ΡΙΧΤΕ ΤΟΥΣ!

ΡΙΧΤΕ ΤΟΥΣ!

Πάμε για 3^ο Μνημόνιο και νέα μέτρα σε βάρος μισθωτών και συνταξιούχων. Να δούμε μια ματιά τι περιλαμβάνουν αυτά τα μέτρα των αθλίων της εγχώριας Τρόικας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Εισοδηματικά κριτήρια για την καταβολή του πολυτεκνικού επιδόματος και την ισόβια σύνταξη πολύτεκνης μητέρας. Ψαλίδι στις συντάξεις, πλαφόν ανώτατης κύριας και επικουρικής σύνταξης, μείωση έως και 40% του εφάπαξ για εξοικονόμηση σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, που στο Δημόσιο θα φθάνει τα 400 εκατ. ευρώ. Καθιέρωση πλαφόν 1.500 ευρώ σε ετήσια βάση στις δαπάνες φαρμάκων και ιατρικής περίθαλψης που θα καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Στο ποσό αυτό περιλαμβάνονται η συνταγογράφηση φαρμάκων, δύο τσεκάπ τον χρόνο και μία νοσηλεία σε ιδιωτικό ή δημόσιο θεραπευτήριο. Αν ο λογαριασμός ξεπερνά τα 1.500 ευρώ, ο ασφαλισμένος θα πληρώνει 10 ευρώ για κάθε έξτρα επίσκεψη σε γιατρούς και το 15% του ημερήσιου νοσηλίου. Επιβολή διδάκτρων στους λεγόμενους «αιώνιους» φοιτητές, σε όσους δηλαδή υπερβαίνουν τον χρόνο των κανονικών σπουδών, από 200 έως 300 ευρώ ετησίως. Αύξηση κατά 25% του εισιτηρίου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ως προς το σκέλος της αναδρομικότητας, η εφαρμογή κάποιων μέτρων, όπως π.χ. για τους μισθούς στις ΔΕΚΟ και στα ειδικά μισθολόγια (εάν η τρόικα δεν δεχθεί τα λεγόμενα “ισοδύναμα”), θα ξεκινήσει το φθινόπωρο και θα έχει μάλιστα και αναδρομική ισχύ! Περικοπές μέχρι 40% στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και άλλων Ταμείων που εμφανίζουν ελλείμματα. Και αυτό το μέτρο θα έχει αναδρομική ισχύ καθώς θα «πιάσει» όλους όσοι δεν έχουν εισπράξει ακόμα το εφάπαξ, ανεξαρτήτως του αν έχουν συνταξιοδοτηθεί ή όχι. Βενιζέλος και Κουβέλης… διαφωνούν, λένε, με τα μέτρα και θα βάλλουν κόκκινες γραμμές στη συνάντησή τους με τον Σαμαρά!!! Λοιπόν αρχιλωποδύτες η κοροϊδία ΤΕΛΟΣ. Αν διαφωνείτε αποσύρετε την υποστήριξή σας στη ΝΔ και ΡΙΧΤΕ ΤΟΥΣ. Γιατί θα πάτε όλοι φυλακοί για εσχάτη προδοσία σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού. Μετράτε μέρες και το ξέρετε. Ρίχτε τους ή θα τσακιστείτε όλοι μαζί. Αι, σιχτίρ λεχρίτες.

Βήχος Παναγιώτης

Δραματικές περικοπές για το λαό δώρα για το κεφάλαιο

Δραματικές περικοπές για το λαό δώρα για το κεφάλαιο

Θέμα χρόνου μια νέα αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους

Σε τράπεζες και δανειστές τα 30,4 από τα 31,3 δισ. της επόμενης δόσης!

Νέο πιο άγριο Μνημόνιο, που γκρεμίζει ολοκληρωτικά τα ερείπια που είχαν αφήσει τα προηγούμενα δύο, προετοιμάζει η άθλια συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη. Παντοτινό στίγμα στα τρία κόμματα της τρόικας εσωτερικού, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, θα αποτελέσουν τα μέτρα που θα πάρουν για να καλύψουν την απαίτηση της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου για νέα μέτρα ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων και βάλε. Ανατριχιαστικά είναι τα μέτρα που έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής και που στρέφονται όλα κατά των μισθωτών, ειδικά των συνταξιούχων (που μεγάλο μέρος τους έκανε το λάθος και ψήφισε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), γενικότερα των φτωχών. Ρυθμίσεις από κόμματα που υπόσχονταν ότι δεν θα πάρουν οριζόντια μέτρα περαιτέρω μειώσεων, ότι θα ζητήσουν επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, κλπ. Η απόλυτη ξεφτίλα! .. Ένα μέτρο δολοφονικά αντικοινωνικό είναι η πρόβλεψη για ανώτατο όριο ιατροφαρμακευτικών και νοσηλευτικών δαπανών! Δηλαδή η κυβέρνηση και η τρόικα θα αποφασίζει πόσο θα μπορούμε να αρρωσταίνουμε και τι θεραπεία θα έχουμε! Από ένα όριο και πάνω (όχι και τόσο υψηλό, απ’ όσο μαθαίνουμε) ή πληρώνεις ή πεθαίνεις!

Λεωνίδας Βατικιώτης

ΠΡΙΝ 29 ΙΟΥΛΗ 2012

ΑΘΗΝΑ 2004: ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΙΖΝΕΣ (Για να μην ξεχνάμε!)

ΑΘΗΝΑ 2004: ΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΙΖΝΕΣ (Για να μην ξεχνάμε!)

Η "υποδοχή" που επιφύλαξαν στην ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα οι εγχώριοι θεματοφύλακες του "Ολυμπιακού πνεύματος", κυβερνώντες και μη καθώς και τα ΜΜΕ, δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Η άρχουσα τάξη, πρώτα και κύρια, ενίσχυσε σοβαρά το ιδεολογικό της οπλοστάσιο. Μόνο αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν ότι "η ιδεολογία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004" θα αποτελέσει το βαρύ πυροβολικό για την επόμενη δεκαετία. Η Ολυμπιάδα του 2004 θα αποτελέσει εφαλτήριο, εργαλείο και άλλοθι για την επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων. Η "νέα μεγάλη ιδέα" όπως έχει αποκαλέσει ο Κ. Σημίτης την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, θα επιχειρηθεί να αλληλοσυμπληρωθεί, να εξωραϊστεί και καθαγιαστεί στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το γεγονός ότι η Ολυμπιάδα διεξάγεται το 2004 διευκολύνει εξαιρετικά την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς διαχειριστές των συμφερόντων τους να θέσουν "παράλληλα" τους δύο εθνικούς στόχους, την ΟΝΕ και την Ολυμπιάδα και από την άποψη του "χρονοδιαγράμματος". Ήδη έχει αρχίσει να καλλιεργείται η άποψη ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον η "χώρα της καρπαζιάς", ότι μας αντιμετωπίζουν σοβαρά και ισότιμα οι "ξένοι", ότι πλέον διαγράφονται ρεαλιστικές οι προοπτικές να γίνει η χώρα "περιφερειακή δύναμη" (!).

Βήχος Παναγιώτης

Πρώτα και κύρια, όμως, η ανάθεση της Ολυμπιάδας θα χρησιμοποιηθεί από την άρχουσα τάξη για την ενσωμάτωση των εργαζομένων, την υφαρπαγή της συναίνεσης τους σε αντεργατικά μέτρα στο όνομα του "ιερού σκοπού". Η νεοφιλελεύθερη επέλαση που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη θα αποκτήσει "νέα ώθηση". Θα επιχειρηθεί να αποσαθρωθεί το σημερινό καθεστώς εργατικών σχέσεων, να χτυπηθούν κατακτήσεις δεκαετιών, να επιβληθούν μέτρα που θα διευκολύνουν τάχα την "ανταγωνιστικότητα", αλλά εξαγνισμένες στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, τη νέα μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Μαζί με τα παραπάνω, επιχειρείται να περάσει η άποψη ότι η κυβέρνηση Σημίτη είναι παντοδύναμη και ότι "είμαστε καταδικασμένοι" να αποδεχθούμε μοιρολατρικά τις αντεργατικές επιλογές τουλάχιστον μέχρι το 2004! Βεβαίως, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Αντίθετα θα τους πληρώσουν πολύ ακριβά. Γι΄ αυτό άλλωστε βλέπουμε τους διάφορους μεγαλοεπιχειρηματίες, κομπιναδόρους να ακονίζουν τα πιρούνια τους. Όλοι αυτοί, που τάχα δίνουν και το αίμα τους για το καλό της πατρίδας και διάφορα τέτοια που ξεφουρνίζουν στις τηλεοράσεις, στην πραγματικότητα ετοιμάζονται για το μεγάλο φαγοπότι. Μόλις προ ημερών πληροφορηθήκαμε από τον Π. Παναγιωτόπουλο στον "Πλάνετ", και δεν είναι ο μοναδικός, ότι η οικογένεια Αγγελοπούλου, ιδιοκτήτρια της Χαλυβουργικής, είναι μια οικογένεια που έχει προσφέρει πολλά στον τόπο! Οτι ο Παν. Αγγελόπουλος, πατέρας του συζύγου της κυρίας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη, είναι ένας αυτοδημιούργητος Αρκάς, που δημιούργησε αυτή τη μεγάλη επιχείρηση... Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει να χρωστάμε σ΄ όλους αυτούς που πίνουν το αίμα των εργατών μέρα και νύχτα, ευγνωμοσύνη! Πάει πολύ. Όλοι αυτοί που παρουσιάζουν ως ευαγή ιδρύματα, τα κρεματόρια όπου Γης, και τους ιδιοκτήτες τους, αληθινούς γύπες, που τρέφονται από τις σάρκες, ως μεγάλους ευεργέτες, δεν είναι παρά άθλια τσιράκια της ολιγαρχίας. Αυτές οι θεωρίες, του βιοπαλαιστή τάχα που πουλούσε κεράκια και με την αξία του ανέβηκε της κοινωνίας τις σκάλες, παμπάλαιες όσο και ο καπιταλισμός, βρίσκονται κάτω από την ιδεολογία της κοινωνικής συναίνεσης, της παράδοσης της εργατικής τάξης στα νύχια του κεφαλαίου.

Ας δούμε, λοιπόν, το ποιόν ενός από τους "εθνικούς ευεργέτες" που ετοιμάζονται να πέσουν στο ψητό της... Ολυμπιάδας του 2004. Μιλάμε για το... δημιούργημα του Αγγελόπουλου. Μιλάμε για τη "Χαλυβουργική". Το αίμα που τρέχει από την κάθε καμινάδα της, την κάθε πύλη της, τον κάθε φούρνο της, συνθέτει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φαινόμενο. Λοιπόν, στα 45 χρόνια που η "Χαλυβουργική" υπάρχει στην Ελευσίνα, με την αμέριστη στήριξή της από όλες τις κυβερνήσεις, συνέβησαν τα εξής: 45 εργάτες έχασαν τη ζωή τους, πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν στα καζάνια με τον θερμαινόμενο σίδηρο. Εξαερώθηκαν!!! Δεκάδες εργάτες ακρωτηριάστηκαν. Άλλος έχασε το πόδι, άλλος το χέρι, άλλος τα δάχτυλα. Εκατοντάδες εργάτες πέθαναν πριν την ώρα τους, από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση. Χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν, επειδή δρούσαν συνδικαλιστικά. Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε.

Βασικός παράγοντας ήταν το κυάνιο που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της "Χαλυβουργικής". Σήμερα στη "Χαλυβουργική" εργάζεται το 10% των εργατών που είχε στην ακμή της. Από 3000 και πάνω εργάτες, έχουν απομείνει 380. Όλοι οι υπόλοιποι διώχτηκαν, η επιχείρηση συρρικνώθηκε. δεν συρρικνώθηκαν όμως και τα κέρδη των Αγγελοπουλαίων. Τα - άγνωστο πόσα - τρισεκατομμύρια κέρδη, στα 45 αυτά χρόνια, διοχετεύτηκαν στις ξένες τράπεζες, έγιναν επιχειρήσεις στο εξωτερικό και εξασφάλισαν τη χλιδή στην οικογένεια. Και όχι μόνο την χλιδή, αλλά και τις... ευεργεσίες στο Πατριαρχείο και αλλού. Είναι κι αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς των δισεκατομμυριούχων απατεώνων. Να δίνουν κάτι, για την υστεροφημία τους. Και να κοιμίζουν έτσι διάφορους φουκαράδες, που περιμένουν να πιάσουν κανένα κόκαλο από το τραπέζι της πλουτοκρατίας. Αυτή είναι η ιστορία όλων των "εθνικών ευεργετών" που τρέχουν μπροστά στις κάμερες για να ορκιστούν πόσο πολύ αγαπάνε αυτή τη χώρα και το... λαό της! Στάζει αίμα απ΄ όπου κι αν τους πιάσεις. Οι θησαυροί τους έγιναν από τη σάρκα, το αίμα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την εκμετάλλευση χιλιάδων οικογενειών, χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων. Έτσι, λοιπόν, και η περίφημη οικογένεια Αγγελοπούλου, η οποία δέχεται τα συγχαρητήρια του ΣΙΑκωβου, του Σημίτη, των ΜΜΕ και άλλων κλακαδόρων της πλουτοκρατίας, που κάνουν το παν για να υπηρετήσουν τους Μολώχ του κεφαλαίου. Η θέση, όμως, των εργαζομένων βρίσκεται στην αντίπερα όχθη.

Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ανοίγει ένα τεράστιο ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο για τις δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς. Είναι επιτακτική η ανάγκη της παρέμβασης, προκειμένου να μη μετατραπούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε μια ακόμα "εθνική" καταστροφή, την οποία βέβαια θα πληρώσουν οι "συνήθεις ύποπτοι". Είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι ν΄ αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ότι αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο - της Αγγελοπούλου - και να μην συμμερίζονται τον "ενθουσιασμό" και τα "γλέντια" των ντόπιων και ξένων αρπακτικών...

Οι Ολυμπιακοί επιστρέφουν στον τόπο τους λοιπόν! Και το κυνήγι του αποπροσανατολισμού φόρεσε τα καλά του. Την ίδια ώρα χιλιάδες είναι οι άνεργοι. Η μισή νεολαία στις "μικρές αγγελίες" για μια δουλειά όπου να΄ ναι. Ζήτω, λοιπόν, η Ολυμπιακή ιδέα. Ζήτω η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Ζήτω οι νταβατζήδες των μεγάλων έργων. Και ο υπουργός των μικροαστών - που αυτός και το κόμμα του έθρεψε - να τους δαγκώνει και αυτούς στο σβέρκο. Ούτε μια ντομάτα σάπια. Μόνο βεγγαλικά στον αέρα. Και ουρές - χιλιάδες ουρές - κάτω από τα σκέλια. Λίγοι, πολύ λίγοι δημοσιοποιούν τη διαφωνία τους και πάνε κόντρα στο ρεύμα. "Για την Ελλάδα" η Βούλα, "Για την Ελλάδα" και η Γιάννα. Τέτοια ισοπέδωση! Η ίδια και για όσους "τρέχουν" και για όσους βάζουν τους άλλους να τρέχουν. Λες και τα κέρδη - από τη μεγάλη ρεμούλα - θα τα μοιραστούν οι εργαζόμενοι με τους διάφορους κομπιναδόρους και τους αγγελοπουλαίους. Λες και έχουμε όλοι μουστάκια για κόψιμο. Λες και η "γιορτή" του 2004 είναι και γιορτή του κυρ Βαγγέλη, του μανάβη της λαϊκής, και του κόκκαλη, επίσης. Λες κι ο κυρ Βαγγέλης έχει τους ίδιους λόγους με τις κάθε λογής "κατασκευαστικές" να "γιορτάζει". Λες και μαζί θα μοιραστούμε όλοι "τα κέρδη και τις ζημιές" των τρισεκατομμυρίων!

Λοιπόν, σιωπή κύριοι δημοσιογράφοι, κύριοι πολιτικοί, κύριοι διανοούμενοι; Φύλλο δεν κουνιέται; Όλα τα ωραία και τα χρήσιμα, που κάνουν τον άνθρωπο άνθρωπο, πέρασαν - οριστικά - στην εκποίηση; Θα κερδίσει -τελικά - το λαμέ και το στρας; Όλο αυτό το σικέ αλισβερίσι; Όλη αυτή η κακοσχεδιασμένη χορογραφία; Αυτή η νοθευμένη αισθητική; Το μπουλούκι των χρηματιστηρίων που βαράει - όπου βρει - τις "μεγάλες δουλειές"; Που παίρνει σβάρνα τα Πατριαρχεία; Μα πώς μπορεί ο κόσμος να είναι ωραίος κύριοι ποιητές όταν το ψέμα δεν βρίσκει αντίσταση; Και το Γιάννη που ξάπλωσε κουρασμένος - και νηστικός, για μέρες - στο πεζοδρόμιο και δεν ματασηκώθηκε από αηδία και από εξάντληση, ποια τηλεόραση θα τον κάνει θέαμα; Λαϊκισμός θα μου πείτε: Και δεν είναι λαϊκισμός το τσιρότο στο στόμα για όλα αυτά που συμβαίνουν, για την αλήθεια που δεν λέγεται; Μα για μια στιγμή. Σσσσσσ! Κάτι ακούγεται, λοιπόν. Μην είναι η βοή απ΄ τα τρακτέρ των αγροτών; Μην είναι οι απολυμένοι εργάτες απ΄ τα ξεπουλημένα εργοστάσια ή τις επιχειρήσεις; Μην είναι οι χιλιάδες των καθηγητών και των φοιτητών; Μην είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες; Μην είναι οι άνεργοι που χόρτασαν παραμύθια αλλά ψωμί δεν έχουν; Είναι όλοι αυτοί μαζί. Το ψέμα και η απάτη δεν χωράνε στη δική τους ζωή. Η πραγματικότητα, η ζωή τους δεν έχει καμιά σχέση με τη ζωή των Αγγελοπουλαίων και των άλλων παρασίτων. Και θα την αλλάξουν όσο κι αν κράζουν οι αρουραίοι των ΜΜΕ και "κεντροαριστεροί" εκσυγχρονιστές της σαπίλας...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!

Δημοσιεύθηκε στις 20 Μαϊου 2000

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΗΧΟΣ

Η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου θα είναι λοιπόν η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων (ΟΕΟΑ) "Αθήνα 2004". Πώς να μη γελάνε και τα... φουστάνια της όταν τα κανάλια της αποβλάκωσης πανηγυρίζουν μαζί της για την... Ολυμπιακή ιδέα; Λίγοι, πολύ λίγοι δημοσιοποιούν την διαφωνία τους και πάνε κόντρα στο ρεύμα. "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο", τι θέλετε λοιπόν να γίνουν αλλού οι Ολυμπιακοί αγώνες; Ζήτω λοιπόν η Ολυμπιακή ιδέα. Ζήτω η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, ζήτω οι νταβατζήδες των μεγάλων έργων. Όλοι μαζί θα μοιραστούμε "τα κέρδη και τις ζημιές" των τρισεκατομμυρίων. Εμείς θα μοιραστούμε τις ζημιές και οι άλλοι, οι διάφοροι Αγγελοπουλαίοι, τα κέρδη. Όλα καλά καμωμένα. Ίδια η Ελλάδα για όλους και για όσους "τρέχουν" και για όσους βάζουν τους άλλους να τρέχουν. Και η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου πρώτη και καλύτερη. Γιατί τόσο αυτή όσο και οι διάφοροι, σαν κι αυτή, μεγαλοεπιχειρηματίες κομπιναδόροι, ακονίζουν εδώ και καιρό, εν όψη της Ολυμπιάδας 2004, τα πιρούνια τους. Ετοιμάζονται για το μεγάλο φαγοπότι. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Ο ... αυτοδημιούργητος Αρκάς, όπως έχουν ονομάσει τον πατέρα του συζύγου της κυρίας Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη, ο Παν. Αγγελόπουλος και όλη η οικογένεια των τρισεκατομμυριούχων επιχειρηματιών έχουν πιει το αίμα των εργαζομένων για να αποκτήσουν την τεράστια περιουσία τους. Μιλάμε για την "Χαλυβουργική". Το αίμα που τρέχει από την κάθε καμινάδα της, την κάθε πύλη της, τον κάθε φούρνο της, συνθέτει ένα πραγματικά ανατριχιαστικό φαινόμενο. Στα 48 χρόνια που η "Χαλυβουργική" υπάρχει στην Ελευσίνα, με την αμέριστη στήριξή της από όλες τις κυβερνήσεις, συνέβησαν τα εξής: 50 εργάτες έχασαν τη ζωή τους, πολλοί από αυτούς εξαφανίστηκαν στα καζάνια με τον θερμαινόμενο σίδηρο. Εξαερώθηκαν!!! Δεκάδες εργάτες ακρωτηριάστηκαν. Άλλος έχασε το πόδι, άλλος το χέρι ενώ εκατοντάδες πέθαναν πριν την ώρα τους, από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση. Χιλιάδες άλλοι απολύθηκαν, επειδή δρούσαν συνδικαλιστικά. Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε. Βασικός παράγοντας ήταν το κυάνιο που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της "Χαλυβουργικής".

Ενώ αυτά συμβαίνουν στη "Χαλυβουργική", τα κέρδη των Αγγελοπουλαίων εκτινάσσονται στα ύψη. Τα 48 αυτά χρόνια, διοχετεύθηκαν στις ξένες τράπεζες, έγιναν επιχειρήσεις στο εξωτερικό και εξασφάλισαν χλιδή στην οικογένεια. Και όχι μόνο τη χλιδή, αλλά και τις... ευεργεσίες στο Πατριαρχείο και αλλού. Είναι και αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς των δισεκατομμυριούχων απατεώνων. Να δίνουν κάτι, για την υστεροφημία τους και να κοιμίζουν έτσι διάφορους φουκαράδες, που περιμένουν να πιάσουν κανένα κόκαλο από το τραπέζι της πλουτοκρατίας.

Αυτοί είναι οι Αγγελοπουλαίοι που τρέχουν μπροστά στις κάμερες, με τη Γιάννα πρώτη και καλύτερη, για να ορκιστούν πόσο πολύ αγαπάνε την Ελλάδα και το... λαό της! (Θα με πάρουν τα κλάματα). Κι όμως στάζουν ΑΙΜΑ όπου και να τους πιάσεις. Οι Θησαυροί τους έγιναν από τη σάρκα, το αίμα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την εκμετάλλευση χιλιάδων οικογενειών, χιλιάδων σύγχρονων σκλάβων.

Κι όμως κανένας δεν τολμάει να μιλήσει για αυτά τα πράγματα. Απόλυτη σιωπή! Όλα, λοιπόν, τα ωραία και τα χρήσιμα που κάνουν τον άνθρωπο Άνθρωπο, πέρασαν οριστικά - στην εκποίηση; Θα κερδίσει τελικά το λαμέ και το στρας; Όλη αυτή η κακοσχεδιασμένη χορογραφία; Αυτή η νοθευμένη αισθητική; Το μπουλούκι των χρηματιστηρίων που βαράει τις "μεγάλες δουλειές"; Που παίρνει σβάρνα τα Πατριαρχεία και τις ευλογίες του Χριστόδουλου και όλης της σκοταδιστικής μαυρίλας;

Μα πώς μπορεί μωρέ φίλοι μου ο κόσμος να είναι ωραίος όταν το ψέμα και η απάτη δεν βρίσκουν αντίσταση; Και τον Γιώργη που ξάπλωσε κουρασμένος, άνεργος και νηστικός, για μέρες - στο πεζοδρόμιο και δεν ματασηκώθηκε από αηδία και από εξάντληση, γιατί κανείς δεν τον ακούει όταν λέει: αυτός ο κόσμος θέλει γκρέμισμα απ΄ τα θεμέλια; Πώς ότι υπάρχει πρέπει να γκρεμιστεί; Γιατί μωρέ δεν ακούτε τους δικούς μας ανθρώπους; Κι όμως ο Γιώργης ήρθε εκεί την Πρωτομαγιά. Κάτω από την κόκκινη σημαία που κρατούσα με τη μορφή του Τσε Γκεβάρα. Ήταν εκεί στην Ομόνοια με υψωμένη τη γροθιά και κάτι φώναζε. Πήγα κοντά του και τον άκουσα να λέει με πάθος: Ν ό μ ο ς ε ί ν α ι τ ο δ ί κ ι ο τ ο υ ε ρ γ ά τ η . Και μετά με μάτια βουρκωμένα που πετούσαν φλόγες ο αγράμματος αυτός ποιητής του δρόμου συμπλήρωσε με πείσμα: Σ΄ αυτούς τους δρόμους σ΄ αυτή την κοινωνία, μια μέρα η επανάσταση δεν θάναι ουτοπία...

Οικονομική βοήθεια για το Πολιτικό Καφενείο

Οικονομική βοήθεια για το Πολιτικό Καφενείο

Το Πολιτικό Καφενείο όλοι το ξέρουμε, έχει δημοσιεύσει αμέτρητα άρθρα ολόκληρης της αριστεράς, χιλιάδες βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες (Ξένες και Ελληνικές), τραγούδια Ελληνικά και ξένα, Ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις και πολλά άλλα. Στο Ελεύθερο Φόρουμ του γίνονται συζητήσεις για την Αριστερά, για την κοινωνία σήμερα, ακούγονται προτάσεις και γίνεται μια ζύμωση. Σήμερα το Πολιτικό Καφενείο αντιμετωπίζει ΑΜΕΣΟ κίνδυνο να σταματήσει τη λειτουργία του λόγω οικονομικών προβλημάτων. Πρέπει άμεσα να βρεθούν κάποια χρήματα – ότι μπορεί ο καθένας, ακόμα και 10 ευρώ – μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης. Τότε τα πράγματα θα γίνουν πιο εύκολα. Μέχρι τότε όμως το ΠΚ «κρέμεται» από τη δική σας αλληλεγγύη – το όπλο των φτωχών – και τον οβολό σας. Μπορείτε να συνεισφέρετε στους παρακάτω λογαριασμούς:

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Βήχος Παναγιώτης του Αθανασίου 076/610428-25

Eurobank: Βήχος Παναγιώτης του Αθανασίου

0026-0044-46-0102690349

Η ΣΟ του Πολιτικού Καφενείου

Ρεμπέτικα εναντίον τρόικας

Ρεμπέτικα εναντίον τρόικας

Η ιστορία του χρέους είναι ένα σχέδιο για να μετατραπεί η Ελλάδα σε αποικία. Και όταν αυτός ο λαός φτάσει στην απόλυτη εξαθλίωση και πτωχεύσει το κράτος, γιατί εκεί μας οδηγεί η Τρόικα Εσωτερικού, τότε, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, ή κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας θα περάσει στα χέρια των πιστωτών. Και μπορούμε να φανταστούμε τι μπορεί να είναι αυτά. Από δημόσια κοινή περιουσία του λαού μέχρι πετρέλαιο και ορυκτό πλούτο. Και ακόμα, από αρχαιολογικούς χώρους μέχρι νησιά φιλέτα. Αν ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της αποικιοκρατίας και ειδικά της Γερμανίας πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα δούμε πολλές ομοιότητες με την πολιτική της Μέρκελ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα άλλα αποικιοκρατικά κράτη ήταν καλύτερα. Διαβάστε το άρθρο

Περικλής Κοροβέσης

«Ισχυροποιείται η απαίτηση του κόσμου για ανατροπή τFREE photo hosting by Fih.grου νεοφιλελεύθερου υποδείγματος σε Ελλάδα και Ευρώπη»

«Ισχυροποιείται η απαίτηση του κόσμου για ανατροπή του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος σε Ελλάδα και Ευρώπη»

Συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στη Μαρξιστική Σκέψη

Κυκλοφόρησε ο 6ος τόμος της Μαρξιστικής Σκέψης. Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα για την επικαιρότητα, το περιβάλλον, τη συνέχεια του αφιερώματος του τόμου 5 στο φασισμό και ένα εκτενές αφιέρωμα στον Μαρξ και τον Γκράμσι. Θέλοντας να δώσει μια πρώτη αποτίμηση των συνεπειών τους και των προοπτικών που ανοίγονται, η Μαρξιστική Σκέψη περιλαμβάνει δυο συνεντεύξεις που παραχώρησαν στο περιοδικό η Σοφία Σακοράφα και ο Γιάννης Δραγασάκης. Σήμερα το Πολιτικό Καφενείο δημοσιεύει τη συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη με τίτλο: «Ισχυροποιείται η απαίτηση του κόσμου για ανατροπή του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος σε Ελλάδα και Ευρώπη».

Συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στη Μαρξιστική Σκέψη

«Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 6

Δελτίο Τύπου

Κυκλοφόρησε ο 6ος τόμος της Μαρξιστικής Σκέψης. Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα για την επικαιρότητα, το περιβάλλον, τη συνέχεια του αφιερώματος του τόμου 5 στο φασισμό και ένα εκτενές αφιέρωμα στον Μαρξ και τον Γκράμσι.

Οι εκλογές της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη προκάλεσαν θεμελιώδεις ανακατατάξεις, που θα επιδρούν για χρόνια στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μας. Για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ελληνική πολιτική ιστορία έγινε ορατό το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Θέλοντας να δώσει μια πρώτη αποτίμηση των συνεπειών τους και των προοπτικών που ανοίγονται, η Μαρξιστική Σκέψη περιλαμβάνει δυο συνεντεύξεις που παραχώρησαν στο περιοδικό η Σοφία Σακοράφα και ο Γιάννης Δραγασάκης. Ο αναγνώστης θα βρει ακόμη κείμενα για το ενιαίο μέτωπο (Μ. Καράτζης), την ΑΟΖ (Γ. Τόλιος) και τη δήλωση της 4ης Διεθνούς για το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη.

Η Μαρξιστική Σκέψη, προβλεπτικά και αποτυπώνοντας τη γενική ανησυχία των ακτιβιστών στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς για την επικίνδυνη άνοδο του νεοναζισμού και της ακροδεξιάς, στη χώρα μας και διεθνώς, αφιέρωσε το προηγούμενο τεύχος της στο θέμα του φασισμού. Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής στις 6 Μάη και η διατήρηση των δυνάμεών της στις 17 Ιούνη μας υποχρεώνει να επανέλθουμε στο θέμα, για να ασχοληθούμε με μερικές πτυχές του που δεν είχαν καλυφθεί πλήρως. Είναι σαφές ότι ο αγώνας ενάντια στο νεοναζισμό και την ακροδεξιά θα αποτελεί εφεξής μια από τις προτεραιότητες του κινήματος και ότι η ιδεολογική διάστασή του δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ο αναγνώστης θα βρει ένα σημαντικό κείμενο του Ένγκελς για τον αντισημιτισμό και αναλύσεις των Α. Τόλιου, Ε. Φίσερ, Ντ. Γκερέν, Α. Μέρσον, Ε. Μπλοχ, Δ. Αστερίου και Χ. Κεφαλή.

Ταυτόχρονα, η όξυνση της κρίσης, η οποία προσφέρει αξιόλογες ριζοσπαστικές και επαναστατικές δυνατότητες αλλά και σηματοδοτεί μεγάλους κινδύνους μελλοντικών αντιδραστικών εκτροπών, δημιουργεί μια έκδηλη ανάγκη για θετική θεμελίωση μιας αποτελεσματικής μαρξιστικής στρατηγικής. Το αφιέρωμα στον Μαρξ και τον Γκράμσι φιλοδοξεί να δώσει ορισμένες αφορμές και ώθηση σε αυτή την κατεύθυνση, προσεγγίζοντας την πάντα επίκαιρη θεωρητική κληρονομιά του μαρξισμού στην ενότητα και την εξέλιξή της. Παρουσιάζονται κείμενα για τον Μαρξ των Α. Χρύση, Χ. Κεφαλή, Τ. Μαστρογιαννόπουλου, Χ. Χάιντμαν, Α. Μπλούντεν, Γ. Τόλιου, Μ. Σκούφογλου, Σ. Σέγιερς, Γ. Χίρσφελντ και για τον Γκράμσι, των Π. Τόμας, Θ. Καμπαγιάννη, Τ. Μπράουν, Ντ. Γιακόποβιτς και Μ. Τόμας.

Τέλος, στο θέμα του περιβάλλοντος αφιερώνεται ένα κείμενο του Μ. Ζέρβα, με αφορμή τη συμπλήρωση των δυο χρόνων από την καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικό.

Για περισσότερες πληροφορίες, Εκδόσεις Τόπος, τηλ.: 210 8222835. Βιβλιοπωλείο, τηλ. 210 3221580, Επικοινωνία: bookstore@motibo.com .»

Ερ.: Οι εκλογές της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη άλλαξαν ριζικά τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Ο δικομματισμός κατακρημνίστηκε, το κυρίαρχο μετά τη μεταπολίτευση του ’74 πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε. Με τη μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, η ρεαλιστική δυνατότητα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Πώς εκτιμάτε τη νέα κατάσταση; Τι προοπτικές ανοίγει η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ σε Ελλάδα και Ευρώπη;

Απ.: Η θεαματική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς μια έκφραση διαμαρτυρίας και θυμού αλλά μια επιλογή θετικής ψήφου προς το σχέδιό του για έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Απόδειξη αυτού αποτελούν τα στοιχεία που δίνονται στη δημοσιότητα σχετικά με την ταξικότητα της ψήφου. Στη ΝΔ και ευρύτερα στην παράταξη της δεξιάς συνασπίστηκαν κυρίως επιχειρηματικά και εργοδοτικά στρώματα, ενώ αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία του, τόσο έντονα λαϊκά και ταξικά χαρακτηριστικά στη σύνθεση της ψήφου του καθώς συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά στους μισθωτούς, στους ανέργους και στη κατηγορία των μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών. Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι υπάρχει και ισχυροποιείται η απαίτηση του κόσμου για ανατροπή και υπέρβαση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος σε Ελλάδα και Ευρώπη. Από την άποψη αυτή, το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών αποκτά μια ευρύτερη ευρωπαϊκή σημασία, και ίσως χωρίς το αποτέλεσμα αυτό το μικρό ρήγμα που παρουσιάσθηκε πρόσφατα στη γερμανική μονολιθικότητα να μην ήταν εφικτό. Η προοπτική βρίσκεται επομένως στην ενίσχυση αυτής ακριβώς της δυναμικής των αγώνων και της συνεργασίας των λαών για αλλαγή πολιτικής και αναπτυξιακού υποδείγματος σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Ερ.: Οι εκλογές στις 17 Ιούνη έδωσαν την πρωτιά στη Νέα Δημοκρατία, που θα σχηματίσει πιθανότατα κυβέρνηση με κάποιας μορφής στήριξη του ΠΑΣΟΚ και ίσως και της ΔΗΜΑΡ. Πώς βλέπετε τις προοπτικές μιας τέτοιας κυβέρνησης. Μπορεί να φέρει κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις;

Απ.: Η νίκη της ΝΔ στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στα ψέματα που είπε ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ, και στο φόβο που καλλιέργησε σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι στην προβολή μιας θετικής, αξιόπιστης πρότασης διεξόδου. Το γεγονός αυτό καθιστά τη νίκη της ΝΔ «πύρρειο» και τη νέα κυβέρνηση που συγκροτήθηκε με κορμό τη ΝΔ ασταθή. Αλλά και το προγραμματικό πλαίσιο της νέας κυβέρνησης δεν αντιμετωπίζει το οξύ κοινωνικό πρόβλημα ούτε τις αιτίες της οδυνηρής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά αποδέχεται τον πυρήνα και τη λογική των «Μνημονίων». Προβλέπουμε λοιπόν περαιτέρω επιδείνωση της οικονομικής και της κοινωνικής κατάστασης τους επόμενους μήνες, και δεν αποκλείουμε πρόωρες κυβερνητικές κρίσεις.

Ερ.: Παρά την πρωτιά της ΝΔ, η δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Αριστεράς παραμένει ανοιχτή για το όχι μακρινό μέλλον. Η συνεργασία των κομμάτων της Αριστεράς θα είναι τότε πιθανότατα αναγκαία για να υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ωστόσο το ΚΚΕ επιμένει να την αρνείται. Μάλιστα, παρά την ισχυρή καταδίκη της γραμμής του στις 17 Ιούνη, σκληραίνει παραπέρα αυτή του τη στάση, όπως δείχνουν οι θλιβερές δηλώσεις της Α. Παπαρήγα το βράδυ των εκλογών ότι το αποτέλεσμα είναι αρνητικό λόγω της ανόδου της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρξει εκ μέρους του ΚΚΕ μια πιο ρεαλιστική θεώρηση και πώς θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η ανθενωτική τακτική του από τις άλλες αριστερές δυνάμεις;

Απ.: Είναι γεγονός ότι με μια διαφορετική στάση του ΚΚΕ (και της ΔΗΜΑΡ) είναι πολύ πιθανό να είχαμε σήμερα κυβέρνηση με πυρήνα δυνάμεις της Αριστεράς. Διότι μια διαφορετική στάση του ΚΚΕ θα έκανε ακόμη πιο ισχυρή την κοινωνική δυναμική υπέρ μιας τέτοιας κυβέρνησης και ίσως να ενίσχυε και τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ. Διότι σε αντίθεση με όσα ανιστόρητα λέει η ηγεσία του για να δικαιολογηθεί για την ιστορική ήττα του ΚΚΕ, το 1981 που επίσης υπήρξε ισχυρό κοινωνικό αίτημα για αλλαγή, το ΚΚΕ είχε εκλογική άνοδο ακριβώς γιατί δεν αγνόησε το αίτημα αυτό ούτε το κατήγγειλε ως προϊόν αυταπατών, όπως έκανε τώρα, αλλά προσπάθησε να μείνει μέσα σ’ αυτό με το πρόγραμμά του για «πραγματική αλλαγή». Μάλιστα, όπως είναι γνωστό, όχι μόνο δεν κατήγγειλε την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά της έδωσε ανοχή, ψηφίζοντας «παρόν». Σήμερα, αντίθετα, η ηγεσία του ΚΚΕ από το πρωί ως το βράδυ πολεμούσε ακόμη και την ιδέα μιας αριστερής κυβέρνησης, διαστρεβλώνοντας και συκοφαντώντας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το εκλογικό αποτέλεσμα για το ΚΚΕ έφερε στην επιφάνεια μια μακροχρόνια κρίση στρατηγικής που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ από το 1991 και μετά. Το ΚΚΕ θα πρέπει λοιπόν να επανεξετάσει συνολικά την πορεία του και να συμπαραταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός προγράμματος άμεσων στόχων. Με μια τέτοια στάση το ΚΚΕ μπορεί να ανακτήσει την αξιοπιστία του απέναντι στα λαϊκά στρώματα, διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος ακόμη μεγαλύτερης περιθωριοποίησής του τόσο στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας όσο και διεθνώς σε σχέση με το διεθνές αριστερό κίνημα.

Ερ.: Στην προεκλογική περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε το νέο πρόγραμμά του. Εκτιμάτε ότι αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα είναι επαρκές για να ανακουφίσει το λαό και να μας βγάλει από την κρίση; Πόσο ρεαλιστική θα είναι η υλοποίησή του από μια κυβέρνηση της αριστεράς;

Απ.: Θα ήθελα να σας θυμίσω τους 3 βασικούς στόχους του οικονομικού μας προγράμματος: ο πρώτος είναι η ανακούφιση του κόσμου που υποφέρει, των θυμάτων της κρίσης. Ο δεύτερος είναι το σταμάτημα της οικονομικής κατάρρευσης, η σταθεροποίηση και η ανάκαμψη με όρους απασχόλησης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Και ο τρίτος είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων και μετασχηματισμών στο κράτος, το πολιτικό σύστημα, την οικονομία, μέσα από τις οποίες μπορεί να υπάρξει ανάκτηση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, δημιουργία νέων θεσμών κοινωνικού και δημοκρατικού ελέγχου, αναδιανομή του πλούτου και ανακατανομή των βαρών, παραγωγική ανασυγκρότηση και η ουσιαστική «επανένταξη» της χώρας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Φαινομενικά τα παραπάνω προγραμματικά στοιχεία μπορεί να φαίνονται ήπια σε μια φάση βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού και ολομέτωπης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Όμως στην πραγματικότητα είναι ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα καθώς συγκρούεται με τη λογική του καπιταλισμού και τα οικονομικά και κοινωνικά στηρίγματα του συναινετικού δικομματισμού. Το αν θα μπορέσει να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα είναι η συνάρτηση δυο παραγόντων: ο ένας είναι η συγκρότηση μιας αριστερής κυβέρνησης και η στήριξή της από μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία εντός Ελλάδας και ο άλλος είναι η συνάντηση του δικού μας εγχειρήματος με θετικές μετατοπίσεις στους συσχετισμούς διεθνώς και ειδικά στην Ευρώπη. Να τονίσουμε ότι το πρόγραμμά μας αποτελεί μια πρόταση προς το λαό και επομένως είναι ανοικτό σε διάλογο, εμπλουτισμό και αξιολόγηση μέσα από μια διαρκή διαδικασία διαλόγου. Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο δημοκρατικό πολιτικό φορέα της Αριστεράς επιβάλλει άλλωστε την επικαιροποίηση, τον εμπλουτισμό και την περαιτέρω εξειδίκευση του προγράμματός του με τη συμβολή όλων των δυνάμεων που θα συμμετάσχουν σ’ αυτό το ιστορικό όσο και πρωτότυπο εγχείρημα.

Ερ.: Στις προτάσεις του ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει την διαπραγμάτευση με την ΕΕ για εξάλειψη του Μνημονίου. Ορισμένες αριστερές δυνάμεις αντίθετα, επιμένουν στην αναγκαιότητα άμεσης ρήξης με την ΕΕ. Δεδομένου ότι η πλειοψηφία του λαού σήμερα είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ, κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανά άκαιρο. Ωστόσο, βλέπουμε ότι η ΕΕ και το ευρώ κλυδωνίζονται: η κρίση επεκτείνεται στην Ισπανία και η διάσπαση της ευρωζώνης γίνεται ορατό ενδεχόμενο. Δεν θα πρέπει η Αριστερά, απέναντι στα διλήμματα του τύπου «ευρώ η χάος», να έχει ένα σαφές σχέδιο και γι’ αυτό το ενδεχόμενο; Αν ναι, ποιοι μπορεί να είναι οι άξονες του;

Απ.: Μα το «χάος» το δημιουργούν αυτοί που επικαλούνται αυτό το δίλημμα και οι πολιτικές που εφαρμόζουν. Άρα ο πρώτος στόχος ενός αριστερού σχεδίου πρέπει να είναι –όπως και είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ– η ανατροπή αυτών των δυνάμεων και της πολιτικής τους. Μόνο στη βάση ενός τέτοιου σχεδίου έχει νόημα και η συζήτηση για ένα Plan B΄. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο πρέπει να γίνει και όχι απλώς να φιλολογούμε γι’ αυτό.

Όμως δεν πρέπει να καλλιεργείται σύγχυση ανάμεσα στην επιλογή μας και στη διαχείριση μιας κατάστασης που μπορεί να υπάρξει παρά και ενάντια στη θέλησή μας. Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι επιλογή μας και, αν υπάρξει, τόσο γι’ αυτήν όσο και για τις συνέπειες αποκλειστικά υπεύθυνες θα είναι οι δυνάμεις που κατέστησαν το λαό μας πειραματόζωο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, που παρέδωσαν την οικονομία και την κοινωνία στα μνημόνια και την τρόικα, στην πιο βάρβαρη εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού. Δική μας επιλογή ήταν και παραμένει ο αγώνας για αλλαγή της πολιτικής και των συσχετισμών σε Ελλάδα και Ευρώπη. Με αυτή τη γραμμή δώσαμε και κερδίσαμε δύο δύσκολες εκλογικές μάχες.

Σε ό,τι αφορά τώρα σενάρια διάσπασης ή διάλυσης της ευρωζώνης, το πρώτο καθήκον μας είναι, και στη περίπτωση αυτή, να αποκαλύψουμε τους υπεύθυνους αυτής της πορείας, τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τις ταξικές προκαταλήψεις με βάση τις οποίες οικοδομήθηκε εξαρχής η Ε.Ε. και η ευρωζώνη, και να αγωνισθούμε για έναν συντονισμένο αγώνα ενάντια σε αυτές τις πολιτικές.

Ακόμη και σε ένα τέτοιο ακραίο και υποθετικό ενδεχόμενο, πρώτη μας επιλογή πρέπει να είναι μαζί με άλλους λαούς και κινήματα να δημιουργήσουμε τους όρους για νέες μορφές συνεργασίας στη βάση της αλληλεγγύης και όχι να διολισθήσουμε σε μια Ευρώπη των εθνικών περιχαρακώσεων και ανταγωνισμών όπως συνέβη στη δεκαετία του ’30, μετά την κρίση του ’29, με τις γνωστές δραματικές συνέπειες για τους λαούς της Ευρώπης και την παγκόσμια ειρήνη.

Ερ.: Η ριζική αλλαγή των πολιτικών του μνημονίου θα διευκολυνόταν πολύ αν δημιουργούνταν ένα μέτωπο χωρών με κοινά προβλήματα, Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, κ.λπ. Με δεδομένο τον τωρινό συσχετισμό δυνάμεων και το χαρακτήρα των κυβερνήσεων στις χώρες αυτές, πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό; Πώς βλέπετε να διαμορφώνονται γενικότερα οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη το επόμενο διάστημα;

Απ.: Η ΟΝΕ με τη σημερινή της μορφή δεν είναι βιώσιμη. Χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές θα παράγονται διαρκώς κρίσεις που θα οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερες αποκλίσεις και σε κοινωνικές εκρήξεις. Την ιδέα της δημιουργίας ενός μετώπου του Νότου την είχαμε αναφέρει πρώτοι εμείς και μάλιστα είχαμε κάνει και σχετική ημερίδα το Φεβρουάριο του 2010. Οι πρόσφατες ευρωπαϊκές εξελίξεις έδειξαν ότι η ιδέα αυτή δεν ήταν καθόλου ουτοπική.

Έχω όμως επιφυλάξεις ως προς τα όρια ενός τέτοιου μετώπου και τους στόχους του. Το θέμα είναι ότι οι κυρίαρχες πολιτικές δεν πλήττουν μόνο τους λαούς του Νότου αλλά σε αυξανόμενο βαθμό θα πλήττουν –πιο πολύ απ’ ό,τι σήμερα– και τους εργαζόμενους του Βορρά.

Η υπόθεση της ανατροπής της επίθεσης ενάντια στους μισθούς και το κοινωνικό κράτος, και της επανίδρυσης της Ευρώπης στη βάση της αλληλεγγύης αφορά όλους τους λαούς και όχι μόνο εκείνους του ευρωπαϊκού Νότου. Η αιχμή επομένως ενός μετώπου του Νότου θα πρέπει να είναι η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση πάνω σε κοινούς και συμφωνημένους στόχους.

Ερ.: Η ανάδειξη μιας νέας, επιθετικής δεξιάς, κυρίως εκπροσωπούμενης από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη νέο-φασιστική Χρυσή Αυγή, ήταν ένα βασικό δεδομένο των δυο εκλογικών αναμετρήσεων. Μετά τις 6 Μάη είδαμε επίσης να ενισχύονται οι ακροδεξιές τάσεις στη ΝΔ, με προσχωρήσεις από το ΛΑΟΣ, εστίαση στο μεταναστευτικό, κ.ά. Πώς εκτιμάτε τις ανακατατάξεις στο συντηρητικό χώρο;

Απ.: Και ο συντηρητικός χώρος βρίσκεται και αυτός σε αναζήτηση της νέας μορφής που θα πάρει. Μας ενδιαφέρουν οι εξελίξεις στο χώρο της δεξιάς καθώς θέλουμε μια αντιπαράθεση με ιδέες και προγράμματα και όχι με τσεκούρια.

Εμείς δεν εκπροσωπούμε μια ρεβανσιστική Αριστερά. Εμείς θέλουμε να ανοίξουμε νέους δρόμους για την κοινωνία αλλά και για την Αριστερά. Ούτε επιδιώκουμε έναν τυφλό ανταγωνισμό. Δεν θέλουμε επιστροφή σε καταστάσεις του παρελθόντος. Θέλουμε έναν ανταγωνισμό θέσεων και ιδεών, πολιτικό και προγραμματικό που θα αφήνει χώρο συνεννόησης, ακόμη και κοινής δράσης με όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε θέματα που έχουν να κάνουν με την αντίσταση στον έρποντα φασισμό και σε απειλές κατά της Δημοκρατίας. Μας ενδιαφέρει λοιπόν μια προς αυτή την κατεύθυνση ανανέωση της πολιτικής μας ζωής. Δυστυχώς επί του παρόντος βλέπουμε προσπάθειες συντήρησης, αναπαλαίωσης, αναβίωσης φασιστικών και κρυφοχουντικών τάσεων ακόμη και στο εσωτερικό της ΝΔ. Προτείνουμε τέτοιες τάσεις να απομονωθούν και να πολεμηθούν.

Ερ.: Η θεαματική επιτυχία της Χρυσής Αυγής και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις και η διατήρηση ιδιαίτερα ανέπαφων των δυνάμεών της στις 17 Ιούνη, είναι σίγουρα πολύ ανησυχητική. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η αριστερά υποτίμησε την ανάπτυξη του νεοφασισμού τα τελευταία χρόνια. Τι μπορεί να γίνει από δω και πέρα για να αποφευχθούν τα χειρότερα;

Απ.: Όσον αφορά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, φυσικά και δεν υποτιμούμε την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά. Αλλά βασικός υπεύθυνος για την άνοδο της ακροδεξιάς είναι η δεξιά ιδεολογία και πολιτική και οι δεξιές πολιτικές δυνάμεις. Η πρώτη διότι ευθύνεται για ένα οξύ κοινωνικό πρόβλημα και για μια ιδεολογία ξενοφοβική και ρατσιστική που εκτρέφει την ακροδεξιά. Οι δεύτερες διότι, όπως έκανε και ο κος Σαμαράς προεκλογικά, με τη δαιμονοποίηση των μεταναστών και την αναβίωση σκληρών αντιαριστερών συνδρόμων δίνουν αβάντα στην φασιστική ακροδεξιά. Η προοπτική αυτού του χώρου θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει το σύστημα. Υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν τη «Χρυσή Αυγή» ως το μακρύ τους χέρι ως όργανο βίας και «τσαμπουκά». Εμείς σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνουμε η αντί- Χρυσή Αυγή. Αντίθετα πρέπει να ακολουθήσουμε μια μακρόπνοη και ουσιαστική στρατηγική, που από τη μια θα πολεμά τις κοινωνικές και πολιτικές αιτίες που τροφοδοτούν φαινόμενα και αντικοινωνικές συμπεριφορές σαν αυτές που εκπροσωπεί η «Χρυσή Αυγή», και από την άλλη θα αποσκοπεί στην προστασία των μεταναστών και γενικά των αδύναμων από εκδηλώσεις φασιστικής βίας.

• Ο Γιάννης Δραγασάκης είναι οικονομολόγος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ. Η παρούσα συνέντευξη περιλαμβάνεται στο νέο τόμο 6 της Μαρξιστικής Σκέψης, σελ. 9-14.

Η χαλυβουργία «άνοιξε» με τα ΜΑΤ!!! Όλοι στην Πύλη του Εργοστασίου. Να φύγουν ΤΑ ΜΑΤ του Μάνεση και της Τροικανής κυβέρνησης

Η χαλυβουργία «άνοιξε» με τα ΜΑΤ!!! Όλοι στην Πύλη του Εργοστασίου. Να φύγουν ΤΑ ΜΑΤ του Μάνεση και της Τροικανής κυβέρνησης

Ένταση στη Χαλυβουργία

Μετά από 263 ημέρες απεργίας των εργαζομένων στη Χαλυβουργία Ασπροπύργου, η κυβέρνηση του Μάνεση, της Τρόικας και των τοκογλύφων έστειλε νύχτα σαν τους κλέφτες τα ΜΑΤ να σπάσουν την απεργία! Έγιναν πέντε συλλήψεις απεργών και ήδη μπήκαν στο εργοστάσιο στελέχη της εταιρίας! Οργανώσεις της Αριστεράς κάλεσαν τον κόσμο να κατέβει στον Ασπρόπυργο και να διώξει τα ΜΑΤ. Η εξέλιξη αυτή επήλθε έπειτα από προσωπική παρέμβαση του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά. Συγκεκριμένα ζήτησε από τους υπουργούς Εργασίας κ. Γ. Βρούτση και Προστασίας του Πολίτη κ. Ν. Δένδια να συντονιστούν ώστε να λυθεί το ζήτημα. Φέρεται να τους είπε πως: «Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και η κυβέρνηση το υπερασπίζεται με κάθε τρόπο». Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΚΚΕ η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος «με τους βουλευτές της Σπύρο Χαλβατζή, κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, και Χρήστο Κατσιώτη προέβησαν σε διαβήματα διαμαρτυρίας στους υπουργούς Δημόσιας Τάξης κ. Νικ. Δένδια και Δικαιοσύνης κ. Αντ. Ρουπακιώτη, καθώς και στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ, καταδικάζοντας την επίθεση των ΜΑΤ κατά των απεργών χαλυβουργών και ζητώντας την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων, οι οποίοι περιφρουρούσαν την απεργία τους στην πύλη της Χαλυβουργίας». Νωρίς το πρωί η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, σε ανακοίνωσή της, σημείωνε: «Από νωρίς το πρωί δυνάμεις καταστολής με εντολή της τρικομματικής κυβέρνησης έπιασαν δουλειά στη χαλυβουργία προκειμένου να καταστείλουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, συλλαμβάνοντας την περιφρούρηση των απεργών. Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζομένους και τα συνδικάτα να βρεθούν τώρα όλοι στην χαλυβουργία». Την παρέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. καταδίκασε με δηλώσεις του ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Στρατούλης, προαναγγέλλοντας συγκέντρωση συμπαράστασης. Για την επέμβαση των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Η σημερινή επέμβαση των ΜΑΤ ενάντια στους απεργούς της Χαλυβουργίας Ελλάδος αποτελεί ωμή πράξη βίας και αυταρχισμού με αποκλειστική ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας. Η εργοδοσία Μάνεση για 9 μήνες επιστρατεύει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, προχωρά σε απολύσεις και εκβιασμούς, στρώνοντας τον δρόμο για τη σημερινή κατάληξη. Η πολιτική ευθύνη της σημερινής ευθείας καταπάτησης διά της βίας, των συλλογικών αποφάσεων των εργαζομένων της Χαλυβουργίας ανήκει αποκλειστικά στην κυβέρνηση και τα στελέχη της που εδώ και καιρό έχουν αναλάβει το ρόλο της εμπροσθοφυλακής στην εκστρατεία ενάντια στους απεργούς χαλυβουργούς. Η αλληλεγγύη όλου του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας προς τους Χαλυβουργούς είναι τώρα το άμεσο καθήκον μας. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια δεν σβήνει,δεν καταστέλλεται. Όλοι και όλες στην Πύλη της Χαλυβουργίας». Σύντροφοι του ΠΚ θα κατέβουν στις 5 το απόγευμα στην Πύλη της Χαλυβουργίας. (Διαβάστε ανακοινώσεις οργανώσεων της Αριστεράς).

Βήχος Παναγιώτης

Μ-Λ ΚΚΕ: Κάτω τα χέρια από την απεργία των χαλυβουργών

Η τρικομματική συγκυβέρνηση συνεχίζοντας το έργο της κυβέρνησης Παπανδρέου και της κυβέρνησης Παπαδήμου έστειλε τα ΜΑΤ, μέσα στη νύκτα σαν τους κλέφτες, να χτυπήσουν την απεργιακή φρουρά των χαλυβουργών και να ανοίξουν την πύλη του εργοστασίου για να μπουν μερικές δεκάδες απεργοσπάστες.

Ο αγώνας των χαλυβουργών ήταν και είναι αγώνας της εργατικής τάξης και ως τέτοιος πρέπει να στηριχθεί και τώρα. Αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε άνεργο που θα συναντήσει την ίδια καταστολή όταν σηκώσει το κεφάλι ενάντια στη βαρβαρότητα.

Καλούμε τους εργαζόμενους να βρεθούμε στη χαλυβουργία

- ΟΛΟΙ στην πύλη του εργοστασίου

- Να απελευθερωθούν άμεσα οι συλληφθέντες

- Εξω τα ΜΑΤ από τη Χαλυβουργία

ΚΚΕ-μλ: Κάτω τα χέρια από την απεργία στη Χαλυβουργία

ΟΛΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 5:00 μ.μ. ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

(ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟ ΑΘΗΝΩΝ - ΚΟΡΙΝΘΟΥ)

Τα ξημερώματα δυνάμεις των ΜΑΤ με εισαγγελική απόφαση επιτέθηκαν στους απεργούς της Χαλυβουργίας, προχώρησαν σε συλλήψεις και έμπασαν στο εργοστάσιο δεκάδες απεργοσπάστες. Η τρικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και των «αριστερών» πρόθυμων μαϊντανών της ΔΗΜΑΡ προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να καταφέρει αυτό που δεν κατάφεραν οι στημένοι από την εργοδοσία του Μάνεση απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, αυτό που δεν κατάφερε η οικονομική πίεση που δημιούργησε στους ηρωικούς απεργούς η πολύμηνη απεργία τους: Να καταφέρει να σπάσει την απεργία.

Η κυβέρνηση του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού θέλει να δώσει το πρώτο έμπρακτο μήνυμα σε όλους τους εργαζόμενους για το τι εννοούσε με την «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου»: Το τσάκισμα κάθε αγώνα, την ωμή βία στους «εχθρούς εργάτες», στον «εχθρό λαό». Και την κυνική και απροσχημάτιστη χρησιμοποίηση όλων των κρατικών μηχανισμών στην υπηρεσία του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής επίθεσης.

Από την άποψη αυτή η καταστολή της απεργίας στη Χαλυβουργία δεν αφορά μόνο τους Χαλυβουργούς. Αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε εργάτη, κάθε άνεργο που θα συναντήσει την ίδια καταστολή όταν σηκώσει το κεφάλι και τη γροθιά του ενάντια στη βαρβαρότητα.

• Συμπαράσταση στους απεργούς της Χαλυβουργίας – ΟΛΟΙ στην πύλη του εργοστασίου

• Εξω τα ΜΑΤ από τη Χαλυβουργία – κάτω τα χέρια από την απεργία

• Να απελευθερωθούν άμεσα οι συλληφθέντες

• Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του απεργού του άνεργου και του μετανάστη

• ΝΙΚΗ στην απεργία των Χαλυβουργών

• Ενότητα και κοινή δράση των εργαζομένων για την υπεράσπιση της ζωής μας – κόντρα στην αντιλαϊκή επίθεση ΔΝΤ – ΕΕ και της τρικομματικής συμμαχίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ

ΝΑΡ Επέμβαση ΜΑΤ-εισαγγελέα στη Χαλυβουργία τη νύχτα!

20.07.12

Σε συγκέντρωση σήμερα στις 5.30 μ.μ. στην γέφυρα Ασπροπύργου και πορεία πρός την πύλη της Χαλυβουργίας καλεί το Σωματείο Εργαζομένων Ελληνικής Χαλυβουργίας

Με τη μέθοδο της νυχτερινής επέλασης, όπως ο υπόκοσμος, η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ χτύπησε την ηρωική απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, στέλνωντας τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς να «ανοίξουν» το εργοστάσιο του Μάνεση. Τα ΜΑΤ συνέλλαβαν την απεργιακή φρουρά του σωματείου εργαζομένων και συνοδεία έβαλαν μέσα κάποιους απεργοσπάστες.

Πιστοί στα αφεντικά τους, τους βιομήχανους, κυβέρνηση, δικαιοσύνη και αστυνομία έκαναν σήμερα τη «βρώμικη δουλειά», βάζοντας με αστυνομική φρουρά τους απεργοσπάστες μέσα, ανοίγοντας το εργοστάσιο για τον Μάνεση. Φυσικά, δεν λογαριάζουν σωστά. Από νωρίς το πρωί, εκατοντάδες εργαζόμενοι σπεύδουν στην πύλη του εργοστασίου. Η συγκέντρωση είναι μαζική, έχει κλείσει η Εθνική Οδό στο ύψος του εργοστασίου. Και αναμένεται ένα νέο μεγάλο κύμα αλληλεγγύης και αγώνα.

Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Όλοι στο πλευρό των απεργών, όλων όσων παλεύουν για τα δίκια τους.

Η κυβέρνηση πήρε ξεκάθαρη θέση, θέση θα πάρουν και όλοι οι εργαζόμενοι.

Συνεχής Ενημέρωση:

Περίπου 10 εργαζομενοι που είχαν βάρδια στην περιφρούρηση της απεργίας έχουν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της επέμβασης των ΜΑΤ.

6 κλούβες των ΜΑΤ έχουν αποκλείσει την πύλη του εργοστασίου.

Όλοι οι απεργοί με το σωματείο τους και εκατοντάδες εργαζόμενοι από τις πρώτες πρωϊνές ώρες εμποδίζουν άλλους απεργοσπάστες να μπουν στο εργοστάσιο.

Σε συγκέντρωση στην πύλη της Χαλυβουργίας καλούν το Σωματείο Εργαζομένων, άλλα σωματεία, το ΠΑΜΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.α. Σε μαζική συγκέντρωση όλων των εργαζόμενων στις 5.30 μ.μ. στη γέφυρα του Ασπρόπυργου (μετά την Χαλυβουργία πρός Ελευσίνα) καλεί το σωματείο της Χαλυβουργίας.

Ανακοίνωση του γραφείου τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: "Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο την επιδρομή των ΜΑΤ στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, την εκδίωξη της περιφρούρησης και την κατάληψη του χώρου από τις δυνάμεις καταστολής. Ενώ η κυβέρνηση, υποτίθεται συζητούσε για την «άρση του αδιεξόδου», τελικά προετοίμαζε την έφοδο των ΜΑΤ και το κτύπημα της ηρωικής απεργίας σύμβολο του εργατικού αγώνα. Απέδειξε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ στο πλευρό τίνος βρίσκεται: στο πλευρό του Μάνεση, στο πλευρό των εργοδοτών, στο πλευρό του κεφαλαίου, που θέλει να ξεζουμίσει τους εργαζόμενους.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέκεται στο πλευρό των απεργών χαλυβουργών, απαιτεί την άμεση απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων και την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων. Το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει με όλες του τις δυνάμεις να στηρίξει τους μαχόμενους χαλυβουργούς.

Και σήμερα μαζικά, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι νέοι, θα συγκεντρωθούν στις "Πύλες της φωτιάς", για να αντιμετωπίσουν την κυβερνητική και εργοδοτική καταστολή. Και στη συνέχεια να ξεδιπλωθούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών."

ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ

Από νωρίς το πρωί δυνάμεις καταστολής με εντολή της τρικομματικής κυβέρνησης έπιασαν δουλειά στη χαλυβουργία προκειμένου να καταστείλουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, συλλαμβάνοντας την περιφρούρηση των απεργών.

Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζομένους τα συνδικάτα να βρεθούν τώρα όλοι στην χαλυβουργία.

MAT ΣTH XAΛYBOYPΓIA

ΣΦAΓEIO ΣE ΣYNTAΞEIΣ - MIΣΘOYΣ

ΝΕΑ XAPATΣIA ΣTO ΛAO

Κάτω η κυβέρνηση της Tρόικας

Mε τη βία των MAT, η κυβέρνηση της τρικομματικής τρόικας, το πρωΐ της Παρασκευής 20 Iουλίου, επιχείρησε να σπάσει την απεργία των ηρωικών απεργών της Xαλυβουργίας, στον Aσπρόπυργο.

Ύστερα από σχεδόν 9 μήνες απεργίας (από τις 31 Oκτώβρη 2011), αφού οι απολύσεις και οι εκβιασμοί δεν κατόρθωσαν να κάμψουν το ηθικό των εργατών, αστυνομικές δυνάμεις κατάλαβαν την πύλη του εργοστασίου, συνέλαβαν την εργατική περιφρούρηση και έρριξαν χημικά σε εργάτες. Συντασσόμενη ανοικτά με τον βιομήχανο Μάνεση, η κυβέρνηση επιτίθεται στους εργάτες που το «έγκλημά» τους είναι ότι αρνήθηκαν τον «εθελοντικό» σφαγιασμό των μισθών τους. Που αγωνίζονται για το δικαίωμα στη δουλειά, ενάντια στις απολύσεις. Που υπερασπίζονται το δικαίωμα στην απεργία.

Η επίθεση στους απεργούς εργάτες είναι μέρος της συνολικής επίθεσης που εξαπολύει αυτή η σαθρή, άθλια κυβέρνηση των χρεοκοπημένων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, των υπεύθυνων για την ληστεία και χρεοκοπία της χώρας, με συμμετοχή και των «προθύμων» ψευτοαριστερών της ΔΗΜΑΡ. Είναι μέρος της επίθεσης με νέες περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπουλήματα επιχειρήσεων, απολύσεων υπαλλήλων και επιβολής νέων χαρατσιών.

Γίνονται βίαιοι απέναντι στους εργάτες και το λαό για να ικανοποιήσουν την Τρόικα των διεθνών πιστωτών-τοκογλύφων που απαίτεί τη λήψη κι άλλων μέτρων ύψους 3 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2012 και 11,5 δισ. ευρώ για το 2013-14.

Όλοι στο πλευρό των απεργών της ΕΛΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ -ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ να κηρύξουν άμεσα γενική απεργία.

Κάτω η κυβέρνηση της Τρόικας

Διαγραφή του χρέους - Εργατικό επαναστατικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης του καπιταλισμού.

ΕΕΚ

20/7/2012

Η χαλυβουργία «άνοιξε» με τα ΜΑΤ... ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται: Τωρα να οργανώσουμε την ταξική σύγκρουση!!!!

Τα ΜΑΤ και η δικαιοσύνη του μνημονίου, της τρικολορ κυβέρνησης, της αριστεράς τη ευθύνης, τα ΜΑΤ και η δικαιοσύνη της ταξικής δικτατορίας του κεφαλαίου- που με αφορμή και τη κρίση- έχουν υποτιμήσει σε απίστευτο βαθμό την εργατική δύναμη, κατέλαβαν το ταξικό απεργιακό κάστρο της Χαλυβουργίας.

Κτυπώντας, συλλαμβάνοντας απεργούς εργάτες που απεργούσαν ενάντια στις απολύσεις από τον Νοέμβριο…Εργάτες που δεν έσκυψαν το κεφάλι, που δεν φοβήθηκαν, που παραμένουν φάρος ταξικής αντίστασης.

Τώρα όλοι στους δρόμους, όλοι στην Χαλυβουργία, για να μην περάσει η εργοδοτική, κρατική και μνημονιακή τρομοκρατία…Τώρα όλοι στους χώρους εργασίας για να πολλαπλασιάσουμε τα απόρθητα ταξικά κάστρα της χαλυβουργίας.

Τώρα η αριστερά ενωμένη και στο δρόμο να καλέσει και να οργανώσει την εργατική ταξική αντίσταση και σύγκρουση…Τώρα γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά…

Τώρα να ξαναπάρουμε πίσω το ταξικό κάστρο της χαλυβουργίας

http://argiros.net/?p=3268

ΣΟΣ ο δρομος απο Σχιστο κλειστος....στην Χαλυβουργια οποιος μπορει με μηχανες ...Οι απεργοι εχουν αναγκη απο μασκες και μαλοξ

Δημήτρης Αργυρός (Μέλος της ΣΟ του Πολιτικού Καφενείου)

Αφιέρωμα: Μια χώρα σε μετάβαση, Αγωνιζόμενοι για μια άλλη Ελλάδα

Αφιέρωμα: Μια χώρα σε μετάβαση, Αγωνιζόμενοι για μια άλλη Ελλάδα

Με μια άκρως επίκαιρη πολιτική εκδήλωση – συζήτηση, με θέμα: «Μια χώρα σε μετάβαση – Αγωνιζόμενοι για μια άλλη Ελλάδα», έκλεισε το φετινό φεστιβάλ Resistance. Στην εκδήλωση, την οποία συντόνιζε ο συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού Τετράδια, Λουκάς Αξελός, μίλησαν οι Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Σοφία Σακοράφα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ευτύχης Μπιτσάκης, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας και Ρούντι Ρινάλντι, εκπρόσωπος της ΚΟΕ. Παρεμβάσεις έκαναν ο δημοσιογράφος Νίκος Ξυδάκης, οι πανεπιστημιακοί Σία Αναγνωστοπούλου και Σταύρος Κωνσταντακόπουλος, ο χορογράφος Κωνσταντίνος Μίχος, η ιστορικός – σκηνοθέτης Έλενα Πατρικίου και ο αναλυτής – προγραμματιστής Γιάννης Φούντας. Στο σημερινό φύλλο του Δρόμου δημοσιεύονται όλες οι ομιλίες – παρεμβάσεις των συμμετεχόντων, εκτιμώντας ότι αποτελούν μια καλή αφετηρία γόνιμου προβληματισμού και κυρίως εμβάθυνσης της σκέψης γύρω από τα κορυφαία πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της περιόδου.

Λουκάς Αξελός, Αλέξης Τσίπρας, Σοφία Σακοράφα, Ευτύχης Μπιτσάκης, Ρούντι Ρινάλντι, Νίκος Ξυδάκης, Σία Αναγνωστοπούλου, Σταύρος Κωνστατνακόπουλος, Κωνσταντίνος Μίχος, Ελενα Πατρικίου Γιάννης Φούντας

Λουκάς Αξελός:"Για τη συγκρότηση ενός νέου ιστορικού μπλοκ"

To Φεστιβάλ Resistance για 5η κατά σειράν χρονιά φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα σημείο διεθνούς συνάντησης των κινημάτων, όπου το κάθε επιμέρους εθνικό κίνημα συναντιέται με το έτερό του, σε μιαν έμπρακτη και ουσιαστική έκφραση πατριωτικού διεθνισμού που ξεκινάει από τον Ρήγα και τον Μπάιρον, τον Μπολιβάρ και τον Γκαριμπάλντι, τους αντιφασίστες που άφησαν τα κόκαλά τους στην Ισπανία, μέχρι τον Τσε που έπεσε στην Βολιβία για την κοινή λατινοαμερικάνικη πατρίδα.

Αυτή την έξοχη παράδοση πατριωτικού διεθνισμού εκφράσανε οι πλατείες όλης της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτή την παράδοση εξέφρασε το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες», αλλά και το «Είμαστε όλοι Ιταλοί» στην προχθεσινή ποδοσφαιρική συνάντηση Ιταλίας-Γερμανίας. Αυτήν την παράδοση, που αποτύπωσε η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη στο αειθαλές «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά», αυτήν την παράδοση θέλει έμπρακτα να αποτυπώσει και το Φεστιβάλ αυτό Φεστιβάλ αλληλεγγύης και αντίστασης στον κοινό εχθρό, την αριστοκρατία του χρήματος, τις τράπεζες βαμπίρ και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Στην εκδήλωση το θέμα - ζητούμενο έχει τίτλο Μια χώρα σε μετάβαση - Αγωνιζόμενοι για μια άλλη Ελλάδα. Σε αυτό θα αναφερθούν οι ομιλητές. Εγώ από την πλευρά μου θα ήθελα να τονίσω τρία ζητήματα που οι εκλογές της 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου έθεσαν εμφαντικά επί τάπητος.

Το πρώτο είναι να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις ηθικής και πολιτικής. Η Αριστερά δεν αρκεί να επικαλείται την αρετή, οφείλει να είναι ενάρετη η ίδια.

Το δεύτερο είναι το ζήτημα των συμμαχιών, η αναγκαιότητα, δηλαδή, να επεξεργαστούμε το δικό μας εθνικό και κοινωνικό Risorgimento και το τρίτο, να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι ακόμα και η εκλογική πρωτιά δεν σημαίνει αναγκαστικά και ηγεμονία, ότι η ηγεμονία δεν είναι ζήτημα οργανωτικό ή τεχνικό, αλλά κατίσχυση στον χώρο του πολιτισμού και των ιδεών, δηλαδή ισχύς πνευματική.

Ως εκ τούτου, η επαναθεμελίωση της Μαχόμενης Αριστεράς, η οργανική σύνδεσή της με τις υποτελείς τάξεις, η αναβάπτισή της στη βαθιά πολιτισμική μας ενδοχώρα και η ιδεολογικοπολιτική της ανασυγκρότηση ως ουσιαστική κατάσταση θέσεων, οράματος και ρεαλιστικού προγράμματος με δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής, δεν αποτελούν κάποια επιμέρους προς ανάλυσιν στοιχεία, αλλά – ενδεχομένως – το προαπαιτούμενο για τη συγκρότηση ενός νέου ιστορικού μπλοκ που θα περάσει το πληγωμένο άλογο από το θολό ποτάμι.

Σοφία Σακοράφα: "Να περάσουμε από την αντίσταση στην κατάκτηση"

Απευθύνομαι και ξεκινώ με μεγάλες λέξεις, όπως έχει πει στο παρελθόν και ο Ευτύχης Μπιτσάκης, αλλά είναι ανάγκη σήμερα περισσότερο από ποτέ, να θρέψει ο ένας τον άλλον, και να τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλον, κυρίως και καταρχήν στις απαντήσεις απέναντι σε ένα αμείλικτο και αγωνιώδες ερώτημα: και τώρα τι κάνουμε;

Και έχει μεγάλη σημασία να δούμε το τώρα, αφού βγαίνουμε μέσα από δύο εκλογικές διαδικασίες, οι οποίες κατά την άποψή μου, παρά τις εγγενείς μας και εν πολλοίς δικαιολογημένες αδυναμίες, παρά τον στυγνό εκβιασμό που ντόπια και ευρωπαϊκά ιερατεία άσκησαν επί 2 μήνες, συνιστούν για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ένα τεράστιο ποιοτικό και ποσοτικό άλμα. (…)

Με ποιους όρους, λοιπόν, καθορίζεται αυτό το τώρα. Δεν πρόλαβε ακόμη να καθαρογραφεί το εκλογικό αποτέλεσμα στην πατρίδα μας και έσπευσε ο κ. Σόιμπλε να ξεκαθαρίσει ότι αποκλείει κάθε σκέψη για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Το δε ενδεχόμενο της επιμήκυνσης το μόνο που θα επιμηκύνει είναι τα βάσανα του λαού μας.

Η τρικομματική κυβέρνηση, απολύτως συνεπής προς την παραπάνω πολιτική εντολή, έσπευσε κι εκείνη να ξεκαθαρίσει τον απροκάλυπτο μνημονιακό της χαρακτήρα, τοποθετώντας στο υπουργείο Οικονομικών το συντάκτη του σχεδίου για την εκποίηση των νευραλγικών τομέων της πατρίδας μας, τον κ Στουρνάρα.

Το ευρωπαϊκό περιβάλλον κοσμείται από μία φούσκα περιωπής: το Αναπτυξιακό Σύμφωνο. (…) Στο πεδίο της πραγματικής ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής η Γερμανία ξεκαθάρισε με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι ευρωομόλογο τέλος, τουλάχιστον όσο θα ζει η κ. Μέρκελ, εδραιώνοντας την ηγεμονική της θέση στην Ε.Ε. και τη ληστρική της σχέση έναντι των δανειζόμενων χωρών.

Οι εξελίξεις αυτές, καθόλα βεβαίως αναμενόμενες, πιθανότατα οδηγούν σε νέα όξυνση της κρίσης στην Ευρωζώνη, με συνέπειες απρόβλεπτες και εκρηκτικές, ειδικότερα για την πατρίδα μας. Για το πότε και για το εάν θα σκάσει η βόμβα, κανείς με βεβαιότητα δεν μπορεί να απαντήσει.

Ευρωπαϊκά δεδομένα, Αριστερά και παραγωγική ανασυγκρότηση

Η Αριστερά, όμως, οφείλει αφενός να είναι απόλυτα προετοιμασμένη για την εξέλιξη αυτή, και αφετέρου οφείλει να προετοιμάσει τον λαό μας για την αντιμετώπιση αυτής της εξέλιξης.

Ακόμη και εάν αυτή η εξέλιξη αποφευχθεί και μόνον η γνώση ότι όταν μια χώρα δεν παράγει δεν είναι ταυτόχρονα δυνατή και ικανή να αυτοπροσδιορίζεται πολιτικά, θέτει ως ισχυρή προτεραιότητα την επεξεργασία ενός στιβαρού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Και επικεντρώνω σε αυτή την αναγκαιότητα για έναν επιπλέον λόγο. Σε χρόνο κοντινό, θα αντιμετωπίσουμε την τραπεζική, δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ένωση της Ευρώπης. Αυτή είναι η εξευγενισμένη περιγραφή αυτού που πρόκειται να συμβεί. Γιατί, επί της ουσίας, μιλάμε για την αντιδραστική εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. (…)

Ο όποιος σχεδιασμός από μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα βασίζεται στην πολιτική ανυπακοή, ώστε η πατρίδα μας να εξελιχθεί σε πόλο συγκροτημένης αντίστασης και καταστολής των σχεδίων αυτών.

Ο όποιος σχεδιασμός από μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα βασίζεται ακόμη και σε πιθανή έξοδό μας από την Ευρωζώνη, καθώς το ευρώ δεν είναι φετίχ αλλά εργαλείο, μέχρι να αποδειχθεί όπλο μαζικής καταστροφής.

Ο όποιος σχεδιασμός από μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να έχει έναν κοινό παρανομαστή: την παραγωγική μας ανασυγκρότηση.

Διάβαζα παλιότερα ένα κείμενο του συλλογικού μας καθοδηγητή, του συναγωνιστή Μπιτσάκη, που έλεγε ότι για την παραγωγική ανασυγκρότηση είναι αναγκαία μια σύγχρονη Αριστερά, η οποία μέσα από τη συγκρότηση διευρυμένων συμμαχιών και σε δημιουργική αλληλεπίδραση με τα αυθόρμητα κινήματα θα κατακτήσει την πολιτική ηγεμονία.

Συμμαχίες και αυθόρμητα κινήματα

Θα ήθελα να σταθώ λίγο αφενός στις συμμαχίες, αφετέρου στα αυθόρμητα κινήματα. Κατά την άποψή μου σήμερα, μετά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις τόσο στο ΚΚΕ, όσο και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκκλήσεις καθόλου προσχηματικές, η συμμαχία δεν έγινε ποτέ. (…) Αυτό δεν σημαίνει ότι στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα δεν θα πρέπει να προσπαθούμε διαρκώς για τη υπόθεση της πολιτικής ενότητας της Αριστεράς, με την πίστη ότι ίσως διαβάσουν αλλιώς το μάθημα της Ιστορίας, και κυρίως τα μαθήματα των μεγάλων κλασικών.

Η πολιτική ενότητα είναι μια αναγκαία πολιτική πράξη, ακόμη κι εάν όσοι την επιχειρήσουν μαζί μας, μας αποδίδουν το χαρακτηρισμό των ρεφορμιστών. Ακόμη κι αν βρουν ένα, δύο, τρία σημεία σύγκλισης με τη λογική του όσο πάει. (…) Λέω, όμως, και κάτι άλλο. Μας εξοντώνουν. Τελεία. Δεν έχει άλλη πιο ήπια ανάγνωση και περιγραφή. Είθε να συντελεστεί η ενότητα των τριών πόλων της Αριστεράς. Και δεν το λέω μοιραία, αλλά με τεράστια προσδοκία.

Είναι, όμως, τεράστια η ανάγκη να μιλήσουμε πια και με όρους κοινωνικών συμμαχιών και όχι μόνον πολιτικών. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να μετεξελιχθούμε σε ένα ευρύ μέτωπο λαϊκής αντίστασης και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Ουσιαστικά μιλώ λοιπόν για ένα πλατύ μέτωπο, με την πλατύτητα που διέθετε το ΕΑΜ. Μιλώ για αυτό που ο Γκράμσι ονόμασε ιστορικό μπλοκ.

Σήμερα ήρθε η ώρα της πραγματικής τομής στην τακτική και τη στρατηγική της Αριστεράς. Θαρρώ ότι έκλεισε ο ιστορικός κύκλος κατά τον οποίο η αντίσταση και η καταγγελία από μόνες τους, υπήρξαν ο κύριος άξονας πολιτικής της Αριστεράς. (…)

Εκτιμώ ότι ο νέος κύκλος, πρέπει να ανοίξει με όρους κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών διεργασιών τέτοιων, που να μπορούν να κάνουν μια κοινωνική τάξη ή καλύτερα μια συμμαχία κοινωνικών τάξεων, ιστορική δύναμη ανατροπής. Να την καταστήσουν ένα νέο ιστορικό μπλοκ.

Με αυτή την έννοια μιλάω για κοινωνικές συμμαχίες. Θεωρώντας αυτή την ίδια τη συνθετότητα του συνόλου της κοινωνίας, σαν το κύριο πεδίο της πολιτικής παρέμβασης. Και σ’ αυτό το σημείο αναφέρομαι και στα αυθόρμητα κινήματα. Εάν ανάμεσα στο συνειδητό και το αυθόρμητο μπορεί να αναπτυχθεί μια τέτοια σχέση συνοχής, ώστε τα αυθόρμητα συναισθήματα αγανάκτησης και οργής να εξελίσσονται καταρχήν σε κατανόηση και μετά σε συνειδητή γνώση, τότε μπορούμε να έχουμε μια σχέση αντιπροσώπευσης. Και μόνον όταν αυτή η σχέση αντιπροσώπευσης εμπεδωθεί, μόνον τότε, θα μπορούμε να μιλάμε για κοινή ζωή, για ιστορικό μπλοκ, για νέο ΕΑΜ.

Κατά τη γνώμη μου, να γιατί είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία αυτή η στρατηγική. Γιατί η οικονομική κρίση που ζούμε, όπως άλλωστε απέδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές, έχει μετεξελιχθεί και σε κρίση εξουσίας. Η εκκωφαντική απόρριψη της λιτότητας και του Μνημονίου, οι τεράστιες μετατοπίσεις, όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων, συνιστούν πράγματι μια νέα μεταπολίτευση του λαού, μια πολιτικοποίηση της κοινωνίας, που η ίδια ανοίγει τη συζήτηση ριζοσπαστικών εναλλακτικών λύσεων.

Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί η πολιτική που θα έβαζε σα στόχο τη διαμόρφωση ενός νέου ιστορικού μπλοκ, συναρτάται άμεσα με την πολιτική στρατηγική, με το σχέδιο για το μετασχηματισμό και την παραγωγική ανασυγκρότηση που προανέφερα, με τις μορφές οργάνωσης, με τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Γιατί ιστορικό μπλοκ σημαίνει να περάσουμε από την αντίσταση στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής λύσης.

Και για το λόγο αυτό μίλησα εξαρχής και με ένταση για τον τομέα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, γιατί περάσαμε πλέον από την εποχή των αιτημάτων στην εποχή που η Αριστερά έχει την υποχρέωση να προτείνει ένα παραγωγικό υπόδειγμα. (…)

Απαιτείται νέα αντίληψη

Αυτό θα χρειαστεί μια νέα αντίληψη ή ίσως μία αντίληψη από τα παλιά, μια ΕΑΜική αντίληψη προσαρμοσμένη στο σήμερα. Μια αντίληψη που θα δίνει έμφαση στην αυτοδιαχείριση, ώστε να κάνουμε εμείς παρελθόν κάθε λογής φασιστικό ακτιβισμό, που σήμερα αποκτά ερείσματα.

Μια αντίληψη που θα ανακτά παραγωγικές μονάδες, ακόμα και μέσα από καταλήψεις εργαζομένων, ώστε το μοντέλο να είναι παρόν σε χρόνο ενεστώτα. Μια αντίληψη που θα σπάει τους μεσάζοντες και θα διαμορφώνει δίκτυα διανομής, κατά τα πρότυπα της μάχης της σοδειάς της Θεσσαλίας, ώστε το κοινωνικό να εμπλέκεται με σχέση επιβίωσης με το πολιτικό. (…)

Μια αντίληψη, τέλος, στην οποία ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο τραυματισμένος μικροαστός, ο φοιτητής με τη βίζα στο χέρι, θα διεκδικεί όχι απλώς μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά μια κυβέρνηση λαϊκής ενότητας. Μια κυβέρνηση λαϊκής ενότητας, γιατί μόνο αυτή θα έχει τη δυνατότητα της εκ βάθρων αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων.

Και αυτό το λέω γιατί πιστεύω ότι μια κυβέρνηση Αριστεράς χωρίς σχέση αίματος με την κοινωνία, χωρίς μορφές αυτοοργάνωσης, χωρίς δίκτυα αλληλεγγύης θα αποδειχθεί πολύ αδύναμη.

Μια κυβέρνηση όμως λαϊκής ενότητας, όπου ο λαός μέσα από τον αγώνα για αλληλεγγύη, μέσα από νέες μορφές δράσης, μέσα από τις νέες πρακτικές της αυτοοργάνωσης, θα αντιλαμβάνεται τη δύναμή του, θα ανοίξει και την πόρτα της πολιτικής του ηγεμονίας. (…)

Θέλω να κλείσω με μια ευχή, για την ευόδωση της οποίας είμαι σίγουρη ότι παλεύουμε όλοι. Είθε το επόμενο φεστιβάλ να μη χρειάζεται να σηματοδοτείται από λέξεις και έννοιες με πρώτο συνθετικό το αντί.

Να περάσουμε από την αντίσταση στην κατάκτηση.

Ρούντι Ρινάλντ: "Η μετάβαση έχει αρχίσει"

Είναι ανάγκη ο προβληματισμός, η σκέψη, να ξεφύγουνε από στερεότυπα και να βαθύνουνε, γιατί η αυτοκτονία της σκέψης, δεν αρμόζει στις ιστορικές στιγμές που ζούμε.

Ολόκληρη η κοινωνία περιμένει να δει πώς θα συμπεριφερθούμε αλλά και σε όλον τον κόσμο παρακολουθούνε έντονα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας.

Ευελπιστώ η αποψινή συζήτηση να αποδειχτεί πράγματι χρήσιμη, γιατί χρειάζονται και αυτές οι «ανάσες» όταν αγωνιζόμαστε.

Έξι σημεία για όσα συμβαίνουν

1. Όλα αλλάζουν

Αλλάζει ο πολιτικός χάρτης της χώρας, έχει αλλάξει τελείως η πολιτική γεωγραφία, δεν υπάρχει καθόλου πλέον ο δικομματισμός όπως τον γνωρίσαμε. Αλλάζουν οι συσχετισμοί, αλλάζει η Αριστερά. Η Αριστερά δεν είναι αυτό που ήταν πριν από έξι μήνες σε αυτή την χώρα. Έχει αλλάξει ο συσχετισμός μέσα στην Αριστερά αλλά και ο ρόλος της Αριστεράς μέσα στην κοινωνία. Αλλάζει η Ευρώπη, ακούγονται πιο δυνατά οι τριγμοί του ευρωοικοδομήματος – ακούγονται πιο δυνατά οι αγώνες σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλάζει ο κόσμος όλος.

Όλα αλλάζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και κυρίως κάτω από την όξυνση όλων των αντιθέσεων και εκείνων που υπήρχαν και των νέων που αναβλύζουν μέσα στην κρίση, από μια πρωτοφανή καπιταλιστική κρίση που αγκαλιάζει τα πιο βασικά σημεία του συστήματος.

Η χώρα μας, ο λαός μας, το κίνημα στην Ελλάδα βρίσκονται στο επίκεντρο μεγάλων ιστορικών διλημμάτων, επιλογών, κατακτήσεων, στο επίκεντρο συγκρούσεων συμφερόντων και κοινωνικής πόλωσης, που θυμίζει περισσότερο λατινοαμερικάνικες συνθήκες και όχι αυτά που είχαμε ζήσει τελευταίες δεκαετίες στο χώρο της Ευρώπης.

Θα βρεθεί δρόμος για να υπάρξει διέξοδος για τη χώρα, το λαό, την κοινωνία ή θα οδηγηθούμε στην καταστροφή, σε μια τεράστια καταστροφή και χρεοκοπία;

Μπορεί να νοηθεί μια διαφορετική πορεία, μια καλύτερη κοινωνία, ένα ελπιδοφόρο μέλλον ή αυτά απαγορεύονται από τους συσχετισμούς, την μοίρα, την θέση και τη φύση αυτού του τόπου;

Όσα έγιναν στην Ελλάδα τα δυόμισι χρόνια που πέρασαν είναι διδακτικά για όλους μέσα και έξω από την χώρα. Το πειραματόζωο εξεγέρθηκε, ο λαός έχτισε ένα πρωτόγνωρο κίνημα αντίστασης και υπευθυνοποίησης, ο αγώνας αυτός συνδέθηκε με την τεράστια αφύπνιση των λαών που συμβαίνει μέσα στον πολυπολιτικό κόσμο, αφύπνιση που κανείς σήμερα δεν μπορεί να αγνοήσει.

Σε όλο τον κόσμο, τεράστιες μάζες μπαίνουν στο στίβο του αγώνα και ζητούν μια καλύτερη ζωή, έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που τους προσφέρει ο καπιταλισμός και η κρίση.

Αυτά είναι πράγματα τα οποία πρέπει να μας δίνουν και έμπνευση και κουράγιο αλλά και υλικό για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε νέα θεωρία και νέα πράξη, γιατί η σχέση της αριστεράς με τη θεωρία είναι αρκετά χαμηλή. Οι τελευταίες 2-3 δεκαετίες έχουν δώσει πολύ υλικό για επεξεργασία για την θεωρία και την πράξη ενός απελευθερωτικού κινήματος αλλά αυτό το καθήκον έχει παραμεληθεί για σκοπιμότητες πιο πεζές και επιλογές τάχα αναγκαστικές. Δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρα πορεία αν δεν υπάρξει ανταπόκριση και σε αυτά τα πεδία.

1. Η μετάβαση έχει ήδη αρχίσει

Υποστηρίζω ότι η μετάβαση έχει ήδη αρχίσει. Να το αναλύσουμε λίγο αυτό.

Ξεκινάμε από την πραγματικότητα και όχι από τα σχήματα που έχουμε για αυτήν και τα στερεότυπα που κουβαλάμε.

Υπάρχει ένα 30% του ελληνικού πληθυσμού, λαϊκό, φτωχό, συγκεντρωμένο στα αστικά κέντρα και βιώνει την κρίση σε όλες τις διαστάσεις. Το οποίο 30% δεν έκανε πίσω σε μια από τις φοβερότερες καμπάνιες εκφοβισμού τους τελευταίους δύο μήνες ότι τάχα ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θα έφερναν την καταστροφή στη χώρα. Ήταν μια στάση φρονήματος που συσπειρώθηκε γύρω από έναν πολιτικό φορέα και δεν κάμφθηκε. Αντιστάθηκε και μάλιστα για πολύ λίγο δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τον στόχο του να ξεκινήσει μια διαδικασία αλλαγής και απόσπασης της διακυβέρνησης από την αστική τάξη.

Λίγο πριν, αυτός ο λαός στις 6 Μάη είχε τιμωρήσει σκληρά όλους τους μνημονιακούς. Γκρέμισε τελείως το δικομματισμό, οδήγησε όποιον είχε υποστηρίξει το Μνημόνιο σε φοβερή συρρίκνωση της δύναμής του και ορισμένα κόμματα τα εξαφάνισε και από το Κοινοβούλιο. Και έδωσε δύναμη μεγαλύτερη σε μια αντιμνημονιακή λαϊκή δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ και τον έφερε στη δεύτερη θέση. Και από εκεί αλλάζουνε όλα τα δεδομένα.

Λίγο πριν, τα δύο προηγούμενα χρόνια, αυτός ο λαός είχε δώσει δείγματα αγώνων και πρωτοπόρων κινήσεων. Και λίγες βδομάδες πριν τις εκλογές είχε μετατραπεί σε ένα πολιτικό ρεύμα αλλαγής και ανατροπής.

Σε αυτές τις συνθήκες μπορούμε να πούμε ότι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία μετάβασης. Είναι μια διαδικασία που αφορά εκατομμύρια πολίτες μέσα στη χώρα μας.

3. Ποια μετάβαση, προς τα πού και με ποιον πρωταγωνιστή;

Μιλάμε για μια μετάβαση, για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή.

Μια μεγάλη πολιτική αλλαγή που θα γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα που υπάρχει στη χώρα μας και έχει εξυπηρετήσει όλη αυτή την εκδοχή ενός βαλκανικού εκσυχρονισμένου μεταπρατισμού και ενός καπιταλισμού τέτοιας φύσης, αλλά και έχει βάλει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές στη τροϊκανή κατάσταση και στην κατάσταση των μνημονίων και της χρεοκοπίας της χώρας. Μια μεγάλη πολιτική αλλαγή που θα βάλει τις βάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την ανεξαρτησία, την πραγματική δημοκρατία, τη νέα θέση Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, τις αλλαγές στις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις. Δεν είναι ακριβώς ο σοσιαλισμός, αλλά διαδικασία που θα ανοίγει την πόρτα σε έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που θα έχει πολλά στοιχεία σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Δεν μπορεί σήμερα να υπάρξει καμία επιστροφή στην κατάσταση του 2008. Δεν ονειρευόμαστε μια κατάσταση, μια επιστροφή νοσταλγική προς τα πίσω. Οι επιλογές που υπάρχουν είναι η χρεοκοπία και καταστροφή αυτής της χώρας ή το άνοιγμα της διαδικασίας σε μια νέα μεταπολίτευση του λαού που θα ανοίγει τους δρόμους, θα βαθαίνει τις αναγκαίες αλλαγές. Και υποστηρίζω ότι αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει.

Είναι ένα μεταβατικό σχήμα ανοικτό, πολύμορφο, σχήμα ρήξεων με ό,τι κυριαρχεί σήμερα και ανοίγματος ενός πρωτότυπου δρόμου προς μια καλύτερη κοινωνία. Είμαστε υποχρεωμένοι να πρωτοτυπήσουμε, εάν θέλουμε να δούμε καινούργια πράγματα και νικηφόρες διαδικασίες μεταβάσεις. Δεν μας βοηθάνε ούτε οι ξεπατικωτούρες, ούτε οι νοσταλγίες ενός ορισμένου παρελθόντος. Πρέπει να γράψουμε νέες σελίδες σ’ αυτά τα σημεία μ’ όλο τον σεβασμό στους αγώνες του 20ού αιώνα. Αλλά αυτή την στιγμή ανοίγονται δρόμοι μιας μετάβασης στον 21ο αιώνα. Η μετάβαση η οποία έχει αρχίσει με την ριζική απονομιμοποίηση της κυρίαρχης ιδεολογίας και των βασικών στηριγμάτων της, και την εκφρασμένη θέληση για αλλαγή και τερματισμό του τροϊκανού εφιάλτη, έχει αναγκαστικό σταθμό την απόσπαση της διακυβέρνησης από την αστική τάξη και την αλλαγή-ανατροπή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που έχει βασιστεί η σύγχρονη χρεοκοπία. Αυτό φοβήθηκε η αστική τάξη, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά όλης της Ευρώπης στις πρόσφατες εκλογές. Αυτό φοβάται ακόμα. Αυτό φοβούνται και θέλουν να θωρακιστούνε απ’ αυτόν τον κίνδυνο και πρέπει το λαϊκό κίνημα, και πρέπει οι διαδικασίες μετάβασης να χτίσουνε μια προοπτική μέρα τη μέρα, μέσα από κάθε κινητοποίηση, κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα και μια μεγάλη πολιτιστική αναμόρφωση, ένα άλλο μέλλον. Αυτά σημαίνουν μια πολιτική ρήξεων και με τα διεθνή στηρίγματα που έχουν οι «δικοί μας» εδώ στην Ελλάδα.

Η μετάβαση δεν μπορεί να νοηθεί σαν έργο μιας μικρής ολιγομελούς κυβέρνησης ή κάποιας πρωτοπόρας ομάδας. Πρωταγωνιστική δύναμη είναι ο λαός και μόνο ο λαός, είναι οδηγός σ’ αυτήν την διαδικασία.

4. Η μετάβαση σαν διαρκής διαδικασία ρήξεων και αλλαγής συσχετισμών

Θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση. Σ’ ένα σχολιασμό που έκανε ο Μάο Τσε Τουνγκ πριν από χρόνια, σ’ ένα Εγχειρίδιο Πολιτικής Οικονομίας της ΕΣΣΔ, σε μια παράγραφο με τίτλο Η υποτιθέμενη οριστική σταθεροποίηση του σοσιαλισμού έκανε την εξής παρατήρηση:

«Όταν πρόκειται για ένα προτσές μακρόχρονης διάρκειας, όταν πρόκειται για μια διαδικασία μακρόχρονης διάρκειας, πριν από την τελική ποιοτική αλλαγή, υπάρχουν αναγκαστικά αδιάκοπες ποσοτικές αλλαγές και πολλές μερικές ποιοτικές αλλαγές. Αν δεν υπάρχουν μερικές ποιοτικές αλλαγές, ούτε πολλές ποσοτικές αλλαγές, η τελική ποιοτική αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί».

Αυτή η φράση οδηγεί τη σκέψη να «συλλάβει» πως όλες οι διαδικασίες που συντελούνται, δεν έρχονται σε μια μαγική νύκτα ή με μια μαγική μπαγκέτα ή κάποια στιγμή θα είναι η στιγμή μιας αποκάλυψης, μιας αλλαγής που γίνεται χωρίς να καταλαβαίνουμε πώς. Έρχονται μέσα από πάρα πολλές μικρές ποσοτικές, μερικές ποιοτικές αλλαγές, οι οποίες πρέπει να συντελεστούν για να φτάσουμε σε μια μεγάλη αλλαγή. Σήμερα στη χώρα μας δεν συμβαίνουν αλλαγές μονάχα ποσοτικού χαρακτήρα. Συμβαίνουν και ποιοτικές αλλαγές και πρέπει αυτό να το σημειώσουμε. Μερικές από τις πιο σημαντικές αλλαγές είναι: 1) το ζήτημα του ριζοσπαστισμού, του λαϊκού ριζοσπαστισμού, που έχει εμφανιστεί στη χώρα μας. Και αυτό που άλλαξε ποιοτικά είναι ότι σήμερα ο ελληνικός λαός βλέπει στην Αριστερά μια δύναμη που μπορεί να μετασχηματίσει την κοινωνία ή που θέλει να μετασχηματίσει την κοινωνία, ή που αναλαμβάνει την ευθύνη να σώσει τη χώρα και την κοινωνία. Και αυτό δεν υπήρχε πριν από λίγο καιρό. Να λοιπόν που έχουμε και μερικές σημαντικές ποιοτικές αλλαγές που πρέπει να τις εστιάσουμε και να κατανοήσουμε από τι θα εξαρτηθεί η εξέλιξή τους και η πορεία της μετάβασης που έχει αρχίσει.

5. Ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα

Η Αριστερά, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύεται σαν ένας φορέας αλλαγής - μετάβασης από τα πράγματα. Από αυτά που συμβαίνουν. Από την ιστορία που υπάρχει σ’ αυτό τον τόπο. Από αυτά που νομίζουνε και άλλοι άνθρωποι από άλλες πιο μακρινές χώρες για αυτό τον τόπο. Όλα αυτά παίζουνε ένα ρόλο.

Η Αριστερά οφείλει άμεσα να ξεφύγει από πάρα πολλά στερεότυπα που έχει. Από ένα δογματικό τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Από ένα φόβο για το λαό. Η μια έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον λαό ή ένα φόβο που έχει απέναντι στα κινήματα. Από αυτά έχουμε ξεφύγει τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος έδειξε εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι μια δύναμη της Αριστεράς διαφορετική. Μια δύναμη της Αριστεράς ανοικτή, πιο δημοκρατική, μη σεχταριστική, ευρύχωρη, μια δύναμη που καταλαβαίνει τις αντιφάσεις τις δικές της, μια δύναμη που μιλά και για τον εαυτό της, μια δύναμη που δεν βλέπει να θέλει να μονοπωλήσει όλες τις διαδικασίες που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Μια δύναμη που σέβεται τα κινήματα, μια δύναμη που θέλει να υπηρετήσει τα κινήματα. Και αυτό το πράγμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και εκεί που έκανε «κλικ» το ποιοτικό, γιατί υπήρξε ένα «ποιοτικό κλικ» ήταν όταν ο Α. Τσίπρας είπε το σύνθημα «για την κυβέρνηση της Αριστεράς». Όταν είπε το απλό πράγμα «αναλαμβάνουμε την ευθύνη για να αλλάξουμε την πορεία» ο κόσμος το αγκάλιασε.

Υπάρχει όμως ένα ζήτημα εδώ πέρα, πώς σταθεροποιείται το 26%; Και πώς ακόμα αναπτύσσεται παραπέρα; Και τι δουλειά πρέπει να γίνει για αυτό;

Πρέπει να γίνει με μια ακούραστη δουλειά. Και με τη δουλειά του μυρμηγκιού και με τη δουλειά κοντά στους ανθρώπους και με το να ανοίξουνε οι πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ, να μπει όλος ο κόσμος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και με το να γίνουμε μια νέα ελπιδοφόρα δύναμη και να έχουμε ένα προγραμματικό σχέδιο το οποίο να μπορεί ο κόσμος να το χαίρεται και να το αγκαλιάζει. Από την άποψη αυτή, η Αριστερά πρέπει να αφήσει όλες τις καθαρούτσικες φόρμουλες, να μη νομίζει ότι υπάρχει μονάχα κεφάλαιο και εργασία. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση που υπάρχει. Εκφράζεται όμως αυτή η αντίθεση και με μνημόνια και με τρόικες και με τρόπους όπως τα γνωρίσαμε και άρα δεν χρειάζεται μονάχα να μιλάμε για ανατροπές, αντικαπιταλιστικές ανατροπές κ.λπ. Χρειάζεται να έχουμε ένα πρόγραμμα το οποίο να μιλάει στη γλώσσα του κόσμου, να του δείχνει το δρόμο μιας μεγάλης πολιτικής, οικονομική και κοινωνικής διεξόδου και αλλαγής. Και βέβαια, πρέπει να απορρίψουμε όλες τις απλοϊκές αντιλήψεις. Και όλους τους δογματισμούς. Η Αλέκα Παπαρήγα θέλει να καταργήσει ακόμα και τον όρο Αριστερά. Θέλει να μιλάει μόνο για τάξεις και μόνο για κομμουνισμό. Τιμωρήθηκε από τη στάση που κράτησε. Τιμωρήθηκε από το σύνθημα «Ισχυρό ΚΚΕ». Έτσι, ουσιαστικά, οδηγήθηκε στο να έχει μια καθεστωτική στάση. Έχουμε ανάγκη προχωρημάτων και δεν πρέπει να δείχνουμε ότι θα τα αντιμετωπίσουμε όλα κάτω από το φόβο της αναθεώρησης. Ότι τάχα, εάν ανοίξουμε τα νέα προβλήματα, τα νέα ζητήματα, τη νέα θεωρία, αναθεωρούμε κάποια κατοχυρωμένα πράγματα που υπήρξανε από τον Μαρξισμό.

Οι πλατείες, το εθνικό, η πατρίδα, η διακυβέρνηση δείτε ακόμα και την κριτική που κάναμε όλοι εμείς πριν από μερικά χρόνια στον κυβερνητισμό. Όλα αυτά αλλάζουν στη συνείδησή μας.

6. Η νίκη και πώς θα φθάσουμε σε αυτήν. Πώς η μετάβαση δεν θα αλλάξει φορά

Δεν δίνονται κάθε μέρα ευκαιρίες, το ξέρουμε αυτό. Αλλά δεν είναι ότι δόθηκε μια ευκαιρία που χάθηκε για πάντα. Ίσα- ίσα, αν φερθούμε σοφά, αν φερθούμε με γνώση, αν δεν φερθούμε με αλαζονεία, μπορούμε και πρέπει να εμφανιστούμε σαν μια δύναμη μετασχηματισμού και μετάβασης και να δείξουμε ότι δεν είναι θέμα «ευκαιριών», αλλά, ζήτημα συνολικής προετοιμασίας του λαού ώστε να συνεχιστεί η διαδικασία μετάβασης που έχει ξεκινήσει. Άρα, ο λαός να προετοιμαστεί κατάλληλα και ολόπλευρα. Πολιτικά, οργανωτικά, θεωρητικά, με νέα συνείδηση, νέα ιδεολογία για τη μετάβαση και το προχώρημα. Είναι τεράστιο έργο. Ακόμα και να βάλουμε τις βάσεις του: σε επίπεδο προγράμματος, στόχευσης, ανάγκης, οργάνωσης, και επιβίωσης του λαού και της κοινωνίας. Είναι τεράστιο βήμα μπροστά.

Πρέπει να μας διακρίνει ο δημοκρατισμός σε όλα τα πεδία. Η δημοκρατία κεντρικό ζήτημα. Σε όλα τα πεδία, παντού. Ένα μεγάλο κίνημα, ρεύμα δημοκρατισμού πρέπει να διαπεράσει και να θεωρείται μόνιμο και διαρκές στοιχείο όλης της μετάβασης.

Αυτή τη στιγμή είναι αναγκαίο να αλλάξει γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει δύναμη μετάβασης, να γίνει φορέας μετάβασης, να γίνει δύναμη μετασχηματισμού.

Μόνο έτσι θα σώσουμε τη χώρα και θα εγγυηθούμε να μην αλλάξει φορά η διαδικασία της μετάβασης.

Έλενα Πατρικίου: "Αριστερό χρέος και νέα εθνική ταυτότητα"

Aν αυτό που μας απασχολούσε εδώ ήταν μία θεατρική παράσταση, θα έπρεπε να ασχοληθούμε και με το άκρως ουσιαστικό, τόσο για τη μορφή όσο και για το περιεχόμενο, ερώτημα «ποιο είναι το κοινό μας;».

Είναι, ελπίζω, σαφές πως σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιώ τις λέξεις «παράσταση» και «κοινό» με το συνήθη υποτιμητικό τρόπο. Ποιο είναι λοιπόν το κοινό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Απευθυνόμαστε στο λαό και στην κοινωνία, αλλά για ποιον ακριβώς λαό μιλάμε, για ποια κοινωνία, σε ποιον, απ’ όλους τους λαούς που συναπαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας, απευθυνόμαστε, ποια απ’ όλες τις κοινωνίες που συναποτελούν τη νεοελληνική κοινωνία, μας αφορά και ποια μας πονάει;

Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση στη δεύτερη φάση της, η Ριζοσπαστική Αριστερά κατηγορήθηκε πως λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ, ως λεκτικό και νοηματικό σύνταγμα, υποθέτω πως εξ ορισμού δεν είναι το ρηχό ΠΑΣΟΚ του εκσυγχρονισμού και της σημιτικής γκλαμουριάς. Όπως άλλωστε σπεύδουν να διευκρινίσουν οι κατήγοροί μας, δηλαδή οι λογής υπερασπιστές του σημιτικού καθεστωτικού εκσυγχρονισμού, το βαθύ ΠΑΣΟΚ είναι το φριχτό και αποτρόπαιο ΠΑΣΟΚ εκείνων των λαϊκών τύπων, που είτε ως συνδικαλιστές είτε ως σκέτοι εργαζόμενοι, διεκδίκησαν και επέτυχαν επιδόματα, αυξήσεις, προνόμια, συντάξεις, προστατευτικά καθεστώτα, διορισμούς και ό,τι άλλο θα τους επέτρεπε να μετάσχουν στην επιφανειακή ευμάρεια που μας έφερε, υποτίθεται, εδώ που μας έφερε.

Αλλά, αν το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» είναι αυτή η λαϊκή, μη εκσυγχρονισμένη, μικρομεσαία, εργαζόμενη Ελλάδα, αυτό το λαϊκό κομμάτι του πληθυσμού της Ελλάδας που δεν τολμούμε να αποκαλέσουμε λαό, κι αν αυτό το κομμάτι διεκδίκησε άτσαλα, φτηνιάρικα, συντεχνιακά, χωρίς ευρύτερο όραμα, χωρίς ιδεολογία, το δικαίωμα μίας εργασιακής επιβίωσης στα χρόνια της ρεμούλας, γιατί θα πρέπει σήμερα η Αριστερά να απολογηθεί για τη «συμμαχία» της μ’ αυτό; Γιατί θα πρέπει να απολογηθεί που παίρνει τώρα τις ψήφους του, εάν μάλιστα μαζί με τις ψήφους, επωμίζεται και την αγωνία του;

Το θέμα δεν είναι απλώς από πού αλλού θα βρούμε τις ψήφους που αριθμητικά θα μας δώσουν μια εκλογική υπεροχή. Το θέμα είναι ποια Ελλάδα μας ενδιαφέρει. Ποια Ελλάδα υπερασπιζόμαστε. Ποια Ελλάδα βρίσκεται σε μετάβαση και, όσο μας αφορά, όσο το μπορούμε, προς τα πού θέλουμε να πάμε μαζί της.

Για δεκαετίες ζήσαμε και εμείς με τη φαντασίωση ότι η εξαιρετική κινητικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας είχε ως αποτέλεσμα η κοινωνία αυτή να μην έχει τελικά τάξεις, να αποτελείται από έναν περίπου ανθρώπινο χυλό, μεσαιοαστικοποιημένο πλέον, τόσο κοινωνικά όσο και οικονομικά όσο και πολιτισμικά, έναν χυλό από τον οποίο η λαϊκότητα και η ελληνικότητα όπως τις είχε ανακαλύψει και ορίσει η γενιά του ’30 είχαν πλέον εκπέσει ή και εξαφανιστεί, η αγωνιστικότητα είχε καταστεί ανενεργή, και τόσο η μνήμη όσο και η προσδοκία είχαν λοβοτομηθεί. Και στο περιθώριο αυτού του χυλού υπήρχε απλώς μία φτωχή μειονότητα, φτωχή από δική της σχεδόν υπαιτιότητα, η οποία αγόταν και φερόταν ως πελάτης των πολιτικών πατρόνων της όπου την πήγαιναν τα εθνικιστικά της πάθη, ή τα ξεπεσμένα αριστερά της αντανακλαστικά, η μαγκιά της και, κυρίως, τα συμφέροντά της.

Όλη αυτή η φαντασίωση, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν αφορούσε μόνον τους άλλους, αφορούσε και εμάς τους αριστερούς. Διότι αριστεροί ήταν αυτοί που πρόπερσι μόλις προσπάθησαν, με αφορμή την αλληλεγγύη προς τους μετανάστες απεργούς πείνας της Υπατίας, να μας πείσουν με τα κείμενα συμπαράστασης, πως μόνον οι μετανάστες εργάζονται ως προλετάριοι στα εργοστάσια, ως αγρότες στα χωράφια, ως υπηρετικό προσωπικό στα μεσοαστικά μας σπίτια, και πως εμείς οι Έλληνες προφανώς νυχθημερόν κωλοβαράμε (συγγνώμη για τη λέξη, αλλά μια και τη νομιμοποίησε προσφάτως η κυρία Μπακογιάννη…).

Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, η προϊούσα, η καλπάζουσα μάλλον, ανεργία, μας εξαναγκάζει να διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες όχι μόνον εργάζονταν, αλλά είχαν και έχουν απόλυτη ανάγκη την εργασία προκειμένου να ζήσουν. Επομένως, θα ήταν επιτέλους καλό να μετρήσουμε, με τον πιο αυστηρό τρόπο, όπως μετρήσαμε τους δημόσιους υπαλλήλους, και τους εργαζόμενους, δηλαδή αυτούς που εδώ και καιρό δεν είναι πια της μόδας να ονομάζουμε «εργατική τάξη». Τους ανθρώπους που με την εργασία τους παρήγαν και, ενδεχομένως, συνεχίζουν μέσα στην κρίση να παράγουν υπεραξία, την οποία κάποιοι καρπώνονται.

Επομένως, πρώτη ερώτηση, ποιό είναι το κοινό μας; Κι αν όντως το κοινό μας είναι η εργατική τάξη, γιατί πρέπει να απολογηθούμε στην τάξη που το εκμεταλλεύεται για την συμμαχία μας μαζί του;

Κι αν το κοινό μας είναι όντως η εργατική τάξη, εν τη ευρεία εννοία προφανώς, που συμπεριλαμβάνει και τα μπλε και τα άσπρα κολάρα, μήπως ένα μέρος του αγώνα μας θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ανάκτηση της χαμένης του περηφάνιας; Για να καταλήξω: σε μια Ελλάδα σε μετάβαση, και σε μια Ευρώπη σε μετάβαση, όπου η πολιτική ύπαρξη της εργατικής τάξης έχει φτάσει να είναι εντελώς υπονομευμένη (στην Αγγλία και στην Γαλλία έχει φτάσει να μπαίνει υπό ερώτηση η καθολικότητα του δικαιώματος ψήφου, ενώ εδώ αυτό το δικαίωμα υποσκάπτεται συστηματικά με την μετάθεση της ενοχής για το πελατειακό σύστημα από την πολιτική εξουσία στους εργαζόμενους ψηφοφόρους), μήπως είναι το αριστερό μας χρέος η εκ νέου ανακάλυψη και η ιδεολογική και πολιτισμική δικαίωση της ίδιας της ύπαρξης της εργατικής τάξης; Μήπως το αριστερό μας χρέος έγκειται στο να ανακαλύψουμε και να υπερασπιστούμε, ως άλλη γενιά του ’30, μία νέα ταξική, οικονομική, ιδεολογική και πολιτιστική ταυτότητα για τον λαό μας; Δηλαδή, αν δεν φοβόμαστε τις λέξεις, μία νέα εθνική ταυτότητα;

Αλέξης Τσίπρας: "Να διεκδικήσουμε ένα νέο σοσιαλισμό"

Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη έχω την πεποίθηση ότι ζήσαμε μια πρωτοφανής διαδικασία λαϊκής και κοινωνικής χειραφέτησης.

Ήταν μια πρωτοφανής διαδικασία άντλησης ελπίδας για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που τα τελευταία δύο χρόνια έχει υποστεί μια πρωτοφανή βίαιη επίθεση. Υπάρχει το ερώτημα αν αυτό που συνέβη στις εκλογές ήταν μια έκπληξη. Ενδεχομένως ήταν μια έκπληξη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που επωμίστηκε την ευθύνη αυτής της μεγάλης ανατροπής.

Η ανατροπή, όμως, αυτή καθαυτή, δεν ήταν έκπληξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση που είχαμε μια εκλογική μάχη σε συνθήκες κοινωνικής σύγκρουσης. Προηγήθηκαν δυόμισι χρόνια σκληρού, ταξικού, βίαιου πολέμου. Μιας βίαιης ταξικής αναδιάρθρωσης. Ξεριζώθηκε η μεσαία τάξη. Φθάσανε οι άνεργοι στη χώρα μας σχεδόν το 1,5 εκατ. Στην πραγματικότητα κόπηκε αυτή η κόκκινη γραμμή που συνέδεε τα μεγάλα αστικά κόμματα με κοινωνικές δεξαμενές. Μ’ αυτό που ονομάζουμε μεσοστρώματα. Κόπηκε αυτή η κοινωνική εκπροσώπηση. (...) Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αυτά τα δύο χρόνια, συγκρούστηκαν δύο κόσμοι. Ο κόσμος του αχαλίνωτου καπιταλισμού και ο κόσμος των αναγκών και της κοινωνίας. Και σ’ αυτήν τη σύγκρουση υπήρξε μια μεταστροφή της ιδεολογικής ηγεμονίας προς τα αριστερά. (...)

Αυτό που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος που βρέθηκε χωρίς ελπίδα και προοπτική σ’ αυτήν την χώρα, βρήκε αποκούμπι, ακούμπησε στο όραμα, στην ελπίδα και τις ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ. (...) Και ταυτόχρονα ο δημοκρατικός κόσμος με την ευρύτερη έννοια, ο κόσμος που από το ’81 και μετά μετατοπίσθηκε από τον χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς επαναπατρίστηκε στην Αριστερά. Υπό αυτήν την έννοια, νομίζω ότι δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το ότι η Αριστερά επανακάμπτει στα ποσοστά που της αντιστοιχούν στην ελληνική κοινωνία, διότι αξιακά και ιδεολογικά δεν έπαψε η Αριστερά να έχει το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας με το μέρος της. Βεβαίως, δεν αρκεί το 1/3 για να διεκδικήσεις την εξουσία ή την διακυβέρνηση.

Η ανατροπή στις εκλογές, είπα και πριν δεν ήταν έκπληξη. Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει να κάνει με δύο βασικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταυτόχρονα μια πολιτική δύναμη με μια σκληρή ριζοσπαστική πολιτική ταυτότητα αλλά ταυτόχρονα και μια ανοικτή πολιτική δύναμη. Πλουραλιστική δύναμη, ευρύχωρη. Αυτός ο συνδυασμός ήταν καταλυτικός. Και άλλα δύο χαρακτηριστικά. Η δύναμη που εδώ και αρκετά χρόνια, από την περίοδο των ισχνών αγελάδων, είχε κάνει σημαία της την ενότητα. Και αυτό που πολλοί αναγνώριζαν ως βασική αδυναμία, την πολυφωνία, τις διαφορετικές απόψεις, ήταν ταυτόχρονα και η μεγάλη δύναμη.

Το άλλο χαρακτηριστικό είναι ίσως πιο σημαντικό. Ότι εμείς ζητήσαμε αυτό που ήθελε ο κόσμος. Δεν ζητήσαμε ούτε μια ψήφο συμπάθειας, ούτε μια ψήφο ιδεολογικής καθαρότητας. Ζητήσαμε την στήριξη ενός κόσμου που έχει ματώσει στους αγώνες για να αλλάξουν τα πράγματα. Ζητήσαμε να αναλάβουμε την ευθύνη να ρίξουμε τη μνημονιακή κυβέρνηση. Και νομίζω αυτό ήταν καταλυτικό. (...)

Λατινοαμερικανοποίηση και συστημικός εκβιασμός. Επίσης συμφωνώ με τη διαπίστωση ότι αυτή η βίαιη διαδικασία της ταξικής αναδιάρθρωσης, οδηγεί σε συνθήκες λατινοαμερικανοποίησης την πολιτική ζωή του τόπου. Με τη λατινοαμερικανοποίηση εννοώ ακραίες αντιθέσεις, ακραία φτώχεια, ένας σκληρός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός που συσπειρώνει σε δύο στρατόπεδα: το συστημικό και το αντισυστημικό. Θα διαφωνήσω όμως με την άποψη ότι υπάρχει πλήρης ταύτιση. Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα της Eυρωπαϊκή Ένωσης και της Ευρωζώνης. (...)

Η μεγάλη μας δύναμη ήταν ότι εμείς αντιστρέψαμε τον κυρίαρχο συστημικό εκβιασμό. Είπαμε στην κυρία Μέρκελ ότι εμείς θα ακυρώσουμε το μνημόνιό σου και κανόνισε την πορεία σου. (...) Δηλαδή, πετάγαμε τη μπάλα στο γήπεδο του αντιπάλου και άρα το συστημικό πρόβλημα ήταν στη διαχείριση εκείνων που είχαν δημιουργήσει την κρίση. Αυτό και μόνο, κατά την γνώμη μου, ήταν μια εξέλιξη που μετέτρεψε τη δυναμική μας από κλεισμένη μέσα στα εθνικά σύνορα, σε μια δυναμική πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου βεληνεκούς. Ίσως και αυτό να είναι αυτό που ονομάστηκε από τους προλαλήσαντες «διεθνικός πατριωτισμός». (...)

Και επειδή η Ελλάδα είναι μια χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι βασικό μας καθήκον είναι στην έρημο του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, να επαναφέρουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Και να πούμε με όση δύναμη φωνής έχουμε ότι το σχέδιο που μας είπαν για ενωμένη Ευρώπη και Ευρώπη των λαών, δεν είναι δικό τους σχέδιο. Το δικό τους σχέδιο οδηγεί στην κοινωνική διάλυση, στην κοινωνική περιθωριοποίηση και οδηγεί και στη διάλυση της Ευρώπης. Διότι, σε τελική ανάλυση, η Ευρώπη ή θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δεν θα υπάρξει η Ενωμένη Ευρώπη, για να παραφράσω και μια φράση του Πουλαντζά.

Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν η ανάλυση που κάναμε για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη επιβεβαιώθηκε. Έγινε η Σύνοδος Κορυφής. Προφανώς και δεν σώσανε την Ευρώπη ούτε την Ευρωζώνη. Το ευρώ συνεχίζει να πορεύεται την πορεία της κατηφόρας. Και να πηγαίνει με μαθηματική πορεία στην διάλυση, εάν δεν αλλάξουν οι αιτίες, η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Όμως ένας δεξιός Ισπανός πρωθυπουργός και ένας τραπεζίτης Ιταλός πρωθυπουργός, είπαν μια λέξη στη Σύνοδο Κορυφής, απαγορευμένη μέχρι προχθές. Βέτο.

Η Ελλάδα έχει δεξιούς πρωθυπουργούς και τραπεζίτες πρωθυπουργούς. Κανένας εξ αυτών δεν το διανοήθηκε, πόσο μάλλον οι σοσιαλιστές, να προφέρει αυτή τη λέξη, παρά το γεγονός ότι ήταν εμφανές ότι οδηγούσαν τη χώρα και το λαό σε μια πρωτοφανή καταστροφή. Ίσως γιατί η ελληνική πολιτική ελίτ και η αστική τάξη να μην έχει τη στοιχειώδη συνείδηση της πατριωτικής ευθύνης, που μπορεί να έχουν ενδεχομένως οι Ιταλοί και οι Ισπανοί. Εγώ θα γίνω ακόμη πιο σκληρός, γιατί η αστική τάξη στη χώρα μας, από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκε την κρίση ως ευκαιρία. Και συμπεριφέρθηκαν ως άλλοι μαυραγορίτες της εποχής της κατοχής. Η ελληνική αστική τάξη ήταν αυτή που επέβαλε τους σκληρούς όρους του Μνημονίου. Αυτή ήταν οι συγγραφείς και κυρίως αυτοί που επέβαλαν την αλλαγή των εργασιακών ρυθμίσεων. Κάτι το οποίο, καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με το δημοσιονομικό πρόβλημα.

Νίκη και… ήττα

Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν για εμάς μια πρωτοφανής επιτυχία. Όμως για το λαό μας, για αυτούς που εναπόθεσαν σε μας τις ελπίδες και τις προσδοκίες, ήταν ήττα. Δεν θέλω να αναφερθώ στη μεγάλη τρομοκρατία, ίσως αξίζει να αναφερθώ μόνο στη μεγάλη πολιτική αδυναμία που είχαμε. Ότι δεν είχαμε ανάσες συμμαχιών. Δίναμε μια μάχη μόνοι μας εναντίον ενός ολόκληρου πανευρωπαϊκού και διεθνούς συστήματος. Είχαμε απέναντί μας τις αγορές, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τα Μέσα Ενημέρωσης, τα ελληνικά και τα ξένα, φυσικά τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, και δεν είχαμε σε ένα ενιαίο μέτωπο τις δυνάμεις της Αριστεράς, ίσως αυτό να μην ήταν ώριμο να γίνει χθες, μακάρι να γίνει αύριο. Αλλά, εάν εξαιρέσεις την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν ήταν εχθρική απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, οι άλλες δυνάμεις ήταν εχθρικές. (...)

Τι θα γινόταν όμως εάν κερδίζαμε τις εκλογές; Κατά την άποψή μου, όλοι αυτοί που μας απειλούσαν θα είχαν την μπάλα στο γήπεδό τους. Το πρόβλημά μας θα ήταν πραγματικό και εντός της χώρας. Διότι η αστική τάξη δεν θα ήτανε πρόθυμη να πάει σε μια αντεστραμμένη Βάρκιζα. Δεν θα παρέδιδε τα όπλα. (...) Πιστεύω ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα συντεταγμένο και ενορχηστρωμένο σχέδιο δολιοφθοράς, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορέσει να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου, προωθώντας ρεφορμιστικές αλλά πολύ σημαντικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Και παρά το γεγονός ότι είχαμε μια τρομακτική βίαιη ωρίμανση, ότι καταφέραμε όλες τις διαφορετικές απόψεις να τις συνθέσουμε και είχαμε σημαντική άμεση επαφή με τον λαό, εντούτοις μας έλειπε κάτι, που στις χώρες της Λ. Αμερικής, όπου η Αριστερά κατάφερε να πάρει την εξουσία με ειρηνικό τρόπο το είχε. Οργανωμένο το λαό μαζικά, σε κόμματα μαζικά. Σε συσπειρώσεις μαζικές, λαϊκές. Νομίζω, λοιπόν, ότι το επόμενο διάστημα πρέπει να ετοιμαστούμε σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι να οργανώσουμε το λαό και να μας καθοδηγήσει κιόλας ο λαός. Γιατί χωρίς την δική του στήριξη, ούτε μια ημέρα δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε.

Το δεύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να σχεδιάσουμε την επόμενη ημέρα. Να μιλήσουμε και πιο οραματικά. Στη βάση ενός οράματος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό στον 21ο αιώνα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το όραμά μας δηλαδή για το σοσιαλισμό. Να τον ξανακάνουμε επίκαιρο, διότι δεν είναι μόνο το αντιμνημόνιο. Εμείς δεν θέλουμε να γυρίσουμε τη χώρα στο 2009, στο παραγωγικό μοντέλο, στο μοντέλο κατανάλωσης που είχαμε το 2009 και μας οδήγησε στην κρίση. Εμείς θέλουμε το μετασχηματισμό και αυτό πρέπει να το προετοιμάσουμε. Και χρειαζόμαστε θεωρητική επεξεργασία για αυτό. Ας προετοιμαστούμε ιδεολογικά και πρακτικά για το μεγάλο άλμα. Η Αριστερά καλείται να διαμορφώσει, την πολιτική, τις συμμαχίες και την κοινωνική δυναμική για μια μεγάλη ιστορική στροφή. Και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα που μας δίνεται ώστε να συναντηθούμε με τον κόσμο. Να μετατρέψουμε αυτήν την ευρεία πολιτική και κοινωνική στήριξη προς την Αριστερά, σε ενεργή και πολιτική στάση. Να στήσουμε ισχυρά και ακόμα πιο οργανωμένα δίκτυα αντίστασης και αλληλεγγύης. Και εγώ δεν νομίζω ότι μπορούμε να αντιγράψουμε το ΕΑΜ. Άλλες οι συνθήκες. Το ταξικό είναι κυρίαρχο σήμερα. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον να μάθουμε τι ήταν αυτό που του έδωσε τη δυνατότητα να έχει εκείνη την κρίσιμη εποχή, όχι μόνο την ιδεολογική και πολιτική αλλά και την ηθική ηγεμονία. Το σύνθημα που έλεγε «το ΕΑΜ θα μας σώσει από την πείνα και από την σκλαβιά». Δεν ξέρω εάν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο από την πείνα, αλλά είναι πρώτη προτεραιότητα και είναι πρώτο καθήκον από εμάς, να φτιάξουμε δίκτυα αλληλεγγύης για να σταθούμε σε αυτούς που έχουνε μεγαλύτερη ανάγκη.

Μεγάλη ιστορική ευθύνη

Νομίζω ότι τα βήματα που θα ακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολα, αλλά καλούμαστε να αναλάβουμε μια μεγάλη ιστορική ευθύνη. Να διεκδικήσουμε τον κοινωνικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα, να αγωνιστούμε για λογαριασμό και των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης. Είμαι πεπεισμένος ότι το επόμενο διάστημα θα δούμε πολιτικές ανατροπές και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, αρχής γενομένης από την Ολλανδία που έχει εκλογές το Σεπτέμβρη. Πιστεύω ότι και στις χώρες του Νότου θα έχουμε σημαντικές αλλαγές.

Να διεκδικήσουμε ένα νέο σοσιαλισμό για τον 21ο αιώνα, να επανεφεύρουμε την κοινωνική Ευρώπη, την αλληλέγγυα Ευρώπη και το σοσιαλισμό, όπως λέει ο πρόεδρος Τσάβες. Γιατί είμαστε με τον διεθνιστικό πατριωτισμό. Και τέλος να μη χάσουμε τα βασικά εκείνα χαρακτηριστικά που μας έφεραν έως εδώ. Την ενότητα μέσα από τη δράση, μέσα από τον πλουραλισμό, αλλά και το βασικό μας όραμα που είναι η ενότητα της Αριστεράς.

Γιατί όχι λοιπόν, να μην καταφέρουμε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι ακόμα περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς συσπειρωμένες και ενωμένες σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια. Γιατί όχι, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είμαστε σε κοινά ψηφοδέλτια, σύντροφε Ευτύχη.

Σταύρος Κωνσταντακόπουλος: "Στοίχημα η διάρκεια"

Η θεαματική άνοδος της εκλογικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ -εξαπλασιασμός του ποσοστού του σε λιγότερο από τρία χρόνια- πρέπει να αποδοθεί σε μια σειρά λόγους.

Κανείς σχεδόν δεν θα διαφωνήσει ότι ο σημαντικότερος από αυτούς, είναι η οικονομική κρίση η οποία πλήττει τη χώρα μας. Άνθρωποι από τις μαστιζόμενες από την ανέχεια κατώτερες τάξεις, αλλά και από τις -κατ’ όνομα πλέον και μόνο- μεσαίες τάξεις, ψήφισαν την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά. Μου φαίνεται, όμως, ότι θα ήταν λάθος, ως συνέπεια των παραπάνω, να χαρακτηρίσουμε την ψήφο αυτή, ταξική. Ο όρος οικονομική ψήφος θα ήταν προτιμότερος, με την έννοια ότι ελλείπει σε μεγάλο ποσοστό από αυτούς τους ψηφοφόρους, η ταξική συνείδηση. Όλα τα στοιχεία, που χαρακτηρίζουν την ταξική συνείδηση, όπως η συγκεκριμένη αντίληψη της θέσης που κατέχει κάποιος στην κοινωνική κλίμακα, η αίσθησή του ότι τη θέση αυτήν τη μοιράζεται μαζί με άλλους, καθώς και η θέληση για κοινή δράση απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό.

Για να μπορέσει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ διάρκεια, απαραίτητος όρος είναι να συντελέσει στη δημιουργία αυτής της ταξικής συνείδησης. Μόνον αν υπάρξει συνεπής θεωρητική και ιδεολογική δουλειά σε αυτήν την κατεύθυνση, μπορεί να προσδοκά κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποτελέσει ένα πυροτέχνημα από αυτά που, αρκετές φορές στο παρελθόν, έχουν φωτίσει στιγμιαία τις εκλογικές νύχτες. Και αυτή η δουλειά πρέπει να εκκινήσει από μια ταξική ανάλυση. Μια ταξική ανάλυση που δεν θα μιμείται τον ταξικό φετιχισμό του ΚΚΕ, αλλά που θα ξεκινά ασκώντας πολιτική κριτική στα όσα οι τάξεις, και ιδιαίτερα οι κυρίαρχες, διακηρύσσουν.

Στη σημερινή Ελλάδα, οι κυρίαρχες τάξεις εκπέμπουν μέσα από τους γραφιάδες τους δύο κυρίως ιδεολογήματα. Το πρώτο είναι πιο διαδεδομένο από το δεύτερο. Κοινό χαρακτηριστικό όμως και των δύο, είναι η προσπάθεια να ενοχοποιηθούν οι κατώτερες τάξεις για όσα δεινά μαστίζουν τον τόπο αυτό.

Σύμφωνα με το πρώτο ιδεολόγημα, η ευθύνη των όσων συμβαίνουν βαρύνει αδιάκριτα τους πάντες. Φαρμακοποιοί και φορτηγατζήδες, πανεπιστημιακοί και ταξιτζήδες φταίνε για το κακό μας το ριζικό. Εμπνευσμένο από τους Αμερικανούς πλουραλιστές της δεκαετίας του ’50 και του ’60, το ιδεολόγημα αυτό διαχέει την εξουσία, και άρα τις ευθύνες για όσα συμβαίνουν εξαιτίας της, σε πάμπολλες «ενδιάμεσες» κοινωνικές ομάδες. Αποκρύπτει, με άλλα λόγια, την ύπαρξη μιας κυρίαρχης τάξης και τις τεράστιες ευθύνες που της αναλογούν. Το παγκάλειο «όλοι μαζί τα φάγαμε» αποτελεί την πιο χυδαία αλλά και την πιο ρητή έκφραση αυτού του ιδεολογήματος.

Αν το πρώτο ιδεολόγημα κυριολεκτικά εξαφανίζει τις ανώτερες τάξεις, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το δεύτερο. Μόνον που στο δεύτερο, οι τάξεις αυτές έχουν σχεδιάσει και προσπαθούν να υλοποιήσουν όλα τα καλά, ενώ οι κατώτερες τάξεις αποτελούν το εμπόδιο για την πραγμάτωση τους. Εξάλλου, αυτές οι τελευταίες βαρύνονται με τη δολοφονία του Καποδίστρια. Το έθνος-κράτος το συνέλαβαν εξωστρεφείς ελίτ εμπόρων και διανοουμένων στην Ελλάδα του τότε, και ο λαός προσκολλημένος στο παρελθόν προσπάθησε να αποτρέψει την πραγμάτωσή του μέσα από τη δολοφονία του Καποδίστρια. Πηδώντας πάνω από σχεδόν δύο αιώνες ιστορίας, το ιδεολόγημα αυτό μας λέει ότι σήμερα μια φιλοευρωπαϊκή ελίτ - που ονόματα σαν αυτά του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Σημίτη συμβολίζουν προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τη χώρα, αλλά ες μάτην. Οι κατώτερες τάξεις αποτελούν ένα βαρίδι του παρελθόντος που και αυτή τη φορά, έστω και αν δεν δολοφονεί, προσπαθεί να αποτρέψει τις πολυθρύλητες «μεταρρυθμίσεις». Το αν οι μεταρρυθμίσεις αυτές διαθέτουν ταξικό πρόσημο, λίγο απασχολεί τους θεράποντες αυτού του ιδεολογήματος. Εκείνο που τους ενδιαφέρει, είναι να κατηγορήσουν το λαό, όπως και στο πρώτο ιδεολόγημα, για τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα μας.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκαταστήσει την τρωμένη από τα ιδεολογήματα αυτά αξιοπρέπεια των κατώτερων τάξεων, αν δεν συντελέσει στη συνειδητοποίηση της θέσης και του ρόλου των τάξεων αυτών, τότε το εγχείρημά του δεν θα έχει διάρκεια. Και αν το εγχείρημά του δεν έχει διάρκεια, τότε ο στόχος της απελευθέρωσης των ανθρώπων αλλά και της πραγμάτωσης της μεγαλύτερης αξίας της νεωτερικότητας που είναι η ισότητα, θα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.

Νίκος Ξυδάκης: "Ιστορική πρόκληση η διάσωση της χώρας"

Είναι η κοινωνική Αριστερά, είναι οι ανένταχτοι, είναι οι Φεραίικη αριστεροί, αυτοί που πολλά χρόνια αγωνιούσαν, Κυριακή βράδυ, εάν ο τότε Συνασπισμός, θα ξεπεράσει το 2,9% και θα πάει στο 3%.

Είναι οι αριστεροί, οι οποίοι επί πολλά χρόνια δίναν τους δικούς τους αγώνες σε δήμους, σε κοινότητες, σε σωματεία, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, σε χώρους εργασίας, σε χώρους πνευματικούς, και είναι ο κόσμος της Aριστεράς, η κοινωνική, η ανένταχτη, η ψυχική Aριστερά, η οποία οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το εκλογικό ιστορικό ρεκόρ και έβαλε την Ελλάδα στον ιστορικό χάρτη της μεταπολιτικής Ευρώπης, πλάι στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Μπερλιγκουέρ, της δεκαετίας του ’70, μας έκανε να θυμηθούμε την ΕΔΑ του 1958, μας έκανε να ξαναθυμηθούμε τη χαμένη άνοιξη της δεκαετίας του ’60, τις διαψευσμένες ελπίδες του ’81.

Και μέσα από το φόβο και την απόγνωση της Ελλάδας του 2012, μιας κοινωνίας εν καταστροφή, να ξαναρχίσουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας και να ελπίζουμε. Νομίζω ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας, είναι μια καταστροφή σε πρόοδο και αυτός ο άγγελος της Ιστορίας που φτερούγησε στις 6 Μαΐου και στις 17 Ιουνίου, είναι ένας άγγελος, όπως τον περιγράφει ο Μπένγιαμιν, με διπλό σήμα. Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, μπορεί να είναι ερείπια, αλλά αυτό που έρχεται από την πλευρά του παραδείσου, ο άνεμος μπορεί να είναι αυτός που θα μας κάνει να ξαναξεδιπλώσουμε τα φτερά μας και να ανταποκριθούμε στην ιστορική πρόκληση. Ιστορική πρόκληση αυτή την στιγμή, είναι η διάσωση της χώρας, είναι η διάσωση της Ελλάδας, είναι η διάσωση των Ελλήνων, είναι η διάσωση του δημοκρατικού κράτους που διαλύεται, είναι η διάσωση αυτού που νομίσαμε ότι είμαστε και δεν είμαστε πλέον.

Η Ελληνική Αριστερά, η κοινωνική, η ιστορική, η ψυχική Αριστερά, έχει το τεράστιο ιστορικό καθήκον να σώσει την Ελλάδα. Και εάν τη σώσει, αλλάζει η ιστορική καμπή προς τα ερείπια και πηγαίνει προς το όνειρο. Έχει δίκιο ο Α. Τσίπρας ότι μας παρακολουθεί η Ευρώπη, μας παρακολουθούν οι Αμερικάνοι, μας παρακολουθούν οι Λατινοαμερικάνοι. Το κοινωνικό εργαστήρι το οποίο εξελίσσετο όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια προς την δυστοπία, μπορεί να πάει προς κάπου αλλού. Μπορεί να πάει προς τη Δικαιοσύνη, μπορεί να πάει προς μια νέου τύπου ευημερία και αυτός είναι ο ρόλος αυτής της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που είναι η πιο μοντέρνα κοινωνική και πολιτική δύναμη στην Ελλάδα αυτή την στιγμή.

(…)

Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια, περιθωριοποιημένη, αυτάρεσκη, μικροεξουσιομανής, αποκομμένη από ό,τι άλλαζε στην κοινωνία, δεν πρόλαβε να αντιληφθεί τις νέες ταξικότητες, τα νέα κοινωνικά υποκείμενα. Δεν κατάλαβε ότι η εργασία εδώ και πολλά χρόνια είχε μπει στο χώρο της επισφάλειας. Ήταν μια Αριστερά που πιο πολύ νοιαζόταν το δημόσιο υπάλληλο και όχι το παιδί με το πτυχίο που έκανε ντελίβερι. Άργησε να τα πάρει χαμπάρι. Τα έχει πάρει όμως είδηση. Τώρα αισθάνεται όλες τις φωνές. Είναι η Αριστερά, επίσης, που είχε λησμονήσει λίγο την μεγάλη πατριωτική της παράδοση.

Τις μεγάλες παραδόσεις και του ελληνικού λαού και των ευρωπαϊκών, πατριωτικών, δημοκρατικών κινημάτων.

Ήταν, επίσης, μια Αριστερά που είχε ξεχάσει, γιατί είχε ηττηθεί ψυχοπνευματικά, ιδιαίτερα μετά τις πτώσεις τις ιστορικές του ’89, ότι στο τέλος του 20ού αιώνα και στην αρχή του 21ου, η έννοια της προόδου και η έννοια του πλούτου δεν ήταν η ίδια με τον ντετερμινισμό του 19ου αιώνα και του 20ού.

Όταν μιλάμε σήμερα για πρόοδο, πρέπει να μιλάμε για άλλη πρόοδο. (…) Πρόοδος δεν είναι η διαρκής συσσώρευση, δεν είναι η μεγέθυνση. Πλούτος, είναι ο δημόσιος πλούτος, είναι το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, ο δημόσιος χώρος. Δεν είναι η ατομική χλιδή, δεν είναι η κατανάλωση. Αυτά είναι υποδούλωση, αυτά είναι υποτέλεια.

Και κλείνω αναφερόμενος στο βαρύ ιστορικό που είπε ο Λουκάς Αξελός: Ένα μεσογειακό, ευρωπαϊκό «ριζορτζιμέντο» μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα. Μια ηθική και πολιτική αναγέννηση μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει από την Ελλάδα. (…)

Σία Αναγνωστοπούλου:" Να κάνουμε το μεγάλο άλμα"

Αυτό που έχει επικρατήσει, είναι ότι ο καπιταλισμός στην νεοφιλελεύθερη εκδοχή του επιβλήθηκε στην πολιτική και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του.

Αυτό το σχήμα, παρά τα αληθοφανή στοιχεία του, δεν αρκεί για να περιγράψει την πραγματικότητα και να μας επιτρέψει να σκεφτούμε με τον πιο γόνιμο τρόπο αυτή την περίοδο και αυτό που ανοίγεται μπροστά μας, μετά τις εκλογές τις 17ης Ιουνίου. Θεωρώ ότι το σχήμα αυτό δεν αρκεί, γιατί έμμεσα δίνει και άφεση αμαρτιών στην πολιτική εξουσία. Αυτό που ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα και το οποίο επικαλέστηκε η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΔΗΜΑΡ, είναι ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα αφού υπάρχει η οικονομική κρίση.

Θα έλεγα να αντιστρέψουμε τα πράγματα και να σκεφτούμε λίγο διαφορετικά -κάτι που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη όλη αυτήν την περίοδο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κατ’ αρχάς η πολιτική δραπέτευσε από το κρεβάτι της κοινωνίας, σταδιακά αλλά αποφασιστικά και συνειδητά και επέτρεψε στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό να σαρώσει τα πάντα. Άρχισε σταδιακά ένας αυταρχισμός της πολιτικής, η οποία έκανε συμμαχίες με ορισμένες κοινωνικές ομάδες εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτό άνοιξε το δίαυλο για το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και όχι το αντίθετο. Η πολιτική, λοιπόν, είναι στο στόχαστρο και σε δεύτερο επίπεδο η οικονομία.

Άρα, το κεντρικό μήνυμα που έστειλε ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο συσπείρωσε όλο τον κόσμο, ήταν ότι αυτός ο αυταρχισμός είναι που ευθύνεται γι’ αυτή την οικονομική κρίση. (…) Δηλαδή, το βάρβαρο ξέσπασμα του καπιταλισμού οφείλεται στο ότι η πολιτική εξουσία δεν κράτησε καμία άμυνα. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 και η Ν.Δ., έγιναν το καλύτερο όχημα του βάρβαρου ξεσπάσματος του νεοφιλελεύθερισμού στην Ελλάδα. (…)

Αυτό το οποίο έχει σημασία μετά τις εκλογές, είναι ότι στην Ελλάδα φτιάχτηκε μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει τίποτα πιο αυταρχικό από την έννοια της εθνικής συνεννόησης. Τι σημαίνει εθνική συνεννόηση; Σημαίνει αταξικότητα κατ’ αρχάς. Σημαίνει κατάσταση επείγουσας ανάγκης, άρα όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα για να αντιμετωπίσουμε την επείγουσα κατάσταση. Η έννοια της επείγουσας ανάγκης είναι έννοια αυταρχική από μόνη της, αρκεί να ανατρέξει κανείς στην ιστορία για να το δει. Αυτή που πρέπει να υποταχθεί είναι η κοινωνία. Άρα, η κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης είναι κάτι που αποπνέει αυταρχισμό ευθύς εξαρχής ό,τι πρόγραμμα και να ακολουθήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που έκανε ήταν να ανατρέψει αυτή την αίσθηση του κατεπείγοντος, λέγοντας ότι το κατεπείγον αφορά την κοινωνία. Δεν αφορά την πολιτική εξουσία. Και αυτό ήταν που συσπείρωσε τόσο κόσμο γύρω του. Αυτό που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ, και το είδαμε όσοι πήγαμε στην Ευρώπη όλο αυτό το διάστημα, ήταν ότι αντέστρεψε εντελώς το κλίμα. (…) Οι Ευρωπαίοι έβλεπαν στον ΣΥΡΙΖΑ μια ευρωπαϊκή αριστερή δύναμη. (…)

Ποιο είναι το μήνυμα το οποίο πρέπει να διοχετεύσουμε, να διακινήσουμε, πάση θυσία, στην κοινωνία; Είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει να κάνουμε το μεγάλο άλμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ή υπάρχουν πολλά προηγούμενα τα οποία πρέπει να γίνουν ένα καινούργιο πράγμα. Ποιο είναι αυτό το νέο μήνυμα; Η σωτηρία της κοινωνίας, απαιτεί πρώτα απ’ όλα την επανεφεύρεση ενός κράτους δικαίου και πρόνοιας. Δηλαδή, η σωτηρία της κοινωνίας, απαιτεί δημοκρατία από αριστερές δυνάμεις. Σε αυτό, οι συμμαχίες, η διεύρυνση των συμμαχιών στην κοινωνία, θα γίνουν πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο στέρεες. Από την άλλη μεριά, η σωτηρία των ευρωπαϊκών κοινωνιών (και σ’ αυτό πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει τεράστιο ρόλο) συνεπάγεται και τη σωτηρία της ίδιας της Ευρώπης. Διαφορετικά Ευρώπη δεν μπορεί να υπάρξει με τον τρόπο που υπάρχει.

Ένα τελευταίο σημείο. Το κρίσιμο πρόβλημα του 21ου αιώνα είναι η αυταρχική δημοκρατία, η οποία έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα. Απόρροια αυτού του προβλήματος είναι η τεράστια οικονομική κρίση και η μετανάστευση. Η μετανάστευση έγινε ακριβώς από αυτήν την αυταρχική δημοκρατία, η οποία έδιωξε τόσο κόσμο από τα μέρη του, από τις χώρες του. Άρα, λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επανακτήσουμε την δημοκρατία και μ’ αυτό το ζήτημα πρέπει πάση θυσία, οργανωτικά, θεωρητικά, ιδεολογικά, να κατακλύσουμε την κοινωνία.

Ευτύχης Μπιτσάκης: "Για ένα λαϊκό μέτωπο σωτηρίας"

Από Θεού άρξασθε: Κρίση παγκόσμια, δομική. Ελληνική ιδιομορφία: η χώρα εκποιείται από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης μας (κομπραδόρικης, υποτελειακής, εθνοπροδοτικής).

(…) Ποια δύναμη μπορεί να οργανώσει και να καθοδηγήσει το κίνημα αντίστασης στο νέο καθεστώς υποτέλειας, με προοπτική τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας; Προφανώς: Η Αριστερά! Ποια Αριστερά; Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες, διάσπαρτες αριστερές δυνάμεις.

Η καταστροφή προχωρεί με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξουν ξεσπάσματα των αγανακτισμένων. Θα μπορέσει η Αριστερά να συμβάλει στη μετατροπή του αυθόρμητου σε συνειδητή δράση με καθορισμένο στρατηγικά στόχο; Ποιος θα έπρεπε να είναι αυτός ο στόχος;

Σήμερα η αστική τάξη μας, «από κοινού συμφέροντος με τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού-διεθνικού κεφαλαίου», έχει αποδεχτεί ένα νέο καθεστώς υποτέλειας: Εκποίηση της εθνικής ανεξαρτησίας, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, αστική δημοκρατία που μεταλλάσσεται σε αυταρχική, εντολοδόχο ξένων δυνάμεων.

Νέο ΕΑΜ λοιπόν; Λέγεται και αυτό. Όμως, ας το ξαναπώ: κανείς Άρης δεν θα πάρει σήμερα το καριοφίλι του ν’ ανέβει στο Βελούχι. Τότε κυρίαρχο ήταν το εθνικό. Το ταξικό δευτερεύον, λειτούργησε στα πλαίσια του εθνικού. Σήμερα, κυρίαρχο είναι το ταξικό. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση. Η άρση αυτής της αντίθεσης προϋποθέτει την άρση της κυρίαρχης. Σήμερα, σε σύγκρουση με τον αντιδραστικό εθνικισμό και τον αναδυόμενο νεοφασισμό, η Αριστερά οφείλει να προτάξει το σύνθημα για ένα νέο, διεθνικό πατριωτισμό. «Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» τραγουδούσαμε πριν από 70 χρόνια ΕΠΟΝίτες και ΕΑΜίτες. Πανανθρώπινη λευτεριά σήμαινε τότε, έστω και αν δεν λέγονταν ρητά, το κοινό κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας.

Σήμερα, παρά τις ήττες και την καταστροφή, ο σοσιαλισμός παραμένει η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Σοσιαλισμός με το κομμουνιστικό κίνημα σε παρακμή; Ας θυμηθούμε όμως τη διαλεκτική της στρατηγικής και τακτικής: ευλυγισία στους άμεσους, επιτεύξιμους στόχους, ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό. Που σημαίνει: συνεργασία, κοινή δράση, σε ένα, δύο, τρία άμεσα ζητήματα. Συνεργασία με δυνάμεις που θα μας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργασία με τους ρεφορμιστές και άλλες ασταθείς δυνάμεις, σε επιμέρους στόχους (Λένιν). Αλλά τότε οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις δεν υπάρχει κίνδυνος να αφομοιωθούν, ειδικά σήμερα από τη σοσιαλδημοκρατία;

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Αλλά οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις έχουν να επιλέξουν: Συμμαχία με τον εαυτό τους; ιδεολογική «καθαρότητα», αναχωριτισμό ή, αν έχουν τα κότσια, αν έχουν αυτοπεποίθηση, να συμβάλουν κριτικά και πρακτικά στη ριζοσπαστικοποίηση του πολύμορφου, αναπτυσσόμενου κινήματος των μαζών: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Ο άμεσος στόχος

Ας περάσουμε, λοιπόν, στα του οίκου μας. Υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα; Όχι! Ποιος θα έπρεπε να είναι λοιπόν ο άμεσος στόχος; Μέτρα για να μην πεθάνουν τα θύματα της κρίσης. Άρνηση πληρωμής του χρέους. Εκδίωξη της τρόικας. Προοδευτική ανασυγκρότηση της οικονομίας; Αν αρκεστούμε σε αυτό το ελάχιστο, που και αυτό είναι δύσκολα επιτεύξιμο σήμερα, τότε πρόκειται για καθαρό ρεφορμισμό: όμως αυτός ο άμεσος, τακτικός στόχος, πρέπει να αποτελέσει «στιγμή» μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που μέσα από την επίτευξη ενδιάμεσων στόχων, θα οδηγεί στο σοσιαλισμό.

Ποιοι θα μπορούσαν σήμερα να είναι οι ενδιάμεσοι στόχοι; Ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα; Ένας από αυτούς: έξω από το ευρώ. Έξω από την Ε.Ε. Εδώ αρχίζουν οι διαφωνίες. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι υπέρ της εξόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ξεπέρασε τη νεκρή πλέον ιδεολογία του ευρωκομμουνισμού, είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ και στην Ε.Ε., με στόχο το μετασχηματισμό της σε «Ευρώπη των Λαών». Ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη θέση δεν έχει θεμελιωθεί συγκεκριμένα, επιστημονικά.

Μήπως λοιπόν το όλον ερώτημα τίθεται λανθασμένα; Στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στην Ευρώπη του κεφαλαίου, η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι η επιστροφή στο έθνος-κράτος, με ό,τι νέους ανταγωνισμούς θα γεννούσε μια τέτοια επιστροφή στον 19ο αιώνα; Ειδικά η ελληνική οικονομία θα είναι βιώσιμη κόβοντας τις οικονομικές σχέσεις και την τεχνολογική εξάρτηση από τις χώρες της Ευρώπης; Μήπως στόχος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να είναι οι ενωμένες σοσιαλιστικές δημοκρατίες της Ευρώπης; Στόχος που θα επιτευχθεί με το συντονισμό του ευρωπαϊκού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Το ερώτημα φαίνεται ουτοπικό, επειδή προϋποθέτει την ανάπτυξη, τον συντονισμό, την κοινή δράση και τους κοινούς στόχους του εργατικού κινήματος των λαών της Ευρώπης. Το ερώτημα φαίνεται ουτοπικό. Αλλά αυτό που σήμερα είναι ουτοπία, μπορεί να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο. Ας θυμηθούμε λοιπόν και τη διαλεκτική δυνατότητας και πραγματικότητας, τη διαλεκτική του δυνάμει και του ενεργεία που πρωτοδιατυπώθηκε από τον Αριστοτέλη, αναπτύχθηκε από τον Χέγκελ και εμπλουτίστηκε με υλιστικό περιεχόμενο από τον Μαρξισμό και τις σημερινές επιστήμες, φυσικές και κοινωνικές.

Λοιπόν: Κοινή δράση για άμεσους στόχους, κοινό μέτωπο σωτηρίας από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανένταχτους, κινήματα, τοπικές οργανώσεις, ως πρώτο βήμα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας μας; Αλλά οι ριζοσπάστες δεν κινδυνεύουν να αφομοιωθούν από την αριστερίζουσα σοσιαλδημοκρατία;

Τι λένε λοιπόν οι «αρμόδιοι»; Το ΚΚΕ θεωρεί κύριο εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμμαχώντας λοιπόν με τον εαυτό του, επιμένοντας ότι τίποτα καλό δεν θα υπάρξει για «τον λαό» στα πλαίσια του καπιταλισμού, συμμαχώντας με τον εαυτό του και μόνο, θα κάνει όπως ελπίζει, ένα άλμα από το κενό του σήμερα, στο κενό της αόριστης «λαϊκής εξουσίας». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη σειρά της, θέτει ως όρο συνεργασίας την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Αρνείται τη συνεργασία στο όνομα του μεσοπρόθεσμου στόχου. Και παραπέρα. Στο χώρο αυτό κυριαρχεί η άποψη ότι μια τέτοια συνεργασία θα είχε ως συνέπεια να αφομοιωθούν οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις, από τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά από τη δεξιόστροφη ηγεσία του ΣΥΝ. Τόσο τρομερός είναι λοιπόν αυτός ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ και τόσο λίγη εμπιστοσύνη έχουν οι οπαδοί της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις δυνάμεις τους και στη δύναμη των επιχειρημάτων τους; Τόσο πολύ αγνοούν τη δύναμη της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ;

Τι είναι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ; Το άμεσο πρόγραμμά του είναι ρεφορμιστικό. Υπάρχει όμως ρεφορμισμός και ρεφορμισμός. Κατ’ αρχήν, στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, πολλάκις διατυπωμένος προφορικά και γραπτά είναι ο σοσιαλισμός: «σοσιαλισμός με δημοκρατία», πλεονασμός έστω ο δεύτερος όρος, σοσιαλισμός σχεδόν εξίσου αόριστος με τον σοσιαλισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Ακόμα χειρότερα: βαδίζει προς την αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας; Θα γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ; Οι Κασσάνδρες ξεχνούν και στην περίπτωση αυτή τη διαλεκτική: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πολυτασικό μόρφωμα. Πεδίο δυνατοτήτων. Υπάρχει η δεξιόστροφη τάση. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενταγμένοι ή τον ψηφίζουν αγωνιστές της Αντίστασης, του εμφυλίου, της ΕΔΑ, των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού κινήματος, των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Που θεμελιώνεται λοιπόν η άποψη της σύγχρονης Κασσάνδρας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει το Νέο ΠΑΣΟΚ, η σημερινή σοσιαλδημοκρατία;

Το ΚΚΕ θεωρεί κύριο εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορέσει ποτέ να θεραπευτεί από την καταστροφική ασθένεια του πλέγματος σεχταρισμού – οπορτουνισμού; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ξεπεράσει την επαναστατική ρητορεία, και θα θελήσει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες αριστερές δυνάμεις; Θα προσπαθήσει, με τις μικρές δυνάμεις της να συμβάλει δημιουργικά στην περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα θυμηθεί ότι ο ταξικός αγώνας δεν κρίνεται κυρίως από τις επιλογές των ηγεσιών, αλλά από την κίνηση των μαζών;

Ενιαία επαναστατική διαδικασία, αλλά με ποιες δυνάμεις;

Λοιπόν: Ενιαία επαναστατική διαδικασία με στόχο το σοσιαλισμό. Με ποιες δυνάμεις; Ας δούμε τι έλεγε τότε ο Λένιν: «Μόνο με την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Δεν θα ήταν απλώς ανοησία αλλά έγκλημα, να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ή ανοικτής υποστήριξης ή ευμενούς ουδετερότητας» (Λένιν, Άπαντα, Σύγχρονη Εποχή, σ.-41, σ.-68). Η ηγεσία του ΚΚΕ ίσως έχει διαβάσει Λένιν. Αλλά, επί του παρόντος, πρέπει να τον θεωρεί οπορτουνιστή. Οι δεινοί, πράγματι δεινοί ρήτορες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα ξέρουν τα κλασικά γράμματα. Όμως, επί του παρόντος, δεν τολμούν να βγουν από τον κόσμο των «καθαρών ιδεών»: της κατά Μαρξ, ιδεολογίας.

Αλλά: το πρόβλημα είναι στενά πολιτικό και η πολιτική της Αριστεράς είναι απλά εμπειρισμός; Ας θυμηθούμε τον ασπάλακα του Μαρξ, που υπομονετικά σκάβει κάτω από την αστική κοινωνία, προετοιμάζοντας την επαναστατική ανατροπή. Και ας θυμηθούμε τον Γκράμσι και την έννοια της ηγεμονίας: «Το θεωρητικό και πρακτικό αξίωμα της ηγεμονίας, δηλαδή η δυνατότητα μιας τάξης να διευθύνει το σύνολο της κοινωνίας, την οργάνωση και την συναίνεση της ηγεμονίας της, αυτό που είναι το περιεχόμενο της έννοιας της ηγεμονίας, έχει μια γνωσιοθεωρητική εμβέλεια». Για τον Ιταλό κομμουνιστή ηγέτη, η πολιτική συνδέεται οργανικά με την φιλοσοφία: Θεμελιώνεται φιλοσοφικά, και αναδραστικά έχει μια φιλοσοφική εμβέλεια.

Αντίστοιχα, και κατά συνέπεια, στόχος του σοσιαλισμού δεν πρέπει να είναι απλώς η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η φτωχή αυτή, οικονομίστικη αντίληψη εφαρμόστηκε (στο βαθμό που εφαρμόστηκε) και απέτυχε. «Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». Το χριστιανικό αυτό αξίωμα, πρέπει να ισχύσει κατά μείζονα λόγο σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, που δεν υπόσχεται την ευτυχία στο επέκεινα αλλά εδώ, στη μικρή γη, όπου όπως έλεγε ο νεαρός Μαρξ, «η ύλη άρχισε να σκέπτεται», να αποκτά συνείδηση του εαυτού της. Ο πρώην «υπαρκτός σοσιαλισμός», πρόσφερε στους πολίτες του «τα λίγα γραμμάρια ευτυχίας» (κατά πως λέει ο Ελύτης). Αλλά σοσιαλισμός σημαίνει ριζική αναμόρφωση της κοινωνίας. Ο Μαρξισμός λοιπόν, εξ ορισμού, έχει μια βασική συνιστώσα: να συγκροτήσει μια ενδοκοσμική ηθική, ιστορική άρνηση του ηθικού κενού του καπιταλισμού.

Και τώρα τι; Στις επόμενες εκλογές, που ίσως γίνουν σύντομα, θα κατορθώσει η Αριστερά μας να συγκροτήσει ένα μέτωπο σωτηρίας με θεμέλιο ορισμένα άμεσα αιτήματα; Θα ανοίξει, ταυτόχρονα ένα δημόσιο, ανοικτό διάλογο για τους μεσοπρόθεσμους στόχους και για τον σοσιαλισμό; Και θα θελήσει να θέσει ως βασικές αξίες του μέλλοντος τον πολιτισμό και μια νέα εγκόσμια ηθική, ελπίδα και κίνητρο για την κοινωνική δημιουργία;

Τέλος: Μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα έχει να αντιμετωπίσει την επίθεση και το ψεύδος των μηχανισμών της αστικής τάξης. Θα αρχίσει λοιπόν η Αριστερά μας να προετοιμάζεται οργανωτικά, πολιτικά, ιδεολογικά και ηθικά, για την σύγκρουση που επίκειται;

(Το κείμενο αυτό συντάχθηκε με βάση την προφορική εισήγηση του συγγραφέα, στο Resistance 2012)

Κωνσταντίνος Μίχος: "Να ενεργοποιήσουμε τον μυ"

Καλά ακούσατε, χορογράφος. Είναι η πρώτη φορά που βλέπετε έναν χορογράφο να μιλάει σε ένα τέτοιο πάνελ, δίπλα σε ανθρώπους οι οποίοι με λέξεις προσπαθούν να σας εξηγήσουν τον κόσμο, προσπαθούν να σας τον περιγράψουν.

Το μόνο που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι οι λέξεις των άλλων, στον εμφύλιο που ζούμε, ήταν πολύ αποτελεσματικές. Δηλαδή, οι λέξεις τους έκαναν τα σώματα της πλειοψηφίας του λαού να κυρτώσουν, να λυγίσουν, να διπλώσουν, να αισθανθούν φόβο, κάπου εδώ στο στήθος, στο στομάχι, στα γόνατα. Ήταν πολύ αποτελεσματικά.

Τους έκαναν ακόμα να πιστέψουν ότι κάποια χέρια θα τους αδειάσουν τις τσέπες τους και σ’ αυτό θέλω να μείνω. Τι έχουν στις τσέπες τους οι Έλληνες; Δεν εννοώ τις τσέπες του Πρετεντέρη ή του εργοδότη του, εννοώ των υπόλοιπων Ελλήνων. Τι έχουν οι τσέπες οι δικές σας; Κυριολεκτώ. Αυτό που προτείνω, είναι να κοιτάξετε τώρα το διπλανό σας, ξένο, σύντροφο κ.λπ. Να τον κοιτάξετε και να βάλετε το χέρι σας στην τσέπη του. Κάντε το. Δεν το κάνετε. Νομίζω ότι έχει πρόβλημα η Αριστερά ή ο ΣΥΡΙΖΑ με την ατομική ιδιοκτησία, αλλά ας το αφήσουμε για μετά. Τέλος πάντων. Εάν βάλετε το χέρι σας στην τσέπη του διπλανού σας, όχι στη δικιά σας, γιατί θα φανεί περίεργο, τι θα βρείτε; Δεν θα βρείτε μια σφαίρα και ένα ψωμί όπως στον Εμφύλιο, δεν θα βρείτε όλο τον κόσμο, όπως στην τσέπη του Τρελαντώνη ή των μπίτνικς. Θα βρείτε λίγα νομίσματα, το εισιτήριο…

Δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα βρείτε στην τσέπη του διπλανού σας. Θέλω να κοιτάξετε κάτω από την τσέπη. Κάτω από την τσέπη, εάν κουνήσετε λίγο το χέρι σας, είναι το δέρμα και σε εκείνο το σημείο είναι το δέρμα που γερνάει λιγότερο. Γερνάει πιο αργά στη ζωή μας. Είναι το σημείο που μένει νέο. Κάτω από την τσέπη σας το δέρμα μένει νέο. Αλλά εγώ θέλω να πιέσετε λίγο πιο κάτω και θα αισθανθείτε ένα μαλακό αλλά και δυνατό συγχρόνως…

Είναι οι μυς, είναι στο λαγόνι. Είναι οι μυς οι οποίοι μας σηκώνουν, μας βοηθάνε να κάνουμε το πρώτο βήμα, μας γυρνάνε το πόδι για να κοιτάξουμε τι έχουμε πατήσει, δηλαδή, από πού ήρθαμε, μας βοηθάνε να κλοτσήσουμε.

Αυτοί οι μυς με ενδιαφέρουν. Αναρωτιέμαι, πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτούς τους μυς. Να σηκωθούμε, να κάνουμε το πρώτο βήμα, να κλοτσήσουμε, να κοιτάξουμε από πού ήρθαμε.

Τώρα, για να τα κάνουμε όλα αυτά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε αυτό τον μυ. Και πρέπει να ξέρετε ότι αυτό τον μυ τον έχουν όλοι και είναι γυμνασμένος. Και αυτός ο μυς με ενδιαφέρει. Εάν ήμουν σε άλλο κόμμα, θα μ’ ενδιέφεραν οι μυς του σβέρκου, που δεν γυρνάει το κεφάλι αριστερά, θα μ’ ενδιέφεραν στη γνάθο… Εάν προσέξετε όταν μιλούν κυρίως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, κουνιέται πολύ η γνάθος και υπάρχει και σάλιο.

Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτό τον μυ. Το πρώτο είναι να το συνειδητοποιήσουμε και το θέμα δεν είναι να το συνειδητοποιήσουμε μόνοι μας, γιατί αυτό είναι πολύ new age, ότι ο κόσμος θα αλλάξει εάν το συνειδητοποιήσουμε μόνοι μας. Όχι. Θα το συνειδητοποιούσατε εάν είχατε αγγίξει το διπλανό σας.

Και όσοι το έκαναν, το έκαναν -τους βλέπω κάποιους- με γέλιο, με λαχτάρα, είναι και λιγάκι ερεθιστικό… Κάπως έτσι νομίζω μπορούν οι άνθρωποι να σηκωθούν, να κάνουν το πρώτο βήμα, να κλοτσήσουν, να κοιτάξουν από πού έρχονται. Αυτά είχα να σας πω…

Γιάννης Φούντας: "Αυτό που ξεκίνησε ο λαός, ο λαός θα το τελειώσει"

Συγχαρητήρια για τη μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και λέω ότι δεν ανησυχώ για το μέλλον. Αυτό που ξεκίνησε ο λαός, ο λαός θα το τελειώσει. (…)

Ξεκινάω με μια πρώτη γενική διαπίστωση: Η Ευρώπη είναι ένας οργανισμός σε βαθιά κρίση κι η Ελλάδα μια χώρα σε οριακή κατάσταση. Μια χώρα-πειραματόζωο, μια χώρα σε εκκρεμότητα, όπου η επίλυση των προβλημάτων διαρκώς αναβάλλεται. Η δημοκρατία απειλείται. Μνημόνιο -μ’ ό,τι περικλείει αυτή η σύμβαση- και δημοκρατία είναι ασυμβίβαστα πράγματα. Αυτή η διαπίστωση είναι πλέον κοινή πεποίθηση, τη συμμερίζεται η πλειοψηφία του λαού. Έτσι κι αλλιώς, όσο και αν προσπαθεί φιλότιμα η ΔΗΜΑΡ να εξωραΐσει την κατάσταση, δεν έχουμε δική μας κυβέρνηση.

Η δεύτερη διαπίστωση δεν είναι στον ίδιο βαθμό κοινή πεποίθηση: Ζωή, προκοπή, ευτυχία και υποτέλεια είναι ασυμβίβαστες. Όσο κι αν μας κακοφαίνεται, πιο διαδεδομένη είναι αντίληψη πως η Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς συμμάχους και προστάτες. Είναι ένας αναγκαίος συμβιβασμός, λένε, και εκχωρούν την ελευθερία τους. Είναι μια αντίληψη που μας τυραννάει από πολύ παλιά, τόσο που μοιάζει διαρκής και ορθώνεται σαν ανυπέρβλητο εμπόδιο. Δεν είναι βέβαια αντίληψη που διαμόρφωσε ο κόσμος, είναι αντίληψη των παρασιτικών τάξεων. Γι’ αυτό κι ενώ όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «ναι, θέλω να κυβερνήσω», ο κόσμος τον αγκάλιασε και τον στήριξε, μόλις όμως η αντίδραση αναδιπλώθηκε πίσω από το δίλημμα «ευρώ-δραχμή», «Ευρώπη, προστάτες-απόβλητοι, απροστάτευτοι», περίπου το μισό των ενεργών ψηφοφόρων, ο υπόλοιπος κόσμος, ο όποιος κόσμος, αλλά γιατί να τον υποτιμούμε, αυτός είναι, προτίμησε το ρόλο του παρία από το ρόλο του αδέσποτου. Κι έτσι το τεράστιο άλμα του κόσμου με τον ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μετέωρο. Παρόλη την ατέλεια της όμως ήταν μια υπέροχη και πρωτοφανής προσπάθεια, αν λάβουμε υπόψη και το τρομερό «τράκο» που έχει υποστεί αυτή η κοινωνία, που την έχει μετατοπίσει τόσο δεξιά, τόσο που ακόμη και οι ναζιστές να έχουν θεσμικό ρόλο. Αυτή η προσπάθεια άφησε μια πολύ μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον.

Επομένως, αφού δείξαμε ότι θέλουμε να κυβερνήσουμε, παρά τις τόσες λοιδορίες και συκοφαντίες, και χωρίς κανένας εκπρόσωπός μας, πλην του αρχηγού, να καταφέρει να ολοκληρώσει μια φράση μέσα στο εχθρικό μπάχαλο που έστησε το υπουργείο Προπαγάνδας, δηλαδή τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, μαζί με τους αντίπαλους μας, συν τους εθελοντές υπηρέτες τους της τελευταίας στιγμής συν τους κατόχους φανταστικών τίτλων ιδιοκτησίας του κομμουνιστικού κινήματος, τώρα πρέπει να δείξουμε ότι, ναι, θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε τη χώρα και πως το πρόγραμμά μας είναι ρεαλιστικό, για την ακρίβεια είναι το μόνο ρεαλιστικό. Μας λένε απαξιωτικά ότι δεν είναι. Θα το δούμε. Πάντως το δικό τους δεν είναι τίποτα.

Ας θυμηθούμε τώρα μερικά από τα θέματα που έβαλε η Πλατεία Συντάγματος, που όπως πολύ σωστά την υπερασπίστηκε ο Κώστας Δουζίνας, ήταν «το πιο πολιτικό φαινόμενο». Η πλατεία ήταν στοιχειωμένη από αυτά τα θέματα, ο καθένας έστυβε το κεφάλι του για να βρει τη λύση και μια εντατική διαδικασία διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και απελευθέρωσης λάβαινε διαρκώς χώρα, με τέτοια επιμονή που τα δακρυγόνα ήσαν ανίκανα να αναστείλουν.

Από τη μια η καταγγελία της οικονομικής δουλείας, η καταγγελία του εκφυλισμένου Κοινοβουλίου, της διαφθοράς, της διαπλοκής, των μικροσυμφερόντων, των δήθεν ισορροπιών και χειρισμών, του βολέματος, της κλεψιάς, της σπατάλης, της εκποίησης της χώρας, της κρατικής βίας. Και από την άλλη η απαίτηση για τιμωρία των ενόχων, για απαλλαγή από τα χρέη, για ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, άμεση δημοκρατία, νέο σύνταγμα, αξιοκρατία, κοντολογίς απελευθέρωση από όλα τα δεσμά που κρατούν τη χώρα φυλακισμένη και τις δυνάμεις της καθηλωμένες.

Νομίζω ότι όλα αυτά αρκούν για να διαμορφωθεί η γραμμή και το κίνημα. Αρκεί να τα πιστέψουμε βαθιά και να τα τηρήσουμε. Και βέβαια να στηρίξουμε και να στηριχτούμε στις δυνάμεις που έχουν γνήσιο συμφέρον να δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα και που θα είναι οι κινητήριες δυνάμεις της. Δηλαδή τις όποιες παραγωγικές δυνάμεις έχουν απομείνει σ΄ αυτή τη χώρα, που σήμερα είναι καταφρονεμένες και άνεργες, αλλά που μόνο αν βγουν αυτές στο προσκήνιο θα δούμε σωτηρία.

Στο μεταξύ, όπως είπε κι ένας σύντροφος, πρέπει να φροντίσουμε για τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου. Να αγωνιστούμε ενάντια σε κάθε απόπειρα εκποίησης του συλλογικού πλούτου μας, να οργανώσουμε εστίες αντίστασης ενάντια στα χρέη και στις κατασχέσεις, να προστατέψουμε τη στέγη των ανθρώπων, να οργανωθούμε στους τόπους δουλειάς όπου κυριαρχεί το στύψιμο κάθε εργατικής ικμάδας και το άθλιο καθεστώς της εργασίας χωρίς ωράρια και δικαιώματα, να στηρίξουμε τους άνεργους να βγουν από το περιθώριο και να διεκδικήσουν την επιβίωσή τους, να φροντίσουμε για εναλλακτικά δίκτυα διάθεσης τροφίμων, να ενθαρρύνουμε κάθε εναλλακτικό τρόπο αυτοοργάνωσης, αυτοπαραγωγής και αυτοκατανάλωσης, δηλαδή να στηρίξουμε το στήσιμο των πυρήνων μιας αυριανής κοινωνίας, να βοηθήσουμε να φανεί μια αχτίδα φωτός και ελπίδας. Κι αυτά όλα όχι με τη λογική της πρωτοπορίας, της καθοδήγησης και της εργολαβικής δράσης, αλλά ξεκόβοντας όπως είπαμε από τη λογική της ανάθεσης, υιοθετώντας τη λογική της αφομοίωσης μέσα στη συλλογική δράση, προσελκύοντας τα πιο κοφτερά μυαλά και τα πιο δραστήρια μέλη της κοινωνίας μας. Κι ας μας πουν ουτοπικούς.

Η ηθική μου σαν άτομο είναι να μην προδώσω την επιθυμία μου.

Η ηθική της τάξης μου είναι να μην προδώσει την επιθυμία της.

Η ηθική της Αριστεράς είναι να μην προδώσει την επιθυμία της.

Λένε πως η Αριστερά ή είναι δημοκρατική ή δεν είναι Αριστερά.

Λέω πως Αριστερά ή είναι ανατρεπτική ή δεν είναι Αριστερά.

Οι φράσεις αυτές φυσικά δεν πρέπει να γίνουν αντιληπτές σαν θρησκευτικές εντολές, αλλά σαν συνειδητή στάση.

ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ