Για το κείμενο της Εκκλησίας απέναντι στο Μνημόνιο και τους κρατούντες
«Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες και κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μια δεινή οικονομική κρίση πού δημιουργεί στους πολλούς ανασφάλεια και φόβο. Δεν γνωρίζουμε τί είναι αυτό πού μάς έρχεται την επόμενη μέρα. Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και να τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα πού παρακολουθούμε.
Είναι αλήθεια ότι αυτό πού συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα όποια ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μια ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων - δανειστών μας. Το ερώτημα, το όποιο γεννάται, είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον σε οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα ή αφορούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδος μας».
Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος
Λοιπόν ας δούμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα και από την πολιτική της πλευρά. Η Εκκλησία είναι και αυτή βουτηγμένη στα σκάνδαλα, έχει απαξιωθεί από τους πιστούς της, έχει με λίγα λόγια λερωμένη τη φωλιά της το ίδιο με τους αστούς πολιτικούς. Ταυτόχρονα αφουγκράζεται τη λαϊκή οργή και καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να πάρει το μέρος της εξουσίας, όπως έκανε μέχρι σήμερα. Όχι γιατί ξαφνικά έγιναν άγιοι άνθρωποι οι δεσποτάδες αλλά γιατί τα «ραντάρ» τους πιάνουν «μηνύματα» που έρχονται που ο απλός λαός δε τα καταλαβαίνει. ΈΡΧΕΤΑΙ ΘΥΕΛΛΑ. Και θέλουν να μην τους πάρει αμπάριζα και αυτούς.
Για να μιλήσουμε ανοιχτά τα ίδια «πιάνουν» και διάφοροι πολιτικοί και καλλιτέχνες όπως οι Θεοδωράκης, Αλαβάνος, Βήμα Αριστερού Διαλόγου κλπ. Αρθρώνουν λόγο διαφορετικό από αυτόν που άρθρωναν μέχρι σήμερα. Από ανάγκη πιστεύω και όχι γιατί – οι περισσότεροι – αποφάσισαν ξαφνικά να ηγηθούν για ένα λαϊκό/εργατικό κίνημα που έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος. Ένα κίνημα που δε φτιάχνεται με το Σίζεκ, την αγιαστούρα ή το λόγο του κάθε Θεοδωράκη – όσο κι αν τον σέβομαι σαν καλλιτέχνη – ούτε με τον κάθε Αλαβάνο. Μπορεί όμως να βοηθήσουν και αυτοί – από ιδιοτέλεια ίσως ή άλλους λόγους – και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τους στρίψουμε την πλάτη.
Όσο η Αριστερά της εξέγερσης δεν βάζει κατά μέρος τις διχόνοιες, τα αλληλομαχαιρώματα και τα «μαγαζάκια» της, όλο και θα ξεπετάγονται «σωτήρες» και «επαναστάτες» σαν τον Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλο και όλους όσους ανάφερα. Όσο δεν δημιουργούμε ένα Κίνημα που θα βάλλει ακόμα και όρους εξουσίας δε έχουμε την πολυτέλεια να μας βρωμάει ο ένας να μας μυρίζει ο άλλος. Θα τους δεχθούμε ως προσωρινούς συμμάχους στη μάχη με την εξουσία, την κυβέρνηση και το αστικό μπλοκ καθώς και με την Τρόικα. Μετά θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το σιτάρι. Μόνο τότε.
Βήχος Παναγιώτης
