Πραγματοποιήθηκε η Συγκέντρωση – συζήτηση στο ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ οργανώσεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
Σε ένα κατάμεστο γήπεδο διεξήχθη μία συζήτηση για την άλλη Αριστερά
Η ομιλία του Σάββα Μιχαήλ
Το ερώτημα που μπαίνει μετά την καταπληκτική σε όγκο και παλμό εκδήλωση δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν είναι και μετά το Σπόρτινγκ ΤΙ, αλλά μετά το Δεκέμβρη ΤΙ! Γιατί το Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Είναι η Επανάσταση και ο Κομμουνισμός.
Ρεπορτάζ Παναγιώτης Βήχος – Ομιλία Σάββα Μιχαήλ - Ανακοίνωση του ΝΑΡ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6257
Συγκεκριμένα, οι οργανώσεις ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΝΑΡ, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ – Σπάρτακος και ΣΕΚ, μαζί με τα δύο μετωπικά σχήματα ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ, πήραν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν τη συγκεκριμένη εκδήλωση, για να δώσουν τη δυνατότητα στον πρωτοπόρο κόσμο της άλλης Αριστεράς, που πρωταγωνιστεί στα κινήματα και στις πολιτικές μάχες, να συζητήσει από κοινού και να ανεβάσει σε ποιοτικά ανώτερο επίπεδο την μετωπική παρέμβασή του, τόσο στα κεντρικό – συνολικό πολιτικό πεδίο, όσο και σε κάθε μέτωτο της ταξικής αντιπαράθεσης. Επιδίωξη των διοργανωτών ήταν αφενός να δώσει βροντερό παρών ο κόσμος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα για ένα τρίτο ρεύμα (πέρα από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ) στην Αριστερά και αφετέρου να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αγωνιστές το λόγο, φέρνοντας την εξεγερτική φλόγα του Δεκέμβρη και την πολύτιμη εμπειρία των αγώνων. Είχε κυκλοφορήσει αφίσα και φυλλάδιο με το κοινό κείμενο των οργανώσεων, πραγματοποιήθηκαν εξορμήσεις, ενώ μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον από όλες τις γειτονιές της Αθήνας και την επαρχία.
Σημειώσεις για την παρέμβαση του ΕΕΚ
1. Τα ερωτήματα πρέπει να μπαίνουν στην ιστορική του προοπτική. Το ζήτημα δεν είναι απλώς « μετά το Σπόρτιγκ, τι;» αλλά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, τι; Η εξέγερση τομή, ρήξη της συνέχειας, όχι απλώς κορύφωση των προηγουμένων κινητοποιήσεων. Δεν συνέπεσε «παράλληλα» με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, όπως λέει η εισήγηση, αλλά είναι η πρώτη πολιτική της έκρηξη και σαν τέτοια αναγνωρίστηκε από τους καπιταλιστές ηγέτες σε όλο τον κόσμο- αλλά όχι την Αριστερά, την καθεστωτική και εν μέρει την εκτός των τειχών.
Η κρίση είναι η χειρότερη στην ιστορία του καπιταλισμού. 51 εκατομμύρια νέοι άνεργοι, 45% κάτω από 2 $ τη μέρα και πάνω από 7% άνεργοι, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Η εξέγερση στην Ελλάδα έδειξε τις επαναστατικές της συνέπειες. Η λογική της κρίσης είναι η δυναμική της εξέγερσης - από τις φωτιές στις πόλεις στα μπλόκα στους κάμπους και στο τσουνάμι των απολύσεων. Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος στην ΕΕ. Ανάγκη η ενότητα στη δράση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και πρώτα –πρώτα των πιο πρωτοπόρων μαχητικών τμημάτων του και της επαναστατικής Αριστεράς.
2. Υπάρχουν άλυτοι λογαριασμοί του Δεκέμβρη και νέοι έχουν ανοίξει: η πάλη για την απελευθέρωση των συλληφθέντων και ομήρων του κράτους, για την Κούνεβα ενάντια στη κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, για την ισότητα ξένων και ντόπιων εργατών, για αλληλεγγύη στο Παλαιστινιακό λαό, για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου, για την Γενική Απεργία και προπαντός για την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων και κάθε καπιταλιστή διαδόχου της, για να ανοίξει ο δρόμος στην εργατική εξουσία και την σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική.
3. Ναι στην ενότητα της επαναστατικής αριστεράς αλλά σε ποια βάση;
Οι διαφωνίες σε θέματα τακτικής, π.χ. κοινή κάθοδος στις εκλογές ή όχι, είναι ένα, οι διαφωνίες πάνω σε ζητήματα προγραμματικών αρχών είναι τελείως άλλο.
Κύριο ζήτημα διαφωνίας, το ζήτημα της στάσης απέναντι στην ίδια την εξουσία. Κάτω η κυβέρνηση, σωστά, αλλά τι θα την διαδεχτεί; Μας κατηγορούν ότι συνδέουμε γραμμικά την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ με την εργατική εξουσία. Καρικατούρα. Εμείς λέμε: ποια κυβέρνηση μπορεί να λύσει τα προβλήματα, να πάρει τα αναγκαία μέτρα της απαλλοτρίωσης των τραπεζών των εργοστασίων που κλείνουν, του κεφαλαίου, της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό των ΕΠΑ και της ΕΕ, να βγάλει την κοινωνία από την κρίση αναδιοργανώνοντάς την σε νέες βάσεις; Μια αστική κυβέρνηση σαν του ΠΑΣΟΚ, ή Κεντροαριστεράς ή ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ κλπ. ; Όχι. Κυβέρνηση εργαζομένων –εργατική εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι πόσο γρήγορα θα φτάσουμε εκεί αλλά προς τα πού πρέπει να προχωρήσουμε (Λένιν).
Τι έλεγε το πρόγραμμα του ΜΕΡΑ μέχρι και το 2007: «Πάλη για την ανατροπή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής και κάθε αστικής κυβέρνησης από τα κάτω και αριστερά, για την εργατική εξουσία, την σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική». Τι άλλαξε; «Αναβάθμιση» του ΜΕΡΑ θεωρείται η κολόβωση αυτής της σωστής θέσης για χάρη της «ενότητας»;
Σχετικά με την ΕΕ το πρόγραμμα του ΜΕΡΑ έλεγε μέχρι και το 2007: «Έξω από την ΕΕ του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών για την σοσιαλιστική διεθνοποίηση-ενοποίηση στη περιοχή μας, στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο».
Η εξέγερση και η κρίση έκαναν ακόμα πιο επίκαιρα τα παραπάνω. Γιατί τώρα αποδεσμεύεται η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την κοινωνική επανάσταση και την διεθνιστική προοπτική της σοσιαλιστικής ενοποίησης της περιοχής, της Ευρώπης του κόσμου; Χάριν της ενότητας των «αντικαπιταλιστών»;
4. Το ΕΕΚ θεωρεί απαράδεκτη την αντίληψη μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που δεν παλεύει για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος. Χρεοκοπία των παρόμοιων αντικαπιταλιστικών σχημάτων στην Ευρώπη. Όχι μίγματα με τον ρεφορμισμό, κανένας συμβιβασμός με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ!
5. ΟΙ διαδικασίες που γίνανε και που προτείνονται είναι εντελώς αντίθετες με το ελευθεριακό πνεύμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ζητείται η συγκρότηση κίνησης πανελλαδικά, τοπικά και κατά κλάδους, χωρίς καν να αποφασίσει κάτι τέτοιο η διαρκώς αναβαλλόμενη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΜΕΡΑ, την οποία και ζητούμε. Αυτή πρέπει να αποφασίσει και για την πρωτοβουλία και για την δυνατότητα κοινής εκλογικής καθόδου και με ποιες προγραμματικές βάσεις. Αλλιώς μια επικύρωση δια βοής στο Σπόρτιγκ ανήκει στη σφαίρα της αστικής κοινωνίας του θεάματος- της κοινωνίας που θέλουμε να ανατρέψουμε.
Η επαναστατική αριστερά πρέπει να κάνει την δική της επανάσταση στο εσωτερικό της για να κερδίσει τις δυνάμεις της εξέγερσης στην προοπτική του κομμουνισμού και να νικήσει τις δυνάμεις του ρεφορμισμού.
Σάββας Μιχαήλ
ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΙ; Αυτό είναι το επιτακτικό ερώτημα μπαίνει μπροστά σε όλους εμάς που μαζευτήκαμε στο κατάμεστο από αγωνιστές συντρόφους, ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ.
Ο σ. Μήτσος Δεσύλλας διάβασε την κοινή εισήγηση των Οργανώσεων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ με τον τίτλο: «κείμενο κοινού προβληματισμού» στο οποίο διαφωνεί το ΕΕΚ και θα δημοσιεύσουμε πιο κάτω τις διαφωνίες του.
Από την πλευρά της ΕΝΑΝΤΙΑ ο σ. Θανάσης Διαβολάκος επέμενε στην κοινή κάθοδο ΚΑΙ στις επερχόμενες εκλογές των δύο μετωπικών οργανώσεων λέγοντας ότι «Το Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά η επανάσταση και ο Κομμουνισμός.
Μίλησαν πολλοί σύντροφοι – η πλειοψηφία ήταν υπέρ της δημιουργίας μιας Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ενότητα και Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – ενώ διαβάστηκαν τα μηνύματα του Ευτύχη Μπιτσάκη και του Γάλλου συντρόφου Αλέν Κριβίν.
Ο σ. Σάββας Μιχαήλ – αναλύοντας τις παραπάνω Σημειώσεις για την παρέμβαση του ΕΕΚ – και εκφράζοντας την ΚΕ του ΕΕΚ ανέφερε: «Βρεθήκαμε μαζί στα οδοφράγματα, στους δρόμους, στις καταλήψεις, μπροστά στη κτηνωδία των ΜΑΤ και των χημικών τους, μέσα στις φωτιές του αγώνα και της ελπίδας του Δεκέμβρη. Το ερώτημα που μπαίνει σήμερα δεν είναι αυτό που υπόθηκε, δηλαδή, μετά το Σπόρτινγκ τι! Το ερώτημα που μπαίνει πρέπει να μπει με την ιστορική του προοπτική. Μετά το Δεκέμβρη τι; Αυτό είναι το αληθινό ερώτημα μπροστά σε κάθε αγωνιστή κι αγωνίστρια του εργατικού-λαϊκού κινήματος, προπαντός μπροστά στη νέα γενιά. Γιατί ο Δεκέμβρης δεν βρίσκεται πίσω στο παρελθόν. Άνοιξε ένα ρήγμα που τίποτα πια δεν γεφυρώνει. Εσπασε την βιτρίνα όχι μόνο των νοικοκυραίων αλλά του ίδιου του καπιταλισμού. Ο φόνος του Αλέξη έδειξε ότι το κρατικό έγκλημα δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας: δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κηρύσσει το κεφάλαιο και το κράτος του ενάντια στους καταπιεσμένους κι οπλίζει το δολοφονικό χέρι του κάθε Κορκονέα και ΜΑΤατζή, ρίχνει βιτριόλι στα μάτια και το στόμα της ηρωικής Κωνσταντίνας Κούνεβα, εξασφαλίζει την ατιμωρησία της «ζαρντινιέρας», των φονιάδων των εργατών στο Πέραμα, των ληστών της συμμορίας καλογέρων κι υπουργών του Βατοπεδίου.
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, οι καταπιεσμένοι κήρυξαν την δική τους, πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η κοινωνική εξέγερση φούντωσε σε όλη τη χώρα, πολιορκώντας τα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, οξύνοντας την κρίση του αστικού καθεστώτος σε κρίση εξουσίας.
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Βγήκε μέσα από τα έγκατα μιας κοινωνίας με ανοιχτές πληγές, στο έδαφος συσσωρευμένων κοινωνικών αντιφάσεων και ταξικών αγώνων. Αλλά δεν ήταν συνέχεια τους, ήταν τομή της συνέχειας, εισβολή του εντελώς καινούργιου. Όπως οι ίδιοι οι ηγέτες του διεθνούς κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ παραδέχτηκαν έντρομοι, ήταν η πρώτη πολιτική έκρηξη της παρούσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της χειρότερης στην ιστορία του καπιταλισμού. Και η κρίση συνεχίζει αχαλίνωτη να σαρώνει τον πλανήτη, βουλιάζοντας στην ύφεση και στη χρεοκοπία τράπεζες, βιομηχανίες, χώρες ολόκληρες, για να ξεμπλοκάρει την διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου από τα πλεονάζοντα κεφάλαια. Η τερατώδης πυραμίδα των πλασματικών κεφαλαίων, 11 φορές μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ, γκρεμίζεται, ενώ η υλική της παραγωγική βάση διαλύεται. 51 εκατομμύρια νέους ανέργους προβλέπει το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Πάνω από το μισό της παγκόσμιας εργατικής δύναμης θα πέσει στην ανεργία και την σκλαβιά της μαύρης εργασίας με μισθούς πείνας. Οι καπιταλιστές ένα γνωρίζουν: τα χειρότερα δεν ήρθανε ακόμα κι επιχειρούν να ρίξουν τα βάρη όχι μόνο στους ανταγωνιστές τους αλλά προπαντός στην εργατική τάξη και τις φτωχές λαϊκές μάζες, ρίχνοντάς τες στην εξαθλίωση και την υπερεκμετάλλευση.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα ακολούθησε από τις πρώτες σκληρές ταξικές συγκρούσεις στην ανατολική Ευρώπη, τις κινητοποιήσεις της νεολαίας και την Γενική Απεργία στη Γαλλία. Ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν ο ασθενέστερος οικονομικός και πολιτικός κρίκος της αλυσίδας της ΕΕ, με τεράστια ελλείμματα και δομικές αδυναμίες, υπερχρεωμένος – ουσιαστικά χρεοκοπημένος, με ένα αστικό πολιτικό σύστημα εξίσου χρεοκοπημένο και τα δύο αστικά κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να βουλιάζουν στην αναξιοπιστία και την απονομιμοποίηση στα μάτια του λαού. Η κρίση διακυβέρνησης και εξουσίας ήρθε εκρηκτικά στην επιφάνεια τον Δεκέμβρη, δεν έχει λυθεί αλλά οξυνθεί καθώς οι φωτιές στις πόλεις ακολούθησαν από τα μπλόκα στους κάμπους. Πυροδοτείται και τροφοδοτείται διαρκώς από την επιδεινούμενη παγκόσμια κρίση. Μόνο κοινοβουλευτικοί κρετίνοι μπορεί να πιστεύουν ότι οι εκλογές, όσες φορές κι αν επαναληφθούν, μπορούν να δώσουν διέξοδο και σταθερή αστική κυβέρνηση του κεφαλαίου, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή.
Η λογική της καπιταλιστικής κρίσης είναι η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης».
Ο σ. Σάββας Μιχαήλ αναφέρθηκε στη συνέχεια στη στάση της ΕΝΑΝΤΙΑ και την πλειοψηφία των συντρόφων του ΜΕΡΑ.
«Γι’ αυτό και δεν θεωρούμε, όπως άλλοι σύντροφοι της ΕΝΑΝΤΙΑ αλλά και του ΜΕΡΑ, ότι πρέπει στο πολιτικό «δια ταύτα» να προτάξουμε την “ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις”. Ο δρόμος της εξέγερσης κι οι άλυτοι λογαριασμοί του Δεκέμβρη είναι ανοιχτοί μπροστά μας και προτάσσουν μια σειρά από αλλεπάλληλες σκληρότατες ταξικές αναμετρήσεις στις πόλεις και την ύπαιθρο.
Έχουμε ήδη ανοιχτά μέτωπα που απαιτούν άμεση δράση:
· Την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων της εξέγερσης, μαζί και των 15χρονων στη Λάρισα που σέρνουν με τους τρομονόμους.
· Την πάλη αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα κι όλους τους μετανάστες, για το ξεσκέπασμα και την τιμωρία της εργοδοτικής τρομοκρατίας και των συνενόχων τους στο Κράτος και την γραφειοκρατία, ενάντια στο δουλεμπόριο και την υπερεκμετάλλευση, για την πλήρη εξίσωση κι αναβάθμιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και των ντόπιων εργατών.
· Την υπεράσπιση του ασύλου και του δημόσιου χαρακτήρα των Πανεπιστημίων, για την δικαίωση των στόχων του φοιτητικού-εκπαιδευτικού κινήματος.
· Την εκστρατεία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την ηρωική αντίστασή του ενάντια στη γενοκτονία που επιχειρεί ο σιωνισμός κι ο ιμπεριαλισμός, την αλληλεγγύη στο λαό του Ιράκ και του Αφγανιστάν κι όλους τους καταπιεσμένους από τον ιμπεριαλισμό λαούς της περιοχής, για το ξήλωμα όλων των βάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, για την άμεση αποχώρηση από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες των ΗΠΑ και της ΕΕ.
· Για να πληρώσουν τα αφεντικά κι όχι οι εργάτες την κρίση του συστήματός τους, για την απαλλοτρίωση των βιομηχάνων και των τραπεζιτών κι όχι της ζωής μας.
· Για μια πλατιά εκστρατεία μέσα σε όλο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με αιχμή τα ταξικά αγωνιστικά συνδικάτα κι ενάντια στους υποταγμένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που το αρνούνται πεισματικά για την διοργάνωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ για να αποκρουστεί η βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, για την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων, για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση και την εργατική εξουσία.
ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ
Α. Προγραμματικά
«Είναι το τελευταίο, ακριβώς, σημείο, το ζήτημα της στάσης απέναντι στην κυβέρνηση και την εξουσία, κι όχι μόνο ούτε πρωταρχικά η (προειλημμένη από ορισμένους) απόφαση για συμφωνία κοινής εκλογικής καθόδου ΜΕΡΑ/ΕΝΑΝΤΙΑ, το κεντρικό σημείο στο οποίο διαφωνεί το ΕΕΚ.
Ας δούμε πρώτα κάτι που συμφωνούμε με την κοινή εισήγηση των επιτελείων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ που παρουσιάζεται σήμερα στο Σπόρτιγκ με τον σεμνό τίτλο “κείμενο κοινού προβληματισμού(;). Στο σημείο 6 παρουσιάζεται σαν κοινή θέση (κι όχι «κοινός προβληματισμός») ότι “παλεύουμε εδώ και τώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της. Θέλουμε να πέσει από τα κάτω και από τα Αριστερά”. Πολύ σωστά. Πάλι καλά που το σύνθημα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ έγινε αποδεκτό κι από άλλες δυνάμεις που ή ταλαντευόντουσαν ή το απέρριπταν πεισματικά μέχρι το Δεκέμβρη (το «μλ» το απορρίπτει μετά βδελυγμίας πριν, στη διάρκεια και μετά τον Δεκέμβρη). Μετά τον Δεκέμβρη το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» έγινε λαοφιλές. Αλλά κάθε άνθρωπος του λαού θα ρωτήσει αμέσως: και ποια κυβέρνηση θα την διαδεχτεί στην κορυφή της κρατικής εξουσίας;
Μια από τις τέσσερις ιδρυτικές αρχές του ΜΕΡΑ συνέδεε πάντα την ανατροπή της κυβέρνησης με την προοπτική της εργατικής εξουσίας, ή, όπως γράφονταν στη γλώσσα του ΝΑΡ, της «εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας». Τώρα το σκέλος αυτό αποκόβεται. Φαίνεται, για ορισμένους συντρόφους, «αναβάθμιση» του ΜΕΡΑ σημαίνει κολόβωση των προγραμματικών του αρχών. Ένα στέλεχός του μάλιστα (με κεντρικό ρόλο στην διαπραγμάτευση επιτελείων με τους ηγέτες της ΕΝΑΝΤΙΑ) κατηγόρησε το…ΕΕΚ στην τελευταία παναθηναϊκή σύσκεψη του ΜΕΡΑ για «γραμμική αντίληψη» της σχέσης ανάμεσα στην ανατροπή της αστικής κυβέρνησης και την εργατική εξουσία. Μα το ΕΕΚ (και το ΜΕΡΑ μέχρι πρόσφατα) δεν μιλάει για αυτόματη διαδοχή της κυβέρνησης του κεφαλαίου από μια κυβέρνηση των εργατών. Πρόκειται για γελοιογραφία της θέσης μας. Εμείς απαντάμε στο ερώτημα “ποια κυβέρνηση πρέπει να διαδεχτεί την κυβέρνηση της ΝΔ” ως εξής: “Ποια κυβέρνηση μπορεί να λύσει τα προβλήματα του λαού; Μια κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, μια αστική συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά γενικότερα; Μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς; Γνωρίσαμε πέρα από τα χάλια του ΠΑΣΟΚ και το φιάσκο των αντίστοιχων αντιλαϊκών κυβερνητικών σχημάτων Κεντροαριστεράς ή «πληθυντικής αριστεράς» σε Ιταλία και Γαλλία. Ποια κυβέρνηση μπορεί να βγάλει την εργατική τάξη και την φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου από την καταστροφή που την απειλεί άμεσα με την καπιταλιστική κρίση, την «επιτήρηση» της ΕΕ ή την επέμβαση του ΔΝΤ; Ποια μπορεί να απαλλοτριώσει τους ληστές των τραπεζών, ξένων και ντόπιων; Ποια μπορεί να εθνικοποιήσει χωρίς αποζημίωση τις βιομηχανίες που κλείνουν ή μετακομίζουν; Ποια μπορεί να απαγορεύσει τις απολύσεις; Ποια μπορεί να σώσει την φτωχή αγροτιά από το ξεκλήρισμα; Ποια μπορεί να σταματήσει την απομύζηση του λαού από τους διεθνείς τοκογλύφους του χρηματιστικού κεφαλαίου για την πληρωμή του εξωτερικού χρέους που συσσώρευαν οι καπιταλιστές και οι χρυσοκάνθαροι του Δημοσίου; Ποια μπορεί να πετάξει έξω τους ιμπεριαλιστές της Ουάσιγκτον και των Βρυξελών, το ΝΑΤΟ, τις βάσεις τους; Μια καπιταλιστική κυβέρνηση; Μα θα ήταν σαν να αυτοκτονούσε. Το ζήτημα δεν είναι πια κυβέρνηση θα διαδεχτεί την άλλη στη διαχείριση του ίδιου χρεοκοπημένου συστήματος αλλά η ανατροπή του πριν μας θάψει στα ερείπιά του. Το ζήτημα δεν είναι ποιο κόμμα αλλά ποια τάξη θα είναι στην εξουσία, οι κεφαλαιοκράτες ή οι εργάτες; Το ζήτημα δεν είναι πόσο γρήγορα θα το πετύχουμε αλλά αυτή είναι η μόνη διέξοδος».
Αυτά λέγαμε σαν ΜΕΡΑ ακόμα και στις τελευταίες εκλογές του 2007. Τώρα, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την ανοικτή κρίση εξουσίας της άρχουσας τάξης, τώρα θα σωπάσουμε πάνω στο ζήτημα της εξουσίας; Θα ανταλλάξουμε αρχές αντί πινακίου φακής, για χάρη ενός κοινού ψηφοδελτίου;
Στο κάτω-κάτω τι περιμένουμε από τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν; Οι ευσεβείς πόθοι ορισμένων καλόπιστων συντρόφων του ΜΕΡΑ ότι με μια κοινή κάθοδο με την ΕΝΑΝΤΙΑ “μπορούμενα πάρουμε και 100.000 ψήφους”, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερο πολιτικό βάρος στην περιβόητη «κεντρική πολιτική σκηνή», θυμίζει τις εξάρσεις συντρόφου της ΕΝΑΝΤΙΑ, στις προηγούμενες εκλογές που έβλεπε πιθανότατη την εκλογή «αντικαπιταλιστή βουλευτή». Έχουν συνείδηση οι σ. τι αλλαγές έγιναν εν τω μεταξύ, τι μετατοπίσεις ή απλώς γλύφουν τις πληγές του πενιχρού εκλογικού αποτελέσματος του 2007, ελπίζοντας ότι «εν τη ενώσει η ισχύς», έστω και να είναι η ένωση των αδυναμιών δύο μετωπικών σχημάτων; Μπορούν να κερδίσουν τις νέες δυνάμεις που έφερε η εξέγερση στο προσκήνιο και που υπερφαλάγγισαν την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, επαναλαμβάνοντας με ξύλινη γλώσσα τετριμμένα κλισέ και άστοχες κριτικές που δεν θίγουν τις πραγματικές πολιτικές αδυναμίες του αναρχισμού, αυτού του μεταβατικού φαινομένου που αποτελεί, όπως έλεγε κι ο Λένιν, το τίμημα που πληρώνουμε για τον οπορτουνισμό; Ή μπορούν να πολεμήσουν τον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας άλλα αντ’ άλλων και τηρώντας «ίσες αποστάσεις» ή και καλύπτοντας τον άθλιο ρόλο των ηγετών του Περισσού στη διάρκεια της εξέγερσης; ΟΙ ονειρευόμενοι εκλογικές επιτυχίες της «ενωμένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς» πιθανόν θα δουν να χάνουν δυνάμεις και παλιούς συμμάχους και από αριστερά κι από δεξιά. Μόνο ένας σταθερός πόλος επαναστατικών δυνάμεων με σαφείς ριζοσπαστικούς ανατρεπτικούς στόχους, ανανεωμένη επαναστατική θεωρία και τολμηρή γλώσσα μπορεί να ελκύσει δυνάμεις της εξέγερσης, να εντείνει την πόλωση αντίθετων τάσεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, να βαθύνει την υπαρκτή κρίση στο ΚΚΕ.
Δεν θα μείνουμε τώρα σε πολλά άλλα λαθεμένα σημεία του «κειμένου κοινού προβληματισμού», θα θίξουμε μόνο ένα δεύτερο σημείο προγραμματικής διαφωνίας σε ζήτημα αρχής: την πάλη ενάντια στην ΕΕ. Το κείμενο λέει σχετικά στο σημείο 3: “απαιτείται σύγκρουση με την ΕΕ αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της, άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, πάλη για την αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και από την σκοπιά του διεθνισμού και όχι της εθνικιστικής περιχαράκωσης και της άυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης”. Τα περί διεθνισμού και κατά της εθνικιστικής περιχαράκωσης και “αυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης” μπορεί να διαφοροποιούν κάπως αυτή την θέση από εκείνη της ΚΟΕ και (εν μέρει μόνο) του ΚΚΕ αλλά δεν ξεφεύγει από ότι ξορκίζει, τον εθνοκεντρισμό. Η ιδρυτική αρχή του ΜΕΡΑ επί του θέματος μιλάει για “σοσιαλιστικήενοποίηση από τα κάτω κι αριστερά στην περιοχή, την «εργατική διεθνοποίηση κλπ.», διατηρώντας πάντως το νόημα. Τώρα, κόβεται για χάρη της «αντικαπιταλιστικής ενότητας». Δεύτερη κολόβωση της πλατφόρμας του ΜΕΡΑ, στο όνομα πιθανόν της «αναβάθμισής του…
Τούτο είναι διπλά απαράδεκτο για το ΕΕΚ. Πρώτο και κύριο, ιδιαίτερα μετά την ελλνική εξέγερση, την μύτη του παγόβουνου της κοινωνικής κρίσης σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη, γίνεται καίριο το ζήτημα της διεθνούς εξάπλωσής της – ο Σαρκοζύ σωστά το φοβάται – όπως ήταν ζωτικό για το Αργεντινάσο η εξάπλωσή του στη Βραζιλία (πράγμα που αναχαιτίστηκε με τις εκλογές και την νίκη του Λούλα). Είναι καίριας σημασίας για την ίδια την συνέχεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη, την διαλεκτική ανάπτυξή της και την μετάβασή της σε κατάσταση άμεσης επαναστατικής απειλής κατά της αστικής κυριαρχίας.
Δεύτερο, ας μην ξεχνούμε ότι όλοι, πρώτα-πρώτα οι σ. έχουν στο νου τους ένα σίγουρο δεδομένο, τις Ευρω-εκλογές. Τέτοιο εθνοκεντρικό στην ουσία του «όραμα», με την αποδέσμευση της «αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης» από την κοινωνική επανάσταση και την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης στις συνθήκες της παρούσας διαλυτικής κρίσης, θα προτείνουμε στους πρωτοπόρους αγωνιστές, στους διεθνιστές και στις δυνάμεις της εξέγερσης: Για το ΕΕΚ η αποδοχή του συνθήματος αυτού που αποτελεί απαραβίαστη «κόκκινη γραμμή» σύμφωνα με ένα ηγέτη της ΕΝΑΝΤΙΑ, σημαίνει παραβίαση της «κόκκινης γραμμής» που προσδιορίζει την ιστορική-πολιτική μας τροτσκιστική ταυτότητα κι εγκατάλειψη του διεθνικού μας προγράμματος.
Β. Αντικαπιταλιστική ή Επαναστατική Αριστερά;
Δεν πρόκειται για τυπικό ερώτημα για ένα επιθετικό προσδιορισμό αλλά για επίμαχο προγραμματικό σημείο. Έχουμε αναφερθεί πιο διεξοδικά στην εφημερίδα μας (Βλ. Νέα Προοπτική, φ. 446, 24/1/09). Υπενθυμίζουμε εδώ ότι για ορισμένες δυνάμεις της ΕΝΑΝΤΙΑ, ιδιαίτερα για το ΣΕΚ, η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά, αλλά καλύπτει όλο τον ενδιάμεσο χώρο «από τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ έως την ΕΝΑΝΤΙΑ και το ΜΕΡΑ και που έρχεται σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό». Η «αντικαπιταλιστική ενότητα» συνεπώς αποτελεί «αναγκαία ένα μίγμα και επαναστατικών ρευμάτων κι όπου χρειαζόμαστε επαναστάτες που θα ασκούν μεγαλύτερη πίεση». Σαν τέτοια βλέπουν και την διαδικασία «με το ΜΕΡΑ που καθοδηγείται από το ΝΑΡ».
Το ΜΕΡΑ, βέβαια, δεν είναι «το ΝΑΡ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Το ΕΕΚ, συνιστώσα του ΜΕΡΑ, πολύ καιρό τώρα πολεμάει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς αυτή την προοπτική διάλυσης της επαναστατικής αριστεράς μέσα σε «ένα μίγμα με ρεφορμιστικά ρεύματα». Παρόμοια «αντικαπιταλιστικά» σχήματα στην Ευρώπη χρεοκόπησαν, είτε διασπάστηκαν (π.χ. το λαϊκομετωπικό Respect στην Βρετανία) είτε κατέληξαν στο ρεφορμιστικό φιλο-ΕΕ Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (π.χ. το Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία).
Από αυτή την σκοπιά βλέπουμε με κριτική ματιά τις οργανωτικές διαδικασίες που εισηγείται το «κείμενο κοινού προβληματισμού».
Γ. Οργανωτικά-διαδικαστικά
Το «κείμενο κοινού προβληματισμού» των εκπροσώπων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ στο σημείο 10, πέρα από την αυτονόητη κι αποδεκτή από όλους πρόταση για κοινή δράση, καταλήγει με την οργανωτική-διαδικαστική πρόταση της συγκρότησης μιας «Πρωτοβουλίας για την Ενότητα και τη Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς», με Συντονιστική Επιτροπή καιμε κατά τόπους και κλάδους επιτροπές ή «πρωτοβουλίες» που θα συγκροτηθούν σε μια διαδικασία «διοργάνωσης εκδηλώσεων – συζητήσεων». Πάνω σ’ αυτή τη βάση, δηλώνουμε ότι «επιδιώκουμε την παρέμβασή μας στις εκλογικές μάχες που θα υπηρετεί και θα ενισχύει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής κι αντικαπιταλιστικής Αριστεράς».
Είναι ολοφάνερο, ότι κι αν λέγεται, πως πρόκειται για πανηγυρική εξαγγελία, στο Σπόρτιγκ, νέας κίνησης, με συγκεκριμένο όνομα και διαδικασία συγκρότησής της κατά κλάδους και τόπους, μέσα από κοινές εκδηλώσεις ΕΝΑΝΤΙΑ-ΜΕΡΑ. Η ΕΝΑΝΤΙΑ, τουλάχιστον, ποτέ δεν έκρυψε τον στόχο της συγκρότησης μιας τέτοιας ενιαίας κίνησης, με εκλογικούς κι άλλους σκοπούς. Το ΜΕΡΑ, όμως, ως πανελλαδικό μετωπικό σχήμα ΠΟΤΕ δεν έχει αποφασίσει σε σώμα κάτι τέτοιο (εκτός εάν κάτι τέτοιο θεωρείται συνώνυμο με το πανελλαδικό σώμα του ΝΑΡ τον Οκτώβριο 2008). Παρόλο που είχε προ πολλού αποφασιστεί η σύγκληση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΜΕΡΑ αυτό αναβαλλόταν, με διάφορες προφάσεις, και με κύρια ευθύνη αυτών που πρωτοστατήσανε για την πορεία προς το Σπόρτιγκ, την εξαγγελία της Πρωτοβουλίας, με πρώτο μέλημα την ενιαία εκλογική κάθοδο και την προσδοκία ικανοποιητικής εκλογικής καταγραφής.
Στην προκήρυξή του για το Σπόρτιγκ, το ΝΑΡ, ανάμεσα στα άλλα δεν ξεχνά να προτείνει καταληκτική «πανελλαδική διαδικασία» για την «Πρωτοβουλία για την Ενότητα και τη Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» και την τελική απάντηση στο ερώτημα για την «αναγκαιότητα-δυνατότητα» της κοινής εκλογικής καθόδου. Ξεχνά, όμως, να προτείνει κάτι τέτοιο για το ίδιο το ΜΕΡΑ.
Το ΕΕΚ προτείνει να προετοιμαστεί και να προηγηθεί μια Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΡΑ όπου θα παρθεί αμεσοδημοκρατικά κι όχι στον ασφυκτικό κλοιό των κλειστών συναντήσεων επιτελείων η απόφαση τόσο για την νέα Πρωτοβουλία όσο και για τις εκλογές. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την πανηγυρική συγκέντρωση σήμερα του Σπόρτιγκ και του προεπιλεγμένου καταλόγου ομιλητών, ούτε από την αποκέντρωσή της σε περιφερειακές εκδηλώσεις, επανάληψη στο ηπιότερο των αλήστου μνήμης συνελεύσεων του καλοκαιριού του 2007.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Τα παραπάνω μπορεί να αφήνουν μια στυφή γεύση. Από μια άποψη δείχνουν τις αντιφάσεις μιας «εκτός των τειχών» Αριστεράς και της θεωρητικής-πολιτικής προετοιμασίας της – ή, του ελλείμματός της για την ακρίβεια, όπως έρχεται απότομα στο φως μέσα σε μια ιστορική θύελλα. Η θύελλα του Δεκέμβρη διέλυσε πολλές ψεύτικες ελπίδες και γέννησε νέες, αληθινές και πολύ πιο ισχυρές. Ας μάθουμε να προχωρούμε μέσα στις θύελλες της Ιστορίας και να σφυρηλατούμε τα απαραίτητα εργαλεία που απαιτούνται μέχρι την τελική νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο».
Αυτή ήταν η ομιλία του σ. Σάββα Μιχαήλ. Θα συνεχίσουμε και με άλλες τοποθετήσεις.
Σπόρτινγκ: ανάγκη της εποχής η αριστερά της ανατροπής
Μεγάλη απήχηση στον κόσμο του αγώνα και το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αναζήτησης και δράσης είχε το κάλεσμα των 10 οργανώσεων και μετωπικών σχημάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Σπόρτινγκ, το Σάββατο 31 Ιανουαρίου. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο, με αγωνιστικό κλίμα και ελπίδες, άνοιξε η συζήτηση για την αριστερά της ανατροπής που έχει ανάγκη η εποχή μας. Η εκδήλωση-συζήτηση, στην οποία μίλησαν πάνω από 30 ομιλητές από οργανώσεις, συνδικάτα, κοινωνικούς χώρους της νεολαίας, γειτονιές και μέτωπα, σήμανε την αρχή της συζήτησης και κοινής δράσης για τα βήματα που μπορούν να γίνουν στη συσπείρωση και πολιτική ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής
Μιας άλλης αριστεράς των ανυποχώρητων νικηφόρων αγώνων για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, της διεθνιστικής πάλης κατά της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σφαγών, της αντικαπιταλιστικής πάλης και του επαναστατικού δρόμου.
Αγωνιστές όλων των ηλικιών, με μεγάλη παρουσία νεολαίας αλλά και εργαζόμενων από σωματεία και κλάδους, έδωσαν το παρών στη μεγάλη συγκέντρωση του Σπόρτινγκ. Η εκδήλωση ξεκίνησε με την παρουσίαση του "κοινού κειμένου προβληματισμού" που κατέληξαν οι διοργανωτές, στο οποίο αποτυπώνονται τα βασικά στοιχεία της πολιτικής εκτίμησης των οργανώσεων που συμμετέχουν στην διοργάνωση, αλλά και προτάσεις για την παραπέρα κοινή συζήτηση και δράση. Το κοινό κείμενο εισηγήθηκαν ο σ. Δημήτρης Δεσύλλας και ο σ. Θανάσης Διαβολάκης. Στη συνέχεια πήραν το λόγο οι 10 οργανώσεις-διοργανωτές και δεκάδες αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Συνδικαλιστές από εργατικά σωματεία, μέλη της ΕΑΑΚ από το φοιτητές, μέλη κινήσεων πόλης και περιβάλλοντος, μετανάστες.
ΝΑΡ
