- ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
- Το άρθρο αυτό το έγραψα το Νοέμβρη του
1999 – δημοσιεύθηκε σε τρία μέρη - όταν οι Ευρωπαίοι πλαστογράφοι της
Ιστορίας επιχείρησαν να παραχαράξουν την ίδια την Ιστορία και να τη
ξαναγράψουν ως ιστορία της "λατινικής χριστιανοσύνης" από τον 8ο μ.Χ. αιώνα
του Καρλομάγνου μέχρι σήμερα! Εγραφα τότε: «Το άρθρο αυτό σήμερα που η
ιστορία αυτή παραχάραξης και εξαφάνισης του πολιτισμού μας συνεχίζεται, νομίζω
ότι είναι ακόμα ποιο επίκαιρο και ας άφησαν προς το παρόν στην άκρη την ιδέα
του "Μουσείου της Ευρώπης", οι βάρβαροι του αιώνα μας». - Βήχος Παναγιώτης (1999)
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Το
άρθρο αυτό το έγραψα το Νοέμβρη του 1999 – δημοσιεύθηκε σε τρία μέρη - όταν οι
Ευρωπαίοι πλαστογράφοι της Ιστορίας επιχείρησαν να παραχαράξουν την ίδια την
Ιστορία και να τη ξαναγράψουν ως ιστορία της "λατινικής χριστιανοσύνης" από
τον 8ο μ.Χ. αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι σήμερα! Το άρθρο αυτό σήμερα που η
ιστορία αυτή παραχάραξης και εξαφάνισης του πολιτισμού μας συνεχίζεται, νομίζω
ότι είναι ακόμα ποιο επίκαιρο και ας άφησαν προς το παρόν στην άκρη την ιδέα του
"Μουσείου της Ευρώπης", οι βάρβαροι του αιώνα μας.
Το "Μουσείο της Ευρώπης", που θα λειτουργήσει από το 2003, στην παλιά έδρα του
Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, επιχειρεί να σφετεριστεί την "ευρωπαϊκή ιστορία"
για να την ξαναγράψει ως ιστορία της "λατινικής χριστιανοσύνης" από τον 8ο μ.Χ.
αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι την ΟΝΕ του Μάαστριχτ (1999)), με τα 20 εκατομμύρια
ανέργους και τα 50 εκατομμύρια φτωχούς. "Η Ευρώπη γεννήθηκε το Μεσαίωνα και
είναι κόρη της Εκκλησίας και των Βαρβάρων", αναφέρεται στο σχέδιο, θεωρώντας
"άνευ σημασίας" τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό και χαρακτηρίζοντας ως "ξένες
οντότητες" το Βυζάντιο, το Ισλάμ και την "ασιατική" Ρωσία.
Οι ιθύνοντες αυτής της προσπάθειας, εκπρόσωποι πολυεθνικών επιχειρήσεων, μεγάλων
τραπεζικών ομίλων, υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη, κοινοτικοί αξιωματούχοι,
διανοούμενοι και δημοσιογράφοι συγκεντρώθηκαν στις 21 Οκτώβρη του 1999 για ένα
"συμπόσιο" με θέμα "η χιλιετία της ευρωπαϊκής κατασκευής" και τα "σύνορα",
ως "σύγκρουση πολιτισμών και Θρησκειών". Κατά τη γνώμη των επιστρατευμένων
παραχαρακτών, η ευρωπαϊκή ιστορία ξεκινάει τον 9ο αιώνα με τον Καρλομάγνο ενώ
μέσα από αυτό το χρονικό και "ιδεολογικό" σχήμα, απολακτίζονται ο ελληνικός
και ο ρωμαϊκός πολιτισμός, το Βυζάντιο, ο πολιτισμός των Αράβων που διείσδυσε
στην Ευρώπη τον 7ο αιώνα κλπ., και επιπλέον: οι κιβδηλοποιοί που στήνουν το
Μουσείο θεωρούν ως μοχλούς της ιστορίας τους ηγέτες (βασιλείς, στρατηγούς κλπ),
περιφρονώντας τις "μάζες", με αποτέλεσμα να μην έχουν θέση στο "πανόραμά"
τους η Γαλλική και η Οχτωβριανή Επανάσταση!
Πρόκειται, όπως φαίνεται, για προσπάθεια εντυπωσιακής παραχάραξης και ανατροπής
ακόμη και αυτής της "επίσημης" καθεστωτικής ιστορίας, στα πλαίσια ενός
πρωτόγνωρου σκοταδισμού, που προωθείται επίσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως το
"νέο ευαγγέλιο" του ευρωπαϊκού καπιταλισμού της "χιλιετίας", Σ΄ αυτό,
λοιπόν, το Μουσείο των αισχρών μύθων που προωθούν οι χριστιανο-καπιταλιστές της
"νέας τάξης", δεν θα έχουν θέση ο Παρθενώνας και ο Αριστοτέλης, οι Γκράκχοι
και ο Σενέκας, ο Σπάρτακος, που ξεσήκωσε τους δούλους εναντίον της Ρώμης ή ο
λαός της Κωνσταντινούπολης, που έκανε τη στάση στον ιππόδρομο επί Ιουστινιανού.
Αντί αυτών, θα παρουσιάζουν τους "στόουνχεντ", τους "Ιερούς" βράχους που
προσκυνούσαν οι Αγγλοι, το ματοβαμμένο σπαθί του Καρλομάγνου, τα μπουντρούμια
της Βαστίλλης, όπου σάπιζε ο φτωχός λαός της Γαλλίας, την πυρά της Ιεράς
Εξέτασης και τους σφαγιασθέντες κατά το Σικελικό Εσπερινό και τη νύχτα του Αγίου
Βαρθολομαίου. Στο Μουσείο τους, θα μπορούν να έχουν, επίσης!, τους πάπες που
πουλούσαν τα συγχωροχάρτια, τους φεουδάρχες που ξεζούμιζαν ανελέητα τους φτωχούς
χωρικούς, τους βαρώνους με τις άμαξές τους, τους απόκληρους που βρίσκονταν στο
διάβα τους, τα ανήλικα παιδιά που έλιωναν, δουλεύοντας δεκατέσσερις ώρες στα
υφαντουργεία των αγγλικών μεγαλουπόλεων, τους κατακτητές του Νέου Κόσμου που
αφάνισαν τους ιθαγενείς, τους μετέπειτα αποικιοκράτες που ρούφηξαν τους πόρους
και το αίμα λαών και λαών. Και σε περίοπτη θέση του Μουσείου τους θα μπορούν,
ναι, να βάλουν και τον Αδόλφο Χίτλερ, που ματοκύλησε την ανθρωπότητα,
επιχειρώντας κι αυτός να προωθήσει μία "νέα τάξη πραγμάτων", όπως ακριβώς
κάνουν και οι σημερινοί ηγέτες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Και για να φτάσουμε και στην ευρωπαϊκή "ιστορία" των ημερών μας, ας βάλουν στο
μουσείο τους το "ζωνάρι", με το οποίο έχουν περισφίξει όλους τους μισθωτούς
των χωρών - μελών της "Ένωσης", τη "Μαύρη Βίβλο" που έχουν συντάξει για την
ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τους άνεργους, τους άστεγους στις γέφυρες του
Σηκουάνα και στον υπόγειο της Ομονοίας, τους νέους που τα κοινωνικά αδιέξοδα -
και η απουσία στόχων και ιδανικών - τους σπρώχνουν στα ναρκωτικά. Και τέλος, ας
βάλουν στο μουσείο τους και τους νεκρούς άμαχους των "φιλελεύθερων ιδεών τους"
και των "φιλανθρωπικών αισθημάτων τους".
Ε, ναι, σ΄ αυτό το μουσείο των βαρβάρων, δεν μπορούν να έχουν θέση ο Αριστοτέλης
και ο Σενέκας, ο Μαρξ και ο Λένιν και πολλοί άλλοι... ασήμαντοι (!!!) γι΄αυτούς.
Σύμφωνα με το γραπτό "σχέδιο" ιδρυτικής διακήρυξης του ιδρύματος, που
παρουσιάστηκε στο "συμπόσιο" των Βρυξελλών, η ΕΕ, που παίρνει σάρκα και οστά
μπροστά στα μάτια μας, "δεν είναι μια σύγχρονη εφεύρεση", ούτε αποτελεί ένα
"καπρίτσιο των πολιτικών". Κάθε άλλο! Είναι αποτέλεσμα "μακράς ωρίμανσης μιας
μακραίωνης ιδέας, παλιάς, όσο η ίδια η Ευρώπη".
Το Μουσείο θα αποτελέσει "προνομιακό χώρο τού υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκού
πνεύματος". Δεν πρόκειται για "αναχρονισμό", ισχυρίζονται οι μετέωροι
φωστήρες, αλλά για "επιβεβλημένη και νόμιμη παιδαγωγική (!!!), δηλαδή για
κανονική "πλύση εγκεφάλων", όπως προέβλεπε ο Τζωρτζ Οργουελ. Με λίγα λόγια,
αυτοί που εμπνεύστηκαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και πρωτοστατούν για την
υλοποίησή της ( μεταξύ αυτών φιγουράρουν ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρ. Πρόντι, ο
πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ν. Φοντέν, ο πρώην καγκελάριος της
Γερμανίας Χ. Κολ, οι πρώην πρωθυπουργοί της Ισπανίας Φ. Κονζάλες και της Γαλλίας
Μ. Ροκάρ. Ο Βέλγος τραπεζίτης της "Τριλάτεραλ" Ε. Νταβινιόν, πλήθος
καθηγητάδων και "φιλοσόφων" από τον Ιταλό Ουμπέρτο Εκο μέχρι τον Αλβανό Ισμαήλ
Κανταρέ και άλλοι), αφού απέτυχαν να μας πείσουν ότι η ιστορία τέλειωσε, τώρα
προσπαθούν να τη φέρουν στα μέτρα των σκοπών τους. Θέλουν να μας πείσουν ότι το
κατασκεύασμά τους δεν είναι προϊόν των συγκεκριμένων ταξικών επιλογών, !
αλλά το αποτέλεσμα μιας νομοτελειακής διαδικασίας με ιστορικό υπόβαθρο.
Ψάχνοντας, λοιπόν, για να δώσουν μια ληξιαρχική πράξη γέννησης στην ιδέα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, "ανακάλυψαν" ότι το γεγονός συντελέστηκε στο Μεσαίωνα, όταν
ο Καρλομάγνος δημιουργούσε την αυτοκρατορία του.
Στο "σχέδιο" Ιδρυτικής διακήρυξης του ιδρύματος επιχειρείται η εξαφάνιση από
την ιστορία της αρχαιοελληνικής Στοχαστικής Φυσιοκρατίας και Παιδείας της
Γνώσης, όπως διατηρήθηκε μέσα από το Βυζάντιο και τον αραβικό αριστοτελισμό, για
να επιστρέψει, μονομερώς με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ακριβώς επειδή είναι η
μήτρα όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών επαναστάσεων, όλων των εργατικών και
σοσιαλιστικών κινημάτων της νεότερης και σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Με το
σφετερισμό της Ιστορίας, ως μνήμης των εργαζομένων, με την επιβολή της
αμερικανόπνευστης "σύγκρουσης των πολιτισμών και Θρησκειών" ως του μόνου
"ιστορικού" μηχανισμού εξουσίας, επιχειρείται να συνθλιβεί μεταξύ ράτσας και
ισχύος και οποιοδήποτε βίωμα ελευθερίας, ανθρωπιάς και δικαιοσύνης.
Τελειώνοντας να σημειώσουμε ότι παρόμοιες προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας ή
προσαρμογής της στα σχέδια των ισχυρών, είχαμε και στο παρελθόν από τους κατά
καιρούς "νικητές". Όλες όμως κατέληξαν στο καλάθι των αχρήστων όπως βέβαια θα
καταλήξουν και στο σκουπιδοτενεκέ του Μουσείου του Κόσμου στην Αυριανή Κοινωνία
των Ανθρώπων όλοι αυτοί οι αχρείοι και το άθλιο σύστημά τους ε, αφού όσοι το
επιχείρησαν, αργά ή γρήγορα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πραγματικούς
πρωταγωνιστές της ιστορίας, τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους προλετάριους
και αυτούς που δεν είχαν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους, με τους νόμους της
εξέλιξης, με την κινητήρια δύναμη της ταξικής πάλης. Μέσα από αυτήν, αποκτούν τη
συνείδηση και την ταυτότητά τους οι κοινωνίες και τα μέλη τους. Μέσα από αυτήν
αύριο το "Μουσείο" τους θα μπει στο... μουσείο της Ιστορίας ή μάλλον στον
σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας μαζί με τους "ντενεκέδες" που σκαρφίστηκαν αυτή
την παραχάραξη.
ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΑ
ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Ανάλυση σε βάθος ενός θλιβερού
"οράματος" ενός σκοταδιστικού "γκρίζου κόσμου" χωρίς ελπίδα ζωής, της
παλινόρθωσης φαντασμάτων του παρελθόντος, της βεβήλωσης της Ιστορίας της
Ευρώπης. (26 Οκτωβρίου 1999)
ΒΗΧΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΚΑΘΑΓΙΑΖΕΙ
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Η ιδρυτική διακήρυξη του Ιδρύματος για το
επίσημο "Μουσείο της Ευρώπης", όπως παρουσιάστηκε στο "συμπόσιο" των Βρυξελλών
(21 Οκτώβρη), αποτελεί την ιδεολογική πλατφόρμα μιας "χριστιανο-καπιταλιστικής"
Ευρωπαϊκής Ένωσης στην "Ευρώπη του 21ου αιώνα". Με το πρόσχημα της λειτουργίας
του "Μουσείου της Ευρώπης" - από το 2003 στην παλιά έδρα του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες - το Ίδρυμα, στο οποίο συμμετέχουν εκατό επιφανή
πολιτικά και οικονομικά στελέχη της ΕΕ, σφετερίζεται την ευρωπαϊκή ιστορία της
"λατινικής χριστιανοσύνης", από τον 9ο μ.Χ. αιώνα του Καρλομάγνου μέχρι
την ΟΝΕ του Μάαστριχτ (1999), για να προτείνει μια "νέα" ευρωπαϊκή
αρχιτεκτονική, στη βάση της "σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών". Πρόκειται
για ισχυρή και ενορχηστρωμένη ιδεολογική επίθεση των ευρωπαϊκών "μεγάλων
δυνάμεων" που προωθείται απ΄ όλα τα "θεσμικά" όργανα της ΕΕ (συμμετέχουν
νυν και πρώην πρόεδροι της Κομισιόν και πλήθος επιτρόπων, νυν και πρώην πρόεδροι
του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και πλήθος ευρωβουλευτών, νυν και πρώην πρωθυπουργοί
και πλήθος υπουργών), από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες ευρωπαϊκών
πολυεθνικών και τραπεζών, από σημαντικά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, συγγραφείς,
δημοσιογράφους και εκδοτικούς μηχανισμούς. Υπό την ανατριχιαστική διακήρυξη ότι
"η σημερινή Ευρώπη είναι κόρη της λατινικής Εκκλησίας και των βαρβάρων" (!!!)
διαμορφώνεται ένα πρωτόγνωρο μείγμα αντιδραστικού παραληρήματος εξουσίας,
πλαισιωμένο από ένα σκοταδιστικό κήρυγμα "δυτικο-χριστιανικού" φονταμενταλισμού,
ρατσισμού και κοινωνικού αποκλεισμού. Καταδικάζονται σε εξορία από την
"ευρωπαϊκή ιστορία" ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, η Αναγέννηση και ο Ανθρωπισμός,
"ξένοι πολιτισμοί", όπως το Βυζάντιο, το Ισλάμ και η "ασιατική" Ρωσία, οι
"μάζες" που εισήλθαν στο προσκήνιο με τη Γαλλική και Οχτωβριανή Επανάσταση, η
"αβέβαιη" απο-αποικιοποίηση και όλα τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά γεγονότα που δεν
ανήκουν στη θριαμβευτική "κοινοτική πορεία" από την ΕΟΚ μέχρι την ΟΝΕ.
Προτείνεται μια Ιερή Συμμαχία ένοπλων Ιεραποστόλων, που έχοντας
"συνείδηση" της "εσκεμμένα θεολογικής εποπτείας της χιλιετίας της ευρωπαϊκής
κατασκευής", θα επιβάλει το "νέο Ευαγγέλιο" / "ευρωπαϊκό πνεύμα" με το
ιστορικό κνούτο της "σύγκρουσης θρησκειών και πολιτισμών". Αυτός ο "δυτικός
ιερός πόλεμος" θα έχει, βέβαια, "ιερά ιστορία" και ιερά γεωγραφία",
ανατρέποντας και προκαλώντας όλα τα ιδεολογήματα της "αντικομμουνιστικής"
Δύσης, ως δήθεν "ανοιχτής" και ¨φιλελεύθερης" κοινωνίας. Πρόκειται για
εκσυγχρονιστική εκδοχή του "αγιασμού" των ιδιωτικών συμφερόντων, που, με
μασκαρεμένη "θεολογική" αυταπάτη, προσπαθεί να θωρακίσει την εξουσία με την
"αιώνια ιερότητα". Και, ταυτόχρονα, ανοιχτή απόδειξη ότι η εξουσία της ΕΕ, όχι
μόνο είναι έξω και κατά στους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά προσπαθεί να τους
τρομοκρατήσει γιατί δεν μπορεί να κυβερνήσει. Η διακήρυξη των "προνοΠαμίων
της πίστης" και της βλαβερής λατρείας της "ιερής" εξουσίας από τους
εντεταλμένους βικάριους της ΕΕ μπορεί να προκαλεί με την ωμότητά της, αλλά
είναι, ταυτόχρονα, και φανερή απόδειξη του παρανοϊκού πανικού εξουσιαστών
που δεν μπορούν να κυβερνήσουν παρά μόνο "θεολογικά", δηλαδή χωρίς "λαό".
Η πολιτική σημασία του "Μουσείου",
ιδιαίτερα ενόψει διεύρυνσης της ΕΕ, δεν αποκρύπτεται. Δεν πρόκειται για Μουσείο
Εκθεμάτων, αλλά για ιδεολογικό μηχανισμό συγκεκριμένης πολιτικής
σκοπιμότητας, που θα επιβάλλει και θα εποπτεύει την καθημερινή πολιτική της ΕΕ.
Όπως τονίζει και ο "επιστημονικός διευθυντής" του Μουσείου, ο "αποσπασμένος" από
το πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, Ισραηλινός καθηγητής Ελί Μπαρ - Νάβι σε συνέντευξή
του στη γαλλική "Le Monte" (βλ. εφημερίδα "Το Βήμα", 7/11/99), η "φιλοδοξία"
αυτού του σχεδίου είναι "να φτιάξεις με τα υλικά του παρελθόντος ένα μουσείο
στραμμένο προς το μέλλον, να κάνεις συνειδητή μια ατελή πραγματικότητα".
Αυτό, δηλαδή, που η ιδρυτική διακήρυξη του "συμποσίου" διακήρυττε, την
"εσκεμμένα θεολογική εποπτεία της Ιστορίας της Ευρώπης" ως "επιβεβλημένη και
νόμιμη παιδαγωγική" (βλ. "Ριζοσπάστης" 31/10/99). Στην ίδια συνέντευξη ο Ελί
Μπαρ - Νάβι "οραματίζεται" ένα πρωτότυπο "πολιτικό μοντέλο για την Ευρώπη του
αύριο, ένα είδος πολυεθνικής αυτοκρατορίας, χωρίς αυτοκράτορα και χωρίς έθνος
που να υπερτερεί, ένα είδος Αυστροουγγαρίας". Πρόκειται για δήλωση
αποκαλυπτική των προθέσεων - που ακόμα και αν κάνουν πίσω τώρα λόγω
αντιδράσεων μεγάλων, θα επανέλθουν αργότερα - όχι μόνο για την αναχρονιστική
χρήση του πολιτικού όρου "πολυεθνική αυτοκρατορία", αλλά και γιατί, από πληθώρα
παρελθόντων ιστορικών "μοντέλων" επιλέγεται και "ανασύρεται" από το
χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ειδικά το "μοντέλο" της Αυστροουγγαρίας.
Δηλαδή, οι Αψβούργοι, η πιο βάρβαρη από τις ιστορικές "αυτοκρατορίες", ο
προμαχώνας του πιο αντιδραστικού κληρικαλισμού και σοβινισμού, ο δούρειος
ίππος του παπισμού κατά της Μεταρρύθμισης, η καθολική εξουσία που κρατούσε τους
Γερμανούς "υπό" και τους Ρώσους "έξω" από τη "λατινική" Ευρώπη, το "στρατιωτικό
σύνορο" κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που μάτωνε τα Βαλκάνια μέχρι
την πτώση της, τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αυλή της Βιέννης, που εξουσίαζε βίαια
μια τεράστια τεμαχισμένη, "πολυεθνική" έκταση και ήταν διαβόητη για τις
αιματηρές καταπνίξεις των εσωτερικών εξεγέρσεων, με αποκορύφωμα αυτή του 1848.
Αυτό το θλιβερό "όραμα" ενός σκοταδιστικού "γκρίζου κόσμου" χωρίς ελπίδα ζωής,
αυτή την Παλινόρθωση γεμάτη παπαδαριό, αυλική καμαρίλα και φαντάσματα του
καταδικασμένου παρελθόντος, αυτή την "Ευρώπη" ως δικιά τους ενορία, προτείνουν
τα αφεντικά για "Ευρώπη του 21ου αιώνα". Αλλά αυτό δεν είναι "θεολογία", είναι
σκέτη βεβήλωση της Ιστορίας της Ευρώπης.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ
Οι απόψεις που προωθούνται επίσημα πλέον από την
ΕΕ ως "χριστιανο-καπιταλιστική" ιδεολογία του "21ου αιώνα", δεν
προέρχονται από ευρωπαϊκό (...) "πνεύμα", αλλά από τον Αμερικανό Σαμουήλ
Φίλιπ Χάντιγκτον. Είναι ο θεωρητικός του Χάρβαρντ που έγραψε την ιδρυτική
διακήρυξη της "τριμερούς", ο αρχιτέκτονας της βίαιης μετακίνησης των αγροτικών
πληθυσμών στις πόλεις του Βιετνάμ, ο αντικαταστάτης του Χ. Κίσινγκερ στη
διεύθυνση "στρατηγικής ασφαλείας" επί προεδρίας Τζ. Κάρτερ, ο εγκέφαλος του FEMA,
του ανεξέλεγκτου στρατηγείου "έκτακτης ανάγκης" των ΗΠΑ για τις περιπτώσεις
εγχώριας ή παγκόσμιας "κρίσης". Ο Χάντιγκτον διαμόρφωσε, μεταξύ 1993 και 1996,
μια ιδεολογική πλατφόρμα περί "σύγκρουσης των πολιτισμών και των θρησκειών",
για τον "ανασχηματισμό της παγκόσμιας τάξης", η οποία, παρά τις αντιδράσεις,
φαίνεται να κυριαρχεί στις "δυτικές" ιδεολογίες, όπως έδειξε και ο ΝΑΤΟικός
πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας. Σύμφωνα με τον Χάντιγκτον, "ο δυτικός
χριστιανισμός, αρχικά ο καθολικισμός και κατόπιν ο προτεσταντισμός, αποτελεί το
κύριο και το πιο σημαντικό ιστορικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού.
Πράγματι, στο μεγαλύτερο διάστημα της πρώτης χιλιετίας του, αυτό που σήμερα
είναι γνωστό ως δυτικός πολιτισμός ονομαζόταν δυτική χριστιανοσύνη.
Υπήρχε μια ισχυρή αίσθηση κοινότητας ανάμεσα στους Δυτικούς χριστιανούς, κάτι
που τους έκανε να νιώθουν διαφορετικοί από τους Τούρκους, τους Μαυριτανούς, τους
Βυζαντινούς και άλλους. Όταν οι Δυτικοί ξεκίνησαν να κατακτήσουν τον κόσμο, στον
16ο αιώνα, το έκαναν τόσο για το Θεό όσο και για το χρυσάφι" ("Η σύγκρουση
Ανατολής - Δύσης και η πρόκληση Χάντιγκτον", Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1998).
ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ "ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ"
Πρόκειται σχεδόν για κατά λέξη πανομοιότυπη
παράγραφο με αυτή που συναντάται στις "αρχές" της ιδρυτικής διακήρυξης του
"συμποσίου" των Βρυξελλών(!!!). Στο βιβλίο του Χάντιγκτον, που κυκλοφόρησε στα
ελληνικά, το 1998, από τις εκδόσεις TERZO BOOKS, υπάρχει για τη θρησκεία ένα
ειδικό κεφάλαιο με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Η εκδίκηση του Θεού". Ο
Χάντιγκτον αναγνωρίζει ότι "στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα" οι διάφορες
"πνευματικές ελίτ" υπέθεσαν ότι η οικονομική και κοινωνική κινητοποίηση θα
οδηγούσε στη "σταδιακή εξαφάνιση της Θρησκείας". Μεταφέρει μάλιστα την "ανησυχία
των συντηρητικών" μέσα από τη ρήση του Άγγλου ποιητή Τ. Σ. Ελιοτ ότι "αν δε
θέλεις να έχεις το Θεό, πρέπει να υποκλιθείς στον Χίτλερ ή στον Στάλιν".
Όμως "το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα" απέδειξε ότι αυτοί οι "φόβοι" ήταν
αβάσιμοι, αφού "ο οικονομικός και κοινωνικός εκσυγχρονισμός έγινε
παγκόσμιο φαινόμενο, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε και παγκόσμια αναβίωση της
θρησκείας". Το θέμα ήταν πια "ο δεύτερος εκχριστιανισμός της Ευρώπης", η
θρησκευτική αναβίωση "αποτελεί μια εκ νέου επιβεβαίωση των αξιών της τάξης,
της πειθαρχίας και της εργασίας" και "η θρησκεία παίρνει τα ηνία από την
ιδεολογία". Μάλιστα γίνεται αναφορά και στον ισχυρισμό του Γάλλου Τσεγκεβαρο-τυμβωρύχου
Ρεζί Ντεμπρέ ότι "η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού (Μαρξ), αλλά η βιταμίνη
των αδυνάτων". Οσο για τον "πολιτισμό", αυτός, σύμφωνα με τον Χάντινγκτον,
"ακολουθεί την ισχύ" και ¨στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, το ΝΑΤΟ αποτελεί τον
οργανισμό ασφαλείας του δυτικού πολιτισμού". Στα πλαίσια αυτά ο
μπολσεβικισμός βαπτίζεται "αίρεση" της ορθοδοξίας, ο μαοϊσμός "αίρεση" του
κομφουκιανισμού κλπ., και η "Δύση" πρέπει να συνεχίσει τον "ιερό πόλεμο" κατά
του κομμουνισμού ως "σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών".
Η "Δύση" διανύει μια "ανολοκλήρωτη" περίοδο με
τα κράτη - έθνη να συνδέονται μεταξύ τους "σε δύο ημι-οικουμενικά κράτη, Ευρώπη
και Βόρεια Αμερική", όπως στους προηγούμενους πολιτισμούς "τα οικουμενικά κράτη
ήταν οι αυτοκρατορίες". Εντός της "Δύσης", η ενότητα εξαρτάται "περισσότερο απ΄
όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ παρά στην Ευρώπη". Αλλά αυτή η "Δύση" είναι "μοναδική"
ως "δυτικός πολιτισμός", "εμφανίστηκε τον 8ο και 9ο αιώνα μετά Χριστό"
και είναι "δυτική" και "Όχι οικουμενική". Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο
Χάντιγκτον, "ένας ρώσος που πίνει "Κόκα - Κόλα" δε σκέφτεται σαν Αμερικανός,
ούτε ένας Αμερικανός που τρώει σούσι σκέφτεται σαν Ιάπωνας". Προτείνει, λοιπόν,
μια "πολιτισμική συσπείρωση" της "Δύσης", η οποία ακούγεται και είναι μια
ανοιχτή απειλή εναντίον οποιουδήποτε "ξένου πολιτισμού" τόσο
"εντός" όσο και "εκτός" της Δύσης. Πρόκειται για ένα συγκρουσιακό "πολιτισμικό"
μοντέλο, ανάλογο με αυτό που κυριαρχεί στη "νέα στρατηγική αντίληψη" του
ΝΑΤΟ, όπως αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον, τον περασμένο Απρίλη
1999, και ενώ τα ΝΑΤΟικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν Γιουγκοσλάβους αμάχους και
γυναικόπαιδα. Εκτός από την ανοιχτή αντιπαλότητα π.χ. προς την Κίνα, ο
Χάντιγκτον προτείνει: 1) Εσωτερικές "εκκαθαρίσεις" των "ξένων πολιτισμών"
της Δύσης και αναφέρεται ειδικά στην Ελλάδα. Αφού υπενθυμίζει τη δήλωση
Κλίντον στη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών το 1994 ("τα σύνορα της
ελευθερίας τώρα πρέπει να οριστούν από μία νέα συμπεριφορά, και όχι από την
προηγούμενη ιστορία"), ο Χάντιγκτον γράφει τα εξής: "Ενώ έχει δοθεί μεγάλη
προσοχή στη διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η αναδιαμόρφωση αυτών των οργανισμών
με βάση την κουλτούρα θέτει, επίσης, το θέμα του πιθανού Περιορισμού
τους. Η Ελλάδα, μία μη δυτική χώρα, είναι μέλος και των δύο οργανισμών
(...). Η Ελλάδα δεν αποτελεί μέρος του δυτικού πολιτισμού (...). Η Ελλάδα
αποτελεί μια εξαίρεση ως ορθόδοξος ξένος στους δυτικούς οργανισμούς
(...). Οι αξιωματούχοι της Δυτικής Ευρώπης χαρακτήρισαν λάθος το γεγονός
ότι η Ελλάδα είναι μέλος (...). Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τη λήξη της
κομμουνιστικής απειλής, η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με τη Ρωσία εναντίον του
κοινού εχθρού, της Τουρκίας. Επέτρεψε στη Ρωσία να εγκαθιδρύσει σημαντική
παρουσία στην ελληνική Κύπρο. Ως αποτέλεσμα της "κοινής ανατολικοορθόδοξης
πίστης", οι Ελληνοκύπριοι υποδέχθηκαν Ρώσους και Σέρβους στο νησί
(...)". Ανάλογη επιχείρηση "εκκαθάρισης" προτείνει ο Χάντιγκτον και για
την Τουρκία, τουλάχιστον όσον αφορά την ισλαμική της συνιστώσα. Η εσωτερική
"εκκαθάριση" της "Δύσης" αφορά το σύνολο των "ξένων πολιτισμών", που
δεν αφομοιώνονται στα "δυτικά ιδεώδη", είναι δηλαδή ένας δεδηλωμένος και
σαφής ρατσιστικός μηχανισμός σύγκρουσης, εναντίον κάθε "εσωτερικής"
αντίστασης.
2) Ο Χάντιγκτον προτείνει πολλαπλά "σιδηρά
παραπετάσματα" για την προστασία του "φρουρίου" - Δύση, σ΄ όλα τα "κινητά
πολιτισμικά σύνορα", που αποτελούν "ρευστές και αιματηρές
διαχωριστικές γραμμές".
Αλλά θα επανέλθουμε με ένα ακόμα κείμενό μας με
τίτλο: Η Ευρώπη ως "θεολογικός" καπιταλισμός.
26 Οκτωβρίου 1999 ΑΘΗΝΑ (κυκλοφόρησε σαν
δισέλιδη μπροσούρα).
ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ
ΕΥΡΩΠΗΣ
Η ΕΥΡΩΠΗ
ΩΣ"ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ"
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Γράφτηκε στις 8 Νοέμβρη 1999 και
κυκλοφόρησε σαν μικρή δισέλιδη μπροσουρίτσα
ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Με τη γραπτή, δημόσια ιδρυτική διακήρυξη του
"συμποσίου" των Βρυξελλών, το Ιδρυμα των αφεντικών διακηρύττει προς τους
ευρωπαϊκούς λαούς, ως άλλη παπική "εγκύκλιος", ότι υπάρχει μόνο μία
"Ευρώπη", με μία "ιερή ιστορία", μία "ιερή γεωγραφία" και έναν "πολιτισμό", όπου
οι πιστοί είναι "φίλοι" και οι άπιστοι "εχθροί". Πρόκειται αγαπητοί φίλοι, όπως
έχουμε πεί και στα προηγούμενα δύο κείμενά μας, για ιστορική "εγκύκλιο" που
δεσμεύει το παρελθόν, για να καθορίσει το μέλλον, για συνειδητή "ξαναγραφή"
της ιστορίας και ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Ο ευρωπαϊκός "κόσμος" του Ιδρύματος
είναι η "λατινική χριστιανοσύνη" και η "ιερή ιστορία" της αρχίζει το 800 μ.Χ. με
τον "άγιο" Καρλομάγνο και τους "βαρβάρους" του. Σ΄ αυτήν ανήκουν όσοι είναι
πιστοί στο Νόμο του Θεού, την Εκκλησία και την "ελέω θεού" επίγεια Εξουσία,
που δεν θα κρίνουν "ίνα μη κριθούν" - αν αρχίσουν να αμφιβάλλουν δεν
είναι "Ευρωπαίοι χριστιανοί". Τοιουτοτρόπως, κάθε αμφισβήτηση καθίσταται
αυτομάτως "αίρεση", όπως ο Διαφωτισμός, οι Επαναστάσεις, τα λαϊκά κινήματα, όλοι
αυτοί που, όπως έλεγε ο Ζαν Πολ Σαρτρ, αρνούνται τον "καθεστωτικό ιδεαλισμό" στο
όνομα του "τραγικού της ζωής". Επιπλέον, ο "επιστημονικός διευθυντής" του
Μουσείου, ο Ισραηλινός καθηγητής Ελί Μπαρ - Νάβι, πρόλαβε ήδη και διακήρυξε μέσω
της εφημερίδας "Αυγή" ότι "ο Ιουδαϊσμός είναι πυλώνας της Ευρώπης", και κατά
συνέπεια, όσοι συμφωνούν με τον Κ. Μαρξ ("Ποιο είναι το γήινο βάθρο του
Ιουδαϊσμού; Η πρακτική ανάγκη, το ιδιωτικό συμφέρον. Ποια είναι η εγκόσμια
λατρεία του Εβραίου; Το εμπόριο. Ποιος είναι ο γήινος θεός του; Το χρήμα. Ε,
λοιπόν, η χειραφέτηση από το εμπόριο και από το χρήμα, επομένως από τον
πρακτικό, πραγματικό Ιουδαϊσμό θα ήταν η αυτοχειραφέτηση της εποχής μας"). Και
τον Λένιν ("όποιος βάζει άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εβραϊκού εθνικού
πολιτισμού είναι εχθρός του προλεταριάτου, οπαδός του πνεύματος της κάστας μέσα
στους Εβραίους, συνεργός των ραβίνων και των αστών") είναι αυτόματα ύποπτοι "αντι-σημιτισμού".
Και, βέβαια, ο Ισραηλινός "επιστημονικός διευθυντής" του "Μουσείο της Ευρώπης"
δε λέει κουβέντα για το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι είναι η "λατινική
χριστιανοσύνη" που εξυμνεί, αυτή που, αιώνες τώρα, κυνηγά στιγματισμένο τον
εβραϊκό λαό, που τον έδιωξε βίαια από την "καθολική" Ισπανία, για να βρει
καταφύγιο στα ελληνικά νησιά και τη Θεσσαλονίκη, που τον έσφαξε τη "νύχτα του
Αγίου Βαρθολομαίου" στη Γαλλία, που τον έκαιγε στις πλατείες της Ρώμης και τον
εξόριζε από τα ιησουΐτικα πανεπιστήμιά της, που συγκάλυψε το χιτλερικό
"ολοκαύτωμα". Γιατί το Ίδρυμα, υψώνοντας τη σπάθα της "σύγκρουσης Θρησκειών
και πολιτισμών", ως του μοναδικού ιστορικού μηχανισμού, δεν έχει ιερό και
όσιο, συνθλίβει μεταξύ ισχύος και ράτσας οτιδήποτε δεν είναι "πιστό",
δικό "του". Έτσι, μπορεί μεν να "πουλάει πολιτισμό" με χιλιάδες μουσεία γεμάτα
αρχαιοελληνικά αγάλματα και πίνακες της Αναγέννησης - βεβηλώνοντάς τα με
ιδιωτικά όργια, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα για το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου
- αλλά στον ευρωπαϊκό του "κόσμο" ο ελληνο-ρωμαϊκός πολιτισμός είναι "άνευ
σημασίας", η "λεγόμενη Αναγέννηση" μετονομάζεται σε "νεοτερικότητα" των
"βαρβάρων", ενώ εξοβελίζονται ως "ξένοι πολιτισμοί" οι δύο βυζαντινές
αναγεννήσεις του 10ου και 14ου αιώνα, ο συροαραβικός αριστοτελισμός και η
ισλαμική Ισπανία με τις "απορίες" του Αβερόη (καημένε Μπόρχες (...), και,
συλλήβδην όλος ο σλαβικός, "ορθόδοξος" πολιτισμός. Μένει για τη "συνείδηση" των
νεοτέρων η παπική φορολογία για τις ανάγκες των Σταυροφοριών, αφού το πλιάτσικο
της Αν. Μεσογείου ως "ξένης οντότητας" και των "ιθαγενών" του "νέου κόσμου"
είναι καθαγιασμένο, προβάλλεται ο "μαύρος θάνατος" της επιδημίας πανούκλας του
14ου αιώνα, αλλά όχι η εξαθλίωση και οι εξεγέρσεις των αγροτών του Μεσαίωνά
τους, μεγεθύνεται ο ρόλος των ¨θρησκευτικών πολέμων" από τον αγγλο-γαλλικό
"εκατονταετή" (1339-1453) μέχρι τον πρώτο πανευρωπαϊκό "τριακονταετή"
(1618-1648), αλλά όχι και η διαλεχτική του πολέμου - επανάστασης, που ήταν μέχρι
τώρα περίπου καθιερωμένο ιστορικό "μοντέλο" - πόλεμος σημαίνει νέες τεχνολογίες,
επιπλέον φορολογία, διοικητική "ανάπτυξη" της εξουσίας, καταστολή της λαϊκής
αντίστασης για τη "γέννηση" του "ευρωπαϊκού κράτους".
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΗΘΙΚΗ...
Στα Τάρταρα της Ιστορίας ο Ερασμος του Ρότερνταμ
που έγραψε, το 1504, στο "εγχειρίδιο του χριστιανού στρατιώτη" ότι αφιέρωσε τα
νιάτα του "μελετώντας με πάθος τ΄ αρχαία γράμματα", όχι από ματαιοδοξία αλλά
"για να ομορφύνω το ναό του Κυρίου, που τον ντροπιάζουν η αμάθεια και η
βαρβαρότητα", ανύπαρκτα τα ελληνικά χειρόγραφα που από 1469 εκδίδονται στις
ιταλικές πόλεις, προετοιμάζοντας τη "λεγόμενη" Αναγέννηση. Και, βέβαια, "ναι"
στο "λαϊκό" ασκητισμό του προτεσταντισμού του Λούθηρου και του Καλβίνου που
"μετέτρεψε τους παπάδες σε λαϊκούς, γιατί μετέτρεψε τους λαϊκούς σε παπάδες"
(Μαρξ), αλλά πιο πολύ "ναι" στην αιματηρή αντεπίθεση του παπικού καθολικισμού με
τους Αψβούργους και την καθοδήγηση του Ιησουίτικου Τάγματος του "άγιου" Ιγνάτιο
Λογιόλα (1534), την Ιερά Εξέταση, τα θρησκευτικά πογκρόμ και το "κυνήγι
μαγισσών", την αποικιοκρατία της μαζικής γενοκτονίας και των ιεραποστολικών
"ιερών κομάντος". Μετά την "Ευρώπη της πρώτης νεοτερικότητας" (1348-1648),
υπάρχει η "κατακερματισμένη Ευρώπη" (1648-1789).
Και μετά, με τη Γαλλική Επανάσταση δεν
εισερχόμεθα, όπως όλοι πιστεύαμε, στην "εποχή" της αστικής κυριαρχίας,
αλλά σ΄ αυτό που το ίδρυμα χαρακτηρίζει με αποτροπιασμό "η έλευση των μαζών
(1789-1945) (!!!) στην "αυτοκρατορία του κακού" από τη Γαλλική μέχρι την
Οχτωβριανή Επανάσταση, με τους Ροβεσπιέρους, τους Λένιν, τους Χίτλερ - ξέρετε,
όλοι μαζί οι "σατανάδες" που μαγάρισαν την "ιεράιστορία". Και κάτι "μαζάνθρωπους"
σαν τον Κ. Μαρξ που τολμούσαν να γράφουν, το 1844, ότι "η θρησκεία είναι το
όπιο του λαού, γιατί η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού,
σημαίνει απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας".
Πώς να μην εξεγερθεί η "συνείδηση" του Ιδρύματος
μπροστά σε τέτοια "μαζική" α-πιστία, σε μια τέτοια αν-ίερη εποχή; Και δεν είχε
άραγε δίκαιο ο Μ. Βέμπερ που ζητούσε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, μια "ηθική"
για τον "ξεμαγεμένο κόσμο" του καπιταλισμού; Και υπάρχει άραγε, καλύτερη "ηθική"
από την επουράνια, καλύτερο Δίκαιο από τη Θρησκεία, καλύτερη Πολιτική από τη
Θεολογία;
ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ
Τα "περιούσια" ιερατεία και το Ίδρυμα, έχοντας
εξορίσει τις "μάζες" από την ιστορία "τους", ενδιαφέρονται βέβαια για την
"επιστροφή" της Ευρώπης "τους" στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, για μια "οικουμενική"
Παλινόρθωση. Η "τριαδική" Παλινόρθωση Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας ως "σύνολο"
αποτελεί βέβαια ένα ιστορικό "γόρδιο δεσμό", και ο Ελί Μπαρ-Νάβι σπεύδει να
καθησυχάσει με τη συνέντευξη στην "Le Monde" τους "κυριαρχικούς" (!!!),
οι οποίοι "φοβούνται χωρίς λόγο", αφού "το έθνος θα διατηρηθεί", ενώ "αντιθέτως,
εκείνο που θα εξαφανιστεί θα είναι το έθνος - κράτος, το οποίο δεν είναι
ακριβώς το ίδιο". Το μόνο σίγουρο είναι ότι η "υπέρβαση" της "παρακμής" των
ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων" θα πρέπει να συνάδει με τις απαιτήσεις
πρωτοκαθεδρίας του "Αμερικανού φίλου". Κατά τ΄ άλλα το βασικό ζήτημα είναι
αρκούντως (...) μαρξιστικό, αφού, για άλλη μια φορά, η μορφή "εθνικού" κράτους
υστερεί έναντι των επιτακτικών αναγκών "αναδιάρθρωσης" του κεφαλαίου
(κέρδη, εκμετάλλευση, εργατική καταστολή), και οι νέες "παραγωγικές δυνάμεις"
(πληροφορική, βιοτεχνολογίες κλπ), είναι σε φανερή αντίθεση με τις
υφιστάμενες "παραγωγικές σχέσεις". Το κράτος πρέπει να εγγυάται το προτσές
εκμετάλλευσης, αλλά το Ίδρυμα εκτιμά ότι "το κράτος - έθνος, γέννημα κι αυτό
της Γαλλικής Επανάστασης, αυτοκτόνησε μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων". Δεν
εξηγεί όμως τι απέγινε το κράτος - έθνος μετά την "αυτοκτονία" του
μεσοπολέμου. Ταυτόχρονα το Ίδρυμα απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον πόλεμο αλλά και
την επανάσταση. Καταδικάζει και τις "δύο δυναμικές της Γαλλικής Επανάστασης - τη
φιλελεύθερη και την ολοκληρωτική". Ως "ολοκληρωτική" ταξινομείται βέβαια όλη η
ιστορία του εργατικού κινήματος, από την πρώτη γερμανική σοσιαλδημοκρατία μέχρι
τα σημερινά κομμουνιστικά κόμματα - και πολύ περισσότερο τα κόμματα και τις
οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Πρόκειται για τις γνωστές θεωρίες "περί τέλους
της ιστορίας" (Φρ. Φουκουγιάμα) όπου, πίσω από τη φενάκη "παγώματος" της
κοινωνικής μετεξέλιξης, γίνεται προσπάθεια μετατροπής των υφιστάμενων σχέσεων
παραγωγής και ιδιοκτησίας από παροδικές, ιστορικές σχέσεις σε αιώνιους,
"φυσικούς" νόμους, κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τη "Θεολογική εποπτεία" της
Ιστορίας.
Εδώ θα κουνούσαν σκεπτικά το κεφάλι όλοι οι
αστοί "πατέρες", από τον Χομπς, ο οποίος "συμβιβάστηκε" αναγνωρίζοντας ότι τα
θρησκευτικά δόγματα, αν και δεν είναι αληθινά, συνιστούν ένα πολύ πρόσφορο και
απαραίτητο "πολιτικό επινόημα", μέχρι τον ιδρυτή της νεότερης Ιστορίας,
τον Εδ. Γκίμπον (1737-1793), ο οποίος γράφει την "παρακμή της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας" για να αποδείξει ότι οι θρησκείες είναι ιστορικά φαινόμενα που
υπόκεινται στις κοινωνικές δράσεις και ιδεολογίες.
Όλοι αυτοί, και άλλοι πολλοί, γνωρίζοντες πως η
Ιστορία είναι "ιδανική υπηρέτρια" της Εξουσίας, θα επαναλάμβαναν εντούτοις το
αμείλικτο ερώτημα του Ταλεϊράνδου προς τον Ναπολέοντα ("μπορείς να κάνεις τα
πάντα με τις ξιφολόγχες, εκτός από το να καθίσεις επάνω τους"), δηλαδή το
πρόβλημα κυβέρνησης. Οσες θεωρίες και αν κατασκευαστούν, παραμένει γεγονός ότι
κανείς ιδιώτης δεν εξουσιάζει ως τέτοιος, ότι η πολιτική διακυβέρνηση
ήταν, είναι και θα είναι βασικό ζητούμενο, και ότι αυτή η πολύχρονη "αυτοκτονία"
του κράτους - έθνους κινδυνεύει να μετατραπεί σε ψυχορράγημα του καθεστώτος.
Στα πλαίσια αυτά, η πραγματική, ταξική πορεία του "μορφώματος" της ΕΕ,
αποτελεί κομβικό ζήτημα, πέρα και έξω από τις διακηρύξεις του Ιδρύματος. Όπως
είχε προειδοποιήσει ο Λένιν, και ο 20ός αιώνας τον δικαίωσε πλήρως, στην εποχή
του ιμπεριαλισμού οι "Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" μπορεί να υπάρξουν
"μόνο" ως "σοσιαλιστικές". Ή όπως είπε η Ρόζα Λούξεμπουργκ
Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
http://www.politikokafeneio.com/politismos/politismos-3.htm
