Πολιτικό μπλακ άουτ με εξέγερση της βάσης
Μετά την κατάθεση του αντεργατικού ασφαληστρικού νόμου της ΝΔ, απαιτείται ξεσηκωμός όλων των εργαζομένων, απεργιακό μπλακ άουτ, συντονισμός και στήριξη των αγωνιζόμενων κλάδων, πολιτικοποίηση και αιχμηρά αιτήματα σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων και στήριξη στη βάση των εργαζομένων, μέσα από διαδικασίες γενικών συνελεύσεων και συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, τονίζει ο συνδικαλιστής της ΔΕΗ, Μιχάλης Ρίζος.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ, μέλος Γραφείου ΠΕ ΝΑΡ (Συνέντευξη στον Στράτο Βουραζέρη)
- Μια πρώτη εκτίμηση για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
- Το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο σηματοδοτεί την ολοκληρωτική επίθεση απέναντι στα εργατικά δικαιώματα και όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές κατακτήσεις του κινήματος. Αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης όπως και τα περίφημα μέτρα Γιαννίτση, υπερβαίνει κατά πολύ και επί το αντιδραστικότερον τους νόμους Σιούφα και Ρέππα. Συνδέει οργανικά, μέσω του Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις με τη μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας και τη λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων. Πρόκειται για ντε φάκτο αύξηση της εργατικής εισφοράς μέσω της αναμενόμενης αύξησης του ΦΠΑ, αλλά και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Σφαγιάζει κυριολεκτικά τα δικαιώματα της νέας γενιάς στη σύνταξη και την περίθαλψη.
Η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί αποφασιστικά την αντιδραστική επίθεση του κεφαλαίου, με νόμους που πραγματοποιούν νέα βουτιά στην απόσπαση υπεραξίας, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια του συστήματος να υπερβεί τα κρισιακά φαινόμενα. Το ΠΑΣΟΚ μιλάει για «ντεμέκ μεταρρύθμιση» και «μέτρα μασκαράδων που δεν θα αποδώσουν», αποδεικνύοντας πόσο βαθιά ενσωματωμένο είναι στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
- Μετά τον απεργιακό σεισμό της 12ης Δεκέμβρη και τη μεγάλη απεργία στις 13 Φλεβάρη, κρίσιμες κλαδικές μάχες βρίσκονται σε εξέλιξη. Πού πηγαίνουν τα πράγματα;
- Όχι μόνο αναβαθμίζονται οι αγωνιστικές διαθέσεις, αλλά ωριμάζει και η ανάγκη του διακλαδικού συντονισμού (ΟΤΑ, ΔΕΗ, λιμενεργάτες, Τράπεζα της Ελλάδας, μηχανικοί). Η κατάσταση οδεύει προς αποφασιστική αναμέτρηση. Χρειάζεται άμεσος συναγερμός σε όλες τις ταξικές δυνάμεις του κινήματος για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας μετωπικής αντιπαράθεσης. Οι συνέπειες στο εργατικό κίνημα και τους πολιτικούς συσχετισμούς, μετά από αυτή την αναμέτρηση, θα έχουν στρατηγικό αντίκτυπο. Αυτό έδειξε και η αντιπαράθεση στην παιδεία και για το άρθρο 16 πέρσι. Το σύστημα ανησυχεί. Οι επίσημες ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ συμμαχούν άμεσα όταν χρειάζεται να καταστείλουν ανεξέλεγκτες κινητοποιήσεις, π.χ. καταψήφισαν από κοινού σε δασκάλους, υγειονομικούς την πρόταση των Παρεμβάσεων για 48ωρη απεργία στις 12-13/3, με προοπτική κλιμάκωσης. Το κίνημα αρχίζει όμως να γίνεται πιο «σοφό».
- Τι πρέπει να γίνει τώρα για να αποκρουστεί η επίθεση της κυβέρνησης;
- Οι ταξικές δυνάμεις, μια ταξική αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων, πιο τολμηρά πρέπει να προωθήσουν:
Πρώτο, τον πολιτικό στόχο ανατροπής της επίθεσης της κυβέρνησης και όσων πολιτικών δυνάμεων τη στηρίζουν. Με αυτή την κυβέρνηση, το κίνημα όχι μόνο δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα, αλλά τώρα χρειάζεται να αποτρέψει οποιαδήποτε δυνατότητά της να ψηφίσει, να εφαρμόσει και να εμπεδώσει τα μέτρα στην κρατική διοίκηση και τα ασφαλιστικά ταμεία. Το κίνημα πρέπει να προκαλέσει συνεχές πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, πριν και μετά τις 19 Μάρτη, με το καθολικό αίτημα της απόσυρσης του νόμου Καραμανλή – Πετραλιά και όλων των προηγούμενων αντιασφαλιστικών νόμων.
Δεύτερο, να προωθήσει αιτήματα πανεργατικά, για την ουσιαστική βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου, που να μιλούν στη νέα εργατική βάρδια της ελαστικής και μαύρης εργασίας, όπως ενιαία εργασιακά – ασφαλιστικά δικαιώματα και σταθερή δουλειά, ανατροπή της λιτότητας και μισθό-σύνταξη 1.400 ευρώ, σύνταξη στα 58 και 55 χρόνια δουλειάς για άντρες και γυναίκες αντίστοιχα, όχι στη λεηλασία των αποθεματικών και την αντιδραστική ενοποίηση των ταμείων, μείωση του χρόνου εργασίας, δημόσια υγεία και παιδεία, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση. Τόσα χρόνια παίρνουν οι «πάνω» από τους «κάτω», τώρα ήρθε η ώρα οι «κάτω» να αντιστρέψουν την κατάσταση. Ο αμυντισμός και η περιχαράκωση στον κλάδο για να «σώσει» ο καθένας τα δικά του, όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά είναι και εξαιρετικά ανεπίκαιρη. Η κυβέρνηση δεν εξαιρεί κανέναν.
Τρίτο, χρειάζεται αποφασιστική κλιμάκωση με 48ωρη πανελλαδική απεργία – μπλακ άουτ, απεργίες διαρκείας των πρωτοπόρων κλάδων, μπλοκάρισμα της παραγωγής και των οικονομικών μηχανισμών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και του κράτους.
Τέλος, είναι απαραίτητη η κινητοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, συνελεύσεις βάσης, κλαδικές και διακλαδικές. Όλες οι αποφάσεις για κλιμάκωση από εδώ και πέρα να αποφασίζονται και να περιφρουρούνται από τη βάση. Στηριγμένοι σε αυτή τη δύναμη, απαιτείται πολιτικός εργατικός αγώνας διαρκείας.
- Ποιες δυνάμεις μπορούν να προωθήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα πάλης;
- Η απάντηση είναι ξεκάθαρη! Μόνο ο ανεξάρτητος ταξικός συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα, γενικών συνελεύσεων, πάνω και έξω από τα όρια των χρεοκοπημένων ηγεσιών και του υποταγμένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ μπορεί να νικήσει! Αυτοί που αποδέχονται το νόμο Ρέππα, τον «κουμπαρά» της κυβέρνησης (της έδωσαν άλλωστε και την ιδέα), τις ενοποιήσεις με αναλογιστικές μελέτες, τις συλλογικές συμβάσεις πείνας και εργασιακής ειρήνης, τις δικαιολογημένες απολύσεις και τη μερική απασχόληση, που ζητούν σύνταξη 20 ημερομισθίων του ανειδίκευτου εργάτη (δηλ. 400 ευρώ), το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι τυπικές κινητοποιήσεις για να μη χάσουν τον έλεγχο από τις ταξικές δυνάμεις και την εργατική αγανάκτηση. Εμείς προτείνουμε μια αγωνιστική ταξική ενότητα, η οποία απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους, άσχετα με το τι ψήφισαν. Μια ενότητα στη βάση των συμφερόντων τους και ενός προγράμματος αναγκών και δικαιωμάτων του σήμερα. Η πρόταση αυτή δεν απευθύνεται στις υποταγμένες ηγεσίες, ούτε περιμένει πότε και τι θα αποφασίσουν, αλλά δημιουργεί αυτοτελείς πολιτικοσυνδικαλιστικούς όρους αγώνα στα χέρια των εργαζομένων. Έτσι μόνο μπορεί και να πιέζονται οι ομοσπονδίες για να συντονιστούν στοιχειωδώς με τις αναπτυσσόμενες διαθέσεις.
Η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων διευρύνεται ποσοτικά, αναπτύσσει ποιοτικά το περιεχόμενο και τις ενέργειές της, πρέπει να βάλει πιο αποφασιστικά τη σφραγίδα της στις εξελίξεις το επόμενο διάστημα.
- Βλέπετε τη δυνατότητα κοινής δράσης;
- Εμείς επιμένουμε, ειδικά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, σε μια πρόταση κοινής δράσης για την απόκρουση της επίθεσης με όλες τις ταξικές δυνάμεις και ιδιαίτερα με την «Αριστερά» του κινήματος. Η πρόταση κοινής δράσης θέλουμε: Να συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων και όχι στη δημιουργία εντυπώσεων για κομματική αξιοποίηση. Να έχει το αναγκαίο περιεχόμενο πάλης, στα αιτήματα, τους πολιτικούς στόχους. Να εκφράζει την ανάγκη υπέρβασης του περιεχομένου και της πρακτικής του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος. Να στηρίζεται στους εργαζόμενους, πριν απ’ όλα στις συνελεύσεις των εργασιακών χώρων, στα προγράμματα δράσης και τους κλαδικούς αγώνες, στο συντονισμό σωματείων και δραστηριοτήτων.
- Πώς εκτιμάτε τη στάση των δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς;
- Στην πολιτική ζύμωση, τα κανάλια, τις καταγγελτικές κορώνες και τα «καπέλα» στους αγώνες είναι «μανούλες». Όταν έρχεται όμως η ώρα της δράσης και της κλιμάκωσης: Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να συγκυβερνά στη ΓΣΕΕ και να αποδέχεται τις επιλογές και τα ψηφίσματά της. Στην ΑΔΕΔΥ, στέκεται ειρωνικά στην απεργία διαρκείας των ΟΤΑ, και αρνείται γενικότερο συντονισμό και κλιμάκωση.
Το ΠΑΜΕ, που σωστά διατυπώνει την ανάγκη υπέρβασης του υποταγμένου συνδικαλισμού και μιλά για επιθετικά ταξικά αιτήματα, δεν μπορεί να κινητοποιήσει ούτε τις δυνάμεις του! Τι κάνει στα 70 εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες που πλειοψηφεί; Γιατί δεν οργανώνει αγωνιστικά τη βάση; Και οι δύο θολωμένοι από τα γκάλοπ και τον ενδοαριστερό τους εμφύλιο, αρνούνται την κοινή δράση στο πλαίσιο μιας νέας αγωνιστικής ενότητας για την ανατροπή. Δεν προωθούν γενικές συνελεύσεις, δεν «ακούν» το ενωτικό αγωνιστικό κάλεσμα της Πρωτοβουλίας των σωματείων, την αγωνία της βάσης. Και οι δύο είτε ως συμπολίτευση, είτε ως αντιπολίτευση παρακολουθούν ΓΣΕΕ και τους αγώνες των κλάδων. Νομίζουν ότι ήρθε η «ώρα της Αριστεράς», του κοινοβουλίου και της διαχείρισης, ενώ ήρθε η ώρα του νέου εργατικού κινήματος ανατροπής και χειραφέτησης.
- Τι εννοείτε;
- Το εργατικό κίνημα αντιμετωπίζει τη βαθιά πρόκληση της αναγέννησης και επανίδρυσης. Αυτό είναι το μήνυμα των εμπειριών όλων των μαζικών αγώνων της τελευταίας δεκαετίας, αλλά και των νέων τάσεων για μια διεθνική εργατική πάλη ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που σημαδεύουν την αυγή του νέου αιώνα.
Το επόμενο διάστημα θα έχουμε συνθήκες σφοδρότερης σύγκρουσης με το κράτος, την κυβέρνηση, την εργοδοσία, την ΕΕ. Το Νέο Εργατικό Κίνημα είναι το μέλλον του κινήματος, αλλά δεν είναι για το…μέλλον. Συγκροτείται από τώρα, στη συγκυρία της αντεργατικής επίθεσης, με βάση τη μαζική πολιτική γραμμή της νέας αγωνιστικής ταξικής ενότητας. Το Νέο Εργατικό Κίνημα είναι μια πρόταση δημιουργίας ενός πολιτικού ρεύματος ανεξάρτητης εργατικής δράσης και αντικαπιταλιστικής προοπτικής με μακρόπνοα χαρακτηριστικά. Στοχεύει ευθέως ενάντια στον αντιδραστικό συνασπισμό εξουσίας κεφαλαίου – ΕΕ – ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Το Νέο Εργατικό Κίνημα παλεύει για συνδικάτα που να ενώνουν τους εργαζόμενους και να τους «διασπούν» από την εργοδοσία. Με συστηματική πάλη για να βρίσκονται εντός του σωματείου όλοι οι μισθωτοί, συμβασιούχοι, μερικά απασχολούμενοι, άνεργοι, εργαζόμενοι με Δελτίο, ξένοι εργάτες. Όχι όπως κάνουν οι ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ, που απαγορεύουν «δια ροπάλου» την ένταξη της νέας βάρδιας στα συνδικάτα.
- Το επόμενο διάστημα το ΝΑΡ προχωρά σε εργατική συνδιάσκεψη. Τι επιδιώκετε;
- Θέλουμε να συζητήσουμε με όρους εργατικής δημοκρατίας για τις ξεχωριστές νέες δυνατότητες αλλά και τις μεγάλες δυσκολίες που συναντάμε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξεχνάμε ότι η πρότασή μας δεν απευθύνεται στους «έτοιμους» αγωνιστές του Νέου Εργατικού Κινήματος, αλλά στοχεύει ακριβώς στη διαμόρφωση τέτοιου δυναμικού, μέσα από σκληρή διαπάλη, για τη δημιουργία τάσης με ηγεμονικά χαρακτηριστικά στο ευρύτερο ταξικό και αγωνιστικό ρεύμα. Ταυτόχρονα, θα επεξεργαστούμε καλύτερα την πολιτική παρέμβαση του ΝΑΡ στην ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία, για μια ενωτική αριστερή αντικαπιταλιστική πολιτική απάντηση.
