Να τσακιστεί η κυβερνητική επίθεση και όχι το φοιτητικό κίνημα
Όταν οι κυρίαρχοι πουν ό,τι είχαν να πουν, τότε θα μιλήσουν οι κυριαρχούμενοι. «Σύγκρουση εκτός ορίων», «Ο νόμος της βίας παραλύει τα πανεπιστήμια», «200 φοιτητές χαβαλέδες κάνουν το κέφι τους», «θλίψη της ακαδημαϊκής κοινότητας, τραγική ημέρα για τα ελληνικά πανεπιστήμια», αναστολή πρυτανικών εκλογών», είναι μερικά από τα πρωτοσέλιδα του αστικού Τύπου τις τελευταίες ημέρες.
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5429&mode=thread&order=0&thold=0
«Η άσκηση βίας είναι το πρώτο πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου» διαπιστώνει μεγαλόσχημα ο Β. Βενιζέλος. «Η απαξίωση του πανεπιστημίου είναι αποτέλεσμα στο οποίο συναντιόνται τα άκρα», σημειώνει η Α. Διαμαντοπούλου. Και με τη χάρη και τη σοβαρότητα εκείνης που είναι χωμένη μέχρι το λαιμό στη λάσπη και φροντίζει να ‘χει τα νύχια των χεριών καθαρά, τονίζει τον αποτροπιασμό της για το αποκρουστικό φαινόμενο της άσκησης βίας. «Η κάλπη είναι ιερή», συμπληρώνει ο Γ. Ραγκούσης. Έτσι το ΠΑΣΟΚ εκδηλώνει δείγματα απόλυτης σύμπλευσης στο σύστημα, μην τυχόν και παρεξηγηθεί η παντελώς ανυπόστατη «αριστερή στροφή» του.
Θα επιβάλλουμε τη δημοκρατία (!), διακηρύττει υπό μορφή διαγγέλματος ο υπουργός Παιδείας. Για να συμπυκνώσει και να αποκαλύψει στόχους και σκοπούς ο Κ. Καραμανλής ο μικρότερος: Ο νόμος πλαίσιο θα εφαρμοστεί στο ακέραιο!
Όλα αυτά είναι αυτό! Η επιβολή της πολιτικής του σύγχρονου εργασιακού και μορφωτικού μεσαίωνα πάση θυσία, παρακάμπτοντας και περιφρονώντας ακόμη και τη δικιά του Βουλή, το δικό τους Σύνταγμα. Και για να μην υπάρχει αμφιβολία, τα ΜΑΤ καταπατούν κατ’ εντολή τα όρια του πανεπιστημιακού ασύλου στα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και επιτίθενται σε φοιτητές που διαμαρτύρονται για την εφαρμογή του καταδικασμένου νόμου πλαίσιο. Λίγες μέρες πριν, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας ο υπουργός Παιδείας – πριν αποφασίσει να επιβάλλει τη δημοκρατία – χτυπώντας προσοχή στον αμερικανό πρόεδρο του πανεπιστημίου Γιέιλ καλούσε δημόσια για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, δηλαδή στην πραξικοπηματική κατάργηση του άρθρου 16, περιφρονώντας τη λαϊκή θέληση, τη Βουλή και το ίδιο το Σύνταγμα.
Την ίδια χρονική στιγμή, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, συμβολικά, ο υπουργός Άμυνας αναγγέλλει τη διάθεση της κυβέρνησης για (επι)στράτευση των φοιτητών πριν τις σπουδές τους και των μαθητών μετά το Λύκειο. Είχε προηγηθεί η Φάνη Πετραλιά που ανακοίνωσε όχι κοινωνικά και οικονομικά μέτρα για τα παιδιά που δεν συνεχίζουν στο Λύκειο, αλλά το θεσμικό εξοβελισμό 40.000 δεκαεξάχρονων παιδιών από τα θρανία στα σύγχρονα μηχανουργία, ηλεκτρονικά και μη.
Και αυτοί που τώρα κρώζουν, σιωπούσαν. Περνούσαν «στα ψηλά» ακόμη και την ομόφωνη απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων για αναστολή για ένα χρόνο και αλλαγής των ρυθμίσεων του νόμου για τη διανομή των συγγραμμάτων. Έθαβαν ακόμη και τις πολυποίκιλες αντιδράσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας απέναντι στο υποχρεωτικό της κατάθεσης των τετραετών επιχειρηματικών προϋπολογισμών των πανεπιστημίων.
Αντίθετα, με πρωτοφανή λύσσα, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι και μικροφωνοφόροι, οι κερδοφόροι πανεπιστημιακοί της επιχειρηματικής διαπλοκής, οι πάσης φύσεως κοινωνικοί και πολιτικοί κουκουλοφόροι, βρίζουν τους αγωνιζόμενους φοιτητές, προσβάλλουν τους μαχόμενους πανεπιστημιακούς, διαστρέφουν την πραγματικότητα, διογκώνουν ατυχή περιστατικά, όπως ο τραυματισμός του πρύτανη Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουν τις γενικές συνελεύσεις ως μειοψηφία, απαξιώνουν το φοιτητικό κίνημα. Καταδίδουν αγωνιστές φοιτητές και ειδικά της πιο μαχητικής αντικαπιταλιστικής τάσης τους, την ΕΑΑΚ. Όπως πέρυσι που «έδιναν» αγωνιστές φοιτητές και της ΚΝΕ, τον πρόεδρο του Συνασπισμού, τον πρόεδρο της ΠΟΣΔΕΠ.
Το σκηνικό αποκαλύπτει μια μεθοδικά σχεδιασμένη, βαθύτατα αντιδραστική, επίθεση της κυβέρνησης και της αστικής τάξης στα θεμελιώδη εκπαιδευτικά, εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα της νέας γενιάς. Κρύβει μια εκδικητική μανία για την ήττα που της επέβαλαν οι φοιτητές και οι μαχόμενοι πανεπιστημιακοί στην αναθεώρηση του άρθρου 16, στο τελευταίο νομικό «οχυρό» προάσπισης των πανεπιστημίων από τη μαζική εισβολή του κεφαλαίου. Πάνω απ’ όλα, σηματοδοτεί την επιδίωξη για μια προληπτική ρεβάνς βάθους και προοπτικής. Για μια διόρθωση της «ανορθογραφίας» του ελληνικού φοιτητικού κινήματος. Καταρχήν, για το ανυπότακτο παρελθόν του και κυρίως για το αγωνιστικό παρόν και αγωνιστικότερο μέλλον του.
Η κυβέρνηση γνωρίζει τις τάσεις και δυνατότητες και γι’ αυτό φοβάται. Προχθές μόλις, δημοσκόπηση αποτυπώνει την πλειοψηφική λαϊκή αντίδραση σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις με τα ποσοστά αντίθεσης να χτυπούν οροφή κατά της ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Τα αστικά δόγματα που φανατικά υποστηρίζουν χάνουν την ιδεολογική τους υπεροχή. Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποτυπώνει την παταγώδη αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού.
Η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα δεν είναι ίδια με την τελευταία του προηγούμενου αιώνα. Γι’ αυτό και η αστική τάξη μετατοπίζεται σε μια πολιτική συντριβής του εργατικού και εκπαιδευτικού κινήματος. Εξ ου και η άρνηση σύναψης κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, η άρνηση στην παραμικρή παραχώρηση, η παράκαμψη σωματείων και των φοιτητικών συλλόγων, με φερετζέ την καθολική ψηφοφορία, οι δικαστικές προσφυγές σε βάρος συνδικαλιστών, η απαγόρευση στην πράξη της συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς, η βίαιη επίθεση στο φοιτητικό κίνημα αλλά και στην ΠΟΣΔΕΠ.
Όμως ο ίδιος ο αυταρχικός χαρακτήρας της κυβερνητικής επίθεσης είναι στοιχείο αδυναμίας και όχι δύναμης. Είναι δείγμα κρίσης και όχι σταθερότητας του πολιτικού συστήματος. Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, η Αριστερά, δεν έχουν δικαίωμα να υποτιμήσουν την οξύτητα και το βάθος της νέας εξελισσόμενης επίθεσης. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά και οι δυνάμεις της κομμουνιστικής απελευθέρωσης κατανοώντας το βάθος, την έκταση και τη διάρκεια της κυβερνητικής λαίλαπας, καλούνται να ανταποκριθούν στην πρόκληση δημιουργίας ενός ισχυρού, συνειδητού, «μετώπου παιδείας, εργασίας, δημοκρατίας» με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό και ισχυρό λαϊκό έρεισμα. Ικανού να προκαλέσει ρήξεις, να σπάσει, να ανατρέψει την κυβερνητική επίθεση και πολιτική. Γι’ αυτό επιδιώκει και οργανώνει την κοινή μετωπική δράση της Αριστεράς μέσα στο κίνημα και για το ίδιο το κίνημα.
Σε αυτές τις συνθήκες, δεν συγχωρείται η απαράδεκτη διγλωσσία του Συνασπισμού. Από τη μια με το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών και από την άλλη με «ολίγον επιχειρηματικότητα». Από τη μια κατά της οδηγίας της ΕΕ και από την άλλη υπέρ μιας «άλλης» ΕΕ. Από τη μια κατά των «κουκουλοφόρων της κυβέρνησης», από την άλλη έντεχνη αποστασιοποίηση από τους αγωνιζόμενους φοιτητές και πανεπιστημιακούς.
Δεν δικαιολογείται η «πορεία προς το λαό» του ΚΚΕ να πατά σε δύο βάρκες: Από τη μια αριστερά προγράμματα πάλης και από την άλλη άσφαιρες πυροσβεστικές πρακτικές στο κίνημα περί απλής αποχής και καταδίκης των πρυτανικών εκλογών και όχι ματαίωσης στην πράξη. Από τη μια «λαϊκό μέτωπο» και από την άλλη τακτική ίσης απόστασης απέναντι σε κυβέρνηση και ΕΑΑΚ. Με ανακοινώσεις βγαλμένες και τυπωμένες από τις μαύρες σελίδες ενός χρεοκοπημένου και καταδικασμένου παρελθόντος, του στιλ «το σκηνικό στήθηκε ανάμεσα σε μπράβους της ΔΑΠ, ανθρώπους της νύχτας και τις γνωστές περιφερόμενες τυχοδιωκτικές ομάδες. Συμμετοχή και κάλυψη έδωσαν οι παρατάξεις των ΕΑΑΚ». «Η εμπάθεια δυναμώνει καθώς και η τέχνη στις πιο άσχετες αερολογίες», έγραφε «προς τους οπαδούς της ίσης απόστασης» το 1935 ο Μπρεχτ.
Οι δε αδυναμίες του κινήματος που εμφανίζονται στην εξέλιξη και διαχείρισή του, λύνονται από το ίδιο το κίνημα και εντός του… Η αντικαπιταλιστική Αριστερά και οι δυνάμεις της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης προωθούν και προτείνουν στο φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, στην ΕΑΑΚ, στην ΠΟΣΔΕΠ, στα ταξικά πρωτοβάθμια σωματεία, στις ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, στις αγωνιζόμενες εργατικές ομοσπονδίες, στις μαχητικές πτέρυγες των δημοσιογράφων και στους ριζοσπάστες διανοούμενους, τη δημιουργία μιας αγωνιστικής συμπαράταξης για:
- Δημοκρατία στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στις σχολές με πρώτο και κύριο το δικαίωμα της συλλογικής συνδικαλιστικής δράσης και του αγώνα για την προάσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας. Υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου.
- Κατάργηση του νόμου πλαίσιο. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της παραπαιδείας. Μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ενιαία, δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική δωδεκάχρονη εκπαίδευση. Ενιαία δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ελεύθερη διά βίου πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Παροχή των αντίστοιχων υλικών δυνατοτήτων στους ίδιους τους εργαζόμενους και στα παιδιά της εργατικής τάξης (κοινωνικά επιδόματα, πλήρεις υποτροφίες, πληρωμένες άδειες).
- Σταθερές εργασιακές σχέσεις, μισθοί και ασφάλιση αντίστοιχες με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες της νεολαίας, των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Κατάργηση των αντίστοιχων νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Οι τρεις αυτοί ρεαλιστικοί και απαραίτητοι άξονες απευθύνονται στη βάση και την ηγεσία της Αριστεράς, γιατί μπορεί να αποτελούν βάση διαλόγου, ανάπτυξης, αντιπαράθεσης και κυρίως κοινής δράσης. Πάνω απ’ όλα όμως, μπορεί να αποτελέσουν βάση συμπόρευσης με τα άλλα τμήματα της νεολαίας, τους μαθητές και σπουδαστές της εργατικής ζώνης της μεταλυκειακής εκπαίδευσης και με τους αγωνιζόμενους εργατικούς κλάδους.
