TO ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΤΟΠΕ
ΜΥΘΟΣ, ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ
ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΙΖΝΕΣ
Η αποκάλυψη της χρήσης παράνομων ουσιών από το σύνολο σχεδόν της ελληνικής ομάδας άρσης βαρών – το καμάρι του ελληνικού αθλητισμού – έφερε στο προσκήνιο την μαζική χρήση αναβολικών στο κόσμο των πρωταθλητών, των ολυμπιονικών και των απλών αθλητών. Ανθρωποθυσίες στο βωμό της πρόκρισης και του κέρδους. Η χημική αθλητική βιομηχανία και το εμπόριο των αναβολικών ανθούν. Διαβάστε τι γράφαμε για την Ολυμπιάδα του 2004 στην ΑΘΗΝΑ
ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ – ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5125
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ
«Τη μια ημέρα βρεθήκαμε στα ουράνια με τη διπλωματική νίκη έναντι των Σκοπίων και την επόμενη βυθιστήκαμε με τις καταγγελίες για το ντοπάρισμα των αθλητών της άρσης βαρών» αναφώνησε γνωστός παρουσιαστής τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων. Ο Μπέρτολ Μπρεχτ επιβεβαιώθηκε και πάλι: ο εθνικισμός είναι σαν την ηλιθιότητα. Και δυστυχώς «η Ελλάδα των μεγάλων επιτυχιών» παρουσιάζει επαρκή αποθέματα και από τα δυο αυτά στοιχεία. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ειλικρινή, σε ορισμένες περιπτώσεις, έκπληξη με την οποία αντιμετώπισαν κάποιοι τις καταγγελίες για ντόπινγκ. Κατέρρεσε και πάλι μπροστά τους το όραμα του μεγάλου, του ωραίου και του αληθινού και αναδύθηκε ο αθλητισμός του ντόπινγκ και των συγκρουόμενων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έμειναν ποτέ ανεπηρέαστοι από τις πολιτικές κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις. Ήταν πάντοτε ο αντικατοπτρισμός του καλύτερου και του χειρότερου που είχε να παρουσιάσει μια κοινωνία. Ο ίδιος ο θεσμός, στην αρχαιότητα, δεν ήταν παρά συνέχεια των στρατιωτικών ασκήσεων – ακόντιο, πάλη, μαραθώνιος. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν λοιπόν αναπαράσταση του πολέμου και συνεπώς (εάν ο Κλάουζεβιτς δεν έχει κάνει κάποιο τραγικό λάθος) συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.
Και στη σύγχρονη εποχή όμως οι ολυμπιάδες εξέφρασαν τις ανησυχίες και τα αδιέξοδα των καιρών τους. Οι Ολυμπιακοί του 1936 έμειναν στην ιστορία για την παρουσία του Αδόλφου Χίτλερ στις εξέδρες. Το εξεγερτικό κλίμα της δεκαετίας του ’60 συμπυκνώθηκε στη γροθιά των μαύρων πανθήρων που σήκωσαν οι ολυμπιονίκες Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος. Το 1980 στη Μόσχα δεν κέρδισαν οι αθλητές αλλά ο Ψυχρός Πόλεμος όπως και το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου νικητής είχε αναδειχθεί το αδιέξοδο του ηρωικού αγώνα των Παλαιστινίων.
Από τη δεκαετία του ’90 οι πολιτικές συγκρούσεις απέκτησαν ως διαρκές φόντο την απόλυτη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού που μετέτρεπε τους πρωταθλητές σε κινητά χημικά εργαστήρια. Κάθε μετάλλιο μεταφράζεται σε μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, μεγαλύτερα συμβόλαια, υψηλότερες επιχορηγήσεις από κυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς οργανισμούς κ.ο.κ. Σπόνσορες, καναλάρχες, υπουργοί και «παράγοντες» του αθλητισμού απαιτούν από τον αθλητή τη νίκη και είναι διατεθειμένοι να του προσφέρουν τις χημικές ουσίς; Που θα τον φέρουν στο βάθρο του νικητή.
Σε αυτό το σκηνικό η απόφαση της ελληνικής αστικής τάξης να διεκδικήσει μια θέση στο διεθνές αθλητικό στερέωμα, προκειμένου να στηρίξει το φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, μετέτρεψε τη χώρα σε κομβικό σταθμό του διεθνούς εμπορίου παράνομων τοξικών ουσιών. Το όραμα όμως έσβησε νωρίς και εμείς μείναμε με τους εθισμένους αθλητές και τα επιχειρηματικά και κρατικά βαποράκια τους.
TO ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΤΟΠΕ
Μερικά πικρομύγδαλα, αυτό ήταν ενδεχομένως το πρώτο συστατικό του ντόπινγκ στην ιστορία του αθλητισμού. Όπως μας υπενθύμιζε ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του Μύθος, απάτη και βραβαρότητα οι Ολυμπιάδες * (Βλέπε πιο κάτω), ο Πλούταρχος αναφερόταν στην ιστορία ενός Έλληνα γιατρού ο οποίος κυριαρχούσε σε όλες τις αναμετρήσεις οινοποσίας τρώγοντας μερικά πικρομύγδαλα πριν από την έναρξη των αγώνων.
Δεν πρόκειται φυσικά για μια ακόμη περίτρανη απόδειξη της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Άλλα ήταν τα μονοπάτια που ακολούθησε ο ελληνικός αθλητισμός και πρωταθλητισμός για να βρεθεί σήμερα υπό την απόλυτη επήρεια παράνομων χημικών ουσιών.
Αξίζει να ακολουθήσουμε το νήμα της ιστορίας για μερικές δεκαετίες προκειμένου να παρακολουθήσουμε τη δημιουργία του σημερινού δικτύου διακίνησης αναβολικών στο οποίο φαίνεται μπλεγμένη και η χώρα μας.
Καθώς ο ψυχρός πόλεμος εκφραζόταν με τον ανταγωνισμό και στο επίπεδο του πρωταθλητισμού και ειδικά των Ολυμπιακών Αγώνων, μέχρι την κατάρρευση οι διαδρομές της χημικής αθλητικής βιομηχανίας ήταν διαφορετικές. Από τη μια μεριά η κρατική κατασκευή υπεραθλητών στην Ανατολική Ευρώπη (με πρωτοπόρο την Ανατολική Γερμανία) από την άλλη η κρατική και επιχειρηματική δραστηριότητα, κυρίως στις ΗΠΑ. Οι ρίζες της σύγχρονης βιομηχανίας αναβολικών εντοπίζονται στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στις ΗΠΑ, όταν ορισμένες από τις ισχυρότερες οικογένειες της ιταλο-αμερικανικής μαφίας (Γκαμπίνο, Λουτσέσε, Κολόμπο και Γκότι) αποφάσισαν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στην αγορά των αναβολικών.
Ορισμένα από τα πρώτα αναβολικά για επαγγελματίες αθλητές παρασκευάζονταν τότε από βλεννογόνους αδένες ανθρώπινων πτωμάτων – γεγονός που ενίσχυσε και την παράνομη αγορά ανθρωπίνων οργάνων από χώρες όπως η Ινδία. Οι «έμποροι των επιδόσεων» όμως δεν θα μπορούσαν να αρκεστούν στο σχετικά περιορισμένο μερίδιο αγοράς του πρωταθλητισμού. Θέλησαν να απευθυνθούν σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού προτάσσοντας το πρότυπο του υπερανθρώπου. Οι σχέσεις τους με την βιομηχανία του θεάματος που εκείνη την περίοδο προωθούσε το πρότυπο του Σβατζενέγκερ και του Σταλόνε δεν μπορεί να θεωρηθεί συμπτωματική.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε όλη αυτή την πορεία, το εμπόριο στεροειδών αναβολικών πραγματοποιούνταν από τα ίδια δίκτυα που διακινούσαν σημαντικές ποσότητες ηρωίνης και κοκαϊνης στις αγορές της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Το γεγονός μάλιστα ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα του υποκόσμου ήθελαν να συμπεριλάβουν στο…χαρτοφυλάκιό τους και το εμπόριο αναβολικών αποδεικνύει τη σημασία που είχε αρχίσει να λαμβάνει η συγκεκριμένη αγορά. Τα κέρδη μπορούσαν σε ορισμένες περιπτώσεις να συγκριθούν ακόμη και με το εμπόριο ναρκωτικών.
Ορισμένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής των αναβολικών στήθηκαν σε χώρες όπως το Μεξικό, επιτρέποντας μείωση του κόστους παρασκευής και άμεση πρόσβαση στα δίκτυα διανομής. Άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, που λειτουργούσαν ως αμερικανικά προτεκτοράτα, φιλοξένησαν εργαστήρια παρασκευής παράνομων ουσιών για αθλητές. Ο Μανουέλ Νοριέγκα, πρώην πράκτορας της CIA και μετέπειτα πρόεδρος του Παναμά, πιστεύεται ότι απέκτησε μεγάλο μέρος της προσωπικής του περιουσίας από την Παρασκευή και διακίνηση στεροειδών αναβολικών – πριν ανατραπεί από τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο.
Η ιταλοαμερικανική μαφία άρχισε να χάνει την κυριαρχία της στην παγκόσμια αγορά από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν η ρωσική μαφία μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι. Εκμεταλλευόμενοι τα προηγμένα εργαστήρια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι νονοί της ρωσικής αγοράς κατάφεραν να δημιουργήσουν τη δική τους παραγωγή αναβολικών τα οποία στη συνέχεια διοχέτευαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι δημιουργήθηκαν νέα δίκτυα στην ανατολική Ευρώπη, τα οποία σύμφωνα με έρευνες της WADA περιλαμβάνουν πλέον σαν κομβικά σημεία την Ελλάδα και την Κύπρο. Ενδεικτικά της σημασίας που έχει λάβει η Ελλάδα στην υπόθεση, είναι τυχαία περιστατικά εντοπισμού αναβολικών από την αστυνομία. Το 2005 οι αστυνομικές αρχές Θεσσαλονίκης εντόπισαν 35.000 κουτιά στεροειδών αναβολικών που αντιστοιχούσαν σε 175.000 δόσεις. Από την Ελλάδα οι παράνομες ουσίες διακινούνταν προς αθλητές στις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο και την Ιαπωνία. Σύμφωνα όμως με έρευνες της παγκόσμιας ομοσπονδίας αντι-ντόπινγκ, η Ελλάδα μαζί με την Ισπανία μετατρέπεται σταδιακά και σε έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς στεροειδών αναβολικών της περιοχής. «Παράγουν πολύ περισσότερα από όσα μπορούν να καταναλώσουν οι αθλητές τους», έλεγε χαρακτηριστικά ο ερευνητής της WADA Αλεσάντρο Ντονάτι υπονοώντας ότι προμηθεύουμε και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο ίδιος ερευνητής εμφανίζεται εμβρόντητος από τις ελάχιστες αναφορές που υπάρχουν στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης αλλά και στο κοινοβούλιο για το ρόλο της Ελλάδας ως παραγωγού τέτοιων ουσιών. Υπενθυμίζει μάλιστα την αναφορά στη Βουλή του προέδρου του ΕΟΦ Δημήτρη Βαγιονά για την ύπαρξη βιομηχανίας στην Κόρινθο που παρασκεύαζε 1,4 εκατομμύρια κουτιά στεροειδών αναβολικών το χρόνο (δηλαδή περίπου 15-20 εκατομμύρια δόσεις).
Ακόμη και έτσι βέβαια, η Ελλάδα ήταν και παραμένει περιφερειακός παίκτης στην παγκόσμια αγορά αναβολικών. Μια αγορά που συγκλονίζεται τα τελευταία χρόνια από τη σύγκρουση μεταξύ των παραδοσιακών εμπόρων του ντόπινγκ (των ίδιων δηλαδή δικτύων που διακινούν και ναρκωτικά) και των μεγάλων πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών του πλανήτη. Οι τελευταίες βλέποντας να δημιουργείται μια νέα πίτα δισεκατομμυρίων δολαρίων πήραν θέσεις μάχης. Δεν αποκλείεται μάλιστα ορισμένα από τα μεγαλύτερα καρφώματα και ξεσκεπάσματα των παραδοσιακών εμπόρων να οφείλονται στην αντιπαράθεσή τους με τις εταιρείες κολοσσούς.
Η προσπάθεια των φαρμακοβιομηχανιών να εισέλθουν στην αγορά των αναβολικών πέρασε διάφορες φάσεις. Κινούμενες στα όρια του νόμου, αρκετές εταιρείες επιχείρησαν να πλασάρουν τα αναβολικά σε χώρες του τρίτου κόσμου παρουσιάζοντάς τα σαν φάρμακα εναντίον του υποσιτισμού. Παράλληλα όμως βρισκόταν σε εξέλιξη και μια παράλληλη διαδικασία. Καθώς οι απαιτήσεις της βιομηχανίας του θεάματος αυξάνονταν για τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, το ντοπάρισμα των πρωταθλητών έπρεπε να περάσει στους «ειδικούς». Μόνο οργανωμένα εργαστήρια με σημαντική χρηματοδότηση ήταν πλέον σε θέση να παράγουν ουσίες που θα βελτίωναν αισθητά τις αποδόσεις των υπεραθλητών χωρίς να εντοπίζονται από τις επιτροπές ελέγχου ντόπινγκ. Η εξέλιξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια αγορά δύο ταχυτήτων: Από τη μια οι μικροί παραγωγοί που απευθύνονταν σε ερασιτέχνες και ημιεπαγγελματίες αθλητές που ζητούσαν μια ευκαιρία ανέλιξης και από την άλλη τα οργανωμένα κέντρα που απευθύνονταν στην ελίτ των πρωταθλητών. Στη δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνονται και οι έρευνες του λεγόμενου γενετικού ντόπινγκ. Στόχος ήταν δηλαδή η απευθείας επέμβαση στο γενετικό υλικό των αθλητών με στόχο την παραγωγή από τον ίδιο τον οργανισμό ουσιών που θα βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Παραδείγματος χάριν, με κατάλληλη γονιδιακή θεραπεία θα μπορεί στο μέλλον να εισαχθεί στον οργανισμό ενός ασθενή το γονίδιο που οδηγεί στην παραγωγή της ερυθροποιητίνης, η οποία με τη σειρά της θα διεγείρει την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων. Από αυτή την τεχνική θα μπορούσε να ωφεληθεί σημαντικά ένας αθλητής αντοχής, αφού ο αυξημένος αριθμός ερυθρών αιμοσφαιρίων έχει ως αποτέλεσμα καλύτερη αντοχή. Μέχρι σήμερα πάντως δεν υπάρχουν συγκεκριμένες καταγγελίες για γονιδιακό ντόπινγκ, γεγονός που σημαίνει είτε ότι η σχετική έρευνα βρίσκεται ακόμη στα πρώτα στάδια ή ότι έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε είναι αδύνατο να εντοπιστεί με τις σημερινές μεθόδους ελέγχου.
Θα πρέπει βέβαια να θυμόμαστε ότι αυτές οι πρακτικές που παραπέμπουν σε επιστημονική φαντασία έρχονται συνήθως στην καθημερινότητά μας πολύ συντομότερα απ’ ότι περιμένουμε. Οι σύγχρονοι υπεραθλητές θυμίζουν πλέον τα μονοθέσια της φόρμουλα ένα ή τα «εργοστασιακά» σχήματα που συμμετέχουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι. Οι βιομηχανίες δοκιμάζουν επάνω τους τις τεχνολογικές καινοτομίες που αργότερα, με τις κατάλληλες τροποποιήσεις, θα περάσουν και στην αγορά των αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης. Εκατομμύρια ερασιτέχνες και ημιεπαγγελματίες αθλητές σε ολόκληρο τον πλανήτη θα δοκιμάσουν τις απαγορευμένες ουσίες που έχουν δοκιμαστεί στα άκρα από τους πρωταθλητές. Τις κούτες με τα αναβολικά και τα ύποπτα συμπληρώματα διατροφής που διακινούνται υπογείως στα τοπικά γυμναστήρια. Αρκετοί από αυτούς θα πεθάνουν πάνω στον αγώνα ή λίγες ώρες αργότερα από καρδιακά επεισόδια και άλλες αιφνίδιες παθήσεις που δεν δικαιολογούνται ούτε από το ιατρικό ιστορικό τους αλλά ούτε και από άλλους εξωγενείς παράγοντες. Ανθρωποθυσίες στο βωμό της πρόκρισης και του κέρδους.
ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ντόπαραν τον Ελληνικό αθλητισμό στο κυνήγι των μεταλλίων
Καταταγείτε μας έλεγαν. Για τη νέα μεγάλη εθνική ιδέα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε μια χώρα που έχει συνηθίσει να εντοπίζει στην εξωτερική της πολιτική χαρακτηριστικά προτεκτοράτου, η ανάδειξη χρυσών πρωταθλητριών φάνταζε σαν μια διέξοδος στα εθνικά σύνδρομα κατωτερότητας. Η Ελλάδα που δολοφονεί Αλβανούς μετανάστες όταν η εθνική ποδοσφαίρου χάνει από την εθνική Αλβανίας, θα έβρισκε τη φωνή της – ακόμη και αν έπρεπε να δανειστεί ορισμένους νοτιοαλβανούς αθλητές για να σηκώσουν το βάρος του πρωταθλητισμού.
Πίσω από τη βιτρίνα του ολυμπισμού και του πρωταθλητισμού θα κρυβόταν η περιστολή δικαιωμάτων, η επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και συνθηκών, η καταστολή, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Εν συντομία, η καλύτερα θεσμοθετημένη αναδιανομή πλούτου προς την αστική τάξη που θα είχε πετύχει ελληνικός καπιταλισμός τις τελευταίες δεκαετίες.
Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος απαιτούνταν τα ρεκόρ και τα χρυσά μετάλλια που θα έφερναν την Ελλάδα στο διεθνές αθλητικό στερέωμα. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας ανέλαβαν μεταξύ άλλων και το δύσκολο αυτό έργο. Στήριξαν με χρήματα του δημοσίου τη διαδικασία δημιουργίας αθλητών Φρανκενστάιν.
Όταν το πλοίο έβαλε για πρώτη φορά νερά με το σκάνδαλο Θάνου – Κεντέρη – Τσέκου, οι διοργανωτές της φιέστας επιχείρησαν αρχικά να αμφισβητήσουν την ίδια τη διαδικασία των ελέγχων. Με την υπερασπιστική γραμμή «οι αθλητές μας δεν εντοπίστηκαν ντοπαρισμένοι, απλώς δεν εμφανίστηκαν στους ελέγχους» πίστεψαν ότι θα κατάφερναν να ξαναβάλουν το τζίνι στο μπουκάλι του.
Η παρωδία βέβαια δεν θα μπορούσε να συνεχίζεται. Έτσι όταν ξέσπασε πριν από μερικές ημέρες το δεύτερο μεγάλο σκάνδαλο (και αυτή τη φορά στην ομάδα άρσης βαρών που αποτέλεσε τη ναυαρχίδα της συλλογής μεταλλίων) κανένας κυβερνητικός παράγοντας και κανένας μεγαλοδημοσιογράφος δεν τόλμησε να στηρίξει τους αθλητές.
Η επιχείρηση «αθλητική υπερδύναμη» έδειχνε πλέον σημάδια κατάρρευσης. Το μόνο που θα μπορούσε να διασωθεί ήταν η εθνικιστική ιδέα του παρελθόντος που μελλοντικά θα επέτρεπε στη βιομηχανία του αθλητισμού. Έτσι η νέα υπερασπιστική γραμμή συνοψήστικε στη φράση «ας κάψουμε αυτή τη φουρνιά αθλητών, αλλά ας μην αγγίξουμε τα μετάλλια προηγούμενων αγώνων».
ΌΛΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ
Η μισή ντόπα στην Κίνα βρίσκεται
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ
Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι ηγέτες της Κίνας ήθελαν να σηματοδοτήσουν την ένταξη της χώρας στη μεγάλη οικογένεια του παγκόσμιου καπιταλισμού. Τελικά κατάφεραν να έρθουν στο προσκήνιο ως το βασίλειο της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ενώ όλο και περισσότεροι αμφισβητούν το δικαίωμα του Πεκίνου να διοργανώσει τους αγώνες (με εξαίρεση τον Δαλάι Λάμα ο οποίος, σε πείσμα των οπαδών του, επιμένει να στηρίζει τη διοργάνωση) η Κίνα εμφανίζει και ένα δεύτερο ενοχλητικό χαρακτηριστικό: Μετατρέπεται σε ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής αναβολικών.
Ουσιαστικά η βιομηχανία ντόπινγκ επιβιώνει και αναπτύσσεται με τρομακτικούς ρυθμούς χάρη σε ένα νομοθετικό κενό που έχει αφήσει η κυβέρνηση. Ενώ οι τοπικές φαρμακοβιομηχανίες ελέγχονται, ως ένα βαθμό, από τον κινεζικό οργανισμό φαρμάκων, δεν ισχύει το ίδιο και για τις βιομηχανίες χημικών που παράγουν τις πρώτες ύλες για την Παρασκευή όλων των παράνομων σκευασμάτων. Το αποτέλεσμα είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να προμηθευτεί υλικά και να παρασκευάσει μόνος του τις ουσίες που χρησιμοποιούν οι αθλητές.
Το ίδιο νομοθετικό κενό, όμως, εκμεταλλεύονται και οι ίδιες οι φαρμακοβιομηχανίες μετονομάζοντας ορισμένες θυγατρικές τους σε βιομηχανίες χημικών. Ουσιαστικά δηλαδή προμηθεύουν τους πελάτες τους με όλες τις χημικές ουσίες χωρίς όμως να πραγματοποιούν την τελική επεξεργασία που θα τις έφερνε αντιμέτωπες με την κινεζική νομοθεσία για ντόπινγκ.
Το νομοθετικό πλαίσιο είναι τόσο χαλαρό και νεφελώδες, ώστε ορισμένοι μικροί παραγωγοί βρέθηκαν να προωθούν παράνομα σκευάσματα χωρίς να γνωρίζουν ότι παραβιάζουν κάποιο νόμο. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της μικρής βιομηχανίας Ξιανχού Μπέλτερ η οποία έμαθε ότι πουλά παράνομες ουσίες μόνο όταν αποφάσισε να τις διαφημίσει σε περιοδικά και στο ίντερνετ.
Αυτό το χαοτικό σκηνικό επέτρεψε στις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες της Κίνας να πλασαριστούν στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας βιομηχανίας ντόπινγκ. Έτσι ενώ στο παρελθόν οι μεγαλύτερες ποσότητες στεροειδών αναβολικών (κυρίως για την αγορά των ΗΠΑ) παρασκευάζονταν σε χώρες όπως το Μεξικό, σήμερα η Κίνα βρίσκεται στην κορυφή της παράνομης πυραμίδας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι παλαιότεροι «παίχτες» του ντόπινγκ αντέδρασαν έντονα. Στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν το μερίδιο της αγοράς που έχασαν από την Κίνα, πυροδότησαν έναν υπόγειο πόλεμο καταγγελιών και αλληλοκαρφώματος. Πολύ περισσότερο που οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου θα λειτουργήσουν και σαν ανοιχτή έκθεση παράνομων σκευασμάτων για χιλιάδες προπονητές και παράγοντες του αθλητισμού που αναζητούν μη ανιχνεύσιμα σκευάσματα στις χαμηλότερες τιμές.
Παρόλ’ αυτά, η εικόνα που σχηματίζεται για μια σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης για την κυριαρχία στην αγορά του ντόπινγκ ενδέχεται να μας αποπροσανατολίσει, αποκρύπτοντας το μέγεθος της παγκόσμιας διαπλοκής που συντελείται μεταξύ φαρμακοβιομηχανιών και κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα πρέπει λόγου χάρη να σημειωθεί ότι αρκετές από τις αμερικανικές εταιρείες που ευθύνονται για τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ντόπινγκ της ιστορίας συνεργάζονται εδώ και χρόνια με κινεζικές βιομηχανίες. Η διαβόητη Μπάλκο που βρέθηκε πίσω από τις μεγαλύτερες περιπτώσεις ντόπινγκ των ολυμπιακών του Σίδνεϊ και της Αθήνας, προμηθεύτηκε τις πρώτες ύλες για την Παρασκευή στεροειδών απευθείας από κινεζικές βιομηχανίες.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κινεζική βιομηχανία ντόπινγκ θα συνεχίσει αν αναπτύσσεται και να διατηρεί την πρωτοκαθεδρία σε παγκόσμιο επίπεδο ακόμη και αν αποκλειστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις βιομηχανίες της Δύσης. Χιλιάδες προπονητές πείθουν τους αθλητές τους να περάσουν τα όρια του νόμου προκειμένου να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους σε τοπικές αλλά και διεθνείς διοργανώσεις.
(Από το ΠΡΙΝ 13 Απριλίου 2008)
ΜΥΘΟΣ, ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ
Κυριάκου Σιμόπουλου
Από την Εισαγωγή του ομωνύμου βιβλίου του Κυριάκου Σιμόπουλου, έκδ. Στάχυ, Αθήνα 1998. Σημειωτέον ότι ο μακαρίτης πλέον Κυριάκος Σιμόπουλος, δεν συνθηματολογεί αλλά τεκμηριώνει όσα λέγει, παραπέμποντας στις πηγές, δηλαδή στους συγγραφείς της αρχαιότητος.
Τα αποκαλούμενα «ολυμπιακό πνεύμα» και «ολυμπιακό ιδεώδες», αποτελούν μύθο. Από την αρχαιότητα ως την εποχή μας κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα αργυρώνητων εξουσιών και αθλητών. Η ανάληψη των ολυμπιακών αγώνων δεν αφορά ούτε τους πολίτες, ούτε τον πολιτισμό αλλά τις κερδοσκοπικές φιλοδοξίες και τα αναγκαία έργα υποδομής με συνέπεια οικονομική επιβάρυνση και ταλαιπωρία των λαών και συχνά περιβαλλοντολογικές συμφορές.
…
Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι ο αθλητής δεν αγωνιζόταν για υλικό κέρδος αλλά για την τιμή και τη δόξα της ολυμπιακής νίκης που βραβευόταν με «κότινον», στεφάνι από κλωνάρι αγριελιάς. Πρόκειται για κραυγαλέο ψεύδος. Στην Ολυμπία, στόχος των αθλητών ήταν ο πλούτος και τα αξιώματα που εξασφαλίζονταν, συχνά με δωροδοκίες και μυστικές συναλλαγές μεταξύ αντιπάλων και μεταξύ αθλητών και ελλανοδικών. Ήταν συνέπεια του ευτελισμού του αθλητισμού που δεν αποτελούσε σωματική άσκηση αλλά επίδειξη ισχύος. Υπαίτιοι της παρακμής του αθλητισμού και των δολιοτήτων οι αντιμαχόμενες πόλεις για πανελλαδική προβολή και για ένταξη των αθλητικών νικών στις στρατιωτικές δυνατότητες των ολυμπιονικών. Αυτή η καπήλευση θα οδηγήσει στη διάβρωση του αθλητικού ιδεώδους και στη μετατροπή του σε μέσο κερδοφόρων επιτευγμάτων.
…
Στην Ολυμπία, τα αθλητικά αγωνίσματα αποτελούσαν αλληλοσπαραγμό των αντιπάλων, ένα στίβο φόνων και σωματικών συμφορών. Στα τρία κυρίως αγωνίσματα, τα πιο βάρβαρα της ιστορίας, στην πάλη, στην πυγμαχία και το παγκράτιον, ο ένας από τους δύο αντιπάλους έπεφτε συνήθως νεκρός από στραγγαλισμό ή θραύση του κρανίου ή παρέμενε δια βίου ανάπηρος εξ αιτίας των καταγμάτων, των στρεβλώσεων και των εξορύξεων των οφθαλμών. Τα πρόσωπα των περισσοτέρων αθλητών παραμορφώνονταν κατά τις αναμετρήσεις, κυρίως στην πυγμαχία, επειδή οι παλάμες των αντιπάλων ήταν οπλισμένες με σκληρούς ιμάντες ενισχυμένους με μεταλλικά επιθέματα και καρφιά.
Στην πάλη επιτρεπόταν ο στραγγαλισμός και η εξόρυξη των ματιών. Στους τρεις αυτούς αποτρόπαιους αγώνες οι αντίπαλοι πνίγονταν στο αίμα.
*******************************
Η βαρβαρότητα τών Ολυμπιακών Αγώνων τής αρχαιότητας
Κυριάκου Σιμόπουλου
Ενώ η ιεραρχία τής Ελλαδικής Εκκλησίας ζητούσε από τους πιστούς να
βοηθήσουν εθελοντικά στους Ολυμπιακούς αγώνες τού 2004, οι
νεοειδωλολάτρες κατηγορούσαν τους Χριστιανούς ότι δήθεν σταμάτησαν το
υψηλό Ολυμπιακό ιδεώδες πριν από αιώνες. Γιατί άραγε;
Βρισκόμουν πριν λίγους μήνες στη Θεία Λειτουργία, όταν ο ιερέας με
αιφνιδίασε, διαβάζοντας μια ανακοίνωση από την ιεραρχία τής Ελλαδικής
Εκκλησίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητούσαν από τους πιστούς να βοηθήσουν
εθελοντικά στους Ολυμπιακούς αγώνες τού 2004 (!!!)
Τη στιγμή εκείνη αναρωτήθηκα: Τι σχέση έχουν οι Χριστιανοί με εκδηλώσεις
όπου ανάβει μια "ιερή" φλόγα, η οποία τελετη εισήχθη πρώτη φορά απο τους
Ναζιστές στο Βερολίνο;
Φυσικά αντιλαμβανόμουν ότι εδώ η ιεραρχία ήθελε να δείξει ότι η Εκκλησία
είναι πάντα κοντά στο αθλητικό ιδεώδες, και μάλιστα όταν τελευταία την
κατηγορούν ότι η Εκκλησία σταμάτησε τους αγώνες αυτούς στην αρχαιότητα.
Και αντί η ιεραρχία να πει με θάρρος τι ήταν οι αρχαίοι Ολυμπιακοί
αγώνες, και για ποιο λόγο σταμάτησε αυτή τη βαρβαρότητα, προτίμησε να
κάνει αυτή την πολιτική κίνηση εντυπώσεων, μήπως και δυσαρεστήσει τους
νοσταλγούς τών αγώνων αυτών.
Βεβαίως οι σημερινοί Ολυμπιακοί αγώνες, λίγη σχέση έχουν με τους παλιούς
που διέκοψε η Εκκλησία για τη βαρβαρότητά τους. Και πάλι όμως, όφειλε να
αξιώσει την πλήρη απομάκρυνση τών ειδωλολατρικών και Φασιστικών
καταλοίπων, πριν ζητήσει από τους πιστούς της την εθελοντική βοήθειά
τους στο σημερινό αθλητικό ιδεώδες.
Θέλω λοιπόν με την ευκαιρία να θυμίσω σε αυτό το άρθρο τι σήμαιναν οι
Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαιότητα για τον πολιτισμό. Τί ήταν άραγε αυτό
το περίφημο "Ολυμπιακό ιδεώδες" που μας λένε διαρκώς οι διάφοροι
"διαπλεκόμενοι" με αυτούς τού αγώνες; Και για ποιο λόγο οι αρχαίοι
Χριστιανοί διέκοψαν αυτή τη βαρβαρότητα;
Οι γνώμη τών αρχαίων για τους Ολυμπιακούς
--------------------------------------------
Κάποιοι μας λένε για το Ολυμπακό ιδεώδες, που διέκοψαν οι κακοί
Χριστιανοί. Όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Για να εξασφαλίσουν
τρυφηλό βίο οι επαγγελματίες αθλητές δεν δίσταζαν μπροστά σε κάθε λογής
παρανομίες και ατιμωτικές πράξεις. Πουλούσαν και αγόραζαν τις νίκες στην
Ολυμπία. "πωλείν τε και ωνείσθαι τα νίκας". Άλλοι για να εισπράξουν
χρήματα και άλλοι για να αποφύγουν τις επικίνδυνες συγκρούσεις. Στις
συναλαγές αυτές πρωτοστατούσαν οι γυμναστές που ενδιαφέρονταν για το
προσωπικό τους κέρδος "προνοούντες τού εαυτών κέρδους" (Φιλόστρατος,
Γυμναστικός, 43).
Κατά τον Γαληνό (Προτρεπτικός επί τας τέχνας 9-14), ο αθλητισμός
καλλιεργούσε την απάτη. Η σκληρή άσκηση τού σώματος δεν καθιστούσε τους
ανθρώπους ισχυρότερους από τα πλάσματα τού ζωϊκού κόσμου, ενώ θα έπρεπε
να τιμώνται για τις επιτυχίες τους στον πολιτισμό τών τεχνών. "τών
ανθρώπων γαρ αρίστους θεία αξιωθήναι τιμή, ουχ ότι καλώς έδρασαν εν τοις
αγώσιν, αλλά δια την από τών τεχνών ευεργεσίαν". Όλα τα φυσικά αγαθά
είναι ή πνευματικά ή σωματικά. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία αγαθών. Τέτοια
αγαθά δεν ονειρεύονται ποτέ οι αθλητές. Δεν έχουν λογική. Συσσωρεύουν
διαρκώς σάρκες και αίμα και κρατούν το πνεύμα νεκρό όπως τα ζώα. "Σαρκών
γαρ αεί και αίματος αθροίζοντες πλήθος, ως εν βορβόρω πολλώ την ψυχήν
εαυτών έχουσιν κατασβεσμένην, ουδέν ακριβώς νοήσαι δυναμένην, αλλ άνουν,
ομοίως τοις αλόγοις ζώοις". Ο Γαληνός θυμίζει τα λόγια τού Ιπποκράτη,
ότι "Υγεία σημαίνει ελεγχόμενη τροφή και εργασία. Χρειάζεται παντού
μέτρο", και λέει ότι αντιθέτως, δεν υπάρχει πιο ανασφαλής κατάσταση από
την υγεία τών αθλητών. "παν γαρ, φησί, το πολύτη φύσει πολέμιον". Ο
Γαληνός παρομοιάζει το βίο τών αθλητών αυτών με γουρουνιών, με τη
διαφορά ότι τα γουρούνια, δεν κοπιάζουν, ούτε τρώνε με το ζόρι. "ώστε
εοικέναι τον βίον αυτών υών διαγωγή".
Μεγάλο οικονομικό παζάρι
---------------------------
Οι ύμνοι τού Πινδάρου προς τους νικητές τών Ολυμπιακών αγώνων
αποτελούσαν όλοι προϊόν εξαγοράς. Όσοι ατυχούσαν στους Ολυμπιακούς και
άλλους αγώνες, γύριζαν στην πατρίδα τους εξευτελισμένοι και
περιφρονημένοι. Κρύβονταν σε στενά δρομάκια για να αποφύγουν τους
εχθρούς τους χάριν τής αποτυχίας τους. "κατά λαύρας δ εχθρών απάοροι
πτώσσοντι, συμφορά δεδαγμένοι (Πυθιονίκες 8). Ο Πίνδαρος, χάριν αδρής
χρηματικής αμοιβής, δοξολογεί ακόμα και τυράνους όπως τον Ιέρωνα τών
Συρακουσών και τον Θήρωνα τού Ακράγαντος, που νίκησαν με εξαγορά τών
αγώνων πληρώνοντας τους αντιπάλους τους αλλά και τους ελλανοδίκες. Το
488 π.Χ. ο Ιέρων "νίκησε" στους ιππικούς αγώνες τών Δελφών και το 476
στην Ολυμπία χωρίς προσωπική ανάμιξη στις αναμετρήσεις, και ο Πίνδαρος
τον υμνεί ότι "κορφολογάει τις αρετές" (Ολυμπιονίκες 1, στ. 17-20).
Μάλιστα ο Πίνδαρος υμνεί ακόμα και νικητές τού βάρβαρου αθλήματος τού
Παγκρατίου, όπως τον Πυθέα στα Νέμεα (Ολυμπιονίκες 1).
Το 372 π.Χ. (102η Ολυμπιάς), ένας ελλανοδίκης, ο Τρωίλος, έλαβε μέρος σε
αρματοδρομία, ενώ απαγορευόταν η συμμετοχή κριτών στους αγώνες
(Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, VΙ, 1, 51). Φυσικά ανακηρύχθηκε
Ολυμπιονίκης, και στήθηκε ανδριάντας του στο Άλτι τής Ολυμπίας. Δύο
ελλανοδίκες, μετά από μυστικές συναλαγές, ανακήρυξαν ολυμπιονίκη τον
Ευπόλεμο. Όμως έγινε γνωστό, και καταδικάστηκαν σε πρόστιμο από τη Βουλή
τών αγώνων σε πρόστιμο (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, VΙ, 3, 7). Κατά
τον Πλούταρχο, (Περί δυσωπίας 17, 535 c), Οι ελλανοδίκες χάριζαν
στεφάνους νίκης, ύστερα από δωροδοκίες και άλλες ανήθικες συναλλαγές, σε
πρόσωπα άσχετα με τις αναμετρήσεις.
Πολλοί αθλητές δωροδοκούσαν τους αντιπάλους τους για να αναδειχθούν
ολυμπιονίκες. Το 388 (98η Ολυμπιάς), ο Θεσσαλός πυγμάχος Εύπωλος
δωροδόκησε τους τρεις αντιπάλους του (Παυσανίας, Ελλάδος Περιηγήσεις V,
21, 5). Ανάμεσα σε αυτούς "που τα πιάσανε", ήταν και ο νικητής τών
προηγουμένων αγώνων.
Τον στέφανο τής νίκης, γράφει ο Φιλόστρατος, μπορεί κανείς ελεύθερα να
τον πουλάει και εξίσου ελεύθερα να τον αγοράζει. "στέφος δε Απόλλωνος ή
Ποσειδώνος άδεια μεν αποδίδοσθαι, άδεια δε ωνείσθαι" (Φιλόστρατος,
Γυμναστικός 45).
Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα δείγματα δωροδοκίας μεταξύ αθλητών
ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΑΝΤΙΛΗΠΤΑ Η ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ. Ας δούμε και μερικά άλλα
στοιχεία.
Ας μιλήσουμε τώρα λίγο για αγοραπολησίες αθλητών:
----------------------------------------------------
Ο τύρανος Ιέρων τών Συρακουσών, τέσσερα χρόνια μετά τη νίκη τού
Κροτωνιάτη Άστυλου στην Ολυμπία, το 488, τον εξαγόρασε να εμφανισθεί
στους επόμενους αγώνες ως Συρακούσιος. Έτσι το 484 νίκησε για τις
Συρακούσες. (Παυσανίας VI 13,1). O Κρητικός Σωτάδης νίκησε στον δόλιχο
κατά την 99η Ολυπιάδα. Στους επόμενους αγώνες, εξαγοράσθηκε από την
Έφεσο με πολλά χρήματα και εμφανίσθηκε στην Ολυμπία ως δικός της
αθλητής. (Παυσανίας VI 18,6).
Τους Ολυμπιονίκες τους χρησιμοποιούσαν οι πόλεις ως διπλωμάτες, ως
αποικιοκράτες και στρατηγούς. Έστηναν ανδριάντες τους όχι μόνο στη δική
τους πόλη, αλλά και στην Ολυμπία για διαφήμηση. (Παυσανίας VI 1 - 18).
Κατά τον Φιλόστρατο οι αθλητές τής εποχής του (3ος αιώνας μ.Χ.)
κολυμπούσαν στην πολυτέλεια και την εξουσία. Δέχονταν δωροδοκίες επειδή
χρειάζονταν χρήματα για το σπάταλο βίο τους και άλλοι δωροδοκούσαν
συναθλητές τους, επειδή δεν είχαν δυνατότητες να διεκδικήσουν τη νίκη
"Οι μεν γαρκαι αποδίδονται την εαυτών εύκλειαν, δι οίμαι, το πολλών
δείσθαι, οι δε ωνούνται το μη ξυν πόνω νικάν δια το αβρώς δαιτάσθαι
(Φιλόστρατος, Γυμναστικός, 45).
Το ήθος τών αγώνων
--------------------
Σε νόμισμα τής Βέρροιας εικονίζεται άνδρας με μαστίγιο, βοηθός
αγωνοθετών. Νομίσματα τής Περγάμου και τής Λυδίας είχαν παραστάσεις
μαστιγοφόρων, που μαστίγωναν τους κακοήθεις αθλητές.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. (456 και 452) στους αγώνες πάλης, ο Λεοντίσκος από τη
Μεσσήνη, αδυνατώντας να καταρρίψει τον αντίπαλό του, άρπαξε τα δάχτυλά
του και τα συνέθλιψε, με συνέπεια εκείνος, ύστερα από τα πολλά
κατάγματα, να εγκαταλείψει τον αγώνα. Με αυτό τον τρόπο, ανακηρύχθηκε
δύο φορές Ολυμπιονήκης, και του έστησαν και ανδριάντα στο Ρήγιον.
Δεδομένου ότι στην Ολυμπία ανακαλύφθηκε επιγραφή που απαγόρευε να
συντρίβουν τα δάχτυλα τών αντιπάλων. (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις VI,
4,30).
Γράφει ο Λουκιανός στο αποκαλυπτικό έργο του "Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων":
"Πες μου Σόλων, γιατί η νεολαία τής Αθήνας συνιθίζει αυτές τις
αχρειότητες; Συμπλέκονται, βάζουν τρικλοποδιές, προσπαθούν να πνίξουν ο
ένας τον άλλον σφίγγοντας τον λαιμό του, στριφογυρίζουν το σώμα,
βυθίζονται στη λάσπη, κυλιούνται εκεί σαν τα γουρούνια. Σπρώχνονται,
χαμηλώνουν τα κεφάλια και χτυπούν ο ένας τον άλλον σαν κριάρια. Κυτάξτε!
Αυτός εκεί άρπαξε τον άλλο από τα πόδια και τον τίναξε στο χώμα, πέφτει
απάνω του και τον βυθίζει στη λάσπου. Και τώρα, τύλιξε τη μέση τού άλλου
με τα πόδια περνάει τον βραχίονά του κάτω από τον λαιμό του και σφίγγει
τον άμοιρο και ο άλλος τον χτυπάει στον ώμο, ικετεύοντας φαντάζομαι, να
μη τον πνίξει τελείως" (Λουκιανός "Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων" 1).
Ας μιλήσουμε για Πυγμαχία
-------------------------
Ο μυθιστοριογράφος Απολλόδωρος αναφέρεται στον Ηρακλή που τσάκιζε τα
πλευρά τών αντιπάλων του, υπόδειγμα "ηρωικό" για τους αθλητές τών
Ολυμπιάδων.
Σε επιγραφή που βρέθηκε στη Θήρα, γράφει ότι η νίκη στην πυγμαχία
"κερδίζεται με αίμα". Ο Αρτεμίδωρος γράφει για την πυγμαχία: "Οι αγώνες
με γρονθοκοπήματα είναι βλαβεροί για όλο τον κόσμο. Δεν αποτελούν μόνο
καταισχύνη, προκαλούν και συμφορές. Το πρόσωπο παραμορφώνεται και
τρέχουν αίματα".
Κατά τη Μινωϊκή εποχή, τα χειρόκτια τής πυγμαχίας ήταν ενισχυμένα με
σκληρά επιθέματα, και σε τοιχογραφία τής Θήρας, φαίνεται ότι φορούσαν
στο κεφάλι κράνος κατά το 1500 π.Χ.
Στα Ομηρικά έπη, η πυγμαχία είναι καταστροφική αναμέτρηση, κάτι που μας
δείχνει πώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα. Ο Οδυσσέας αντιμετωπίζει στην
Ιθάκη τον ζητιάνο Ίρο. Τον χτυπάει κάτω από το αφτί, του θρυμματίζει τα
οστά, και πλημμυρίζει το στόμα τού Ίρου με αίμα. (Οδύσσσεια Σ. στ. 95 - 98).
Από τον 4ο αιώνα π.Χ., αντί για γυμνά χέρια που υπήρχαν πριν, η πυγμαχία
γινόταν με δέσιμο τών δακτύλων, δήθεν για προστασία τών δακτύλων. Ο
Φιλόστρατος αναφέρει ότι τύλιγαν τα τέσσερα δάχτυλα με μικρή παχειά
δερμάτινη λωρίδα. Μετά όμως κάλυπταν ολόκληρη τη γροθιά με ιμάντες από
βόδια, για να καταφέρουν ισχυρά πλήγματα στους αντιπάλους τους.
(Φιλόστρατος, Γυμναστικός 10).
Στη Ρωμαιοκρατία οι πυγμάχοι χρησιμοποιούσαν χειρόκτια ενισχυμένα με
κόμβους από σίδηρο και μολύβι. Ήταν ο λεγόμενος caestus. (Παυσανίας,
Ελλάδος Περιήγησις, Η, 48).
Ο Πλάτων, αναφέρει τις "σφαίρες" τών πυγμαχικών χειροκτίων, που
αντικατέστησαν τους ιμάντες. (Πλάτων Νόμοι, 830Β. Παυσανίας, Ελλάδος
Περιήγησις, 2, VI, 23). Χρησιμοποιούσαν επίσης από τον 3ο π.Χ. αιώνα
"ιμάντες οξείς", που είχαν μεταλλικές ακίδες στα δερμάτινα καλύματα τών
χεριών. Ονομάζονταν "μύρμηγκες", επειδή προκαλούσαν πληγές μυρμιγκικού
σχήματος, όπως και τα Ρωμαϊκά, και ακολουθούσε σφαγή. "Ιμάς οξύς επί τω
καρπώ τής χειρός εκατέρας" "Πυγμαχίης δ ώνδινε φόνος διψώσαν απειλήν
ιγνιστόρους μύρμηκας εμαίνετο χερσίν ελίσσων. Πυγμάχου δ ώδινε φόνου
διψώσαν απειλήν". Σκληροί ιμάντες με μεταλλικά επιθέματα, τύλιγαν τα
χέρια ως τον αγκώνα, μετατρέποντας τα σε συντριπτικό ρόπαλο. Στον 6ο
αιώνα π.Χ. γράφει ο Παυσανίας, δεν χρησιμοποιούσαν τους οξείς ιμάντες,
αλλά τις "μειλίχες" που τραυμάτιζαν και προκαλούσαν κατάγματα
(Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 40,3).
Ο Ευρυδάμας από την Κυρήνη νίκησε στην πυγμαχία, όμως ο αντίπαλός του
του τσάκισε τα δόντια, και για να μη φανεί, τα κατάπιε όλα. (Αιλιανός,
Ποικίλη Ιστορία, 10,19). Το 496 π.Χ., ο πυγμάχος Κλεομήδης από την
Αστυπάλαια, σκότωσε τον Επιδεύριο Ίκκο. Τον χτύπησε στο πλευρό, του
προκάλεσε άνοιγμα, βύθισε το χέρι του μέσα, και του ξερίζωσε τον
πνεύμονα. Επειδή δεν αναγνωρίσθηκε η νίκη του, γύρισε στο νησί, μπήκε σε
σχολείο που διδάδκονταν 60 παιδιά, γκρέμισε το στύλο που στερέωνε την
οροφή, με αποτέλεσμα να γκρεμιστεί το σχολείο και να πεθάνουν όλοι οι
μαθητές. Οι Αστυπαλαιείς πήγαν στο Μαντείο τών Δελφών, που πήραν την
εξής απάντηση: "Ο Κλεομήδης είναι ο τελευταίος ήρωας. Να τον τιμάτε με
θυσίες γιατί δεν είναι θνητός". (Παυσανίας Ελλάδος, Περιήγησις, V, 2,
6-8. Ευσέβιος, Ευαγγελική Προπαρασκευή Ε, λβ΄).
Προστάτης "θεός" τής Πυγμαχίας ήταν ο Απόλλων, και για το λόγο αυτό
ονομαζόταν και "Πύκτης" (Ιλιάς 23, στ. 660).
Ας μιλήσουμε για το Παγκράτιο:
------------------------------
Το Παγκράτιο δεν ήταν "περιθωριακό άθλημα" τών Ολυμπιακών αγώνων. Στην
Ολυμπία θεωρούσαν το Παγκράτιο ως το "ωραιότερο άθλημα", και στους
βαρβάρους αυτούς αθλητές, έφτιαχναν ανδριάντες προς τιμήν τής κτηνωδίας
τους. (Φιλόστρατος, Εικόνες, 2).
Κατά τη συμπλοκή δύο Λακεδαιμονίων Παγκρατιστών, ο ένας αφού άρπαξε τον
αντίπαλο από τον λαιμό, τον στριφογύρισε και τον πέταξε κατω. Εκείνος
δάγκωσε τον βραχίονα τού άλλου. Και ο ανταγωνιστής του φώναξε:
"Δαγκώνεις Λάκωνα όπως οι γυναίκες!" "Όχι, δαγκώνω όπως τα λιοντάρια"
είπε ο άλλος. (Πλούταρχος αποφθέγματα Λακωνικά, 234,44).
Ο Αθηναίος κυνικός φιλόσοφος Δηνώναξ συγκλονίσθηκε αντικρύζοντας έναν
Παγκρατιστή να δαγκώνει σαν λιοντάρι. (Λουκιανός Δημώναξ 49).
Σε δύο αγγεία παριστάνονται δύο Παγκρατιστές, να βγάζουν με το δάχτυλο
τα μάτια τών αντιπάλων. (Κ. Σιμόπουλου: "Μύθος απάτη και βαρβαρότητα οι
Ολυμπιάδες, σελ. 97).
Στην πάλη όπως και στο Παγκράτιο, επιτρεπόταν ακόμα και ο στραγγαλισμός
τού αντιπάλου. Οποιαδήποτε αγριότητα ήταν θεμιτή: κατάγματα, συντριβή
χεριών, ποδιών, πλευρών, ακόμη και σπονδύλων. Αυτό λεγόταν "αθλητική
παιδεία" και "αθλητικό ιδεώδες".
Οι αγώνες τού Παγκρατίου πρωτοφαρμόσθηκαν το 648 π.Χ. (33η Ολυμπιάς),
και το 200 π.Χ. (145η Ολυμπιάς) επεκτάθηκαν και στα παιδιά. Σκέψου
γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους να σακατευτούν σε αυτό το βάρβαρο
άθλημα! (Φιλόστρατος, Γυμναστικός, 45). Τα πάντα επιτρέπονταν. Να
εξαρθρώνεις, να τσακίζεις κόκκαλα, να στραγγαλίζεις, να θανατώνεις με
όλα τα μέσα. Συνηθίζονταν κλωτσιές στο γόνατο ή στα γεννητικά όργανα
όπως προκύπτει από παραστάσεις αγγείων τής εποχής. Από τον 6ο π.Χ.
αιώνα, μπορούσε ο ένας να πιέσει το πρόσωπο τού άλλου στην άμμο, ώστε να
τον αναγκάσει να την καταπιεί ή να την αναπνεύσει. (Λουκιανός, Ανάχαρσις
ή περί γυμνασίων, 3).
Η πρώτη συνέπεια τού Παγκρατίου κατά τον Φιλόστρατο, ήταν η στρέβλωση
τών χεριών και τών ποδιών. (Φιλόστρατος, Εικόνες, Ι 6, ΙΙ 6). Τα τελικά
αποτελέσματα ήταν ο στραγγαλισμός τού αντιπάλου, που ενθουσίαζε τους
θεατές. Οι Ηλείοι, γράφει ο Φιλόστρατος, επαινούν το πνίξιμο στο
Παγκράτιο. (Φιλόστρατος, Εικόνες, ΙΙ, 6).
Γράφει ο Λουκιανός: "Στέκονται όρθιοι, ρίχνονται ο ένας πάνω στον άλλο
και χτυπούν με χέρια και με πόδια. Ο ένας φτύνει ο δύστυχος τα
τσακισμένα δόντια του καθώς γέμισετο στόμα του από αίμα και άμμο ύστερα
από γροθιά στο σαγόνι. Βλέπει τις συμφορές ο άρχοντας αλλά δεν δίνει
εντολή να σταματήσει και να καταργηθεί ο αγώνας. Αντίθετα ενθαρρύνει
τους παγκρατιστές και επαινεί εκείνος που κατάφερε το τρομακτικό
χτύπημα" (Λουκιανός, Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων, 3).
Οι Λακεδαιμόνιοι παγκρατιστές, κατασπάρασσαν τον αντίπαλο με δόντια και
με νύχια, τον τύφλωναν βγάζοντας τους βολβούς τών ματιών του.
(Φιλόστρατος, Εικόνες στ΄ ). Ο σοφιστής Ιούλιος Πολυδεύκης (2ος αιώνας
μ.Χ.) γράφει ότι παγκράτιο και παγκρατιστής σημαίνουν στραγγαλισμό,
πνίξιμο, κλωτσιές και γροθιές". (Πολυδεύκης, Ονομαστικόν, 3, 150).
Ο Αρραχίων, τού οποίου άγαλμα είχε στηθεί στην αγορά τής Φιγαλείας, κατά
την αναμέτρησή του με αντίπαλο παγκρατιστή, ακινητοποιήθηκε αιχμάλωτος
ανάμεσα στα πόδια τού άλλου, ενώ εκείνος προσπαθούσε να τον πνίξει
σφίγγοντας με τα χέρια το λαιμό του. Κατόρθωσε ο Αρριχίων να συντρίψει
ένα δάχτυλο τού ποδιού τού αντιπάλου, και αμέσως ξεψύχησε. (Παυσανίας,
Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 40, 2).
Σε άλλη περίπτωση, οι δύο αντίπαλοι παγκρατιστές Κρεύγας ο Επιδάμνιος,
και ο Συρακούσιος Δαμόξενος, συμφώνησαν μετά από πολύωρη πάλη χωρίς
νικητή, να χτυπήσει ο ένας τον άλλο, που θα παρέμενε όρθιος και
ακίνητος. Ο Κρεύγας χτύπησε τον Δαμόξενο στο κεφάλι, χωρίς επικίνδυνες
συνέπειες. Ο Δαμόξενος, χτύπησε τον Κρεύγα στο πλευρό με τεντωμένα
δάχτυλα, διαπέρασε τα σπλάχνα, και τα ξερρίζωσε με τα χέρια του. Ο
Κρεύγας ξεψύχησε αμέσως. (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 40).
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
Τα στοιχεία για το άρθρο αυτό, λήφθηκαν από το συγκλονιστικό βιβλίο του
Κυριάκου Σιμόπουλου:
«Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες» Εκδόσεις Στάχυ. Αθήνα 1998
Ο δικός μας Κυριάκος Σιμόπουλος
***************************
ΑΘΗΝΑ 2004
ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΙΖΝΕΣ
Μα κάτι ακούγεται, λοιπόν. Μην είναι η βοή απ΄ τα τρακτέρ των αγροτών; Μην είναι οι απολυμένοι εργάτες απ΄ τα ξεπουλημένα εργοστάσια ή τις επιχειρήσεις; Μην είναι οι χιλιάδες των καθηγητών και των φοιτητών; Μην είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες; Μην είναι οι άνεργοι που χόρτασαν παραμύθια αλλά ψωμί δεν έχουν; ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΜΑΖΙ. Το ψέμα και η απάτη δεν χωράνε στη δική τους ζωή. Η πραγματικότητα, η ζωή τους δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή των Αγγελόπουλέων και των άλλων παρασίτων. Και θα την αλλάξουν όσο κι αν κράζουν οι αρουραίοι των ΜΜΕ και οι "κεντροαριστεροί" εκσυγχρονιστές της σαπίλας...
ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Η "υποδοχή" που επιφύλαξαν στην ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα οι εγχώριοι θεματοφύλακες του "Ολυμπιακού πνεύματος", κυβερνώντες και μη καθώς και τα ΜΜΕ, δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Η άρχουσα τάξη, πρώτα και κύρια, ενίσχυσε σοβαρά το ιδεολογικό της οπλοστάσιο. Μόνο αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν ότι "η ιδεολογία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004" θα αποτελέσει το βαρύ πυροβολικό για την επόμενη δεκαετία. Η Ολυμπιάδα του 2004 θα αποτελέσει εφαλτήριο, εργαλείο και άλλοθι για την επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων.
Η "νέα μεγάλη ιδέα" όπως έχει αποκαλέσει ο Κ. Σημίτης την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, θα επιχειρηθεί να αλληλοσυμπληρωθεί, να εξωραϊστεί και καθαγιαστεί στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το γεγονός ότι η Ολυμπιάδα διεξάγεται το 2004 διευκολύνει εξαιρετικά την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς διαχειριστές των συμφερόντων τους να θέσουν "παράλληλα" τους δύο εθνικούς στόχους, την ΟΝΕ και την Ολυμπιάδα και από την άποψη του "χρονοδιαγράμματος". Ήδη έχει αρχίσει να καλλιεργείται η άποψη ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον η "χώρα της καρπαζιάς", ότι μας αντιμετωπίζουν σοβαρά και ισότιμα οι "ξένοι", ότι πλέον διαγράφονται ρεαλιστικές οι προοπτικές να γίνει η χώρα "περιφερειακή δύναμη" (!). Πρώτα και κύρια, όμως, η ανάθεση της Ολυμπιάδας θα χρησιμοποιηθεί από την άρχουσα τάξη για την ενσωμάτωση των εργαζομένων, την υφαρπαγή της συναίνεσης τους σε αντεργατικά μέτρα στο όνομα του "ιερού σκοπού". Η νεοφιλελεύθερη επέλαση που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη θα αποκτήσει "νέα ώθηση". Θα επιχειρηθεί να αποσαθρωθεί το σημερινό καθεστώς εργατικών σχέσεων, να χτυπηθούν κατακτήσεις δεκαετιών, να επιβληθούν μέτρα που θα διευκολύνουν τάχα την "ανταγωνιστικότητα", αλλά εξαγνισμένες στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, τη νέα μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Μαζί με τα παραπάνω, επιχειρείται να περάσει η άποψη ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι παντοδύναμη και ότι "είμαστε καταδικασμένοι" να αποδεχθούμε μοιρολατρικά τις αντεργατικές επιλογές τουλάχιστον μέχρι το 2004! Βεβαίως, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Αντίθετα θα τους πληρώσουν πολύ ακριβά. Γι΄ αυτό άλλωστε βλέπουμε τους διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες, κομπιναδόρους να ακονίζουν τα πιρούνια τους. Όλοι αυτοί, που τάχα δίνουν και το αίμα τους για το καλό της πατρίδας και διάφορα τέτοια που ξεφουρνίζουν στις τηλεοράσεις, στην πραγματικότητα ετοιμάζονται για το μεγάλο φαγοπότι. Μόλις προ ημερών πληροφορηθήκαμε από τον Π. Παναγιωτόπουλο στον "Πλάνετ", και δεν είναι ο μοναδικός, ότι η οικογένεια Αγγελοπούλου, ιδιοκτήτρια της Χαλυβουργικής, είναι μια οικογένεια που έχει προσφέρει πολλά στον τόπο! Οτι ο Παν. Αγγελόπουλος, πατέρας του συζύγου της κυρίας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη, είναι ένας αυτοδημιούργητος Αρκάς, που δημιούργησε αυτή τη μεγάλη επιχείρηση... Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει να χρωστάμε σ΄ όλους αυτούς που πίνουν το αίμα των εργατών μέρα και νύχτα, ευγνωμοσύνη! Πάει πολύ. Όλοι αυτοί που παρουσιάζουν ως ευαγή ιδρύματα, τα κρεματόρια όπου Γης, και τους ιδιοκτήτες τους, αληθινούς γύπες, που τρέφονται από τις σάρκες, ως μεγάλους ευεργέτες, δεν είναι παρά άθλια τσιράκια της ολιγαρχίας. Αυτές οι θεωρίες, του βιοπαλαιστή τάχα που πουλούσε κεράκια και με την αξία του ανέβηκε της κοινωνίας τις σκάλες, παμπάλαιες όσο και ο καπιταλισμός, βρίσκονται κάτω από την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης, της παράδοσης της εργατικής τάξης στα νύχια του κεφαλαίου.
Ας δούμε, λοιπόν, το ποιόν ενός από τους "εθνικούς ευεργέτες" που ετοιμάζονται να πέσουν στο ψητό της... Ολυμπιάδας του 2004. Μιλάμε για το... δημιούργημα του Αγγελόπουλου. Μιλάμε για τη "Χαλυβουργική". Το αίμα που τρέχει από την κάθε καμινάδα της, την κάθε πύλη της, τον κάθε φούρνο της, συνθέτει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φαινόμενο. Λοιπόν, στα 45 χρόνια που η "Χαλυβουργική" υπάρχει στην Ελευσίνα, με την αμέριστη στήριξή της από όλες τις κυβερνήσεις, συνέβησαν τα εξής: 45 εργάτες έχασαν τη ζωή τους, πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν στα καζάνια με τον θερμαινόμενο σίδηρο. Εξαερώθηκαν!!! Δεκάδες εργάτες ακρωτηριάστηκαν. Άλλος έχασε το πόδι, άλλος το χέρι, άλλος τα δάχτυλα. Εκατοντάδες εργάτες πέθαναν πριν την ώρα τους, από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση. Χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν, επειδή δρούσαν συνδικαλιστικά. Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε.
Βασικός παράγοντας ήταν το κυάνιο που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της "Χαλυβουργικής". Σήμερα στη "Χαλυβουργική" εργάζεται το 10% των εργατών που είχε στην ακμή της. Από 3000 και πάνω εργάτες, έχουν απομείνει 380. Όλοι οι υπόλοιποι διώχτηκαν, η επιχείρηση συρρικνώθηκε. δεν συρρικνώθηκαν όμως και τα κέρδη των Αγγελοπουλαίων. Τα - άγνωστο πόσα - τρισεκατομμύρια κέρδη, στα 45 αυτά χρόνια, διοχετεύτηκαν στις ξένες τράπεζες, έγιναν επιχειρήσεις στο εξωτερικό και εξασφάλισαν τη χλιδή στην οικογένεια. Και όχι μόνο την χλιδή, αλλά και τις... ευεργεσίες στο Πατριαρχείο και αλλού. Είναι κι αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς των δισεκατομμυριούχων απατεώνων. Να δίνουν κάτι, για την υστεροφημία τους. Και να κοιμίζουν έτσι διάφορους φουκαράδες, που περιμένουν να πιάσουν κανένα κόκαλο από το τραπέζι της πλουτοκρατίας. Αυτή είναι η ιστορία όλων των "εθνικών ευεργετών" που τρέχουν μπροστά στις κάμερες για να ορκιστούν πόσο πολύ αγαπάνε αυτή τη χώρα και το... λαό της! Στάζει αίμα απ΄ όπου κι αν τους πιάσεις. Οι θησαυροί τους έγιναν από τη σάρκα, το αίμα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την εκμετάλλευση χιλιάδων οικογενειών, χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων. Έτσι, λοιπόν, και η περίφημη οικογένεια Αγγελοπούλου, η οποία δέχεται τα συγχαρητήρια του ΣΙΑκωβου, του Σημίτη, των ΜΜΕ και άλλων κλακαδόρων της πλουτοκρατίας, που κάνουν το παν για να υπηρετήσουν τους Μολώχ του κεφαλαίου. Η θέση, όμως, των εργαζομένων βρίσκεται στην αντίπερα όχθη.
Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ανοίγει ένα τεράστιο ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο για τις δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς. Είναι επιτακτική η ανάγκη της παρέμβασης, προκειμένου να μη μετατραπούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε μια ακόμα "εθνική" καταστροφή, την οποία βέβαια θα πληρώσουν οι "συνήθεις ύποπτοι". Είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι ν΄ αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ότι αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο - της Αγγελοπούλου - και να μην συμμερίζονται τον "ενθουσιασμό" και τα "γλέντια" των ντόπιων και ξένων αρπακτικών...
Οι Ολυμπιακοί επιστρέφουν στον τόπο τους λοιπόν! Και το κυνήγι του αποπροσανατολισμού φόρεσε τα καλά του. Την ίδια ώρα χιλιάδες είναι οι άνεργοι. Η μισή νεολαία στις "μικρές αγγελίες" για μια δουλειά όπου να΄ ναι. Ζήτω, λοιπόν, η Ολυμπιακή ιδέα. Ζήτω η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Ζήτω οι νταβατζήδες των μεγάλων έργων. Και ο υπουργός των μικροαστών - που αυτός και το κόμμα του έθρεψε - να τους δαγκώνει και αυτούς στο σβέρκο. Ούτε μια ντομάτα σάπια. Μόνο βεγγαλικά στον αέρα. Και ουρές - χιλιάδες ουρές - κάτω από τα σκέλια. Λίγοι, πολύ λίγοι δημοσιοποιούν τη διαφωνία τους και πάνε κόντρα στο ρεύμα. "Για την Ελλάδα" η Βούλα, "Για την Ελλάδα" και η Γιάννα. Τέτοια ισοπέδωση! Η ίδια και για όσους "τρέχουν" και για όσους βάζουν τους άλλους να τρέχουν. Λες και τα κέρδη - από τη μεγάλη ρεμούλα - θα τα μοιραστούν οι εργαζόμενοι με τους διάφορους κομπιναδόρους και τους αγγελοπουλαίους. Λες και έχουμε όλοι μουστάκια για κόψιμο. Λες και η "γιορτή" του 2004 είναι και γιορτή του κυρ Βαγγέλη, του μανάβη της λαϊκής, και του κόκκαλη, επίσης. Λες κι ο κυρ Βαγγέλης έχει τους ίδιους λόγους με τις κάθε λογής "κατασκευαστικές" να "γιορτάζει". Λες και μαζί θα μοιραστούμε όλοι "τα κέρδη και τις ζημιές" των τρισεκατομμυρίων!
Λοιπόν, σιωπή κύριοι δημοσιογράφοι, κύριοι πολιτικοί, κύριοι διανοούμενοι; Φύλλο δεν κουνιέται; Όλα τα ωραία και τα χρήσιμα, που κάνουν τον άνθρωπο άνθρωπο, πέρασαν - οριστικά - στην εκποίηση; Θα κερδίσει -τελικά - το λαμέ και το στρας; Όλο αυτό το σικέ αλισβερίσι; Όλη αυτή η κακοσχεδιασμένη χορογραφία; Αυτή η νοθευμένη αισθητική; Το μπουλούκι των χρηματιστηρίων που βαράει - όπου βρει - τις "μεγάλες δουλειές"; Που παίρνει σβάρνα τα Πατριαρχεία; Μα πώς μπορεί ο κόσμος να είναι ωραίος κύριοι ποιητές όταν το ψέμα δεν βρίσκει αντίσταση; Και το Γιάννη που ξάπλωσε κουρασμένος - και νηστικός, για μέρες - στο πεζοδρόμιο και δεν ματασηκώθηκε από αηδία και από εξάντληση, ποια τηλεόραση θα τον κάνει θέαμα; Λαϊκισμός θα μου πείτε: Και δεν είναι λαϊκισμός το τσιρότο στο στόμα για όλα αυτά που συμβαίνουν, για την αλήθεια που δεν λέγεται; Μα για μια στιγμή. Σσσσσσ! Κάτι ακούγεται, λοιπόν. Μην είναι η βοή απ΄ τα τρακτέρ των αγροτών; Μην είναι οι απολυμένοι εργάτες απ΄ τα ξεπουλημένα εργοστάσια ή τις επιχειρήσεις; Μην είναι οι χιλιάδες των καθηγητών και των φοιτητών; Μην είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες; Μην είναι οι άνεργοι που χόρτασαν παραμύθια αλλά ψωμί δεν έχουν; Είναι όλοι αυτοί μαζί. Το ψέμα και η απάτη δεν χωράνε στη δική τους ζωή. Η πραγματικότητα, η ζωή τους δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή των Αγγελοπουλαίων και των άλλων παρασίτων. Και θα την αλλάξουν όσο κι αν κράζουν οι αρουραίοι των ΜΜΕ και "κεντροαριστεροί" εκσυγχρονιστές της σαπίλας...
ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 27 Σεπτεμβρίου 1997
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=2042 Αρχαίο πνεύμα - της βίας και του χρήματος http://politikokafeneio.com/olimpiada/arxaio204.htm
