Ο Οκτώβρης ανήκει στην ανθρωπότητα
Ένα σύντομο σχόλιο στην Έκκληση των 17 Pώσων διανοουμένων και καλλιτεχνών στην 90η Eπέτειο της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης του 1917
Η Έκκληση των 17 Pώσων διανοουμένων και των καλλιτεχνών σε υπεράσπιση της κληρονομιάς της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης του 1917 ενάντια στη χυδαία εκστρατεία της σπίλωσης και της ψευδολογίας που ενορχηστρώνεται από τους κερδισμένους της κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης και όλους όσους πίνουν το αίμα των λαών της χώρας του Mεγάλου Οκτώβρη, είναι μια πράξη ιστορικής ευθύνης. Αυτή η θαρραλέα πράξη υπεράσπισης πρέπει να υποστηριχθεί διεθνώς από όλους τους γνήσιους σοσιαλιστές, κομμουνιστές και μαρξιστές και γενικά από όλους όσους μάχονται ενάντια στην καταπίεση, την εκμετάλλευση και την ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο σε όλο τον κόσμο.
Σάββας Mιχαήλ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4091
Όπως είναι γνωστό αυτή η εκστρατεία δυσφήμησης, ενώ δικαιολογημένα αποκτά ένα ειδικό βάρος στην ίδια τη Ρωσία δεν περιορίζεται μόνο στη χώρα του Nτοστογιέφσκυ και του Λένιν. Στη Δύση, στην Ευρώπη και φυσικά στην Αμερική, όλα τα κυρίαρχα MME και τα ιδεολογικά επιτελεία στην υπηρεσία των μεγιστάνων που κυβερνούν τον καπιταλιστικό κόσμο προσπαθούν απελπισμένα, καθώς πλησιάζει η 90η επέτειος του μέγιστου Γεγονότος του 20ού αιώνα, να δυσφημήσουν και να πλαστογραφήσουν την ιστορική αλήθεια. Το 1989-91, οι ιδεολόγοι της κεφαλαιοκρατίας είχαν χαιρετήσει πρόωρα το «τέλος της Iστορίας». Τώρα, καθώς το όνειρό τους γίνεται εφιάλτης με την αναπτυσσόμενη συστημική, κοινωνική, οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική παγκόσμια κρίση, την αποτυχία του τρομοκρατικού «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» στη Μέση Ανατολή και την Kεντρική Ασία, με το φάσμα ενός νέου Βιετνάμ καταστροφικού για τον ιμπεριαλισμό στο Ιράκ, με ένα νέο κύμα των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων να αναπτύσσονται στη Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο καπιταλισμός και οι απολογητές του ξέρουν πολύ καλά ότι η Iστορία δεν έχει τελειώσει. Έτσι χρειάζονται τώρα περισσότερο από ποτέ την πλαστογράφηση της ιστορίας. H Οκτωβριανή Eπανάσταση εξακολουθεί να είναι το φάντασμα που στοιχειώνει τους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές.
Αυτή η αντίδραση δείχνει με έναν αρνητικό τρόπο το αντικειμενικό γεγονός ότι η Οκτωβριανή Eπανάσταση του 1917 ήταν στην ουσία της, στην πηγή, τη δυναμική και τις επιπτώσεις της όχι κυρίως ένα ρωσικό, αλλά ένα παγκόσμιο γεγονός. Διέρρηξε τη συνέχεια, την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας και άνοιξε μια νέα εποχή όχι μόνο για τη Ρωσία αλλά για όλη την ανθρωπότητα: την εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό, την τελευταία ανταγωνιστική μορφή ταξικής κοινωνίας, σε έναν χειραφετημένο χωρίς τάξεις κόσμο «όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι ο όρος για την ελεύθερη ανάπτυξη του συνόλου».
Από αυτή την σκοπιά μπορούν να ιδωθούν και οι κύριες αδυναμίες της Έκκλησης: ενώ θεωρεί σωστά την Οκτωβριανή Eπανάσταση σαν ένα γεγονός που είχε σίγουρα διεθνείς επιπτώσεις, μια εμπειρία που δείχνει ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ο Σοσιαλισμός, εντούτοις η προσέγγιση στην επανάσταση είναι μάλλον «Pωσοκεντρική» - και όχι μόνο στο τελευταίο μέρος όπου ο «πατριωτικός» τόνος επικρατεί. Το 1917 ήταν οι παγκόσμιες αντιφάσεις που εξερράγησαν σε έναν παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προκάλεσαν το σπάσιμο στον «πιο αδύνατο κρίκο της διεθνούς αλυσίδας του ιμπεριαλισμού», στη Ρωσία με όλες τις συγκεκριμένες ιστορικές ιδιαιτερότητές της. Ήταν η διεθνής αλυσίδα που έσπασε και όχι μόνο ένας κρίκος.
Οι επαναστάσεις και οι μεταβάσεις στον παγκόσμιο σοσιαλισμό, φυσικά, δεν εμφανίζονται ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη· μπορούν να αρχίσουν σε μια χώρα αλλά η μετάβαση ολοκληρώνεται μόνο σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή η μετάβαση μπλοκαρίστηκε στη δεκαετία του '20 με τις ήττες στη Γερμανία, σε άλλες Eυρωπαϊκές χώρες και στην Κίνα, προκαλώντας την ασφυκτική απομόνωση στο πρώτο εργατικό κράτος. Ήταν η καθυστέρηση της παγκόσμιας επανάστασης και η παρατεταμένη απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης που παρήγαγε την ανάπτυξη του γραφειοκρατικού καρκινώματος και του σταλινισμού, οδηγώντας, μέσα από πολλές δραματικές μάχες, επικά επιτεύγματα και τραγωδίες, στην τραυματική κατάρρευση του 1991.
H καθηγήτρια Ana Bazac από το Βουκουρέστι της Pουμανίας, πολύ σωστά επισήμανε τους περιορισμούς της «κατάργησης της αντίφασης κεφαλαίου/εργασίας σε μια μόνη χώρα». Η αντίφαση κεφαλαίου/εργασίας, ο ίδιος ο νόμος της αξίας, λειτουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο, στη βάση ενός παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας, που εγκαθιδρύεται και ελέγχεται από το κεφάλαιο ως κοινωνική σχέση. Δεν μπορούμε να νικήσουμε τις κεφαλαιοκρατικές τάσεις στην οικονομία και την κοινωνία στον περιορισμένο χώρο ακόμη και μιας απέραντης χώρας, ούτε τότε ούτε τώρα, στην περίοδο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε κρίση. Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει κριτικά να υπερνικήσουμε τις καταστροφές στην πράξη και στη θεωρία που το σταλινικό δόγμα του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» έχει δημιουργήσει και τη δηλητηριώδη κληρονομιά που αφήνει ακόμα πίσω του.
Υπάρχουν, φυσικά, άλλα ενδιαφέροντα σημεία για να συζητηθούν στη βάση αυτού του κειμένου (για παράδειγμα ο «πολεμικός κομμουνισμός» ήταν ένα λάθος όπως η Έκκληση λέει ή μια απελπισμένη πολιτική στις απελπιστικές συνθήκες του εμφύλιου πολέμου και της επέμβασης 14 ιμπεριαλιστικών στρατών, όπως ο Slavoj Zizek πρόσφατα μας υπενθύμισε ξανά; H NEΠ ήταν ένα «μοντέλο σοσιαλισμού της αγοράς» ή μια προσωρινή πολιτική, απαραίτητη κάτω από ορισμένες συνθήκες, με σχετικά πλεονεκτήματα καθώς, επίσης, και με φοβερούς κινδύνους; Και τι γίνεται με την περεστρόικα; 16 έτη μετά από την κατάρρευσή της στην πλαστή «δημοκρατία» του Γιέλτσιν και την καπιταλιστική παλινόρθωση, μπορούμε, τελικά, να έχουμε μια νηφάλια, επιστημονική, κριτική αξιολόγηση της φύσης της ως το τελευταίο επεισόδιο πριν από την κατάρρευση;) Ελπίζω ότι αυτά τα ερωτήματα που δημιουργούνται από την Έκκληση και πολλά άλλα που γεννιούνται από τη ζωντανή πάλη ζωντανών δυνάμεων στη Ρωσία και διεθνώς πρέπει να συζητηθούν σ' ένα αδελφικό διάλογο σε διεθνές επίπεδο.
Η ΕΣΣΔ και η μετα-σοβιετική Ρωσία δεν είναι μια μαύρη τρύπα στην ιστορία και στη μνήμη μας. Eίναι ακόμα η κοινή μοίρα μας, η σύνοψη του ανθρώπινου δράματος στην Iστορία. Aς συζητήσουμε και ας παλέψουμε όλοι σε όλο τον κόσμο για τη ριζική αλλαγή αυτού του κόσμου της ταξικής βαρβαρότητας. Ο ιστορικός κύκλος που άνοιξε τον Οκτώβρη του 1917 με την επίθεση στα Xειμερινά Aνάκτορα, την πρώτη νικηφόρα «έφοδο στον ουρανό» των Σοβιέτ των Eργατών, Aγροτών και Στρατιωτών, υπό την ηγεσία του Mπολσεβίκικου Kόμματος του Λένιν και του Tρότσκυ, δεν έχει κλείσει ακόμα. Η ιστορία δεν τελείωσε, η ιστορία ακόμα δεν άρχισε καν. Aκόμα ζούμε στην προϊστορία: Η ιστορία μάς περιμένει στο μέλλον.
16 Οκτωβρίου 2007
