ΠΑΤΗΡ, ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΆΓΙΟ ΧΡΗΜΑ
Οι πνευματικοί του Όρους…κερασάκι των ντιλς
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ… ΔΕΣΠΟΤΑ
Η Θρησκεία είναι το όπιο των λαών και οι παπάδες ξέρουν την μπίζνα των (πανάκριβων) οποιοειδών. Η θέση του ΝΑΡ και των δυνάμεων του ΜΕΡΑ για άμεση δήμευση της αμύθητης εκκλησιαστικής – μοναστηριακής περιουσίας και παραχώρησής της για κοινωφελή χρήση σε μετανάστες, εργάτες γης, ακτήμονες, Δήμους, Κοινότητες ήταν ανέκαθεν επίκαιρη. Τώρα είναι επιτακτική.
ΘΑΝΑΣΗΣ Γ. ΚΑΠΠΟΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5828&mode=thread&order=0&thold=0
{«Το επιχειρηματικό άντρο του Βατοπεδίου αποτέλεσε τόπο συνάντησης και κατάνιξης ουκ ολίγων μεταλλαγμένων πρώην προοδευτικών» Παν. Βήχος}
Ελάχιστα μετά την Άλωση, ενώ την επιφάνεια του Κεράτιου κάλυπταν κουφάρια, ο Μωάμεθ ο Πορθητής ανακαλύπτει στην Αδριανούπολη το πλουσιόπαιδο θεολόγο – κοσμοκαλόγερο Γενάδιο Σχολάριο, που καιρό πριν προπαγάνδιζε την έλευση των οθωμανών ως αναγκαία θεία τιμωρία. Την είχε κοπανήσει, μα πιάστηκε σκλάβος. Αποκαθίσταται η πατρογονική του ταξική θέση, διορίζεται πατριάρχης και Μιλιέτ Μπασής («εθνάρχης» - έκτοτε η εκκλησία βουλεύεται στο «εθναρχούσα»…) των ορθόδοξων, Ελλήνων, Βλάχων, Αλβανών και Αράβων. Πρόσθετα, στο βολικότατο πατριαρχείο – επίσημο θεσμό πια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποδίδονται εκτάσεις στην Κωνσταντινούπολη και ο ναός των Αποστόλων, ως έδρα. Το 1456 άρρωστος ο Γεννάδιος «αποσύρεται», επανακαλείται όμως δις, να επανδρώσει το «θεσμό». Τόπος «απόσυρσης»; Η αθωνική…μονή Βατοπεδίου!
Είτε δεχτούμε, είτε όχι μαρτυρίες πως στο «Όρος» φυλάσσονται φιρμάνια συνθηκολόγησης και παράδοσης, σε σειρά σουλτάνων (Ορχάν, Μουράτ Β’ – πατέρα του…-Μωάμεθ) γεγονός είναι ότι η εποχή των «χρυσόβουλων» αναδύεται. Άθως και ευρύτερη «εθναρχούσα», ανασυστήνουν τη βυζαντινή περιουσία, πολλαπλασιάζουν τιμαλφή. Να σημειωθεί ότι οι οθωμανοί ως μουσουλμάνοι θεωρούν το χριστιανισμό, υποδεέστερη μεν, αλλά σεβαστή θρησκεία, δεν τον διώκουν και οι περιπτώσεις «νεομαρτύρων» στο πλείστο αφορούν «εξωμότες», π.χ. πρώην χριστιανούς, που ασπάστηκαν το κοράνι και μετά «αλλαξοπίστησαν». Απίστευτες ποσότητες πανάκριβων αφιερωμάτων, σε εκκλησίες και μοναστήρια προέρχονται από «γκάγκαρους» μουσουλμάνους, που πάντως θεωρούν το Χριστό «προφήτη» και υπολήπτονται ως «θαυματουργούς» Παναγία και αγίους. Απόλυτο παράδειγμα παροχών κυριαρχίας και κτήσης απίστευτης εδαφικής και μη περιουσίας (…πλέον ξεπουλιέται αβέρτα στο Τελ Αβίβ) συνιστά η περίπτωση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που ακόμη εγγυοδοτείται από ισλαμικά κράτη.
Επιστρέφοντας στον ‘Αθωνα, αν υποθέταμε ότι το διαβόητο «άβατον» επεκτείνονταν και στην πέραν του «Όρους» ιδιοκτησία του, τότε θα περιορίζονταν ασφυκτικά το δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης των γυναικών, σε πολλές ζώνες της χώρας – και όχι μόνο!
Πρόσθετη «γραφικότητα» αποτελεί πως η κυπριακή Εκκλησία που έσπευσε να αποκηρύξει τα καμώματα των, Κυπρίων στην πλειοψηφία, Βατοπεδινών, είναι η «μήτηρ» της τεχνογνωσίας. Στο νησί αποτελούσε ανέκαθεν το σούπερ τσιφλικά και δεκαετίες τώρα κύριο μεγαλοκαπιταλιστικό, επενδυτικό, οργανισμό. Η δε ελλαδική «αδελφή» της, πέρα από «ιδεολογικός μηχανισμός καταστολής, φορέας «συμβολικής βίας» ή την ανασύσταση σε μοντέρνους και μεταμοντέρνους καιρούς βυζαντινών εξουσιαστικών «συναλληλιών», στη συνταγματική και πρακτική σχέση της με το κράτος, εξελίσσεται. Παραμένοντας μεγαλογαιοκτήμονας και θησαυροφύλακας, προχωρά γοργά στις μπίζνες και τα σκάνδαλα του ύστερου καπιταλισμού. Ωστόσο η παράδοση δεν αναστέλλεται. Διατηρούνται οι κλασσικοί τρόποι, είτε μέσω αφιερωμάτων στην Τήνο ή το ταλαιπωρημένο σκελετό, πια, του Βησσαρίωνα, είτε των «διαθηκών» στον μπατσόπαπα Καλαβρύτων Αμβρόσιο.
ΠΑΤΗΡ, ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΆΓΙΟ ΧΡΗΜΑ
Μόνο ο Εμμανουήλ Ροϊδης θα μπορούσε να αποδώσει τα βυζαντινίστικα κολπάκια από το «ανακοινωθέν» της «Έκτακτης (…και επεισοδιακής) Διπλής Ιεράς Συνάξεως». Εκεί, αναμενόμενη ήταν η διπλωματική «εκ των προτέρων καταδίκη»… για «κάθε πράξη που θα αποδεικνυόταν αξιόμεμπτη». Σημασία έχουν οι παράγραφοι που περιγράφουν ως «υποδειγματική και γόνιμο» τη συνεργασία του Αγίου ‘Όρους με την ελληνική πολιτεία τα τελευταία χρόνια και την πρόσκληση προς αυτή, «να κατανοήσει και να προστατεύσει και υπό αυτές τις συνθήκες την ιδιαιτερότητα του Αγίου Όρους».
Οι «πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης» αγιορίτες, μια χαρά τα βρίσκουν…ιδιαιτέρως με το κράτος για κονδύλια της ΕΕ, ενώ βάσεις «πνευματικότητας», στυλοβάτες της «νεορθοδοξίας», σαν τη Μ. Διονυσίου, όταν πρόκειται για αμφιλεγόμενες, πλην τεράστιας εμπορικής αξίας, κτήσεις «τους», δεν κωλώνουν να επιτεθούν ακόμη και σε παιδική κατασκήνωση ατόμων με αναπηρίες στην Κασσάνδρα. Παρόμοια, άλλα εκτός ‘Αθωνα, μοναστήρια και δεσποτάδες, βρίσκουν το «δίκιο τους» σε δικαστικές αποφάσεις, όπως η «Γοργοεπήκοος», ο τοπικός μητροπολίτης και η Holy Ventures Artemision SA, που αρπάζουν το νερό και τεράστια κομμάτια γης στην Μαντίνεια, με «τίτλους» από τον «Σελήμ Χακίς, υιό του Μουσταφά Χακή αείποτε τροπαιοφόρου το 1229 έτος τουρκικόν» και του Ιμπραχίμη Βοϊβόδα Τριμπολιτσάς το τουρκικόν έτος 1175».
Ως κάποιες δεκαετίες πριν, στο εγχώριο αστικό δίκαιο, «λύσεις» έδιναν οι νομικές «νεαρές» του…Ιουστινιανού και κατοπινές βυζαντινές, οπότε δεν είναι περίεργο το πώς θριάμβευσε η νομική…συναλληλία οθωμανικών κιταπιών και κρατικών παραδοχών. Το «κενό» που «καλύπτουν» (και) στην εκκλσία «πράξεις» ηλικίας αιώνων και χιλιετών, σε απίστευτη λογική «συνέχειας του κράτους», είναι διαχρονικό. Το μετα-απελευθερωτικό «αυτοκέφαλο» της ελλαδικής εκκλησίας (πράξη εξάπαντος πολιτική), η νέα μητροπολιτική της δομή, η επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη 1844, οι καταστατικοί της χάρτες τίποτε, εκτός από ελάχιστες, περιορισμένες απαλλοτριώσεις, δεν θίγει τα… αδιαμφισβήτητα «αρχαία» και νεότερα περιουσιακά της, που πολλαπλασιάζονται. Ένα αιώνα κατόπι, το 1945 το εμφυλιοπολεμικό κράτος «φορολογεί», με πλήθος εξαιρέσεων, την εκκλησία, ως φερετζέ της μισθοδοσίας που ξεκινά στους, έτσι κι αλλιώς κατασταλτικούς υπαλλήλους του, περισσότερους, παπάδες. Το ’50 απαλλάσσονται από φόρους μεγάλης ακίνητης περιουσίας εκκλησίες και μοναστήρια.
Οι ελάχιστοι φόροι μηδενίζονται με διπλά βιβλία μητροπόλεων και ιδρυμάτων, ενώ ουδείς γνωρίζει κανένα…ηρωικό έφορο, να ερεύνησε ποτέ δεσποτάδες και μοναστήρια. Πλάι στα επίσημα και «μαύρα» εκκλησιαστικά, ανθούν τα παραεκκλησιαστικά έσοδα, ασύλληπτες περιουσίες οργανώσεων, βιομηχανίες καταλήστευσης συντάξεων και κληρονομιών, κάθε λογής «Αθανασίες του Αιγάλεω» που βρίσκονται, συνάμα στο αρχιεπισκοπικά και δικαστικά απυρόβλητα…
Αργότερα, εποχή «εκσυγχρονιστή» Σημίτη, καταργείται και η φορολόγηση των (…δηλωμένων) εκκλησιαστικών εσόδων, ενώ από τότε ως φέτος ολοκληρώνεται η απαλλαγή οφθαλμοφανέστατων επιχειρηματικών πράξεων και προσόδων, όπως μισθωμάτων ακινήτων, μεταβιβάσεων, υπερτιμήματος, συναλλαγών…
Όταν προ ημερών, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, στη Θεσσαλονίκη «υποσχέθηκε» πως θα φορολογήσει την «οικονομικά αξιοποιήσιμη» εκκλησιαστική περιουσία, την επαύριο, φυσικότατα, ο Άνθιμος τον σάρκασε: «Όταν έρθει στην εξουσία θα τα πούμε. Από τις εκκλησίες δεν μπορεί να πάρει φόρο ποτέ», δήλωσε στα αγαπημένα του μικρόφωνα, λίγες εκατοντάδες μέτρα παραδίπλα. Μιλούσε ο «μπαρουτοκαπνισμένος» του 1987.
Πιθανό να ζηλεύαμε τον τρόπο που τότε, με δυο μέτριες «λαοσυνάξεις» κι ένα «ντιμπέιτ», εξωπετάχτηκε ένας υπουργός και κατέστη ανενεργός ο νόμος του – αν κατ’ ουσία δεν επρόκειτο για ήττα μιας αστικοφιλελεύθερης (ούτε καν σοσιαλδημοκρατικής…) μεταρρύθμισης, από τους μεσαιωνικούς τσιφλικάδες παπάδες. Ομολογουμένως, όμως, στο μεταξύ, προσπερνώντας τη γαλλική επανάσταση, πήγαν κατευθείαν στον…Άνταμ Σμιθ!
Τυπικά, τα έσοδα της εκκλησίας, όπως καταγράφονται στους προϋπολογισμούς της για το 2008, προβλέπονται «μόλις» 25 εκ. ευρώ. Ο τελευταίος αδαής αντιλαμβάνεται τη «σεμνότητα και ταπεινότητα» των στοιχείων, αν ληφθούν υπόψη στοιχειωδώς οι κύκλοι εργασιών της.
Ανάλογα «σεμνός» είναι ο υπολογισμός της ακίνητης περιουσίας της σε 1,3 εκατ. στρέμματα. ( TI ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ; ) Δεν εντυπωσιάζει λοιπόν ότι κύρια έσοδα παρουσιάζονται οι «εισφορές» των πιστών και τα ενοίκια κάποιων αστικών ακινήτων ή μερίσματα μετοχών. Τίποτε από το ιερό «ρίαλ εστέιτ», κοινοτικά κονδύλια, μεγαλοεπιχειρήσεις.
Έναντι αυτών, οι παπάδες φέρονται ότι φιλοξενούν 138.000 παιδιά σε θερινές κατασκηνώσεις (στην πραγματικότητα υπάρχουν «τροφεία» και μάλιστα υψηλά) ή δίνουν κάποιες…μερίδες φαγητού σε απόρους – να τα «έξοδα»!
Το μέσο κοινωνικό «στερεότυπο», πάντως, που εκτιμούσε ανέκαθεν ότι το κράτος, η Εθνική Τράπεζα και η Εκκλησία συνιστούν τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες γης στη χώρα, δεν πέφτει έξω, αν υπολογιστεί ότι οι παπάδες κατέχουν τους χώρους στέγασης καταστημάτων, υπουργείων, ξενοδοχείων, τουριστικών εγκαταστάσεων, εμπορικών κέντρων, πάρκινγκ, κέντρων διασκέδασης…Στα οικονομικά δεν χωρά κανένα «άβατο» ρασοφόρας ιδιοκτησίας κτιρίων πολλών νυχτερινών κέντρων, ξενοδοχείων «με την ώρα» και λοιπών «κουσουριών». Δεν χωρούν ούτε «αγάπες για τον πλησίον». Επαρχιακή μητρόπολη βομβαρδίζει με εξώδικα εξώσεων εκατοντάδες κατοίκους του Περιστερίου Αττικής, όπου…»κατέχει εκτάσεις». Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στην καρδιά της Αθήνας ιδιοκτησίας της Ριζαρείου εκκλησιαστικής σχολής διατίθενται σε «σοβαρότερους» πελάτες, μεγαλοενοικιαστές, αστούς, πρεσβείες…Κατοχυρώνονται μάλιστα πρόσθετα με τροπολογία στο διαβόητο νόμο Γιαννάκου, των εκκλησιαστικών ιδιωτικών «ακαδημιών».
Για θεσμικότερα, π. χ. Εθνική Τράπεζα, ο μεγαλομετοχικός ρόλος διασφαλίζει πάγια αντιπροσώπευση στο ΔΣ της με τωρινό τον «προοδευτικό» Ιωαννίνων Θεόκλητο.
Ως προς τις επιχειρήσεις καθαυτές, «επενδυτικές» και «παραγωγικές», που προετοιμάστηκαν το μεσοδιάστημα Σεραφείμ, άνθισαν επί Χριστόδουλου με οικονομικό εγκέφαλο τον Πυλαρινό της Ρηγίλλης και περνούν με τον Ιερώνυμο σε φάση ισολογισμού – απολογισμού, για τον επαναπρογραμματισμό τους, έχουμε συχνά αναφερθεί (στο Πριν και το Πολιτικό Καφενείο), για το ζήλο άντλησης ΠΚΣ και κρατικών χρημάτων (σπάνια διακινδυνεύεται στο επιχειρηματικό ρίσκο αμιγώς εκκλησιαστικό χρήμα). Μόνο από το 4ο ΚΠΣ οι παπάδες διεκδικούσαν 400 εκατομμύρια, ενώ απομυζούν εξωπραγματικές χρηματοδοτήσεις από το ελληνικό Δημόσιο και υπουργεία. Πρωτεύοντα ρόλο εκεί παίζει και το υπουργείο Εξωτερικών, με φανερά και μυστικά κονδύλια – τα τελευταία δε διατίθενται μόνο στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό της «ιεραποστολής» και τους κάθε λογής σκοτεινών δεσμών Βαβύληδες, σε «ζωτικούς χώρους», όπου ενίοτε ο παπάς και ο Έλληνας και…διπλός και τριπλός πράκτορας ταυτίζονται. «Βρίσκεσθε σε ελληνικό έδαφος», μας έλεγε σε παλιότερη δημοσιογραφική αποστολή ο διαβόητος Ειρηναίος Ιεροσολύμων, των «μακροχρόνιων μισθώσεων» παλαιστινιακής γης, «ιδιοκτησίας πατριαρχείου», στο ισραηλινό καθεστώς.
Αξίζουν όμως προσθήκες περιγραφικές της δεσποτικής επιχειρηματικής φαντασίας και επιχειρησιακής διασποράς. Παραδείγματα: Εκκλησιαστική Επικοινωνία ΑΕ / Media Ecclesiastica ΑΕ, με «σκοπό…υλοποίηση ενεργειών για την υποστήριξη των επικοινωνιακών αναγκών της Εκκλησίας». Μετόχι ΑΕ – Συνεδριακή Ξενοδοχειακή και Κτηματική – μέτοχος Ι. Μ. Καλαβρύτων (του χουντόπαπα και καταγγελλόμενου ως…διαθηκοφάγου Αμβρόσιου). Διαχείριση χώρων σταθμεύσεως αυτοκινήτων ΑΕ, με πρόεδρο ΔΣ το δεσπότη Γρεβενών.
Επίσης: Δεν «πρωτοτυπούν» εξοργιστικές περιπτώσεις σαν την «κατοχυρωμένη» από το Μητσοτάκη με σπυλτανικά φιρμάνια και συνεχείς παραιτήσεις του Δημοσίου από τεράστιες εκτάσεις, προς όφελος της μονής Τοπλού στην Κρήτη, που δίνει αρχαιολογική ζώνη και περιοχές που προστατεύονται από το πρόγραμμα Νατούρα για τουριστικές εγκαταστάσεις και γκολφ. Ονειρώξεις γκολφ και λοιπών «προσκυνηματικών» επενδύσεων, είχε και ο μακαρίτης Χριστόδουλος για τη μητρόπολη Βόλου, οργανώνοντας κρουαζιέρες διαπλοκής με την τότε υπουργό Τουρισμού, Φ. Πετραλιά.
Κάθε επαναφορά λοιπόν, στις «φιλανθρωπικές παροχές», έχει νόημα ως επεξήγηση του προσχηματικού κινήτρου των επενδύσεων. Η δε ανυπαρξία στοιχειώδους κράτους πρόνοιας άνοιγε πάντα τεράστιο πεδίο δράσης στο συμπληρωματικό καθεστωτικό παράγοντα Εκκλησία και την εγκαθίδρυση των ιδεολογημάτων της, στηρίζοντας διπλά τον πλουτισμό της: Ως φορέας επισημότητας και κυριαρχίας πρέπει να είναι μεγαλοπρεπώς κονομημένη και από τέτοια θέση να έχει και να «μπορεί να μοιράζει» το «φιλόπτωχον ταμείον». Όχι μόνο δεν ανατρέπονται οι ταξικοί διαχωρισμοί, μα επιβεβαιώνονται «φιλανθρωπικά».
Οι πνευματικοί του Όρους…κερασάκι των ντιλς
Οι πρότερες φουρνιές εθνικοφροσύνης, που ενσάρκωσαν τα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η Θρησκεία», δεν είχαν ιδιαίτερη επαφή με τα «θεοτικά». Επάνδρωσαν, ως επίσημοι και πιστοί, λιτανείες και δοξολογίες, «την έκαναν» μετά για άλλες «υποχρεώσεις» - μη εξαιρουμένων μπαρμπουτιών και…καφετζούδων εποχής.
Οι πιο αστοί, ασχέτως των «φιλανθρωπικών» τους επιδόσεων, μετά ανταλλαγμάτων συχνότατα από την εκκλησία, διατηρούσαν τυπικές, αφ’ υψηλού σχέσεις με το παπαδαριό. Το ότι στον ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο, φάτσες παπάδων εμφανίζονται σπάνια, άντε στα χωριά και μεταξύ του «λαουτζίκου», αποτυπώνει πραγματικότητες.
Αποκλίνουν τα υψηλότατα κλιμάκια. Ο πρωθιερέας των ανακτόρων Ιερώνυμος συζητά τις «μεταφυσικές ανησυχίες» της Φρειδερίκης και των αργόσχολων πριγκιπισσών, επηρεάζει τον Παύλο, ενώ οι στρατιωτικοί παπάδες «διαπαιδαγωγούν» στα ξερονήσια. Ο «οργανικός…χριστιανός διανοούμενος» Τσιριντάνης και το συνάφι του, δίνουν αίγλη στις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και συνομιλούν ίσοι προς ίσους με φραγκάτους, πανεπιστημιακούς και υπουργούς. Βέβαια, οι άξεστοι αρχιμανδρίτες του και παρακατιανοί θεολόγοι της «Ζωής» αποκλείονται από τα σαλόνια.
Την ήττα της «ελληνοχριστιανοσύνης» στη μεταπολίτευση, έρχεται σταδιακά να αποκαταστήσει το περιφρονημένο πριν (και από τους παπάδες) «Όρος».
«Νεορθοδοξία», (αντικομμουνιστική) ρωσική διασπορά του «Αγίου Σεργίου» του Παρισιού, αποδυναμωμένες σταγόνες «θεολογίας της απελευθέρωσης», γίνονται σημαία νεότερων πτυχιούχων καλογέρων. Ο «κοινοβιακός» τους τρόπος έλκει το ενδιαφέρον φοιτητόκοσμου και διανοουμένων. Πέρα από διάφορους…Γιανναρο-ζουράρηδες, προσήλυτοι γίνονται και άτομα της, τότε, αυτονομίας, εξωκοινοβουλευτικοί μα ιδίως της «ανανεωτικής Αριστεράς». Όταν ύστερα πολλοί επιστρέφουν στον πραγματικό αστικό τους κόσμο ή τον ανακαλύπτουν, μπολιάζουν την ξεραϊλα παλιών ή νεοπλουτίστικων τζακιών, καθεστωτικών κομμάτων όπου φιλόδοξα προσχωρούν (και) με το θρησκευτικό «κοσμοπολιτισμό» τους. Επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές, μεγαλοδημοσιογράφοι, πολιτικοί έχουν το «γέροντά» τους, συνήθως «αγιορείτη», οικτίροντας τα ημιμαθή ρασοφόρα κοράκια που περικυκλώνουν τη Δήμητρα, στις δόξες της Εκάλης.
Η ουσιαστική διαπλοκή εγγράμματων αρχιμανδριτών, δεσποτάδων και «πεφωτισμένων» μοναστηριών είναι το εποικοδόμημα, που …προηγείται της εφαρμοσμένης πολιτικής και της υλικής βάσης. Γρήγορα τσιμεντώνεται η «υποδειγματική και γόνιμος» συνεργασία του Αγίου Όρους με την πολιτεία – ασχέτως αναταράξεων εκάστοτε Μαξίμου με εκάστοτε αρχιεπισκοπή. Έτσι το επιχειρηματικό άντρο Βατοπέδι (τα άλλα αγιορείτικα πολυκαταστήματα δεν υπολείπονται), πέρα από θερινό …κάμπιγκ του Κάρολου της Αγγλίας, δένεται με τις ταξικές και πολιτικές μεταλλάξεις πρώην «προοδευτικών» Θεσσαλονικιών ή νοτιότερων Ρουσοπουλαίων.
Όταν ο «μεταρρυθμιστής» πρωθυπουργός αποχαιρετά το μακαρίτη Χριστόδουλο με «σταυρουδάκι από τίμιο ξύλο», το «παλαιό ημερολόγιο» του «Όρους» έχει ήδη, από τα χρόνια του Σημίτη, ανατρέψει το Βέμπερ γράφοντας την…ορθόδοξη ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού.
Η ισχνή καταδίκη του Βατοπεδίου από τη «ιερά σύναξι» της Πέμπτης έχει διπλή ανάγνωση: Χαιρεκακία που χαλάστηκε ο ανταγωνιστής επιχειρηματικός κολοσσός και ανησυχία για αντίκτυπο στις μπίζνες των λοιπών αφενός και αφετέρου φθόνος άλλων κατώτερων (εκφράστηκαν στην «επιστολή των 300») ζηλωτών, που έβλεπαν δικές τους σκήτες, μικρομπακάλικα «θαυμάτων» και «προφητειών», να καταληστεύονται με επιδρομές στα κειμήλιά τους από τους «μεγάλους».
Οι τσακωμοί ρασοφόρων είναι πάντα γλαφυρότεροι από τις εξαίσιες παπαδιαμαντικές περιγραφές, μα ούτε έχουν κατάληξη «μετάνοιας», ούτε αφορούν μοιρασιές ζυμωτών άρτων. Οι σπάνιες εξαιρέσεις λιπόσαρκων παπάδων, με κάποια ασκητική, επιβεβαιώνουν τον κανόνα «εκκλησία ίσον επιχείρηση και παπάς…προσοδοφόρο επάγγελμα», 300.000 ευρώ αποδίδουν μόνο τα παγκάρια δέκα ξεχασμένων παρεκκλησιών της Αρχιεπισκοπής στο αθηναϊκό κέντρο.
Οι μεγάλοι ιερατικοί μισθοί είναι χαρτζιλίκια μπρος στα λοιπά εισοδήματα από «τυχερά» (αμοιβές τελετών, τρισαγίων κλπ.). Αυτά στους δεσποτάδες αυξάνουν γεωμετρικά, ενώ μισθοδοτούνται ως ανώτεροι κρατικοί αξιωματούχοι! Οι παπαδιές, που μετατρέπονται σε…βιοτεχνίες γεννοβολήματος, περιλαμβάνονται στις ελάχιστες πολύτεκνες, που δεν άγχονται για την ευμάρεια των βλασταριών τους. Γραμματέας με μισθό δημόσιου υπάλληλου του οπισθοδρομικού αλλά όντως ακτήμονα πρ. δεσπότη Αιτωλοακαρνανίας απέκτησε πλήθος διαμερισμάτων – τα τυχερά των «λαϊκών».
Το 2005 ο Πυλαρινός κλαίγονταν στο Βήμα, πως οι παπάδες άφησαν να τους φύγουν από τα χέρια η ιδιόκτητη Βουλιαγμένη, Κολωνάκι από Πανεπιστημίου ως ΝΙΜΤΣ και πρεσβεία, Καισαριανή, Πέραμα…
Ο…ιερής ιδιοκτησίας Καρέας «είναι δάσος, δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε παγκάκι» θρηνούσε, εννοώντας το νέο αρχιεπισκοπικό μέγαρο. Λιγότερο πομπώδης, ο τωρινός Ιερώνυμος τον αντικατέστησε με τον τεχνοκράτη Ζαμπέλη, πρώην Νο 1 της Εμπορικής Real Estate.
Η Θρησκεία είναι το όπιο των λαών και οι παπάδες ξέρουν την μπίζνα των (πανάκριβων) οποιοειδών. Η θέση του ΝΑΡ και των δυνάμεων του ΜΕΡΑ για άμεση δήμευση της αμύθητης εκκλησιαστικής – μοναστηριακής περιουσίας και παραχώρησής της για κοινωφελή χρήση σε μετανάστες, εργάτες γης, ακτήμονες, Δήμους, Κοινότητες ήταν ανέκαθεν επίκαιρη. Τώρα είναι επιτακτική.
