Bahar
Kimyongür *
Από την
αρχή της ''άνοιξης'' της Συρίας, η κυβέρνηση της Δαμασκού, υποστήριζε ότι
αντιμετώπιζε συμμορίες τρομοκρατών. Τα περισσότερα δυτικά μμε κατήγγειλαν αυτό
τον ισχυρισμό ως κρατική προπαγάνδα για να δικαιολογηθεί η καταστολή του
κινήματος διαμαρτυρίας.
Ενώ είναι προφανές ότι η θεωρία αυτή θεωρείται
ιερή και απαραβίαστη από το καθεστώς Μπάαθ, το οποίο δε χαίρει και ιδιαίτερης
εκτίμησης από τα κινήματα της αντιπολίτευσης που δεν ελέγχει, εντούτοις η
υπόθεση αυτή δεν είναι καθόλου εκτός πραγματικότητας. Πολλοί είναι οι παράγοντες
που επιβεβαιώνουν τη θέση αυτή της συριακής κυβέρνησης.
Πρώτος παράγοντας, το κοσμικό
κράτος.
Η Συρία , είναι το
τελευταίο κοσμικό αραβικό κράτος. (1) Οι θρησκευτικές μειονότητες στη Συρία
έχουν τα ίδια δικαιώματα με τη μουσουλμανική πλειονότητα.
Για ορισμένες θρησκευτικές σέχτες σουνιτών,
υπέρμαχες της ιδέας του πολέμου κατά του
''άλλου'', όποιος κι αν είναι
αυτός, Αραβική κοσμικότητα και ισότητα μεταξύ των θρησκειών,είναι αυμβίβαστα με
τη σαρία (τον ισλαμικό νόμο), προσβάλουν το Ισλάμ και κάνουν το κράτος της
Συρίας πιο απεχθές ακόμα και από την "αθεη" ή "χριστιανική" Ευρώπη.
Η Συρία έχει πάνω από δέκα διαφορετικές
χριστιανικές εκκλησίες, Σουνίτες που είναι Άραβες, Κούρδους, Τουρκομάνους και
Τσερκέζους, μη-Άραβες χριστιανούς, όπως οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι ή Λεβαντίνοι,
μουσουλμάνοι συγκρητιστές και επομένως αταξινόμητοι, όπως οι Αλαουίτες και οι
Δρούζοι.
Επομένως, η ανάγκη να κρατηθεί στα πόδια του
αυτό το εύθραυστο εθνο-θρησκευτικό οικοδόμημα είναι τόσο δύσκολο, που μόνο ένα
καθεστώς κοσμικό, σταθερό, και αναγκαστικά αυταρχικό μπορεί να φέρει σε
πέρας.
Ο θρησκευτικός
παράγοντας.
Λόγω της θρησκευτικής καταγωγής του Προέδρου Μπασάρ
Ελ-Ασαντ, το συριακό καθεστώς έχει αυθαίρετα χαρακτηριστεί ως ''αλαουίτικο''.
Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι εντελώς ψευδής, συκοφαντικός, σεχταριστικός, δηλαδή
ρατσιστικός. Πρώτον, είναι λάθος, γιατί το Γενικό Επιτελείο, η αστυνομία, οι
διάφορες υπηρεσίες πληροφοριών, τα μέλη της κυβέρνησης είναι στην μεγάλη τους
πλειοψηφία Σουνίτες, όπως και ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης.
Τα μμε, για να δημιουργήσουν αίσθηση, δεν
παραλείπουν να επισημαίνουν την σουνίτικη καταγωγή της Asma al-Assad, της
σύζυγου του Προέδρου,για να την δαιμονοποιήσουν. Αλλά σκόπιμα δεν αναφέρουν την
αντιπρόεδρο της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, Najah Al Attar, την πρώτη και
μοναδική γυναίκα στον κόσμο που κατέχει μια τόσο υψηλή θέση. Η Al Attar δεν
είναι μόνο σουνίτικης καταγωγής, αλλά και αδελφή ενός από τους εξόριστους ηγέτες
της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, της Συρίας, χαρακτηριστικό παράδειγμα του
παραδόξου της Συρίας.
Στην πραγματικότητα, ο κρατικός μηχανισμός του
κόμματος Μπάαθ είναι η σχεδόν τέλεια αντανάκλαση της εθνο-θρησκευτική
διαφορετικότητας που επικρατεί στη Συρία. Ο μύθος περί "δικτατορίας των
αλαουιτών" είναι τόσο γελοίος ώστε ακόμη και ο Σουνίτης Μεγάλος Μουφτής, Σέιχης
Bedreddine Hassoune, και ο σουνίτης αρχηγός της αστυνομίας Ali Mamlouk, μερικές
φορές χαρακτηρίζονται ως αλαουίτες από τα διεθνή μμε. (2)
Το πιο εκπληκτικό είναι ότι τα ίδια αυτά μέσα
μαζικής ενημέρωσης της Συρίας ρίχνουν νερό στο μύλο ορισμένων μμε των σαλαφιτών
(υπερορθόδοξοι σουνίτες), που διαδίδουν ότι τη χώρα την σφετερίζονται οι
αλαουίτες, ο οποίοι, κατά τη γνώμη τους, είναι πράκτορες των σιιτών.
Αυτοί οι ίδιοι σαλαφίτες κατηγορούν τους σιίτες
ότι είναι αρνητές (Rawafid, εξτρεμιστές σιίτες αιρετικοί, οι οποίοι καταριούνται
τους Συντρόφους), επειδή αρνούνται, μεταξύ άλλων, τη νομιμότητα του Χαλιφάτου,
δηλαδή τη σουνίτικη κυβέρνηση των αρχών του Ισλάμ.
Ωστόσο, ενώ από τη μία, υπάρχουν σημαντικές
διαφορές μεταξύ σιιτών και αλαουιτών, τόσο σε θεολογικό επίπεδο όσο και σε
θρησκευτικές πρακτικές. Συγκεκριμένα, η θεοποίηση του Αλή (εγγονού του Μωάμεθ),
το δόγμα της Αγίας Τριάδας, η πίστη στη μετεμψύχωση, αλλά και η απόρριψη της
Σαρία από τους αλαουίτες είναι αιτία κριτικής από τους σιίτες θεολόγους, οι
οποίοι δεν παραλείπουν ποτέ να τους κατηγορήσουν για εξτρεμισμό (Ghulat).
Από
την άλλη, αν υπάρχει μία επίσημη θρησκεία στη Συρία, αυτό είναι το σουνίτικο
Ισλάμ, χανεφίτικου τελετουργικού, που εκπροσωπείται ,μεταξύ άλλων, από τον
Σεΐχη Muhammad Saïd Ramadan Al Bouti και το Μεγάλο Μουφτή της Δημοκρατίας, το
Σεΐχη Badreddine Hassoune , των οποίων οι σοφές ομιλίες έρχονται σε αντίθεση με
τις εκκλήσεις για αίμα και μίσος των Ουαχαμπιτών σεΐχηδων.
[Το σουνιτικό Ισλάμ χαναφίτικου τυπικού
αναφέρεται στη σχολή δικαίου, που θεωρείται η πιο "ανοικτή" και λιγότερο
δογματική από τις τέσσερις σουνιτικές σχολές δικαίου(madhab) (οι άλλες τρεις
είναι η hafiita, η Μαλίκι και η Hanbali)]
Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Όταν
είναι να τοποθετηθούν για τη συμμαχία κατά των Ηνωμένων Πολιτειών και του
Σιωνισμού, από τον άξονα Δαμασκού - Τεχεράνης - Χεζμπολάχ, ο Τύπος και τα μέσα
ενημέρωσης των σουνιτών υπερσυντηρητικών επαναλαμβάνουν εν χορό ότι η Συρία
βρίσκεται υπό την κυριαρχία των αλαουιτών, οι οποίοι δεν είναι παρά μια "σιιτική
αίρεση".
Δεδομένου ότι η Συρία έχει την υποστήριξη της
Κίνας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Νικαράγουας, ακόμα και της
Βολιβίας, θα πρέπει λογικά να συμπεράνουμε ότι ο Hu Jintao, ο Πούτιν, ο Τσάβες,
ο Κάστρο, ο Ορτέγκα και ο Μοράλες είναι αλαουίτες, ή τουλάχιστον
κρυφο-σιίτες!
Τρίτος παράγοντας,ο εθνικισμός.
Να θυμίσουμε ότι για τους σαλαφίτες η Συρία
απλά δεν υπάρχει.
Το όνομα αυτό, όπως και αυτό του Ιράκ, είναι
ένα κατασκεύασμα των άθεων. Στην γλώσσα τους, που εμπνέεται από το Κοράνι, το
Ιράκ καλείται Bilad Rafidain (η Γη των δύο Ποταμών) και η Συρία, Bilad al-Cham
(η γη της Χαμ).
Αυτός που υιοθετεί την εθνικιστική ιδεολογία,
και αφιερώνει τον εαυτό του στην απελευθέρωση της χώρας του, διαπράττει αμαρτία
(πολυθεϊσμό, αφού συνδέει τον ένα και αληθινό Θεό με ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο
πλήθος άλλες θεότητες, όπως για παράδειγμα την ιδέα του έθνους που είναι μία
από τις πιο σοβαρές αμαρτίες). Παραβιάζει την αρχή της tawhid, τη μοναδικότητα
του Θεού, και γι αυτό αξίζει να πεθάνει.
Για αυτούς τους φανατικούς, ο μόνος αγώνας που
εγκρίνει ο Αλλάχ είναι η τζιχάντ, ο πόλεμος που ονομάζεται "ιερός", και που
γίνεται στο όνομα του Αλλάχ, με στόχο την επέκταση του Ισλάμ.
Ως παράγωγο του αραβικού εθνικισμού, ο
παναραβισμός, αυτή η προοδευτική ιδέα της ενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ
των αράβων, κατά μείζονα λόγο θεωρείται ιεροσυλία, αφού υπονομεύει την έννοια
της "Umma", της μουσουλμανικής πατρίδας.
Όπως θύμισε πρόσφατα ο Πρόεδρος Μπασάρ Ελ-Ασάντ
σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Sunday Telegraph, ο αγώνας που
διεξάγεται αυτή τη στιγμή σε συριακό έδαφος βρίσκει αντιμέτωπα δύο ρεύματα
ασυμβίβαστα μεταξύ τους, τον παναραβισμό και τον πανισλαμισμό (3).
Αυτή η σύγκρουση εισάγει ένα ιστορικό
στοιχείο, πάνω στο οποίο
θεμελιώνεται η τρομοκρατική απειλή στη Συρία. Από το 1963, το Μπάαθ της Συρίας
διεξάγει στην πραγματικότητα έναν πραγματικό πόλεμο κατά των κινημάτων της
τζιχάντ . Ο κυβερνητικός στρατός και η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχουν
συγκρουστεί πολλές φορές, και όλες έχουν καταλήξει με τη νίκη της κυβέρνησης της
Συρίας.
Οι νίκες αυτές κόστισαν πολλά θύματα, επειδή ο
στρατός δεν δίστασε να σπείρει τον τρόμο για να πετύχει τους στόχους του. Το
1982, ο στρατός του Hafiz αλ-Άσαντ σφυροκόπησε ολόκληρες συνοικίες της πόλης
Χάμα για να κάμψει την αντίσταση της τζιχάντ, σκοτώνοντας αμάχους και μαχητές,
χωρίς καμία διάκριση. Από τους βομβαρδισμούς και τις οδομαχίες σκοτώθηκαν
τουλάχιστον 10 000. Ακολούθησαν διώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε
ολόκληρη τη χώρα, αναγκάζοντάς τους να διαφύγουν στο εξωτερικό. Ωστόσο, η
καταστολή δεν κατάφερε να εξαλείψει ούτε τη διάθεση αντίστασης, ούτε το πνεύμα
εκδίκησης των Σύριων τζιχαντιστών
Ας αναλύσουμε τώρα, χώρα με χώρα, τις
τρομοκρατικές ομάδες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα συριακά
στρατεύματα.
Το μέτωπο του
Λιβάνου
Τον Απρίλιο του 2005,
η Δύση ήταν στην ευχάριστη θέση να βλέπει τα συριακά στρατεύματα να αποχωρούν
από τον Λίβανο μετά από 30 χρόνια συνεχούς παρουσίας.
Το γεγονός αυτό οφείλεται στην επίθεση που είχε
σαν στόχο τον πρώην Πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι, γνωστό για την
εχθρότητά του προς τη Συρία, μια επίθεση για την οποία αμέσως μετά, ,χωρίς να
υπάρχει η παραμικρή απόδειξη και πριν ακόμα ξεκινήσει η οποιαδήποτε έρευνα, η
Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν το καθεστώς της Δαμασκού,
Μια
"επανάσταση των κέδρων", υμε την υποστήριξη των εργαστήριων "ανθρώπινων
δικαιωμάτων", της CIA, ανάγκασαν τα συριακά στρατεύματα να αποχωρήσουν από το
Λίβανο.
Μόλις τα τεθωρακισμένα της Συρίας αποσύρθηκαν,
ξαφνικά έκαναν την εμφάνιση τους οι ομάδες σαλαφιτών, κραδαίνοντας τα όπλα τους
και με το διασπαστικό κήρυγμά τους.
Οι ομάδες αυτές εγκαταστάθηκαν στο βόρειο
Λίβανο, στα μέρη της Τρίπολης όπου πλειοψηφούν οι σουνίτες, και στη συνέχεια,
σταδιακά, στα παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, εκμεταλλευόμενοι τον
πολιτικό διχασμό και τη στρατιωτική αδυναμία των παλαιστινιακών οργανώσεων,
καθώς και τη πολιτική της μη επέμβασης του στρατού του Λιβάνου σε αυτούς τους
καταυλισμούς.
Μεταξύ 2005 και 2010, οι ομάδες της Τζιχάντ
εξαπέλυσαν επιθέσεις ενάντια σε όλους τους πραγματικούς ή δήθεν υποστηρικτές του
καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Ασάντ, όπως οι σιίτες,οι αλαουίτες ή οι μαχητές της
Χετζμπολάχ. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες πέρασαν τα λιβανοσυριακά σύνορα για
να παρενοχλούν τις δυνάμεις του κόμματος Μπάαθ στο έδαφός τους.
Ο ακτιβισμός των αντισυριακών λιβανικών ενόπλων
ομάδων σαλαφιτών υποτροπίασε με την έναρξη της κρίση της Συρίας το
2011.
Ωστόσο, οι σχηματισμοί αυτοί παραγκωνίστηκαν
από κινήσεις άμαχων σαλαφιτών. Στις 4 Μαρτίου 2012, ένα πλήθος δύο χιλιάδων,
περίπου, σαλαφιτών υπό τον Αχμάντ Αλ Ασειρ, ένα ιεροκήρυκα από τη πόλη Σιδώνα, ο
οποίος εκείνη την εποχή ήταν το αστέρι του σουνιτικού Λίβανου διαδήλωνε στην
Βηρυτό κατά του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Πίσω από ένα επιβλητικό κλοιό
ασφαλείας, αστυνομικών και στρατιωτών, εκατοντάδες οπαδοί του κόμματος Μπάαθ
του Λιβάνου διαμαρτύρονταν κατά της παρέλασης.
Από την Aarida μέχρι τη Naqoura, όλος ο
Λίβανος κρατούσε την ανάσα του. Και η καρδιά του σφίγγει κάθε φορά που
ακούγονται πυροβολισμοί από τις συνοικίες Bab Tebbaneh και Jebel Mohsen της
Τρίπολης .
Επειδή σε αυτή τη χώρα η πολιτική γραμμή ρήξης
είναι κυρίως θρησκευτικού χαρακτήρα, με μια πλειοψηφία σουνιτών κατά του Άσαντ
και μια πλειοψηφία σιιτών υπέρ του Άσαντ, και τους Χριστιανούς να βρίσκονται
χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα, οι φόβοι για ένα εμφύλιο πόλεμο είναι υπαρκτοί.
Πάντως, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα και να
διασφαλίσει την ουδετερότητα σε σχέση με τη Συρία.
Για το λόγο αυτό, ορισμένες ομάδες σαλαφιτών
δεν χάνουν την ευκαιρία να σπείρουν το χάος και στις δύο αυτές χώρες που είναι
γεωγραφικά γειτονικές και συμπληρωματικές.
Εδώ γίνεται μια σύντομη περιγραφή ορισμένων
από αυτές τις θρησκευτικές κινήσεις που δραστηριοποιούνται στον Λίβανο, και
απειλούν τη Συρία επί πολλά χρόνια.
Ομάδα του Sir
El-Dinniyeh
Αυτή η κίνηση
σουνιτών, υπό την ηγεσία, από το 1995 μέχρι το 1999, του Bassam Ahmad Kanj, ενός
βετεράνου των πολέμων στο Αφγανιστάν και στη Βοσνία, εμφανίστηκε μετά τις
συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων ισλαμιστικών αιρέσεων, για τον έλεγχο των
τζαμιών της Τρίπολης.
Τον Ιανουάριο του 2000, η ομάδα του Dinniyeh
προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μίνι-ισλαμικό κράτος στο βόρειο Λίβανο. Οι
μαχητές πήραν υπό τον έλεγχο τους τα χωριά στην περιοχή της Dinniyeh, ανατολικά
της Τρίπολης. 13.000 Λιβανέζοι στρατιώτες στάλθηκαν εκεί για να καταστείλουν την
εξέγερση αυτή της τζιχάντ. Οσοι κατάφεραν να διασωθούν από την επίθεση
κλείστηκαν στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Ain el Hilwe, στο νότιο
Λίβανο.
Μετά την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων
τον Απρίλιο του 2005, οι μαχητές της ομάδας Dinniyeh επέστρεψαν στην Τρίπολη,
όπου υπήρχαν ακόμη κάποιοι μυστικοί πυρήνες.
Την ίδια χρονιά, ο προσωρινός υπουργός
Εσωτερικών του Λιβάνου, Ahmed Fatfat, ο οποίος κατάγεται από την Sir El-Dinniyeh
και ο οποίος, έχει και τη βελγική υπηκοότητα, αγωνίστηκε για την απελευθέρωση
των κρατουμένων της ομάδας Dinniyeh, και αυτό με στόχο την πολιτική υποστήριξη
των σουνιτών και των σαλαφιτών του βορείου Λιβάνου.
Fatah al Islam
Ριζοσπαστικό κίνημα Σουνιτών του βορείου
Λιβάνου.Η Fatah al Islam κατέλαβε στη κυριολεξία την πόλη της
Τρίπολης, με τη συνενοχή του Σάαντ Χαρίρι και του κόμματος του, το Ρεύμα του
Μέλλοντος.
Ο Χαρίρι επεδίωκε να χρησιμοποιήσει αυτούς τους
ριζοσπάστες σουνίτες σαν αντίβαρο στη σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την
κυβέρνηση της Συρίας.
Σύμμαχος του Χαρίρι και η επονομαζόμενοι ομάδα
Fatah al Islam,που διαφωνούσε με το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα
και πήρε υπό τον έλεγχο της το παλαιστινιακό στρατόπεδο προσφύγων Nahr El Bared.
Αυτή η τρομοκρατική ομάδα σκότωσε 137 Λιβανέζους στρατιώτες με φρικαλέο τρόπο,
κυρίως στη διάρκεια τελετών που κατέληγαν σε αποκεφαλισμούς.
Στις 13 Φεβρουαρίου 2007, η Fatah al
Islam ανατίναξε δύο λεωφορεία στην χριστιανική συνοικία της
Alaq-Bikfaya .
Από το Μάιο έως το Σεπτέμβριο του 2007, ο
λιβανικός στρατός άρχισε την πολιορκία του παλαιστινιακού καταυλισμού Nahr El
Bared, όπου είχαν καταφύγει οι μαχητές της τζιχάντ, και μόνο μετά από έντονες
μάχες που θύμιζαν το Baba Amro κατάφερε να τους εξουδετερώσει.
[Η Δαμασκός, την 1 Μαρτίου 2012 έστειλε
κατά της εξεγερμένης συνοικίας Baba Amro, της πόλης Χομς, 7.000 επίλεκτους με
επικεφαλής τον αδελφό του Μπασάρ Αλ Άσαντ, σε μια προσπάθεια να κινηθούν
αποφασιστικά και να εισχωρήσουν στο προπύργιο των ανταρτών.]
Κάπου 30.000 Παλαιστίνιοι κατόρθωσαν να
διαφύγουν από το πεδίο της μάχης. Όσον για το Nahr El Bared, αυτό
ισοπεδώθηκε.
Λίγους μήνες αργότερα, η Fatah al Islam
ανέλαβε την ευθύνη μιας αιματηρής επίθεσης που συγκλόνισε τη
Δαμασκό.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2008, το σιιτικό τέμενος
του Sayda Zainab στη Δαμασκό έγινε στόχος μιας επίθεσης αυτοκτονίας στην οποία
σκοτώθηκαν 17 προσκυνητές.
Η Fatah al Islam αναφέρεται συχνά όταν ξεσπούν μάχες στην Τρίπολη μεταξύ
της συνοικίας των σουνιτών Bab Tabbaneh και τη συνοικία των αλαουιτών Djébel
Mohsen .
Jounoud Al
Cham
(Στρατιώτες του Λεβάντε)
Σουνιτικό ριζοσπαστικό κίνημα του νοτίου Λιβάνου,με
διαφορετική προέλευση των μελών του.
Κάποια από αυτά προέρχονται από την
ομάδα του Dinniyeh, ενώ άλλα είναι βετεράνοι του Αφγανιστάν, υπό τις διαταγές
του Abou Moussab Al Zarqaw.
Οι περισσότεροι από τους μαχητές του ήταν
Παλαιστίνιοι "takfiri" δηλαδή Μουσουλμάνοι που κατηγορούν άλλους Μουσουλμάνους
για αποστασία.
Η Jounoud Al Cham ευθύνεται για τη δολοφονία το 2004 στη
Βηρυτό, ενός ανώτερου στελέχους της Χεζμπολάχ.
Επί πολλά χρόνια, η ομάδα προσπαθούσε να πάρει
υπό τον έλεγχο της το παλαιστινιακό στρατόπεδο Ain el Hilwe που βρίσκεται κοντά
στην πόλη της Σιδώνας.
Το 2005, γίνεται γνωστή για τις καθημερινές
αψιμαχίες της με το συριακό στρατό. Η Jounoud Al -
Cham βρίσκεται στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων που
δημοσιεύθηκε από τη Ρωσία. Ωστόσο, δεν βρίσκεται στον κατάλογο των ξένων
τρομοκρατικών οργανώσεων του υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών
(4).
Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων)
Στη λίστα των
τρομοκρατικών οργανώσεων είναι και η Ousbat Al Ansar,
αγωνίζεται για την "εγκαθίδρυση ενός ριζοσπαστικού σουνιτικού κράτους στο
Λίβανο."
Γνωστή για τις εκστρατείες αντιποίνων εναντίον
όλων των μουσουλμάνων που εμφανίζουν "αποκλίνουσα συμπεριφορά" η Ousbat
Al Ansar έχει δολοφονήσει προσωπικότητες σουνίτες όπως ο σεϊχης Nizar
Halabi. Για τους ίδιους λόγους, έχει ανατινάξει κτίρια που θεωρούνται ασεβή:
θέατρα, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα ...
Τον Ιανουάριο του 2000, επιτέθηκε με πυραύλους
στη ρωσική πρεσβεία στη Βηρυτό.
Κληρονόμος της ομάδας της Dinniyeh, κατόρθωσε
να εισχωρήσει στο παλαιστινιακό στρατόπεδο Ain el Hilwe του νοτίου
Λιβάνου.
Όταν το Σεπτέμβριο του 2002, επισκέφθηκα τα
παλαιστινιακά στρατόπεδα του Λιβάνου, η ανησυχία της παλαιστινιακής αντίστασης
ήταν προφανής. Πολλοί παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στη επιχείρηση ανάκτησης του
ελέγχου του στρατοπέδου από αυτή την ομάδα, που θεωρείται παρακλάδι της Αλ
Κάιντα.
Το 2003, γύρω στα 200 μέλη της Ousbat
Al Ansar επιτέθηκαν στο αρχηγείο της Φατάχ, το Παλαιστινιακό κίνημα
του Γιάσερ Αραφάτ, σκοτώνοντας οκτώ άτομα, από τα οποία έξι μέλη της
Φατάχ.
Ο μύθος του Ελεύθερου Συριακού
Στρατού(ASL)
Πρέπει να το
παραδεχτούμε: οι κυνηγοί δικτατόρων που κατοικοεδρεύουν στις αίθουσες σύνταξης
των μεγάλων μμε έχουν άκρως ειδικευτεί στην τέχνη του καμουφλάζ, όταν πρέπει να
προβάλλουν τους "αντιστασιακούς" που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους
.
Σαν πραγματικοί πλαστικοί χειρούργοι, έκαναν
τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ASL) να μοιάζει με ένα δημοκρατικό
κίνημα αντίστασης γνήσιων και συμπαθητικών ακτιβιστών,λιποτακτών ανθρωπιστών
που αηδίασαν από τις αγριότητες του τακτικού στρατού της Συρίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο στρατός του
καθεστώτος του κόμματος Μπάαθ δεν συμπεριφέρεται με το γάντι, και ότι διαπράττει
ασυγχώρητες καταχρήσεις εξουσίας εναντίον αμάχων, είτε πρόκειται για
τρομοκράτες, είτε για ειρηνικούς διαδηλωτές και απλούς πολίτες που μπλέκουν σε
διασταυρούμενα πυρά.
Ως προς αυτό, τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης
αναφέρονται μέχρι εμετού στα εγκλήματα που αποδίδονται στα συριακά στρατεύματα,
κάποιες φορές με το δίκιο τους, αλλά πολλές φορές άδικα. Διότι, όσον αφορά τη
σκληρότητα, ο ASL δεν συμπεριφέρεται και πολύ
καλύτερα.
Μόνο κάποιοι λίγοι δημοσιογράφοι, όπως ο
Ολλανδός Jan Eikelboom, τολμούν να δείξουν και την άλλη όψη του νομίσματος,
δηλαδή ένα σαδιστικό και αισχρό ASL.
Ακόμα και η ανταποκρίτρια του Spiegel στη
Βηρυτό, Ulrike Putz, θίγει τη φήμη του ASL. Σε συνέντευξή της που δημοσιεύεται
στην ιστοσελίδα του εβδομαδιαίου γερμανικού περιοδικού, η Ulrike Putz αναφέρεται
στην ύπαρξη μιας "ταξιαρχίας δημίων" που έχουν αναλάβει το έργο της εκτέλεσης
των εχθρών της εξέγερσης της συνοικίας της Homs,Baba Amr , που εξεγέρθηκε, και
την οποία επανακατέλαβε ο συριακός στρατός. (5)
Ένας από αυτούς σε συνέντευξη του στο Der
Spiegel αποδίδει στη ταξιαρχία του 200 με 250 εκτελέσεις, σχεδόν το 3% του
συνολικού αριθμού των θυμάτων του εμφυλίου πολέμου της Συρίας,
πέρυσι.
Όσον αφορά τις ανθρωπιστικές οργανώσεις,
χρειάστηκε να περιμένουμε τη μοιραία ημερομηνία της 20ης Μαρτίου 2012 μέχρι που
μια γνωστή μη-κυβερνητική οργάνωση, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,που
σημαίνει "Φύλακας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, να αναγνωρίσει επιτέλους τα
βασανιστήρια ,τις εκτελέσεις και τους ακρωτηριασμούς που διαπράττουν ένοπλες
ομάδες που αντιτίθενται στο καθεστώς της Συρίας. Μετά από 11 μήνες τρομοκρατίας
των εξεγερμένων ... Την κατάλληλη στιγμή για τον αλάθητο "φρουρό"! "Sah Al
Naum", όπως λένε στα αραβικά σε κάποιον που ξυπνάει.
Τώρα σχετικά με άλλες πληροφορίες, που
αμαυρώνουν ακόμη περισσότερο τη φήμη αυτού του ελεύθερου συριακού στρατού και
των υποστηρικτών του ατλαντιστών.
Σύμφωνα με στρατιωτικές και διπλωματικές πηγές,
ο ASL, αυτός ο στρατός των λεγόμενων "λιποτακτών", έχει έλλειψη πραγματικών
στρατιωτικών. Για να αντιμετωπίσει αυτή την έλλειψη στρατιωτικών, ο ASL
επιστράτευσε σαλαφίτες, χωρίς ιδιαίτερες ευγένειες. Μιλάμε για το τάγμα "Αλ
Φαρούκ," του ASL, το οποίο έγινε διάσημο για τις απαγωγές πολιτικών μηχανικών
και ιρανών προσκυνητών, για τις μεθόδους βασανιστηρίων που εφάρμοζε και τις
εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες.
Η δυσκολία στρατολόγησης στρατιωτών του
τακτικού στρατού μετά από όλα αυτά είναι απολύτως λογική, δεδομένου ότι ένας
λιποτάκτης είναι εξ ορισμού κάποιος που εγκαταλείπει τον αγώνα. Λιποτακτώ
σημαίνει ότι εγκαταλείπω το πεδίο της μάχης. Στην περίπτωση της Συρίας, πολλοί
λιποτάκτες εγκαταλείπουν τη χώρα και ζουν σαν πρόσφυγες στο
εξωτερικό.
Η δυτική προπαγάνδα πολέμου υποστηρίζει ότι
εάν αυτοί εγκαταλείπουν το στρατό ή δεν παρουσιάζονται στο στρατό όταν τους
καλούν να υπηρετήσουν, αυτό το κάνουν επειδή αρνούνται να σκοτώσουν ειρηνικούς
διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι νεοσύλλεκτοι φοβούνται να σκοτώσουν
όπως και να σκοτωθούν.
Αυτοί πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα αόρατο εχθρό,
γνώστη των τεχνικών του ανταρτοπόλεμου, που πυροβολεί στα τυφλά είτε κατά
φιλοκαθεστωτικών είτε κατά αντικαθεστωτικών, και δεν διστάζουν να βγάλουν από
τη μέση τους αιχμαλώτους τους με ένα άθλιο τελετουργικό αποκεφαλισμών και
ακρωτηριασμών.
Ο τρόμος που προκαλούν αυτές οι ένοπλες ομάδες
αποτρέπουν δικαιολογημένα πολλούς νέους να ρισκάρουν τη ζωή τους κυκλοφορόντας
με στολή. Έτσι στη συνέχεια, παίρνουν την απόφαση να εγκαταλείψουν τον τακτικό
στρατό και τη χώρα.
Για παράδειγμα, οι λιποτάκτες Κούρδοι της
Συρίας κατέφυγαν στην αυτόνομη περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν. Ειδικά στο
Ερμπίλ, σε μια συνοικία που κατοικείται από Κούρδους, Σύριους, γι 'αυτό έχει το
παρατσούκλι "το μικρό Καμισλί." [Καμισλί είναι μια πόλη της Συρίας, με
πλειοψηφία Κούρδων και Ασσυρίων.]
Άλλοι καταλήγουν στους καταυλισμούς προσφύγων
στο Ιράκ, τον Λίβανο, την Τουρκία ή την Ιορδανία.
Ο όρος "λιποτάκτης", που χρησιμοποιείται για να
περιγράψει τους στρατιωτικούς που λιποτάκτησαν για να προσχωρήσουν στο αντίπαλο
στρατόπεδο και να χτυπήσουν τους πρώην συντρόφους τους, είναι επομένως
ακατάλληλος στην περίπτωση αυτή. Πιο σωστό θα ήταν οι πρόσφυγες αυτοί να
χαρακτηριστούν ως "αυτομολίσαντες" .
Να και μια ανάλυση του http://www.maghreb-intelligence.com/,
ενός πρακτορείου πληροφοριών που δεν μπορεί ασφαλώς να κατηγορηθεί για
συμπαιγνία με το καθεστώς της Δαμασκού, το οποίο και υποστηρίζει τη θέση της
αποστράτευσης των νέων κληρωτών, την αδυναμία του ASL και τη παρουσία ένοπλων
σαλαφιτών στις συγκρούσεις :
"Σύμφωνα με έκθεση μιας ευρωπαϊκής πρεσβείας
στη Δαμασκό που βασίζεται σε έρευνες που διενεργήθηκαν από γαλλικά ερευνητικά
κέντρα στα τουρκικά σύνορα, ο ASL – συνολικά, δεν είναι πάνω από 3000 μαχητές.
Είναι οπλισμένοι,κυρίως, με κυνηγετικά τουφέκια, όλμους και Καλάσνικοφ κινέζικης
κατασκευής από το Ιράκ και το Λίβανο. Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό, ο ALS δεν
κατάφερε να στρατολογήσει το μεγαλύτερο μέρος από τις είκοσι χιλιάδες στρατιώτες
που λιποτάκτησαν από το στρατό του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Από την άλλη πλευρά, ο ALS
έχει ιδιαίτερη παρουσία στους καταυλισμούς προσφύγων στο έδαφος της
Τουρκίας.
Στη Hama, Deraa και το Idlib , βρίσκονται
κυρίως, οι ένοπλες ομάδες σαλαφιτών που μάχονται κατά του συριακού στρατού. Οι
σαλαφίτες αυτοί είναι ιδιαίτερα βίαιοι και αποφασισμένοι, προέρχονται κυρίως
από τα ενεργά ριζοσπαστικά κινήματα σουνιτών του Λίβανου "(6).
Πέραν από το ότι είναι αδίστακτος, διαβρωμένος
από ομάδες εξτρεμιστών και δίχως εφεδρείες, ο ALS, είναι και ανοργάνωτος. Δεν
έχει καμία κεντρική και ενιαία ηγεσία. (7)
Από πλήθος ενδείξεων, μεταξύ των οποίων και
μεγάλες κατασχέσεις όπλων σε διάφορα συνοριακά περάσματα της χώρας, φαίνεται ότι
ο ASL τροφοδοτείται με όπλα από το εξωτερικό κάτι, που αρνιόταν ο ASL, πριν
αρχίσει να ζητά ανοιχτά την ξένη στρατιωτική επέμβαση με τη μορφή των
αεροπορικών βομβαρδισμών, την αποστολή στρατιωτικού υλικού, ή τη δημιουργία
ζωνών ανάσχεσης.
Όταν ξέσπασε η εξέγερση η ομάδα ένοπλων
αντιφρονούντων, ήταν φυσικό, να μην θέλει να δώσει την εικόνα μιας πέμπτης
φάλαγγας που λειτουργούσε για λογαριασμό ξένων δυνάμεων, ούτε και να εκθέσει
τους γενναιόδωρους προστάτες της, τους οποίους όμως, μπορείτε να τους
μαντέψετε. Θα πρέπει επίσης να θυμίσω ότι στο προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ της
Sofia Amara κατά του Μπασάρ, με τίτλο "Συρία: Η άδεια να σκοτώνεις" που
διανεμήθηκε από το γαλλο-γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι Arte τον Οκτώβριο του
2011, ένας στρατιώτης του ASL ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τους ξένους προμηθευτές
του, όταν ένας ανώτερος του, τον διέταξε να το βουλώσει.
Το μέτωπο της
Ιορδανίας
Η πίστη της
χασεμίτικης μοναρχίας στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είναι κοινός τόπος.
Η
Ιορδανία, για να ικανοποιήσει τους συμμάχους της, ήταν η πρώτη αραβική κυβέρνηση
που κάλεσε τον Μπασάρ ελ Άσαντ να εγκαταλείψει την εξουσία.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2012, ο ανταποκριτής της
εφημερίδας Le Figaro, George Malbrunot, αποκάλυψε ότι η Ιορδανία είχε αγοράσει
από τη Γερμανία τέσσερις αμερικανικές αντιπυραυλικές συστοιχίες πυραύλων
Patriot " για την προστασία του Ισραήλ έναντι πιθανών αεροπορικών επιδρομών από
τη Συρία." (8) Αυτοί οι πύραυλοι θα εγκατασταθούν στο Irbid, όχι μακριά από τα
σύνορα της Συρίας.
Ήδη το 1981,η μοναρχία αυτή, σταθερός σύμμαχος
των ΗΠΑ, είχε δώσει την άδεια στην αεροπορία του Ισραήλ να χρησιμοποιήσει τον
εναέριο χώρο της για να βομβαρδίσει τον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ στο
Osirak.
Στην εσωτερική της πολιτική, η Ιορδανία, δεν
έχει μια περισσότερο προοδευτική στάση.Εδώ και δεκαετίες, το Αμμάν ενθαρρύνει
τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, υπολογίζοντας ότι έτσι θα βγάλει από τη μέση το
βασικό της εχθρό, δηλαδή την κοσμική αριστερή αντιπολίτευση (κομμουνιστική,
του κόμματος Μπάαθ και τους Νασεριστές).
Σύμφωνα με τον M. Abdel Latif Arabiyat, πρώην
υπουργό και πρώην Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Ιορδανίας:"Οι Αδελφοί
Μουσουλμάνοι δεν είναι μια επαναστατική οργάνωση, αλλά επιζητούν την ενίσχυση
της σταθερότητας.Με την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων και της αριστεράς,
συνάψαμε μια άτυπη συμμαχία με τις αρχές" (9).
Το 1970, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι συντάθηκαν με
τη μοναρχία, όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν διέταξε την σφαγή των παλαιστίνιων
Φενταγίν. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν είχε βγάλει τσιμουδιά για τη σφαγή του
"Μαύρου Σεπτέμβρη", όταν σφαγιάστηκαν περίπου 20.000 Παλαιστίνιοι.
Σ’ αυτή τη στρατηγική χειραγώγησης των Αδελφών
Μουσουλμάνων στην Ιορδανία, σε τελική ανάλυση, αυτοί βγήκαν κερδισμένοι, καθώς
σήμερα αποτελούν το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης στη χώρα.
Για το Χασεμιτικό Βασίλειο, οι Αδελφοί
Μουσουλμάνοι αντιπροσωπεύουν το μικρότερο κακό σε σχέση με την αριστερά, αλλά
και σε σχέση με το κίνημα της Τζιχάντ. Αυτός ο γάμος συμφέροντων δεν κράτησε για
πολύ. Τελικά, η μοναρχία αναγκάστηκε να καταστείλει ένα κίνημα που είχε γίνει
πολύ ισχυρό. Εν τω μεταξύ, η Ιορδανία έχει υποστεί πολλές τρομοκρατικές
επιθέσεις.
Το 2005, ξενοδοχεία στην πρωτεύουσα Αμμάν
έγιναν στόχος ομάδων σαλαφιτών.Ο Αμπού Αλ Moussab Ζαρκάουι, ο πρώην επικεφαλής
της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, καταγόταν από τη Zarqa, μια πόλη της Ιορδανίας στα
βόρειο-ανατολικά του Αμμάν.
Η εξέγερση κατά του συριακού καθεστώτος
ξεκίνησε από τη Deraa, μια πόλη της νότιας Συρίας κοντά στα σύνορα με την
Ιορδανία, και αναθέρμανε και πάλι τις κατακτητικές βλέψεις των ομάδων της
Τζιχάντ που εδρεύουν στην Ιορδανία, και που βρισκόντουσαν εν υπνώσει μετά τις
μεγάλες απώλειες που υπέστησαν στις τάξεις της Αλ Κάιντα. Μεταξύ αυτών, θα
βρείτε και την ταξιαρχία Tawhid, μια μικρή ένοπλη ομάδα από μερικές δεκάδες
μαχητές της Τζιχάντ, που προηγουμένως δραστηριοποιούνταν στην Fatah Al-Islam
και που πέρασαν στη Συρία για να πλήξουν τα κυβερνητικά στρατεύματα.
(10)
Η φιλελεύθερη πύλη πληροφοριών της Ιορδανίας Al
Bawaba αποκαλύπτει ότι στη πόλη των συνόρων Ramtha της Λιβύης φωλιάζουν
μισθοφόροι που πληρώνονται από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Επίσης, λόγω της θέσης της Ιορδανίας, που
βρίσκεται ανάμεσα σε Συρία και Σαουδική Αραβία, το Χασεμιτικό Βασίλειο είναι ένα
υποχρεωτικό πέρασμα για όλους τους τζιχαντιστές, τους εκπαιδευτές και τις
στρατιωτικές αποστολές που στέλνει το Ριάντ.
Το μέτωπο της Σαουδικής
Αραβίας
Ακολουθώντας το παράδειγμα
του Χασεμιτικού Βασιλείου, η πίστη της δυναστείας Σαούντ στο θείο Σαμ δεν
αποτελεί μυστικό για κανένα, και, αυτό από τη στιγμή της υπογραφής της Συμφωνίας
του Quincy, στο αμερικανικό καταδρομικό (Quincy, εξ ου και το όνομα του
Συμφώνου) μεταξύ Ρούζβελτ και Σαούντ Bin Abdulaziz τον Φεβρουάριο του
1945.
Η συμφωνία αυτή θα εξασφάλιζε στις ΗΠΑ τον
ενεργειακό εφοδιασμό τους, χωρίς κανένα εμπόδιο, με αντάλλαγμα την προστασία των
υποτελών τους στην αντιμετώπιση των κοινών τους αντιπάλων στην περιοχή,
ιδιαίτερα τον αραβικό εθνικισμό και το Ιράν, κάποιοι από τους οποίους είχαν
περάσει στην επιρροή των σοβιετικών.
Με το ξέσπασμα της κρίσης στη Συρία, οι
Ηνωμένες Πολιτείες και η Σαουδική Αραβία γιόρταζαν "την επέτειο του γιασεμιού"
για τα 66 χρόνια συμβίωσης, σφραγίζοντας το μεγαλύτερο συμβόλαιο όπλων στην
ιστορία: 90 δισ. δολάρια, για τον εκσυγχρονισμό του πολεμικού Ναυτικού και της
πολεμικής Αεροπορίας της Σαουδικής Αραβίας.
Όπως καταλαβαίνετε, το Ουαχαμπίτικο κράτος δεν
θα μπορούσε να μείνει απαθές μπροστά στα γεγονότα που συνταράζουν τη Συρία, μία
χώρα φάρο του αραβικού εθνικισμού, αλλά και ένας φίλος του Ιράν και ορκισμένος
εχθρός των Σαουδάραβων.
Το Ριάντ τροφοδοτεί τις τρομοκρατικές ομάδες
κατά της Συρίας με διάφορους τρόπους: διπλωματικά, οικονομικά, θρησκευτικά, με
διάφορα εφόδια και, φυσικά, στρατιωτικά.
Ο Οίκος των Σαούντ χρηματοδοτεί τους
τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται στην Συρία, ενθαρρύνοντάς τους με τα
εργαλεία προπαγάνδας που έχει στη διάθεση του,για να περάσουν τη χώρα δια πυρός
και σιδήρου.
Ένα παράδειγμα, αφού επέτρεψαν τη τζιχάντ στη
Λιβύη, και ζήτησαν να βγει από τη μέση ο Μουαμάρ Καντάφι, ο σεΐχης Saleh Al
Luhaydan, μία από τις πιο εμβληματικές θρησκευτικές και νομικές προσωπικότητες
της χώρας, υποστήριξε και αυτός την εξόντωση του ενός τρίτου των Σύρων για να
σωθούν τα άλλα δύο τρίτα.
Στον Σαουδικό τηλεοπτικό σταθμό Al-Arabiya TV,
ο ιεροκήρυκας Aidh Αλ-Qarni είπε ότι "η δολοφονία Μπασάρ είναι πιο σημαντική και
από την εξόντωση Ισραηλινών! "(11)
Από το Ριάντ πάντα, και το τηλεοπτικό δικτύο
Wessal TV, ο Adnan Al Arour έκανε έκκληση να συντρίψουν τους Αλαουίτες και να
δώσουν το κρέας τους στα σκυλιά.
Οι πρόσφατες χριστιανοφοβικές δηλώσεις του
σεΐχης Abdul Aziz bin Abdullah,στο Arabian Business, σίγουρα δεν καθησυχάζουν
τους Χριστιανούς της Συρίας, λόγω ενός hadith (αφήγηση σύμφωνα με την προφορική
παράδοση) με τη δήλωση του προφήτη Μωάμεθ στο νεκροκρέβατό του, " στην Αραβική
Χερσόνησο δεν πρέπει να υπάρχουν δύο θρησκείες", ο δε σαουδάραβας Σεΐχης
Abdullah, η ανώτατη Ουαχαμπιτική αρχή στον κόσμο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι
πρέπει να καταστραφούν "όλες οι εκκλησίες στην περιοχή". Οι χριστιανοί της
Συρίας, έρμαια του θρησκευτικού μίσους, σε αυτή τη δήλωση βρίσκουν ένα ακόμη
λόγο για να στηρίξουν τον Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Πολλοί σύριοι πολίτες αντίπαλοι του καθεστώτος
του Μπασάρ Άσαντ, φοβούνται όμως, ταυτόχρονα, και το πατρονάρισμα του
δημοκρατικού τους κινήματος ,από ένα θεοκρατικό καθεστώς, που αποκεφαλίζει ακόμη
γυναίκες που κατηγορούνται για μαγεία, που βασανίζει τους πολιτικούς αντιπάλους
του στις φυλακές, και που δεν αναγνωρίζει ούτε κοινοβούλιο, ούτε και
εκλογές.
Κάτω από τον ήλιο του Ριάντ υπάρχει ο Μπαντάρ,
ο οποίος δεν χρειάζεται συστάσεις.
Ο σκοτεινός ρόλος του στις βομβιστικές
επιθέσεις στο Λονδίνο, η χρηματοδότηση ένοπλων ομάδων σαλαφιτών όπως υποστήριξε
ο ίδιος, η συνεργασία του με τη Μοσάντ, το μίσος του για τη Χεζμπολάχ,τη Συρία
και το Ιράν κάνουν το Σαουδάραβα πρίγκιπα Bandar bin Sultan, Γενικό Γραμματέα
του Συμβούλιου Εθνικής Ασφάλειας, ένα βασικό παράγοντα του σχεδίου για την
καταστροφή της κοσμικής, πολυθρησκευτικής, κυρίαρχης και μη υποταγμένης Συρίας
.
Συνεπώς, δεν χρειάζεται να εκπλαγείτε αν μάθετε
ότι η Σαουδική δικτατορία δεσμεύτηκε να βοηθήσει το γειτονικό και αντίπαλό του
Κατάρ στη χρηματοδότηση των αντι-σύριων μισθοφόρων, στη συνάντηση των «Φίλων
της Συρίας» στην Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη).
Το μέτωπο του
Κατάρ
Το
Κατάρ είναι πριν απ’όλα μια τεράστια αμερικανική στρατιωτική βάση, η μεγαλύτερη
εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών. Και επίσης, παρεμπιπτόντως, το βασίλειο ενός
μικρού εμίρη μέτριου βεληνεκούς, ψεύτη και άπληστου. Στο βασίλειο του, δεν
υπάρχει κοινοβούλιο, ούτε Σύνταγμα, ούτε και πολιτικό κόμμα, πολύ περισσότερο
εκλογές. Το 1995, οργάνωσε ένα πραξικόπημα κατά του ίδιου του πατέρα
του.
Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, η πραξικοπηματική
πετρομοναρχία ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα οικονομικής συνεργασίας με το Ισραήλ,
προωθώντας κυρίως την εμπορευματοποίηση του φυσικού αερίου του Κατάρ προς το
σιωνιστικό κράτος.
Το 2003, ο εμίρης του Κατάρ εξουσιοδότησε την
κυβέρνηση Μπους να χρησιμοποιήσει τα εδάφη του για να εξαπολύσει επίθεση κατά
του Ιράκ.
Με την υπόλοιπη οικογένειά του, ελέγχει κάθε
οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική δραστηριότητα της χώρας. Το
δημοφιλές τηλεοπτικό κανάλι Al Jazeera είναι το προσωπικό παιχνίδι του. Μέσα σε
σύντομο χρονικό διάστημα, το έκανε ένα ισχυρό όπλο προπαγάνδας κατά της
Συρίας.
Χάρη σε πληροφορίες ψευδείς, παραπλανητικές και
γελοίες του Αλ Τζαζίρα, η CIA και η Μοσάντ μπορούν να αφιερώσουν αρκετό χρόνο
για τις διακοπές τους!
Το όνομα της Αυτού Μεγαλειότητας : Hamad Ben
Khalifa al Thani.
Η "αραβική άνοιξη"; Είναι ο βασικός
χρηματοδότης της. Γι 'αυτόν, όλα αγοράζονται: ο αθλητισμός, η τέχνη, ο
πολιτισμός, ο Τύπος, ακόμη και η πίστη. Μπορείτε λοιπόν, να φανταστείτε, μια
επανάσταση ...!
Πέρυσι, ο εμίρης Hamad έστειλε 5.000 κομάντος
για να στηρίξει την εξέγερση της τζιχάντ κατά της Λιβύης, ένα κυρίαρχο
κράτος.
Τώρα, το νέο τυχερό του παιχνίδι είναι η Συρία,
και οι επαναστάτες της χώρας αυτής, τσιπ για να ποντάρετε.
Όταν αυτοί δέχονται χτυπήματα από τον Αραβικό
στρατό της Συρίας, τότε ο εμίρης σκούζει για γενοκτονία.
Ο Hamad και η κλίκα του, είναι ένα νοσοκομείο
παρωδία της συμπόνιας. Και μιλώντας για φιλανθρωπικούς σκοπούς, μόλις προσέλαβε
ένα διαβόητο αρπακτικό της ειρήνης και της δημοκρατίας,το Σεΐχη Al Qardawi,
απλά για να εξισλαμίσει το μήνυμα της τηλεόρασης του. Όμως, παρά τα δολάρια του
και τις εκστρατείες κινητοποίησης του ενάντια στη Συρία, το Al Jazeera είναι
ένας στρατός ηττημένος.
Η ροή της παραπληροφόρησης που ξερνάνε, όπως
στην περίπτωση της Συρίας, τα τηλεοπτικά στούντιο του Al Jazeera έφερε την
παραίτηση των πιο σημαντικών στελεχών του σταθμού.
Από τον Wadah Khanfar στον Ghassan Ben Jeddo,
από την Louna Chebel στην Eman Ayad,το Al Jazeera έχει υποστεί σημαντικές
αποχωρήσεις, που ,όμως ,περνούν απαρατήρητες από τον δυτικό Τύπο.
Τον Μάρτιο του 2012, ο Ali Hachem και δύο
συνάδελφοί του εγκαταλείψαν το πλοίο της πειρατικής ενημέρωσης του Κατάρ.
Μερικά e-mail του Ali Hashem που διέρρευσαν, αφορούσαν τα μέτρα λογοκρισίας που
πήρε το Al Jazeera όσον αφορά τις εικόνες ανταρτών κατά του Μπασάρ, οι οποίοι
εισχωρούσαν από το Λίβανο στη Συρία, με ημερομηνία Απριλίου 2011.
Οπότε, από τις εικόνες αυτές έχουμε την
απόδειξη για την υπαρξη ένοπλης αντιπολίτευσης τρομοκρατικού χαρακτήρα από το
ξεκίνημα κιόλας της λεγόμενης "άνοιξης της Συρίας" . Η δημοσίευσή τους θα
κατέρριπτε το ψέμα ότι το κίνημα κατά του Μπασάρ δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε παρά
στα τέλη του 2011, άποψη την οποία συμμερίστηκαν όλες οι δυτικές
κυβερνήσεις.
Παρά τα συνεχή σκάνδαλα, τα μέσα ενημέρωσης
"μας" συνεχίζουν να θεωρούν το Al Jazeera ως αξιόπιστη πηγή, και ο ιδιοκτήτης
του, ο εμίρης Χαμάντ, ως ένας απόστολος της δημοκρατίας στη Συρία.
Το ιρακινό μέτωπο
Η εισβολή στο Ιράκ από αμερικανικά και βρετανικά
στρατεύματα, τον Μάρτιο του 2003 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αύξηση του αριθμού
των σύριων τζιχαντιστών.
Συνοριακοί σταθμοί όπως αυτός του Bou Kamal
έγιναν περάσματα για τους Σύριους τζιχαντιστές που πήγαιναν στο Ιράκ για να
πολεμήσουν κατά των δυνάμεων κατοχής.
Πολλοί ήταν οι Σύριοι που συνέρρεαν στις
γραμμές των ταγμάτων του Abu Musab al-Zarqawi . Από το καλοκαίρι του 2011,όμως,
η διαδικασία αντιστρέφεται εμφανώς, δεδομένου ότι τώρα είναι οι σουνίτες μαχητές
του Ιράκ αυτοί που περνάνε τα σύνορα για να πολεμήσουν εναντίον των συριακών
στρατευμάτων.
Αλ Κάιντα
Ο ιρακινός κλάδος της Αλ Κάιντα που ονομάζεται "
Tanzim al-Jihad fi Bilad Qaidat al-Rafidayn " (Οργάνωση της βάσης της Τζιχάντ
στη Γη των δύο Ποταμών) έχει πολλά μέλη από τη Συρία. Λέγεται ότι το 13% των
Αράβων εθελοντών στο Ιράκ ήταν Σύριοι. (12) Η τρομοκρατία που εξαπέλυσαν ήταν
όσο και η φήμη τους.
Η Αλ Κάιντα έκανε τέτοια ζημία στην αντίσταση
των Σουνιτών στο Ιράκ ώστε η ιρακινή αντίσταση αναγκάστηκε να ανοίξει μέτωπο
εναντίον της. Το 2006, στο Ανμπάρ συνήρθε ένα Συμβούλιο έκτακτης ανάγκης από τις
περισσότερες φατρίες και φυλές της εξεγερμένης επαρχίας. Στόχος, να καθαρίσει η
επαρχία από τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα. (13)
Στη Falloujah και στο Qaim, οι αρχηγοί των
φυλών, οι οποίοι αρχικά είχαν ανοίξει τις αγκαλιές τους στη συμμορία Ζαρκάουι,
έφτασαν στο σημείο να στρέψουν τα όπλα τους εναντίον του.Στον πόλεμο τους κατά
της Αλ Κάιντα, είχαν και τη στήριξη της ιρακινής κυβέρνησης.
Η τυφλή τρομοκρατία της Αλ Κάιντα εξουδετέρωσε
σε μεγάλο βαθμό την ιρακινή πατριωτική αντίσταση. Όλοι αυτοί οι βετεράνοι του
πολέμου κατά των Αμερικανών, αλλά και κατά του Ιράν, των Σιιτών και των
πατριωτών Σουνιτών του Ιράκ βρήκαν ένα νέο στόχο στον πόλεμο εναντίον του
καθεστώτος της Δαμασκού.Από το Δεκέμβριο του 2011 έως το Μάρτιο του 2012, η
πόλη της Δαμασκού, το Χαλέπι και η Ντεράα έγιναν στόχος πολλών επιθέσεων
αυτοκτονίας ή παγιδευμένων αυτοκίνητων, με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Την
ευθύνη για τις επιθέσεις ανέλαβε η Αλ Κάιντα, ή αποδόθηκαν στην οργάνωση από τις
συριακές αρχές και ειδικούς σε ζητήματα διεθνούς τρομοκρατίας, που επιβεβαιώνουν
τη διείσδυση τρομοκρατών από το Ιράκ.
[Η Αλ Κάιντα ως Takfir οργάνωση, κατηγορεί
τους Μουσουλμάνους που δεν την υποστηρίζουν ότι είναι αποστάτες και θα
τιμωρούνται με θάνατο.]
Jabhat Al-Nusra Li-Ahl
al-Sham (Μέτωπο αρωγής του
πληθυσμού της Ανατολής)
Στις 24 του περασμένου Ιανουαρίου, η ομάδα
πρωτοεμφανίστηκε σε διάφορα ισλαμικά φόρουμ.
Αλλά το όνομα αυτό φαίνεται πως είναι η
σύντμηση του πλήρους τίτλου "Jabhat Al Nusra li Ahl Al Sham min Mujahideen al
Sham fi Sahat al Jihad," ή "Μέτωπο αρωγής του πληθυσμού της Ανατολής των
Mουτζαχεντίν της Συρίας στους τόπους της Τζιχάντ."
Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο όρος "τόποι της
Τζιχάντ" υποδηλώνει ότι τα μέλη αυτής της ομάδας διεξάγουν ιερό πόλεμο σε άλλα
μέτωπα, όπως το Ιράκ.
Αυτό εξάλλου αποκαλύπτει ο αρχηγός της ομάδας,
Abu Mohammed al Julani, σε βίντεο που κυκλοφόρησε στα μέσα Μαρτίου. Αl Julani
σημαίνει, από το Γκολάν, αυτός που κατάγεται από τα υψώματα του Γκολάν, μια
ρητή αναφορά στη Συρία.
Όπως όλες οι τρομοκρατικές ομάδες, η Jabhat Al
Nusra έχει δικιά της εφημερίδα: την Al Manara al Bayda , Ο λευκός φάρος.
(14)
Η Jabhat Nusra υποστηρίζεται από ένα διάσημο
κυβερνο-σαλαφίτη, τον Abou Moundhir al Shanqiti. Ο τελευταίος εξέδωσε φετφά,
καλώντας τους μουσουλμάνους να συστρατευθούν με όσους σηκώνουν το λάβαρο του
νόμου της σαρία στη Συρία.
Το τουρκικό μέτωπο
Στην Τουρκία, μια χώρα- μέλος του ΝΑΤΟ εδώ και
60 χρόνια, που σύντομα θα στεγάσει τις εγκαταστάσεις για την αντιπυραυλική
ασπίδα, ο πρώτος στις προτιμήσεις και αυτός που έχει την υπεροχή, είναι ο
ASL.
Ο υποτιθέμενος αρχηγός του, Riyadh Al Assaad ,
έχει την έδρα του στην τουρκική επαρχία Hatay, που ανήκε στη Συρία, υπό την
άμεση προστασία του Υπουργείου Εξωτερικών.
Όπως όλοι γνωρίζουν, η Τουρκία είναι ένας από
τους μεγαλύτερους εχθρούς του καθεστώτος της Δαμασκού. Μη θέλοντας να "περάσουν
για ιμπεριαλιστικές", οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ενθαρρύνουν την Άγκυρα να διασχίσει
τον Ρουβίκωνα, ή μάλλον τον Ορόντη, και να ξεκινήσει πόλεμο κατά της
Συρίας.
Υπάρχουν πολλές πηγές που αναφέρονται στον
άξονα Τρίπολης-Άγκυρας, στον πόλεμο κατά της Δαμασκού.Λίβυος έμπορος όπλων
υπογραμμίζει την αγορά ελαφρού στρατιωτικού εξοπλισμού από Σύρους στη Misurata
(15).
Ο πρώην αξιωματικός της CIA και διευθυντής του
Council for the National Interest, Philip Giraldi, μιλάει καθαρά για
μεταφορά όπλων αεροπορικώς ,από το οπλοστάσιο του πρώην στρατού της Λιβύης προς
τη Συρία, μέσω της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης του Incirlik ,στη νότια
Τουρκία, λιγότερο από 180 χλμ. από τα σύνορα με τη Συρία. Υποστηρίζει ότι το
ΝΑΤΟ συμμετέχει ήδη χωρίς να φαίνεται,στον πόλεμο ενάντια στη Συρία υπό την
ηγεσία της Τουρκίας.
Ο Giraldi επιβεβαιώνει και τις πληροφορίες που
δημοσιεύθηκαν τον περασμένο Νοέμβριο στο Canard enchaîné, ότι δηλαδή οι γαλλικές
και βρετανικές ειδικές δυνάμεις βοηθούν τους Σύριους αντάρτες, ενώ η CIA και οι
ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ τους παρέχουν εξοπλισμό για επικοινωνίες και
κατασκοπεία.
Ένας άλλος πράκτορας της CIA, ο Robert Baer,
στα απομνημονεύματά του (16) που ενέπνευσαν την ταινία Syriana του Stephen
Gaghan, με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ ως βασικό χαρακτήρα, δήλωσε το
καλοκαίρι του 2011 ότι έστειλε όπλα για τους αντάρτες από την Τουρκία προς τη
Συρία. (17)
Η μεταφράστρια του FBI Sibel Edmonds, που
λογοκρίθηκε επειδή κατήγγειλε παραβιάσεις από τις μυστικές υπηρεσίες των
Ηνωμένων Πολιτειών, επισημαίνει ότι η προμήθεια όπλων προς τους αντάρτες Σύριους
από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εξασφαλισμένη ήδη από το Μάιο του 2011.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν συστήσει στην Τουρκία ένα «τμήμα για την
επικοινωνία»,κύριο έργο του οποίου η αυτομόληση των σύριων στρατιωτών του
τακτικού στρατού, προς τις αντάρτικες δυνάμεις. (18)
Η συμμετοχή Λίβυων μισθοφόρων δεν παρατηρείται
μόνο στον τομέα τεχνικής υποστήριξης. Σύμφωνα με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες,
ανάμεσα τους και δημοσιογράφος της ισπανικής εφημερίδας ABC, Λίβυοι
τζιχαντιστές και μέλη της Ισλαμικής Ομάδας Λίβυων Μαχητών ((GICL))
στρατοπεδεύουν στα συρο-τουρκικά σύνορα. (19)
Στην περιοχή της Αντιόχειας στην Τουρκία, όπου
ζουν κυρίως αραβόφωνοι, που συνορεύει με τη Συρία, ο τοπικός πληθυσμός βρίσκεται
καθημερινά μπροστά σε ένα ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό Λιβύων. Διαμένουν στα πιο
πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής και δεν περνούν και απαρατήρητοι. Μερικοί από
αυτούς τους Λίβυους, είναι δράστες πολλών πράξεων βανδαλισμού σε τουριστικές
περιοχές, όπως η Αττάλεια. Λίβυοι μαχητές που σταθμεύουν στην Τουρκία έχουν
επιτεθεί και καταλάβει περισσότερες από μία φορά την πρεσβεία τους στην
Κωνσταντινούπολη, απαιτώντας την αμοιβή τους.
Σε αυτό το παράξενο σκηνικό να προστεθεί και η
σύλληψη ενός Λίβυου άνδρα 33 ετών στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης στην
κατοχή του οποίου βρέθηκαν 2, 5 εκατομμύρια δολάρια. Την 1η Απριλίου,ο Λίβυος
αυτός έκανε στάση στην Κωνσταντινούπολη. Τελικός του προορισμός ήταν η Ιορδανία,
μια χώρα όπου έχει αναφερθεί ένα σημαντικός αριθμός Λίβυων μισθοφόρων, στα
σύνορα με τη Συρία. Ωραία, ωραία ... (20)
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες τι ρόλο
παίζουν σε όλα αυτά;
Παίρνοντας υπόψη τους ισχυρισμούς ορισμένων
πρακτόρων της CIA σχετικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στην αποσταθεροποίηση της
Συρίας, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση Ομπάμα θα ήταν αδιάφορη, ή
μάλλον θετική, ως προς την αποσταθεροποίηση μιας χώρας που εξακολουθεί να
εμφανίζεται στη λίστα των "κρατών-παρίες", δεδομένης της υποστήριξής της στην
παλαιστινιακή αντίσταση και τη στρατηγική συμμαχία της με τη Χεζμπολάχ και το
Ιράν;
Ετσι, η Συρία αναφέρεται μεταξύ των επτά χωρών
για τις οποίες "η χρήση των πυρηνικών όπλων είναι δυνατή."
Για όσους πιστεύουν στην αδράνεια των δυτικών
δυνάμεων στη Συρία και την καλή τους πίστη να υπερασπιστούν τους Σύριους
πολίτες, να θυμίσουμε ότι μόλις πριν ένα χρόνο, το ΝΑΤΟ, η Οργάνωση
Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, υπό αμερικανική διοίκηση, ορκιζόταν σε θεούς και
δαίμονες ότι ενεργεί έχοντας την "ευθύνη προστασίας" των Λίβυων πολιτών, και
υποσχόταν να συμμορφωθεί με το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ,
προκειμένου να "εμποδίσει το δικτάτορα Καντάφι να βομβαρδίσει τους πολίτες της
χώρας του", και, αμέσως μετά, η προστασία των Λίβυων πολιτών μετατράπηκε σε
στρατιωτική ανάμειξη στον εμφύλιο, σε ένα πραξικόπημα, σε στοχευμένες επιθέσεις
και τυφλές βομβιστικές επιθέσεις.
Θα θυμάστε επίσης ότι, αφού κατέστρεψαν την
πόλη της Λιβύης, Σύρτη, όπου είχε οχυρωθεί ο ηγέτης της Λιβύης, οι δυνάμεις του
ΝΑΤΟ τον παρέδωσαν στις συμμορίες εγκληματιών οι οποίοι τον βασάνισαν μέχρι
θανάτου. Το λιντσάρισμα το διευκόλυναν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, αφού
προηγουμένως είχαν βομβαρδίσει και κυνήγησε τη συνοδεία του.
Ωστόσο, ο Andres Fogg Rasmussen και η παρέα
του, οι οποίοι εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θάνατο του Καντάφι, έλεγαν
και ξανάλεγαν επί μήνες ότι στόχος τους δεν ήταν ο ηγέτης της Λιβύης.
Η κυνική στρατηγική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη
Λιβύη, που είναι "να μη λες αυτό που κάνεις και να μην κάνεις αυτό που λες"
είναι σαφές ότι έχει επιλεγεί και στη Συρία.
Επίσημα το ΝΑΤΟ λέει ότι δεν έχει καμία πρόθεση
να παρέμβει σε αυτή τη χώρα. Ο Rasmussen ανέφερε ότι η οργάνωσή του δεν θα
εξοπλίσει τους αντάρτες.
Ωστόσο, ορισμένα e-mail από μια ιδιωτική
αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών, την Stratfor Intelligence Agency, Υπηρεσία
Πληροφοριών Stratfor, τα οποία δημοσιεύθηκαν από το WikiLeaks στις 27
Φεβρουαρίου πέρυσι, υποδηλώνουν την παρουσία των δυτικών ειδικών δυνάμεων στη
Συρία. Από τα πρακτικά μιας συνεδρίασης, με ημερομηνία 6 Δεκεμβρίου 2011,
φαίνεται ότι ειδικές δυνάμεις βρισκόντουσαν επιτόπου στα τέλη του 2011. Ως προς
αυτό, ένα e-mail του διευθυντή ανάλυσης της Stratfor, Reva Bhalla, είναι
αδιαμφισβήτητο. (21). Σ’ αυτό, γίνεται λόγος για μια συνάντηση μεταξύ "τεσσάρων
νεαρών ανδρών, με βαθμό αντισυνταγματάρχη, μεταξύ των οποίων ένας γάλλος και
ένας βρετανός εκπρόσωπος". Στη διάρκεια μιας συζήτησης που κράτησε περίπου δύο
ώρες, ανέφεραν ότι ομάδες των Ειδικών Δυνάμεων βρισκόντουσαν ήδη επιτόπου, και
ότι ασχολούνται με αποστολές αναγνώρισης και εκπαίδευσης των στρατιωτικών
δυνάμεων της αντιπολίτευσης.
Οι Δυτικοί υπεύθυνοι που συγκεντρώθηκαν στις
ΗΠΑ φαίνεται να απορρίπτουν το μοντέλο μιας επίθεσης από αέρος τύπου Λιβύης, και
να προσανατολίζονται προς ένα πόλεμο φθοράς μέσω επιθέσεων ανταρτών και
δολοφονικών επιθέσεων, προκειμένου να "προκαλέσουν την κατάρρευση του καθεστώτος
από τα "μέσα".
Θεωρούν την κατάσταση στη Συρία πολύ πιο
περίπλοκη από αυτή της Λιβύης, και το αμυντικό σύστημα της Συρίας πιο
αποτελεσματικό, ειδικά τους πυραύλους εδάφους-αέρος SA-17 που έχουν αναπτυχθεί
γύρω από τη Δαμασκό και κατά μήκος των συνόρων με το Ισραήλ και την Τουρκία.
Στην περίπτωση επίθεσης από αέρος, η επιχείρηση θα πρέπει να γίνει από τις
νατοϊκές βάσεις στην Κύπρος. Αυτά είναι τα συμπεράσματα του πρακτορείου
πληροφοριών Stratfor.
Εάν, μέχρι τώρα, οι ΗΠΑ δεν έχουν στείλει τα
βομβαρδιστικά τους στη Δαμασκό, αυτό δεν είναι επειδή τους συμφέρει η διατήρηση
του καθεστώτος της Συρίας, αλλά επειδή το καθεστώς αυτό δεν είναι μια εύκολη
χαψιά γιαυτούς. Ωστόσο, παρέχοντας την υποστήριξή τους σε ένοπλες ομάδες, οι
ΗΠΑ, γίνονται συνένοχοι των σφαγών στη Συρία.
Το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες έρχονται
λοιπόν να ολοκληρώσουν την χαριτωμένη αυτή οικογενειακή τετράδα της
αντι-συριακής τρομοκρατίας στο πλευρό των μοναρχιών του κόλπου, των Λίβυων
μισθοφόρων, των προπαγανδιστών σαλαφιτών και της Αλ Κάιντα.
Συμπεράσματα
Η τρομοκρατία ενάντια στη Συρία είναι μια
πραγματικότητα που ξεχωρίζει αμέσως, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Το
ντεμπούτο της έγινε πολύ πριν την αραβική άνοιξη.
Τις δεκαετίες του '70 και του '80, οι Αδελφοί
Μουσουλμάνοι της Συρίας υπήρξαν πρωταγωνιστές γεγονότων. Αφού τύλιξαν τη χώρα
στις φλόγες, συντρίφτηκαν από το συριακό στρατό, κυρίως στη Χαμά το
1982.
Η δικτατορία του κόμματος Μπάαθ χρησιμοποιούσε
στρατιωτικά μέσα για να εξαλείψει αυτή τη μάστιγα, αλλά όπως συμβαίνει συχνά, η
καταστολή φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα, την επέκταση ή ακόμα και την ενίσχυση
της απειλή.
Με τη συριακή αποχώρηση από το Λίβανο το 2005,
οι ομάδες της τζιχάντ εγκαταστάθηκαν και ενισχύθηκαν στην περιοχή της Τρίπολης,
του Λιβάνου, στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων στη χώρα των Κέδρων.
Ξαναζωντάνεψαν και βρήκαν την ευκαιρία να
εκδικηθούν το καθεστώς Μπάαθ, εξαπολύοντας επιθέσεις σε συριακό έδαφος. Στη
συνέχεια ξαναγεννήθηκαν για τρίτη φορά με την άνοιξη της Συρίας το Μάρτιο του
2011.
Με τη συμμετοχή όλων των εθνοτήτων της
περιοχής, τα αντισυριακά κινήματα της τζιχάντ υπερασπίζονται ένα ριζοσπαστικό
αντι-εθνικισμο, που δεν αναγνωρίζει κανένα εδαφικό περιορισμό. Έτσι, δεν μπορεί
να συνδεθούν στενά με μία και μόνο χώρα στην περιοχή. Στις τάξεις τους υπάρχουν
Σαουδάραβες,από το Μαγκρέμπ, Ιορδανοί, Λίβυοι, αλλά και πολλοί Παλαιστίνιοι
υπερσυντηρητικοί που απορρίπτουν την ιδέα ενός εθνικού απελευθερωτικού αγώνα
στην Παλαιστίνη, ενώ τάσσονται υπέρ της στρατηγικής του θρησκευτικού πολέμου
"κατά των Εβραίων και των Σταυροφόρων" .
Αυτές οι πολιτικο-στρατιωτικές ομάδες έχουν
προκαλέσει σημαντικές ζημιές σε πολλά απελευθερωτικά κινήματα και σε αραβικές
εθνικιστικές κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, στο Ιράκ,η Αλ Κάιντα πολέμησε άγρια
την αντίσταση των σουνιτών, οι οποίοι όμως, πολεμούσαν τα αμερικανικά
στρατεύματα.
Επί του παρόντος, οι κυβερνήσεις του Λιβάνου
και του Ιράκ, αντικειμενικά, σύμμαχοι του συριακού καθεστώτος και θύματα και οι
ίδιες αυτών των ενόπλων ομάδων, προσπαθούν να σταματήσουν τη ροή τζιχαντιστών
προς τη Συρία. Η γνώση, όμως ,του εδάφους από τους τελευταίους, και η άφθονη
και εξελιγμένη υλικοτεχνική υποστήριξη από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του στον
Κόλπο, καθιστά διάτρητα τα σύνορα της.
Για παράδειγμα, ορισμένες σουνίτικες φυλές των
συνόρων που είναι εναντίον των σιιτών και τώρα κατά του καθεστώτος της Δαμασκού
για λόγους ουσιαστικά θρησκευτικούς, μεταφέρουν όπλα, εξοπλισμό και μαχητές από
την επαρχία Anbar του Ιράκ στη περιοχή Deir Ez-Zor της Συρίας.
Έτσι, το ΝΑΤΟ στρατιωτικά εμπλέκεται πλήρως
στη Συρία μέσω των αράβων συμμάχων του, αλλά κυρίως, μέσω της Τουρκίας, που
σύμφωνα με τις συγκεκριμένες δηλώσεις του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν,
πρωταγωνιστεί στην υλοποίηση των σχεδίων των ΗΠΑ για μια Μεγάλη Μέση Ανατολή,
ένα σχέδιο που στοχεύει να σπάσει τους τελευταίους θύλακες αντίστασης κατά των
Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή.
Το να αποφεύγουμε να συγκρίνουμε τις σκηνές
καταστροφής, σφαγών και ερήμωσης που μας έρχονται από τη Συρία με εκείνες του
εμφυλίου πολέμου στην Αλγερία της δεκαετίας του '90, γίνεται ολοένα και πιο
δύσκολο. Ειδικά η Συρία και η Αλγερία, οι χώρες φάροι του αραβικού εθνικισμού,
δύο χώρες με πολιτικο- στρατιωτικές κυβερνήσεις βγαλμένες από τον απελευθερωτικό
αγώνα κατά των Γάλλων αποικιοκρατών, που έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν μια
τρομοκρατία της ίδιας φύσης.
Οι αλγερίνοι τζιχαντιστές ήταν βετεράνοι του
Αφγανιστάν οι οποίοι είχαν πολεμήσει τα σοβιετικά στρατεύματα, όπως οι
τζιχαντιστές που δραστηριοποιούνται σήμερα στη Συρία, έχουν πολεμήσει στο Ιράκ,
το Αφγανιστάν ή τη Λιβύη.
Στην Αλγερία της δεκαετίας του '90, όπως και
στη Συρία του 2012, οι τρομοκρατικές ομάδες ακολουθούν μια πολιτική
εθνοκάθαρσης, ιδεολογικής και μεθοδευμένα θρησκευτικής. Ωστόσο, εξακολουθεί να
υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο χωρών: αν και η αλγερινή τρομοκρατία
αποτελεί απειλή, παρ 'όλα αυτά, έχει εξουδετερωθεί μέσω πολιτικών μεθόδων που
βασίζονται στο διάλογο και τη συμφιλίωση. Ένας από τους αρχιτέκτονες της ειρήνης
στην Αλγερία ήταν ο Ahmed Ben Bella, ο επαναστάτης ήρωας και πρώτος πρόεδρος της
ανεξάρτητης Αλγερίας. Ο Ahmed Ben Bella πέθανε τον περασμένο
Απρίλιο του 2011. Εμείς τολμούμε να ελπίζουμε ότι η Συρία μπορεί να βρει το δικό
της Αχμέντ Μπεν Μπέλα.
Μεταφράστηκε από τον Curzio Bettio
του Soccorso Popolare της Πάντοβας
* Bahar Kimyongür, συγγραφέας
του Syriana, la conquête continue, Ed.
Couleur Livres et
Investig'action, 2011
Γεννημένος στις 28 Απριλίου 1974
στο Berchem-Sainte-Agathe, μέλος μιας οικογένειας από την Τουρκία, είναι Βέλγος
πολιτικός ακτιβιστής, και ενεργός στο Εργατικό Κόμμα του Βελγίου, μια οργάνωση
μαρξιστική-λενινιστική.
Ο πατέρας του, από μία τουρκική μειονότητα των
Αράβων Αλαουιτών, μετανάστευσε στο Βέλγιο για να εργαστεί στα ορυχεία άνθρακα
της La Louviere, ενώ η μητέρα του ήταν εποχιακά εργαζόμενη στις φυτείες του
βαμβακιού.
Ο Bahar
Kimyongür αποφοίτησε από τη σχολή Ιστορίας και Αρχαιολογίας της τέχνης, του
Ελεύθερου Πανεπιστήμιου των Βρυξελλών.
Ο Bahar
Kimyongür αποτέλεσε το αντικείμενο του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης, ως
ένας από τους πρώτους κατηγορούμενους που διώκονταν με βάση τον
αντιτρομοκρατικό νόμο. Βασικά, τον κατηγορούσαν για τρομοκρατία επειδή μεταφραζε
από τα τουρκικά στα γαλλικά τα δελτία τύπου του DHKP-C, μια επαναστατική
οργάνωση που θεωρείται τρομοκρατική από το τουρκικό καθεστώς και περιλαμβάνεται
στον κατάλογο με τις τρομοκρατικές οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τους
Δίδυμους Πύργους.
Παραπέμφθηκε σε δίκη με βάση τη
νομοθεσία κατά της τρομοκρατίας του Βελγίου, καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό τον
Φεβρουάριο του 2006 και στο Εφετείο το Νοέμβριο του 2006,και αθωώθηκε το 2007
και το 2009, μετά τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αποφάσεις που
ανέτρεπαν τις προηγούμενες .
Έχει
αποτελέσει το αντικείμενο ενός αιτήματος έκδοσης από την Τουρκία.
Στην
υπόθεση DHKP-C και στην περίπτωση Kimyongür ήταν αφιερωμένο η ταινία
"Résister n'est pas un crime – Η
Αντίσταση δεν είναι αδίκημα", ένα ντοκιμαντέρ των Marie-France Collard, F.Bellali και
J.Laffont, το οποίο κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής
Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
(FIFDH) το 2009 στο
Παρίσι.
_________________________________________________________Βιβλιογραφία:
Kimyongür
Bahar, " "Turquie, terre de diaspora et d'exil. Histoire des migrations
politiques de Turquie", Éditions Couleur livres, 2008, ISBN 978-2-87003-509-2
(μετάφραση Bahar Kimyongür), "Le Livre noir de la
"démocratie" militariste en Turquie", Info-Türk, 2010, ISBN
978-2-9601014-0-9
Kimyongür Bahar, "Syriana. La
conquête continue", Éditions Couleur livres (Coédition Investig'Action), 2011,
ISBN 978-2-87003-590-0
Πηγές
(1) Με μια προειδοποίηση: ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας πρέπει να είναι υποχρεωτικά μουσουλμάνος. Αυτό το άρθρο του
Συντάγματος παραμένει σε ισχύ στο πλαίσιο της νέας μεταρρύθμισης για να
αποφευχθεί η απομόνωση της μουσουλμανικής πλειοψηφίας της χώρας.
(2) Σχετικά
με τα ψέματα με τη θρησκευτική καταγωγή του σεΐχη Hassoune, βλέπε Envoyé
Spécial, 19 Ιανουαρίου 2012. Σχετικά με τον Ali
Mamlouk, βλέπε Le Figaro, 31 Ιουλίου 2011.
(3) Sunday Telegraph, 29
Οκτώβρη 2011
(4) Βλέπε Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, Foreign
Terrorist Organizations (ξένες τρομοκρατικές οργανώσεις, 27 Ιανουαρίου
2012
(5) Ulrike Putz, The Burial Brigade of Homs στο
Der Spiegel , 29 Μαρ 2012
(6) Maghreb Intelligence,
17 Φεβρουαρίου 2012
(7) Nir Rosen, Al Jazeera online , 13
Φεβρουαρίου 2012
(8) George Malbrunot, Le Figaro, 22 Φεβ., 2011
(9) Vicken
Cheterian, Le Monde diplomatique, Μάιος 2010
(10) David Enders,
McClatchy Newspapers, 1 Απρίλη του 2012
(11) Sabq (Σαουδική
εφημερίδα on line), 26 Φεβ 2012
(12) The Jamestown
Foundation, Terrorism Monitor, 2 Δεκέμβρη, 2005
(13) Peter Beaumont,
The Guardian, 3 Οκτωβρίου του 2006
(14) Ayfer Erkul, De Morgen, 20 Μαρ,
2012
(15) Ruth Sherlock, The Telegraph, 25 Νοεμβρίου του
2011
(16) Robert Baer, La chute de la CIA : les mémoires d'un
guerrier de l'ombre sur les fronts de l'islamisme (μετ. Daniel Roche de See
not evil, Three Rivers Press, New York, 2001) συλλογή Folio documents, Εκδόσεις
Gallimard, 2002
(17) Hürriyet, 8 Μαρτίου
2012
(18) Συνέντευξη με Sibel Edmonds, Russia Today, 16
Δεκεμβρίου 2011
(19) Daniel Iriarte, Islamistas libios se deplazan a
Siria para « ayudar» a la revolucion
(20) Milliyet, 2 Απριλίου
2012
(21) Russia Today, 6 Μαρτίου 2012
ΠΗΓΗ:
