Χρυσή Αυγή: Χρυσή εφεδρεία της ολιγαρχίας!

Χρυσή Αυγή: Χρυσή εφεδρεία της ολιγαρχίας!

Επιστρέφουν οι βρικόλακες

Δεν υπερασπίστηκαν τίποτα από την Ελλάδα, ούτε τα αρχαία της, ούτε τα νεοκλασικά της, ούτε τα πάρκα, ούτε τα δάση, ούτε τα ποτάμια, ούτε τη γλώσσα, τίποτα! Τα ελληνικά τους είναι άθλια, και όλη η δράση τους εξαρτάται από την ύπαρξη και εξαντλείται στην καταδίωξη των ξένων, και δη των μαύρων.

Είναι μία Κου Κλουξ Κλαν του 21ου αιώνα, στα πρότυπα της ρατσιστικής οργάνωσης του αμερικανικού νότου, που δούλευε για τα μεγάλα αφεντικά, τους τσιφλικάδες που είχαν τις φυτείες. Τώρα, οι εντόπιοι μιμητές εξυπηρετούν απολύτως την άρχουσα νομενκλατούρα, συγκρατώντας κυρίως πολίτες από τα λαϊκά στρώματα να μην διαφύγουν αγαναχτισμένοι από την εξαθλίωση που τους οδηγεί η ολιγαρχία προς την Αριστερά, να μην αμφισβητήσουν το στάτους κβο. Να μην διεκδικήσουν την ανατροπή του σάπιου συστήματος.

Στέλιος Ελληνιάδης

Εξυπηρετούν τους διεθνείς τοκογλύφους. Δεν θέλουν να συνειδητοποιήσει ο κόσμος τι ακριβώς έχει γίνει και ποιοι φταίνε, να μην στρέψει την οργή του εναντίον αυτών που καταστρέφουν και ξεπουλάνε την Ελλάδα. Η Χρυσή Αυγή κάνει αυτό που κανένα από τα κόμματα που υποστηρίζει το μνημόνιο δεν θα μπορούσε να το κάνει, γιατί έχουν όλα χάσει την αξιοπιστία τους. Ούτε ο Πρετεντέρης και η Τρέμη μπορούν, γιατί ο κόσμος έχει καταλάβει ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με την ολιγαρχία. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η Χρυσή Αυγή, που εμφανίζεται από το περιθώριο, από το λαό, και μπορεί να στρέψει την προσοχή και το θυμό του κόσμου αλλού, πολύ μακριά από τις αιτίες και τα συμφέροντα που κατεδαφίζουν την Ελλάδα. Γιατί μπορεί να πείθει σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας ότι -για όλη αυτή την καταστροφή που συμβαίνει, που η Ελλάδα γίνεται ξανά μία υποτελής χώρα, μια αποικία κατωτάτης υποστάθμης, που της αρπάζουν όλο τον εθνικό πλούτο, και οι πολίτες καταδικάζονται στη φτώχεια χάνοντας μισθούς, συντάξεις, μαγαζιά, επιχειρήσεις και περιουσίες... δεν φταίνε οι ολιγάρχες, οι τραπεζίτες, οι εργολάβοι, οι τοκογλύφοι και οι πολιτικοί που τους υπηρετούν, ή μάλλον φταίνε κάπως κι αυτοί, αλλά κυρίως φταίνε οι πάμφτωχοι, οι μετανάστες που ζητούν δουλειά, ένα χαμηλό μεροκάματο, χωρίς ασφάλιση, χωρίς καμία μέριμνα και φροντίδα, σαν άνθρωποι β΄ και γ΄ κατηγορίας.

Οι μετανάστες φταίνε για τις απολύσεις στο δημόσιο, για την περικοπή μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, επικουρικών κ.λπ., για την έλλειψη φαρμάκων, για το κλείσιμο σχολείων σε όλη την επικράτεια, αυτοί φταίνε που οι τιμές στα πλοία για τα νησιά είναι εξωφρενικές, αυτοί φταίνε για το ξεπούλημα του ΟΤΕ και της ΑΤΕ, αυτοί φταίνει που οι εργολάβοι απομυζούν εδώ και πενήντα χρόνια τα δημόσια ταμεία χωρίς ποτέ να τελειώνουν την εθνική οδό Αθήνας-Θεσσαλονίκης, αυτοί φταίνε για 2.500 πολίτες που πεθαίνουν κάθε χρόνο σε δρόμους-σκοτώστρες σαν την εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών κ.ο.κ. Αυτοί φταίνε που νέοι με πτυχία και προσόντα δεν βρίσκουν δουλειά και εξαναγκάζονται να γίνουν μετανάστες, να γίνουν Πακιστανοί στη Γερμανία και την Αυστραλία!

Η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα το πιο δυνατό χαρτί της ολιγαρχίας. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει τα ληστρικά της μέτρα σε βάρος της Ελλάδας και των Ελλήνων. Η Χρυσή Αυγή εκτροχιάζει την οργή και τη ρίχνει στο κενό.

Επιστρέφουν οι βρικόλακες

Στον πυρήνα των οπαδών της Χρυσής Αυγής είναι οι πιο σκληροί, οι πιο καταπιεσμένοι ρατσιστές. Αυτοί που για δεκαετίες δεν μπορούσαν να εκφραστούν, να βγάλουν την κοινωνική τους χολή, να εκδηλώσουν την αντικοινωνικότητά τους γιατί δεν τους έπαιρνε. Στην μεταπολεμική περίοδο που κυριάρχησε στην Ευρώπη και την Ελλάδα ο αστικός δημοκρατικός πλουραλισμός και η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ λαών και εθνών, και τα ανθρώπινα δικαιώματα αναγορεύτηκαν σε ύψιστη αξία, σε μια πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα θετική εξέλιξη που οι φυλετικές διακρίσεις, ο αντισημιτισμός και η θρησκευτική μισαλλοδοξία θεωρήθηκαν ντροπή και έγκλημα για τον πολιτισμένο κόσμο... οι μικρόνοες, ρατσιστές και κομπλεξικοί, μπήκαν στο περιθώριο, και για να μην στιγματισθούν ως αμόρφωτοι, ακοινώνητοι, μισάνθρωποι και με εγκληματικές τάσεις, λούφαξαν.

Τώρα, όμως, η κρίση που είναι οικονομική και πολιτισμική, και διαλύει τους θεσμούς και καταρρακώνει τα ήθη, τους αφήνει χώρο να εκδηλωθούν και να δράσουν, όπως παλιά. Το χάος που προκαλεί η κρίση δίνει ξανά τη δυνατότητα σε όλα τα κατακάθια της κοινωνίας, να σηκώσουν κεφάλι, να βγουν μπροστά με θράσος και μίσος. Οι οπαδοί της χούντας του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη, που σε συνεργασία με τους Αμερικάνους και τους Τούρκους κατέστρεψαν το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος και διχοτόμησαν το νησί... οι θαυμαστές του Χίτλερ και οι νοσταλγοί των γερμανοτσολιάδων... οι ιδεολογικοί απόγονοι των δοσιλόγων και των κουκουλοφόρων συνεργατών των ναζί, οι θαυμαστές της Κου Κλουξ Κλαν, αναθάρρησαν με την κρίση, βρήκαν ανοιχτές τρύπες και βγήκαν στο προσκήνιο. Από κοντά οι τυφλωμένοι εθνικιστές που ο θαυμασμός τους εξαντλείται στον Μέγα Αλέξανδρο και στους 300 του Λεωνίδα, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα από Επίκουρο και Πυθαγόρα, από Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, από Σαπφώ και Πίνδαρο, αυτοί που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού δεν είναι τα σπαθιά και οι ασπίδες, αλλά οι τέχνες, τα γράμματα και πάνω απ’ όλα η δημοκρατία... συν κάτι εντελώς αμόρφωτοι θρησκόληπτοι υποκριτές, σκοταδιστές, αντισημίτες που παραβλέπουν ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι 100% εβραϊκή.

Και δίπλα σ’ αυτούς, οι εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου φανατικοί οπαδοί της Άκρας Δεξιάς, που αγνοούν ακόμα ότι η επιστήμη έχει εδώ και πολλά χρόνια αποδείξει ότι δεν υπάρχει ελληνικό, τούρκικο, αμερικάνικο ή κινέζικο αίμα. Κι ότι τα ανθρώπινα γονίδια μοιάζουν πάρα πολύ με τα γονίδια των πιθήκων, του ποντικού και της μύγας. Ότι η φύση είναι μία, πολύμορφη, αλλά ενιαία και αδιαίρετη.

Ένας κόσμος βαθιά αμόρφωτος, που εύκολα καταναλώνει κομματάκια της ιστορίας και επιστημονικές θεωρίες επιπέδου τηλεμάρκετινγκ περί καθαρότητας, στην προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα σε κοινωνίες που μόνο το χρήμα και η εξουσία αποτελούν αξίες και καθορίζουν ταυτότητες. Άνθρωποι που προσπαθούν να δώσουν αξία στην ύπαρξή τους υποτιμώντας τους άλλους με βάση το χρώμα του δέρματος, τη σεξουαλική επιλογή ή το θρήσκευμα... ή πατώντας πάνω στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς που προέρχεται από περιοχές που μαστίζονται από φτώχεια, ερήμωση ή πολέμους. Άνθρωποι που δεν ξέρουν σε τι κατάσταση ήταν οι Ρωμιοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που κατέφυγαν στη Γεωργία, τη Ρωσία, τη Λατινική Αμερική ή την Ελλάδα, κουρελήδες, βρώμικοι και γεμάτοι ψείρες... ότι έτσι καταντάει κι ο καλύτερος άνθρωπος όταν οι συνθήκες είναι κακές και άθλιες.

Αλλά, ρατσιστές δεν είναι μόνο οι φτωχοί και οι λεηλατημένοι από την ολιγαρχία. Είναι και πλούσιοι που έχουν ταξικό κόμπλεξ ανωτερότητας, που βλέπουν τους φτωχούς, ανεξαρτήτως χρώματος, ως απειλή για τα πλούτη και τα προνόμιά τους. Αυτοί έχουν την ίδια γνώμη και φέρονται το ίδιο σκληρά και ρατσιστικά τόσο στους μετανάστες που σκάβουν λαγούμια ή πλένουν πιάτα όσο και στους εργάτες της χαλυβουργίας που παλεύουν για το δικαίωμα στη δουλειά και την αξιοπρεπή αμοιβή.

Οι νεοφασίστες έχουν πιάσει το νόημα, ξέρουν τα αδύνατα σημεία αυτού του εξαθλιωμένου ή απειλούμενου από την ολιγαρχία κόσμου. Στρέφονται εναντίον των μεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή την Αίγυπτο, γιατί ξέρουν ότι το μαύρο χρώμα του δέρματος αφυπνίζει πιο εύκολα το ρατσιστικό πολιτισμικό «γονίδιο», για να μιλήσουμε κι εμείς με όρους γενετικής. Γιατί υπάρχει μεγάλη ρατσιστική παράδοση μέσα στη δυτική κουλτούρα. Από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος στη Δύση, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, δηλητηριάζεται με το μικρόβιο του ρατσισμού στο οποίο στηρίχθηκαν όλες οι γενοκτονίες, οι πόλεμοι και η αποικιοκρατία.

Είναι ρατσιστές οι ψηφοφόροι τους;

Είναι όλοι οι ψηφοφόροι χρυσαυγίτες; Όχι βέβαια, αλλά σίγουρα όλοι όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή έχουν κάποιο σοβαρό κουσούρι. Γιατί δεν μπορεί κανένας νοήμων άνθρωπος, κανένας καλλιεργημένος άνθρωπος, κανένας πολιτισμένος άνθρωπος, όποια δυσαρέσκεια κι αν έχει, όποιο πρόβλημα κι αν αντιμετωπίζει, να υποστηρίζει ότι η λύση είναι ο ναζισμός, ο φασισμός, ο μισανθρωπισμός, οι ξυλοδαρμοί και οι δολοφονίες. Κι όποιος νομίζει ότι έχει εμπεδώσει τον πλούσιο και ανεκτίμητο ελληνικό πολιτισμό επειδή κουνάει την ελληνική σημαία, η οποία σημειωτέον δεν προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα, και αγνοεί ότι οι Έλληνες διώκονταν ως ειδωλολάτρες από τους εκχριστιανισμένους Ρωμαίους, τότε αυτός είναι ή αφελής ή βλαξ ή επικίνδυνος.

Ο ελληνικός πολιτισμός θέλει, προϋποθέτει, παιδεία, αυτή είναι και η ουσία του, εξάλλου. Θέλει πνευματική άσκηση και καλλιέργεια, θέλει μόχθο και πάνω απ’ όλα ευρύτητα, γνώση και αξίες. Αυτό έπαιρναν οι Έλληνες μαζί τους όταν εγκαθίσταντο στη χώρα των Σκυθών στη Μαύρη Θάλασσα και οπουδήποτε αλλού, δηλαδή σε ξένη γη. Δεν μεταφέρανε τη Ρόδο, τη Μίλητο ή την Αθήνα μαζί τους. Τη γη των προγόνων τους την άφηναν πίσω και ρίζωναν στη γη των άλλων κουβαλώντας τον πολιτισμό τους και υιοθετώντας στοιχεία από τον πολιτισμό των αυτοχθόνων ξένων.

Είναι πολύ μεγάλη εθνική κατάντια, η κατώτερη πολιτισμική μας στάθμη, 400 χιλιάδες συμπολίτες μας να ανέχονται και να ενισχύουν το μοντέλο του Νεοέλληνα νεοναζί που βγαίνει σαν βρυκόλακας τη νύχτα για να σπάσει με σιδερογροθιές και λοστούς το κεφάλι ενός φουκαρά από το Πακιστάν ή να μαχαιρώσει ένα πεινασμένο από το Αφγανιστάν. Είναι εκφυλισμός να συνταυτίζεται ο δυσαρεστημένος ψηφοφόρος με αποβράσματα. Κι αυτός ο ψηφοφόρος, που έχει αυτά τα κριτήρια, και θαυμάζει αυτούς τους εγκληματίες, να νομίζει ότι είναι Έλληνας και υπηρετεί τον Ελληνισμό. Όταν κάποιος βλέπει στο πρόσωπο του χρυσαυγίτη τον απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Η ηλιθιότητα σ’ αυτό το βαθμό είναι αθεράπευτη. Και δεν ξέρω κι αν ο θεός μπορεί να κάνει κάτι.

Εάν η Παναγία...

Χρειάζονται κάπου κάπου το φόνο ενός Έλληνα από ξένο για να κάνουν μια τεράστια κινητοποίηση, ένα ξεσηκωμό, για να συνεχίσουν να περνούν αθόρυβα και ασχολίαστα δεκάδες αυτοκτονίες που γίνονται κάθε μέρα στην Ελλάδα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Αυτές οι ελληνικές ζωές που τις σκοτώνει το Μνημόνιο, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος κι ο Κουβέλης, η Μέρκελ, ο Γιουνκέρ και η Λαγκάρντ, δεν έχουν καμία αξία για τους Ελληναράδες. Δεν τους κάνουν έξαλλους από θυμό αυτοί οι θάνατοι. Μόνο ο Έλληνας, που πεθαίνει από χέρι ξένου εξάπτει το ενδιαφέρον τους. Οι 350 Έλληνες, με οικογένειες και παιδιά, που έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας και οι 50 που τερμάτισαν τη ζωή τους (μόνο μέσα σε ένα μήνα) κάτω από το βάρος της οικονομικής λεηλασίας, δεν έχουν καμία αξία για τους νεοφασίστες.

Μ’ αυτό και μόνο, βλέπει κανείς πόσο υποκριτικό είναι το ενδιαφέρον των ακροδεξιών για τους Έλληνες. Καρφάκι δεν τους καίγεται για τους Έλληνες, αν ζουν ή πεθαίνουν, και για την Ελλάδα, αν καταστρέφεται ή ξεπουλιέται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να χειραγωγήσουν τον κόσμο, να τον φέρουν στα μέτρα τους, να υπηρετήσουν την ψύχωση του φασισμού. Να στηρίξουν την ολιγαρχία κάνοντας το καθεστώς πιο αντιλαϊκό και πιο αυταρχικό. Να υπακούν πειθαρχημένα οι πολίτες στις αρχές της ολιγαρχίας. Στρατιωτικά. Αν νοιάζονταν για τους Έλληνες, θα νοιάζονταν για κάθε Έλληνα που δολοφονείται, είτε από σφαίρα είτε από την εφορία είτε από την ανεργία. Κι αυτοί οι δολοφονημένοι Έλληνες είναι εκατοντάδες φορές περισσότεροι από τον Έλληνα που δολοφονείται από ένα ξένο.

Εάν η γέννηση του Χριστού συνέβαινε στην Ελλάδα, στις μέρες μας, οι χρυσαυγίτες θα μαχαίρωναν τον Ιωσήφ και θα πέταγαν την Παναγία και τον Χριστό έξω από το μαιευτήριο γιατί είναι Παλαιστίνιοι, μελαμψοί και φτωχικά ντυμένοι. Εάν η Ρωξάνη, η σύζυγος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έπινε τον καφέ της στον Άγιο Παντελεήμονα, θα την προπηλάκιζαν και θα την έδιωχναν κακήν κακώς επειδή είναι Περσίδα, μελαχροινή και ντυμένη ανατολίτικα. Εάν ο ηλιοκαμένος Διογένης περνούσε με το φανάρι του από την πλατεία Αττικής θα λιντσαριζόταν σε κάποιο στενοσόκακο γιατί είναι σκούρος, ξυπόλυτος και ισχνός. Εάν ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ξεμοναχιαζόταν στην Ομόνοια θα λιντσαριζόταν επειδή έχει τσιγγάνικη κοψιά και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος επειδή μιλάει αρβανίτικα. Εάν ο Χατζιδάκις έβγαινε βόλτα στη Ρωμαϊκή Αγορά θα δεχόταν ύβρεις και επίθεση με σιδερογροθιές επειδή είναι ομοφυλόφιλος. Εάν, όμως, οι χρυσαυγίτες συναντούσαν τον Χίτλερ που ρήμαξε την Ελλάδα, τον Γλίξκμπουργκ που διόρισαν «Βασιλέα της Ελλάδος» οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ή τον συνταγματάρχη Ιωαννίδη που έδωσε τη μισή Κύπρο στους Τούρκους, θα σέρνονταν στο χώμα για να του γλείψουν τα πατούμενα!

Στέλιος Ελληνιάδης

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η Βιωσιμότητα της Ευρωζώνης και η Προοπτική της Ελλάδας

Η Βιωσιμότητα της Ευρωζώνης και η Προοπτική της Ελλάδας

Η κρίση της ευρωζώνης βαθαίνει όσο αποτυγχάνουν τα διάφορα μέτρα στήριξης της από τις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ θέτοντας υπό αμφιβολία τη βιωσιμότητα της. Δεν είναι τυχαίο που τελευταία έρχονται στο προσκήνιο παλιές και νέες ιδέες για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ενώ και όλο πυκνώνουν οι εγκλίσεις από γνωστούς «ευρωπαϊστές» για την ανάληψη πρωτοβουλιών σωτηρίας της. Σε δήλωση του πρώην καγκελάριου της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιθ, απέδωσε τις αιτίες της κρίσης στην πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, τονίζοντας ότι «η Άνγκελα Μέρκελ δεν είναι γεννημένη ευρωπαία» και ζήτησε «μερική αμοιβαιοποίηση του ευρωπαϊκού χρέους» κά. («Τα Νέα», 9.8.12) Σε ανάλογο πνεύμα ο πρώην προέδρος της Κομισιόν Ρομάνο Πρόντι σε άρθρο του στη αμερικάνικη εφημερίδα «Christian Science Monitor» καλεί τη Γερμανία να παίξει τον ηγετικό της ρόλο προς μια ομοσπονδιακή Ευρώπη («Αυγή», 14.8.12). Κατά τον Πρόντι «μονάχα αν οι ευρωπαϊκές χώρες κάτω από μια γερμανική ηγεσία επαναδεσμευθούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ….θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε δυνατά προς μια πολιτική ένωση από την κύρια είσοδο και όχι από το παράθυρο,δρομολογώντας μια νέα συνταγματική διαδικασία».!

Γιάννης Τόλιος (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Επίσης τρεις γνωστοί γερμανοί διανοούμενοι (Χάμπερμας-Μποφίνγκερ-Ρίμελιν) σε κείμενο τους («Καθημερινή», 19.8.12), θεωρούν ότι ότι η ΟΝΕ δεν είναι πλέον βιώσιμη και προτείνουν εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με πολιτική ενοποίηση τουλάχιστον των χωρών της ευρωζώνης, καθώς και την υιοθέτηση Ευρωσυντάγματος με τηνπραγματοποίηση δημοψηφίσματος σε όλες τις χώρες. Επίσης ζητούν την προσωρινή αναστολή του δημοσιονομικού συμφώνου, την αναδιάρθρωση του χρέους των χωρών της ευρωζώνης που αντιστοιχεί στη συμφωνία του Μάαστρχτ, καθώς και κοινή εγγύηση των κρατικών ομολόγωνώστε να αποφευχθεί το ρίσκο χρεοκοπίας ενός κράτους», κά.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΟΥΔΕΤΕΡΗ

Ωστόσο η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν είναι απλά υπόθεση αφηρημένων οραματισμώνκαι «καλών προθέσεων», αλλά συνδέεται στενά με το ευρύτερο πλέγμα διακρατικών και ταξικών σχέσεων και αντίστοιχων συμφερόντων. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ως πολιτική «συνεργασίας» κυρίαρχων αστικών τάξεων γίνεται με βάση το κριτήριο της ισχύος» και του ανταγωνισμού. Όσο πιο ισχυρή είναι μια χώρα σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, τόσο πιο βαρύνουσα θέση κατέχει στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ισχύς των μεγαλύτερων και πλουσίων χωρών στο θεσμικό πεδίο εκδηλώνεται με τις αποφάσεις που λαμβάνονται για το μέλλον της συγκεκριμένης ενοποίησης. Η «μεγάλη πατρίδα» (Γερμανία) επιχειρεί μέσω κυρίως του ενιαίου νομίσματος (ευρώ) να διεμβολίσει τις «μικρές πατρίδες» θέτοντας την οικονομία της ΕΕ υπό γερμανική σκέπη.

Οι αντιθέσεις μεταξύ των κυρίαρχων εθνικών ελίτ για το ρόλο της «ηγεμονίας», αλλά και η αποφυγή ανάληψης αντίστοιχων «υποχρεώσεων» (ανακατανομής πόρων μέσω ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, έκδοση «ευρωομόλογου» για στήριξη αδύναμων οικονομιών, κά), φρενάρει την ιδέα της «ομοσπονδιακής ένωσης». Αυτή η αντίφαση επιτείνει τα φαινόμενα «απόκλισης» αντί «σύγκλισης» των οικονομιών, ενίσχυσης των «κεντρόφυγων» αντί των «κεντρομόλων» τάσεων, καθώς την «ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη» στα πλαίσια της Ένωσης. Γι' αυτό και η ΕΕ, πολύ περισσότερο ηευρωζώνη, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις εξωπραγματικές διακηρύξεις και ουτοπικά οράματα περί «οικονομικής σύγκλισης», «κοινωνικής συνοχής», «Ευρώπης των λαών», κά, όταν κυρίαρχο ρόλο παίζουν σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο οι δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου που ενεργούν με όρους ισχύος, ανταγωνισμού και ηγεμονίας, αντί ισότιμης συνεργασίας, αλληλεγγύης, κοινωνικής δικαιοσύνης, ουσιαστικής δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Σε αυτήν τη βάση πρέπει να αναλύσουμε και τη στάση των ηγετικών ελίτ σε επίπεδο ΕΕ, ΗΠΑ, ακόμα και στους κόλπους των G-8, για το ελληνικό ζήτημα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το κοινό ανακοινωθέν τους (19.5.12), «συμφωνούμε για τη σημασία που έχει μια ισχυρή και συνεκτική ευρωζώνη για την παγκόσμια σταθερότητα και ανάπτυξη, και επιβεβαιώνουμε το ενδιαφέρον μας να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη σεβόμενη τις δεσμεύσεις της». (Νέα, 21.5.12) Ανάλογη θέση εκφράζουν και οι θεσμικοί εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, όπως η Κρ.Λαγκάρντ (ΔΝΤ), Άνχελ Γκουρία (ΟΟΣΑ), κά. Συμπερασματικά, η σύγχρονη «Ιερή Συμμαχία» συμφωνεί στην κεντρική κατεύθυνση υπεράσπισης των συμφερόντων των πιστωτών και αναζητούν «επίλυση» του προβλήματος του χρέους με σκληρά προγράμματα λιτότητας σε βάρος λαών και εργαζόμενων.

Κατά συνέπεια παρ’ ότι η συζήτηση ξεκινά για τη δυνατότητα παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, στην ουσία αφορά το μέλλον των χωρών της ευρωζώνης και κατά προέκταση του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι τυχαία τα διάφορα σενάρια και αναλύσεις κι από τις δύο όχθες του Ατλαντικού, για το πιθανό κόστος μιας ενδεχόμενης εξόδου (ελεγχόμενης ή μη) της Ελλάδας από το ευρώ, τόσο για την ίδια, όσο και για την ευρωζώνη. Εκτός από τις διεθνείς και άλλες προεκτάσεις, από καθαρά οικονομική άποψη, μια τέτοια έξοδος εκτιμάται ότι θα κόστιζε στην ευρωζώνη πάνω από 1 τρις €.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Η κρίση της ευρωζώνης απασχολεί όπως είναι φυσικό και τις αριστερές-ριζοσπαστικές δυνάμεις σεεθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Είναι γεγονός ότι η ταξική πάλη στην ΕΕ γενικά και ειδικότερα στα πλαίσια της «ευρωζώνης» αποκτά νέα στοιχεία. Ταυτόχρονα η κρίση οδηγεί στην εμφάνιση ποικίλων προσεγγίσεων για τις προοπτικές παραμονής μιας χώρας στην ευρωζώνη, καθώς και για τις προεκτάσεις «αθέτησης πληρωμών» και επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Αυτό που έχει γίνει πλέον καθαρό είναι ότι η υπέρβαση του «εθνικού» στο όνομα της «υπερεθνικής πατρίδας» (ευρωπαϊκής ενοποίησης) δεν συνοδεύεται από ένα φερέγγυο πλαίσιο διασφάλισης των εθνικών, πολύ περισσότερο των λαϊκών συμφερόντων. Η ιδέα της «Ευρώπης των λαών και των εργαζόμενων» είναι ασύμβατη με τους νεοφιλελεύθερους «πυλώνες» της ευρωζώνης (Σύμφωνο Σταθερότητας, ΕΚΤ, Σύμφωνο για Ευρώ, Μηχανισμός Στήριξης + Μνημόνια, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κά). Η λύση για τη μεγάλη πλειοψηφία λαών και εργαζόμενων βρίσκεται στην ανατροπή του ταξικού οικοδομήματος της ευρωζώνης, η οποία ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα γίνει, θα πρόκειται για «ριζοσπαστική ανατροπή» και σε κάθε περίπτωση για την εξουσία των λαών της Ευρώπης και όχι των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Το πως ακριβώς θα πραγματοποιηθεί, ξεκινώντας από μια, δυο, τρεις..... δέκα τρεις ή όλες μαζί χώρες, παραμένει ανοικτό πολιτικό ζήτημα!

Από αυτήν άποψη έχει μεγάλη σημασία ο προσδιορισμός των βασικών αξόνων του εναλλακτικού προγράμματος προοδευτικής εξόδου από την κρίση, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Ασφαλώς μια «Ενωμένη Ευρώπη» με νεοφιλελεύθερα υλικά ακόμα και αν πραγματοποιηθεί, θα πρόκειται για μια Ένωση σε «αντιδραστική κατεύθυνση» που δεν έχει σχέση με το όραμα της Ευρώπης των λαών και των εργαζόμενων. Η τελευταία προϋποθέτει επαναθεμελίωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος σε νέα βάση και με νέα αρχιτεκτονική. Για τους λαούς και τους εργαζόμενους της Ευρώπης, ιδιαίτερα των χωρών της περιφέρειας, η ανατροπή της πολιτικής των Μνημονίων που στην Ελλάδα προωθεί η κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αποτελεί ζήτημα επιβίωσης για το λαό, ενώ παράλληλα σηματοδοτεί την αναγκαιότητα για μια νέα πορεία της Ευρώπης προς το «ιστορικά αναγκαίο», τη σοσιαλιστική προοπτική.

Κατά συνέπεια για τις αριστερές-ριζοσπαστικές δυνάμεις της ΕΕ, το ζήτημα της ευρωζώνης έχει στρατηγική σημασία και οι απόψεις που μιλούν για παραμονή «πάση θυσία» σε αυτήν, δεν σηματοδοτούν φερέγγυα απάντηση στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής. Αντίθετα με αφετηρία την ανατροπή του Μνημονίου και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ανοίγεται δρόμος για μια ελπιδοφόρα προοπτική της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο από μόνα τους κι αυτά δεν αρκούν. Χρειάζεται παράλληλα η εφαρμογή προγράμματος ριζοσπαστικών αλλαγών που να διευκολύνουν την προοδευτική έξοδο από την κρίση. Ειδικότερα ανάκτηση του ελέγχου των βασικών εργαλείων άσκησης της οικονομικής πολιτικής (συναλλαγματικής, νομισματικής, πιστωτικής, δημοσιονομικής,εισοδηματικής, αναπτυξιακής, κλπ). Χρειάζεται επίσης εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών,έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων, αξιοποίηση λαϊκών αποταμιεύσεων για στήριξη της ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας.

Το τελευταίο προϋποθέτει και επεξεργασία ανορθωτικού προγράμματος με στόχο την αύξηση της απασχόλησης, του εθνικού εισοδήματος και δικαιότερης κατανομής του. Επίσης ριζική εξυγίανση δημόσιων οικονομικών με αύξηση εσόδων και δικαιότερος επιμερισμός των φορολογικών βαρών. Πολιτική δαπανών με αναπτυξιακά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια. Στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ενίσχυση κοινωνικών δαπανών, ειδικά προγράμματα στήριξηςοικογενειακής γεωργίας και μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων. Επιστροφή υπό εθνικό έλεγχο όλων των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και επέκταση τους σε νέους τομείς στρατηγικής σημασίας.Καταπολέμηση καρτέλ και μονοπωλιακών δομών, περιορισμός και έλεγχος δράσης των πολυεθνικών εταιριών. Ανάπτυξη ισότιμων οικονομικών σχέσεων με όλες τις χώρες στα πλαίσια μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Βαθύς εκδημοκρατισμός του κράτους, ανάπτυξη θεσμών λαϊκού ελέγχου και γνήσιας συμμετοχής των εργαζόμενων στα βασικά κέντρα των λήψης αποφάσεων, κά.

Οι παραπάνω άξονες αμφισβητούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και είναι η αφετηρία ριζοσπαστικών αλλαγών για προωθημένους κοινωνικούς μετασχηματισμούς με ορίζοντα τοσοσιαλισμό. Δεν έχουν αποκλειστικά εθνοκεντρικό προσανατολισμό, αλλά στο σύνολο τους σχεδόν μπορούν να εφαρμοστούν σε υπερεθνικό επίπεδο, στα πλαίσια μιας πραγματικής δημοκρατικής ένωσης χωρών και λαών ομοσπονδιακού χαρακτήρα σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η εφαρμογή του προγράμματος κοινωνικοοικονομικής ανόρθωσης ανταποκρίνεται στις ανάγκες, συμφέροντα και προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και πρώτα απ’ όλα των μισθωτών-εργαζόμενων, της αγροτιάς, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και της νέας γενιάς. Οι συγκεκριμένοι άξονες εναλλακτικής πρότασης αποτελούν την «κόκκινη γραμμή» για μια ελπιδοφόρα προοπτική της ελληνικής κοινωνίας και δεν μπορούν να τεθούν υπό την «αίρεση» της παραμονής ή μη στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Στο βαθμό που το συγκεκριμένο πλαίσιο θέτει (και όπως είναι σήμερα θέτει) ουσιαστικά εμπόδια σε αυτήν την προοπτική, η υπέρβαση του με αποδέσμευση από την ευρωζώνη αποτελεί αδήρρητη ανάγκη.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

Οι πολιτικές-κοινωνικές προϋποθέσεις για προώθηση των παραπάνω είναι η ανάδειξη κυβέρνησης αριστερών-ριζοσπαστικών δυνάμεων, προϊόν μιας συμπαραταγμένης Αριστεράς. Η ανάπτυξη ενός ρωμαλέου και πολύμορφου κινήματος αντίστασης, ανατροπής και αλληλεγγύης, κατά τωναντιλαϊκών πολιτικών, αποτελεί «όχημα βάσης» στην προώθηση του σχεδίου. Η παθητικότητα, μοιρολατρία και αποδοχή τετελεσμένων, είναι η χειρότερη επιλογή και δεν αντιστοιχεί στις αγωνιστικές παραδόσεις, τις ιστορικές παρακαταθήκες, την αδούλωτη, υπερήφανη και αξιοπρεπή στάση του ελληνικού λαού προς ξένους και εγχώριους δυνάστες. Ο συντονισμός και η αναβάθμιση της δράσης με ανάλογα κινήματα στις χώρες της ΕΕ, αποτελεί στις σημερινές συνθήκες, αναντικατάστατο μέσο επιτυχίας των πιο πάνω στόχων και ενθάρρυνσης ανάλογων ανατροπών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που θα ανοίξει νέους ελπιδοφόρους ορίζοντες για μια Ευρώπη των λαών, των εργαζόμενων και της σοσιαλιστικής προοπτικής.

*Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών.

Ασφαλής οδηγός κυβερνητικής αποτυχίας

Ασφαλής οδηγός κυβερνητικής αποτυχίας

Τι δείχνουν τα «μαύρα» οικονομικά στοιχεία

Επισπεύδεται η «επόμενη μέρα»

Στο μέσο ενός νέου καταιγισμού πιέσεων και εκβιασμών βρίσκεται η ελληνική κοινωνία λίγες μόλις εβδομάδες μετά τις εκλογές με μοναδικό στόχο να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες τα δύο επόμενα έτη (2013-1014) κατά 11,7 δισ. ευρώ. Κι όμως, το εκλογικό αποτέλεσμα υποτίθεται ότι αποτελούσε το «καλό σενάριο» για τους πιστωτές μας, μιας και θα διευκόλυνε τη συνεννόηση μαζί τους. Παρόλα αυτά βρισκόμαστε σε ένα χειρότερο σημείο από εκείνο που ήμασταν πριν ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος κι αυτό για δύο λόγους: Έναν πολιτικό κι έναν οικονομικό. Ο πολιτικός σχετίζεται με το γεγονός ότι η τρικομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά παραβιάζει ευθέως την εντολή που έδωσε το εκλογικό σώμα με την ψήφο του τον Ιούνιο του 2012 και συνίστατo στην απόρριψη του Μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας που απορρέουν από τους πιστωτές. Πράγματι, αν αθροίσουμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ (26,9%), των Ανεξάρτητων Ελλήνων (7,5%), της Χρυσής Αυγής (6,9%), της Δημοκρατικής Αριστεράς (6,2%) και του ΚΚΕ (4,5%) – πέντε κομμάτων που παρά τις αβυσσαλέες διαφορές τους αντιτάχθηκαν και απέρριψαν κατηγορηματικά την πολιτική των δύο προηγούμενων χρόνων – το άθροισμα που προκύπτει είναι 52%. Η πλειοψηφία λοιπόν του εκλογικού σώματος απέρριψε την πολιτική που ο Αντώνης Σαμαράς, πριν καν ορκιστεί πρωθυπουργός, δήλωσε ότι θα σεβαστεί και θα συνεχίσει να εφαρμόζει. Η συμμετοχή του κόμματος του Φώτη Κουβέλη στη νέα κυβέρνηση, που πολύ γρήγορα χαρακτηρίστηκε ως «Τρόικα εσωτερικού» λόγω της τυφλής υποταγής που έδειξε στην Τρόικα, μπορεί να της προσέφερε μια επιπλέον νομιμοποίηση, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι καλύπτεται όλο το πολιτικό φάσμα, στην πραγματικότητα όμως έκαψε γρήγορα ένα ακόμη χαρτί του πολιτικού συστήματος, αυξάνοντας τις πιθανότητες ο Φώτης Κουβέλης να έχει την τύχη του Γιώργου Καρατζαφέρη στις επόμενες εκλογές. Οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, θα αποδειχθεί ότι είναι θέμα μηνών να προκηρυχθούν… Η παντοδυναμία επομένως της νέας κυβέρνησης είναι μόνο φαινομενική, κατ’ αντιστοιχία της επίδειξης πυγμής της κυβέρνησης του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, η οποία σχηματίστηκε κατ’ εντολή της ΕΕ τον Νοέμβριο του 2011.

Λεωνίδας Βατικιώτης

Ο οικονομικός λόγος, για τον οποίο τώρα βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση απ’ ότι πριν τις εκλογές, σχετίζεται με την πανθομολογούμενη αποτυχία των μέτρων που καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση ντα οποία υποτίθεται ότι θα εγγυηθούν την αποτροπή της χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, ειδικότερα, δείχνει να πιστεύει ότι η συμμόρφωσή της με κάθε απαίτηση της Τρόικας, ακόμη και την πιο παράλογη, μπορεί να εξασφαλίσει την ομαλή διαχείριση του δημόσιου χρέους και την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Σύντομα ωστόσο θα αποδειχθεί ότι πλανάται πλάνην οικτρά και οι θυσίες τις οποίες καλούνται να υποστούν οι έλληνες πολίτες, δεν θα έχουν το παραμικρό αντίκρισμα. Κοινώς, θα πάνε τσάμπα…

Η ύφεση παρασέρνει δημόσια έσοδα και τράπεζες

Κατ’ αρχάς, κι ενώ αναμενόταν η Τρόικα στην Αθήνα, τα 11,7 δισ. ευρώ που έψαχνε απεγνωσμένα να βρει η κυβέρνηση για το 2013 και 2014 και τα 3 δισ. ευρώ για το 2012 έγινε γνωστό ότι υπολείπονται των αναγκαίων κι ότι τελικά χρειαζόμαστε …κάτι παραπάνω. Η ανάγκη εξοικονόμησης επιπλέον χρημάτων για τα επόμενα έτη έγινε γνωστή από τη στιγμή που κατέστη σαφές ότι η ύφεση της οικονομίας θα συνεχισθεί και το 2013. Υπολογίζεται μάλιστα ότι θα ξεπεράσει το 3%. Αν μάλιστα προσθέσουμε στην ύφεση του 2013, πρώτο, στην ύφεση που έχει ήδη καταγραφεί από το 2008 έως το 2011 κι ανέρχεται σε 14% και ακόμη την ύφεση του τρέχοντος έτους που αναμένεται να κινηθεί μεταξύ 7 και 9%, φαίνεται πως η σωρευτική συρρίκνωση του ΑΕΠ γι’ αυτά τα 6 έτη θα φτάσει το 25%. Το 2014 δηλαδή η Ελλάδα θα παράγει μόνο τα τρία τέταρτα όσων παρήγαγε το 2007! Πρόκειται για πραγματική οικονομική καταστροφή που αποκαλύπτει επίσης πόσο κενές περιεχομένου ήταν οι δηλώσεις των κυβερνητικών οι οποίες παρομοίαζαν την συνταγή του ΔΝΤ και της ΕΕ με ένα «πικρό χάπι που όσο πιο γρήγορα το πάρουμε τόσο ταχύτερα θα γίνουμε καλά». Έκτος χρόνος ύφεσης είναι μπροστά μας, ρεκόρ χωρίς προηγούμενο σε ολόκληρο τον κόσμο για καιρό ειρήνης, χωρίς να μπορεί κανείς να εγγυηθεί πότε θα σταματήσει η κατηφόρα…
Θύμα αυτού του οικονομικού Αρμαγεδώνα αποτελούν και τα φορολογικά έσοδα, που παρασύρονται από την πτώση της οικονομικής δραστηριότητας απαιτώντας επιπλέον χρηματοδοτήσεις για να συνεχίσει η ελληνική οικονομία να πληρώνει τους πιστωτές της. Γιατί, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι περίφημες «χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας» δεν αφορούν τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή πόρους οι οποίοι κατευθύνονται σε συνταξιούχους ή κοινωνικές δαπάνες, αλλά ρευστό που πηγαίνει στους πιστωτές για την εξυπηρέτηση ενός δημόσιου χρέους που πλέον έχει καταστρέψει την ελληνική οικονομία. Στον πίνακα που παραθέτουμε φαίνεται πεντακάθαρα ποιος κερδίζει από τα «κονδύλια στήριξης» του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας: πιστωτές και τράπεζες που θα αφαιμάξουν το 97,1% των κονδυλίων του Ευρωπαϊκού Ταμείου κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους. Στον κρατικό προϋπολογισμό θα φτάσουν μόνο 600 εκ. ευρώ!

Από 32,3 δισ. ευρώ αναμενόμενων εσόδων μόνο τα 600 εκ. (1,85%) θα πάνε στον κρατικό προϋπολογισμό!

Αναμενόμενες εισροές και εκταμιεύσεις (σε δισ. ευρώ) το τρίτο τρίμηνο (Ιούλιος – Αύγουστος) του 2012

ΕΙΣΡΟΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

EFSF: 31,3
Ιδιωτικοποιήσεις: 1
ΣΥΝΟΛΟ ΕΙΣΡΟΩΝ: 32,3

ΕΚΡΟΕΣ

Ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών: 23,8
Υπόλοιπο: 8,5
Πληρωμή τόκων & χρεολυσίων: 4,6
(εξόφληση ομολόγων σε ΕΚΤ στις 20/8: 3,1, δάνειο ΟΣΕ στις 13/9: 0,2, τόκοι 1,3 κ.λπ)
Υπόλοιπο: 3,9
Αποπληρωμή εντόκων γραμματίων Ελλ. Δημοσίου: 2
Πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών δημοσίου σε επιχειρήσεις: 1,3
Τελικό υπόλοιπο (για τον προϋπολογισμό): 0,6
Πριν δούμε όμως ότι για τους εργαζόμενους επιφυλάσσεται μόνο λιτότητα αξίζει να δούμε ότι κι αυτές οι περικοπές (των 11,7 δισ. για το 2012-2013 και των 3 δισ. για το 2012) αποδεικνύονται ανεπαρκείς όχι μόνο λόγω του ότι τα μειούμενα έσοδα δημιουργούν συνεχώς μαύρες τρύπες στα δημόσια οικονομικά αλλά επιπλέον επειδή οι τράπεζες (τις οποίες ως έθνος έχουμε αναλάβει υπό την …προστασία μας) αυξάνουν συνεχώς τις ζημιές τους που πρέπει να καλυφθούν από τα διαθέσιμα κονδύλια. Υπολογίζεται χαρακτηριστικά πως το ύψος των επισφαλών δανείων στο πλαίσιο της επιχειρηματικής πίστης έφτασε το 15% τον Μάρτιο του 2012, όταν πριν μισό χρόνο, τον Σεπτέμβριο του 2011 ήταν 11%. Σε επίπεδο αριθμών εκτιμάται ότι τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια ξεπερνούν τον αριθμό ρεκόρ των 48 δισ. ευρώ. Οι ζημιές των τραπεζών όπως είναι αναμενόμενο προκαλούνται από την ραγδαία πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης που αποδεικνύεται τορπίλη στα ύφαλα μικρών και μεγάλων, αλλά κυρίως των εμπορικών, επιχειρήσεων.
Πλευρά αυτής της πτώσης αποτυπώθηκε σε έρευνα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, που δόθηκε στη δημοσιότητα την Δευτέρα 23 Ιουλίου κι αποκάλυψε ότι η μείωση του τζίρου το 2012 σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο ανέρχεται σε 53%, ενώ η μείωση των κερδών τους σε 55%. Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα 3.000 επιχειρήσεων δείχνει συνεχή πτώση τόσο του κύκλου εργασιών όσο και των κερδών από το 2009. Χαρακτηριστικά, ο μέσος όρος του κύκλου εργασιών τους τα τελευταία τέσσερα χρόνια ακολουθεί την εξής πορεία: 2009: 425.329 ευρώ, 2010: 392.914 ευρώ, 2011: 309.887 ευρώ, 2012 (εκτίμηση): 144.507 ευρώ. Τα δε κέρδη των εμπορικών επιχειρήσεων (ως μέσο όρο) τα τελευταία χρόνια κατέγραψαν την ακόλουθη πορεία: 2009: 49.212 ευρώ, 2010: 36.521 ευρώ, 2011: 25.198 ευρώ, 2012 (εκτίμηση) 22.729 ευρώ. Με λίγα λόγια τα κέρδη της μέσης εμπορικής επιχείρησης το 2012 βρίσκονται πιο κάτω κι από το μισό των κερδών του 2009!!! Σε αυτή την κινούμενη άμμο βυθίζονται και οι τράπεζες, η διάσωση των οποίων αποτελεί (στης Τρόικας τα χρόνια) αυτονόητο και υπέρτατο …καθήκον του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού. Κάτι που προφανώς δεν ισχύει για τους ανέργους ή τους χαμηλοσυνταξιούχους…
Συμπερασματικά, η παρατεταμένη ύφεση της οικονομίας μεγαλώνει συνεχώς τις ανάγκες χρηματοδότησης της οικονομίας λόγω του ότι τα δημόσια έσοδα υπολείπονται κάθε φορά των στόχων. Επίσης αυξάνει τις επισφάλειες των τραπεζών που έχοντας κολλήσει σαν βδέλλα στα δημόσια οικονομικά, αναλαμβάνει κάθε φορά ο προϋπολογισμός να καλύψει τις μαύρες τρύπες τους.
Πέραν φυσικά των πρόσθετων, υπάρχουν και οι …στάνταρ υποχρεώσεις μας, όπως είναι η εύρεση των 11,7 δισ. ευρώ για τη διετία 2013 – 2014 και 3 δισ. για φέτος. Παρότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει γίνει ακόμη γνωστή η στάση των «μεγάλων αφεντικών» της Τρόικας απέναντι στις ελληνικές προτάσεις για περικοπές, τα θύματα της εαρινής επίθεσης του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι τα εξής: Πρώτο, η δημόσια περιουσία, δεύτερο, η τοπική αυτοδιοίκηση και, τρίτο, οι κοινωνικές δαπάνες.

Το τέλος του κοινωνικού κράτους

Άγριο τσεκούρι στις κοινωνικές δαπάνες αναμένεται να πέσει στα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας και στα εφ’ άπαξ. Ειδικά για τα εφ’ άπαξ η μείωση της τάξης του 22,68%, σύμφωνα με δημοσιεύματα, πέραν της μείωσης ύψους 20% που είχε ήδη γίνει θα ισχύει αναδρομικά, πλήττοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τους 52.000 συνταξιούχους που έχουν υποβάλλει αίτηση από το 2010 χωρίς ακόμη να το έχουν λάβει. Μακάβριο, αλλά αξίζει να αναφερθεί για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του κυνισμού που συνοδεύει τις αποφάσεις της κυβέρνησης: Εξ αυτών οι 650 έχουν ήδη πεθάνει…
Αρνητικό αντίκτυπο θα έχει ο νέος γύρος περικοπών και στα νοσοκομεία. Ήδη ο νέος αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Μάριος Σαλμάς, με ραδιοφωνική του συνέντευξη την Κυριακή 8 Ιουλίου προειδοποίησε πως άμεσα θα κλείσουν 60 από τα 150 νοσοκομεία, για να απομείνουν μόνο 90 σε όλη τη χώρα και θα καταργηθούν 10.000 κλίνες. Ως αποτέλεσμα η νοσοκομειακή φροντίδα θα υποβαθμιστεί πλήρως και θα οδηγηθεί σε τριτοκοσμικά επίπεδα, με εξαίρεση όσους φυσικά έχουν τη δυνατότητα να χρυσοπληρώνουν τα ιδιωτικά νοσοκομεία που θα γνωρίσουν δόξες. Έτσι, θα θυμόμαστε ακόμη και τα ράντσα των προηγούμενων χρόνων με νοσταλγία! Ενδεικτικά στοιχεία για το που οδηγεί την δημόσια υγεία το ντελίριο των περικοπών δόθηκαν στη δημοσιότητα στις 18 Ιουλίου με αφορμή την ετήσια έκθεση του ΚΕΕΛΠΝΟ. Εκεί περιγράφεται η εκρηκτική αύξηση των κρουσμάτων του έιτζ, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας. Αναφέρεται συγκεκριμένα στην έκθεση ότι ενώ από το 1984 ως το 2000 η νόσος παρουσίαζε σταθερή αύξηση, έκτοτε αυτή η τάση αναχαιτίστηκε και το 2010 τα κρούσματα ήταν μόνο 14. Πέρυσι όμως η αύξηση που παρατηρήθηκε έκανε τους πάντες να μείνουν με ανοιχτά τα μάτια, καθώς καταγράφηκαν 241 κρούσματα!!! Μεταξύ πολλών αρνητικών ρεκόρ που έχει κατακτήσει η δημόσια υγεία στην Ελλάδα, λόγω των περικοπών, συγκαταλέγεται κι η γέννηση το 2011 τεσσάρων οροθετικών παιδιών. Αν υλοποιηθούν από την συγκυβέρνηση Σαμαρά οι επιπλέον περικοπές που ζητά η Τρόικα η δημόσια υγεία στην Ελλάδα θα δεχθεί συντριπτικό πλήγμα.
Πολύ αρνητικό αντίκτυπο στις κοινωνικές υπηρεσίες αναμένεται να έχουν και οι περικοπές στις χρηματοδοτήσεις των ΟΤΑ, που είναι ξανά στο τραπέζι παρότι το δημόσιο αρνείται να αποπληρώσει οφειλές ύψους 1,3 δισ. ευρώ που έχει απέναντι στους δήμους. Μέχρι στιγμής, τα δύο τελευταία χρόνια οι περικοπές που έχουν γίνει φτάνουν το 52% των λειτουργικών τους εξόδων και το 65% των επενδυτικών τους δαπανών. Στο εξής, κι ενώ υπάρχουν πολλές εκατοντάδες απλήρωτοι συμβασιούχοι από τους δήμους, κάθε νέα περικοπή θα σημάνει λουκέτο σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και ιατρεία. Τα στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης προειδοποιούν ότι οι δυνατότητες μείωσης κόστους έχουν ξεπεραστεί προ πολλού.

Ξεπούλημα όσο – όσο…

Φιλοδοξία ωστόσο της κυβέρνησης Σαμαρά είναι να μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση που κατάφερε να ξεπουλήσει όσο – όσο την ελληνική δημόσια περιουσία. Σε κάθε περίπτωση όμως μιλάμε για «ψιλοπράγματα»: σε 6,95 δισ. ευρώ εκτίμησε την προς ιδιωτικοποίηση δημόσια περιουσία, το Ταμείο Ξεπουλήματος (ΤΑΙΠΕΔ) με επίσημο έγγραφό του, σε βαθμό (ακόμη κι αν δεν υπήρχε κανένας άλλος λόγος να παραμείνει κτήμα του ελληνικού λαού αυτός ο πλούτος) να αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως η εκχώρησή του σε ιδιώτες με αυτές τις τιμές. Από την άλλη, από την σκοπιά των ιδιωτών δηλαδή, αυτό το επίπεδο τιμών αποτελεί πρώτης τάξης ευκαιρία για να πιέσουν ώστε οι ιδιωτικοποιήσεις να γίνουν όσο το δυνατό νωρίτερα και με την μικρότερη δυνατή διαφάνεια. Στην πρώτη σειρά της δημόσιας περιουσίας που βγαίνει στο σφυρί βρίσκονται τα ακίνητα του ελληνικού δημοσίου. Συνολικά στην περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ έχουν περιέλθει 80.714 ακίνητα στα οποία συμπεριλαμβάνονται 6 ξενοδοχεία Ξενία (Δελφών, Βυτίνας, Άνδρου, Σκιάθου, Αράχοβας και Τσαγκαράδας), 4 ιαματικές πηγές (με σημαντικότερη αυτή του Καϊάφα στην Ηλεία) και μεγάλες παραθαλάσσιες εκτάσεις στην Κασσιόπη της Κέρκυρας κι επίσης στην Αφάντου και το Πρασονήσι της Ρόδου. Πρόκειται συνολικά για ανεκτίμητης αξίας εκτάσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να αξιοποιηθούν προς όφελος της κοινωνίας αντί να δοθούν έναντι αμφιβόλου τιμήματος στα ιδιωτικά συμφέροντα με αποτέλεσμα, χώρια των άλλων, την τσιμεντοποίηση ελεύθερων χώρων και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος.
Προτεραιότητα επίσης έχει αποκτήσει και η πώληση της Αγροτικής Τράπεζας και των θυγατρικών της. Ειδικά της γαλακτοβιομηχανίας Δωδώνη (στην οποία η ΑΤΕ έχει μερίδιο ύψους 67,77% του κεφαλαίου της) που απασχολώντας 470 εργαζόμενους και αγοράζοντας γάλα από 7.000 παραγωγούς – κτηνοτρόφους στηρίζει την τοπική οικονομία της Ηπείρου. Η Δωδώνη επίσης είναι η κορυφαία εξαγωγική εταιρεία στον τομέα των τυροκομικών προϊόντων, καθώς το 2011 το 20% της ετήσιας παραγωγής της φέτας και σκληρών τυριών διοχετεύτηκε στις αγορές του εξωτερικού. Αξίζει ακόμη να αναφερθεί πως είναι κερδοφόρα επιχείρηση. Το 2010 τα καθαρά της κέρδη μετά από φόρους ανήλθαν σε 3,53 εκ. ευρώ. Η πώλησή της επομένως δεν γίνεται με κριτήριο την απαλλαγή της ΑΤΕ από μια ζημιογόνα επιχείρηση. Αποκαλύπτεται αντιθέτως ότι πρόκειται για μια κίνηση που εξυπηρετεί τους ιδιώτες και βλάπτει εξόφθαλμα την τοπική κοινωνία. Συνολικά μιλώντας, η ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας βρίθει σκοπιμοτήτων. Η σχεδιαζόμενη πώλησή της θα σημάνει συναγερμό σε χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά που θα κινδυνεύσουν να μείνουν άκληρα καθώς το 70% της αγροτικής γης είναι υποθηκευμένο στην ΑΤΕ. Η πώλησή της επίσης στην Τράπεζα Πειραιώς, θα λειτουργήσει σαν φιλί ζωής στην τράπεζα του Μιχάλη Σάλα που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ρευστότητας.
Εξ ίσου δραματικές θα είναι οι συνέπειες από την πώληση κι άλλων πάλαι ποτέ δημοσίων επιχειρήσεων, όπως η ΔΕΗ, οι εταιρείες ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), ο σιδηρόδρομος κι άλλες, καθώς άμεσα τα τιμολόγια τους θα εκτοξευτούν κι η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών θα επιδεινωθεί. Έτσι σε λίγα χρόνια θα φτάσουμε στο σημείο το ελληνικό δημόσιο να αγοράζει ξανά από τους ιδιώτες αυτές τις επιχειρήσεις προκειμένου να μπορούν οι έλληνες πολίτες να απολαμβάνουν απρόσκοπτα βασικά αγαθά. Ήδη είναι ορατός ο φαύλος κύκλος συρρίκνωσης του κύκλου εργασιών και ζημιών που προκαλεί η επιβολή ανταποδοτικής λειτουργίας. Στον ΟΣΕ, για παράδειγμα, η τελευταία αναδιάρθρωση του οργανισμού που στο επίκεντρό της είχε την μείωση των δρομολογίων (των πιο φτηνών μάλιστα που χρησιμοποιούσαν κατά κύριο λόγο φοιτητές, αγρότες και συνταξιούχοι) αντί να βελτιώσει τα οικονομικά αποτελέσματα του οργανισμού, αύξησε τις ζημιές του. Συνέβη δηλαδή το προφανές κι όχι αυτό που υπόσχονταν οι κυβερνητικοί. Ως αποτέλεσμα ο ΟΣΕ το 2011 παρουσίασε ζημιές της τάξης των 1.760 εκ ευρώ όταν το 2010 είχε παρουσιάσει ζημιές ύψους 800 εκ. ευρώ!

Νεοφιλελεύθερος παράδεισος

Στο τέλος του νεοφιλελεύθερου παράδεισου δηλαδή, όπου όλα θα είναι ιδιωτικοποιημένα, και πάλι τα ελλείμματα των επιχειρήσεων θα βρίσκονται στα ύψη, τα οποία θα καλύπτει το δημόσιο όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους βρετανικούς σιδηροδρόμους. Ενώ, στην πύλη εισόδου τους θα υπάρχει ένα τεράστιο απαγορευτικό προς τα φτωχότερα μέλη της κοινωνίας.
Καθόλου δεν αποκλείεται στο στόχαστρο της Τρόικας να βρεθούν για μια ακόμη φορά οι μισθοί κι οι εργασιακές σχέσεις του ιδιωτικού τομέα. Η έκθεση του ΔΝΤ για την ευρωζώνη που δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα Ιουλίου έθετε ευθέως ζήτημα αμοιβών στην Ελλάδα, πιέζοντας για νέες μειώσεις. Κι αυτό παρότι οι μισθοί έχουν ήδη μειωθεί σημαντικά, μετά το δεύτερο Μνημόνιο όπου προβλεπόταν μείωση των αμοιβών κατά 25% και 35% για τους νέους κάτω των 25 ετών, ενώ οι εργασιακές σχέσεις έχουν σχεδόν πλήρως εξατομικευθεί. Έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας που δόθηκε στη δημοσιότητα στα μέσα Ιουλίου έδειξε ότι μόνο το 2012 με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας επιτεύχθηκαν μειώσεις στις αμοιβές ύψους 23,7%, ενώ εκτιμάται ότι από το 2010 μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους οι μειώσεις μισθών θα φτάσουν το 30%. Αυξήσεις ρεκόρ επίσης παρατηρούνται και στην ανασφάλιστη εργασία (που άγγιξε το 35,9%, όταν πέρυσι έπληττε μόνο το 29,9%) και στην εξάπλωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Συγκεκριμένα, το τελευταίο έτος, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που μετατράπηκαν σε ελαστικές μορφές απασχόλησης ήταν αυξημένες κατά 45,3%, ενώ στις νέες συμβάσεις εργασίας (προσλήψεις) μόνο το 56,1% αφορά θέσεις πλήρους απασχόλησης. Το 34,9% αφορά θέσεις μερικής απασχόλησης και το 9% εκ περιτροπής εργασία. Κατά συνέπεια ο εργασιακός χάρτης της Ελλάδας δεν φημίζεται ούτε για την ακαμψία του, ούτε για τη νομιμότητά του. Βρίθει ελαστικοποίησης και μαύρης, αδήλωτης εργασίας (συχνά στο πλαίσιο οικογενειακών επιχειρήσεων ή σε βάρος μεταναστών) με αποτέλεσμα κάθε επιπλέον παρέμβαση να προσθέτει απορρύθμιση και φτώχεια…

Πλησιάζει η χρεοκοπία

Ακόμη χειρότερο ωστόσο είναι ότι ο δρόμος της τυφλής υποταγής προς τους πιστωτές που ακολουθεί η κυβέρνηση φέρνει πιο κοντά και δεν απομακρύνει την χρεοκοπία. Για την ακρίβεια μια νέα χρεοκοπία, μετά απ’ αυτήν του Μαρτίου. Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου μπήκε με τον οίκο αξιολόγησης Moody’s να αναφέρει ότι «υπάρχει κάθε λόγος να εκτιμά κανείς ότι μια νέα χρεοκοπία αποτελεί υψηλή πιθανότητα για την Ελλάδα», την γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να δηλώνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να προωθήσει για ψήφιση στη Βουλή και τρίτο πακέτο στήριξης της Ελλάδας το οποίο θα έχει διπλάσιο από το αρχικό ύψος (30-40 από 16-20 δισ. ευρώ), την αμερικανική τράπεζα Citibank (με επικεφαλής οικονομολόγο έναν από τους πιο έμπειρους σε θέματα κρατικών χρεοκοπιών) να προβλέπει έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη εντός του 2012 και το ΔΝΤ να «διαρρέει» την απροθυμία του να παράσχει νέες χρηματοδοτήσεις προς την Ελλάδα. Το ΔΝΤ δηλαδή να αναλαμβάνει τον ρόλο του γενναίου που θα σηκώσει το κόστος να τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα, όπως έγινε και στην Αργεντινή πριν δέκα περίπου χρόνια…
Κι όλα αυτά ενώ δεν υπάρχει ούτε μία χώρα της ευρωζώνης που να μην τρεκλίζει από την κρίση. Η Ισπανία να μετράει ώρες για την επίσημη και πλήρη υπαγωγή της σε καθεστώς μνημονίου αφού για να βρει αγοραστές για δεκαετή ομόλογα κατέβαλε επιτόκιο άνω του 7%, δίνοντας το έναυσμα για να πάρουν φωτιά όχι μόνο τα δικά της CDS αλλά και τα χρηματιστήρια όλης της Ευρώπης.Στην Κύπρο να καταφθάνει το πρώτο κλιμάκιο της Τρόικας απαιτώντας να καταργηθεί η εναπομείνασα Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή. Στην Ιταλία η Σικελία να βουλιάζει κάτω από τα δικά της χρέη (ύψους 17 δισ. ευρώ, όσο περίπου το ΑΕΠ της Κύπρου!), άμεσο αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης από το ιταλικό κράτος. Η δε κρίση των περιφερειών, το πιο φρέσκο δημιούργημα της κρίσης της ευρωζώνης, να πλήττει ακόμη και την Γερμανία με τον πλούσιο γερμανικό νότο (π.χ. Βαυαρία) που ξεχειλίζει από πλεονάσματα, κατ’ αντιστροφή των όσων συμβαίνουν στην ευρωζώνη, να δυσφορεί όλο και πιο «φωναχτά» για τον φτωχό και ελλειμματικό βορά (π.χ. Βερολίνο) δημιουργώντας ένα νέο, οριζόντιο αυτή τη φορά, τείχος εντός των γερμανικών συνόρων.
Σε αυτό το εκρηκτικό πλαίσιο η πλειοδοσία στην εφαρμογή αντιλαϊκών μέτρων στην οποία επιδίδεται η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνοντας μέχρι και την ευθύνη για το ότι δεν εφαρμόστηκαν τα 210 από τα 300 μέτρα του Μνημονίου όπως δηκτικά έγραψε γερμανική εφημερίδα (ελπίζοντας ότι έτσι θα αποτρέψει το αναπόφευκτο) δεν είναι μόνο γελοιότητα ή μάταιος κόπος. Είναι επίσης κι ο πιο ασφαλής οδηγός αποτυχίας, στον βαθμό που συνοδεύεται από παραίτηση από κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης των όρων για την επόμενη μέρα που πλησιάζει όλο και ταχύτερα…

(Nexus, Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2012)

Η αποκλειστική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο «Ρέθεμνος»

Η αποκλειστική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο «Ρέθεμνος»

Α. Τσίπρας: «Η παρούσα κυβέρνηση θα αφήσει καμένη γη, οπότε η ανάκαμψη θα είναι δύσκολη ανεξαρτήτως νομίσματος». Τι λέει για την «τριανδρία της δραχμής», το μεταναστευτικό και όχι μόνο. Συνέντευξη στο δημοσιογράφο της εφημερίδα μας, Νίκο Πολιουδάκη. Το ότι η παρούσα τρικομματική κυβέρνηση θα αφήσει «καμένη γη, οπότε η ανάκαμψη θα είναι δύσκολη ανεξαρτήτως νομίσματος», ανέφερε στην αποκλειστική συνέντευξή του στην εφημερίδα μας ο πρόεδρος της κ.ο. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος βρισκόταν εδώ και λίγες μέρες στο νομό Ρεθύμνου για τις καλοκαιρινές διακοπές του με την οικογένειά του, μίλησε στο «Ρ» για τη διάρκεια ζωής της σημερινής κυβέρνησης, το φλέγον ζήτημα του μεταναστευτικού, τις αποκρατικοποιήσεις και άλλα πολλά, ενώ σε ό, τι αφορά την «απότομη» ανέλιξη του κόμματός του ανέφερε ότι αυτή ήρθε ως «φυσικό επόμενο» στο σημερινό πολιτικό στερέωμα. Ακολουθεί η συνέντευξη με τον κ. Αλέξη Τσίπρα:

Αλέξης Τσίπρας

Στη δυσμενέστερη συγκυρία της νεότερης ιστορίας της χώρας επιλεγήκατε από πολύ μεγάλη μερίδα  του ελληνικού λαού να αποτελέσετε τη δεύτερη δύναμη στον τόπο και σήμερα να ηγείστε της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι σημαίνει αυτό για τον πολιτικό Αλέξη Τσίπρα και για το κόμμα που αντιπροσωπεύει αυτή η ομολογουμένως απότομη ανέλιξη;
Μας πήρε η ιστορία και μας σήκωσε! Διότι ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμά της. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ιστορικό γεγονός. Εξ ου και η προεκλογική αγωνία των διεθνών συντηρητικών πολιτικών και καθεστωτικών οικονομικών κύκλων. Ήμασταν ένα σπίρτο που αν άναβε, θα λαμπάδιαζε τους αγώνες και των άλλων λαών της Ευρώπης.
Η ανέλιξη ήταν φυσικό επόμενο. Η κοινωνία ήταν σε εξαθλίωση και ο ΣΥΡΙΖΑ η μόνη ηχηρή, σταθερή και υπεύθυνη αντιμνημονιακή κοινοβουλευτική φωνή. Και πανταχού παρών στους κοινωνικούς αγώνες. Έμπρακτα δηλαδή ήμαστε προ πολλού αξιωματική αντιπολίτευση.
Όσο με αφορά, έχω την γνώμη ότι αν αναλύεις ορθά την πραγματικότητα έχεις τη δυνατότητα να παραμένεις νηφάλιος, υπεύθυνος και να ξέρεις και τι σου ξημερώνει.
Τι απαντάτε σε όσους υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι δεν επιθυμούσατε επ’ ουδενί το κόμμα σας να είναι το κυβερνών ή έστω να συμμετέχει σε κυβερνητικό σχήμα στο ρόλο του επικεφαλής; Δε σας κρύβουμε ότι και στην τοπική μας κοινωνία, συνομιλώντας με πολύ κόσμο, όχι απαραίτητα αντίθετο με ό, τι πρεσβεύει το κόμμα σας, υπάρχει διάχυτη αυτή η άποψη.
Εργάστηκα πολιτικά με όλες μου τις δυνάμεις και με όλη μου την ψυχή προκειμένου να αναλάβουμε τη διακυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό επειδή γνωρίζαμε ότι η πραγματική πρόθεση του παρόντος κυβερνητικού σχηματισμού ήταν -και είναι- να δώσει τη χαριστική βολή στην κοινωνία.
Υπήρξαν όντως μέλη μας που φοβήθηκαν μήπως δεν τα καταφέρουμε. Ο φόβος εν μέρει δηλώνει υπευθυνότητα, σύνεση αλλά δεν πρέπει να σε καθορίζει. Ο φόβος πρέπει να σε υπηρετεί, όχι να τον υπηρετείς . Θα επαναλάβω τα λόγια του Στάθη Κουβελάκη, η Αριστερά πήρε διαζύγιο με την ήττα. Δηλαδή με την εσωτερίκευση της ήττας, με το βόλεμα, με την αποδοχή.
Προεκλογικά είχατε μιλήσει για «μυστικό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία. Πολλοί αμφισβητούν την ύπαρξή του. Υπάρχει τελικά κάτι τέτοιο, κι αν ναι, πότε θα είναι δυνατόν να αποκαλύψετε κάτι σχετικά με αυτό;
Αναφέρεστε σε φράση που είπα κατά τη διάρκεια της διακαναλικής συνέντευξης, που αφορούσε τη στρατηγική μας και την οποία παρέλαβαν συνάδελφοί σας και της έδωσαν διάσταση που δεν είχε. Τα σχέδια, οι προθέσεις και οι προτάσεις μας ήταν όλες πάνω στο τραπέζι, στη διάθεση του λαού! Και εκεί παραμένουν. Κανένα άλλο κόμμα δεν έθεσε υπόψη του εκλογικού σώματος τόσο αναλυτικό και εμπεριστατωμένο πρόγραμμα.
Πιστεύετε ότι το σημερινό κυβερνητικό σχήμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έχει διάρκεια ζωής  ή προβλέπετε σύντομα νέες εκλογές;
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια κύριε Πολιουδάκη. Θυμίζω ότι η παρούσα κυβέρνηση αναδείχθηκε μετά από έναν χωρίς αρχή και τέλος προεκλογικό πόλεμο λάσπης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, με την εγχώρια διαπλοκή να σπέρνει το φόβο στους ψηφοφόρους και με εμάς να υστερούμε επικοινωνιακά. Η τριανδρία της δραχμής εκτιμώ λοιπόν ότι θα αφανίσει ό,τι μπορεί, θα προσπαθήσει να συντρίψει τις δυνάμεις της εργασίας, και στη συνέχεια θα εγκαταλείψει τη διακυβέρνηση προκειμένου να μην σκάσει στα χέρια της το ίδιο της το ψέμα. Ελπίζω οι εργαζόμενοι να μην πειθαρχήσουν και οι κοινωνικοί αγώνες να την εξαναγκάσουν να το βάλει στα πόδια μία ώρα αρχύτερα.
Πώς βλέπετε σήμερα στο πολιτικό στερέωμα τη «σταθερή» στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, Χρυσή Αυγή;
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλά μία ομάδα νευρωτικών ανθρώπων που μισεί τα ίδια της τα συκώτια και βγάζει τα απωθημένα της στους πιο αδύναμους ανθρώπους. Ούτε είναι ένα πολιτικό κόμμα που είδε φως και μπήκε, στη Βουλή. Έλληνες ψηφοφόροι έστειλαν τους νοσταλγούς του Χίτλερ στο κοινοβούλιο και δυστυχώς αυτοί οι ψηφοφόροι γνωρίζουν τι πρεσβεύει η Χ.Α. Τα ΜΜΕ και ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος για χρόνια επώαζαν το αυγό του φιδιού. Όταν λοιπόν η οικονομική εξαθλίωση και ο φόβος κατέκλυσαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας, το αυγό έσπασε. Σήμερα η διαδικασία του εκφασισμού γίνεται πλέον απροκάλυπτα και είναι φανερή σε όλα τα επίπεδα ζωής. Κατόπιν τούτου ο αγώνας που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πρέπει να είναι αντιμνημονιακός και αντιφασιστικός.
 Επίσης, πως βλέπετε σήμερα στο πολιτικό στερέωμα το ΚΚΕ, το οποίο έχασε κι άλλο σε δυναμική μετά τις εκλογές του Ιουνίου;
Το ΚΚΕ, που προεκλογικά πολέμησε τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από όσο πολέμησε το μνημόνιο, περιφρόνησε τη λαϊκή επιθυμία με αποτέλεσμα να βρεθεί στο περιθώριο. Αν συνεχίσει να αντιμετωπίζει με υπεροψία τα κοινωνικά κινήματα, τις λαϊκές αντιδράσεις, την ίδια την πραγματικότητα, φοβάμαι ότι θα συρρικνωθεί κι άλλο. Διότι ως πότε θα τρώει από τα έτοιμα;
Ακούμε γνωστούς οικονομολόγους να υποστηρίζουν ότι η αποπομπή από το ευρώ δεν είναι απαραίτητα καταστροφική, καθώς έτσι θα ξεκινήσει μια πορεία ανάκαμψης από την αρχή, έστω και αν σε πρώτο, αλλά και σε μακροπρόθεσμο στάδιο οι Έλληνες πολίτες θα περάσουν πραγματικά δύσκολα, αλλά στο τέλος θα ορθοποδήσουν. Ποια είναι η δική σας θέση;
Η παρούσα κυβέρνηση θα αφήσει καμένη γη, οπότε η ανάκαμψη θα είναι δύσκολη ανεξαρτήτως νομίσματος. Το ίδιο αποτέλεσμα, ο ίδιος κόπος αλλά από άλλο δρόμο. Τώρα αν η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα προκαλέσει ταχεία ή βραδεία ανάκαμψη της οικονομίας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που υπερβαίνουν το νόμισμα. Εν ολίγοις δεν είναι “κορώνα χάνεις γράμματα κερδίζω”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την κρατικοποίηση των τραπεζών -ενώ βλέπουμε να συμβαίνει το άκρως αντίθετο-, ωστόσο δεν είναι αποσαφηνισμένο πως θα ήταν εφικτή αυτή η μεταβολή. Δε θα έπρεπε να υπάρχουν όρια μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα πλαίσια «συνύπαρξης»;
Επειδή τα πάντα είναι θέμα βούλησης κι επειδή η μεταβολή αυτή και αναγκαία είναι αλλά και εφικτή θα συνεχίσουμε να έχουμε στον πρόγραμμά μας την πρόθεση να εθνικοποιήσουμε και ακολούθως να κοινωνικοποιήσουμε, δηλαδή να θέσουμε υπό δημόσιο κοινωνικό και διαφανή έλεγχο, τις τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούνται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Διότι αυτό δηλώνουμε, δεν μιλήσαμε γενικά κι αόριστα για κρατικοποιήσεις.
Πώληση της ΑΤΕ: Ποιοι επωφελούνται, ποιοι χάνουν, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτήν τη σοβαρή εξέλιξη και τι έχετε να πείτε στον αγροτικό κόσμο;
Για την περίπτωση της ΑΤΕ μπορούμε άνετα να μιλάμε για ένα ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα που τέλεσε η παρούσα κυβέρνηση εις βάρος της χώρας και των πολιτών της. Πρόκειται για εκποίησης μιας δημόσιας τράπεζας η οποία είναι βιώσιμη και μπορεί να αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την παραγωγική ανασυγκρότηση. Εμείς κάναμε σαφές ότι δεν αναγνωρίζουμε αυτή τη «δωρεά»  της κυβέρνησης προς ιδιώτες μετόχους και εγγυόμαστε στους αγρότες και σε όλο τον ελληνικό λαό ότι θα ανατρέψουμε την εκποίηση της ΑΤΕ, η οποία σήμερα θυσιάζεται προκειμένου να διασωθεί το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα Όλοι οι εμπλεκόμενοι σ΄ αυτές τις αποφάσεις θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις για τη συμμετοχή τους σ΄ αυτό το σκάνδαλο.
Μεταναστευτικό. Ένα ζήτημα που «καίει». Είδαμε την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στο σχέδιο-σκούπα «Ξένιος Ζευς», ενώ είναι γνωστή η όλη του στάση απέναντι στο ζήτημα των μεταναστών, η οποία πιθανώς του στερεί πολλούς «πόντους». Ποια μπορεί να είναι η ρεαλιστική πολιτική λύση, ώστε και οι κάτοικοι της Αττικής να μείνουν ικανοποιημένοι, αλλά και οι παράνομοι μετανάστες να μην αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι «δεύτερης κατηγορίας»;
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο “Ξένιος Ζευς” δεν τέθηκε σε εφαρμογή για να αποσυμπίεσει το μεταναστευτικό πρόβλημα. Πρόκειται όντως για ιδρυτική πράξη προσχώρησης όλων των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού. Η κυβέρνηση των Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, ελπίζοντας ότι θα ανακτήσει προς όφελός της την εκλογική πελατεία της Χ.Α. και ελπίζοντας ότι με το μεταναστευτικό θα προκαλέσει ρήξη μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνίας, έθεσε σε εφαρμογή αυτό το σχέδιο ντροπής. Πρόκειται για ένα πογκρόμ  που επιβραβεύει τη ρατσιστική βία, την κρατική και παρακρατική ασυδοσία και διασύρει τη χώρα διεθνώς για ωμή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διότι άλλο “λύση του μεταναστευτικού προβλήματος” και άλλο “δημιουργώ έναν εσωτερικό εχθρό προκειμένου να αποπροσανατολίσω την κοινωνία”.  Ρεαλιστική λύση υπάρχει, την έχουμε αναπτύξει με όλους τους τρόπους και είναι πάρα πολύ απλή: δώστε χαρτιά στους μετανάστες να ταξιδέψουν στις χώρες που επιθυμούν. Αναλυτικά τις θέσεις μας για το μεταναστευτικό μπορούν οι αναγνώστες σας να την μελετήσουν στην ιστοσελίδα του Συνασπισμού. Ένα τόσο σημαντικό θέμα που απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να παρουσιαστεί με δυο προτάσεις.
Κι ερχόμαστε στα του τόπου μας. Ο δήμος Αγίου Βασιλείου, όπου περνάτε τις διακοπές σας τώρα, έχει περάσει τα πάνδεινα από τις πυρκαγιές και αυτό το καλοκαίρι. Επιπλέον, ο τουρισμός σε σύνολο νομού περνάει κρίση, η εγκληματικότητα «καλά κρατεί» και το μοναδικό γενικό νοσοκομείο του νομού μας «παραπαίει». Ποια είναι η θέση σας απέναντι σε όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα για το νομό και την πόλη του Ρεθύμνου;
Μόλις περιγράψατε τις πληγές μίας χώρας εξαθλιωμένης. Διότι αυτό που συμβαίνει σε εσάς συμβαίνει σχεδόν παντού. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα ιδιαίτερα βάσανα του τόπου και χωρίς πρόθεση να προσπεράσω την απόγνωση συντοπιτών σας, πιστέψτε με η Κρήτη είναι σε καλύτερη κατάσταση συγκριτικά με άλλες περιοχές. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι κάτοικοι της Κρήτης δεν υπέκυψαν σε προεκλογικές κινδυνολογίες. H εξαθλίωση γεννά το φόβο κι ο φόβος κάνει τον άνθρωπο άβουλο. Και το νησί σας απέδειξε στις τελευταίες εκλογές ότι έχει βούληση.

Νέο Μνημόνιο: Οι 50 αποχρώσεις του γκρι χωρίς …σεξ

Νέο Μνημόνιο: Οι 50 αποχρώσεις του γκρι χωρίς …σεξ

Αυστηρότερα μέτρα λιτότητας μετά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο

Πολλαπλά κερδισμένη η Γερμανία από την κρίση έβγαλε μόνο από την πτώση των επιτοκίων δανεισμού της την τελευταία διετία 68 δισ. ευρώ!

Αξιοθρήνητος ή γελοίος; Αυτή είναι η απορία που πρέπει να δημιούργησε το πέρασμα του έλληνα πρωθυπουργού από το Βερολίνο, ο οποίος με την υποτέλειά του διέψευσε ακόμη και τον βαρύ προσβλητικό χαρακτηρισμό που του απηύθυνε ο βρετανικός Ιντιπέντεντ, αποκαλώντας τον «ζητιάνο», δυό μέρες πριν ξεκινήσει για τη γερμανική πρωτεύουσα. Ο Αντώνης Σαμαράς, παρότι είναι ζητιάνος, ηγούμενος μιας χώρας την οποία οι πιστωτές της κατάφεραν μέσα σε δύο χρόνια να την στεγνώσουν από ρευστό με δημόσια, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες να είναι όλα «στο κόκκινο» από τη στιγμή που προτεραιότητα απέκτησε η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και των δανειστών, παρόλα αυτά δεν απαίτησε το παραμικρό …πλην χρόνου. Οι Γερμανοί πρέπει να εντυπωσιάστηκαν με την υποτέλειά του και την απροθυμία του να διαπραγματευτεί ακόμη και τα πιο απλά. Ζητώντας μόνο επιπλέον χρόνο και υποσχόμενος να εφαρμόσει ό,τι του ζητούν τι πιο φυσιολογικό από να εισπράξει χλεύη και ένα ξερό «νάιν»; Άρνηση συνοδευόμενη από τον υπαινιγμό ότι επιπλέον χρόνος σημαίνει επιπλέον χρήμα, άρα ξεχάστε το, και χλεύη, με αφορμή την προσωπική δέσμευσή του, που δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στην ιστορία, ότι εγγυάται ο ίδιος την αποπληρωμή των χρημάτων που έχουν δώσει οι Γερμανοί!

Λεωνίδας Βατικιώτης

Η δέσμευσή του πέρα από μνημείο υποτέλειας, συνιστά και πρόκληση καθώς ακόμη και οι Γερμανοί ομολογούν πλέον ότι η κρίση ακόμη κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουν για να κερδίσουν. Με βάση επεξεργασίες του οικονομολόγου Γενς Μπόισεν Χόγκρεφ του Ινστιτούτου του Κιέλου, που είδαν το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη εβδομάδα, η Γερμανία τα τελευταία 3,5 χρόνια έχει γλιτώσει 68 δισ. ευρώ, καθώς το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται έχει πέσει κατακόρυφα. Αν τα ομόλογά της δεν λειτουργούσαν σαν μαγνήτης αποτελώντας το πιο ασφαλές καταφύγιο και το επιτόκιο δανεισμού παρέμενε στο παλιότερο ύψος του, θα έπρεπε να καταβάλει 68 δισ. ευρώ επιπλέον για να καλύψει τη χρηματοδότηση των αναγκών της. Οι Γερμανοί όμως, βδέλλες κολλημένες στο σώμα της Ευρώπης που την αφαιμάζουν, κερδίζουν με πολλούς ακόμη τρόπους. Για παράδειγμα, από την κερδοσκοπία που πραγματοποιεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία απαιτώντας την αποπληρωμή του ομολόγου ύψους 3,2 δισ. ευρώ στο ύψος της ονομαστικής του αξίας, παρότι το είχε αγοράσει από την δευτερογενή αγορά στο 70% της αξίας του, κέρδισε 900 εκ. ευρώ! Η ληστεία παίρνει διαστάσεις ριφιφί αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι για να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο αυτό το ομόλογο αναγκάστηκε να προσφύγει σε έκτακτο δανεισμό μέσω εντόκων γραμματίων, παρέχοντας επιτόκιο ύψους 4%. Με αυτό τον τρόπο όμως – έκτακτο πανάκριβο δανεισμό μέσω εντόκων – ανατρέπεται εκ βάθρων το πρόγραμμα δημοσιονομικής διαχείρισης που έχει επιβάλει η Τρόικα και πολύ σύντομα θα φανεί πως το δημόσιο χρέος εκτροχιάστηκε ξανά! Και θα κατηγορούν μάλιστα την κυβέρνηση που δεν επιδεικνύει την δέουσα αυστηρότητα και δεν εφαρμόζει τα αποφασισμένα. Όταν, θα είναι ηλίου φαεινότερο πως η ανατροπή επήλθε και πάλι εξ αιτίας των πιστωτών: για να πληρωθεί στο ακέραιο ένα ομόλογο το οποίο η ΕΚΤ αγόρασε με έκπτωση. Κι εδώ φυσικά, κάνοντας μια παρένθεση, δεν γίνεται να αποφευχθούν οι συγκρίσεις με τα ασφαλιστικά ταμεία της Ελλάδας ή τα ΝΠΔΔ (σχολές, επιμελητήρια, κ.α.) που έχασαν εν αγνοία τους ακόμη και το 90% των υποχρεωτικών καταθέσεών τους στην Τράπεζα Ελλάδας, στο πλαίσιο της πρόσφατης αναδιάρθρωσης του χρέους. Πέπλο σιωπής επίσης, κλείνοντας την παρένθεση, καλύπτει το γεγονός ότι οι Γερμανοί βγάζουν χρήματα ακόμη κι απ’ αυτήν την διαδικασία της εξόφλησης της ΕΚΤ λόγω της σημαντικής συμμετοχής τους στο κεφάλαιο της κεντρικής τράπεζας – θεματοφύλακα του ευρώ που τους εξασφαλίζει μεγάλο αναλογικά μέρισμα. Κι όλα αυτά χωρίς να πάρουμε υπ’ όψη μας τα όσα μας οφείλουν οι τζαμπατζήδες Γερμανοί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η συνολική αξία των οποίων ξεπερνάει το 1 τρισ. ευρώ: η αποζημίωση που είχε επιδικάσει η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, το ληστρικό κατοχικό δάνειο, οι αποζημιώσεις των θυμάτων και τ’ αρχαία που πήραν μαζί τους οι άρπαγες Γερμανοί.

Σημασία παρόλα αυτά έχει πως οδηγούμαστε πολύ σύντομα σε ένα νέο πρόγραμμα αιματηρής λιτότητας. Οι υποδείξεις της Τρόικας που θα έρθει τον Σεπτέμβρη για να εγκρίνει την χορήγηση της νέας δόσης, θα έχουν λάβει πλήρως υπ’ όψη τους την αβάσταχτη υποτέλεια της τρικομματικής ελληνικής κυβέρνησης και θα υποδείξουν βάρβαρες περικοπές παντού! Έτσι το νέο Μνημόνιο θα μοιάζει με τις «50 αποχρώσεις του γκρι» (προσαρμόζοντας στα καθ’ ημάς σχόλιο του χθεσινού Εκόνομιστ) χωρίς όμως καν αυτή τη χαρά που συνοδεύει τα πάθη της νεαρής φοιτήτριας η οποία παραδίνεται στη σαδιστική μανία του πρωταγωνιστή του βιβλίου που σπάει τα ταμεία σε όλο τον κόσμο.

Μοναδική ελπίδα για να μην περάσουν τα νέα μέτρα και να διαλυθεί η κυβέρνηση είναι να ξεσπάσουν μαχητικοί και ανυποχώρητοι αγώνες και τότε να καταλάβουν οι βουλευτές της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ πως θα έχουν την τύχη των ΠΑΣΟΚων συναδέλφων τους που τώρα ψάχνουν κόμμα να στεγάσουν το κομματικό τους πελατολόγιο και την διαπλοκή τους με την οικονομική εξουσία. Εμπόδιο σε αυτή την προοπτική αποτελεί η απροθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τους αγώνες προκειμένου να μην τρομάξει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που του χάρισαν τη νίκη στις τελευταίες εκλογές κι η επιλογή του να πορευτεί με την γραμμή του «ώριμου φρούτου». Περιμένοντας δηλαδή να πέσει η κυβέρνηση κι ασχέτως αν μέχρι τότε οι συντάξεις θα έχουν πάει στα 200 ευρώ ή θα έχει ξεπουληθεί και το τελευταίο ίχνος δημόσιας περιουσίας, με αποτέλεσμα να έχει καταποντιστεί κι η αυτοπεποίθηση του κόσμου. Εμπόδιο επίσης αποτελεί κι η απροθυμία του ΚΚΕ να συμβάλει σε ένα τέτοιο μέτωπο κι ας πληρώνει μάλιστα βαρύτατο πολιτικό τίμημα. Παρόλα αυτά σήμερα, τρία σχεδόν χρόνια μετά την επιβολή του έκτακτου καθεστώτος, οι ταξικές εμπειρίες των εργαζομένων μαζί με την απόγνωση που προκαλεί η συνεχής εξαθλίωση έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που επιτρέπουν μια νικηφόρα αντεπίθεση.

(Πριν, 26 Αυγούστου 2012)

Όταν οι Έλληνες ήταν «λαθραίοι»

Όταν οι Έλληνες ήταν «λαθραίοι»

Οι «βρομιάρηδες Έλληνες» και τα λεξικά του ρατσισμού

Πρώτοι στα εγκλήματα, απεργοσπάστες και… ημίλευκοι

Όπου κι αν μετανάστευσαν οι Έλληνες κέρδισαν το σεβασμό με την εργατικότητα και τη συμπεριφορά τους. Δεν ήταν λαθραίοι, δεν παρανομούσαν. Κατά πόσο αληθεύει αυτό το ευρύτατα διαδεδομένο κλισέ; Πρώτη βασική επισήμανση: Είναι διάτρητος ο ισχυρισμός πως οι συμπατριώτες μας μετανάστευαν πάντοτε «κανονικά και με το νόμο». Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Μιχάλη Τσάκαλου «Η σύγχρονη ελληνική μετανάστευση (σ.σ. μήπως έπεται και… πιο σύγχρονη;), μεταξύ θεωρίας και εμπειρίας» έχει εξακριβωθεί πως ήσαν «λαθραίοι» 50.000 Έλληνες εξ όσων αναζήτησαν την τύχη τους στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, την περίοδο 1950-1974. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο πραγματικός αριθμός είναι απείρως μεγαλύτερος του επισήμως εξακριβωμένου, όπως συμβαίνει πάντα;

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ (1900-1925)

Πρώτοι στα εγκλήματα, απεργοσπάστες και… ημίλευκοι

ΠΡΙΝ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012

Οι εχθροί του γένους των Ελλήνων

Οι εχθροί του γένους των Ελλήνων
Εντάξει προφανώς το μήνυμα του συνομιλητή μας marmicha αναπαράγει μια συνομωσιολογία που αναπαράγεται στους εθνικιστικούς κύκλους. Από την άλλη η Τουρκία τη στιγμή που μιλάμε προχώρησε στην προμήθεια γεφυρών-πορθμείων, ενός κατεξοχήν επιθετικού όπλου και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες και με τέτοιες δυνατότητες που τους επιτρέπει εντός λεπτών να προχωρήσουν σε ζεύξη του ποταμού Έβρου και να ξεχυθούν στο εσωτερικό της ελληνικής επικράτειας. Αυτό δεν είναι συνομωσιολογία, είναι πραγματικότητα. Όπως πραγματικότητα είναι πως ο Ερντογάν ζητά μουσουλμανικά τεμένη στην Αθήνα (όχι για τη μειονότητα που έχει σε κάθε χωριό της). Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να φτιαχτεί τζαμί αλλά το ζητάει ο Ερντογάν, ρίχνοντας ....νερό στο μύλο των συνομωσιολόγων. ..Λύση δεν έχω να δώσω. Ξέρω όμως με ποιους είμαι απέναντι. Είμαι απέναντι στον χρυσαυγίτη, απέναντι στον δουλέμπορο, απέναντι στην κυβέρνηση που εφαρμόζει του Δουβλίνο 2, απέναντι στον μετανάστη που εγκληματεί, απέναντι στον μετανάστη που στον όνομα του Αλλαχ με βλέπει σαν εχθρό. Είμαι δίπλα στον μετανάστη που προσπαθεί τίμια να ζήσει, δίπλα στον μετανάστη που θέλει να ενσωματωθεί και λόγω του επαγγελματός μου, του μαθαίνω Ελληνικά, δίπλα στον ταξικό μου σύμμαχο.
Δημήτρης Πετράς

Έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες στα υπόγεια του κέντρου, από 20 σε κάθε "διαμέρισμα". Πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών, κλοπές στα ύψη για να επιβιώσουν. Δεν γνωρίζω άνθρωπο στο κέντρο που να μην του έχει επιτεθεί εξαθλιωμένος μετανάστης. Γυναίκες τρέμουν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Φίλη μου από τη Μολδαβία (όχι δεν κυλάει ιχώρ στις φλέβες της για να μαι και στο πνεύμα του Α.Παρασκευόπουλου) μένει στον Α. Παντελεήμονα (που ως γνωστών οι Έλληνες κάτοικοι είναι στην πλειοψηφία τους "φασίστες") και πάντοτε ψάχνει τρόπο να την γυρίζει κάποιος με αμάξι σπίτι καθώς της έχουν επιτεθεί 10δες φορές... και δεν το κάνουν χρυσαυγίτες. Μια πλευρά του ζητήματος είναι λοιπόν οι Έλληνες που ζουνε στα γκέτο και αν είναι όλοι "φασίστες", όπως συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αναρχικού χώρου τους αποκαλούν. Μια άλλη πλευρά είναι οι επιθέσεις των σκουληκιών χρυσαυγιτών σε ανθρώπους με βάση το χρώμα τους, ανεξάρτητα αν πράττουν ή όχι κάποιο αδίκημα. Η αστυνομία αφήνει επίτηδες τη Χ.Α. να φαίνεται στα μάτια των αδύναμων Ελλήνων των γκέτο σαν σωτήρες, ενώ φυσικά οι ναζιστές ουκ ολίγες φορές έχει αποδειχθεί πως έχουν μέλη που πουλάνε προστασία, κλέβουν, βιάζουν κτλ.

Μια τρίτη πλευρά είναι οι ίδιοι οι μετανάστες που προφανώς δεν ήρθαν εδώ για να κλέβουν και να σκοτώνουν αλλά ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΗΚΑΝ από την "καλή" Ε.Ε. , η οποία μετέτρεψε τη χώρα σε μια πελώρια φυλακή, ένα μεγάλο στρατόπεδο. Η FRONTEX προστατεύει τα σύνορα ...στο Ιόνιο, τους μετανάστες ο Δένδιας τους φέρνει από την Πάτρα (για να μην πάνε Ιταλία) στην Κόρινθο.... Τέταρτη πλευρά οι αλλαχ μπαράκιδες μετανάστες που φανατίζουν τους συμπατριώτες τους και δρουν τελείως ανεξέλεγκτα. Για ένα δήθεν (σκισμένο κοράνι μπορεί να διαλύσουν τα πάντα. Κατεβαίνουν σε πορείες χωρίς τις γυναίκες τους με κεντρικό σύνθημα "αλλαχ αχμπαρ" και "Pakistan zindabad". Στο ζήτημα υπάρχουν και άλλες πλευρές (έχουμε να κάνουμε με πολύγωνο) όπως η στάση του κράτους, της Ε.Ε, της Αριστεράς, των εργοδοτών που ψάχνουν για πάμφθηνη μαύρη εργασία, των κυκλωμάτων δουλεμπορίου που τους φέρνει από το Πακιστάν και την Αφρική στη χώρα... Αλήθεια πόσο κάνει one way ticket ΠΑΚΙΣΤΑΝ-ΕΛΛΑΔΑ; Σίγουρα πιο φθηνά από το περπάτημα μέχρι τον Έβρο και τα 10.000 ευρώ και βάλε που χρεώνει κάθε δουλέμπορος αν σταθεί τυχερός και ζήσει στη διαδρομή ο μετανάστης. Τροφή για σκέψη.... Κάθε μετανάστης έχει πίσω του ένα κύκλωμα. Δεν το βλέπουμε, εθελοτυφλούμε, δεν μας νοιάζει, δεν το αγγίζουμε...

Λύση δεν έχω να δώσω. Ξέρω όμως με ποιους είμαι απέναντι. Είμαι απέναντι στον χρυσαυγίτη, απέναντι στον δουλέμπορο, απέναντι στην κυβέρνηση που εφαρμόζει του Δουβλίνο 2, απέναντι στον μετανάστη που εγκληματεί, απέναντι στον μετανάστη που στον όνομα του Αλλαχ με βλέπει σαν εχθρό. Είμαι δίπλα στον μετανάστη που προσπαθεί τίμια να ζήσει, δίπλα στον μετανάστη που θέλει να ενσωματωθεί και λόγω του επαγγελματός μου, του μαθαίνω Ελληνικά, δίπλα στον ταξικό μου σύμμαχο.

Για τη γεωπολιτική σημασία της υπόθεσης Ασάνζ

Για τη γεωπολιτική σημασία της υπόθεσης Ασάνζ

O Ασάνζ, με περισσή ρητορική ενσυνειδητότητα, αναφέρθηκε στην καθαγιασμένη στη δυτική φιλελεύθερη συνείδηση Αμερικανική Επανάσταση ως ιστορική βάση της δικής του αποστολής κόντρα στην κρατική αυθαιρεσία, κατασκευάζοντας τον εαυτό του με όρους Τζεφερσονιανής ή Μαντισονιανής παρρησίας και κάνοντας το καθεστώς Ομπάμα να φαντάζει σαν ένας αποκρουστικός, μικροπρεπής και εκδικητικός νάνος που ντροπιάζει τα μεγάλα ιδανικά της Αμερικανικής ιστορίας. Η υπόθεση Ασάνζ, η οποία ξεκίνησε ως υπόθεση για την ελευθερία στην πρόσβαση της πληροφορίας στο διαδίκτυο, εξελίχθηκε, μετά τις παροτρύνσεις για δολοφονία του στις ΗΠΑ και τον Καναδά, και μετά την εμφάνιση κατηγοριών σεξουαλικής επίθεσης σε βάρος του από δύο Σουηδέζες, την δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης, και την απόφαση για έκδοσή του στη Σουηδία, σε κάτι που πήρε διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες των "διπλωματικών." Δυο εβδομάδες περίπου μετά την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ηνωμένου Βασιλείου για έκδοσή του στη Σουηδία (και σχεδόν δύο χρόνια αφού οι Σουηδοί επανεκκίνησαν τη διαδικασία εναντίον του ενώ το ένταλμα σύλληψης είχε παραγραφεί), ο Ασάνζ κατέθεσε αίτηση πολιτικού ασύλου στο Εκουαδόρ (Ισημερινό). Η απόφαση της χώρας, στις 16 αυτού του μήνα, να του δώσει πολιτικό άσυλο, πυροδότησε ακραίες αντιδράσεις από το Βρετανικό κράτος, το οποίο έκανε γνωστές δημόσια τις προθέσεις του να τον συλλάβει εντός του εδάφους του Ισημερινού που αντιστοιχεί στο κτήριο της πρεσβείας του στο Λονδίνο, προκαλώντας με τη σειρά του νέες αντιδράσεις τόσο ανάμεσα στους υποστηρικτές του Ασάνζ στην ίδια τη χώρα όσο και διεθνώς.

Lenin reloaded

Οι δεύτερες αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία. Στις 18 του Αυγούστου συγκλήθηκε έκτακτη σύσκεψη των κρατών-μελών της Μπολιβαριανής Συμμαχίας, που περιλαμβάνει τον ίδιο τον Ισημερινό, τη Βενεζουέλα, την Κούβα, τη Βολιβία και τη Νικαράγουα, η οποία κατέληξε σε μια ανακοίνωση που αποτελεί ευθεία πρόκληση στην εκδοχή της διεθνούς "έννομης τάξης" που έχει επί μακρόν επιβάλλει το αγγλο-αμερικανικό κατεστημένο, με μια σειρά μέσων και τρόπων που εκτείνονται από "θεσμικές" παρεμβάσεις δικαστηρίων ή διεθνών οργανισμών υπό τον έλεγχό τους ως τις δολοφονίες των ανά το παγκόσμιο εχθρών του από πράκτορες ή σώματα κομάντο ή με βομβαρδισμούς ακριβείας -- αφήνοντας έξω τις παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις δεκάδων χωρών και τον άμεσο ή δια αντιπροσώπου πόλεμο.

Ανάμεσα σε άλλα, η διακήρυξη των χωρών της ALBA καλεί σε συνάντηση όλες τις χώρες της UNASUR, της Ένωσης Νοτιοαμερικανικών Εθνών, και αναγγέλει την πρόθεσή της να φέρει το θέμα της συμπεριφοράς του Ηνωμένου Βασιλείου, που φυσικά καταδιώκει ασμένως τον Ασάνζ για λογαριασμό των ΗΠΑ και όχι της Σουηδίας, στα Ηνωμένα Έθνη.

Το πρώτο από τα πολύ εντυπωσιακά στοιχεία που αναδύονται μέσα από αυτή την στροφή των γεγονότων είναι το γεγονός ότι τόσο η ίδια ομιλία του Ασάνζ από την Πρεσβεία, όσο και η διακύρηξη των χωρών της ALBA χτύπησαν με χειρουργική ακρίβεια τα κεντρικά ιδεολογήματα της αγγλο-αμερικανικής (ΗΠΑ, ΗΒ, Καναδάς, Αυστραλία και σύμμαχοι στην Ευρώπη) παντοκρατορίας: την αρχή της ελευθερίας έκφρασης ως βασικής ατομικής ελευθερίας, και της διαφάνειας των κρατικών λειτουργιών ως βασικής προϋπόθεσης της δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, τόσο ο ίδιος ο Ασάνζ όσο και οι εκπρόσωποι των Λατινοαμερικανικών κρατών προβάλλουν μία κατάσταση στην οποία οι αυτοχαρακτηριζόμενοι προασπιστές της ατομικής ελευθερίας στην έκφραση και της διαφάνειας ως προϋπόθεσης μιας "κοινωνίας πολιτών" εμφανίζονται ως στυγνοί και ωμοί προασπιστές της βίαιης κρατικής λογοκρισίας και καταστολής. Αντίστροφα, είναι οι λαοί της περιφέρειας που προασπίζονται, για λογαριασμό του "παγκόσμιου πνεύματος", αρχές που η αγγλο-αμερικανική συμμαχία έχει στην ουσία προδώσει και απεμπολήσει. Έτσι, ο Ασάνζ, με περισσή ρητορική ενσυνειδητότητα, αναφέρθηκε χθες στην καθαγιασμένη στη δυτική φιλελεύθερη συνείδηση Αμερικανική Επανάσταση ως ιστορική βάση της δικής του αποστολής κόντρα στην κρατική αυθαιρεσία, κατασκευάζοντας τον εαυτό του με όρους Τζεφερσονιανής ή Μαντισονιανής παρρησίας και κάνοντας το καθεστώς Ομπάμα να φαντάζει σαν ένας αποκρουστικός, μικροπρεπής και εκδικητικός νάνος που ντροπιάζει τα μεγάλα ιδανικά της Αμερικανικής ιστορίας. Οι γεμάτες μικρόψυχη κακία αντιδράσεις του Βρετανικού τύπου στην ομιλία προδίδουν την ψυχική μεσολάβηση αυτού που οι Άγγλοι ονομάζουν (imperial) embarrassment, και που είναι δύσκολο να αποδοθεί στα ελληνικά: η αίσθηση ότι η γηραιά Αλβιώνα έχει εκτεθεί, ντροπιαστεί, γίνει ρεζίλι -- κάτι που τους Βρετανούς πρέπει να τους πονά ακόμα περισσότερο με δεδομένο το γεγονός ότι ήρθε σχεδόν αμέσως μετά τη φιέστα της "εθνικής περηφάνειας" που λέγεται "Ολυμπιακοί." Πρόκειται λοιπόν για μια συμβολική αμφισβήτηση της ηθικής νομιμότητας του αυτοκρατορικού μονοπωλίου του παγκόσμιου συστήματος μάλλον χωρίς προηγούμενο στην μετά το 1990 εποχή. Μια αμφισβήτηση που γίνεται ακόμα πιο επίπονη για την αυτοκρατορία λόγω του γεγονότος ότι ο Ασάνζ είναι ήδη είδωλο για εκατομμύρια πολίτες της, που ταυτίζονται απόλυτα με την ιδέα του μοναχικού σταυροφόρου για το δίκαιο και το σωστό και με τις μηντιακές της αναπαραστάσεις σε ταινίες όπως το V for Vendetta (που ενέπνευσε άλλωστε όχι μόνο τους Anonymous και το κίνημα Occupy αλλά και την εμφάνιση του ίδιου του Ασάνζ σ' αυτό).

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο αφορά το λεγόμενο timing της κλιμάκωσης της υπόθεσης: οι Λατινοαμερικανικές χώρες που έδειξαν πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν τις προσπάθειες του Λονδίνου και των ΗΠΑ να "βουλώσουν" την τρύπα που άνοιξαν στο παγκόσμιο σύστημα κατασκοπευτικής και στρατιωτικής δράσης τους τα wikileaks, είναι προφανές ότι δεν διάλεξαν τυχαία την στιγμή να προχωρήσουν σε μια αδιανόητη πριν λίγα χρόνια αντιπαράθεση με το σύνολο του αγγλο-αμερικανικού αυτοκρατορικού οικοδομήματος. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι περισσότεροι των συμμάχων της στην Ευρώπη και αλλού στροβιλίζονται σε μια δίχως τέλος οικονομική κρίση, στην οποία η απάντησή τους ως τώρα ήταν ένας συνδυασμός λυσσαλέας αντεργατικής πολιτικής, στήριξης των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, και ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Στις 14 αυτού του μήνα, τα Νέα δημοσίευσαν ένα άρθρο για την κατάσταση των εμπορικών ισοζυγίων παγκόσμια που περιελάμβανε τον πιο κάτω χάρτη:

Οι ΗΠΑ, όπως θα παρατηρείτε, έχουν το χειρότερο εμπορικό ισοζύγιο στον κόσμο (πάνω από -100 δις δολάρια), και είναι η μόνη χώρα παγκόσμια που χρωματίζεται με το αντίστοιχο κόκκινο. Στην αμέσως χειρότερη μοίρα (από -10 δις ως -99.9 δις) βρίσκεται μια σειρά χωρών που περιλαμβάνει την Αυστραλία, τον Καναδά, τον Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και αρκετές ακόμη από τις χώρες της ΕΕ (μεταξύ των οποίων φυσικά και την Ελλάδα). Το θετικότερο ισοζύγιο παγκόσμια (πάνω από + 200 δις) το έχει η Κίνα, ενώ η Ρωσία έχει το δεύτερο θετικότερο (από 100 ως 199.9 δις πλεόνασμα).

Πρόκειται για μια εικόνα του κόσμου δραστικά ανακόλουθη και αναντίστοιχη με την στρατιωτικο-πολιτικο-πολιτισμική του εικόνα: οι χώρες που θεωρούν τον εαυτό τους "ισχυρές" ανήκουν στους ουραγούς του εμπορικού ισοζυγίου, οι χώρες που θεωρούνται "περιθωριακής σημασίας" πολιτισμικά και αδύναμες πολιτικά στους πιο εύρωστους. Όταν ανακύπτει τέτοια ανακολουθία μεταξύ της πολιτικο-ιδεολογικής κατανομής δυνάμεων και της οικονομικής, αρχίζουν να εμφανίζονται ρωγμές, που αποτελούν τα πρώτα σημάδια τεκτονικής μετατόπισης των ισορροπιών έτσι ώστε να αποκατασταθεί, ουσιαστικά, μια ισορροπία που έχει χαθεί: δεν μπορεί, για να το πούμε απλά, να διατηρηθεί επ άπειρο ένα στάτους κβο στο οποίο οι παγκόσμιοι "εμπορικά παρηκμασμένοι" θα είναι επίσης οι παγκόσμιοι "αφέντες." Προσέξτε δε ότι με την εξαίρεση της Βραζιλίας, η μεγάλη πλειοψηφία των Λατινοαμερικανικών κρατών τα πάει από αρκετά ως πολύ καλύτερα από τις ΗΠΑ και τις συμμάχους τους σε ό,τι αφορά το εμπορικό ισοζύγιο.

Το τρίτο και τελευταίο στοιχείο που αξίζει να υπογραμμιστεί για την υπόθεση Ασάνζ είναι ότι αποτελεί τμήμα μιας ραγδαία διευρυνόμενης σειράς εστιών πόλωσης που καθιστούν σαφές το πέρασμα του παγκόσμιου συστήματος από την οικονομική κρίση των αναπτυγμένων, όπως λέγεται, κρατών στις παγκόσμιες γεωπολιτικές συγκρούσεις και ανακατατάξεις. Η υπόθεση Pussy Riot είναι φυσικά μέρος της ίδιας ευρύτερης εκδήλωσης ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αφορά την προσπάθεια του Αγγλο-Αμερικανικού άξονα να πλήξει την εικόνα της Ρωσίας (και αυτό άσχετα από το γεγονός ότι ο πανέξυπνος Ασάνζ συνέδεσε τον εαυτό του με τις Pussy Riot ενώ γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η γεωπολιτική λειτουργία της δικής του υπόθεσης είναι η ακριβώς αντίθετη από αυτή που προωθεί η Washington, που προσπαθεί να διεισδύσει η ίδια στην κοινή γνώμη της νεολαίας και του ίδιου αυτού κινήματος αντισταθμίζοντας το πλήγμα που της κατάφερε η υπόθεση Ασάνζ). Τα όσα συνέβησαν στη Λιβύη, τα όσα συμβαίνουν στη Συρία και την Τουρκία ή θα συμβούν στο Ιράν, τα όσα (δεν) συμβαίνουν στο ξεχασμένο κομμάτι της "Αραβικής Άνοιξης" που δεν πήρε αμερικανική έγκριση για μηντιακή εκμετάλλευση και κινηματική "υιοθέτηση", τα όσα συμβαίνουν με το πρώην ταμπού της επαναθεμελίωσης των όρων δράσης του γερμανικού στρατού και με τις όλο και πιο ρητές και αγωνιώδεις προτάσεις γερμανικού ηγεμονισμού, οι εντάσεις μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας και η "λαϊκή" επίδειξη εθνικιστικού συναισθήματος και από τις δύο πλευρές, όλα αυτά αποτελούν κομμάτια του ίδιου παζλ στο οποίο εντάσσεται εδώ και καιρό, όλο και καθαρότερα, η υπόθεση Ασάνζ.

Το παζλ αυτό ονομάζεται "όξυνση ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ενόψει μετατόπισης ισορροπιών στο παγκόσμιο σύστημα" (ενδο-ιμπεριαλιστικών, ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία, ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και την "περιφέρεια"). Αποτελεί την φυσική συνέχεια και γεωπολιτική έκφραση της παγκόσμιας κρίσης, και θα αποτελέσει ένα όλο και σημαντικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να εξετάζεται η σημασία οικονομικών, πολιτικών και ιδεολογικο-πολιτιστικών γεγονότων διεθνώς. Η εποχή κατά την οποία η συζήτηση μπορούσε απλώς να αφορά την "κρίση χρέους", το "ΔΝΤ", τις "τράπεζες", τα "πακέτα διάσωσης" ή τις "ελληνογερμανικές" σχέσεις, έχει ήδη περάσει ανεπιστρεπτί, και ένα τεράστιο κύμα παγκόσμιων ανακατάξεων μαζεύει από χίλιες πηγές ενέργεια, φουσκώνει, και ετοιμάζεται να σαρώσει τον κόσμο -- και φυσικά και την ζωή στο δικό μας, επίμονα ομφαλοσκοπικό χωριό, κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο.

http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7750.html