «σωστή καθιέρωση της τριμερούς χρηματοδότησης» και στην κατάργηση όχι συνολικά των νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά των αντιασφαλιστικών διατάξεων τους, δηλαδή θεωρεί το πρόβλημα είναι σε επιμέρους σημεία και όχι στη συνολική αντεργατική τους κατεύθυνση. Ενώ, τα αιτήματά της κινούνται εντός των δυσμενέστερων ορίων που επιβλήθηκαν από τους νόμους Σιούφα-Ρέππα.
Το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να απαντήσει στην ανάγκη ενός ενωτικού πανεργατικού αγώνα, παρά τις διαφοροποιήσεις που έχει από την συνδικαλιστική και πολιτική γραμμή των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, διότι :Δεν έχει στόχο για αγωνιστική ταξική ενότητα, αλλά μονοσήμαντα την οικοδόμηση του δικού του πόλου και μάλιστα με τρόπο και διαδικασία, που να εξασφαλίζει την άμεση πολιτική και κομματική κεφαλαιοποίηση στη γραμμή κοινοβουλευτικής ενίσχυσης του ΚΚΕ. Δεν έχει γραμμή σχεδιασμού πραγματικού αγώνα ανά κλάδο και γενικά, αλλά αρκείται σε ένα ημερολόγιο συμβολικών κινητοποιήσεων, περίπου ίδιων κάθε χρόνο. Δεν πριμοδοτεί διαδικασίες βάσης. Προτιμά τη διαδικασία αποφάσεων από όργανα που ελέγχει ή στήνει κατά περίπτωση. Το περιεχόμενο των αιτημάτων που θέτει, παρά τις διαφοροποιήσεις από αυτό της ΓΣΕΕ, δεν υπερβαίνει το πλαίσιο και τα όρια της ''ανάπτυξης''. Λόγω της γενικότερης πολιτικής φιλοσοφίας του, δεν πριμοδοτεί την ισότιμη συνεργασία πρωτοπόρων αριστερών εργατών και εργαζομένων, σηκώνει τοίχους ειδικά προς τα αριστερά.
ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Ζητούμενο σήμερα είναι η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα των εργαζομένων για την Αντίσταση στην πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου, με στόχο την Ανατροπή της. Να δώσουμε νικηφόρα προοπτική στον αγώνα με προσανατολισμό που θα ενώνει, θα εμπνέει και θα κινητοποιεί όλους τους εργαζόμενους, με αιτήματα που θα εκφράζουν τις συνολικές ανάγκες και τις δυνατότητες και θα ενώνουν όλους. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις με γενικές συνελεύσεις των εργαζόμενων, με κοινή δράση των ταξικών εργατικών σχημάτων και επιτροπών αγώνα, με ενωτικές πρωτοβουλίες βάσης πρωτοβάθμιων σωματείων, με ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, για κοινό μέτωπο αγώνα όλων των κλάδων.
ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Οι εργαζόμενοι μπορούμε με ενότητα και αποφασιστικότητα να αναπτύξουμε νικηφόρους αγώνες που θα αποκρούσουν τη νέα επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης και θα υπερασπίσουν τα εργατικά δικαιώματα για :
Πλήρη και καθολική ασφάλιση για όλους. Κανένας Έλληνας ή μετανάστης, νέος ή ηλικιωμένος χωρίς υγιειονομική και συνταξιοδοτική κάλυψη. Τέλος στην ανασφάλιστη εργασία παράνομη ή νόμιμη με πρόσχημα την κατάρτιση. Κανένας εργαζόμενος χωρίς ένσημα.
Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς (25 για τα βαρέα-ανθυγιεινά). Κατοχύρωση δικαιώματος παροχής σύνταξης το ανώτερο στην ηλικία 55 για τις γυναίκες και 58 για τους άνδρες. Καμιά αλλαγή στις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις που υπάρχουν ή υπήρχαν για τις μητέρες ανηλίκων και κλάδους εργαζόμενων. Χωρίς όρια μεταφορά των δικαιωμάτων λόγω διαδοχικής ασφάλισης. Όχι στην αύξηση του εργάσιμου βίου μέσω «κινήτρων» παραμονής στην εργασία. Ίδια δικαιώματα για νέους και παλιούς. Όχι στους διαχωρισμούς των αντιασφαλιστικών νόμων.
Ελάχιστη ενιαία σύνταξη 1.400 ευρώ (που είναι το όριο φτώχιας). Πλήρης σύνταξη ίση με το σύνολο του μισθού εξόδου από την εργασία. Επανασύνδεση των συντάξεων με τους μισθούς των εν ενεργεία.
Να πληρώνουν για την ασφαλιστική προστασία και τη σύνταξη οι εργοδότες, μειώνοντας τα κέρδη τους, και το κράτος, ανακατανέμοντας τα κονδύλια του προϋπολογισμού. Αύξηση της εργοδοτικής εισφοράς και κατάργηση της εργατικής εισφοράς. Ειδική φορολόγηση των επιχειρηματικών και χρηματιστηριακών κερδών και δέσμευση του 2% του προϋπολογισμού για την ασφάλιση. Όχι στην προτεινόμενη φορολόγηση των εργαζόμενων για «το καλό της ασφάλισης». Κατάργηση κάθε εισφοροαπαλλαγής των εργοδοτών στο όνομα «της πρόσληψης νέων ανέργων».
Άμεση επιστροφή στα ταμεία όλων των κλεμμένων από τις υποχρεωτικές άτοκες καταθέσεις, το «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου» και το σημερινό «σκάνδαλο των ομολόγων». Όχι στις χαριστικές ρυθμίσεις. Άμεση απόδοση των χρωστούμενων από το κράτος στα ταμεία, αλλά και των ανείσπρακτων οφειλών ιδιωτικών και κρατικών επιχειρήσεων προς το IKA, σε αντίθετη περίπτωση μη χορήγηση ασφαλιστικής ενημερότητας ή δέσμευση της περιουσίας τους.
Απαγόρευση κάθε μορφής χρηματιστηριακής τοποθέτησης των αποθεματικών των ταμείων. Τοποθετήσεις μόνο με κρατική εγγύηση σταθερής απόδοσης με επιτόκιο διπλάσιο από τον πληθωρισμό, ως ελάχιστη αναπλήρωση των ποσών που ληστεύτηκαν από τα ταμεία.
Εργατικός έλεγχος στα ταμεία με δικαίωμα βέτο από αιρετούς, ανακλητούς εκπροσώπους εργαζομένων και συνταξιούχων.
Επέκταση των βαρέων-ανθυγιεινών σε κλάδους σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα, παράλληλα με μέτρα πρόληψης και προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς.
Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα στους μετανάστες και απόδοση τους στις χώρες που καταλήγουν. Όχι στην ασφάλιση εργαζόμενων σε πολυεθνικές με το δυσμενέστερο καθεστώς όπως προβλέπει η οδηγία Μπολκενστάϊν.
Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης με πλήρεις παροχές για όλους, χωρίς έξοδα συμμετοχής του ασφαλισμένου. Απαγόρευση δραστηριοποίησης ιδιωτών σε ασφάλιση, υγεία, πρόνοια.
Kατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (Γιαννάκου, Σιούφα, Ρέππα, Αλογοσκούφη). Απειθαρχία στις αντιασφαλιστικές οδηγίες της EE και τα κριτήρια της Λισσαβόνας.
Φραγμό στις κυβερνητικές ενοποιήσεις ταμείων που καταργούν δικαιώματα, τρώνε αποθεματικά, απαλλάσσουν εργοδότες από υποχρεώσεις (3518/06 για ΤΣΜΕΔΕ, 3371/05 για τράπεζες).
Όχι στα συστήματα ιδιωτικής, επαγγελματικής, ανταποδοτικής, κεφαλαιοποιητικής ασφάλισης.
Ενιαία Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση με ίσα δικαιώματα για όλους τους μισθωτούς ανεξάρτητα από τη μορφή της μισθωτής σχέσης. Ενιαίο ταμείο μόνο με βάση τις παραπάνω προϋποθέσεις και με διασφάλιση κάθε κατακτημένου δικαιώματος που τις υπερβαίνει.
Ασφαλιστικά δικαιώματα που είναι άρρηκτα δεμένα με τις εργατικές διεκδικήσεις για
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, χωρίς ελαστικότητα, προσωρινότητα, μερική απασχόληση.
1.400 ευρώ κατώτερο μισθό.
Δραστική μείωση των ωρών εργασίας με άμεση καθιέρωση του 35ωρου στην προοπτική του 30ωρου.
Με ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος μπορούμε να χαράξουμε ένα νικηφόρο δρόμο!
να αντισταθούμε στην επιχείρηση υποβάθμισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ – νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
ΖΙΜΕΝΣ ΓΚΕΪΤ: ΣΥΜΦΥΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΟΙ ΜΙΖΕΣ
ΖΙΜΕΝΣ ΓΚΕΪΤ: ΣΥΜΦΥΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΟΙ ΜΙΖΕΣ
Η Ζίμενς έχει χαρακτηριστεί μέγας χορηγός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές του 2004
Το κύκλωμα της μίζας έχει ζωτική σημασία για τη λειτουργία του συστήματος και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, ειδικά των πιο μεγάλων που διαθέτουν διεθνή παρουσία. Γι’ αυτό, άλλωστε, τόσο το κεφάλαιο όσο και το πολιτικό του προσωπικό ανέχονται και πριμοδοτούν την ύπαρξη των λεγόμενων φορολογικών παραδείσων και οφ σορ εταιρειών, που αποτελούν τον απαραίτητο μηχανισμό για τη μεταφορά και διανομή των τεράστιων ποσών που αφορούν τις κάθε λογής «προμήθειες».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΖΙΜΕΝΣ ΓΚΕΪΤ
Η αντιπολίτευση είναι αυτή που συνήθως ζητά τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών για τα διάφορα σκάνδαλα και η εκάστοτε κυβέρνηση εκείνη που απορρίπτει τα σχετικά αιτήματα, για να μείνουν τελικά όλοι ευχαριστημένοι. Αυτό θα συμβεί εκτός απροόπτου και την Τρίτη, στη Βουλή, για την υπόθεση της Ζίμενς. Ο Καραμανλής έχει αρνηθεί προκαταβολικά το αίτημα του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων, μην αντέχοντας πολιτικά να βρεθεί αντιμέτωπος με ενδεχόμενες αποκαλύψεις που δεν αποκλείεται να του στερήσουν την εύθραστη όσο ποτέ κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Άλλωστε, όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί τις τελευταίες εβδομάδες – πολλά από τα οποία τεκμηριώνονται με ντοκουμέντα – δημιουργούν σοβαρότατες υπόνοιες για το ρόλο που έχουν διαδραματίσει ορισμένα στελέχη της ΝΔ, τα οποία έχουν υπηρετήσει σε καίρια κυβερνητικά πόστα (περίοπτη θέση στην ειδησεογραφία κατέχει εξάλλου το όνομα του Βύρωνα Πολύδωρα, αλλά και του Κώστα Μητσοτάκη, την περίοδο της πρωθυπουργίας του…).
Η στάση του Καραμανλή, πέρα από όσα ειπωθούν για τα μάτια του κόσμου, θα κάνει τον Παπανδρέου (και τον προκάτοχό του Σημίτη, φυσικά) να αισθανθεί μεγάλη ανακούφιση. Διότι και στο ΠΑΣΟΚ, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το συγκεκριμένο σκάνδαλο αγγίζει πολλούς και πασίγνωστους παράγοντές του. Όποιος θέλει να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις αλληλοκατηγορίες που αντάλλαξαν τρεις εξ αυτών αυτή την εβδομάδα – ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Αμυνας Γιάννος Παπαντωνίου, ο συνάδελφός του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και διατελέσας γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και, τέλος, ο Ευάγγελος Μαλέσιος, ο πρώην υφυπουργός ο οποίος έτυχε να προεδρεύει μιας επιτροπής που πήρε καθοριστικές αποφάσεις σε μια κρίσιμη στιγμή, ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων.
«Δεν θα ξαναγίνω ο αποδιοπομπαίος τράγος και η Ιφιγένεια της παράταξης», ανέκραξε ο Μαλέσιος την προηγούμενη Τετάρτη – με μια δήλωση η οποία είναι προφανές ότι εκφράζει την αγωνία τόσο των δύο «συντρόφων» του όσο και στελεχών της αντίπαλης παράταξης που θεωρούν πως έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και αγωνιούν για ενδεχόμενες αποκαλύψεις από την πλευρά του γερμανικού ομίλου.
Παρά τα περί του αντιθέτου φημολογούμενα πάντως, όλα δείχνουν ότι η ανακίνηση του «Ζίμενς γκέιτ» δεν υπακούει στις ανάγκες της συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας στην Ελλάδα ή τους πολιτικούς σχεδιασμούς του ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα. Η εξήγηση είναι απλή: Το σκάνδαλο αυτό περιέχει εκρηκτική ύλη που είναι υπεραρκετή για να τινάξει συθέμελα στον αέρα όλο το πολιτικό σκηνικό και να οδηγήσει σε ανακατατάξεις μεγαλύτερες κι από το «βρόμικο ‘89». Είναι εξαιρετικά αμφίβολο όμως, εάν η αστική τάξη (ή ο «ξένος παράγοντας») επιδιώκει σήμερα μια τέτοια εξέλιξη. Γι’ αυτό, το πιθανότερο είναι ότι η υπόθεση θα λήξει με εσωτερική διευθέτηση και ανταλλάγματα, χωρίς να την πληρώσει κάποιο μεγάλο «ψάρι».
ΣΥΜΦΥΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΟΙ ΜΙΖΕΣ
Οι πληροφορίες που έχουν προέλευση τη μητρική εταιρεία Ζίμενς δείχνουν ότι οι μίζες που δόθηκαν προς διάφορα πρόσωπα που κατείχαν καίριες θέσεις στην Ελλάδα, προκειμένου να διασφαλιστεί η προμήθεια του ψηφιακού συστήματος C41 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ, όταν το συνολικό κόστος για την αγορά του έφτασε στα 250 εκατομμύρια – ένα ποσοστό, δηλαδή, της τάξης του 4%. Συνολικά δε, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, ο γερμανικός όμιλος φέρεται να έχει πάρει από το Δημόσιο δουλειές αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, καταβάλλοντας σε κυβερνητικούς και επιχειρηματικούς μεσάζοντες ένα… τίμημα της τάξης των 100 εκατομμυρίων, τα οποία μεταφράζονται σε ποσοστό κοντά στο 8% του κόστους όλων των συμβάσεων.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν φαίνεται ότι αποτελούσε πρόβλημα για τους Γερμανούς. Όπως αποδεικνύουν τα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, η διοίκηση του ομίλου είχε συμπεριλάβει αυτά τα ποσά στους προϋπολογισμούς της, ως «έξοδα κίνησης», εκτιμώντας προφανώς ότι τα κέρδη που θα αποκόμιζε στην πορεία θα ήταν πολλαπλάσια. Και φυσικά, οι μίζες δεν αφορούσαν μόνο την Ελλάδα αλλά, όπως αποδεικνύεται από την παράλληλη έρευνα που γίνεται στη Γερμανία εδώ και ένα περίπου χρόνο, τουλάχιστον 160 χώρες, καθώς η Ζίμενς είναι μια εταιρεία με πραγματικά παγκόσμια παρουσία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης, ότι το φαινόμενο του «λαδώματος» με στόχο τη διασφάλιση μεγάλων και επικερδών συμβολαίων δεν αφορά μόνο τη Ζίμενς, ούτε στην Ελλάδα ούτε παγκοσμίως. Στο εσωτερικό, ανάλογη πρακτική, λιγότερο ή περισσότερο κραυγαλέα, ακολουθείται κάθε φορά που τα λαγωνικά των μεγάλων επιχειρήσεων μυρίζονται καλή λεία. Αναλόγως δε με την περίπτωση και σε διαφορετικές αναλογίες, παράλληλα με τις μίζες χρησιμοποιείται και το όπλο του πολιτικού εκβιασμού – αρκεί μόνο να αναφέρουμε τα όργια που γίνονται στα εξοπλιστικά προγράμματα, τόσο από την πλευρά των Αμερικανών όσο και από τους Γερμανούς, Γάλλους, Βρετανούς και Ρώσους, οι οποίοι επιδιώκουν να πάρουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα.
Όσο για το τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο, από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει: Από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχουν δώσει οι Βρετανοί στους Σαουδάραβες πρίγκιπες για να προωθήσουν την αγορά δεκάδων πολεμικών αεροπλάνων, αξίας πολλών δις.; Από τη μαζική και κατά συρροή εξαγορά πολιτικών και φυλάρχων στην Αφρική από τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, οι οποίες θέλουν να βάλουν στο χέρι τα κοιτάσματα; Από το συστηματοποιημένο και θεσμοθετημένο «λάδωμα» όλων των κρίκων στην πυραμίδα του ΚΚ Κίνας, έτσι ώστε να ανοίξουν διάπλατα οι πύλες της μεγαλύτερης αγοράς του κόσμου; Ή μήπως από το γεγονός της «ισόρροπης» (και αδρής) χρηματοδότησης Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών στις ΗΠΑ από τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα διάφορα λόμπι, για να είναι σίγουρη η προάσπιση των συμφερόντων τους, όποιος και αν κερδίσει τις εκλογές;
Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα της μίζας έχει ζωτική σημασία όχι μόνο για τις λεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες (εκεί δηλαδή όπου οι διάφορες εκθέσεις θέλουν να μας πείσουν ότι εντοπίζεται κυρίως το φαινόμενο της διαφθοράς), αλλά για ολόκληρο τον καπιταλισμό. Η μοναδική, ίσως, διαφορά που υπάρχει είναι ότι στην περιφέρεια όλα γίνονται πολύ «άγαρμπα», ενώ στις μητροπόλεις το σύστημα είναι πολύ καλύτερα και συχνά αριστοτεχνικά οργανωμένο. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό όχι απλώς ανέχονται αλλά επιβάλλουν τη λειτουργία των λεγόμενων φορολογικών παραδείσων και οφ σορ εταιρειών: Για να ξεπλένουν το μαύρο χρήμα από τις έκνομες δραστηριότητές τους, αλλά και για να έχουν ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή τους ένα μηχανισμό μέσω του οποίου θα διακινούνται οι μίζες που συνοδεύουν όλες τις μεγάλες συμφωνίες. Τέτοιες εταιρείες (όπως η Γουίβιντ και η Κρόμα) με έδρα την Ελβετία, ήταν αυτές που είχαν αναλάβει και τη διεκπεραίωση των ποσών που αφορούσαν το κύκλωμα της Ζίμενς στην Ελλάδα.
Η δε απελευθέρωση των αγορών, που προβάλλεται ως πανάκεια από την πλευρά του κεφαλαίου, όχι απλώς δεν έχει δώσει λύσεις στο πρόβλημα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις το έχει επιδεινώσει. Η περίπτωση της Ζίμενς είναι και σε αυτή την περίπτωση αποκαλυπτική: Η εταιρεία έχει παρουσία στην Ελλάδα από το 1930 και έχει βάλει τη σφραγίδα της, όπως εύκολα κανείς μπορεί να διαπιστώσει, σε πολλά μεγάλα έργα. Οι πιο μεγάλες συμφωνίες της με το Δημόσιο (με το οποίο υπογράφονται τα πιο επικερδή συμβόλαια) συνάφθηκαν μετά το 1989 – 90 και αφορούσαν την εγκατάσταση των ψηφιακών κέντρων (σε δόσεις), τον εκσυγχρονισμό του δικτύου του ΟΣΕ και την κατασκευή του μετρό, την προμήθεια ηλεκτρονικών συστημάτων από το υπουργείο Άμυνας και άλλα πολλά.
Τα πρώτα χρόνια λειτουργούσε η απευθείας ανάθεση, με ευθύνη των κυβερνήσεων και (σχετικό έστω) έλεγχο της Βουλής, βάσει της κατεύθυνσης που είχε δοθεί επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, για ισότιμη σχεδόν μοιρασιά ανάμεσα στη συγκεκριμένη εταιρεία και την Έρικσον (Βλέπε Ιντρακόμ). Από την 1η Ιανουαρίου του 1998, όμως, άλλαξαν πολλά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, επικαλούμενη τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και του υγιούς ανταγωνισμού, επέβαλε τη διενέργεια διαγωνισμών για τις μεγάλες προμήθειες. Διαβλέποντας αυτή την αλλαγή, το ελληνικό Δημόσιο (επί Μητσοτάκη και κυρίως, Σημίτη) και η εταιρεία έσπευσαν να υπογράψουν συμφωνίες με 5ετή ή και 10ετή διάρκεια, τόσο στις τηλεπικοινωνίες (αλλαγή των κέντρων από αναλογικά σε ψηφιακά) όσο και σε άλλους τομείς, «κλειδώνοντας» τα κέρδη και τις προμήθειές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, που φτάνει μέχρι σήμερα.
Βεβαίως, το σύστημα C41 δεν υπόκειται σε αυτή την κατηγορία, καθώς η προμήθειά του αποφασίστηκε πολύ αργότερα. Και εκεί, όμως, βρέθηκε η λύση, χωρίς κανείς αυτή τη φορά να λογαριάσει τους κανόνες του «ελεύθερου ανταγωνισμού»: Μετά από εκβιασμούς και άγριο παρασκήνιο, που έφτασαν μέχρι και στην έμμεση πλην σαφή διατύπωση απειλών για εμπάργκο των Ολυμπιακών Αγώνων, το συγκεκριμένο σύστημα «ειδικό εξοπλιστικό πρόγραμμα», ώστε να αποφύγει τους περιττούς και δυσάρεστους ελέγχους. Στη συνέχεια, από τις δύο διεθνείς κοινοπραξίες που απέμειναν να διαγκωνίζονται, η δουλειά κατοχυρώθηκε στην Saic (υπό την «υψηλή εποπτεία» του τότε υπουργού Πολιτισμού και έχοντος το γενικό πρόσταγμα για την Ολυμπιάδα, Β. Βενιζέλου), στην οποία συμμετείχε και η Ζίμενς ήταν ήδη ένας από τους βασικότερους προμηθευτές του ελληνικού Δημοσίου, δεν δίστασε να κάνει τα πάντα για να «φάει» τη δουλειά από την αντίπαλη κοινοπραξία στην οποία (μαζί με τη Δέλτα Σίνγκιουλαρ, τη γαλλική Θαλής και τις αμερικανικές Ρέιθιον και Μοτορόλα) συμμετείχε και ο ΟΤΕ!
Ακόμη κι αυτό όμως, δεν εμπόδισε τον νυν επικεφαλής του ΟΤΕ και το μέχρι πρότινος αφεντικό της Ζίμενς Ελλάδας να έχουν τον ίδιο νομικό σύμβουλο. Μεγαλεία του καπιταλισμού…
Μεγάλα γεγονότα, μεγάλες μπίζνες
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΙΖΑΣ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ 2004 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Αξίζει, για μια ακόμη φορά και με αφορμή το «Ζίμενς γκέιτ», να θέσουμε το ερώτημα που αφορά την κληρονομιά την οποία άφησε τους έλληνες εργαζόμενους το θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μιας διοργάνωσης, δηλαδή, για την επιτυχία της οποίας στρατεύτηκε φανατικά το σύνολο της αστικής τάξης και ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της κοινωνίας. Η κληρονομιά αυτή θα μπορούσε, συνοπτικά, να περιγραφεί ως «τα Τρία Μ»: Μεγάλες επιδόσεις, Μεγάλα έργα και Μεγάλος Αδελφός – όλα τους, άμεσα συνδεδεμένα με τα υπόγεια δίκτυα της μίζας και της διαφθοράς.
Το μυστικό των μεγάλων επιδόσεων αποκαλύφθηκε με την τραγελαφική και κωμικοτραγική υπόθεση ντόπινγκ, στην οποία ενεπλάκησαν οι πρωταθλητές Κεντέρης και Θάνου και ο προπονητής τους και επιχειρηματίας Τσέκος. Ο μύθος της «επιστροφής στις ρίζες» και της «ευγενούς άμιλλας» κατέρρευσε προκαλώντας πάταγο και η Ελλάδα βρέθηκε συνένοχη σε ένα τεράστιο διεθνές κύκλωμα, στο πλαίσιο του οποίου, εκτός των άλλων, διακινούνται τεράστια ποσά, είτε για να κλείσουν στόματα είτε για να διασφαλιστεί ένα χρυσό μετάλλιο, μια καλή θέση στην παγκόσμια κατάταξη και τα συνακόλουθα έσοδα από τις χορηγίες.
Η αξία των μεγάλων έργων αποκαλύπτεται καθημερινά. Η κραυγαλέα υπερτιμολόγησή τους προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου (της Ζίμενς συμπεριλαμβανομένης), οι αποικιοκρατικές συμβάσεις εκμετάλλευσης που πέτυχαν οι περισσότερες κατασκευάστριες κοινοπραξίες, ο ελλειμματικός σχεδιασμός που προκαλεί μποτιλιαρίσματα, καθυστερήσεις και εκνευρισμό, είναι στοιχεία τα οποία οφείλονται, σε μεγάλο βαθμό, στις χαριστικές συμβάσεις που κατοχυρώθηκαν μετά από απλόχερο «λάδωμα», σε όλα τα επίπεδα.
Όσο για τη σημασία του Μεγάλου Αδελφού, αυτή δεν έχει αποδειχθεί ακόμη στο σύνολό της. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να έθαψαν – κοινή συναινέσει ουσιαστικά – την υπόθεση των υποκλοπών (και την αυτοκτονία ενός ανθρώπου) ωστόσο κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει ότι η εμπειρία που αποκτήθηκε και ο μηχανισμός αξιοποιούνται και θα συνεχίσουν να αξιοποιούνται όταν παρίσταται «εθνική ανάγκη». Βεβαίως, για να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, πρωταγωνιστής σε αυτή την υπόθεση δεν ήταν η Ζίμενς, αλλά ο έτερος «εθνικός προμηθευτής», ο οποίος εφοδίαζε την Ελλάδα με τα προϊόντα του ανταγωνιστή των Γερμανών, της σουηδικής Έρικσον.
Αλλά ο μπαχτσές αποδείχθηκε αρκετά μεγάλος, ώστε να καταφέρουν όλοι να φάνε και μάλιστα από πολλές πλευρές. Όσο για την Ολυμπιάδα, τους έστρωσε το τραπέζι.
ΠΥΛΩΝΑΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ
Βρόμικο παρελθόν για τη Ζίμενς
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΛΑΔΩΜΑΤΑ
Η τακτική της μίζας και του «λαδώματος» είναι γνώριμη του καπιταλισμού, από πολύ παλιά. Όσο για την Ζίμενς – τη μεγαλύτερη εταιρεία μηχανολογικού εξοπλισμού στην Ευρώπη με δεκάδες θυγατρικές, η οποία ιδρύθηκε το 1847 και ανάμεσα στα άλλα της κατορθώματα, στήριξε ανοιχτά το χιτλερικό καθεστώς της Γερμανίας στη δεκαετία 1935 – 45 – έχει αντρυφήσει ιδιαιτέρως στη συγκεκριμένη μέθοδο. Για του λόγου το αληθές, αξίζει να παρουσιάσουμε εν συντομία μια υπόθεση που διαδραματίστηκε πριν από ένα περίπου αιώνα στην Ιαπωνία και άφησε κυριολεκτικά εποχή.
Συγκεκριμένα, στις 23 Ιανουαρίου του 1914, λίγο προτού ξεσπάσει στην Ευρώπη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ιαπωνικές εφημερίδες δημοσίευσαν ρεπορτάζ από μία δίκη που γινόταν στο Βερολίνο και στην οποία κατηγορούμενος ήταν ένας πρώην υπάλληλος της Ζίμενς, ύποπτος για την κλοπή μεγάλης σημασίας εμπιστευτικών εγγράφων της εταιρείας από τα γραφεία της στο Τόκιο. Ο εναγόμενος κατέθεσε στην απολογία του ότι είχε πουλήσει τα έγγραφα αυτά σε ένα δημοσιογράφο του βρετανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς, προκειμένου να εκθέσει μια συμφωνία που είχε επιτευχθεί ανάμεσα σε αξιωματικούς του αυτοκρατορικού πολεμικού ναυτικού της Ιαπωνίας και της, επίσης βρετανικής, εταιρείας Βίκερς.
Μέσω αυτής της συμφωνίας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, αχρηστευόταν ουσιαστικά το συμβόλαιο που είχε υπογραφεί με τη Ζίμενς και αφορούσε τον εξοπλισμό σε πυρομαχικά και συστήματα επικοινωνίας των ιαπωνικών πλοίων, στο πλαίσιο ενός τεράστιου και πανάκριβου προγράμματος που είχε προωθήσει ο ναύαρχος Γιαμαμότο, ο οποίος κατείχε και τη θέση του πρωθυπουργού της χώρας από τον Φεβρουάριο του 1913. Όσο για το «κλειδί» που οδήγησε τους Βρετανούς στην επιτυχία, δεν ήταν άλλο από την υπόσχεσή τους ότι θα δίνουν στους μεσάζοντες «προμήθεια» της τάξης του 25% επί της συνολικής αξίας του εξοπλισμού, έναντι μόλις..15% που είχε δεσμευτεί να δίνει η γερμανική εταιρεία, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε μονοπωλιακή θέση στις πωλήσεις προς το πολεμικό ναυτικό!
Ο σάλος που ξέσπασε είχε ως αποτέλεσμα, μετά από τρεις μήνες, να παραιτηθεί ο Γιαμαμότο και να χάσει την εξουσία το κόμμα της πλειοψηφίας, Σεϊγιουκάι. Ακολούθησε δε μια μεγάλη περίοδος πολιτικής αστάθειας, γεγονός που είχε ως συνέπεια να καταγραφούν τα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο ως «το σκάνδαλο της Ζίμενς».
Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι αποκαλύψεις που συγκλόνισαν στα τέλη του 2006 τον γερμανικό όμιλο οφείλονται, σε μεγάλο βαθμό, σε «δάκτυλο» των ανταγωνιστών της Ζίμενς, που εποφθαλμιούσαν την προνομιακή της θέση στην αγορά πολλών χωρών, εντός και εκτός Ευρώπης. Οι αποκαλύψεις μάλιστα αυτές, οι οποίες είχαν στο επίκεντρό τους μίζες ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ είχαν δοθεί στο διάστημα 2002-2006, για το κλείσιμο μιας σειράς συμφωνιών, προκάλεσαν την αλλαγή ηγεσίας στη μητρική εταιρεία και συνολική αναδιάρθρωση του στελεχικού του δυναμικού – αλλά και μαζικές απολύσεις, κάτι που φοβίζει τους 3.000 και πλέον εργαζόμενους της εταιρείας στην Ελλάδα.
Πρακτικά, η εμπλοκή της Ελλάδας στην υπόθεση αυτή φαίνεται πως προέκυψε από «σπόντα». Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους Γερμανούς και όσους ελέγχουν το κύκλωμα των μεσαζόντων, εφόσον θελήσουν, να αξιοποιήσουν τα αρχεία της υπόθεσης για να διεκδικήσουν σημαντικά ανταλλάγματα και «φιλέτα» σε άλλους τομείς. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αυτή την περίοδο γερμανικές εταιρείες, με χείρα βοηθείας από την Μέρκελ, απαιτούν φορτικά από την κυβέρνηση Καραμανλή να αγοράσει αεροπλάνα Γιουροφάιτερ και να πουλήσει τη ΔΕΗ και τα δικαιώματά της στην παραγωγή και διανομή της ενέργειας. Λίγα τα έχετε όλα αυτά;
Η Ζίμενς έχει χαρακτηριστεί μέγας χορηγός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές του 2004
Το κύκλωμα της μίζας έχει ζωτική σημασία για τη λειτουργία του συστήματος και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, ειδικά των πιο μεγάλων που διαθέτουν διεθνή παρουσία. Γι’ αυτό, άλλωστε, τόσο το κεφάλαιο όσο και το πολιτικό του προσωπικό ανέχονται και πριμοδοτούν την ύπαρξη των λεγόμενων φορολογικών παραδείσων και οφ σορ εταιρειών, που αποτελούν τον απαραίτητο μηχανισμό για τη μεταφορά και διανομή των τεράστιων ποσών που αφορούν τις κάθε λογής «προμήθειες».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΖΙΜΕΝΣ ΓΚΕΪΤ
Η αντιπολίτευση είναι αυτή που συνήθως ζητά τη σύσταση εξεταστικών επιτροπών για τα διάφορα σκάνδαλα και η εκάστοτε κυβέρνηση εκείνη που απορρίπτει τα σχετικά αιτήματα, για να μείνουν τελικά όλοι ευχαριστημένοι. Αυτό θα συμβεί εκτός απροόπτου και την Τρίτη, στη Βουλή, για την υπόθεση της Ζίμενς. Ο Καραμανλής έχει αρνηθεί προκαταβολικά το αίτημα του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων, μην αντέχοντας πολιτικά να βρεθεί αντιμέτωπος με ενδεχόμενες αποκαλύψεις που δεν αποκλείεται να του στερήσουν την εύθραστη όσο ποτέ κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Άλλωστε, όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί τις τελευταίες εβδομάδες – πολλά από τα οποία τεκμηριώνονται με ντοκουμέντα – δημιουργούν σοβαρότατες υπόνοιες για το ρόλο που έχουν διαδραματίσει ορισμένα στελέχη της ΝΔ, τα οποία έχουν υπηρετήσει σε καίρια κυβερνητικά πόστα (περίοπτη θέση στην ειδησεογραφία κατέχει εξάλλου το όνομα του Βύρωνα Πολύδωρα, αλλά και του Κώστα Μητσοτάκη, την περίοδο της πρωθυπουργίας του…).
Η στάση του Καραμανλή, πέρα από όσα ειπωθούν για τα μάτια του κόσμου, θα κάνει τον Παπανδρέου (και τον προκάτοχό του Σημίτη, φυσικά) να αισθανθεί μεγάλη ανακούφιση. Διότι και στο ΠΑΣΟΚ, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το συγκεκριμένο σκάνδαλο αγγίζει πολλούς και πασίγνωστους παράγοντές του. Όποιος θέλει να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις αλληλοκατηγορίες που αντάλλαξαν τρεις εξ αυτών αυτή την εβδομάδα – ο πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Αμυνας Γιάννος Παπαντωνίου, ο συνάδελφός του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και διατελέσας γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και, τέλος, ο Ευάγγελος Μαλέσιος, ο πρώην υφυπουργός ο οποίος έτυχε να προεδρεύει μιας επιτροπής που πήρε καθοριστικές αποφάσεις σε μια κρίσιμη στιγμή, ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων.
«Δεν θα ξαναγίνω ο αποδιοπομπαίος τράγος και η Ιφιγένεια της παράταξης», ανέκραξε ο Μαλέσιος την προηγούμενη Τετάρτη – με μια δήλωση η οποία είναι προφανές ότι εκφράζει την αγωνία τόσο των δύο «συντρόφων» του όσο και στελεχών της αντίπαλης παράταξης που θεωρούν πως έχουν λερωμένη τη φωλιά τους και αγωνιούν για ενδεχόμενες αποκαλύψεις από την πλευρά του γερμανικού ομίλου.
Παρά τα περί του αντιθέτου φημολογούμενα πάντως, όλα δείχνουν ότι η ανακίνηση του «Ζίμενς γκέιτ» δεν υπακούει στις ανάγκες της συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας στην Ελλάδα ή τους πολιτικούς σχεδιασμούς του ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα. Η εξήγηση είναι απλή: Το σκάνδαλο αυτό περιέχει εκρηκτική ύλη που είναι υπεραρκετή για να τινάξει συθέμελα στον αέρα όλο το πολιτικό σκηνικό και να οδηγήσει σε ανακατατάξεις μεγαλύτερες κι από το «βρόμικο ‘89». Είναι εξαιρετικά αμφίβολο όμως, εάν η αστική τάξη (ή ο «ξένος παράγοντας») επιδιώκει σήμερα μια τέτοια εξέλιξη. Γι’ αυτό, το πιθανότερο είναι ότι η υπόθεση θα λήξει με εσωτερική διευθέτηση και ανταλλάγματα, χωρίς να την πληρώσει κάποιο μεγάλο «ψάρι».
ΣΥΜΦΥΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΟΙ ΜΙΖΕΣ
Οι πληροφορίες που έχουν προέλευση τη μητρική εταιρεία Ζίμενς δείχνουν ότι οι μίζες που δόθηκαν προς διάφορα πρόσωπα που κατείχαν καίριες θέσεις στην Ελλάδα, προκειμένου να διασφαλιστεί η προμήθεια του ψηφιακού συστήματος C41 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ, όταν το συνολικό κόστος για την αγορά του έφτασε στα 250 εκατομμύρια – ένα ποσοστό, δηλαδή, της τάξης του 4%. Συνολικά δε, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, ο γερμανικός όμιλος φέρεται να έχει πάρει από το Δημόσιο δουλειές αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, καταβάλλοντας σε κυβερνητικούς και επιχειρηματικούς μεσάζοντες ένα… τίμημα της τάξης των 100 εκατομμυρίων, τα οποία μεταφράζονται σε ποσοστό κοντά στο 8% του κόστους όλων των συμβάσεων.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν φαίνεται ότι αποτελούσε πρόβλημα για τους Γερμανούς. Όπως αποδεικνύουν τα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, η διοίκηση του ομίλου είχε συμπεριλάβει αυτά τα ποσά στους προϋπολογισμούς της, ως «έξοδα κίνησης», εκτιμώντας προφανώς ότι τα κέρδη που θα αποκόμιζε στην πορεία θα ήταν πολλαπλάσια. Και φυσικά, οι μίζες δεν αφορούσαν μόνο την Ελλάδα αλλά, όπως αποδεικνύεται από την παράλληλη έρευνα που γίνεται στη Γερμανία εδώ και ένα περίπου χρόνο, τουλάχιστον 160 χώρες, καθώς η Ζίμενς είναι μια εταιρεία με πραγματικά παγκόσμια παρουσία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης, ότι το φαινόμενο του «λαδώματος» με στόχο τη διασφάλιση μεγάλων και επικερδών συμβολαίων δεν αφορά μόνο τη Ζίμενς, ούτε στην Ελλάδα ούτε παγκοσμίως. Στο εσωτερικό, ανάλογη πρακτική, λιγότερο ή περισσότερο κραυγαλέα, ακολουθείται κάθε φορά που τα λαγωνικά των μεγάλων επιχειρήσεων μυρίζονται καλή λεία. Αναλόγως δε με την περίπτωση και σε διαφορετικές αναλογίες, παράλληλα με τις μίζες χρησιμοποιείται και το όπλο του πολιτικού εκβιασμού – αρκεί μόνο να αναφέρουμε τα όργια που γίνονται στα εξοπλιστικά προγράμματα, τόσο από την πλευρά των Αμερικανών όσο και από τους Γερμανούς, Γάλλους, Βρετανούς και Ρώσους, οι οποίοι επιδιώκουν να πάρουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα.
Όσο για το τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο, από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει: Από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχουν δώσει οι Βρετανοί στους Σαουδάραβες πρίγκιπες για να προωθήσουν την αγορά δεκάδων πολεμικών αεροπλάνων, αξίας πολλών δις.; Από τη μαζική και κατά συρροή εξαγορά πολιτικών και φυλάρχων στην Αφρική από τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, οι οποίες θέλουν να βάλουν στο χέρι τα κοιτάσματα; Από το συστηματοποιημένο και θεσμοθετημένο «λάδωμα» όλων των κρίκων στην πυραμίδα του ΚΚ Κίνας, έτσι ώστε να ανοίξουν διάπλατα οι πύλες της μεγαλύτερης αγοράς του κόσμου; Ή μήπως από το γεγονός της «ισόρροπης» (και αδρής) χρηματοδότησης Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών στις ΗΠΑ από τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα διάφορα λόμπι, για να είναι σίγουρη η προάσπιση των συμφερόντων τους, όποιος και αν κερδίσει τις εκλογές;
Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα της μίζας έχει ζωτική σημασία όχι μόνο για τις λεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες (εκεί δηλαδή όπου οι διάφορες εκθέσεις θέλουν να μας πείσουν ότι εντοπίζεται κυρίως το φαινόμενο της διαφθοράς), αλλά για ολόκληρο τον καπιταλισμό. Η μοναδική, ίσως, διαφορά που υπάρχει είναι ότι στην περιφέρεια όλα γίνονται πολύ «άγαρμπα», ενώ στις μητροπόλεις το σύστημα είναι πολύ καλύτερα και συχνά αριστοτεχνικά οργανωμένο. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό όχι απλώς ανέχονται αλλά επιβάλλουν τη λειτουργία των λεγόμενων φορολογικών παραδείσων και οφ σορ εταιρειών: Για να ξεπλένουν το μαύρο χρήμα από τις έκνομες δραστηριότητές τους, αλλά και για να έχουν ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή τους ένα μηχανισμό μέσω του οποίου θα διακινούνται οι μίζες που συνοδεύουν όλες τις μεγάλες συμφωνίες. Τέτοιες εταιρείες (όπως η Γουίβιντ και η Κρόμα) με έδρα την Ελβετία, ήταν αυτές που είχαν αναλάβει και τη διεκπεραίωση των ποσών που αφορούσαν το κύκλωμα της Ζίμενς στην Ελλάδα.
Η δε απελευθέρωση των αγορών, που προβάλλεται ως πανάκεια από την πλευρά του κεφαλαίου, όχι απλώς δεν έχει δώσει λύσεις στο πρόβλημα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις το έχει επιδεινώσει. Η περίπτωση της Ζίμενς είναι και σε αυτή την περίπτωση αποκαλυπτική: Η εταιρεία έχει παρουσία στην Ελλάδα από το 1930 και έχει βάλει τη σφραγίδα της, όπως εύκολα κανείς μπορεί να διαπιστώσει, σε πολλά μεγάλα έργα. Οι πιο μεγάλες συμφωνίες της με το Δημόσιο (με το οποίο υπογράφονται τα πιο επικερδή συμβόλαια) συνάφθηκαν μετά το 1989 – 90 και αφορούσαν την εγκατάσταση των ψηφιακών κέντρων (σε δόσεις), τον εκσυγχρονισμό του δικτύου του ΟΣΕ και την κατασκευή του μετρό, την προμήθεια ηλεκτρονικών συστημάτων από το υπουργείο Άμυνας και άλλα πολλά.
Τα πρώτα χρόνια λειτουργούσε η απευθείας ανάθεση, με ευθύνη των κυβερνήσεων και (σχετικό έστω) έλεγχο της Βουλής, βάσει της κατεύθυνσης που είχε δοθεί επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, για ισότιμη σχεδόν μοιρασιά ανάμεσα στη συγκεκριμένη εταιρεία και την Έρικσον (Βλέπε Ιντρακόμ). Από την 1η Ιανουαρίου του 1998, όμως, άλλαξαν πολλά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, επικαλούμενη τις αρχές της ελεύθερης αγοράς και του υγιούς ανταγωνισμού, επέβαλε τη διενέργεια διαγωνισμών για τις μεγάλες προμήθειες. Διαβλέποντας αυτή την αλλαγή, το ελληνικό Δημόσιο (επί Μητσοτάκη και κυρίως, Σημίτη) και η εταιρεία έσπευσαν να υπογράψουν συμφωνίες με 5ετή ή και 10ετή διάρκεια, τόσο στις τηλεπικοινωνίες (αλλαγή των κέντρων από αναλογικά σε ψηφιακά) όσο και σε άλλους τομείς, «κλειδώνοντας» τα κέρδη και τις προμήθειές τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, που φτάνει μέχρι σήμερα.
Βεβαίως, το σύστημα C41 δεν υπόκειται σε αυτή την κατηγορία, καθώς η προμήθειά του αποφασίστηκε πολύ αργότερα. Και εκεί, όμως, βρέθηκε η λύση, χωρίς κανείς αυτή τη φορά να λογαριάσει τους κανόνες του «ελεύθερου ανταγωνισμού»: Μετά από εκβιασμούς και άγριο παρασκήνιο, που έφτασαν μέχρι και στην έμμεση πλην σαφή διατύπωση απειλών για εμπάργκο των Ολυμπιακών Αγώνων, το συγκεκριμένο σύστημα «ειδικό εξοπλιστικό πρόγραμμα», ώστε να αποφύγει τους περιττούς και δυσάρεστους ελέγχους. Στη συνέχεια, από τις δύο διεθνείς κοινοπραξίες που απέμειναν να διαγκωνίζονται, η δουλειά κατοχυρώθηκε στην Saic (υπό την «υψηλή εποπτεία» του τότε υπουργού Πολιτισμού και έχοντος το γενικό πρόσταγμα για την Ολυμπιάδα, Β. Βενιζέλου), στην οποία συμμετείχε και η Ζίμενς ήταν ήδη ένας από τους βασικότερους προμηθευτές του ελληνικού Δημοσίου, δεν δίστασε να κάνει τα πάντα για να «φάει» τη δουλειά από την αντίπαλη κοινοπραξία στην οποία (μαζί με τη Δέλτα Σίνγκιουλαρ, τη γαλλική Θαλής και τις αμερικανικές Ρέιθιον και Μοτορόλα) συμμετείχε και ο ΟΤΕ!
Ακόμη κι αυτό όμως, δεν εμπόδισε τον νυν επικεφαλής του ΟΤΕ και το μέχρι πρότινος αφεντικό της Ζίμενς Ελλάδας να έχουν τον ίδιο νομικό σύμβουλο. Μεγαλεία του καπιταλισμού…
Μεγάλα γεγονότα, μεγάλες μπίζνες
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΙΖΑΣ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ 2004 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Αξίζει, για μια ακόμη φορά και με αφορμή το «Ζίμενς γκέιτ», να θέσουμε το ερώτημα που αφορά την κληρονομιά την οποία άφησε τους έλληνες εργαζόμενους το θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μιας διοργάνωσης, δηλαδή, για την επιτυχία της οποίας στρατεύτηκε φανατικά το σύνολο της αστικής τάξης και ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της κοινωνίας. Η κληρονομιά αυτή θα μπορούσε, συνοπτικά, να περιγραφεί ως «τα Τρία Μ»: Μεγάλες επιδόσεις, Μεγάλα έργα και Μεγάλος Αδελφός – όλα τους, άμεσα συνδεδεμένα με τα υπόγεια δίκτυα της μίζας και της διαφθοράς.
Το μυστικό των μεγάλων επιδόσεων αποκαλύφθηκε με την τραγελαφική και κωμικοτραγική υπόθεση ντόπινγκ, στην οποία ενεπλάκησαν οι πρωταθλητές Κεντέρης και Θάνου και ο προπονητής τους και επιχειρηματίας Τσέκος. Ο μύθος της «επιστροφής στις ρίζες» και της «ευγενούς άμιλλας» κατέρρευσε προκαλώντας πάταγο και η Ελλάδα βρέθηκε συνένοχη σε ένα τεράστιο διεθνές κύκλωμα, στο πλαίσιο του οποίου, εκτός των άλλων, διακινούνται τεράστια ποσά, είτε για να κλείσουν στόματα είτε για να διασφαλιστεί ένα χρυσό μετάλλιο, μια καλή θέση στην παγκόσμια κατάταξη και τα συνακόλουθα έσοδα από τις χορηγίες.
Η αξία των μεγάλων έργων αποκαλύπτεται καθημερινά. Η κραυγαλέα υπερτιμολόγησή τους προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου (της Ζίμενς συμπεριλαμβανομένης), οι αποικιοκρατικές συμβάσεις εκμετάλλευσης που πέτυχαν οι περισσότερες κατασκευάστριες κοινοπραξίες, ο ελλειμματικός σχεδιασμός που προκαλεί μποτιλιαρίσματα, καθυστερήσεις και εκνευρισμό, είναι στοιχεία τα οποία οφείλονται, σε μεγάλο βαθμό, στις χαριστικές συμβάσεις που κατοχυρώθηκαν μετά από απλόχερο «λάδωμα», σε όλα τα επίπεδα.
Όσο για τη σημασία του Μεγάλου Αδελφού, αυτή δεν έχει αποδειχθεί ακόμη στο σύνολό της. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να έθαψαν – κοινή συναινέσει ουσιαστικά – την υπόθεση των υποκλοπών (και την αυτοκτονία ενός ανθρώπου) ωστόσο κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει ότι η εμπειρία που αποκτήθηκε και ο μηχανισμός αξιοποιούνται και θα συνεχίσουν να αξιοποιούνται όταν παρίσταται «εθνική ανάγκη». Βεβαίως, για να αποδίδουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, πρωταγωνιστής σε αυτή την υπόθεση δεν ήταν η Ζίμενς, αλλά ο έτερος «εθνικός προμηθευτής», ο οποίος εφοδίαζε την Ελλάδα με τα προϊόντα του ανταγωνιστή των Γερμανών, της σουηδικής Έρικσον.
Αλλά ο μπαχτσές αποδείχθηκε αρκετά μεγάλος, ώστε να καταφέρουν όλοι να φάνε και μάλιστα από πολλές πλευρές. Όσο για την Ολυμπιάδα, τους έστρωσε το τραπέζι.
ΠΥΛΩΝΑΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ
Βρόμικο παρελθόν για τη Ζίμενς
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΛΑΔΩΜΑΤΑ
Η τακτική της μίζας και του «λαδώματος» είναι γνώριμη του καπιταλισμού, από πολύ παλιά. Όσο για την Ζίμενς – τη μεγαλύτερη εταιρεία μηχανολογικού εξοπλισμού στην Ευρώπη με δεκάδες θυγατρικές, η οποία ιδρύθηκε το 1847 και ανάμεσα στα άλλα της κατορθώματα, στήριξε ανοιχτά το χιτλερικό καθεστώς της Γερμανίας στη δεκαετία 1935 – 45 – έχει αντρυφήσει ιδιαιτέρως στη συγκεκριμένη μέθοδο. Για του λόγου το αληθές, αξίζει να παρουσιάσουμε εν συντομία μια υπόθεση που διαδραματίστηκε πριν από ένα περίπου αιώνα στην Ιαπωνία και άφησε κυριολεκτικά εποχή.
Συγκεκριμένα, στις 23 Ιανουαρίου του 1914, λίγο προτού ξεσπάσει στην Ευρώπη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ιαπωνικές εφημερίδες δημοσίευσαν ρεπορτάζ από μία δίκη που γινόταν στο Βερολίνο και στην οποία κατηγορούμενος ήταν ένας πρώην υπάλληλος της Ζίμενς, ύποπτος για την κλοπή μεγάλης σημασίας εμπιστευτικών εγγράφων της εταιρείας από τα γραφεία της στο Τόκιο. Ο εναγόμενος κατέθεσε στην απολογία του ότι είχε πουλήσει τα έγγραφα αυτά σε ένα δημοσιογράφο του βρετανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς, προκειμένου να εκθέσει μια συμφωνία που είχε επιτευχθεί ανάμεσα σε αξιωματικούς του αυτοκρατορικού πολεμικού ναυτικού της Ιαπωνίας και της, επίσης βρετανικής, εταιρείας Βίκερς.
Μέσω αυτής της συμφωνίας, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, αχρηστευόταν ουσιαστικά το συμβόλαιο που είχε υπογραφεί με τη Ζίμενς και αφορούσε τον εξοπλισμό σε πυρομαχικά και συστήματα επικοινωνίας των ιαπωνικών πλοίων, στο πλαίσιο ενός τεράστιου και πανάκριβου προγράμματος που είχε προωθήσει ο ναύαρχος Γιαμαμότο, ο οποίος κατείχε και τη θέση του πρωθυπουργού της χώρας από τον Φεβρουάριο του 1913. Όσο για το «κλειδί» που οδήγησε τους Βρετανούς στην επιτυχία, δεν ήταν άλλο από την υπόσχεσή τους ότι θα δίνουν στους μεσάζοντες «προμήθεια» της τάξης του 25% επί της συνολικής αξίας του εξοπλισμού, έναντι μόλις..15% που είχε δεσμευτεί να δίνει η γερμανική εταιρεία, η οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε μονοπωλιακή θέση στις πωλήσεις προς το πολεμικό ναυτικό!
Ο σάλος που ξέσπασε είχε ως αποτέλεσμα, μετά από τρεις μήνες, να παραιτηθεί ο Γιαμαμότο και να χάσει την εξουσία το κόμμα της πλειοψηφίας, Σεϊγιουκάι. Ακολούθησε δε μια μεγάλη περίοδος πολιτικής αστάθειας, γεγονός που είχε ως συνέπεια να καταγραφούν τα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο ως «το σκάνδαλο της Ζίμενς».
Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι αποκαλύψεις που συγκλόνισαν στα τέλη του 2006 τον γερμανικό όμιλο οφείλονται, σε μεγάλο βαθμό, σε «δάκτυλο» των ανταγωνιστών της Ζίμενς, που εποφθαλμιούσαν την προνομιακή της θέση στην αγορά πολλών χωρών, εντός και εκτός Ευρώπης. Οι αποκαλύψεις μάλιστα αυτές, οι οποίες είχαν στο επίκεντρό τους μίζες ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ είχαν δοθεί στο διάστημα 2002-2006, για το κλείσιμο μιας σειράς συμφωνιών, προκάλεσαν την αλλαγή ηγεσίας στη μητρική εταιρεία και συνολική αναδιάρθρωση του στελεχικού του δυναμικού – αλλά και μαζικές απολύσεις, κάτι που φοβίζει τους 3.000 και πλέον εργαζόμενους της εταιρείας στην Ελλάδα.
Πρακτικά, η εμπλοκή της Ελλάδας στην υπόθεση αυτή φαίνεται πως προέκυψε από «σπόντα». Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους Γερμανούς και όσους ελέγχουν το κύκλωμα των μεσαζόντων, εφόσον θελήσουν, να αξιοποιήσουν τα αρχεία της υπόθεσης για να διεκδικήσουν σημαντικά ανταλλάγματα και «φιλέτα» σε άλλους τομείς. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αυτή την περίοδο γερμανικές εταιρείες, με χείρα βοηθείας από την Μέρκελ, απαιτούν φορτικά από την κυβέρνηση Καραμανλή να αγοράσει αεροπλάνα Γιουροφάιτερ και να πουλήσει τη ΔΕΗ και τα δικαιώματά της στην παραγωγή και διανομή της ενέργειας. Λίγα τα έχετε όλα αυτά;
TA ΣKANΔAΛA ΠNIΓOYN THN KYBEPNHΣH
TA ΣKANΔAΛA ΠNIΓOYN THN KYBEPNHΣH
ΨEYTEΣ, ΔIEΦΘAPMENOI, ΔIAΠΛEKOMENOI KAI MIZAΔOPOI
Kάτω όλοι! Eργατική εξουσία!
Tα DVD στοιχειώνουν για τον Kαραμανλή και τους αυλικούς του. H παράδοση της δικογραφίας από τον ανακριτή στους συνηγόρους των διαδίκων έδωσε νέα τροφή στα κανάλια για σήριαλ εκπομπών και πρωτοσέλιδα στον τύπο. Συγχρόνως, παρά τα μαχαιρώματα, τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη, είναι σαφές από τη δικογραφία ότι OΛOI επιχειρούν να πέσει η υπόθεση στα μαλακά, και να κλείσει σιωπηλά, όταν θα έχει φύγει από το προσκήνιο της δημοσιότητας.
Θόδωρος Κουτσουμπός
Tελικά, KANEIΣ (!) δεν είχε δει το περιβόητο DVD, ούτε ο κατονομαζόμενος ρητά «κομιστής» Θέμος Aναστασιάδης, ούτε ο διευθυντής του γραφείου τύπου του Πρωθυπουργού Aνδριανός (που κράτησε το επιλήψιμο DVD 5 μέρες στα συρτάρια του γραφείου του στο Mαξίμου), ούτε ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού Γ. Aγγέλου. Tελικά, κανείς δεν φαίνεται να φωτίζει το συνδυασμένο ερώτημα: Tί οδήγησε τον γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού να «βουτήξει» από τον 4ο όροφο, και τι οδήγησε τον Aγγέλου να ζητήσει την παραίτηση του Zαχόπουλου, ενώ ο Kαραμανλής βρισκόταν σε ταξίδι στη Mόσχα;
Eπιμένοντας ότι δεν είχαν δει το διαβόητο DVD Aνδριανός και Aγγέλου, ασφαλώς θέλουν να γλυτώσουν από την κατηγορία της συναλλαγής με παράνομο προϊόν υποκλοπής, αλλά έτσι κάνουν τη μύτη τους να μεγαλώνει. Στο Mέγαρο Mαξίμου ελέγχουν, λέγεται, ακόμη και τα λουλούδια που μπαίνουν μέσα. Ένα DVD όμως, που τους ενεχείρισε ο «κομιστής» δεν το έλεγξαν, παρότι γνώριζαν πως αφορά επιλήψιμες σκηνές εις βάρος ενός κυβερνητικού αξιωματούχου (του Zαχόπουλο) και ίσως απόπειρα εκβίασής του. Tόση εμπιστοσύνη είχαν στον «μαυροτρύπα»;
Eίναι σαφές ότι δια της δικαιοσύνης η κυβέρνηση επιχειρεί να στείλει την υπόθεση στο αρχείο όπως τόχει κάνει με την υπόθεση των υποκλοπών (όπου ακόμα και το Mαξίμου παρακολουθείτο από την αμερικανική πρεσβεία), και με την υπόθεση των απαγωγών των πακιστανών μεταναστών. Γι αυτό, στις καταθέσεις υπάρχει αλληλοκάλυψη, εν αντιθέσει με τις αλληλοκατηγορίες στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Tελικά, πίσω από τις απόπειρες συγκάλυψης, σ' αυτή την κακογυρισμένη και κακόγουστη βιντεοταινία με σεξ, ψέματα, χρήμα, αυτοκτονίες και αυτοκτονικούς ιδεασμούς, είναι καλύτερο να ρίξουμε λίγο φως στους ηθοποιούς και τους κομπάρσους.
Ένας εφοδιασμένος με υπερεξουσίες γενικός γραμματέας του απολίτιστου υπουργείου Πολιτισμού. O κύριος Zαχόπουλος, το πολιτιστικό στήριγμα του κυρίου Kαραμανλή, εξ απορρήτων και ίματζ μέικερ της κυρίας Nατάσας (της κυρίας που τα κατάφερε από πτυχιούχος νηπιαγωγός να πάρει και πτυχίο ιατρικής και να? χειρουργεί, χάρη σε καθηγητές Iατρικής με ευλύγιστη μέση.
Mια νεαρή συμβασιούχος, η κυρία Tσέκου, που δια της πλαγίας και του πλαγιάσματος με τον προϊστάμενό της επιχειρούσε να βρει διέξοδο στο δράμα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι (συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, stage και όπως αλλιώς ονομάζονται οι νεοφιλελεύθερες ελαστικές σχέσεις εργασίας).
Ένας πρώην δημοσιογράφος, ο κύριος Aνδριανός, διευθυντής του γραφείου τύπου του Kαραμανλή, διορισμένος σε κρατική θέση, που για πολλές ημέρες αρνιόταν να αποκαλύψει την μαυροτρύπικη «πηγή» του επικαλούμενος το δήθεν δημοσιογραφικό απόρρητο. Πήρε, κατά δήλωσή του το παράνομο DVD, αλλά τόβαλε απλώς στο συρτάρι. Tο παρέδωσε στον ανακριτή αφού ο Zαχόπουλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.
O κύριος Aγγέλου, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Kαραμανλή. Kάλεσε επειγόντως και εξανάγκασε τον Zαχόπουλο σε παραίτηση, αλλά δεν ήξερε τίποτα για? DVD!
Ένας δημοσιογράφος μαυροτρύπας που κινείται στα όρια της δημοσιογραφίας και του υπόκοσμου, με καταθέσεις σε γαλλικές τράπεζες σχεδόν 2 δισεκατομμυρίων (σε παλιές καλές δραχμούλες). Mε συναλλαγματικές εκατομμυρίων ευρώ να κάνουν βόλτα στα γαλλοελβετικά σύνορα.
Ένας άλλος μεγαλοεργολάβος δημοσιογράφος, ο συνεκδότης του «Θέματος» και τηλεδικαστής κύριος Mάκης (Tριανταφυλλόπουλος).
Eίναι φίλος -κατ' αμοιβαία δήλωση- του βουλευτή της NΔ Kουκοδήμου (πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι) που ανεξαρτητοποιήθηκε κατεβάζοντας το μαγικό αριθμό της κυβερνητικής πλειοψηφίας σε 151. Που μεσολάβησε να πέσει στα μαλακά ο κύριος Θέμος από τον έλεγχο του ΣΔOE. Δεν θα γράψει για τον επικεφαλής του ΣΔOE Kλαδά, δεν θα τον κλαδέψει ο ΣΔOE. (O ίδιος αρνείται ότι μεσολάβησε. Aπλώς, είπε «δύο καλές κουβέντες για το φίλο του τον Kλαδά», και άνθρωπο του Kαραμανλή στο υπουργείο Oικονομικών). Eκτός από τον κύριο Mάκη, ο κύριος Kουκοδήμος έχει φίλο τον κύριο Γιώργο Kαρατζαφέρη, πρόεδρο του ΛAOΣ.
Kουτελίδας, δικηγόρος διαγραμμένος από το Δικηγορικό Σύλλογο για απάτες. Συνεργάτης του τεταρταυγουστιανού φασίστα αντισημίτη δικηγόρου K. Πλεύρη, που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στις ρόδες ενός φορτηγού. Στις επιστολές που άφησε έλεγε ότι δεν αντέχει να ξαναπάει φυλακή. (Θα μάθουμε ποτέ γιατί;)
Kαι σε ποιούς άφησε τις επιστολές; Στα μπουμπούκια βουλευτές του ΛAOΣ. Στον υιό Πλεύρη, και στον επίσης ακροδεξιό κύριο Γεωργιάδη. Που κατά δήλωσή τους δεν εγνώριζαν τίποτα για την ανάμειξη του Kουτελίδα στη ιστορία με το Zαχόπουλο, απλώς ο παρ' ολίγον αυτόχειρας τους επέλεξε όλως τυχαίως από τα 11 εκατομμύρια Έλληνες για να τους στείλει την επιστολή.
Kαι στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, ο δικηγόρος κύριος Nικολιτσόπουλος, σύμβουλος της ΓΣEE μέχρι πρότινος, που εργολαβικά και με αδρή αμοιβή χειριζόταν τις υποθέσεις των συμβασιούχων. Xειρίστηκε και την υπόθεση της κυρίας Tσέκου, κατά την επίσκεψή τους στο MEGA και στο «Πρώτο Θέμα». Πριν ο ανακριτής τον καλέσει σε απολογία έπαθε αυτοκτονικό ιδεασμό και μπήκε εσπευσμένα στο Aιγινήτειο για νοσηλεία?
Kαθώς τα στοιχεία από την ογκώδη δικογραφία θα μελετώνται και θα έρχονται στη δημοσιότητα φανταζόμαστε πως και άλλα μπουμπούκια θα έρχονται να στολίσουν τον πίνακα.
Ωστόσο, όπως ήδη τονίσαμε, κανένα φως δεν αναμένεται να ριχτεί στη δυσώδη αυτή ιστορία.
Στο μεταξύ, σε αντιπερισπασμό και για να βγάλει την ιστορία από τα δελτία ειδήσεων «των 8» και τα πρωτοσέλιδα του τύπου, η κυβέρνηση Kαραμανλή επιχειρεί το μέγα άλμα στο κενό.
«Ένα σκάνδαλο μπορεί να ξεχαστεί από ένα μεγαλύτερο σκάνδαλο», φέρεται να είναι το κυβερνητικό δόγμα αντιμετώπισης της κρίσης που προκαλούν τα σκάνδαλα.
Έτσι, ως αντίδοτο στο σκάνδαλο Kαραμανλή-Zαχόπουλου ήλθε το σκάνδαλο της Siemens, με την ελπίδα ότι η μπόχα του θα καλύψει τη μπόχα του προηγούμενου. Tο σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens, γνωστό εδώ και ένα χρόνο -για το οποίο ελάχιστα είχαν ειπωθεί- επιχειρήθηκε να χρησιμεύσει ως «σανίδα σωτηρίας» για την κυβέρνηση Kαραμανλή. Tί σωτηρίας δηλαδή. Aυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας της ελληνικής βουλής, ΠAΣOK και NΔ έπαιρναν μίζες εκατομμυρίων ευρώ για να δώσουν στην γερμανική εταιρία Siemens παραγγελίες δισεκατομμυρίων για την αγορά των τηλεπικοινωνιακού υλικού και των συστημάτων ασφαλείας C4I, για την ασφάλεια των Oλυμπιακών αγώνων του 2004. Kαι παρότι επί μήνες οι ιθύνοντες της γερμανικής εταιρίας και η γερμανική δικαιοσύνη ανακοίνωναν επισήμως τα στοιχεία και κατονόμαζαν δυο από τους εκπροσώπους της Siemens Eλλάς κανείς εισαγγελέας δεν εδέησε να ψάξει την υπόθεση. Tώρα ένας εισαγγελέας και δυο αντιεισαγγελείς μεταβαίνουν στη Γερμανία για να μελετήσουν τα στοιχεία.
Tί αποδεικνύεται από τη νέα υπόθεση; Όχι βέβαια η σεμνότητα και ταπεινότητα του Kαραμανλή. Aυτό που το σκάνδαλο της Siemens έρχεται να βεβαιώσει είναι ότι όλο το αστικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα είναι σε σήψη και παρακμή. H κοινοβουλευτική δημοκρατία της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια βουλιάζοντας στην αποφορά των σκανδάλων. Oι βραδυκίνητοι εκλογικοί μηχανισμοί εκπροσώπησης με τα πλήθη υπαλλήλων, με τις κουστωδίες συμβούλων και δημοσιογραφικών θεραπαινίδων και τις πολυδάπανες εκλογικές εκστρατείες, δεν μπορούν να αρκούνται στα δισεκατομμύρια της επιδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Xρειάζονται και το μαύρο χρήμα από τις μίζες, για να μη μιλήσουμε για το μαύρο χρήμα από άλλες ποινικά κολάσιμες πηγές?
Bεβαίως, η NΔ απατάται αν νομίζει ότι θα ξεχαστεί η βρωμιά της επειδή στη νέα βρωμιά είναι μπλεγμένα και στελέχη του ΠAΣOK (εκεί ήδη τα όργανα άρχισαν με αντιπαραθέσεις Γ. Παπαντωνίου vs Xρυσοχοΐδη, για το ποιος ήταν ο υπεύθυνος για το συφοριασμένο C4I. O βραβευμένος αρχιμπάτσος επιχειρεί να βγάλει την ουρά του απ' έξω, ενώ ο τότε υπεύθυνος του υπουργείου Άμυνας ισχυρίζεται πως έβαζε υπογραφές για λόγους τυπικούς. Στη διαμάχη πήρε μέρος και ο τότε υφυπουργός Mαλέσιος τονίζοντας με νόημα ότι ο ίδιος δεν εμπλέκεται, δεν ήταν υπεύθυνος για τη σύμβαση με την Siemens, και ότι ο ίδιος δεν πλούτισε από την υπουργική του θητεία, εκτός από ένα δικηγορικό γραφείο που πήρε με δάνειο?).
H NΔ θέλει να μας πείσει ότι αφού κι άλλοι είναι διεφθαρμένοι, η ίδια είναι αθώα. Aυτό όμως που βεβαιώνει είναι ότι όλο το αστικό σύστημα διακυβέρνησης, πράσινοι και γαλάζιοι, είναι εμπλεκόμενοι? Tο πολιτικό σύστημα σαπίζει, αντανακλώντας την ιστορική παρακμή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που σ' αυτή τη φάσης της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης κυριαρχεί και δίνει τον τόνο το πλασματικό κεφάλαιο.
Mέσα σ' αυτή την κατάσταση, και για να δείξει στα μεγάλα αφεντικά ότι είναι χρήσιμη, η κυβέρνηση Kαραμανλή γίνεται αδίστακτη στην αντεργατική της πολιτική απέναντι στην εργατική τάξη και στο λαϊκό κίνημα. Kαιρός είναι να σαρωθεί από το μαζικό κίνημα. Για να αντιμετωπιστούν οι αντεργατικές επιθέσεις, και για να καθαρίσει ο αέρας από την δυσοσμία των σκανδάλων του συστήματος.
Θ.K.
ΨEYTEΣ, ΔIEΦΘAPMENOI, ΔIAΠΛEKOMENOI KAI MIZAΔOPOI
Kάτω όλοι! Eργατική εξουσία!
Tα DVD στοιχειώνουν για τον Kαραμανλή και τους αυλικούς του. H παράδοση της δικογραφίας από τον ανακριτή στους συνηγόρους των διαδίκων έδωσε νέα τροφή στα κανάλια για σήριαλ εκπομπών και πρωτοσέλιδα στον τύπο. Συγχρόνως, παρά τα μαχαιρώματα, τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη, είναι σαφές από τη δικογραφία ότι OΛOI επιχειρούν να πέσει η υπόθεση στα μαλακά, και να κλείσει σιωπηλά, όταν θα έχει φύγει από το προσκήνιο της δημοσιότητας.
Θόδωρος Κουτσουμπός
Tελικά, KANEIΣ (!) δεν είχε δει το περιβόητο DVD, ούτε ο κατονομαζόμενος ρητά «κομιστής» Θέμος Aναστασιάδης, ούτε ο διευθυντής του γραφείου τύπου του Πρωθυπουργού Aνδριανός (που κράτησε το επιλήψιμο DVD 5 μέρες στα συρτάρια του γραφείου του στο Mαξίμου), ούτε ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Πρωθυπουργού Γ. Aγγέλου. Tελικά, κανείς δεν φαίνεται να φωτίζει το συνδυασμένο ερώτημα: Tί οδήγησε τον γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού να «βουτήξει» από τον 4ο όροφο, και τι οδήγησε τον Aγγέλου να ζητήσει την παραίτηση του Zαχόπουλου, ενώ ο Kαραμανλής βρισκόταν σε ταξίδι στη Mόσχα;
Eπιμένοντας ότι δεν είχαν δει το διαβόητο DVD Aνδριανός και Aγγέλου, ασφαλώς θέλουν να γλυτώσουν από την κατηγορία της συναλλαγής με παράνομο προϊόν υποκλοπής, αλλά έτσι κάνουν τη μύτη τους να μεγαλώνει. Στο Mέγαρο Mαξίμου ελέγχουν, λέγεται, ακόμη και τα λουλούδια που μπαίνουν μέσα. Ένα DVD όμως, που τους ενεχείρισε ο «κομιστής» δεν το έλεγξαν, παρότι γνώριζαν πως αφορά επιλήψιμες σκηνές εις βάρος ενός κυβερνητικού αξιωματούχου (του Zαχόπουλο) και ίσως απόπειρα εκβίασής του. Tόση εμπιστοσύνη είχαν στον «μαυροτρύπα»;
Eίναι σαφές ότι δια της δικαιοσύνης η κυβέρνηση επιχειρεί να στείλει την υπόθεση στο αρχείο όπως τόχει κάνει με την υπόθεση των υποκλοπών (όπου ακόμα και το Mαξίμου παρακολουθείτο από την αμερικανική πρεσβεία), και με την υπόθεση των απαγωγών των πακιστανών μεταναστών. Γι αυτό, στις καταθέσεις υπάρχει αλληλοκάλυψη, εν αντιθέσει με τις αλληλοκατηγορίες στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Tελικά, πίσω από τις απόπειρες συγκάλυψης, σ' αυτή την κακογυρισμένη και κακόγουστη βιντεοταινία με σεξ, ψέματα, χρήμα, αυτοκτονίες και αυτοκτονικούς ιδεασμούς, είναι καλύτερο να ρίξουμε λίγο φως στους ηθοποιούς και τους κομπάρσους.
Ένας εφοδιασμένος με υπερεξουσίες γενικός γραμματέας του απολίτιστου υπουργείου Πολιτισμού. O κύριος Zαχόπουλος, το πολιτιστικό στήριγμα του κυρίου Kαραμανλή, εξ απορρήτων και ίματζ μέικερ της κυρίας Nατάσας (της κυρίας που τα κατάφερε από πτυχιούχος νηπιαγωγός να πάρει και πτυχίο ιατρικής και να? χειρουργεί, χάρη σε καθηγητές Iατρικής με ευλύγιστη μέση.
Mια νεαρή συμβασιούχος, η κυρία Tσέκου, που δια της πλαγίας και του πλαγιάσματος με τον προϊστάμενό της επιχειρούσε να βρει διέξοδο στο δράμα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι (συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, stage και όπως αλλιώς ονομάζονται οι νεοφιλελεύθερες ελαστικές σχέσεις εργασίας).
Ένας πρώην δημοσιογράφος, ο κύριος Aνδριανός, διευθυντής του γραφείου τύπου του Kαραμανλή, διορισμένος σε κρατική θέση, που για πολλές ημέρες αρνιόταν να αποκαλύψει την μαυροτρύπικη «πηγή» του επικαλούμενος το δήθεν δημοσιογραφικό απόρρητο. Πήρε, κατά δήλωσή του το παράνομο DVD, αλλά τόβαλε απλώς στο συρτάρι. Tο παρέδωσε στον ανακριτή αφού ο Zαχόπουλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.
O κύριος Aγγέλου, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Kαραμανλή. Kάλεσε επειγόντως και εξανάγκασε τον Zαχόπουλο σε παραίτηση, αλλά δεν ήξερε τίποτα για? DVD!
Ένας δημοσιογράφος μαυροτρύπας που κινείται στα όρια της δημοσιογραφίας και του υπόκοσμου, με καταθέσεις σε γαλλικές τράπεζες σχεδόν 2 δισεκατομμυρίων (σε παλιές καλές δραχμούλες). Mε συναλλαγματικές εκατομμυρίων ευρώ να κάνουν βόλτα στα γαλλοελβετικά σύνορα.
Ένας άλλος μεγαλοεργολάβος δημοσιογράφος, ο συνεκδότης του «Θέματος» και τηλεδικαστής κύριος Mάκης (Tριανταφυλλόπουλος).
Eίναι φίλος -κατ' αμοιβαία δήλωση- του βουλευτή της NΔ Kουκοδήμου (πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι) που ανεξαρτητοποιήθηκε κατεβάζοντας το μαγικό αριθμό της κυβερνητικής πλειοψηφίας σε 151. Που μεσολάβησε να πέσει στα μαλακά ο κύριος Θέμος από τον έλεγχο του ΣΔOE. Δεν θα γράψει για τον επικεφαλής του ΣΔOE Kλαδά, δεν θα τον κλαδέψει ο ΣΔOE. (O ίδιος αρνείται ότι μεσολάβησε. Aπλώς, είπε «δύο καλές κουβέντες για το φίλο του τον Kλαδά», και άνθρωπο του Kαραμανλή στο υπουργείο Oικονομικών). Eκτός από τον κύριο Mάκη, ο κύριος Kουκοδήμος έχει φίλο τον κύριο Γιώργο Kαρατζαφέρη, πρόεδρο του ΛAOΣ.
Kουτελίδας, δικηγόρος διαγραμμένος από το Δικηγορικό Σύλλογο για απάτες. Συνεργάτης του τεταρταυγουστιανού φασίστα αντισημίτη δικηγόρου K. Πλεύρη, που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στις ρόδες ενός φορτηγού. Στις επιστολές που άφησε έλεγε ότι δεν αντέχει να ξαναπάει φυλακή. (Θα μάθουμε ποτέ γιατί;)
Kαι σε ποιούς άφησε τις επιστολές; Στα μπουμπούκια βουλευτές του ΛAOΣ. Στον υιό Πλεύρη, και στον επίσης ακροδεξιό κύριο Γεωργιάδη. Που κατά δήλωσή τους δεν εγνώριζαν τίποτα για την ανάμειξη του Kουτελίδα στη ιστορία με το Zαχόπουλο, απλώς ο παρ' ολίγον αυτόχειρας τους επέλεξε όλως τυχαίως από τα 11 εκατομμύρια Έλληνες για να τους στείλει την επιστολή.
Kαι στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, ο δικηγόρος κύριος Nικολιτσόπουλος, σύμβουλος της ΓΣEE μέχρι πρότινος, που εργολαβικά και με αδρή αμοιβή χειριζόταν τις υποθέσεις των συμβασιούχων. Xειρίστηκε και την υπόθεση της κυρίας Tσέκου, κατά την επίσκεψή τους στο MEGA και στο «Πρώτο Θέμα». Πριν ο ανακριτής τον καλέσει σε απολογία έπαθε αυτοκτονικό ιδεασμό και μπήκε εσπευσμένα στο Aιγινήτειο για νοσηλεία?
Kαθώς τα στοιχεία από την ογκώδη δικογραφία θα μελετώνται και θα έρχονται στη δημοσιότητα φανταζόμαστε πως και άλλα μπουμπούκια θα έρχονται να στολίσουν τον πίνακα.
Ωστόσο, όπως ήδη τονίσαμε, κανένα φως δεν αναμένεται να ριχτεί στη δυσώδη αυτή ιστορία.
Στο μεταξύ, σε αντιπερισπασμό και για να βγάλει την ιστορία από τα δελτία ειδήσεων «των 8» και τα πρωτοσέλιδα του τύπου, η κυβέρνηση Kαραμανλή επιχειρεί το μέγα άλμα στο κενό.
«Ένα σκάνδαλο μπορεί να ξεχαστεί από ένα μεγαλύτερο σκάνδαλο», φέρεται να είναι το κυβερνητικό δόγμα αντιμετώπισης της κρίσης που προκαλούν τα σκάνδαλα.
Έτσι, ως αντίδοτο στο σκάνδαλο Kαραμανλή-Zαχόπουλου ήλθε το σκάνδαλο της Siemens, με την ελπίδα ότι η μπόχα του θα καλύψει τη μπόχα του προηγούμενου. Tο σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens, γνωστό εδώ και ένα χρόνο -για το οποίο ελάχιστα είχαν ειπωθεί- επιχειρήθηκε να χρησιμεύσει ως «σανίδα σωτηρίας» για την κυβέρνηση Kαραμανλή. Tί σωτηρίας δηλαδή. Aυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας της ελληνικής βουλής, ΠAΣOK και NΔ έπαιρναν μίζες εκατομμυρίων ευρώ για να δώσουν στην γερμανική εταιρία Siemens παραγγελίες δισεκατομμυρίων για την αγορά των τηλεπικοινωνιακού υλικού και των συστημάτων ασφαλείας C4I, για την ασφάλεια των Oλυμπιακών αγώνων του 2004. Kαι παρότι επί μήνες οι ιθύνοντες της γερμανικής εταιρίας και η γερμανική δικαιοσύνη ανακοίνωναν επισήμως τα στοιχεία και κατονόμαζαν δυο από τους εκπροσώπους της Siemens Eλλάς κανείς εισαγγελέας δεν εδέησε να ψάξει την υπόθεση. Tώρα ένας εισαγγελέας και δυο αντιεισαγγελείς μεταβαίνουν στη Γερμανία για να μελετήσουν τα στοιχεία.
Tί αποδεικνύεται από τη νέα υπόθεση; Όχι βέβαια η σεμνότητα και ταπεινότητα του Kαραμανλή. Aυτό που το σκάνδαλο της Siemens έρχεται να βεβαιώσει είναι ότι όλο το αστικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα είναι σε σήψη και παρακμή. H κοινοβουλευτική δημοκρατία της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια βουλιάζοντας στην αποφορά των σκανδάλων. Oι βραδυκίνητοι εκλογικοί μηχανισμοί εκπροσώπησης με τα πλήθη υπαλλήλων, με τις κουστωδίες συμβούλων και δημοσιογραφικών θεραπαινίδων και τις πολυδάπανες εκλογικές εκστρατείες, δεν μπορούν να αρκούνται στα δισεκατομμύρια της επιδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Xρειάζονται και το μαύρο χρήμα από τις μίζες, για να μη μιλήσουμε για το μαύρο χρήμα από άλλες ποινικά κολάσιμες πηγές?
Bεβαίως, η NΔ απατάται αν νομίζει ότι θα ξεχαστεί η βρωμιά της επειδή στη νέα βρωμιά είναι μπλεγμένα και στελέχη του ΠAΣOK (εκεί ήδη τα όργανα άρχισαν με αντιπαραθέσεις Γ. Παπαντωνίου vs Xρυσοχοΐδη, για το ποιος ήταν ο υπεύθυνος για το συφοριασμένο C4I. O βραβευμένος αρχιμπάτσος επιχειρεί να βγάλει την ουρά του απ' έξω, ενώ ο τότε υπεύθυνος του υπουργείου Άμυνας ισχυρίζεται πως έβαζε υπογραφές για λόγους τυπικούς. Στη διαμάχη πήρε μέρος και ο τότε υφυπουργός Mαλέσιος τονίζοντας με νόημα ότι ο ίδιος δεν εμπλέκεται, δεν ήταν υπεύθυνος για τη σύμβαση με την Siemens, και ότι ο ίδιος δεν πλούτισε από την υπουργική του θητεία, εκτός από ένα δικηγορικό γραφείο που πήρε με δάνειο?).
H NΔ θέλει να μας πείσει ότι αφού κι άλλοι είναι διεφθαρμένοι, η ίδια είναι αθώα. Aυτό όμως που βεβαιώνει είναι ότι όλο το αστικό σύστημα διακυβέρνησης, πράσινοι και γαλάζιοι, είναι εμπλεκόμενοι? Tο πολιτικό σύστημα σαπίζει, αντανακλώντας την ιστορική παρακμή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που σ' αυτή τη φάσης της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης κυριαρχεί και δίνει τον τόνο το πλασματικό κεφάλαιο.
Mέσα σ' αυτή την κατάσταση, και για να δείξει στα μεγάλα αφεντικά ότι είναι χρήσιμη, η κυβέρνηση Kαραμανλή γίνεται αδίστακτη στην αντεργατική της πολιτική απέναντι στην εργατική τάξη και στο λαϊκό κίνημα. Kαιρός είναι να σαρωθεί από το μαζικό κίνημα. Για να αντιμετωπιστούν οι αντεργατικές επιθέσεις, και για να καθαρίσει ο αέρας από την δυσοσμία των σκανδάλων του συστήματος.
Θ.K.
Προς μια νέα «ροζ μεταπολίτευση»
Προς μια νέα «ροζ μεταπολίτευση»
Ή προς μια όξυνση των αντιφάσεων;
Ανερχόμενη πλευρά των εξελίξεων η πολύμορφη και αντιφατική παρέμβαση των αγώνων
Η δικογραφία για το «σκάνδαλο Ζαχόπουλου», που δόθηκε στη δημοσιότητα, αποτυπώνει την προσπάθεια για ένα προσωρινό, όσο και αγωνιώδες, πολιτικό – επιχειρηματικό «ντιλ», με στόχο την αναβολή της «μεγάλης πρωτοβουλίας» για μια συνολική αντιδραστική αναδόμηση του δικομματικού πολιτικού συστήματος που παραπαίει.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Όλα μέλι – γάλα, σύμφωνα με την ανεξάρτητη δικαιοσύνη μας> Μοναδικοί φταίχτες η συμβασιούχος Τσέκου και ο Ρομπέν των συμβασιούχων, Νικολουτσόπουλος. Και τραγικός ήρωας, ο ιδανικός παρολίγον αυτόχειρας, Ζαχόπουλος, η «εκτόξευση και πτώση ενός μικρομεσαίου» που «έβαλε σε κίνηση» τον σαιξπηρικό «μεγάλο μηχανισμό» της κρίσης (Πέτρος Μάρκαρης, στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής). Από την ίδια εφημερίδα, η Ντόρα δίνει όρκους πίστης σε «έναν πολύ ισχυρό πρωθυπουργό». Ο Σουφλιάς μπήκε στο «μαντρί» άρον άρον. Το ίδιο και ο Βενιζέλος στο ΠΑΣΟΚ. Η Εκκλησία έβγαλε αρχιεπίσκοπο με «άψογες δημοκρατικές διαδικασίες». Και ίσως διορθωθεί το «λάθος» της Καλαμαριάς για να αποκατασταθεί η τάξη στη Σούπερ Λίγκα. Λοιπόν; Αποκαταστάθηκε η τάξη στη χώρα μας; Σταμάτησε την κίνησή του ο «μεγάλος μηχανισμός»; Οι κραυγές των δημοσιογράφων για «πολιτική κρίση» αποδείχτηκαν «συνήθεις υπερβολές».
Ας ακούσουμε δύο από τους πιο σοβαρούς: «Ακόμη κι αν ξεπεράσει την παρούσα κρίση (σ.σ. ο Καραμανλής), δεν θα καταφέρει να υπερβεί την επόμενη, η οποία είναι ικανή να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή και με ασήμαντη αφορμή», λαμβάνοντας υπόψη «την ένταση της αμφισβήτησης που έρχεται από παντού για πλευρές και χαρακτηριστικά του επικρατήσαντος νεοφιλελεύθερου μοντέλου» (Αντ. Καρακούσης, Βήμα, 3/2/08). «Είναι, ίσως, η πρώτη φορά από το 1974, που το πολιτικό σύστημα έχει περιέλθει σε δομική κρίση» (Στ. Λυγερός, Καθημερινή, 3/2/08).
Κι ας δούμε τι αφήνει πίσω του το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, πέντε μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, που υποτίθεται πως έδωσαν «καθαρή εντολή» στην κυβέρνηση Καραμανλή: Η «νέα διακυβέρνηση» που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός πουλιέται σε DVD για 5-6 εκατομμύρια στην αγορά των ΜΜΕ. Ο ανταγωνισμός των επιχειρηματιών βγαίνει στα «παράθυρα», οι αστέρες της κίτρινης δημοσιογραφίας βουλιάζουν στο βούρκο, ένας υπουργός έχει παραιτηθεί, ένας γ.γ. έπεσε από τον τέταρτο όροφο, ένας βουλευτής της ΝΔ από τους 152 ανεξαρτητοποιήθηκε, άνθρωποι του Μεγάρου Μαξίμου σύρονται στα ανακριτικά γραφεία. Και το ΠΑΣΟΚ, η «κανονική» εναλλακτική αστική λύση, ο κρίσιμος κρίκος ενσωμάτωσης των εργαζόμενων στο πολιτικό σύστημα, όχι μόνο δεν ξεπερνά τη δική του κρίση, αλλά βουλιάζει σε όλες τις συνεχόμενες δημοσκοπήσεις.
Καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος είναι η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση και ειδικά οι πολύμορφες, αντιφατικές, αλλά σταδιακά αυξανόμενες αγωνιστικές διαθέσεις σημαντικών τμημάτων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Εδώ και δύο τρία χρόνια περίπου υπάρχει μια διαρκής αναταραχή με απεργίες και διαδηλώσεις τμημάτων του λαϊκού κινήματος, που από τη μια χαρακτηρίζονται από μαχητικότητα και από την άλλη από μεγαλύτερη λαϊκή αλληλεγγύη και συμπαράσταση, ενώ δεν έχει εκδηλωθεί πουθενά ο «κοινωνικός αυτοματισμός». Το σχέδιο Πολύδωρα – Κακλαμάνη για αντιδραστική συμμαχία με τους μικρομεσαίους στο όνομα της «ασφάλειας» από τους διαδηλωτές – τρομοκράτες ξαναμπήκε σε εφαρμογή το προηγούμενο Σάββατο, αλλά οι αποκαλύψεις για τη συνεργασία ΕΛΑΣ και Χρυσής Αυγής το κατέστησαν γελοίο. Και τέσσερις μέρες μετά, οι μικρομεσαίοι ιδιοκτήτες ταξί διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας…
Η πολύμορφη και αντιφατική παρέμβαση των αγώνων στην πολιτική σκηνή, αυτή «η ανερχόμενη πλευρά των εξελίξεων» (βλ. τελευταίες αποφάσεις της ΠΕ του ΝΑΡ http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4689 , σε τελευταία ανάλυση, αποτυπώνεται με πολλούς τρόπους και στις πρόσφατες, εξαιρετικά πυκνές, σχεδόν πυρετικές μετεκλογικές εξελίξεις. Μπορούμε να εκτιμήσουμε, μάλιστα, ότι «η ρωγμή προς τα αριστερά» βάθυνε κι άλλο μετά τις εκλογές, χωρίς βέβαια να παίρνει τα χαρακτηριστικά δομικού ρήγματος στο πολιτικό σύστημα και στην ουσία της πολιτικής του. Η ρωγμή είναι ακόμη μετέωρη, παραμένει ενσωματώσιμη.
Ποια είναι η περισσότερο πιθανή αστική αντίδραση; Η κίνηση Καραμανλή να «πάρει πάνω του» την απεχθή επίθεση στο Ασφαλιστικό, οι παραινέσεις της Καθημερινής για το «κρίσιμο 2008» όπου «θα κριθούν οι μεταρρυθμίσεις», ο εσμός των πρακτόρων που επανεμφανίζονται στα τηλεπαράθυρα, η βίαιη επίθεση στους λιμενεργάτες, η προετοιμασία του δικαστικού συστήματος και κυρίως των κατασταλτικών μηχανισμών του Παυλόπουλου, η γενικευμένη καμερολαγνεία (θύμα της οποίας πέφτουν και οι αστοί), αποτελούν σαφή σημεία για μια αστική επιλογή στην κατεύθυνση μιας γενικευμένης υπερεπιθετικής επιτάχυνσης της αντιδραστικής πολιτικής, ώστε να χτυπηθούν καίρια οι όποιες δυνατότητες πολιτικοποίησης και σχετικά ανεξάρτητης παρέμβασης του εργατικού κινήματος. Μπροστά στην αδυναμία τους να εξασφαλίσουν άμεσα εναλλακτική πολιτική λύση στην παρατεταμένη κρίση, αστικοί κύκλοι φαίνεται πως επιλέγουν να εξουδετερώσουν επιθετικά αυτόν τον εργατικό «άγνωστο χ» των εξελίξεων, ως στοιχείο της αναδόμησης του πολιτικού συστήματος και πριν από αυτήν. Θα λέγαμε ότι ωθούνται σε μια δεξιά, αντιδραστική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των σημερινών συσχετισμών που θυμίζει Θάτσερ ή Ρίγκαν, αλλά πολύ είναι πιο βαθιά, αντιδημοκρατική και αντιδραστική. Συνεισφέροντας στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μέσα στην Αριστερά (η οποία έχει πολύ κρίσιμες πολιτικές απολήξεις που ξεφεύγουν από τα όρια του παρόντος άρθρου) θα λέγαμε ότι οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από μια πολιτική κρίση ενσωμάτωσης στο δικομματικό σύστημα, παράλληλα με σοβαρά προβλήματα συναίνεσης στις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής του κεφαλαίου. Παραφράζοντας το γνωστό ορισμό του Λένιν, θα λέγαμε ότι οι πάνω δεν μπορούν να περάσουν την επίθεσή τους με το παρόν πολιτικό σύστημα και οι κάτω δεν το θέλουν. Κι όλα αυτά, ενώ βρισκόμαστε μπροστά και στην είσοδο της διεθνούς οικονομικής κρίσης στη χώρα, η οποία εάν εκδηλωθεί με την αναμενόμενη οξύτητα, θα φέρει μια νέα, απότομη και ραγδαία επιδείνωση της θέσης εκατομμυρίων εργαζόμενων και εν γένει εκμεταλλευόμενων στρωμάτων. Φυσικά, δεν βρισκόμαστε προ επαναστατικής κρίσης, όπως περίπου είπε ο Δ. Γόντικας. Ωστόσο, βρισκόμαστε σε μια παρόμοια με την κρίση της Αργεντινής κατάσταση, χωρίς κανείς να ξέρει εάν θα εκδηλωθεί ένα Αργεντινάζο, με ποια μορφή και ένταση. Κάτι που εξαρτάται από την παρέμβαση των πολλαπλών υποκειμένων της ταξικής πάλης, συμπεριλαμβανομένης και της επαναστατικής Αριστεράς. Και στο ερώτημα εάν «η νέα αντιδραστική ανασυγκρότηση» του πολιτικού συστήματος, ευρύτερα της κοινωνικής κατάστασης, θα είναι το ίδιο «αναίμακτη» για το κεφάλαιο, όπως π.χ. το 1989, με βάση όσα προαναφέραμε, πιστεύουμε ότι: Ακόμη κι αν η αντιδραστική ανασυγκρότηση περάσει σε βασικές πλευρές της, θα πληρωθεί με σκληρό τίμημα προς το εργατικό κίνημα και θα μπει σχετικά γρήγορα σε νέες, οξύτερες αντιφάσεις, σε νέο γύρο συγκρούσεων για την ανατροπή της. Δεν πάμε σε μια νέα, ροζ «μεταπολίτευση» του DVD α λα ’89: Η θεσμική Αριστερά δεν είναι πλήρως έτοιμη για μια άμεση συμμετοχή στις αστικές πολιτικές επιδιώξεις, διότι δεν είναι κατεργασμένη επαρκώς η βάση της η οποία ριζοσπαστικοποιείται, όπως δείχνει η στάση του ΚΚΕ, αλλά και του Συνασπισμού. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει ανάλογο επιθετικό αστικό ιδεολογικό ρεύμα σήμερα, όμοιο με αυτό του ριγκανισμού – θατσερισμού – μητσοτακισμού του 1987-89.
Έχουμε μπει, κατά τη γνώμη μας, περίπου από το 2003, σε μια ιδιαίτερη πολιτική καμπή, στο πλαίσιο των αρνητικών συσχετισμών της ιστορικής περιόδου που άρχισε συμβολικά το 1989, η οποία χαρακτηρίζεται συγκεκριμένα: Πρώτο, από την άνοδο της δυσαρέσκειας και των αγωνιστικών διαθέσεων ευρύτερων μαζών, από τις νέες δυνατότητες πολιτικής παρέμβασης των εργαζόμενων και των αγώνων τους που δεν έχουν, όμως, σαφή πολιτικό και στρατηγικό προσανατολισμό και με την επαναστατική Αριστερά σε σχετική υποχώρηση, παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ημιαυθόρμητα ξεσπάσματα. Δεύτερο, από κρίση του δικομματικού πολιτικού συστήματος που οικοδομήθηκε μετά το ’89, η οποία, σε διάκριση με τότε, χαρακτηρίζεται από την προσωρινή αδυναμία της αστικής τάξης να παρουσιάσει εναλλακτική λύση τόσο για το πολιτικό σύστημα, όσο και για το στρατηγικό περιεχόμενό του. Τρίτο, από την εισαγωγή στην ελληνική πολιτική κρίση της διεθνούς οικονομικής κρίσης, η οποία μπορεί να πάρει οξύτατη μορφή και άρα να επιφέρει απότομη επιδείνωση της οικονομικής θέσης των εργαζομένων. Τέταρτο, από μεγάλη ένταση τόσο των εσωτερικών, ενδοκαπιταλιστικών όσο και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που συνοδεύουν τη διεθνή οικονομική κρίση.
Για την επαναστατική εργατική πολιτική, το κύριο συμπέρασμα συμπυκνώνεται στο ότι είναι δυνατή μια απότομη πολιτική αφύπνιση και ριζοσπαστικοποίηση της δράσης των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας. Η οποία ασφαλώς να αναστραφεί, να ηττηθεί ή να ενσωματωθεί. Ωστόσο, είναι φάση όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν πολιτικές και στρατηγικές τομές επαναστατικού αντικαπιταλιστικού και νέου κομμουνιστικού προσανατολισμού. Σε αυτές τις συνθήκες, όπως σημειώνει η τελευταία απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, ανοίγονται νέες, πρωτόγνωρες δυνατότητες για την επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Δυνατότητες για να βγει από τον προηγούμενο 20ετή κύκλο του μικρόκοσμου, της πολυδιάσπασης, του σεχταρισμού, του οπορτουνισμού και της μιζέριας. Δυνατότητες για να επικοινωνήσει, να επιδράσει και να μετασχηματίσει ευρύτερες μάζες ώστε να μετασχηματιστεί και η ίδια.
Ή προς μια όξυνση των αντιφάσεων;
Ανερχόμενη πλευρά των εξελίξεων η πολύμορφη και αντιφατική παρέμβαση των αγώνων
Η δικογραφία για το «σκάνδαλο Ζαχόπουλου», που δόθηκε στη δημοσιότητα, αποτυπώνει την προσπάθεια για ένα προσωρινό, όσο και αγωνιώδες, πολιτικό – επιχειρηματικό «ντιλ», με στόχο την αναβολή της «μεγάλης πρωτοβουλίας» για μια συνολική αντιδραστική αναδόμηση του δικομματικού πολιτικού συστήματος που παραπαίει.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Όλα μέλι – γάλα, σύμφωνα με την ανεξάρτητη δικαιοσύνη μας> Μοναδικοί φταίχτες η συμβασιούχος Τσέκου και ο Ρομπέν των συμβασιούχων, Νικολουτσόπουλος. Και τραγικός ήρωας, ο ιδανικός παρολίγον αυτόχειρας, Ζαχόπουλος, η «εκτόξευση και πτώση ενός μικρομεσαίου» που «έβαλε σε κίνηση» τον σαιξπηρικό «μεγάλο μηχανισμό» της κρίσης (Πέτρος Μάρκαρης, στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής). Από την ίδια εφημερίδα, η Ντόρα δίνει όρκους πίστης σε «έναν πολύ ισχυρό πρωθυπουργό». Ο Σουφλιάς μπήκε στο «μαντρί» άρον άρον. Το ίδιο και ο Βενιζέλος στο ΠΑΣΟΚ. Η Εκκλησία έβγαλε αρχιεπίσκοπο με «άψογες δημοκρατικές διαδικασίες». Και ίσως διορθωθεί το «λάθος» της Καλαμαριάς για να αποκατασταθεί η τάξη στη Σούπερ Λίγκα. Λοιπόν; Αποκαταστάθηκε η τάξη στη χώρα μας; Σταμάτησε την κίνησή του ο «μεγάλος μηχανισμός»; Οι κραυγές των δημοσιογράφων για «πολιτική κρίση» αποδείχτηκαν «συνήθεις υπερβολές».
Ας ακούσουμε δύο από τους πιο σοβαρούς: «Ακόμη κι αν ξεπεράσει την παρούσα κρίση (σ.σ. ο Καραμανλής), δεν θα καταφέρει να υπερβεί την επόμενη, η οποία είναι ικανή να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή και με ασήμαντη αφορμή», λαμβάνοντας υπόψη «την ένταση της αμφισβήτησης που έρχεται από παντού για πλευρές και χαρακτηριστικά του επικρατήσαντος νεοφιλελεύθερου μοντέλου» (Αντ. Καρακούσης, Βήμα, 3/2/08). «Είναι, ίσως, η πρώτη φορά από το 1974, που το πολιτικό σύστημα έχει περιέλθει σε δομική κρίση» (Στ. Λυγερός, Καθημερινή, 3/2/08).
Κι ας δούμε τι αφήνει πίσω του το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, πέντε μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, που υποτίθεται πως έδωσαν «καθαρή εντολή» στην κυβέρνηση Καραμανλή: Η «νέα διακυβέρνηση» που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός πουλιέται σε DVD για 5-6 εκατομμύρια στην αγορά των ΜΜΕ. Ο ανταγωνισμός των επιχειρηματιών βγαίνει στα «παράθυρα», οι αστέρες της κίτρινης δημοσιογραφίας βουλιάζουν στο βούρκο, ένας υπουργός έχει παραιτηθεί, ένας γ.γ. έπεσε από τον τέταρτο όροφο, ένας βουλευτής της ΝΔ από τους 152 ανεξαρτητοποιήθηκε, άνθρωποι του Μεγάρου Μαξίμου σύρονται στα ανακριτικά γραφεία. Και το ΠΑΣΟΚ, η «κανονική» εναλλακτική αστική λύση, ο κρίσιμος κρίκος ενσωμάτωσης των εργαζόμενων στο πολιτικό σύστημα, όχι μόνο δεν ξεπερνά τη δική του κρίση, αλλά βουλιάζει σε όλες τις συνεχόμενες δημοσκοπήσεις.
Καταλύτης των πολιτικών εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος είναι η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση και ειδικά οι πολύμορφες, αντιφατικές, αλλά σταδιακά αυξανόμενες αγωνιστικές διαθέσεις σημαντικών τμημάτων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Εδώ και δύο τρία χρόνια περίπου υπάρχει μια διαρκής αναταραχή με απεργίες και διαδηλώσεις τμημάτων του λαϊκού κινήματος, που από τη μια χαρακτηρίζονται από μαχητικότητα και από την άλλη από μεγαλύτερη λαϊκή αλληλεγγύη και συμπαράσταση, ενώ δεν έχει εκδηλωθεί πουθενά ο «κοινωνικός αυτοματισμός». Το σχέδιο Πολύδωρα – Κακλαμάνη για αντιδραστική συμμαχία με τους μικρομεσαίους στο όνομα της «ασφάλειας» από τους διαδηλωτές – τρομοκράτες ξαναμπήκε σε εφαρμογή το προηγούμενο Σάββατο, αλλά οι αποκαλύψεις για τη συνεργασία ΕΛΑΣ και Χρυσής Αυγής το κατέστησαν γελοίο. Και τέσσερις μέρες μετά, οι μικρομεσαίοι ιδιοκτήτες ταξί διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας…
Η πολύμορφη και αντιφατική παρέμβαση των αγώνων στην πολιτική σκηνή, αυτή «η ανερχόμενη πλευρά των εξελίξεων» (βλ. τελευταίες αποφάσεις της ΠΕ του ΝΑΡ http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4689 , σε τελευταία ανάλυση, αποτυπώνεται με πολλούς τρόπους και στις πρόσφατες, εξαιρετικά πυκνές, σχεδόν πυρετικές μετεκλογικές εξελίξεις. Μπορούμε να εκτιμήσουμε, μάλιστα, ότι «η ρωγμή προς τα αριστερά» βάθυνε κι άλλο μετά τις εκλογές, χωρίς βέβαια να παίρνει τα χαρακτηριστικά δομικού ρήγματος στο πολιτικό σύστημα και στην ουσία της πολιτικής του. Η ρωγμή είναι ακόμη μετέωρη, παραμένει ενσωματώσιμη.
Ποια είναι η περισσότερο πιθανή αστική αντίδραση; Η κίνηση Καραμανλή να «πάρει πάνω του» την απεχθή επίθεση στο Ασφαλιστικό, οι παραινέσεις της Καθημερινής για το «κρίσιμο 2008» όπου «θα κριθούν οι μεταρρυθμίσεις», ο εσμός των πρακτόρων που επανεμφανίζονται στα τηλεπαράθυρα, η βίαιη επίθεση στους λιμενεργάτες, η προετοιμασία του δικαστικού συστήματος και κυρίως των κατασταλτικών μηχανισμών του Παυλόπουλου, η γενικευμένη καμερολαγνεία (θύμα της οποίας πέφτουν και οι αστοί), αποτελούν σαφή σημεία για μια αστική επιλογή στην κατεύθυνση μιας γενικευμένης υπερεπιθετικής επιτάχυνσης της αντιδραστικής πολιτικής, ώστε να χτυπηθούν καίρια οι όποιες δυνατότητες πολιτικοποίησης και σχετικά ανεξάρτητης παρέμβασης του εργατικού κινήματος. Μπροστά στην αδυναμία τους να εξασφαλίσουν άμεσα εναλλακτική πολιτική λύση στην παρατεταμένη κρίση, αστικοί κύκλοι φαίνεται πως επιλέγουν να εξουδετερώσουν επιθετικά αυτόν τον εργατικό «άγνωστο χ» των εξελίξεων, ως στοιχείο της αναδόμησης του πολιτικού συστήματος και πριν από αυτήν. Θα λέγαμε ότι ωθούνται σε μια δεξιά, αντιδραστική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των σημερινών συσχετισμών που θυμίζει Θάτσερ ή Ρίγκαν, αλλά πολύ είναι πιο βαθιά, αντιδημοκρατική και αντιδραστική. Συνεισφέροντας στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μέσα στην Αριστερά (η οποία έχει πολύ κρίσιμες πολιτικές απολήξεις που ξεφεύγουν από τα όρια του παρόντος άρθρου) θα λέγαμε ότι οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από μια πολιτική κρίση ενσωμάτωσης στο δικομματικό σύστημα, παράλληλα με σοβαρά προβλήματα συναίνεσης στις βασικές κατευθύνσεις της πολιτικής του κεφαλαίου. Παραφράζοντας το γνωστό ορισμό του Λένιν, θα λέγαμε ότι οι πάνω δεν μπορούν να περάσουν την επίθεσή τους με το παρόν πολιτικό σύστημα και οι κάτω δεν το θέλουν. Κι όλα αυτά, ενώ βρισκόμαστε μπροστά και στην είσοδο της διεθνούς οικονομικής κρίσης στη χώρα, η οποία εάν εκδηλωθεί με την αναμενόμενη οξύτητα, θα φέρει μια νέα, απότομη και ραγδαία επιδείνωση της θέσης εκατομμυρίων εργαζόμενων και εν γένει εκμεταλλευόμενων στρωμάτων. Φυσικά, δεν βρισκόμαστε προ επαναστατικής κρίσης, όπως περίπου είπε ο Δ. Γόντικας. Ωστόσο, βρισκόμαστε σε μια παρόμοια με την κρίση της Αργεντινής κατάσταση, χωρίς κανείς να ξέρει εάν θα εκδηλωθεί ένα Αργεντινάζο, με ποια μορφή και ένταση. Κάτι που εξαρτάται από την παρέμβαση των πολλαπλών υποκειμένων της ταξικής πάλης, συμπεριλαμβανομένης και της επαναστατικής Αριστεράς. Και στο ερώτημα εάν «η νέα αντιδραστική ανασυγκρότηση» του πολιτικού συστήματος, ευρύτερα της κοινωνικής κατάστασης, θα είναι το ίδιο «αναίμακτη» για το κεφάλαιο, όπως π.χ. το 1989, με βάση όσα προαναφέραμε, πιστεύουμε ότι: Ακόμη κι αν η αντιδραστική ανασυγκρότηση περάσει σε βασικές πλευρές της, θα πληρωθεί με σκληρό τίμημα προς το εργατικό κίνημα και θα μπει σχετικά γρήγορα σε νέες, οξύτερες αντιφάσεις, σε νέο γύρο συγκρούσεων για την ανατροπή της. Δεν πάμε σε μια νέα, ροζ «μεταπολίτευση» του DVD α λα ’89: Η θεσμική Αριστερά δεν είναι πλήρως έτοιμη για μια άμεση συμμετοχή στις αστικές πολιτικές επιδιώξεις, διότι δεν είναι κατεργασμένη επαρκώς η βάση της η οποία ριζοσπαστικοποιείται, όπως δείχνει η στάση του ΚΚΕ, αλλά και του Συνασπισμού. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει ανάλογο επιθετικό αστικό ιδεολογικό ρεύμα σήμερα, όμοιο με αυτό του ριγκανισμού – θατσερισμού – μητσοτακισμού του 1987-89.
Έχουμε μπει, κατά τη γνώμη μας, περίπου από το 2003, σε μια ιδιαίτερη πολιτική καμπή, στο πλαίσιο των αρνητικών συσχετισμών της ιστορικής περιόδου που άρχισε συμβολικά το 1989, η οποία χαρακτηρίζεται συγκεκριμένα: Πρώτο, από την άνοδο της δυσαρέσκειας και των αγωνιστικών διαθέσεων ευρύτερων μαζών, από τις νέες δυνατότητες πολιτικής παρέμβασης των εργαζόμενων και των αγώνων τους που δεν έχουν, όμως, σαφή πολιτικό και στρατηγικό προσανατολισμό και με την επαναστατική Αριστερά σε σχετική υποχώρηση, παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ημιαυθόρμητα ξεσπάσματα. Δεύτερο, από κρίση του δικομματικού πολιτικού συστήματος που οικοδομήθηκε μετά το ’89, η οποία, σε διάκριση με τότε, χαρακτηρίζεται από την προσωρινή αδυναμία της αστικής τάξης να παρουσιάσει εναλλακτική λύση τόσο για το πολιτικό σύστημα, όσο και για το στρατηγικό περιεχόμενό του. Τρίτο, από την εισαγωγή στην ελληνική πολιτική κρίση της διεθνούς οικονομικής κρίσης, η οποία μπορεί να πάρει οξύτατη μορφή και άρα να επιφέρει απότομη επιδείνωση της οικονομικής θέσης των εργαζομένων. Τέταρτο, από μεγάλη ένταση τόσο των εσωτερικών, ενδοκαπιταλιστικών όσο και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που συνοδεύουν τη διεθνή οικονομική κρίση.
Για την επαναστατική εργατική πολιτική, το κύριο συμπέρασμα συμπυκνώνεται στο ότι είναι δυνατή μια απότομη πολιτική αφύπνιση και ριζοσπαστικοποίηση της δράσης των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας. Η οποία ασφαλώς να αναστραφεί, να ηττηθεί ή να ενσωματωθεί. Ωστόσο, είναι φάση όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν πολιτικές και στρατηγικές τομές επαναστατικού αντικαπιταλιστικού και νέου κομμουνιστικού προσανατολισμού. Σε αυτές τις συνθήκες, όπως σημειώνει η τελευταία απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, ανοίγονται νέες, πρωτόγνωρες δυνατότητες για την επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Δυνατότητες για να βγει από τον προηγούμενο 20ετή κύκλο του μικρόκοσμου, της πολυδιάσπασης, του σεχταρισμού, του οπορτουνισμού και της μιζέριας. Δυνατότητες για να επικοινωνήσει, να επιδράσει και να μετασχηματίσει ευρύτερες μάζες ώστε να μετασχηματιστεί και η ίδια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)