ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Στοχεύοντας να δώσει παράταση σε ένα σύστημα που έχει χάσει εδώ και πολλή καιρό τον ιστορικό προοδευτικό ρόλο. Εάν θεωρήσουμε πως έπαιξε κάποτε ένα τέτοιο αντικειμενικό προοδευτικό ρόλο και δεν ήταν η αντεπαναστατική θεμελίωση των νέων απελευθερωτικών δυνατοτήτων που γεννήθηκαν την περίοδο του διαφωτισμού.
Δημήτρης Αργυρός
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5857&mode=thread&order=0&thold=0
Το τέλος των δογμάτων
Οι βεβαιότητες και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα κατέρρευσαν και όπως γνωρίζουμε και από παλαιά το καπιταλιστικό κράτος προστρέχει για να σώσει το καπιταλιστικό σύστημα από την οικονομική κατάρρευση και καταστροφή. Ένα κράτος που δημιουργεί τους όρους σε περιόδους κρίσης να πληρώνει πάντα η μια μεριά της αντίθεσης , η εργασία – άντε και τα πιο αδύνατα τμήματα του κεφαλαίου- και όχι το κεφάλαιο ως ολότητα και σχέση.
Στοχεύοντας να δώσει παράταση σε ένα σύστημα που έχει χάσει εδώ και πολλή καιρό τον ιστορικό προοδευτικό ρόλο. Εάν θεωρήσουμε πως έπαιξε κάποτε ένα τέτοιο αντικειμενικό προοδευτικό ρόλο και δεν ήταν η αντεπαναστατική θεμελίωση των νέων απελευθερωτικών δυνατοτήτων που γεννήθηκαν την περίοδο του διαφωτισμού.
Ότι και να ήταν, ότι και να είναι, ένα είναι το βέβαιο: Δεν πρόκειται να αποσυρθεί από το ρου της ιστορίας μόνος του. Θα προτιμηθεί να σύρει την ανθρωπότητα στην πιο σκληρή βαρβαρότητα ή και στην καταστροφή, παρά να μας πει αντίο.
Μόνο να ανατραπεί μπορεί από ένα νέο παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα των ίδιων αυτών των ανθρώπων που καταπιέζονται. Οδηγώντας σε μια νέα κοινωνική συγκρότηση που θα βασίζεται σε μια διαφορετική σχέση ατομικότητας–συλλογικότητας, σε μια κοινωνία εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και ισόρροπης ανάπτυξης με την φύση.
Η φούσκα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού έσκασε…
Οι πιο σκληροί οπαδοί του νεοφιλευθερισμού στην πλέον νεοφιλελεύθερη χώρα στο κόσμο στις ΗΠΑ κρατικοποιούν όποια τράπεζα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, για να μην τιναχτεί το σύστημα στον αέρα Παρόλο που φαίνονται ανίκανοι να προτείνουν ένα συνολικότερο σχέδιο για να βγουν από την οικονομική / χρηματιστηριακή κρίση, ανεξάρτητα με την ψήφιση ή όχι του σχεδίου Πόλσον στα νομοθετικά όργανα των ΗΠΑ. Ένα τεράστιο πρόγραμμα 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να σωθεί το σύστημα, που καλείται να το πληρώσει ο αμερικάνος πολίτης και κατά βάση τα μεσοστρώματα και η εργατική τάξη.
Και όμως ούτε αυτή η ψήφιση αυτού του τεράστιου οικονομικού προγράμματος δεν ηρέμησε τις χρηματιστηριακές αγορές που αμέσως μετα την ψήφιση σημείωσαν νέα πτώση. Ένα γεγονός που αναδεικνύει την ανασφάλεια του κεφαλαίου που κινείται στο επίπεδο των χρηματιστηριακών-τραπεζικών επενδύσεων, το πλέον φετιχοποιημένο και κίβδηλο από την φετιχοποιημένη και κίβδηλη καπιταλιστική οικονομία.
Η βαθιά οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, στο πιο αναπτυγμένο ολοκληρωτικό καπιταλισμό- δηλαδή η κρίση στο πιο ψηλό επίπεδο των παγκόσμιων καπιταλιστικών αντιθέσεων και αντιφάσεων- δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά την βαθιά και δομική κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού στην υψηλότερη βαθμίδα ανάπτυξης, απόρροια των άλυτων αντιθέσεων ανάμεσα στις όλο και πιο αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις και στις υπάρχουσες παγιωμένες παραγωγικές σχέσεις.
Ανάμεσα στις νέες, υπεραναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις που παράγουν τόσο πλούτο και εμπορεύματα που είναι δυνατή η παγκόσμια καταπολέμηση της πείνας και της φτώχιας -μια παραγωγή που χρειάζεται όλο και λιγότερο εργατικό δυναμικό- και στις καθυστερημένες/ απαρχαιωμένες και πρωτόγονες, πολλές φορές, παραγωγικές σχέσεις που συνεχίζουν να δουλεύουν με βάση την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και του χρόνου εργασίας. Σε μια εποχή που σημαντικό τμήμα της παραγωγικής διαδικασίας, μέσω της νέας τεχνολογίας, δεν μπορεί αντικειμενικά να μετρηθεί με βάση την ποσότητα αλλά τη ποιότητα της εργασίας. Κατά συνέπεια ο χρόνος εργασίας δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι μέτρο της αξίας της εργατικής δύναμης.
Ανεξάρτητα από την σχετική αυτονομία της οικονομίας – καζίνου, η βάση του χρηματιστηριακού deal δεν μπορεί παρά να είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η βάση της παραγωγής. Ας μην ξεχνάμε πως η κρίση εκδηλώθηκε σε τραπεζικούς οργανισμούς που έχουν σχέση με ενυπόθηκα δάνεια στην κατοικία. Δηλαδή με το κύκλωμα εμπορίας κατοικιών , δανείων και χρηματιστηριακών παιχνιδιών σχετικά με τα δάνεια και την εμπορία κατοικιών.
Δηλαδή έχει άμεση σχέση με την κρίση υπερσυσσώρευσης στο πεδίο της βιομηχανίας των κατοικιών και κατά συνέπεια όλου του κυκλώματος που συσχετίζεται με την βιομηχανία κατασκευής και εμπορίας κατοικιών. Με πιο απλά λόγια έχει σχέση με την ολοφάνερη αδυναμία να πουληθούν οι κατοικίες ή να πληρωθούν τα δάνεια
Ένα πράγμα που το συναντάμε και στην Ελλάδα με το πάγωμα των πωλήσεων κατοικιών, εξαιτίας της εκτίναξης των τραπεζικών επιτοκίων. Καθώς όλο το προηγούμενο «μπουμ» στις πωλήσεις κατοικιών δεν βασίστηκε στην μεγάλη αξία της εργατικής δύναμης και του εργατικού μισθού αλλά στο σχετικό φτηνό τραπεζικό χρήμα. Όταν το τελευταίο εξαιτίας της βαθιάς δομικής καπιταλιστικής κρίσης και της απουσίας συνολικού δημοκρατικού οικονομικού προγραμματισμού ξανακρίβαινε, δίχως να ακριβύνει αντίστοιχα και η εργατική δύναμη- δηλαδή το μεροκάματα και το μηνιάτικο- τότε απλά εκδηλώθηκε η κρίση στα δάνεια και στις πωλήσεις κατοικιών.
Όσο θα αναπτύσσεται ο πλούτος της κοινωνίας και ο συσχετισμός δύναμης παραμένει αρνητικός για την εργασία, τόσο θα διευρύνεται η ανισοκατανομή του και η κλίμακα ανισότητας μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών. Και όσο οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- τόσο θα αυξάνονται οι τιμές στα βασικά αγαθά. Αδυνατώντας ο κόσμος εργασίας να αγοράσει τα εμπορεύματα που πουλιούνται, με αποτέλεσμα να μένουν τα εμπορεύματα απούλητα και να προκαλείτε κρίση υπερπαραγωγής.
Το ξανάλεμε παρόλο την ηγεμονία και την σχετική αυτονομία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου αυτό δεν είναι μια φούσκα που πουλάει και αγοράζει χρήμα δίχως να έχει κανένα αντίκρυσμα σε μια πραγματική οικονομία. Η τεραστία υπερσυσσώρεση κεφαλαίου και εμπορευμάτων είναι που προκαλεί και μια εξίσου πραγματική και τεραστία διόγκωση πλασματικού κεφαλαίου με κίνδυνο να εκτιναχτεί στον αέρα, συμπαρασύροντας στην δίνη και την πραγματική οικονομία. Γνωρίζοντας πως σε μια πρώτη φάση η χρηματιστηριακή παγκοσμιοποίηση και συσσώρευση ήταν και συνεχίζει να είναι μια διέξοδος στην συσσώρευση πραγματικού κεφαλαίου.
Όποτε είναι λάθος να θέλουμε να πολεμήσουμε το λεγόμενο μη-παραγωγικό- παρασιτικό κεφάλαιο και να ενισχύσουμε το παραγωγικό κεφάλαιο. Το ένα δεν υπάρχει δίχως τα άλλο, το ένα ζει και ενισχύει το άλλο. Ενα πολιτικό κίνημα/ κόμμα/ πρόγραμμα που προσβλέπει σε ένα μετα-καπιταλιστικό κοινωνικό/οικονομικό σύστημα, δεν μπορεί παρά να βάλει ως στόχο συνολικά την κεφαλαιακή σχέση και όχι απλώς το μη-παραγωγικό, παρασιτικό κεφάλαιο. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση γίνεται μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του.
Για να επιλύσει τις δομικές αντιφάσεις του το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα ξαναεπιστέφει στην πιο βαθιά αντίληψη που διέπει την λογική του, μια λογική που δεν είναι άλλη από την βαρβαρότητα. Ιδιαίτερα σε αυτή την εποχή της βαθιάς σήψης και παρακμής του όψιμου καπιταλισμού τα παραδείγματα είναι άπειρα.
Οι δυο πλέον κερδοφόρες βιομηχανίες στο κόσμο παράγουν τα πλέον άχρηστα και επικίνδυνα εμπορεύματα για την ανθρωπότητα, τα ναρκωτικά και τα όπλα. Η τρίτη δε- η εμπορία ανθρώπων- συσχετίζεται με τα πιο πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου και με το βάρβαρο ταξικό παρελθόν μας.
Ενώ πάντα παραμένει ο πόλεμος μια λύση στο μπλοκάρισμα των καπιταλιστικών αντιφάσεων , ένας πόλεμος που στις σημερινές τεχνολογικές συνθήκες μπορεί να καταστρέψει σε πιο μεγαλύτερη κλίμακα από ποτέ την φύση και την ανθρωπότητα
Από την κρίση…. στην ρήξη και την ανατροπή.
Η βαθιά δομική κρίση μπορεί από ώρα σε ώρα να σμπαραλιάσει τα πάντα και καμία χώρα να μην γλιτώσει από τον τυφώνα του οικονομικού κραχ. Σε αυτές τις δυο περιπτώσεις ανοίγονται δυο δρόμοι: Ο πρώτος δρόμος είναι υπο εξέλιξη στις ΗΠΑ. Το καπιταλιστικό κράτος αναλαμβάνει να σώσει με οποιοδήποτε τρόπο το καπιταλιστικό σύστημα και τους επιχειρηματίες, εντείνοντας την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να οικοδομηθεί από την αριστερά, αλλά και από τους ίδιους τους εργαζόμενους, μια αντικαπιταλιστική απάντηση απέναντι σε κρίση. Μια απάντηση που θα δίνει λύση στα άμεσα βιοτικά προβλήματα του κόσμου της εργασίας για να αντιμετωπιστεί η φτώχια και η ανεργία. Διεκδικώντας ριζικές αυξήσεις στους μισθούς στα επιδόματα ανεργίας και στις συντάξεις και αντίστοιχα ριζική μείωση των ωρών εργασίας. Πληρώνοντας την νύφη της κρίσης αυτοί που ευθύνονται. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους καπιταλίστες που με απληστία θέλουν διαρκώς να κερδίζουν.
Μια απάντηση που θα οικοδομεί την προοπτική μιας δημοκρατικά οργανωμένης και σχεδιοποιημένης οικονομίας και κοινωνίας. Για μια δημοκρατία των ελεύθερα συνεταιρισμένων εργαζόμενων- καταρχήν- και παραγωγών κατόπιν.
