Η επαναστατική Αριστερά στις εκλογές

Η επαναστατική Αριστερά στις εκλογές
Το ζητούμενο μιας ευρύτερης πολιτικής παρέμβασης της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις εκλογές, κυριάρχησε σε σημαντικό βαθμό στις αναζητήσεις ενός ευρύτερου δυναμικού το τελευταίο διάστημα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ



Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ, από την πρώτη στιγμή, διατύπωσαν δημόσια την πολιτική τους πρόταση για μια ενωτική παρέμβαση, στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος, που να απαντάει με στρατηγικούς όρους στην αντεργατική επίθεση διαρκείας του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων – διαχειριστών τους.
Η πρόταση απευθύνθηκε και συγκεκριμένα σε εκείνες τις πολιτικές οργανώσεις (π.χ. ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) με τις οποίες στον ένα ή τον άλλο βαθμό είχαμε συναντηθεί και δράσει από κοινού, σχετικά μόνιμα και σταθερά σε ότι πιο μαζικό και ενωτικό έχει να παρουσιάσει η ριζοσπαστική Αριστερά, ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια: ΕΑΑΚ, Πρωτοβουλία Αγώνα, εργατικές συσπειρώσεις, Πρωτοβουλία ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος, Πρωτοβουλία για τον πόλο της επαναστατικής Αριστεράς. Ηταν μια ώριμη πρόταση για ένα σημαντικό πολιτικό βήμα μιας στέρεης πολιτικής συμπόρευσης, που να δίνει τη δυνατότητα έκφρασης του ριζοσπαστικού δυναμικού που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά των πρόσφατων εκρήξεων στην εκπαίδευση, τη φοιτητική νεολαία και σε εργατικούς κλάδους.
Δυστυχώς, στις δυνάμεις αυτές δεν πρυτάνευσε η ανάγκη της αντικαπιταλιστικής ενότητας στη βάση των κατακτημένων πολιτικών στόχων, δεσμεύσεων και εμπειριών, αλλά η οικοδόμηση μιας αντι-συσπείρωσης απέναντι στο ΜΕΡΑ, ενός «αντι-σεχταριστικού» πόλου, όπως οι ίδιοι το θέτουν. Θεωρούν μάλιστα πως βρήκαν οργανωτική σανίδα σωτηρίας για την προώθηση με διαδικασίες εξπρές αυτής της κοντόθωρης πολιτικής στόχευσης, το ΣΕΚ.
Παρά τις αγκυλώσεις αυτών των δυνάμεων, η Ενωτική Κίνηση του ΜΕΡΑ (με τη συμμετοχή και των Οικολόγων Εναλλακτικών και της ΟΚΔΕ), απηύθυνε και ύστατο ενωτικό κάλεσμα με την πρόσφατη πολιτική της ανακοίνωση, μπροστά στην επικείμενη κήρυξη των εκλογών, τονίζοντας πως «επιδιώκει την πολιτική συσπείρωση και αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς σαν προϋπόθεση για την ευρύτερη δυνατή ταξική, ενωτική και αγωνιστική της παρέμβαση και για την προώθηση της κοινής δράσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στην αντεργατική επίθεση».
Πολιτική απάντηση στην πολιτική πρόταση αυτή του ΜΕΡΑ από τη μεριά της νεότευκτης συμμαχίας των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ με το ΣΕΚ δεν υπήρξε. Το μόνο που «συζητούν», αυτάρεσκα και ηγεμονιστικά, είναι προσχώρηση μέσω βελτιώσεων («παραχωρήσεις» τις ονομάζουν) στο «μίνιμουμ» πρόγραμμα του «αντισεχταριστικού» τους μορφώματος. Προσπερνώντας αυτή την αλαζονεία, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε την πολιτική και ιδεολογική βάση αυτής της επιμονής και εν τέλει αυτής της συμμαχίας, παρά την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε κοινής πορείας των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ με το ΣΕΚ. Κανέναν δεν πείθουν τα αναθέματα ενάντια στον κίνδυνο των «αστερίσκων» και την πολιτική περιθωριοποίηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στα οποία υποτίθεται ότι την καταδικάζει το ΜΕΡΑ. Στο κάτω – κάτω, συμπορεύονται με το ΣΕΚ, το οποίο έχει και αυτό δοκιμάσει τη γραμμή της πλατιάς «αντικαπιταλιστικής συμμαχίας», λαμβάνοντας ακόμη λιγότερες ψήφους από το ΜΕΡΑ (8.500 στις βουλευτικές του 2004 και 11.700 στις ευρωεκλογές).
Κοινός παρονομαστής της συμπόρευσης αυτής είναι δύο μεγάλες αυταπάτες: Η πρώτη σχετίζεται με την αντίληψη ότι το αναγκαίο σήμερα για τη ριζοσπαστική Αριστερά, για να «επικοινωνήσει» με τη νέα πολιτικοποίηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα άθροισμα κινηματικών στόχων, με σεμνές τροχιοδεικτικές φωτοβολίδες προς κάποια νέα κοινωνία, χωρίς συνολική πολιτική στάση αντίστοιχης βαθύτητας, περιεχομένου και προοπτικής με την αντεργατική επίθεση του συστήματος. Η δεύτερη αυταπάτη συνδέεται με την κλασική εκτίμηση δυνάμεων όπως το ΣΕΚ ή το SWP στην Αγγλία, ότι υπάρχει πάντα το επιτακτικό καθήκον και η δυνατότητα «κάλυψης του πολιτικού κενού», που δημιουργείται από τη «δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας της σοσιαλδημοκρατίας», στην περίπτωση μας του ΠΑΣΟΚ, μιας και – κατά τη γνώμη τους – η βάση αυτών των ρευμάτων παραμένει κατά βάση αριστερή και αγωνιστική.
Η συζήτηση αυτή δεν είναι για «το φύλο των αγγέλων», αλλά έχει πολιτικές συνέπειες: Οι παραπάνω προσεγγίσεις, αδυνατούν να δουν την πολιτική και ιδεολογική ήττα του εργατικού κινήματος, τη συνολική μετατόπιση προς τα δεξιά, την κυριαρχία των ιδεολογικών σχημάτων της αστικής πολιτικής στην καθημερινή ζωή και συμπεριφορά του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, άρα και την ανάγκη του δύσκολου καθήκοντος της επαναθεμελίωσης όχι μόνο της διεκδικητικής δράσης αλλά και του πολιτικού πλαισίου συγκρότησης του εργατικού κινήματος. Σε αυτό το πεδίο κρίνεται – όχι βέβαια αποκλειστικά – και η αναγκαία αναγέννηση της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής για την κομμουνιστική χειραφέτηση στη σύγχρονη εποχή.
Να γιατί το ΜΕΡΑ, διατυπώνει τον διπλό στόχο για «ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης», με «ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος» και βάζει στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών τάσεων του κινήματος σε περιεχόμενο και μορφή, όπως π.χ. της απεργίας των δασκάλων. Προβάλλει παράλληλα το στόχο της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας, τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική απελευθέρωση.
Αντίθετα, η λογική του ΣΕΚ, σέρνει συντρόφους της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μια γραμμή του τύπου «ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ απεργία γενική», που αγνοεί πλήρως την ευθύνη του υποταγμένου συνδικαλισμού στην περιστολή των εργατικών αγώνων και τη συντηρητική μετατόπιση και είναι φυσικά εξόφθαλμα αναποτελεσματική. Αν ο στόχος είναι η κάλυψη της «αριστερής εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ», λες και αυτή είναι αναλλοίωτη και δεν την αφορά ο ταξικός μετασχηματισμός του κινήματος και η επαναθεμελίωση της πολιτικής προοπτικής της εργατικής τάξης, τότε πράγματι, το ορθό πολιτικό σχέδιο είναι αυτό που ρητά έχει διατυπώσει το ΣΕΚ στην πρόσφατη Συνδιάσκεψή του τον Φλεβάρη: Πολιτική συμμαχία αριστερού ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ριζοσπαστικής Αριστεράς και μέχρις αυτό να γίνει εφικτό, συγκρότηση ενός «αντισεχταριστικού» μορφώματος στη ριζοσπαστική Αριστερά.
Αν αντίθετα, ζητούμενο είναι η αναγέννηση της επαναστατικής πολιτικής με στρατηγικούς όρους, η συνολική ανατροπή του ταξικού συσχετισμού, στο κίνημα, στην πολιτική και στη θεωρητική διαπάλη, η ριζοσπαστική Αριστερά, πρέπει να εντάσσει δημιουργικά τις πολιτικές της παρεμβάσεις στην κατεύθυνση του τρίτου επαναστατικού πόλου της άλλης Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, που είναι ο μόνος δρόμος και για κοινή δράση με τη ρεφορμιστική βάση των αστικών κομμάτων και της θεσμικής Αριστεράς. Αυτός είναι ο πυρήνας της πρότασης του ΜΕΡΑ.
Καλά και άγια όλα αυτά, θα αντιτείνει καλοπροαίρετα κάποιος, αλλά μήπως τουλάχιστον με τη δυναμική μιας έστω περιορισμένου περιεχομένου ενότητας, αποτρέψουμε την λεηλασία του κόσμου του αγώνα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος της ριζοσπαστικής αναφοράς δεν προστατεύεται με σχηματικά μαντρώματα στην ίδια κοινή στέγη. Το ουσιαστικό ζητούμενο είναι η ποιοτική ρήξη με τις πολιτικές στρατηγικές της διαχειριστικής Αριστεράς και του αστικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.
Η παραπάνω συζήτηση δεν αφορά μόνο τον κόσμο της εκτός των τειχών ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πλην ΣΥΝ, δηλαδή οι ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, προβάλλουν ουσιαστικά την ίδια πολιτική γραμμή. Αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις που αρχίζει η πολιτική της LCR του Κριβίν και πού εφάπτεται με την πολιτική του Μπερτινότι. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, οι πολιτικές προσεγγίσεις των δυνάμεων αυτών συναρτώνται και καθορίζονται από τα αντιφατικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ριζοσπαστικοποίησης και της αδυναμίας που υπάρχει για ένα ποιοτικό μετασχηματισμό της. Σε αυτή τη βάση πρέπει και το ΝΑΡ και το ΜΕΡΑ να τοποθετηθούν και τη δική τους αυτοκριτική… Η αδυναμία όμως αυτή δεν μας δίνει το δικαίωμα να παραιτηθούμε και να βαφτίσουμε σαν επαναστατική και διορατική τακτική την υποταγή στο μέσο όρο της υποταγμένης βάσης των ρεφορμιστικών κομμάτων, προωθώντας απλά και μόνο μορφές υποδοχής της συνείδησής της. Την στιγμή μάλιστα που είναι πολύ νωπή η χρεοκοπία των πειραμάτων τύπου Ιταλίας ή η κρίση της γραμμής των διαφόρων φόρουμ…