Έξω ο Ιμπεριαλισμός από τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν!
Για τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των λαών του Καυκάσου!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο αστικός Βοναπαρτισμός – Για μια νέα Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών!
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριοστιάν Ρακόφσκυ» καλεί τις εργαζόμενες και τις καταπιεσμένες μάζες των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής καθώς και διεθνώς να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού και να δημιουργήσουν τους όρους για την ανατροπή των καθεστώτων και του συστήματος που παράγει τους πολέμους, την κοινωνική καταστροφή και την εξαθλίωση των λαών.
Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο Kρίστιαν Pακόφσκυ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5710
1. Ο πενθήμερος πόλεμος στον Καύκασο ανάμεσα στο καθεστώς του φιλο-ιμπεριαλιστή Σαακασβίλι και στη Ρωσία δεν έχει απλά τοπική και περιφερειακή αλλά παγκόσμια σημασία.
Υπάρχουν προφανείς τοπικοί και περιφερειακοί λόγοι που δεν μπορεί κανείς να τους αγνοήσει: η εισβολή της Γεωργίας για τη βίαιη προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, οι οποίες είναι ντε φάκτο και με την θέλησή τους ανεξάρτητες από το 1992 και η από αιώνες αντιπαράθεση ανάμεσα στον Γεωργιανό εθνικισμό και τον μεγαλορωσικό σωβινισμό. Αλλά όλα αυτά τα εθνικά προβλήματα θα πρέπει να τεθούν στο πραγματικό ιστορικό τους πλαίσιο. Η σημερινή διεθνής διάσταση επισκιάζει και καθορίζει τους άλλους παράγοντες. Ο πρόσφατος πόλεμος στον Καύκασο είναι ο τελευταίος – αλλά όχι ο τελικός – βίαιος σπασμός που ακολουθεί τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ένας ακόμη κρίκος στην αιματοβαμμένη αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών πολέμων στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η επαν-ενσωμάτωση του πρώην Σοβιετικού χώρου μέσα στον παγκόσμιο καπιταλισμό, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου μια γραμμική, ειρηνική διαδικασία, αλλά ανοίγει μια ολόκληρη περίοδο γεμάτων από ζιγκ-ζαγκ, απότομων κρίσεων και ιμπεριαλιστικών πολέμων, που διεξάγονται κυρίως από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για την επανεγκαθίδρυση της παγκόσμιας ηγεμονίας του, κάτω από νέους ιστορικούς όρους.
Μετά από μήνες εντάσεων, ο πόλεμος στον Καύκασο ξεκίνησε στις 7 Αυγούστου με την εισβολή του Γεωργιανού στρατού στη Νότια Οσσετία, τη βάρβαρη καταστροφή της πρωτεύουσάς της Tσχινβάλι και τη μαζική δολοφονία του άμαχου πληθυσμού που αναγκάστηκε να φύγει μακριά ή να κρυφτεί σε υπόγεια καταφύγια. Το πρωί της 8ης Αυγούστου η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την αντεπίθεση των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων που κατέστρεψαν εντελώς τον στρατό ξηράς, το ναυτικό και την αεροπορία της Γεωργίας, που ήταν βαριά εξοπλισμένοι και συστηματικά εκπαιδευμένοι από τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ. Στη συνέχεια, ο Ρωσικός στρατός εισέβαλε στη Γεωργία, την χώρισε σε τρία μέρη, έφτασε 40 μίλια έξω από την πρωτεύουσα Τυφλίδα, την περικύκλωσε και την απέκοψε από την Μαύρη Θάλασσα. Το εγχείρημα του Σαακασβίλι, να δημιουργήσει ένα τετελεσμένο γεγονός προσαρτώντας την Νότια Οσσετία και μετά την Αμπχαζία, αναμένοντας ότι η άμεση παρέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», δηλαδή του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, θα μπορούσε να παγιώσει τους στόχους αυτούς, δεν πέτυχε. Αντίθετα, ο τυχοδιωκτισμός, αυτού του Αμερικανο-Γεωργιανού δικηγόρου, που έδρασε ταυτόχρονα και σαν Πρόεδρος της Γεωργίας και σαν πράκτορας προβοκάτορας του ιμπεριαλισμού, οδήγησε στη συντριπτική του ήττα καθώς επίσης και σε ένα μεγάλο πλήγμα κατά των αφεντικών του στην Ουάσιγκτον.
Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, εξ΄ αιτίας της εξάρτησής τους από την Ρωσία, για το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, αναγκάστηκαν να κρατήσουν αποστάσεις από τις ΗΠΑ και προσπάθησαν, από μια θέση εμφανούς αδυναμίας και με αρκετή δόση χυδαίας Γαλλικής ρητορικής τύπου Σαρκοζί-Κουσνέρ, να «μεσολαβήσουν» στην κρίση και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα σε αυτή τη στρατηγική περιοχή.
Η κατάπαυση του πυρός, που αναγγέλθηκε πριν φτάσει ο Σαρκοζύ στη Μόσχα και συμφωνήθηκε βιαστικά από τους Προέδρους της Γαλλίας και της Ρωσίας, Σαρκοζύ και Mεντβέντιεφ, παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως από την ίδια την Κοντολίζα Ράις στην Γεωργιανή μαριονέτα που δεν μπορούσε να κάνει άλλο από το να την υπογράψει. Αλλά ούτε η κατάπαυση του πυρός ούτε η αντι-Ρωσική υστερία που ακολούθησε στις 19 Αυγούστου, στην συνάντηση Υπουργών του ΝΑΤΟ και στις πανικοβλημένες φιλο-ιμπεριαλιστικές άρχουσες τάξεις στην Ανατολική Ευρώπη, μπόρεσαν να ακυρώσουν το γεγονός ότι τα συμφέροντά τους δέχτηκαν ένα μεγάλο χτύπημα και ότι η διαμόρφωση των δυνάμεων στη περιοχή της Ευρασίας και άρα διεθνώς έχει αλλάξει.
Ακόμα και οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τόσο οι κρατικές όσο και οι ιδιωτικές αναγνωρίζουν την αλλαγή αυτή. Ο George Friedman γράφει στις 12 Αυγούστου: «Η Ρωσική εισβολή στην Γεωργία δεν έχει αλλάξει την ισορροπία των δυνάμεων στον Καύκασο. Απλώς έκανε φανερό το ότι η ισορροπία των δυνάμεων έχει ήδη μετατοπιστεί. Οι ΗΠΑ έχουν απορροφηθεί από τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν καθώς και από την πιθανή σύγκρουση με το Ιράν και την αποσταθεροποιημένη κατάσταση στο Πακιστάν. Δεν έχουν καθόλου στρατηγικές επίγειες δυνάμεις σε επιφυλακή και δεν είναι σε θέση να επέμβουν στην Ρώσικη περιφέρεια» (Ο Ρωσο-Γεωργιανός πόλεμος και η Ισορροπία Δυνάμεων, 12.8.08, www.Stratfor.com ). http://tratfor.com ).
Οι υπερασπιστές του αμερικανικού και παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αναγνωρίζουν ανοικτά ότι υπέστησαν ένα μεγάλο πλήγμα. Ένα νέο στάδιο διεθνών συγκρούσεων και εκρήξεων άνοιξε καθιστώντας ακόμα πιο χαοτική την μεταψυχροπολεμική Νέα Παγκόαμι Αταξία πραγμάτων.
2. Παρόλο που το αποτέλεσμα του πολέμου του Καυκάσου ήταν μια έκπληξη για τον αμερικανικό και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, το μονοπάτι του πολέμου αυτού, είχε ήδη ανοίξει και είχε προετοιμαστεί με προσοχή όλα τα προηγούμενα χρόνια, με μια σειρά ιμπεριαλιστικές ενέργειες, όλο και περισσότερο επιθετικές, που στόχευαν ανοικτά στην περικύκλωση και στην ασφυξία της πρώην Σοβιετικής Ρωσίας.
Ακόμα και την δεκαετία του 90, όταν οι ΗΠΑ είχαν υποτίθεται καλές σχέσεις με την κυβέρνηση Γιέλτσιν και η πολιτική φιλίας του Στρόουμπ Τάλμποτ πήγαινε καλά, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να περικυκλώσουν την Ρωσία μέσα από ένα δίκτυο συμμάχων στο λεγόμενο «’Εγγύς Εξωτερικό» της. Η ίδρυση της συμμαχίας ΄΄Συνεργασία για την Ειρήνη΄΄ , η αίθουσα αναμονής για το ΝΑΤΟ και η επερχόμενη επέκταση του ΝΑΤΟ στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μέχρι και τα σύνορα της Ρωσίας ήταν μόνο η πιο εμφανής διάσταση.
Το όνομα που δόθηκε σε αυτό το χαλαρό δίκτυο συμμάχων ήταν GUUAM και το έφτιαξαν οι ΗΠΑ με τους νότιους και ανατολικούς γείτονες της Ρωσίας, την Γεωργία, την Ουκρανία, το Ουζμπεκιστάν (που δεν είναι πια μέρος του δικτύου), το Αζερμπαϊτζάν και την Μολδαβία. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν, παρά την ρητορική του ονομασία ΄΄πόλεμος κατά της τρομοκρατίας΄΄, επινοήθηκε για την διείσδυση στην πρώην Σοβιετική Κεντρική Ασία, όπου χάρη σε αυτόν, οι ΗΠΑ έφτιαξαν στρατιωτικές βάσεις εκεί, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία για μια Δυτική Δύναμη. Η στάση του Πούτιν στην πολιτική του Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και με σκοπό να καλύψει τον δικό του βρώμικο πόλεμο στην Τσετσενία, ήταν τόσο ανόητηόσο και η εμπιστοσύνη του Στάλιν στο σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ για να προστατευτεί, υποτίθεται, η Σοβιετική Ένωση από την επιθετικότητα των Ναζί.
Η περικύκλωση της Ρωσίας, με την είσοδο διαφόρων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, συνδυάστηκε με την χειραγώγηση της μαζικής δυσαρέσκειας που οδήγησε στις κινητοποιήσεις με φιλο-δυτικό ιμπεριαλιστικό και αντι-ρωσικό προσανατολισμό, που κακώς ονομάστηκαν ΄΄έγχρωμες επαναστάσεις΄΄. Το ίδιο το καθεστώς του Σαακασβίλι ιδρύθηκε από την αποκαλούμενη ψευδο - ΄΄επανάσταση των Ρόδων΄΄, ενάντια στην κυβέρνηση Σεβαρντνάτζε που ήταν λιγότερο φιλοδυτική. Οι ίδιες αντεπαναστατικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, ΜΚΟ όπως η Otpor, πράκτορες της CIA όπως ο Ελληνοαμερικάνος Άλεξ Ρόντος (σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο τωρινός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ήταν Υπουργός Εξωτερικών κατά την διάρκεια του πολέμου στο Κόσσοβο, κι ο οποίος δούλεψε για την ΄΄αλλαγή του καθεστώτος΄΄ στο Βελιγράδι, σύμβουλος του Κοστούνιτσα και ηγετικός σύμβουλος του … Σαακασβίλι τα τελευταία δύο χρόνια), αναμείχθηκαν στην Σερβία, στην Γεωργία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο στην κακόφημη ΄΄Πορτοκαλί (αντ)επανάσταση΄΄ στην Ουκρανία.
Ο Σαακασβίλι, ο αγαπημένος των ΗΠΑ, έχει μετατρέψει την Γεωργία σε μισθοφόρους Γκούρκας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων ορισμένων χωρών, η Γεωργία ήταν η τρίτη χώρα στο Ιράκ μετά τις ΗΠΑ και την ΕΕ όσον αφορά τις επίγειες δυνάμεις. Μια χώρα με πληθυσμό λιγότερο από πέντε εκατομμύρια, μια χώρα που ο λαός της υποφέρει από ανεργία και φτώχεια, διατηρεί δύο χιλιάδες στρατιώτες στο Ιράκ! Καθώς ο Σαακασβίλι εξαπέλυσε την εισβολή στην Νότια Οσσετία, τα αμερικανικά αεροσκάφη κατάφεραν να μεταφέρουν πίσω στην Τιφλίδα τους Γεωργιανούς στρατιώτες για να συμμετέχουν στην επίθεση. Δεν είναι η ήττα από τα ρωσικά όπλα που ντροπιάζει τον Γεωργιανό λαό, αλλά το γεγονός ότι η χώρα έχει λειτουργήσει σαν το πρωτοπαλίκαρο του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ και στον Καύκασο!
Ο αντι-λαϊκός χαρακτήρας αυτού του καθεστώτος έγινε φανερός το τελευταίο έτος, όταν ο Σαακασβίλι έσφαξε την αντιπολίτευση μέσα στην ίδια την Γεωργία, τον Νοέμβριο του 2007, μήνες πριν σφαγιάσει αδιακρίτως τους αθώους αμάχους στην Tσχινβάλι.
Ο πόλεμος στον Καύκασο, που στοίχισε πολλά δεινά σε χιλιάδες αθώους, τόσο στην Οσσετία όσο και την Γεωργία, ήταν μια προαναγγελθείσα καταστροφή.
Μέσα στο 2008 υπήρξε μια κλιμάκωση των ενεργειών, από την πλευρά των ΗΠΑ, που στόχευαν ανοικτά να κυκλώσουν την Ρωσία: η μονομερής διακήρυξη της ανεξαρτησία του Κοσόβου και η μετατροπή του σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, στρατιωτικά ελεγχόμενο από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που όχι μόνο δεν υπολόγισε την Ρωσία αλλά περιφρόνησε την Ρωσική επιμονή να διατηρηθούν άθικτα τα σύνορα που φτιάχτηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια ακολούθησε η εγκατάσταση του λεγόμενου «αντι-πυραυλικού συστήματος» στην Δημοκρατία της Τσεχίας που επεκτείνεται τώρα στην Πολωνία. Οι ΗΠΑ πίεσαν το ΝΑΤΟ, ενάντια στις επιφυλάξεις της Γερμανίας και της Γαλλίας και την ασυμβίβαστη αντίθεση της Ρωσίας, να δεχθεί ως μέλη του την Ουκρανία και την Γεωργία. Την ίδια στιγμή, στην Γεωργία βρίσκονται 130 στρατιωτικοί Αμερικανοί σύμβουλοι, μια σειρά πολιτικοί σύμβουλοι, στρατιωτικές βάσεις εκπαίδευσης κ.λ.π. και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η ΄΄ανεξάρτητη΄΄ χώρα, πριν ακόμα γίνει επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ, χρησιμοποιήθηκε σαν προτεκτοράτο και σαν προωθημένη βάση της CIA για τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε μια στρατηγική περιοχή όπου περνούν οι αγωγοί πετρελαίου από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, πολύ κοντά στην καρδιά της Ρωσικής ενδοχώρας.
3. Οι αποκαλούμενες ΄΄έγχρωμες΄΄ αντεπαναστατικές κινητοποιήσεις στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ήρθαν αφού έγινε ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σοβαρό πρόβλημα με το Ιράκ. Η τωρινή πρόκληση του Σαακασβίλι ήρθε όταν η πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία απέτυχε να βγει από το αδιέξοδό της. Αυτά τα καθεστώτα είναι το μαλακό υπογάστριο της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και κοντά στα σύνορα με την Κίνα και έτσι είναι συνδεδεμένα με όλους τους στρατηγικούς υπολογισμούς του ιμπεριαλισμού.
Οι φιλοδοξίες των ΗΠΑ σχετικά με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία καθώς και αυτές για την Μέση Ανατολή, είναι η οικονομική βάση που οδηγεί στον πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία. Οι επιθυμίες των ΗΠΑ να στερήσουν την Ρωσία από τα οφέλη που έχει από τον πλούτο της περιοχής είναι μια πολιτική που συμβολίζεται από τον αγωγό Μπακού-Τυφλίδα- Τσεϋχάν (BTC). Η πολιτική βάση της σύγκρουσης είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ να παρεμποδίσουν την άνοδο ανταγωνιστικών δυνάμεων στην Ασία, ιδιαίτερα την Ρωσία και την Κίνα. Το κυνήγι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου είναι ένα μέσο για τον έλεγχο αυτών των γιγάντων να μην γίνουν απειλή για την αμερικανική κυριαρχία στην Ασία, και μακροπρόθεσμα, στον κόσμο.
Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση φτάνει στην κορύφωσή της, η στρατηγική αξία των πετρελαιοπαραγωγών χωρών (Μέση Ανατολή, Καύκασος, Βενεζουέλα, Βολιβία κ.λ.π.) αυξάνεται εξαιρετικά, συμπεριλαμβανομένης και της σημασίας των αγωγών όπως το BTC.
Είναι εντελώς αναγκαία η ΄΄αναδόμηση΄΄ της Αμερικανικής πολεμικής στρατηγικής και των προτεραιοτήτων της μετά το φιάσκο της τρέλας του νεοσυντηρητισμού, ένα γεγονός που είναι εύκολα κατανοητό από σημαντικούς κύκλους της αμερικανικής άρχουσας τάξης και αντανακλάται ακόμα και στην προεκλογική εκστρατεία για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Η εξευτελιστική ήττα του Σαακασβίλι αποκαλύπτει τις ρωγμές στην παρούσα στρατηγική των ΗΠΑ και τις ζημιές που προκαλούνται από μια τυφλή φυγή προς τα εμπρός. Εφησυχασμένοι από την φαινομενική απραξία της Ρωσίας μετά την ανακήρυξη της ΄΄ανεξαρτησίας΄΄ του Κοσόβου, έκαναν λάθος υπολογισμό και υποτίμησαν, ανάμεσα σε άλλα, την αντίδραση της Ρωσίας στον Καύκασο και την ανάκτηση της στρατιωτικής της ικανότητας. Η Ρωσία θεωρούνταν ότι παρέμενε ερείπιο όπως την δεκαετία του 90.
Παρά τις μεγάλες πληροφορικές πηγές, τις μυστικές υπηρεσίες και την υψηλή τεχνολογία, οι στρατηγικές κεφαλές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αγνόησαν μια βασική αρχή της στρατιωτικής τέχνης – «Να ξέρεις τον εχθρό σου!» - γεγονός που οδήγησε στο σημερινό πισωγύρισμα τους. Η παρούσα αντι-ρωσική υστερία τους και η νεο-ψυχροπολεμική ρητορική τους, αποδεικνύει μόνο την σύγχυσή τους .
4. Ποια είναι η ιστορική και ταξική φύση του πολέμου στον Καύκασο; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τεθεί, κατ΄ αρχήν, αυτό το ζήτημα από τον Μαρξισμό. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό κυριαρχεί σύγχυση όχι μόνο στους αναλυτές της άρχουσας τάξης, ππυ βρίσκονται παγιδευμένοι στην ανιστορική προοπτική τους αλλά επίσης και σε ένα μεγάλο κομμάτι της διεθνούς Αριστεράς συμπεριλαμβανομένου και αυτού του κομματιού που αποκαλείται ΄΄Τροτσκιστικό΄΄ (πριν καταρρεύσουν κάποιοι από αυτούς μέσα σε ένα ασαφές αντι-καπιταλιστικό βάλτο).
Δύο απόψεις κυριαρχούν. Η πρώτη είναι η άποψη που βασίζεται, μόνο, όπως προηγουμένως στην περίπτωση του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, στο δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού και που ανυψώνεται σε μεταφυσική αρχή. Η δεύτερη άποψη τονίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αφηρημένη ταυτότητα των δυνάμεων και των καθεστώτων που βρίσκονται σε σύγκρουση στον Καύκασο.
Α. Οι λαοί της Αμπχαζίας και της Οσσετίας έχουν νόμιμα εθνικά δικαιώματα. Η Αμπχαζία έχει μια ιστορική ύπαρξη ξεχωριστή από αυτήν της Γεωργίας για πολύ καιρό, εκτός από μια περίοδο στον Μεσαίωνα (κατά την διάρκεια της περιόδου του «Χρυσού Βασιλείου» της Γεωργίας) και τα χρόνια 1936-1992, όταν ο Λαβρέντι Μπέρια εξόντωσε τους εθνικούς ηγέτες της Αμπχαζίας και με την βία ένωσε αυτήν την μικρή χώρα με τη Γεωργία. Η Οσσετία είχε αυθαίρετα χωριστεί από τον Στάλιν σε δύο μέρη, την Βόρεια και την Νότια, ενσωματώνοντας την πρώτη στην Ρωσική Ομοσπονδία και δίνοντας την δεύτερη ως ΄΄δώρο΄΄ στην γενέτειρά του την Γεωργία. Το εθνικό πρόβλημα της ίδιας της Γεωργίας, η επί μακρόν καταπίεσή της από τον μεγαλορωσικό σωβινισμό των Τσάρων, δεν λύθηκε αλλά επιδεινώθηκε από τον Στάλιν και τον σταλινισμό. Δεν ήταν τυχαίο ότι μια από τις μεγάλες και τελευταίες μάχες του Λένιν πριν τον θάνατό του ενάντια στην ανερχόμενη Σοβιετική γραφειοκρατία και τον ίδιο τον Στάλιν ήταν για το Γεωργιανό ζήτημα. Αυτά δεν είναι απλώς θέματα για τους ιστορικούς αλλά άλυτες ιστορικές αντιφάσεις που μένουν να λυθούν από την σοσιαλιστική επανάσταση. Όταν ο Σταλινισμός κατέρρευσε το 1989-91, αυτά τα άλυτα προβλήματα αναδύθηκαν πάλι μέσα σε ένα νέο ιστορικό περιεχόμενο και μετά μιαν μακρόχρονη εμπειρία ζωής στην Σοβιετική εποχή, μέσα σε μια τεράστια περιοχή όπου το κεφάλαιο είχε απαλλοτριωθεί. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η Σοβιετική Ένωση αποσυντέθηκε τροφοδότησαν φυγόκεντρες δυνάμεις ενώ την ίδια στιγμή εμπόδισαν μια πραγματικά ανεξάρτητη εθνική ανάπτυξη των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών. Οι περισσότερες από αυτές μετατράπηκαν σε κράτη και κρατίδια που κυβερνούνται από τη Μαφία και ψάχνουν για προστασία σε έναν δυνατότερο γείτονα ή κατ΄ ευθείαν στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό.
Μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις μπορεί να ανοίξει μια διέξοδο για τους λαούς του Καυκάσου και τα εθνικά τους δικαιώματα, μέσα από μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Λαών του Καυκάσου.
Β. Με το να αναλύει κανείς τον Ρωσικό-Γεωργιανό πόλεμο στην Νότια Οσετία ως μια σύγκρουση μεταξύ ενός ιστορικά κυρίαρχου μεγάλου έθνους, όπως είναι οι Ρώσοι και ενός ιστορικά καταπιεσμένου μικρού έθνους, όπως είναι η Γεωργία, παρερμηνεύει την πραγματική σημασία του. Είναι εξίσου λανθασμένο να βλέπει κανείς μια αφηρημένη ταυτότητα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών στον Καύκασο, υιοθετώντας έτσι πολιτική ίσων αποστάσεων και αποκαλύπτοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο μόνο πολιτική μυωπία και μια πατσιφιστική ρεφορμιστική στάση.
Ένα κλασσικό παράδειγμα της πατσιφιστικής τοποθέτησης είναι η δήλωση που εκδόθηκε στις 12 Αυγούστου 2008 από τη γαλλική οργάνωση Ligue Communiste Révolutionnaire - LCR (που προετοιμάζει την διάλυση της ως τροτσκιστική οργάνωση, σε έναν μεγαλύτερο, νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα). Η δήλωση έχει τον πατσιφιστικό τίτλο «Καύκασος: Οι μάχες πρέπει να σταματήσουν αμέσως!», στην συνέχεια τονίζονται οι ομοιότητες μεταξύ των καθεστώτων της Ρωσίας και της Γεωργίας («και τα δύο είναι υπέρ-εθνικιστικά, αυταρχικά και μιλιταριστικά»), ενώ αναφέρεται η θέληση της Γεωργίας να υπερασπίσει τη εδαφική ακεραιότητα της, και η θέληση της Ρωσίας « να επιδείξει στις ΗΠΑ και την ΕΕ την επιστροφή της, ως ιμπεριαλιστική δύναμη πρώτης γραμμής». Η ανακοίνωση είναι αόριστη και υποβαθμίζει έκδηλα, αυτό που αποκαλεί «ευθύνες των δυτικών» που προωθούν τα συμφέροντα τους στην πλούσια και στρατηγικά σημαντική σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο αυτή περιοχή. Η δήλωση τελειώνει με μια έκκληση εξίσου απτσιφιστική με τον τίτλο, «για να οικοδομήσουμε ένα κίνημα για την διεθνή αλληλεγγύη μεταξύ των λαών».
Αλλά ο δυτικός ιμπεριαλισμός διαδραματίζει τον ρόλο του πρωταγωνιστή στον πόλεμο του Καυκάσου και όχι απλά ενός παρατηρητή που προσπαθεί μόνο να καρπωθεί κάποια οφέλη από την σύγκρουση των δύο ημι-ασιατικών «υπερεθνικιστικών, αυταρχικών και στρατοκρατικών καθεστώτων» για να προωθήσει τα συμφέροντα του. Το διεθνιστικό καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Γαλλία, είναι να μιλούν ξεκάθρα και με σαφήνεια ενάντια στον ταξικό « εχθρό στην ίδια μας την χώρα» και να καλούν τους εργαζομένους στην πάλη για να τον ανατρέψει.
Η κατάρρευση του σταλινισμού και η ανοικτή στροφή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση έχει ανοίξει τις πύλες του προηγούμενου σοβιετικού διαστήματος στη «Χρυσή Ορδή» του διεθνούς κεφαλαίου. Ήδη το 1929, μιλώντας για την πιθανότητα μιας καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Ρωσία, μετ΄από μια πιθανή υπερίσχυση της αντεπανάστασης κι ανατροπή της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Λέων Τρότσκι είχε προβλέψει με ακρίβεια ότι ένας παλινορθωμένος ρωσικός καπιταλισμός θα είχε έναν ημι-αποικιακό χαρακτήρα κάτω από ένα βοναπαρτιστικό πολιτικό καθεστώς: «Αλλά με τι θα μπορούσε να ομοιάζει ο ρώσικος καπιταλισμός στην δεύτερη εκδοχή του; Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαπέντε ετών ο χάρτης του κόσμου έχει αλλάξει ριζικά. Οι ισχυροί έχουν γίνει αμέτρητα ισχυρότεροι και οι αδύναμοι ασύγκριτα πιο αδύναμοι. Η πάλη για την παγκόσμια κυριαρχία έχει λάβει διαστάσεις τιτανομαχίας. Οι φάσεις της πάλης αυτής παίζονται επάνω στα κουφάρια των αδύναμων και καθυστερημένων εθνών. Μια καπιταλιστική Ρωσία δεν θα μπορούσε να καταλάβει πλέον ούτε την τρίτη θέση στον χάρτη των ισχυρότερων, θέση στην οποία βρισκόταν η τσαρική Ρωσία μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου. Ο ρωσικός καπιταλισμός σήμερα θα ήταν εξαρτημένος μισο-αποικιακός, χωρίς οποιεσδήποτε προοπτικές. Η Ρωσία Νο. 2 θα κατελάμβανε μια θέση κάπου μεταξύ της Ρωσίας Νο. 1 και της Ινδίας». » (« Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πιθανό να αντικαταστήσει τα Σοβιέτι;» 25 Φεβρουαρίου 1929, Κείμενα του Λέων Τρότσκι 19129, Pathfinder 1975 Σελ.55).
Είναι ιστορικά λάθος να θεωρεί κανείς την Ρωσία ως «νέο ιμπεριαλισμό» που συγκρούεται σήμερα στην περιοχή του Καυκάσου με τους άλλους παλαιούς ιμπεριαλιστές. Ο ιμπεριαλισμός είναι όχι μόνο μια στρατιωτική επεκτατική πολιτική, στη βάση της χυδαίας αστικής αποδοχής του όρου, αλλά ιστορική εποχή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το υψηλότερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, όπως είχε πει ο Λένιν. Κατόρθωσε άραγε η κυβερνώσα ελίτ της Ρωσίας τα τελευταία 17 χρόνια όχι μόνο να υπερνικήσει τα προβλήματα της μετάβασής της στον καπιταλισμό αλλά και να προχωρήσει την παλινόρθωση του καπιταλισμού έως το υψηλότερο στάδιό του, ενάντια σε όλες τις κυρίαρχες -στην σημερινή εποχή, τάσεις της καπιταλιστικής παρακμής και της ιμπεριαλιστικής αποσύνθεσης;
Οι εξελίξεις μετά από το 1991 δικαίωσαν τις προβλέψεις του Τρότσκι: όχι μόνο η παλαιά ΕΣΣΔ αποσυντέθηκε αλλά η ίδια η Ρωσία, η πάλαι ποτέ ενδοχώρα της ΕΣΣΔ, άρχισε γρήγορα να αποσυντίθεται και να πέφτει ως τρόπαιο στα ανταγωνιστικά δυτικά καπιταλιστικά αρπακτικά. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού ήρθε σε μια όψιμη φάση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής παρακμής και εν μέσω της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό επηρεάζεται απ’ όλη την ασθένεια του αποσυντεθειμένου παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος στο οποίο οι δυνάμεις της παλινόρθωσης θέλησαν να ενσωματώσουν τη Ρωσία. Η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού, που άρχισε με την «θεραπεία σοκ» από το ΔΝΤ και την μεγαλύτερη κλοπή δημόσιας περιουσίας στην ιστορία, δημιούργησε ένα διεφθαρμένο μαφιόζικο- κρατικογραφειοκρατικό σύμπλεγμα νεοπλούτων, ενώ επέφερε και τεράστιες καταστροφές στην παραγωγή και το βιοτικό επίπεδο των μαζών. Αλλά οι αντιφάσεις της μετάβασης σε κρίση δεν επιλύθηκαν και η αποτυχία της πρώτης φάσης της παλινόρθωσης πυροδοτήθηκε από την έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η διεθνής χρηματοοικονομική θύελλα του 1997, με επίκεντρο την περιοχή της Ασίας -Ειρηνικού, επέφερε το χρεοστάσιο της Ρωσίας τον Αύγουστο του 1998 και τερμάτισε το καθεστώς Γιέλτσιν. Ο βοναπαρτισμός του Πούτιν προέκυψε από την αναγκαιότητα να σταματήσει η κατάρρευση της χώρας, μέσω της επανεθνικοποίησης των βασικών τομέων της οικονομίας, όπως επίσης και μέσω της επίθεσης της εξουσίας των «σιλόβικι» (της FSB- πρώην KGB) στη εξουσία των ολιγαρχών, που μετέτρεπαν τη χώρα σε μισο-αποικία παραγωγής πρώτων υλών για τη Δύση. Εξάλλου χρησιμοποιώντας το πλεόνασμα από την τεράστια αύξηση του εισοδήματος λόγω της ραγδαίας ανόδου της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην περίοδο 2000-2008, προσπάθησε να ενισχύσει το ίδιο το Κράτος. Η ενδυνάμωση του κράτους ήρθε ως προϊόν, καθώς επίσης και σαν αντίσταση των αποτελεσμάτων αποσύνθεσης των εκκρεμών εσωτερικών αντιφάσεων και των αυξανόμενων πιέσεων ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού περιβάλλοντος που αντιμετωπίζει τα πρώτα σημάδια της εξάντλησης της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο Πούτιν είχε χαρακτηρίσει την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως "γεωπολιτική καταστροφή" αλλά συγχρόνως, τόνιζε ότι αντιτάσσεται σε μια επιστροφή στο σοβιετικό κράτος. Ο νέος «πατριωτικός» ρώσικος βοναπαρτισμός προσπαθεί να εξασφαλίσει μέσω του κρατικού ελέγχου τη μετάβαση στον καπιταλισμό, ώστε να ξεπεράσει την προηγούμενη αποτυχία των φιλελευθέρων. Δημιουργείται, έτσι, μια νέα ανυπέρβλητη αντίφαση: από την μια πλευρά, το μετά- σοβιετικό ρωσικό κράτος, που ο βοναπαρτισμός του Πούτιν θέλει να ενισχύσει ενάντια στην αποσύνθεση, προωθεί και υπερασπίζει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής -από αυτήν την σκοπιά, το πρώην εργατικό κράτος έχει μετατραπεί σε αστικό αλλά χωρίς μια σταθερή καπιταλιστική κοινωνική βάση. Από την άλλη πλευρά, αυτές οι ίδιες οι καπιταλιστικές τάσεις στην ενδυνάμωση τους, ενισχύουν αναπόφευκτα τις δυνάμεις αποσύνθεσης του κράτους. Σε ένα ορισμένο σημείο της ιστορικής ανάπτυξης, ιδιαίτερα εάν μια παγκόσμια ύφεση οδηγήσει σε πτώση των τιμών του πετρελαίου και μείωση των κρατικών πόρων που κινητοποιούνται για την επιβίωση και την υπεράσπισή της κρατικής εξουσίας, ο βοναπαρτισμός αυτός, ως εμπόδιο στην ιστορική πρόοδο, θα καταρρεύσει είτε κάτω από τις πιέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού είτε από έναν δεύτερο επαναστατικό Οκτώβρη.
Στον Καύκασο ο πόλεμος είναι πόλεμος δια πληρεξουσίου( της Γεωργίας) του ιμπεριαλισμού ενάντια στην βοναπαρτιστική Ρωσία του Πούτιν. Όπως στην αυγή του καπιταλισμού, ένας πόλεμος Επανακατάκτησης στην Ιβηρική χερσόνησο προετοίμασε το έδαφος για την εμφάνιση ενός νέου παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος, τώρα στην εποχή της ιστορικής παρακμής ενός ξεπερασμένου συστήματος, του παγκόσμιου καπιταλισμού, έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος πολέμων Επανακατάκτησης του αχανούς χώρου όπου το κεφάλαιο ήταν απαλλοτριωμένο μετά το 1917.
Η τακτική νίκη του ρωσικού στρατού έχει ενισχύσει αναμφισβήτητα το βοναπαρτιστικό- παλινορθωτικό καθεστώς στη Μόσχα. Ένα πολιτικό καθεστώς διασυνδέεται με την υποκείμενη οικονομική διαδικασία που προωθεί και υπερασπίζει, αλλά το πολιτικό δεν μπορεί να αναχθεί στο οικονομικό (και αντίστροφα, το οικονομικό δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το πολιτικό): η ενίσχυση ενός πολιτικού παλινορθωτικού καθεστώτος δεν σημαίνει αυτόματα την επίλυση των αντιφάσεων της οικονομικής διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που προωθεί. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως είναι πιθανώς αυτή του Πούτιν, η αντίφαση μεταξύ ενός φαινομενικά ισχυρού πολιτικού καθεστώτος και της ασταθούς, διαβρωμένης από αντιφάσεις κοινωνικοοικονομικής βάσης του, γίνεται οξύτερη και εν δυνάμει πηγή απροσδόκητων εκρήξεων.
Ο βοναπαρτισμός του Πούτιν, δεδομένου ότι προωθεί τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της Ρωσίας, δεν είναι ένα όργανο της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αλλά ο συνεργός του. Η πρόταση από τη Μόσχα για μια κοινή συνεδρίαση ΝΑΤΟ/Ρωσίας για την επίλυση της κρίσης στον Καύκασο καθώς επίσης και η συνεχιζόμενη βοήθειά που δίνεται στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ/NATO στο Αφγανιστάν καταδεικνύει το ρόλο των «πατριωτών» στο Κρεμλίνο...Μόνο ένας δεύτερος σοσιαλιστικός επαναστατικός Οκτώβρης που θα οδηγείται από την εργατική τάξη και το Κόμμα της, σε ένα γνήσιο μαρξιστικό επαναστατικό πρόγραμμα και μια διεθνιστική προοπτική μπορούν να σώσουν τη Ρωσία από τον διαμελισμό και τον αποικισμό της από τον ιμπεριαλισμό, νικώντας όλες τις επιθέσεις, τις προκλήσεις και τις περικυκλώσεις κ.λπ. και ταυτόχρονα νικώντας όλες τις ομάδες των «σιλόβικι», τους διεφθαρμένους «Νέο-Ρώσους» μεγαλοαστούς, τους ολιγάρχες, τους μεταπράτες του παγκόσμιου κεφαλαίου και τους κάθε είδους παλινορθωτές, την πραγματική πέμπτη φάλαγγα του Γιάνκικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.
5. Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριοστιάν Ρακόφσκυ» καλεί τις εργαζόμενες και τις καταπιεσμένες μάζες των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής καθώς και διεθνώς να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού και να δημιουργήσουν τους όρους για την ανατροπή των καθεστώτων και του συστήματος που παράγει τους πολέμους, την κοινωνική καταστροφή και την εξαθλίωση των λαών.
Ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ έξω από τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν!
Για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Καυκάσιων λαών!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο αστικός βοναπαρτισμός, για μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση για την ανοικοδόμηση μιας νέας Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, σε νέες σοσιαλιστικές, αντι-γραφειοκρατικές και διεθνιστικές βάσεις!
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκυ»
24 Αυγούστου 2008
http://christianrakovsky.blogspot.com/
