Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής: Έθνος φυλακή

Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής: Έθνος φυλακή

«Η φυλακή έχει γίνει μία
απειλητική παρουσία στην κοινωνία μας σε μία έκταση χωρίς όμοιά της στην
ιστορία μας ή στην ιστορία οποιασδήποτε από τις άλλες βιομηχανικές
δημοκρατίες. Πέρα από τους μεγάλους πολέμους, ο μαζικός εγκλεισμός αποτελεί το
πιο μελετημένα εφαρμοσμένο κυβερνητικό κοινωνικό πρόγραμμα της εποχής μας».
Elliott Currie

Πόσο δημοκρατική είναι μία
κοινωνία που ξεπερνάει κάθε προηγούμενη σε μαζικό εγκλεισμό των πολιτών της σε
φυλακές; Πόσο πολιτισμένη είναι μία κοινωνία που οι συνθήκες που επικρατούν
στις φυλακές της συγκρίνονται μόνο με τις συνθήκες στα χειρότερα ναζιστικά
στρατόπεδα; Πόσο φυσιολογική είναι μία κοινωνία που μεταχειρίζεται ανήλικους,
γυναίκες, ψυχικά ασθενείς και φτωχούς μαύρους σαν σκουπίδια; Πόσο ανθρωπιστική
είναι μία κοινωνία που κερδοσκοπεί χρησιμοποιώντας τους κρατούμενους σαν
σκλάβους εφ’ όρου ζωής;

Στέλιος Ελληνιάδης

Πίσω από τη
βιτρίνα

Οι Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής έχουν τους περισσότερους φυλακισμένους στον κόσμο,
ξεπερνώντας κατά πολύ κάθε άλλη χώρα με σχετικά μεγάλο αριθμό κρατουμένων. Με
λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουν το 25% των φυλακισμένων του
κόσμου!

Στα τέλη 2009,
στις ΗΠΑ υπήρχαν 2.300.000 φυλακισμένοι, χωρίς να υπολογίζονται όλοι οι
κρατούμενοι σε τοπικό επίπεδο, οι προσωρινά κρατούμενοι, οι κρατούμενοι σε
στρατιωτικές φυλακές, οι κρατούμενοι σε κέντρα μετανάστευσης, με ειδικούς όρους
κ.ά.

Σύμφωνα με το
Διεθνές Κέντρο Μελετών για τις Φυλακές, του King’s College, οι φυλακισμένοι στις
ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά ένα εκατομμύριο από το 1992 έως το 2009.

Η Αμερική έχει
743 φυλακισμένους ανά 100 χιλιάδες κατοίκους (το Τέξας 1.000!), η Ρωσία 627, η
Αγγλία 151, η Κίνα 123, η Γερμανία 88, η Σουηδία 80 και η Ιαπωνία 63. Ο μέσος
όρος παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένων των πιο αυταρχικών καθεστώτων, είναι 125.

«Αντί να
αποτελεί μοντέλο για τον κόσμο, η σύχρονη Αμερική προκαλεί τρόμο», λέει ο Τζέιμς
Ουίτμαν, ειδικός στη συγκριτική νομολογία στο πανεπιστήμιο Γέιλ. «Συγκριτικά, η
Αμερική είναι ένας σκληρός τόπος».

Ας σημειωθεί ότι
υπάρχει τέτοιος υπερπληθυσμός στις φυλακές που σε ορισμένες πολιτείες απολύουν
μαζικά φυλακισμένους αφενός για να δημιουργηθεί χώρος για νέους καταδίκους και
αφετέρου για να μειωθούν τα τεράστια έξοδα που βαρύνουν τα χρεοκοπημένα δημόσια
ταμεία.

Στην Πενσιλβάνια,
οι φυλακισμένοι αυξήθηκαν από 8.243 (1980) σε 51.487 (2010) και στην Καλιφόρνια
από 23.264 σε 170.000!

Γι’ αυτό
ορισμένοι ερευνητές, όπως οι Linn Washington jr. και Andrew Bosworth, αποκαλούν
την Αμερική «Έθνος Φυλακή».

Συνολικά,
7.300.000 άνθρωποι είναι ανά πάσα στιγμή υπό τον έλεγχο του σωφρονιστικού
συστήματος (έγκλειστοι, υπό όρους ελεύθεροι ή με αναστολή). Πάνω από 13
εκατομμύρια άτομα περνούν ετησίως από τα σωφρονιστικά καταστήματα.

«Ο βαθμός
φυλακίσεων κατέστησε τις ΗΠΑ κράτος-παρία, μία χώρα που αποφάσισε να μην
ακολουθήσει την κανονική δυτική προσέγγιση», επισήμανε από το Λονδίνο η Βίβιεν
Στερν, του κέντρου μελετών για τις φυλακές.

Η αύξηση των
φυλακισμένων οφείλεται κυρίως σε πολιτικούς λόγους. Με την επικράτηση πολλών
κυβερνητών που προέρχονται από το ρεπουμπλικανικό κόμμα, εφαρμόστηκαν
λαϊκίστικες πολιτικές που ικανοποιούν το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας
ως αντίβαρο όχι μόνο στην εγκληματικότητα, αλλά και στις επιτυχίες του κινήματος
για τα πολιτικά δικαιώματα στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.

Ο Adam Liptak
γράφει ότι οι εγκληματολόγοι αποδίδουν το φαινόμενο στους ακόλουθους παράγοντες:
υψηλότερα επίπεδα εγκλημάτων βίας, πιο αυστηρές ποινές, φυλετικές αντιθέσεις,
εμμονή στη δίωξη των ναρκωτικών, αμερικάνικο ταμπεραμέντο και έλλειψη κοινωνικού
δικτύου προστασίας. Σ’ αυτά προστίθεται και ο θεσμός των δικαστών που εκλέγονται
από τις τοπικές κοινωνίες, των οποίων η κρίση υπόκειται στη βούληση των
ψηφοφόρων και των λόμπι που τους στηρίζουν. Επίσης, σημαντικός παράγοντας είναι
η εκτεταμένη οπλοκατοχή.

Ο Mάικλ Τόνρι,
ειδικός σε θέματα αντιεγκληματικής πολιτικής, πιστεύει ότι η αυστηρότητα των
ποινών είναι μεγαλύτερη σε οικονομίες που είναι πιο καπιταλιστικές και λιγότερο
σοσιαλδημοκρατικές.

Ο Μπρους
Γουέστερν συμπεραίνει ότι ο μαζικός εγκλεισμός όχι μόνο αντανακλά τις ταξικές
και φυλετικές διακρίσεις, αλλά αποτελεί και βασική αιτία της σύγχρονης
ανισότητας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των
φυλακισμένων δεν έχουν διαπράξει εγκλήματα βίας.

Η «Επιτροπή για
την Ασφάλεια και τις Καταχρήσεις στις Φυλακές της Αμερικής» αποφάνθηκε ότι οι
φυλακές είναι επικίνδυνα φορτωμένες, υπερβολικά βίαιες, υπέρμετρα βασισμένες στο
φυσικό διαχωρισμό, αποτελούν γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη μολυσματικών
ασθενειών, υστερούν σε προγράμματα για τους κρατουμένους και είναι επανδρωμένες
με κακοπληρωμένους και ανεκπαίδευτους υπαλλήλους με μία κουλτούρα που υποθάλπει
την κατάχρηση εξουσίας.

Μαζικός
εγκλεισμός με ρατσιστικό υπόβαθρο

Ο ρατσισμός στο
ποινικό σύστημα δεν ομολογείται, αλλά είναι προφανής. Η μεγάλη πλειοψηφία των
φυλακισμένων ανήκει σε εθνικές/φυλετικές μειονότητες. Σύμφωνα με τις έρευνες, οι
μαύροι ελέγχονται συχνότερα στους δημόσιους χώρους, συλλαμβάνονται με την
παραμικρή αφορμή και τιμωρούνται αυστηρότερα από τους λευκούς για τα ίδια
αδικήματα. Επίσης, οι μαύροι που έχουν εκτίσει τις ποινές τους έχουν λιγότερες
πιθανότητες να προσληφθούν από τους λευκούς που αντιμετωπίζονται πιο ευνοϊκά από
τους εργοδότες. Σε μερικά μεγάλα αστικά κέντρα ο αριθμός των αποκλεισμένων από
την αγορά εργασίας λόγω ποινικού μητρώου φτάνει στο 50% των μαύρων ανδρών,
εκτρέφοντας τις συνθήκες που αναπαράγουν την εγκληματικότητα. Αλλά κι αυτοί που
βρίσκουν δουλειά, μαύροι και λευκοί, εργάζονται περισσότερες ώρες και αμείβονται
με 30-40% χαμηλότερους μισθούς.

Ένας φαύλος
κύκλος που μεγεθύνει τις φυλετικές ανισότητες, με αποτέλεσμα το 60% των μαύρων
που έχουν εγκαταλείψει το σχολείο, πριν φτάσει στην ηλικία των σαράντα ετών, να
αποτελείται από φυλακισμένους και πρώην φυλακισμένους.

Οι συνέπειες
τόσο μεγάλου αριθμού φυλακισμένων είναι πολλαπλές. Για παράδειγμα, τα παιδιά που
μεγαλώνουν με γονείς στη φυλακή είναι εκατομμύρια. Ειδικά ανάμεσα στις
οικογένειες των μαύρων, το ποσοστό φτάνει στο 10% του συνόλου των παιδιών.

Επίσης, το μέτρο
αφαίρεσης των πολιτικών δικαιωμάτων, που δεν ισχύει στις περισσότερες δυτικές
χώρες, όχι μόνο υποβαθμίζει τον πολίτη, αλλά έχει επίπτωση και στη λειτουργία
της αστικής δημοκρατίας. Πρώτα - πρώτα, γιατί αυτοί που βασικά στερούνται τα
εκλογικά τους δικαιώματα είναι κυρίως μαύροι, πράγμα που σημαίνει ότι
αποδυναμώνεται η βούληση μιας ολόκληρης ομάδας. Δεύτερον, αλλοιώνονται τα
εκλογικά αποτελέσματα αφού ο αριθμός των πολιτών που τα αποστερείται ξεπερνάει
τα πέντε εκατομμύρια. Η βάση αυτής της στέρησης ανάγεται σε νόμους που
θεσπίστηκαν στον 19ο αιώνα προκειμένου να μη συμμετέχουν στις εκλογές οι μαύροι
και να διατηρηθεί έμμεσα το απαρτχάιντ.

Στις εκλογές του
2004, ο αριθμός των Αμερικανών υπηκόων χωρίς εκλογικά δικαιώματα ανήρχετο σε 5,3
εκατομμύρια. Στην πολιτεία της Φλώριδας, όπου το ποσοστό επί του συνόλου των
ψηφοφόρων έφτανε το 9%, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς πόσο σημαντικό ρόλο
έπαιξε ο αποκλεισμός τόσων πολλών φτωχών που θα ψήφιζαν κατά πλειοψηφία τον
υποψήφιο των Δημοκρατικών, στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος που έδωσε τη
νίκη στον Τζορτζ Μπους για λίγες εκατοντάδες ψήφους. Οι κοινωνιολόγοι Jeff Manza
και Christopher Uggen διαπίστωσαν ότι σε δεκατέσσερις πολιτείες το ποσοστό των
μαύρων που αποκλείστηκαν από τις εκλογές ξεπερνούσε το 10% και σε πέντε
πολιτείες το 20%! Αντίστοιχα, όπως υπογραμμίζει και ο Jason DeParle στο άρθρο
του «Ο αμερικανικός εφιάλτης των φυλακών», δεν θα εκλέγονταν αρκετοί
ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές που ψήφισαν τους αντιλαϊκούς φορολογικούς νόμους του
Μπους.

Όσο κι αν
φαίνεται τραβηγμένο, αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν επίσης, ότι ο μαζικός
εγκλεισμός βολεύει τις κυβερνήσεις γιατί μειώνει πλασματικά το εθνικό ποσοστό
των ανέργων που αποτελεί μεγάλο πρόβλημα.

Ναρκωτικά και
εξοντωτικές ποινές

Ο μαζικός
εγκλεισμός οφείλεται και σε δύο άλλες αμερικανικές ιδιαιτερότητες. Την
υποχρεωτική για τα δικαστήρια επιμέτρηση βαριών ποινών και τη δαιμονοποίηση
ακόμα και της κατοχής ενός γραμμαρίου μαριχουάνας.

«Η τεράστια
αύξηση των φυλακισμένων στην Αμερική μπορεί να εξηγηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις
ποινές που επιβάλλονται σε ανθρώπους που έχουν τελέσει μη βίαιες παραβάσεις του
νόμου», τονίζει στην έρευνά του ο Eric Schlosser για το σωφρονιστικό-βιομηχανικό
σύμπλεγμα.

Σε ορισμένες
πολιτείες εφαρμόζονται νόμοι που προβλέπουν μεγάλες ποινές για υπότροπους
ανεξαρτήτως της σοβαρότητας της εγκληματικής πράξης. Στην Καλιφόρνια, με το νόμο
«Τρεις φορές και είσαι τελειωμένος», ακόμα και μικροκακοποιοί που συλλαμβάνονται
για τρίτη φορά, καταδικάζονται σε ποινές εξοντωτικές. Μεταξύ αυτών που
αναφέρονται στις επίσημες εκθέσεις ως χαρακτηριστικά παραδείγματα εφαρμογής
αυτού του νόμου είναι και ο Billy Ochoa, ένας εξαρτημένος, διαρρήκτης και
διακινητής κουπονιών συσσιτίου, που καταδικάστηκε σε 326 χρόνια κάθειρξη σε
φυλακές υψίστης ασφαλείας, όχι λόγω της βαρύτητας των πράξεών του, αλλά ως
υπότροπος!

Το 1980, στις
αμερικάνικες φυλακές βρίσκονταν 40 χιλιάδες άτομα για παραβάσεις του νόμου περί
ναρκωτικών. Το 2010 είχαν φτάσει τις 500 χιλιάδες!

Η υστερία με την
οποία λανσαρίστηκε ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» αντί να οδηγήσει στη μείωση
της χρήσης και εμπορίας ναρκωτικών, οδήγησε σε αμέτρητες αδικίες. Με την αυστηρή
ποινικοποίηση του παραμικρού «παραπτώματος» και τη μετατροπή σε εγκληματίες
απλών ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με τον υπόκοσμο, πολλαπλασιάστηκε ο
εγκλεισμός φτωχών και ανήμπορων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ανθρώπων κυρίως
από τους μαύρους και τις εθνικές μειονότητες. Τα τελευταία χρόνια, στόχος έγιναν
και οι γηγενείς Ινδιάνοι και οι γυναίκες από φτωχά στρώματα. Το 75% των εκατό
χιλιάδων γυναικών που είναι έγκλειστες είναι μητέρες και το 70% έχουν διαπράξει
μη βίαια αδικήματα, κυρίως για ναρκωτικά και πορνεία.

Σε όλη την
Αμερική, δημιουργήθηκαν περισσότερα από δύο χιλιάδες ειδικά «ναρκω-δικαστήρια»,
με απόλυτη εξουσία των δικαστών να επιβάλλουν ποινές κατά τη δική τους εκτίμηση,
χωρίς δικλείδες ασφαλείας για τους διωκόμενους. Έτσι, έχουν καταγραφεί πάρα
πολλές περιπτώσεις αφάνταστης σκληρότητας, όπως της 17χρονης Lindsey Dills, που
καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξη επειδή πλαστογράφησε δύο επιταγές των
γονιών της, αξίας 40 και 60 δολαρίων, για να αγοράσει τις δόσεις της. «Οι
δικαστές έχουν σχεδόν απόλυτη ελευθερία να διαλέξουν ποιον θα δικάσουν, τι
είδους μεταχείριση θα του επιφυλάξουν, ποιον θα φυλακίσουν, για πόσο διάστημα
και πότε θα θεωρήσουν ότι η «θεραπεία» του έχει λήξει. Ο δικαστής είναι βασιλιάς
και... γιατρός», εξηγεί η Margaret Dooley-Sammuli, στέλεχος του εθνικού
οργανισμού «Συμμαχία για την πολιτική για τα ναρκωτικά».

«Βιώνουμε ένα
μεγάλο κοινωνικό πείραμα», γράφει ο συγγραφέας Μάρκ Μάουερ. «Καμία άλλη κοινωνία
στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχει κλείσει στις φυλακές τόσους πολλούς από τους
πολίτες της προκειμένου να θέσει υπό έλεγχο το έγκλημα».

Ψυχοπαθείς
και νοητικά καθυστερημένοι

Υπάρχει και μια
άλλη μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις φυλακές. Το
σύστημα, για να απαλλαγεί από τους νοητικά καθυστερημένους και ψυχικά ασθενείς
που έχουν αντικοινωνική συμπεριφορά επιλέγει να τους στέλνει στα κάτεργα, αντί
να τους περιορίζει σε ειδικές κλινικές και να τους υποβάλλει σε θεραπείες που
έχουν μεγάλο κόστος. Κι αυτό βέβαια, για τους φτωχούς, που οι οικογένειές τους
δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους φροντίσουν. Γι’ αυτό υπολογίζεται
ότι το 16% των φυλακισμένων που ανήκουν με ιατρική πιστοποίηση σ’ αυτή την
κατηγορία, δηλαδή περισσότεροι από 350 χιλιάδες, δεν αποτελούν παρά το μισό του
πραγματικού αριθμού των κρατουμένων με σοβαρή νοητική καθυστέρηση ή ψυχική
διαταραχή. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, πώς αυτοί οι άνθρωποι γίνονται θύματα
διαφόρων μορφών εκμετάλλευσης και κακοποίησης μέσα στις φυλακές από
συγκρατούμενους και σωφρονιστικούς υπαλλήλους.

«Η φυλακή
έχει γίνει μία απειλητική παρουσία στην κοινωνία μας σε μία έκταση χωρίς όμοιά
της στην ιστορία μας ή στην ιστορία οποιασδήποτε από τις άλλες βιομηχανικές
δημοκρατίες. Πέρα από τους μεγάλους πολέμους, ο μαζικός εγκλεισμός αποτελεί το
πιο μελετημένα εφαρμοσμένο κυβερνητικό κοινωνικό πρόγραμμα της εποχής μας».

Elliott
Currie

Μεταπολεμικά, η
Αμερική καθιερώθηκε ως το πρότυπο του καπιταλισμού. Ήταν μπροστά, στην
οικονομία, τη στρατιωτική ισχύ, τις επιστήμες, τις επικοινωνίες, τον αθλητισμό,
τη μαζική κουλτούρα κ.λπ. Η Αμερική προηγείτο και οι άλλοι ακολουθούσαν. Η
πορεία της έδειχνε το δρόμο για τους υπολοίπους. Αυτό που συνέβαινε στην Αμερική
σήμερα, θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα στους άλλους. Και όχι μόνο στις χώρες και
τους λαούς που ο αμερικανικός τρόπος οργάνωσης, ανάπτυξης, φιλοσοφίας και ζωής
επιβαλλόταν με τη δύναμη των όπλων. Συνέβαινε στις αναπτυγμένες χώρες που ανήκαν
στο δυτικό μπλόκο, αλλά και στις αναπτυσσόμενες που ακολουθούσαν εκούσια την
Αμερική ως την επικρατέστερη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Κάτι σαν κοινωνικός
δαρβινισμός. Μάλιστα, με την κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ, το 1990, η
εξέλιξη αυτή έγινε μονόδρομος στη Δύση και τη σφαίρα επιρροής της.

Με διαρκώς
επιταχυνόμενο ρυθμό, καθώς τα πάντα παραδίδονται στις αγορές και καταργούνται
όλες οι δικλείδες ασφαλείας, επιταχύνεται η εγκατάλειψη των κοινωνικών δικτύων
και ο ατομισμός σαρώνει κάθε μορφή συλλογικότητας. Θεός είναι το κέρδος και ο
σώζων εαυτόν σωθήτω. Ήδη, στην Ευρώπη, βιώνουμε τις συνέπειες της διάδοσης αυτής
της εξ Αμερικής ορμώμενης αποσάρθρωσης που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός,
παγκοσμιοποίηση, απελευθέρωση των αγορών κ.λπ. Αλλά η Αμερική εξακολουθεί να
πρωτοστατεί.

Έκφραση αυτής
της πρωτοκαθεδρίας είναι και η ένταση και επέκταση των διαχωρισμών της
αμερικανικής κοινωνίας σε πλούσιους και φτωχούς, λευκούς και έγχρωμους,
συντηρητικούς και δημοκρατικούς, υπηκόους και μετανάστες, ένοπλους και άοπλους,
μορφωμένους και αμόρφωτους, νέους και γέρους, νομοταγείς και παραβατικούς κ.λπ.
Σε καμία άλλη από τις προηγμένες δυτικές χώρες οι διαχωρισμοί αυτοί δεν έχουν το
βάθος και τη σημασία που έχουν στην Αμερική, παρόλο που διεισδύουν ορμητικά στις
ευρωπαϊκές χώρες με την ισχυροποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, τη συρρίκνωση
του κοινωνικού κράτους, την επιστροφή του ρατσισμού κ.λπ.. Επίσης, σύμφυτη αυτών
των πολιτικών είναι και η στροφή των Ευρωπαίων στους πολέμους και τις
νεοαποικιοκρατικές επεμβάσεις.

Συνέπεια αυτής
της καπιταλιστικής τροπής είναι και η γιγάντωση του αστυνομικού, δικαστικού και
σωφρονιστικού συστήματος σε διαπλοκή με τη βιομηχανία, τις τράπεζες και τα
χρηματιστήρια. Η επιδίωξη του κέρδους μέσα από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης
δυστυχίας και την αξιοποίηση της γεωμετρικά αυξανόμενης ανισότητας μεταξύ των
διαφόρων κοινωνικών ομάδων, νομιμοποιείται και επιβάλλεται. Σταδιακά, και βάσει
σχεδίου, οι φυλακισμένοι μεταβάλλονται σε πράγματα, res.

Έτσι, η
συγκεκριμένη εξέλιξη του καπιταλισμού εξηγεί πώς, στις ΗΠΑ, οι 385 χιλιάδες
φυλακισμένοι του 1975 αυξήθηκαν σε δύο εκατομμύρια τριακόσιες χιλιάδες το 2010,
και οι φυλακές έφτασαν τις 5.069! Εξηγεί επίσης, πώς το κράτος και οι
πολιτειακές αρχές ενθαρρύνουν την ιδιωτικοποίηση των σωφρονιστικών καταστημάτων
με σκοπό το κέρδος. Και πώς όλα αυτά είναι αλληλένδετα.

Το μέγεθος της
διαπλοκής φαίνεται και από το γεγονός ότι ο διατελέσας αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ
Τσέινι, γνωστό φιλοπόλεμο «γεράκι», έχει μετοχές της εταιρίας φυλακών GEO Group
(πρώην Wackenhut Corrections Corporation)!

Φυλακές των
φτωχών για να κερδίζουν οι πλούσιοι

Η έλλειψη
στέγης, η ανεργία, η εξάρτηση από ναρκωτικά, οι ψυχικές ασθένειες και ο
αναλφαβητισμός είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που εξαφανίζονται από τη
δημόσια οπτική όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις που παλεύουν μ’ αυτά εκτοπίζονται σε
κλουβιά...

Αλλά οι φυλακές
δεν εξαφανίζουν τα προβλήματα, εξαφανίζουν τις ανθρώπινες υπάρξεις. Και η
πρακτική τού να εξαφανίζεις τεράστιους αριθμούς ανθρώπων από φτωχές,
μεταναστευτικές και φυλετικά περιθωριοποιημένες κοινότητες, έχει γίνει στην
κυριολεξία μεγάλη οικονομική επιχείρηση...

Οι φυλακές
αποκτούν μεγάλη σημασία για την αμερικανική οικονομία. Εάν η αντίληψη για ποινές
σαν πηγή μεγάλων κερδών είναι από μόνη της ενοχλητική, τότε η στρατηγική
εξάρτηση από ρατσιστικές δομές και ιδεολογίες που καθιστά τη μαζική τιμωρία
θελκτική και κερδοφόρα είναι ακόμα πιο στενάχωρη.

Άντζελα
Ντέιβις

Όλο και πιο
συχνά βρίσκεις σε άρθρα, μελέτες και ομιλίες την περίφημη
διαπίστωση/προειδοποίηση του προέδρου Αϊζενχάουερ ότι αποτελεί μεγάλο κίνδυνο
για την Αμερική η δημιουργία ενός πελώριου και εκτεταμένου στρατιωτικο-βιομηχανικού
συμπλέγματος που θα αλλοιώσει το δημοκρατικό πολίτευμα, θα καταβροχθίσει την
πολιτική, θα γεννάει πολέμους και τελικά θα οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία.

Σήμερα, μισό
αιώνα από τότε που έκανε αυτή την επισήμανση όχι κάποιος τυχαίος, αλλά ένας
ένδοξος στρατηγός και μάλιστα με την ιδιότητα του προέδρου των ΗΠΑ, η κυριαρχία
του στρατιωτικοβιομηχανικού μπλοκ στην πολιτική και οικονομική ζωή της Αμερικής
είναι γεγονός, έχοντας εντωμεταξύ αποκτήσει όχι μόνο γερές ρίζες, αλλά και
μεγάλες προεκτάσεις. Το σύμπλεγμα πλέον περιλαμβάνει τα μεγάλα ΜΜΕ, που ανήκουν
σε εταιρίες κολοσσούς που κατασκευάζουν και εμπορεύονται οπλικά συστήματα ή
συνεργάζονται μ’ αυτές. Επίσης, διασυνδέεται με το δικαστικό-σωφρονιστικό
σύμπλεγμα που διαχειρίζεται την απονομή δικαιοσύνης στις ΗΠΑ, δηλαδή τα
δικαστήρια και τις φυλακές. Η σχέση αυτή εξελίσσεται με την ιδιωτικοποίηση των
φυλακών και την ένταξή τους στο χρηματιστήριο. Εδώ και λίγα χρόνια, μεγάλες
εταιρίες χτίζουν ιδιωτικές φυλακές ή εξαγοράζουν δημόσιες και τις μετατρέπουν σε
κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Αποσπούν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια από τα κρατικά
κονδύλια και έχουν το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την εργασία των φυλακισμένων
χωρίς τους όρους και τους περιορισμούς που ορίζουν οι νόμοι και οι συμβάσεις για
τους Αμερικανούς εργαζόμενους.

Κατασκευή
φυλακών και φυλακισμένων

Το κράτος και οι
πολιτείες πληρώνουν τις εταιρίες με το κεφάλι, γι’ αυτό οι εταιρίες επιδιώκουν
να αυξάνονται οι φυλακίσεις, να επιβάλλονται μεγαλύτερες ποινές και να
παρατείνεται όσο το δυνατόν περισσότερο η παραμονή των φυλακισμένων στα
«καταστήματά» τους.

Οι καταχρεωμένες
πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια, κόβουν κονδύλια από την εκπαίδευση και τα
κοινωνικά προγράμματα για τους φτωχότερους και ασθενέστερους και ανεβάζουν τους
προϋπολογισμούς για τις φυλακές, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης σ’ αυτές συνεχώς
χειροτερεύουν. Αντί να ξοδεύονται τα χρήματα για την επίλυση των προβλημάτων που
προκαλούν την εγκληματικότητα, ξοδεύονται για τον εγκλεισμό των ανθρώπων. Ενώ
περικόπτονται τα κονδύλια για την εκπαίδευση, αυξάνονται οι φυλακές. Στην
Πενσιλβάνια, κάθε κρατούμενος κοστίζει ετησίως 32 χιλιάδες δολάρια στην
πολιτεία, ενώ το πλήρες κόστος σπουδών στο πανεπιστήμιο κοστίζει 20 χιλιάδες
δολάρια!

Οι εταιρίες
προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να αυξήσουν τα κέρδη τους
εφαρμόζουν διάφορες βρώμικες πρακτικές, όχι απαραιτήτως παράνομες σε μια χώρα
που όλα είναι εκμεταλλεύσιμα, ακόμα και η ανθρώπινη δυστυχία.

Τα ισχυρά λόμπι
των εταιριών πιέζουν τους πολιτικούς για συνεχή αυστηροποίηση των ποινών ακόμα
και για τα πιο μικρά αδικήματα ώστε οι κρατούμενοι να μένουν για μεγαλύτερα
χρονικά διαστήματα μέσα. Επίσης, συστηματικά καλλιεργούν το φόβο στους πολίτες
για την εγκληματικότητα, με εκπομπές στην τηλεόραση, άρθρα στις εφημερίδες,
διαφημιστικά μηνύματα στο ραδιόφωνο, το δρόμο και την τηλεόραση κ.λπ.,
προκειμένου οι φοβισμένοι να υποστηρίζουν την επέκταση των φυλακών, αλλά και την
επιβολή βαρύτερων ποινών. Με δεδομένο ότι στις ΗΠΑ, οι τοπικοί δικαστές και
εισαγγελείς εκλέγονται με λαϊκή ψήφο, η πίεση που ασκείται από τις οργανωμένες
ομάδες και τα λόμπι στους τοπικούς δικαστές να επιβάλλουν βαριές ποινές στους
κατηγορούμενους και να απορρίπτουν τις αιτήσεις αποφυλάκισης, είναι πολύ μεγάλη
και καθοριστική.

Κέρδη με το
κεφάλι

Είναι
χαρακτηριστικό ότι οι προτάσεις νόμου, που περιλήφθηκαν σε δημοψηφίσματα, για
την ελάφρυνση των ποινών που αφορούν τη χρήση μαλακών ναρκωτικών δεν πέρασαν σε
ορισμένες πολιτείες, γιατί οι εταιρίες που εκμεταλλεύονται φυλακές, αλλά και
άλλα λόμπι που σχετίζονται με το σωφρονιστικό σύστημα, όπως οι ενώσεις
εισαγγελέων, σύλλογοι υπαλλήλων των φυλακών, εταιρίες που προμηθεύουν τις
φυλακές κ.ά., ξόδεψαν πολλά χρήματα για να επηρεάσουν το εκλογικό σώμα.

Οι εταιρίες
έχουν στόχο να παίρνουν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο από το ετήσιο μπάτζετ του
κράτους που ανέρχεται στα 70 δισεκατομμύρια δολάρια για τις φυλακές. Επίσης, οι
εταιρίες υποχρεώνουν τους φυλακισμένους να δουλεύουν μέσα στις φυλακές με πολύ
χαμηλές αμοιβές, ανασφάλιστοι, χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, αφού οι εταιρίες
δεν δεσμεύονται από τις συλλογικές συμβάσεις που υπάρχουν κατά κλάδο, κάτι το
οποίο ενθαρρύνουν και ενισχύουν οι ρεπουμπλικανοί κυβερνήτες πολλών πολιτειών
που έχουν ξεκινήσει κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των σωματείων με στόχο την
κατάργηση των εργασιακών συμβάσεων μέχρι την πλήρη εξάλειψη της οργάνωσης των
εργαζομένων. Ο πολλαπλασιασμός των ιδιωτικών φυλακών και των φυλακισμένων που
δουλεύουν με υποτυπώδεις μισθούς και χωρίς κανένα άλλο δικαίωμα, εξυπηρετεί την
γενικευμένη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Είναι δε
χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν μ’ αυτούς τους
όρους, γιατί το σύστημα τους τιμωρεί εάν εναντιωθούν. Από τη συμπεριφορά τους
εξαρτάται, π.χ., η πιθανότητα να γίνει δεκτό το αίτημά τους για απόλυση υπό
όρους. Επειδή δε στην Αμερική υπάρχει το σύστημα των αορίστων ποινών, δηλαδή ο
δικαστής μπορεί να σου επιβάλλει ποινή από 10 έως 20 χρόνια, εξαρτώντας το χρόνο
εγκλεισμού σου από τη συμπεριφορά σου μέσα στη φυλακή, είναι ξεκάθαρο τι
παιχνίδια παίζονται σε βάρος αυτών των κρατουμένων, αφού ο χρόνος παραμονής τους
στη φυλακή εξαρτάται από τις επιτροπές κρίσεων που βρίσκονται κάτω από τον
έλεγχο της πολιτείας, των δικαστών, των διευθυντών των φυλακών και των εταιριών.
Έτσι, ο φυλακισμένος αναγκάζεται να συμμορφωθεί με τους όρους εργασίας που
επιβάλλουν οι εταιρίες που εκμεταλλεύονται τις φυλακές. Ουσιαστικά, πρόκειται
για επιστροφή στις χειρότερες μορφές δουλείας.

Τεράστια
κυκλώματα

Το κύκλωμα που
επωφελείται από την ιδιωτικοποίηση των φυλακών είναι πολύ μεγάλο και
περιλαμβάνει τέσσερις βασικές κατηγορίες επιχειρήσεων: στην πρώτη ανήκουν οι
εταιρίες που εκμεταλλεύονται τις φυλακές, με επικεφαλής την Corrections
Corporation of America που έχει 70 φυλακές στο δυναμικό της! Στη δεύτερη, οι
χρηματοδότες-επενδυτές, όπως η Merrill Lynch. Στην τρίτη, οι εταιρίες που
κατασκευάζουν, εξοπλίζουν και προμηθεύουν τις φυλακές με κάθε είδους προϊόντα
και υπηρεσίες, όπως οι HDR Architecture, Global Tex, Cooper Lighting, US Medical
Group, MCI κ.ά.. Και στην τέταρτη, οι εταιρίες που χρησιμοποιούν την εργασία των
φυλακισμένων για να παράγουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους, όπως οι IBM,
Motorola, Compaq, Texas Instruments, Microsoft, Boeing, Revlon, Pierre Cardin,
Starbucks και πολλές άλλες.

Οι φυλακισμένοι
συναρμολογούν υπολογιστές, ελέγχουν συσκευασίες, ράβουν ρούχα, φτιάχνουν καπέλα,
καθαρίζουν μπουκάλια και... γίνονται πειραματόζωα με τις αλλαγές που προωθούν οι
βιοφαρμακευτικές βιομηχανίες στη νομοθεσία, η οποία από τα τέλη της δεκαετίας
του ’70 είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιούνται οι φυλακισμένοι για πειράματα.

Μάλιστα, είναι
τέτοιος ο εκφυλισμός των συναλλακτικών ηθών και της κοινωνικής συνείδησης, που
οι εμπλεκόμενες εταιρίες προβάλλουν τις φυλακές-επιχειρήσεις, τις υπηρεσίες που
προσφέρουν και τα προϊόντα που παράγονται σ’ αυτές, με ραδιοφωνικά και
τηλεοπτικά σποτ, καταχωρήσεις στις εφημερίδες και διαφημιστικά ταμπλό στους
δρόμους!

Επίσης, οι
εταιρίες φυλακών εξάγουν κρατούμενους από πολιτεία σε πολιτεία, προκειμένου να
μειώσουν τις δαπάνες λειτουργίας τους, να χρησιμοποιήσουν τους φυλακισμένους σε
περιοχές που υπάρχουν πρόσθετα κέρδη από την εκμετάλλευσή τους και να
ξαλαφρώσουν ορισμένες πολιτείες από υπερβολική συσσώρευση κρατουμένων. Από την
Καλιφόρνια μετέφεραν ήδη τέσσερις χιλιάδες φυλακισμένους (ακολουθούν άλλες οκτώ
χιλιάδες) σε άλλες πολιτείες, αδιαφορώντας βεβαίως για τα αξεπέραστα προβλήματα
που δημιουργούν στην επικοινωνία των κρατουμένων με τις οικογένειές τους, τους
δικηγόρους τους κ.λπ.

Οι φυλακισμένοι
λογίζονται πια σαν εμπόρευμα.

Όταν στη
Γερμανία έριξαν τα στελέχη της RAF στα «λευκά κελιά» για να τα αποτελειώσουν,
στην Ευρώπη τουλάχιστον υπήρξαν σοβαρές αντιδράσεις. Και στην Τουρκία, οι
κρατούμενοι στην απομόνωση αντιστάθηκαν. Αντιθέτως, αυτό που συμβαίνει στις
αμερικανικές φυλακές αμφισβητείται μόνο από μία μικρή μειοψηφία διανοουμένων και
δημοκρατικών πολιτών που προσπαθούν να αρθρώσουν λέξη κάτω από το βάρος μιας
κοινωνίας που πλειοψηφικά συναινεί στη βαρβαρότητα, όντας η ίδια χειραγωγημένη
από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ.

Στις ΗΠΑ, τα
«λευκά κελιά» δεν αποτελούν εξαίρεση. Όχι μόνο λειτουργούν και βασιλεύουν σαν
τμήμα κάθε φυλακής, αλλά αποτελούν τα ίδια ξεχωριστές φυλακές όπου όλα τα κελιά
είναι «λευκά». Είναι οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, οι Supermax, που αυξάνονται
και πληθύνονται και στις οποίες θάβονται όλοι εκείνοι που το αμερικανικό σύστημα
απονομής της δικαιοσύνης θέλει να εξαφανίσει από προσώπου γης, και μάλιστα με
τρόπο τιμωρητικό ακραίας σκληρότητας. Και τέτοιοι άνθρωποι στις ΗΠΑ είναι
εκείνοι που έχουν τελέσει ειδεχθή εγκλήματα, αλλά επιπλέον και όσοι θεωρούνται
απείθαρχοι. Δηλαδή, στις φυλακές αυτές εγκλείονται οι πάσης φύσεως «εχθροί» του
συστήματος. Αυτοί που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αμφισβητούν τη νομιμότητα του
συστήματος, συχνά ακόμα και με ειρηνικό τρόπο, και αυτοί που η εξουσία
χαρακτηρίζει εχθρούς για πολιτικούς λόγους.

Φυλακές
υψίστης ασφαλείας

Στις Supermax,
οι κρατούμενοι είναι απομονωμένοι σε ένα μικρό κελί και δεν έχουν οποιαδήποτε
επαφή με άλλους ανθρώπους, ούτε συγγενείς, ούτε συγκρατούμενους, ούτε καν
φύλακες. 23 ώρες το εικοσιτετράωρο είναι εγκλεισμένοι στο κελί τους χωρίς να
ακούν ούτε ήχους. Το φαγητό τους σερβίρεται μέσα από μια υποδοχή και ο δίσκος
επιστρέφεται με τον ίδιο τρόπο. Οι κρατούμενοι έχουν δικαίωμα να αυλιστούν μόνοι
τους σε ένα άλλο περίκλειστο χώρο για μία ώρα ημερησίως και τους επιτρέπεται ένα
ντους τη βδομάδα. Πολλές έρευνες, που δεν λαμβάνονται υπόψη από το
δικαστικό-σωφρονιστικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και την κεντρική ή τοπική πολιτική
εξουσία, δείχνουν ότι πολλοί κρατούμενοι σ’ αυτές τις φυλακές μέσα σε σύντομο
χρονικό διάστημα τρελαίνονται. Ή αποτρελαίνονται αν ανήκουν στη μεγάλη κατηγορία
των ψυχικά ασθενών ή πνευματικά καθυστερημένων που εγκλείονται σκόπιμα σ’ αυτές
τις φυλακές για να σαπίσουν στην απομόνωση ως άχρηστοι στην καθωσπρέπει
κοινωνία. Οι στατιστικές επίσης δείχνουν ότι η πλειοψηφία των εγκλεισμένων στις
Supermax είναι μαύροι.

«Οι ΗΠΑ
φυλακίζουν περισσότερους μαύρους από τη Νότια Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ»,
επισημαίνει ο πολιτικός κρατούμενος δημοσιογράφος και ακτιβιστής Mumia Abu-Jamal,
που βρίσκεται στην πτέρυγα των μελλοθανάτων στις φυλακές της Πενσιλβάνια εδώ και
16 χρόνια.

Φυλακισμένοι
έχουν κατά καιρούς προσπαθήσει με όλα τα νόμιμα μέσα να ξεφύγουν από την
εξοντωτική απομόνωση στις Supermax, αλλά χωρίς αποτέλεσμα αφού αυτού του τύπου
οι φυλακές αυξήθηκαν. Ορισμένοι κατέφυγαν σε απεγνωσμένες ενέργειες για να
τραβήξουν την προσοχή του κόσμου ή των αρχών. Πολλοί, για παράδειγμα, αρνούνται
να επιστρέψουν τους δίσκους φαγητού, μόνο και μόνο για να δουν άνθρωπο
αναγκάζοντας τους φύλακες να μπουν μέσα! Άλλοι, πλημμυρίζουν το κελί τους με
νερό ή το λερώνουν με περιττώματα! Ορισμένοι κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας και
άλλοι απεργίες πείνας. Στην πολιτειακή φυλακή του Οχάιο, φέτος, τέσσερις
κρατούμενοι έκαναν απεργία πείνας ζητώντας να μεταφερθούν στην πτέρυγα των
μελλοθανάτων από τα κελιά της απόλυτης απομόνωσης όπου κρατούνται επί 17 χρόνια,
ως επικεφαλής της εξέγερσης των κρατουμένων στη φυλακή Lucasville, το 1993! Όπως
δήλωσε στην Amy Goodman, στο Democracy Now!, ο ακτιβιστής δικηγόρος και
ιστορικός Staughton Lynd, οι συνθήκες στην πτέρυγα μελλοθανάτων είναι
«καλύτερες» απ’ ότι στην απομόνωση της Supermax, αλλά οι αρμόδιοι δεν άφησαν
καμία αμφιβολία ότι σκοπός τους είναι να σκοτώσουν αργά και βασανιστικά τους
κρατούμενους που τόλμησαν να ξεσηκωθούν εναντίον της αρχής. Ας σημειωθεί ότι το
Οχάιο είναι η δεύτερη σε εκτελέσεις πολιτεία μετά το Τέξας.

Αντίσταση από
μέσα

Πέρσι, στις
φυλακές της πολιτείας της Γεωργίας, πολλοί φυλακισμένοι αποφάσισαν να
σταματήσουν να βγαίνουν από τα κελιά τους, έστω για τη μία ώρα που δικαιούνται,
αν δεν βελτιωθούν οι όροι κράτησής τους. Οι αρχές πολλές φορές βασανίζουν τους
κρατούμενους, τους υποχρεώνουν να εργάζονται χωρίς αμοιβή, δεν τους παρέχουν
κανένα από τα προβλεπόμενα προγράμματα σωματικής άσκησης, επιμόρφωσης και
εξειδίκευσης, και δυσκολεύουν πολύ την επικοινωνία τους με τους συνηγόρους και
τις οικογένειές τους είτε μεταφέροντάς τους σε απομακρυσμένες φυλακές είτε
επιβάλλοντας πανάκριβα τέλη τηλεφωνικής επικοινωνίας.

Σε μία πολύ
σπάνια περίπτωση, με μία μικροσκοπική κάμερα που έφτασε στα χέρια του, και δεν
είναι γνωστό με ποιο τίμημα, ο Omar Broadway, κλεισμένος επτά χρόνια στην
απομόνωση, κατέγραψε φάσεις από τις συμπεριφορές των φυλάκων σε ένα σωφρονιστικό
κατάστημα της Νέας Υερσέης. Κάποιοι κρατούμενοι που αρνούνται να γυρίσουν στα
κελιά τους δέχονται επίθεση από πάνοπλους φύλακες με γκλομπ και δακρυγόνα,
ακινητοποιούνται στο πάτωμα και κακοποιούνται. Οι εικόνες είναι συγκλονιστικές,
αν και κακογυρισμένες, και δεν έχουν καμία σχέση με δύο ντοκιμαντέρ του National
Geographic και του MSNBC για τις φυλακές Supermax που φιλτραρίστηκαν από τις
αρμόδιες αρχές προτού προβληθούν. Αντιθέτως, το αλογόκριτο ντοκουμέντο του Omar
δεν προβλήθηκε από κανένα κανάλι, ούτε από την εκπομπή της Όπρα Γουίνφρι όπου
εστάλη, αναγκάζοντας τη μητέρα του βαρυποινίτη να προσπαθεί να το διαδώσει
πουλώντας DVD στους δρόμους και τις πλατείες.

Επιστροφή στη
βαρβαρότητα

Όπως γράφει ο
Stephen F. Eisenman, στο περιοδικό Monthly Review, το καθεστώς των φυλακών
υψίστης ασφαλείας και απομόνωσης πρωτοεμφανίστηκε στις ΗΠΑ με μία φυλακή αυτού
του είδους στη Φιλαδέλφεια, το 1829. Οι κρατούμενοι, ακόμα κι όταν έβγαιναν για
λίγο από το κελί τους, φορούσαν κουκούλες για να μην βλέπουν τίποτα και κανένα.
Το 1831, ο Alexis de Tocqueville, συγγραφέας μεταξύ άλλων του κλασικού έργου «Η
δημοκρατία στην Αμερική», έγραφε ότι «η απομόνωση χωρίς απασχόληση δοκιμάστηκε
και οι φυλακισμένοι που δεν τρελάθηκαν ή δεν πέθαναν από απόγνωση, επιστρέψανε
στην κοινωνία μόνο για να πραγματοποιήσουν νέα εγκλήματα». Διαπιστώνοντας την
αποτυχία του, το είδος καταργήθηκε, αλλά επιστρέφει δριμύτερο από τα τέλη της
δεκαετίας του 1970, την εποχή με τη μεγαλύτερη στην ιστορία επέκταση του δικτύου
των φυλακών. Το γεγονός συνδέεται με την ριζοσπαστικοποίηση των κινημάτων για τα
πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Μέσα σε λίγα χρόνια κατασκευάστηκαν και
λειτούργησαν δύο δωδεκάδες Supermax σε όλη τη χώρα.

Στην Αμερική,
ακτιβιστές και κοινωνικές οργανώσεις προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή
γνώμη γνωστοποιώντας τι συμβαίνει και να εξαναγκάσουν τις τοπικές και
ομοσπονδιακές αρχές να καταργήσουν αυτές τις φυλακές. Με μία εκστρατεία που
ονομάζεται Stopmax, δεκάδες οργανώσεις και κινήσεις πολιτών στις ΗΠΑ, που
συσπειρώνουν καλλιτέχνες, συγγραφείς, ακαδημαϊκούς, φοιτητές, δικηγόρους, πρώην
κρατούμενους και συγγενείς κρατουμένων, αγωνίζονται για την κατάργηση των
φυλακών Supermax. Ήδη, σε ορισμένες πολιτείες, οι προσφυγές της παναμερικανικής
ένωσης για τα πολιτικά δικαιώματα (UCLA) έχουν επιφέρει σημαντικές τροποποιήσεις
στη λειτουργία τους και έχουν μειώσει τον αριθμό των εγκλεισμένων σ’ αυτές
αλλάζοντας τα κριτήρια επιλογής.

Επίσης, η
Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, η Επιτροπή κατά των Βασανιστηρίων, το
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την
Παρεμπόδιση των Βασανιστηρίων, μεταξύ άλλων, έχουν αποφανθεί ότι αυτή η μορφή
εγκλεισμού είναι αντίθετη με τις αρχές των ευνομούμενων δημοκρατικών καθεστώτων.

Δυστυχώς, υπό
τις παρούσες συνθήκες, μόνο η οικονομική κρίση και οι υποχρεωτικές περικοπές των
δημοσίων δαπανών, μπορούν άμεσα να επιφέρουν σημαντικές μειώσεις στον αριθμό των
κρατουμένων στις ΗΠΑ, που επί της ουσίας είναι ένα έθνος-φυλακή.

Οι τρεις
«στόχοι» είναι «δείγματα» μιας συστηματικής πολιτικής εξόντωσης κάθε πολίτη που
μπαίνει εμπόδιο στα εγκλήματα που διαπράττει το αμερικανικό κράτος.

Στόχος 1:
ένας Ινδιάνος ακτιβιστής

Το καλοκαίρι του
1975, δύο πράκτορες του FBI σκοτώθηκαν σε ανταλλαγή πυροβολισμών σε ένα
καταυλισμό Ινδιάνων στη Νότια Ντακότα, όπου είχαν εισέλθει παρ’ όλο που η
αστυνομία του καταυλισμού τούς είχε προειδοποιήσει να μην αποπειραθούν να μπουν
στο χώρο του Αμερικάνικου Ινδιάνικου Κινήματος (ΑΙΜ).

Από τους τρεις
Ινδιάνους που κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία των πρακτόρων, οι δύο συνελήφθησαν
και αθωώθηκαν από το δικαστήριο στη βάση της αυτοάμυνας που προβλέπεται από το
νόμο εφ’ όσον οι αστυνομικοί μπήκαν σε κλειστό χώρο χωρίς ένταλμα και κρατούσαν
όπλα. Ο τρίτος, έχοντας διαφύγει μαζί με μία ντουζίνα Ινδιάνους κατά τη διάρκεια
της πολιορκίας του καταυλισμού από εκατοντάδες πράκτορες, αστυνομικούς,
στρατιώτες της εθνικής φρουράς και κυνηγούς κεφαλών, συνελήφθη ένα χρόνο
αργότερα στον Καναδά και εκδόθηκε στις ΗΠΑ. Δικάστηκε μόνος του και ενώ όλοι
υπολόγιζαν ότι θα είχε την ίδια τύχη με τους άλλους δύο, αφού αντιμετώπιζε τις
ίδιες κατηγορίες, ο δικαστής τού απαγόρευσε να χρησιμοποιήσει τα ίδια
αποδεικτικά στοιχεία με συνέπεια να καταδικαστεί σε δύο φορές ισόβια. Ο βασικός
μάρτυρας κατηγορίας ήταν ένας αλκοολικός που είχε καταδικαστεί για ψευδορκία.
Εκείνη τη μέρα ήταν πολλοί οι Ινδιάνοι που είχαν πυροβολήσει και δεν υπήρχαν
βαλιστικά στοιχεία που να συνδέουν τον Leonard Peltier με τους φόνους, εντούτοις
επικράτησε η βούληση του FBI για μία παραδειγματική καταδίκη.

Το βιβλίο «Στο
πνεύμα του Τρελού Αλόγου» (εκδ. Viking) που έγραψε ο o Peter Matthiessen για το
συμβάν στον καταυλισμό, με πολλά στοιχεία που ενίσχυαν την αθωότητα του Peltier,
εμποδίστηκε να κυκλοφορήσει επί οκτώ χρόνια από το FBI. Το 2001, ο συγγραφέας
παρέδωσε ιδιοχείρως το βιβλίο του στον Μπιλ Κλίντον με την ελπίδα να
συμπεριληφθεί ο Peltier στους καταδίκους που λαμβάνουν χάρη από τον πρόεδρο στη
λήξη της θητείας του, όπως είθισται. Όμως, με παρεμβάσεις του λόμπι του FBI, της
ένωσης των συνταξιούχων πρακτόρων και της κίνησης για να μη δοθεί αναστολή στον
Ινδιάνο, το αίτημα που είχε υποστηριχθεί από διακεκριμένους πολίτες δεν έγινε
δεκτό από τον Πρόεδρο.

Η εν ψυχρώ
δολοφονία ενός νεαρού Ινδιάνου στον καταυλισμό από ένα ελεύθερο σκοπευτή δεν
ερευνήθηκε ποτέ. Ήταν μόνο Ινδιάνος, κοκκινομούρης. Και ο ένας από τους δύο
Ινδιάνους που είχαν αθωωθεί, αλλά είχε δηλώσει ότι αυτός είχε πυροβολήσει τους
πράκτορες, βρέθηκε νεκρός μετά από ένα πολύ αλλόκοτο ατύχημα που μυρίζει
εκτέλεση.

Το 2009, οι
πιθανότητες για αποφυλάκιση του Peltier είχαν ενισχυθεί από ένα νόμο του 2005
που καθιστά υποχρεωτική την αποφυλάκιση μετά από 30 χρόνια πίσω από τα κάγκελα.
Όμως, η Επιτροπή για τις Αποφυλακίσεις απέρριψε την αίτηση επικαλούμενη τη
σοβαρότητα του εγκλήματος. Από δω και πέρα, ο Peltier έχει δικαίωμα να υποβάλλει
νέα αίτηση το 2024, όταν θα είναι πια 80 ετών και θα έχει συμπληρώσει 48 χρόνια
στη φυλακή! Το μήνυμα ότι όποιος τα βάζει με το FBI πρέπει να σαπίσει στη
φυλακή, είχε για άλλη μια φορά νικήσει τη δικαιοσύνη!

(Τα στοιχεία
είναι από το New York Review of Books, 2.12.2009)

Στόχος 2: Μία
συνήγορος υπεράσπισης

Στις 15 Ιουλίου
2010, στη Νέα Υόρκη, η Lynne Stewart καταδικάστηκε σε κάθειρξη δέκα ετών.
«Ολόκληρη η ισχύς του αμερικανικού συστήματος «δικαιοσύνης» έπεσε πάνω σε ένα
αθώο πολιτικό κρατούμενο, την επί τριάντα χρόνια υπερασπίστρια των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και ριζοσπαστική πολιτική ακτιβίστρια Lynne Stewart», έγραψε
συγκλονισμένος ο Jeff Mackler.

Η Lynne Stewart
έμπαινε πάντα στο μάτι του αμερικανικού κράτους, γιατί αναλάμβανε να
υπερασπιστεί στα δικαστήρια, μόνη της ή μαζί με άλλους σημαντικούς δικηγόρους
όπως ο William Kunstler, κυρίως ανθρώπους που διώκονταν για τις πολιτικές τους
πεποιθήσεις. Φαίνεται ότι αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση του τυφλού σεΐχη Omar
Abdel Rachman, στον οποίο φόρτωσαν χωρίς αποδεικτικά στοιχεία συνέργεια στο
σχέδιο ανατίναξης του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, με τις «ευκολίες» που παρέχει
ο «Πατριωτικός Νόμος» που ψηφίστηκε μετά την 9η Σεπτεμβρίου, η Stewart είχε
πλέον στοχοποιηθεί. Για μία δήλωσή της στο πρακτορείο Ρόιτερς, ασκήθηκε δίωξη
εναντίον της για παραβίαση της συμφωνίας σιωπής βάσει της οποίας της επετράπη
μετά από πολλές κωλυσιεργίες η επαφή με τον πελάτη της. Παρ’ όλο που προσέτρεξαν
πολλοί διακεκριμένοι φορείς και πολίτες, όπως ο τέως υπουργός Δικαιοσύνης των
ΗΠΑ Ramsey Clark, να υπερασπιστούν όχι μόνο την Stewart, αλλά και τα δικαιώματα
των συνηγόρων να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και των κατηγορουμένων να
κρίνονται δίκαια, το δικαστήριο καταδίκασε την Stewart σε φυλάκιση 28 μηνών.
Αλλά το εξοντωτικό κράτος δεν ικανοποιήθηκε. Οι δημόσιοι κατήγοροι ζήτησαν από
τον δικαστή να ξαναδικάσει την Stewart προτείνοντας μάλιστα να της επιβληθεί
ποινή 15 έως 30 ετών!

Ο δικαστής
ισχυριζόμενος ότι η Stewart έδειξε ότι θεωρεί ελαφριά την αρχική ποινή μιλώντας
σε δύο χιλιάδες συμπαραστάτες που είχαν μαζευτεί έξω από το δικαστικό μέγαρο,
αποφάσισε να μετατρέψει την 28μηνη φυλάκιση σε δεκαετή κάθειρξη!

Έτσι, τώρα, η
70χρονη δικηγόρος, διαβητική και σε φάση ανάρρωσης από καρκίνο του μαστού, θα
πεθάνει μέσα στη φυλακή!

«Το κουράγιο
αποτελεί μία σπάνια ποιότητα στην καπιταλιστική δικαιοσύνη», καταλήγει ο Mackler.
«Για κάθε παρεκκλίνουσα απόφαση, συνήθως κάτω από την επίδραση κάποιων αλλαγών
στο πολιτικό κλίμα που διαμορφώνεται από την άνοδο των μαζικών κοινωνικών
κινημάτων διαμαρτυρίας, υπάρχουν χιλιάδες διορισμένοι με πολιτικά κριτήρια που
επικυρώνουν το στάτους κβο, συμπεριλαμβάνοντας την τιμωρία όλων εκείνων που
παλεύουν αμφισβητώντας τα καπιταλιστικά προνόμια και την εξουσία. Μπορούμε μόνο
να ελπίζουμε ότι ο αέρας της αλλαγής που διεγείρει τις συνειδήσεις εκατομμυρίων
ανθρώπων, σήμερα, μέσα στο πλαίσιο ενός καπιταλισμού σε οικονομική και ηθική
κρίση, θα κρατήσει ζωντανό το κίνημα για την απελευθέρωσή της.»

Στόχος 3:
Ένας στρατιώτης με συνείδηση

Μετά από
πολύμηνη απομόνωσή του σε φυλακές υψίστης ασφαλείας σε ναυτική βάση στη
Βιρτζίνια, ο στρατιώτης Bradley Manning αντιμετωπίζει κατηγορίες που επισύρουν
ακόμα και την ποινή του θανάτου. Το «έγκλημά» του είναι ότι παρέδωσε στο
Wikileaks στοιχεία που αποκαλύπτουν την χωρίς εισαγωγικά εγκληματική δράση των
ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που είχε κάνει ο Ντάνιελ
Έλσμπεργκ με τα «Έγγραφα του Πενταγώνου» που αποκάλυπταν την τραγική
πραγματικότητα του πολέμου στο Βιετνάμ επί θητείας Νίξον. Φαίνεται, όμως, ότι
σήμερα το αμερικανικό κράτος έχει φασιστικοποιηθεί σε σημείο που ο κάθε
Έλσμπεργκ κινδυνεύει να σαπίσει σε φυλακές υψίστης ασφαλείας ή να οδηγηθεί σε
θάλαμο αερίων. Σύμφωνα με δηλώσεις της αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, το
Wikileaks ταυτίζεται με «εχθρό της Αμερικής», και ο Manning διώκεται με το άρθρο
104 του στρατιωτικού ποινικού κώδικα για «βοήθεια στον εχθρό».

ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ