Το δημοψήφισμα έγινε στους δρόμους
Αξιοποίηση από το κίνημα κάθε μέσου (και κοινοβουλευτικού) και όχι το αντίθετο
Για να νικήσουν οι αγώνες χρειάζεται νέο εργατικό κίνημα και άλλη Αριστερά
Για πρόωρη συνταξιοδότηση βαδίζει η κυβέρνηση Καραμανλή και μάλιστα με την ποινή της μεγάλης περικοπής ψήφων (ανάλογη με αυτή που θεσπίζει στο αντεργατικό της νομοσχέδιο). Ο λόχος αντιλαϊκών καταστροφών των 151 (και ένας Κούκο …δήμος) βουλευτών της ΝΔ ετοιμάζεται να ψηφίσει το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό την Τετάρτη, παρά τις τεράστιες εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις, τις μεγαλύτερες σε έκταση και ένταση των τελευταίων 15-20 χρόνων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τελείωσαν…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4994
Η εργατική δυσαρέσκεια ξεχειλίζει, ορμητικό ποτάμι στους δρόμους, δεν ανακόπτεται στις διαβρωμένες όχθες του αστικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ (που είναι σε παρακμή) και αναζητά αγωνιστική συνέχεια και πολιτική προοπτική.
Δεν μπορεί να τα βρει στις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Πόσο απείχε το πάθος εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στις απεργιακές πορείες της Τετάρτης, από την σεμνή τελετή λήξης, που διοργάνωσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία την Πέμπτη έξω από τη Βουλή! Εξοργισμένο μεγάλο κομμάτι των συγκεντρωμένων, μαζί με το μπλοκ της Πρωτοβουλίας Σωματείων, διαχωρίστηκε με το σύνθημα «ο νόμος δεν πέφτει με συναυλία, την άλλη βδομάδα και πάλι απεργία» και συγκρούστηκε με τα ΜΑΤ. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ «κλιμάκωνε» τον αγώνα με αντιπολεμική πορεία στην αμερικάνική πρεσβεία…
Στο κρίσιμο ερώτημα «τι κάνουμε τώρα;» η γραμμή των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, αλλά και των μεγάλων ομοσπονδιών που ανέστειλαν τις απεργίες χωρίς έγκριση από τη βάση είναι το «δεν θα εφαρμοστεί ο νόμος», με κύριο όπλο τις προσφυγές στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, τα ίδια που σέρνουν τους συνδικαλιστές στο εδώλιο ή περιφρουρούν την εφαρμογή του σφαγιαστικού ευρωπαϊκού και εθνικού νομικού οπλοστασίου. Βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα…
Η πρόταση του Α. Αλαβάνου, που στη συνέχεια υιοθετήθηκε από ολόκληρη την αντιπολίτευση, για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Ασφαλιστικό, ξεμπροστιάζει την κυβέρνηση, η οποία με την άρνησή της αποκαλύπτει ότι ο νόμος της δεν έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού. Ταυτόχρονα έδωσε μια διέξοδο στην αμηχανία της γραφειοκρατίας, η οποία τώρα «κινητοποιείται» για τη συλλογή υπογραφών για το δημοψήφισμα. Για τις ταξικές δυνάμεις, κάθε μέσο, ακόμα και κοινοβουλευτικό, για την αναχαίτιση της επίθεσης είναι χρήσιμο, αρκεί να υπηρετεί την ανάπτυξη των μαχητικών και ανεξάρτητων αγώνων και όχι το ανάποδο. «Τα συνδικάτα υποστηρίζουν τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και της αντιπολίτευσης», έγραφε αποκαλυπτικά η ‘Αυγή’ της Παρασκευής. Το «σχέδιο» κλιμάκωσης του κοινοβουλευτικού αγώνα, αποκαλύπτει την τραγική απουσία πρότασης και σχεδίου συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα, από το ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Μόνο η αντικαπιταλιστική Αριστερά, με τις μικρές της δυνάμεις, έθεσε τέτοιο ζήτημα.
Παρόλα αυτά, σήμερα οι ταξικές δυνάμεις είναι σε θέση μάχης για να αξιοποιήσουν κάθε δυνατότητα συνέχισης και κλιμάκωσης του αγώνα. Με νέες κινητοποιήσεις την επόμενη βδομάδα (και απεργιακές), μετατρέποντας τη συλλογή υπογραφών στους τόπους δουλείας σε γενικές συνελεύσεις και συζητήσεις, προωθώντας μια γραμμή αγωνιστικής ταξικής ενότητας για την κατάργηση του νόμου, για την ανατροπή της επίθεσης. Ήδη μέτωπα παραμένουν ανοιχτά (Τράπεζα Ελλάδας, λιμενεργάτες) ή ανοίγουν νέα (ΟΤΕ).
Η σύγκρουση όμως πια γενικεύεται, πολιτικοποιείται. Όπως και τα ερωτήματα: Πώς μπορούν να νικούν οι αγώνες; Πώς μπορεί να ανατραπεί η επίθεση και η κυβέρνηση Καραμανλή; Πώς μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για τα εργατικά δικαιώματα και συμφέροντα σε ρήξη με το κεφάλαιο, την αγορά και την ΕΕ;
Σήμερα απαιτείται μια διαρκής κινηματική και πολιτική αναταραχή ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, ένα διαρκές πολιτικό μπλακ άουτ ενάντια στην κυβέρνηση, έτσι ώστε να ακυρωθούν τα αντεργατικά μέτρα, να ανατραπούν όσα σχεδιάζουν (λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, Καποδίστριας 2 κ.λπ.), να αποσπάσει το κίνημα και οι εργαζόμενοι νίκες, να γίνουν οι ρωγμές ρήγμα, οπλισμένοι όμως με μια γραμμή συνολικής ανατροπής. Όπως έγινε με το συγκλονιστικό φοιτητικό κίνημα πέρσι και την ήττα της συνταγματικής αναθεώρησης. Για να ηττηθεί η πολιτική ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΕΕ, για να πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή από τα κάτω και από αριστερά.
Για να προωθηθούν όλα αυτά απαιτείται – μέσα στη μάχη – μια επείγουσα ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, από τη σκοπιά του νέου εργατικού κινήματος. Φάνηκε ότι μόνο η λογική του μακρόχρονου αποφασιστικού αγώνα, που διεκδικεί το μπλοκάρισμα λειτουργιών, της οικονομικής δραστηριότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου μπορεί να ταρακουνήσει την κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Χρειάζεται πολιτικός αγώνας, διακλαδικός συντονισμός, αιτήματα που ενώνουν και δεν διαχωρίζουν τους εργαζόμενους, όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων και άνοιγμα στη νέα εργατική βάρδια. Αυτή η λογική απαιτεί τον άμεσο διαχωρισμό από τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Δεν δίνει διέξοδο το ΠΑΜΕ της διαμαρτυρίας και της παρακολούθησης των κινήσεων της ΓΣΕΕ.
Αλλά απαιτείται και μια άλλη Αριστερά, που δεν θα «σκίζει» στα γκάλοπ αλλά στους δρόμους του αγώνα. Οι πρώτες εμφανίσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το «κυβερνητικό κουστούμι» είναι άκρως ανησυχητικές. Σύνταξη στα 35 χρόνια δουλειάς πρότεινε την Τρίτη, όταν ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος παλεύουν για 30 χρόνια. Μάλιστα στην προκήρυξη που μοίραζε στην απεργία, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για όριο ηλικίας τα 65(!) έτη για τους άνδρες και 60 για τις γυναίκες, ενώ ζητά την κατάργηση των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων των νόμων Σιούφα – Ρέππα και όχι ολόκληρων των νόμων!
«Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα», «απείλησε» την κυβέρνηση ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Τσούκαλης. Να η Αριστερά της νομιμότητας, του θεσμικού ρόλου (που παίζει πολύ καλά, είναι αλήθεια, το ρόλο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης) που υποτάσσει τη συμμετοχή της στο κίνημα στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Αυτή η Αριστερά δεν πάει μακριά.
Ούτε όμως το ΚΚΕ, που δεν συμβάλλει σε μια ενωτική και ανατρεπτική γραμμή μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης.
Η ανάγκη της άλλης, εργατικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι επιτακτική. Το ΝΑΡ και το ΜΕΡΑ θα είναι εκεί.
