Ο ανατριχιαστικός γδούπος του κοινωνικού προβλήματος

Ο ανατριχιαστικός γδούπος του κοινωνικού προβλήματος

Αυτοκτονίες, άστεγοι, άνεργοι, ακραία φτώχεια, λόγω Μνημονίου και ΕΕ

Την ώρα που η ηγεσία της βαριά άρρωστης καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπαθούσε –εν μέσω έντονων ανταγωνισμών- να αντιμετωπίσει την κρίση των τραπεζών και ο Α. Σαμαράς της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ υποσχόταν στις Βρυξέλες εφαρμογή του Μνημονίου (η επαναδιαπραγμάτευση πετάχτηκε ήδη μαζί με τα προεκλογικά σκουπίδια), ο ανατριχιαστικός γδούπος του κοινωνικού προβλήματος στην Ελλάδα, η καυτή ανάσα της ερχόμενης ανθρωπιστικής κρίσης συγκλονίζει. Η αυτοκτονία του 70χρονου στο Γαλάτσι την Παρασκευή το πρωί, όταν δικαστικός κλητήρας πήγε να του δώσει το χαρτί της έξωσης, αποτελεί τραγική συνέπεια των μνημονίων και της κυρίαρχης πολιτικής. «Η απόγνωση ενός ανθρώπου που του στερούνε ακόμη και το σπίτι, αφού πρώτα του έχουν ρημάξει το εισόδημα, είναι το χάος του ευρώ.

Γιάννης Ελαφρός

Αυτό ονομάζουν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ μονόδρομο», τονίζει σε ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα πασχίζουν να κρατήσουν το σπίτι τους, καθώς είτε έχουν βρεθεί χωρίς εισόδημα, είτε αυτό έχει περικοπεί άγρια. Πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σημειώνει ότι το 68% του πληθυσμού διαθέτει πάνω από το 40% του εισοδήματός του για το ενοίκιο ή την αποπληρωμή του δανείου! Την ίδια ώρα, πάλι σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι άστεγοι στην Ελλάδα την διετία 2009 – 2011 έχουν παρουσιάσει αύξηση 25%, με τον αριθμό των ανθρώπων που κοιμούνται στο δρόμο να έχει ξεπεράσει τις 20.000 (11.000 σε Αθήνα και Πειραιά, εκ των οποίων 8.000 Έλληνες).

Μια μέρα πριν από την βουτιά στο κενό του συνταξιούχου στο Γαλάτσι, ένας 45χρονος υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας έβρισκε τραγικό θάνατο πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το ότι βρέθηκε στην τσέπη του σημείωμα με τα στοιχεία του δείχνει ότι επρόκειτο για αυτοκτονία. Το ότι επέλεξε να πέσει από την Ακρόπολη προσδίδει ισχυρό συμβολισμό στην πράξη του. Σαν να πετάει κατάμουτρα σε όλους τους Σαμαράδες, Μέρκελ, Δασκαλόπουλους αυτού του κόσμου, ότι αυτός είναι ο πολιτισμός σας, αυτή είναι η ξεφτίλα σας...

«Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός», όπως έλεγε ο Θανάσης Βέγγος στο Βλέμμα του Οδυσσέα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ως πότε θα το ανεχόμαστε; Περίπου 20-25% αυξάνονται κάθε χρόνο οι καταγεγραμμένες αυτοκτονίες στη χώρα μας την τελευταία τριετία, ακολουθώντας κατά γράμμα την αύξηση της ανεργίας (άνοδος των ανέργων κατά 3% προκαλεί αύξηση των αυτοκτονιών κατά 4-5%) και της ακραίας φτώχειας. Ήδη, σύμφωνα με την κομισιόν, το 68% των Ελλήνων ζει σε συνθήκες φτώχειας, καθώς έχει εισόδημα κάτω από το 60% του εθνικού μέσου όρου.

Τα στοιχεία, που έρχονται στην επιφάνεια, είναι δραματικά και από πηγές καθόλου προσκείμενες στο λαϊκό κίνημα. Η Κομισιόν υπολογίζει ότι μόλις το πρώτο τρίμηνο του 2012 χάθηκαν 400.000 θέσεις απασχόλησης στην Ελλάδα, ενώ αναμένεται επιδείνωση μέχρι το τέλος του έτους. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης πόσο πιο άσχημα είναι τα πράγματα στην Ελλάδα ακόμα και μεταξύ των χωρών του Νότου, στην Ισπανία στο ίδιο διάστημα χάθηκαν 660.000 θέσεις, στην Ιταλία 180.000, και στην Πορτογαλία (με λίγο λιγότερο πληθυσμό από την Ελλάδα) 210.000. Η καταγεγραμμένη ανεργία στην Ελλάδα είναι πάνω από 22% και ξεπερνά τα 1.100.000 άτομα.

Το αποτέλεσμα; Μια ολόκληρη νέα γενιά να νιώθει ακυρωμένη και να σκέφτεται να ακολουθήσει τον πικρό δρόμο της μετανάστευσης, που την σπρώχνουν οι δυνάμεις του συστήματος. Το 64% των Ελλήνων 15-35 ετών δηλώνει έτοιμο να εγκατασταθεί και να δουλέψει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αναφέρει η έκθεση της κομισιόν.

Αν και όσοι εργάζονται χαρακτηρίζονται τυχεροί σήμερα, οι συνθήκες της εργασίας έχουν τραγικά χειροτερέψει και η εκμετάλλευση έχει απογειωθεί. Σύμφωνα με στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) το πρώτο πεντάμηνο του 2012 οι εργαζόμενοι που αμείβονταν με τον κατώτερο μισθό έχασαν από 23% και πάνω, ενώ οι μειώσεις μισθών μέσω επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων κινείται γύρω στο 30%, μέσα σε μερικούς μήνες και με την αξιοποίηση του δεύτερου Μνημονίου. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δραματική εάν υπολογιστεί ότι πλέον οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης είναι μόλις το 56% του συνόλου (έναντι 60,4% πέρσι, 67% πρόπερσι και περίπου 80% πριν μερικά χρόνια), ενώ σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι δουλεύουν σε συνθήκες εκ περιτροπής ή μερικής απασχόλησης. Την ίδια ώρα σε πάνω από 400.000 εργαζόμενους οφείλονται μισθοί 3-4 μηνών! Οι μισθοί στην Ελλάδα συμπιέζονται («αμειβόμαστε σαν Βούλγαροι», έλεγαν εργαζόμενοι στην τουριστική βιομηχανία που απεργούσαν την Τετάρτη), όπως και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μετατρέπεται ραγδαία σε Ένωση υποτιμημένης, ξεφτιλισμένης εργασίας. Προχθεσινά στοιχεία κατέγραψαν ότι το ωριαίο κόστος εργασίας στην κλωστοϋφαντουργία το 2011 έχει πέσει στην Βουλγαρία κάτω από το αντίστοιχο της Κίνας: 2,03 δολάρια έναντι 2,1! Ιδού η κινεζοποίηση της Ευρώπης...

Στην Ελλάδα του ευρώ και της ΕΕ αναπτύσσεται ραγδαία και η μαύρη, η αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, ακόμα και σε νομότυπες, μέχρι πρότινος, επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τα ίδια, ελλιπή, στοιχεία του ΣΕΠΕ το πρώτο τετράμηνο του 2012 η μαύρη εργασία έφτασε το 36,3%, παρουσιάζοντας αύξηση 7,7% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011. Πάνω από το 75% των ανασφάλιστων είναι ελληνικής καταγωγής. Τραγική συνέπεια της εντατικοποίησης της εργασίας και της έλλειψης ουσιαστικών μέτρων προστασίας, είναι η αύξηση κατά 10% των θανατηφόρων εργατικών «ατυχημάτων» στο ίδιο διάστημα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και η φορολογική ληστεία, όπου πλέον φορολογείται και ο πάμφτωχος.

Με πρόβλεψη για βαθιά ύφεση και μείωση του ΑΕΠ κατά 6,7% φέτος (ενώ υπολόγιζαν 4,7%) αναμένεται μεγάλη επιδείνωση της κατάστασης. Ολόκληρο το 2012 και οι επόμενες χρονιές θα σημαδευτούν από την δραματική όξυνση του κοινωνικού προβλήματος, δηλαδή από το βούτηγμα στην ακραία φτώχεια, στην εξαθλίωση και στην παρατεταμένη ανεργία της μεγάλης πλειονότητας του λαού και ειδικά της νεολαίας. Αυτή η πραγματικότητα θα ορίσει αντικειμενικά την πολιτική πάλη και θα κρίνει την αξία των πολιτικών προγραμμάτων και των πολιτικών δυνάμεων. Κι εδώ δεν περνά η «μη περαιτέρω χειροτέρευση», ούτε αρκούν τα «δίκτυα αλληλεγγύης», όσο απαραίτητα κι αν είναι σαν πλευρά ενός μαχητικού κινήματος που διεκδικεί, κατακτά και ανατρέπει. Δεν αρκεί ούτε μόνο το άμεσο (χρειάζεται η προοπτική της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας), ούτε όμως ένα γενικόλογο «αύριο» που δεν τρώγεται… Η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η σύγχρονη κομμουνιστική τάση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση σε αυτό το πεδίο θα κριθούν και θα δοκιμαστούν κυρίως, εκεί θα βρουν τα υλικά για μια νέα, βαθύτερη, σταθερότερη, ταξικά πιο εργατική κι ανατρεπτικά – επαναστατικά πιο επιτακτική, ελπιδοφόρα επανεξόρμησή τους.

ΠΡΙΝ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012