- ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
- Όποιος διαβάσει τον «εφαρμοστικό
νόμο» θα βεβαιωθεί απόλυτα ότι θα
συμβούν πολύ χειρότερα, από όσα φοβόμαστε - ενώ θα αναρωτηθεί σίγουρα, εάν
είναι πράγματι Έλληνες, αυτοί που «επικύρωσαν» την πιθανή καταδίκη της
πατρίδας τους - Όπως αναφέραμε στο άρθρο μας «Ο
περιπλανώμενος Ευρωθίασος», “Το σχέδιο των ηγετών της Ευρωζώνης,
σύμφωνα με το οποίο θα μεταλλασσόταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σε μία οικονομική
διακυβέρνηση της ένωσης, μάλλον οφείλει να ενταφιαστεί - μετά τα αποτελέσματα
της τελευταίας συνόδου κορυφής. Πάνω από δέκα φορές μέχρι σήμερα έχουν
ασχοληθεί οι Βρυξέλες με την κρίση χρέους και δανεισμού. Κάθε φορά οι
συμμετέχοντες ισχυρίζονταν ότι θα έκαναν τα πάντα, για να εξασφαλίσουν τη
σταθερότητα του Ευρώ – κάθε φορά η επόμενη ημέρα ήταν χειρότερη από την
προηγούμενη. Η ευρωπαϊκή «κουστωδία», οι
γυμνοί βασιλιάδες
- πιόνια των αγορών, προτείνουν συνεχώς
ηρεμιστικά, τα οποία λειτουργούν ως διεγερτικά, «ντοπάροντας» τις αγορές”. - Βασίλης Βιλιάρδος
Στο κείμενο μας (Η
Ελλάδα της δραχμής) σημειώσαμε τα εξής: «Υποθέτουμε δυστυχώς ότι,
η «αυλαία» της Ευρωζώνης θα κλείσει από την Ιταλία, ειδικά μετά το επιτόκιο
ύψους 5,77% που πλήρωσε για τα δεκαετή ομόλογα της, ενδεχομένως σε
συνδυασμό με την Ισπανία” - ενώ είχαμε αναφερθεί και στα προβλήματα του
κράτους-τράπεζας, της
Ελβετίας δηλαδή, τα οποία δεν είναι τόσο μικρά, όσο φαίνονται (ήδη η
κεντρική της τράπεζα μηδένισε το βασικό επιτόκιο – η Ουρουγουάη, το αντίστοιχο
κράτος-τράπεζα της Νοτίου Αμερικής, οδηγήθηκε στη διάσωση των τραπεζών της και
στην αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της).
Χωρίς αμφιβολία, λίγες ημέρες αργότερα και οι δύο
προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν – με τα επιτόκια δανεισμού της Ισπανίας να
αναρριχώνται στο 6,45%, καθώς επίσης της Ιταλίας στο 6,14% (θα ακολουθήσουν
πιθανότατα η Κύπρος, το Βέλγιο, η Γαλλία λόγω Ιταλίας, καθώς επίσης τα υπόλοιπα
συγκοινωνούντα Ευρωδοχεία). Ίσως πρέπει να θυμηθούμε εδώ ότι, η Ελλάδα
«επέλεξε» την υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης, όταν τα επιτόκια δανεισμού της
ξεπέρασαν το 5%.
Φυσικά στην κρίση δανεισμού της Ιταλίας, όπως
και της Ελλάδας δύο χρόνια προηγουμένως (άρθρο
μας), συνέβαλλε τα μέγιστα το Γερμανικό
Spiegel
- το οποίο, στα μέσα Ιουλίου, είχε επιτεθεί στη χώρα, καθώς επίσης στον
πρωθυπουργό της, με ένα πολυσέλιδο, εξαιρετικά «καταστροφολογικό» αφιέρωμα.
Περαιτέρω είχαμε αναφέρει ότι, ο φόβος των
Ελλήνων δεν είναι «μία Ελλάδα της δραχμής», αλλά “η προοπτική να μετατραπεί η
Ελλάδα, εάν εφαρμοσθεί ως έχει το «εγκληματικό» μεσοπρόθεσμο, σε μία χώρα
υποδουλωμένη, λεηλατημένη, πάμπτωχη,
χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη μαζί, χωρίς καμία προοπτική για το
μέλλον της σημερινής, αλλά και των επομένων γενεών”. Συνεχίσαμε δε ως εξής (με ορισμένες συμπληρώσεις του τότε κειμένου
μας):
Ας μην ξεχνάμε ότι, σε τελική ανάλυση όλες οι
αξίες σε μία χώρα διαμορφώνονται με βάση τα επίπεδα μισθών – γεγονός που
σημαίνει πως η πτώση των εισοδημάτων κατά 30% έχει κοστίσει στην Ελλάδα
τουλάχιστον 300 δις €, από τη μείωση των αξιών της (ακίνητα κλπ.). Αυτή
τη ζημία λοιπόν, μέσα σε μόλις δύο χρόνια, η οποία είναι συνολικά τουλάχιστον
400 δις €, ποιος αλήθεια θα την πληρώσει; Ξανά οι Έλληνες Πολίτες;
Είναι εντελώς «άμοιροι ευθυνών» οι «εκπρόσωποι των Ελλήνων» στην
κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο;
Η δραχμή όμως δεν είναι ο κρυφός φόβος μας (αν
και ενδεχομένως ο εφιάλτης της Γερμανίας), όσο και αν θέλουν να μας
εκβιάσουν,
υποθέτοντας ότι αυτό είναι το πρόβλημα μας. Η δραχμή δεν οδήγησε τη χώρα μας
στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ λειτουργούσε σε κάποιο βαθμό θετικά στα
προβλήματα της ανταγωνιστικότητας και του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών μας.
Εκτός αυτού, τυχόν επαναφορά τα δραχμής, με την
ταυτόχρονη μετατροπή των ελληνικών ομολόγων στο ίδιο νόμισμα (άρθρο
μας), θα μπορούσε να μειώσει έως και 50% το δημόσιο χρέος μας -
καθιστώντας το απόλυτα βιώσιμο. Εάν δε στη συνέχεια, μετά τον εύλογο πληθωρισμό
και την υποτίμηση, συνδεόταν μία «νέα δραχμή» με το χρυσό, τότε θα
μπορούσαν ίσως να δημιουργηθούν καινούργια δεδομένα, σε έναν διαφορετικό χώρο
ανάπτυξης της Ελλάδας (Βαλκάνια, Εγγύς Ανατολή, Β. Αφρική κλπ.)
Ανεξάρτητα τώρα από τις παραπάνω θεωρητικές
«αναζητήσεις», ένα νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό, αντιπροσωπεύει ουσιαστικά
εμπράγματες αξίες – και η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλές, όσο και αν
αξιολογείται σκόπιμα σαν να μην είχε. Απλούστατα δεν τις εκμεταλλεύεται
σωστά, αφού δυστυχώς «άγεται και φέρεται» τις τελευταίες δεκαετίες από
«ανεπαρκείς» κυβερνήσεις, οι οποίες αδυνατούν να διαχειριστούν έντιμα και
ορθολογικά τον τεράστιο φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της.
Ο μεγάλος φόβος μας λοιπόν δεν είναι η δραχμή,
αλλά η κακοδιαχείριση, η συνεχιζόμενη σπατάλη του δημοσίου, η διαφθορά, η
ατιμωρησία των πολιτικών, η έλλειψη επιχειρηματικού πλαισίου, τα δίδυμα
ελλείμματα, τα τεχνητά διογκωμένα δημόσια χρέη από το
ΔΝΤ, η εκ μέρους της κυβέρνησης δουλική αντιμετώπιση των «εισβολέων», η
απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας, κάποια
διατεταγμένα ΜΜΕ, ο επιχειρούμενος αφελληνισμός, η λεηλασία της χώρας
μας και η «ερήμην» υποταγή της σε οικονομικούς κατακτητές.
Ιδιαίτερα, η «φοβικότητα» της πολιτικής ηγεσίας
της χώρας μας και η δυσκολία της να συγκρουσθεί με όσους και με όσα
«επιβουλεύονται» το μέλλον μας. Επίσης, η αδυναμία της να διακρίνει τις
τεράστιες δυνατότητες της Ελλάδας - η οποία δυστυχώς, ευρισκόμενη από αρκετό
καιρό τώρα στο
μάτι του κυκλώνα, μάχεται μόνη
της απέναντι στη νεοφιλελεύθερη καταιγίδα και στα σχέδια των
παιδιών του Σικάγου.
Όποιος διαβάσει άλλωστε, έστω και πρόχειρα, τον
«εφαρμοστικό νόμο» που ψήφισαν οι 154 της Βουλής, αφενός μεν θα βεβαιωθεί
απόλυτα ότι θα συμβούν πολύ χειρότερα, από όσα φοβόμαστε, αφετέρου θα αναρωτηθεί
σίγουρα “εάν είναι πράγματι Έλληνες, αυτοί που «επικύρωσαν»
ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος της πατρίδας τους” – όπως
συμβαίνει επίσης με τις συμφωνίες της χώρας μας στο Βερολίνο, οι οποίες θέλησαν
να δημιουργήσουν μέσα στο καλοκαίρι τετελεσμένα γεγονότα για τους Έλληνες.
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, προφανώς κανένας
συνετός Έλληνας δεν επιθυμεί να χρεοκοπήσει η χώρα του, όπως επίσης
κανένας δεν θέλει να επιστρέψει στη δραχμή – πόσο μάλλον εν μέσω μίας παγκόσμιας
συναλλαγματικής καταιγίδας.
Ταυτόχρονα όμως, κανένας από εμάς δεν θέλει να οδηγεί ένα (δήθεν) ακριβό
αυτοκίνητο (€), για τις δόσεις
αποπληρωμής του οποίου δαπανάει ολόκληρο το οικογενειακό του εισόδημα,
ενώ δεν έχει καν τη βενζίνη για να το κινήσει.
Παράλληλα, όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες
αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν να διαχειριστεί κανείς σωστά μία διπλή κρίση
χρέους και δανεισμού, χωρίς τη βοήθεια του πληθωρισμού, των χαμηλών επιτοκίων
και της Ευρώπης – ειδικότερα, χωρίς εκείνες τις «νομισματικές» δυνατότητες
(αύξηση της ποσότητας χρήματος, υποτίμηση κλπ.) που έχουν εκχωρηθεί εξ ολοκλήρου
στην ΕΚΤ (η οποία ουσιαστικά διατηρείται στη ζωή από την
Bundesbank
– από την κεντρική τράπεζα δηλαδή της Γερμανίας που ανήκει στο κράτος, σε
αντίθεση με τη δική μας
Τράπεζα της Ελλάδος,
μέτοχοι της οποίας είναι κρυφοί ιδιώτες).
Δυστυχώς τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν έχουν
ουσιαστικά δικές τους κεντρικές τράπεζες, ενώ η ίδια η ζώνη επίσης όχι –
αφού η ΕΚΤ ενδιαφέρεται μόνο για τη νομισματική σταθερότητα, δεν εκδίδει ομόλογα
και δεν ενισχύει, όπως κάνουν η
Fed,
η Τράπεζα της Αγγλίας κλπ. εκείνες τις χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγάλα
οικονομικά προβλήματα (έμμεσα μόνο, μέσω των τοκογλυφικών
εμπορικών τραπεζών, οι οποίες
δανείζονται από την ΕΚΤ με 1,5% και δανείζουν τα κράτη με άνω του 5%!).
Για την καλύτερη κατανόηση της δυσκολίας κάθε
κράτους-μέλους της Ευρωζώνης, εάν για παράδειγμα η Μ. Βρετανία (συνολικό χρέος,
δημόσιο και ιδιωτικό, στο 550% του ΑΕΠ της, έναντι 260% της Ελλάδας) δεχθεί την
επίθεση των αγορών, τότε δεν θα αναγκασθεί να χρεοκοπήσει, αλλά να εκδώσει
(τυπώσει) νέα χρήματα – επιλέγοντας προφανώς τον πληθωρισμό από την πτώχευση.
Εάν όμως δεχθεί επίθεση για παράδειγμα το
Βέλγιο, η Κύπρος κλπ. (το πρόβλημα της επικεντρώνεται κυρίως στις τράπεζες που
δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, οι οποίες εμφανίζουν επισφάλειες άνω του 12%)
τότε, μη έχοντας τη δυνατότητα εκτύπωσης νέων χρημάτων, θα οδηγηθεί
μονοδρομημένα, μέσα από μία τευτονική αντιαναπτυξιακή
πολιτική λιτότητας, στην
πτώχευση.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η αύξηση
των επιτοκίων δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας, θα λειτουργήσει
αρνητικά στο δεύτερο «πακέτο στήριξης» της Ελλάδας – με κίνδυνο να μην
μπορούν να εκταμιευθούν τα χρήματα για τη «διάσωση» της (για τη σωτηρία των
ευρωπαϊκών τραπεζών καλύτερα, αφού δεν περνάει ούτε ευρώ από το λογιστήριο του
κράτους). Υποθέτουμε βέβαια πως το γνωρίζει, ότι το έχει προβλέψει δηλαδή ο
πρωθυπουργός, τουλάχιστον η
Κομισιόν, έχοντας λάβει τα
απαιτούμενα μέτρα.
Ολοκληρώνοντας, κατά την άποψη μας η κυβέρνηση,
εάν υποθέσουμε ότι
κυβερνάει
η ίδια, θα έπρεπε να
ασχολείται με την επίλυση των προβλημάτων της
Οικονομίας,
αλλά και της Κοινωνίας μας (διαφθορά, διαπλοκή, Κράτος Δικαίου, μεταναστευτικό
κλπ.), χωρίς καθόλου λόγια και με πολλές πράξεις. Εκτός αυτού, η
κυβέρνηση οφείλει να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές μας – ενώ
κανένας Έλληνας δεν θέλει να βομβαρδίζεται με «πολιτικές αγορεύσεις» κενές
νοημάτων, οι οποίες μάλλον στοχεύουν στην διαιώνιση της
υπεξαίρεσης
της ψήφου των Ελλήνων Πολιτών.
Εμείς πάντως δεν θα πάψουμε να τονίζουμε ότι «η
Ελλάδα μπορεί και πρέπει να τα καταφέρει»: αφού είναι μία πάμπλουτη,
πολλαπλά
προικισμένη χώρα
(ένα από τα λίγα ανεπτυγμένα κράτη με μεγάλη
δημόσια περιουσία), η οποία δυστυχώς εμποδίζεται από μία απίστευτα κακή
διαχείριση των οικονομικών της. Εάν καταφέρουμε τελικά να υπερνικήσουμε την
απαισιοδοξία, να διώξουμε τους εισβολείς και να δράσουμε μόνοι μας, χωρίς να
περιμένουμε λύσεις από τους «από μηχανής Θεούς» της Ευρωζώνης, οι οποίοι
κάθε άλλο παρά το δικό μας μέλλον σκέφτονται, τότε θα μπορέσουμε να επιτύχουμε
θαύματα.
Τετάρτη, 3 Αυγούστου 2011
Σημείωση:
Μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο
βιβλίο της σειράς «Η
ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ», στην τιμή των
9,90 € (250 σελίδες). Θα ήταν μεγάλη μας χαρά και ιδιαίτερη τιμή να
εύρισκε θέση στη βιβλιοθήκη όλων των φίλων μας. Λεπτομέρειες για την
on-line
παραγγελία του βιβλίου στο:
