- Γράφουν: Άρης Χατζηστεφάνου – Αντώνης Νταβανέλλος – Χριστόφορος
Βερναρδάκης – Χρήστος Πραμαντιώτης - Ριζοσπάστης
ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 7 ΑΠΡΙΛΗ 2011
Η τετραήμερη απεργία στα ΜΜΕ
Από το «Ριζοσπάστη» της
7/4/2011
Η τετραήμερη απεργία των
εργαζομένων στα ΜΜΕ, που άρχισε σήμερα, έχει ως περιεχόμενο τα οξυμένα
προβλήματα της πλειοψηφίας των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το αν αντιστοιχούν οι
διεκδικήσεις που προβάλλουν τα «σωματεία» στην κάλυψη των αναγκών τους. Εχει τη
σημασία του αυτό το τελευταίο, γιατί οι μεγάλες μειώσεις μισθών από 10% έως 15%,
το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων, η άνοδος της ανεργίας, ενώ εξελίσσονται πάνω
από ένα χρόνο, δε βρήκαν τις ηγεσίες αυτών των «σωματείων» σε θέση οργάνωσης
ενός αγώνα που να αντιστοιχεί πραγματικά σ΄ αυτές τις ανάγκες.
Αλλαγές κυοφορούνται εδώ και
μερικά χρόνια στα ΜΜΕ. Οφείλονται κυρίως στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, που
αντικειμενικά στον καπιταλισμό οδηγούν σε δραστική μείωση θέσεων εργασίας, λόγω
αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Γι΄ αυτές τις αρνητικές συνέπειες οι
πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών άφησαν την πλειοψηφία των εργαζομένων
εκτεθειμένη στην επιθετικότητα κυβέρνησης - κεφαλαίου στο χώρο. Το πολύ που
έκαναν ήταν η προβολή συντεχνιακών αιτημάτων συμβιβασμού με την εργοδοσία (π.χ.,
την ώρα που άρχισαν να χάνονται θέσεις εργασίας, ή να αλλάζουν οι εργασιακές
σχέσεις λόγω διαδικτύου πρόβαλλαν τα λεγόμενα «πνευματικά δικαιώματα»). Η
οικονομική κρίση του καπιταλισμού, βεβαίως, όξυνε στο έπακρο όλα τα παραπάνω
προβλήματα, φέρνοντας ακόμη και αδιέξοδα, ιδιαίτερα στο ζήτημα της εξασφάλισης
θέσεων εργασίας.
Την ίδια ώρα οι ανταγωνισμοί
των ομίλων ιδιοκτησίας για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, σε συνδυασμό με την
εξασφάλιση ολοένα και μεγαλύτερου μεριδίου στην ενημέρωση, αλλά και σε συνδυασμό
με την οικονομική κρίση, αντικειμενικά οδηγούν σε μέτρα μείωσης του λεγόμενου
«λειτουργικού κόστους», με μεγάλα θύματα την πλειοψηφία των εργαζομένων. Και
λέμε την πλειοψηφία γιατί υπάρχει και η μειοψηφία των στελεχών, που αν και με
σχέση μισθωτής εργασίας έχουν μεγάλους μισθούς, ενδιαφέρονται για τα ΜΜΕ από τη
σκοπιά της εργοδοσίας, είναι με τα συμφέροντά της, άρα κόντρα στα συμφέροντα της
πλειοψηφίας των εργαζομένων. Αυτοί δεν υφίστανται τις συνέπειες της αντεργατικής
πολιτικής, ή ακόμη και αν υποστούν προσωρινά κάποιες ελάχιστες συνέπειες, η
ιδεολογικοπολιτική τους ταύτιση με το αστικό πολιτικό σύστημα και τον
καπιταλισμό αποτελεί το κριτήριο με το οποίο στηρίζουν τα μέτρα που εφαρμόζονται
από την εργοδοσία των ΜΜΕ, έχοντας και ως βασική τους αποστολή να υποτάσσουν με
χίλια νήματα τους εργαζόμενους στις διαθέσεις της.
Παρ΄ όλ΄ αυτά συμμετέχουν
στα σωματεία μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους (να γιατί τα σωματεία είναι
συντεχνιακά και όχι στη βάση των συμφερόντων της πλειοψηφίας), κάποιοι έχουν και
το «πάνω χέρι» στις πλειοψηφίες, οι οποίες ευθύνονται για την κατάσταση στο
κίνημα, που έχει οδηγήσει τον αγώνα σε αδιέξοδα και τους εργαζόμενους με την
πλάτη στον τοίχο. Αφού άφησαν να προχωρήσουν οι μειώσεις μισθών, το τσάκισμα των
εργασιακών σχέσεων, αποφάσισαν τετραήμερη απεργία χωρίς καν Γενικές Συνελεύσεις,
χωρίς οργάνωση κατά χώρο δουλειάς.
Αγώνας σε ποια ρότα και
με ποιες προϋποθέσεις
Η οργάνωση του αγώνα των
εργαζομένων στα ΜΜΕ έχει εδώ και χρόνια αφεθεί σε εργοδοτικές - κυβερνητικές
πλειοψηφίες «σωματείων» και Ομοσπονδιών. Είναι βασικό εμπόδιο στην ανάπτυξη του
κινήματος, σε κάθε προσπάθεια ενεργητικής συμμετοχής στην οργάνωση του αγώνα που
αντικειμενικά θα είναι μακροχρόνιος, στην περιφρούρησή του, στην πραγματική
ενότητα με βάση τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, στην επιδίωξη αναζήτησης συμμάχων
στήριξης, έκφρασης αλληλεγγύης. Μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να ορθώνει
εμπόδια στην εργοδοτική και κυβερνητική πολιτική. Αλλά και η συγκεκριμένη
απεργία, όπως και άλλες, μόνο μ΄ αυτή τη λογική δεν αποφασίστηκε. Και έτσι
δυσκολεύεται η αποτελεσματικότητα του αγώνα. Εχουν τεράστιες ευθύνες οι
εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες γι΄ αυτή την κατάσταση. Οπως έχουν
ευθύνη για την εγκατάλειψη της αναγκαιότητας οργάνωσης των εργαζομένων σε κάθε
χώρο δουλειάς, της συγκρότησης παντού Επιτροπών Αγώνα, της αποφασιστικής
ενίσχυσης των συλλογικών διαδικασιών.
Τα αστικά ΜΜΕ δεν είναι
επιχειρήσεις που οργανώνονται, ιδρύονται με σκοπό το κέρδος. Τα αστικά ΜΜΕ είναι
ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με άλλες οικονομικές δραστηριότητες
και οργανώνονται με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη
στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναπαράγουν την αστική ιδεολογία και
προπαγάνδα, στόχο έχουν την παρεμπόδιση αφύπνισης των λαϊκών δυνάμεων (έτσι
χρησιμοποιούν τους εργαζομένους τους, άρα τους θέλουν πλήρως χειραγωγημένους και
υποταγμένους), δηλαδή διαμορφώνουν ψυχολογία και συνείδηση στο λαό κόντρα στα
συμφέροντά του, είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης των αστών ενάντια στο εργατικό
κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτός είναι επίσης ένας επιπρόσθετος λόγος
δυσκολίας στην ανάπτυξη του κινήματος στο χώρο, στην αλληλεγγύη, αφού τα
«σωματεία» δεν κάνουν τίποτα ενάντια σ΄ αυτό, ως ένα βασικό κρίκο προσέγγισης
και κοινής πάλης με τους άλλους εργαζόμενους.
Εχουμε ξαναπεί πως η
επίθεση, που δέχεται σήμερα η πλειοψηφία των εργαζομένων στα αστικά ΜΜΕ, έχει
πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο, εδώ υπάρχει πλήρης
συνεργασία κυβέρνησης και εργοδοσίας, εντάσσεται δε στη γενικότερη επίθεση σε
βάρος όλου του λαού. Επομένως, πολιτική και ταξική πρέπει να είναι και η
απάντηση και, ταυτόχρονα, να προωθείται συστηματικά και πολύμορφα η από τα κάτω
ενότητα δράσης των εργαζομένων, κόντρα στην εργοδοσία και τα στελέχη της σε κάθε
χώρο, η συμπόρευση με την εργατική τάξη, για να εξασφαλίζεται η απάντηση από τη
σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων της πλειοψηφίας των εργαζομένων στη συνολική,
ταξική επίθεση του κεφαλαίου. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει ότι, στις σύγχρονες
συνθήκες, ο αγώνας της πλειοψηφίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, για τα πραγματικά
τους προβλήματα, είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης.
Και γι΄ αυτό τον αγώνα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ έχουν μοναδικό τους στήριγμα τα
ΜΜΕ του κόμματος της εργατικής τάξης, κόντρα στα αστικά ΜΜΕ. Αλλά γι΄ αυτό τον
αγώνα και όχι για τον αγώνα των συντεχνιών των «σωματείων» ή άλλων που μόνη τους
έγνοια είναι η διατήρηση της ιδιοκτησίας των αφεντικών.
Σήμερα γίνονται πολύ
περισσότερο καθαρές οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, στα
συνδικάτα, στην πολιτική. Αλλωστε, φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να
υπάρξει. Τις συνέπειές της και στο χώρο των ΜΜΕ θα τις πληρώσει η πλειοψηφία των
εργαζομένων. Να γιατί μονόδρομος είναι η πάλη για αλλαγή συσχετισμών και στα
σωματεία και στο πολιτικό επίπεδο. Να γιατί χρειάζεται αγώνας με διεκδικητικό
πλαίσιο που να καλύπτει όλες τις ανάγκες. Αγώνας όμως που να δένεται με την
πολιτική πάλη για την κατάργηση της αιτίας των δεινών, δηλαδή της καπιταλιστικής
ιδιοκτησίας και στα ΜΜΕ, όπως σε όλα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Που
απαιτεί την εγκατάλειψη ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, τη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Μόνο τότε μπορεί να
είναι αποτελεσματικός. Σ΄ αυτή τη ρότα, οι κομμουνιστές εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, οι
φίλοι, οι οπαδοί τους και οι συνεργαζόμενοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του
αγώνα και σ΄ αυτή την απεργία.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
