- Τι
συνέβη στις 5 Μαΐου 2010; - Νέλλη Ψαρρού (μέλος της ΣΟ του Π. Κ.)
Ένα ρεπορτάζ έχει συνήθως αξία όταν δημοσιεύεται αμέσως μετά το συμβάν, αλλίως χάνει την επικαιρότητά του. Το δικό μου ρεπορτάζ, για το τι συνέβη στις 5 Μαίου 2010, αν και ξεκίνησα να το γράφω τότε, ποτέ δεν το δημοσίευσα. Το δημοσιεύω τώρα λόγω μελλούμενων συνθηκών που το καθιστούν εξαιρετικά επίκαιρο. Παρά τις ραγδαίες εξελίξεις στα εργασιακά, οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κήρυξαν γενική απεργία για τις 15 Δεκέμβρη, επτά μήνες μετά την προηγούμενη! Ας θυμηθούμε τι έγινε τότε: μας αφορά για την επικαιρότητα που έρχεται, για το αν αυτή θα επιτρέψουμε να έρθει!
Τι συνέβη στις 5 Μαΐου 2010;
Στις 5 Μαΐου 2010 έγινε ένα
ακόμη κάλεσμα των συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) καθώς και όλων των τοπικών
οργανώσεων, πρωτοβάθμιων σωματείων κλπ. για γενική απεργία και διαδήλωση στο
κέντρο της Αθήνας. Παρά τον παρωχημένο χαρακτήρα που έχει λάβει ο επίσημος
συνδικαλισμός τα τελευταία χρόνια, αλλά και την ουσιαστική υποστήριξη του
τελευταίου προς την κυβέρνηση, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και ο
δανεισμός από την ΕΕ και το ΔΝΤ έκαναν τον κόσμο να ανταποκριθεί με πρωτοφανή
μαζικότητα. Σε ό,τι αφορά τη μαζικότητα της συγκέντρωσης, να
σημειωθεί ότι ο ιδιωτικός τομέας απείχε σε σημαντικό βαθμό, λόγω του
φόβου των απολύσεων. Ενδεικτικά, ο φίλος μου ο Λ., με τον οποίον βρεθήκαμε στην
πορεία, μου είπε ότι «από τη δουλειά μου απεργώ εγώ και άλλος ένας. Εντάξει,
πάντα απεργούσα και δεν έτρεχε τίποτα, Όμως τώρα, για πρώτη φορά, τα κεντρικά
της εταιρείας ζήτησαν από το υποκατάστημά μας γραπτή αναφορά με τα ονόματά μας»!
- Τα μέσα μαζικής μεταφοράς έκαναν στάση εργασίας ως τις 10πμ και από τις 4μμ ως
το βράδυ, παρόλο που είχε δοθεί και κάλεσμα για παραμονή στο χώρο έξω από τη
Βουλή από πλήθος πολιτών – οι διαδηλωτές έπρεπε να έχουν φύγει ως τις 3μμ αν
ήθελαν να προλάβουν να φύγουν για τα σπίτια τους.
- Οι προσυγκεντρώσεις είχαν οριστεί για τις 11 το πρωί, και ήδη στις 11:30
πλήθος κόσμου είχε γεμίσει την Πατησίων από το Πεδίο του Άρεως προς την Ομόνοια.
- Μπροστά στην Ομόνοια βρίσκονταν το ΠΑΜΕ, που ξεκίνησε και την πορεία.
Η κεφαλή της πορείας του ΠΑΜΕ πέρασε από τη Βουλή στις 12:10μμ, και συνέχισε να
περνάει επί μία ώρα! Η πορεία του ήταν μαζικότατη, πυκνή και μαχητική,
αν και περίεργα φαινόμενα παρουσιάστηκαν σε αυτήν. Άνθρωποι του ΠΑΜΕ σχολίασαν
τα εξής: «Εμείς στο ΠΑΜΕ δεν έχουμε δει αστυνομία ούτε από μακριά! Ποτέ, σε
καμία πορεία. Τώρα, για πρώτη φορά υπήρχε τόση αστυνομοκρατία – για τα δεδομένα
μας φυσικά. Πρώτη φορά ήρθαμε αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ». Επίσης, όπως είπαν, «Κάτι
περίεργο συνέβαινε. Αν και η περιφρούρησή μας είναι άψογη, υπήρχαν μέσα στο
μπλοκ μας περίεργοι τύποι, ψιλοφουσκωτοί, προκλητικοί κάπως». Και συνεχίζουν:
«δεν συνέβη τίποτα, μέχρι που φτάσαμε στο Σύνταγμα. Εκεί, κάποιοι τύποι
εμφανίστηκαν από την Αμαλίας, γελώντας, φουσκωτοί, και προκαλούσαν, έβριζαν
χυδαία και κατευθύνθηκαν προς τον Άγνωστο Στρατιώτη [μετά δεν είδαμε τι έκαναν].
Τότε άρχισαν κάποιες συμπλοκές με την αστυνομία και έπεσαν χημικά. Ο κόσμος του
ΠΑΜΕ για πρώτη φορά δεν ήθελε να φύγει, παρά τις οδηγίες από τις ντουντούκες
έμενε εκεί με διάθεση να συγκρουστεί. Για πρώτη φορά άκουσα στα μπλοκ του ΠΑΜΕ
με μαζική και οργισμένη διάθεση "ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ».
Αυτά συνέβησαν γύρω στη 1:30μμ.
- Η πορεία αυτή ήταν η μεγαλύτερη «μεταπολιτευτική» πορεία που έχει
πραγματοποιηθεί: ενώ η πυκνή πορεία περνούσε από τις 12:10 από το Σύνταγμα,
στη 1:30μμ δεν είχε ακόμη περάσει ούτε η μισή και η ουρά της βρισκόταν στο Πεδίο
του Άρεως! Η συντηρητικότερη εκτίμηση πρέπει να ξεκινήσει να μετρά
250.000 διαδηλωτές. Ακόμα και η ΝΕΤ μίλησε στο βραδινό δελτίο της για
150.000. Βέβαια, η αστυνομία και τα ιδιωτικά κανάλια ανέφεραν 30.000…
- Φυσικά, κανένα από τα παραπάνω στοιχεία δεν αναφέρονταν ενόσω η πορεία ήταν σε
εξέλιξη μιας και η ΕΣΗΕΑ συμμετείχε και αυτή στην απεργία. Έτσι, δεν
υπήρχε καμία ενημέρωση στον ευρύτερο κόσμο για τη συμμετοχή του κόσμου και τα
συνεχή καλέσματα που γίνονταν ενώ η πορεία ήταν σε εξέλιξη.
- Στο χρονικό διάστημα 1:30-2μμ συνέβησαν τα παρακάτω γεγονότα:
1. Ομάδα 15 κουκουλοφόρων πέρασαν την Πατησίων,
στο ύψος του Μουσείου, με κατεύθυνση τα Εξάρχεια. Παρευρισκόμενη φίλη μού είπε
ότι «για αδιευκρίνιστο λόγο οι συγκεντρωμένοι απεργοί διαπληκτίστηκαν με τους
κουκουλοφόρους, οι οποίοι έφυγαν βρίζοντας χυδαία. Μάλιστα, εντύπωση μου έκανε η
φρασεολογία τους προς τις γυναίκες, μια φρασεολογία σεξιστικού περιεχομένου που
δεν χαρακτηρίζει τον αναρχικό κόσμο».
2. Την ίδια ώρα ακριβώς στα Χαυτεία-αρχή της
Σταδίου είχαν περάσει το ΠΑΜΕ και η ΓΣΕΕ, και ακολουθούσαν διάφορα σωματεία, από
εκπαιδευτικούς μέχρι εργαζόμενους στον δήμο Εκάλης! Τώρα τα συνθήματα είχαν
αλλάξει: ήταν μαχητικά, αυθόρμητα, χωρίς τη ντουντούκα να δίνει το σήμα, και η
πορεία γρήγορη και πυκνή. Ο κόσμος είχε νεύρο και παλμό, όμως απολύτως
ειρηνικός. Τότε άρχισε κάτι να αλλάζει: φωνές οργισμένες ακούστηκαν στη
στροφή της Σταδίου και ο αέρας «μύρισε» συμπλοκή. Χωρίς κανένα λόγο και αιτία
–εκ μέρους των διαδηλωτών- εμφανίστηκε μία διμοιρία ΜΑΤ στο πεζοδρόμιο για να…
συνοδεύσει την πορεία. Ο κόσμος οργίστηκε: «ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠ’ ΤΗΝ
ΠΟΡΕΙΑ», φώναξαν και το εννοούσαν: άρχισαν να τους πετάνε μπουκάλια και
να τους πλησιάζουν σε απόσταση επαφής προκειμένου να τους διώξουν. Στα πρόσωπα
των αστυνομικών φάνηκε ξαφνικά ο πανικός: αυτός ο κόσμος δεν ήταν συνηθισμένος
να τον συνοδεύει η αστυνομία στις πορείες, αλλά οργισμένο πλήθος που δεν είχε
ίσως ξαναδεί αστυνομική συνοδεία σε πορεία και «τα πήρε στο κρανίο».
Διεκδικώντας το δικαίωμά του στην ελεύθερη συνάθροιση και διαμαρτυρία,
το πλήθος στρίμωξε τα ΜΑΤ στη γωνία ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ να αποχωρήσουν. Φυσικά,
τότε «έπεσαν» τα πρώτα δακρυγόνα – πρώτα για εμάς, μιας και παραπάνω
επαναλαμβάνονταν το ίδιο σκηνικό.
Τα χημικά αυτά δεν ήταν σαν αυτά που ήξερα εγώ από την εποχή που ήμουν
φοιτήτρια! Ήταν εξελιγμένα, ληγμένα χημικά πολέμου, απαγορευμένα στην ΕΕ, που
μόλις αιωρηθούν γύρω σου αδυνατείς να δεις και να αναπνεύσεις. Ευτυχώς υπάρχει
αλληλεγγύη και κανείς δεν αφήνει στη μοίρα του όποιον θέλει βοήθεια.
3) Μέχρι να συνέλθω, η παρέα μου είχε προχωρήσει πιο πάνω, όπου
επαναλαμβάνονταν το ίδιο σκηνικό: απρόκλητη εμφάνιση αστυνομικών, πέταγμα
πλαστικών μπουκαλιών, και χημικά… Έμοιαζε με συντονισμένο σχέδιο να
κοπεί η πορεία στη μέση, μιας και οι εμφανίσεις των αστυνομικών στο πλάι της
πορείας έγιναν ταυτόχρονα σε τρία σημεία της Σταδίου και ταυτόχρονα στο Σύνταγμα
το ίδιο ακριβώς χρονικό διάστημα: 1:30 με 2μμ. Η πορεία όμως ήταν
αποφασισμένη: ανασυγκροτούνταν συνεχώς με σκοπό να φτάσει στο Σύνταγμα. Το
«μπλοκ» των καθηγητών όπου βρέθηκα δέχτηκε άλλα δύο χτυπήματα παρόμοιου
τύπου μέχρι να φτάσει στην τράπεζα Marfin. Το πιο παράξενο ήταν
αυτό της Marfin. Εκεί, οι αστυνομικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην
πλατεία Κοραή έριξαν απεριόριστη ποσότητα χημικών στην πορεία, αναίτια για άλλη
μια φορά. Καθώς λοιπόν δημιουργήθηκε ο εύλογος πανικός των ανθρώπων που
προσπαθούσαν να απομακρυνθούν για να αναπνεύσουν, και συνεπώς δεν μπορούσαν να
περιφρουρήσουν την πορεία τους, κάποιοι άρχισαν να σπάνε βιτρίνες. Τρέχοντας,
και με δάκρυα στα μάτια απ’ τα χημικά, είδα μια μικροκαμωμένη φιγούρα να ρίχνει
μολότωφ μέσα στην Marfin. Τι παράξενο: ακριβώς πίσω μας να μας ρίχνουν
δακρυγόνα οι... Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης) χωρίς λόγο και τη στιγμή ακριβώς
που κανείς μας δεν μπορεί να δει ή να αντιδράσει κάποιοι ρίχνουν μολότωφ, όχι
προς τις ΜΑΤ αλλά προς την ακριβώς αντίθετη μεριά, στην τράπεζα Marfin.
Αλήθεια, δεν έχω ξαναδεί ούτε αναρχικό ούτε "μπαχαλάκια να ρίχνει τη μολότωφ
αντίθετα προς τη διμοιρία…
Φυσικά, σε αυτή τη φάση δεν κατάλαβε κανείς τι έγινε: η τράπεζα ήταν κλειστή και
απ’ τα φιμέ τζάμια δεν φαινόταν τίποτα μέσα. Θυμάμαι όμως, σαν σε παραζάλη, μια
κυρία να λέει για ένα μπουκάλι νερό που μύριζε βενζίνη…
4) Συνέχισα να προχωρώ προς την πλατεία Κολοκοτρώνη, έχοντας
ανασυνταχτεί με τους γύρω μου, αν και πλέον κανείς δεν ήξερε σε ποιο «μπλοκ»
βρισκόταν, και στο τηλέφωνο η παρέα μου που την είχα χάσει μου έλεγε
«προσέξτε, στο Σύνταγμα περιμένουν την πορεία πολλές διμοιρίες, μας έχουν ρίξει
χημικά και πέφτει ξύλο». Η ειρηνική πορεία είχε χτυπηθεί σε όλο της
το κομμάτι, απ’ την αρχή (Χαυτεία) ως το τέλος (Σύνταγμα) ταυτόχρονα, ενώ ο
μεγάλος όγκος των προσυγκεντρωμένων απ’ τα Χαυτεία ως το ύψος της πλατείας
Βικτωρίας(!) δεν κατάφερε ποτέ να ξεκινήσει. Φτάνοντας στο Σύνταγμα ο
κόσμος, απλός κόσμος, εξαγριωμένος πλέον, κινήθηκε απειλητικά προς τη
Βουλή. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, καθώς και πολλοί από το μπλοκ του ΠΑΜΕ
που είχαν παραμείνει στον χώρο, παρά τις προτροπές για το αντίθετο, φώναζαν «Να
καεί, να καεί…», που πλέον ακουγόταν σαν πολεμική ιαχή. Οι επικεφαλής των
αστυνομικών κάλεσαν με τον ασύρματο στα κεντρικά φοβούμενοι ότι δεν θα
καταφέρουν να συγκρατήσουν τον κόσμο, ενώ μεμονωμένοι αστυνομικοί πέταξαν τις
ασπίδες τους αποχωρώντας.
5) Τότε ακριβώς δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Ο ΣΚΑΪ έσπασε μονομερώς
και με ίδια πρωτοβουλία την απεργία των δημοσιογράφων για μεταφέρει τη φήμη
–ανεπιβεβαίωτη ακόμη πληροφορία- ότι υπήρχαν κάποιοι νεκροί από μολότωφ
σε κτήριο του κέντρου! Μέσα σε 15 λεπτά η φήμη αυτή είχε φτάσει σε όλη
την πορεία, η οποία βρισκόταν σε φυγή κυνηγημένη από τα ΜΑΤ. Το ένα μεγάλο
κομμάτι που ήταν στη Βουλή κυνηγήθηκε μέχρι την αρχή της Συγγρού, κι εκεί έσπασε
στα δύο. Ταυτόχρονα, περνώντας έξω από το υπουργείο Οικονομικών, κάποιοι πέταξαν
μολότωφ στην είσοδο του υπουργείου. Στις βραδινές ειδήσεις ειπώθηκε ότι οι
αναρχικοί έκαψαν τον 4ο όροφο του υπουργείου, όπου βρίσκονταν τα αρχεία μεγαλο-οφειλετών
στον κράτος! Διατυπώθηκε μάλιστα το υποψιασμένο ερώτημα «Πώς ήξεραν και χτύπησαν
εκεί;». Εγώ μπορώ με βεβαιότητα να καταθέσω ότι, εβρισκόμενη στο σημείο επί δέκα
λεπτά, οι μολότωφ ρίχτηκαν στην είσοδο του υπουργείου και δεν είχαν προχωρήσει
σε κανέναν άλλο όροφο. Προφανώς, για να φτάσουν στον 4ο θα έπρεπε να έχει καεί
όλο το κτήριο: αυτό, όπως διαπίστωσα την επόμενη μέρα, δεν είχε συμβεί!
Νωρίτερα, πάντως, πιτσιρικάδες που έσπαγαν τις βιτρίνες κατά μήκος της Αμαλίας,
σταμάτησαν και αποχώρησαν όταν ο 45-50άρης μουσάτος κύριος ήρθε και τους είπε
«Πάμε τώρα» (πολλά χρόνια το άκουγα, τώρα το είδα μπροστά μου για πρώτη φορά).
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Τόσο η πορεία όσο και η προσυγκέντρωση
διαλύθηκαν αφενός από την ακραία καταστολή και τη ρίψη χημικών ουσιών, αφετέρου
από την είδηση των νεκρών αλλά και την «βιασύνη» που αναγκαστικά προκαλούσε η
στάση εργασίας στα Μέσα Μαζικής Μεταφορά που θα ξεκινούσε σε λίγη ώρα! Η
προσπάθεια οποιασδήποτε συντεταγμένης πορείας να πλησιάσει το κέντρο «κόβονταν»
από πολύ νωρίς: το δικό μας κομμάτι έφτασε κυνηγημένο ξανά στην Β. Σοφίας για να
κατευθυνθεί στο Σύνταγμα, και αμέσως εμφανίστηκαν διμοιρίες μπροστά μας κόβοντας
το δρόμο. Το ίδιο συνέβαινε σε όλα τα σημεία του κέντρου.
Από τις 2 περίπου ως τις 3-3:30 μμ, το κέντρο είχε ερημώσει και
αστυνομοκρατούνταν! Και δυο κυρίες έξω από τη Βουλή έβριζαν και μούτζωναν τα
πολυτελή αμάξια που έβγαιναν...
Για να πλησιάσω στο σημείο όπου κανονικά υπήρχε διαδήλωση (όπως νόμιζα)
αποκόπηκα από τη μικρή ομάδα που ήμουν και κατευθύνθηκα προς την Marfin
προκειμένου να εξακριβώσω το αληθές της είδησης που με τόσο περίτεχνο τρόπο
κατατρόπωσε τόσες δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Εκεί, έξω από την τράπεζα Marfin
oι συγκεντρωμένοι αστυνομικοί απωθούσαν τους περίπου 500-1000 που παρέμεναν
πεισματικά στο σημείο με χημικά, ενώ όταν εμφανίστηκε ο χαμογελαστός Βγενόπουλος
αποδοκιμάστηκε έντονα, χωρίς όμως αυτό να τον πτοεί ιδιαίτερα. Να σημειωθεί ότι
και μέχρι εκείνη την ώρα (περίπου 4-4:30μμ) δεν είχε ανακοινωθεί επισήμως η
θάνατος των τριών (συν ενός αγέννητου μωρού) ανθρώπων ενώ σε κανέναν
δημοσιογράφο-φωτορεπόρτερ δεν επιτρεπόταν καμία πρόσβαση.
Όταν αργότερα εξακριβώθηκε και επισήμως ο θάνατος έφυγα με έναν φίλο που βρήκα
εκεί για Εξάρχεια, καθώς ήδη μας είχαν πληροφορήσει ότι
συλλάμβαναν κόσμο που απλώς καθόταν στις πλατείες, παρόλο που είχαν
μαζί τους ταυτότητες, και επίσης είχαν κάνει «ντου» σε καφετέριες και
στέκια. Η προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε τα Εξάρχεια απεδείχθη
εξαιρετικά δύσκολη καθώς ο δρόμος ήταν κλεισμένος από παντού,
περιμετρικά των Εξαρχείων, σε όλα τα οχήματα και στην παραμικρή ομάδα ανθρώπων
από δυνάμεις της αστυνομίας. Τελικά, με τη μηχανή του και πηγαίνοντας
ανάποδα στα στενά, καταφέραμε να βγούμε στην Τοσίτσα, όπου
μόλις είχαν προσαγάγει τον συνεργάτη μου, φίλο και οπερατέρ Δημήτρη Μελέτη
επειδή επιχείρησε να βιντεοσκοπήσει την
εισβολή αστυνομικών
σε είσοδο σπιτιού όπου
ξυλοκόπησαν μία γυναίκα
μπροστά στα μάτια της οικογένειάς της όταν ο άνδρας της διαμαρτυρήθηκε για την
έντονη παρουσία των αστυνομικών στη γειτονιά. Εκεί ετοιμαζόταν και
επιδρομή στην παρακείμενη κατάληψη Zαΐμη. Εκεί κατέφτασαν και τρεις
ασφαλίτες με κουκούλες (τον έναν απ’ αυτούς τον έχουμε δει σε άλλη
φωτογραφία από τη
Θεσσαλονίκη να συλλαμβάνει διαδηλωτή), τους οποίους και φωτογράφησα και
αποχώρησα (μαζί με τα στοιχεία των οχημάτων τους) για να περισώσω τόσο εμένα όσο
και τη φωτογραφική μου μηχανή όταν άρχισαν να με κοιτούν καλά-καλά.
[ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Το ίδιο βράδυ ανάρτησα τη
σχετική είδηση
στην ιστοσελίδα μου, και απ’ την μεθεπόμενη μέρα προσεγγίστηκα και
δια ζώσης με όχι ιδιαίτερα καθαρούς σκοπούς καθώς επίσης άρχισε να
παρακολουθείται το προσωπικό μου τηλέφωνο. Η δε ιστοσελίδα μου, που
«παρακολουθούνταν» ήδη από τον Ιανουάριο ύστερα από τη δημόσια επιστολή-απάντησή
μου στον
Χρυσοχοΐδη (που
κατατέθηκε και στον Συνήγορο του Πολίτη, ως μέρος μιας
ανάλυσής για τον Δεκέμβρη
σε 4 μέρη), «έπεσε» τον Σεπτέμβρη, κατά τη διάρκεια πολυήμερης
απουσίας μου για διακοπές.]
Την επόμενη μέρα, που ψηφίζονταν το Μνημόνιο, έγινε συγκέντρωση
έξω από τη Βουλή. Το πρωτάκουστο ήταν ότι οι συγκεντρωμένοι, για πρώτη φορά
θετικά διακείμενοι προς τον κόσμο του ΚΚΕ, περίμεναν με αγωνία να φτάσουν κι
αυτοί στη Βουλή για να συμπαρασταθούν. Πράγματι, η πορεία του ΠΑΜΕ ήρθε μέχρι
εκεί και, υπακούοντας αυτή τη φορά στα έντονα κελεύσματα των ντουντούκων,
μάζεψαν τα πανό και έφυγαν! Μετά από λίγο οι δυνάμεις των ΜΑΤ κατέβηκαν από τα
πεζοδρόμια και έδιωξαν με χημικά και εντελώς απρόκλητα τους συγκεντρωμένους.Τα
συνδικάτα, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που είχαν καλέσει τη γενική απεργία της 5ης Μαΐου,
προσποιήθηκαν ότι ποτέ οι εργαζόμενοι δεν δέχτηκαν την ακραία και συντονισμένη
δολοφονική καταστολή που μόλις περιέγραψα και φυσικά επέλεξαν τη σιωπή και την
αδράνεια, μέχρι τις 15 Δεκέμβρη, οπότε και κήρυξαν Γενική Απεργία. Μια
μέρα μετά την ψήφιση νέων μέτρων...
Συνοψίζοντας: στη μεγαλύτερη λαϊκή διαμαρτυρία μετά τη χούντα ενάντια
στην απαρχή μιας πολιτικής που αναμενόταν, σωστά, ότι θα έπληττε όχι μόνο κάποια
επαγγέλματα αλλά και τον κοινωνικό ιστό της χώρας, πάνω από 250.000
πολίτες κατέβηκαν αδιακρίτως και συνενωμένοι για να αντιταχτούν συνολικά ενάντια
στο Μνημόνιο. Αυτή η μαζική ενότητα έπρεπε πάση θυσία να σπάσει: μέσω
του "αυτομαστιγώματος" και της καταστολής, Όπως και έγινε! Τα συμβάντα της 5ης
Δεκέμβρη άλλωστε δεν ήταν δύσκολο να τα έχει δει κανείς να έρχονται (δείτε
κείμενό μου
2 μέρες πριν). Έκτοτε, οι εργαζόμενοι προσπαθούν ανά κλάδος να
αντιταχθούν στις αλλαγές που δρομολογούνται, κατακερματισμένοι και με αντίπαλους
άλλους εργαζομένους. Και ένας-ένας σπάνε… Μέχρι να κατανοήσουν τον τρόπο να
παραμεριστούν οι αντίπαλες προς τα συμφέροντα τους συνδικαλιστικές ηγεσίες και
να εναντιωθούν συνολικά και όχι ανά επάγγελμα στην εγκαθίδρυση της
δικτατορίας
και της
εξατομίκευσης
που πάντα ακολουθεί το ΔΝΤ.
