ΠΡΟΤΑΣΗ: Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση

ΠΡΟΤΑΣΗ: Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση

Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσουν μια από τις πιο μεγάλες κρίσεις του ελληνικού καπιταλισμού που η ένταση και το βάθος της οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ, επιδιώκουν τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας. Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή: τρομακτική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεκαετιών, παράδοση του πλούτου της χώρας και του περιβάλλοντος στις ορέξεις των “επενδυτών”. Για να επιβάλει αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση καταφεύγει σε έναν παροξυσμό αυταρχισμού, με νομοθετικά πραξικοπήματα, καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η επιτροπεία από την τρόικα οδηγεί σε μια συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό το τοπίο βρίσκει έδαφος και το αποκρουστικό φαινόμενο του φασισμού.

Δημήτρης Πατέλης (μέλος της ΣΟ του Π.Κ. – Χανιά)

ΠΡΟΤΑΣΗ

Για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών

σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση.

Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σταυροδρόμια της ιστορίας της. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεράσουν μια από τις πιο μεγάλες κρίσεις του ελληνικού καπιταλισμού που η ένταση και το βάθος της οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ, επιδιώκουν τη συντριβή των δυνάμεων της εργασίας.

Η τρικομματική κυβέρνηση σε συνεργασία με την τρόικα προκαλεί όλο και μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή: τρομακτική αύξηση της ανεργίας, τεράστιες περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων δεκαετιών, παράδοση του πλούτου της χώρας και του περιβάλλοντος στις ορέξεις των “επενδυτών”. Για να επιβάλει αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση καταφεύγει σε έναν παροξυσμό αυταρχισμού, με νομοθετικά πραξικοπήματα, καταστολή κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, η επιτροπεία από την τρόικα οδηγεί σε μια συνθήκη μειωμένης λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό το τοπίο βρίσκει έδαφος και το αποκρουστικό φαινόμενο του φασισμού.

Οι παρατεταμένοι αγώνες της τελευταίας τριετίας, με τις μεγάλες γενικές απεργίες, τις πλατείες, τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης δείχνουν ότι οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις συγκρούονται επίμονα με την κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική. Οι αγώνες αυτοί έχουν κλονίσει το πολιτικό σύστημα, έχουν προκαλέσει ρήγματα και ανακατατάξεις, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν ή να ακυρώσουν την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Είναι εμφανής, περισσότερο από ποτέ, η απουσία εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός πολιτικού προγράμματος , το οποίο θα συνδυάζει την άμεση επιβίωση του κόσμου της εργασίας, την έξοδο από την ύφεση, την αναχαίτιση της ανεργίας με βαθιές ριζοσπαστικές/δημοκρατικές αλλαγές στην οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία, το κράτος.

Αλλαγές που θα βάζουν τη χώρα σε έναν άλλο δρόμο απ' αυτόν που γνωρίσαμε τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Σε ρήξη με τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή την οποία βιώνει ο τόπος μας.

Μπροστά σ' αυτή την ανάγκη, οι ηγεσίες βασικών αριστερών δυνάμεων κάνουν πίσω. Από τη μια, προβάλλεται ότι μια “κυβέρνηση με κορμό το Σύριζα” μπορεί να καταργήσει τα μνημόνια μέσα στην Ευρωζώνη, χωρίς να συγκρουστεί με την ΕΕ. Αυτή η πολιτική περιμένει να πέσει η τρικομματική κυβέρνηση σαν “ώριμο φρούτο”, αδρανοποιεί τις λαϊκές διαθέσεις, δημιουργεί αυταπάτες και καλλιεργεί από τη δική της σκοπιά το φόβο ότι έξω από την Ευρωζώνη είναι το χάος. Από την άλλη, δεν αποτελεί διέξοδο η παραπομπή της λύσης των προβλημάτων των εργαζόμενων και της χώρας στο μέλλον της “λαϊκής εξουσίας”, όπως προτείνει το ΚΚΕ, ούτε η διαίρεση και αποδυνάμωση των αγώνων, όπως έχει γίνει μέχρι τώρα, στο όνομα της πολιτικής καθαρότητας οποιουδήποτε φορέα.

Ο άλλος δρόμος μπορεί να ανοίξει, όμως, με αφετηρία τη συσπείρωση αριστερών πολιτικών δυνάμεων και τη δημιουργία ενός ανοιχτού μετωπικού πόλου, ο οποίος θα συγκροτείται πάνω σ' ένα μεταβατικό πρόγραμμα με τα εξής 6 κομβικά σημεία:

-Kαταγγελία του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.

-Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους.

-Έξοδο από το ευρώ και αποκατάσταση του εθνικού ελέγχου στη νομισματική και οικονομική πολιτική. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.

-Σχεδιασμό της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες , με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζόμενων.

-Ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

-Την αναγκαία για την πραγματοποίηση αυτών των αλλαγών ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.

Ο προσανατολισμός του πόλου αυτού θα είναι:

--Να επιμένει στην εναλλακτική πρόταση, στον άλλο δρόμο, που δίνει προοπτική, όραμα, έμπνευση, με βάση ένα συγκεκριμένο και επεξεργασμένο συλλογικά σχέδιο , με επίκεντρο τις δυνάμεις της εργασίας. Να συμβάλει στην κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στους μισθωτούς εργαζόμενους , τους άνεργους, τα καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Στο συντονισμό των αγώνων τους, στην ανασυγκρότηση των συνδικαλιστικών τους φορέων σε ταξική κατεύθυνση, χωρίς γραφειοκρατία.

--Να παίζει ενισχυτικό ρόλο στους αγώνες για να ακυρωθούν στην πράξη οι καταστροφικές επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής της ΕΕ στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία, στην παιδεία, στο δημόσιο πλούτο, στο περιβάλλον, στις ελευθερίες και στα δημοκρατικά δικαιώματα.

--Να προωθεί την αλληλεγγύη. Την ενότητα ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Να προβάλει και να τεκμηριώνει τις βάρβαρες κοινωνικές επιπτώσεις του καπιταλισμού και της οικονομίας των αγορών. Να προωθεί τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τη συμμαχία των λαών της Ευρώπης και της περιοχής μας -- μια άλλη εξωτερική πολιτική, αντίστοιχη με τις ανάγκες του λαού.

--Να είναι δημοκρατικά οργανωμένος και να οικοδομεί σχέσεις μέσα στην κοινωνία με πολιτικούς αγωνιστές και ρεύματα τόσο από το χώρο της ευρύτερης αριστεράς και των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων, όσο και με τους εργαζόμενους που διαφοροποιούνται από τα μνημονιακά κόμματα. Με κοινές πρωτοβουλίες και κινηματική δράση για τα κοινά προβλήματα.

--Να απευθύνεται πλατιά στους εργαζόμενους και ιδιαίτερα στη νεολαία, στην προοδευτική επιστημονική και καλλιτεχνική διανόηση, να τους καλεί να κάνουν δική τους υπόθεση και να συνδιαμορφώνουν το πολιτικό πρόγραμμα.

--Να συμβάλει στην ανυπακοή και στην ενιαία πάλη για να φύγει η σημερινή κυβέρνηση ή οποιαδήποτε άλλη επιβάλλουν η εγχώρια άρχουσα τάξη και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα.

--Να θέτει το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας με βάση το πολιτικό πρόγραμμα των 6 σημείων, με προσανατολισμό τον κοινωνικό μετασχηματισμό και όχι τη διαχείριση, γνωρίζοντας ότι για να γίνει κάτι τέτοιο αυτό το πρόγραμμα και αυτή η στρατηγική αντίληψη πρέπει να αποτελέσουν σημαία των εργατικών και λαϊκών αγώνων και να στηριχτούν στη δύναμη του οργανωμένου λαού και των δικών του διακριτών θεσμών.

Υπ' αυτές τις προϋποθέσεις, θα προβάλει η δυνατότητα εκείνων των επαναστατικών αλλαγών, που με τη συλλογική εμπειρία, βούληση και δράση του εργαζόμενου κόσμου θα ανοίξουν το δρόμο για έναν άλλο τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Οι δυνάμεις που μπορούν να αποτελέσουν την πρώτη μαγιά για μια τέτοια μετωπική συγκρότηση υπάρχουν: σε λαϊκά κινήματα και οργανώσεις, σε συνδικαλιστικές κινήσεις, σε συλλογικότητες της αριστεράς, μεταξύ των ανένταχτων αγωνιστών/στριών, σε δίκτυα, κύκλους και παρέες που υποστηρίζουν τα κομβικά σημεία του προγράμματος. Παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ονομάζουμε αυτό το πρόγραμμα --”αντικαπιταλιστική ανατροπή”, “Σχέδιο Β”, “πρόγραμμα ανασυγκρότησης και φιλολαϊκής διεξόδου”, “αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο” -- αυτές οι δυνάμεις δεν έχουμε την πολυτέλεια των χωριστών ή παράλληλων διαδρομών.

Εμείς που συνυπογράφουμε αυτή την Πρόταση, καλούμε να προχωρήσουμε με τόλμη σε μια τέτοια ανοιχτή, μετωπική, προγραμματική συμπόρευση. Να ανοίξει ευρύτερα η συζήτηση για να προσδιοριστούν πιο συγκεκριμένα οι θέσεις του πολιτικού προγράμματος. Με τοπικές και κεντρικές πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, συλλογικές επεξεργασίες, και κυρίως με κοινή δράση στους αγώνες.

--

Dr. Dimitrios S. Patelis

Associate Professor of Philosophy

Dept. of Sciences

Technical University of Crete

73100 Chania - Greece

Tel. : (+30)2821037267 / (+30)2821041633

Fax : (+30)2821037579

E-mail : dpatelis@science.tuc.gr