Πώς να πάμε ...

Πώς να πάμε ...

Σε προσπάθειες σαν της πλατείας
Συντάγματος, σε εγχειρήματα δηλαδή όπου συναντώνται άνθρωποι με διαφορετικές
αφετηρίες και στοχεύσεις, αναπόφευκτα η συμπόρευση φαίνεται και είναι αρχικά
αρκετά δύσκολη. Αυτή την ανάγκη εξυπηρετεί άλλωστε και η δημιουργία μετώπων
δράσης, τα οποία βάζοντας στο τραπέζι ένα-δυο ζητήματα επιδιώκουν να
επιτευχθεί μια συμπόρευση σε αυτή την κοινή βάση. Από την πλατεία Συντάγματος
λοιπόν, όπως είναι φυσικό, λείπουν τα σαφώς καθορισμένα κινηματικά
χαρακτηριστικά της οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής δράσης. Λείπουν
όμως και τα μετωπικά χαρακτηριστικά που σε κάποιο βαθμό θα έπρεπε να τα έχουμε
βρει και αναδείξει. Οι ευκαιρίες που δόθηκαν παρότι δεν ήταν πολλές, θα
μπορούσαν να αποδειχθούν αρκετές, αν βέβαια εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο
συνδιαμόρφωσης, συστράτευσης και συντονισμού. Ίσως αυτές οι ευκαιρίες, αν η
πλατεία δεν τις είχε θυσιάσει στο βωμό της προσπάθειας αναζήτησης μιας νέας
μορφής αγώνα, να είχαν δώσει μια διαφορετική δυναμική.

Μπάμπης Χριστακόπουλος (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Σε προσπάθειες σαν της πλατείας Συντάγματος, σε εγχειρήματα δηλαδή όπου συναντώνται άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις, αναπόφευκτα η συμπόρευση φαίνεται και είναι αρχικά αρκετά δύσκολη. Αυτή την ανάγκη εξυπηρετεί άλλωστε και η δημιουργία μετώπων δράσης, τα οποία βάζοντας στο τραπέζι ένα-δυο ζητήματα επιδιώκουν να επιτευχθεί μια συμπόρευση σε αυτή την κοινή βάση.
Από την πλατεία Συντάγματος λοιπόν, όπως είναι φυσικό, λείπουν τα σαφώς καθορισμένα κινηματικά χαρακτηριστικά της οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής δράσης. Λείπουν όμως και τα μετωπικά χαρακτηριστικά που σε κάποιο βαθμό θα έπρεπε να τα έχουμε βρει και αναδείξει.
Οι ευκαιρίες που δόθηκαν παρότι δεν ήταν πολλές, θα μπορούσαν να αποδειχθούν αρκετές, αν βέβαια εντάσσονταν σε ένα πλαίσιο συνδιαμόρφωσης, συστράτευσης και συντονισμού. Ίσως αυτές οι ευκαιρίες, αν η πλατεία δεν τις είχε θυσιάσει στο βωμό της προσπάθειας αναζήτησης μιας νέας μορφής αγώνα, να είχαν δώσει μια διαφορετική δυναμική.
Σε αυτή την βάση λοιπόν μια συνειδητή προσπάθεια συμπόρευσης και συστράτευσης με κινηματικά ή μετωπικά χαρακτηριστικά, σίγουρα θα έκανε την προσπάθεια περισσότερο συμπαγή, πιο ξεκάθαρη και εν τέλει πιο αποτελεσματική. Από την άλλη αυτό θα σήμαινε ότι θα έχανε εν μέρει σε αυθορμητισμό. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αυθορμητισμός αυτός –που δε σημαίνει ενστικτώδη δράση όπως συχνά σκόπιμα συγχέεται - ήταν που παρήγαγε αποτελέσματα που δίνουν αφορμή για γόνιμο προβληματισμό, αλλά κυρίως μία πλούσια εμπειρία που θα αποτελεί παρακαταθήκη αλλά και μαγιά για την συγκρότηση ενός πιο δυναμικού κινήματος, με πιο σταθερή οργάνωση, έχοντας ήδη αποκτήσει και την συνείδηση που είναι απαραίτητη στα κινήματα.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Παρά, ωστόσο, την όποια κριτική μπορεί να ασκηθεί σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά και τα λίγα χειροπιαστά αποτελέσματα που είχαμε μέχρι σήμερα, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται η επιτυχία της πλατείας να “κατεβάσει” τον κόσμο στο Σύνταγμα, να μετρήσει τις δυνάμεις της, να δει τις αδυναμίες της και εν πολλοίς να να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για τη δράση της.
Η αναγνώριση της ανάγκης για συντονισμένη και οργανωμένη δράση είναι αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό κεκτημένο για το κίνημα, ακόμα και αν αυτή η εμπειρία μπορεί να κοστίζει σε καθυστέρηση προσέγγισης του τελικού στόχου.
Ένα επίσης σημαντικό κεκτημένο είναι η αναγνώριση ότι η πλατεία Συντάγματος δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου υπάρχει εκμετάλλευση, όπου υπάρχει εξουσία και κατάχρησή της, που υπάρχει βία, η πλατεία στον αντίποδα προβάλει στοιχεία ισοτιμίας και δημοκρατίας, που θα αποτελέσουν τη βάση για την κοινωνία που θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Το πιο ουσιαστικό συμπέρασμα όμως είναι ότι όταν το κίνημα είναι μαζικό τότε τα χέρια τους είναι δεμένα. Ένας στόχος λοιπόν, ίσως και ο πιο σημαντικός είναι η μαζικότητα στην πλατεία.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

Ο ρόλος της πλατείας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τις ίδιες τις συνθήκες αλλά κι όπως η ίδια η πλατεία με ψηφίσματα και δράσεις της έχει αποφασίσει να επιτελέσει, είναι η προσπάθεια στήριξης της κοινωνικής “αντίστασης” στην κυβερνητική και διεθνή οικονομική και κοινωνική πολιτική και η αναζήτηση οργανωτικών δομών δημοκρατικής έκφρασης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται στη πλατεία, αφορούν την προσπάθεια να βρεθούν τρόποι καλύτερης και πιο δημοκρατικής έκφρασης. Όσο και αν αυτό μοιάζει σε ορισμένους ομφαλοσκόπηση, όσο και να μην αφορά ή να μην νοιώθουμε ότι αφορά την κοινωνία σήμερα, είναι ένα σημαντικό επίδικο στο οποίο πρέπει να δώσουμε βαρύτητα. Αυτό εν ολίγοις μπορεί να είναι η σφραγίδα που θα χαρακτηρίσει την πορεία του κινήματος στο μέλλον. Είναι εξάλλου σαφές για όλους ότι μια αλλαγή του συστήματος με όρους οικονομικούς, δεν θα κάνει την επόμενη ημέρα καλύτερη. Κι ακόμα σαφέστερο στους περισσότερους είναι ότι κι αν ακόμα η επόμενη ημέρα γινόταν κάπως καλύτερη απ’ ότι είναι τώρα και προμηνύεται για το μέλλον, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα αποδεικνυόταν για πολλοστή φορά ότι το ζητούμενο τελικά δεν είναι μία οικονομική αλλαγή αλλά μια ριζική πολιτική και πολιτειακή αλλαγή που θα στερεί την δυνατότητα στον κάθε επίδοξο εκμεταλλευτή να αποκτήσει και στη συνέχεια να καταχραστεί την οικονομική, κοινωνική και πολιτική εξουσία.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Για να μπορέσει ωστόσο να γίνει αυτό εφικτό, χρειάζεται να τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι και πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να συμβεί αν δεν κρατήσουμε τη φλόγα ζωντανή. Από την άλλη τα διεθνή οικονομικά κέντρα, εκμεταλλεύονται στο έπακρο το διάτρητο πλέον από όλες τις μεριές παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί πλέον να αντισταθεί στα οικονομικά συμφέροντα και στις παρεμβάσεις τους. Θα ήταν αφέλεια για κάποιον να εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι πολιτικές ηγεσίες σε διεθνές επίπεδο, απλώς δεν είναι ικανές από ανεπάρκεια να δώσουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Είναι προφανές ότι η διασύνδεση και η διαπλοκή τους, τους έφεραν βήμα-βήμα στο σημερινό αδιέξοδο. Και είναι αδιέξοδο όχι επειδή πρέπει να αποφασίσουν σε ποια βάρκα να πατήσουν. Αυτή την απόφαση την έχουν πάρει άλλωστε, εδώ και καιρό. Γιατί μπορεί μέχρι χθες ακόμα, να έτρεφε κάποιος αυταπάτες για το σε ποια βάρκα πατάνε τελικά, στη βάρκα δηλαδή των οικονομικών συμφερόντων ή στη βάρκα των κοινωνιών που τους εξέλεξαν, ωστόσο σήμερα πια όλοι και όλες έχουν σαφή αδιαμφισβήτητη εικόνα για τις προθέσεις τους αλλά και τις επιλογές τους. Ούτε αυτοί όμως τρέφουν πια αυταπάτες. Το έχουν καταλάβει ήδη ότι σε όποια βάρκα και αν λένε πως πατάνε, αργά ή γρήγορα θα τους πετάξουμε στην θάλασσα!


ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

Είναι αυτονόητο ότι κάθε προσπάθεια αλλαγής της δομής της κοινωνίας, θα σήμαινε αυτόματα και την απώλεια όλων των “δικαιωμάτων” και των προνομίων που απολαμβάνουν μέχρι τώρα τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα αλλά και απώλεια όλων των εξουσιών που μέχρι τώρα ασκούν πάνω μας. Είναι επίσης εξίσου αυτονόητο ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής θα αντιμετωπιστεί με ανάλογη ή και αντίστοιχη ένταση. Κι αυτό γινόταν, έγινε και θα γίνεται όχι στη βάση της δράσης μας αυτής καθεαυτής, αλλά στη βάση της αντίδρασης ενός συστήματος που νοιώθει ότι απειλείται από το μέγεθος της αλλαγής που η δυναμική μας πρόκειται να προκαλέσει. Με απλά λόγια δεν ήταν τυχαία η στάση της αστυνομίας στις 15 Ιουνίου, ούτε η εντεταλμένη δολοφονική στάση της στις 28 και τις 29 του ίδιου μήνα, όπως επίσης και στις 29 Ιουλίου.

ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ

Στις 15 Ιουνίου, ταρακουνήσαμε το σύστημα για τα καλά. Τους δείξαμε ότι δεν αστειευόμαστε αλλά και ότι η κοινωνία βρήκε το σημείο αναφοράς που χρειαζόταν για να βγει στους δρόμους. Αποδείξαμε ότι η πλατεία Συντάγματος είναι το “ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ”, είναι το σημείο αναφοράς που συγκεντρώνει τα στοιχεία εκείνα που χρειάζονται για να ξεκινήσει μια διαδικασία ανατροπής του συστήματος. Ταρακουνήθηκε τόσο ώστε να αλλάξει την οικονομική πολιτική της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ. και να οδηγήσει το EUROGROUP στις 23 Ιουνίου να αλλάξει στάση σε σχέση με την αποπληρωμή του χρέους : φοβούμενοι ότι η κατάσταση οδηγείται στα άκρα, επέλεξαν να σώσουν τις ελληνικές τράπεζες σε μια απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας συνολικά του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Άρα, με αυτή την λογική, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι παλέψαμε για να ωφεληθούν οι τράπεζες και τα οικονομικά συμφέροντα. Αυτό θα ήταν μια καλή αλλά πρόχειρη και επιφανειακή ανάγνωση. Στην πραγματικότητα, φέραμε έστω προσωρινά, το πολιτικό σύστημα σε πλήρες αδιέξοδο. Αυτό άλλωστε το προδίδει και η όχι αβάσιμη φημολογία για το ότι ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε εκείνο το μεσημέρι της 15ης Ιουνίου στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μια τέτοια αποσταθεροποίηση του συστήματος με το τελευταίο προπύργιο πριν από την οικονομική εξουσία να καταρρέει θα μας έφερνε κατάματα με το πραγματικό πρόβλημα και με τον πραγματικό μας εχθρό : με το πολιτικοοικονομικό σύστημα, τις δυνάμεις της αγοράς και τα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τόσα χρόνια τις ζωές μας. Γι’ αυτό επέλεξαν να διαχειριστούν την κρίση σαν πολιτική κρίση και μόνο, με σημείο αναφοράς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση και όχι στην πραγματική της διάσταση που ήταν στην πραγματικότητα πολιτειακή και οικονομική.

ΤΙ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ

Μια κινητοποίηση μέσα από μία πολυσυλλεκτική διαδικασία, με τόσα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με τόσους νέους, με τόσους ανέργους να αγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης - αν δεν τα έχουν ήδη υπερβεί κάποιοι από αυτους - και ιδιαίτερα εν μέσω μνημονίου θα οδηγούσε σε μία πλήρη και ριζική δομική αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, χωρίς αυτή να μπορούσε να είναι πλέον διαχειρίσιμη από κανένα διεθνές ή εγχώριο κέντρο. Αυτό βέβαια δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να γίνει κατανοητό. Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται η κοινωνία για να επιχειρήσει μια αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση των οικονομικών και κοινωνικών δομών είναι η εργασιακή και κοινωνική ειρήνη. Είναι δηλαδή η αποκατάσταση των εισοδημάτων των εργαζομένων, η εύρεση εργασίας στους ανέργους και εν τέλει η εξασφάλιση αξιοπρεπών όρων διαβίωσης για την κοινωνία και τους ανθρώπους που την αποτελούν. Αυτό λοιπόν ακριβώς είναι αυτό που φοβήθηκαν. Το ότι όποιος και αν αναλάμβανε την επόμενη ημέρα, το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν κατ’ αρχήν, άρνηση πληρωμής των δημόσιων και ιδιωτικών χρεών και επαναφορά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στη προ μνημονίου εποχή, αυτό άλλωστε είναι η λαϊκή θέληση αλλά και η κοινωνική ανάγκη της στιγμής.

ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η διαπίστωση από πολλούς ότι στις 15 Ιουνίου ήταν το “pic” της πλατείας, δεν είναι λαθεμένη. Ο στρατηγικός σχεδιασμός που ακολούθησε τις επόμενες ημέρες, δεν ήταν αντίστοιχος των προσδοκιών και της δυναμικής που είχε η πλατεία.
Η προσπάθεια για περικύκλωση και αποκλεισμό της Βουλής, παρά τον όποιο συμβολισμό είχε, ήταν πέρα για πέρα αναντίστοιχη των δυνατοτήτων και των προσδοκιών μας. Αυτό συνέβη όχι γιατί όπως πολύ εύκολα ακούστηκε, ήταν γνωστός ο σχεδιασμός μας ή ότι οι δυνάμεις δεν ήταν αρκετές και “εξασφαλισμένες”. Ισχύουν βέβαια και τα δύο. Το κυρίαρχο ωστόσο ήταν ότι δεν μάθαμε από τις 15 Ιουνίου ότι το κλειδί ήταν η συγκέντρωσή μας στη πλατεία Συντάγματος. Αυτό άλλωστε δεν ήταν και το κυριότερο μέλημά τους; Να σπάσουν δηλαδή την μαζικότητα της διαδήλωσης στην πλατεία ώστε να μειώσουν την πίεση προς το πολιτικό σύστημα και την Βουλή, γιατί μία δεύτερη κατάρρευσή του και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα δεν θα ήταν πλέον διαχειρίσιμη. Αυτός ήταν και ο λόγος που το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός νόμος έπρεπε να ψηφιστούν πάση θυσία. Δεν ήταν το ενδιαφέρον τους η ψήφιση του νόμου, αλλά η απόδειξη ότι παραμένουν αρκετά ισχυροί για να επιβάλουν την βούλησή τους. Έτσι κι αλλιώς όλοι γνωρίζουν ότι όποια μέτρα και αν πάρουν, όποιους νόμους και αν ψηφίσουν, η οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά κυρίως των ανθρώπων της, δεν μπορούν να αλλάξουν παρά μόνο με την ανατροπή του οικονομικού μοντέλου που έχει επιβληθεί από τις αγορές και τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΙΑ

Η διαφορά της πλατείας Συντάγματος από τις άλλες πλατείες του κόσμου είναι εξαιρετικά εμφανής και είναι αναγκαίο να την αναδείξουμε. Η πλατεία Συντάγματος είναι η μοναδική πλατεία ανεπτυγμένης ευρωπαϊκής χώρας που δεν περιορίζεται στη διαμαρτυρία φοιτητών και της νεολαίας, αλλά έχει και άλλα χαρακτηριστικά όπως η συμμετοχή μεγαλύτερων ηλικιακά, που ήδη συμμετέχουν στη διαδικασία παραγωγής και δεν ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που θα βαφτίζαμε παλιοί ή ανένταχτοι αριστεροί που συμμετέχουν σε μία κινηματική διαδικασία. Οι άνθρωποι που αποτελούν το Σύνταγμα, προέρχονται από το φοιτητικό χώρο αλλά και από τους εργασιακούς χώρους : εργάτες, υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, από κατηγορίες εργαζομένων που ποτέ δεν υπήρξαν οι πραγματικά προνομιούχοι και οι ευνοημένοι του συστήματος. Ενός συστήματος εκμετάλλευσης και συνδιαλλαγής που για να κερδίζει ένα κάποιο απαραίτητο λαϊκό έρεισμα φρόντιζε κατά καιρούς να μοιράζει τα ψίχουλα που πέφτανε απ’ το τραπέζι όπου διεξάγονταν το μεγάλο φαγοπότι, εκμαυλίζοντας συνειδήσεις, διδάσκοντας κι εμπεδώνοντας διαφθορά αντί πινακίου φακής, μπροστά στα δισεκατομμύρια που καρπώνονταν. Αποτελείται από συνταξιούχους που μετά από σαράντα ή πενήντα χρόνια δουλειάς βλέπουν τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι. Αποτελείται από ανθρώπους που μπορεί μέσω μιας διαδικασίας παραγωγής ενοχών τύπου “μαζί τα φάγαμε” να αποδέχονται καταρχάς την μείωση των μισθών και των συντάξεων, βασιζόμενοι στην αρχική και εύκολη απάντηση ότι σε κάποιο βαθμό μαζί τα φάγαμε, αλλά μέρα με την μέρα φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτά που φάγαμε εμείς αλλά κυρίως αυτά που φάγανε κάποιοι άλλοι στη πλάτη μας.
Η πλατεία Συντάγματος λοιπόν, δεν είναι αυτό που ξεκάθαρα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος ταξικό κίνημα παλαιάς κοπής. Δεν είναι ωστόσο και ένα κίνημα που δεν έχει αναφορά σε οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα. Βασίζεται σε μια διαδικασία συνδιαμόρφωσης στην παραγωγή πολιτικής και δεν ακολουθεί το τυποποιημένο μοντέλο της όποιας κυρίαρχης ιδεολογίας που αφού ηγεμονεύσει, τελικά το καθιστά και προβλέψιμο. Μέσα στη διαδικασία αυτοπροσδιορισμού του και ταυτοποίησης του, βγάζει νέα, ενδιαφέροντα κι εν δυνάμει ελπιδοφόρα πράγματα στην επιφάνεια.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΜΕ ...

Αυτή λοιπόν η συνδυασμένη δράση στις δύο κατευθύνσεις, το καθιστούν ένα μη διαχειρίσιμο από το σύστημα αγκάθι στο μάτι τους. Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιούν τη βία για να το καταπνίξουν, αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις στα ζητήματα που βάζει η πλατεία, αυτός είναι ο λόγος που προπαγανδίζουν ότι δεν έχει πολιτική άποψη. Ας λένε και ας προπαγανδίζουν όσο θέλουν. Δεν είναι μακριά η ημέρα που θα έχουν απεριόριστο χρόνο να σκέφτονται και να αναθεωρούν. Γιατί και οι κοινωνίες όπως και οι αγορές δεν είναι χαζές. Γιατί μπορεί η πλατεία να έβαλε το σύνθημα “ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ”, αλλά το συμπλήρωσε και με το “ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ”. Και γιατί η απαίτηση του κόσμου που κατεβαίνει στην πλατεία και κλείνει την Λ.Αμαλίας είναι “ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΦΥΛΑΚΗ”. Και μπορεί το πρώτο σύνθημα να αφήνει κάποια ανοιχτά σημεία αλλά το δεύτερο και το τρίτο είναι τόσο ξεκάθαρα που και ο πλέον αδαής καταλαβαίνει ότι και εμείς και αυτοί δεν χωράμε.
Πρέπει από την μεριά μας να καλέσουμε κάθε σκεπτόμενο και κάθε καταπιεσμένο πολίτη, να ενώσει τη φωνή του με τη φωνή μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Να οραματιστεί και να διεκδικήσεί μαζί μας μια κοινωνία που θα βασίζεται στην ισότητα και την δικαιοσύνη. Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια προσπάθεια ανοίγματος θα δημιουργήσει και προβλήματα. Είναι επίσης όμως σίγουρο ότι στην αντίθετη περίπτωση θα καταδικάσουμε τη προσπάθειά μας σε εσωστρέφεια, αυτοαναφορικότητα και εν τέλει σε μαρασμό.
Η πλατεία Συντάγματος έγινε χώρος “πολιτικού ασύλου”, χώρος δηλαδή ελεύθερης διακίνησης ιδεών, πολιτικής ζύμωσης, χώρος εφαρμογής ενός νέου μοντέλου λειτουργίας της κοινωνίας που σιγά σιγά αναδύεται και θα είναι η απάντηση μας για την επόμενη μέρα.
Είναι αλήθεια ότι το μοντέλο της άμεσης δημοκρατίας που προσπαθεί να σχηματοποιήσει η πλατεία δεν έχει ακόμα πάρει την τελική του μορφή. Είναι επίσης αλήθεια ότι χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά για να καταλήξει σε ένα εφαρμόσιμο μοντέλο που θα μπορεί να δίνει απαντήσεις και να λύνει προβλήματα. Αν όμως το δούμε μόνο από αυτή την οπτική, τότε σίγουρα χάνουμε το σημαντικότερο κομμάτι της διαδικασίας. Χάνουμε την προσπάθεια που γίνεται για μια δομική αλλαγή της κοινωνίας σε μια τελείως διαφορετική βάση από αυτή που ξέραμε μέχρι σήμερα. Όλη αυτή η διαδικασία λοιπόν, μόνο ως επαναστατική μπορεί να χαρακτηριστεί και σε αυτό το κεκτημένο επίσης πρέπει να δώσουμε το βάρος που του αναλογεί. Να προχωρήσουμε με αυτοσυγκέντρωση στην ολοκληρωτική αλλαγή της κοινωνίας.
Το τι θα μας ξημερώσει η επόμενη ημέρα ούτε να το προβλέψουμε μπορούμε με ακρίβεια, αλλά και ούτε να το προγραμματίσουμε. Το σίγουρο όμως είναι ότι μπορούμε να το προετοιμάσουμε. Σε αυτή την βάση πρέπει να εξακολουθούμε να στοχεύουμε και να κατακτήσουμε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, ακόμα και όταν διαφωνουμε. Να συμμετέχουμε και να βοηθούμε στην υλοποίηση των αποφάσεων ακόμα και όταν δεν μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους, σεβόμενοι την όποια απόφαση έχει πάρει η Λαϊκή Συνέλευση.
Οι αφορισμοί, οι διαχωρισμοί και οι αποκλεισμοί δεν έχουν θέση σε ένα σύστημα δημοκρατικής έκφρασης και πολύ περισσότερο σε μια εν δυνάμει κινηματική διαδικασία. Στόχος μας θα πρέπει να είναι η δημιουργία μιας απλής συνεκτικής πλατφόρμας που θα ορίζει το πλαίσιο, αλλά θα δίνει τη δυνατότητα σε όλους να συνδιαμορφώσουν το αποτέλεσμα. Μια ευρεία δηλαδή συμφωνία εντός της πλατείας σε ένα πλαίσιο πολιτικών κατευθύνσεων υπό την μορφή διακήρυξης που δεν θα κλείνει τα θέματα αλλά θα ανοίγει διαδικασία συζήτησης και συνδιαμόρφωσης του τρόπου εφαρμογής τους, στη βάση των ψηφισμάτων της Λαϊκής Συνέλευσης. Ένα κείμενο δηλαδή που θα εξηγεί ποιοι είμαστε, τι ζητάμε, τι αντιλαμβανόμαστε ότι σημαίνουμε για την κοινωνία, όχι μόνο θα μπορούσε να είναι αλλά θα ήταν μια καταλυτική διαδικασία ξεκαθαρίσματος με τα κάθε λογής οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν στο μέλλον να μας παρουσιάσουν σαν κάτι που δεν είμαστε για να καλύψουν τις αδυναμίες τους και τη διαπλοκή τους ή να οικειοποιηθούν και να ωφεληθούν πολιτικά από την πλατεία.
Ό,τι και να κατακτήσουμε, αν δεν εξασφαλίσεις ότι την επόμενη ημέρα η λειτουργία της κοινωνίας θα είναι καλύτερη και πιο δημοκρατική, τότε στη πραγματικότητα δεν θα έχουμε πετύχει τίποτα παραπάνω από μία μαθηματικά βέβαιη επανάληψη της σημερινής κατάστασης. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν πιο σύντομη καταγραφή και θέσπιση της χάρτας της άμεσης δημοκρατίας, γιατί δεν αρκεί να δηλώνουμε το τι δεν θέλουμε από αυτή την κοινωνία αλλά να δηλώσουμε το πως οραματιζόμαστε την επόμενη ημέρα.
Η εποχή και οι απαιτήσεις τρέχουν με γοργούς ρυθμούς. Όσο και αν διαφωνεί κανείς σε μια συλλογιστική που προτάσσει οικονομικά και εν πολλοίς ταξικά χαρακτηριστικά σε μια κινηματική διαδικασία σαν αυτή της πλατείας Συντάγματος, δεν θα πρέπει να αγνοούμε ότι η μαζικότητα της πλατείας πέρασε σε άλλη φάση πρακτικά, μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Αυτό λοιπόν από μόνο του σημαίνει ότι στη συνείδηση της κοινωνίας, παίζει μεγάλο ρόλο, αν όχι τον κυρίαρχο, η ανάγκη για άρση των οικονομικών μέτρων και τουλάχιστον η επαναφορά των εργασιακών σχέσεων όχι μόνο στη προ μνημονίου εποχή αλλά στην προ μνημονίου συμπληρούμενη από τις διεκδικήσεις για πλήρη εργασία, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, με 35ωρη εβδομαδιαία εργασία, αποκατάσταση των συντάξεων και των κοινωνικών εισοδημάτων. Αυτή μπορεί εν δυνάμει να είναι μια σημαντική συμβολή της πλατείας στο εργατικό και κοινωνικό διεκδικητικό πλαίσιο.

Αυτή η δημοκρατική συγκρότηση άλλωστε, ως διαδικασία, θα γίνει κτήμα της κοινωνίας μέσα από τις διαδικασίες μας. Θα αναδείξει σε όλη τους την έκταση τις αντιφάσεις ενός άμεσου συστήματος λειτουργίας της κοινωνίας με κοινωνικό έλεγχο, σε σχέση με το ξοφλημένο αντιπροσωπευτικό σύστημα που διαπλέκεται με τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους σε βάρος της κοινωνίας. Αυτή η όξυνση των αντιφάσεων αφενός με την δημιουργία αντιθεσμών, που έρχονται ιδεολογικά - οικονομικά και πολιτικά σε αντίθεση με το υπάρχον σύστημα, αλλά και αφετέρου με τη συντονισμένη δράση ενάντια στο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τον εφαρμοστικό νόμο και εν τέλει ενάντια στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα συνολικά, θα οδηγήσει στην ανατροπή τους.
Η αποφυγή μοντέλων που προτάσσουν το “καθοδηγητικό” καθήκον της εκάστοτε πρωτοπορίας - η οποία να προχωρά ακάθεκτη βάσει ενός γενικού αλάνθαστου προδιαγεγραμμένου προγράμματος σοφών που δεν αφουγκράζεται και δεν αντιλαμβάνεται το τι πραγματικά ζητάει η κοινωνία την κάθε στιγμή - είναι απαραίτητη σε μία διαδικασία αναδόμησης της πολιτικής.
Η πλατεία καλείται σήμερα να δώσει μία αποστομωτική απάντηση στην απολύτως ελεγχόμενη, από τα διεθνή και εγχώρια οικονομικά κέντρα, ανακύκλωση στις θέσεις εξουσίας και στην παραγοντική αντίληψη και πρακτική της πολιτικής μας ζωής. Καλείται να δείξει ότι η καθημερινή ενασχόληση με τα κοινά, η συστηματική και επίμονη προσπάθεια κάνει τις κοινωνίες να προοδεύουν. Ο μύθος της φωτισμένης ηγετικής πρωτοπορίας και της ανάθεσης που αυτή προϋποθέτει καταργείται :
- από την καθημερινή στάση και δράση μας, τον κοινωνικό έλεγχο
- από την επίμονη προσπάθεια για την υλοποίηση των αποφάσεων των Λαϊκών Συνελεύσεων.
- από την ανάδειξη της ίδιας της κοινωνίας ως φορέα λήψης αλλά και υλοποίησης των αποφάσεων.
Η ολοκλήρωση του μοντέλου της άμεσης και αδιαμεσολάβητης δημοκρατίας που επιθυμούμε αλλά και η ανατροπή της οικονομικής πολιτικής που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και το μέλλον μας είναι δύο μεγάλοι στόχοι που στην πραγματικότητα είναι αλληλένδετοι και αλληλοεξαρτώμενοι. Ο δρόμος για την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού της κοινωνίας, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, σε μία κοινωνικοκεντρική και ανθρωποκεντρική τροχειά, προϋποθέτει την νίκη μας και στα δύο μέτωπα της μάχης. Οι προσπάθειες όμως που πρέπει να καταβάλουμε δεν μπορεί να είναι μόνο προς αυτές τις δυο κατευθύνσεις χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Πρέπει να μάθουμε να προχωράμε βήμα - βήμα και να κατακτούμε μικρές αλλά στρατηγικές νίκες που θα μας φέρνουν πιο κοντά στον στόχο μας.

Η σαφήνεια και η ειλικρίνεια είναι αδιαμφισβήτητα όπλα στη δημιουργία δεσμών και σχέσεων εμπιστοσύνης μέσα στην κοινωνία. Όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, άλλο τόσο σημαντικό είναι : με τη στάση μας και τη δράση μας να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι η κοινωνία που οραματιζόμαστε μπορεί να υπάρξει. Να γινόμαστε καθημερινά φορείς αυτής της νέας κοινωνίας και παράδειγμα υλοποίησής της. Να δηλώνουμε και να διεκδικούμε ότι όλες μας οι αποφάσεις παίρνονται και εφαρμόζονται από την Λαϊκή Συνέλευση, αμεσοδημοκρατικά και αδιαμεσολάβητα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Σημ. Το κείμενο γράφτηκε το διάστημα 8 - 18 Αυγούστου 2011

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=10189