ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
Ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να επιτεθεί στην εργατική τάξη, να καταργήσει τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τα κεκτημένα της εργατικής τάξης ή να καταστραφεί ο ίδιος. Είναι αδύνατο στις σημερινές συνθήκες να υπάρξει μια επιστροφή στο κράτος πρόνοιας με δημόσια υγεία και παιδεία, με ασφάλιση κοινωνικού χαρακτήρα, στο κράτος με διευρυμένο δημόσιο τομέα με τις μεταφορές, την ενέργεια, τις επικοινωνίες να λειτουργούν σαν δημόσια αγαθά. Όπως είναι αδύνατη η επιστροφή στο καθεστώς του προ δεκαετιών ομαλού εργασιακού βίου που αγωνιωδώς αλλά επί ματαίω δυστυχώς υπερασπίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των οργανώσεων της Αριστεράς κοινοβουλευτικής ή μη.
Βήχος Παναγιώτης
H κυβέρνηση επιχειρεί εκ νέου την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, το μεταρρυθμιστικό αντιασφαλιστικό της έργο που έμεινε στην μέση μετά την μεγαλειώδη απάντηση της εργατικής τάξης με την απεργία της 12 Δεκέμβρη. Το χαμηλών τόνων προφίλ της Πετραλιά εγγυάται υποτίθεται για τις ήπιες μεταρρυθμιστικές προθέσεις της κυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή όμως οι δυνάμεις ασφαλείας του κράτους χτυπούν με την μεγαλύτερη λύσσα τους απεργούς εργάτες που αντιστέκονται στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, τους εργαζόμενους της ΔΕΗ και άλλων κλάδων, ή την κατεδάφιση όλων των κεκτημένων των εργαζομένων. Κανένας δεν πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι σήμερα σε καλλίτερη θέση από χθες ώστε να πετύχει τις ανατροπές που επιδιώκει στο ασφαλιστικό.
Αντίθετα είναι βουτηγμένη στον βούρκο των σκανδάλων και της απάτης, διεφθαρμένη μέχρι το κόκαλο όπως καθημερινά αποκαλύπτεται, υπονομευμένη και αδύνατη χωρίς κανένα κοινωνικό και πολιτικό στήριγμα. Το ΠΑΣΟΚ στο οποίο αναζητείται απελπισμένα σανίδα σωτηρίας, βρίσκεται σε μια διαρκή οργανωτική και πολιτική κατάρρευση και είναι ανίκανο να προσφέρει την βοήθεια που περιμένει η Δεξιά και τα αναχώματα απέναντι στην επερχόμενη κοινωνική θύελλα.
Όμως ο Καραμανλής και οι υπουργοί του, όπως και η άρχουσα τάξη την οποία εκπροσωπούν, γνωρίζουν καλλίτερα από τον καθένα πως ίσα ίσα είναι εξαιτίας της άσχημης θέσης στην οποία βρίσκονται που υποχρεώνονται να προχωρήσουν τις ανατροπές στο ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις. Η αιτία της λυσσαλέας αντεργατικής επίθεσης που έχουν εξαπολύσει είναι η βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση που απειλεί με κατάρρευση ολόκληρο το πολιτικό τους σύστημα. Το αδιέξοδο του ασφαλιστικού συστήματος είναι μια εκδήλωση αυτής της κρίσης.
Ο καπιταλισμός είναι υποχρεωμένος να επιτεθεί στην εργατική τάξη, να καταργήσει τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τα κεκτημένα της εργατικής τάξης ή να καταστραφεί ο ίδιος. Είναι αδύνατο στις σημερινές συνθήκες να υπάρξει μια επιστροφή στο κράτος πρόνοιας με δημόσια υγεία και παιδεία, με ασφάλιση κοινωνικού χαρακτήρα, στο κράτος με διευρυμένο δημόσιο τομέα με τις μεταφορές, την ενέργεια, τις επικοινωνίες να λειτουργούν σαν δημόσια αγαθά. Όπως είναι αδύνατη η επιστροφή στο καθεστώς του προ δεκαετιών ομαλού εργασιακού βίου που αγωνιωδώς αλλά επί ματαίω δυστυχώς υπερασπίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των οργανώσεων της Αριστεράς κοινοβουλευτικής ή μη.
Η υπεράσπιση των σταθερών εργασιακών σχέσεων και του οκτάωρου είναι ασφαλώς όρος εκ των ων ουκ άνευ για το σημερινό εργατικό κίνημα. Πρώτα απ’ όλα είναι όρος για την υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης καθώς είναι αδύνατο να υπάρξει ασφαλιστικό σύστημα χωρίς την σταθερή εργασία. Αντιστρόφως, η εισαγωγή των ευέλικτων μορφών απασχόλησης στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό θέτει αυτομάτως ζήτημα ασφαλιστικής μεταρρύθμισης.
Όμως στις σημερινές συνθήκες, με το 1/3 των εργαζόμενων να απασχολούνται με ευέλικτες εργασιακές μορφές, με εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες να εργάζονται ανασφάλιστοι στις πιο άθλιες συνθήκες με ένα διαρκώς διευρυνόμενο στρατό απόκληρων και αποκλεισμένων αποτελούν σκάνδαλο όχι απλά οι νέες μορφές εκμετάλλευσης αλλά η παραμονή στην εξουσία της κυβέρνησης των σκανδάλων και η ίδια η συνέχεια της ύπαρξης του καπιταλισμού.
Με πρόσχημα την «επείγουσα ανάγκη» να «σωθεί» το ασφαλιστικό σύστημα για το οποίο υποτίθεται ότι κόπτονται, κυβέρνηση και εργοδότες, προσπαθούν να πετύχουν μια καθολική αναδιάταξη της υπάρχουσας κοινωνικής ισορροπίας υπέρ του κεφαλαίου και να φορτώσουν εκ νέου τα βάρη της οικονομικής κρίσης του συστήματός τους στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η εργατική τάξη καλείται να πληρώσει το κόστος των «μεταρρυθμίσεων» όταν ήδη έχει υποστεί μια τεράστια αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας και της εκμετάλλευσης με την διαρκή επέκταση της μερικής απασχόλησης, των κάθε είδους ευελιξιών, της ενοικιαζόμενης εργασίας, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας και προπάντων με την κατακόρυφη άνοδο της ανεργίας. Μία στις πέντε εργατικές οικογένειες βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ένας στους δύο συνταξιούχους ζει με λιγότερα από 500 ευρώ τον μήνα. Ένας στους τρεις εργάτες είναι μερικώς απασχολούμενος και εν δυνάμει άνεργος. Ο στρατός των ανέργων και αποκλεισμένων όχι μόνο από την κοινωνική ασφάλιση αλλά από κάθε κοινωνικό κεκτημένο αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς δίπλα σε εργαζόμενους που κι αυτοί βλέπουν τα εργασιακά τους δικαιώματα να συρρικνώνονται. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση σε κανένα ασφαλιστικό ή εργασιακό ζήτημα χωρίς προηγουμένως να υπάρξει λύση για την ανεργία. Δεν είναι δυνατό να εκφραστεί και να πραγματοποιηθεί κανένα πρόγραμμα δράσης από την πλευρά της εργατικής τάξης και της επαναστατικής αριστεράς αν δεν συμπεριλαμβάνει προτάσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας.
Τα ασφαλιστικά ταμεία βρίσκονται στην σημερινή κατάσταση εξαιτίας της συστηματικής κλοπής των αποθεματικών τους. Εξαιτίας της συστηματικής εισφοροδιαφυγής του κράτους και των εργοδοτών που ανέρχεται σε πάνω από 5 δις τον χρόνο. Εξαιτίας της συστηματικής άρνησης εκ μέρους της κυβέρνησης και των εργοδοτών να ανταποκριθούν ακόμη και στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τους νόμους που οι ίδιοι πρότειναν και ψήφισαν.
Οι «μεταρρυθμίσεις» της δεξιάς μόνο στόχο έχουν να επεκτείνουν τα κέρδη των εκμεταλλευτών σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη. Κανένα άλλο αποτέλεσμα δεν πρόκειται να φέρει η μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης, δηλαδή του ύψους των συντάξεων, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και η ενοποίηση των ταμείων. Ιδιαίτερα για το μέτρο της ενοποίησης, ισχυρίζεται η κυβέρνηση που έκλεψε τα ταμεία με τα δομημένα ομόλογα την περασμένη Άνοιξη, ότι τάχα θα επιφέρει την άρση των αδικιών. Αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να χρηματοδοτηθούν τα ελλειμματικά ταμεία από τα εύρωστα για να οδηγηθούν στη συνέχεια όλα μαζί στην κατάρρευση. Να βάλουν στο χέρι τα αποθεματικά των ταμείων όπου υπάρχουν, για να απαλλαχθούν οι ίδιοι και να απαλλάξουν τους εργοδότες από την υποχρέωση να πληρώσουν.
Ο σημερινός καπιταλισμός δεν είναι ισχυρός ούτε ανίκητος. Αντίθετα στην Ελλάδα και παγκόσμια περνά ίσως την πιο βαθιά κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση εδώ και δεκαετίες. Η κρίση των στεγαστικών δανείων στην Αμερική μεταφέρεται στην Ευρώπη και στον κόσμο και αντανακλάται στις αυξήσεις των τιμών των πρώτων υλών αλλά και στους χρηματιστηριακούς και οικονομικούς σεισμούς παγκόσμια.
Η ατμομηχανή της Ευρώπης, η Γερμανία και η Γαλλία ήδη συγκλονίζονται από τις μεγάλες απεργίες των σιδηροδρομικών και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Η σημερινή παγκόσμια κρίση ανάγεται όλο και περισσότερο σε κρίση ηγεσίας της εργατικής τάξης. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ενοποίηση όλων των δυνάμεων και των συνιστωσών της εργατικής τάξης, της εξεγερμένης φοιτητικής νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών, των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων κάτω από ένα πρόγραμμα που να εξασφαλίζει την πολιτική και ιδεολογική τους ανεξαρτησία από το κράτος και την εργοδοσία, την κυβέρνησή τους και τις οργανώσεις τους πολιτικές και συνδικαλιστικές. Μια τέτοια ενοποίηση στη βάση ενός πραγματικά επαναστατικού προγράμματος μεταβατικών διεκδικήσεων, μπορεί να μας οδηγήσει στην νίκη, στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού.
Γι αυτό είναι περισσότερο σήμερα παρά ποτέ αναγκαίο, να συγκροτηθεί και να σφυρηλατηθεί το ενιαίο μέτωπο πάλης, η ενιαία δράση της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο και την κυβέρνησή του. Όμως το ενιαίο μέτωπο δεν μπορεί να συγκροτηθεί παρά μόνο στην βάση ενός προγράμματος ενοποίησης και υπεράσπισης των εργατικών κατακτήσεων και κεκτημένων και των αιτημάτων που βάζει η καθημερινή πάλη των εργατών με τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού και της εγκαθίδρυσης της εργατικής εξουσίας.
Απαιτείται να αποκρουστεί η στρατηγική του κεφαλαίου σήμερα, της υπονόμευσης των εργατικών αγώνων εκ των έσω με τις πολιτικές υποταγής και των «τίμιων συμβιβασμών» που εφαρμόζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η υποταγμένη αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και η μετριόφρων Αριστερά. Όλοι τους υποτίθεται ότι θέλουν να εμποδίσουν την αντεργατική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Κανένας τους όμως δεν αμφισβητεί την κυβέρνηση και την εξουσία της και κανένας τους δεν είναι διατιθέμενος να παλέψει για την ανατροπή της. Κρύβουν από την εργατική τάξη την αλήθεια. Η πάλη για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, η πάλη ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων είναι αδύνατη χωρίς την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση, τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις του.
Bλέπω τώρα που γράφω αυτό το σημείωμα, στις ειδήσεις του ALTER τον Κατσίνη πρόεδρο της Ενωσης Τεχνικών της ΔΕΗ και τον Σ. Παπασπύρου να απολογούνται στον Τράγκα και τον Χατζηνικολάου!!! Τέτοια ξεφτύλα. Είναι φανερό πώς η σημερινή ηγεσία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ όχι μόνο είναι ανίκανοι να «αφουγκραστούν» τις διαθέσεις των μαζών και να κατανοήσουν τις ανάγκες τους αλλά όπως πάντα είναι πρόθυμοι να υπηρετήσουν τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Ανοιχτά και καθαρά έχουν τοποθετηθεί υπέρ της «εθνικής» ανάπτυξης της οικονομίας, της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας των ντόπιων επιχειρήσεων σαν αντίδοτο στην φτώχεια και την ανεργία, που πρακτικά σημαίνει το θάψιμο των εργατικών διεκδικήσεων στο ασφαλιστικό αλλά και στις αυξήσεις των μισθών, στην αντιμετώπιση της φτώχειας και της ακρίβειας.
Ετοιμάζονται να διαπραγματευτούν και να υπογράψουν τη νέα σύμβαση εργασίας με γνώμονα την αντοχή της οικονομίας και των επιχειρήσεων και όχι με βάση τις ανάγκες των εργαζόμενων. Ετοιμάζονται για νέους «τίμιους συμβιβασμούς» με το κεφάλαιο, κατά τα πρότυπα Πολυζωγόπουλου, αδικώντας όμως κατάφωρα τους εργάτες, τους άνεργους και τους συνταξιούχους.
Επαναλαμβάνω λοιπόν πώς το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν είναι η ενοποίηση όλων των δυνάμεων και των συνιστωσών της εργατικής τάξης, της εξεγερμένης φοιτητικής νεολαίας, των ανέργων, των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων κάτω από ένα πρόγραμμα που να εξασφαλίζει την πολιτική και ιδεολογική τους ανεξαρτησία από το κράτος και την εργοδοσία, την κυβέρνησή τους και τις οργανώσεις τους πολιτικές και συνδικαλιστικές. Μια τέτοια ενοποίηση στη βάση ενός πραγματικά επαναστατικού προγράμματος μεταβατικών διεκδικήσεων, μπορεί να μας οδηγήσει στην νίκη.
Τι προτείνουμε στην παρούσα στιγμή:
Απαγόρευση απολύσεων. Κατάληψη των εργοστασίων που κλείνουν και επαναλειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση
Πραγματικές αυξήσεις στο ύψος των εργατικών αναγκών. Να παλέψουμε για την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας και την απελευθέρωσή του από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, χωρίς μείωση μισθών.
Ασφαλιστικό σύστημα βιώσιμο με χρηματοδότηση από την εργοδοσία και το κράτος. Καμιά εργατική εισφορά – κράτηση από τον μισθό των εργαζόμενων.
Ασφάλιση όλων των μεταναστών εργατών. Πλήρης ισότητα των ελλήνων και ξένων εργατών με ίσα νομικά, πολιτικά, ασφαλιστικά, οικονομικά δικαιώματα. Κατάργηση της διάκρισης παράνομης και νόμιμης εργασίας. Όχι στους εκβιασμούς για την έκδοση ¨πράσινης κάρτας¨.
Ελάττωση των χρόνων συνταξιοδότησης στα 30 χρόνια (20 για τα βαρέα) με ανώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 55 έτη (50 για τα βαρέα) με σκοπό να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για την νέα γενιά.
Κατάργηση των αντι-ασφαλιστικών νόμων Σιούφα και Ρέππα.
Όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα των σχέσεων εργασίας, (συμβασιούχοι , ωρομίσθιοι, όσοι δουλεύουν με το κομμάτι ή με δελτίο παροχής υπηρεσιών, stage και οποιαδήποτε άλλης μορφής) να είναι πλήρη μέλη των αντίστοιχων σωματείων.
