ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: O ΣΥΡΙΖΑ αναπαλαιώνει τον κεϋνσιανισμό
Συνέντευξη Τύπου έδωσαν την εβδομάδα που μας πέρασε οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ για το Ασφαλιστικό. Παράλληλα κυκλοφόρησαν δύο ανακοινώσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΝ. Το πρώτο πράγμα που γίνεται φανερό είναι πως ο ορίζοντας των προτάσεών του είναι το «κράτος πρόνοιας» του χθες, ένας αναπαλαιωμένος κεϋνσιανισμός αριστερού και σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4117&mode=thread&order=0&thold=0
Αυτό γίνεται φανερό, όταν καταγγέλλει τη ΝΔ διότι «προωθεί την αλλαγή του χαρακτήρα της ασφάλισης από κοινωνικό σε ιδιωτικό», την «αποδόμηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης» και τη μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος «από αναδιανεμητικό σε κεφαλοποιητικό», λες και το ασφαλιστικό καθεστώς του χθες αντιπροσώπευε τις εργατικές και νεολαιίστικες ανάγκες.
Το δεύτερο εμφανές στοιχείο είναι η υπόκλιση στην τρέχουσα οπτική που επικεντρώνει το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης στα οικονομικά. Ο Γ. Θεωνάς, παρουσιάζοντας την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφής: «Το ζήτημα των πόρων αποτελεί κύριο πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης». Το τρίτο είναι η αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στο νόμο Ρέππα. Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ακροβατούν μεταξύ της κατάργησής του (Α. Αλαβάνος και Γ. Θεωνάς) και του αιτήματος να καταργηθούν μόνο οι διατάξεις του που οδηγούν σε διακρίσεις εις βάρος των νέων και σε υποχρεωτικές ενοποιήσεις (Αυτόνομη Παρέμβαση).
Ακόμη πιο «ήπια», είναι η στάση απέναντι στην ΕΕ, η οποία αναγνωρίζεται ως ένας από τους βασικούς μοχλούς των αντιασφαλιστικών μέτρων. Ωστόσο, απουσιάζουν παντελώς οι στόχοι ή η κατεύθυνση για απειθαρχία – μη εφαρμογή των οδηγιών και κατευθύνσεών της.
Κεντρική ιδέα των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημιουργία ενός νέου αποθεματικού (Ταμείο Ασφαλιστικής Αλληλεγγύης), που θα προέλθει από την πρόσθετη φορολογία των κερδοφόρων επιχειρήσεων, των βραχυπρόθεσμων επενδύσεων, των μερισμάτων μετοχών, των πολύ μεγάλων εισοδημάτων και της περιουσίας εκκλησίας, καθώς και από τη μείωση των πολεμικών δαπανών και «άλλους πόρους» (ποιους;). Καταρχήν, η ιδέα δεν είναι καινούρια: Τη λανσάρουν χρόνια το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ και άλλοι, με διαφορετικό φραστικό περιτύλιγμα. Η δημιουργία αυτού του ταμείου αποσυνδέεται από το αυτονόητο αίτημα για επιστροφή των καταληστευθέντων πόρων από το κύκλωμα εργοδοτών, τραπεζών και κράτους (που υπολογίζονται σε 75 δις. Ευρώ), που πάντως διατυπώνεται (αν και όχι με τον καταλυτικό τρόπο που θα έπρεπε να έχει).
Άλλη κεντρική ιδέα είναι η καταγγελία της μη τήρησης εκ μέρους του κράτους της λεγόμενης τριμερούς χρηματοδότησης, μια ιδέα που συσκοτίζει το γεγονός ότι η «τριμερής χρηματοδότηση» είναι στην ουσία μονομερής (η εργοδοτική και η κρατική εισφορά «πληρώνονται» από τους εργαζόμενους, μέσω της κλεμμένης υπεραξίας ή της φορολογίας), εγκλωβίζει το εργατικό κίνημα σε μια πολιτική ουράς απέναντι στο αστικό ασφαλιστικό μοντέλο (έστω στην πιο φιλολαϊκή εκδοχή του).
Σε ότι αφορά το ύψος της σύνταξης, διατυπώνονται τα εξής αιτήματα: Κατώτερη σύνταξη (βασική και επικουρική) ίση με 25 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δηλαδή, περίπου 750 ευρώ μικτά ή 590 καθαρά! Επίσης, διεκδικούν «πλήρη τουλάχιστον αναπλήρωση του τελικού μισθού, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί μέσα από τις καταστατικές διατάξεις των ταμείων». Όμως ποιου μισθού, του βασικού (που είναι μικρός) ή του μισθού που προκύπτει με το συνυπολογισμό των επιδομάτων; Και με ποιες «καταστατικές διατάξεις»; Αυτές που διαμορφώνουν οι νόμοι Ρέππα – Σιούφα;
Τέλος, κάτι σημαντικό για τη νεολαία. Αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αυτόνομης Παρέμβασης είναι η «υποχρεωτική ασφάλιση όλων των εν ενεργεία εργαζομένων. Και με τους «εν ανεργία», με τους εργασιακά περιπλανώμενους, τους απόφοιτους που αναζητούν δουλειά τι γίνεται; Τι γίνεται επίσης με την ιατρική (όχι απλώς την ασφαλιστική) κάλυψή τους;
Σε ότι αφορά τον «κοινωνικό διάλογο», ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως δεν υπάρχουν προϋποθέσεις να είναι ειλικρινής. Που σημαίνει ότι δεν αντιτίθενται σε αυτόν από θέσεις αρχής. Άλλωστε, ο βουλευτής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Λεβέντης δήλωνε στην Αυγή ότι «απαραίτητη προϋπόθεση οποιουδήποτε διαλόγου είναι η δέσμευση της κυβέρνησης για τη χρηματοδότηση του συστήματος». Κι αν δεσμευτεί;
Όλα αυτά, βέβαια, αφορούν το επίπεδο των θέσεων του χώρου αυτού. Γιατί στο επίπεδο της κινηματικής πρακτικής, υπάρχει πλήρης εγκλωβισμός στη συγκυβέρνηση με την ΠΑΣΚΕ (με τα όρια που αυτή θέτει στο να διεκδικηθούν ακόμη και τα παραπάνω αιτήματα) και του κοινού μετώπου με το ΠΑΣΟΚ και πλήρης στρουθοκαμηλισμός απέναντι στα πεπραγμένα των ιταλών ομοϊδεατών τους, που προσυπέγραψαν με τον Πρόντι το αντιασφαλιστικό «πρωτόκολλο πρόνοιας», συμβάλλοντας μάλιστα στην επικύρωσή του, μέσα από δημοψήφισμα, από τους εργαζόμενους.
