«Για τους δανειστές
μπορούμε να πούμε: υπάρχει τόκος πριν από τον τόκο, κι υπάρχει κι άλλος
τόκος», Πλούταρχος, Οι συμφορές του δανεισμού (Περί του μη δειν
δανείζεσθαι).
αναπτύχθηκε το κίνημα «Δεν πληρώνω» στα διόδια και τις συγκοινωνίες. Τότε, το
κίνημα αυτό συκοφαντήθηκε από την πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ, οι οποίοι
επιχείρησαν να του προσάψουν την κατηγορία των «τζαμπατζήδων». Ο απόηχος του
κινήματος αυτού έφτασε στην καρδιά της Ευρώπης και θορύβησε σοβαρά τις
άρχουσες ελίτ της Ευρώπης και της Ελλάδας. Η πατρίδα μας είναι το πειραματόζωο
της νέας εποχής και στη νέα εποχή δεν υπάρχει χώρος για μεσοστρώματα, δεν
υπάρχει χώρος για εργαζόμενους. Το σχέδιο οδηγεί στη διαμόρφωση δύο κοινωνικών
τάξεων, της ολιγάριθμης αστικής ελίτ, η οποία θα διαχειρίζεται το συντριπτικό
ποσοστό του συσσωρευόμενου πλούτου και μίας ισχνής τάξης εργαζομένων, η οποία
θα πιέζεται από το διαρκώς αυξανόμενο εφεδρικό στρατό εργασίας ανέργων, πρώην
εργαζομένων, οι οποίοι -αργά και σταθερά- θα ωθούνται στο περιθώριο της
κοινωνικής ζωής.
Η διαχείριση της υπακοής στο παραγωγικό μοντέλο που προωθεί η διευθύνουσα αστική ελίτ, θα γίνεται μέσω του φόβου. Φόβος, ο οποίος ενσταλάσσεται στις ψυχές των ανθρώπων, κυρίως μέσα από τα Μέσα προπαγάνδας και συμπληρωματικά από τους μηχανισμούς καταστολής. Οι τελευταίοι επεμβαίνουν στο βαθμό που η κυριαρχούμενη τάξη και στρώματα δεν αποδέχονται το μοντέλο διακυβέρνησης και το διαταράσσουν. Αυτό το νέο πλαίσιο, αφορά την οριστική διάρρηξη του κοινωνικού συμβολαίου που υπήρξε στην Ευρώπη και την Ελλάδα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μοντέλο της Ευρώπης του Μάαστριχ, μιας Ευρώπης υπηρεσιών και χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, καταρρέει σήμερα με πάταγο. Ο στόχος δεν είναι οι Έλληνες εργαζόμενοι, ο στόχος είναι οι Ιταλοί, Ιρλανδοί, Γερμανοί εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου.
Η Αριστερά παρακολούθησε στην πρώτη περίοδο τα κινήματα του «Δεν πληρώνω» με καχυποψία, κρατώντας αποστάσεις από αυτά, θεωρώντας ότι αυτά έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τους κοινωνικούς αγώνες (διαδηλώσεις, απεργίες κ.λπ.). Σήμερα, η κατάσταση είναι διαφορετική. Ο πόλεμος που διεξάγει η αστική ελίτ στην Ελλάδα καθώς και οι αστικές ελίτ σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι βαθιά ταξικός, δηλαδή, και οικονομικός. Η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να είναι πολιτική, αλλά και οικονομική. Οι πολίτες, όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν, δεν πρέπει να πληρώσουν, διεξάγοντας οικονομικό αγώνα ενάντια στην αστική ελίτ. Όσοι μπορούν να πληρώσουν, πρέπει να πληρώσουν, αλλά πρέπει να ξέρουν σε ποιον πληρώνουν. Το ελληνικό κράτος, για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είναι όργανο και εργαλείο στα χέρια των αστών για την εξυπηρέτηση των οικονομικών τους συμφερόντων. Ας μη γελιόμαστε, ομολογιούχοι δανειστές δεν είναι μόνο ξένοι, είναι και Έλληνες. Όλοι αυτοί είναι ανώνυμοι. Όλοι όμως ξέρουμε ή υποψιαζόμαστε ποιοι είναι. Αυτοί λοιπόν, που ξέρουμε ποιοι είναι, αυτοί οι λαμπροί Έλληνες ευεργέτες, εργολάβοι δημόσιων έργων, ιδιοκτήτες ΜΜΕ που δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ για να χρησιμοποιούν τις συχνότητες, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές, οι οποίες ανήκουν στον ελληνικό λαό, προκειμένου να κάνουν τις «δουλειές» τους, έχουν αποφασίσει να υποβάλλουν σε ξαφνικό οικονομικό θάνατο τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η διαστροφή των εννοιών της Δικαιοσύνης, της Αλληλεγγύης, της εργασιακής εφεδρείας και της πράσινης ανάπτυξης, χρησιμοποιούνται παράλληλα με τον κοινωνικό αυτοματισμό, προκειμένου να εμπεδωθεί στον πληθυσμό η υπακοή. Αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν, δεν πρέπει να πληρώσουν. Κι αυτό είναι ηθικό και δίκαιο. Αυτοί που μπορούν να πληρώσουν, πρέπει να πληρώσουν με έναν όρο: να ζήσουν οι συνάνθρωποί τους. Κι αυτό είναι Αλληλεγγύη. Κι αυτό είναι Ανθρωπισμός. Η πολιτική ανυπακοή είναι σε σύγκρουση με τους κοινωνικούς αγώνες; Η πολιτική ανυπακοή είναι μέρος των κοινωνικών αγώνων. Στην Ινδία, ο Γκάντι και ο ινδικός λαός έδιωξε τους Άγγλους αποικιοκράτες με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και με πολιτική ανυπακοή. Όλος ο ινδικός λαός αποφάσισε να μην αγοράζει προϊόντα κλωστοϋφαντουργίας και αλάτι. Οι Άγγλοι αποικιοκράτες έφυγαν σε τρεις μήνες.
Είναι ειρωνεία της ιστορίας ότι οι ίδιοι άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν ως φόβητρο την απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας, για να αποξενώσουν την Αριστερά από το λαό, είναι οι ίδιοι που σήμερα απαλλοτριώνουν την ατομική ιδιοκτησία. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούν την Εφορία, την Πολεοδομία και κυρίως τις τράπεζες, δηλαδή τους εαυτούς τους. Θα τους αφήσουμε; Το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Οι ζωές των ανθρώπων μας, οι ζωές των παιδιών μας είναι στα χέρια μας. Ο πόλεμος είναι κυρίως οικονομικός και πρέπει και από εμάς να διεξαχθεί, κυρίως στο οικονομικό πεδίο. Η πολιτική ανυπακοή είναι ο πόλεμος στο οικονομικό πεδίο.
*Ο Παντελής Ραδίσης είναι μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.
ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2011
