Τα "εργασιακά συμβούλια" του κ. Ανδρέα Κολλά

Τα "εργασιακά συμβούλια" του κ. Ανδρέα Κολλά

Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ: 17/01/2013

Η οργάνωση των εργαζομένων είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να αντιδράσουν στην πρωτοφανή επίθεση που γίνεται εναντίον τους, με σκοπό την υλική και ηθική τους εξόντωση με την εξαθλίωσή τους Ο γνωστός απ' τα παλιά κ. Ανδρέας Κολλάς, συνδικαλιστής των συγκοινωνιών παλαιότερα και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ, σε άρθρο του στην "Αυγή" της 9ης Οκτωβρίου 2012, σελίδα 39, με τον τίτλο «Αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος», αφού αναφέρεται στο συνδικαλιστικό κίνημα που «είναι ο σύνδεσμος μεταξύ του ατόμου και των ανθρώπων δίπλα του, μεταξύ ομάδας και κοινωνίας, μεταξύ χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας», που «στόχος του συνδικαλιστικού κινήματος είναι να ξανασυναντήσει τις πιο βαθιές φιλοδοξίες της εργατικής τάξης μέσα από καθημερινούς αγώνες ενάντια στην απληστία της αγοράς» και άλλα τέτοια νεοφανή, προτείνει «μια βαθιά, ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του συνδικαλιστικού κινήματος», που «σημαίνει την ανατροπή της υπάρχουσας δομής και λειτουργίας του».

Βαγγέλης Σακκάτος (Συνεργάτης του Πολιτικού Καφενείου)

Και στη συνέχεια κάνει "συγκεκριμένα" τις εξής απλές, σύντομες και... "ρηξικέλευθες" προτάσεις:

Τη συγχώνευση των 176 Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών σε 13 περιφερειακές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Τα υπάρχοντα γραφεία Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών θα παραμείνουν ως γραφεία εξυπηρέτησης εργαζομένων, π.χ. σχηματισμό φακέλου για σύνταξη κ.λπ.

Τη μετατροπή των πρωτοβάθμιων σωματείων σε εργασιακά συμβούλια (η υπογράμμιση δική μου).

Τη θεσμοθέτηση περιφερειακής ΣΣΕ, άρα θα έχουμε ΕΓΣΣΕ και ΠΣΣΕ. Οργανωτική διάταξη: ΓΣΕΕ - ΠΣΟ - ΕΡΓ.ΣΥΜ.

Και συνεχίζει:

«Στην αναμόρφωση του συνδικαλιστικού κινήματος θα περιλαμβάνονται επίσης η διενέργεια πανελλαδικών δημοψηφισμάτων, η συλλογή υπογραφών βάσει του Συντάγματος και ως μέσου παρέμβασης του συνδικαλιστικού κινήματος σε ιδιαίτερα σημαντικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες όπως σήμερα.

»Πιστεύω στην ανάγκη ενός ισχυρού συνδικαλιστικού κινήματος με ενότητα, αποτελεσματικότητα και διαφάνεια.

»Θεωρώ ότι για την υλοποίηση αυτής της ριζοσπαστικής πρότασης απαιτείται ευρεία κινητοποίηση των δυνάμεων της εργασίας.

»Οφείλουμε να διαμορφώσουμε ένα νέο ξεκίνημα με συλλογική δράση, χωρίς σιωπή και τυφλή υπακοή και αβεβαιότητα.

»Έχοντας επίγνωση ότι με αυτήν την παρέμβαση θα υπάρξουν αρκετοί που θα βρουν ευκαιρία για πολλά λόγια προκειμένου να μη γίνει τίποτα.»

Οι παραπάνω παραθέσεις είναι το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου του κ. Κολλά. Το έκαμα σκόπιμα, για να έχει ο αναγνώστης σαφή εικόνα γι'αυτό.

Το ΠΑΜΕ το κατάγγειλε με έντονη ανακοίνωση της Εκτελεστικής Γραμματείας του προς την εργατική τάξη, όλα τα σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και προς κάθε τίμιο συνδικαλιστή, ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στον Τύπο (βλέπε "Ριζοσπάστης" της 17.10.2012, σελίδα 11), όπου αναφέρεται πως το άρθρο αυτό δημοσιεύεται, εκτός από την "Αυγή", και στην επίσημη ιστοσελίδα της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή λοιπόν η «αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος», με βάση τις απόψεις του κ. Κολλά, δεν είναι τίποτ' άλλο από την πλήρη διάλυσή του, κάτι απόλυτα αναγκαίο για τον καπιταλισμό στις σημερινές συνθήκες.

Οι καινοφανείς αυτές ιδέες και προτάσεις του κ. Κολλά, για μουσολινικού τύπου δημοψηφίσματα, συλλογές υπογραφών κατά το Σύνταγμα ως μέσου παρέμβασης (!) και για 13 περιφερειακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, έχουν απόλυτη σχέση με τον “Καλλικράτη” και τις 13 διοικητικές περιφέρειες, αλλά και με τις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, ελεύθερες από συνδικαλιστικό κίνημα και εργατικό δίκαιο, με συνθήκες εργασίας των μεταλλείων του Λαυρίου και των λατομείων της Πεντέλης της αρχαιότητας, που έρχονται κουτί στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μεγάλη, ηρωική και ματοβαμμένη Ιστορία, από το Πασαλιμάνι ακόμα τον Αύγουστο του 1923, όταν ο μετέπειτα ..."Γέρος της Δημοκρατίας", ως υπουργός Εσωτερικών της στρατιωτικής-δικτατορικής κυβέρνησης Πλαστήρα-Γονατά, έστειλε το Α' Σώμα Στρατού εναντίον της ειρηνικής απεργιακής συγκέντρωσης των εργατών του Πειραιά στο Πασαλιμάνι, με αποτέλεσμα 13 εξακριβωμένους από τους νεκροθάφτες του νεκροταφείου "Ανάστασις" νεκρούς -λόγω της λογοκρισίας στον Τύπο δεν ανακοινώθηκαν ονόματα-, 50 τραυματίες και 100 συλλήψεις, τον πρώτο νεκρό σε ελληνική Πρωτομαγιά, την Πρωτομαγιά του 1924, στην Πλατεία Δημοτικού Θεάτρου, που εκεί ήταν και το Εργατικό Κέντρο, τον ζαχαροπλάστη εργάτη Σωτήρη Παρασκευαΐδη, την ώρα που στη μητρόπολη χτυπούσαν οι καμπάνες για την ανακήρυξη της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αργότερα, πάλι εκεί, στο Εργατικό Κέντρο, εισέβαλε η αστυνομία σε συνεδρίαση της Εκτελεστικής του Επιτροπής και ένας ανθυπομοίραρχος σκότωσε το μέλος της, τον εργάτη Πατλάκα.

Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα υπήρξε και το κυριότερο θύμα του Ιδιώνυμου (Νόμος 4229/1929) του... "μεγάλου δημοκράτη" Ελ. Βενιζέλου σ' όλη τη δεκαετία του '30, όταν παραπέμπανε στα δικαστήρια -στα τριμελή Πλημμελειοδικεία- τους απεργούς συνδικαλιστές εργάτες κατοσταριές - κατοσταριές για παράβαση του Ιδιωνύμου και η ταρίφα-ποινή ήταν κατά κανόνα «δύο χρόνια φυλακή και δύο εξορία», απ' όπου, με τις κακουχίες και τη φυματίωση που θέριζε τότε, οι περισσότεροί τους δεν γυρίζανε πίσω ποτέ.

Στην Κατοχή το συνδικαλιστικό κίνημα παίζει παράλληλα με το ΕΑΜικό Κίνημα μεγάλο ρόλο, όπως στη μεγάλη γενική απεργία του 1943 ενάντια στην επιστράτευση, που κορυφώνεται με την απελευθέρωση με τον ΕΡΓΑΣ (Εργατικό Αντιφασιστικό Συνασπισμό), με τεράστιες συγκεντρώσεις στον "Παναθηναϊκό", για να καθημαχτεί στον εμφύλιο, να καταληφθούν όλα τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες και η ΓΣΕΕ από την αστυνομία, να συλληφθούν, να εξοριστούν και να φυλακιστούν οι διοικήσεις τους και να εγκατασταθούν σ' αυτά διορισμένες διοικήσεις με επικεφαλής την κλίκα του Φώτη Μακρή, με τα σωματεία-σφραγίδες, όπως αυτά των ωωθραυστών.

Μετά το 1950, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, παρά τη μεγάλη καταστολή του εμφυλίου και το ότι μαστίζεται από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό "συνδικαλισμό", παρά τις μεγάλες δυσκολίες, ανασυγκροτείται, για να ξαναδιαλυθούν και πάλι τα πάντα από τη χούντα και να διωχτούν άγρια και πάλι οι συνεπείς συνδικαλιστές.

Μετά τη μεταπολίτευση, έχουμε νέα ανόρθωσή του, αλλά και τη γιγάντωση της μάστιγας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού των εργατοπατέρων, γάγγραινα που έλαβε κολοσσιαία ανάπτυξη και ο κ. Κολλάς δεν είναι άμοιρος επιδράσεών της. Είναι σάρκα από τη σάρκα της.

Η οργανωτική μορφή του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος: πρωτοβάθμια σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και η τριτοβάθμια ΓΣΕΕ, είναι ταυτόσημη με την ίδια την ύπαρξή του, την πορεία και την ιστορία του, που είναι βαριά και ακριβοπληρωμένη. Είναι η μορφή και το περιεχόμενό του, το DNA του.

Ο κ. Α. Κολλάς προτείνει τη διάλυσή του και τη δημιουργία "13 συνδικαλιστικών οργανώσεων", όσες είναι και οι “καλλικρατικές” διοικητικές περιφέρειες διάλυσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δηλαδή έναν ασαφή και ανοργάνωτο χυλό, που έρχεται κουτί και στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, για τις οποίες μας προετοιμάζουν οι "σωτήρες" μας.

Όσο γι' αυτά τα ασαφή και ακαθόριστα εργασιακά συμβούλια που προτείνει στη θέση των σωματείων, σωματείων που έχουνε καταστατικά, σκοπούς, μέλη, τρόπους λειτουργίας, διάσταση (εργοστασιακά, τοπικά, επαρχιακά ή πανελλήνια), φαίνεται πως μοναδικός σκοπός του είναι η διάλυσή τους, κάτι πολύ αναγκαίο για το κεφάλαιο σε τούτους τους καιρούς.

Η οργάνωση των εργαζομένων είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να αντιδράσουν στην πρωτοφανή επίθεση που γίνεται εναντίον τους, με σκοπό την υλική και ηθική τους εξόντωση με την εξαθλίωσή τους. Και ο "συνδικαλιστής" κ. Κολλάς προτείνει τη διάλυση των οργανώσεών τους. Αυτό θα ήταν το καλύτερο δώρο στους εκμεταλλευτές. Τα εργασιακά συμβούλια του κ. Κολλά μού φέρνουν στο νου εκείνη την αλήστου μνήμης επιγραφή πάνω από τις εισόδους των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξόντωσης του 3ου Ράιχ: "Arbeit macht frei" ("Η εργασία ελευθερώνει"). Ο συνειρμός συμπληρώνεται με τις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, σε συνάρτηση και με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, που έχουν ήδη συγκροτηθεί και τελούν εν αναμονή.

* Ο Βαγγέλης Σακκάτος είναι συγγραφέας - δημοσιογράφος, συνδικαλιστής του Γερμανικού Συνδικάτου Βιομηχανίας Μετάλλου (IG-METALL) 1962-1987 και του Γερμανικού Συνδικάτου Τύπου-Χάρτου, Δημοσιογραφίας και Τεχνών (IG-MEDIEN) in ver.di