ΚΕΙΜΕΝΟ 26 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
Η ελπίδα στη συνάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
18 χρόνια μετά την κήρυξη του τέλους της ιστορίας, διάστημα στο οποίο οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου (δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές) επιχειρούν να πείσουν τους λαούς σε παγκόσμια κλίμακα ότι πρέπει να σωπάσουν και να υποταχθούν στους μονόδρομους του καπιταλισμού (ΕΕ, ΝΑΤΟ, νεοφιλελευθερισμός, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα).
ΚΕΙΜΕΝΟ 26 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και νεολαίοι, οργισμένοι με την επίθεση εναντίον τους, αλλά και οπλισμένοι με την αγωνιστική τους πείρα, έρχονται πιο κοντά στην πεποίθηση «Ο κόσμος μπορεί να πάει και αλλιώς!».
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, για κόσμο του καθημερινού μόχθου. Για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση – για να γίνει δωρεάν καθολικό αγαθό η παιδεία και η υγεία – για να αντισταθούμε στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο – για μπορούν όλοι να ζουν αξιοπρεπώς από μία και μόνο εργασία. Για να βρει δρόμους και δύναμη η πάλη για την αντικαπιταλιστική ρήξη και αποδέσμευση από τους Ευρωμονόδρομους και την ΕΕ. Για να έρθει πιο κοντά η προοπτική της επαναστατικής ρήξης με τον καπιταλισμό, η μέρα που θα μιλάμε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Η ταχύτατη φθορά της ΝΔ ως αποτέλεσμα των αντεργατικών πολιτικών της και της επιθετικότητας της απέναντι στους εργαζόμενους, δεν συνοδεύεται από πολιτική επιβράβευση του ΠΑΣΟΚ, μιας και το τελευταίο έχει επιλέξει να ταυτιστεί με ακραίο τρόπο με την προώθηση της αστικής επίθεσης, απαρνούμενο ακόμα και μια στοιχειώδη αντιπολιτευτική πολιτική στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των δύο αστικών κομμάτων εξουσίας. Χιλιάδες εργαζόμενοι κοιτούν προς τα αριστερά. Πολλοί θα ήθελαν αυτή η αναζήτηση να περιοριστεί σε μια εκλογική έκφραση στο πλαίσιο των κομμάτων της διαχειριστικής αριστεράς του κοινοβουλίου και να μην συγκροτηθεί με όρους εργατικής αντεπίθεσης και αναγέννησης της επαναστατικής προοπτικής. Κατά τη γνώμη μας αυτό θα οδηγούσε σε ένα νέο γύρο απογοήτευσης και ήττας.
Το ΚΚΕ αντικειμενικά εξυπηρέτησε την κυβέρνηση με τη στάση της ηγεσίας του απέναντι στη νεολαιίστικη έκρηξη, εκφράζοντας φοβικά και συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και όλα αυτά μαζί στο φόντο της αναβίωσης και προσπάθειας δικαίωσης της πιο ηττημένης εκδοχής της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, ακόμη και στις πιο μαύρες σελίδες της . Δεν θέτει στόχο ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής μέσα από ένα αναβαθμισμένο αγωνιστικό πολιτικό ρόλο του εργατικού κινήματος, με ενωτική και πρωτοπόρα συμβολή της δράσης της αριστεράς. Αντίθετα, στρατεύει όλη τη δράση του στην κοινοβουλευτική εξαργύρωση, με το μαζικό κίνημα στο περιθώριο, ελεγχόμενο , ασθενικό και περιορισμένο στους εκάστοτε τακτικούς κομματικούς ελιγμούς και επιλογές. Φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, καθώς και των μη επαναστατικών στρατηγικών αναφορών, είναι ο διαρκής ενδο-αριστερός εμφύλιος που υποδαυλίζει η ηγεσία του ΚΚΕ, με ιδιαίτερο μάλιστα μένος απέναντι σε οποιαδήποτε από τα αριστερά κριτική της γραμμής και φυσιογνωμίας του.
O ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ξεφύγει από την αυταπάτη της καπιταλιστικής ανάπτυξης με ανθρώπινο πρόσωπο. Εμείς οι τεχνικοί – μηχανικοί γνωρίζουμε ήδη, από την πείρα στον δικό μας χώρο, πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια πιθανή κυβερνητική πρόταση του μέλλοντος αλλά μια υπαρκτή δύναμη διαχείρισης του τώρα, καθώς μέσα από τις συμμαχίες του ( με ΠΑΣΚ και ΥΠΕΧΩΔΕ), εκτελεί ήδη καθήκοντα υπεύθυνου διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσω του ΤΕΕ. Την στάση του πλήρωσαν και συνεχίσουν να πληρώνουν οι χιλιάδες μισθωτοί και αυτό-απασχολούμενοι τεχνικοί που βλέπουν τα δίκαια τους να μην χωρούν στο «θεσμικό ρόλο» του ΤΕΕ. Αλλά και συνολικότερα, η ‘’κυβέρνηση με κέντρο την αριστερά’’ και ο ‘’σοσιαλισμός με δημοκρατία’’ που προβάλουν, αναπαράγει τις αυταπάτες των ‘’δημοκρατικών δρόμων’’ που κατέληξαν να είναι απλά κοινοβουλευτικοί δρόμοι – αλλά χωρίς σοσιαλισμό.
Σε πείσμα λοιπόν των καιρών, η συνάντηση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, των οργανώσεων και του πλήθους των ανένταχτων αγωνιστών που θα βρεθούν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ στις 31.01.09, ανοίγει μια τεράστια δυνατότητα και μια νέα ελπίδα.
Την ελπίδα της ενωτικής και αποφασιστικής πάλης, σε όλα τα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της επόμενης περιόδου, περιλαμβανομένων και των εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται, με στόχο την οικοδόμηση στοιχείων πολιτικής συγκρότησης, που στοχεύουμε όλοι να φέρουν πιο κοντά την υπόθεση μιας μάχιμης μετωπικής συγκρότησης –πόλου που θα φιλοδοξήσει να παίξει καθοριστικό ρόλο στις μάχες που έρχονται και να κατοχυρώσει τη θέση του ως τον απαραίτητο για την έκβαση αυτών των μαχών, τρίτο πόλο της αριστεράς στη κοινωνία.
Μιας αριστεράς της οποίας η πολιτική θέση στο ζήτημα της Ε.Ε. θα πρέπει να είναι αντίθετη στις κάθε είδους ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις. Να παλεύει για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ε.Ε. στο πλαίσιο μίας αντικαπιταλιστικής στρατηγικής και την ανατροπή-διάλυση της Ε.Ε., η οποία βρίσκεται σήμερα στην πρωτοπορία μιας σειράς αντιδραστικών θεσμικών μέτρων και χρησιμοποιείται ως μοχλός για την αναίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων των δυνάμεων της εργασίας.
Μιας αριστεράς η οποία στο ζήτημα των σχέσεων με το ΠΑΣΟΚ, μεταξύ άλλων να αναδεικνύει τη στρατηγική σύγκλιση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ η οποία αντανακλά την κοινωνική σύγκλιση όλων των μερίδων του αστισμού γύρω από τη στρατηγική της αναδιάρθρωσης και της άρσης των λαϊκών κοινωνικών κατακτήσεων. Να δεσμεύεται ότι δεν νομιμοποιεί με κανέναν τρόπο τις επιλογές του δικομματισμού καθώς και οποιαδήποτε κίνηση ενίσχυσής του συνολικά ή του ενός πόλου απέναντι στον άλλο (όπως, π.χ., του ΠΑΣΟΚ εναλλακτικά προς τη ΝΔ) –ακόμη περισσότερο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (όπως είναι, π.χ., οι βουλευτικές εκλογές ή οι εκλογές στην δευτεροβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση ή σε μεγάλους δήμους).
Μιας αριστεράς η οποία στο ζήτημα των σχέσεων με τη ρεφορμιστική αριστερά, να διαχωρίζεται με σαφήνεια από κάθε είδους κυβερνητισμό, «αντιδεξιά» και «κεντροαριστερά» σενάρια, από αντιλήψεις και πρακτικές που ακυρώνοντας την ανεξαρτησία του αντικαπιταλιστικού δυναμικού, θα τείνουν το μετατρέπουν στην πράξη σε ομάδα πίεσης και “δορυφόρο” είτε στη ρεφορμιστική Αριστερά είτε στο ΠΑΣΟΚ. Να διαχωρίζεται από λογικές συγκρότησης αντινεοφιλελεύθερων- αντιμονοπωλιακών μετώπων υπονοώντας ότι υπάρχουν περιθώρια μιας εναλλακτικής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος προς όφελος των λαϊκών μαζών σε συνεργασία με αστικές μερίδες. Λογικές που είτε βλέπουν το ενδεχόμενο σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης (ΣΥΝ), είτε επιδιώκουν την οικοδόμηση μιας συμμαχίας με τα πληττόμενα από τη διεθνοποίηση τμήματα του μη μονοπωλιακού κεφαλαίου και τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα που συμπιέζονται από την αναδιάρθρωση (ΚΚΕ) δεν απαντούν στη συγκυρία της ταξικής πάλης, αλλά είναι και επικίνδυνα, στο βαθμό που καταλήγουν είτε στην ενσωμάτωση είτε στην ήττα και τη «διαπίστωση» της αδυναμίας των κινημάτων να πετυχαίνουν νίκες.
Σε σχέση με τον συνδικαλισμό, να αντιπαλεύει την πρακτική και λογική του γραφειοκρατικού και υποταγμένου συνδικαλισμού, η οποία σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με ευθύνη τόσο της κυβερνητικής ΔΑΚΕ όσο και της ΠΑΣΚΕ. Να αντιπαρατίθεται σε πρακτικές και λογικές που δεν διαφοροποιούνται από τις κυρίαρχες αστικές πολιτικές και αντιμετωπίζει τα συνδικάτα ως μηχανισμούς αναπαραγωγής της κυρίαρχης πολιτικής και υπονόμευσης της δυνατότητας αποτελεσματικών κινητοποιήσεων. Να παλεύει στη σημερινή συγκυρία -που κράτος και κεφάλαιο στοχεύουν στην περαιτέρω διάλυση του εργατικού κινήματος- στη διεκδίκηση από τις αντικαπιταλιστικές κοινωνικές δυνάμεις του πρωτοπόρου ρόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα,. στα συνδικάτα, στις γενικές συνελεύσεις, στις απεργιακές επιτροπές, στις επιτροπές αγώνα, προτάσσοντας την ανασύνθεση των συνδικαλιστικών πρακτικών, ώστε να ανταποκρίνονται (σε μορφή και περιεχόμενο) στα σημερινά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων και στην απαίτηση να είναι αποτελεσματική η πάλη τους. Να επιδιώκει την ανάπτυξη σωματείων που να καλύπτουν και τους εργαζόμενους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τους ανασφάλιστους, τους μερικά απασχολούμενους και την ανασφάλιστη εργασία, που να ενοποιούν τους εργαζόμενους, αντί να τους διασπούν.
Μπροστά σε αυτές τις προκλήσεις, βασικός στόχος της δράσης μας αλλά και της αριστεράς που αναζητούμε να οικοδομήσουμε, είναι η ανασυγκρότηση εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος σε κάθε κλάδο και σε κάθε εργασιακό χώρο. Ήδη στον χώρο των τεχνικών αυτή η προσπάθεια έχει κάνει βήματα σε σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την υποταγή, με σημαντικούς αγώνες και κατακτήσεις αλλά και με πλατειές συνεργασίες σωματείων. Η επιλογή των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για αυτοτελή έκφραση των συμφερόντων των μισθωτών μηχανικών μέσω του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, σε σύγκρουση με τον εγκλωβισμό στην επιμελητηριακή δια-ταξική συγκρότηση και σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και υποταγμένο συνδικαλισμό, άνοιξε δρόμους συσπείρωσης εκατοντάδων συναδέλφων σε ενωτική ταξική αγωνιστική βάση. Οδήγησε σε καταχτήσεις και πετυχημένη κοινή δράση με επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου. Μας δείχνει πως μπορούμε να χαράξουμε ένα άλλο νικηφόρι δρόμο στο εργατικό κίνημα, μαζί με τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα αυτούς που βιώνουν την επισφαλή εργασία. Την κατεύθυνση αυτή θέλουμε να στηρίξουμε και να βαθύνουμε όχι μόνο στους τεχνικούς αλλά και σε κάθε κλάδο, με όρους αγωνιστικής ταξικής ενότητας, σε σύγκρουση με τον συμβιβαστικό ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά και σε αντιπαράθεση με την κοινοβουλευτική αντι-κινηματική πρακτική του ΠΑΜΕ, που αναπαράγει την φοβία, την διάσπαση και απομόνωση.
Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο καλούμε κάθε αγωνιζόμενο τεχνικό, κάθε συνάδελφο που αναζητά μια αριστερά: Μαχόμενη – Ριζοσπαστική – Μετωπική – Ενωμένη, Επαναστατική και Αντικαπιταλιστική να δώσει μαζί μας το παρόν στις 31 Γενάρη στο Σπόρτινγκ. Στηρίζουμε και διεκδικούμε την ταχύτερη δυνατή πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για να είναι έτοιμη μπροστά στις πολιτικές και κοινωνικές μάχες της χρονιάς που άρχισε και όχι μόνο. Στην κατεύθυνση αυτή καλούμε όλους και όλες να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν και στις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν σε επίπεδο εργαζόμενων τεχνικών – μηχανικών για να δώσουν πολιτικό βάθος και κοινωνικό εύρος στη προσπάθεια που ξεκινάμε. Η προωθητική δύναμη που δίνει σε όλους, η αποφασιστικότητα που επιδεικνύει ο χώρος γύρω από τον στόχο της ενωτικής πολιτικής μετωπικής μορφής που οικοδομείται, οι συζητήσεις που θα ανοίξουν στη βάση, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν στο ξεπέρασμα των αδυναμιών του παρελθόντος στην κατεύθυνση της ενιαίας έκφρασης της άλλης αριστεράς στον κλάδο των τεχνικών και όχι μόνο.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΑΝΟΛΗΣ
ΒΑΖΟΥΡΑΣ ΑΛΕΞΗΣ
ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΤΑΣΟΣ
ΒΟΥΡΕΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΓΑΪΤΑΝΟΥ ΕΙΡΗΝΗ
ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
ΚΑΝΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΚΑΝΙΣΤΡΑ ΑΝΝΑ
ΚΟΒΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΚΟΙΛΑΚΟΥ ΣΥΛΒΙΑ
ΚΟΝΤΟΜΑΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ
ΛΙΑΓΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΠΑΡΟΥΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΠΛΑΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΠΑΠΑΣΠΥΡΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΡΗΓΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΤΣΙΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
