Οι Εθνικιστές Παραδίδουν τον Κάρατζιτς στον Ιμπεριαλισμό
Ο ιμπεριαλισμός δεν έχει τίποτα να καυχηθεί για τη «σύλληψη» του Ράντοβαν Κάρατζιτς στο Βελιγράδι της Σερβίας στις 21 Ιουλίου του 2008: ο Σερβο-Βόσνιος ηγέτης, παλιότερα προστατευόμενος του μακαρίτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, παραδόθηκε κυνικά στον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το «Διεθνές Δικαστήριό» τους στη Χάγη από τους εθνικιστές του ίδιου του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Μιλόσεβιτς. http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5691&mode=thread&order=0&thold=0
Απόφαση του Βαλκανικού Σοσιαλιστικού Κέντρου «Κρίστιαν Ρακόφσκι»
http://christianrakovsky.blogspot.com/
Ο Κάρατζιτς ήταν φυγάς από το 1995, όταν το «Διεθνές Δικαστήριο Εγκληματιών για την πρώην Γιουγκοσλαβία» (ICTY) στη Χάγη, για πρώτη φορά ήγειρε τις κατηγορίες εναντίον του για «γενοκτονία». Το 1996, αμέσως μετά την συμφωνία του Ντέιτον που επέβαλε ο ιμπεριαλισμός τερματίζοντας τον πόλεμο στη Βοσνία και μετατρέποντάς την σε προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του ως επικεφαλής της Σερβο-Βοσνιακής οντότητας. Κατηγορήθηκε για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» στη Βοσνία από τους «ανθρωπιστές» του ΝΑΤΟ, που κατέστρεψαν με τους «ανθρωπιστικούς» τους πολέμους την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν την τελευταία δεκαετία. Μαζί με το Σέρβο Στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς, που είναι ακόμα ελεύθερος, ο Κάρατζιτς θεωρείται ιδιαίτερα ως ο κύριος υπεύθυνος για την τρομερή σφαγή των Βόσνιων Μουσουλμάνων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα, κατά τη διάρκεια των αιματηρών πολέμων που διαμέλισαν την πρώην Γιουγκοσλαβία στη δεκαετία του 90.
Τα τελευταία 13 χρόνια, ο Κάραtζιτς κρυβόταν, πιθανότατα με τη βοήθεια των σερβικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες ελέγχονταν από υποστηρικτές του μακαρίτη εθνικιστή Σταλινικού ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και του Κόμματός του. Τρεις εβδομάδες πριν από τη σύλληψη, συγκροτήθηκε νέα κυβέρνηση συνεργασίας στο Βελιγράδι, της οποίας οι κύριοι εταίροι είναι το ανοιχτά φιλοϊμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα του προέδρου Τάντιτς και το Σοσιαλιστικό Κόμμα με επικεφαλής τον Ίβιτσα Ντάτσιτς, διάδοχο του Μιλόσεβιτς. Ο Ντάτσιτς έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και επικεφαλής του κρίσιμου Υπουργείου Εσωτερικών που ελέγχει τις αστυνομικές δυνάμεις. Σε λιγότερο από ένα μήνα μετά το διορισμό του Ντάτσιτς, ο Κάρατζιτς ως εκ θαύματος «βρέθηκε» και συνελήφθη στην πρωτεύουσα της Σερβίας. Είναι προφανές ότι η «ξαφνική» σύλληψη ήταν μέρος μιας συμφωνίας μεταξύ των εθνικιστών του κόμματος του Μιλόσεβιτς και του ιμπεριαλισμού, σφραγίζοντας το νέο σύμφωνο συνεργασίας τους πάνω στα ερείπια της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες αμέσως χαιρέτισαν αυτή τη νέα εξέλιξη ως άνοιγμα του δρόμου για την προσχώρηση της Σερβίας στην Ένωση Ευρωπαίων καπιταλιστών συμμοριτών. Η Ντόρα Μπακογιάννη, η σημερινή Υπουργός Εξωτερικών της δεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή στην Ελλάδα, ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης με την σύλληψη του Κάρατζιτς, ξεχνώντας ότι ο πατέρας της, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, δεξιός πρωθυπουργός στις αρχές της δεκαετίας του 90, ήταν στενός φίλος και προστάτης του Σερβο-Βόσνιου εθνικιστή ηγέτη. (Για τον Ελληνικό λαό πάντως, η στάση της κόρης του Μητσοτάκη δεν προκαλεί έκπληξη. Είναι γνωστότατο ότι η οικογένεια Μητσοτάκη έχει μια μεγάλη παράδοση διπλών παιχνιδιών και προδοσίας, που χρονολογούνται τουλάχιστον από τα γεγονότα του 1965, που οδήγησαν στην στρατιωτική δικτατορία του 1967).
Αλλά και ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου, ο ηγέτης της Aξιωματικής Αντιπολίτευσης, του «σοσιαλιστικού» κόμματος ΠΑΣΟΚ και επανεκλεγμένος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης με αυτά τα γεγονότα. Ο ίδιος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σφράγιση της συμφωνίας μεταξύ του κόμματος του Τάντιτς και του κόμματος του Μιλόσεβιτς κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνόδου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στην Ελλάδα – ένα ζωτικό βήμα για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου μετά τα ασαφή αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών στη Σερβία και την κρίση διακυβέρνησης. Πάνω απ’ όλα, η δημιουργία αυτής της συμμαχίας ήταν η αναγκαία προϋπόθεση για την καθιέρωση στο Βελιγράδι μιας κυβέρνησης απόλυτα δουλικής στα Δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι, οι Βρυξέλλες και η Αθήνα συνδύασαν τις προσπάθειες τους και τις πιέσεις τους και προσωρινά πέτυχαν να έχουν άλλο ένα καθεστώς ανδρείκελο σ’ αυτό το Αρχιπέλαγος των ιμπεριαλιστικών προτεκτοράτων, όπου η πρώην Γιουγκοσλαβία έχει διαλυθεί. Παραδίδοντας το κεφάλι του Κάρατζιτς στο Δικαστήριο της Χάγης, η κυβέρνηση συνεργασίας του Δημοκρατικού Κόμματος / Σοσιαλιστικού Κόμματος παρουσιάζει τα διαπιστευτήριά της όχι στον Σερβικό λαό αλλά στους αφέντες της στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.
Το πομπώδες και ψευδεπίγραφο «Διεθνές Δικαστήριο Εγκληματιών για την πρώην Γιουγκοσλαβία» χρειαζόταν όσο ποτέ άλλοτε μια τέτοια εξέλιξη. Η νομιμότητά του αμφισβητείται ιδιαίτερα και οι αποτυχίες του είναι εμφανείς σε όλους: ο κύριος κατηγορούμενος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε κρατούμενος υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Ο πρώην συνεργάτης του και ένας από τους κύριους μάρτυρες εναντίον του Μιλόσεβιτς, ο Μίλαν Μπάμπιτς, αυτοκτόνησε κρατούμενος. Η δίκη του υπερεθνικιστή ηγέτη του Σερβικού Ριζοσπαστικού Κόμματος Βοϊσλαβ Σέσελι έχει μετατραπεί σε τσίρκο. Η αθώωση του Βόσνιου στρατιωτικού διοικητή Νασέρ Ορίτς και του διοικητού του UCK, του Κοσοβάρου Ραμούς Χαραντινάτζ έχουν κάνει όλους να γελάνε με τους εισαγγελείς. Η απελευθέρωση στις 18 Ιουλίου του 2008 του πρώτου κρατούμενου του Δικαστηρίου, του αμετανόητου στρατιώτη Ντούσα (Ντούσκο) Τάντιτς επιδείνωσε πιο πολύ την κρίση νομιμότητας. Τώρα, οι ιμπεριαλιστές πίσω από το Δικαστήριο της Χάγης ελπίζουν ότι η δίκη του Κάρατζιτς θα βοηθήσει στην αναζωογόνηση του δυσφημισμένου θεσμού τους και της κύριας αποστολής του: της συγκάλυψης των χειρότερων εγκληματιών, των αρχιτεκτόνων της τραγωδίας της Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή του ιμπεριαλισμού της Ε.Ε. και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Ο ίδιος ο Κάρατζιτς, καθώς και άλλα ηγετικά μέλη των εθνικιστικών κλικών, αποτελούν μέρος της αντεπαναστατικής διαδικασίας που διαμέλισε την Γιουγκοσλαβία. Ο ρόλος του όμως και τα εγκλήματα του θα πρέπει να κριθούν από τις λαϊκές μάζες της πρώην Γιουγκοσλαβίας και όχι από τους σφαγείς τους στη Δύση.
Αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι ο εθνικισμός, τον οποίο προώθησαν οι γραφειοκρατικές ελίτ κι έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην καταστροφή των κατακτήσεων της Γιουγκοσλάβικης Σοσιαλιστικής Επανάστασης, έχει συνθηκολογήσει πλήρως τώρα μπροστά στον ιμπεριαλισμό και έχει μετατραπεί στο πιστό του μαντρόσκυλο. Δεν είναι η πρώτη φορά: από την εποχή των Τσέτνικ εθνικιστών του Ντράζα Μιχαήλοβιτς, κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής, ως τη Συμφωνία του Ντέιτον υπό τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ο Βαλκανικός εθνικισμός σε κάθε μορφή έχει αποδειχθεί ότι είναι επικίνδυνος και προδοτικός εχθρός του ίδιου του δικού του λαού καθώς και όλων των Βαλκανικών λαών. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γι’ αυτούς να «θυσιάσουν» σήμερα ένα εικόνισμα του Σερβικού εθνικισμού για τα συμφέροντα της ελίτ τους.
Η σερβική οικονομία είναι κατεστραμμένη μετά από χρόνια ολέθρου, πολέμων, απομόνωσης και πιέσεων από τη Δύση. Οι κυρίαρχες κλίκες της δεν μπορούν να επιβιώσουν πια ισορροπώντας μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ. Βλέπουν ως μόνη τους διέξοδο την ένταξη στην Ε.Ε. Αυτός είναι ο λόγος και η ελπίδα πίσω από την παράδοση του εθνικισμού.
Αυτή η ελπίδα είναι φρούδα. Ο καπιταλιστικός κόσμος, συμπεριλαμβανομένης ιδιαίτερα της Ε.Ε., βρίσκεται στη «χειρότερη κρίση από το 1929», όπως τώρα παραδέχονται οι κύριοι εκπρόσωποι του καπιταλισμού. Η επέκταση της Ε.Ε. προς Ανατολάς και το οικονομικό της βάρος συμπίπτει και αλληλεπιδρά με την συνεχιζόμενη παγκόσμια κρίση, υπονομεύοντας την καπιταλιστική παλινόρθωση και τα σχέδια σταθεροποίησης στις πρώην «σοσιαλιστικές χώρες» στα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία.
Η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένες μάζες στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στα Βαλκάνια χρειάζονται περισσότερο από ποτέ να ενωθούν και να παλέψουν για μια διέξοδο από την κρίση. Ο εθνικισμός έχει προδώσει και σήμερα παραδίδει ακόμα και τους ίδιους του τους ηγέτες. Ο Διεθνισμός και ο Σοσιαλισμός είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός. Αυτός είναι ο δρόμος, που το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κρίστιαν Ρακόφσκι» , παρόλες τις δυσκολίες ,παλεύει να ανοίξει για τους καταπιεσμένους και τους μαχητές της περιοχής μας.
Κάτω η Ε.Ε. και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός! Για μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των ελεύθερων και ανεξάρτητων λαών!
25 Ιουλίου 2008
Στο Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Kέντρο "Kρίστιαν Pακόφσκι" συμμετέχουν:
• Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα - Eλλάδα
• Πρωτοβουλία για το Eπαναστατικό Eργατικό Kόμμα – Tουρκία
• Πυρήνας Μαρξ- Ρουμανία
• Μαχητές για την 4η Διεθνή-Παλαιστίνη
• Ρώσικο Κόμμα Κομμουνιστών (ΡΠΚ) - Λένινγκραντ, Pωσία
