Μπορούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων;;;
Εν μέσω θέρους, η κυβέρνηση της ΝΔ αποπειράται- μέσω της βουλής - να καταργήσει την εργατική διαιτησία και ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις εργασίας στις ΔΕΚΟ. Κτυπώντας το πιο «εξασφαλισμένο» τμήμα της εργατικής τάξης. Δίνοντας ένα ακόμη μάθημα αντεργατικής πολιτικής, γεγονός που την κάνει εξαιρετικά επικίνδυνη για τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα.Την ίδια μέρα που προχωράει σε αυτό το εργοδοτικό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα- αλλάζοντας όσους βουλευτές της αντιδρούν- αυξάνει τους μισθούς των δικαστών κατά 80%, όταν δυο ταμεία κινδυνεύουν με χρεοκοπία , ενώ «τυχαίνει» 8 εργάτες να πέφτουνε θύματα- να δολοφονούνται επί της ουσίας- εργατικού ατυχήματος στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα. http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5688&mode=thread&order=0&thold=0
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Και κανενός σχεδόν δεν του «κουνιέται το αυτί»! Καλοκαίρι ή μια ριζική αδυναμία του εργατικού κινήματος , της αντιπολίτευσης και της αριστεράς να προβάλει μια αποτελεσματική αντίσταση.
Και όλα αυτά εντός μιας βαθιάς κρίσης που και η ίδια η κυβέρνηση δεν νιώθει καθόλου καλά και που περιμένει και αυτή με τρόμο το χειμώνα της ακρίβειας και της ανέχειας για τα λαϊκά νοικοκυριά, έχοντας τινάξει στον αέρα τον προϋπολογισμό του 2008. Αλλά η κρίση κτυπάει και το ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί ακόμη να ξεπλύνει τις αμαρτίες του παρελθόντος που του τρώνε τα σωθικά. Η μόνη που στέκει κάπως καλύτερα είναι η αριστερά, φυσικά σε ένα δημοσκοπικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο, αλλά ουδόλως στο εργατικό συνδικαλιστικό επίπεδο, εκεί δηλαδή που πάντα ήταν η δύναμη της. Ιδιαίτερα το εργατικό κίνημα δεν φαίνεται στην παρούσα φάση να καταφέρνει να ενοποιήσει αγωνιστικά τα διασπασμένα τμήματα της εργατικής τάξης.
Επειδή θεωρούμε πως από το εργατικό κίνημα θα ξεκινήσει μια ουσιαστική επανίδρυση και επαναθεμελίωση της αριστερής γραμμής θα επιμείνουμε σε κάποιες αιτίες αυτής της σημερινής θλιβερής κατάστασης για το εργατικό κίνημα. Μόνο που θα αναγκαστούμε να πάμε ιστορικά λίγο πίσω, βλέποντας την σχέση αριστεράς και εργατικού κινήματος.
Ήταν το 1985 όταν η πολιτική λιτότητας του Παπανδρεικού ΠΑΣΟΚ, με καθοδηγητή τον Σημίτη- τον μετέπειτα πρωθυπουργό του νεοσυντηρητικού εκσυγχρονισμού- που προκάλεσε την διάσπαση στην ΠΑΣΚΕ και την δημιουργία της ΣΣΕΚ.
Γλήγορα δημιουργήθηκε ένα αγωνιστικό μέτωπο της αριστεράς και της ΣΣΕΚ, μια εργατική άνοιξη στα συνδικαλιστικά πράγματα , που έστειλαν σχεδόν αδιάβαστο το πρόγραμμα λιτότητας του ΠΑΣΟΚ- Σημίτη. Δυστυχώς ο κυβερνητισμός της αριστεράς-του ενιαίου Συνασπισμού- επέλεξε να γίνει ουρά του συστήματος αντί με βάση αυτό το ταξικό μέτωπο να οικοδομήσει ένα πλατύ αριστερό μέτωπο – κίνημα που θα όξυνε την καπιταλιστική κρίση.
Επέλεξε με την στάση της να βοηθήσει το σύστημα να εκτονώσει την κρίση του, βάζοντας και αυτή το χεράκι της στην νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση που ακολούθησε. Μια στάση εγκληματική για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού που ως ένα σημείο συνεχίζουμε να πληρώνουμε.
Και δεν απαλύνονται οι εγκληματικές ευθύνες της αριστεράς από τις άσχημες και δύσκολες αντικειμενικές συνθήκες εκείνης της περιόδου : Κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού , κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Απεναντίας μια επαναστατική δύναμη στα δύσκολα φαίνεται, και μάλιστα όταν σε εμπιστεύονται γύρω στα 10% του ελληνικού λαού, τότε οι ευθύνες σου είναι τεράστιες και καθοριστικές για την εξέλιξη των πραγμάτων.
Η ιστορία του ενιαίου Συνασπισμού είναι απόλυτα διδακτική και απαντάει στις αντιλήψεις που λένε πως αυτό που χρειάζεται η αριστερά είναι μόνο η ενότητα. Ενότητα ναι, αλλά προς τα πού και με ποιόν;;
Το έργο στις μέρες μας πάει να ξαναπαιχτεί με γενικά καλύτερους όρους για την εργατική τάξη. Σήμερα είναι ολοφάνερη η κρίση αστικού μπλοκ εξουσίας, σήμερα ζούμε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού. Ακόμη και στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση παρεμβαίνει για να περισώσει το τραπεζικό σύστημα και στην Ν. ΖΗΛΑΝΔΙΑ- που ακολουθούσε πιστά το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα-γίνονται κρατικοποιήσεις σημαντικών κλάδων της παραγωγής.
Σήμερα η αριστερά δίχως να έχει ξεμπερδέψει με τα χρέη που άφησε η ιστορία του «υπαρκτού σοσιαλισμού», είναι ως ένα σημείο δύναμη ανάσχεσης της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Όλη η νότιος Αμερική(Τσάβες, Μοράλες, Ζαπατίστας …κτλ) αλλά και στην Ασία με το Νεπάλ και τους Μαοϊκούς δείχνει πως κάτι κινείται.
Αυτό όμως στα κάθε μας δεν κάνει τα πράγματα στους τόπους δουλείας πιο εύκολα. Απεναντίας , κάθε μέρα έχουμε τρεις νεκρούς εργάτες στα στρατόπεδα εργασίας του ιδιωτικού τομέα , σε αυτούς του έρημους των εργατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Είναι σημαντικές οι μεταλλάξεις που επέφερε ο νεοφιλελεύθερος «χειμώνας» στην δομή της εργατικής τάξης. Έχουμε και λέμε: Εντατικοποίηση , ελαστικοποίηση των συνθηκών εργασίας στο ιδιωτικό και στο ευρύτερο δημόσιο τομέα που κατέληξαν στον πολυκερματισμό της εργατικής τάξης. Στο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ συνεχίζεται με πολυποίκιλους τρόπους η ενσωμάτωση των μόνιμων σε βάρος των εποχιακών και των συμβασιούχων , κάτι που επιτείνει την πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης. Έχοντας την συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που παίζει ανοικτά και απροκάλυπτα το παιχνίδι της εργοδοσίας και των κυβερνήσεων. Δίπλα μας ένα εκατομμύριο μετανάστες που ζούνε παράνομα ή νόμιμα κάνουν τις πιο βρώμικες δουλείες σε συνθήκες δουλείας και δουλοπαροικίας. Ένα έγκλημα που ελάχιστα έχει απασχολήσει την αριστερά, βλέπετε οι μετανάστες δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα.
Ενώ η κινηματική αφλογιστία στους εργασιακούς χώρους από το 1994 έως το 2005 δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά νέων εργαζόμενων- οι πλέον καταπιεσμένοι - δίχως καμία αγωνιστική ή και μια απλή συνδικαλιστική εμπειρία.
Αυτό είναι ένας λόγος που αυτή η γενιά προσεγγίζει τις δυνάμεις της αριστεράς με δημοσκοπικούς και κοινοβουλευτικούς όρους. Στην συντριπτική του πλειοψηφία αυτός ο κόσμος της νέας εργατικής βάρδιας έτσι έχει μάθει να αντιδρά. Από την άλλη πλευρά είναι ολοφάνερη η αδυναμία του συνόλου της αριστεράς να προσεγγίσει κινηματικά και αγωνιστικά την νέα εργατική βάρδια , αλλά και συνολικότερα την εργατική τάξη στον ιδιωτικό τομέα.
Το πρωτεύον λοιπόν ζητούμενο για τις δυνάμεις της αριστεράς δεν είναι η ενότητα τους γενικά και αόριστα, αλλά η αγωνιστική ενότητα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Και σε αυτό από κοινού πρέπει στρέψουν τις δυνάμεις τους.
Μόνο έτσι θα έρθουν οι πρώτες ουσιαστικές υλικές νίκες για τους εργαζόμενους που θα δυναμώσει την αγωνιστική αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης και την συλλογική της αντίληψη , προσφέροντας το έδαφος για την ανάπτυξη αριστερών και ανατρεπτικών ιδεών στο κόσμο της εργασίας.
Και αυτή την δυνατότητα την προσφέρει η οικοδόμηση ενός ενιαίου ταξικού μετώπου που θα ενοποιεί την εργατική τάξη και όσες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις θέλουν να παλέψουν το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Ένα ταξικό μέτωπο , πολιτικών και συνδικαλιστικών κινήσεων- οργανώσεων- συνδικάτων που θα καλύπτουν το σύνολο των εργαζόμενων ανεξάρτητα από την σύμβαση που εργάζονται. Ένα τέτοιο ταξικό εργατικό μέτωπο είναι που θα δημιουργούσε ρωγμές στα όποια αγωνιστικά και ταξικά κομμάτια βρίσκονται εντός της ΠΑΣΚΕ, απελευθερώνοντας εργατικές δυνάμεις που σήμερα εγκλωβίζονται στις δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας.
Εκεί βρίσκεται το όποιο στοίχημα για την αριστερά αλλά και για την εργατική τάξη. Και ας μην ξεχνάμε, κάθε χαμένη ευκαιρία για την αριστερά, είναι μια σανίδα σωτήριας για τον καπιταλισμό και το σύστημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
