Η ελπίδα στη συνάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

ΚΕΙΜΕΝΟ 26 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ
Η ελπίδα στη συνάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
18 χρόνια μετά την κήρυξη του τέλους της ιστορίας, διάστημα στο οποίο οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου (δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές) επιχειρούν να πείσουν τους λαούς σε παγκόσμια κλίμακα ότι πρέπει να σωπάσουν και να υποταχθούν στους μονόδρομους του καπιταλισμού (ΕΕ, ΝΑΤΟ, νεοφιλελευθερισμός, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα).
ΚΕΙΜΕΝΟ 26 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ


Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και νεολαίοι, οργισμένοι με την επίθεση εναντίον τους, αλλά και οπλισμένοι με την αγωνιστική τους πείρα, έρχονται πιο κοντά στην πεποίθηση «Ο κόσμος μπορεί να πάει και αλλιώς!».
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, για κόσμο του καθημερινού μόχθου. Για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση – για να γίνει δωρεάν καθολικό αγαθό η παιδεία και η υγεία – για να αντισταθούμε στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο – για μπορούν όλοι να ζουν αξιοπρεπώς από μία και μόνο εργασία. Για να βρει δρόμους και δύναμη η πάλη για την αντικαπιταλιστική ρήξη και αποδέσμευση από τους Ευρωμονόδρομους και την ΕΕ. Για να έρθει πιο κοντά η προοπτική της επαναστατικής ρήξης με τον καπιταλισμό, η μέρα που θα μιλάμε για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Η ταχύτατη φθορά της ΝΔ ως αποτέλεσμα των αντεργατικών πολιτικών της και της επιθετικότητας της απέναντι στους εργαζόμενους, δεν συνοδεύεται από πολιτική επιβράβευση του ΠΑΣΟΚ, μιας και το τελευταίο έχει επιλέξει να ταυτιστεί με ακραίο τρόπο με την προώθηση της αστικής επίθεσης, απαρνούμενο ακόμα και μια στοιχειώδη αντιπολιτευτική πολιτική στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των δύο αστικών κομμάτων εξουσίας. Χιλιάδες εργαζόμενοι κοιτούν προς τα αριστερά. Πολλοί θα ήθελαν αυτή η αναζήτηση να περιοριστεί σε μια εκλογική έκφραση στο πλαίσιο των κομμάτων της διαχειριστικής αριστεράς του κοινοβουλίου και να μην συγκροτηθεί με όρους εργατικής αντεπίθεσης και αναγέννησης της επαναστατικής προοπτικής. Κατά τη γνώμη μας αυτό θα οδηγούσε σε ένα νέο γύρο απογοήτευσης και ήττας.
Το ΚΚΕ αντικειμενικά εξυπηρέτησε την κυβέρνηση με τη στάση της ηγεσίας του απέναντι στη νεολαιίστικη έκρηξη, εκφράζοντας φοβικά και συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και όλα αυτά μαζί στο φόντο της αναβίωσης και προσπάθειας δικαίωσης της πιο ηττημένης εκδοχής της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, ακόμη και στις πιο μαύρες σελίδες της . Δεν θέτει στόχο ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής μέσα από ένα αναβαθμισμένο αγωνιστικό πολιτικό ρόλο του εργατικού κινήματος, με ενωτική και πρωτοπόρα συμβολή της δράσης της αριστεράς. Αντίθετα, στρατεύει όλη τη δράση του στην κοινοβουλευτική εξαργύρωση, με το μαζικό κίνημα στο περιθώριο, ελεγχόμενο , ασθενικό και περιορισμένο στους εκάστοτε τακτικούς κομματικούς ελιγμούς και επιλογές. Φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, καθώς και των μη επαναστατικών στρατηγικών αναφορών, είναι ο διαρκής ενδο-αριστερός εμφύλιος που υποδαυλίζει η ηγεσία του ΚΚΕ, με ιδιαίτερο μάλιστα μένος απέναντι σε οποιαδήποτε από τα αριστερά κριτική της γραμμής και φυσιογνωμίας του.
O ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ξεφύγει από την αυταπάτη της καπιταλιστικής ανάπτυξης με ανθρώπινο πρόσωπο. Εμείς οι τεχνικοί – μηχανικοί γνωρίζουμε ήδη, από την πείρα στον δικό μας χώρο, πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια πιθανή κυβερνητική πρόταση του μέλλοντος αλλά μια υπαρκτή δύναμη διαχείρισης του τώρα, καθώς μέσα από τις συμμαχίες του ( με ΠΑΣΚ και ΥΠΕΧΩΔΕ), εκτελεί ήδη καθήκοντα υπεύθυνου διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής, μέσω του ΤΕΕ. Την στάση του πλήρωσαν και συνεχίσουν να πληρώνουν οι χιλιάδες μισθωτοί και αυτό-απασχολούμενοι τεχνικοί που βλέπουν τα δίκαια τους να μην χωρούν στο «θεσμικό ρόλο» του ΤΕΕ. Αλλά και συνολικότερα, η ‘’κυβέρνηση με κέντρο την αριστερά’’ και ο ‘’σοσιαλισμός με δημοκρατία’’ που προβάλουν, αναπαράγει τις αυταπάτες των ‘’δημοκρατικών δρόμων’’ που κατέληξαν να είναι απλά κοινοβουλευτικοί δρόμοι – αλλά χωρίς σοσιαλισμό.
Σε πείσμα λοιπόν των καιρών, η συνάντηση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, των οργανώσεων και του πλήθους των ανένταχτων αγωνιστών που θα βρεθούν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ στις 31.01.09, ανοίγει μια τεράστια δυνατότητα και μια νέα ελπίδα.
Την ελπίδα της ενωτικής και αποφασιστικής πάλης, σε όλα τα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα της επόμενης περιόδου, περιλαμβανομένων και των εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται, με στόχο την οικοδόμηση στοιχείων πολιτικής συγκρότησης, που στοχεύουμε όλοι να φέρουν πιο κοντά την υπόθεση μιας μάχιμης μετωπικής συγκρότησης –πόλου που θα φιλοδοξήσει να παίξει καθοριστικό ρόλο στις μάχες που έρχονται και να κατοχυρώσει τη θέση του ως τον απαραίτητο για την έκβαση αυτών των μαχών, τρίτο πόλο της αριστεράς στη κοινωνία.
Μιας αριστεράς της οποίας η πολιτική θέση στο ζήτημα της Ε.Ε. θα πρέπει να είναι αντίθετη στις κάθε είδους ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις. Να παλεύει για την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ε.Ε. στο πλαίσιο μίας αντικαπιταλιστικής στρατηγικής και την ανατροπή-διάλυση της Ε.Ε., η οποία βρίσκεται σήμερα στην πρωτοπορία μιας σειράς αντιδραστικών θεσμικών μέτρων και χρησιμοποιείται ως μοχλός για την αναίρεση των κοινωνικών κατακτήσεων των δυνάμεων της εργασίας.
Μιας αριστεράς η οποία στο ζήτημα των σχέσεων με το ΠΑΣΟΚ, μεταξύ άλλων να αναδεικνύει τη στρατηγική σύγκλιση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ η οποία αντανακλά την κοινωνική σύγκλιση όλων των μερίδων του αστισμού γύρω από τη στρατηγική της αναδιάρθρωσης και της άρσης των λαϊκών κοινωνικών κατακτήσεων. Να δεσμεύεται ότι δεν νομιμοποιεί με κανέναν τρόπο τις επιλογές του δικομματισμού καθώς και οποιαδήποτε κίνηση ενίσχυσής του συνολικά ή του ενός πόλου απέναντι στον άλλο (όπως, π.χ., του ΠΑΣΟΚ εναλλακτικά προς τη ΝΔ) –ακόμη περισσότερο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο (όπως είναι, π.χ., οι βουλευτικές εκλογές ή οι εκλογές στην δευτεροβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση ή σε μεγάλους δήμους).
Μιας αριστεράς η οποία στο ζήτημα των σχέσεων με τη ρεφορμιστική αριστερά, να διαχωρίζεται με σαφήνεια από κάθε είδους κυβερνητισμό, «αντιδεξιά» και «κεντροαριστερά» σενάρια, από αντιλήψεις και πρακτικές που ακυρώνοντας την ανεξαρτησία του αντικαπιταλιστικού δυναμικού, θα τείνουν το μετατρέπουν στην πράξη σε ομάδα πίεσης και “δορυφόρο” είτε στη ρεφορμιστική Αριστερά είτε στο ΠΑΣΟΚ. Να διαχωρίζεται από λογικές συγκρότησης αντινεοφιλελεύθερων- αντιμονοπωλιακών μετώπων υπονοώντας ότι υπάρχουν περιθώρια μιας εναλλακτικής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος προς όφελος των λαϊκών μαζών σε συνεργασία με αστικές μερίδες. Λογικές που είτε βλέπουν το ενδεχόμενο σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης (ΣΥΝ), είτε επιδιώκουν την οικοδόμηση μιας συμμαχίας με τα πληττόμενα από τη διεθνοποίηση τμήματα του μη μονοπωλιακού κεφαλαίου και τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα που συμπιέζονται από την αναδιάρθρωση (ΚΚΕ) δεν απαντούν στη συγκυρία της ταξικής πάλης, αλλά είναι και επικίνδυνα, στο βαθμό που καταλήγουν είτε στην ενσωμάτωση είτε στην ήττα και τη «διαπίστωση» της αδυναμίας των κινημάτων να πετυχαίνουν νίκες.
Σε σχέση με τον συνδικαλισμό, να αντιπαλεύει την πρακτική και λογική του γραφειοκρατικού και υποταγμένου συνδικαλισμού, η οποία σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με ευθύνη τόσο της κυβερνητικής ΔΑΚΕ όσο και της ΠΑΣΚΕ. Να αντιπαρατίθεται σε πρακτικές και λογικές που δεν διαφοροποιούνται από τις κυρίαρχες αστικές πολιτικές και αντιμετωπίζει τα συνδικάτα ως μηχανισμούς αναπαραγωγής της κυρίαρχης πολιτικής και υπονόμευσης της δυνατότητας αποτελεσματικών κινητοποιήσεων. Να παλεύει στη σημερινή συγκυρία -που κράτος και κεφάλαιο στοχεύουν στην περαιτέρω διάλυση του εργατικού κινήματος- στη διεκδίκηση από τις αντικαπιταλιστικές κοινωνικές δυνάμεις του πρωτοπόρου ρόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα,. στα συνδικάτα, στις γενικές συνελεύσεις, στις απεργιακές επιτροπές, στις επιτροπές αγώνα, προτάσσοντας την ανασύνθεση των συνδικαλιστικών πρακτικών, ώστε να ανταποκρίνονται (σε μορφή και περιεχόμενο) στα σημερινά χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων στρωμάτων και στην απαίτηση να είναι αποτελεσματική η πάλη τους. Να επιδιώκει την ανάπτυξη σωματείων που να καλύπτουν και τους εργαζόμενους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τους ανασφάλιστους, τους μερικά απασχολούμενους και την ανασφάλιστη εργασία, που να ενοποιούν τους εργαζόμενους, αντί να τους διασπούν.
Μπροστά σε αυτές τις προκλήσεις, βασικός στόχος της δράσης μας αλλά και της αριστεράς που αναζητούμε να οικοδομήσουμε, είναι η ανασυγκρότηση εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος σε κάθε κλάδο και σε κάθε εργασιακό χώρο. Ήδη στον χώρο των τεχνικών αυτή η προσπάθεια έχει κάνει βήματα σε σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την υποταγή, με σημαντικούς αγώνες και κατακτήσεις αλλά και με πλατειές συνεργασίες σωματείων. Η επιλογή των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για αυτοτελή έκφραση των συμφερόντων των μισθωτών μηχανικών μέσω του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, σε σύγκρουση με τον εγκλωβισμό στην επιμελητηριακή δια-ταξική συγκρότηση και σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και υποταγμένο συνδικαλισμό, άνοιξε δρόμους συσπείρωσης εκατοντάδων συναδέλφων σε ενωτική ταξική αγωνιστική βάση. Οδήγησε σε καταχτήσεις και πετυχημένη κοινή δράση με επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου. Μας δείχνει πως μπορούμε να χαράξουμε ένα άλλο νικηφόρι δρόμο στο εργατικό κίνημα, μαζί με τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα αυτούς που βιώνουν την επισφαλή εργασία. Την κατεύθυνση αυτή θέλουμε να στηρίξουμε και να βαθύνουμε όχι μόνο στους τεχνικούς αλλά και σε κάθε κλάδο, με όρους αγωνιστικής ταξικής ενότητας, σε σύγκρουση με τον συμβιβαστικό ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά και σε αντιπαράθεση με την κοινοβουλευτική αντι-κινηματική πρακτική του ΠΑΜΕ, που αναπαράγει την φοβία, την διάσπαση και απομόνωση.
Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο καλούμε κάθε αγωνιζόμενο τεχνικό, κάθε συνάδελφο που αναζητά μια αριστερά: Μαχόμενη – Ριζοσπαστική – Μετωπική – Ενωμένη, Επαναστατική και Αντικαπιταλιστική να δώσει μαζί μας το παρόν στις 31 Γενάρη στο Σπόρτινγκ. Στηρίζουμε και διεκδικούμε την ταχύτερη δυνατή πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για να είναι έτοιμη μπροστά στις πολιτικές και κοινωνικές μάχες της χρονιάς που άρχισε και όχι μόνο. Στην κατεύθυνση αυτή καλούμε όλους και όλες να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν και στις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν σε επίπεδο εργαζόμενων τεχνικών – μηχανικών για να δώσουν πολιτικό βάθος και κοινωνικό εύρος στη προσπάθεια που ξεκινάμε. Η προωθητική δύναμη που δίνει σε όλους, η αποφασιστικότητα που επιδεικνύει ο χώρος γύρω από τον στόχο της ενωτικής πολιτικής μετωπικής μορφής που οικοδομείται, οι συζητήσεις που θα ανοίξουν στη βάση, μπορούν και πρέπει να συμβάλουν στο ξεπέρασμα των αδυναμιών του παρελθόντος στην κατεύθυνση της ενιαίας έκφρασης της άλλης αριστεράς στον κλάδο των τεχνικών και όχι μόνο.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΑΝΟΛΗΣ
ΒΑΖΟΥΡΑΣ ΑΛΕΞΗΣ
ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΤΑΣΟΣ
ΒΟΥΡΕΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
ΓΑΪΤΑΝΟΥ ΕΙΡΗΝΗ
ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ
ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
ΚΑΝΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΚΑΝΙΣΤΡΑ ΑΝΝΑ
ΚΟΒΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΚΟΙΛΑΚΟΥ ΣΥΛΒΙΑ
ΚΟΝΤΟΜΑΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
ΛΑΣΚΑΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ
ΛΙΑΓΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΠΑΡΟΥΤΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΠΛΑΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΠΑΠΑΣΠΥΡΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΡΗΓΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΤΣΙΡΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Εφιάλτης ανεργίας: Κάθε μέρα 400 άνθρωποι μένουν άνεργοι!

Εφιάλτης ανεργίας: Κάθε μέρα 400 άνθρωποι μένουν άνεργοι!
Η απότομη κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα ήδη από τις αρχές του χρόνου αναμένεται να ενταθεί ακόμα περισσότερο από την άνοιξη και κυρίως από τον Μάιο. Οι υπολογισμοί που έχουν γίνει μέχρι σήμερα αναφέρουν ότι περισσότεροι από 400 νέοι άνεργοι θα προστίθενται καθημερινά στις λίστες ανέργων. Ακόμη και βάσει των πλέον αισιόδοξων προβλέψεων, καθημερινά, μέσα στο 2009 θα χάνουν τη δουλειά τους περίπου 220 άτομα.
Εφημερίδα ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6280

Τα στοιχεία της ΓΣΕΕ που κάνουν λόγο για 6.500 ανέργους μέσα στο τελευταίο δίμηνο του 2008, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι καθημερινά, 108 άτομα βρέθηκαν από την δουλειά στην ανεργία χωρίς καμία προειδοποίηση.
Για το 2009, τα προσωρινά στοιχεία της ΓΣΕΕ κάνουν λόγο για μείωση προσωπικού ή ανακοίνωση απολύσεων, μεσοπρόθεσμα, που προσεγγίζουν τις 1.500, από τον πρώτο μήνα του χρόνου, τον Ιανουάριο. Στην περιφέρεια τα «λουκέτα», οι μειώσεις προσωπικού, οι περικοπές μισθών και οι «οικειοθελείς» αποχωρήσεις παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Στη Βουλή κατατέθηκαν καταγγελίες για απολύσεις μετά από... κλήρωση, αλλά και για υπαλλήλους και πωλητές σε εκθέσεις αυτοκινήτων, οι οποίοι εξαναγκάζονται σε μείωση αποδοχών από 20% έως και 40%.
Η Κυβέρνηση προσπαθεί να σκεπάσει την κατάσταση, υποστηρίζοντας ότι τα στοιχεία των συνδικάτων είναι αβάσιμα, καθώς σύμφωνα με το υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, κατά το τελευταίο δίμηνο του προηγούμενου έτους, δεν υπήρξε αύξηση της ανεργίας. Απλώς, παρατηρήθηκε... στασιμότητα στην αύξηση της απασχόλησης!
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ήδη πολλές μεγάλες βιομηχανικές μονάδες έχουν αρχίσει να στοκάρουν την παραγωγή τους λόγω ακύρωσης συμβολαίων πώλησης και σχεδιάζουν είτε κλείσιμο μονάδων είτε μείωση της παραγωγής με τις ανάλογες απολύσεις.
Παράλληλα η Κυβέρνηση χρησιμοποιώντας πόρους του ΚΠΣ ετοιμάζεται να επεκτείνει προγράμματα πρόσληψης για περιορισμένο χρόνο (εξάμηνες, τρίμηνες συμβάσεις) για να απορροφήσει ένα μέρος των νέων ανέργων και απολυμένων (ακούγεται ότι θα φθάσουν τις 60 χιλιάδες) εν όψει εκλογών. Οι άνθρωποι αυτοί θα ξαναβρεθούν άνεργοι (αφού θα έχουν περάσει οι εκλογές) πριν από το φθινόπωρο?
Χαρακτηριστικό του «πανικού» που έχει αρχίσει να επικρατεί ακόμα και στα υψηλά κλιμάκια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι ότι στις τελευταίες συναντήσεις της ΓΣΕΕ με την Κυβέρνηση θέτει ως βασικό αίτημα την απαγόρευση απολύσεων σε επιχειρήσεις που παίρνουν κρατική επιχορήγηση ή που χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες, χρησιμοποιώντας την κρατική ενίσχυση των 28 δισ. ευρώ.
Συνολικά η εικόνα που προκύπτει με βάση τα προσωρινά στοιχεία των συνδικάτων έχει ως εξής:
* η κρίση στην αγορά εργασίας θα ενταθεί απότομα τους επόμενους μήνες ενώ υπολογίζεται ότι οι απολύσεις θα κορυφωθούν στις αρχές του Καλοκαιριού.
* αύξηση των ανέργων κατά 150.000 μέσα στο 2009 θεωρείται το πλέον πιθανό σενάριο. Διαφαίνεται πως το φαινόμενο που ήδη έχει ξεκινήσει με αυξητικούς ρυθμούς -σύμφωνα με τα συνδικάτα οι απολύσεις αυξάνονται με ρυθμό της τάξης του 15%-20%- θα ενταθεί κοντά στο Μάιο.
* Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΕΣΥΕ για το διάστημα Ιανουαρίου - Οκτωβρίου του 2008, καταγράφηκε πτώση κατά 15,7% στον αριθμό των οικοδομικών αδειών που εκδόθηκαν, μείωση 16,9% στην επιφάνεια (σε τ.μ.) και 16% στον όγκο της ιδιωτικής οικοδομικής δραστηριότητας, σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2007. Η κρίση στον κλάδο της οικοδομής συμπαρασύρει όχι μόνον όσους άμεσα απασχολούνται στην οικοδομή αλλά και έμμεσα τους εργαζόμενους στους «δορυφορικούς» κλάδους, όπως οικοδομικά υλικά, μεσιτικά γραφεία κλπ.
* Ανάλογο ντόμινο αναμένεται να προκαλέσει η κρίση που ήδη μαστίζει τον τουριστικό τομέα. Η μείωση της απασχόλησης στον τουριστικό τομέα έχει επίδραση άμεση στην ευρύτερη οικονομία καθώς για καθεμία άμεση θέση απασχόλησης στον τουρισμό δημιουργείται σχεδόν άλλη μια στην ευρύτερη οικονομία. Και αντίστροφα.
* Το εμπόριο και η μεταποίηση είναι ο τρίτος αδύναμος κρίκος όπου οι συνέπειες στην απασχόληση θα είναι δραματικές. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης ήδη έχει γίνει ορατή στους τζίρους του λιανικού εμπορίου, ενώ τα συνδικάτα αναμένουν μείωση στην παραγωγή. Οι εκπρόσωποι των εμπόρων κάνουν λόγο για απολύσεις έως και 30.000 θέσεων εργασίας.
* Στον αγροτικό τομέα, οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περιορισμό των απασχολούμενων. Είναι χαρακτηριστικό, ότι μέσα στο 2008 εγκατέλειψαν τις δραστηριότητές τους περίπου 20.000 αγρότες
* Φόβους για περισσότερες από 3.500 απολύσεις στον κλάδο των τραπεζών εκφράζει η ΟΤΟΕ, σύμφωνα με την οποία ήδη άρχισαν να παρατηρούνται σοβαρότατες αναταράξεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, με επικεφαλής ξένες τράπεζες. Οι απολύσεις αναμένεται να επεκταθούν αρχικά τουλάχιστον στις περιφερειακές και επενδυτικές δραστηριότητες (πχ. Αμοιβαία Κεφάλαια, κ.λ.π.).
Αυτή η εφιαλτική κατάσταση, που απειλεί την εργατική τάξη με καταστροφή, όπως άλλωστε τη φτωχή αγροτιά και όλο τον εργαζόμενο λαό, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε από την κυβέρνηση της Δεξιάς, ούτε από οποιαδήποτε κυβέρνηση, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή. Χρειάζεται μια εργατική απάντηση με την εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης. Mια λύση σε ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα που δημιουργεί την κρίση, την εκμετάλλευση και τη διαφθορά.
* Eνάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων και την ανεργία το ΕΕΚ προτείνει: Έλεγχο στα βιβλία των επιχειρήσεων που επικαλούμενες την κρίση κάνουν μαζικές απολύσεις, κλείνουν ή μεταφέρουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες σε άλλες χώρες. Eθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Kατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων των καπιταλιστών που ενώ παίρνουν τα γνωστά θαλασσοδάνεια χρεοκοπούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις.
*Eνάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, όπως της Ολυμπιακής. Λειτουργία των επιχειρήσεων Kοινής Ωφέλειας κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος και όχι για το κέρδος. Eπανεθνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που ξεπουλήθηκαν απ' τις κυβερνήσεις της Δεξιάς ή του ΠAΣOK, χωρίς αποζημίωση στα τρωκτικά του κεφαλαίου, ντόπια και ξένα. Aπαλλοτρίωση όλης της μοναστηριακής και εκκλησιαστικής μεγάλης περιουσίας και των τσιφλικιών. Πλήρης διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.
* Άμεση εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο όλων των πιστωτικών ιδρυμάτων, τραπεζών και ασφαλιστικών ιδρυμάτων. Δημιουργία ενός κεντρικού τραπεζικού οργάνου που θα ελέγχει την πορεία της οικονομίας και θα παρεμβαίνει για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, να μη χάσουν τα λεφτά τους οι μικροκαταθέτες, οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Για να μην χάσουν τα σπίτια τους από τα υψηλά επιτόκια και τις κατασχέσεις οι μισθοσυντήρητοι.

Η επαναστατική Αριστερά σε σταυροδρόμι

Η επαναστατική Αριστερά σε σταυροδρόμι
Στις 31 Ιανουαρίου 2000 περίπου αγωνιστές από όλη την Ελλάδα γέμισαν το γήπεδο του Σπόρτιγκ σε μια συγκέντρωση - συζήτηση για την κρίση και την εξέγερση του Δεκέμβρη που συγκάλεσαν 10 αριστερές οργανώσεις, βασικά τα δύο μετωπικά σχήματα ΕΝΑΝΤΙΑ και ΜΕΡΑ, συμπεριλαμβανομένου και του ΕΕΚ. Ήταν φανερή η έντονη προσδοκία, ακόμα κι η συγκίνηση ή κι ο ενθουσιασμός, ότι επιτέλους η κατακερματισμένη επαναστατική Αριστερά ενώνονταν για να χαράξει μια νέα προοπτική για το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Θα ήταν αδύνατη η μαζικότητα της συγκέντρωσης χωρίς τον σεισμό του Δεκέμβρη, τις ανατροπές που έφερε στη ζωή και στις συνειδήσεις, την αναζήτηση.
Eφημερίδα ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ



Η αλήθεια είναι η προσήλωση στο ανεξίτηλο χνάρι της Τομής του Δεκέμβρη, στη νέα αχαρτογράφητη περιοχή που ανοίγουν οι δρόμοι του. Τι συνάντησαν, όμως, στο Σπόρτιγκ οι συγκεντρωμένοι; Μπήκε ο φρέσκος αέρας του Δεκέμβρη, των αναζητήσεων και των ονείρων των δυνάμεων της εξέγερσης, μιας νέας γενιάς της «μαύρης» εργασίας και της χρόνιας ανεργίας, με ένα μίζερο παρόν και χωρίς μέλλον που για πρώτη φορά, για ορισμένα νεανικά τμήματά της, εισβάλανε στην αρένα της σύγκρουσης, ζητώντας να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους;
Ή για να το πούμε με μια συγκριτική εικόνα, υπήρχε σχέση ή χάσμα ανάμεσα στο θέαμα που αντίκρισαν οι συγκεντρωμένοι στο Σπόρτιγκ, με ό,τι διαδραματίζονταν την ίδια μέρα και τις ίδιες ώρες στην κατάληψη της Λυρικής και τη λαϊκή φιέστα που ακολούθησε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, ένα πρωτοφανέρωτο πανηγύρι των καταπιεσμένων κι εξεγερμένων που δεν θεωρούνται πολιτικά καθωσπρέπει (politically correct) από την επίσημη Αριστερά κι από ένα μεγάλο μέρος της ανεπίσημης;
Τι είδαν και τι άκουσαν οι συγκεντρωμένοι στο Σπόρτιγκ;
Καταρχήν, μια κοινή εισήγηση που προαποφάσισαν οι 9 από τις 10 οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής που υπέγραφαν το αρχικό κάλεσμα - όλοι πλην του « μαύρου πρόβατου» (ή «μαύρου κατσικιού» ή «μαύρης γάτας»), του ΕΕΚ.
Κατόπιν, ακολούθησε μια σειρά ομιλητών στη βάση ενός προσυμφωνημένου καταλόγου κι από όπου έγινε προσπάθεια να μειωθεί ο χρόνος στους εκπρόσωπους της μόνης αντίθετης γνώμης, αυτής του ΕΕΚ. Μίλησε μεν ο Σάββας Μιχαήλ, γραμματέας του ΕΕΚ, μια και δεν γίνονταν αλλιώς, αλλά χρειάστηκε μάχη με το προεδρείο για να «επιτραπεί» να μιλήσει ακόμα κι η Κατερίνα Μάτσα, μια από τις γνωστότερες παρουσίες στο χώρο της επαναστατικής Αριστεράς, στο χώρο της υγείας και του ταξικού συνδικαλισμού, ενώ κόπηκαν εκπρόσωποί μας, γνωστοί στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δάφνη) και του βιομηχανικού προλεταριάτου (Άσπρα Σπίτια, Βοιωτία).
Τέλος, μετά τις ομιλίες, ανακοινώθηκε από το Προεδρείο η προειλημμένη απόφαση για τη συγκρότηση κοινής Πρωτοβουλίας ΜΕΡΑ/ΕΝΑΝΤΙΑ «για τηνενότητα και κοινή δράση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς», με κεντρικό Συντονιστικό και Επιτροπές κατά τόπους και κλάδους που θα συγκροτηθούν μέσα από ειδικές εκδηλώσεις με κατάληξη νέα πανελλαδική διαδικασία, αναγγέλλοντας συνάμα και κοινή εκλογική κάθοδο.
Κατά τα άλλα, όλα διεξήχθησαν «αμεσοδημοκρατικά», στο «πνεύμα του Δεκέμβρη» και προπαντός πανηγυρικά. Ορισμένοι εγκαλούν το «σεχταριστικό», «μικρομέγαλο» κ.λπ. ΕΕΚ γιατί δεν συμμετείχε στο πανηγύρι αλλά χάλασε την «ωραία ατμόσφαιρα», σπάζοντας την βιτρίνα της ομοφωνίας των 9 υπολοίπων οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένων των άλλων οργανώσεων του ΜΕΡΑ και, ιδιαίτερα, του ΝΑΡ.
Στο τι διαφωνήσαμε και διαφωνούμε το κάναμε καθαρό και με τη σχετική προκήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ και με τις τοποθετήσεις των δύο (2) ομιλητών μας στο Σπόρτιγκ. Τις επαναλαμβάνουμε συνοπτικά και εδώ, για τους αναγνώστες μας που δεν ήταν παρόντες στο Σπόρτιγκ. Πρόκειται για διαφωνίες που αναδύθηκαν με ιδιαίτερη οξύτητα στις μέρες του Δεκέμβρη, όταν ορισμένοι θεωρούσαν ότι «στη βράση κολλάει το σίδερο» της δρομολογημένης από πολύ πριν (από τα επιτελεία των οργανώσεων ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ και ΣΕΚ) ενότητας της ΕΝΑΝΤΙΑ και του ΜΕΡΑ. Προτεραιότητά τους ήταν η έγκαιρη αναγγελία της κοινής καθόδου στις επόμενες εκλογές που ρητά, όπως υπενθύμισε στο Σπόρτιγκ ο Π. Γκαργκάνας του ΣΕΚ, είναι «η κεντρική πολιτική σκηνή». Το ΕΕΚ επέμενε ότι η θέση μας είναι στους δρόμους και τις καταλήψεις κι όχι στις συζητήσεις επιτελείων για την προετοιμασία για τις κάλπες, κάτι που μπορούσε να εξεταστεί αργότερα. Κατηγορηθήκαμε τότε, στα μέσα και τα τέλη του Δεκέμβρη, σαν «αναρχικοί», «φετιχιστές των διαδηλώσεων» και της άμεσης δράσης. Η τριβή γινόταν συχνά έντονη, όπως π.χ. στο ζήτημα της υπεράσπισης της κατάληψης της ΓΣΕΕ και της ΕΣΗΕΑ. Και η αντίθεση ξέσπασε ανοιχτά μεταξύ ΕΕΚ και ΝΑΡ στην τελευταία πριν το Σπόρτιγκ παναθηναϊκή σύσκεψη του ΜΕΡΑ.
Ας το ξεκαθαρίσουμε ξανά, από την αρχή: το ΕΕΚ είναι αταλάντευτα υπέρ της ενότητας στη δράση των δυνάμεων της Αριστεράς, ιδιαίτερα των οργανώσεων και κινήσεων της επαναστατικής Αριστεράς, σε όλα τα μέτωπα σύγκρουσης με τον ταξικό εχθρό και τον διεθνή ιμπεριαλισμό. Στα μέτωπα που άνοιξε ο Δεκέμβρης, για την απελευθέρωση των συλληφθέντων, πολιτικών κρατουμένων-ομήρων του κράτους, των 15χρονων που διώκονται σαν «τρομοκράτες», για την αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα ενάντια στην κρατική-εργοδοτική τρομοκρατία και το δουλεμπόριο. Στα μέτωπα που ανοίγει η κρίση, ενάντια στις απολύσεις, την μαζική ανεργία, την υπερεκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για αλληλεγγύη στους μαχόμενους λαούς, πρώτα-πρώτα της Παλαιστίνης. Μαχόμαστε, όμως, για να το πούμε σχηματικά, και για την ενότητα των αγωνιστών που βρέθηκαν στο Σπόρτιγκ με τις δυνάμεις που βρίσκονται στην κατάληψη της Λυρικής (όπου, από τις οργανωμένες δυνάμεις του Σπόρτιγκ, για την ώρα, συμμετέχουν ενεργά μόνον οι τροτσκιστές του ΕΕΚ και μια συντρόφισσα της ΑΡΑΝ).
Είμαστε, όμως, κατηγορηματικά αντίθετοι να κατασκευαστεί «ένα κοινό πολιτικό σπίτι», όπως λέει το ΣΕΚ, όπου θα στεγαστεί ο διάχυτος και αόριστος «αντικαπιταλισμός», ό,τι κινείται από τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ κι αριστερότερα σε ένα μίγμα ρεφορμιστικών και επαναστατικών ρευμάτων, σύμφωνα με όσα ρητά έγραψε ο Π. Γκαργκάνας του ΣΕΚ (βλ. κριτική μας στη Νέα Προοπτική φ. 446, 24/1/09). Το ΕΕΚ διαφωνεί κατηγορηματικά με αυτό το πολιτικό σχέδιο που δεν πολυδιαφέρει, στην ουσία του, από εκείνο που υλοποιείται στη Γαλλία με το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα και από τα «πλατιά αντικαπιταλιστικά κόμματα και μέτωπα» τύπου Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία, ή RESPECT στη Βρετανία, που είτε κατέληξαν στο ρεφορμισμό του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε διασπάστηκαν κακήν κακώς. Είναι τυχαίο ότι στις διαδικασίες που δρομολόγησε η γαλλική LCR διαλυόμενη στο Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα και ετοιμάζοντας, συν τοις άλλοις, κοινή παρέμβαση στις Ευρωεκλογές συνυπογράφει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΕΝΑΝΤΙΑ, το ΣΕΚ; Είναι τυχαίο ότι η συγκέντρωση στο Σπόρτιγκ άνοιξε με ενθουσιώδες μήνυμα της LCR, υπογραφόμενο από τον Αλαίν Κριβίν και τον Υβάν Λεμέτρ που συνδέει την ίδρυση του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία με την «ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» στην Ελλάδα και την εκδήλωση στο Σπόρτιγκ; Το μήνυμα σφραγίζει όντως το πολιτικό σχέδιο που προωθήθηκε στο Σπόρτιγκ και το οποίο το μεν ΣΕΚ και η ΕΝΑΝΤΙΑ το διακηρύσσουν ευθαρσώς, η δε πλειοψηφία του ΜΕΡΑ (ΝΑΡ, ΕΚΚΕ) το αποδέχεται σιωπηρώς ή συναινεί, διαφωνώντας.
Η αντίθεσή του ΕΕΚ στο σχέδιο αυτό, στη συγκρότηση ενός πολιτικού υποκειμένου στη βάση της ασαφοποίησης της διαχωριστικής γραμμής μεταρρύθμισης και επανάστασης και μάλιστα στην παρούσα εκρηκτική συγκυρία, είναι αλληλένδετη με την ασυμβίβαστη αντίθεσή του σε δύο, κυρίως, σημεία της Κοινής Εισήγησης των 9: 1) την αποσύνδεση της πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης «από τα κάτω κι αριστερά» από την ίδια την κοινωνική επανάσταση και την προοπτική της εργατικής εξουσίας και του κομμουνισμού· 2) την αποδέσμευση της «αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ» από την σοσιαλιστική επανάσταση και την σοσιαλιστική ενοποίηση από τα κάτω κι αριστερά της περιοχής, της Ευρώπης και του κόσμου.
Κι όμως τα δύο τελευταία σημεία προσδιόριζαν την προγραμματική-πολιτική ταυτότητα του ΜΕΡΑ μέχρι το 2007, και βρίσκονται ακόμα και στο εκλογικό πρόγραμμα του ΜΕΡΑ στις τελευταίες εκλογές. Γιατί ό,τι έμπαινε με έμφαση το 2007, ΠΡΙΝ την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, διαγράφεται, χάριν της «ενότητας της αντικαπιταλιστικής κλπ.», ΜΕΤΑ την εξέγερση, όπου το ζήτημα ποια τάξη θα κυβερνάει την κοινωνία και μπορεί να την βγάλει από την κρίση τίθεται με μεγάλη οξύτητα κι επειγότητα στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Για αυτό και δεν μπορούν να μας πείσουν οι διαβεβαιώσεις της ηγεσίας του ΝΑΡ ότι επιζητούν την «αναβάθμιση» του ΜΕΡΑ με «ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πολιτικό περιεχόμενο». Είναι το «ανθενωτικό» ΕΕΚ που «αποχωρεί από το ΜΕΡΑ» ή το ΝΑΡ που αποχωρεί από την μέχρι τώρα πολιτική του ΜΕΡΑ; Αυτό μάλιστα κινδυνεύει να γίνει κυρίως κάτω από την πίεση του κακού εκλογικού αποτελέσματος του 2007 και με την ελπίδα ότι έτσι θα αποκτήσει η αντικαπιταλιστική αριστερά μεγαλύτερο βάρος στη «κεντρική πολιτική σκηνή», με ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα των ενωμένων δυνάμεων ΕΝΑΝΤΙΑ-ΜΕΡΑ (τη εξαιρέσει ημών, του ΕΕΚ). Τι πέτυχαν, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, η ΚΟΕ -ΜΛΚΚΕ παλιότερα με το «καλό» αποτέλεσμα ή και πρόσφατα το ΚΚΕ μλ;
Το ΕΕΚ επαναλαμβάνει ότι όποια απόφαση παρθεί από την μεριά του ΜΕΡΑ για τη Κοινή Πρωτοβουλία ΕΝΑΝΤΙΑ/ΜΕΡΑ και την κοινή εκλογική κάθοδο πρέπει προηγουμένως να περάσει από την εργατική δημοκρατική διαδικασία της συζήτησης και απόφασης μιας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΜΕΡΑ. Είναι το στοιχειώδες για να τοποθετηθούμε και να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας. Και δεν είναι μικρές σε μια περίοδο μεταβατική, γεμάτη επαναστατικές δυνατότητες κι αντεπαναστατικούς κινδύνους.
Το ΕΕΚ επιμένει στα κριτήρια που θέτει όχι η «κεντρική πολιτική σκηνή» του αστικού κοινοβουλευτισμού αλλά ο ίδιος ο Δεκέμβρης της εξέγερσης.

Η ομιλία του Σάββα Μιχαήλ στο Σπόρτινγκ 31/1/2009

Πραγματοποιήθηκε η Συγκέντρωση – συζήτηση στο ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ οργανώσεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς
Σε ένα κατάμεστο γήπεδο διεξήχθη μία συζήτηση για την άλλη Αριστερά
Η ομιλία του Σάββα Μιχαήλ
Το ερώτημα που μπαίνει μετά την καταπληκτική σε όγκο και παλμό εκδήλωση δυνάμεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν είναι και μετά το Σπόρτινγκ ΤΙ, αλλά μετά το Δεκέμβρη ΤΙ! Γιατί το Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός. Είναι η Επανάσταση και ο Κομμουνισμός.
Ρεπορτάζ Παναγιώτης Βήχος – Ομιλία Σάββα Μιχαήλ - Ανακοίνωση του ΝΑΡ

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6257

Συγκεκριμένα, οι οργανώσεις ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΝΑΡ, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ – Σπάρτακος και ΣΕΚ, μαζί με τα δύο μετωπικά σχήματα ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ, πήραν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν τη συγκεκριμένη εκδήλωση, για να δώσουν τη δυνατότητα στον πρωτοπόρο κόσμο της άλλης Αριστεράς, που πρωταγωνιστεί στα κινήματα και στις πολιτικές μάχες, να συζητήσει από κοινού και να ανεβάσει σε ποιοτικά ανώτερο επίπεδο την μετωπική παρέμβασή του, τόσο στα κεντρικό – συνολικό πολιτικό πεδίο, όσο και σε κάθε μέτωτο της ταξικής αντιπαράθεσης. Επιδίωξη των διοργανωτών ήταν αφενός να δώσει βροντερό παρών ο κόσμος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα για ένα τρίτο ρεύμα (πέρα από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ) στην Αριστερά και αφετέρου να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότεροι αγωνιστές το λόγο, φέρνοντας την εξεγερτική φλόγα του Δεκέμβρη και την πολύτιμη εμπειρία των αγώνων. Είχε κυκλοφορήσει αφίσα και φυλλάδιο με το κοινό κείμενο των οργανώσεων, πραγματοποιήθηκαν εξορμήσεις, ενώ μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον από όλες τις γειτονιές της Αθήνας και την επαρχία.
Σημειώσεις για την παρέμβαση του ΕΕΚ
1. Τα ερωτήματα πρέπει να μπαίνουν στην ιστορική του προοπτική. Το ζήτημα δεν είναι απλώς « μετά το Σπόρτιγκ, τι;» αλλά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, τι; Η εξέγερση τομή, ρήξη της συνέχειας, όχι απλώς κορύφωση των προηγουμένων κινητοποιήσεων. Δεν συνέπεσε «παράλληλα» με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, όπως λέει η εισήγηση, αλλά είναι η πρώτη πολιτική της έκρηξη και σαν τέτοια αναγνωρίστηκε από τους καπιταλιστές ηγέτες σε όλο τον κόσμο- αλλά όχι την Αριστερά, την καθεστωτική και εν μέρει την εκτός των τειχών.
Η κρίση είναι η χειρότερη στην ιστορία του καπιταλισμού. 51 εκατομμύρια νέοι άνεργοι, 45% κάτω από 2 $ τη μέρα και πάνω από 7% άνεργοι, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Η εξέγερση στην Ελλάδα έδειξε τις επαναστατικές της συνέπειες. Η λογική της κρίσης είναι η δυναμική της εξέγερσης - από τις φωτιές στις πόλεις στα μπλόκα στους κάμπους και στο τσουνάμι των απολύσεων. Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος στην ΕΕ. Ανάγκη η ενότητα στη δράση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και πρώτα –πρώτα των πιο πρωτοπόρων μαχητικών τμημάτων του και της επαναστατικής Αριστεράς.
2. Υπάρχουν άλυτοι λογαριασμοί του Δεκέμβρη και νέοι έχουν ανοίξει: η πάλη για την απελευθέρωση των συλληφθέντων και ομήρων του κράτους, για την Κούνεβα ενάντια στη κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, για την ισότητα ξένων και ντόπιων εργατών, για αλληλεγγύη στο Παλαιστινιακό λαό, για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου, για την Γενική Απεργία και προπαντός για την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων και κάθε καπιταλιστή διαδόχου της, για να ανοίξει ο δρόμος στην εργατική εξουσία και την σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική.
3. Ναι στην ενότητα της επαναστατικής αριστεράς αλλά σε ποια βάση;
Οι διαφωνίες σε θέματα τακτικής, π.χ. κοινή κάθοδος στις εκλογές ή όχι, είναι ένα, οι διαφωνίες πάνω σε ζητήματα προγραμματικών αρχών είναι τελείως άλλο.
Κύριο ζήτημα διαφωνίας, το ζήτημα της στάσης απέναντι στην ίδια την εξουσία. Κάτω η κυβέρνηση, σωστά, αλλά τι θα την διαδεχτεί; Μας κατηγορούν ότι συνδέουμε γραμμικά την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ με την εργατική εξουσία. Καρικατούρα. Εμείς λέμε: ποια κυβέρνηση μπορεί να λύσει τα προβλήματα, να πάρει τα αναγκαία μέτρα της απαλλοτρίωσης των τραπεζών των εργοστασίων που κλείνουν, του κεφαλαίου, της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό των ΕΠΑ και της ΕΕ, να βγάλει την κοινωνία από την κρίση αναδιοργανώνοντάς την σε νέες βάσεις; Μια αστική κυβέρνηση σαν του ΠΑΣΟΚ, ή Κεντροαριστεράς ή ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ κλπ. ; Όχι. Κυβέρνηση εργαζομένων –εργατική εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι πόσο γρήγορα θα φτάσουμε εκεί αλλά προς τα πού πρέπει να προχωρήσουμε (Λένιν).
Τι έλεγε το πρόγραμμα του ΜΕΡΑ μέχρι και το 2007: «Πάλη για την ανατροπή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής και κάθε αστικής κυβέρνησης από τα κάτω και αριστερά, για την εργατική εξουσία, την σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική». Τι άλλαξε; «Αναβάθμιση» του ΜΕΡΑ θεωρείται η κολόβωση αυτής της σωστής θέσης για χάρη της «ενότητας»;
Σχετικά με την ΕΕ το πρόγραμμα του ΜΕΡΑ έλεγε μέχρι και το 2007: «Έξω από την ΕΕ του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Κοινοί διεθνιστικοί αγώνες των λαών για την σοσιαλιστική διεθνοποίηση-ενοποίηση στη περιοχή μας, στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο».
Η εξέγερση και η κρίση έκαναν ακόμα πιο επίκαιρα τα παραπάνω. Γιατί τώρα αποδεσμεύεται η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την κοινωνική επανάσταση και την διεθνιστική προοπτική της σοσιαλιστικής ενοποίησης της περιοχής, της Ευρώπης του κόσμου; Χάριν της ενότητας των «αντικαπιταλιστών»;
4. Το ΕΕΚ θεωρεί απαράδεκτη την αντίληψη μιας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που δεν παλεύει για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος. Χρεοκοπία των παρόμοιων αντικαπιταλιστικών σχημάτων στην Ευρώπη. Όχι μίγματα με τον ρεφορμισμό, κανένας συμβιβασμός με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ!
5. ΟΙ διαδικασίες που γίνανε και που προτείνονται είναι εντελώς αντίθετες με το ελευθεριακό πνεύμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ζητείται η συγκρότηση κίνησης πανελλαδικά, τοπικά και κατά κλάδους, χωρίς καν να αποφασίσει κάτι τέτοιο η διαρκώς αναβαλλόμενη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΜΕΡΑ, την οποία και ζητούμε. Αυτή πρέπει να αποφασίσει και για την πρωτοβουλία και για την δυνατότητα κοινής εκλογικής καθόδου και με ποιες προγραμματικές βάσεις. Αλλιώς μια επικύρωση δια βοής στο Σπόρτιγκ ανήκει στη σφαίρα της αστικής κοινωνίας του θεάματος- της κοινωνίας που θέλουμε να ανατρέψουμε.
Η επαναστατική αριστερά πρέπει να κάνει την δική της επανάσταση στο εσωτερικό της για να κερδίσει τις δυνάμεις της εξέγερσης στην προοπτική του κομμουνισμού και να νικήσει τις δυνάμεις του ρεφορμισμού.
Σάββας Μιχαήλ
ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΙ; Αυτό είναι το επιτακτικό ερώτημα μπαίνει μπροστά σε όλους εμάς που μαζευτήκαμε στο κατάμεστο από αγωνιστές συντρόφους, ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ.
Ο σ. Μήτσος Δεσύλλας διάβασε την κοινή εισήγηση των Οργανώσεων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ με τον τίτλο: «κείμενο κοινού προβληματισμού» στο οποίο διαφωνεί το ΕΕΚ και θα δημοσιεύσουμε πιο κάτω τις διαφωνίες του.
Από την πλευρά της ΕΝΑΝΤΙΑ ο σ. Θανάσης Διαβολάκος επέμενε στην κοινή κάθοδο ΚΑΙ στις επερχόμενες εκλογές των δύο μετωπικών οργανώσεων λέγοντας ότι «Το Μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά η επανάσταση και ο Κομμουνισμός.
Μίλησαν πολλοί σύντροφοι – η πλειοψηφία ήταν υπέρ της δημιουργίας μιας Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Ενότητα και Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – ενώ διαβάστηκαν τα μηνύματα του Ευτύχη Μπιτσάκη και του Γάλλου συντρόφου Αλέν Κριβίν.
Ο σ. Σάββας Μιχαήλ – αναλύοντας τις παραπάνω Σημειώσεις για την παρέμβαση του ΕΕΚ – και εκφράζοντας την ΚΕ του ΕΕΚ ανέφερε: «Βρεθήκαμε μαζί στα οδοφράγματα, στους δρόμους, στις καταλήψεις, μπροστά στη κτηνωδία των ΜΑΤ και των χημικών τους, μέσα στις φωτιές του αγώνα και της ελπίδας του Δεκέμβρη. Το ερώτημα που μπαίνει σήμερα δεν είναι αυτό που υπόθηκε, δηλαδή, μετά το Σπόρτινγκ τι! Το ερώτημα που μπαίνει πρέπει να μπει με την ιστορική του προοπτική. Μετά το Δεκέμβρη τι; Αυτό είναι το αληθινό ερώτημα μπροστά σε κάθε αγωνιστή κι αγωνίστρια του εργατικού-λαϊκού κινήματος, προπαντός μπροστά στη νέα γενιά. Γιατί ο Δεκέμβρης δεν βρίσκεται πίσω στο παρελθόν. Άνοιξε ένα ρήγμα που τίποτα πια δεν γεφυρώνει. Εσπασε την βιτρίνα όχι μόνο των νοικοκυραίων αλλά του ίδιου του καπιταλισμού. Ο φόνος του Αλέξη έδειξε ότι το κρατικό έγκλημα δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας: δεν είναι εξαίρεση αλλά κανόνας η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κηρύσσει το κεφάλαιο και το κράτος του ενάντια στους καταπιεσμένους κι οπλίζει το δολοφονικό χέρι του κάθε Κορκονέα και ΜΑΤατζή, ρίχνει βιτριόλι στα μάτια και το στόμα της ηρωικής Κωνσταντίνας Κούνεβα, εξασφαλίζει την ατιμωρησία της «ζαρντινιέρας», των φονιάδων των εργατών στο Πέραμα, των ληστών της συμμορίας καλογέρων κι υπουργών του Βατοπεδίου.
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, οι καταπιεσμένοι κήρυξαν την δική τους, πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η κοινωνική εξέγερση φούντωσε σε όλη τη χώρα, πολιορκώντας τα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, οξύνοντας την κρίση του αστικού καθεστώτος σε κρίση εξουσίας.
Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Βγήκε μέσα από τα έγκατα μιας κοινωνίας με ανοιχτές πληγές, στο έδαφος συσσωρευμένων κοινωνικών αντιφάσεων και ταξικών αγώνων. Αλλά δεν ήταν συνέχεια τους, ήταν τομή της συνέχειας, εισβολή του εντελώς καινούργιου. Όπως οι ίδιοι οι ηγέτες του διεθνούς κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ παραδέχτηκαν έντρομοι, ήταν η πρώτη πολιτική έκρηξη της παρούσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της χειρότερης στην ιστορία του καπιταλισμού. Και η κρίση συνεχίζει αχαλίνωτη να σαρώνει τον πλανήτη, βουλιάζοντας στην ύφεση και στη χρεοκοπία τράπεζες, βιομηχανίες, χώρες ολόκληρες, για να ξεμπλοκάρει την διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου από τα πλεονάζοντα κεφάλαια. Η τερατώδης πυραμίδα των πλασματικών κεφαλαίων, 11 φορές μεγαλύτερη από το παγκόσμιο ΑΕΠ, γκρεμίζεται, ενώ η υλική της παραγωγική βάση διαλύεται. 51 εκατομμύρια νέους ανέργους προβλέπει το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Πάνω από το μισό της παγκόσμιας εργατικής δύναμης θα πέσει στην ανεργία και την σκλαβιά της μαύρης εργασίας με μισθούς πείνας. Οι καπιταλιστές ένα γνωρίζουν: τα χειρότερα δεν ήρθανε ακόμα κι επιχειρούν να ρίξουν τα βάρη όχι μόνο στους ανταγωνιστές τους αλλά προπαντός στην εργατική τάξη και τις φτωχές λαϊκές μάζες, ρίχνοντάς τες στην εξαθλίωση και την υπερεκμετάλλευση.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα ακολούθησε από τις πρώτες σκληρές ταξικές συγκρούσεις στην ανατολική Ευρώπη, τις κινητοποιήσεις της νεολαίας και την Γενική Απεργία στη Γαλλία. Ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν ο ασθενέστερος οικονομικός και πολιτικός κρίκος της αλυσίδας της ΕΕ, με τεράστια ελλείμματα και δομικές αδυναμίες, υπερχρεωμένος – ουσιαστικά χρεοκοπημένος, με ένα αστικό πολιτικό σύστημα εξίσου χρεοκοπημένο και τα δύο αστικά κόμματα εξουσίας, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να βουλιάζουν στην αναξιοπιστία και την απονομιμοποίηση στα μάτια του λαού. Η κρίση διακυβέρνησης και εξουσίας ήρθε εκρηκτικά στην επιφάνεια τον Δεκέμβρη, δεν έχει λυθεί αλλά οξυνθεί καθώς οι φωτιές στις πόλεις ακολούθησαν από τα μπλόκα στους κάμπους. Πυροδοτείται και τροφοδοτείται διαρκώς από την επιδεινούμενη παγκόσμια κρίση. Μόνο κοινοβουλευτικοί κρετίνοι μπορεί να πιστεύουν ότι οι εκλογές, όσες φορές κι αν επαναληφθούν, μπορούν να δώσουν διέξοδο και σταθερή αστική κυβέρνηση του κεφαλαίου, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή.
Η λογική της καπιταλιστικής κρίσης είναι η δυναμική της κοινωνικής εξέγερσης».
Ο σ. Σάββας Μιχαήλ αναφέρθηκε στη συνέχεια στη στάση της ΕΝΑΝΤΙΑ και την πλειοψηφία των συντρόφων του ΜΕΡΑ.
«Γι’ αυτό και δεν θεωρούμε, όπως άλλοι σύντροφοι της ΕΝΑΝΤΙΑ αλλά και του ΜΕΡΑ, ότι πρέπει στο πολιτικό «δια ταύτα» να προτάξουμε την “ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις”. Ο δρόμος της εξέγερσης κι οι άλυτοι λογαριασμοί του Δεκέμβρη είναι ανοιχτοί μπροστά μας και προτάσσουν μια σειρά από αλλεπάλληλες σκληρότατες ταξικές αναμετρήσεις στις πόλεις και την ύπαιθρο.
Έχουμε ήδη ανοιχτά μέτωπα που απαιτούν άμεση δράση:
· Την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων της εξέγερσης, μαζί και των 15χρονων στη Λάρισα που σέρνουν με τους τρομονόμους.
· Την πάλη αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα κι όλους τους μετανάστες, για το ξεσκέπασμα και την τιμωρία της εργοδοτικής τρομοκρατίας και των συνενόχων τους στο Κράτος και την γραφειοκρατία, ενάντια στο δουλεμπόριο και την υπερεκμετάλλευση, για την πλήρη εξίσωση κι αναβάθμιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και των ντόπιων εργατών.
· Την υπεράσπιση του ασύλου και του δημόσιου χαρακτήρα των Πανεπιστημίων, για την δικαίωση των στόχων του φοιτητικού-εκπαιδευτικού κινήματος.
· Την εκστρατεία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την ηρωική αντίστασή του ενάντια στη γενοκτονία που επιχειρεί ο σιωνισμός κι ο ιμπεριαλισμός, την αλληλεγγύη στο λαό του Ιράκ και του Αφγανιστάν κι όλους τους καταπιεσμένους από τον ιμπεριαλισμό λαούς της περιοχής, για το ξήλωμα όλων των βάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, για την άμεση αποχώρηση από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες των ΗΠΑ και της ΕΕ.
· Για να πληρώσουν τα αφεντικά κι όχι οι εργάτες την κρίση του συστήματός τους, για την απαλλοτρίωση των βιομηχάνων και των τραπεζιτών κι όχι της ζωής μας.
· Για μια πλατιά εκστρατεία μέσα σε όλο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με αιχμή τα ταξικά αγωνιστικά συνδικάτα κι ενάντια στους υποταγμένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που το αρνούνται πεισματικά για την διοργάνωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ για να αποκρουστεί η βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, για την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων, για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση και την εργατική εξουσία.
ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ
Α. Προγραμματικά
«Είναι το τελευταίο, ακριβώς, σημείο, το ζήτημα της στάσης απέναντι στην κυβέρνηση και την εξουσία, κι όχι μόνο ούτε πρωταρχικά η (προειλημμένη από ορισμένους) απόφαση για συμφωνία κοινής εκλογικής καθόδου ΜΕΡΑ/ΕΝΑΝΤΙΑ, το κεντρικό σημείο στο οποίο διαφωνεί το ΕΕΚ.
Ας δούμε πρώτα κάτι που συμφωνούμε με την κοινή εισήγηση των επιτελείων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ που παρουσιάζεται σήμερα στο Σπόρτιγκ με τον σεμνό τίτλο “κείμενο κοινού προβληματισμού(;). Στο σημείο 6 παρουσιάζεται σαν κοινή θέση (κι όχι «κοινός προβληματισμός») ότι “παλεύουμε εδώ και τώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της. Θέλουμε να πέσει από τα κάτω και από τα Αριστερά”. Πολύ σωστά. Πάλι καλά που το σύνθημα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ έγινε αποδεκτό κι από άλλες δυνάμεις που ή ταλαντευόντουσαν ή το απέρριπταν πεισματικά μέχρι το Δεκέμβρη (το «μλ» το απορρίπτει μετά βδελυγμίας πριν, στη διάρκεια και μετά τον Δεκέμβρη). Μετά τον Δεκέμβρη το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» έγινε λαοφιλές. Αλλά κάθε άνθρωπος του λαού θα ρωτήσει αμέσως: και ποια κυβέρνηση θα την διαδεχτεί στην κορυφή της κρατικής εξουσίας;
Μια από τις τέσσερις ιδρυτικές αρχές του ΜΕΡΑ συνέδεε πάντα την ανατροπή της κυβέρνησης με την προοπτική της εργατικής εξουσίας, ή, όπως γράφονταν στη γλώσσα του ΝΑΡ, της «εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας». Τώρα το σκέλος αυτό αποκόβεται. Φαίνεται, για ορισμένους συντρόφους, «αναβάθμιση» του ΜΕΡΑ σημαίνει κολόβωση των προγραμματικών του αρχών. Ένα στέλεχός του μάλιστα (με κεντρικό ρόλο στην διαπραγμάτευση επιτελείων με τους ηγέτες της ΕΝΑΝΤΙΑ) κατηγόρησε το…ΕΕΚ στην τελευταία παναθηναϊκή σύσκεψη του ΜΕΡΑ για «γραμμική αντίληψη» της σχέσης ανάμεσα στην ανατροπή της αστικής κυβέρνησης και την εργατική εξουσία. Μα το ΕΕΚ (και το ΜΕΡΑ μέχρι πρόσφατα) δεν μιλάει για αυτόματη διαδοχή της κυβέρνησης του κεφαλαίου από μια κυβέρνηση των εργατών. Πρόκειται για γελοιογραφία της θέσης μας. Εμείς απαντάμε στο ερώτημα “ποια κυβέρνηση πρέπει να διαδεχτεί την κυβέρνηση της ΝΔ” ως εξής: “Ποια κυβέρνηση μπορεί να λύσει τα προβλήματα του λαού; Μια κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, μια αστική συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά γενικότερα; Μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς; Γνωρίσαμε πέρα από τα χάλια του ΠΑΣΟΚ και το φιάσκο των αντίστοιχων αντιλαϊκών κυβερνητικών σχημάτων Κεντροαριστεράς ή «πληθυντικής αριστεράς» σε Ιταλία και Γαλλία. Ποια κυβέρνηση μπορεί να βγάλει την εργατική τάξη και την φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου από την καταστροφή που την απειλεί άμεσα με την καπιταλιστική κρίση, την «επιτήρηση» της ΕΕ ή την επέμβαση του ΔΝΤ; Ποια μπορεί να απαλλοτριώσει τους ληστές των τραπεζών, ξένων και ντόπιων; Ποια μπορεί να εθνικοποιήσει χωρίς αποζημίωση τις βιομηχανίες που κλείνουν ή μετακομίζουν; Ποια μπορεί να απαγορεύσει τις απολύσεις; Ποια μπορεί να σώσει την φτωχή αγροτιά από το ξεκλήρισμα; Ποια μπορεί να σταματήσει την απομύζηση του λαού από τους διεθνείς τοκογλύφους του χρηματιστικού κεφαλαίου για την πληρωμή του εξωτερικού χρέους που συσσώρευαν οι καπιταλιστές και οι χρυσοκάνθαροι του Δημοσίου; Ποια μπορεί να πετάξει έξω τους ιμπεριαλιστές της Ουάσιγκτον και των Βρυξελών, το ΝΑΤΟ, τις βάσεις τους; Μια καπιταλιστική κυβέρνηση; Μα θα ήταν σαν να αυτοκτονούσε. Το ζήτημα δεν είναι πια κυβέρνηση θα διαδεχτεί την άλλη στη διαχείριση του ίδιου χρεοκοπημένου συστήματος αλλά η ανατροπή του πριν μας θάψει στα ερείπιά του. Το ζήτημα δεν είναι ποιο κόμμα αλλά ποια τάξη θα είναι στην εξουσία, οι κεφαλαιοκράτες ή οι εργάτες; Το ζήτημα δεν είναι πόσο γρήγορα θα το πετύχουμε αλλά αυτή είναι η μόνη διέξοδος».
Αυτά λέγαμε σαν ΜΕΡΑ ακόμα και στις τελευταίες εκλογές του 2007. Τώρα, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την ανοικτή κρίση εξουσίας της άρχουσας τάξης, τώρα θα σωπάσουμε πάνω στο ζήτημα της εξουσίας; Θα ανταλλάξουμε αρχές αντί πινακίου φακής, για χάρη ενός κοινού ψηφοδελτίου;
Στο κάτω-κάτω τι περιμένουμε από τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν; Οι ευσεβείς πόθοι ορισμένων καλόπιστων συντρόφων του ΜΕΡΑ ότι με μια κοινή κάθοδο με την ΕΝΑΝΤΙΑ “μπορούμενα πάρουμε και 100.000 ψήφους”, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερο πολιτικό βάρος στην περιβόητη «κεντρική πολιτική σκηνή», θυμίζει τις εξάρσεις συντρόφου της ΕΝΑΝΤΙΑ, στις προηγούμενες εκλογές που έβλεπε πιθανότατη την εκλογή «αντικαπιταλιστή βουλευτή». Έχουν συνείδηση οι σ. τι αλλαγές έγιναν εν τω μεταξύ, τι μετατοπίσεις ή απλώς γλύφουν τις πληγές του πενιχρού εκλογικού αποτελέσματος του 2007, ελπίζοντας ότι «εν τη ενώσει η ισχύς», έστω και να είναι η ένωση των αδυναμιών δύο μετωπικών σχημάτων; Μπορούν να κερδίσουν τις νέες δυνάμεις που έφερε η εξέγερση στο προσκήνιο και που υπερφαλάγγισαν την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, επαναλαμβάνοντας με ξύλινη γλώσσα τετριμμένα κλισέ και άστοχες κριτικές που δεν θίγουν τις πραγματικές πολιτικές αδυναμίες του αναρχισμού, αυτού του μεταβατικού φαινομένου που αποτελεί, όπως έλεγε κι ο Λένιν, το τίμημα που πληρώνουμε για τον οπορτουνισμό; Ή μπορούν να πολεμήσουν τον ρεφορμιστικό ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας άλλα αντ’ άλλων και τηρώντας «ίσες αποστάσεις» ή και καλύπτοντας τον άθλιο ρόλο των ηγετών του Περισσού στη διάρκεια της εξέγερσης; ΟΙ ονειρευόμενοι εκλογικές επιτυχίες της «ενωμένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς» πιθανόν θα δουν να χάνουν δυνάμεις και παλιούς συμμάχους και από αριστερά κι από δεξιά. Μόνο ένας σταθερός πόλος επαναστατικών δυνάμεων με σαφείς ριζοσπαστικούς ανατρεπτικούς στόχους, ανανεωμένη επαναστατική θεωρία και τολμηρή γλώσσα μπορεί να ελκύσει δυνάμεις της εξέγερσης, να εντείνει την πόλωση αντίθετων τάσεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, να βαθύνει την υπαρκτή κρίση στο ΚΚΕ.
Δεν θα μείνουμε τώρα σε πολλά άλλα λαθεμένα σημεία του «κειμένου κοινού προβληματισμού», θα θίξουμε μόνο ένα δεύτερο σημείο προγραμματικής διαφωνίας σε ζήτημα αρχής: την πάλη ενάντια στην ΕΕ. Το κείμενο λέει σχετικά στο σημείο 3: “απαιτείται σύγκρουση με την ΕΕ αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της, άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, πάλη για την αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και από την σκοπιά του διεθνισμού και όχι της εθνικιστικής περιχαράκωσης και της άυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης”. Τα περί διεθνισμού και κατά της εθνικιστικής περιχαράκωσης και “αυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης” μπορεί να διαφοροποιούν κάπως αυτή την θέση από εκείνη της ΚΟΕ και (εν μέρει μόνο) του ΚΚΕ αλλά δεν ξεφεύγει από ότι ξορκίζει, τον εθνοκεντρισμό. Η ιδρυτική αρχή του ΜΕΡΑ επί του θέματος μιλάει για “σοσιαλιστικήενοποίηση από τα κάτω κι αριστερά στην περιοχή, την «εργατική διεθνοποίηση κλπ.», διατηρώντας πάντως το νόημα. Τώρα, κόβεται για χάρη της «αντικαπιταλιστικής ενότητας». Δεύτερη κολόβωση της πλατφόρμας του ΜΕΡΑ, στο όνομα πιθανόν της «αναβάθμισής του…
Τούτο είναι διπλά απαράδεκτο για το ΕΕΚ. Πρώτο και κύριο, ιδιαίτερα μετά την ελλνική εξέγερση, την μύτη του παγόβουνου της κοινωνικής κρίσης σε όλη την καπιταλιστική Ευρώπη, γίνεται καίριο το ζήτημα της διεθνούς εξάπλωσής της – ο Σαρκοζύ σωστά το φοβάται – όπως ήταν ζωτικό για το Αργεντινάσο η εξάπλωσή του στη Βραζιλία (πράγμα που αναχαιτίστηκε με τις εκλογές και την νίκη του Λούλα). Είναι καίριας σημασίας για την ίδια την συνέχεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη, την διαλεκτική ανάπτυξή της και την μετάβασή της σε κατάσταση άμεσης επαναστατικής απειλής κατά της αστικής κυριαρχίας.
Δεύτερο, ας μην ξεχνούμε ότι όλοι, πρώτα-πρώτα οι σ. έχουν στο νου τους ένα σίγουρο δεδομένο, τις Ευρω-εκλογές. Τέτοιο εθνοκεντρικό στην ουσία του «όραμα», με την αποδέσμευση της «αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης» από την κοινωνική επανάσταση και την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης στις συνθήκες της παρούσας διαλυτικής κρίσης, θα προτείνουμε στους πρωτοπόρους αγωνιστές, στους διεθνιστές και στις δυνάμεις της εξέγερσης: Για το ΕΕΚ η αποδοχή του συνθήματος αυτού που αποτελεί απαραβίαστη «κόκκινη γραμμή» σύμφωνα με ένα ηγέτη της ΕΝΑΝΤΙΑ, σημαίνει παραβίαση της «κόκκινης γραμμής» που προσδιορίζει την ιστορική-πολιτική μας τροτσκιστική ταυτότητα κι εγκατάλειψη του διεθνικού μας προγράμματος.
Β. Αντικαπιταλιστική ή Επαναστατική Αριστερά;
Δεν πρόκειται για τυπικό ερώτημα για ένα επιθετικό προσδιορισμό αλλά για επίμαχο προγραμματικό σημείο. Έχουμε αναφερθεί πιο διεξοδικά στην εφημερίδα μας (Βλ. Νέα Προοπτική, φ. 446, 24/1/09). Υπενθυμίζουμε εδώ ότι για ορισμένες δυνάμεις της ΕΝΑΝΤΙΑ, ιδιαίτερα για το ΣΕΚ, η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν είναι η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά, αλλά καλύπτει όλο τον ενδιάμεσο χώρο «από τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ έως την ΕΝΑΝΤΙΑ και το ΜΕΡΑ και που έρχεται σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό». Η «αντικαπιταλιστική ενότητα» συνεπώς αποτελεί «αναγκαία ένα μίγμα και επαναστατικών ρευμάτων κι όπου χρειαζόμαστε επαναστάτες που θα ασκούν μεγαλύτερη πίεση». Σαν τέτοια βλέπουν και την διαδικασία «με το ΜΕΡΑ που καθοδηγείται από το ΝΑΡ».
Το ΜΕΡΑ, βέβαια, δεν είναι «το ΝΑΡ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Το ΕΕΚ, συνιστώσα του ΜΕΡΑ, πολύ καιρό τώρα πολεμάει στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς αυτή την προοπτική διάλυσης της επαναστατικής αριστεράς μέσα σε «ένα μίγμα με ρεφορμιστικά ρεύματα». Παρόμοια «αντικαπιταλιστικά» σχήματα στην Ευρώπη χρεοκόπησαν, είτε διασπάστηκαν (π.χ. το λαϊκομετωπικό Respect στην Βρετανία) είτε κατέληξαν στο ρεφορμιστικό φιλο-ΕΕ Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (π.χ. το Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία).
Από αυτή την σκοπιά βλέπουμε με κριτική ματιά τις οργανωτικές διαδικασίες που εισηγείται το «κείμενο κοινού προβληματισμού».
Γ. Οργανωτικά-διαδικαστικά
Το «κείμενο κοινού προβληματισμού» των εκπροσώπων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ στο σημείο 10, πέρα από την αυτονόητη κι αποδεκτή από όλους πρόταση για κοινή δράση, καταλήγει με την οργανωτική-διαδικαστική πρόταση της συγκρότησης μιας «Πρωτοβουλίας για την Ενότητα και τη Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς», με Συντονιστική Επιτροπή καιμε κατά τόπους και κλάδους επιτροπές ή «πρωτοβουλίες» που θα συγκροτηθούν σε μια διαδικασία «διοργάνωσης εκδηλώσεων – συζητήσεων». Πάνω σ’ αυτή τη βάση, δηλώνουμε ότι «επιδιώκουμε την παρέμβασή μας στις εκλογικές μάχες που θα υπηρετεί και θα ενισχύει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής κι αντικαπιταλιστικής Αριστεράς».
Είναι ολοφάνερο, ότι κι αν λέγεται, πως πρόκειται για πανηγυρική εξαγγελία, στο Σπόρτιγκ, νέας κίνησης, με συγκεκριμένο όνομα και διαδικασία συγκρότησής της κατά κλάδους και τόπους, μέσα από κοινές εκδηλώσεις ΕΝΑΝΤΙΑ-ΜΕΡΑ. Η ΕΝΑΝΤΙΑ, τουλάχιστον, ποτέ δεν έκρυψε τον στόχο της συγκρότησης μιας τέτοιας ενιαίας κίνησης, με εκλογικούς κι άλλους σκοπούς. Το ΜΕΡΑ, όμως, ως πανελλαδικό μετωπικό σχήμα ΠΟΤΕ δεν έχει αποφασίσει σε σώμα κάτι τέτοιο (εκτός εάν κάτι τέτοιο θεωρείται συνώνυμο με το πανελλαδικό σώμα του ΝΑΡ τον Οκτώβριο 2008). Παρόλο που είχε προ πολλού αποφασιστεί η σύγκληση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΜΕΡΑ αυτό αναβαλλόταν, με διάφορες προφάσεις, και με κύρια ευθύνη αυτών που πρωτοστατήσανε για την πορεία προς το Σπόρτιγκ, την εξαγγελία της Πρωτοβουλίας, με πρώτο μέλημα την ενιαία εκλογική κάθοδο και την προσδοκία ικανοποιητικής εκλογικής καταγραφής.
Στην προκήρυξή του για το Σπόρτιγκ, το ΝΑΡ, ανάμεσα στα άλλα δεν ξεχνά να προτείνει καταληκτική «πανελλαδική διαδικασία» για την «Πρωτοβουλία για την Ενότητα και τη Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» και την τελική απάντηση στο ερώτημα για την «αναγκαιότητα-δυνατότητα» της κοινής εκλογικής καθόδου. Ξεχνά, όμως, να προτείνει κάτι τέτοιο για το ίδιο το ΜΕΡΑ.
Το ΕΕΚ προτείνει να προετοιμαστεί και να προηγηθεί μια Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΡΑ όπου θα παρθεί αμεσοδημοκρατικά κι όχι στον ασφυκτικό κλοιό των κλειστών συναντήσεων επιτελείων η απόφαση τόσο για την νέα Πρωτοβουλία όσο και για τις εκλογές. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την πανηγυρική συγκέντρωση σήμερα του Σπόρτιγκ και του προεπιλεγμένου καταλόγου ομιλητών, ούτε από την αποκέντρωσή της σε περιφερειακές εκδηλώσεις, επανάληψη στο ηπιότερο των αλήστου μνήμης συνελεύσεων του καλοκαιριού του 2007.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Τα παραπάνω μπορεί να αφήνουν μια στυφή γεύση. Από μια άποψη δείχνουν τις αντιφάσεις μιας «εκτός των τειχών» Αριστεράς και της θεωρητικής-πολιτικής προετοιμασίας της – ή, του ελλείμματός της για την ακρίβεια, όπως έρχεται απότομα στο φως μέσα σε μια ιστορική θύελλα. Η θύελλα του Δεκέμβρη διέλυσε πολλές ψεύτικες ελπίδες και γέννησε νέες, αληθινές και πολύ πιο ισχυρές. Ας μάθουμε να προχωρούμε μέσα στις θύελλες της Ιστορίας και να σφυρηλατούμε τα απαραίτητα εργαλεία που απαιτούνται μέχρι την τελική νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο».
Αυτή ήταν η ομιλία του σ. Σάββα Μιχαήλ. Θα συνεχίσουμε και με άλλες τοποθετήσεις.
Σπόρτινγκ: ανάγκη της εποχής η αριστερά της ανατροπής
Μεγάλη απήχηση στον κόσμο του αγώνα και το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αναζήτησης και δράσης είχε το κάλεσμα των 10 οργανώσεων και μετωπικών σχημάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Σπόρτινγκ, το Σάββατο 31 Ιανουαρίου. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο, με αγωνιστικό κλίμα και ελπίδες, άνοιξε η συζήτηση για την αριστερά της ανατροπής που έχει ανάγκη η εποχή μας. Η εκδήλωση-συζήτηση, στην οποία μίλησαν πάνω από 30 ομιλητές από οργανώσεις, συνδικάτα, κοινωνικούς χώρους της νεολαίας, γειτονιές και μέτωπα, σήμανε την αρχή της συζήτησης και κοινής δράσης για τα βήματα που μπορούν να γίνουν στη συσπείρωση και πολιτική ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής
Μιας άλλης αριστεράς των ανυποχώρητων νικηφόρων αγώνων για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, της διεθνιστικής πάλης κατά της Ε.Ε. και των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σφαγών, της αντικαπιταλιστικής πάλης και του επαναστατικού δρόμου.
Αγωνιστές όλων των ηλικιών, με μεγάλη παρουσία νεολαίας αλλά και εργαζόμενων από σωματεία και κλάδους, έδωσαν το παρών στη μεγάλη συγκέντρωση του Σπόρτινγκ. Η εκδήλωση ξεκίνησε με την παρουσίαση του "κοινού κειμένου προβληματισμού" που κατέληξαν οι διοργανωτές, στο οποίο αποτυπώνονται τα βασικά στοιχεία της πολιτικής εκτίμησης των οργανώσεων που συμμετέχουν στην διοργάνωση, αλλά και προτάσεις για την παραπέρα κοινή συζήτηση και δράση. Το κοινό κείμενο εισηγήθηκαν ο σ. Δημήτρης Δεσύλλας και ο σ. Θανάσης Διαβολάκης. Στη συνέχεια πήραν το λόγο οι 10 οργανώσεις-διοργανωτές και δεκάδες αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Συνδικαλιστές από εργατικά σωματεία, μέλη της ΕΑΑΚ από το φοιτητές, μέλη κινήσεων πόλης και περιβάλλοντος, μετανάστες.
ΝΑΡ

Κείµενο κοινού προβληµατισµού οργανώσεων της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς

Κείµενο κοινού προβληµατισµού οργανώσεων της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς
Οι σ. Μήτσος Δεσύλλας από το ΜΕΡΑ και Θανάσης Διαβολάκης από την ΕΝΑΝΤΙΑ διάβασαν στη μεγαλειώδη εκδήλωση στο Σπόρτινγκ στις 31 Ιανουαρίου την κοινή εισήγηση των Οργανώσεων της ΕΝΑΝΤΙΑ και της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΝΑΡ, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, ΟΚΔΕ, ΟΚΔΕ – Σπάρτακος και ΣΕΚ), με τον τίτλο: «κείμενο κοινού προβληματισμού» στο οποίο διαφωνεί το ΕΕΚ και τη διαφωνία του δημοσιεύσαμε ΕΔΩ: Για την επιτυχημένη εκδήλωση στο ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ
ΜΕΡΑ – ΕΝΑΝΤΙΑ

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6258

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και νέεςΦίλες και φίλοι – συντρόφισσες και σύντροφοι1. Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται σε όλο και ευρύτερα τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας η οργή για το αβίωτο σήμερα αλλά και η αγωνία για το αύριο με μαζικές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με τις μεγάλες απεργίες για το ασφαλιστικό, τους αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στο κλείσιμο και τη μεταφορά εργοστασίων, τη μεγάλη απεργία των δασκάλων, το νικηφόρο αγώνα των υγειονομικών, τις μεγάλες μάχες για το περιβάλλον (όπως στη Λευκίμη), τις κινητοποιήσεις ενάντια στο ρατσισμό, το κύμα των φοιτητικών καταλήψεων και τον πανεκπαιδευτικό ξεσηκωμό που εμπόδισε την κατάργηση του άρθρου 16, ματαίωσε την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και απονομιμοποίησε την αντιεκπαιδευτικό Ν. Πλαίσιο. Και τέλος, με τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στις σφαγές του Ισραήλ και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ.Αποκορύφωμα και τομή σε όλη αυτή την αγωνιστική πορεία μέχρι σήμερα ήταν η μεγάλη νεολαιίστικη εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που ήρθε παράλληλα με το ανοιχτό ξέσπασμα της κρίσης του καπιταλισμού, κέρδισε την πλατιά αγωνιστική συμπαράσταση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, συγκλόνισε όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και την Ευρώπη και πολλά ακόμη σημεία του κόσμου. Δεν ήταν μόνο η αποθράσυνση και η κτηνωδία των δυνάμεων καταστολής που προκάλεσαν την εξέγερση. Η ακραία ενίσχυση της εκμετάλλευσης και της φτώχειας, της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης, του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, σε νέες γενιές κολασμένων μέσα στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, την ίδια ώρα που o πλούτος συσσωρεύεται στους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους χρηματιστές. Η αντιλαϊκή πολιτική των δεξιών και κεντροαριστερών σοσιαλφιλελεύθερων κυβερνήσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Η βάρβαρη πολιτική λιτότητας, κατάργησης κοινωνικών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποίησης και ξεπουλήματος των πάντων, διάλυσης της δημόσιας υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης. Η υποταγή της εκπαίδευσης στην αγορά, η εντατικοποίηση και πειθάρχηση της νεολαίας και οι ταξικοί φραγμοί για μια ζωή χωρίς μέλλον. Και μαζί με αυτά η κατάρρευση των καπιταλιστικών μύθων, η δίδυμη κρίση του νεοφιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, η μπόχα των σκανδάλων, τα φαινόμενα κρίσης και η ανυποληψία του πολιτικού συστήματος: ΝΑ ΟΙ ΒΑΘΥΤΕΡΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΠΥΡΟΔΟΤΗΣΑΝ ΤΟ ΡΩΜΑΛΕΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗΣ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ.
2. Το κίνημα του Δεκέμβρη με το δυναμισμό του άνοιξε νέους δρόμους για το λαϊκό κίνημα. Με την πρωτοφανή μαζικότητα και επιμονή του, με την άμεση και έμπρακτη αμφισβήτηση των θεσμών του κράτους, της εξουσίας και του πλούτου, με τη διάρκεια και τον παλμό του, με την άρνησή του να μείνει στα όρια της «νομιμότητας», του καθωσπρεπισμού και τελικά της υποταγής στους θεσμούς, δείχνει το δρόμο. Συμπύκνωσε την απαίτηση για τη συνολική ανατροπή πολιτικής. Τέτοια κινήματα χρειαζόμαστε: που να εκφράζουν τον πλούτο των κοινωνικών αναγκών και διεκδικήσεων και να έρχονται σε σύγκρουση με τις βασικές επιλογές του συστήματος, τους νόμους του κέρδους και της αγοράς.Η επαναστατική και η αντικαπιταλιστική αριστερά έδωσε από την πρώτη στιγμή την μάχη για να αναπτυχθεί αυτό το μεγάλο ρεύμα προβάλλοντας τον προσανατολισμό «να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων και η πολιτική της» και στηρίζοντας χωρίς όρους την νεολαιίστικη εξέγερση. Με τις μαζικές διαδηλώσεις από το πρώτο βράδυ του φόνου, τα καλέσματα για συνέχιση των μαζικών διαδηλώσεων, με τη στήριξη των φοιτητικών καταλήψεων, με την επιλογή της να μην επιτρέψει στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ να ματαιώσει την πορεία της Πανεργατικής της 10 του Δεκέμβρη. Γίνεται έτσι φανερό ότι έχουμε μπει σε ένα μεγάλο κύκλο αγώνων με μεγάλη αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και διάθεση σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ζούμε αυτές τις μέρες το μεγάλο ξεσηκωμό των αγροτών που εξεγείρονται απέναντι στην εξαθλίωση στην οποία τους οδηγεί η πολιτική της κυβέρνησης και η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε.
3. Την ίδια στιγμή η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση δείχνει πόσο βαθιά ανορθολογικό και καταστροφικό είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης. Δεν αφορά μόνο τη χρηματοπιστωτική σφαίρα αλλά τον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής. Δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων «δυσλειτουργιών» ή της «απουσίας μηχανισμών ελέγχου», αλλά αποτυπώνει τις βαθύτερες ανυπέρβλητες αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για μια κρίση υπερσυσσώρευσης. Παρά τις σημαντικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αποδεικνύεται ότι οι κρίσεις παραμένουν αναπότρεπτες στα πλαίσια του καπιταλισμού. Διαψεύδει τους νεοφιλελεύθερους μύθους για την αγορά ως το καλύτερο μηχανισμό κοινωνικής ρύθμισης, αφού αυτοί ήταν που οδήγησαν στο βάθεμα της εκμετάλλευσης, την ελαστικοποίηση της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση των αγορών και την ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν σήμερα να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες κοινωνικού πλούτου προς τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις και προετοιμάζουν ακόμη πιο αντιλαϊκές πολιτικές: μαζικές απολύσεις, αύξηση της ανεργίας, λιτότητα, εργασία-λάστιχο, ακόμη περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό, αξιοποίηση της ανασφάλειας ως μηχανισμού πειθάρχησης, αντιμεταναστευτική υστερία. Η νέα κυβέρνηση Ομπάμα προσπαθεί να διασώσει τον αμερικάνικο καπιταλισμό χαρίζοντας αστρονομικά ποσά στις χρηματοπιστωτικές και βιομηχανικές πολυεθνικές, τους δημιουργούς και πρωταγωνιστές της παγκόσμια κρίσης, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να εξωραΐσει την χρεοκοπημένη αμερικάνικη εξωτερική πολιτική με πιο ευέλικτους διπλωματικούς χειρισμούς χωρίς να παραιτείται από την πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τη διασφάλιση της ηγεμονίας των ΗΠΑΗ Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοστατεί και αυτή στην αντιλαϊκή επίθεση. Άλλωστε, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, το ευρώ, τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», τους κάθε λογής τρομονόμους, το Ευρωσύνταγμα αρχικά και την Ευρωσυνθήκη τώρα, προσπαθεί να ξεμπερδεύει οριστικά με ό,τι απέμεινε από το «κοινωνικό κράτος» και τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, να ολοκληρώσει το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, να βαθύνει τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα. Η ΕΕ δεν είναι σπίτι των λαών, αλλά σφαγείο των πολυεθνικών, είναι όργανο της επίθεσης απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι στήριγμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Για αυτό απαιτείται σύγκρουση με την ΕΕ, αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της, άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, πάλη για την αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και από τη σκοπιά του διεθνισμού και όχι της εθνικιστικής περιχαράκωσης και της «αυτοδύναμης καπιταλιστικής ανάπτυξης».Όμως, καθόλου δεδομένο δεν είναι ότι θα ξεπεράσουν σχετικά σύντομα την βαθιά κρίση, ειδικά από τη στιγμή που είναι ολοφάνερο ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πραγματικών κοινωνικών εκρήξεων. Από τους δρόμους της Αθήνας μέχρι τη Βαλτική οι δρόμοι γεμίζουν από την οργή των εργαζομένων και της νεολαίας. Απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, το εργατικό και το λαϊκό κίνημα δεν μπορούν να κάνουν προτάσεις διάσωσης του συστήματος. Ούτε να διεκδικούν έναν «καλύτερο» καπιταλισμό, με «χρηστή» διαχείριση. Πρέπει να παλέψουν για την ανατροπή των αντιλαϊκών και ταξικών πολιτικών και να θέσουν το θέμα της ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης.
4. Η βαρβαρότητα και η επιθετικότητα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού καταγράφτηκε το προηγούμενο διάστημα, όπως όμως και οι αντιστάσεις των λαών. Με την ανοιχτή στήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. το Ισραήλ ματοκύλισε ανελέητα τη Γάζα, όμως δεν κατάφερε να τσακίσει την αντίσταση του Παλαιστινιακού λαού. Την ίδια στιγμή στο έδαφος της έντασης του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, όπως φάνηκε και από τα γεγονότα της Γεωργίας, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ μεθοδεύουν νέες επιθετικές ενέργειες, παρά τις αποτυχίες και τις ήττες που συνάντησαν οι εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η επιθετικότητα απέναντι στο Ιράν, τα σχέδια για την αντιπυραυλική ασπίδα, η στήριξη προς το κράτος του Ισραήλ, μπορούν να οδηγήσουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες.Βαθαίνει, όμως, και η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Την ίδια ώρα που οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν την κατοχή του Ιράκ, που οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέα επίθεση στο Ιράν, που το ΝΑΤΟ βάζει φωτιά στον Καύκασο, που επεκτείνεται η δραστηριότητα του ΝΑΤΟ στην Πολωνία και την Ουκρανία, που υποδαυλίζονται οι εθνικισμοί στα Βαλκάνια, οξύνονται οι ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί στο Αιγαίο και προωθούνται λογικές προτεκτοράτων, που δολοφονούνται άμαχοι στη Γάζα, η Ελληνική κυβέρνηση προσυπογράφει τις επεμβάσεις, επιμένει να στέλνει φαντάρους έξω από τα σύνορα, επιτρέπει να λειτουργούν οι βάσεις στη Σούδα και στο Άκτιο ως ορμητήρια φονιάδων, αφήνει ανεξέλεγκτες τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας να προχωρούν σε μαζικές υποκλοπές και απαγωγές υπόπτων, αναβαθμίζει τη συνεργασία με το Ισραήλ, μετατρέπει τον Αστακό σε διαμετακομιστικό κέντρο του Αμερικανικού Στρατού. Ενώ αυξάνονται οι περικοπές σε Παιδεία, Υγεία και Ασφάλιση, δισεκατομμύρια ξοδεύονται για πολεμικούς εξοπλισμούς.Γι’ αυτό και περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο ένα αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, διεθνιστικό κίνημα που αποφεύγοντας τη λογική των «ίσων αποστάσεων» να σταθεί απερίφραστα στο πλευρό των λαών και των κινημάτων που αντιστέκονται. Που θα στρέφεται ενάντια στις ΗΠΑ, και τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της ΕΕ. Που θα παλεύει ενάντια στην δική μας κυβέρνηση και τη δική μας αστική τάξη και τις επιλογές τις, τη στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Που θα συνδέει τον πόλεμο με τον καπιταλισμό και τις αντιθέσεις του επιδιώκοντας (και) το αντιπολεμικό κίνημα να γίνεται στοιχείο της συνολικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
5. Ο ελληνικός καπιταλισμός μέσα στην κρίση αναδεικνύει τις ιδιαίτερες αδυναμίες του (ύφεση, δημοσιονομική κατάρρευση, υπερχρέωση). Οι αντιφάσεις του ελληνικού καπιταλισμού δεν εκδηλώνονται μόνο με νέα επίθεση στην εργατική τάξη, αλλά και με βίαιη υποβάθμιση της θέσης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η εξέγερση των αγροτών είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της κατάστασης. Μπλεγμένος σε ένα σύνολο τέτοιων αντιθέσεων, με σοβούσα την κρίση εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος, ο ελληνικός καπιταλισμός και τα διάφορα κέντρα του αναζητούν πολιτικές λύσεις με τις οποίες συγκρούεται και θα συγκρουστεί το κίνημα, είτε πρόκειται για το «μεγάλο συνασπισμό» ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είτε για κεντροαριστερή συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πρέπει να είναι σαφές ότι όλες οι λύσεις αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος είναι σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Και για αυτό θα τις αντιπαλέψουμε αποφασιστικά.
6. Στο εσωτερικό η κυβέρνηση της ΝΔ, η κυβέρνηση των δολοφόνων προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων: παρατεταμένη λιτότητα, αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων, ακρίβεια, ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή, αντιδραστική αναθεώρηση του ασφαλιστικού που αυξάνει τα όρια και μειώνει τις συντάξεις, διάλυση του ΕΣΥ, προσπάθεια για θεσμοθέτηση ιδιωτικών ΑΕΙ, γενικευμένος αυταρχισμός και καταστολή. Από κοντά και η οσμή σκανδάλων και σαπίλας με τις καταγγελίες να διαδέχονται η μία την άλλη. Η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα έδειξε το πραγματικό πρόσωπο της σύγχρονης εργοδοτικής τρομοκρατίας. Οι αλλαγές Υπουργών στον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν σήμαιναν και αλλαγή πολιτικής. Γι’ αυτό και λέμε ότι δεν χρειάζεται καμιά ανοχή απέναντι της. Δεν περιμένουμε τις εκλογές και την ελεγχόμενη κυβερνητική εναλλαγή. Παλεύουμε εδώ και τώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της. Θέλουμε να πέσει από τα κάτω και από τα Αριστερά!Ίδια πολιτική ακολουθεί και το ΠΑΣΟΚ. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού συστήματος με στενές σχέσεις με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Όταν ήταν κυβέρνηση έπαιξε μεγάλο ρόλο στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που σήμερα υλοποιεί η ΝΔ. Δικό του έργο είναι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και το ευρώ. Οι εκπρόσωποί του δεν διστάζουν να μιλάνε για την ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και υπέρ της κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα η ΠΑΣΚΕ σε αγαστή συνεργασία με τη ΔΑΚΕ μεθοδεύει πολιτικές εργασιακής ειρήνης και αντιπαλεύει το ξεδίπλωμα μαχητικών αγώνων διαρκείας. Μέσα στο κίνημα έκανε «διαδηλώσεις» με κεριά, ενώ φλέγονταν οι δρόμοι από την οργή της νεολαίας, και μιλούσε για «ανοιχτά σχολεία». Κάνει μεγάλο λάθος ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν με την δήθεν ενωτική τακτική του απευθύνεται στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δίνοντας του άλλοθι για την πολιτική του, και εξωραΐζοντας το σαν δύναμη της ‘δημοκρατικής αντιπολίτευσης’. Τέλος ο ΛΑΟΣ που προσπαθεί να εμφανίσει με νέο λαϊκιστικό κοστούμι τον ακροδεξιό ρατσισμό, εθνικισμό και αντικομουνισμό του, ενώ καταγγέλλει πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, συχνά συμπεριφέρεται ως «πολιτικός μπράβος» της κυβέρνησης επιδιώκοντας να γίνει το ακροδεξιό δεκανίκι της.
7. Ταυτόχρονα και μέσα σε αυτό το κίνημα φάνηκε που μπορεί να οδηγήσει η λογική και η πρακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είναι αρωγός αλλά αντίπαλος των αγώνων.Η απουσία από τις κινητοποιήσεις της νεολαίας την ώρα που αυτή δεχόταν τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, η αναστολή της διαδήλωσης στην πανεργατική στις 10/12/2008, η αποκήρυξη της διαδήλωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, είναι μερικά δείγματα αυτού του κατήφορου το τελευταίο διάστημα που ήρθε να συμπληρώσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακής ειρήνης με το ΣΕΒ και τις προτάσεις στήριξης των Τραπεζών. Ελπιδοφόρο μήνυμα, αντίθετα, προσφέρουν οι εμπειρίες από σημαντικούς αγώνες το τελευταίο διάστημα. Οι μεγάλοι αγώνες στην Παιδεία τα τελευταία χρόνια υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης και της αξιοπρέπειας των εκπαιδευτικών, ο συνεχιζόμενος αγώνας των εργαζομένων στην Υγεία που πέτυχαν αυξήσεις και δέσμευση για μαζικές προσλήψεις, οι μεγάλες κινητοποιήσει στα Λιμάνια, την Ολυμπιακή και η ΔΕΗ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις έδειξαν ότι μπορούν να αναπτυχθούν μαζικοί αγώνες, που να υπερβαίνουν στην πράξη την αδράνεια της γραφειοκρατίας. Ο συντονισμός πολλών δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων στην αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και στην πάλη κατά του δουλεμπορίου δείχνει ότι μπορεί σήμερα μπορεί να υπάρχει πραγματική αγωνιστική ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων και μαχητική πάλη ενάντια στον πυρήνα των πολιτικών του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Οι μαζικές διαδικασίες μέσα στους χώρους δουλειάς, οι συνελεύσεις, οι συντονιστικές επιτροπές, ο οριζόντιος συντονισμός των ίδιων των σωματείων αυτός είναι ο δρόμος για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για αγώνες οργανωμένους από τα κάτω και για συνδικάτα στα χέρια των εργαζόμενων, για να κατακτήσουμε νίκες.Άλλωστε, σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα, από τις φοιτητικές καταλήψεις που στηρίζονταν στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων μέχρις τις συνελεύσεις στα αγροτικά μπλόκα, έχει γίνει σαφές ότι χωρίς μορφές άμεσης δημοκρατίας και έλεγχο από τη βάση κάθε χώρου αποτελεσματική πάλη δεν διεξάγεται.
8. Σήμερα, οι συσσωρευμένες εμπειρίες από τις αντιστάσεις στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη λιτότητα, την εργασιακή ανασφάλεια, την αβεβαιότητα της «γενιάς των 700 ευρώ» έχουν κάνει μεγάλα κομμάτια εργαζομένων και νέων να μην αποδέχονται την κυρίαρχη ρητορεία, να αποδοκιμάζουν τα κόμματα του δικομματισμού, να στρέφονται προς τα αριστερά. Οι εμπειρίες ενός ολόκληρου κόσμου και η ριζοσπαστικοποίηση έχουν κάνει βήματα μπροστά μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ και την Γένοβα, μετά το ξέσπασμα του αντιπολεμικού κινήματος το 2003 μετά τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών, όπως φάνηκε και από το δυναμισμό και τη μαχητικότητα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Σημαντικά τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας αντιστέκονται και αναζητούν λύσεις ενάντια στις πολιτικές της εκμετάλλευσης, του πολέμου, του ρατσισμού.Σε αυτή την αναζήτηση δεν μπορούν σήμερα να δώσουν καμιά διέξοδο ούτε οι δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς:Ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολύ μεγάλη ταλάντευσή του στην ανάπτυξη, πολιτικοποίηση και γενίκευση της λαϊκής πάλης. Μιλούσε υπέρ του κινήματος αλλά δέχτηκε να ματαιωθεί η απεργιακή συγκέντρωση στις 10/12/2008. Αντί για τη ριζική ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής προπαγάνδιζε την ανάγκη ‘δημοκρατικής διεξόδου’ από την κρίση, μέσω εκλογών και με στόχο μια δημοκρατική κυβέρνηση. Θέλει να ενισχύσει την επιρροή του μέσα στον κόσμο των κινημάτων, για να τον αξιοποιήσει εκλογικά και να τον εγκλωβίσει στην αυταπάτη, ότι σήμερα μπορεί να υπάρχει μια αριστερή ή κεντροαριστερή «αντινεοφιλελεύθερη» κυβερνητική διαχείριση. Τέτοιες λογικές στην Ιταλία, οδήγησαν την Αριστερά στα αζήτητα αφού πρώτα την εξευτέλισαν σε συνεργασίες με τους σοσιαλδημοκράτες. Η λογική του «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου» και του νέου «κοινωνικού συμβολαίου» τον οδηγεί στη λογική των «εποικοδομητικών» προτάσεων για μια πιο φιλολαϊκή και «εύρυθμη» διαχείριση του καπιταλισμού ή για μια Ε.Ε. με ανθρώπινο πρόσωπο. Οι παρατάξεις του στο συνδικαλισμό, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους κοινωνικούς χώρους έχουν συνδιαχειριστική και συχνά συντηρητική τακτική. Στο εργατικό κίνημα συντάσσεται με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η παρουσία οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς στο ΣΥΡΙΖΑ αντί να φέρει στροφή προς τα Αριστερά τις οδηγεί να προσυπογράφουν δεξιές θέσεις.Το ΚΚΕ με τα συντηρητικά και σχεδόν καθεστωτικά αντανακλαστικά, που έδειξε μέσα στο κίνημα του Δεκέμβρη. Όχι μόνο δεν συμπορεύτηκε αλλά και ανέπτυξε μια υπονομευτική και εχθρική στάση απέναντι στους αγώνες των μαθητών και των φοιτητών. Κατήγγειλε συλλήβδην τους νέους ως «προβοκάτορες» και «κουκουλοφούρους». Αντί να προωθήσει την τόσο αναγκαία ενότητα στην δράση του αριστερού κόσμου, θεωρεί πρώτο εχθρό του την αντικαπιταλιστική αριστερά. Με τη στάση του αντικειμενικά εξυπηρετεί την κυβέρνηση και την πολιτική της. Είναι αυτό αποτέλεσμα του ιστορικού του φόβου απέναντι στα κινήματα, την πραγματική πάλη των εργαζόμενων και της νεολαίας, του χαρακτήρα του σαν κόμμα του κοινοβουλευτικού δρόμου, και της αλλαγής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Ταυτόχρονα ηγεμονεύεται από μικροαστικές αντιλήψεις και επιμένει στη λογική του «αντιμονοπωλιακού μετώπου» με μερίδες μικροκαπιταλιστών, ενώ η λογική της «αλλαγής των συσχετισμών» τελικά αναπαράγει την πρακτική της κοινοβουλευτικής ανάθεσης. Πίσω από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική ρητορεία ρητά ορίζει ως πρότυπο κοινωνικό τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στο εργατικό κίνημα επιμένει στον αδιέξοδο δρόμο του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας και στην πράξη δεν υπήρξε πιο μαχητικό από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ο στείρος «αντικαπιταλιστικός» βερμπαλισμός του προσπαθεί να κρύψει την απροθυμία μάχιμης παρέμβασης σε καθημερινά μέτωπα και κοινής δράσης με άλλα αγωνιστικά ρεύματα. Ούτε δίνει προοπτική ο χώρος των αναρχικών ομάδων γιατί υποτιμά τη μαζική, οργανωμένη και συλλογική πάλη, την προσπάθεια για την οικοδόμηση κινημάτων με βάθος και διάρκεια, τη διατύπωση συγκεκριμένων πολιτικών διεκδικήσεων και στόχων.
9. Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται μέσα από την πάλη των εργαζομένων, της νεολαίας, των αγροτών για την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και της προσπάθειας καπιταλιστικής εξόδου από την κρίση, της κυβέρνησης της ΝΔ αλλά και συνολικά της πολιτικής που σήμερα προωθούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΕΕ. Περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαία η ρήξη με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής, τους «νόμους της αγοράς», τα «προγράμματα σταθερότητας» των διεθνών οικονομικών οργανισμών (ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην προοπτική της συνολικής αμφισβήτησης και τελικά της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Σήμερα καμιά εκδοχή διαχείρισης του σημερινού καπιταλιστικού κράτους δεν μπορεί να πάρει φιλολαϊκά χαρακτηριστικά και όσοι διαλέξουν τέτοιο δρόμο, θα αφομοιωθούν. Μόνο με ένα ισχυρό και πολιτικοποιημένο κοινωνικό κίνημα, μόνο μια ισχυρή αντιπολίτευση των «κάτω», μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Και σε αυτή την κατεύθυνση εμείς επιδιώκουμε την ενότητα στη δράση μέσα στο μαζικό κίνημα με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, για ενωτικούς, ακηδεμόνευτους, μαχητικούς αγώνες.Σήμερα, που μαίνεται η καπιταλιστική κρίση, ο κίνδυνος μιας επιστροφής στη βαρβαρότητα είναι πιο μεγάλος παρά ποτέ. Ούτε ο εγκλωβισμός στις κυβερνητικές εναλλαγές (ή τη συγκυβέρνηση) ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ούτε τα κόμματα της επίσημης αριστεράς μπορούν να δώσουν διέξοδο στην αγωνία ενός ολόκληρου κόσμου που ξεσηκώνεται. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία, τα μαζικά κινήματα, οι δυνάμεις μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής, πρέπει να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις. Περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε μια δυνατή και ενωτική αριστερά, μια αριστερά αντικαπιταλιστική, που θα διατηρεί την πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια, δεν δορυφοροποιείται γύρω απ’ τον ρεφορμισμό, αλλά θα συμβάλλει και σε μια νέα ταξική και αγωνιστική ενότητα όλων των εργαζόμενων Μια αριστερά αποφασισμένη να αμφισβητήσει το σύνολο της κυρίαρχης πολιτικής, μια αριστερά που στηρίζει τους αγώνες και θέλει η κυβέρνηση των δολοφόνων να ανατραπεί από τη λαϊκή οργή και διεκδίκηση. Μια αριστερά που διαλέγει το δρόμο της ρήξης με το σύγχρονο ιμπεριαλισμό σε όλες τις μορφές του, που επιμένει ότι η ΕΕ δεν είναι το σπίτι των λαών, αλλά το σφαγείο των πολυεθνικών, που είναι στο πλευρό των κινημάτων που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Μια αριστερά που επιμένει στην αντικαπιταλιστική προοπτική. Που πιστεύει ότι η σοσιαλιστική επανάσταση και ο κομμουνισμός δεν ανήκουν στο μουσείο, αλλά είναι πραγματικές ιστορικές δυνατότητες και αναγκαιότητες. Μια αριστερά που παλεύει για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όπου η εξουσία θα είναι στα χέρια των εργαζομένων, όπου οι κοινωνικές ανάγκες θα αντικαταστήσουν το κέρδος, η ισότιμη συνεργασία των λαών τους σημερινούς πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, ο σεβασμός στη φύση, την οικολογική καταστροφή.Γιατί δεν μπορεί ούτε η εγκατάλειψη κάθε προοπτικής άλλης κοινωνίας από τους ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η υποστήριξη των αντιλαϊκών καθεστώτων του ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’ από το ΚΚΕ να δώσει απάντηση στις ριζοσπαστικές αναζητήσεις της εποχής μας.
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕΓια να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση που δημιούργησε.Για να ανατραπεί η πολιτική της λιτότητας, της ακρίβειας και της ελαστικής εργασίας.- Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και σταθερό 5ημερο-7ωρο-35ωρο- Δημόσια ασφάλιση για όλους, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, με αυξήσεις των συντάξεων, έξω από το χρηματιστηριακό τζόγο, για επιστροφή όλων των κλεμμένων στα ασφαλιστικά δάνεια.- Κατάργηση του θεσμού των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, της άνισης μεταχείρισης των ξένων εργατών και όλων των μορφών του σύγχρονου δουλεμπορίου.- Απαγόρευση των απολύσεων.- 1400 ευρώ κατώτατο μισθό.- Καμιά μείωση των κοινωνικών δαπανών για να πληρωθεί το ληστρικό “δημόσιο χρέος”Για να σταματήσει ο ληστρικός ρόλος των τραπεζών- Καμιά ενίσχυση στις τράπεζες – να αυξηθούν οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, ασφάλιση.- Δημόσιο τραπεζικό σύστημα με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση, ενάντια στον αντιλαϊκό ρόλο ιδιωτικών και ‘κρατικών’ τραπεζών.- Πάγωμα των επιτοκίων και των χρεών για στεγαστικά δάνεια. Να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί κατοικιών.- Να αυξηθεί η φορολογία των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών που θησαύρισαν σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.Για να μπει φραγμός στις ιδιωτικοποιήσεις- Όχι στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής και του ΟΣΕ. Να σταματήσει τώρα το ξεπούλημα των λιμανιών.- Όλες οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, ενέργεια, επικοινωνίες, φάρμακο, υγεία κλπ) να είναι αποκλειστικά δημόσιες και με εργατικό έλεγχο.- Να γίνονται δημόσιες με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση οι επιχειρήσεις που κλείνουν ή μετεγκαθίστανται.Ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και τον εθνικισμό- Να σταματήσει τώρα η κατοχή του Ιράκ – Να αποχωρήσουν όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα – Όχι στα σχέδια για πόλεμο στο Ιράν – Τερματισμός της παρουσίας ξένων στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.- Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Νίκη στην Ιντιφάντα! – Διακοπή τώρα όλων των σχέσεων με το Ισραήλ.- Όχι στην ευθυγράμμιση των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ.- Να κλείσουν τώρα όλες οι βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα – Να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.- Να φύγουν όλες οι βάσεις των ΗΠΑ από τα Βαλκάνια – Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.- Συντονισμός με το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα στον αγώνα για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ. 60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά!- Σεβασμός στα δικαιώματα για όλους τους λαούς και τις μειονότητες. Όχι στις ιμπεριαλιστικές αλλαγές συνόρων, όχι στα προτεκτοράτα.- Να καταργηθούν τώρα τα δυσβάσταχτα εξοπλιστικά προγράμματα.- Κανένας Έλληνας φαντάρος σε δυνάμεις κατοχής– Να γυρίσουν τώρα όλες οι στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονται εκτός συνόρων – Όχι στράτευση στα 18 – Όχι στράτευση για τις γυναίκες.- Κύπρος Ενιαία – Κυρίαρχη – ανεξάρτητη ενάντια σε διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν, χωρίς ξένους στρατούς, εγγυητές και βάσεις, με τους κοινούς αγώνες και τη φιλία των λαών της, ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων.- Αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς και κινήματαΓια απειθαρχία στους «Ευρωμονοδρόμους» και την αντικαπιταλιστική ρήξη αποδέσμευση από την ΕΕ- Όχι στην ΟΝΕ.- Να καταργηθεί τώρα το «Σύμφωνο σταθερότητας».- Όχι στην Ευρωσυνθήκη και σε κάθε εκδοχή Ευρωσυντάγματος.- Να μην εφαρμοστεί η οδηγία Μπολκενστάιν και συνολικά η πολιτική της ελαστασφάλειας.- Αγώνας για την αποδέσμευση από την ΕΕ σε αντικαπιταλιστική και διεθνιστική κατεύθυνση και για τη διάλυση της Ε.Ε.Για να ανατραπεί η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε.- Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες.- Ενιαίο 12χρονο σχολείο χωρίς διαχωρισμούς σε γενική και επαγγελματική εκπαίδευση. Πάλη ενάντια στο σχολείο της αγοράς, και των ταξικών φραγμών. Κατάργηση της βάσης του 10.- Πάλη για την κατάργηση του αντιδραστικού Νόμου-Πλαισίου. Όχι στην πρόσδεση της εκπαίδευσης στις ανάγκες των επιχειρήσεων, όχι στην εντατικοποίηση και την πειθάρχηση. Απεμπλοκή από τις διαδικασίες της Μπολώνια και του Ενιαίου Ευρωπαικού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης.- Όχι στα ιδιωτικά ΑΕΙ, όχι στην οδηγία για τα ΚΕΣ, να κλείσουν όλα τα ΚΕΣ και τα «παραρτήματα».- Όχι στην υπαγωγή της έρευνας στις ανάγκες των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου.Ενάντια στα συμφέροντα του εμπορικό κεφαλαίου, των καρτέλ και των εταιρειών τροφίμων, για να μην περάσει η αγροτικήπολιτική της ΕΕ και το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς- Να μην εφαρμοστεί η νέα ΚΑΠ.- Να μπει φραγμός στα μεταλλαγμένα.- Να μην μετατραπούν οι συνεταιρισμοί σε ΑΕ.- Κατοχύρωση – εγγύηση του εισοδήματος των φτωχών και μεσαίων αγροτών. Όχι στους περιορισμούς και τις υποχρεωτικές καταστροφές καλλιεργειών που επιβάλλει η Ε.Ε.- Σπάσιμο των κυκλωμάτων των εμπόρων και των μεσαζόντων. Ενίσχυση των βιολογικών προϊόντωνΓια να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες- Όχι στους τρομονόμους και τις διακρατικές «αντιτρομοκρατικές» συμφωνίες.- Έξω η αστυνομία από τις διαδηλώσεις. Να αφοπλιστεί η αστυνομία. Να διαλυθούν όλες οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις. Όχι στις κάμερες, το ηλεκτρονικό φακέλωμα και την γενικευμένη επιτήρηση.- Αντίσταση στην αυταρχικοποίηση του δικαστικού μηχανισμού.- Κατάργηση όλων των μορφών απαγόρευσης στην απεργία και του θεσμού της πολιτικής επιστράτευσης.- Διασφάλιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των κρατουμένων – Λιγότερη φυλακή σήμερα για μια κοινωνία χωρίς φυλακή αύριο.Για να μπει φραγμός σε όλες τις μορφές διακρίσεων και καταπίεσης. Ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία- Για να μην περάσει το νέο Ευρωπαϊκό σύμφωνο και οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές.- Πλήρης κατοχύρωση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος ψήφου) σε όλους τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας.- Να σταματήσει η ομηρία των μεταναστών.- Όχι στην κατάργηση και τον περιορισμό του πολιτικού ασύλου.- Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.Όχι στο σεξισμό και σε όλες τις διακρίσεις με βάση το φύλο- Κατοχύρωση πραγματικής ισότητας των φύλων.- Καμιά διάκριση με βάση τον ερωτικό προσανατολισμό.- Κάτω τα χέρια από τις γυναίκες – όχι στην κατάργηση των συνταξιοδοτικών και άλλων ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών.Για την προστασία του περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων- Προστασία του περιβάλλοντος και ποιότητα ζωής για όλους.- Όχι στα σχέδια για πυρηνική ενέργεια. Όχι στη χρήση λιθάνθρακα.- Υπεράσπιση - διεύρυνση των ελεύθερων χώρων, του πρασίνου και των δασικών εκτάσεων.- Όχι στα νέα χωροταξικά σχέδια.- Όχι στις αλλαγές χρήσης γης προς όφελος των επιχειρηματικών σχεδιασμών.
10. Εμείς που συνδιοργανώνουμε αυτή την εκδήλωση συναντηθήκαμε μέσα στους μεγάλους αγώνες. Από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και τις μεγάλες απεργίες μέχρι το Δεκέμβρη της εξέγερσης. Ξέρουμε ότι η δύναμη βρίσκεται στα κινήματα ενάντια στη λιτότητα, την καταστολή, το ρατσισμό, το κεφάλαιο και την Ε.Ε., στον κόσμο που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Δίνουμε καθημερινά τη μάχη για να είναι οι αγώνες μαχητικοί και νικηφόροι, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία την κρίση των καπιταλιστών, για να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική. Θέλουμε να βαδίσουμε ενωτικά μέσα στα μεγάλα μέτωπα της περιόδου.Στους αγώνες ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για αυξήσεις στους μισθούς και προσλήψεις. Στην προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Θέλουμε οι αγώνες και τα σωματεία να είναι στα χέρια των ίδιων τωνεργαζομένων και όχι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, Παλεύουμε για τον αγωνιστικό συντονισμό των ίδιων των συνδικάτων και για τη δημιουργία νέων σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν. Θέλουμε αγώνες αποφασιστικούς, διαρκείς και νικηφόρους ενάντια στη λιτότητα, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, το σύγχρονο δουλεμπόριο.Στην πάλη για ένα μαχητικό κίνημα της νεολαίας που παίρνοντας το νήμα από τους αγώνες των προηγούμενων χρόνων και την εξέγερση του Δεκέμβρη να οδηγήσει στην οριστική ανατροπή των εκπαιδευτικών «μεταρρυθμίσεων».Στην κλιμάκωση των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων, στην αλληλεγγύη στα κινήματα που αντιστέκονται, στο συντονισμό με το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα. Για να σταματήσει η εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για να στηρίξουμε την παλαιστινιακή αντίσταση και να απομονώσουμε το κράτος του Ισραήλ.Στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και όλες τις μορφές διακρίσεων. Για να βάλουμε φρένο στις ρατσιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης σε συνεργασία με το ΛΑΟΣ και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Για πλήρη δικαιώματα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες ενάντια στο Σύμφωνο Παυλόπουλου-Σαρκοζί-ΕΕ.Στον αγώνα για τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στην αντεπίθεση του κρατικού αυταρχισμού και την τάση περιορισμού του δικαιώματος στη συλλογική δράση.Στην πάλη για την υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων.Εμείς που πήραμε την πρωτοβουλία για τη συζήτηση στο Σπόρτινγκ δηλώνουμε ότι μας ενώνει η κοινή αναζήτηση για μια δυνατή και ενωτική αριστερά, αντικαπιταλιστική και επαναστατική. Αρνούμαστε τη λογική της ήττας και του συμβιβασμού. Γι’ αυτό και λέμε ότι πρέπει να υπάρξουν τώρα αποφασιστικά βήματα στην πολιτική ενότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και την κοινή δράση σε όλα τα επίπεδα.
Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω εμείς που καταθέτουμε αυτό το κείμενο κοινού προβληματισμού, δυνάμεις και αγωνιστές της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς:-Προωθούμε ακόμα πιο αποφασιστικά την κοινή μας δράση στο πλευρό των εργαζόμενων και της νεολαίας στους αγώνες που έρχονται. Βαθαίνουμε τις σχέσεις ισοτιμίας, αμοιβαίου σεβασμού, ειλικρίνειας και συντροφικότητας ανάμεσά μας.-Ενισχύουμε το συντονισμό μας σε πολιτικό επίπεδο και συγκροτούμε Πρωτοβουλία για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, σεβόμενοι την αυτοτέλεια κάθε οργάνωσης.-Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις και τους αγωνιστές της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς για να συμμετέχουν και να στηρίξουν ενεργά την κοινή μας προσπάθεια.-Επιδιώκουμε την ενεργή συμμετοχή όλων των αγωνιστών ενταγμένων και ανένταχτων σ’ αυτή την προσπάθεια και γι’ αυτό προχωρούμε στη διοργάνωση εκδηλώσεων – συζητήσεων και πρωτοβουλιών σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, καθώς και συντονιστική επιτροπή της Πρωτοβουλίας.-Επιδιώκουμε την παρέμβασή μας στις εκλογικές μάχες, που θα υπηρετεί και θα ενισχύει τους ταξικούς αγώνες της περιόδου αλλά και τη συγκρότηση του ρεύματος της επαναστατικής κι αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ σας προσφέρει δεκάδες Ιστορικά Ντοκυμαντέρ που καλύπτουν ενάμισι σχεδόν αιώνα! ΠΡΟΣΩΠΑ, ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, 1821, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ, Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΔΙΑΦΟΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΠΟΛΕΙΣ / ΠΕΡΙΟΧΕΣ, ΤΕΧΝΗ / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΕΝΙΚΑ. Δείτε τα ΖΩΝΤΑΝΑ!!!
Μουσική Ομάδα «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ)



ΠΡΟΣΩΠΑ
ΑΙΣΧΥΛΟΣ...1ΑΙΣΧΥΛΟΣ...2ΑΙΣΧΥΛΟΣ...3ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ... ,
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ...
ΚΑΒΑΦΗΣ
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΛΒΟ...
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ...
1917-18...Ο ΛΕΝΙΝ ...
Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ...ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ...
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ..."ΘΕΑΤΡΙΚΑ"
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ...ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ...
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ...
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΥΚΗΝΩΝ... Η ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ... Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΡΟΖΙΝΙ... Ο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ...
ΑΡΧΑΙΟΙ ΦΙΛΙΠΠΟΙΔΙΟΝΒΕΡΓΙΝΑΗ ΑΡΧΑΙΑ ΑΜΦΙΠΟΛΙΣΗ ΑΡΧΑΙΑ ΔΩΔΩΝΗΗ ΑΡΧΑΙΑ ΘΑΣΟΣΗ ΑΡΧΑΙΑ ΣΙΝΔΟΣΗ ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣΗ ΜΥΚΗΝΑΙΚΗ ΤΕΧΝΗΝΕΟΛΙΘΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣΚΥΚΛΑΔΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ο ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΑΚΗΠΕΛΛΑ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΒΔΗΡΑΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΟΥ ΝΕΣΤΩΡΑ
ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣΔΕΛΦΟΙ, ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΤΑ ΡΟΜΠΟΤ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
1821
1821 ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ...
ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ...1ον.. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ...2ον.. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ...3ον.. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ...4ον..
1821..Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΙΓΜΗ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ Ι Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΙΙ
1919-20..Ο Ελληνικός στρατός στην ενδοχώρα της ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ...
ΤΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ( Η κατάστασις).. 1922..Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ.. ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ..
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΧΑΙΡΕ...
Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
1913.Η πολεμική προετοιμασία των μεγάλων δυνάμεων για τον Α' παγκόσμιο πόλεμο...Α' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ..Η ΑΦΟΡΜΗ.. 1916..ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ... Α' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.. ΟΙ ΝΙΚΕΣ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ..
ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΟΥ Α ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ...
ΕΛΛΗ... ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 30/10/1944. Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ,ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ 1943...ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΣΦΑΓΗΣ... ,Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ...,ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 40 ΜΝΗΜΕΣ... ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΙΩΑΝΝΗ ΓΕΩΡΓΑΚΗ,ΜΙΔΑΣ 614 ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ..
Ο ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ... ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ... ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΟΥΚΑ ( Χιροσίμα ...Ναγκασάκι )...
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ...Η μεταφορά τού χρυσού στ εοξωτερικό τον Β' Π.Π
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΒΟΥΝΑ... ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ...
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΒΟΥΝΑ
ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ
ΔΙΑΦΟΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ...1 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...2Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ... ,ΜΑΗΣ ΤΟΥ 36 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ... ΟΗΕ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟ... ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ...
ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ..1ον..1928-1929... 2ον...1929...ΚΡΑΧ.. 3ον ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ 1933-1934.. 4ον 1935...το κίνημα τού ΠΛΑΣΤΗΡΑ... 5ον ΤΟ 1936 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ... 1936-37 Γεγονότα στην ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.. 1938... ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1938-1939...
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 1904-1908...1ον.. ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 1904-1908...2ον.. ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ 1904-1908...3ον..
Η ΣΥΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ 1913
ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ...1909...ΓΟΥΔΙ... 1912-13 ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ... ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ..1895.. ΑΡΧΕΣ 20ου ΑΙΩΝΑ 1920-1921 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ..
1923-1924..Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 13-4-1924...
τελος 19ου αιώνα ,αρχές 20ου
ΚΡΗΤΗ... ΕΝΩΣΙΣ Η ΘΑΝΑΤΟΣ
ΠΟΛΕΙΣ / ΠΕΡΙΟΧΕΣ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑΣ
ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ
ΝΙΣΥΡΟΣ... ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΦΑΙΣΤΕΙΟ
ΟΛΥΜΠΙΑΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑΑΓΟΡΕΣ. ΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ.ΕΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΕΥΡΩΠΗ
ΚΥΚΛΑΔΕΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝΘΕΣΣΑΛΙΑ.. ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΕΥΒΟΙΑ. ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΑΣΤΟΡΙΑ
ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ, Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ
Η ΜΗΛΟΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝΛΗΜΝΟΣ Η ΦΙΛΤΑΤΗΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΜΟΝΗ ΣΙΝΑΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΘΗΡΑ
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ
ΞΑΝΘΗ Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ
ΤΕΧΝΗ / ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΚΕΡΑΜΕΙΚΩΝ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΤΑΘΑΤΟΥ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΒΡΑΔΥΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ: ΤΑ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ (1960-1980)
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ-ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΕΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ
Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ...1945-1951...1ονΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ...1952-1957...2ονΙΣΤΟΡΙΕΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ...1957-1966...3ον
ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ
ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ'ΟΜΟΙΩΣΗ (ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ)ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ (ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ)ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ (ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ)ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ (ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ)ΠΟΛΗ (ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ)
Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ. ΕΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΕΥΡΩΠΗ
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΛΑΣΙΚΟΥ
ΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
ΚΡΗΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ
ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΕΝΙΚΑ
"Οι Βρωμοέλληνες" - Όταν ο θύτης ήταν κάποτε θύμα
ROM...
ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...ΡΟΜΑΝΤΖΟ 1934ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΑΣΦΩΤΟΡΟΜΑΝΤΖΑΓΚΑΟΥΡ ΤΑΡΖΑΝΜΑΣΚΑΤΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ ΚΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥΣ
Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ 1896
ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 1926-1950
ΑΘΗΝΑ... ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΑΓΙΚΗ
ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ