- Διάλογος για τις θέσεις της Συνδιάσκεψης του ΜΕΤΩΠΟΥ
- Σκέψεις και παρατηρήσεις για το κείμενο του Συντονιστικού
- Τα "νέα λαϊκά μέτωπα" και η Αριστερά της κοινωνικής βάσης
- Η ιδέα της συγκρότησης ενός
"νέου λαϊκού μετώπου", στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνίας, έχει μια
(και μόνο μία) αναμφισβήτητη αξία: αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη ότι λειτουργεί
η αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας, εν όψει των αλλαγών στις
οποίες οδηγεί (αναγκαστικά επίσης) η διαρκής κρίση των κοινωνικών σχέσεων.
Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι όποιος παίρνει, (όπως οικονομολόγος κύριος
Δημήτρης Καζάκης) την «πρωτοβουλία συγκρότησης μετώπου για την σωτηρία του
Λαού και την αναγέννηση της Χώρας» ανταποκρίνεται σ' αυτή την αναγκαιότητα
προς όφελος της κοινωνίας. Αντίθετα αν το "μέτωπο" συγκροτείται με πολλές
τυμπανοκρουσίες αλλά ερήμην της αναγκαίας κατεύθυνσης της κοινωνικής αλλαγής,
μπορεί και να ανταποκρίνεται στην αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης της
κοινωνίας αλλά όπως την βλέπουν οι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος.
- Κωστή Παπαιωάννου - Κώστα Ανδρικόπουλου
Και επειδή τα μέτωπα που θα μας ζητήσουν να στρατευτούμε υπό την στρατηγική αυθεντία κάποιου επιτελείου που θα μας οδηγήσει στην μάχη, καλόν θα ήτο να μας πουν οι εμπνευστές τους, ποια ακριβώς κοινωνική αλλαγή έχουν υπ' όψη τους, ποιος ακριβώς εμποδίζει αυτή την αλλαγή, ποιος επομένως είναι ο εχθρός που μας δείχνουν και τελικά πώς ακριβώς θα μας διατάξουν να τον πολεμάμε.
Όποιος δεν θέλει να αυταπατάται, διαπιστώνει ότι κανείς δεν κάνει λόγο για αλλαγή κοινωνικού συστήματος και επομένως κανείς δεν μπορεί απαντήσει στα επόμενα ερωτήματα. Αντίθετα οι διάφορες "λύσεις για την έξοδο από την κρίση" του συγκεκριμένου παρόντος συστήματος -- με τις οποίες ("λύσεις") οι αυθεντίες μονοπωλούν αδίστακτα την δημόσια συζήτηση -- εμποδίζουν τους ανθρώπους της βάσης να συζητήσουν μεταξύ τους, να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει εξ αντικειμένου η κρίση και με βάση αυτές να οργανωθούν.
Παρά το γεγονός ωστόσο ότι οι πολιτικές και οι ακαδημαϊκές αυθεντίες αδυνατούν -- ακόμα κι αν το θέλουν ειλικρινά -- να οργανώσουν τον "λαό" (άλλωστε και μόνο το γεγονός ότι μιλούν ακόμα για "λαό", και όχι για "κοινωνία", αποδεικνύει την αδυναμία τους) η αναγκαιότητα της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνικής βάσης παραμένει. Αντίθετα οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης -- έστω και αν δεν συνειδητοποιούν ακόμα τον ρόλο που πρόκειται να διαδραματίσουν -- θα αναγκαστούν να ανακαλύψουν, να εφαρμόσουν και βελτιστοποιήσουν τις μεθόδους και
τις μορφές της οργάνωσης, που θα είναι ικανή να προφυλάξει το κοινωνικό σύστημα από το πολύ πιθανό, με τα σημερινά δεδομένα, ενδεχόμενο μιας τρομακτικής καταστροφής.
Προς το παρόν η κατάσταση της Αριστεράς υπαγορεύεται από τις ανάγκες του εξουσιαστικού συστήματος. Έτσι κι αλλιώς είναι αδύνατον στους επιτελείς της Αριστεράς να βρουν ακόμα και τις λέξεις ενός σύγχρονου αριστερού πολιτικού λόγου. Είναι αναγκασμένοι να μιλούν είτε με τον παρωχημένο λόγο του παρελθόντος που χρησιμοποιούν ιδίως οι επιτελείς του ΚΚΕ, και οι συναφείς επιμένοντες μαρξιστικά-λενινιστικά (όπως έλεγε ο μακαρίτης ο Χοντζέας) είτε με έναν πρόωρο λόγο του μέλλοντος τον οποίο χρησιμοποιούν κατά τρόπο
ταχυδακτυλουργικό οι ποικιλώνυμοι επιτελείς της αναρχίας.
Ανάμεσα στις δύο άκρες υπάρχει ο αξονικός χώρος της υπαρκτής Αριστεράς. Αυτός που στην αρχή εκφράστηκε από το "ενωτικό εγχείρημα" του ΣΥΡΙΖΑ που αποδείχτηκε μια αισχρή λυκοσυμμαχία κορυφής. Αργότερα εκφράστηκε από την προσπάθεια δημιουργίας μιας "αριστερής πτέρυγας" μέσα στην λυκοσυμμαχία που επίσης απέτυχε. Και τέλος άρχισε η προσπάθεια "μετωπικής συμπαράταξης" του "λαού" με το ΜΑΑ, που δεν ήταν του "λαού" αλλά ήταν αρκετά αισιόδοξη κίνηση κορυφής.
Τορπιλίστηκε όμως κι αυτή εν τη γενέσει της από την ομιλία του Χρήστου Κατσούλα της ΚΟΕ και από το παραδοσιακά κακομοιριασμένο ηρωικό ύφος της συγκέντρωσης στο Σπόρτινγκ.
Ο απολογισμός της πεντάχρονης πορείας στον άξονα της υπαρκτής Αριστεράς δεν είναι εύκολη υπόθεση γιατί περιέχει και την αντίστοιχη πορεία στην κοινωνική βάση την οποία δεν μπορούν να εκτιμήσουμε. Δεν έχει άλλωστε νόημα, ούτε η χρέωση αρνητικών αποτελεσμάτων ούτε η πίστωση θετικών αποτελεσμάτων στους επιτελείς: τα "αποτελέσματα" έτσι κι αλλιώς δεν εξαρτώνται από τις "επιλογές" τους. Αντίθετα όμως η επίδραση του πολιτικού λόγου τους μπορεί να αποβεί καταστροφική ή ευεργετική, σε ότι αφορά όχι την ίδια την αλλαγή αλλά το
κόστος της. Γι αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να αντιμετωπίζουμε με πολύ αυστηρή κριτική, τον πολιτικό λόγο από οποιονδήποτε και αν εκφέρεται.
Η πορεία στον άξονα της υπαρκτής Αριστεράς έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί από ιδεολογική άποψη συγκεντρώνει, το μεγαλύτερο και το πιο ζωντανό κομμάτι των αριστερών της κοινωνικής βάσης. Το μείγμα των ιδεολογιών που υπάρχουν στην βάση αυτής της πορείας, μπορούμε να το σχηματοποιήσουμε νοητικά σαν ένα διαλεκτικό δίπολο, σαν μια αντιθετική ενότητα, πατριωτισμού και ηγεμονίας, που άλλωστε συγκροτεί το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο της Αριστεράς.
Το πρόβλημα λοιπόν σ' αυτόν τον άξονα της υπαρκτής Αριστεράς ήταν, πάντα, ότι η αντιθετική ενότητα της κοινωνικής βάσης αντιπροσωπεύεται στην "κορυφή" από έναν ανταγωνιστικό συνεταιρισμό μεταξύ ιδεολογικής ηγεμονίας, την οποία διεκδικούσαν οι επιτελείς της ΚΟΕ και πατριωτικής πρωτοκαθεδρίας την οποία διεκδικούν οι επιτελείς του περιβάλλοντος Αλαβάνου.
Η ρήξη σ' αυτό το κομμάτι της υπαρκτής Αριστεράς ήταν από την αρχή αναμενόμενη. Γιατί, ενώ η αντιθετική ενότητα είναι κυρίως ενότητα, ο ανταγωνιστικός συνεταιρισμός είναι κυρίως ανταγωνισμός. Στην κοινωνική βάση ο πατριωτισμός (που διαβάζεται και ως ανθρωπιά) και η ηγεμονία συνυπάρχουν λειτουργικά, με αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό, εν γνώσει του ότι το ένα στοιχείο δεν μπορεί να μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Στην εξουσιαστική κορυφή όμως τα ίδια στοιχεία δεν αποτελούν μέρη του οργανωτικού μηχανισμού αλλά όπλα στον
ανταγωνισμό των ηγετικών ομάδων που τροφοδοτεί την διάλυση.
Η ρήξη που εκδηλώθηκε, δεν μπορεί βεβαίως να ανακόψει την πορεία ούτε των επιτελών της υπαρκτής Αριστεράς ούτε των αριστερών της κοινωνικής βάσης στον άξονα που αναφέρθηκε. Η κοινοποίηση επομένως του διχασμού που υπάρχει στον εν λόγω άξονα, ανάμεσα στην εξαθλίωση της ηγεμονίας των επιτελών της ΚΟΕ, και στην αφέλεια του πατριωτισμού των επιτελών του ΜΑΑ, είναι ωφέλιμη για τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης για τους εξής λόγους:
1. Θα αποσείσει τις αυταπάτες για την δυνατότητα κατασκευής ενός "μετώπου" σήμερα (σε μια εποχή που τα μετωπικά σχήματα έχουν περάσει στην ιστορία) και μάλιστα ουσιαστικά ερήμην της κοινωνικής βάσης.
2. Θα δώσει την ευκαιρία να βγουν στο φως, τόσο οι άνθρωποι στα επιτελεία που αδικούνται από την θέση τους σ' αυτά, όσο και οι άνθρωποι στην κοινωνική βάση που ενισχύουν την εξουσιαστικότητα των επιτελείων.
3. Θα εντείνει την πίεση των αριστερών της κοινωνικής βάσης προς τους αριστερούς των επιτελείων να απαντήσουν, επί τέλους, ρητά στα ερωτήματα που έχει γεννήσει η κρίση και που μέχρι στιγμής μένουν, εκ του πονηρού, αναπάντητα.
Τελειώνοντας αυτό το κείμενο θέλω να τονίσω, πως το κομμάτι της πορείας που θα διανυθεί μέχρι την 2η Συνάντηση του ΜΑΑ, θα είναι μια αντιδραστική αναμέτρηση ανάμεσα στο στοιχείο του πατριωτισμού και στο στοιχείο της ηγεμονίας. Κατά έναν τρόπο τα στοιχεία αυτά έχουν διαταχθεί στο ΜΑΑ και στο ΕΠΑΜ αντίστοιχα, με τους επιτελείς της ΚΟΕ να προσπαθούν να κερδοσκοπήσουν παριστάνοντας τους μπαλαντέρ στο ένα ή στο άλλο. Χωρίς να ξεχνάμε όμως και την χαρτοπαικτική φαγωμάρα, κι αυτή ευεργετική, που πρέπει να έχει ξεσηκωθεί και μέσα στο επιτελείο της ΚΟΕ, μετά από τόση χασούρα.
Θα είναι πάντως, ανεξάρτητα από προθέσεις, αυτό το κομμάτι της πορείας σημαντικό για την Αριστερά στην Ελλάδα στον βαθμό που θα φέρει, λιγότερο ή περισσότερο αλλά πάντως, αναγκαστικά πιο ψηλά στην επιφάνεια τα ιδεολογικά, πολιτικά και ιστορικά ζητήματα που είναι ανοιχτά για συζήτηση ενώπιον της Αριστεράς και που συγκαλύπτονται λόγω των ρόλων που προσπαθούν να παίξουν οι επιτελείς σ' αυτά τα παιχνίδια.
Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, στους οποίους συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου έχουμε να ελπίζουμε κάτι από αυτόν τον "προσυναντησιακό διάλογο" και από την συζήτηση που θα διεξαχθεί στην συνάντηση της 16 και 17 Δεκεμβρίου και δεν έχουμε να ελπίζουμε κάτι άλλο.
Δεν έχουμε να ελπίζουμε ότι ένα από τα "μέτωπα" ή ακόμα χειρότερα μια "ομοσπονδία" μετώπων όπως το τραγελαφικό "μέτωπο του ΟΧΙ" μπορεί να συνενώσει την Αριστερά και να "λύσει" το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και όχι της χώρας όπως λέγεται κατά κόρον. Τα "προγράμματα" των μετώπων είναι εναλλακτικά προγράμματα διαχείρισης που απευθύνονται στους "χειριστές" του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος και δεν έχουν ούτε μια λέξη που να αφορά τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης, πέρα από το να στρατευτούν και να βγούνε "στους
δρόμους και στις πλατείες" για να υποστηρίξουν τυφλά τις αποφάσεις των πολιτικών και τις αποφάνσεις των επιστημονικών αυθεντιών της υπαρκτής Αριστεράς.
Έχουμε όμως να ελπίζουμε ότι στο πλαίσιο των μετώπων μπορούν να δημιουργηθούν χώροι -- σαν καφενεία ή ακόμα καλύτερα σαν πλατείες -- στους οποίους θα μπορέσουμε να απελευθερώσουμε την συζήτηση, από την τυραννία των αυθεντιών, και να την απλώσουμε πάνω στις διάφορες εκδοχές του θέματος της κρίσης και της κοινωνικής προοπτικής.
Να μην νομίσουμε βέβαια ότι, ακόμα και οι πιο φιλικά διακείμενοι, σε κοινωνικό επίπεδο, σε κάποιον που έχει διάθεση για ουσιαστική συζήτηση, θα του ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες. Ακόμα και αν θελήσουν να το κάνουν, ο θεσμός της διαδικασίας «καθυστέρηση έναρξης - από καθέδρας διάλεξη - διευκρινιστικές ερωτήσεις - κλείσιμο - χειροκρότημα» θα είναι εκεί να "φυλάσσει τις Θερμοπύλες" της αυθεντίας.
Ωστόσο το γκρέμισμα των ελπίδων που δεν πρέπει να έχουμε είναι μια αναγκαιότητα που θα θεριέψει τις ελπίδες που πρέπει να έχουμε και έτσι η πορεία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής προς την 2η Συνάντηση -- είτε την παρακολουθήσουμε από μέσα είτε την παρακολουθήσουμε απ' έξω -- θα είναι μια ευκαιρία (με την καλή και όχι με την καιροσκοπική έννοια) να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας για χάρη όλων.
* * *
του Κώστα Ανδρικόπουλου
Στο πόκερ, το παιχνίδι ξεκινά με κλειστά χαρτιά, τα οποία ανοίγουν σταδιακά. Το παιχνίδι τελειώνει είτε με το άνοιγμα όλων των χαρτιών είτε και όχι. Δηλαδή μπορεί να τελειώσει το παιχνίδι χωρίς ο νικητής να έχει αποκαλύψει το χαρτί του. Είτε έχει καλό χαρτί, είτε μπλοφάρει. Η διπλωματία μπορεί και να μοιάζει με το πόκερ. Η πολιτική στην αριστερά και ειδικά στις μέρες μας δεν πρέπει να μοιάζει με το πόκερ. Τα χαρτιά πρέπει να είναι ανοιχτά από την αρχή.
Στην πανελλαδική πρέπει να πάμε με ανοιχτά χαρτιά για να έχουμε ένα αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό. Για μένα έχει σημασία η εξέλιξη του ΜΑΑ, αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει πως θα κοιτάω στα μάτια τον οποιοδήποτε σύντροφό μου νυν ή πρώην και επίσης πως θα μιλάω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Για να πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχει νομοτέλεια, αυτή ανήκει μόνο στους θρησκευόμενους.
Και τα 8 σημεία του κειμένου του συντονιστικού εν όψει της πανελλαδικής συνάντησης αποτελούν καλή αφετηρία για προβληματισμό και συζήτηση. Δεν διαφωνώ επί της ουσίας. Ομως διακρίνω ότι υπάρχει ένα έλλειμμα. Πάμε σε 2η πανελλαδική χωρίς να μιλάμε απολογιστικά για το ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ 1ης και 2ης συνάντησης. Ο σκοπός ενός απολογισμού δεν είναι να απορροφηθούμε από μια παθολογική εσωστρέφεια, αλλά να εντοπίσουμε τις αιτίες που οι συνιστώσες δυνάμεις του ΜΑΑ δεν λειτούργησαν σ' αυτό το διάστημα με ψυχολογία Μετώπου.
Υπήρξαν αδυναμίες, ανεπάρκειες και προβλήματα όλη την προηγούμενη περίοδο που οφείλονται κατά την γνώμη μου:
1. στην μη πολιτική βούληση των οργανωμένων συνιστωσών να λειτουργούν πρωταρχικά ως μέτωπο και δευτερευόντως ως αυτοτελείς συνιστώσες. Δεν έχει παρουσιαστεί στο προσκήνιο κανένα κομματικό κείμενο (δημοκρατική απόφαση συνιστώσας) που να αποσαφηνίζει τον χαρακτήρα της σχέσης κόμμα-μέτωπο και να βάζει ταυτόχρονα αναγκαίες προτεραιότητες στον τρόπο δουλειάς. Δεν αρκεί η συμμετοχή εκπροσώπου μιας συνιστώσας στο συντονιστικό του ΜΑΑ και εκεί να ολοκληρώνεται η δέσμευση της συνιστώσας στο μέτωπο. Αν αφήσουμε να σέρνεται αυτή η μη δέσμευση, τότε οδεύουμε σε αποτυχία.
2. Παραμένει ένα έλλειμμα αξιοπιστίας στον βαθμό που ενώ θεωρητικά αυτονομηθήκαμε από τον ΣΥΝ/Σύριζα για συγκεκριμένους ιδεολογικούς, πολιτικούς και οργανωτικούς λόγους αψηφώντας τον κίνδυνο να χρωματιστούμε με την ρετσινιά των διασπαστών, στην πραγματικότητα μεγάλο μέρος του ΜΑΑ παραμένει στον ΣΥΝ/Σύριζα προκαλώντας τεράστια προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, από το πολιτικό έως τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μετωπικών συντρόφων.
3. υπάρχει ένα έλλειμμα συγκεκριμένων πολιτικών και οργανωτικών δεσμεύσεων που αποτελούν βασικές προϋποθέσεις ύπαρξης ενός οργανισμού που θέλει να παίξει έναν ρόλο πυρήνα συγκρότησης ενός ευρύτερου μετώπου. Για να ξετυλίξεις το κουβάρι της αριστεράς χρειάζεται σχέδιο και προγραμματισμός και πρώτα απ' όλα πολιτική βούληση. Σ' αυτό το εγχείρημα το πρώτο βήμα πρέπει να είναι (ΜΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΟΛΩΝ) η συγκρότηση του ΜΑΑ ως δείγμα που θα προβάλλει την λειτουργία ενός ευρύτερου μετώπου της αριστεράς, που αποτελεί το δεύτερο βήμα. Το τρίτο βήμα είναι το παλλαϊκό μέτωπο (μία οργάνωση τύπου ΕΑΜ) που θα διεκδικήσει την εξουσία. Είναι πιθανό οι εξελίξεις, αλλά και οι αγκυλώσεις των μηχανισμών της αριστεράς να μην επιβεβαιώσουν την ανάγκη υλοποίησης αυτών των τριών βημάτων και ο δρόμος να είναι διαφορετικός. Αυτό όμως που είναι σίγουρο κατά την γνώμη μου, είναι ότι ένας συγκροτημένος πυρήνας σαν το ΜΑΑ είναι απαραίτητος. Στην κοινωνική αριστερά, αλλά και ευρύτερα, υπάρχει η ανάγκη για ένα πολιτικό παράδειγμα, ένα υπόδειγμα πολιτικού υποκειμένου που θα αποπειραθεί με έντιμο τρόπο να προβάλλει το κοινωνικό μοντέλο του μέλλοντος.
4. υπάρχει ένα έλλειμμα συγκεκριμένου καταστατικού πλαισίου που θα περιλαμβάνει βασικούς κανόνες της λειτουργίας του εγχειρήματος. Η πρώτη σύνταξη ενός τέτοιου καταστατικού καλό είναι να αποτυπώνει αρχές και αξίες που θα περιλαμβάνονται σε έναν επιθυμητό συντακτικό χάρτη λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που θα αντικαταστήσει την λεγόμενη αντιπροσωπευτική "δημοκρατία" του δυτικού κόσμου, όπως κυριαρχεί σήμερα. Δεν μιλάω λοιπόν για κόμμα, αλλά για νέου τύπου πολιτικό οργανισμό που θα γεφυρώσει τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με την άμεση δημοκρατία. Η αριστερά θα απαντήσει με πραγματική δημοκρατία την εποχή που οι κυρίαρχες ελίτ αντικαθιστούν την δημοκρατία με την τεχνοκρατία.
5. υπάρχει ένα έλλειμμα σαφούς οριοθέτησης από τον καπιταλισμό. Πρέπει στην ατζέντα να μπαίνει πιο επιτακτικά ότι ο καπιταλισμός (με οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό - από τις ΗΠΑ, ΕΕ έως Κίνα) καταστρέφει τις δύο πηγές πλούτου, όπως λέει και η Χάρνεκερ στο βιβλίο της, τον εργάτη και την γη. Γίνεται λοιπόν βασικό καθήκον σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη την σύγχρονη πραγματικότητα (τρόπους παραγωγής, σχέσεις, κρίσεις, κλπ), η εκπόνηση ενός σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού. Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα πρέπει να προτείνουμε από σήμερα συγκεκριμένες ανατροπές και αλλαγές σε πρότυπα ζωής και οργάνωσης των κοινωνιών.
Στις μέρες μας, έχουν διαμορφωθεί χοντρικά δύο πόλοι στην πολιτική αριστερά, κάθε ένας με τις ιδιαιτερότητές του και τον κατακερματισμό του επίσης. Ο ένας πόλος είναι αυτός της αποδέσμευσης από ΟΝΕ/ΕΕ και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ο δεύτερος πόλος της επανίδρυσης της ΕΕ μέσα από ένα πανευρωπαϊκό εργατικό κίνημα. Στην πραγματικότητα οι διατυπώσεις και αναλύσεις και των δύο πόλων, που έντεχνα διαφοροποιούνται, είναι γενικότητες που δεν αφορούν την κοινωνία και δεν δίνουν απάντηση στο πολιτικό. Το πολιτικό κεκτημένο του ΜΑΑ, όπως εξελίχτηκε μέχρι σήμερα, μπορεί να αποτελέσει υπό προϋποθέσεις την μαγιά πάνω στην οποία θα πραγματοποιηθούν συνθέσεις και γέφυρες και να δώσουν μια προοπτική. Η πολιτική στήριξη οποιουδήποτε εκ των δύο πόλων είναι τακτικό λάθος. Η όποια αυτοκριτική ότι η ταυτόχρονη παρουσία στο ΜΑΑ και στον ΣΥΝ/Σύριζα δεν είναι "πολιτική σε δύο βάρκες" είναι πέρα για πέρα ανεπαρκής.
ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ "ΚΑΤΟΧΗΣ" ΘΥΣΙΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ "ΖΩΗ" ΣΟΥ.
Καλή αντάμωση.
