Mας κάψατε! Να φύγετε όλοι!
Μας κάψατε τον τόπο μας. Με σας δεν μπορούμε να τον ξανακτίσουμε Το μόνο που μας απομένει είναι να αναδιοργανώσουμε την ίδια την κοινωνία σε νέες βάσεις. Στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης κι όχι του κανιβαλισμού του κεφαλαίου. Η μόνη διέξοδος είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, εργάτες, αγρότες, νεολαία, βιοπαλαιστές του χωριού και της πόλης να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Να οργανωθούμε. Να παλέψουμε. Να πάρουμε την εξουσία, να δώσουμε μια σοσιαλιστική διέξοδο στη κρίση, να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
ΕΕΚ
Η οδύνη για τις ζωές, τα χωριά, το βιος, τους κόπους μιας ζωής, τα δάση, τα ζώα, τη Φύση και το πολιτισμό που χάθηκαν στις φλόγες είναι αβάσταχτη. Τα ερωτηματικά έρχονται και ξανάρχονται βασανιστικά: ΓΙΑΤΙ; Γιατί τόση, τέτοια καταστροφή; Είναι ΑΔΙΚΟ. Μα ΠΟΙΟΙ φταίνε για το άδικο; Και γιατί δεν μπορούσε να προληφθεί ή να σταματήσει έγκαιρα;
Όλοι βλέπουμε ότι δεν ήταν φυσική καταστροφή αλλά κοινωνική. Κι άλλοτε ξεσπούσαν πυρκαγιές, μεγάλες και μικρές, κάνανε όσο κακό κάνανε αλλά όχι όπως τώρα. Τώρα έχουμε μια διαρκή καταστροφή που μαίνεται αχαλίνωτη κι απλώνεται από την Πάρνηθα και την Αχαΐα στην Πεντέλη και τον Υμηττό και από τον Έβρο στο Ταίναρο, τη μαρτυρική Ηλεία κι όλη την Πελοπόννησο, στην Εύβοια, τη Στερεά Ελλάδα, σε όλες τις μεριές αυτής της χώρας. Απέναντί της ένα κράτος και μια κυβέρνηση που επιδεικνύουν την ανικανότητά τους και κρύβουν την ευθύνη τους, όταν δεν προκαλούν τη νοημοσύνη και τα αισθήματα ενός ολόκληρου λαού με τα τερτίπια τους και τις ανοησίες τους.
Η οδύνη ξεχειλίζει και γίνεται οργή όταν ακούς τον πρωθυπουργό να βγαίνει από την ησυχία του στη Ραφήνα και να εκστομεί διάγγελμα για «σκοτεινούς εχθρούς», όταν ο επί του πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ Καραχάλιος λέει στη ΝΕΤ (27/8/07) ότι οι πυρκαγιές ξεσπάσανε «επειδή τα γκάλοπ δείχνανε τη ΝΔ σε άνοδο», όταν ο παρανοϊκός Αρχιπραίτωρας ανακάλυψε την «ασύμμετρη απειλή» κάποιας ξένης ή ντόπιας αλ Κάϊντα που φαίνεται ότι ξέφυγε από τις κάμερες, τη χαφιεδοκρατία και τα σαΐνια της Αντιτρομοκρατικής. Μπορεί ο άφαντος πρωθυπουργός Καραμανλής να έχει τον Πολύδωρα που του αξίζει αλλά η φλεγόμενη Ολυμπία δεν αξίζει να έχει Νέρωνά της τον ανιψιό του Καραμανλή.
Σε ποιους τα λέτε αυτά; Ποιους κοροϊδεύετε; Τη στιγμή που όλος ο λαός θρηνεί, εσείς, αλλά κι οι πολιτικάντηδες της πασοκικής Αντιπολίτευσης, το μόνο που σκέφτεστε είναι τις εκλογές σας και προπαντός την καρέκλα και την κουτάλα της εξουσίας. Γι’ αυτό και τα όποια κροκοδείλια δάκρυα και οι μπηχτές μεταξύ σας. Αλλά είναι η δική σας εξουσία, η κυβέρνηση της Δεξιάς τώρα και παλιά, πιο πριν του ΠΑΣΟΚ, είσαστε εσείς που υπηρετήσατε πιστά κι ανοίξατε το δρόμο με τα χατίρια σας, τους δασοκτόνους νόμους, την σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος κλπ., σε όλα τα αρπαχτικά που δεν δίνουν πεντάρα για την ανθρώπινη ζωή και πλουτίζουν με το αίμα και τους κόπους των βιοπαλαιστών, στους κερδοσκόπους της γης, στους οικοπεδοφάγους, στους «κουμπάρους», τους «νταβατζήδες» και τα όρνια του κεφαλαίου.
Κι ακόμα: Γιατί δεν είχατε πάρει τα πιο ελάχιστα, απαραίτητα μέτρα πρόληψης κι αντιμετώπισης πυρκαγιών; Βολεύετε κάπως τα «δικά σας παιδιά», χωρίς να προσλαμβάνετε το αναγκαίο προσωπικό, χωρίς να ανανεώνετε την απαραίτητη τεχνική υποδομή, δίνοντας δισεκατομμύρια για πολεμικά αεροσκάφη που σας αποδίδουν και τεράστιες μίζες αλλά δεν φροντίζετε να υπάρχουν κάποια παραπάνω πυροσβεστικά αεροπλάνα να σώζουν ζωές. Ψεκάζετε με τόνους χημικά φοιτητές κι εργάτες και χρησιμοποιείτε το σταγονόμετρο για να σβήσετε τις πυρκαγιές.
Κάνατε τον τόπο Κρανίου Τόπο. Εσείς φταίτε! Εσείς είσαστε η «ασύμμετρη απειλή». Φύγετε! ΦΥΓΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ! Δεν θέλουμε να μας κυβερνάνε άλλο οι Νέρωνες των δικαιωμάτων μας, της εργασίας μας, του μέλλοντός μας.
Αλλά ποιος παρατάει την κουτάλα της εξουσίας και της εκμετάλλευσης των άλλων με τη θέλησή του; Ξέρουμε καλά ότι δεν θα φύγετε αν δεν σας διώξουμε εμείς. Εμείς, ο λαός. Ο λαός των ανέργων, των εργαζόμενων με 500 ευρώ, των φτωχών αγροτών, των απόκληρων, των πυροπαθών σήμερα, όλων όσους τους έκαψε ο καπιταλισμός, το σύστημα του άπληστου κέρδους.
Μας κάψατε τον τόπο μας. Με σας δεν μπορούμε να τον ξανακτίσουμε Το μόνο που μας απομένει είναι να αναδιοργανώσουμε την ίδια την κοινωνία σε νέες βάσεις. Στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης κι όχι του κανιβαλισμού του κεφαλαίου. Η μόνη διέξοδος είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, εργάτες, αγρότες, νεολαία, βιοπαλαιστές του χωριού και της πόλης να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Να οργανωθούμε. Να παλέψουμε. Να πάρουμε την εξουσία, να δώσουμε μια σοσιαλιστική διέξοδο στη κρίση, να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
27 Αυγούστου 2007
Πλήρης και άμεση αποζημίωση στους πυροπαθείς
Όχι στην εμπορευματοποίηση της γης. Aναδασώσεις όλων των καμένων δασικών περιοχών
Aυτο-οργάνωση των λαϊκών μαζών στα χωριά και τις πόλεις έξω και ανεξάρτητα από το κράτος για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών
ΕΕΚ
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007
Εμμένοντας στην αναθεώρηση του 24 η ΝΔ παρακινεί τους εμπρηστές
ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ: Εμμένοντας στην αναθεώρηση του 24 η ΝΔ παρακινεί τους εμπρηστές
Ανυπαρξία μέσων πυρόσβεσης και έλλειψη προσωπικού στην πυροσβεστική αιτία των πυρκαγιών
http://politikokafeneio.com
Διαστάσεις ανείπωτης και πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια τραγωδίας προσέλαβε την Παρασκευή η πυρκαγιά στην Πελοπόννησο, οδηγώντας σε τραγικό θάνατο τουλάχιστον 53 ανθρώπους, που απανθρακώθηκαν αβοήθητοι, ενώ ακόμη και αυτή την ώρα υπάρχουν φόβοι ότι ο αριθμός των νεκρών ενδέχεται να είναι πολύ μεγαλύτερος!
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Κι όμως, η πυρκαγιά που κατέκαιγε επί δύο σχεδόν ημέρες τους νομούς Λακωνίας και Ηλείας πυρπολώντας στο διάβα της ανθρώπους, σπίτια, καλλιέργειες, πανέμορφα δάση, ξενοδοχεία και ότι άλλο αργά και βασανιστικά είχαν δημιουργήσει η φύση και ο άνθρωπος δεν ήταν αναπότρεπτη. Η φωτιά που αποτέφρωσε τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, μετά την Πάρνηθα, την Πεντέλη, την Ηπειρο, το Πήλιο, την Κρήτη, την Κεφαλονιά και εκατοντάδες (!) ακόμη άλλα σημεία της Ελλάδας αυτό το καλοκαίρι φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της κυβέρνησης της ΝΔ, που μπροστά στο φόβο να υποστεί εκλογική πανωλεθρία από τις πυρκαγιές, έσπευσε έντρομη το απόγευμα της Παρασκευής να παγώσει την προεκλογική της εκστρατεία διακόπτοντας τη μετάδοση των τηλεοπτικών σποτ και στέλνοντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τέσσερις κορυφαίους υπουργούς. Το ζητούμενο προφανώς ήταν να διασκεδαστούν οι τεράστιες ευθύνες που φέρει η κυβέρνηση για αυτό το πύρινο καλοκαίρι του 2007, μια και η επίσκεψη των κυβερνητικών στην περιοχή δεν προσέφερε τίποτε επιπλέον, πέρα από προπαγανδιστικά πλάνα για την κρατική τηλεόραση.
Στον αντίποδα όμως των επικοινωνιακών σχεδιασμών της Ρηγίλλης, η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τον πύρινο όλεθρο για πολλούς λόγους: Πρώτο, γιατί με την εμμονή της να αναθεωρήσει το άρθρο 24 του Συντάγματος που παρείχε μια (περιορισμένη και ανεπαρκή) προστασία στο δασικό πλούτο της χώρας, προσφέρει στους εμπρηστές την εύφλεκτη ύλη για να μετατρέψουν σε κρανίου τόπο τα πιο όμορφα δάση της Ελλάδας. Οι επτά εστίες φωτιάς σε μια ώρα και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μέσα σε ένα 24ωρο εντοπίστηκαν περισσότερες από 170 φωτιές σε όλη την Ελλάδα μαρτυρούν ότι επρόκειτο για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού με απώτερο στόχο την οικοπεδοποίηση και την οικοδόμηση των δασών. Ο Κ. Καραμανλής επικαλούμενος την ανάγκη προώθησης της συνταγματικής αναθεώρησης, δηλαδή την αναθεώρηση του άρθρου 24 στο πρόσφατο διάγγελμά του με το οποίο αιτιολόγησε την προκήρυξη πρόωρων εκλογών κι αφού είχαν ήδη καεί εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, έδωσε περαιτέρω κίνητρα και ώθηση στους εμπρηστές. Κροκοδείλια είναι λοιπόν τα δάκρυά του μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.
Οι ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας αφορούν επίσης και την πλήρη κατάρρευση, την παντελή ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού. Στη Ζαχάρω το πρώτο πυροσβεστικό αεροσκάφος εμφανίστηκε μετά από 5 ολόκληρες ώρες, χωριά ολόκληρα πολιορκήθηκαν από τη φωτιά χωρίς να σπεύσει για βοήθεια καμιά κρατική υπηρεσία, άνθρωποι απανθρακώθηκαν αβοήθητοι λες και απείχαν εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον πολιτισμό, δασοπυροσβέστες έγιναν κάρβουνο λόγω έλλειψης πληροφόρησης για την πορεία της φωτιάς, μέσων για την αντιμετώπισή της και επαρκούς εκπαίδευσης!
Για όλα αυτά δεν φταίνε τα ακραία καιρικά φαινόμενα αλλά η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του λιγότερου κράτους που συστηματικά και επί δεκαετίες περικόπτει τις δαπάνες για υποδομές που μπορούν να αντιμετωπίσουν φυσικές καταστροφές και έχει αφήσει κενές 4.000 οργανικές θέσεις στην πυροσβεστική, καλύπτοντας τελευταία στιγμή κάθε χρόνο ορισμένα από τα κενά με εποχιακούς! Την ίδια στιγμή, εκείνες οι κρατικές υπηρεσίες που αποσπούν τη μερίδα του λέοντος των κρατικών δαπανών τόσο για προσλήψεις όσο και για εξοπλισμό, κυνηγώντας επί της ουσίας φαντάσματα 365 μέρες το χρόνο, όπως η αντιτρομοκρατική, αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να δράσουν κατασταλτικά εκεί που χρειάζεται, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για μηχανισμούς βαθιά παρασιτικούς και αργόσχολους, εχθρικούς απέναντι στην κοινωνία, που αδιαφορούν για τα δεινά της. Επιτρέπεται να μην έχουν συλλάβει έναν έστω εμπρηστή, εξαιρουμένων των τσοπάνηδων, ολόκληρο το καλοκαίρι; Για να κρύψουν δε πόσο ανίκανοι και για τα μπάζα είναι, ακόμη και αυτή τη στιγμή που καίγονται άνθρωποι ζωντανοί, διακινούν γελοία σενάρια που αποδίδουν τους εμπρησμούς στις «παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου».
Ευθύνες όμως για τις φωτιές έχει και το ΠΑΣΟΚ, που έτρεξε κι αυτό να τοκίσει το ελλειμματικό του πολιτικό κεφάλαιο στις έκτακτες αποδόσεις της πύρινης λαίλαπας. Τα κενά στην πυροσβεστική έχασκαν και επί των ημερών του. Καμιά κυβέρνησή του δεν έδειξε ιδιαίτερο ζήλο να συντάξει δασολόγιο ή δασικό χάρτη (περίμεναν και αυτοί να καούν και τα τελευταία δάση και μετά να αποτυπώσουν το εναπομείναν πράσινο) ενώ ακόμη κι ένα χρόνο πριν χάσει την εξουσία, το 2003, αποχαρακτήριζε με νόμο δασικές εκτάσεις παραδίδοντάς τις βορά στην αναπτυσσόμενη και αδηφάγα αγορά ακινήτων και νομιμοποιούσε αυθαίρετα των αστών μέσα στα δάση. Από πού κι ως πού λοιπόν σήμερα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θλίβεται κι αυτός με τη σειρά του για τις πυρκαγιές;
Φαίνεται έτσι από τα παραπάνω ότι ο σημερινός ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι εγγενώς ανήμπορος να ικανοποιήσει τις πιο βασικές σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες (από κρουνούς για να μην μένουν από νερό τα πυροσβεστικά την ώρα που επιχειρούν μέσα στο δάσος, μέχρι ελικόπτερα πυρόσβεσης παντός καιρού) σε μια εποχή μάλιστα έκρηξης των δυνατοτήτων της ανθρώπινης εργασίας και της γνώσης. Ως αποτέλεσμα, εκτινάσσονται οι αντιθέσεις και επανέρχονται σκηνές φρίκης, όπως τα απανθρακωμένα πτώματα των μικρών παιδιών με τη μητέρα τους στην οποία είχαν γαντζωθεί για να σωθούν, που μέχρις χτες νομίζαμε ότι ανήκουν οριστικά στην ιστορία. Υπό αυτή την έννοια, οι φωτιές του φετινού καλοκαιριού αποτελούν ένα σημείο τομής. Είναι εμφανές ότι από ‘δω και πέρα οι μόνοι που μπορούν να βάλουν ένα τέρμα σε αυτή την αθλιότητα είναι οι εργαζόμενοι.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το ΜΕΡΑ, όπου τονίζει τις ευθύνες της κυβερνητικής – κρατικής αναλγησίας και του αστικού μπλοκ εξουσίας, καλεί τους πληγέντες να οργανωθούν και να πάρουν την υπόθεση της διεκδίκησης αποζημιώσεων στα χέρια τους.
Ανυπαρξία μέσων πυρόσβεσης και έλλειψη προσωπικού στην πυροσβεστική αιτία των πυρκαγιών
http://politikokafeneio.com
Διαστάσεις ανείπωτης και πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια τραγωδίας προσέλαβε την Παρασκευή η πυρκαγιά στην Πελοπόννησο, οδηγώντας σε τραγικό θάνατο τουλάχιστον 53 ανθρώπους, που απανθρακώθηκαν αβοήθητοι, ενώ ακόμη και αυτή την ώρα υπάρχουν φόβοι ότι ο αριθμός των νεκρών ενδέχεται να είναι πολύ μεγαλύτερος!
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Κι όμως, η πυρκαγιά που κατέκαιγε επί δύο σχεδόν ημέρες τους νομούς Λακωνίας και Ηλείας πυρπολώντας στο διάβα της ανθρώπους, σπίτια, καλλιέργειες, πανέμορφα δάση, ξενοδοχεία και ότι άλλο αργά και βασανιστικά είχαν δημιουργήσει η φύση και ο άνθρωπος δεν ήταν αναπότρεπτη. Η φωτιά που αποτέφρωσε τη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, μετά την Πάρνηθα, την Πεντέλη, την Ηπειρο, το Πήλιο, την Κρήτη, την Κεφαλονιά και εκατοντάδες (!) ακόμη άλλα σημεία της Ελλάδας αυτό το καλοκαίρι φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της κυβέρνησης της ΝΔ, που μπροστά στο φόβο να υποστεί εκλογική πανωλεθρία από τις πυρκαγιές, έσπευσε έντρομη το απόγευμα της Παρασκευής να παγώσει την προεκλογική της εκστρατεία διακόπτοντας τη μετάδοση των τηλεοπτικών σποτ και στέλνοντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τέσσερις κορυφαίους υπουργούς. Το ζητούμενο προφανώς ήταν να διασκεδαστούν οι τεράστιες ευθύνες που φέρει η κυβέρνηση για αυτό το πύρινο καλοκαίρι του 2007, μια και η επίσκεψη των κυβερνητικών στην περιοχή δεν προσέφερε τίποτε επιπλέον, πέρα από προπαγανδιστικά πλάνα για την κρατική τηλεόραση.
Στον αντίποδα όμως των επικοινωνιακών σχεδιασμών της Ρηγίλλης, η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τον πύρινο όλεθρο για πολλούς λόγους: Πρώτο, γιατί με την εμμονή της να αναθεωρήσει το άρθρο 24 του Συντάγματος που παρείχε μια (περιορισμένη και ανεπαρκή) προστασία στο δασικό πλούτο της χώρας, προσφέρει στους εμπρηστές την εύφλεκτη ύλη για να μετατρέψουν σε κρανίου τόπο τα πιο όμορφα δάση της Ελλάδας. Οι επτά εστίες φωτιάς σε μια ώρα και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μέσα σε ένα 24ωρο εντοπίστηκαν περισσότερες από 170 φωτιές σε όλη την Ελλάδα μαρτυρούν ότι επρόκειτο για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού με απώτερο στόχο την οικοπεδοποίηση και την οικοδόμηση των δασών. Ο Κ. Καραμανλής επικαλούμενος την ανάγκη προώθησης της συνταγματικής αναθεώρησης, δηλαδή την αναθεώρηση του άρθρου 24 στο πρόσφατο διάγγελμά του με το οποίο αιτιολόγησε την προκήρυξη πρόωρων εκλογών κι αφού είχαν ήδη καεί εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, έδωσε περαιτέρω κίνητρα και ώθηση στους εμπρηστές. Κροκοδείλια είναι λοιπόν τα δάκρυά του μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.
Οι ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας αφορούν επίσης και την πλήρη κατάρρευση, την παντελή ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού. Στη Ζαχάρω το πρώτο πυροσβεστικό αεροσκάφος εμφανίστηκε μετά από 5 ολόκληρες ώρες, χωριά ολόκληρα πολιορκήθηκαν από τη φωτιά χωρίς να σπεύσει για βοήθεια καμιά κρατική υπηρεσία, άνθρωποι απανθρακώθηκαν αβοήθητοι λες και απείχαν εκατοντάδες χιλιόμετρα από τον πολιτισμό, δασοπυροσβέστες έγιναν κάρβουνο λόγω έλλειψης πληροφόρησης για την πορεία της φωτιάς, μέσων για την αντιμετώπισή της και επαρκούς εκπαίδευσης!
Για όλα αυτά δεν φταίνε τα ακραία καιρικά φαινόμενα αλλά η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του λιγότερου κράτους που συστηματικά και επί δεκαετίες περικόπτει τις δαπάνες για υποδομές που μπορούν να αντιμετωπίσουν φυσικές καταστροφές και έχει αφήσει κενές 4.000 οργανικές θέσεις στην πυροσβεστική, καλύπτοντας τελευταία στιγμή κάθε χρόνο ορισμένα από τα κενά με εποχιακούς! Την ίδια στιγμή, εκείνες οι κρατικές υπηρεσίες που αποσπούν τη μερίδα του λέοντος των κρατικών δαπανών τόσο για προσλήψεις όσο και για εξοπλισμό, κυνηγώντας επί της ουσίας φαντάσματα 365 μέρες το χρόνο, όπως η αντιτρομοκρατική, αποδεικνύονται εντελώς ανίκανες να δράσουν κατασταλτικά εκεί που χρειάζεται, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για μηχανισμούς βαθιά παρασιτικούς και αργόσχολους, εχθρικούς απέναντι στην κοινωνία, που αδιαφορούν για τα δεινά της. Επιτρέπεται να μην έχουν συλλάβει έναν έστω εμπρηστή, εξαιρουμένων των τσοπάνηδων, ολόκληρο το καλοκαίρι; Για να κρύψουν δε πόσο ανίκανοι και για τα μπάζα είναι, ακόμη και αυτή τη στιγμή που καίγονται άνθρωποι ζωντανοί, διακινούν γελοία σενάρια που αποδίδουν τους εμπρησμούς στις «παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου».
Ευθύνες όμως για τις φωτιές έχει και το ΠΑΣΟΚ, που έτρεξε κι αυτό να τοκίσει το ελλειμματικό του πολιτικό κεφάλαιο στις έκτακτες αποδόσεις της πύρινης λαίλαπας. Τα κενά στην πυροσβεστική έχασκαν και επί των ημερών του. Καμιά κυβέρνησή του δεν έδειξε ιδιαίτερο ζήλο να συντάξει δασολόγιο ή δασικό χάρτη (περίμεναν και αυτοί να καούν και τα τελευταία δάση και μετά να αποτυπώσουν το εναπομείναν πράσινο) ενώ ακόμη κι ένα χρόνο πριν χάσει την εξουσία, το 2003, αποχαρακτήριζε με νόμο δασικές εκτάσεις παραδίδοντάς τις βορά στην αναπτυσσόμενη και αδηφάγα αγορά ακινήτων και νομιμοποιούσε αυθαίρετα των αστών μέσα στα δάση. Από πού κι ως πού λοιπόν σήμερα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θλίβεται κι αυτός με τη σειρά του για τις πυρκαγιές;
Φαίνεται έτσι από τα παραπάνω ότι ο σημερινός ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι εγγενώς ανήμπορος να ικανοποιήσει τις πιο βασικές σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες (από κρουνούς για να μην μένουν από νερό τα πυροσβεστικά την ώρα που επιχειρούν μέσα στο δάσος, μέχρι ελικόπτερα πυρόσβεσης παντός καιρού) σε μια εποχή μάλιστα έκρηξης των δυνατοτήτων της ανθρώπινης εργασίας και της γνώσης. Ως αποτέλεσμα, εκτινάσσονται οι αντιθέσεις και επανέρχονται σκηνές φρίκης, όπως τα απανθρακωμένα πτώματα των μικρών παιδιών με τη μητέρα τους στην οποία είχαν γαντζωθεί για να σωθούν, που μέχρις χτες νομίζαμε ότι ανήκουν οριστικά στην ιστορία. Υπό αυτή την έννοια, οι φωτιές του φετινού καλοκαιριού αποτελούν ένα σημείο τομής. Είναι εμφανές ότι από ‘δω και πέρα οι μόνοι που μπορούν να βάλουν ένα τέρμα σε αυτή την αθλιότητα είναι οι εργαζόμενοι.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το ΜΕΡΑ, όπου τονίζει τις ευθύνες της κυβερνητικής – κρατικής αναλγησίας και του αστικού μπλοκ εξουσίας, καλεί τους πληγέντες να οργανωθούν και να πάρουν την υπόθεση της διεκδίκησης αποζημιώσεων στα χέρια τους.
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007
Πρόωρες εκλογές για οικονομική χούντα
Πρόωρες εκλογές για οικονομική χούντα
ΕΚΛΟΓΕΣ ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ ΨΗΦΟΥ
Υφαρπαγή όπως όπως της ψήφου του εκλογικού σώματος έβαλε τελικά στόχο ο Καραμανλής, με την προσφυγή – εξπρές στις κάλπες στις 16 Σεπτέμβρη ώστε να πιάσει τον κόσμο στον ύπνο! Προκηρύσσοντας…»εκλογές παραθεριστών» και συρρικνώνοντας σε βαθμό εξαφάνισης την προεκλογική περίοδο η Δεξιά ελπίζει βάσιμα ότι θα αποφευχθεί κάθε ουσιαστική πολιτική συζήτηση και οι εκλογές θα αποτελέσουν απλώς «πολιτικά καλλιστεία» Κωστάκη – Γιωργάκη, με σίγουρη την επικράτηση του πρώτου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Η χάραξη στρατηγικής για μεγιστοποίηση της διαφοράς από το ΠΑΣΟΚ με στόχο τη μακρόχρονη κυριαρχία της Δεξιάς στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελούν ψιλά γράμματα για τον Καραμανλή, ο οποίος άκουσε τους γκαλοπατζήδες που του παρουσίασαν μια διαφορά δύο – τριών εκατοστιαίων μονάδων υπέρ της ΝΔ και έτσι επέλεξε να μετουσιώσει και στο πολιτικό επίπεδο τη βαθυστόχαστη λαϊκή ρήση «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κ…μας»! Σε λιγότερο από ένα μήνα θα έχουμε δει τι ακριβώς θα έχει αρπάξει η Δεξιά από ένα ανύπαρκτο ΠΑΣΟΚ. Αν θα το έχει οδηγήσει σε καρατόμηση του Γ. Παπανδρέου με νίκη πάνω από 3%, αν ο Καραμανλής θα έχει αυτοκτονήσει πολιτικά με νίκη κάτω από 2% ή αν η νίκη της ΝΔ θα κυμανθεί μέσα στη «γκρίζα ζώνη» του 2 – 3%, όπου κάθε εξέλιξη μέσα στο ΠΑΣΟΚ θα είναι δυνατή, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο πως κάποιος από τους άκρως καιροσκόπους δελφίνους θα έχει το σθένος να ηγηθεί κίνησης ανατροπής του αποτυχημένου Γ. Παπανδρέου, ο οποίος με τίποτα δεν θα ξεκολλάει από την ηγεσία παρόλο που θα είναι βέβαιο, αν χάσει με τέτοια διαφορά, πως θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και σε Τρίτη τετραετία ήττας. Αλλωστε, αν το ΠΑΣΟΚ χάσει με διαφορά πάνω από 2%, είναι μάλλον απίθανο να τολμήσει να προκαλέσει πρόωρες βουλευτικές εκλογές τον Φεβρουάριο του 1010 μέσω της άρνησής του να συνεργαστεί στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είτε έχει είτε δεν έχει αλλάξει αρχηγό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα θέματα θα κυριαρχήσουν στην αστική πολιτική τα επόμενα χρόνια και σίγουρα έχουν το δικό τους ενδιαφέρον, καθώς αιχμαλωτίζουν τις συνειδήσεις του κόσμου μέσω των ΜΜΕ αλλά και του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι το 80-85% των ψηφοφόρων ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και στην αντιπαράθεση αυτών των δύο εξαντλείται το πολιτικό ενδιαφέρον τους. Ειδικά σήμερα που οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν ανύπαρκτες και κυβερνούν ως ενιαίος συνασπισμός αστικής πολιτικής, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις και εναλλαγές αποτελούν το τελευταίο απομεινάρι πολιτικής για να χαζεύει ο κόσμος.
Από τη σκοπιά των εργαζομένων και της Αριστεράς όμως, αυτή η προσφυγή του Καραμανλή στις κάλπες, με τον τρόπο που έγινε, έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Προοιωνίζεται ακραία επιθετική, αντιλαϊκή πολιτική. Η Δεξιά πάει να πάρει – και θα πάρει – τις εκλογές χωρίς να δώσει απολύτως τίποτα μια ολόκληρη τετραετία. Δεν θεωρεί αναγκαίο πλέον να δώσει ούτε καν κάλπικες, ψεύτικες υποσχέσεις για να αποσπάσει τη λαϊκή ψήφο. Θεωρεί τις μάζες τόσο αποβλακωμένες και παγιδευμένες στην αστική πολιτική ώστε να είναι αδύνατο να μην την ψηφίσουν! Αυτό τη γεμίζει αλαζονεία και επιθετικότητα, απολύτως δικαιολογημένη από τη σκοπιά της. Η ψήφος στη ΝΔ αυτή τη φορά δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη του 2004, όταν το κύριο μέλημα των ψηφοφόρων ήταν να απομακρύνουν πάση θυσία τη διεφθαρμένη και αντιλαϊκή κυβέρνηση των «εκσυγχρονιστών» απατεώνων του ΠΑΣΟΚ και ο Καραμανλής είχε το ελαφρυντικό της υποτιθέμενης τιμιότητας. Τώρα όλη η Ελλάδα γνωρίζει πως η κυβέρνηση της Δεξιάς είναι κυβέρνηση αρπακτικών απατεώνων, όπως αποκαλύφθηκε από τη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων που επιχείρησε με τα «δομημένα» ομόλογα.
Τώρα όλη η Ελλάδα γνωρίζει πως η ΝΔ θέλει να ξεπουλήσει και την ανώτατη εκπαίδευση στους απατεώνες ιδιώτες, πως απεμπολεί κάθε στοιχείο δημόσιας περιουσίας, πως ετοιμάζει αντιδραστικότατη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό, πως εξαπατεί ασύστολα ακόμη και τους «εθναμύντορες» οπαδούς της σε θέματα όπως το όνομα των Σκοπίων, η στάση της απέναντι στην Τουρκία κλπ. Η έγκριση της πολιτικής αυτής μέσω της νέας υπερψήφισής της στις κάλπες σημαίνει ότι η Δεξιά έχει οικοδομήσει κοινωνικές συμμαχίες που συμμερίζονται αυτή την πολιτική ή τουλάχιστον δεν τη θεωρούν αιτία άρνησης ψήφου στη ΝΔ.
Αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά και τα κινήματα των εργαζομένων, της νεολαίας κλπ., θα έχουν να δώσουν σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες τους αγώνες τους για την αντιμετώπιση και την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής – μιας πολιτικής ακραία επιθετικής. Στις συνθήκες αυτές, κάθε ψήφος προς το ΜΕΡΑ, πέρα από την πρακτική σημασία της, έχει και υψηλή συμβολική αξία. Η ενίσχυση του ΜΕΡΑ σε ψήφους και σε ποσοστό θα αποτελέσει μια ελπιδοφόρα ένδειξη ότι μέσα σ’ αυτόν τον πολιτικοκοινωνικό Μεσαίωνα ενισχύεται τουλάχιστον και ο μικροσκοπικός πόλος της ανυποχώρητης αντίστασης και ανατροπής.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΥΦΑΡΠΑΓΗΣ ΨΗΦΟΥ
Υφαρπαγή όπως όπως της ψήφου του εκλογικού σώματος έβαλε τελικά στόχο ο Καραμανλής, με την προσφυγή – εξπρές στις κάλπες στις 16 Σεπτέμβρη ώστε να πιάσει τον κόσμο στον ύπνο! Προκηρύσσοντας…»εκλογές παραθεριστών» και συρρικνώνοντας σε βαθμό εξαφάνισης την προεκλογική περίοδο η Δεξιά ελπίζει βάσιμα ότι θα αποφευχθεί κάθε ουσιαστική πολιτική συζήτηση και οι εκλογές θα αποτελέσουν απλώς «πολιτικά καλλιστεία» Κωστάκη – Γιωργάκη, με σίγουρη την επικράτηση του πρώτου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Η χάραξη στρατηγικής για μεγιστοποίηση της διαφοράς από το ΠΑΣΟΚ με στόχο τη μακρόχρονη κυριαρχία της Δεξιάς στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελούν ψιλά γράμματα για τον Καραμανλή, ο οποίος άκουσε τους γκαλοπατζήδες που του παρουσίασαν μια διαφορά δύο – τριών εκατοστιαίων μονάδων υπέρ της ΝΔ και έτσι επέλεξε να μετουσιώσει και στο πολιτικό επίπεδο τη βαθυστόχαστη λαϊκή ρήση «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κ…μας»! Σε λιγότερο από ένα μήνα θα έχουμε δει τι ακριβώς θα έχει αρπάξει η Δεξιά από ένα ανύπαρκτο ΠΑΣΟΚ. Αν θα το έχει οδηγήσει σε καρατόμηση του Γ. Παπανδρέου με νίκη πάνω από 3%, αν ο Καραμανλής θα έχει αυτοκτονήσει πολιτικά με νίκη κάτω από 2% ή αν η νίκη της ΝΔ θα κυμανθεί μέσα στη «γκρίζα ζώνη» του 2 – 3%, όπου κάθε εξέλιξη μέσα στο ΠΑΣΟΚ θα είναι δυνατή, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο πως κάποιος από τους άκρως καιροσκόπους δελφίνους θα έχει το σθένος να ηγηθεί κίνησης ανατροπής του αποτυχημένου Γ. Παπανδρέου, ο οποίος με τίποτα δεν θα ξεκολλάει από την ηγεσία παρόλο που θα είναι βέβαιο, αν χάσει με τέτοια διαφορά, πως θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και σε Τρίτη τετραετία ήττας. Αλλωστε, αν το ΠΑΣΟΚ χάσει με διαφορά πάνω από 2%, είναι μάλλον απίθανο να τολμήσει να προκαλέσει πρόωρες βουλευτικές εκλογές τον Φεβρουάριο του 1010 μέσω της άρνησής του να συνεργαστεί στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είτε έχει είτε δεν έχει αλλάξει αρχηγό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτά τα θέματα θα κυριαρχήσουν στην αστική πολιτική τα επόμενα χρόνια και σίγουρα έχουν το δικό τους ενδιαφέρον, καθώς αιχμαλωτίζουν τις συνειδήσεις του κόσμου μέσω των ΜΜΕ αλλά και του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι το 80-85% των ψηφοφόρων ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και στην αντιπαράθεση αυτών των δύο εξαντλείται το πολιτικό ενδιαφέρον τους. Ειδικά σήμερα που οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν ανύπαρκτες και κυβερνούν ως ενιαίος συνασπισμός αστικής πολιτικής, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις και εναλλαγές αποτελούν το τελευταίο απομεινάρι πολιτικής για να χαζεύει ο κόσμος.
Από τη σκοπιά των εργαζομένων και της Αριστεράς όμως, αυτή η προσφυγή του Καραμανλή στις κάλπες, με τον τρόπο που έγινε, έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Προοιωνίζεται ακραία επιθετική, αντιλαϊκή πολιτική. Η Δεξιά πάει να πάρει – και θα πάρει – τις εκλογές χωρίς να δώσει απολύτως τίποτα μια ολόκληρη τετραετία. Δεν θεωρεί αναγκαίο πλέον να δώσει ούτε καν κάλπικες, ψεύτικες υποσχέσεις για να αποσπάσει τη λαϊκή ψήφο. Θεωρεί τις μάζες τόσο αποβλακωμένες και παγιδευμένες στην αστική πολιτική ώστε να είναι αδύνατο να μην την ψηφίσουν! Αυτό τη γεμίζει αλαζονεία και επιθετικότητα, απολύτως δικαιολογημένη από τη σκοπιά της. Η ψήφος στη ΝΔ αυτή τη φορά δεν έχει καμιά σχέση με εκείνη του 2004, όταν το κύριο μέλημα των ψηφοφόρων ήταν να απομακρύνουν πάση θυσία τη διεφθαρμένη και αντιλαϊκή κυβέρνηση των «εκσυγχρονιστών» απατεώνων του ΠΑΣΟΚ και ο Καραμανλής είχε το ελαφρυντικό της υποτιθέμενης τιμιότητας. Τώρα όλη η Ελλάδα γνωρίζει πως η κυβέρνηση της Δεξιάς είναι κυβέρνηση αρπακτικών απατεώνων, όπως αποκαλύφθηκε από τη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων που επιχείρησε με τα «δομημένα» ομόλογα.
Τώρα όλη η Ελλάδα γνωρίζει πως η ΝΔ θέλει να ξεπουλήσει και την ανώτατη εκπαίδευση στους απατεώνες ιδιώτες, πως απεμπολεί κάθε στοιχείο δημόσιας περιουσίας, πως ετοιμάζει αντιδραστικότατη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό, πως εξαπατεί ασύστολα ακόμη και τους «εθναμύντορες» οπαδούς της σε θέματα όπως το όνομα των Σκοπίων, η στάση της απέναντι στην Τουρκία κλπ. Η έγκριση της πολιτικής αυτής μέσω της νέας υπερψήφισής της στις κάλπες σημαίνει ότι η Δεξιά έχει οικοδομήσει κοινωνικές συμμαχίες που συμμερίζονται αυτή την πολιτική ή τουλάχιστον δεν τη θεωρούν αιτία άρνησης ψήφου στη ΝΔ.
Αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά και τα κινήματα των εργαζομένων, της νεολαίας κλπ., θα έχουν να δώσουν σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες τους αγώνες τους για την αντιμετώπιση και την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής – μιας πολιτικής ακραία επιθετικής. Στις συνθήκες αυτές, κάθε ψήφος προς το ΜΕΡΑ, πέρα από την πρακτική σημασία της, έχει και υψηλή συμβολική αξία. Η ενίσχυση του ΜΕΡΑ σε ψήφους και σε ποσοστό θα αποτελέσει μια ελπιδοφόρα ένδειξη ότι μέσα σ’ αυτόν τον πολιτικοκοινωνικό Μεσαίωνα ενισχύεται τουλάχιστον και ο μικροσκοπικός πόλος της ανυποχώρητης αντίστασης και ανατροπής.
Η επαναστατική Αριστερά στις εκλογές
Η επαναστατική Αριστερά στις εκλογές
Το ζητούμενο μιας ευρύτερης πολιτικής παρέμβασης της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις εκλογές, κυριάρχησε σε σημαντικό βαθμό στις αναζητήσεις ενός ευρύτερου δυναμικού το τελευταίο διάστημα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ, από την πρώτη στιγμή, διατύπωσαν δημόσια την πολιτική τους πρόταση για μια ενωτική παρέμβαση, στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος, που να απαντάει με στρατηγικούς όρους στην αντεργατική επίθεση διαρκείας του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων – διαχειριστών τους.
Η πρόταση απευθύνθηκε και συγκεκριμένα σε εκείνες τις πολιτικές οργανώσεις (π.χ. ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) με τις οποίες στον ένα ή τον άλλο βαθμό είχαμε συναντηθεί και δράσει από κοινού, σχετικά μόνιμα και σταθερά σε ότι πιο μαζικό και ενωτικό έχει να παρουσιάσει η ριζοσπαστική Αριστερά, ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια: ΕΑΑΚ, Πρωτοβουλία Αγώνα, εργατικές συσπειρώσεις, Πρωτοβουλία ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος, Πρωτοβουλία για τον πόλο της επαναστατικής Αριστεράς. Ηταν μια ώριμη πρόταση για ένα σημαντικό πολιτικό βήμα μιας στέρεης πολιτικής συμπόρευσης, που να δίνει τη δυνατότητα έκφρασης του ριζοσπαστικού δυναμικού που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά των πρόσφατων εκρήξεων στην εκπαίδευση, τη φοιτητική νεολαία και σε εργατικούς κλάδους.
Δυστυχώς, στις δυνάμεις αυτές δεν πρυτάνευσε η ανάγκη της αντικαπιταλιστικής ενότητας στη βάση των κατακτημένων πολιτικών στόχων, δεσμεύσεων και εμπειριών, αλλά η οικοδόμηση μιας αντι-συσπείρωσης απέναντι στο ΜΕΡΑ, ενός «αντι-σεχταριστικού» πόλου, όπως οι ίδιοι το θέτουν. Θεωρούν μάλιστα πως βρήκαν οργανωτική σανίδα σωτηρίας για την προώθηση με διαδικασίες εξπρές αυτής της κοντόθωρης πολιτικής στόχευσης, το ΣΕΚ.
Παρά τις αγκυλώσεις αυτών των δυνάμεων, η Ενωτική Κίνηση του ΜΕΡΑ (με τη συμμετοχή και των Οικολόγων Εναλλακτικών και της ΟΚΔΕ), απηύθυνε και ύστατο ενωτικό κάλεσμα με την πρόσφατη πολιτική της ανακοίνωση, μπροστά στην επικείμενη κήρυξη των εκλογών, τονίζοντας πως «επιδιώκει την πολιτική συσπείρωση και αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς σαν προϋπόθεση για την ευρύτερη δυνατή ταξική, ενωτική και αγωνιστική της παρέμβαση και για την προώθηση της κοινής δράσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στην αντεργατική επίθεση».
Πολιτική απάντηση στην πολιτική πρόταση αυτή του ΜΕΡΑ από τη μεριά της νεότευκτης συμμαχίας των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ με το ΣΕΚ δεν υπήρξε. Το μόνο που «συζητούν», αυτάρεσκα και ηγεμονιστικά, είναι προσχώρηση μέσω βελτιώσεων («παραχωρήσεις» τις ονομάζουν) στο «μίνιμουμ» πρόγραμμα του «αντισεχταριστικού» τους μορφώματος. Προσπερνώντας αυτή την αλαζονεία, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε την πολιτική και ιδεολογική βάση αυτής της επιμονής και εν τέλει αυτής της συμμαχίας, παρά την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε κοινής πορείας των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ με το ΣΕΚ. Κανέναν δεν πείθουν τα αναθέματα ενάντια στον κίνδυνο των «αστερίσκων» και την πολιτική περιθωριοποίηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στα οποία υποτίθεται ότι την καταδικάζει το ΜΕΡΑ. Στο κάτω – κάτω, συμπορεύονται με το ΣΕΚ, το οποίο έχει και αυτό δοκιμάσει τη γραμμή της πλατιάς «αντικαπιταλιστικής συμμαχίας», λαμβάνοντας ακόμη λιγότερες ψήφους από το ΜΕΡΑ (8.500 στις βουλευτικές του 2004 και 11.700 στις ευρωεκλογές).
Κοινός παρονομαστής της συμπόρευσης αυτής είναι δύο μεγάλες αυταπάτες: Η πρώτη σχετίζεται με την αντίληψη ότι το αναγκαίο σήμερα για τη ριζοσπαστική Αριστερά, για να «επικοινωνήσει» με τη νέα πολιτικοποίηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα άθροισμα κινηματικών στόχων, με σεμνές τροχιοδεικτικές φωτοβολίδες προς κάποια νέα κοινωνία, χωρίς συνολική πολιτική στάση αντίστοιχης βαθύτητας, περιεχομένου και προοπτικής με την αντεργατική επίθεση του συστήματος. Η δεύτερη αυταπάτη συνδέεται με την κλασική εκτίμηση δυνάμεων όπως το ΣΕΚ ή το SWP στην Αγγλία, ότι υπάρχει πάντα το επιτακτικό καθήκον και η δυνατότητα «κάλυψης του πολιτικού κενού», που δημιουργείται από τη «δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας της σοσιαλδημοκρατίας», στην περίπτωση μας του ΠΑΣΟΚ, μιας και – κατά τη γνώμη τους – η βάση αυτών των ρευμάτων παραμένει κατά βάση αριστερή και αγωνιστική.
Η συζήτηση αυτή δεν είναι για «το φύλο των αγγέλων», αλλά έχει πολιτικές συνέπειες: Οι παραπάνω προσεγγίσεις, αδυνατούν να δουν την πολιτική και ιδεολογική ήττα του εργατικού κινήματος, τη συνολική μετατόπιση προς τα δεξιά, την κυριαρχία των ιδεολογικών σχημάτων της αστικής πολιτικής στην καθημερινή ζωή και συμπεριφορά του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, άρα και την ανάγκη του δύσκολου καθήκοντος της επαναθεμελίωσης όχι μόνο της διεκδικητικής δράσης αλλά και του πολιτικού πλαισίου συγκρότησης του εργατικού κινήματος. Σε αυτό το πεδίο κρίνεται – όχι βέβαια αποκλειστικά – και η αναγκαία αναγέννηση της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής για την κομμουνιστική χειραφέτηση στη σύγχρονη εποχή.
Να γιατί το ΜΕΡΑ, διατυπώνει τον διπλό στόχο για «ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης», με «ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος» και βάζει στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών τάσεων του κινήματος σε περιεχόμενο και μορφή, όπως π.χ. της απεργίας των δασκάλων. Προβάλλει παράλληλα το στόχο της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας, τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική απελευθέρωση.
Αντίθετα, η λογική του ΣΕΚ, σέρνει συντρόφους της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μια γραμμή του τύπου «ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ απεργία γενική», που αγνοεί πλήρως την ευθύνη του υποταγμένου συνδικαλισμού στην περιστολή των εργατικών αγώνων και τη συντηρητική μετατόπιση και είναι φυσικά εξόφθαλμα αναποτελεσματική. Αν ο στόχος είναι η κάλυψη της «αριστερής εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ», λες και αυτή είναι αναλλοίωτη και δεν την αφορά ο ταξικός μετασχηματισμός του κινήματος και η επαναθεμελίωση της πολιτικής προοπτικής της εργατικής τάξης, τότε πράγματι, το ορθό πολιτικό σχέδιο είναι αυτό που ρητά έχει διατυπώσει το ΣΕΚ στην πρόσφατη Συνδιάσκεψή του τον Φλεβάρη: Πολιτική συμμαχία αριστερού ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ριζοσπαστικής Αριστεράς και μέχρις αυτό να γίνει εφικτό, συγκρότηση ενός «αντισεχταριστικού» μορφώματος στη ριζοσπαστική Αριστερά.
Αν αντίθετα, ζητούμενο είναι η αναγέννηση της επαναστατικής πολιτικής με στρατηγικούς όρους, η συνολική ανατροπή του ταξικού συσχετισμού, στο κίνημα, στην πολιτική και στη θεωρητική διαπάλη, η ριζοσπαστική Αριστερά, πρέπει να εντάσσει δημιουργικά τις πολιτικές της παρεμβάσεις στην κατεύθυνση του τρίτου επαναστατικού πόλου της άλλης Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, που είναι ο μόνος δρόμος και για κοινή δράση με τη ρεφορμιστική βάση των αστικών κομμάτων και της θεσμικής Αριστεράς. Αυτός είναι ο πυρήνας της πρότασης του ΜΕΡΑ.
Καλά και άγια όλα αυτά, θα αντιτείνει καλοπροαίρετα κάποιος, αλλά μήπως τουλάχιστον με τη δυναμική μιας έστω περιορισμένου περιεχομένου ενότητας, αποτρέψουμε την λεηλασία του κόσμου του αγώνα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος της ριζοσπαστικής αναφοράς δεν προστατεύεται με σχηματικά μαντρώματα στην ίδια κοινή στέγη. Το ουσιαστικό ζητούμενο είναι η ποιοτική ρήξη με τις πολιτικές στρατηγικές της διαχειριστικής Αριστεράς και του αστικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.
Η παραπάνω συζήτηση δεν αφορά μόνο τον κόσμο της εκτός των τειχών ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πλην ΣΥΝ, δηλαδή οι ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, προβάλλουν ουσιαστικά την ίδια πολιτική γραμμή. Αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις που αρχίζει η πολιτική της LCR του Κριβίν και πού εφάπτεται με την πολιτική του Μπερτινότι. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, οι πολιτικές προσεγγίσεις των δυνάμεων αυτών συναρτώνται και καθορίζονται από τα αντιφατικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ριζοσπαστικοποίησης και της αδυναμίας που υπάρχει για ένα ποιοτικό μετασχηματισμό της. Σε αυτή τη βάση πρέπει και το ΝΑΡ και το ΜΕΡΑ να τοποθετηθούν και τη δική τους αυτοκριτική… Η αδυναμία όμως αυτή δεν μας δίνει το δικαίωμα να παραιτηθούμε και να βαφτίσουμε σαν επαναστατική και διορατική τακτική την υποταγή στο μέσο όρο της υποταγμένης βάσης των ρεφορμιστικών κομμάτων, προωθώντας απλά και μόνο μορφές υποδοχής της συνείδησής της. Την στιγμή μάλιστα που είναι πολύ νωπή η χρεοκοπία των πειραμάτων τύπου Ιταλίας ή η κρίση της γραμμής των διαφόρων φόρουμ…
Το ζητούμενο μιας ευρύτερης πολιτικής παρέμβασης της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις εκλογές, κυριάρχησε σε σημαντικό βαθμό στις αναζητήσεις ενός ευρύτερου δυναμικού το τελευταίο διάστημα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ
Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ, από την πρώτη στιγμή, διατύπωσαν δημόσια την πολιτική τους πρόταση για μια ενωτική παρέμβαση, στη βάση ενός αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος, που να απαντάει με στρατηγικούς όρους στην αντεργατική επίθεση διαρκείας του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων – διαχειριστών τους.
Η πρόταση απευθύνθηκε και συγκεκριμένα σε εκείνες τις πολιτικές οργανώσεις (π.χ. ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) με τις οποίες στον ένα ή τον άλλο βαθμό είχαμε συναντηθεί και δράσει από κοινού, σχετικά μόνιμα και σταθερά σε ότι πιο μαζικό και ενωτικό έχει να παρουσιάσει η ριζοσπαστική Αριστερά, ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια: ΕΑΑΚ, Πρωτοβουλία Αγώνα, εργατικές συσπειρώσεις, Πρωτοβουλία ενάντια στην αναθεώρηση του Συντάγματος, Πρωτοβουλία για τον πόλο της επαναστατικής Αριστεράς. Ηταν μια ώριμη πρόταση για ένα σημαντικό πολιτικό βήμα μιας στέρεης πολιτικής συμπόρευσης, που να δίνει τη δυνατότητα έκφρασης του ριζοσπαστικού δυναμικού που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά των πρόσφατων εκρήξεων στην εκπαίδευση, τη φοιτητική νεολαία και σε εργατικούς κλάδους.
Δυστυχώς, στις δυνάμεις αυτές δεν πρυτάνευσε η ανάγκη της αντικαπιταλιστικής ενότητας στη βάση των κατακτημένων πολιτικών στόχων, δεσμεύσεων και εμπειριών, αλλά η οικοδόμηση μιας αντι-συσπείρωσης απέναντι στο ΜΕΡΑ, ενός «αντι-σεχταριστικού» πόλου, όπως οι ίδιοι το θέτουν. Θεωρούν μάλιστα πως βρήκαν οργανωτική σανίδα σωτηρίας για την προώθηση με διαδικασίες εξπρές αυτής της κοντόθωρης πολιτικής στόχευσης, το ΣΕΚ.
Παρά τις αγκυλώσεις αυτών των δυνάμεων, η Ενωτική Κίνηση του ΜΕΡΑ (με τη συμμετοχή και των Οικολόγων Εναλλακτικών και της ΟΚΔΕ), απηύθυνε και ύστατο ενωτικό κάλεσμα με την πρόσφατη πολιτική της ανακοίνωση, μπροστά στην επικείμενη κήρυξη των εκλογών, τονίζοντας πως «επιδιώκει την πολιτική συσπείρωση και αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς σαν προϋπόθεση για την ευρύτερη δυνατή ταξική, ενωτική και αγωνιστική της παρέμβαση και για την προώθηση της κοινής δράσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στην αντεργατική επίθεση».
Πολιτική απάντηση στην πολιτική πρόταση αυτή του ΜΕΡΑ από τη μεριά της νεότευκτης συμμαχίας των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ με το ΣΕΚ δεν υπήρξε. Το μόνο που «συζητούν», αυτάρεσκα και ηγεμονιστικά, είναι προσχώρηση μέσω βελτιώσεων («παραχωρήσεις» τις ονομάζουν) στο «μίνιμουμ» πρόγραμμα του «αντισεχταριστικού» τους μορφώματος. Προσπερνώντας αυτή την αλαζονεία, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε την πολιτική και ιδεολογική βάση αυτής της επιμονής και εν τέλει αυτής της συμμαχίας, παρά την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε κοινής πορείας των ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ με το ΣΕΚ. Κανέναν δεν πείθουν τα αναθέματα ενάντια στον κίνδυνο των «αστερίσκων» και την πολιτική περιθωριοποίηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στα οποία υποτίθεται ότι την καταδικάζει το ΜΕΡΑ. Στο κάτω – κάτω, συμπορεύονται με το ΣΕΚ, το οποίο έχει και αυτό δοκιμάσει τη γραμμή της πλατιάς «αντικαπιταλιστικής συμμαχίας», λαμβάνοντας ακόμη λιγότερες ψήφους από το ΜΕΡΑ (8.500 στις βουλευτικές του 2004 και 11.700 στις ευρωεκλογές).
Κοινός παρονομαστής της συμπόρευσης αυτής είναι δύο μεγάλες αυταπάτες: Η πρώτη σχετίζεται με την αντίληψη ότι το αναγκαίο σήμερα για τη ριζοσπαστική Αριστερά, για να «επικοινωνήσει» με τη νέα πολιτικοποίηση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα άθροισμα κινηματικών στόχων, με σεμνές τροχιοδεικτικές φωτοβολίδες προς κάποια νέα κοινωνία, χωρίς συνολική πολιτική στάση αντίστοιχης βαθύτητας, περιεχομένου και προοπτικής με την αντεργατική επίθεση του συστήματος. Η δεύτερη αυταπάτη συνδέεται με την κλασική εκτίμηση δυνάμεων όπως το ΣΕΚ ή το SWP στην Αγγλία, ότι υπάρχει πάντα το επιτακτικό καθήκον και η δυνατότητα «κάλυψης του πολιτικού κενού», που δημιουργείται από τη «δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας της σοσιαλδημοκρατίας», στην περίπτωση μας του ΠΑΣΟΚ, μιας και – κατά τη γνώμη τους – η βάση αυτών των ρευμάτων παραμένει κατά βάση αριστερή και αγωνιστική.
Η συζήτηση αυτή δεν είναι για «το φύλο των αγγέλων», αλλά έχει πολιτικές συνέπειες: Οι παραπάνω προσεγγίσεις, αδυνατούν να δουν την πολιτική και ιδεολογική ήττα του εργατικού κινήματος, τη συνολική μετατόπιση προς τα δεξιά, την κυριαρχία των ιδεολογικών σχημάτων της αστικής πολιτικής στην καθημερινή ζωή και συμπεριφορά του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, άρα και την ανάγκη του δύσκολου καθήκοντος της επαναθεμελίωσης όχι μόνο της διεκδικητικής δράσης αλλά και του πολιτικού πλαισίου συγκρότησης του εργατικού κινήματος. Σε αυτό το πεδίο κρίνεται – όχι βέβαια αποκλειστικά – και η αναγκαία αναγέννηση της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής για την κομμουνιστική χειραφέτηση στη σύγχρονη εποχή.
Να γιατί το ΜΕΡΑ, διατυπώνει τον διπλό στόχο για «ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης», με «ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος» και βάζει στην πρώτη γραμμή την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών τάσεων του κινήματος σε περιεχόμενο και μορφή, όπως π.χ. της απεργίας των δασκάλων. Προβάλλει παράλληλα το στόχο της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας, τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική απελευθέρωση.
Αντίθετα, η λογική του ΣΕΚ, σέρνει συντρόφους της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε μια γραμμή του τύπου «ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ απεργία γενική», που αγνοεί πλήρως την ευθύνη του υποταγμένου συνδικαλισμού στην περιστολή των εργατικών αγώνων και τη συντηρητική μετατόπιση και είναι φυσικά εξόφθαλμα αναποτελεσματική. Αν ο στόχος είναι η κάλυψη της «αριστερής εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ», λες και αυτή είναι αναλλοίωτη και δεν την αφορά ο ταξικός μετασχηματισμός του κινήματος και η επαναθεμελίωση της πολιτικής προοπτικής της εργατικής τάξης, τότε πράγματι, το ορθό πολιτικό σχέδιο είναι αυτό που ρητά έχει διατυπώσει το ΣΕΚ στην πρόσφατη Συνδιάσκεψή του τον Φλεβάρη: Πολιτική συμμαχία αριστερού ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝ, ριζοσπαστικής Αριστεράς και μέχρις αυτό να γίνει εφικτό, συγκρότηση ενός «αντισεχταριστικού» μορφώματος στη ριζοσπαστική Αριστερά.
Αν αντίθετα, ζητούμενο είναι η αναγέννηση της επαναστατικής πολιτικής με στρατηγικούς όρους, η συνολική ανατροπή του ταξικού συσχετισμού, στο κίνημα, στην πολιτική και στη θεωρητική διαπάλη, η ριζοσπαστική Αριστερά, πρέπει να εντάσσει δημιουργικά τις πολιτικές της παρεμβάσεις στην κατεύθυνση του τρίτου επαναστατικού πόλου της άλλης Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, που είναι ο μόνος δρόμος και για κοινή δράση με τη ρεφορμιστική βάση των αστικών κομμάτων και της θεσμικής Αριστεράς. Αυτός είναι ο πυρήνας της πρότασης του ΜΕΡΑ.
Καλά και άγια όλα αυτά, θα αντιτείνει καλοπροαίρετα κάποιος, αλλά μήπως τουλάχιστον με τη δυναμική μιας έστω περιορισμένου περιεχομένου ενότητας, αποτρέψουμε την λεηλασία του κόσμου του αγώνα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ; Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος της ριζοσπαστικής αναφοράς δεν προστατεύεται με σχηματικά μαντρώματα στην ίδια κοινή στέγη. Το ουσιαστικό ζητούμενο είναι η ποιοτική ρήξη με τις πολιτικές στρατηγικές της διαχειριστικής Αριστεράς και του αστικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.
Η παραπάνω συζήτηση δεν αφορά μόνο τον κόσμο της εκτός των τειχών ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πλην ΣΥΝ, δηλαδή οι ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΚΟΕ, προβάλλουν ουσιαστικά την ίδια πολιτική γραμμή. Αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις που αρχίζει η πολιτική της LCR του Κριβίν και πού εφάπτεται με την πολιτική του Μπερτινότι. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, οι πολιτικές προσεγγίσεις των δυνάμεων αυτών συναρτώνται και καθορίζονται από τα αντιφατικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ριζοσπαστικοποίησης και της αδυναμίας που υπάρχει για ένα ποιοτικό μετασχηματισμό της. Σε αυτή τη βάση πρέπει και το ΝΑΡ και το ΜΕΡΑ να τοποθετηθούν και τη δική τους αυτοκριτική… Η αδυναμία όμως αυτή δεν μας δίνει το δικαίωμα να παραιτηθούμε και να βαφτίσουμε σαν επαναστατική και διορατική τακτική την υποταγή στο μέσο όρο της υποταγμένης βάσης των ρεφορμιστικών κομμάτων, προωθώντας απλά και μόνο μορφές υποδοχής της συνείδησής της. Την στιγμή μάλιστα που είναι πολύ νωπή η χρεοκοπία των πειραμάτων τύπου Ιταλίας ή η κρίση της γραμμής των διαφόρων φόρουμ…
ΠΑΣΟΚ: «Νέα αλλαγή» για να κρυφτεί η συναίνεση με τη ΝΔ
ΠΑΣΟΚ: «Νέα αλλαγή» για να κρυφτεί η συναίνεση με τη ΝΔ
Συμφωνεί στα ουσιώδη με την…επάρατο ο Γ. Παπανδρέου
Κανείς σοβαρός αναλυτής αλλά και ουδείς νηφάλιος οπαδός, μέλος ή στέλεχος του ΠΑΣΟΚ παρά τα δημοσίως λεγόμενα, πιστεύει πως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κερδίσει τις εκλογές. Ακόμα και ο λαλίστατος Ε. Βενιζέλος που περιμένει ένα ΠΑΣΟΚ «μεγάλο αλλά όχι χαλαρό, ανοιστό αλλά όχι διαμπερές, πλειοψηφικό και πολυσυλλεκτικό αλλά όχι ουδέτερο και ασαφές, ψηφιακό αλλά όχι εικονικό» (…τόσο λαϊκό), περνά διακριτικά πίσω προσμένοντας.
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Τα «όχι» που εισπράττει το ΠΑΣΟΚ είναι η πολιτική αμοιβή στα πολλά «ναι» της ηγεσίας του σε ακραίες αντιδραστικές πολιτικές: Στο σχέδιο Ανάν, στο Ευρωσύνταγμα, στην ανασφάλιστη εργασία των νέων που εξάγγειλε από το Λαύριο ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, στο άρθρο 16, στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στη συμπόρευση με τις ΗΠΑ. Όλοι οι βασικοί άξονες άσκησης πολιτικής και ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού αποτελούν τους πολιτικούς άξονες του νέου ΠΑΣΟΚ.
Η «δίκαιη κοινωνία» που επαγγέλλεται το ΠΑΣΟΚ στηρίζεται «σε έναν ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε ένα κράτος επιτελικό που θα σχεδιάζει, θα ρυθμίζει και θα ελέγχει ένα κράτος, στρατηγείο ανάπτυξης. Με τις ιδιωτικοποιήσεις που θα υπακούνε βεβαίως στους νόμους του ανταγωνισμού». Με ένα φορολογικό σύστημα για το οποίο «είμαστε υπέρ του να φορολογούνται όσο γίνεται λιγότερο τα αδιανέμητα κέρδη που θεωρούμε ότι έχουν ουσιαστικό αναπτυξιακό ρόλο» και «ανοιχτοί και σε περαιτέρω μείωση αυτών των συντελεστών…Όμως, θα φορολογήσουμε τα διανεμόμενα κέρδη, τα μερίσματα, μαζί με την φορολογία εισοδήματος. Με τους ίδιους συντελεστές»! Αξονες οικονομικής πολιτικής γνωστής πλέον νεοφιλελεύθερης κόπιας.
Με μια τέτοια παράλληλη πολιτική πορεία ίδιας φοράς με τη ΝΔ, το μόνο που του απομένει είναι να της κάνει κριτική όχι στο περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής αλλά στο βαθμό ικανότητας διακυβέρνησης. «Η κυβέρνηση βρήκε μια κοινωνία έτοιμη από την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πολίτες που ήταν έτοιμοι για αλλαγές, έτοιμοι για μεταρρυθμίσεις εκεί που χρειάζονταν. Και παρόλ’ αυτά απέτυχε γιατί δεν κυβερνά». Ακόμα: «Οι Ελληνες γνωρίζουν ότι τέσσερα χρόνια τώρα υπάρχει ένα μόνο έργο της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει καμιά μεταρρύθμιση, ενώ υπάρχει απορρύθμιση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής», είπε στην τελευταία του δήλωση σαν εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ο Π. Ευθυμίου την Πέμπτη βράδυ.
Ως αποτέλεσμα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κάνει διπλή ζημιά. Δυσκολεύει την αποκάλυψη της έκτασης, του βάθους και της διάρκειας των αντιλαϊκών μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση και ταυτόχρονα προπαγανδίζει την ίδια πολιτική. Επιπλέον, εγγυάται στην οικονομική ελίτ τον ευνουχισμό του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος: «Σας εγγυώμαι ότι θα χρησιμοποιήσω όλη την εμπειρία την οποία έχω αποκτήσει τα πολλά χρόνια στην κυβέρνηση, για να διαμορφώσουμε μια διαβούλευση, μια διαδικασία εμπέδωσης ουσιαστικής κοινωνικής συναίνεσης. Μπορούμε να εγγυηθούμε μια νέα εθνική συμφωνία. Μια συμφωνία που θα δώσει και ασφάλεια στον εργαζόμενο, αλλά και σιγουριά στον επιχειρηματία».
Στην πραγματικότητα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί να θέσει τη νέα πολιτική και ιδεολογική βάση ανασυγκρότησης ενός αντιδραστικού κοινωνικού – πολιτικού μπλοκ δυνάμεων, που θα επέτρεπε στο ΠΑΣΟΚ να πλασαριστεί ξανά σαν ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός εκφραστής του αστικού πολιτικού συστήματος. Μόνο που η αστική τάξη δεν μπορεί να επιτρέψει για δεύτερη φορά η ΝΔ να αποτελέσει πολιτική κυβερνητική παρένθεση όπως το 1990 – ’93. Την επιλέγει και την ενισχύει απιθυμώντας ο δεύτερος να μην περιπέσει σε κρίση. Επομένως, ο μόνος τρόπος για να συνέβαινε στην ουσία ανατροπή θα ήταν η κάθοδος στο λαό και με το λαό για μια νέα πλειοψηφία στη βάση ενός φιλολαϊκού προγράμματος. Διαφορετικά ο παροδικά ηττημένος λαός θα πηγαίνει φτύνοντας με το νικητή.
Ο γιώργος Παπανδρέου θεωρείται «λίγος», «μικρός» γι’ αυτό, ακόμη κι όταν επιστρατεύει σλόγκαν όπως «νέα αλλαγή», δημιουργώντας συνειρμούς με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Στην πραγματικότητα ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ βέβαια δεν γεννήθηκε έτσι. Εμφανίζεται τέτοιος γιατί το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ το οποίο διαμορφώνει και του οποίου ηγείται κινείται αποκλειστικά εντός των ορίων της ασκούμενης αντιδραστικής αστικής πολιτικής και του νέου υποβαθμισμένου ρόλου των αστικών κομμάτων, διαψεύδοντας, «μικραίνοντας», ακόμη και τις ήδη υπάρχουσες φαινακισμένες λαϊκές προσδοκίες για «κάτι άλλο». Ευθυγραμμίζεται τόσο, ώστε τα νέα «πουλέν» που προωθεί ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να χαρακτηρίζονται όχι τόσο για την ικανότητα χάραξης πολιτικής, όσο για τις δυνατότητες τεχνοκρατικής διαχείρισής της. Η επερχόμενη ήττα του λοιπόν είναι ήττα της ίδιας της συνολικής του πολιτικής.
Απομένει το σπουδαιότερο. Η δημιουργία της Αριστεράς που τροφοδοτώντας και τροφοδοτούμενη από το εργατικό κίνημα θα «μικραίνει έως εξαφάνισης» Καραμανλή και Παπανδρέου.
Συμφωνεί στα ουσιώδη με την…επάρατο ο Γ. Παπανδρέου
Κανείς σοβαρός αναλυτής αλλά και ουδείς νηφάλιος οπαδός, μέλος ή στέλεχος του ΠΑΣΟΚ παρά τα δημοσίως λεγόμενα, πιστεύει πως το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κερδίσει τις εκλογές. Ακόμα και ο λαλίστατος Ε. Βενιζέλος που περιμένει ένα ΠΑΣΟΚ «μεγάλο αλλά όχι χαλαρό, ανοιστό αλλά όχι διαμπερές, πλειοψηφικό και πολυσυλλεκτικό αλλά όχι ουδέτερο και ασαφές, ψηφιακό αλλά όχι εικονικό» (…τόσο λαϊκό), περνά διακριτικά πίσω προσμένοντας.
ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Τα «όχι» που εισπράττει το ΠΑΣΟΚ είναι η πολιτική αμοιβή στα πολλά «ναι» της ηγεσίας του σε ακραίες αντιδραστικές πολιτικές: Στο σχέδιο Ανάν, στο Ευρωσύνταγμα, στην ανασφάλιστη εργασία των νέων που εξάγγειλε από το Λαύριο ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, στο άρθρο 16, στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στη συμπόρευση με τις ΗΠΑ. Όλοι οι βασικοί άξονες άσκησης πολιτικής και ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού αποτελούν τους πολιτικούς άξονες του νέου ΠΑΣΟΚ.
Η «δίκαιη κοινωνία» που επαγγέλλεται το ΠΑΣΟΚ στηρίζεται «σε έναν ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε ένα κράτος επιτελικό που θα σχεδιάζει, θα ρυθμίζει και θα ελέγχει ένα κράτος, στρατηγείο ανάπτυξης. Με τις ιδιωτικοποιήσεις που θα υπακούνε βεβαίως στους νόμους του ανταγωνισμού». Με ένα φορολογικό σύστημα για το οποίο «είμαστε υπέρ του να φορολογούνται όσο γίνεται λιγότερο τα αδιανέμητα κέρδη που θεωρούμε ότι έχουν ουσιαστικό αναπτυξιακό ρόλο» και «ανοιχτοί και σε περαιτέρω μείωση αυτών των συντελεστών…Όμως, θα φορολογήσουμε τα διανεμόμενα κέρδη, τα μερίσματα, μαζί με την φορολογία εισοδήματος. Με τους ίδιους συντελεστές»! Αξονες οικονομικής πολιτικής γνωστής πλέον νεοφιλελεύθερης κόπιας.
Με μια τέτοια παράλληλη πολιτική πορεία ίδιας φοράς με τη ΝΔ, το μόνο που του απομένει είναι να της κάνει κριτική όχι στο περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής αλλά στο βαθμό ικανότητας διακυβέρνησης. «Η κυβέρνηση βρήκε μια κοινωνία έτοιμη από την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πολίτες που ήταν έτοιμοι για αλλαγές, έτοιμοι για μεταρρυθμίσεις εκεί που χρειάζονταν. Και παρόλ’ αυτά απέτυχε γιατί δεν κυβερνά». Ακόμα: «Οι Ελληνες γνωρίζουν ότι τέσσερα χρόνια τώρα υπάρχει ένα μόνο έργο της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει καμιά μεταρρύθμιση, ενώ υπάρχει απορρύθμιση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής», είπε στην τελευταία του δήλωση σαν εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ ο Π. Ευθυμίου την Πέμπτη βράδυ.
Ως αποτέλεσμα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κάνει διπλή ζημιά. Δυσκολεύει την αποκάλυψη της έκτασης, του βάθους και της διάρκειας των αντιλαϊκών μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση και ταυτόχρονα προπαγανδίζει την ίδια πολιτική. Επιπλέον, εγγυάται στην οικονομική ελίτ τον ευνουχισμό του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος: «Σας εγγυώμαι ότι θα χρησιμοποιήσω όλη την εμπειρία την οποία έχω αποκτήσει τα πολλά χρόνια στην κυβέρνηση, για να διαμορφώσουμε μια διαβούλευση, μια διαδικασία εμπέδωσης ουσιαστικής κοινωνικής συναίνεσης. Μπορούμε να εγγυηθούμε μια νέα εθνική συμφωνία. Μια συμφωνία που θα δώσει και ασφάλεια στον εργαζόμενο, αλλά και σιγουριά στον επιχειρηματία».
Στην πραγματικότητα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχειρεί να θέσει τη νέα πολιτική και ιδεολογική βάση ανασυγκρότησης ενός αντιδραστικού κοινωνικού – πολιτικού μπλοκ δυνάμεων, που θα επέτρεπε στο ΠΑΣΟΚ να πλασαριστεί ξανά σαν ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός εκφραστής του αστικού πολιτικού συστήματος. Μόνο που η αστική τάξη δεν μπορεί να επιτρέψει για δεύτερη φορά η ΝΔ να αποτελέσει πολιτική κυβερνητική παρένθεση όπως το 1990 – ’93. Την επιλέγει και την ενισχύει απιθυμώντας ο δεύτερος να μην περιπέσει σε κρίση. Επομένως, ο μόνος τρόπος για να συνέβαινε στην ουσία ανατροπή θα ήταν η κάθοδος στο λαό και με το λαό για μια νέα πλειοψηφία στη βάση ενός φιλολαϊκού προγράμματος. Διαφορετικά ο παροδικά ηττημένος λαός θα πηγαίνει φτύνοντας με το νικητή.
Ο γιώργος Παπανδρέου θεωρείται «λίγος», «μικρός» γι’ αυτό, ακόμη κι όταν επιστρατεύει σλόγκαν όπως «νέα αλλαγή», δημιουργώντας συνειρμούς με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Στην πραγματικότητα ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ βέβαια δεν γεννήθηκε έτσι. Εμφανίζεται τέτοιος γιατί το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ το οποίο διαμορφώνει και του οποίου ηγείται κινείται αποκλειστικά εντός των ορίων της ασκούμενης αντιδραστικής αστικής πολιτικής και του νέου υποβαθμισμένου ρόλου των αστικών κομμάτων, διαψεύδοντας, «μικραίνοντας», ακόμη και τις ήδη υπάρχουσες φαινακισμένες λαϊκές προσδοκίες για «κάτι άλλο». Ευθυγραμμίζεται τόσο, ώστε τα νέα «πουλέν» που προωθεί ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να χαρακτηρίζονται όχι τόσο για την ικανότητα χάραξης πολιτικής, όσο για τις δυνατότητες τεχνοκρατικής διαχείρισής της. Η επερχόμενη ήττα του λοιπόν είναι ήττα της ίδιας της συνολικής του πολιτικής.
Απομένει το σπουδαιότερο. Η δημιουργία της Αριστεράς που τροφοδοτώντας και τροφοδοτούμενη από το εργατικό κίνημα θα «μικραίνει έως εξαφάνισης» Καραμανλή και Παπανδρέου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)