- Με αφορμή τους χθεσινούς εορτασμούς της Παναγίας στην Τήνο
-
Πλήθος κόσμου να μπουσουλάει,
με σκυφτό κεφάλι, απελπισμένο και απογοητευμένο, ζητώντας βοήθεια από την
Παναγία! Αυτό γίνεται κάθε χρόνο όχι μόνο στην Τήνο αλλά σε κάθε γωνιά της
πατρίδας μας. Ένας λαός γονατισμένος! Όπως γράφει η καλή μας
συντρόφισσα Ελένη από την Καλαμάτα: «Άνθρωπος = άνω θρώσκει. Με απλά
λόγια δεν του πάει να σκύβει το κεφάλι σε καμιά εξουσία, ούτε επομένως να
περπατάει με τα τέσσερα μπροστά σε καμιά εικόνα , σε κανένα ναό. Προσβάλλει
τον εαυτό του, την ύπαρξή του, την αξιοπρέπειά του. Ο καθείς είναι λεύτερος αν
το νιώθει, να αποτανθεί στο θεό, να ανάψει το κεράκι του και να προσκυνήσει.
Ειδικά να ζητήσει παρηγοριά, αφού στην καπιταληστρική κοινωνία μας,
απουσιάζουν εκείνοι οι μηχανισμοί στήριξης του ανθρώπου στα δύσκολα... Το θέμα
είναι η εκμετάλλευση αυτής της ανθρώπινης ανάγκης από την Α.Ε.
Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο όποιος πιστός ΔΕΝ χρειάζεται μεσάζοντες στη σχέση του
με το θείο... Τα παραμάγαζα που στήνει η Α.Ε. εξυπηρετούν συμφέροντα και
σκοπιμότητες που καμιά σχέση δεν έχουν με την πίστη και την ανάγκη να
αποτανθεί κανείς στο θείο».
Κανένας, λοιπόν, Θεός πατέρας, δεν θέλει τα
παιδιά του να ζουν γονατιστά. «Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί
την γην, δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν». Ο Ιησούς.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 10, στιχ. 34. Εμείς δεν παλεύουμε μόνο για την
κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή της καταπίεσης ανθρώπου από
άνθρωπο, παλεύουμε και για την εξάλειψη κάθε ταπείνωσης του ανθρώπου από
άνθρωπο. Και αυτό που συμβαίνει μέσα στους ναούς είναι μία ακόμα ταπείνωση
του ανθρώπου μπροστά στις τόσες άλλες! Η αξιοπρέπεια δεν είναι μια ηθική αρχή,
εξωκοσμική, μεταφυσική για μας, αλλά βρίσκεται στην πεμπτουσία του
επαναστατικού, κομμουνιστικού οράματος. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου την οποία
σε κάθε επαναστατική στιγμή την θυμάται ο καθένας, όπως τώρα στους δρόμους
όλων σχεδόν των χωρών του πλανήτη, όταν οι λαοί κατεβαίνουν στις πλατείες «Ταχρίρ»
όλου του κόσμου και βαράνε τις κατσαρόλες, όταν κάνουν τις λαϊκές τους
συνελεύσεις, λένε ότι δεν παλεύουν μόνο γιατί τους κλέψαν τα λεφτά ή επειδή
πεινάνε αλλά γιατί τους κλέψαν την αξιοπρέπειά τους, οι ληστές που
κυβερνούνε. - Βήχος Παναγιώτης
{Είδα πριν τρία χρόνια έναν άνθρωπο να κλαίει γοερά έχοντας αγκαλιάσει την κολόνα που δίπλα της ήταν η εικόνα της Παναγίας, στο ναό της Τήνου, η οποία δεν φαινόταν καθόλου στολισμένη με χρυσάφια και άλλα πολυτελή αντικείμενα! Ο πόνος αυτού του ανθρώπου με άγγιξε στην καρδιά. Ήταν τόσο απελπισμένος μα τόσο απελπισμένος! Του χάιδεψα το κεφάλι και του είπα: Όλα θα πάνε καλά! Σήκω όρθιος και αγάπα την Παναγία. Αν το ζητήσεις με την καρδιά σου θα σε βοηθήσει! Τι άλλο μπορούσα να του πω εκείνη την ώρα;}
"είμαι άθεος, δόξα το Θεό", Μπονιουέλ.
Ο κόσμος μπορεί να σωθεί, ακριβώς γιατί κουβαλάει μέσα του τις αντιφάσεις εκείνες, που η έκρηξή τους, γεννάνε την άρνηση αυτού του κόσμου, καταστρέφοντας αυτόν τον κόσμο και γεννώντας έναν καινούργιο κόσμο. Το δυναμικό των αντιφάσεων και η λογική αυτών των αντιφάσεων, η λογική της αρνητικότητας, η διαλεκτική με άλλα λόγια, του όντος οδηγεί στο ξεπέρασμά του. Με τη μορφή που είναι τώρα. Η φράση αυτό που δεν υπάρχει ακόμα, και όχι απλώς το όχι εδώ και το όχι τώρα, είναι φράση του Ερνστ Μπλοχ, είναι η αντίληψη της οντολογίας που δεν μένει σε αυτό που υπάρχει, που είναι παρών, δεν δέχεται μια οντολογία της παρουσίας, αλλά μία μεταφυσική - όχι με την θρησκευτική έννοια του όρου - με τη μεταφυσική, με την έννοια μιας αποδοχής της οντολογίας στα πλαίσια της αντίληψης που λέει ότι κάτι τι υπάρχει ή δεν υπάρχει, η δικιά μας αντίληψη δεν χωρίζει τα πράγματα ανάμεσα σ΄ αυτά που υπάρχουν και σ΄ αυτά που δεν υπάρχουν, η δικιά μας αντίληψη συλλαμβάνει τον κόσμο σαν κάτι που διαρκώς αλλάζει, που βρίσκεται σε κίνηση και αλλαγή, και αυτή η κίνηση και η αλλαγή και το γίγνεσθαι, συντελείται μέσα από αντιφάσεις. Μέσα από τον σπαραγμό της ύλης.
Χωρίς αυτόν τον εσωτερικό σπαραγμό της ύλης, χωρίς αυτή την εσωτερική αντίφαση, μέσα στον κόσμο τον υλικότατο, τον οποίο ζούμε, ο κόσμος αυτός δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει. Να το πάμε στα καθ΄ ημάς, αν δεν υπήρχαν άλυτες αντιφάσεις που κινούνε τον καπιταλισμό και τον οδηγούνε στην παρούσα παγκόσμια κρίση, που ένα ωριμότατο φρούτο της βλέπουμε στην σημερινή εξεγερμένη Ευρώπη και τις Αραβικές χώρες. Στις πλατείες Ταχρίρ όλου του κόσμου!
Απ΄ αυτή την άποψη, η διαλεκτική, ιστορική, υλιστική κριτική της κριτικής της θρησκείας, που κάνει ο Μαρξ, είναι επαναστατική καθώς επικεντρώνεται στην πρακτική κριτική δραστηριότητα, θεωρώντας ότι η απελευθέρωση του ανθρώπου, του καταπιεσμένου, του εκμεταλλευόμενου, του ταπεινωμένου ανθρώπου - μην ξεχνάμε αυτό το τελευταίο, όπως τόσα άλλα έχουν ξεχάσει οι μαρξιστές, πολύ περισσότερα, ίσως, από ότι οι χριστιανοί ξεχάσανε, από ότι έκανε εκείνος ο σύντροφος που κρεμάσανε στο σταυρό ανάμεσα σε δυο ληστές - ας μην ξεχνάμε ότι ο Μαρξ, κάπου έλεγε, ότι η δική μας κατηγορική αρχή είναι η πλήρης απελευθέρωση από κάθε σχέση, μέσα στην οποία ο άνθρωπος είναι ένα ον εκμεταλλευόμενο, καταπιεσμένο και ταπεινωμένο. Δεν παλεύουμε μόνο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ή της καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο, παλεύουμε και για την εξάλειψη κάθε ταπείνωσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Η αξιοπρέπεια δεν είναι μια ηθική αρχή, εξωκοσμική, μεταφυσική για μας, αλλά βρίσκεται στην πεμπτουσία του επαναστατικού, κομμουνιστικού οράματος. Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου την οποία σε κάθε επαναστατική στιγμή την θυμάται ο κανένας, όπως τώρα στους δρόμους όλων σχεδόν των χωρών του πλανήτη, όταν οι λαοί κατεβαίνουν και βαράνε τις κατσαρόλες, όταν κάνουν τις λαϊκές τους συνελεύσεις, λένε ότι δεν παλεύουν μόνο γιατί τους κλέψαν τα λεφτά ή επειδή πεινάνε αλλά γιατί τους κλέψαν την αξιοπρέπειά τους, οι ληστές που κυβερνούνε.
Η κριτική που κάνει, λοιπόν, ο Μαρξ σ΄ αυτά τα πράγματα γίνεται από τη σκοπιά της αλλαγής του κόσμου, και ο υλισμός του Μαρξ δεν μπορεί να είναι παρά Προμηθείκός. Ο ίδιος στον πρόλογο της διατριβής του για τις διαφορές της φιλοσοφίας του Επίκουρου και του Δημόκριτου, έβαλε ένα απόσπασμα από τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, ένα βιβλίο που ήταν το αγαπημένο του, το διάβαζε δυο τρεις φορές το χρόνο στο πρωτότυπο, στα αρχαία ελληνικά, και όταν πέθανε ο Μαρξ το βρήκανε κάτω από το προσκεφάλι του. Τον Προμηθέα Δεσμώτη.
Ο Μαρξ εκεί μιλάει για τον Προμηθέα λέγοντας ότι ήταν ο πρώτος Άγιος του μαρτυρολόγιου της φιλοσοφίας. Παράξενη έκφραση γιατί ταυτίζει την αγιοσύνη, με την τιτανική εξέγερση, απέναντι σε κάθε θεό τύραννο. Και σήμερα ο Θεός τύραννος είναι οι Τράπεζες! Οι Τράπεζες που ευλογάνε οι Εκκλησίες και οι θρησκείες όλου του κόσμου. Οι Εκκλησίες και οι θρησκείες που βρώμισαν τη διδασκαλία των ιδρυτών τους όπως οι επίγονοι του Μαρξ κλπ., βρώμισαν και έκαναν αποτρόπαιη στα μάτια των ανθρώπων την μόνη ιδεολογία που μπορεί να σώσει τους ίδιους και τον πλανήτη ολόκληρο από τη βαρβαρότητα.
Βασικά κείμενα αναφοράς για να μελετήσει κανείς τις απόψεις του Μαρξ περί Θρησκείας, είναι η Εισαγωγή του 1844 στην κριτική της Χεγκελιανής φιλοσοφίας του κράτους και του δικαίου, είναι το κείμενο κλειδί μέσα από το οποίο για πρώτη φορά ο Μαρξ μιλάει για τον επαναστατικό ρόλο του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης, και είναι το κείμενο που όλοι ξέρουμε μόνο μία φράση: Η Θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Αλλά όλοι ξεχνάμε τι λέει πριν και τι λέει μετά ο Μαρξ. Η Θρησκεία είναι ταυτόχρονα η θρησκευτική οδύνη, είναι ταυτόχρονα η έκφραση της πραγματικής οδύνης και η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική οδύνη. Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου, η καρδιά σ’ ένα κόσμο χωρίς καρδιά και, σύγχρονα, είναι το πνεύμα μιας εποχής χωρίς πνεύμα. Είναι το όπιο του λαού. Καλό είναι να σκεφθεί κανένας τι εννοεί.
Κανένας, λοιπόν, Θεός πατέρας, δεν θέλει τα παιδιά του να ζουν γονατιστά. «Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γην, δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν»
Ο Ιησούς. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 10, στιχ. 34.
Επίσης, εις την επί του Όρους Ομιλία, λέει: (6, στίχοι 20…): «Μακάριοι σεις οι φτωχοί, διότι υμετέρα είναι η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι οι πεινώντες τώρα, διότι θέλετε χορτασθή. Μακάριοι οι κλαίοντες τώρα, διότι θέλετε γελάσει… Πλην ουαί εις εσάς τους πλουσίους, διότι απηλαύσατε την παρηγορίαν σας. Ουαί εις εσάς οι κεχορτασμένοι, διότι θέλετε πεινάσει. Ουαί εις εσάς οι γελώντες τώρα, διότι θέλετε πενθήσει και κλαύσει».
Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται: «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς… Και πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά. Και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζον αυτά εις πάντας, καθ’ ην έκαστος είχε χρειάν (2, στίχοι 42…). Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία. Και ουδέ εις έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού, αλλ’ είχον τα πάντα κοινά… Επειδή ουδέ ήτο τις μεταξύ αυτών ενδεής. Διότι όσοι ήσαν κτήτορες αγρών ή οικιών, πωλούντες έφερον τας τιμάς των πωλουμένων, και έθετον εις τους πόδας των αποστόλων, και διεμοιράζετο εις έκαστον κατά την χρειάν την οποίαν είχεν» (4, στίχοι 32…).
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που ονομάσθηκε έτσι για την ορμητική του ευφράδεια και που ήταν ένας άφοβος κριτής της εποχής του (347 με 407), ερμήνευσε την παραπάνω περιγραφή του πρωτόγονου Χριστιανικού κομμουνισμού με μια επιχειρηματολογία για τα πλεονεκτήματά του, που είναι πολύ ρεαλιστικά οικονομική και δεν διαπνέεται καθόλου από έκσταση ή ασκητισμό. Αυτό βρίσκεται στην ενδέκατη προσευχή του, για τις Πράξεις των Αποστόλων. Γράφει:
«Κι ήταν όλοι ευλογημένοι, μια και κανενός δεν του έλειπε τίποτε, αφού όλοι τους συνεισέφεραν εθελοντικά, ώστε να μην υπάρχουν φτωχοί. Κι αυτό, γιατί δεν έδιναν ένα μέρος μόνο, κρατώντας το άλλο για τον εαυτό τους, έδιναν όλα όσα είχαν. Ανάμεσά τους δεν υπήρχε ανισότητα και ζούσαν σε μεγάλη αφθονία, κι όλα αυτά γίνονταν κατά τον πιο αξιέπαινο τρόπο. Δεν τολμούσαν να δώσουν την προσφορά τους στους ίδιους, που είχαν ανάγκη, ούτε και με αίσθημα αφ’ υψηλού συγκαταβατικότητας, αλλά κατέθεταν τις προσφορές τους στα πόδια των αποστόλων και άφηναν σ’ αυτούς να αποφασίσουν, πώς θα μοιρασθούν τα δώρα. Κι ότι χρειαζόταν καθένας το έπαιρνε τότε από το ταμείο της κοινότητας κι όχι από την ιδιωτική περιουσία των άλλων. Με τον τρόπο αυτό και οι δωρητές δεν γίνονταν υπεροπτικοί.
Κι αν κάνουμε σήμερα ότι μπορούμε, όλοι μας θα ζούμε πιο ευτυχισμένοι, το ίδιο οι πλούσιοι όπως και οι φτωχοί. Κι οι φτωχοί δεν θα κέρδιζαν περισσότερα από τους πλούσιους… γιατί αυτοί που εδώρησαν δεν έγιναν φτωχοί, αλλά έκαναν τους φτωχούς επίσης πλούσιους. Ας φανταστούμε για μια στιγμή ότι συμβαίνουν τα παρακάτω: Όλοι δίνουν όλα όσα έχουν σ’ ένα κοινό ταμείο. Κανέναν δεν θα απασχολούσε ιδιαίτερα το ζήτημα αυτό, ούτε τους πλούσιους, αλλά ούτε και τους φτωχούς. Πόσα λεφτά νομίζετε ότι θα μαζεύονταν; Υπολογίζω – κι αυτό γιατί δεν μπορώ να είμαι βέβαιος – πως αν ο καθένας δώσει όλα τα λεφτά του, τα κτήματά του και τα σπίτια του (δεν θα μιλήσω για δούλους, γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν δούλους, επειδή τους άφηναν ελεύθερους), τότε θα μαζεύονταν ένα εκατομμύριο φούντια χρυσάφι, και πολύ πιθανό ίσως και δυο – τρεις φορές η ποσότητα αυτή. Και τότε πέστε μου, πόσους κατοίκους έχει η πόλη μας (η Κωνσταντινούπολη); Πόσους Χριστιανούς; Δεν θα είναι κάπου εκατό χιλιάδες; Και πόσοι εθνικοί και Εβραίοι; Πόσες χιλιάδες φούντια χρυσάφι θα μαζεύονταν!! Και πόσους φτωχούς έχουμε; Αμφιβάλλω αν θα είναι περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες. Τι θα χρειάζονταν για να τους τρέφουμε καθημερινά; Αν όλοι τους έτρωγαν σε κοινό τραπέζι, τότε δεν θα στοίχιζε και πολύ ακριβά. Και τι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε με τον τεράστιο μας θησαυρό»!
Πόσα αλήθεια δεν μπορούμε να μάθουμε όλοι εμείς που θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο αν δεν γνωρίζουμε τι πραγματικά δίδαξε ο Χριστός και τι κάνουν σήμερα και πάντα οι δήθεν εκπρόσωποί τους, Χριστέμποροι. Για να γίνουν όλα αυτά που περιγράφουν οι απόστολοι και οι Γραφές δεν ταιριάζουν μπουσουλήματα και σκυφτά κεφάλια. Σε σας τα λέω Χριστιανοί! Η ζωή μας ανήκει θα την πάρουμε στα χέρια μας όταν πάψουμε να είμαστε γονατιστοί. Πιστοί ή άπιστοι να παλέψουμε για τη δικαιοσύνη, για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για να σωθεί ο κόσμος.
Όσον αφορά τους μαρξιστές: Ο Μαρξ δεν ζητάει όπως οι αστοί ριζοσπάστες διαφωτιστές απλώς να προχωρήσουμε στην εκκοσμίκευση. Δηλαδή αν καταργήσεις θρησκευτικές αυταπάτες έλυσες το ζήτημα, γιατί όπως λέει οι αλυσίδες που φοράνε και πάνω τους έχουν μπει τα λουλούδια της θρησκείας, πετάς τα λουλούδια αλλά μένεις με τις αλυσίδες. Την κατάργηση των θρησκευτικών, μεσαιωνικών ιδεολογημάτων, τη διαδέχεται, σε συνθήκες υποτίθεται θανάτου του θεού, μια νέα χυδαιότερη θεολογία της καθημερινότητας, η θεολογία των εμπορευματικών σχέσεων. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Και είμαστε εναντίων και στην Άθεη και στην Ένθεη Θεολογία, ΤΗΣ ΑΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ! Το ζήτημα δεν είναι να βγάλεις την φαντασμαγορία και να έχεις την εκκοσμικευμένη μήτρα αλλά να έχεις την αληθινή πραγμάτωση της ουσίας του ανθρώπου. Το ζήτημα λοιπόν, όπως λέει και ο Μαρξ δεν είναι να πετάξουμε τα λουλούδια της εκκλησίας και να κρατήσουμε τις αλυσίδες, αλλά να σπάσουμε τις αλυσίδες και να διασώσουμε το άνθος του Αγίου.
Ο Μαρξ τα λέει αυτά όχι εγώ.
