- Και πάλι για τις πλατείες και το κίνημά μας...
-
Στις 25 Μαίου ένα τεράστιο και
«απρόβλεπτο» κύμα λαού και νεολαίας ταρακούνησε το σύστημα. Ήταν απρόβλεπτο
για το σύστημα και για τους γραφειοκράτες. Είχε τις ρίζες του στις μεγάλες
κινητοποιήσεις του 2010, με σταθμούς τη μεγαλειώδη και τραγική 5 Μάη, την 15
Δεκεμβρίου 2010 και την 23 Φεβρουαρίου του 2011, ημερομηνία όπου το «Κι αν
μέναμε στο Σύνταγμα ;» έκανε την πρώτη του και επιτυχημένη «πρόβα»,στις μικρές
και μεγάλες απεργίες του 2010, την Κερατέα, τους φορτηγατζήδες, το «δεν
πληρώνω»... Το κίνημά μας είχε και πιο βαθιές ρίζες: στον αγώνα για το άρθρο
16 και το Δεκέμβρη του 2008. Το κίνημα των πλατειών αποτελεί, ίσως, τη
σημαντικότερη κινητοποίηση από τη μεταπολίτευση. Σε πολλά πεδία.Γιατί: .. - Δημήτρης Οικονομίδης (Συνεργασία για το Π.Κ.)
Το κίνημα των πλατειών αποτελεί, ίσως,
τη σημαντικότερη κινητοποίηση από τη μεταπολίτευση. Σε πολλά πεδία.
Γιατί:
- αμφισβητήθηκε τόσο
μαζικά και με μεγάλη διάρκεια, για 45 ημέρες, η πολιτική της
κυβέρνησης-ΔΝΤ-Τρόικας. Το κίνημα των πλατειών πέτυχε μια τεράστια συσπείρωση
κοινωνικών στρωμάτων και κόσμου. Είναι η κινητοποίηση που έφερε όχι μόνο την
κυβέρνηση αλλά όλες τις συστημικές δυνάμεις ( δηλαδή και τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ, τους
οικονομικα κυρίαρχους, τα πολιτικά διευθυντήρια σε Ευρώπη αλλά και όχι μόνο –
βλ. «ανησυχίες» Ομπάμα - και τα ΜΜΕ ) σε δύσκολη θέση, ένιωσαν πολύ κοντινή την
απειλή της ανατροπής. Ας μην ξεχνάμε ότι στις 15/6 για μερικές ώρες
η κυβέρνση ήταν μετέωρη και χρειάστηκε να αλλάξει τρία σενάρια ( παραίτηση και
εκλογές, συναίνεση για να καταλήξει στον ανασχηματισμό ).
- ξεπεράστηκαν μαζικά ο
φόβος και η ενοχή που κυβέρνηση αλλά και ΝΔ-ΛΑΟΣ με την σύμπραξη των
κυρίαρχων ΜΜΕ, καλλιεργούσαν από τα τέλη του 2009, όταν εμφανίστηκε «ως δια
μαγείας» το πρόβλημα «χρέος».
- Αμφισβήτησε και ξεπέρασε τις
συμβιβαστικές και συστημικές ηγεσίες
ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και τη φοβική και γραφειοκρατική στάση μεγάλου
κομματιού των συνδικάτων.
Έφερε σε δύσκολη θεση, απογυμνώνοντας τες,
αναδεικνύοντας ανάγλυφα τα όρια και τις αγκυλώσεις των δυνάμεων
που δηλώνουν αντίπαλες του συστήματος: τη συστημική αριστερά ΚΚΕ-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ,
αλλά και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τον αντιεξουσιαστικο χώρο.
- Έδωσε ιδέες αλλά και τις
υλοποίησε στην πράξη για την πιο ουσιαστική και μαζική συμμετοχή
του κόσμου στο κίνημα, στο να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ανέδειξε το θέμα
της δημοκρατίας ως ένα στοιχείο αναπόσπαστο στη δημιουργία μιας
νέας ανθρώπινης κοινωνίας.
- Έδειξε στην πράξη με την αντοχή
του και με την συνεχή ανακατάληψη της πλατείας Συντάγματος, ότι η αστυνομική βία
και η ιδεολογική βία των ΜΜΕ μπορούν να
ηττηθούν.
Αν δούμε λίγο βαθυτερα, αυτό το κίνημα φέρει
μέσα του και μάλιστα πολύ εμφανώς, χαρακτηριστικά, που υπερβαίνουν την αντίθεση
μας μόνο στην τρέχουσα κρίση ( Μνημόνιο, ισοπέδωση της κοινωνίας ).
Διακρινω τέσσερα τέτοια στοιχεία:
1. τίθεται σε αμφισβήτηση ανοιχτά και
για ευρύτατο κόσμο ο πυρήνας του καπιταλισμού,τόσο στο
οικονομικό πεδίο δηλαδή το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο και τη φύση, όσο και στο
πολιτικό ( συνεχής αυταρχικοποίηση ). Αμφισβητείται επίσης η ΕΕ
και οι λογικές του ευρωπαϊσμού.
2. Τίθενται υπο αμφισβήτηση οι μέχρι
τώρα λογικές και πρακτικές της πολιτικής και των κινημάτων ( η «αντιπροσώπευση»,
η επαγγελματοποίηση, οι «ειδικοί» της πολιτικής και του συνδικαλισμού, η
αντιδημοκρατικότητα του κοινοβουλευτικού – εξουσιαστικού πολιτεύματος ).
3. Τρίτον και εξίσου σημαντικό.
Κατανοούνται πιο συγκεκριμένα και πιο ειλικρινά, οι δομικές
«στρεβλώσεις» του ελληνικου κοινωνικού σχηματισμού. Η έλλειψη
στοιχειώδους κράτους δικαίου και πρόνοιας και ο άθλιος κρατικό-κομματικός
τομέας ( το δήθεν Δημόσιο ) που οδήγησαν και συντήρησαν τις πρακτικές της
αρπαχτής, της λαμογιάς, του κομματικού-πελατειακού κράτους, του βολέματος και
διέφθειραν την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού και που ταυτόχρονα διαπλέκονται
στενά με το ιδιωτικό κεφάλαιο ( τόσο άμεσα: μίζες, προμήθειες, μεγάλα έργα όσο
και έμμεσα: απαξιώνοντας και διαλύοντας το «δημόσιο» τομέα οι κυβερνήσεις και το
κράτος έστρωναν το δρόμο για το ξεπούλημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο). Αμφισβητούνται
μαζικά και ο καταναλωτισμός/νεοπλουτισμός, η καταστροφή της φύσης, η κυριαρχία
του κέρδους σε όλες τις πτυχές της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, χαρακτηριστικά
του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού παγκόσμια.
4.
είναι η πρώτη κινητοποίηση και μάλιστα τόσο
μαζική από τη μεταπολίτευση και μετά, που δεν είχε τα κλασσικά
στρατιωτικοποιημένα χαρακτηριστικά, ούτε τα, εξ ίσου κλασσικά, «κλαψουρο-μαυροφορεμένα-οσιομαρτυρικά»
χαρακτηριστικά του παραδοσιακού συνδικαλιστικού και αριστερού
κινήματος. Τα χαρακτηριστικά αυτά ( στρατιωτικοπίηση-οσιομαρτυρισμός )
δικαιολογούνταν , εν μέρει, από τον τρόπο «γέννησης» του συνδ. και αριστερού
κινήματος και την μετεμφυλιακή κατάσταση, αλλά μόνο εν μέρει. Υπήρχαν, λοιπόν,
μαζί με το θυμό, την αγανάκτηση, το σιχτίρισμα, και χαρά, πανηγύρι,
βόλτα κυριακάτικη, γήπεδο.
Σε επίπεδο πολιτισμικών στοιχείων του
κινήματος, ίσως αρχίζει να υπάρχει μια στροφή από την κλαψούρα
του ελληνάρα, η οποία συνδυαζόταν με έντονα στοιχεία παθητικής προσμονής
τύπου «Μοιραίων» του Βάρναλη, σε μια πιο θετική στάση. Όπως επίσης και
ένα – ασυνείδητο εν πολλοίς – ψυχανέμισμα ότι η κλάψα όπως και ο θυμός είναι ένα
πρώτο στάδιο αλλά « στην ηλικία μας » όσο και να κλαψουρίσουμε και να
ζητουλέψουμε, καμιά «μαμά/μπαμπάς» ( βλ = κομματικό, πελατειακό κράτος,
«κολλητός» ή/και αρχηγός ή/και καθοδήγηση ) δεν θα μας λύσουν το πρόβλημα.
Ίσα-ίσα, αν εναποθέσουμε ξανά τις τύχες μας σε άλλους , θα επαναληφθούν τα ίδια.
Τόσο λοιπόν το περιεχόμενο όσο και η μορφή της
κινητοποίησης έχει νέα χαρακτηριστικά, και πολιτικά και πολιτισμικά.
Στις ελλείψεις και αδυναμίες μας...
1.
έλλειψη πλαισίου συγκρότησης/λειτουργίας/κανόνων πράγμα που θα
εξασφάλιζε την προς τα έξω απεύθυνση με ενιαίο και κοινά αποδεκτό τρόπο, το να
υπάρχει ένα υπεύθυνο συντονιστικό όργανο που να μπορεί να παίρνει γρήγορες
αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές. Ένα πλαίσιο λειτουργίας που θα επιτρέπει να
επεξεργαζόμαστε, να μεταβολίζουμε την εμπειρία.
2.Έλλειψη συγκροτημένης τακτικής
για επόμενα βήματα πχ μετά τις 15/6. ( Μπορούμε σχηματικά να πούμε ότι στις
28-29/6 παίχτηκε, ως ένα βαθμό, ένα replay της 15/6.
Σε σχέση με αυτές τις ελλείψεις : ήταν
καταρχάς αναπόφευκτο, όπως συμβαίνει – σχεδόν πάντα ; - σε κινήματα τέτοιας
μαζικής έκτασης και μάλιστα όταν δεν υπάρχει πολιτικό υποκείμενο με επαρκές
«ειδικό βάρος» που να συμμετέχει σε αυτά.( Αλλά και στην περίπτωση που υπάρχει
ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο, είναι ένα ερώτημα πόσο «προλαβαίνει» να
συμβάλλει στο χώνεμα της εμπειρίας, να επεξεργαστεί συγκροτημένα το τι
συμβαίνει και να ρίξει ιδέες. Αλλά αναμφίβολα θα ήταν καλλίτερα για όλους μας
να υπήρχε κάτι τέτοιο. Εξάλλου, η ανάγκη του φαίνεται από τις αυθόρμητες
αναζητήσεις και συζητήσεις , που πολύ γρήγορα ξεπήδησαν στις πλατείες , για
ανάγκη οργάνωσης, προτάσεων κλπ. Αυθόρμητα και χωρίς βαρύγδουπες διατυπώσεις,
χιλιάδες ανθρώπων που συμμετείχαν για πρώτη φορά στην πολιτική, διαπίστωναν την
έλλειψη αυτή και ταυτόχρονα διατύπωναν την προειδοποίηση ότι δεν θα δεχτούν
«πολιτικά υποκείμενα» του παλαιοκομματισμού και δη του αντικαπιταλιστικού χώρου
– αριστερά και αντιεξουσιαστές ).
Ένα δεύτερο στοιχείο που εξηγεί τις δύο
ελλείψεις είναι η τεράστιες και δικαιολογημένες , απέχθεια και απόρριψη
απέναντι στα παραδοσιακά συνδικάτα και κόμματα συλλήβδην.
Με βάση αυτά ας θυμηθούμε ότι τις πρώτες δύο
εβδομάδες, ίσως και μέχρι τις 15/6, ήταν δύσκολο για να μην πούμε αδιανόητο να
μιλήσει κάποιος για στοιχειώδεις κανόνες λειτουργίας, οργάνωσης, συγκρότηση του
κινήματος. Στην καλλίτερη περίπτωση θα αντιμετωπιζόταν σαν παλαιομοδίτης στην
χειρότερη ως αντιδημοκράτης ή και βαλτός κομματικός. Μάλλον πρέπει να
παραδεχτούμε ότι αυτός ο κόσμος ( όλοι μας ) είχαμε την ανάγκη να περάσουμε από
αυτή τη φάση της έντονης απόρριψης, ενός βαθύτατου συναισθήματος «απόλυτης
ελευθερίας» και, ταυτόχρονα, να στείλουμε ένα ισχυρό μήνυμα προς κάθε
κατεύθυνση: «η πολιτική θα ασκείται αλλιώς από δω και πέρα. Αν δεν αλλάξετε , θα
σας πάρει όλους το ρέμα. Και τόσο το χειρότερο γι’ αυτους που μιλάνε στο όνομα
του λαού ».
Το «να οργανωθούμε κάπως»
άρχισε να συζητιέται σε ομάδες της Πλατείας μετά το πρώτο
δεκαήμερο-δεκαπενθήμερο αλλά ήταν ακόμα δύσκολο να ειπωθεί «ανοιχτά».
Η πλατεία έκλεισε ένα πρώτο κύκλο στις 29/6,
στην πράξη ο κύκλος άρχισε να κλείνει στις 15/6 ,με την ( δικαιολογημένη )
αδυναμία του κινήματος μας να βρει τους επόμενους στόχους μετά τον κλονισμό της
κυβέρνησης, και τους τρόπους να εμπνεύσει αίσθημα ασφάλειας απέναντι στην
καταστολή και τα μπάχαλα. Το ότι η πλατεία ανακαταλήφθηκε και κρατήθηκε, και
στις 16/6 υπήρχαν χιλιάδες κόσμου δεν ήταν αρκετό για να εμπνεύσει, ούτε να
οδηγήσει στις 28-29/6 σε μια νέα κοσμοσυρροή όπως αυτή της 5/6. Απλά το Σύνταγμα
«κράτησε». Δεν είναι λίγο πράγμα αλλά δεν είναι και αρκετό υπό την έννοια του
περάσματος σε ένα νέο στάδιο, κάτω από την πρωτοβουλία του κινήματος κι όχι του
συστήματος.
Η ΛΣ
πρέπει να ιδωθεί ως μια «εναρκτήρια πράξη» υψηλού πολιτικού περιεχομένου,
που έριξε δημόσια κάποιους βασικούς άξονες για μια δημοκρατική λειτουργία.
Ισοτιμία των γνωμών (όριο στο χρόνο ομιλίας - ίδιος χρόνος ομιλίας για
«στελέχη» και «απλούς πολίτες»), οι αποφάσεις παίρνονται από όλους, όχι μόνιμοι
αρχηγοί, εναλλαγή, κλήρωση.
Μπορούμε να πούμε μεταφορικά μιλώντας ότι ήταν
ένα ανάλογο του Όρκου του Σφαιριστηρίου της 3ης Τάξης στη Γαλλία του 1789,
μια πράξη αυτοθέσμισης. Ή όπως είπε ένας συναγωνιστής,
«η Πλατεία είναι ένα demo, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε placebo ».
Ως τέτοια, η ΛΣ δεν μπορούσε να «πάει πολύ μακριά». Και αυτό δεν
είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Η φύση της και ο ρόλος της ήταν
περιορισμένα. Είναι απαραίτητη η μετατροπή της σε κάτι άλλο. Το να παίρνουν
αποφάσεις μερικές χιλιάδες πολίτες στο Σύνταγμα για λογαριασμό όλων και για όλα,
ήταν όντως μια Πράξη πρωτότυπη και δίνει κατευθυντήριες ιδέες, αλλά από μόνη της
δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια,
από εναρκτήρια Πράξη γίνεται απλά και μόνο συμβολική
«Πράξη» ( δημιουργεί αίσθηση δημοκρατίας και συντηρεί ένα συναίσθημα
ότι κάτι αλλάζει χωρίς όμως να έχει πραγματική επίδραση , οι αποφάσεις δεν
είναι αποτέλεσμα βαθιάς και μαζικής διαβούλευσης, δεν υλοποιούνται ) και στη
συνέχεια καταλήγει φετίχ ( δηλαδή άψυχο,
γραφειοκρατικοποιημένο πράγμα, καρικατούρα του αρχικού εαυτού του, που
υπερασπίζονται κάποιοι θερμοκέφαλοι και ανέχονται υποτακτικά οι λοιποί ).
Χρειαζόμαστε σύνδεση σε ισότιμη βάση με τις
ΛΣ σε όλη τη χώρα, τρόπους εκπροσώπησης πανελλαδικά, μαζικότητα και
αποτελεσματικότητα.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να γίνει μια συζήτηση
για:
1. Ποιοί είναι οι πολιτικοί μας
στόχοι/άξονες τώρα. Μένουμε στο
: να φύγουν - δεν πληρώνουμε το χρέος – δημοκρατία ; Μήπως χρειάζονται
συμπληρώσεις και επεξεργασίες; Πχ ποινική δίωξη των πολιτικών και διοικητικών
υπευθύνων για τη δημιουργία του χρέους, το ξεπούλημα της χώρας; Επίσης : θετική
πρόταση. Να τολμήσουμε να αναμετρηθούμε με το καίριο ερώτημα: Αν ήμασταν
κυβέρνηση τι θα κάναμε ως άμεσα μέτρα σωτηρίας της χώρας και της
πλειοψηφίας του λαού, δηλαδή του εαυτού μας. Γιατί τα μέτρα που θα προτείνουμε
είναι εφικτά ( απάντηση στην καταστροφολογία ). Υπάρχει ήδη σε εξέλιξη μια
πρωτοβουλία συζήτησης στο fb του realdemocracy, που έχει διατυπώσει 10
καταρχήν σημεία.
https://www.facebook.com/groups/218940354800038/doc/270893969604676/
Να ξαναζωντανέψουμε και να το πιστέψουμε
βαθιά, το : Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την
εξουσία. ( Μπ. Μπρεχτ ).
2.
Πλαίσιο λειτουργίας του κινήματος. Των ΛΣ, των ομάδων εργασίας.
Η ΛΣ του Συντάγματος έδωσε ένα πολύτιμο demo. Με τον τρόπο λειτουργίας, με τις
ομάδες εργασίας και τις θεματικές. Είναι ένα «μοντέλο» που μπορεί να χρησιμεύσει
για τις ΛΣ της χώρας, προς «εξαγωγή»! Να συζητήσουμε για την ανάγκη
εκπροσώπησης ( με εναλλαγή, έλεγχο, άμεση ανάκληση, περιορισμό θητειών
– χωρίς υπερβολές , πχ θα πρέπει η εναλλαγή και ο περιορισμός των θητειών να
εξασφαλίζουν ταυτόχρονα και τη συνέχιση της δουλειάς ,τη μετάδοση της πείρας
στους «νέους» αλλιώς θα ξαναρχίζουμε από την αρχή. Συνδυασμός εκλογής
ενός μέρους των εκπροσώπων με εκπροσώπους που θα βγαίνουν με κλήρωση.
Η δημοκρατία και η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και
υποχρέωση. ( Είχαμε ΛΣ που αποφάσιζαν τα μύρια όσα και μετά οι
ψηφίζοντες εξαφανίζονταν για να αφήσουν τις ομάδες εργασίας να υλοποιήσουν. Αυτό
είναι μια νέα μορφή γραφειοκρατίας και διαχωρισμού ( κάποιοι «ειδικοί» αλλά και
«ανθεκτικοί» στις διαδικασίες αποφασίζουν και στη συνέχεια τα «χέρια» υλοποιούν
).Συντονισμός όλης της χώρας.
3.
Μορφές πάλης. Ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Το Σύνταγμα έχει
γίνει φετίχ. Είχε σημασία στην αρχική φάση του κινήματος για να
δημιουργήσει ένα ισχυρό Συμβάν, να γίνει ο καταλύτης. Πρέπει να ενισχυθούν οι
πλατείες στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, πανεπιστήμια, σχολεία. Αλλά ίσως
και να αλλάξει η μορφή των διαδηλώσεων. Πχ αντί για συγκέντρωση σε ένα μέρος (
Σύνταγμα , Λευκός Πύργος κλπ ), μήπως να γίνονται πολλαπλές συγκεντρώσεις την
ίδια μέρα σε διάφορα σημεία της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων. Τι θα έκανε η
αστυνομία αν γινόντουσαν συγκεντρώσεις σε 10 σημεία στην Αθήνα και δεν
κατεβαίναμε όλοι στο κέντρο;
4. Αστυνομική βία-μπάχαλα,
αυτοπεριφρούρηση του κινήματος.
Το ότι δεν είμαστε βίαιοι ,δε σημαίνει ότι δεν οργανώνουμε άμυνα, ότι αφήνουμε
να αλωνίζουν οι μπάχαλοι ( είτε ασφαλίτες, είτε αυτόκλητοι εκπρόσωποι της
επανάστασης»;). Έγραψε πολύ πετυχημένα ένας συναγωνιστής στο fb του
realdemocracy ότι αν θέλουν ( και τολμάνε ) οι «βίαιοι» ας
καλέσουν σε μια μέρα βίαιης δράσης κι ας δοκιμάσουν τη μέθοδό τους μόνοι, χωρίς
να καπελώνουν τον κόσμο που δεν έχει αποφασίσει για βίαιη δράση.
5.Παραπέρα
η συζήτηση πρέπει να αρχίσει να αφορά και το μετά. Αφού
«φύγουν» και αφού ληφθούν τα πρώτα επείγοντα μέτρα: τι κοινωνία θέλουμε; Πως δεν
θα επαναληφθούν τα ίδια; Πως θα βγούμε από το υπάρχον παραγωγικό-οικονομικό
μοντέλο ( του καπιταλιστικού κέρδους και της αρπαχτής. Μην ξεχνάμε το «ιδιαίτερα
» στοιχεία του ελληνικού καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού ) μέχρι το ότι
δεν εφαρμόζονται οι νόμοι, το αντιλειτουργικό, γραφειοκρατικό, σπάταλο,
κομματικό κράτος , που ευνοεί και στηρίζεται στη λαμογιά και την ανομία; Τις
συνήθειες όλων μας που μέχρι τώρα ναι μεν μας επιβαλλόντουσαν από τη δομή του
ελληνικού κράτους και μας «έβγαζαν στην επιφάνεια» αλλά συντελούσαν στη
συντήρηση ενός καταστοφικού μοντέλου. Τις αξίες ζωής.
Πολλοί βιάστηκαν να χαρούν με την
καλοκαιρινή «ησυχία».
Το σύστημα ελπίζοντας ότι θα περάσει ένα
«ήσυχο» φθινόπωρο συνεχίζοντας να ισοπεδώνει την κοινωνία....
... Αν αναλύσουμε τις κινήσεις του αντιπάλου,
είναι σαφές ότι φοβάται, βιάζεται και θέλει να τρομοκρατήσει...
Φοβάται και γι’ αυτό ξέσπασε τη δολοφονική του
βία στις 28 και 29 Ιουνίου. Και γι’ αυτό θα θελήσει, αν είναι δυνατόν, να
«καθαρίσει με τη μία» για να έχει λυμένα τα χέρια του για μερικούς μήνες.
Η συναίνεση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Μπακογιάννη για το
νόμο που διαλύει πλήρως την Παιδεία, είναι δείγμα του φόβου τους. Γιατί να
«καούν» οι ΝΔ-Μπακογιάννη, παίρνοντας ανοιχτά το μέρος του ΠΑΣΟΚ ( το ΛΑΟΣ
συμπορεύεται από πέρσι ); Γιατί να μην παραστήσουν την αντιπολίτευση; Ακριβώς
γιατί φοβούνται πως αν το συστημικό μέτωπο παρουσιάσει χαραμάδες, έστω και «για
τα μάτια του κόσμου» , αυτό θα λειτουργήσει εις βάρος τους. Εμφανίζονται σε
αρραγές μέτωπο, με την ελπίδα να μας απογοητεύσουν και να μας φοβίσουν.
Κατά τη γνώμη μας, η κυβέρνηση- Τρόικα-ΔΝΤ
αλλά και οι συνοδοιπόροι τους θέλουν να ξεφορτωθούν τις πλατείες. Το ίδιο και οι
παρακρατικοί( Χρυσή Αυγή κλπ ). Ενώ οι αυτόκλητοι σωτήρες, που θεωρούν ότι η
επανάσταση είναι play station με πετροβολητά με τα ΜΑΤ, δεν κάνουν τίποτε άλλο
από το να φοβίζουν και αυτοί και να δίνουν προσχήματα.
Από την άλλη, οι φοβικές και καθωσπρέπει
ηγεσίες συνδικάτων και κομμάτων, θα ήθελαν να κλείσει ο κύκλος των πλατειών, που
ήταν σαν καυτή πατάτα στα χέρια τους γιατί δεν το ελέγχουν και γιατί τις
αμφισβητεί, αδημονώντας να επιστρέψουν στις παραδοσιακές τους συνήθειες:
πορείες/λιτανείες – άσφαιρες απεργίες– εκλογές και κόμματα και φρου-φρου κι
αρώματα ...!
« Να φοβάστε το νερό που κοιμάται»!
Κανένα κίνημα, ακόμη και μια επανάσταση, δεν
κινείται με 1000 την ώρα. Έχει φάσεις παλίρροιας και άμπωτης. Έχει ανάγκη να
αναδιπλωθεί, να σκεφτεί, να επεξεργαστεί την εμπειρία, να χαράξει νέα τακτική.
Μέσα στο καλοκαίρι οι συζητήσεις συνεχιζόντουσαν, οι προβληματισμοί άνθιζαν.
Στις πλατείες, στις παρέες, στις ομάδες εργασίας των πλατειών, στο διαδίκτυο.
Τέλος....
Αυτό το τελευταίο κομμάτι μπορεί να ξενίσει ή
να δημιουργήσει αλλεργικές αντιδράσεις... :-)
Παρακαλώ μη βιαστείτε...
Νομίζω πως ένα ιδιαίτερο πεδίο της σκέψης και
του προβληματισμού οφείλει να είναι – και δεν μπορεί να μην είναι – τα
αποτελέσματα του τρόπου σκέψης και δράσης του παραδοσιακού αντικαπιταλιστικού
χώρου (αριστερά και αντιεξουσιαστές ), του παραδοσιακού συνδικαλισμου(
τουλάχιστον από το ‘74 ) αλλά και οι καταβολές, τα πολιτικά τραύματα που
κουβαλάμε από τον εμφυλίο και την προχουντική περιόδο - ΕΔΑ, Παπανδρέου και
Κέντρο, μετεμφυλιακό κράτος, καραμανλοκρατία κλπ) . Ήταν αυτοί οι χώροι που εν
μέρει στην πράξη, εν πολλοίς στη θεωρία «εξέφραζαν» το «άλλο»,
το αντισυστημικό. Από αυτους περίμενε, απαιτουσε ο κόσμος τη «λύση».
Αν, στο όνομα της αποτυχίας αυτού του χώρου να
παίξει το ρόλο του, δεν κάνουμε τη συζήτηση πάνω στο τι πετυχε ( γιατί υπάρχουν
πράγματα που πέτυχε και πράγματα που πρέπει να κρατήσουμε ) και στο γιατί
απέτυχε, το κίνημά μας θα αποτύχει με τη σειρά του .
Νομίζω, πως σε τέτοιες καταστάσεις συνολικών
ανατροπών ( από την πλευρά του συστήματος ) και εμφάνισης της δυνατότητας από
πλευράς των καταπιεσμένων να αλλάξουν τον κόσμο, υπάρχει ρητά ή άρρητα (
συνειδητά ή ασυνείδητα ) η φαντασία της παρθενογέννεσης. Ότι
εμείς θα τα καταφέρουμε καλλίτερα, ότι οι προηγούμενοι δεν άξιζαν τίποτα. Να
ανακαλύψουμε τα πάντα από την αρχή. Ένα φαντασιακό big bang!
Αυτή η φαντασία ως αίσθηση είναι, και
αναπόφευκτη αλλά και απαραίτητη ως ένα σημείο . Αποτελέι τεράστια κινητήρια
δύναμη. Αν όμως την πάρουμε 100% τοις μετροιτοίς , δεν θα είμαστε παρα
υπερότες και αμετροεπείς , που στην καλλίτερη θα χάσουν χρόνο
για να ανακαλύψουν πράγματα που εχουν ήδη ειπωθεί , στη χειρότερη θα γίνουμε
δύναμη καταστροφής και σαρώματος των πάντων στο όνομα της αλλαγής.
Αυτή η φαντασία ενισχύεται απο το σύγχρονο
καπιταλισμό ο οποίος, μαζί με όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του, καλλιεργεί μια
ψευδαίσθηση «παροντικότητας». Την ψευδαισθηση πως ότι έρχεται
απο το παρλεεθόν είναι «κακό». Επισης, καλλιεργεί την αντίληψη πως, το να
προσπαθούμε να αμφισβητήσουμε ουσιαστικά – κι όχι σε στυλ
λαιφσταΐλιάς και χαζομοαρούλας στο facebook – το να αναλύσουμε, να
κρίνουμε, να σκεφτούμε, είναι «διανοουμενισμός» και πως αυτο που
αξίζει κι έχει σημασία είναι το συναίσθημα και μόνο, αυτό που μας έρχεται
ακατέργαστο, το βίωμα της στιγμής. Τέλος παιρνά την άποψη, πως οτιδήποτε
καινούργιο εμφανίζεται είναι εξ ορισμού «καλό». Αυτά τα στοιχεία του
ξεριζώματος από το παρελθόν, της απαξίωσης της κριτικής σκέψης και του
στοχασμού, η εξιδανίκευση και απολυτοποίηση του συναισθήματος ήταν και είναι
χαρακτηριστικά των ολοκληρωτισμών, θρησκευτικών και πολιτικών. Ενας λαός που
ξεκόβεται από τις ρίζες του και την κριτική σκέψη είναι το καλλίτερο έδαφος για
Μεσσίες ολοκληρωτικού τύπου ή για μια επιφανείακή πλαστικοποιημένη επιβίβωση
μέρα με τη μέρα.
Επόμενα είναι «καθήκον» μας να σκεφούμε και
πάνω σε αυτήν την εμπειρία.
Δημήτρης
Οικονομίδης
