«ΧΡΥΣΟ» ΣΤΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ Η ΕΛΛΑΔΑ
Κύκλος συνενοχής κυβερνήσεων, ομοσπονδιών, προπονητών και αθλητών
ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΟΠΑ
Η ώρα Πεκίνου αποδεικνύεται ώρα μηδέν για τον ελληνικό αθλητισμό. Τα κρούσματα ντόπινγκ στην ελληνική αποστολή βυθίζουν σε τεράστια κρίση την εγχώρια βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών και οι αποκαλύψεις για τη δράση κυκλώματος είναι καταιγιστικές. Αν ένα στιγμιότυπο των αγώνων ήθελε τους αμερικανούς ποδηλάτες να φτάνουν στην κινεζική πρωτεύουσα φορώντας μάσκες εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, στην Ελλάδα εδώ και τρεις εβδομάδες όλοι χρειαζόμαστε αντιασφυξιογόνο μάσκα για τη μπόχα που αποπνέει το σύστημα ανάδειξης υπεραθλητών.
ΜΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5712
Μια ιστορία που ξεκίνησε να αποκαλύπτεται το 2004 μετά το «ατύχημα» των Κεντέρη και Θάνου. (σ. σ. Το Πολιτικό Καφενείο είχε δημοσιεύσει αποκλειστικές φωτογραφίες που έδειχναν τον Κεντέρη μέσα στο Νοσοκομείο να περπατάει με το «κολάρο» στο λαιμό και αθλητικά παπούτσια, όταν τα ΜΜΕ μετέδιδαν ότι ήταν βαριά τραυματισμένος!) Όλα δείχνουν πως αυτό το σύστημα υπηρετήθηκε από πολιτικούς, ομοσπονδίες, προπονητές και αθλητές για χρόνια ολόκληρα. Η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης είναι ακόμη και τώρα η με κάθε τρόπο στήριξη των επιτυχιών του παρελθόντος. Βλέπετε τα «ιερά και τα όσια» δεν μπορούν να θιγούν εύκολα.
Οι «καθαροί αγώνες» που επικαλείται η ΔΟΕ φυσικά είναι μια αυταπάτη και παράλληλα εξαπάτηση του φίλαθλου κοινού. Τα επιχειρήματα των ελλήνων αθλητών και προπονητών που πιάστηκαν ντοπέ είναι επίσης απατηλά. Διερωτώνται εάν ενόψει Αγώνων οι αθλητές είναι τόσο αφελείς ώστε να κάνουν χρήση αναβολικών τη στιγμή που ξέρουν ότι βρίσκονται στο στόχαστρο. Εάν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε ντόπινγκ. Το ζήτημα θα είχε λυθεί και κανένας δεν θα έπαιρνε τα αυτονόητα ρίσκα μιας τέτοιας ενέργειας.
Το γεγονός ότι οι Έλληνες βρέθηκαν στην κορυφή της ντόπας με 15 κρούσματα από τον Απρίλιο σε αθλήματα της «βαριάς βιομηχανίας» δεν είναι προϊόν αφέλειας ή κάποιων αόρατων κύκλων που συνωμοτούν σε βάρος της μικρής και τίμιας Ελλάδας. Φυσικά και οι ΗΠΑ απολαμβάνουν μεγαλύτερη προστασία από τους διεθνείς οργανισμούς, ωστόσο και εκεί είχαν τα δικά τους σκάνδαλα ντόπινγκ. Το γεγονός ότι άπαντες οι υπεραθλητές και σχεδόν όλες οι ομοσπονδίες των αθλητικών υπερδυνάμεων έχουν τα αναβολικά σαν καραμέλες δεν νομιμοποιεί τη χρήση τους και από τους Έλληνες. «Μόνο εμείς παίρνουμε;», αναρωτιούνται. Ασφαλώς όχι. Όσον αφορά όμως το γιατί πιάνονται οι δικοί μας, θα πρέπει να ψάξουμε λίγο και στα πεπραγμένα των παρελθόντων ετών…
Η άποψη ότι καθαροί αγώνες δεν μπορούν να υπάρξουν με τις σημερινές συνθήκες και άρα για να εκλείψει και η υποκρισία, καλό θα ήταν να αφεθεί ελεύθερο το ντόπινγκ ώστε να υπάρχει τουλάχιστον ισοτιμία στον ανταγωνισμό, είναι τουλάχιστον επικίνδυνη. Γιατί το θέμα δεν αφορά μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες αυτοκαταστροφικούς και ματαιόδοξους τύπους, αλλά συνολικά τη νεολαία η οποία αντλεί πρότυπα και διαμορφώνει χαρακτήρες.
Για την ιστορία, να σημειώσουμε ότι μέχρι την Παρασκευή 22 Αυγούστου είχαν γίνει 4.620 έλεγχοι ντόπινγκ από τις 27 Ιουλίου, οπότε και άνοιξε επισήμως το ολυμπιακό χωριό του Πεκίνου και τα θετικά δείγματα ήταν πέντε. Ανάμεσά τους και ένας αθλητής της σκοποβολής(!), γεγονός που μπορεί να δώσει τροφή για μια συζήτηση γύρω από τα κίνητρα ενός αθλητή να κάνει χρήση αναβολικών…
«ΧΡΥΣΟ» ΣΤΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ Η ΕΛΛΑΔΑ
Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Το Πεκίνο ευνοεί την έκφραση με φράσεις θυμοσοφίας, έστω κι αν είναι βγαλμένες από την ελληνική εμπειρία. Το τελευταίο κρούσμα ντόπινγκ με πρωταγωνίστρια τη χρυσή ολυμπιονίκη της Αθήνας Φανεί Χαλκιά μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για ένα ντόμινο αποκαλύψεων στα τεκταινόμενα του ελληνικού αθλητισμού και της εγχώριας βιομηχανίας παραγωγής υπεραθλητών. Αποκαλύψεις που μπορούν να κλονίσουν συθέμελα το όλο οικοδόμημα. Τα κρούσματα φαρμακοδιέργεσης μόνο από τον Απρίλιο και μετά ανέρχονται στα 15, με την άρση βαρών, το στίβο και την κολύμβηση να κατέχουν τα πρωτεία. Τα «βαριά χαρτιά» της βιομηχανίας του αθλητικού θεάματος αποκαθηλώνονται ταχύτατα ένα ένα, δημιουργώνας εκκωφαντικό θόρυβο. Στις 17 Αυγούστου η Φανεί Χαλκιά δήλωνε «σοκαρισμένη» και στις δηλώσεις της από την κινεζική πρωτεύουσα έλεγε πως στην αρχή όταν κλήθηκε από τον αρχηγό της ελληνικής αποστολής Ισίδωρο Κούβελο ώστε να ενημερωθεί ότι βρέθηκε θετική στον έλεγχο ντόπινγκ, νόμιζε ότι της κάνει χιούμορ. Συνωμοσίες, «σκοτεινοί κύκλοι» και πολέμιοι της Ελλάδας επιστρατεύθηκαν και πάλι από ορισμένους για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αλλά η δυσοσμία του αποστήματος είναι τέτοια, που πλέον πείθει και τον πιο αδαή ότι το οικοδόμημα είναι σάπιο.
Ήταν 4 Απριλίου όταν ανακοινώθηκε ότι 11 από τους 13 αθλητές της εθνικής ομάδας της Άρσης Βαρών βρέθηκαν θετικοί σε έλεγχο ντόπινγκ. Στην πραγματικότητα η είδηση δεν άφησε άφωνο κανέναν. Απλώς επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι υποπτευόταν επί σειρά ετών. Μάλιστα κάποιοι δεν τα υποπτευόταν απλώς, αλλά είχαν καταγγείλει τη δράση κυκλώματος προαγωγής και εφαρμογής του ντόπινγκ με χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρώην μέλος της εθνικής ομάδας, Χ. Κωνσταντινίδη, ο οποίος είχε αποκαλύψει το 1996 τη δράση του Χ. Ιακώβου στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ο ίδιος είχε υποστεί αφόρητες πιέσεις προκειμένου να ανακαλέσει, κάτι που τελικώς έγινε (μερικώς τουλάχιστον) και ούτε λίγο ούτε πολύ, ο άνθρωπος αναγκάστηκε για χρόνια να ζει με το στίγμα του «τρελού». Θαυμάστε ωστόσο τι έλεγε ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Ιωαννίδης, για το θέμα λίγες ώρες μετά: «Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το συγκεκριμένο γεγονός με τις παλιές επιτυχίες. Δεν πρέπει να φταίνε οι αθλητές. Ίσως τους τα έδωσε κάποιος χωρίς να το ξέρουν». Αμέσως μετά η κυβέρνηση προχώρησε στο ξήλωμα της διοίκησης της Ελληνικής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, όπου διόρισε νέο διοικητικό συμβούλιο και προανήγγειλε την κατάρτιση νομοσχεδίου για την καταπολέμηση του ντόπινγκ. Λεπτομέρεια: Ακόμη και σήμερα δεν έχουν γίνει επισήμως γνωστά τα ονόματα των έντεκα αθλητών, ούτε βεβαίως υπάρχει νομοσχέδιο…
Αν τα αναφέρουμε όλα αυτά είναι για να γίνει κατανοητό πως το θέμα έχει πολιτική βάση. Με όσα θα δούμε και παρακάτω, η πολιτεία όχι μόνο γνώριζε, αλλά προωθούσε και στήριζε στην πράξη το πρόγραμμα παραγωγής πρωταθλητών, γεγονός το οποίο άρχισε να κορυφώνεται μετά τους Αγώνες της Ατλάντα το 1996. Ωστόσο, στις 4 Απριλίου 2008 όλοι έπεφταν από τα σύννεφα και φυσικά ένιωθαν την υποχρέωση να στηρίξουν τους αθλητές με τους οποίους φωτογραφίζονταν και συναγελάζονταν μετά από κάθε επιτυχία σε παγκόσμια, ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ή Ολυμπιακούς Αγώνες. Η μοίρα φέρνει τον Γ. Ιωαννίδη να πρέπει να υπερασπίσει το οικοδόμημα από το Πεκίνο όπου τα χαστούκια έρχονται απανωτά. «Σοβαρά προβληματισμένος» δήλωνε ο υπουργός μετά την επιβεβαίωση του ντοπαρίσματος της Χαλκιά και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ίδια έδωσε δικαιώματα. Μόνο που στην πραγματικότητα η Χαλκιά δεν έδωσε «δικαιώματα» αλλά ούρα, στα οποία ανακαλύφθηκε η «θαυματουργή» και πασίγνωστη πια μεθυλτριονολόνη. Η ίδια ουσία που είχε ανιχνευθεί στους πρωταθλητές της Άρσης Βαρών, αλλά και σε κολυμβητές, αποκαλύπτοντας ότι είχε ευρεία διακίνηση και καταρρίπτοντας τις ανόητες δικαιολογίες του Χ. Ιακώβου και των υπολοίπων για «λάθος παρτίδα», που έκανε η διάσημη πλέον Σου Λι…
Ως μόνιμη επωδός ήρθε η διαβεβαίωση ότι η πολιτεία θα χτυπήσει το κύκλωμα και θα θεσπίσει πιο αυστηρές ποινές για το ντόπινγκ με νομοσχέδιο το οποίο θα έρθει αυτό το μήνα. Το Σεπτέμβριο.
Μικρή λεπτομέρεια, πως σιγά – σιγά αρχίζουν και οι υπεύθυνοι να μιλούν για κύκλωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη αυτή περιέχεται και στις δηλώσεις τόσο του πρόεδρου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής όσο και του προέδρου του ΣΕΓΑΣ των οποίων η κόντρα καλά κρατεί.
Βεβαίως το 2004 ( Ολυμπιάδα 2004 ) ο Μ. Κυριακού δεν είχε ακόμη εμπλακεί με την προεδρία της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, ενώ ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού Γ. Λιάνης και ο Β. Σεβαστής χαρακτήριζαν ανυπόστατα και συκοφαντικά τα δημοσιεύματα της βρετανικής εφημερίδας Ομπζέρβερ σχετικά με κύκλωμα ντόπινγκ στην Ελλάδα, τα οποία τότε περιέχονταν σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του ιδρυτή της πασίγνωστης εταιρείας Μπάλκο, Βίκτορ Κόντε. Ο Κόντε αναδείχθηκε σε κεντρικό πρόσωπο στα σκάνδαλα ντόπινγκ τόσο στην Αμερική όσο και στη χώρα μας. Στις 16 Φεβρουαρίου 2004 ο Γ. Λιάνης απέρριπτε τους ισχυρισμούς των Βρετανών και δήλωνε πως η Ελλάδα έχει το ισχυρότερο θεσμικό πλαίσιο: «Οι μεγάλοι αθλητές μας πέρασαν και περνούν συνεχώς από ελέγχους και δεν βρέθηκαν ποτέ θετικοί. Αν όμως, κάτι που δεν το εύχομαι για την πατρίδα μου, ένας οποιοσδήποτε Έλληνας αθλητής βρεθεί θετικός, τότε αλίμονο για την απερισκεψία του, γιατί πέρα από την τιμωρία του, θα σπιλώσει και την πατρίδα του στην καλύτερή της στιγμή». Ο δε Β. Σεβαστής ξιφουλκούσε: «Ο ελληνικός αθλητισμός είναι στόχος κάποιων διεθνών κύκλων με έναν τρόπο που προσβάλλει. Εγώ οφείλω για μία ακόμη φορά να καταγγείλω αυτή την προσπάθεια και να πω ότι δεν είναι δυνατόν να επαναλαμβάνεται». Ενώ ο Σύλλογος Ελλήνων Ολυμπιονικών με μια πύρινη ανακοίνωση έλεγε: «Οι ανυπόδεικτοι ισχυρισμοί του Ομπζέρβερ κορυφώνουν ένα συστηματικό πόλεμο λάσπης που διεξάγεται εις βάρος ελλήνων αθλητών και ολυμπιονικών, που κατέδειξαν με τις επιδόσεις τους την ανωτερότητά τους και – εν τέλει – απέδειξαν ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχουν ανίκητες υπερδυνάμεις. Υπάρχουν αξίες και αθλητές που συναγωνίζονται», αναφέρεται στο πρώτο κομμάτι της ανακοίνωσης. Γεγονότα τα οποία υπενθυμίζουν απλώς πως στο παιχνίδι της μεγάλης σύγχρονης και ισχυρής Ελλάδας και στον αθλητισμό, συμμετείχαν όλοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο και οι αθλητές δεν είναι μόνο τα θύματα, όπως σε περιπτώσεις όπου πράγματι γίνονται εν αγνοία τους αντικείμενα εκμετάλλευσης και ίσως και πειραματόζωα, αλλά έχουν και το ρόλο θύτη.
Γεγονός που θα αποδειχτεί περίτρανα έξι μήνες αργότερα και λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας με το περιβόητο «ατύχημα» των Κεντέρη και Θάνου, οι οποίοι έπεσαν και οι ίδιοι θύματα μιας βιομηχανίας η οποία στην κυριολεξία τρέφεται με σάρκες.
Η ανθρώπινη ματαιοδοξία ωστόσο δεν γιατρεύεται και παρά τα όσα έχουν προηγηθεί της έναρξης των Αγώνων του 2004, αμέσως μετά το μετάλλιο στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων των γυναικών η Φανεί Χαλκιά περιχαρής δήλωνε: «Οι Έλληνες είμαστε γεννημένοι νικητές»… Σίγουρα δεν θα είχε κάνει προβολή στο χρόνο, τέσσερα χρόνια μετά, όταν μέσα από μια αίθουσα ξενοδοχείου στο Πεκίνο, θα δήλωνε σοκαρισμένη για τα όσα αποκαλύφθηκαν πριν καν αγωνιστεί. Η εθνική μας περηφάνια, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, θα έτρωγε το μεγαλύτερο ίσως στραπάτσο της ιστορίας και μόλις θα άνοιηε ο Ασκός του Αιόλου για μια υπόθεση στην οποία ακόμη και όποιος έχει περάσει απ’ έξω από τα αποδυτήρια των αθλητών, δεν είναι καθαρός…
Κύκλος συνενοχής κυβερνήσεων, ομοσπονδιών, προπονητών και αθλητών
Το πραγματικό ζητούμενο για τους εμπλεκόμενους φορείς, στο Πεκίνο όσο και στην Αθήνα, είναι να κερδίσουν χρόνο, καθώς είναι σαφές ότι κρίσιμοι κρίκοι της αλυσίδας έχουν σπάσει και πλέον τόσο η ΔΟΕ όσο και η WADA έχουν στοιχεία ικανά να «δέσουν» τους υπαίτιους για την ανθισμένη βιομηχανία της ντόπας στην Ελλάδα. Ωστόσο, ενδιαμέσως οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μια την άλλη. Μετά το τελευταίο κρούσμα με τη Φ. Χαλκιά, ο πρόεδρος της ΕΟΕ, Μ. Κυριακού, επιχειρηματίας και παράλληλα ιδιοκτήτης του Αντένα και του Πανελληνίου ΓΣ, οργισμένος άρχισε να πυροβολεί: «Ο κ. Σεβαστής θα έπρεπε να κρύβεται και να μη βγαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα και να μιλάει. Η διοίκηση της Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών άλλαξε μετά το σκάνδαλο ντόπινγκ, αντίθετα με τον κ. Σεβαστή, που μένει στη θέση του. Η πολιτεία πρέπει να λάβει μέτρα για να αντιμετωπίσουμε το οργανωμένο κύκλωμα ντόπινγκ που δρα στη χώρα μας», δήλωσε.
Ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ σήκωσε αμέσως το γάντι και του απάντησε: «Το μόνο που έχω να πω είναι ότι του επιστρέφω όσα είπε εις βάρος μου. Όλος ο αθλητικός κόσμος έχει αποδοκιμάσει όσα πράττει ο κ. Κυριακού», ενώ και ο ίδιος αποποιήθηκε των όποιων ευθυνών της Ομοσπονδίας και έκανε επίσης λόγο για κύκλωμα φαρμακοδιέργεσης, το οποίο δρα ανεξέλεγκτα ήδη από τα γυμναστήρια ή ακόμη και τα σχολεία. Σημασία έχει ωστόσο το πρώτο κομμάτι της δήλωσης εναντίον του Μ. Κυριακού.
Την Πέμπτη 21 Αυγούστου το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ φιλοξενεί συνέντευξη του έλληνα ελεγκτή της WADA Γιάννη Ψαρέλλη καθώς και εκτενές θέμα γύρω από το σκάνδαλο ντόπινγκ στην Ελλάδα. Ο Γ. Ψαρέλλης καταγγέλλει πως τον Ιούνιο του 2002 επισκέφθηκε την Αθήνα προκειμένου να διενεργήσει ελέγχους σε μεγάλα ονόματα του διεθνούς στερεώματος τα οποία θα λάμβαναν μέρος στο γκραν πρι του στίβου Τσικλητήρεια. Επισκέφθηκε τους αθλητές στο ξενοδοχείο Κάραβελ όπου και είχαν καταλύσει, όμως όταν έγινε αντιληπτός από το μάνατζερ των Τσικλητηρείων δέχθηκε αφόρητες πιέσεις προκειμένου να μην πλησιάσει κανέναν αθλητή και φυσικά να μη διενεργήσει κανένα έλεγχο. Όπως ο ίδιος υποστηρίζει, ο μάνατζερ έδωσε εντολή στο ξενοδοχείο να μην του παραχωρήσει δωμάτιο και του απαγόρευσε να έχει οποιαδήποτε, ακόμη και τηλεφωνική, επαφή με οποιονδήποτε αθλητή. Μάλιστα σύμφωνα με όσα έχει υποστηρίξει ο ίδιος και σε εφημερίδα του Αμβούργου, αργότερα ανακάλυψε πως είχαν δοθεί εγγυήσεις στους αθλητές πως θα έπαιρναν μέρος στα Τσικλητήρεια πως κανένας έλεγχος αντι-ντόπινγκ δεν θα πραγματοποιούνταν πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τους αγώνες! Εμπνευστής, διοργανωτής και εγκέφαλος των αγώνων δεν είναι άλλος από τον σημερινό πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Μ. Κυριακού ο οποίος ζητά την εξάλειψη του φαινομένου και την ενεργοποίηση της πολιτείας ώστε να διαλυθεί το κύκλωμα.
Εάν ισχύουν οι καταγγελίες του έλληνα ελεγκτή, εξηγούν ως ένα βαθμό κάποια από τα αίτια που έφεραν τη ΔΟΕ και τη WADA στο σημείο να μην αφήνουν τους έλληνες αθλητές να πάρουν ανάσα. Σύμφωνα δε και με αποκαλύψεις του Τύπου, οι κρίκοι της αλυσίδας του ντόπινγκ που έσπασαν έχουν προμηθεύσει τη Διεθνή Επιτροπή Καταπολέμησης του Ντόπινγκ με τα σχετικά προγράμματα φαρμακοδιέργεσης αθλητών τα οποία δεν περιλαμβάνουν μόνο την επίμαχη ουσία μεθυλτριενολόνη, αλλά και επικίνδυνα στεροειδή αναβολικά όπως και επικίνδυνα στεροειδή αναβολικά όπως η ναδρολόνη, χρήση των οποίων γινόταν όλα τα τελευταία χρόνια. Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως η Ελλάδα συστηματικά προωθούσε την παραγωγή υπεραθλητών με τη βοήθεια αναβολικών, καθώς ήταν κέντρο τόσο διακίνησης όσο και παραγωγής ορισμένων ουσιών. Για το γεγονός δε αυτό υπάρχει πληθώρα δημοσιευμάτων τόσο στον ελληνικό όσο και στο διεθνή Τύπο. Ο πλέον κρίσιμος κρίκος φαίνεται πως έσπασε μετά τις ομολογίες του ιδρυτή της Μπάλκο-Βίκτορ Κόντε, οι οποίες οδήγησαν και στο γνωστό θέμα των Κεντέρη και Θάνου, καθώς είναι γνωστό πια ότι ο Χρ. Τζέκος προμηθευόταν ουσίες μέσω του αντιπροσώπου της εταιρείας στην Ελλάδα.
Με το πλήγμα σε αυτό το κύκλωμα, οι ιθύνοντες της «επιστημονικής υποστήριξης» των αθλητών άρχισαν να δραστηριοποιούνται και να έχουν επαφές με άλλες δυνάμεις της «αγοράς», όπως οι Κινέζοι. Αυτό που ίσως υποτιμήθηκε ήταν η αντίδραση η οποία θα υπήρχε από ΔΟΕ και WADA, οι οποίες φυσικά μόνο άσπιλες και αμόλυντες δεν είναι. Το γεγονός όμως ότι η μικρή, αλλά «ισχυρή» Ελλάδα φάνηκε να βρίσκεται μπροστά σε θέματα ντόπινγκ κάνοντας ένα εντυπωσιακό ξεπέταγμα στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000, ήταν φυσιολογικό να ενεργοποιήσει τα «αντισώματα» διεθνών οργανισμών τα οποία προασπίζουν και άλλων δυνάμεων τα συμφέροντα.
Παράλληλα, όσοι πίστευαν ότι θα λειτουργούν και θα δρουν ανενόχλητοι στο διηνεκές, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα και αλαζονεία αποδείχτηκαν βαθιά γελασμένοι. Δεν σημαίνει πως επειδή οι έλληνες αθλητές – προκειμένου να αποφύγουν τους ελέγχους – δήλωναν ακόμη και ψευδείς τόπους προετοιμασίας, όπου δεν υπάρχουν εθνικά κέντρα καταπολέμησης του ντόπινγκ, θα μπορούσαν να κρύβονται για πάντα. Επίσης, δεν σημαίνει τίποτα και το γεγονός ότι τα μηχανήματα ανίχνευσης του ΕΣΚΑΝ δεν μπορούσαν να ανιχνεύσουν τη μεθυλτριονολόνη, από τη στιγμή που την ανιχνεύουν άριστα αυτά της WADA. Μια «καρφωτή», όπως αυτή με την εθνική ομάδα της Άρσης Βαρών, αρκούσε για να καταρρεύσει το οικοδόμημα που με τόσο κόπο είχαν στήσει κυβερνήσεις, ομοσπονδίες, προπονητές και αθλητές. Ένα οικοδόμημα για να κοροϊδέψουν ποιους; Μάλλον τους εαυτούς τους…
Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
Πρυτανικές εκλογές βίας και νοθείας στο Πολυτεχνείο Κρήτης
Πρυτανικές εκλογές βίας και νοθείας στο Πολυτεχνείο Κρήτης, ως επακόλουθο της επιχειρούμενης συνταγματικής εκτροπής
Τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής για να σώσουν την αξιοπρέπειά τους και να επανορθώσουν μερικώς την ανομία, οφείλουν έστω και εκ των υστέρων, να ανακαλέσουν τις υπογραφές τους από τα χαλκευμένα έγγραφα. Η «επανεκλεγείσα» πρυτανική αρχή, εάν έχει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και έστω ίχνη της ευθύνης του πανεπιστημιακού δασκάλου, οφείλει να παραιτηθεί και να ζητήσει η ίδια επανάληψη της διαδικασίας με αδιάβλητους όρους (εάν θεωρεί ότι βγήκε με το σπαθί της, ας το αποδείξει εμπράκτως, δεν έχει να χάσει τίποτε), χωρίς να ανησυχεί για τυχόν ακυβερνησία του Ιδρύματος, μιας και απείρως επικινδυνότερη είναι η διακυβέρνηση υπό αυτούς τους όρους, θεωρούμενη και από παιδαγωγικής απόψεως.
Δημήτρης Πατέλης, Επίκουρος Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5711
Είναι δεδομένο πλέον ότι η κυβέρνηση της οριακής και καλπονοθευτικώς διασφαλιζόμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αντιλαμβανόμενη την επικίνδυνη για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο δυναμική που τροφοδότησε από πέρυσι η αδυναμία της να καταργήσει το άρθρο 16 του Συντάγματος, εν μέσω γενικευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας (λόγω ληστρικής κερδοσκοπίας των δυνάμεων της αγοράς, αντιασφαλιστικών μέτρων, εκποίησης φιλέτων της δημόσιας περιουσίας, γενικευμένης διαφθοράς, κ.ο.κ.), προβαίνει σε απροκάλυπτη συνταγματική εκτροπή. Η τελευταία αφορά την ρητή πλέον πρόθεση της κυβέρνησης για την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων», με πρώτο βήμα την αναγνώριση των «κολεγίων», κατά παράβαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που το απαγορεύει ρητά και αδιαφορώντας για την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, η οποία απέρριψε την αναθεώρηση του άρθρου αυτού (αναλυτικότερα βλ. ΔΙΑΠΛΟΥΣ, τ.26, Ιούν.-Ιούλ.2008, σ.12-13).
Βασική επιδίωξη των εμπνευστών του σχεδίου της συνταγματικής εκτροπής είναι να μεταφερθεί ο πόλεμος από τους δρόμους (όπου η κυβέρνηση χάνει τις εντυπώσεις με την ωμή βία και τον αυταρχισμό) στο εσωτερικό των Α.Ε.Ι. Πρόσφορη ευκαιρία για αυτό είναι η εφαρμογή του νέου Νόμου-Πλαισίου κατά την εκλογή Πρυτανικών αρχών, προέδρων, κ.ο.κ., δηλαδή, του μέρους εκείνου αυτού του εκτρωματικού νόμου, που έχει τη μέγιστη επίφαση δημοκρατικότητας και δήθεν πρεσβεύει την κατάργησης της «συναλλαγής». Κατ’ ουσία, πρόκειται για μέτρο επιβολής δήθεν «διευρυμένης δημοκρατικής εντολής» σε αρχές, ο ρόλος των οποίων ανάγεται τελικά σε αυτόν των managers του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου»-αυταρχικού εκπαιδευτηρίου. Ο εν λόγω νόμος χωλαίνει και συνταγματικώς, δεδομένου ότι η κυβέρνηση τον είχε προωθήσει (όπως και το σύνολο των νόμων για την λεγόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση) ως «εκτελεστικό» νόμο υλοποίησης του αναθεωρημένου άρθρου 16, παρά το γεγονός ότι τελικά δεν κατάφερε να αναθεωρήσει το εν λόγω άρθρο και να ιδιωτικοποιήσει τα Α.Ε.Ι.
Κατά το παρελθόν διάστημα θήτευσε ως πρυτανική αρχή στο Πολυτεχνείο Κρήτης σχήμα με επικεφαλής τον κ. Ι.Γρυσπολάκλη, γνωστό και ως «πρύτανη των ΜΑΤ» (λόγω της προ διετίας απροκάλυπτης επίθεσης των προσκεκλημένων επί τούτου από τον ίδιο ΜΑΤ εναντίον των φοιτητών μας στο κέντρο των Χανίων), πρωτεργάτη-εκτελεστή όλων των «μεταρρυθμιστικών» μέτρων, προβοκάτορα κατά του πανεπιστημιακού ασύλου (βλ. τις διαβόητες δηλώσεις του περί διακίνησης ναρκωτικών στο Ε.Μ.Π.) και διαπρύσιο προπαγανδιστή όλων των συνακόλουθων ιδεολογημάτων σε όλους τους διαύλους των Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης.
Οι πρόσφατες πρυτανικές εκλογές βίας και νοθείας στο Πολυτεχνείο Κρήτης (27.8.08) με πρωτεργάτη τον ίδιο και τους συνεργάτες του, κατέδειξαν ανάγλυφα την εμπέδωση της συνταγματικής εκτροπής δια της πραξικοπηματικής παραβίασης κάθε έννοιας ακαδημαϊκών ελευθεριών και δημοκρατίας από τα κατά τόπους πρόθυμα ερείσματα-πολιορκητικούς κριούς της αντιεκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης».
Βλέπετε, η πάσει θυσία επανεκλογή του εν λόγω σχήματος, είχε και μια συμβολική διάσταση πανελλήνιας εμβέλειας, δεδομένου ότι αυτό δεν φείδεται προσπαθειών για την λόγω και έργο προώθηση στο πανεπιστήμιο της λεγόμενης «αξιολόγησης», της «αριστείας», της «επιχειρηματικότητας», του αυταρχισμού, της υποταγής, κ.ο.κ. Επιπλέον, η απερχόμενη Πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης, μέσω μιας ερμηνείας του κενού στο νόμο (επικαλούμενη ως αδέκαστο κριτή τον Νομικό Σύμβουλο του Υπουργείου Παιδείας!), επιχειρούσε επανειλημμένα να παρουσιάσει με καταστροφική κινδυνολογία τις επιπτώσεις από τυχόν μη διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών, ώστε να τρομοκρατηθούν τα μέλη της κοινότητας του Ιδρύματος και να σπεύσουν νομιμοφρόνως να την ξαναψηφίσουν, διατεινόμενη ότι: «σε περίπτωση που δεν διεξαχθούν εκλογές και δεν αναδειχθεί νέα Πρυτανεία, από τις 1-9-2008 σταματά εκ των πραγμάτων κάθε διοικητική, εκπαιδευτική, ερευνητική και αναπτυξιακή διαδικασία, καθώς και υπηρεσίες φοιτητικής μέριμνας, αφού δεν θα υπάρχει Σύγκλητος…» (ανακοίνωση από 19.6.2008).
Το ανθυποψήφιο σχήμα στις εν λόγω εκλογές με τους κ.κ. Γ.Φίλη, Γ. Σαριδάκη και Θ. Μαρκόπουλο, οι οποίοι έχουν επίσης θητεύσει επί μακρόν σε όργανα της διοίκησης του Ιδρύματος, έχει εκδώσει διακήρυξη αρχών με νεφελώδεις θέσεις περί του δημοσίου πανεπιστημίου, της «αξιοκρατίας», της διαφάνειας, της συμπεριφοράς και των σχέσεων εντός και εκτός του Ιδρύματος, κ.ο.κ. (βλ. http://www.tuc.gr/604.html ). Ωστόσο, εκ των πραγμάτων, δεδομένης της αγανάκτησης σημαντικής μερίδας της κοινότητας του Ιδρύματος και παρά τη σχετική γοητεία της αποχής, το σχήμα αυτό λειτούργησε εν πολλοίς και ως αναγκαστική έκφραση αρνητικής ψήφου διαμαρτυρίας έναντι του αυταρχισμού και των ακραίων τοποθετήσεων του κ. Γρυσπολάκη.
Μετά από αλλεπάλληλες απόπειρες διεξαγωγής πρυτανικών εκλογών που απετράπησαν με αποφάσεις του συλλόγου των φοιτητών για καταλήψεις, στην από 4/7/2008 απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου ορίζονται εκλογές για 26/8/08. Στην απόφαση αυτή, δεδομένης της απόφασης του Συλλόγου των φοιτητών για κατάληψη όποια ημέρα ορισθούν οι εκλογές, αναφέρεται: «Αν την ημερομηνία αυτή [26/8/08 –Δ.Π.], η εκλογική διαδικασία ή μέρος αυτής δεν ολοκληρωθεί, θα επαναληφθεί την επόμενη ημέρα και ούτω καθ’ εξής μέχρι να ολοκληρωθεί....». Η θέση αυτή είχε διττή σημασία. Αφ’ ενός μεν επέδρασε εκβιαστικά σε γονείς και φοιτητές (δεδομένου ότι εφαρμογή της θα οδηγούσε σε κυλιόμενες καταλήψεις και απώλεια της εξεταστικής περιόδου), γεγονός που οδήγησε την γενική συνέλευση των τελευταίων (26.8.08) σε αναστολή των κινητοποιήσεων, με προοπτική τον συντονισμό πανελλαδικά και την επανέναρξή του τον Οκτώβριο, σε οριακή απόφαση για αποχή από τις εκλογές, με ρητή δέσμευση για τη μη παρεμπόδιση της εκλογικής διαδικασίας. Αφ’ ετέρου, ήταν μια δημόσια δέσμευση της πρυτανείας για ολοκλήρωση όχι μέρους, αλλά του συνόλου της διαδικασίας, την οποία η ίδια αθέτησε κατάφορα.
Όλα είχαν οργανωθεί άρτια: συγκρότηση-επανασυγκρότηση εφορευτικών επιτροπών και κεντρικής εφορευτικής επιτροπής με άτομα εμπιστοσύνης, κινητοποίηση ευρείας κλίμακας. Ακόμα και από άλλες πόλεις επιστρατεύθηκαν μεταπτυχιακοί είλωτες από καθηγητές εργολάβους-εργοδότες, με σαφείς νουθεσίες για το τι πρέπει να ψηφίσουν για το συμφέρον του εργαστηρίου, του προγράμματος, κ.ο.κ….
Άλλωστε, δεν είναι μυστικό πλέον ότι στο εδραιούμενο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, χρηστή διοίκηση θεωρείται αυτή που ασκούν οι επιτήδεια οι managers, ελέγχοντας τις καταστάσεις, διαμορφώνοντας συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων δια της νομής (είτε υπόσχεσης νομής) πόρων, προγραμμάτων και εξουσίας. Ότι αποκλίνει από το κυρίαρχο status quo, είτε απειλεί να το διαταράξει, εξοβελίζεται, δαιμονοποιείται και καταστέλλεται με ποικίλους τρόπους. Επιβάλλεται σταδιακά μια γενικευμένη φοβία λόγω του διάχυτου αυταρχισμού, καχυποψία, εσωστρέφεια και ιδιώτευση (με την αρχαία και την ψυχολογική έννοια του όρου). Οι όποιες ομαδοποιήσεις τείνουν να ανάγονται σε ιδιοτελείς λυκοσυμμαχίες, σε αμοιβαίες εκδουλεύσεις, σε συλλογικούς αλληλοσυγκρουόμενους εγωισμούς, βάσει της νομής είτε της υπόσχεσης αναδιανομής των ως άνω «αγαθών».
Ακόμα και χωροταξική διευθέτηση είχε προβλεφθεί: οι δύο κάλπες (για προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς) είχαν τοποθετηθεί στην Πολυτεχνειούπολη (περίπου 6 χιλιόμετρα από την πόλη) στο μεγαλύτερο αμφιθέατρο που υπάρχει, και δεν προσφέρεται για περιφρούρηση, ενώ οι άλλες δύο (καθηγητών και υπαλλήλων) λειτουργούσαν στην παλιά πόλη των Χανίων, στο διοικητικό κτήριο. Στο τελευταίο, η πρόσβαση προβλεπόταν μόνον από μια μικρή πόρτα, στο τέλος εξωτερικής κλίμακας, με το ένα φύλλο ανοικτό. Επιστρατεύθηκε πλήθος φίλα προσκείμενων στη διοίκηση «εθελοντών». Άλλωστε, κυκλοφορούσε σε αυτούς τους κύκλους προ πολλού ακόμα και η ιδέα της «κατάληψης» του Ιδρύματος από τις «υπεύθυνες δυνάμεις» ώστε να διεξαχθούν σωστά οι εκλογές, όπερ και εγένετο εν πολλοίς. Διέκρινα μεταξύ των πραιτοριανών αυτής της περιφρούρησης και άτομα που ενέχονταν σε (αισίως παραγραφέντες) τραμπουκισμούς εναντίον φοιτητών στα γνωστά έκτροπα με το νόμο Αρσένη (1998-1999). Στα πλησιέστερα καφενεία της παραλίας, νεαρά στελέχη του Ιδρύματος, από τον στενό κύκλο των συνεργατών του κ. Πρύτανη, χαριεντίζονταν θορυβωδώς με ομάδα εύσωμων κυρίων (μπράβων της νύχτας), οι οποίοι τελικά προσετέθησαν στις δυνάμεις αυτής της περιφρούρησης.
Ώρα 11:55 συνέβη ένα καταλυτικό για την έκβαση των εκλογών γεγονός: ομάδα 8 αγνώστων μαυροφόρων κουκουλοφόρων (με περιβολή νίντζα), άρπαξε τις κάλπες στις οποίες ψήφιζαν οι φοιτητές στο ξύλινο αμφιθέατρο στην Πολυτεχνειούπολη, τις έσπασε και τις πέταξε έξω. Τα νέα διαδόθηκαν αμέσως και στα άλλα εκλογικά κέντρα στο κτίριο της διοίκησης.
Την ώρα εκείνη, μόλις είχα ψηφίσει, διαπίστωσα με έκπληξη (που τότε αδυνατούσα να εξηγήσω) την έκδηλη χαρά του κ. Γρυσπολάκη, ο οποίος απευθυνόταν αστειευόμενος και προς εμένα (παρά το γεγονός ότι έχω χρόνια τώρα δημόσια αντιπαράθεση μαζί του για τα προβλήματα της παιδείας), αλλά και τη χαρά ανθρώπων του περίγυρού του. Γιατί άραγε να τους προκάλεσε τόση χαρά αυτή η προβοκάτσια των κατά τα λοιπά φερόμενων ως αναρχικών;
Η περιφρούρηση στο κτίριο της διοίκησης πύκνωνε, ενώ δήλωναν αισθητά την παρουσία τους οι κ.κ. τραμπούκοι-παρακρατικοί. Σε ερωτήσεις απαντούσαν αρχικά ότι είναι δημοσιογράφοι, στη συνέχεια κάποιοι απ’ αυτούς δήλωσαν ότι είναι συγγενείς του κ. Γρυσπολάκη και ότι ήλθαν να τον προστατέψουν «γιατί όλο τα βάζουν μαζί του»!... Περίπου 14:30, κινήθηκαν απειλητικά εναντίον φοιτητών που προσπαθούσαν να διευκρινίσουν τι ρόλο παίζουν, έστριψαν τα χέρια συνδικαλιστή φοιτητή και επιχείρησαν να αποσπάσουν απ’ αυτόν φωτογραφική μηχανή. Δεδομένου ότι μεγάλωνε ο αριθμός των φοιτητών, οι τραμπούκοι απομακρύνθηκαν εξαπολύοντας απειλές. Οι φοιτητές έκαναν λόγο για μπράβους-παρακρατικούς και επέρριψαν ευθύνες στην Πρυτανεία, ενώ είχαν συνομιλία σε έντονο κλίμα με τον πρύτανη Ιωακείμ Γρυσπολάκη, ο οποίος απάντησε ότι τα άτομα αυτά δεν τα γνωρίζει και ότι ο ίδιος ποτέ δεν χρησιμοποίησε μπράβους. Τα ίδια απάντησε και σε εμένα όταν τον ρώτησα που τους βρήκε αυτούς τους εθελοντές, επικαλούμενος και το αγωνιστικό του παρελθόν στην κινητοποίηση εναντίον των Π.Σ.Ε….
Η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή δεν έκανε αποδεκτή την ένσταση των κ.κ. Ι. Φίλη, Ι. Σαριδάκη και Θ. Μαρκόπουλου για παράταση του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών λόγω μη ολοκλήρωσης της διαδικασίας στα 2 πλέον πολυάριθμα εκλογικά κέντρα και έδωσε εντολή να προχωρήσουν οι τοπικές εφορευτικές επιτροπές στο άνοιγμα των καλπών (και όχι «κάλπεων» όπως αναφέρονται στο σχετικό πρακτικό, μιας και η υψιπετής κρίση της επιτροπής μας υπερβαίνει και αυτό το ύψος των Άλπεων…) και στην καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Έκρινε λοιπόν σοφά η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή ότι είναι αμελητέα λεπτομέρεια το γεγονός ότι παρέμειναν παντελώς εκτός διαδικασίας μόλις 3.231 προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί εκλέκτορες, δίνοντας μια πρωτότυπη ερμηνεία της πρακτικής σημασίας των σχετικών και πολυδιαφημισμένων διατάξεων του νέου Νόμου-Πλαίσιο. Έσπευσε λοιπόν και καταμέτρησε στις 2 διαθέσιμες κάλπες τα εξής: Επί συνόλου εκατόν δεκαεπτά (117) εγγεγραμμένων μελών ΔΕΠ, «εψήφισαν εκατόν επτά (107). Έλαβαν:
Συνδυασμός των κ.κ. Γρυσπολάκη – Βαρότση – Πατεράκη: Πενήντα πέντε (55)
Συνδυασμός των κ.κ. Φίλη – Μαρκόπουλου – Σαριδάκη: Σαράντα έξι (46)
Λευκά: πέντε (5)
Άκυρα: ένα (1)».
Ενώ για τα ΕΕΔΙΠ/ΕΤΕΠ/ Μόνιμους Υπάλληλους / Υπάλληλους ΙΔΑΧ έχουμε τα εξής:
«Επί συνόλου διακοσίων σαράντα τριών (243) εγγεγραμμένων, εψήφισαν διακόσοι
ένας (201).Έλαβαν:
Συνδυασμός των κ.κ. Γρυσπολάκη – Βαρότση – Πατεράκη: Εβδομήντα (70)
Συνδυασμός των κ.κ. Φίλη – Μαρκόπουλου – Σαριδάκη: Εκατόν δέκα τέσσε
ρα (114)
Λευκά: δεκαέξι (16)
Άκυρα: ένα (1)»
Ιδού λοιπόν το μυστικό της χαράς κάποιων για την αρπαγή των καλπών! Η απερχόμενη πρυτανεία είχε εξασφαλισμένη πλειοψηφία μόνο μεταξύ των μελών Δ.Ε.Π.! Γιατί να την ενδιαφέρει να προσμετρήσει το αποτέλεσμα των φοιτητών, δεδομένων των διαθέσεων που τους έχει προκαλέσει κατά την θητεία της; Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι επί των 70 περίπου ψηφισάντων μέχρι την έγκαιρη και χρήσιμη για τους «νικητές» διακοπή της διαδικασίας ο ανθυποψήφιος συνδυασμός είχε συντριπτική υπεροχή, αν και αρκούσε διαφορά ελαχίστων ποσοστιαίων μονάδων επί αυτού του μέρους των εκλεκτόρων για την άνετη εκλογή του τελευταίου.
Ο νόμος προβλέπει: «Το ποσοστό των ψήφων που έλαβε κάθε υποψήφιος συνδυασμός υπολογίζεται από το άθροισμα των ποσοστών που έλαβε ο συνδυασμός από καθεμιά από τις τρεις κατηγορίες εκλεκτόρων, τούτων πολλαπλασιαζόμενων με τους συντελεστές βαρύτητας 0,50, 0,40 και 0,10 αντίστοιχα και ανεξάρτητα από το ποσοστό προσέλευσης της κάθε κατηγορίας εκλεκτόρων».
Αυτό στην περίπτωσή μας βάσει του νόμου, σημαίνει ότι επί του ψηφίσαντος μέρους του σώματος των εκλεκτόρων το μεν ψηφοδέλτιο του κ. Γρυσπολάκη έλαβε (αφαιρουμένων λευκών και άκυρων, ποσοστό επί των ΔΕΠ 54,45%*50%=27,22 & επί των Υπαλλήλων 38,04%*10%=3,80), αθροιστικά 31,02%, το δε ψηφοδέλτιο του κ. Φίλη έλαβε (ποσοστό επί των ΔΕΠ 45,54% * 50%=22,77 & επί των Υπαλλήλων 61,95%*10%=6,19), αθροιστικά 28,96%.
Ωστόσο η Κενρική Εφορευτική Επιτροπή μας, εκλαμβάνει ως πλήρες το μέρος των ψηφισάντων εκλεκτόρων και επινοεί ευρηματικά (αλχημικά) κάποιους «σταθμισμένους συντελεστές βαρύτητας» για να δώσει τελικά τα εξής μαγικά ποσοστά:
«Συνδυασμός των κ.κ. Γρυσπολάκη – Βαρότση – Πατεράκη: 51,72 %
Συνδυασμός των κ.κ. Φίλη – Μαρκόπουλου – Σαριδάκη: 48,28 %»
Είχε κάθε λόγο ο κ. Φίλης να κάνει λόγο για φαλκιδευμένο αποτέλεσμα.
Η κοινότητα του πολυτεχνείου αλλά και ο κόσμος των Χανίων έμειναν εμβρόντητοι με αυτές τις πραξικοπηματικές αυθαιρεσίες, ενώ οι «θριαμβευτές» αυτής της «καθαρής» διαδικασίας έσπευσαν να αποδώσουν τη νίκη τους στην «αναγνώριση του έργο που επιτέλεσαν σαν πρυτανεία κατά την τριετία 2005-2008», όπερ έδει δείξε…
Μήπως όλα αυτά έχουν κάποιο νομικό έρεισμα; Με την από 28.8.08 επιστολή του ο (τουλάχιστον από την εποχή του νόμου Αρσένη και των Π.Σ.Ε. 1998) νομικός σύμβουλος του ιδρύματος κ. Ν. Κοτσιφάκης, εκφράζει την πικρία του για την «προσωπική επίθεση» που έχει δεχθεί, και δηλώνοντας ότι δεν θα απαντήσει σε οποιεσδήποτε κρίσεις δεχθεί η θέση του αυτή «γιατί αυτό επιβάλει η ιδιότητα και αξιοπρέπειά του», εκθέτει τις βασικές –κατά την άποψή του– αρχές της εισήγησής του προς την Εφορευτική Επιτροπή, βάσει των οποίων η τελευταία «έλαβε την απόφαση μη παρατάσεως της εκλογικής διαδικασίας και την επόμενη ημέρα, ώστε να δοθεί μια νέα ευκαιρία στους φοιτητές να ψηφίσουν εκτιμώντας ότι είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια, αφού οι εκλογές είχαν ματαιωθεί λόγω καταλήψεων για πολλοστή φορά, αλλά και ενεργώντας στα πλαίσια της χρηστής διοικήσεως που επέβαλαν την εκλογή διοικήσεως»…
Οι βασικές αρχές που επικαλείται είναι οι εξής:
«α) το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο κατά την πάγιά του θέση δέχεται το Πανεπιστήμιο των ομάδων και τη συλλογική έκφραση κάθε ομάδας (εδώ και στο εξής, εμφάσεις δικές μου –Δ.Π.) στα θέματα αναδείξεως των οργάνων διοικήσεως του ΑΕΙ (ΔΕΠ, φοιτητές, μεταπτυχιακοί φοιτητές, λοιπό επιστημονικό προσωπικό και διοικητικοί υπάλληλοι).
β) Το όργανο που έχει την ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών οφείλει να έχει διασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις ώστε κάθε ομάδα να μπορεί να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα.
γ) Επειδή η εκλογική διαδικασία είναι σύνθετος διοικητική ενέργεια κατά την άποψή μου, η εκ της συμπεριφοράς των μελών μιας ομάδας ματαίωση της συμμετοχής της στην διαδικασία δεν καθιστά κατ’ ανάγκη ακυρωτέα και την εκλογική διαδικασία που διεξήχθη νομότυπα στα πλαίσια συμμετοχής των άλλων ομάδων. Εν προκειμένω, θα πρέπει να επισημανθεί ότι επειδή τα ΑΕΙ δεν διαθέτουν μηχανισμούς κατασταλτικού ελέγχου, αποτελεί καθήκον και υποχρέωση κάθε μέλους της Πανεπιστημιακής Κοινότητας δια των ενεργειών του, να διασφαλίσει την τήρηση της νομιμότητας εις το Ίδρυμα. Δεν τίθεται προς αμφισβήτηση το δικαίωμα αποχής μιας ομάδας ακόμη και αν αυτή εκδηλώνεται με τον τρόπο που εκδηλώθηκε η ματαίωση της συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογική διαδικασία, όμως αυτό δεν καθιστά ανίσχυρο την διαδικασία που διεξήχθη νομότυπα στα πλαίσια της εκφράσεως της βούλησης των άλλων ομάδων, ειδικώς εάν το γεγονός δεν οφείλεται σε πράξεις και παραλήψεις των εχόντων της ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών από πλευράς Ιδρύματος».
Δεν είμαι νομικός και δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να θίξω πρόσωπα. Ως απλός πολίτης και πανεπιστημιακός δάσκαλος θα προσπαθήσω να αναλύσω αυτές τις «αρχές»:
α) Οι ομάδες της πανεπιστημιακής κοινότητας (ΔΕΠ, φοιτητές, μεταπτυχιακοί φοιτητές, λοιπό επιστημονικό προσωπικό και διοικητικοί υπάλληλοι) εντάσσονται σε συλλογικά όργανα, μέσω των οποίων εκφράζονται και θεσμικά, γεγονός που δεν αναιρεί την ατομική ευθύνη του καθ’ ενός τους, πολλώ μάλλον δε όταν θεσμικά λειτουργούν ως εκλέκτορες.
β) φυσικά και «το όργανο που έχει την ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών οφείλει να έχει διασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις ώστε κάθε ομάδα να μπορεί να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα». Αυτό, ουδόλως αναιρεί την ευθύνη του οργάνου (εν προκειμένω: της Εφορευτικής Επιτροπής) να αποκαταστήσει αυτές τις προϋποθέσεις όταν και όπου αυτές δεν τηρούνται ή παραβιάζονται λόγω εξωτερικής παρέμβασης, ανωτέρας βίας, κ.ο.κ. που μπορούν να αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Κάθε πράξη ή παράλειψη σε αυτή την κατεύθυνση καθιστά την διαδικασία άκυρη.
γ) Η τήρηση της τρίτης αρχής του κ. νομικού συμβούλου (Ν.Σ.) απαιτεί τουλάχιστον ξεχωριστές ιδιότητες και προσπάθειες… Κατ’ αρχήν ο κ. Ν.Σ. εισάγει την έννοια της «εκ της συμπεριφοράς των μελών μιας ομάδας ματαίωσης της συμμετοχής της στην διαδικασία»! Ποια είναι τα κριτήρια (ποιοτικά, ποσοτικά, φυσιογνωμικά, κ.ο.κ.) της «έννοιας» αυτής, ποιος τα καθορίζει, ποιος τα ελέγχει-σταθμίζει και τελικά διαπιστώνει τυχόν αντιστοίχηση αυτής της ακριβούς νομικής εννοίας με την πραγματικότητα, για την λήψη αντίστοιχων αποφάσεων, πολλώ μάλλον δε εάν η πραγματικότητα αυτή αφορά μερικές χιλιάδες εκλέκτορες (προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές); Για την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων του ο κ. Ν.Σ. δεν αρκείται στην ως άνω πονηρή «έννοια» που εισάγει, αλλά την συναρτά ταχυδακτυλουργικώς με το δικαίωμα της αποχής: «Δεν τίθεται προς αμφισβήτηση το δικαίωμα αποχής μιας ομάδας» μας λέει, «ακόμη και αν αυτή εκδηλώνεται με τον τρόπο που εκδηλώθηκε η ματαίωση της συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογική διαδικασία»!
Εδώ η νομική φαντασία απογειώνεται… Εν ονόματι του δικαιώματος της αποχής, αρκεί οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα να διακόψει βιαίως την εκλογική διαδικασία ενός εκλογικού τμήματος (ή μερικών τμημάτων), ώστε η πράξη αυτή να εκληφθεί ως έκφραση συλλήβδην της βουλήσεως για αποχή του συνόλου των εκλεκτόρων, ασχέτως με το εάν αυτοί ψήφισαν, είχαν την πρόθεση να ψηφίσουν ή να απέχουν από τις εκλογές! Υπό αυτή την έννοια, κατά την εκλογική διαδικασία, κάθε άτυπη, παράτυπη και παράνομη ενέργεια-αυθαιρεσία μεμονωμένων ατόμων, παράγει αυτομάτως έννομα αποτελέσματα, θεσμοθετεί τρόπον τινά εν ονόματι του συνόλου των εκλεκτόρων!
Δεν ήταν λοιπόν οι 8 φερόμενοι ως αναρχικοί πού έδρασαν αρπάζοντας και καταστρέφοντας τις 2 κάλπες, αλλά –ώ του θαύματος– αυτούσιο το συλλογικό και αδιαίρετο πνεύμα των χιλιάδων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών εκλεκτόρων που είχε μυστηριωδώς ενσαρκωθεί σε αυτούς τους ήρωες, ώστε να παράσχει την δυνατότητα στη νομική διάνοια να συλλάβει το μυστήριο και να το καταχωρήσει ως «εκ της συμπεριφοράς» της ομάδας «ματαίωσης της συμμετοχής της στην διαδικασία»! Παράνομες ενέργειες εκλαμβάνονται ως έκφραση θεσμικής άποψης…
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχουν βραβεία δικολαβισμών και στρεψοδικίας, αλλά εδώ έχουμε μιαν απαράμιλλη περίπτωση! Ίσως θα ήταν σκόπιμο να δημοσιοποιούνται και οι όροι πρόσληψης νομικών συμβούλων ΑΕΙ… Δεν γνωρίζω επίσης με τι κίνητρα έδρασαν οι ποικίλων αποχρώσεων «εθελοντές» (τόσο αυτοί που άρπαξαν τις «επικίνδυνες» κάλπες, όσο και αυτοί που περιφρούρησαν τις «καλές»), προσφέροντας τέτοια υπηρεσία στο πραξικόπημα που διεπράχθη…
Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται τον ανεκδιήγητο άθλο του αλήστου μνήμης κοινοβουλευτικού ανδρός, του επονομαζόμενου Καλπογιάννη, που άρπαξε την κάλπη από την ολομέλεια της Βουλής, διότι δεν τον βόλευε το αποτέλεσμα που θα έβγαζε. Που να το φανταζόταν ο δυστυχής ότι βάσει της μεταμοντέρνας νομικής σκέψης παρήγαγε δίκαιο! Θα έπρεπε ο τότε πρόεδρος της βουλής να εκλάβει την ενέργειά του ως «εκ της συμπεριφοράς» της βουλής (του συνόλου των βουλευτών) «ματαίωση της συμμετοχής της στην διαδικασία»!
Πως είναι δυνατό, το αυτονόητο από κάθε αγράμματο χωρικό πολίτη καθήκον της επανάληψης κάθε εκλογικής διαδικασίας όταν αυτή επηρεάζεται από παρατυπίες που αλλοιώνουν το αποτέλεσμά της, να μη γίνεται αντιληπτό από πανεπιστημιακούς δασκάλους; Είναι θέμα διανοητικής επάρκειας, νομικού πολιτισμού ή άλλων σκοπιμοτήτων; Τι νομίζουν ότι διδάσκουν με αυτή τη στάση τους;
Αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός ότι στην από 28.8.08 ανακοίνωση την οποία, (όπως άλλωστε και το πρακτικό της εκλογής), όλως περιέργως, υπογράφει εξ ονόματος της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής ο πρόεδρός της κ. Ν. Καλογεράκης, γίνεται εμφατική αναφορά σε ένα άλλο –καθοριστικό όπως φαίνεται για την λήψη της απόφασης– επιχείρημα του κ. Ν.Σ., το οποίο ο τελευταίος επιμελώς δεν αναφέρει καν στην ανακοίνωση του (αντιλαμβανόμενος τη σαθρότητά του;): «Ο νομικός σύμβουλος, μεταξύ άλλων, παρέπεμψε στο νόμο 1268/82 άρθρο 12, Παρ. 4, ο οποίος, στο εδάφιο για το εκλεκτορικό σώμα ανάδειξης πρυτανικών αρχών, αναφέρει ότι: «τα συλλογικά πανεπιστημιακά όργανα συγκροτούνται και λειτουργούν νόμιμα, έστω και αν δεν έχουν οριστεί οι προβλεπόμενοι στα άρθρα 8 έως 11 του νόμου αυτού εκπρόσωποί των, εκτός του ΔΕΠ, λοιπών κατηγοριών μελών των ΑΕΙ». Έχοντας ως δεδομένη την εκπροσώπηση των μελών ΔΕΠ στο εκλεκτορικό σώμα (σημειώνουμε ότι η εκλογική διαδικασία διεξήχθη ομαλά στο εκλογικό τμήμα των μελών ΔΕΠ, όπως και στο εκλογικό τμήμα των ΕΤΕΠ/ΕΕΔΙΠ/μονίμων υπαλλήλων/υπαλλήλων ΙΔΑΧ) και μετά από ενδελεχή συζήτηση και έντονο προβληματισμό, θεωρήσαμε ομόφωνα ότι το εκλεκτορικό σώμα λειτούργησε νόμιμα και συνεπώς έχει δικαίωμα απόφασης».
Κατ’ αρχήν, εφ’ όσον τα μέλη της επιτροπής «θεώρησαν ομόφωνα ότι το εκλεκτορικό σώμα λειτούργησε νόμιμα και συνεπώς έχει δικαίωμα απόφασης», γιατί τα σχετικά έγγραφα φέρουν στο τέλος μόνο την υπογραφή του προέδρου της επιτροπής; Τι φοβούνται τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής και δεν υπέγραψαν τα σχετικά έγγραφα; Εάν έχουν επιφυλάξεις, γιατί δεν τις διατυπώνουν δημόσια για να έχουν και τη συνείδησή τους ήσυχη; Τι είδους ομοφωνία άνευ υπογραφών είναι αυτή; Και τι είδους εγκυρότητα των εγγράφων και της όλης διαδικασίας διασφαλίζει αυτή η μη υπογραφή;
Επί της ουσίας του «επιχειρήματος»: το εν λόγω εδάφιο είναι από κάθε άποψη εκτός θέματος. Αφορά αποκλειστικά τη συγκρότηση συλλογικών οργάνων του Ιδρύματος, στα οποία οι λοιπές εκτός των μελών Δ.Ε.Π. κατηγορίες μελών των ΑΕΙ συμμετέχουν δι’ αντιπροσώπων. Ο νέος Νόμος-Πλαίσιο, για την τήρηση του οποίου κόπτονται οι απανταχού «μεταρρυθμιστές», ορίζει ρητά και κατηγορηματικά την κατάργηση της δι’ αντιπροσώπων συμμετοχής των φοιτητών στο εκλεκτορικό σώμα για την ανάδειξη πρυτανικών αρχών και την άμεση συμμετοχή ενός εκάστου αυτών ως εκλέκτορος. Αυτό μάλιστα προβαλλόταν διαρρήδην πανταχόθεν ως μείζονος κλίμακας δημοκρατική καινοτομία για την «πάταξη της συναλλαγής». Καταφανώς η επίκληση αυτού του εδαφίου, επίσης δεν περιποιεί τιμή στο νομικό πολιτισμό κανενός. Εμμέσως το παραδέχεται και ο κ. Ν.Σ., ο οποίος παραλείπει επιμελώς κάθε αναφορά σε αυτό στην απολογητική επιστολή του…
Εγείρεται εύλογα το ερώτημα: συνιστούν άραγε τα έγγραφα της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής διαπιστωτικού χαρακτήρα πράξεις ή κατασκευασμένα βάσει αυθαίρετων ερμηνειών των θεσμών και των πραγμάτων κείμενα;
Η όλη κατάσταση των πραγμάτων ως μεθοδευμένη βία, νοθεία και φαλκίδευση της ετυμηγορίας του εκλογικού σώματος, οδηγεί το Ίδρυμα σε μια πορεία επικίνδυνης ανομίας με δύο έννοιες:
1. Η πραξικοπηματική αναγόρευση πρυτανικής αρχής με αυτή τη διαδικασία είναι σαφώς παράνομη από κάθε άποψη, και η όλη διαδικασία είναι άκυρη βάσει της κείμενης νομοθεσίας και της δικονομίας που διέπουν κάθε δημοκρατική εκλογική διαδικασία.
2. Η εν λόγω πραξικοπηματική αναγόρευση είναι πλήρως απονομιμοποιημένη ηθικά, πολιτικά και παιδαγωγικά στη συνείδηση κάθε αξιοπρεπούς μέλους της κοινότητας του Ιδρύματός μας που βιώνει συνθήκες χούντας, κάθε στοιχειωδώς δημοκρατικώς σκεπτόμενου πολίτη. Υπό αυτή την έννοια, η ούτως «επανεκλεγείσα» διοίκηση είναι εξ’ υπαρχής έκπτωτη στη συνείδηση της πλειονότητας αυτής της κοινότητας, την απρόσκοπτη έκφραση της οποίας φοβάται. Με αυτές τις ενέργειές τους κάποιοι διακύβευσαν κυνικά ιδιοτελή συμφέροντα και αρχομανείς φιλοδοξίες, προσφέροντας επικίνδυνα πρότυπα στους νέους και στην κοινωνία. Με ποια ερείσματα θα μπορέσει να ασκεί διοίκηση κανείς υπό αυτούς τους όρους; Άλλωστε έχει καταστεί πλέον σαφές ότι το «δημοκρατικό φρόνημα» αυτού του τύπου «χρηστής διοίκησης» διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα έναντι κάθε συλλογικού χώρου άρθρωσης δημόσιου λόγου περί των κοινών, έναντι κάθε αυθεντικής έκφρασης…
Τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής για να σώσουν την αξιοπρέπειά τους και να επανορθώσουν μερικώς την ανομία, οφείλουν έστω και εκ των υστέρων, να ανακαλέσουν τις υπογραφές τους από τα χαλκευμένα έγγραφα.
Η «επανεκλεγείσα» πρυτανική αρχή, εάν έχει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και έστω ίχνη της ευθύνης του πανεπιστημιακού δασκάλου, οφείλει να παραιτηθεί και να ζητήσει η ίδια επανάληψη της διαδικασίας με αδιάβλητους όρους (εάν θεωρεί ότι βγήκε με το σπαθί της, ας το αποδείξει εμπράκτως, δεν έχει να χάσει τίποτε), χωρίς να ανησυχεί για τυχόν ακυβερνησία του Ιδρύματος, μιας και απείρως επικινδυνότερη είναι η διακυβέρνηση υπό αυτούς τους όρους, θεωρούμενη και από παιδαγωγικής απόψεως.
Ο κ. Υπουργός Ε.Π.Θ. ο οποίος θα ασκήσει την εποπτεία και τον έλεγχο νομιμότητας για να εκδώσει τη σχετική με την εκλογή αυτής της πρυτανείας διαπιστωτική απόφαση, φέρει σοβαρότατη ευθύνη για την στάση που θα υιοθετήσει, για το εάν για συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες θα εθελοτυφλεί στα όσα έχουν διαπραχθεί ή εάν θα δώσει λύση επαναφέροντας τη στοιχειώδη νομιμότητα. Εάν επιλέξει τη συγκυριακή ενίσχυση-δικαίωση των υμετέρων πραξικοπηματικών αρχών, θα μεταθέσει το πρόβλημα στη χρονοβόρο διαδικασία του Συμβουλίου Επικρατείας, όπου η ακύρωση εκλογής θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών, αλλά και όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις, με αποφάσεις συλλογικών οργάνων, έχει διατρανώσει επανειλημμένα την αντίθεσή της σε αυτές τις θεσμικές αλλαγές που στοχεύουν στην περαιτέρω υπαγωγή της επιστήμης και της παιδείας στο κεφάλαιο.
Χωρίς να αγνοούμε τη σημασία των θεσμικών διεκδικήσεων, δεν χρειάζεται να φετιχοποιούμε αυτό το πεδίο, οδηγούμενοι σε θεσμολαγνεία και στις συνακόλουθες αυταπάτες. Το σημαντικότερο δίδαγμα που θα καθορίσει την έκβαση και αυτής της κρίσης, είναι η αναγκαιότητα συλλογικού αγώνα εντός και εκτός του Ιδρύματος, σε πανελλαδική και διεθνή κλίμακα, για το μέτωπο παιδείας-εργασίας. Αγώνα κατά της συνταγματικής εκτροπής, και των συνακόλουθων κατά τόπους πραξικοπημάτων, εναντίον κάθε νυν αλλά και κάθε επίδοξου φαλκιδευτή των δικαιωμάτων της πανεπιστημιακής κοινότητας. Για επιστήμη και πανεπιστήμιο στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπάλληλων.
Του Δημήτρη Πατέλη, Επίκουρου Καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης
Χανιά 30.8.2008
Τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής για να σώσουν την αξιοπρέπειά τους και να επανορθώσουν μερικώς την ανομία, οφείλουν έστω και εκ των υστέρων, να ανακαλέσουν τις υπογραφές τους από τα χαλκευμένα έγγραφα. Η «επανεκλεγείσα» πρυτανική αρχή, εάν έχει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και έστω ίχνη της ευθύνης του πανεπιστημιακού δασκάλου, οφείλει να παραιτηθεί και να ζητήσει η ίδια επανάληψη της διαδικασίας με αδιάβλητους όρους (εάν θεωρεί ότι βγήκε με το σπαθί της, ας το αποδείξει εμπράκτως, δεν έχει να χάσει τίποτε), χωρίς να ανησυχεί για τυχόν ακυβερνησία του Ιδρύματος, μιας και απείρως επικινδυνότερη είναι η διακυβέρνηση υπό αυτούς τους όρους, θεωρούμενη και από παιδαγωγικής απόψεως.
Δημήτρης Πατέλης, Επίκουρος Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5711
Είναι δεδομένο πλέον ότι η κυβέρνηση της οριακής και καλπονοθευτικώς διασφαλιζόμενης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αντιλαμβανόμενη την επικίνδυνη για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο δυναμική που τροφοδότησε από πέρυσι η αδυναμία της να καταργήσει το άρθρο 16 του Συντάγματος, εν μέσω γενικευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας (λόγω ληστρικής κερδοσκοπίας των δυνάμεων της αγοράς, αντιασφαλιστικών μέτρων, εκποίησης φιλέτων της δημόσιας περιουσίας, γενικευμένης διαφθοράς, κ.ο.κ.), προβαίνει σε απροκάλυπτη συνταγματική εκτροπή. Η τελευταία αφορά την ρητή πλέον πρόθεση της κυβέρνησης για την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων», με πρώτο βήμα την αναγνώριση των «κολεγίων», κατά παράβαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που το απαγορεύει ρητά και αδιαφορώντας για την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, η οποία απέρριψε την αναθεώρηση του άρθρου αυτού (αναλυτικότερα βλ. ΔΙΑΠΛΟΥΣ, τ.26, Ιούν.-Ιούλ.2008, σ.12-13).
Βασική επιδίωξη των εμπνευστών του σχεδίου της συνταγματικής εκτροπής είναι να μεταφερθεί ο πόλεμος από τους δρόμους (όπου η κυβέρνηση χάνει τις εντυπώσεις με την ωμή βία και τον αυταρχισμό) στο εσωτερικό των Α.Ε.Ι. Πρόσφορη ευκαιρία για αυτό είναι η εφαρμογή του νέου Νόμου-Πλαισίου κατά την εκλογή Πρυτανικών αρχών, προέδρων, κ.ο.κ., δηλαδή, του μέρους εκείνου αυτού του εκτρωματικού νόμου, που έχει τη μέγιστη επίφαση δημοκρατικότητας και δήθεν πρεσβεύει την κατάργησης της «συναλλαγής». Κατ’ ουσία, πρόκειται για μέτρο επιβολής δήθεν «διευρυμένης δημοκρατικής εντολής» σε αρχές, ο ρόλος των οποίων ανάγεται τελικά σε αυτόν των managers του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου»-αυταρχικού εκπαιδευτηρίου. Ο εν λόγω νόμος χωλαίνει και συνταγματικώς, δεδομένου ότι η κυβέρνηση τον είχε προωθήσει (όπως και το σύνολο των νόμων για την λεγόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση) ως «εκτελεστικό» νόμο υλοποίησης του αναθεωρημένου άρθρου 16, παρά το γεγονός ότι τελικά δεν κατάφερε να αναθεωρήσει το εν λόγω άρθρο και να ιδιωτικοποιήσει τα Α.Ε.Ι.
Κατά το παρελθόν διάστημα θήτευσε ως πρυτανική αρχή στο Πολυτεχνείο Κρήτης σχήμα με επικεφαλής τον κ. Ι.Γρυσπολάκλη, γνωστό και ως «πρύτανη των ΜΑΤ» (λόγω της προ διετίας απροκάλυπτης επίθεσης των προσκεκλημένων επί τούτου από τον ίδιο ΜΑΤ εναντίον των φοιτητών μας στο κέντρο των Χανίων), πρωτεργάτη-εκτελεστή όλων των «μεταρρυθμιστικών» μέτρων, προβοκάτορα κατά του πανεπιστημιακού ασύλου (βλ. τις διαβόητες δηλώσεις του περί διακίνησης ναρκωτικών στο Ε.Μ.Π.) και διαπρύσιο προπαγανδιστή όλων των συνακόλουθων ιδεολογημάτων σε όλους τους διαύλους των Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης.
Οι πρόσφατες πρυτανικές εκλογές βίας και νοθείας στο Πολυτεχνείο Κρήτης (27.8.08) με πρωτεργάτη τον ίδιο και τους συνεργάτες του, κατέδειξαν ανάγλυφα την εμπέδωση της συνταγματικής εκτροπής δια της πραξικοπηματικής παραβίασης κάθε έννοιας ακαδημαϊκών ελευθεριών και δημοκρατίας από τα κατά τόπους πρόθυμα ερείσματα-πολιορκητικούς κριούς της αντιεκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης».
Βλέπετε, η πάσει θυσία επανεκλογή του εν λόγω σχήματος, είχε και μια συμβολική διάσταση πανελλήνιας εμβέλειας, δεδομένου ότι αυτό δεν φείδεται προσπαθειών για την λόγω και έργο προώθηση στο πανεπιστήμιο της λεγόμενης «αξιολόγησης», της «αριστείας», της «επιχειρηματικότητας», του αυταρχισμού, της υποταγής, κ.ο.κ. Επιπλέον, η απερχόμενη Πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης, μέσω μιας ερμηνείας του κενού στο νόμο (επικαλούμενη ως αδέκαστο κριτή τον Νομικό Σύμβουλο του Υπουργείου Παιδείας!), επιχειρούσε επανειλημμένα να παρουσιάσει με καταστροφική κινδυνολογία τις επιπτώσεις από τυχόν μη διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών, ώστε να τρομοκρατηθούν τα μέλη της κοινότητας του Ιδρύματος και να σπεύσουν νομιμοφρόνως να την ξαναψηφίσουν, διατεινόμενη ότι: «σε περίπτωση που δεν διεξαχθούν εκλογές και δεν αναδειχθεί νέα Πρυτανεία, από τις 1-9-2008 σταματά εκ των πραγμάτων κάθε διοικητική, εκπαιδευτική, ερευνητική και αναπτυξιακή διαδικασία, καθώς και υπηρεσίες φοιτητικής μέριμνας, αφού δεν θα υπάρχει Σύγκλητος…» (ανακοίνωση από 19.6.2008).
Το ανθυποψήφιο σχήμα στις εν λόγω εκλογές με τους κ.κ. Γ.Φίλη, Γ. Σαριδάκη και Θ. Μαρκόπουλο, οι οποίοι έχουν επίσης θητεύσει επί μακρόν σε όργανα της διοίκησης του Ιδρύματος, έχει εκδώσει διακήρυξη αρχών με νεφελώδεις θέσεις περί του δημοσίου πανεπιστημίου, της «αξιοκρατίας», της διαφάνειας, της συμπεριφοράς και των σχέσεων εντός και εκτός του Ιδρύματος, κ.ο.κ. (βλ. http://www.tuc.gr/604.html ). Ωστόσο, εκ των πραγμάτων, δεδομένης της αγανάκτησης σημαντικής μερίδας της κοινότητας του Ιδρύματος και παρά τη σχετική γοητεία της αποχής, το σχήμα αυτό λειτούργησε εν πολλοίς και ως αναγκαστική έκφραση αρνητικής ψήφου διαμαρτυρίας έναντι του αυταρχισμού και των ακραίων τοποθετήσεων του κ. Γρυσπολάκη.
Μετά από αλλεπάλληλες απόπειρες διεξαγωγής πρυτανικών εκλογών που απετράπησαν με αποφάσεις του συλλόγου των φοιτητών για καταλήψεις, στην από 4/7/2008 απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου ορίζονται εκλογές για 26/8/08. Στην απόφαση αυτή, δεδομένης της απόφασης του Συλλόγου των φοιτητών για κατάληψη όποια ημέρα ορισθούν οι εκλογές, αναφέρεται: «Αν την ημερομηνία αυτή [26/8/08 –Δ.Π.], η εκλογική διαδικασία ή μέρος αυτής δεν ολοκληρωθεί, θα επαναληφθεί την επόμενη ημέρα και ούτω καθ’ εξής μέχρι να ολοκληρωθεί....». Η θέση αυτή είχε διττή σημασία. Αφ’ ενός μεν επέδρασε εκβιαστικά σε γονείς και φοιτητές (δεδομένου ότι εφαρμογή της θα οδηγούσε σε κυλιόμενες καταλήψεις και απώλεια της εξεταστικής περιόδου), γεγονός που οδήγησε την γενική συνέλευση των τελευταίων (26.8.08) σε αναστολή των κινητοποιήσεων, με προοπτική τον συντονισμό πανελλαδικά και την επανέναρξή του τον Οκτώβριο, σε οριακή απόφαση για αποχή από τις εκλογές, με ρητή δέσμευση για τη μη παρεμπόδιση της εκλογικής διαδικασίας. Αφ’ ετέρου, ήταν μια δημόσια δέσμευση της πρυτανείας για ολοκλήρωση όχι μέρους, αλλά του συνόλου της διαδικασίας, την οποία η ίδια αθέτησε κατάφορα.
Όλα είχαν οργανωθεί άρτια: συγκρότηση-επανασυγκρότηση εφορευτικών επιτροπών και κεντρικής εφορευτικής επιτροπής με άτομα εμπιστοσύνης, κινητοποίηση ευρείας κλίμακας. Ακόμα και από άλλες πόλεις επιστρατεύθηκαν μεταπτυχιακοί είλωτες από καθηγητές εργολάβους-εργοδότες, με σαφείς νουθεσίες για το τι πρέπει να ψηφίσουν για το συμφέρον του εργαστηρίου, του προγράμματος, κ.ο.κ….
Άλλωστε, δεν είναι μυστικό πλέον ότι στο εδραιούμενο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, χρηστή διοίκηση θεωρείται αυτή που ασκούν οι επιτήδεια οι managers, ελέγχοντας τις καταστάσεις, διαμορφώνοντας συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων δια της νομής (είτε υπόσχεσης νομής) πόρων, προγραμμάτων και εξουσίας. Ότι αποκλίνει από το κυρίαρχο status quo, είτε απειλεί να το διαταράξει, εξοβελίζεται, δαιμονοποιείται και καταστέλλεται με ποικίλους τρόπους. Επιβάλλεται σταδιακά μια γενικευμένη φοβία λόγω του διάχυτου αυταρχισμού, καχυποψία, εσωστρέφεια και ιδιώτευση (με την αρχαία και την ψυχολογική έννοια του όρου). Οι όποιες ομαδοποιήσεις τείνουν να ανάγονται σε ιδιοτελείς λυκοσυμμαχίες, σε αμοιβαίες εκδουλεύσεις, σε συλλογικούς αλληλοσυγκρουόμενους εγωισμούς, βάσει της νομής είτε της υπόσχεσης αναδιανομής των ως άνω «αγαθών».
Ακόμα και χωροταξική διευθέτηση είχε προβλεφθεί: οι δύο κάλπες (για προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς) είχαν τοποθετηθεί στην Πολυτεχνειούπολη (περίπου 6 χιλιόμετρα από την πόλη) στο μεγαλύτερο αμφιθέατρο που υπάρχει, και δεν προσφέρεται για περιφρούρηση, ενώ οι άλλες δύο (καθηγητών και υπαλλήλων) λειτουργούσαν στην παλιά πόλη των Χανίων, στο διοικητικό κτήριο. Στο τελευταίο, η πρόσβαση προβλεπόταν μόνον από μια μικρή πόρτα, στο τέλος εξωτερικής κλίμακας, με το ένα φύλλο ανοικτό. Επιστρατεύθηκε πλήθος φίλα προσκείμενων στη διοίκηση «εθελοντών». Άλλωστε, κυκλοφορούσε σε αυτούς τους κύκλους προ πολλού ακόμα και η ιδέα της «κατάληψης» του Ιδρύματος από τις «υπεύθυνες δυνάμεις» ώστε να διεξαχθούν σωστά οι εκλογές, όπερ και εγένετο εν πολλοίς. Διέκρινα μεταξύ των πραιτοριανών αυτής της περιφρούρησης και άτομα που ενέχονταν σε (αισίως παραγραφέντες) τραμπουκισμούς εναντίον φοιτητών στα γνωστά έκτροπα με το νόμο Αρσένη (1998-1999). Στα πλησιέστερα καφενεία της παραλίας, νεαρά στελέχη του Ιδρύματος, από τον στενό κύκλο των συνεργατών του κ. Πρύτανη, χαριεντίζονταν θορυβωδώς με ομάδα εύσωμων κυρίων (μπράβων της νύχτας), οι οποίοι τελικά προσετέθησαν στις δυνάμεις αυτής της περιφρούρησης.
Ώρα 11:55 συνέβη ένα καταλυτικό για την έκβαση των εκλογών γεγονός: ομάδα 8 αγνώστων μαυροφόρων κουκουλοφόρων (με περιβολή νίντζα), άρπαξε τις κάλπες στις οποίες ψήφιζαν οι φοιτητές στο ξύλινο αμφιθέατρο στην Πολυτεχνειούπολη, τις έσπασε και τις πέταξε έξω. Τα νέα διαδόθηκαν αμέσως και στα άλλα εκλογικά κέντρα στο κτίριο της διοίκησης.
Την ώρα εκείνη, μόλις είχα ψηφίσει, διαπίστωσα με έκπληξη (που τότε αδυνατούσα να εξηγήσω) την έκδηλη χαρά του κ. Γρυσπολάκη, ο οποίος απευθυνόταν αστειευόμενος και προς εμένα (παρά το γεγονός ότι έχω χρόνια τώρα δημόσια αντιπαράθεση μαζί του για τα προβλήματα της παιδείας), αλλά και τη χαρά ανθρώπων του περίγυρού του. Γιατί άραγε να τους προκάλεσε τόση χαρά αυτή η προβοκάτσια των κατά τα λοιπά φερόμενων ως αναρχικών;
Η περιφρούρηση στο κτίριο της διοίκησης πύκνωνε, ενώ δήλωναν αισθητά την παρουσία τους οι κ.κ. τραμπούκοι-παρακρατικοί. Σε ερωτήσεις απαντούσαν αρχικά ότι είναι δημοσιογράφοι, στη συνέχεια κάποιοι απ’ αυτούς δήλωσαν ότι είναι συγγενείς του κ. Γρυσπολάκη και ότι ήλθαν να τον προστατέψουν «γιατί όλο τα βάζουν μαζί του»!... Περίπου 14:30, κινήθηκαν απειλητικά εναντίον φοιτητών που προσπαθούσαν να διευκρινίσουν τι ρόλο παίζουν, έστριψαν τα χέρια συνδικαλιστή φοιτητή και επιχείρησαν να αποσπάσουν απ’ αυτόν φωτογραφική μηχανή. Δεδομένου ότι μεγάλωνε ο αριθμός των φοιτητών, οι τραμπούκοι απομακρύνθηκαν εξαπολύοντας απειλές. Οι φοιτητές έκαναν λόγο για μπράβους-παρακρατικούς και επέρριψαν ευθύνες στην Πρυτανεία, ενώ είχαν συνομιλία σε έντονο κλίμα με τον πρύτανη Ιωακείμ Γρυσπολάκη, ο οποίος απάντησε ότι τα άτομα αυτά δεν τα γνωρίζει και ότι ο ίδιος ποτέ δεν χρησιμοποίησε μπράβους. Τα ίδια απάντησε και σε εμένα όταν τον ρώτησα που τους βρήκε αυτούς τους εθελοντές, επικαλούμενος και το αγωνιστικό του παρελθόν στην κινητοποίηση εναντίον των Π.Σ.Ε….
Η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή δεν έκανε αποδεκτή την ένσταση των κ.κ. Ι. Φίλη, Ι. Σαριδάκη και Θ. Μαρκόπουλου για παράταση του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών λόγω μη ολοκλήρωσης της διαδικασίας στα 2 πλέον πολυάριθμα εκλογικά κέντρα και έδωσε εντολή να προχωρήσουν οι τοπικές εφορευτικές επιτροπές στο άνοιγμα των καλπών (και όχι «κάλπεων» όπως αναφέρονται στο σχετικό πρακτικό, μιας και η υψιπετής κρίση της επιτροπής μας υπερβαίνει και αυτό το ύψος των Άλπεων…) και στην καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Έκρινε λοιπόν σοφά η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή ότι είναι αμελητέα λεπτομέρεια το γεγονός ότι παρέμειναν παντελώς εκτός διαδικασίας μόλις 3.231 προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί εκλέκτορες, δίνοντας μια πρωτότυπη ερμηνεία της πρακτικής σημασίας των σχετικών και πολυδιαφημισμένων διατάξεων του νέου Νόμου-Πλαίσιο. Έσπευσε λοιπόν και καταμέτρησε στις 2 διαθέσιμες κάλπες τα εξής: Επί συνόλου εκατόν δεκαεπτά (117) εγγεγραμμένων μελών ΔΕΠ, «εψήφισαν εκατόν επτά (107). Έλαβαν:
Συνδυασμός των κ.κ. Γρυσπολάκη – Βαρότση – Πατεράκη: Πενήντα πέντε (55)
Συνδυασμός των κ.κ. Φίλη – Μαρκόπουλου – Σαριδάκη: Σαράντα έξι (46)
Λευκά: πέντε (5)
Άκυρα: ένα (1)».
Ενώ για τα ΕΕΔΙΠ/ΕΤΕΠ/ Μόνιμους Υπάλληλους / Υπάλληλους ΙΔΑΧ έχουμε τα εξής:
«Επί συνόλου διακοσίων σαράντα τριών (243) εγγεγραμμένων, εψήφισαν διακόσοι
ένας (201).Έλαβαν:
Συνδυασμός των κ.κ. Γρυσπολάκη – Βαρότση – Πατεράκη: Εβδομήντα (70)
Συνδυασμός των κ.κ. Φίλη – Μαρκόπουλου – Σαριδάκη: Εκατόν δέκα τέσσε
ρα (114)
Λευκά: δεκαέξι (16)
Άκυρα: ένα (1)»
Ιδού λοιπόν το μυστικό της χαράς κάποιων για την αρπαγή των καλπών! Η απερχόμενη πρυτανεία είχε εξασφαλισμένη πλειοψηφία μόνο μεταξύ των μελών Δ.Ε.Π.! Γιατί να την ενδιαφέρει να προσμετρήσει το αποτέλεσμα των φοιτητών, δεδομένων των διαθέσεων που τους έχει προκαλέσει κατά την θητεία της; Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι επί των 70 περίπου ψηφισάντων μέχρι την έγκαιρη και χρήσιμη για τους «νικητές» διακοπή της διαδικασίας ο ανθυποψήφιος συνδυασμός είχε συντριπτική υπεροχή, αν και αρκούσε διαφορά ελαχίστων ποσοστιαίων μονάδων επί αυτού του μέρους των εκλεκτόρων για την άνετη εκλογή του τελευταίου.
Ο νόμος προβλέπει: «Το ποσοστό των ψήφων που έλαβε κάθε υποψήφιος συνδυασμός υπολογίζεται από το άθροισμα των ποσοστών που έλαβε ο συνδυασμός από καθεμιά από τις τρεις κατηγορίες εκλεκτόρων, τούτων πολλαπλασιαζόμενων με τους συντελεστές βαρύτητας 0,50, 0,40 και 0,10 αντίστοιχα και ανεξάρτητα από το ποσοστό προσέλευσης της κάθε κατηγορίας εκλεκτόρων».
Αυτό στην περίπτωσή μας βάσει του νόμου, σημαίνει ότι επί του ψηφίσαντος μέρους του σώματος των εκλεκτόρων το μεν ψηφοδέλτιο του κ. Γρυσπολάκη έλαβε (αφαιρουμένων λευκών και άκυρων, ποσοστό επί των ΔΕΠ 54,45%*50%=27,22 & επί των Υπαλλήλων 38,04%*10%=3,80), αθροιστικά 31,02%, το δε ψηφοδέλτιο του κ. Φίλη έλαβε (ποσοστό επί των ΔΕΠ 45,54% * 50%=22,77 & επί των Υπαλλήλων 61,95%*10%=6,19), αθροιστικά 28,96%.
Ωστόσο η Κενρική Εφορευτική Επιτροπή μας, εκλαμβάνει ως πλήρες το μέρος των ψηφισάντων εκλεκτόρων και επινοεί ευρηματικά (αλχημικά) κάποιους «σταθμισμένους συντελεστές βαρύτητας» για να δώσει τελικά τα εξής μαγικά ποσοστά:
«Συνδυασμός των κ.κ. Γρυσπολάκη – Βαρότση – Πατεράκη: 51,72 %
Συνδυασμός των κ.κ. Φίλη – Μαρκόπουλου – Σαριδάκη: 48,28 %»
Είχε κάθε λόγο ο κ. Φίλης να κάνει λόγο για φαλκιδευμένο αποτέλεσμα.
Η κοινότητα του πολυτεχνείου αλλά και ο κόσμος των Χανίων έμειναν εμβρόντητοι με αυτές τις πραξικοπηματικές αυθαιρεσίες, ενώ οι «θριαμβευτές» αυτής της «καθαρής» διαδικασίας έσπευσαν να αποδώσουν τη νίκη τους στην «αναγνώριση του έργο που επιτέλεσαν σαν πρυτανεία κατά την τριετία 2005-2008», όπερ έδει δείξε…
Μήπως όλα αυτά έχουν κάποιο νομικό έρεισμα; Με την από 28.8.08 επιστολή του ο (τουλάχιστον από την εποχή του νόμου Αρσένη και των Π.Σ.Ε. 1998) νομικός σύμβουλος του ιδρύματος κ. Ν. Κοτσιφάκης, εκφράζει την πικρία του για την «προσωπική επίθεση» που έχει δεχθεί, και δηλώνοντας ότι δεν θα απαντήσει σε οποιεσδήποτε κρίσεις δεχθεί η θέση του αυτή «γιατί αυτό επιβάλει η ιδιότητα και αξιοπρέπειά του», εκθέτει τις βασικές –κατά την άποψή του– αρχές της εισήγησής του προς την Εφορευτική Επιτροπή, βάσει των οποίων η τελευταία «έλαβε την απόφαση μη παρατάσεως της εκλογικής διαδικασίας και την επόμενη ημέρα, ώστε να δοθεί μια νέα ευκαιρία στους φοιτητές να ψηφίσουν εκτιμώντας ότι είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια, αφού οι εκλογές είχαν ματαιωθεί λόγω καταλήψεων για πολλοστή φορά, αλλά και ενεργώντας στα πλαίσια της χρηστής διοικήσεως που επέβαλαν την εκλογή διοικήσεως»…
Οι βασικές αρχές που επικαλείται είναι οι εξής:
«α) το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο κατά την πάγιά του θέση δέχεται το Πανεπιστήμιο των ομάδων και τη συλλογική έκφραση κάθε ομάδας (εδώ και στο εξής, εμφάσεις δικές μου –Δ.Π.) στα θέματα αναδείξεως των οργάνων διοικήσεως του ΑΕΙ (ΔΕΠ, φοιτητές, μεταπτυχιακοί φοιτητές, λοιπό επιστημονικό προσωπικό και διοικητικοί υπάλληλοι).
β) Το όργανο που έχει την ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών οφείλει να έχει διασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις ώστε κάθε ομάδα να μπορεί να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα.
γ) Επειδή η εκλογική διαδικασία είναι σύνθετος διοικητική ενέργεια κατά την άποψή μου, η εκ της συμπεριφοράς των μελών μιας ομάδας ματαίωση της συμμετοχής της στην διαδικασία δεν καθιστά κατ’ ανάγκη ακυρωτέα και την εκλογική διαδικασία που διεξήχθη νομότυπα στα πλαίσια συμμετοχής των άλλων ομάδων. Εν προκειμένω, θα πρέπει να επισημανθεί ότι επειδή τα ΑΕΙ δεν διαθέτουν μηχανισμούς κατασταλτικού ελέγχου, αποτελεί καθήκον και υποχρέωση κάθε μέλους της Πανεπιστημιακής Κοινότητας δια των ενεργειών του, να διασφαλίσει την τήρηση της νομιμότητας εις το Ίδρυμα. Δεν τίθεται προς αμφισβήτηση το δικαίωμα αποχής μιας ομάδας ακόμη και αν αυτή εκδηλώνεται με τον τρόπο που εκδηλώθηκε η ματαίωση της συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογική διαδικασία, όμως αυτό δεν καθιστά ανίσχυρο την διαδικασία που διεξήχθη νομότυπα στα πλαίσια της εκφράσεως της βούλησης των άλλων ομάδων, ειδικώς εάν το γεγονός δεν οφείλεται σε πράξεις και παραλήψεις των εχόντων της ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών από πλευράς Ιδρύματος».
Δεν είμαι νομικός και δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να θίξω πρόσωπα. Ως απλός πολίτης και πανεπιστημιακός δάσκαλος θα προσπαθήσω να αναλύσω αυτές τις «αρχές»:
α) Οι ομάδες της πανεπιστημιακής κοινότητας (ΔΕΠ, φοιτητές, μεταπτυχιακοί φοιτητές, λοιπό επιστημονικό προσωπικό και διοικητικοί υπάλληλοι) εντάσσονται σε συλλογικά όργανα, μέσω των οποίων εκφράζονται και θεσμικά, γεγονός που δεν αναιρεί την ατομική ευθύνη του καθ’ ενός τους, πολλώ μάλλον δε όταν θεσμικά λειτουργούν ως εκλέκτορες.
β) φυσικά και «το όργανο που έχει την ευθύνη διεξαγωγής των εκλογών οφείλει να έχει διασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις ώστε κάθε ομάδα να μπορεί να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα». Αυτό, ουδόλως αναιρεί την ευθύνη του οργάνου (εν προκειμένω: της Εφορευτικής Επιτροπής) να αποκαταστήσει αυτές τις προϋποθέσεις όταν και όπου αυτές δεν τηρούνται ή παραβιάζονται λόγω εξωτερικής παρέμβασης, ανωτέρας βίας, κ.ο.κ. που μπορούν να αλλάξουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Κάθε πράξη ή παράλειψη σε αυτή την κατεύθυνση καθιστά την διαδικασία άκυρη.
γ) Η τήρηση της τρίτης αρχής του κ. νομικού συμβούλου (Ν.Σ.) απαιτεί τουλάχιστον ξεχωριστές ιδιότητες και προσπάθειες… Κατ’ αρχήν ο κ. Ν.Σ. εισάγει την έννοια της «εκ της συμπεριφοράς των μελών μιας ομάδας ματαίωσης της συμμετοχής της στην διαδικασία»! Ποια είναι τα κριτήρια (ποιοτικά, ποσοτικά, φυσιογνωμικά, κ.ο.κ.) της «έννοιας» αυτής, ποιος τα καθορίζει, ποιος τα ελέγχει-σταθμίζει και τελικά διαπιστώνει τυχόν αντιστοίχηση αυτής της ακριβούς νομικής εννοίας με την πραγματικότητα, για την λήψη αντίστοιχων αποφάσεων, πολλώ μάλλον δε εάν η πραγματικότητα αυτή αφορά μερικές χιλιάδες εκλέκτορες (προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές); Για την τεκμηρίωση των επιχειρημάτων του ο κ. Ν.Σ. δεν αρκείται στην ως άνω πονηρή «έννοια» που εισάγει, αλλά την συναρτά ταχυδακτυλουργικώς με το δικαίωμα της αποχής: «Δεν τίθεται προς αμφισβήτηση το δικαίωμα αποχής μιας ομάδας» μας λέει, «ακόμη και αν αυτή εκδηλώνεται με τον τρόπο που εκδηλώθηκε η ματαίωση της συμμετοχής των φοιτητών στην εκλογική διαδικασία»!
Εδώ η νομική φαντασία απογειώνεται… Εν ονόματι του δικαιώματος της αποχής, αρκεί οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα να διακόψει βιαίως την εκλογική διαδικασία ενός εκλογικού τμήματος (ή μερικών τμημάτων), ώστε η πράξη αυτή να εκληφθεί ως έκφραση συλλήβδην της βουλήσεως για αποχή του συνόλου των εκλεκτόρων, ασχέτως με το εάν αυτοί ψήφισαν, είχαν την πρόθεση να ψηφίσουν ή να απέχουν από τις εκλογές! Υπό αυτή την έννοια, κατά την εκλογική διαδικασία, κάθε άτυπη, παράτυπη και παράνομη ενέργεια-αυθαιρεσία μεμονωμένων ατόμων, παράγει αυτομάτως έννομα αποτελέσματα, θεσμοθετεί τρόπον τινά εν ονόματι του συνόλου των εκλεκτόρων!
Δεν ήταν λοιπόν οι 8 φερόμενοι ως αναρχικοί πού έδρασαν αρπάζοντας και καταστρέφοντας τις 2 κάλπες, αλλά –ώ του θαύματος– αυτούσιο το συλλογικό και αδιαίρετο πνεύμα των χιλιάδων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών εκλεκτόρων που είχε μυστηριωδώς ενσαρκωθεί σε αυτούς τους ήρωες, ώστε να παράσχει την δυνατότητα στη νομική διάνοια να συλλάβει το μυστήριο και να το καταχωρήσει ως «εκ της συμπεριφοράς» της ομάδας «ματαίωσης της συμμετοχής της στην διαδικασία»! Παράνομες ενέργειες εκλαμβάνονται ως έκφραση θεσμικής άποψης…
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχουν βραβεία δικολαβισμών και στρεψοδικίας, αλλά εδώ έχουμε μιαν απαράμιλλη περίπτωση! Ίσως θα ήταν σκόπιμο να δημοσιοποιούνται και οι όροι πρόσληψης νομικών συμβούλων ΑΕΙ… Δεν γνωρίζω επίσης με τι κίνητρα έδρασαν οι ποικίλων αποχρώσεων «εθελοντές» (τόσο αυτοί που άρπαξαν τις «επικίνδυνες» κάλπες, όσο και αυτοί που περιφρούρησαν τις «καλές»), προσφέροντας τέτοια υπηρεσία στο πραξικόπημα που διεπράχθη…
Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται τον ανεκδιήγητο άθλο του αλήστου μνήμης κοινοβουλευτικού ανδρός, του επονομαζόμενου Καλπογιάννη, που άρπαξε την κάλπη από την ολομέλεια της Βουλής, διότι δεν τον βόλευε το αποτέλεσμα που θα έβγαζε. Που να το φανταζόταν ο δυστυχής ότι βάσει της μεταμοντέρνας νομικής σκέψης παρήγαγε δίκαιο! Θα έπρεπε ο τότε πρόεδρος της βουλής να εκλάβει την ενέργειά του ως «εκ της συμπεριφοράς» της βουλής (του συνόλου των βουλευτών) «ματαίωση της συμμετοχής της στην διαδικασία»!
Πως είναι δυνατό, το αυτονόητο από κάθε αγράμματο χωρικό πολίτη καθήκον της επανάληψης κάθε εκλογικής διαδικασίας όταν αυτή επηρεάζεται από παρατυπίες που αλλοιώνουν το αποτέλεσμά της, να μη γίνεται αντιληπτό από πανεπιστημιακούς δασκάλους; Είναι θέμα διανοητικής επάρκειας, νομικού πολιτισμού ή άλλων σκοπιμοτήτων; Τι νομίζουν ότι διδάσκουν με αυτή τη στάση τους;
Αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός ότι στην από 28.8.08 ανακοίνωση την οποία, (όπως άλλωστε και το πρακτικό της εκλογής), όλως περιέργως, υπογράφει εξ ονόματος της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής ο πρόεδρός της κ. Ν. Καλογεράκης, γίνεται εμφατική αναφορά σε ένα άλλο –καθοριστικό όπως φαίνεται για την λήψη της απόφασης– επιχείρημα του κ. Ν.Σ., το οποίο ο τελευταίος επιμελώς δεν αναφέρει καν στην ανακοίνωση του (αντιλαμβανόμενος τη σαθρότητά του;): «Ο νομικός σύμβουλος, μεταξύ άλλων, παρέπεμψε στο νόμο 1268/82 άρθρο 12, Παρ. 4, ο οποίος, στο εδάφιο για το εκλεκτορικό σώμα ανάδειξης πρυτανικών αρχών, αναφέρει ότι: «τα συλλογικά πανεπιστημιακά όργανα συγκροτούνται και λειτουργούν νόμιμα, έστω και αν δεν έχουν οριστεί οι προβλεπόμενοι στα άρθρα 8 έως 11 του νόμου αυτού εκπρόσωποί των, εκτός του ΔΕΠ, λοιπών κατηγοριών μελών των ΑΕΙ». Έχοντας ως δεδομένη την εκπροσώπηση των μελών ΔΕΠ στο εκλεκτορικό σώμα (σημειώνουμε ότι η εκλογική διαδικασία διεξήχθη ομαλά στο εκλογικό τμήμα των μελών ΔΕΠ, όπως και στο εκλογικό τμήμα των ΕΤΕΠ/ΕΕΔΙΠ/μονίμων υπαλλήλων/υπαλλήλων ΙΔΑΧ) και μετά από ενδελεχή συζήτηση και έντονο προβληματισμό, θεωρήσαμε ομόφωνα ότι το εκλεκτορικό σώμα λειτούργησε νόμιμα και συνεπώς έχει δικαίωμα απόφασης».
Κατ’ αρχήν, εφ’ όσον τα μέλη της επιτροπής «θεώρησαν ομόφωνα ότι το εκλεκτορικό σώμα λειτούργησε νόμιμα και συνεπώς έχει δικαίωμα απόφασης», γιατί τα σχετικά έγγραφα φέρουν στο τέλος μόνο την υπογραφή του προέδρου της επιτροπής; Τι φοβούνται τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής και δεν υπέγραψαν τα σχετικά έγγραφα; Εάν έχουν επιφυλάξεις, γιατί δεν τις διατυπώνουν δημόσια για να έχουν και τη συνείδησή τους ήσυχη; Τι είδους ομοφωνία άνευ υπογραφών είναι αυτή; Και τι είδους εγκυρότητα των εγγράφων και της όλης διαδικασίας διασφαλίζει αυτή η μη υπογραφή;
Επί της ουσίας του «επιχειρήματος»: το εν λόγω εδάφιο είναι από κάθε άποψη εκτός θέματος. Αφορά αποκλειστικά τη συγκρότηση συλλογικών οργάνων του Ιδρύματος, στα οποία οι λοιπές εκτός των μελών Δ.Ε.Π. κατηγορίες μελών των ΑΕΙ συμμετέχουν δι’ αντιπροσώπων. Ο νέος Νόμος-Πλαίσιο, για την τήρηση του οποίου κόπτονται οι απανταχού «μεταρρυθμιστές», ορίζει ρητά και κατηγορηματικά την κατάργηση της δι’ αντιπροσώπων συμμετοχής των φοιτητών στο εκλεκτορικό σώμα για την ανάδειξη πρυτανικών αρχών και την άμεση συμμετοχή ενός εκάστου αυτών ως εκλέκτορος. Αυτό μάλιστα προβαλλόταν διαρρήδην πανταχόθεν ως μείζονος κλίμακας δημοκρατική καινοτομία για την «πάταξη της συναλλαγής». Καταφανώς η επίκληση αυτού του εδαφίου, επίσης δεν περιποιεί τιμή στο νομικό πολιτισμό κανενός. Εμμέσως το παραδέχεται και ο κ. Ν.Σ., ο οποίος παραλείπει επιμελώς κάθε αναφορά σε αυτό στην απολογητική επιστολή του…
Εγείρεται εύλογα το ερώτημα: συνιστούν άραγε τα έγγραφα της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής διαπιστωτικού χαρακτήρα πράξεις ή κατασκευασμένα βάσει αυθαίρετων ερμηνειών των θεσμών και των πραγμάτων κείμενα;
Η όλη κατάσταση των πραγμάτων ως μεθοδευμένη βία, νοθεία και φαλκίδευση της ετυμηγορίας του εκλογικού σώματος, οδηγεί το Ίδρυμα σε μια πορεία επικίνδυνης ανομίας με δύο έννοιες:
1. Η πραξικοπηματική αναγόρευση πρυτανικής αρχής με αυτή τη διαδικασία είναι σαφώς παράνομη από κάθε άποψη, και η όλη διαδικασία είναι άκυρη βάσει της κείμενης νομοθεσίας και της δικονομίας που διέπουν κάθε δημοκρατική εκλογική διαδικασία.
2. Η εν λόγω πραξικοπηματική αναγόρευση είναι πλήρως απονομιμοποιημένη ηθικά, πολιτικά και παιδαγωγικά στη συνείδηση κάθε αξιοπρεπούς μέλους της κοινότητας του Ιδρύματός μας που βιώνει συνθήκες χούντας, κάθε στοιχειωδώς δημοκρατικώς σκεπτόμενου πολίτη. Υπό αυτή την έννοια, η ούτως «επανεκλεγείσα» διοίκηση είναι εξ’ υπαρχής έκπτωτη στη συνείδηση της πλειονότητας αυτής της κοινότητας, την απρόσκοπτη έκφραση της οποίας φοβάται. Με αυτές τις ενέργειές τους κάποιοι διακύβευσαν κυνικά ιδιοτελή συμφέροντα και αρχομανείς φιλοδοξίες, προσφέροντας επικίνδυνα πρότυπα στους νέους και στην κοινωνία. Με ποια ερείσματα θα μπορέσει να ασκεί διοίκηση κανείς υπό αυτούς τους όρους; Άλλωστε έχει καταστεί πλέον σαφές ότι το «δημοκρατικό φρόνημα» αυτού του τύπου «χρηστής διοίκησης» διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα έναντι κάθε συλλογικού χώρου άρθρωσης δημόσιου λόγου περί των κοινών, έναντι κάθε αυθεντικής έκφρασης…
Τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής για να σώσουν την αξιοπρέπειά τους και να επανορθώσουν μερικώς την ανομία, οφείλουν έστω και εκ των υστέρων, να ανακαλέσουν τις υπογραφές τους από τα χαλκευμένα έγγραφα.
Η «επανεκλεγείσα» πρυτανική αρχή, εάν έχει στοιχειώδη αξιοπρέπεια και έστω ίχνη της ευθύνης του πανεπιστημιακού δασκάλου, οφείλει να παραιτηθεί και να ζητήσει η ίδια επανάληψη της διαδικασίας με αδιάβλητους όρους (εάν θεωρεί ότι βγήκε με το σπαθί της, ας το αποδείξει εμπράκτως, δεν έχει να χάσει τίποτε), χωρίς να ανησυχεί για τυχόν ακυβερνησία του Ιδρύματος, μιας και απείρως επικινδυνότερη είναι η διακυβέρνηση υπό αυτούς τους όρους, θεωρούμενη και από παιδαγωγικής απόψεως.
Ο κ. Υπουργός Ε.Π.Θ. ο οποίος θα ασκήσει την εποπτεία και τον έλεγχο νομιμότητας για να εκδώσει τη σχετική με την εκλογή αυτής της πρυτανείας διαπιστωτική απόφαση, φέρει σοβαρότατη ευθύνη για την στάση που θα υιοθετήσει, για το εάν για συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες θα εθελοτυφλεί στα όσα έχουν διαπραχθεί ή εάν θα δώσει λύση επαναφέροντας τη στοιχειώδη νομιμότητα. Εάν επιλέξει τη συγκυριακή ενίσχυση-δικαίωση των υμετέρων πραξικοπηματικών αρχών, θα μεταθέσει το πρόβλημα στη χρονοβόρο διαδικασία του Συμβουλίου Επικρατείας, όπου η ακύρωση εκλογής θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών, αλλά και όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις, με αποφάσεις συλλογικών οργάνων, έχει διατρανώσει επανειλημμένα την αντίθεσή της σε αυτές τις θεσμικές αλλαγές που στοχεύουν στην περαιτέρω υπαγωγή της επιστήμης και της παιδείας στο κεφάλαιο.
Χωρίς να αγνοούμε τη σημασία των θεσμικών διεκδικήσεων, δεν χρειάζεται να φετιχοποιούμε αυτό το πεδίο, οδηγούμενοι σε θεσμολαγνεία και στις συνακόλουθες αυταπάτες. Το σημαντικότερο δίδαγμα που θα καθορίσει την έκβαση και αυτής της κρίσης, είναι η αναγκαιότητα συλλογικού αγώνα εντός και εκτός του Ιδρύματος, σε πανελλαδική και διεθνή κλίμακα, για το μέτωπο παιδείας-εργασίας. Αγώνα κατά της συνταγματικής εκτροπής, και των συνακόλουθων κατά τόπους πραξικοπημάτων, εναντίον κάθε νυν αλλά και κάθε επίδοξου φαλκιδευτή των δικαιωμάτων της πανεπιστημιακής κοινότητας. Για επιστήμη και πανεπιστήμιο στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπάλληλων.
Του Δημήτρη Πατέλη, Επίκουρου Καθηγητή Πολυτεχνείου Κρήτης
Χανιά 30.8.2008
Έξω ο Ιμπεριαλισμός από τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν!
Έξω ο Ιμπεριαλισμός από τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν!
Για τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των λαών του Καυκάσου!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο αστικός Βοναπαρτισμός – Για μια νέα Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών!
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριοστιάν Ρακόφσκυ» καλεί τις εργαζόμενες και τις καταπιεσμένες μάζες των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής καθώς και διεθνώς να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού και να δημιουργήσουν τους όρους για την ανατροπή των καθεστώτων και του συστήματος που παράγει τους πολέμους, την κοινωνική καταστροφή και την εξαθλίωση των λαών.
Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο Kρίστιαν Pακόφσκυ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5710
1. Ο πενθήμερος πόλεμος στον Καύκασο ανάμεσα στο καθεστώς του φιλο-ιμπεριαλιστή Σαακασβίλι και στη Ρωσία δεν έχει απλά τοπική και περιφερειακή αλλά παγκόσμια σημασία.
Υπάρχουν προφανείς τοπικοί και περιφερειακοί λόγοι που δεν μπορεί κανείς να τους αγνοήσει: η εισβολή της Γεωργίας για τη βίαιη προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, οι οποίες είναι ντε φάκτο και με την θέλησή τους ανεξάρτητες από το 1992 και η από αιώνες αντιπαράθεση ανάμεσα στον Γεωργιανό εθνικισμό και τον μεγαλορωσικό σωβινισμό. Αλλά όλα αυτά τα εθνικά προβλήματα θα πρέπει να τεθούν στο πραγματικό ιστορικό τους πλαίσιο. Η σημερινή διεθνής διάσταση επισκιάζει και καθορίζει τους άλλους παράγοντες. Ο πρόσφατος πόλεμος στον Καύκασο είναι ο τελευταίος – αλλά όχι ο τελικός – βίαιος σπασμός που ακολουθεί τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ένας ακόμη κρίκος στην αιματοβαμμένη αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών πολέμων στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η επαν-ενσωμάτωση του πρώην Σοβιετικού χώρου μέσα στον παγκόσμιο καπιταλισμό, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου μια γραμμική, ειρηνική διαδικασία, αλλά ανοίγει μια ολόκληρη περίοδο γεμάτων από ζιγκ-ζαγκ, απότομων κρίσεων και ιμπεριαλιστικών πολέμων, που διεξάγονται κυρίως από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για την επανεγκαθίδρυση της παγκόσμιας ηγεμονίας του, κάτω από νέους ιστορικούς όρους.
Μετά από μήνες εντάσεων, ο πόλεμος στον Καύκασο ξεκίνησε στις 7 Αυγούστου με την εισβολή του Γεωργιανού στρατού στη Νότια Οσσετία, τη βάρβαρη καταστροφή της πρωτεύουσάς της Tσχινβάλι και τη μαζική δολοφονία του άμαχου πληθυσμού που αναγκάστηκε να φύγει μακριά ή να κρυφτεί σε υπόγεια καταφύγια. Το πρωί της 8ης Αυγούστου η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την αντεπίθεση των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων που κατέστρεψαν εντελώς τον στρατό ξηράς, το ναυτικό και την αεροπορία της Γεωργίας, που ήταν βαριά εξοπλισμένοι και συστηματικά εκπαιδευμένοι από τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ. Στη συνέχεια, ο Ρωσικός στρατός εισέβαλε στη Γεωργία, την χώρισε σε τρία μέρη, έφτασε 40 μίλια έξω από την πρωτεύουσα Τυφλίδα, την περικύκλωσε και την απέκοψε από την Μαύρη Θάλασσα. Το εγχείρημα του Σαακασβίλι, να δημιουργήσει ένα τετελεσμένο γεγονός προσαρτώντας την Νότια Οσσετία και μετά την Αμπχαζία, αναμένοντας ότι η άμεση παρέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», δηλαδή του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, θα μπορούσε να παγιώσει τους στόχους αυτούς, δεν πέτυχε. Αντίθετα, ο τυχοδιωκτισμός, αυτού του Αμερικανο-Γεωργιανού δικηγόρου, που έδρασε ταυτόχρονα και σαν Πρόεδρος της Γεωργίας και σαν πράκτορας προβοκάτορας του ιμπεριαλισμού, οδήγησε στη συντριπτική του ήττα καθώς επίσης και σε ένα μεγάλο πλήγμα κατά των αφεντικών του στην Ουάσιγκτον.
Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, εξ΄ αιτίας της εξάρτησής τους από την Ρωσία, για το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, αναγκάστηκαν να κρατήσουν αποστάσεις από τις ΗΠΑ και προσπάθησαν, από μια θέση εμφανούς αδυναμίας και με αρκετή δόση χυδαίας Γαλλικής ρητορικής τύπου Σαρκοζί-Κουσνέρ, να «μεσολαβήσουν» στην κρίση και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα σε αυτή τη στρατηγική περιοχή.
Η κατάπαυση του πυρός, που αναγγέλθηκε πριν φτάσει ο Σαρκοζύ στη Μόσχα και συμφωνήθηκε βιαστικά από τους Προέδρους της Γαλλίας και της Ρωσίας, Σαρκοζύ και Mεντβέντιεφ, παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως από την ίδια την Κοντολίζα Ράις στην Γεωργιανή μαριονέτα που δεν μπορούσε να κάνει άλλο από το να την υπογράψει. Αλλά ούτε η κατάπαυση του πυρός ούτε η αντι-Ρωσική υστερία που ακολούθησε στις 19 Αυγούστου, στην συνάντηση Υπουργών του ΝΑΤΟ και στις πανικοβλημένες φιλο-ιμπεριαλιστικές άρχουσες τάξεις στην Ανατολική Ευρώπη, μπόρεσαν να ακυρώσουν το γεγονός ότι τα συμφέροντά τους δέχτηκαν ένα μεγάλο χτύπημα και ότι η διαμόρφωση των δυνάμεων στη περιοχή της Ευρασίας και άρα διεθνώς έχει αλλάξει.
Ακόμα και οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τόσο οι κρατικές όσο και οι ιδιωτικές αναγνωρίζουν την αλλαγή αυτή. Ο George Friedman γράφει στις 12 Αυγούστου: «Η Ρωσική εισβολή στην Γεωργία δεν έχει αλλάξει την ισορροπία των δυνάμεων στον Καύκασο. Απλώς έκανε φανερό το ότι η ισορροπία των δυνάμεων έχει ήδη μετατοπιστεί. Οι ΗΠΑ έχουν απορροφηθεί από τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν καθώς και από την πιθανή σύγκρουση με το Ιράν και την αποσταθεροποιημένη κατάσταση στο Πακιστάν. Δεν έχουν καθόλου στρατηγικές επίγειες δυνάμεις σε επιφυλακή και δεν είναι σε θέση να επέμβουν στην Ρώσικη περιφέρεια» (Ο Ρωσο-Γεωργιανός πόλεμος και η Ισορροπία Δυνάμεων, 12.8.08, www.Stratfor.com ). http://tratfor.com ).
Οι υπερασπιστές του αμερικανικού και παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αναγνωρίζουν ανοικτά ότι υπέστησαν ένα μεγάλο πλήγμα. Ένα νέο στάδιο διεθνών συγκρούσεων και εκρήξεων άνοιξε καθιστώντας ακόμα πιο χαοτική την μεταψυχροπολεμική Νέα Παγκόαμι Αταξία πραγμάτων.
2. Παρόλο που το αποτέλεσμα του πολέμου του Καυκάσου ήταν μια έκπληξη για τον αμερικανικό και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, το μονοπάτι του πολέμου αυτού, είχε ήδη ανοίξει και είχε προετοιμαστεί με προσοχή όλα τα προηγούμενα χρόνια, με μια σειρά ιμπεριαλιστικές ενέργειες, όλο και περισσότερο επιθετικές, που στόχευαν ανοικτά στην περικύκλωση και στην ασφυξία της πρώην Σοβιετικής Ρωσίας.
Ακόμα και την δεκαετία του 90, όταν οι ΗΠΑ είχαν υποτίθεται καλές σχέσεις με την κυβέρνηση Γιέλτσιν και η πολιτική φιλίας του Στρόουμπ Τάλμποτ πήγαινε καλά, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να περικυκλώσουν την Ρωσία μέσα από ένα δίκτυο συμμάχων στο λεγόμενο «’Εγγύς Εξωτερικό» της. Η ίδρυση της συμμαχίας ΄΄Συνεργασία για την Ειρήνη΄΄ , η αίθουσα αναμονής για το ΝΑΤΟ και η επερχόμενη επέκταση του ΝΑΤΟ στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μέχρι και τα σύνορα της Ρωσίας ήταν μόνο η πιο εμφανής διάσταση.
Το όνομα που δόθηκε σε αυτό το χαλαρό δίκτυο συμμάχων ήταν GUUAM και το έφτιαξαν οι ΗΠΑ με τους νότιους και ανατολικούς γείτονες της Ρωσίας, την Γεωργία, την Ουκρανία, το Ουζμπεκιστάν (που δεν είναι πια μέρος του δικτύου), το Αζερμπαϊτζάν και την Μολδαβία. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν, παρά την ρητορική του ονομασία ΄΄πόλεμος κατά της τρομοκρατίας΄΄, επινοήθηκε για την διείσδυση στην πρώην Σοβιετική Κεντρική Ασία, όπου χάρη σε αυτόν, οι ΗΠΑ έφτιαξαν στρατιωτικές βάσεις εκεί, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία για μια Δυτική Δύναμη. Η στάση του Πούτιν στην πολιτική του Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και με σκοπό να καλύψει τον δικό του βρώμικο πόλεμο στην Τσετσενία, ήταν τόσο ανόητηόσο και η εμπιστοσύνη του Στάλιν στο σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ για να προστατευτεί, υποτίθεται, η Σοβιετική Ένωση από την επιθετικότητα των Ναζί.
Η περικύκλωση της Ρωσίας, με την είσοδο διαφόρων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, συνδυάστηκε με την χειραγώγηση της μαζικής δυσαρέσκειας που οδήγησε στις κινητοποιήσεις με φιλο-δυτικό ιμπεριαλιστικό και αντι-ρωσικό προσανατολισμό, που κακώς ονομάστηκαν ΄΄έγχρωμες επαναστάσεις΄΄. Το ίδιο το καθεστώς του Σαακασβίλι ιδρύθηκε από την αποκαλούμενη ψευδο - ΄΄επανάσταση των Ρόδων΄΄, ενάντια στην κυβέρνηση Σεβαρντνάτζε που ήταν λιγότερο φιλοδυτική. Οι ίδιες αντεπαναστατικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, ΜΚΟ όπως η Otpor, πράκτορες της CIA όπως ο Ελληνοαμερικάνος Άλεξ Ρόντος (σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο τωρινός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ήταν Υπουργός Εξωτερικών κατά την διάρκεια του πολέμου στο Κόσσοβο, κι ο οποίος δούλεψε για την ΄΄αλλαγή του καθεστώτος΄΄ στο Βελιγράδι, σύμβουλος του Κοστούνιτσα και ηγετικός σύμβουλος του … Σαακασβίλι τα τελευταία δύο χρόνια), αναμείχθηκαν στην Σερβία, στην Γεωργία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο στην κακόφημη ΄΄Πορτοκαλί (αντ)επανάσταση΄΄ στην Ουκρανία.
Ο Σαακασβίλι, ο αγαπημένος των ΗΠΑ, έχει μετατρέψει την Γεωργία σε μισθοφόρους Γκούρκας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων ορισμένων χωρών, η Γεωργία ήταν η τρίτη χώρα στο Ιράκ μετά τις ΗΠΑ και την ΕΕ όσον αφορά τις επίγειες δυνάμεις. Μια χώρα με πληθυσμό λιγότερο από πέντε εκατομμύρια, μια χώρα που ο λαός της υποφέρει από ανεργία και φτώχεια, διατηρεί δύο χιλιάδες στρατιώτες στο Ιράκ! Καθώς ο Σαακασβίλι εξαπέλυσε την εισβολή στην Νότια Οσσετία, τα αμερικανικά αεροσκάφη κατάφεραν να μεταφέρουν πίσω στην Τιφλίδα τους Γεωργιανούς στρατιώτες για να συμμετέχουν στην επίθεση. Δεν είναι η ήττα από τα ρωσικά όπλα που ντροπιάζει τον Γεωργιανό λαό, αλλά το γεγονός ότι η χώρα έχει λειτουργήσει σαν το πρωτοπαλίκαρο του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ και στον Καύκασο!
Ο αντι-λαϊκός χαρακτήρας αυτού του καθεστώτος έγινε φανερός το τελευταίο έτος, όταν ο Σαακασβίλι έσφαξε την αντιπολίτευση μέσα στην ίδια την Γεωργία, τον Νοέμβριο του 2007, μήνες πριν σφαγιάσει αδιακρίτως τους αθώους αμάχους στην Tσχινβάλι.
Ο πόλεμος στον Καύκασο, που στοίχισε πολλά δεινά σε χιλιάδες αθώους, τόσο στην Οσσετία όσο και την Γεωργία, ήταν μια προαναγγελθείσα καταστροφή.
Μέσα στο 2008 υπήρξε μια κλιμάκωση των ενεργειών, από την πλευρά των ΗΠΑ, που στόχευαν ανοικτά να κυκλώσουν την Ρωσία: η μονομερής διακήρυξη της ανεξαρτησία του Κοσόβου και η μετατροπή του σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, στρατιωτικά ελεγχόμενο από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που όχι μόνο δεν υπολόγισε την Ρωσία αλλά περιφρόνησε την Ρωσική επιμονή να διατηρηθούν άθικτα τα σύνορα που φτιάχτηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια ακολούθησε η εγκατάσταση του λεγόμενου «αντι-πυραυλικού συστήματος» στην Δημοκρατία της Τσεχίας που επεκτείνεται τώρα στην Πολωνία. Οι ΗΠΑ πίεσαν το ΝΑΤΟ, ενάντια στις επιφυλάξεις της Γερμανίας και της Γαλλίας και την ασυμβίβαστη αντίθεση της Ρωσίας, να δεχθεί ως μέλη του την Ουκρανία και την Γεωργία. Την ίδια στιγμή, στην Γεωργία βρίσκονται 130 στρατιωτικοί Αμερικανοί σύμβουλοι, μια σειρά πολιτικοί σύμβουλοι, στρατιωτικές βάσεις εκπαίδευσης κ.λ.π. και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η ΄΄ανεξάρτητη΄΄ χώρα, πριν ακόμα γίνει επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ, χρησιμοποιήθηκε σαν προτεκτοράτο και σαν προωθημένη βάση της CIA για τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε μια στρατηγική περιοχή όπου περνούν οι αγωγοί πετρελαίου από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, πολύ κοντά στην καρδιά της Ρωσικής ενδοχώρας.
3. Οι αποκαλούμενες ΄΄έγχρωμες΄΄ αντεπαναστατικές κινητοποιήσεις στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ήρθαν αφού έγινε ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σοβαρό πρόβλημα με το Ιράκ. Η τωρινή πρόκληση του Σαακασβίλι ήρθε όταν η πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία απέτυχε να βγει από το αδιέξοδό της. Αυτά τα καθεστώτα είναι το μαλακό υπογάστριο της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και κοντά στα σύνορα με την Κίνα και έτσι είναι συνδεδεμένα με όλους τους στρατηγικούς υπολογισμούς του ιμπεριαλισμού.
Οι φιλοδοξίες των ΗΠΑ σχετικά με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία καθώς και αυτές για την Μέση Ανατολή, είναι η οικονομική βάση που οδηγεί στον πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία. Οι επιθυμίες των ΗΠΑ να στερήσουν την Ρωσία από τα οφέλη που έχει από τον πλούτο της περιοχής είναι μια πολιτική που συμβολίζεται από τον αγωγό Μπακού-Τυφλίδα- Τσεϋχάν (BTC). Η πολιτική βάση της σύγκρουσης είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ να παρεμποδίσουν την άνοδο ανταγωνιστικών δυνάμεων στην Ασία, ιδιαίτερα την Ρωσία και την Κίνα. Το κυνήγι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου είναι ένα μέσο για τον έλεγχο αυτών των γιγάντων να μην γίνουν απειλή για την αμερικανική κυριαρχία στην Ασία, και μακροπρόθεσμα, στον κόσμο.
Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση φτάνει στην κορύφωσή της, η στρατηγική αξία των πετρελαιοπαραγωγών χωρών (Μέση Ανατολή, Καύκασος, Βενεζουέλα, Βολιβία κ.λ.π.) αυξάνεται εξαιρετικά, συμπεριλαμβανομένης και της σημασίας των αγωγών όπως το BTC.
Είναι εντελώς αναγκαία η ΄΄αναδόμηση΄΄ της Αμερικανικής πολεμικής στρατηγικής και των προτεραιοτήτων της μετά το φιάσκο της τρέλας του νεοσυντηρητισμού, ένα γεγονός που είναι εύκολα κατανοητό από σημαντικούς κύκλους της αμερικανικής άρχουσας τάξης και αντανακλάται ακόμα και στην προεκλογική εκστρατεία για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Η εξευτελιστική ήττα του Σαακασβίλι αποκαλύπτει τις ρωγμές στην παρούσα στρατηγική των ΗΠΑ και τις ζημιές που προκαλούνται από μια τυφλή φυγή προς τα εμπρός. Εφησυχασμένοι από την φαινομενική απραξία της Ρωσίας μετά την ανακήρυξη της ΄΄ανεξαρτησίας΄΄ του Κοσόβου, έκαναν λάθος υπολογισμό και υποτίμησαν, ανάμεσα σε άλλα, την αντίδραση της Ρωσίας στον Καύκασο και την ανάκτηση της στρατιωτικής της ικανότητας. Η Ρωσία θεωρούνταν ότι παρέμενε ερείπιο όπως την δεκαετία του 90.
Παρά τις μεγάλες πληροφορικές πηγές, τις μυστικές υπηρεσίες και την υψηλή τεχνολογία, οι στρατηγικές κεφαλές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αγνόησαν μια βασική αρχή της στρατιωτικής τέχνης – «Να ξέρεις τον εχθρό σου!» - γεγονός που οδήγησε στο σημερινό πισωγύρισμα τους. Η παρούσα αντι-ρωσική υστερία τους και η νεο-ψυχροπολεμική ρητορική τους, αποδεικνύει μόνο την σύγχυσή τους .
4. Ποια είναι η ιστορική και ταξική φύση του πολέμου στον Καύκασο; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τεθεί, κατ΄ αρχήν, αυτό το ζήτημα από τον Μαρξισμό. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό κυριαρχεί σύγχυση όχι μόνο στους αναλυτές της άρχουσας τάξης, ππυ βρίσκονται παγιδευμένοι στην ανιστορική προοπτική τους αλλά επίσης και σε ένα μεγάλο κομμάτι της διεθνούς Αριστεράς συμπεριλαμβανομένου και αυτού του κομματιού που αποκαλείται ΄΄Τροτσκιστικό΄΄ (πριν καταρρεύσουν κάποιοι από αυτούς μέσα σε ένα ασαφές αντι-καπιταλιστικό βάλτο).
Δύο απόψεις κυριαρχούν. Η πρώτη είναι η άποψη που βασίζεται, μόνο, όπως προηγουμένως στην περίπτωση του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, στο δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού και που ανυψώνεται σε μεταφυσική αρχή. Η δεύτερη άποψη τονίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αφηρημένη ταυτότητα των δυνάμεων και των καθεστώτων που βρίσκονται σε σύγκρουση στον Καύκασο.
Α. Οι λαοί της Αμπχαζίας και της Οσσετίας έχουν νόμιμα εθνικά δικαιώματα. Η Αμπχαζία έχει μια ιστορική ύπαρξη ξεχωριστή από αυτήν της Γεωργίας για πολύ καιρό, εκτός από μια περίοδο στον Μεσαίωνα (κατά την διάρκεια της περιόδου του «Χρυσού Βασιλείου» της Γεωργίας) και τα χρόνια 1936-1992, όταν ο Λαβρέντι Μπέρια εξόντωσε τους εθνικούς ηγέτες της Αμπχαζίας και με την βία ένωσε αυτήν την μικρή χώρα με τη Γεωργία. Η Οσσετία είχε αυθαίρετα χωριστεί από τον Στάλιν σε δύο μέρη, την Βόρεια και την Νότια, ενσωματώνοντας την πρώτη στην Ρωσική Ομοσπονδία και δίνοντας την δεύτερη ως ΄΄δώρο΄΄ στην γενέτειρά του την Γεωργία. Το εθνικό πρόβλημα της ίδιας της Γεωργίας, η επί μακρόν καταπίεσή της από τον μεγαλορωσικό σωβινισμό των Τσάρων, δεν λύθηκε αλλά επιδεινώθηκε από τον Στάλιν και τον σταλινισμό. Δεν ήταν τυχαίο ότι μια από τις μεγάλες και τελευταίες μάχες του Λένιν πριν τον θάνατό του ενάντια στην ανερχόμενη Σοβιετική γραφειοκρατία και τον ίδιο τον Στάλιν ήταν για το Γεωργιανό ζήτημα. Αυτά δεν είναι απλώς θέματα για τους ιστορικούς αλλά άλυτες ιστορικές αντιφάσεις που μένουν να λυθούν από την σοσιαλιστική επανάσταση. Όταν ο Σταλινισμός κατέρρευσε το 1989-91, αυτά τα άλυτα προβλήματα αναδύθηκαν πάλι μέσα σε ένα νέο ιστορικό περιεχόμενο και μετά μιαν μακρόχρονη εμπειρία ζωής στην Σοβιετική εποχή, μέσα σε μια τεράστια περιοχή όπου το κεφάλαιο είχε απαλλοτριωθεί. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η Σοβιετική Ένωση αποσυντέθηκε τροφοδότησαν φυγόκεντρες δυνάμεις ενώ την ίδια στιγμή εμπόδισαν μια πραγματικά ανεξάρτητη εθνική ανάπτυξη των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών. Οι περισσότερες από αυτές μετατράπηκαν σε κράτη και κρατίδια που κυβερνούνται από τη Μαφία και ψάχνουν για προστασία σε έναν δυνατότερο γείτονα ή κατ΄ ευθείαν στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό.
Μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις μπορεί να ανοίξει μια διέξοδο για τους λαούς του Καυκάσου και τα εθνικά τους δικαιώματα, μέσα από μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Λαών του Καυκάσου.
Β. Με το να αναλύει κανείς τον Ρωσικό-Γεωργιανό πόλεμο στην Νότια Οσετία ως μια σύγκρουση μεταξύ ενός ιστορικά κυρίαρχου μεγάλου έθνους, όπως είναι οι Ρώσοι και ενός ιστορικά καταπιεσμένου μικρού έθνους, όπως είναι η Γεωργία, παρερμηνεύει την πραγματική σημασία του. Είναι εξίσου λανθασμένο να βλέπει κανείς μια αφηρημένη ταυτότητα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών στον Καύκασο, υιοθετώντας έτσι πολιτική ίσων αποστάσεων και αποκαλύπτοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο μόνο πολιτική μυωπία και μια πατσιφιστική ρεφορμιστική στάση.
Ένα κλασσικό παράδειγμα της πατσιφιστικής τοποθέτησης είναι η δήλωση που εκδόθηκε στις 12 Αυγούστου 2008 από τη γαλλική οργάνωση Ligue Communiste Révolutionnaire - LCR (που προετοιμάζει την διάλυση της ως τροτσκιστική οργάνωση, σε έναν μεγαλύτερο, νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα). Η δήλωση έχει τον πατσιφιστικό τίτλο «Καύκασος: Οι μάχες πρέπει να σταματήσουν αμέσως!», στην συνέχεια τονίζονται οι ομοιότητες μεταξύ των καθεστώτων της Ρωσίας και της Γεωργίας («και τα δύο είναι υπέρ-εθνικιστικά, αυταρχικά και μιλιταριστικά»), ενώ αναφέρεται η θέληση της Γεωργίας να υπερασπίσει τη εδαφική ακεραιότητα της, και η θέληση της Ρωσίας « να επιδείξει στις ΗΠΑ και την ΕΕ την επιστροφή της, ως ιμπεριαλιστική δύναμη πρώτης γραμμής». Η ανακοίνωση είναι αόριστη και υποβαθμίζει έκδηλα, αυτό που αποκαλεί «ευθύνες των δυτικών» που προωθούν τα συμφέροντα τους στην πλούσια και στρατηγικά σημαντική σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο αυτή περιοχή. Η δήλωση τελειώνει με μια έκκληση εξίσου απτσιφιστική με τον τίτλο, «για να οικοδομήσουμε ένα κίνημα για την διεθνή αλληλεγγύη μεταξύ των λαών».
Αλλά ο δυτικός ιμπεριαλισμός διαδραματίζει τον ρόλο του πρωταγωνιστή στον πόλεμο του Καυκάσου και όχι απλά ενός παρατηρητή που προσπαθεί μόνο να καρπωθεί κάποια οφέλη από την σύγκρουση των δύο ημι-ασιατικών «υπερεθνικιστικών, αυταρχικών και στρατοκρατικών καθεστώτων» για να προωθήσει τα συμφέροντα του. Το διεθνιστικό καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Γαλλία, είναι να μιλούν ξεκάθρα και με σαφήνεια ενάντια στον ταξικό « εχθρό στην ίδια μας την χώρα» και να καλούν τους εργαζομένους στην πάλη για να τον ανατρέψει.
Η κατάρρευση του σταλινισμού και η ανοικτή στροφή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση έχει ανοίξει τις πύλες του προηγούμενου σοβιετικού διαστήματος στη «Χρυσή Ορδή» του διεθνούς κεφαλαίου. Ήδη το 1929, μιλώντας για την πιθανότητα μιας καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Ρωσία, μετ΄από μια πιθανή υπερίσχυση της αντεπανάστασης κι ανατροπή της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Λέων Τρότσκι είχε προβλέψει με ακρίβεια ότι ένας παλινορθωμένος ρωσικός καπιταλισμός θα είχε έναν ημι-αποικιακό χαρακτήρα κάτω από ένα βοναπαρτιστικό πολιτικό καθεστώς: «Αλλά με τι θα μπορούσε να ομοιάζει ο ρώσικος καπιταλισμός στην δεύτερη εκδοχή του; Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαπέντε ετών ο χάρτης του κόσμου έχει αλλάξει ριζικά. Οι ισχυροί έχουν γίνει αμέτρητα ισχυρότεροι και οι αδύναμοι ασύγκριτα πιο αδύναμοι. Η πάλη για την παγκόσμια κυριαρχία έχει λάβει διαστάσεις τιτανομαχίας. Οι φάσεις της πάλης αυτής παίζονται επάνω στα κουφάρια των αδύναμων και καθυστερημένων εθνών. Μια καπιταλιστική Ρωσία δεν θα μπορούσε να καταλάβει πλέον ούτε την τρίτη θέση στον χάρτη των ισχυρότερων, θέση στην οποία βρισκόταν η τσαρική Ρωσία μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου. Ο ρωσικός καπιταλισμός σήμερα θα ήταν εξαρτημένος μισο-αποικιακός, χωρίς οποιεσδήποτε προοπτικές. Η Ρωσία Νο. 2 θα κατελάμβανε μια θέση κάπου μεταξύ της Ρωσίας Νο. 1 και της Ινδίας». » (« Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πιθανό να αντικαταστήσει τα Σοβιέτι;» 25 Φεβρουαρίου 1929, Κείμενα του Λέων Τρότσκι 19129, Pathfinder 1975 Σελ.55).
Είναι ιστορικά λάθος να θεωρεί κανείς την Ρωσία ως «νέο ιμπεριαλισμό» που συγκρούεται σήμερα στην περιοχή του Καυκάσου με τους άλλους παλαιούς ιμπεριαλιστές. Ο ιμπεριαλισμός είναι όχι μόνο μια στρατιωτική επεκτατική πολιτική, στη βάση της χυδαίας αστικής αποδοχής του όρου, αλλά ιστορική εποχή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το υψηλότερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, όπως είχε πει ο Λένιν. Κατόρθωσε άραγε η κυβερνώσα ελίτ της Ρωσίας τα τελευταία 17 χρόνια όχι μόνο να υπερνικήσει τα προβλήματα της μετάβασής της στον καπιταλισμό αλλά και να προχωρήσει την παλινόρθωση του καπιταλισμού έως το υψηλότερο στάδιό του, ενάντια σε όλες τις κυρίαρχες -στην σημερινή εποχή, τάσεις της καπιταλιστικής παρακμής και της ιμπεριαλιστικής αποσύνθεσης;
Οι εξελίξεις μετά από το 1991 δικαίωσαν τις προβλέψεις του Τρότσκι: όχι μόνο η παλαιά ΕΣΣΔ αποσυντέθηκε αλλά η ίδια η Ρωσία, η πάλαι ποτέ ενδοχώρα της ΕΣΣΔ, άρχισε γρήγορα να αποσυντίθεται και να πέφτει ως τρόπαιο στα ανταγωνιστικά δυτικά καπιταλιστικά αρπακτικά. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού ήρθε σε μια όψιμη φάση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής παρακμής και εν μέσω της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό επηρεάζεται απ’ όλη την ασθένεια του αποσυντεθειμένου παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος στο οποίο οι δυνάμεις της παλινόρθωσης θέλησαν να ενσωματώσουν τη Ρωσία. Η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού, που άρχισε με την «θεραπεία σοκ» από το ΔΝΤ και την μεγαλύτερη κλοπή δημόσιας περιουσίας στην ιστορία, δημιούργησε ένα διεφθαρμένο μαφιόζικο- κρατικογραφειοκρατικό σύμπλεγμα νεοπλούτων, ενώ επέφερε και τεράστιες καταστροφές στην παραγωγή και το βιοτικό επίπεδο των μαζών. Αλλά οι αντιφάσεις της μετάβασης σε κρίση δεν επιλύθηκαν και η αποτυχία της πρώτης φάσης της παλινόρθωσης πυροδοτήθηκε από την έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η διεθνής χρηματοοικονομική θύελλα του 1997, με επίκεντρο την περιοχή της Ασίας -Ειρηνικού, επέφερε το χρεοστάσιο της Ρωσίας τον Αύγουστο του 1998 και τερμάτισε το καθεστώς Γιέλτσιν. Ο βοναπαρτισμός του Πούτιν προέκυψε από την αναγκαιότητα να σταματήσει η κατάρρευση της χώρας, μέσω της επανεθνικοποίησης των βασικών τομέων της οικονομίας, όπως επίσης και μέσω της επίθεσης της εξουσίας των «σιλόβικι» (της FSB- πρώην KGB) στη εξουσία των ολιγαρχών, που μετέτρεπαν τη χώρα σε μισο-αποικία παραγωγής πρώτων υλών για τη Δύση. Εξάλλου χρησιμοποιώντας το πλεόνασμα από την τεράστια αύξηση του εισοδήματος λόγω της ραγδαίας ανόδου της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην περίοδο 2000-2008, προσπάθησε να ενισχύσει το ίδιο το Κράτος. Η ενδυνάμωση του κράτους ήρθε ως προϊόν, καθώς επίσης και σαν αντίσταση των αποτελεσμάτων αποσύνθεσης των εκκρεμών εσωτερικών αντιφάσεων και των αυξανόμενων πιέσεων ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού περιβάλλοντος που αντιμετωπίζει τα πρώτα σημάδια της εξάντλησης της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο Πούτιν είχε χαρακτηρίσει την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως "γεωπολιτική καταστροφή" αλλά συγχρόνως, τόνιζε ότι αντιτάσσεται σε μια επιστροφή στο σοβιετικό κράτος. Ο νέος «πατριωτικός» ρώσικος βοναπαρτισμός προσπαθεί να εξασφαλίσει μέσω του κρατικού ελέγχου τη μετάβαση στον καπιταλισμό, ώστε να ξεπεράσει την προηγούμενη αποτυχία των φιλελευθέρων. Δημιουργείται, έτσι, μια νέα ανυπέρβλητη αντίφαση: από την μια πλευρά, το μετά- σοβιετικό ρωσικό κράτος, που ο βοναπαρτισμός του Πούτιν θέλει να ενισχύσει ενάντια στην αποσύνθεση, προωθεί και υπερασπίζει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής -από αυτήν την σκοπιά, το πρώην εργατικό κράτος έχει μετατραπεί σε αστικό αλλά χωρίς μια σταθερή καπιταλιστική κοινωνική βάση. Από την άλλη πλευρά, αυτές οι ίδιες οι καπιταλιστικές τάσεις στην ενδυνάμωση τους, ενισχύουν αναπόφευκτα τις δυνάμεις αποσύνθεσης του κράτους. Σε ένα ορισμένο σημείο της ιστορικής ανάπτυξης, ιδιαίτερα εάν μια παγκόσμια ύφεση οδηγήσει σε πτώση των τιμών του πετρελαίου και μείωση των κρατικών πόρων που κινητοποιούνται για την επιβίωση και την υπεράσπισή της κρατικής εξουσίας, ο βοναπαρτισμός αυτός, ως εμπόδιο στην ιστορική πρόοδο, θα καταρρεύσει είτε κάτω από τις πιέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού είτε από έναν δεύτερο επαναστατικό Οκτώβρη.
Στον Καύκασο ο πόλεμος είναι πόλεμος δια πληρεξουσίου( της Γεωργίας) του ιμπεριαλισμού ενάντια στην βοναπαρτιστική Ρωσία του Πούτιν. Όπως στην αυγή του καπιταλισμού, ένας πόλεμος Επανακατάκτησης στην Ιβηρική χερσόνησο προετοίμασε το έδαφος για την εμφάνιση ενός νέου παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος, τώρα στην εποχή της ιστορικής παρακμής ενός ξεπερασμένου συστήματος, του παγκόσμιου καπιταλισμού, έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος πολέμων Επανακατάκτησης του αχανούς χώρου όπου το κεφάλαιο ήταν απαλλοτριωμένο μετά το 1917.
Η τακτική νίκη του ρωσικού στρατού έχει ενισχύσει αναμφισβήτητα το βοναπαρτιστικό- παλινορθωτικό καθεστώς στη Μόσχα. Ένα πολιτικό καθεστώς διασυνδέεται με την υποκείμενη οικονομική διαδικασία που προωθεί και υπερασπίζει, αλλά το πολιτικό δεν μπορεί να αναχθεί στο οικονομικό (και αντίστροφα, το οικονομικό δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το πολιτικό): η ενίσχυση ενός πολιτικού παλινορθωτικού καθεστώτος δεν σημαίνει αυτόματα την επίλυση των αντιφάσεων της οικονομικής διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που προωθεί. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως είναι πιθανώς αυτή του Πούτιν, η αντίφαση μεταξύ ενός φαινομενικά ισχυρού πολιτικού καθεστώτος και της ασταθούς, διαβρωμένης από αντιφάσεις κοινωνικοοικονομικής βάσης του, γίνεται οξύτερη και εν δυνάμει πηγή απροσδόκητων εκρήξεων.
Ο βοναπαρτισμός του Πούτιν, δεδομένου ότι προωθεί τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της Ρωσίας, δεν είναι ένα όργανο της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αλλά ο συνεργός του. Η πρόταση από τη Μόσχα για μια κοινή συνεδρίαση ΝΑΤΟ/Ρωσίας για την επίλυση της κρίσης στον Καύκασο καθώς επίσης και η συνεχιζόμενη βοήθειά που δίνεται στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ/NATO στο Αφγανιστάν καταδεικνύει το ρόλο των «πατριωτών» στο Κρεμλίνο...Μόνο ένας δεύτερος σοσιαλιστικός επαναστατικός Οκτώβρης που θα οδηγείται από την εργατική τάξη και το Κόμμα της, σε ένα γνήσιο μαρξιστικό επαναστατικό πρόγραμμα και μια διεθνιστική προοπτική μπορούν να σώσουν τη Ρωσία από τον διαμελισμό και τον αποικισμό της από τον ιμπεριαλισμό, νικώντας όλες τις επιθέσεις, τις προκλήσεις και τις περικυκλώσεις κ.λπ. και ταυτόχρονα νικώντας όλες τις ομάδες των «σιλόβικι», τους διεφθαρμένους «Νέο-Ρώσους» μεγαλοαστούς, τους ολιγάρχες, τους μεταπράτες του παγκόσμιου κεφαλαίου και τους κάθε είδους παλινορθωτές, την πραγματική πέμπτη φάλαγγα του Γιάνκικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.
5. Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριοστιάν Ρακόφσκυ» καλεί τις εργαζόμενες και τις καταπιεσμένες μάζες των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής καθώς και διεθνώς να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού και να δημιουργήσουν τους όρους για την ανατροπή των καθεστώτων και του συστήματος που παράγει τους πολέμους, την κοινωνική καταστροφή και την εξαθλίωση των λαών.
Ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ έξω από τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν!
Για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Καυκάσιων λαών!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο αστικός βοναπαρτισμός, για μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση για την ανοικοδόμηση μιας νέας Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, σε νέες σοσιαλιστικές, αντι-γραφειοκρατικές και διεθνιστικές βάσεις!
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκυ»
24 Αυγούστου 2008
http://christianrakovsky.blogspot.com/
Για τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των λαών του Καυκάσου!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο αστικός Βοναπαρτισμός – Για μια νέα Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών!
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριοστιάν Ρακόφσκυ» καλεί τις εργαζόμενες και τις καταπιεσμένες μάζες των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής καθώς και διεθνώς να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού και να δημιουργήσουν τους όρους για την ανατροπή των καθεστώτων και του συστήματος που παράγει τους πολέμους, την κοινωνική καταστροφή και την εξαθλίωση των λαών.
Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο Kρίστιαν Pακόφσκυ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5710
1. Ο πενθήμερος πόλεμος στον Καύκασο ανάμεσα στο καθεστώς του φιλο-ιμπεριαλιστή Σαακασβίλι και στη Ρωσία δεν έχει απλά τοπική και περιφερειακή αλλά παγκόσμια σημασία.
Υπάρχουν προφανείς τοπικοί και περιφερειακοί λόγοι που δεν μπορεί κανείς να τους αγνοήσει: η εισβολή της Γεωργίας για τη βίαιη προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσσετίας, οι οποίες είναι ντε φάκτο και με την θέλησή τους ανεξάρτητες από το 1992 και η από αιώνες αντιπαράθεση ανάμεσα στον Γεωργιανό εθνικισμό και τον μεγαλορωσικό σωβινισμό. Αλλά όλα αυτά τα εθνικά προβλήματα θα πρέπει να τεθούν στο πραγματικό ιστορικό τους πλαίσιο. Η σημερινή διεθνής διάσταση επισκιάζει και καθορίζει τους άλλους παράγοντες. Ο πρόσφατος πόλεμος στον Καύκασο είναι ο τελευταίος – αλλά όχι ο τελικός – βίαιος σπασμός που ακολουθεί τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ένας ακόμη κρίκος στην αιματοβαμμένη αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών πολέμων στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Η επαν-ενσωμάτωση του πρώην Σοβιετικού χώρου μέσα στον παγκόσμιο καπιταλισμό, αποδεικνύεται ότι δεν είναι καθόλου μια γραμμική, ειρηνική διαδικασία, αλλά ανοίγει μια ολόκληρη περίοδο γεμάτων από ζιγκ-ζαγκ, απότομων κρίσεων και ιμπεριαλιστικών πολέμων, που διεξάγονται κυρίως από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για την επανεγκαθίδρυση της παγκόσμιας ηγεμονίας του, κάτω από νέους ιστορικούς όρους.
Μετά από μήνες εντάσεων, ο πόλεμος στον Καύκασο ξεκίνησε στις 7 Αυγούστου με την εισβολή του Γεωργιανού στρατού στη Νότια Οσσετία, τη βάρβαρη καταστροφή της πρωτεύουσάς της Tσχινβάλι και τη μαζική δολοφονία του άμαχου πληθυσμού που αναγκάστηκε να φύγει μακριά ή να κρυφτεί σε υπόγεια καταφύγια. Το πρωί της 8ης Αυγούστου η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την αντεπίθεση των Ρωσικών ενόπλων δυνάμεων που κατέστρεψαν εντελώς τον στρατό ξηράς, το ναυτικό και την αεροπορία της Γεωργίας, που ήταν βαριά εξοπλισμένοι και συστηματικά εκπαιδευμένοι από τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ. Στη συνέχεια, ο Ρωσικός στρατός εισέβαλε στη Γεωργία, την χώρισε σε τρία μέρη, έφτασε 40 μίλια έξω από την πρωτεύουσα Τυφλίδα, την περικύκλωσε και την απέκοψε από την Μαύρη Θάλασσα. Το εγχείρημα του Σαακασβίλι, να δημιουργήσει ένα τετελεσμένο γεγονός προσαρτώντας την Νότια Οσσετία και μετά την Αμπχαζία, αναμένοντας ότι η άμεση παρέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», δηλαδή του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, θα μπορούσε να παγιώσει τους στόχους αυτούς, δεν πέτυχε. Αντίθετα, ο τυχοδιωκτισμός, αυτού του Αμερικανο-Γεωργιανού δικηγόρου, που έδρασε ταυτόχρονα και σαν Πρόεδρος της Γεωργίας και σαν πράκτορας προβοκάτορας του ιμπεριαλισμού, οδήγησε στη συντριπτική του ήττα καθώς επίσης και σε ένα μεγάλο πλήγμα κατά των αφεντικών του στην Ουάσιγκτον.
Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, εξ΄ αιτίας της εξάρτησής τους από την Ρωσία, για το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, αναγκάστηκαν να κρατήσουν αποστάσεις από τις ΗΠΑ και προσπάθησαν, από μια θέση εμφανούς αδυναμίας και με αρκετή δόση χυδαίας Γαλλικής ρητορικής τύπου Σαρκοζί-Κουσνέρ, να «μεσολαβήσουν» στην κρίση και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα σε αυτή τη στρατηγική περιοχή.
Η κατάπαυση του πυρός, που αναγγέλθηκε πριν φτάσει ο Σαρκοζύ στη Μόσχα και συμφωνήθηκε βιαστικά από τους Προέδρους της Γαλλίας και της Ρωσίας, Σαρκοζύ και Mεντβέντιεφ, παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως από την ίδια την Κοντολίζα Ράις στην Γεωργιανή μαριονέτα που δεν μπορούσε να κάνει άλλο από το να την υπογράψει. Αλλά ούτε η κατάπαυση του πυρός ούτε η αντι-Ρωσική υστερία που ακολούθησε στις 19 Αυγούστου, στην συνάντηση Υπουργών του ΝΑΤΟ και στις πανικοβλημένες φιλο-ιμπεριαλιστικές άρχουσες τάξεις στην Ανατολική Ευρώπη, μπόρεσαν να ακυρώσουν το γεγονός ότι τα συμφέροντά τους δέχτηκαν ένα μεγάλο χτύπημα και ότι η διαμόρφωση των δυνάμεων στη περιοχή της Ευρασίας και άρα διεθνώς έχει αλλάξει.
Ακόμα και οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τόσο οι κρατικές όσο και οι ιδιωτικές αναγνωρίζουν την αλλαγή αυτή. Ο George Friedman γράφει στις 12 Αυγούστου: «Η Ρωσική εισβολή στην Γεωργία δεν έχει αλλάξει την ισορροπία των δυνάμεων στον Καύκασο. Απλώς έκανε φανερό το ότι η ισορροπία των δυνάμεων έχει ήδη μετατοπιστεί. Οι ΗΠΑ έχουν απορροφηθεί από τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν καθώς και από την πιθανή σύγκρουση με το Ιράν και την αποσταθεροποιημένη κατάσταση στο Πακιστάν. Δεν έχουν καθόλου στρατηγικές επίγειες δυνάμεις σε επιφυλακή και δεν είναι σε θέση να επέμβουν στην Ρώσικη περιφέρεια» (Ο Ρωσο-Γεωργιανός πόλεμος και η Ισορροπία Δυνάμεων, 12.8.08, www.Stratfor.com ). http://tratfor.com ).
Οι υπερασπιστές του αμερικανικού και παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αναγνωρίζουν ανοικτά ότι υπέστησαν ένα μεγάλο πλήγμα. Ένα νέο στάδιο διεθνών συγκρούσεων και εκρήξεων άνοιξε καθιστώντας ακόμα πιο χαοτική την μεταψυχροπολεμική Νέα Παγκόαμι Αταξία πραγμάτων.
2. Παρόλο που το αποτέλεσμα του πολέμου του Καυκάσου ήταν μια έκπληξη για τον αμερικανικό και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, το μονοπάτι του πολέμου αυτού, είχε ήδη ανοίξει και είχε προετοιμαστεί με προσοχή όλα τα προηγούμενα χρόνια, με μια σειρά ιμπεριαλιστικές ενέργειες, όλο και περισσότερο επιθετικές, που στόχευαν ανοικτά στην περικύκλωση και στην ασφυξία της πρώην Σοβιετικής Ρωσίας.
Ακόμα και την δεκαετία του 90, όταν οι ΗΠΑ είχαν υποτίθεται καλές σχέσεις με την κυβέρνηση Γιέλτσιν και η πολιτική φιλίας του Στρόουμπ Τάλμποτ πήγαινε καλά, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να περικυκλώσουν την Ρωσία μέσα από ένα δίκτυο συμμάχων στο λεγόμενο «’Εγγύς Εξωτερικό» της. Η ίδρυση της συμμαχίας ΄΄Συνεργασία για την Ειρήνη΄΄ , η αίθουσα αναμονής για το ΝΑΤΟ και η επερχόμενη επέκταση του ΝΑΤΟ στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μέχρι και τα σύνορα της Ρωσίας ήταν μόνο η πιο εμφανής διάσταση.
Το όνομα που δόθηκε σε αυτό το χαλαρό δίκτυο συμμάχων ήταν GUUAM και το έφτιαξαν οι ΗΠΑ με τους νότιους και ανατολικούς γείτονες της Ρωσίας, την Γεωργία, την Ουκρανία, το Ουζμπεκιστάν (που δεν είναι πια μέρος του δικτύου), το Αζερμπαϊτζάν και την Μολδαβία. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν, παρά την ρητορική του ονομασία ΄΄πόλεμος κατά της τρομοκρατίας΄΄, επινοήθηκε για την διείσδυση στην πρώην Σοβιετική Κεντρική Ασία, όπου χάρη σε αυτόν, οι ΗΠΑ έφτιαξαν στρατιωτικές βάσεις εκεί, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία για μια Δυτική Δύναμη. Η στάση του Πούτιν στην πολιτική του Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και με σκοπό να καλύψει τον δικό του βρώμικο πόλεμο στην Τσετσενία, ήταν τόσο ανόητηόσο και η εμπιστοσύνη του Στάλιν στο σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ για να προστατευτεί, υποτίθεται, η Σοβιετική Ένωση από την επιθετικότητα των Ναζί.
Η περικύκλωση της Ρωσίας, με την είσοδο διαφόρων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, συνδυάστηκε με την χειραγώγηση της μαζικής δυσαρέσκειας που οδήγησε στις κινητοποιήσεις με φιλο-δυτικό ιμπεριαλιστικό και αντι-ρωσικό προσανατολισμό, που κακώς ονομάστηκαν ΄΄έγχρωμες επαναστάσεις΄΄. Το ίδιο το καθεστώς του Σαακασβίλι ιδρύθηκε από την αποκαλούμενη ψευδο - ΄΄επανάσταση των Ρόδων΄΄, ενάντια στην κυβέρνηση Σεβαρντνάτζε που ήταν λιγότερο φιλοδυτική. Οι ίδιες αντεπαναστατικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, ΜΚΟ όπως η Otpor, πράκτορες της CIA όπως ο Ελληνοαμερικάνος Άλεξ Ρόντος (σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο τωρινός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ήταν Υπουργός Εξωτερικών κατά την διάρκεια του πολέμου στο Κόσσοβο, κι ο οποίος δούλεψε για την ΄΄αλλαγή του καθεστώτος΄΄ στο Βελιγράδι, σύμβουλος του Κοστούνιτσα και ηγετικός σύμβουλος του … Σαακασβίλι τα τελευταία δύο χρόνια), αναμείχθηκαν στην Σερβία, στην Γεωργία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο στην κακόφημη ΄΄Πορτοκαλί (αντ)επανάσταση΄΄ στην Ουκρανία.
Ο Σαακασβίλι, ο αγαπημένος των ΗΠΑ, έχει μετατρέψει την Γεωργία σε μισθοφόρους Γκούρκας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων ορισμένων χωρών, η Γεωργία ήταν η τρίτη χώρα στο Ιράκ μετά τις ΗΠΑ και την ΕΕ όσον αφορά τις επίγειες δυνάμεις. Μια χώρα με πληθυσμό λιγότερο από πέντε εκατομμύρια, μια χώρα που ο λαός της υποφέρει από ανεργία και φτώχεια, διατηρεί δύο χιλιάδες στρατιώτες στο Ιράκ! Καθώς ο Σαακασβίλι εξαπέλυσε την εισβολή στην Νότια Οσσετία, τα αμερικανικά αεροσκάφη κατάφεραν να μεταφέρουν πίσω στην Τιφλίδα τους Γεωργιανούς στρατιώτες για να συμμετέχουν στην επίθεση. Δεν είναι η ήττα από τα ρωσικά όπλα που ντροπιάζει τον Γεωργιανό λαό, αλλά το γεγονός ότι η χώρα έχει λειτουργήσει σαν το πρωτοπαλίκαρο του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ και στον Καύκασο!
Ο αντι-λαϊκός χαρακτήρας αυτού του καθεστώτος έγινε φανερός το τελευταίο έτος, όταν ο Σαακασβίλι έσφαξε την αντιπολίτευση μέσα στην ίδια την Γεωργία, τον Νοέμβριο του 2007, μήνες πριν σφαγιάσει αδιακρίτως τους αθώους αμάχους στην Tσχινβάλι.
Ο πόλεμος στον Καύκασο, που στοίχισε πολλά δεινά σε χιλιάδες αθώους, τόσο στην Οσσετία όσο και την Γεωργία, ήταν μια προαναγγελθείσα καταστροφή.
Μέσα στο 2008 υπήρξε μια κλιμάκωση των ενεργειών, από την πλευρά των ΗΠΑ, που στόχευαν ανοικτά να κυκλώσουν την Ρωσία: η μονομερής διακήρυξη της ανεξαρτησία του Κοσόβου και η μετατροπή του σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, στρατιωτικά ελεγχόμενο από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που όχι μόνο δεν υπολόγισε την Ρωσία αλλά περιφρόνησε την Ρωσική επιμονή να διατηρηθούν άθικτα τα σύνορα που φτιάχτηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια ακολούθησε η εγκατάσταση του λεγόμενου «αντι-πυραυλικού συστήματος» στην Δημοκρατία της Τσεχίας που επεκτείνεται τώρα στην Πολωνία. Οι ΗΠΑ πίεσαν το ΝΑΤΟ, ενάντια στις επιφυλάξεις της Γερμανίας και της Γαλλίας και την ασυμβίβαστη αντίθεση της Ρωσίας, να δεχθεί ως μέλη του την Ουκρανία και την Γεωργία. Την ίδια στιγμή, στην Γεωργία βρίσκονται 130 στρατιωτικοί Αμερικανοί σύμβουλοι, μια σειρά πολιτικοί σύμβουλοι, στρατιωτικές βάσεις εκπαίδευσης κ.λ.π. και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η ΄΄ανεξάρτητη΄΄ χώρα, πριν ακόμα γίνει επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ, χρησιμοποιήθηκε σαν προτεκτοράτο και σαν προωθημένη βάση της CIA για τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε μια στρατηγική περιοχή όπου περνούν οι αγωγοί πετρελαίου από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία, πολύ κοντά στην καρδιά της Ρωσικής ενδοχώρας.
3. Οι αποκαλούμενες ΄΄έγχρωμες΄΄ αντεπαναστατικές κινητοποιήσεις στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ήρθαν αφού έγινε ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε σοβαρό πρόβλημα με το Ιράκ. Η τωρινή πρόκληση του Σαακασβίλι ήρθε όταν η πολιτική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία απέτυχε να βγει από το αδιέξοδό της. Αυτά τα καθεστώτα είναι το μαλακό υπογάστριο της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και κοντά στα σύνορα με την Κίνα και έτσι είναι συνδεδεμένα με όλους τους στρατηγικούς υπολογισμούς του ιμπεριαλισμού.
Οι φιλοδοξίες των ΗΠΑ σχετικά με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία καθώς και αυτές για την Μέση Ανατολή, είναι η οικονομική βάση που οδηγεί στον πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία. Οι επιθυμίες των ΗΠΑ να στερήσουν την Ρωσία από τα οφέλη που έχει από τον πλούτο της περιοχής είναι μια πολιτική που συμβολίζεται από τον αγωγό Μπακού-Τυφλίδα- Τσεϋχάν (BTC). Η πολιτική βάση της σύγκρουσης είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ να παρεμποδίσουν την άνοδο ανταγωνιστικών δυνάμεων στην Ασία, ιδιαίτερα την Ρωσία και την Κίνα. Το κυνήγι του πετρελαίου και του φυσικού αερίου είναι ένα μέσο για τον έλεγχο αυτών των γιγάντων να μην γίνουν απειλή για την αμερικανική κυριαρχία στην Ασία, και μακροπρόθεσμα, στον κόσμο.
Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση φτάνει στην κορύφωσή της, η στρατηγική αξία των πετρελαιοπαραγωγών χωρών (Μέση Ανατολή, Καύκασος, Βενεζουέλα, Βολιβία κ.λ.π.) αυξάνεται εξαιρετικά, συμπεριλαμβανομένης και της σημασίας των αγωγών όπως το BTC.
Είναι εντελώς αναγκαία η ΄΄αναδόμηση΄΄ της Αμερικανικής πολεμικής στρατηγικής και των προτεραιοτήτων της μετά το φιάσκο της τρέλας του νεοσυντηρητισμού, ένα γεγονός που είναι εύκολα κατανοητό από σημαντικούς κύκλους της αμερικανικής άρχουσας τάξης και αντανακλάται ακόμα και στην προεκλογική εκστρατεία για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Η εξευτελιστική ήττα του Σαακασβίλι αποκαλύπτει τις ρωγμές στην παρούσα στρατηγική των ΗΠΑ και τις ζημιές που προκαλούνται από μια τυφλή φυγή προς τα εμπρός. Εφησυχασμένοι από την φαινομενική απραξία της Ρωσίας μετά την ανακήρυξη της ΄΄ανεξαρτησίας΄΄ του Κοσόβου, έκαναν λάθος υπολογισμό και υποτίμησαν, ανάμεσα σε άλλα, την αντίδραση της Ρωσίας στον Καύκασο και την ανάκτηση της στρατιωτικής της ικανότητας. Η Ρωσία θεωρούνταν ότι παρέμενε ερείπιο όπως την δεκαετία του 90.
Παρά τις μεγάλες πληροφορικές πηγές, τις μυστικές υπηρεσίες και την υψηλή τεχνολογία, οι στρατηγικές κεφαλές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού αγνόησαν μια βασική αρχή της στρατιωτικής τέχνης – «Να ξέρεις τον εχθρό σου!» - γεγονός που οδήγησε στο σημερινό πισωγύρισμα τους. Η παρούσα αντι-ρωσική υστερία τους και η νεο-ψυχροπολεμική ρητορική τους, αποδεικνύει μόνο την σύγχυσή τους .
4. Ποια είναι η ιστορική και ταξική φύση του πολέμου στον Καύκασο; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να τεθεί, κατ΄ αρχήν, αυτό το ζήτημα από τον Μαρξισμό. Σε σχέση με το ζήτημα αυτό κυριαρχεί σύγχυση όχι μόνο στους αναλυτές της άρχουσας τάξης, ππυ βρίσκονται παγιδευμένοι στην ανιστορική προοπτική τους αλλά επίσης και σε ένα μεγάλο κομμάτι της διεθνούς Αριστεράς συμπεριλαμβανομένου και αυτού του κομματιού που αποκαλείται ΄΄Τροτσκιστικό΄΄ (πριν καταρρεύσουν κάποιοι από αυτούς μέσα σε ένα ασαφές αντι-καπιταλιστικό βάλτο).
Δύο απόψεις κυριαρχούν. Η πρώτη είναι η άποψη που βασίζεται, μόνο, όπως προηγουμένως στην περίπτωση του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, στο δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού και που ανυψώνεται σε μεταφυσική αρχή. Η δεύτερη άποψη τονίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αφηρημένη ταυτότητα των δυνάμεων και των καθεστώτων που βρίσκονται σε σύγκρουση στον Καύκασο.
Α. Οι λαοί της Αμπχαζίας και της Οσσετίας έχουν νόμιμα εθνικά δικαιώματα. Η Αμπχαζία έχει μια ιστορική ύπαρξη ξεχωριστή από αυτήν της Γεωργίας για πολύ καιρό, εκτός από μια περίοδο στον Μεσαίωνα (κατά την διάρκεια της περιόδου του «Χρυσού Βασιλείου» της Γεωργίας) και τα χρόνια 1936-1992, όταν ο Λαβρέντι Μπέρια εξόντωσε τους εθνικούς ηγέτες της Αμπχαζίας και με την βία ένωσε αυτήν την μικρή χώρα με τη Γεωργία. Η Οσσετία είχε αυθαίρετα χωριστεί από τον Στάλιν σε δύο μέρη, την Βόρεια και την Νότια, ενσωματώνοντας την πρώτη στην Ρωσική Ομοσπονδία και δίνοντας την δεύτερη ως ΄΄δώρο΄΄ στην γενέτειρά του την Γεωργία. Το εθνικό πρόβλημα της ίδιας της Γεωργίας, η επί μακρόν καταπίεσή της από τον μεγαλορωσικό σωβινισμό των Τσάρων, δεν λύθηκε αλλά επιδεινώθηκε από τον Στάλιν και τον σταλινισμό. Δεν ήταν τυχαίο ότι μια από τις μεγάλες και τελευταίες μάχες του Λένιν πριν τον θάνατό του ενάντια στην ανερχόμενη Σοβιετική γραφειοκρατία και τον ίδιο τον Στάλιν ήταν για το Γεωργιανό ζήτημα. Αυτά δεν είναι απλώς θέματα για τους ιστορικούς αλλά άλυτες ιστορικές αντιφάσεις που μένουν να λυθούν από την σοσιαλιστική επανάσταση. Όταν ο Σταλινισμός κατέρρευσε το 1989-91, αυτά τα άλυτα προβλήματα αναδύθηκαν πάλι μέσα σε ένα νέο ιστορικό περιεχόμενο και μετά μιαν μακρόχρονη εμπειρία ζωής στην Σοβιετική εποχή, μέσα σε μια τεράστια περιοχή όπου το κεφάλαιο είχε απαλλοτριωθεί. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η Σοβιετική Ένωση αποσυντέθηκε τροφοδότησαν φυγόκεντρες δυνάμεις ενώ την ίδια στιγμή εμπόδισαν μια πραγματικά ανεξάρτητη εθνική ανάπτυξη των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών. Οι περισσότερες από αυτές μετατράπηκαν σε κράτη και κρατίδια που κυβερνούνται από τη Μαφία και ψάχνουν για προστασία σε έναν δυνατότερο γείτονα ή κατ΄ ευθείαν στον ίδιο τον ιμπεριαλισμό.
Μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις μπορεί να ανοίξει μια διέξοδο για τους λαούς του Καυκάσου και τα εθνικά τους δικαιώματα, μέσα από μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Λαών του Καυκάσου.
Β. Με το να αναλύει κανείς τον Ρωσικό-Γεωργιανό πόλεμο στην Νότια Οσετία ως μια σύγκρουση μεταξύ ενός ιστορικά κυρίαρχου μεγάλου έθνους, όπως είναι οι Ρώσοι και ενός ιστορικά καταπιεσμένου μικρού έθνους, όπως είναι η Γεωργία, παρερμηνεύει την πραγματική σημασία του. Είναι εξίσου λανθασμένο να βλέπει κανείς μια αφηρημένη ταυτότητα μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών στον Καύκασο, υιοθετώντας έτσι πολιτική ίσων αποστάσεων και αποκαλύπτοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο μόνο πολιτική μυωπία και μια πατσιφιστική ρεφορμιστική στάση.
Ένα κλασσικό παράδειγμα της πατσιφιστικής τοποθέτησης είναι η δήλωση που εκδόθηκε στις 12 Αυγούστου 2008 από τη γαλλική οργάνωση Ligue Communiste Révolutionnaire - LCR (που προετοιμάζει την διάλυση της ως τροτσκιστική οργάνωση, σε έναν μεγαλύτερο, νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα). Η δήλωση έχει τον πατσιφιστικό τίτλο «Καύκασος: Οι μάχες πρέπει να σταματήσουν αμέσως!», στην συνέχεια τονίζονται οι ομοιότητες μεταξύ των καθεστώτων της Ρωσίας και της Γεωργίας («και τα δύο είναι υπέρ-εθνικιστικά, αυταρχικά και μιλιταριστικά»), ενώ αναφέρεται η θέληση της Γεωργίας να υπερασπίσει τη εδαφική ακεραιότητα της, και η θέληση της Ρωσίας « να επιδείξει στις ΗΠΑ και την ΕΕ την επιστροφή της, ως ιμπεριαλιστική δύναμη πρώτης γραμμής». Η ανακοίνωση είναι αόριστη και υποβαθμίζει έκδηλα, αυτό που αποκαλεί «ευθύνες των δυτικών» που προωθούν τα συμφέροντα τους στην πλούσια και στρατηγικά σημαντική σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο αυτή περιοχή. Η δήλωση τελειώνει με μια έκκληση εξίσου απτσιφιστική με τον τίτλο, «για να οικοδομήσουμε ένα κίνημα για την διεθνή αλληλεγγύη μεταξύ των λαών».
Αλλά ο δυτικός ιμπεριαλισμός διαδραματίζει τον ρόλο του πρωταγωνιστή στον πόλεμο του Καυκάσου και όχι απλά ενός παρατηρητή που προσπαθεί μόνο να καρπωθεί κάποια οφέλη από την σύγκρουση των δύο ημι-ασιατικών «υπερεθνικιστικών, αυταρχικών και στρατοκρατικών καθεστώτων» για να προωθήσει τα συμφέροντα του. Το διεθνιστικό καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες όπως η Γαλλία, είναι να μιλούν ξεκάθρα και με σαφήνεια ενάντια στον ταξικό « εχθρό στην ίδια μας την χώρα» και να καλούν τους εργαζομένους στην πάλη για να τον ανατρέψει.
Η κατάρρευση του σταλινισμού και η ανοικτή στροφή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση έχει ανοίξει τις πύλες του προηγούμενου σοβιετικού διαστήματος στη «Χρυσή Ορδή» του διεθνούς κεφαλαίου. Ήδη το 1929, μιλώντας για την πιθανότητα μιας καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Ρωσία, μετ΄από μια πιθανή υπερίσχυση της αντεπανάστασης κι ανατροπή της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Λέων Τρότσκι είχε προβλέψει με ακρίβεια ότι ένας παλινορθωμένος ρωσικός καπιταλισμός θα είχε έναν ημι-αποικιακό χαρακτήρα κάτω από ένα βοναπαρτιστικό πολιτικό καθεστώς: «Αλλά με τι θα μπορούσε να ομοιάζει ο ρώσικος καπιταλισμός στην δεύτερη εκδοχή του; Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαπέντε ετών ο χάρτης του κόσμου έχει αλλάξει ριζικά. Οι ισχυροί έχουν γίνει αμέτρητα ισχυρότεροι και οι αδύναμοι ασύγκριτα πιο αδύναμοι. Η πάλη για την παγκόσμια κυριαρχία έχει λάβει διαστάσεις τιτανομαχίας. Οι φάσεις της πάλης αυτής παίζονται επάνω στα κουφάρια των αδύναμων και καθυστερημένων εθνών. Μια καπιταλιστική Ρωσία δεν θα μπορούσε να καταλάβει πλέον ούτε την τρίτη θέση στον χάρτη των ισχυρότερων, θέση στην οποία βρισκόταν η τσαρική Ρωσία μετά το τέλος του παγκόσμιου πολέμου. Ο ρωσικός καπιταλισμός σήμερα θα ήταν εξαρτημένος μισο-αποικιακός, χωρίς οποιεσδήποτε προοπτικές. Η Ρωσία Νο. 2 θα κατελάμβανε μια θέση κάπου μεταξύ της Ρωσίας Νο. 1 και της Ινδίας». » (« Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πιθανό να αντικαταστήσει τα Σοβιέτι;» 25 Φεβρουαρίου 1929, Κείμενα του Λέων Τρότσκι 19129, Pathfinder 1975 Σελ.55).
Είναι ιστορικά λάθος να θεωρεί κανείς την Ρωσία ως «νέο ιμπεριαλισμό» που συγκρούεται σήμερα στην περιοχή του Καυκάσου με τους άλλους παλαιούς ιμπεριαλιστές. Ο ιμπεριαλισμός είναι όχι μόνο μια στρατιωτική επεκτατική πολιτική, στη βάση της χυδαίας αστικής αποδοχής του όρου, αλλά ιστορική εποχή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, το υψηλότερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, όπως είχε πει ο Λένιν. Κατόρθωσε άραγε η κυβερνώσα ελίτ της Ρωσίας τα τελευταία 17 χρόνια όχι μόνο να υπερνικήσει τα προβλήματα της μετάβασής της στον καπιταλισμό αλλά και να προχωρήσει την παλινόρθωση του καπιταλισμού έως το υψηλότερο στάδιό του, ενάντια σε όλες τις κυρίαρχες -στην σημερινή εποχή, τάσεις της καπιταλιστικής παρακμής και της ιμπεριαλιστικής αποσύνθεσης;
Οι εξελίξεις μετά από το 1991 δικαίωσαν τις προβλέψεις του Τρότσκι: όχι μόνο η παλαιά ΕΣΣΔ αποσυντέθηκε αλλά η ίδια η Ρωσία, η πάλαι ποτέ ενδοχώρα της ΕΣΣΔ, άρχισε γρήγορα να αποσυντίθεται και να πέφτει ως τρόπαιο στα ανταγωνιστικά δυτικά καπιταλιστικά αρπακτικά. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού ήρθε σε μια όψιμη φάση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής παρακμής και εν μέσω της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό επηρεάζεται απ’ όλη την ασθένεια του αποσυντεθειμένου παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος στο οποίο οι δυνάμεις της παλινόρθωσης θέλησαν να ενσωματώσουν τη Ρωσία. Η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού, που άρχισε με την «θεραπεία σοκ» από το ΔΝΤ και την μεγαλύτερη κλοπή δημόσιας περιουσίας στην ιστορία, δημιούργησε ένα διεφθαρμένο μαφιόζικο- κρατικογραφειοκρατικό σύμπλεγμα νεοπλούτων, ενώ επέφερε και τεράστιες καταστροφές στην παραγωγή και το βιοτικό επίπεδο των μαζών. Αλλά οι αντιφάσεις της μετάβασης σε κρίση δεν επιλύθηκαν και η αποτυχία της πρώτης φάσης της παλινόρθωσης πυροδοτήθηκε από την έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Η διεθνής χρηματοοικονομική θύελλα του 1997, με επίκεντρο την περιοχή της Ασίας -Ειρηνικού, επέφερε το χρεοστάσιο της Ρωσίας τον Αύγουστο του 1998 και τερμάτισε το καθεστώς Γιέλτσιν. Ο βοναπαρτισμός του Πούτιν προέκυψε από την αναγκαιότητα να σταματήσει η κατάρρευση της χώρας, μέσω της επανεθνικοποίησης των βασικών τομέων της οικονομίας, όπως επίσης και μέσω της επίθεσης της εξουσίας των «σιλόβικι» (της FSB- πρώην KGB) στη εξουσία των ολιγαρχών, που μετέτρεπαν τη χώρα σε μισο-αποικία παραγωγής πρώτων υλών για τη Δύση. Εξάλλου χρησιμοποιώντας το πλεόνασμα από την τεράστια αύξηση του εισοδήματος λόγω της ραγδαίας ανόδου της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην περίοδο 2000-2008, προσπάθησε να ενισχύσει το ίδιο το Κράτος. Η ενδυνάμωση του κράτους ήρθε ως προϊόν, καθώς επίσης και σαν αντίσταση των αποτελεσμάτων αποσύνθεσης των εκκρεμών εσωτερικών αντιφάσεων και των αυξανόμενων πιέσεων ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού περιβάλλοντος που αντιμετωπίζει τα πρώτα σημάδια της εξάντλησης της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Ο Πούτιν είχε χαρακτηρίσει την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως "γεωπολιτική καταστροφή" αλλά συγχρόνως, τόνιζε ότι αντιτάσσεται σε μια επιστροφή στο σοβιετικό κράτος. Ο νέος «πατριωτικός» ρώσικος βοναπαρτισμός προσπαθεί να εξασφαλίσει μέσω του κρατικού ελέγχου τη μετάβαση στον καπιταλισμό, ώστε να ξεπεράσει την προηγούμενη αποτυχία των φιλελευθέρων. Δημιουργείται, έτσι, μια νέα ανυπέρβλητη αντίφαση: από την μια πλευρά, το μετά- σοβιετικό ρωσικό κράτος, που ο βοναπαρτισμός του Πούτιν θέλει να ενισχύσει ενάντια στην αποσύνθεση, προωθεί και υπερασπίζει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής -από αυτήν την σκοπιά, το πρώην εργατικό κράτος έχει μετατραπεί σε αστικό αλλά χωρίς μια σταθερή καπιταλιστική κοινωνική βάση. Από την άλλη πλευρά, αυτές οι ίδιες οι καπιταλιστικές τάσεις στην ενδυνάμωση τους, ενισχύουν αναπόφευκτα τις δυνάμεις αποσύνθεσης του κράτους. Σε ένα ορισμένο σημείο της ιστορικής ανάπτυξης, ιδιαίτερα εάν μια παγκόσμια ύφεση οδηγήσει σε πτώση των τιμών του πετρελαίου και μείωση των κρατικών πόρων που κινητοποιούνται για την επιβίωση και την υπεράσπισή της κρατικής εξουσίας, ο βοναπαρτισμός αυτός, ως εμπόδιο στην ιστορική πρόοδο, θα καταρρεύσει είτε κάτω από τις πιέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού είτε από έναν δεύτερο επαναστατικό Οκτώβρη.
Στον Καύκασο ο πόλεμος είναι πόλεμος δια πληρεξουσίου( της Γεωργίας) του ιμπεριαλισμού ενάντια στην βοναπαρτιστική Ρωσία του Πούτιν. Όπως στην αυγή του καπιταλισμού, ένας πόλεμος Επανακατάκτησης στην Ιβηρική χερσόνησο προετοίμασε το έδαφος για την εμφάνιση ενός νέου παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος, τώρα στην εποχή της ιστορικής παρακμής ενός ξεπερασμένου συστήματος, του παγκόσμιου καπιταλισμού, έχει ξεκινήσει ένας νέος κύκλος πολέμων Επανακατάκτησης του αχανούς χώρου όπου το κεφάλαιο ήταν απαλλοτριωμένο μετά το 1917.
Η τακτική νίκη του ρωσικού στρατού έχει ενισχύσει αναμφισβήτητα το βοναπαρτιστικό- παλινορθωτικό καθεστώς στη Μόσχα. Ένα πολιτικό καθεστώς διασυνδέεται με την υποκείμενη οικονομική διαδικασία που προωθεί και υπερασπίζει, αλλά το πολιτικό δεν μπορεί να αναχθεί στο οικονομικό (και αντίστροφα, το οικονομικό δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το πολιτικό): η ενίσχυση ενός πολιτικού παλινορθωτικού καθεστώτος δεν σημαίνει αυτόματα την επίλυση των αντιφάσεων της οικονομικής διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που προωθεί. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως είναι πιθανώς αυτή του Πούτιν, η αντίφαση μεταξύ ενός φαινομενικά ισχυρού πολιτικού καθεστώτος και της ασταθούς, διαβρωμένης από αντιφάσεις κοινωνικοοικονομικής βάσης του, γίνεται οξύτερη και εν δυνάμει πηγή απροσδόκητων εκρήξεων.
Ο βοναπαρτισμός του Πούτιν, δεδομένου ότι προωθεί τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της Ρωσίας, δεν είναι ένα όργανο της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αλλά ο συνεργός του. Η πρόταση από τη Μόσχα για μια κοινή συνεδρίαση ΝΑΤΟ/Ρωσίας για την επίλυση της κρίσης στον Καύκασο καθώς επίσης και η συνεχιζόμενη βοήθειά που δίνεται στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ/NATO στο Αφγανιστάν καταδεικνύει το ρόλο των «πατριωτών» στο Κρεμλίνο...Μόνο ένας δεύτερος σοσιαλιστικός επαναστατικός Οκτώβρης που θα οδηγείται από την εργατική τάξη και το Κόμμα της, σε ένα γνήσιο μαρξιστικό επαναστατικό πρόγραμμα και μια διεθνιστική προοπτική μπορούν να σώσουν τη Ρωσία από τον διαμελισμό και τον αποικισμό της από τον ιμπεριαλισμό, νικώντας όλες τις επιθέσεις, τις προκλήσεις και τις περικυκλώσεις κ.λπ. και ταυτόχρονα νικώντας όλες τις ομάδες των «σιλόβικι», τους διεφθαρμένους «Νέο-Ρώσους» μεγαλοαστούς, τους ολιγάρχες, τους μεταπράτες του παγκόσμιου κεφαλαίου και τους κάθε είδους παλινορθωτές, την πραγματική πέμπτη φάλαγγα του Γιάνκικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.
5. Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριοστιάν Ρακόφσκυ» καλεί τις εργαζόμενες και τις καταπιεσμένες μάζες των Βαλκανίων, του Καυκάσου, της Ρωσίας, της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής καθώς και διεθνώς να κινητοποιηθούν ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού και να δημιουργήσουν τους όρους για την ανατροπή των καθεστώτων και του συστήματος που παράγει τους πολέμους, την κοινωνική καταστροφή και την εξαθλίωση των λαών.
Ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ έξω από τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και το Αφγανιστάν!
Για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Καυκάσιων λαών!
Κάτω η καπιταλιστική παλινόρθωση και ο αστικός βοναπαρτισμός, για μια νέα σοσιαλιστική επανάσταση για την ανοικοδόμηση μιας νέας Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, σε νέες σοσιαλιστικές, αντι-γραφειοκρατικές και διεθνιστικές βάσεις!
Το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκυ»
24 Αυγούστου 2008
http://christianrakovsky.blogspot.com/
Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008
FREE GAZA MOVEMENTΑ: Σπάμε με πλοία τον αποκλεισμό της Γάζας
FREE GAZA MOVEMENTΑ: Σπάμε με πλοία τον αποκλεισμό της Γάζας
Για πρώτη φορά, έπειτα από 41 χρόνια, 2 ελληνικά τρεχαντήρια με 46 απλούς πολίτες, συντρόφους, δημοσιογράφους, αστούς πολιτικούς από 17 χώρες κατάφεραν να εισέλθουν από τα διεθνή στα ύδατα της Γάζας και να ρίξουν άγκυρα στο λιμάνι της. Ένας πόθος δεκαετιών για τους Παλαιστίνιους εκπληρώνεται. Έστω, και συμβολικά ο αποκλεισμός της Γάζας έσπασε στιγμιαία από τα δυο σκάφη. Προϊούσης της αποστολής, το σιωνιστικό καθεστώς φρόντισε να δείξει, για άλλη μια φορά, σε όλο τον κόσμο το φασιστικό του προσωπείο.
Η αποστολή Free Gaza (Ανταποκρίσεις της εφημερίδας KONTΡΑ)
Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ ειδικά για το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5704
EKTAKTO: Σήμερα το πρωί (28 Αυγούστου 2008) τα πλοία ετοιμάζονται να πλεύσουν για Λεμεσσό. Θα μεταφέρουν παλαιστίνιους μαζί τους και υπάρχει το ισχυρό ενδεχόμενο οι σιωνιστές να σαλτάρουν στα πλοία και να έχουμε απαγωγές παλαιστινίων και συντρόφων. Ήδη ένας Ισραηλινός, μέλος της αποστολής, που προτίμησε, για δικούς του λόγους να περάσει από το Ισραήλ, συνελλήθφη και θα περάσει από δικαστήριο. Η είδηση αυτή έχει ανέβει και στο FreeGaza.org και την γράφει και η ισραηλινή Jerusalem Post
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=02.08.2008,id=54252912 - άρθρο του Νασιμ Αλατρας στην Ελεθευθεροτυπία)
Η Υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, φρόντισε να διαρρεύσει στον τύπο, ότι οι επιβαίνοντες στα καΐκια θα πρέπει να ξέρουν καλό κολύμπι σε περίπτωση που θα βυθιστούν τα πλοία. Για πρώτη φορά, έπειτα από την μαζική «απόδραση» από τη γιγαντιαία φυλακή της Γάζας στο πέρασμα της Ράφα, τα ΜΜΕ διεθνώς κάνουν θέμα την πολιορκία της Γάζας.
Η αποστολή πέτυχε. Το Σάββατο 23 Αυγούστου, παρά τις αρχικές προκλήσεις των σιωνιστών ότι θα τα εμποδίσουν, τα πλοία μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι τους υποδέχτηκαν, ξεσπώντας σε ξέφρενους πανηγυρισμούς μαζί με το πλήρωμα των πλοίων. Άμα τη άφιξή του στη Γάζα, το ελληνικό τμήμα της αποστολής δίνει, αμέσως, πολιτική διάσταση στην αποστολή. Ζητούν να λάβουν παλαιστινιακή υπηκοότητα και συναντιούνται με τον πλέον καταζητούμενο ηγέτη παλαιστινιακής οργάνωσης, τον ηγέτη της Τζιχάντ. Στο μικρό οδοιπορικό τους στην έδρα του Ερυθρού Σταυρού, τις εργατογειτονιές της Γάζας και τα κατεστραμμένα εργοστάσια στα ανατολικά καταγράφουν εικόνες εξαθλίωσης, και φρίκης ένεκα του σιωνιστικού ολοκαυτώματος, συνάμα, όμως, διαπιστώνουν και τα άπλετα αποθέματα ψυχικής δύναμης και σθένους που διακατέχουν την συντριπτική πλειοψηφία του λαού της Γάζας, που πιστεύουν στη νίκη. Ο πρωθυπουργός της Γάζας, Ισμαήλ Χανίγια τους ανακοινώνει ότι θα τους χορηγηθεί Παλαιστινιακή υπηκοότητα και ότι μια πλατεία της Γάζας θα πάρει το όνομα Free Gaza και Liberty.
Παρόλα αυτά, το μήνυμα που έρχεται απ’ τη Γάζα είναι σαφές: Ο αποκλεισμός δεν έληξε. Μια ομάδα καλοζωϊσμένων δυτικών, που έπαιξαν σωστά με τη διεθνή δημοσιότητα των ΜΜΕ, δεν πρόκειται να άρει τον αποκλεισμό της Γάζας. Αυτό είναι καθήκον, πρώτα και κύρια των εργατών της Δύσης και των αραβικών λαών που πρέπει επιτέλους να αντιδράσουν δυναμικά στην προκλητική συνενοχή των κυβερνήσεών τους στο σιωνιστικό έγκλημα.
Ιστορικό εν πλω
Είχε προηγηθεί ένα δύσκολο ταξίδι καθώς η Ισραηλινή κυβέρνηση είχε μπλοκάρει το δορυφορικό σύστημα επικοινωνίας των σκαφών και είχε δεσμεύσει τα νερά της Γάζας για ναυτικά γυμνάσια προκειμένου να μην αφήσει την αποστολή να εισέλθει σε αυτά. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια εκφοβισμού των μελών της αποστολής, οι σιωνιστές απειλούσαν ότι θα συλλάβουν και θα ανακρίνουν τα μέλη της αποστολής αν δεν περάσουν μέσα απ’ το Ισραήλ.
Απ’ την πρώτη στιγμή δεν έλειψε και ο ψυχολογικός πόλεμος σε μέλη της αποστολής, απειλώντας τους ότι θα σκοτώσουν τις οικογένειές τους και τους ίδιους. Όμως οι ακτιβιστές δεν φοβήθηκαν και αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος τις διαδρομής, άφησαν πίσω τους το λιμάνι της Λάρνακας, πλέοντας προς τις ακτές τις Λωρίδας της Γάζας. Το Ισραήλ πιεσμένο από τη διεθνή κοινότητα τελικά αναγκάστηκε να μην εμποδίσει την αποστολή και να μην τολμήσει να παίξει με τις ζωές των ακτιβιστών.
Διαβάστε όλο το ιστορικό της αποστολής και ενημερωθείτε καθημερινά για την έκβαση της:
Ανταποκρίσεις της «Κόντρας»
Σύντομο ιστορικό της αποστολής από 29 Ιουλίου μέχρι 19 Αυγούστου.
Σχετική αρθρογραφία:
Ανακοίνωση του Συλλόγου Ιντιφάντα για το Free Gaza Movement
Διάβημα Ελλήνων βουλευτών στο Υπουργείο Εξωτερικών
Συντακτική Ομάδα του Πολιτικού Καφενείου
Φωτογραφίες από την αποστολή
flickr.com
bubbleshare.com
eksegersi.gr
Βίντεο
Συλλογή βίντεο στο FreeGaza.Org
Ανταπόκριση του Al Jazeera από την Κύπρο
Press TV: Οι Παλαιστίνιοι περιμένουν με ανυπομονησία τα πλοία της αποστολής
Βίντεο από το πλοίο “Free Gaza”
Τα πλοία της αποστολής φτάνουν στην ακτή της Λωρίδας της Γάζας
EKTAKTO: Σήμερα το πρωί (28 Αυγούστου 2008) τα πλοία ετοιμάζονται να πλεύσουν για Λεμεσσό. Θα μεταφέρουν παλαιστίνιους μαζί τους και υπάρχει το ισχυρό ενδεχόμενο οι σιωνιστές να σαλτάρουν στα πλοία και να έχουμε απαγωγές παλαιστινίων και συντρόφων. Ήδη ένας Ισραηλινός, μέλος της αποστολής, που προτίμησε, για δικούς του λόγους να περάσει από το Ισραήλ, συνελλήθφη και θα περάσει από δικαστήριο. Η είδηση αυτή έχει ανέβει και στο FreeGaza.org και την γράφει και η ισραληνινή Jerusalem Post
Για πρώτη φορά, έπειτα από 41 χρόνια, 2 ελληνικά τρεχαντήρια με 46 απλούς πολίτες, συντρόφους, δημοσιογράφους, αστούς πολιτικούς από 17 χώρες κατάφεραν να εισέλθουν από τα διεθνή στα ύδατα της Γάζας και να ρίξουν άγκυρα στο λιμάνι της. Ένας πόθος δεκαετιών για τους Παλαιστίνιους εκπληρώνεται. Έστω, και συμβολικά ο αποκλεισμός της Γάζας έσπασε στιγμιαία από τα δυο σκάφη. Προϊούσης της αποστολής, το σιωνιστικό καθεστώς φρόντισε να δείξει, για άλλη μια φορά, σε όλο τον κόσμο το φασιστικό του προσωπείο.
Η αποστολή Free Gaza (Ανταποκρίσεις της εφημερίδας KONTΡΑ)
Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ ειδικά για το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5704
EKTAKTO: Σήμερα το πρωί (28 Αυγούστου 2008) τα πλοία ετοιμάζονται να πλεύσουν για Λεμεσσό. Θα μεταφέρουν παλαιστίνιους μαζί τους και υπάρχει το ισχυρό ενδεχόμενο οι σιωνιστές να σαλτάρουν στα πλοία και να έχουμε απαγωγές παλαιστινίων και συντρόφων. Ήδη ένας Ισραηλινός, μέλος της αποστολής, που προτίμησε, για δικούς του λόγους να περάσει από το Ισραήλ, συνελλήθφη και θα περάσει από δικαστήριο. Η είδηση αυτή έχει ανέβει και στο FreeGaza.org και την γράφει και η ισραηλινή Jerusalem Post
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=02.08.2008,id=54252912 - άρθρο του Νασιμ Αλατρας στην Ελεθευθεροτυπία)
Η Υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, φρόντισε να διαρρεύσει στον τύπο, ότι οι επιβαίνοντες στα καΐκια θα πρέπει να ξέρουν καλό κολύμπι σε περίπτωση που θα βυθιστούν τα πλοία. Για πρώτη φορά, έπειτα από την μαζική «απόδραση» από τη γιγαντιαία φυλακή της Γάζας στο πέρασμα της Ράφα, τα ΜΜΕ διεθνώς κάνουν θέμα την πολιορκία της Γάζας.
Η αποστολή πέτυχε. Το Σάββατο 23 Αυγούστου, παρά τις αρχικές προκλήσεις των σιωνιστών ότι θα τα εμποδίσουν, τα πλοία μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι τους υποδέχτηκαν, ξεσπώντας σε ξέφρενους πανηγυρισμούς μαζί με το πλήρωμα των πλοίων. Άμα τη άφιξή του στη Γάζα, το ελληνικό τμήμα της αποστολής δίνει, αμέσως, πολιτική διάσταση στην αποστολή. Ζητούν να λάβουν παλαιστινιακή υπηκοότητα και συναντιούνται με τον πλέον καταζητούμενο ηγέτη παλαιστινιακής οργάνωσης, τον ηγέτη της Τζιχάντ. Στο μικρό οδοιπορικό τους στην έδρα του Ερυθρού Σταυρού, τις εργατογειτονιές της Γάζας και τα κατεστραμμένα εργοστάσια στα ανατολικά καταγράφουν εικόνες εξαθλίωσης, και φρίκης ένεκα του σιωνιστικού ολοκαυτώματος, συνάμα, όμως, διαπιστώνουν και τα άπλετα αποθέματα ψυχικής δύναμης και σθένους που διακατέχουν την συντριπτική πλειοψηφία του λαού της Γάζας, που πιστεύουν στη νίκη. Ο πρωθυπουργός της Γάζας, Ισμαήλ Χανίγια τους ανακοινώνει ότι θα τους χορηγηθεί Παλαιστινιακή υπηκοότητα και ότι μια πλατεία της Γάζας θα πάρει το όνομα Free Gaza και Liberty.
Παρόλα αυτά, το μήνυμα που έρχεται απ’ τη Γάζα είναι σαφές: Ο αποκλεισμός δεν έληξε. Μια ομάδα καλοζωϊσμένων δυτικών, που έπαιξαν σωστά με τη διεθνή δημοσιότητα των ΜΜΕ, δεν πρόκειται να άρει τον αποκλεισμό της Γάζας. Αυτό είναι καθήκον, πρώτα και κύρια των εργατών της Δύσης και των αραβικών λαών που πρέπει επιτέλους να αντιδράσουν δυναμικά στην προκλητική συνενοχή των κυβερνήσεών τους στο σιωνιστικό έγκλημα.
Ιστορικό εν πλω
Είχε προηγηθεί ένα δύσκολο ταξίδι καθώς η Ισραηλινή κυβέρνηση είχε μπλοκάρει το δορυφορικό σύστημα επικοινωνίας των σκαφών και είχε δεσμεύσει τα νερά της Γάζας για ναυτικά γυμνάσια προκειμένου να μην αφήσει την αποστολή να εισέλθει σε αυτά. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια εκφοβισμού των μελών της αποστολής, οι σιωνιστές απειλούσαν ότι θα συλλάβουν και θα ανακρίνουν τα μέλη της αποστολής αν δεν περάσουν μέσα απ’ το Ισραήλ.
Απ’ την πρώτη στιγμή δεν έλειψε και ο ψυχολογικός πόλεμος σε μέλη της αποστολής, απειλώντας τους ότι θα σκοτώσουν τις οικογένειές τους και τους ίδιους. Όμως οι ακτιβιστές δεν φοβήθηκαν και αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος τις διαδρομής, άφησαν πίσω τους το λιμάνι της Λάρνακας, πλέοντας προς τις ακτές τις Λωρίδας της Γάζας. Το Ισραήλ πιεσμένο από τη διεθνή κοινότητα τελικά αναγκάστηκε να μην εμποδίσει την αποστολή και να μην τολμήσει να παίξει με τις ζωές των ακτιβιστών.
Διαβάστε όλο το ιστορικό της αποστολής και ενημερωθείτε καθημερινά για την έκβαση της:
Ανταποκρίσεις της «Κόντρας»
Σύντομο ιστορικό της αποστολής από 29 Ιουλίου μέχρι 19 Αυγούστου.
Σχετική αρθρογραφία:
Ανακοίνωση του Συλλόγου Ιντιφάντα για το Free Gaza Movement
Διάβημα Ελλήνων βουλευτών στο Υπουργείο Εξωτερικών
Συντακτική Ομάδα του Πολιτικού Καφενείου
Φωτογραφίες από την αποστολή
flickr.com
bubbleshare.com
eksegersi.gr
Βίντεο
Συλλογή βίντεο στο FreeGaza.Org
Ανταπόκριση του Al Jazeera από την Κύπρο
Press TV: Οι Παλαιστίνιοι περιμένουν με ανυπομονησία τα πλοία της αποστολής
Βίντεο από το πλοίο “Free Gaza”
Τα πλοία της αποστολής φτάνουν στην ακτή της Λωρίδας της Γάζας
EKTAKTO: Σήμερα το πρωί (28 Αυγούστου 2008) τα πλοία ετοιμάζονται να πλεύσουν για Λεμεσσό. Θα μεταφέρουν παλαιστίνιους μαζί τους και υπάρχει το ισχυρό ενδεχόμενο οι σιωνιστές να σαλτάρουν στα πλοία και να έχουμε απαγωγές παλαιστινίων και συντρόφων. Ήδη ένας Ισραηλινός, μέλος της αποστολής, που προτίμησε, για δικούς του λόγους να περάσει από το Ισραήλ, συνελλήθφη και θα περάσει από δικαστήριο. Η είδηση αυτή έχει ανέβει και στο FreeGaza.org και την γράφει και η ισραληνινή Jerusalem Post
H ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ: ΘΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
H ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ: ΘΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
Παγκόσμια αγορά και εθνικά όρια
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Στο γενετικό κώδικα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εντοπίζεται η τάση υπέρβασης των εθνικών κρατών και διεθνοποίησης της παραγωγής. Αυτή την αντιδραστική τάση, στο βαθμό που αντιστρατεύεται τα εργατικά συμφέροντα, έρχονται να υπηρετήσουν οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις μεταμορφώσεις και τις προσωρινές καθυστερήσεις που παρατηρούνται.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5703
Η καπιταλιστική διεθνοποίηση και ολοκλήρωση, ως εγγενής δυναμική του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, είναι τάση – διαδικασία βαθύτατα αντιδραστική και εκμεταλλευτική τόσο στην ουσία, το χαρακτήρα και τους θεμελιώδεις νόμους που τη διέπουν, όσο και στις ειδικές πλευρές με τις οποίες εκδηλώνεται.
Παγκόσμια αγορά και εθνικά όρια
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
«Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πούληση των προϊόντων της κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να αποκαθιστά σχέσεις παντού…Οι αγορές όλο και μεγάλωναν, η ζήτηση όλο και αύξανε. Και η μανιφακτούρα δεν επαρκούσε πια. Τότε ο ατμός και η μηχανή επαναστάτησαν τη βιομηχανική παραγωγή. Στη θέση της μανιφακτούρας μπήκε η μεγάλη σύγχρονη βιομηχανία… Η μεγάλη βιομηχανία δημιούργησε την παγκόσμια αγορά, που είχε προετοιμαστεί από την ανακάλυψη της Αμερικής. Η παγκόσμια αγορά έδωσε μια απέραντη ανάπτυξη στο εμπόριο, στη ναυτιλία, στα μέσα συγκοινωνίας της ξηράς. Αυτή η ανάπτυξη με τη σειρά της επέδρασε στην επέκταση της βιομηχανίας… Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμορφώνει κοσμοπολιτικά την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας. Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται ντόπιες πρώτες ύλες αλλά υλικά που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μόνο στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούργιες ανάγκες που, για να ικανοποιηθούν, απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας μπαίνει μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των ξεχωριστών εθνών γίνονται κοινό χτήμα. Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τοπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία».
Τούτο το εξαιρετικά επίκαιρο και συνάμα προφητικό κείμενο φέρει την υπογραφή των Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, γράφτηκε πριν από 160 ακριβώς χρόνια και περιέχεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Δεν αρκεστήκαμε στην παράθεση μερικών αράδων, αλλά αναδημοσιεύουμε ένα σχετικά εκτεταμένο απόσπασμα, γιατί σε αυτό περιέχονται, νομίζουμε, όλα εκείνα του κριτήρια και τα στοιχεία στα οποία μπορεί να βασιστεί μια δημιουργική μαρξιστική προσέγγιση του φαινομένου της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και ιδιαίτερα της καπιταλιστικής ενοποίησης – ολοκλήρωσης, τόσο στη Γηραιά Ήπειρο όσο και παγκόσμια, αλλά και εκείνα στα οποία μπορεί να βασιστεί η στάση του εργατικού και επαναστατικού κινήματος απέναντι στο φαινόμενο αυτό.
H ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ: ΘΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
Ο ταξικός χαρακτήρας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται πρωτίστως στην οικονομική σφαίρα
Η καπιταλιστική διεθνοποίηση και μια καίρια πλευρά της – η ολοκλήρωση – αποτελούν βασική ιδιότητα – λειτουργία του κεφαλαίου ήδη από τα πρώτα βήματά του. Είναι εξίσου εγγενής και αναπόσπαστος νόμος με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όπως εγγενής και αναπόσπαστη με αυτόν είναι και η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Θεμέλια και κινητήρες της διεθνοποίησης – ολοκλήρωσης, είναι τρεις βασικοί για τις καπιταλιστικές σχέσεις παράγοντες: Πρώτον, η ακατανίκητη και ακατάπαυστη τάση του κεφαλαίου να επεκτείνει – μεγεθύνει διαρκώς (γεωγραφικά, αλλά και σε νέες σφαίρες οικονομικής δραστηριότητας) τα όρια της δράσης, της κερδοφορίας και πολιτικής κυριαρχίας του. Δεύτερον (συνυφασμένο στην ουσία με το πρώτο), η τάση ανώτερης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της καπιταλιστικής παραγωγής και του κεφαλαίου, που δημιουργεί διαρκώς επιχειρήσεις – κεφαλαιοκράτες «ανώτερου επιπέδου», οι οποίοι – προκειμένου να διατηρήσουν τα ποσοστά κέρδους τους – πρέπει να αναζητήσουν γεωγραφικά ευρύτερες σφαίρες δράσης, καθώς και τις πολιτικές μορφές συγκρότησης που τους αντιστοιχούν. Και τρίτον, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και των τεχνολογικών μέσων (με τον αντιφατικό τρόπο που πάντα αυτή γίνεται στον καπιταλισμό) ιδιαίτερα στους τομείς των επικοινωνιών και των μεταφορών, που είτε κινητοποιεί – επιταχύνει είτε διευκολύνει να πάρει υπόσταση η καπιταλιστική τάση για διεθνοποίηση – ολοκλήρωση.
Όμως όπως κάθε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο στον καπιταλισμό (π.χ. η ίδια η βασική εκμεταλλευτική σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας), έτσι και η διεθνοποίηση – ολοκλήρωση έχει οικονομική και πολιτική διάσταση. Μπορεί τα θεμέλιά της να βρίσκονται στην παραγωγή και την οικονομία, όμως η διεθνοποίηση – ολοκλήρωση δεν μπορεί να εδραιωθεί και να αντέξει στο χρόνο αν δεν συνδυάζει το οικονομικό με το πολιτικό στοιχείο. Είναι προφανές ότι αυτές οι δύο πλευρές δεν βρίσκονται πάντα, κάθε χρονική στιγμή σε απόλυτη αρμονία, σε τέλειο συγχρονισμό: Συνήθως προηγείται η οικονομική πλευρά και έπεται η πολιτική, δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που συμβαίνει το αντίθετο: Προηγείται το πολιτικό στοιχείο (συνήθως με τη μορφή της εξωοικονομικής βίας και των ιμπεριαλιστικών – επεκτατικών πολέμων) και ακολουθεί το οικονομικό (ο οικονομικός επεκτατισμός, εμπορικός ή παραγωγικός). Παρότι, λοιπόν, δεν είναι παράξενη μια ορισμένη «ασυγχρονία» οικονομικής και πολιτικής πλευράς της ολοκλήρωσης (τη ζούμε και σήμερα στην ΕΕ) είναι παράξενη – για την ακρίβεια αδύνατη – η μακροπρόθεσμη αναντιστοιχία και απόσπασή τους. Επίσης αδύνατη είναι η «ασυγχρονία» ανάμεσα στο χαρακτήρα της οικονομικής πλευράς – μορφής της διεθνοποίησης – ολοκλήρωσης και στην πολιτική της πλευρά: Όπως η πρώτη, έτσι και η δεύτερη υπόκειται στους βασικούς νόμους των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που είναι η μεγιστοποίηση της αποσπώμενης υπεραξίας και του κέρδους και η πολιτική ισχυροποίηση – θωράκιση της αστικής κυριαρχίας και των όρων αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων συνολικά. Έτσι, είναι αδύνατη μια κατάσταση όπου η οικονομική πλευρά είναι αντιδραστική, εκμεταλλευτική και η πολιτική μπορεί να είναι προοδευτική.
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται φανερό πως η καπιταλιστική διεθνοποίηση και ολοκλήρωση είναι τάση – διαδικασία βαθύτατα αντιδραστική και εκμεταλλευτική τόσο στην ουσία, το χαρακτήρα και τους θεμελιώδεις νόμους που τη διέπουν όσο και στις ειδικές πλευρές με τις οποίες εκδηλώνεται. Μάλιστα, τούτος ο βαθύτατα και εγγενώς αντιδραστικός χαρακτήρας της δεν σφραγίζει απλώς εξωτερικά την ολοκλήρωση, δεν σφραγίζει μόνο το περίβλημά της, αλλά την ουσία και τον πυρήνα της, το βηματοδότη που κινεί την καρδιά της, το νευρικό της σύστημα.
Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με μια διαδικασία που είναι αντικειμενική και έχει το χαρακτήρα αδήριτου φυσικού νόμου – άρα, όπως λέγεται, δεν έχει νόημα να της αντισταθεί ένα κοινωνικό κίνημα ή ένα πολιτικό ρεύμα. Αντίθετα, τούτη η τάση έχει το χαρακτήρα ενός κοινωνικοπολιτικού νόμου και μάλιστα ενός νόμου αστικού, με τον οποίο μπορεί βεβαίως να συντάσσονται όσοι ταυτίζουν ή περιορίζουν τον ορίζοντά τους στο αστικό στάτους κβο, αλλά υποχρεωτικά πρέπει να συγκρούονται όσοι θέλουν να ταυτίζουν τις επιλογές και την πολιτική τους πρακτική με τα εργατικά συμφέροντα και την κομμουνιστική χειραφέτηση.
Πολύ περισσότερο δεν έχουμε να κάνουμε με μια τάση που είναι αντικειμενικά προοδευτική, που η βάση της είναι δήθεν προοδευτική, αλλά γίνεται αντιδραστική διότι τη διαχειρίζονται αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις (.χ. σήμερα οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλφιλελεύθερες) ή διότι δήθεν στο επίπεδο των πολιτικών μορφών της ολοκλήρωσης υπερέχει ο ρόλος των κλειστών διευθυντηρίων έναντι των αντιπροσωπευτικών θεσμών τύπου Ευρωκοινοβούλιου. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει από τούτον τον ισχυρισμό, ο οποίος είναι ευρύτατα διαδεδομένος στην ευρωκομμουνιστική Αριστερά, στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, στους οπαδούς του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου: Ο αντιδραστικός χαρακτήρας βρίσκεται πρωτίστως στην οικονομική βάση της διαδικασίας αυτής – αλλά όχι μόνο εκεί. Και οι πολιτικές μορφές ή διαχειριστές της (με τη σχετική αυτοτέλεια που έχει πάντα η πολιτική και με τη σχετική «ασυγχρονία» που ήδη αναφέρθηκε) είναι ακριβώς αυτές που αντιστοιχούν στην υπάρχουσα οικονομική βάση.
Συνεπώς, ο αντιδραστικός χαρακτήρας της διεθνοποίησης – ολοκλήρωσης δεν μπορεί να αλλάξει αν η πολιτική διαχείριση της διαδικασίας αυτής περάσει από το νεοφιλελευθερισμό στις αντινεοφιλελεύθερες δυνάμεις, αν αυξηθούν οι αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου σε βάρος εκείνων της Κομισιόν, αν ενισχυθούν οι «περιφέρειες» ή «καλυφθεί το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Τούτος ο αντιδραστικός χαρακτήρας μπορεί να αλλάξει μόνο αν ανατραπούν – καταργηθούν τα αντιδραστικά εκμεταλλευτικά θεμέλια στα οποία εδράζεται η διαδικασία της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, τόσο εθνικά όσο και διεθνικά, τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και σε επίπεδο πολιτικής και κράτους. Και αυτό είναι έργο όχι μιας
Μεταρρυθμιστικής ή αντινεοφιλελεύθερης, αλλά μιας επαναστατικής πολιτικής γραμμής και πρακτικής, είναι έργο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης με διεθνιστικό περιεχόμενο και κομμουνιστικό ορίζοντα και όχι μιας απλής πολιτικής μεταβολής, στην οποία θα πρωταγωνιστούν οι αντινεοφιλελεύθερες δυνάμεις ή οι δυνάμεις της «λαϊκής οικονομίας – εξουσίας».
Έχοντας αυτό το χαρακτήρα, η καπιταλιστική διεθνοποίηση – ολοκλήρωση δεν είναι μια διαδικασία που μπορεί να μεταρρυθμιστεί ή να ελεγχθεί. Πολύ περισσότερο, αυτό είναι αδύνατον να γίνει από δυνάμεις και ρεύματα που την αντιμετωπίζουν ως αντικειμενική ή αντικειμενικά προοδευτική διαδικασία, που περιορίζονται σε μια επιμέρους αντιπαράθεση με πλευρές ή επιπτώσεις της (χωρίς να την αμφισβητούν συνολικά και στον πυρήνα της) ή ρίχνουν το βάρος τους κυρίως στις μορφές της πολιτικής διαχείρισης ή – ακόμα χειρότερα – στις κυβερνητικές μορφές.
Προφανώς η διαδικασία και οι μορφές της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης επηρεάζονται από την ταξική πάλη και το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Επίσης, προφανώς, η μαζική εργατική και επαναστατική πάλη (αυτή και όχι η ρεφορμιστική ή η αντινεοφιλελεύθερη) μπορεί να βάλει αναχώματα και να έχει λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές κατακτήσεις (και το εργατικό και επαναστατικό κίνημα επιβάλλεται να αγωνίζεται για κάτι τέτοιο) απέναντι στην τάση της ολοκλήρωσης, στη μορφή και τις οικονομικές – πολιτικές δυνάμεις που την προωθούν. Ωστόσο – και παρά την αναμφισβήτητη επίδραση που θα έχουν ενδεχόμενες τέτοιες κατακτήσεις – τα όριά τους θα είναι πάντα πολύ συγκεκριμένα, πάντα διακυβευόμενα και εξαιρετικά ασταθή (καθώς το κεφάλαιο θα πιέζει να ακυρωθούν). Και πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι κάποιες απλές ή και σημαντικότερες πολιτικές ή κυβερνητικές μεταβολές είτε κάποιες απλές ή σημαντικότερες οικονομικές μεταβολές μπορούν να μεταβάλουν το χαρακτήρα της ολοκλήρωσης, αν η εξουσία σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο παραμένει αστική, η ιδιοκτησία ατομική και η εργασιακή σχέση εκμεταλλευτική.
Κατά συνέπεια, η υπάρχουσα (ή και όποια άλλη αντίστοιχή της) μορφή της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο (ΕΕ) δεν μπορεί να γίνει όχημα, βατήρας για μια Ευρώπη των λαών, των εργαζομένων ή του σοσιαλισμού. Αντίθετα, η πάλη για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για μια διεθνοποίηση στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο έξω από τα αστικά πλαίσια, περνάει υποχρεωτικά και απόλυτα δεσμευτικά μέσα από την αντικαπιταλιστική και διεθνιστική αντιπαράθεση με την ΕΕ, από τη σύγκρουση με το πλαίσιο και τις δεσμεύσεις της, από το συνδυασμό της πάλης για την ανατροπή των αστικών σχέσεων σε εθνικά και διεθνικά πλαίσια, της πάλης για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ με την πάλη για κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς, της ειδικής «εθνικής» συμβολής στην επαναστατική πάλη (μιας και παραμένει η προτεραιότητα της πάλης σε εθνικό επίπεδο) με τη διεθνική συμβολή.
Ενοποίηση και ανταγωνισμός
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΔΙΑΤΑΡΑΚΤΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ
Η προώθηση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης – ιδιαίτερα στη σημερινή της φάση – είναι μια τάση με σαφές πρόσημο και κατεύθυνση, αλλά και με ιδιαίτερα αντιφατικό χαρακτήρα. Στη μια πλευρά «στέκεται» η τάση προς την καπιταλιστική ενοποίηση, που λειτουργεί ως πανίσχυρη καπιταλιστική αναγκαιότητα. «Απέναντί» της «στέκεται» ο ταξικός ανταγωνισμός κεφαλαίου – εργασίας και βεβαίως, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (με βασικά του υποκείμενα τα πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια και τα εθνικά αστικά κράτη) στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης αλλά και από την ολοκλήρωση με τους άλλους ανταγωνιστές της (τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα), ο οποίος οξύνεται στο έπακρο και μεταφέρεται σε ένα πλήθος τομέων.
Έτσι, η πορεία της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης δεν είναι ένας αδιατάρακτος περίπατος, αλλά μια πορεία συνύπαρξης και παράλληλης λειτουργίας τόσο της τάσης ενοποίησης όσο και της τάσης σύγκρουσης, ανταγωνισμού. Μάλιστα, όποιος προσπαθήσει να ανιχνεύσει αυτή την πορεία απομονώνοντας τον ένα ή τον άλλο παράγοντα, θα πέσει σε ολέθρια πολιτικά σφάλματα. Αν, για παράδειγμα, υποτιμήσει την τάση για ενοποίηση, δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας με την εξέλιξη της ΕΕ ή με τον ενδεχόμενο δημιουργίας μορφών κρατικής συγκρότησης ευρύτερων από τα εθνικά κράτη (που όμως ως τώρα δεν υπάρχουν ακόμη) και άρα, να προσανατολίσει ανάλογα τη δράση του. Από την άλλη, αν υποτιμήσει την τάση για ανταγωνισμό, θα οδηγηθεί στις λανθασμένες μπερνσταϊκές απόψεις περί «υπεριμπεριαλισμού» (κάτι που είναι αδύνατο να γίνει) ή περί «παγκοσμιοποίησης» και θα αγνοήσει ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και της ολοκλήρωσης, την ανισόμετρη ανάπτυξη, αδυνατώντας και πάλι να προσανατολίσει ανάλογα τη δράση του.
Μαρξιστική στάση είναι, συνεπώς, αυτή που βλέπει την παράλληλη λειτουργία αυτών των δύο τάσεων (ενοποίηση – ανταγωνισμός), που διακρίνει εκείνη από τις δύο που κάθε φορά αποκτά σχετικό προβάδισμα (χωρίς, ασφαλώς, να καταργεί την άλλη), που κατανοεί ότι η τάση για ολοκλήρωση μπορεί να δημιουργήσει ευρύτερες μορφές συγκρότησης της αστικής εξουσίας, μπορεί όμως, παράλληλα, να οδηγήσει σε διασπάσεις των ίδιων των εθνικών αστικών κρατών ή ακόμη και της συγκεκριμένης μορφής της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, για να στραφεί το πολυεθνικό κεφάλαιο ευθύς αμέσως σε κάποια άλλη που θα την αντικαταστήσει.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Αντιστάθμιση της πτώσης του κέρδους
ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΟΙ
Η καπιταλιστική ολοκλήρωση είναι μια διαδικασία με ιστορικό χαρακτήρα. Δηλαδή, είναι μεν μια τάση που λειτουργεί διαρκώς, έχοντας ως θεμέλια τους παράγοντες που προαναφέρθηκαν, ωστόσο η έκταση, η ποιότητα και οι μορφές της εξελίσσονται ιστορικά, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι παράγοντες αυτοί, με τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης (σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο) και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, με το τι διεθνοποιείται σε κάθε ιστορική περίοδο (εμπορεύματα, κεφάλαια, εργατικό δυναμικό κλπ.).
Στο πλαίσιο αυτό, μπορούμε να διακρίνουμε γοργότερες και πιο αργόσυρτες φάσεις της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, φάσεις ποιοτικών τομών και φάσεις αλλαγών μικρότερης εμβέλειας. Μάλιστα, οι φάσεις των μεγάλων ποιοτικών τομών στις διαδικασίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης συμπίπτουν λίγο – πολύ χρονικά με τις φάσεις των μεγάλων ποιοτικών μετασχηματισμών στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και μ’ εκείνες τις «ρωγμές του χρόνου» που σηματοδοτούν το πέρασμα από ένα στάδιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε ένα άλλο (και αρκετά συχνά συνοδεύονται και από πολέμους). Μια τέτοια εμβρυική φάση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, με ποιοτικά χαρακτηριστικά όμως, ήταν η μετάβαση από τις πόλεις – κράτος στο έθνος – κράτος. Μια μετάβαση που αντιστοιχούσε στην εδραίωση των δυναμικά ανερχόμενων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην ανάδυση της μεγάλης βιομηχανίας, στο απόγειο του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού και που, για να εδραιωθεί και να δώσει υπόσταση στα εθνικά αστικά κράτη, χρειάστηκε παράλληλα να κατασκευάσει και την αντίστοιχη κοινή πολιτισμική κληρονομιά, εθνική συνείδηση και παράδοση, γλωσσική και θρησκευτική υπόσταση. Η δημιουργία των ΗΠΑ, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας κ. ά., είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τάσης.
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός με τη σειρά του, μέσα και από τα συνολικά του χαρακτηριστικά ως στάδιο, από τους δύο παγκόσμιους πολέμους αλλά και από την αντιπαράθεση με το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο», συνοδεύτηκε από μια νέα ποιότητα στις διαδικασίες της ολοκλήρωσης, με κορυφαίο παράδειγμα τη δημιουργία της ΕΟΚ (σήμερα ΕΕ) από μερικές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, αλλά και με τη δημιουργία της ΚΟΜΕΚΟΝ (από ορισμένες χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»).
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας «αναζητά» και τείνει να διαμορφώσει τις μορφές καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που αντιστοιχούν στα ευρύτερα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα του και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά που παίρνουν στο πλαίσιό του η συγκέντρωση – συγκεντροποίηση της παραγωγής (πολυεθνικά μονοπώλια), η βαθμίδα διεθνοποίησης και κοινωνικοποίησης της παραγωγής, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, η ταξική πάλη και οι «καταρρεύσεις», οι ραγδαίες τεχνολογικές αλλαγές κλπ. Μάλιστα, βασικό ποιοτικό χαρακτηριστικό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι η αναβαθμισμένη σημασία που κατέχουν οι διαδικασίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο των συνολικότερων διεργασιών που μπαίνουν σε κίνηση, προκειμένου να αντιρροπηθεί η τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και να θωρακιστεί η πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης. Έκφραση αυτών των τάσεων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού – είναι η μετάβαση από την ΕΟΚ των 10 στην ΕΕ των 27, της ΟΝΕ και του ευρώ, της Ευρωσυνθήκης και του ευρωστρατού, της Λισσαβόνας και της Πράσινης Βίβλου, του Μπόλκεστάϊν και της ΚΑΠ. Επίσης είναι η πρόσφατη πρωτοβουλία Σαρκοζί για μεσογειακή μορφή ενοποίησης, αλλά και οι ανάλογες προσπάθειες στην αμερικανική ήπειρο (NAFTA κ. ά)., και στην Άπω Ανατολή.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την ταξική πάλη; Ποιες νέες μορφές θα δημιουργηθούν; Πώς όλα αυτά επιδρούν στη συνείδηση των εργαζόμενων και στη σύνδεση εθνικού – διεθνικού στην επαναστατική πάλη; Δύσκολο να απαντήσουμε σε όλο αυτό στο πλαίσιο του παρόντος. Εξίσου δύσκολο, όμως, είναι να φανταστούμε τις επαναστατικές απόπειρες του μέλλοντος έξω από την προσπάθεια να καταπιαστούν με αυτά τα ερωτήματα.
Παγκόσμια αγορά και εθνικά όρια
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Στο γενετικό κώδικα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εντοπίζεται η τάση υπέρβασης των εθνικών κρατών και διεθνοποίησης της παραγωγής. Αυτή την αντιδραστική τάση, στο βαθμό που αντιστρατεύεται τα εργατικά συμφέροντα, έρχονται να υπηρετήσουν οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις μεταμορφώσεις και τις προσωρινές καθυστερήσεις που παρατηρούνται.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5703
Η καπιταλιστική διεθνοποίηση και ολοκλήρωση, ως εγγενής δυναμική του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, είναι τάση – διαδικασία βαθύτατα αντιδραστική και εκμεταλλευτική τόσο στην ουσία, το χαρακτήρα και τους θεμελιώδεις νόμους που τη διέπουν, όσο και στις ειδικές πλευρές με τις οποίες εκδηλώνεται.
Παγκόσμια αγορά και εθνικά όρια
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
«Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πούληση των προϊόντων της κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να αποκαθιστά σχέσεις παντού…Οι αγορές όλο και μεγάλωναν, η ζήτηση όλο και αύξανε. Και η μανιφακτούρα δεν επαρκούσε πια. Τότε ο ατμός και η μηχανή επαναστάτησαν τη βιομηχανική παραγωγή. Στη θέση της μανιφακτούρας μπήκε η μεγάλη σύγχρονη βιομηχανία… Η μεγάλη βιομηχανία δημιούργησε την παγκόσμια αγορά, που είχε προετοιμαστεί από την ανακάλυψη της Αμερικής. Η παγκόσμια αγορά έδωσε μια απέραντη ανάπτυξη στο εμπόριο, στη ναυτιλία, στα μέσα συγκοινωνίας της ξηράς. Αυτή η ανάπτυξη με τη σειρά της επέδρασε στην επέκταση της βιομηχανίας… Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμορφώνει κοσμοπολιτικά την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας. Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται ντόπιες πρώτες ύλες αλλά υλικά που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μόνο στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούργιες ανάγκες που, για να ικανοποιηθούν, απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας μπαίνει μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των ξεχωριστών εθνών γίνονται κοινό χτήμα. Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τοπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία».
Τούτο το εξαιρετικά επίκαιρο και συνάμα προφητικό κείμενο φέρει την υπογραφή των Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, γράφτηκε πριν από 160 ακριβώς χρόνια και περιέχεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Δεν αρκεστήκαμε στην παράθεση μερικών αράδων, αλλά αναδημοσιεύουμε ένα σχετικά εκτεταμένο απόσπασμα, γιατί σε αυτό περιέχονται, νομίζουμε, όλα εκείνα του κριτήρια και τα στοιχεία στα οποία μπορεί να βασιστεί μια δημιουργική μαρξιστική προσέγγιση του φαινομένου της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και ιδιαίτερα της καπιταλιστικής ενοποίησης – ολοκλήρωσης, τόσο στη Γηραιά Ήπειρο όσο και παγκόσμια, αλλά και εκείνα στα οποία μπορεί να βασιστεί η στάση του εργατικού και επαναστατικού κινήματος απέναντι στο φαινόμενο αυτό.
H ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ: ΘΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
Ο ταξικός χαρακτήρας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται πρωτίστως στην οικονομική σφαίρα
Η καπιταλιστική διεθνοποίηση και μια καίρια πλευρά της – η ολοκλήρωση – αποτελούν βασική ιδιότητα – λειτουργία του κεφαλαίου ήδη από τα πρώτα βήματά του. Είναι εξίσου εγγενής και αναπόσπαστος νόμος με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όπως εγγενής και αναπόσπαστη με αυτόν είναι και η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Θεμέλια και κινητήρες της διεθνοποίησης – ολοκλήρωσης, είναι τρεις βασικοί για τις καπιταλιστικές σχέσεις παράγοντες: Πρώτον, η ακατανίκητη και ακατάπαυστη τάση του κεφαλαίου να επεκτείνει – μεγεθύνει διαρκώς (γεωγραφικά, αλλά και σε νέες σφαίρες οικονομικής δραστηριότητας) τα όρια της δράσης, της κερδοφορίας και πολιτικής κυριαρχίας του. Δεύτερον (συνυφασμένο στην ουσία με το πρώτο), η τάση ανώτερης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της καπιταλιστικής παραγωγής και του κεφαλαίου, που δημιουργεί διαρκώς επιχειρήσεις – κεφαλαιοκράτες «ανώτερου επιπέδου», οι οποίοι – προκειμένου να διατηρήσουν τα ποσοστά κέρδους τους – πρέπει να αναζητήσουν γεωγραφικά ευρύτερες σφαίρες δράσης, καθώς και τις πολιτικές μορφές συγκρότησης που τους αντιστοιχούν. Και τρίτον, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και των τεχνολογικών μέσων (με τον αντιφατικό τρόπο που πάντα αυτή γίνεται στον καπιταλισμό) ιδιαίτερα στους τομείς των επικοινωνιών και των μεταφορών, που είτε κινητοποιεί – επιταχύνει είτε διευκολύνει να πάρει υπόσταση η καπιταλιστική τάση για διεθνοποίηση – ολοκλήρωση.
Όμως όπως κάθε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο στον καπιταλισμό (π.χ. η ίδια η βασική εκμεταλλευτική σχέση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας), έτσι και η διεθνοποίηση – ολοκλήρωση έχει οικονομική και πολιτική διάσταση. Μπορεί τα θεμέλιά της να βρίσκονται στην παραγωγή και την οικονομία, όμως η διεθνοποίηση – ολοκλήρωση δεν μπορεί να εδραιωθεί και να αντέξει στο χρόνο αν δεν συνδυάζει το οικονομικό με το πολιτικό στοιχείο. Είναι προφανές ότι αυτές οι δύο πλευρές δεν βρίσκονται πάντα, κάθε χρονική στιγμή σε απόλυτη αρμονία, σε τέλειο συγχρονισμό: Συνήθως προηγείται η οικονομική πλευρά και έπεται η πολιτική, δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που συμβαίνει το αντίθετο: Προηγείται το πολιτικό στοιχείο (συνήθως με τη μορφή της εξωοικονομικής βίας και των ιμπεριαλιστικών – επεκτατικών πολέμων) και ακολουθεί το οικονομικό (ο οικονομικός επεκτατισμός, εμπορικός ή παραγωγικός). Παρότι, λοιπόν, δεν είναι παράξενη μια ορισμένη «ασυγχρονία» οικονομικής και πολιτικής πλευράς της ολοκλήρωσης (τη ζούμε και σήμερα στην ΕΕ) είναι παράξενη – για την ακρίβεια αδύνατη – η μακροπρόθεσμη αναντιστοιχία και απόσπασή τους. Επίσης αδύνατη είναι η «ασυγχρονία» ανάμεσα στο χαρακτήρα της οικονομικής πλευράς – μορφής της διεθνοποίησης – ολοκλήρωσης και στην πολιτική της πλευρά: Όπως η πρώτη, έτσι και η δεύτερη υπόκειται στους βασικούς νόμους των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που είναι η μεγιστοποίηση της αποσπώμενης υπεραξίας και του κέρδους και η πολιτική ισχυροποίηση – θωράκιση της αστικής κυριαρχίας και των όρων αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων συνολικά. Έτσι, είναι αδύνατη μια κατάσταση όπου η οικονομική πλευρά είναι αντιδραστική, εκμεταλλευτική και η πολιτική μπορεί να είναι προοδευτική.
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται φανερό πως η καπιταλιστική διεθνοποίηση και ολοκλήρωση είναι τάση – διαδικασία βαθύτατα αντιδραστική και εκμεταλλευτική τόσο στην ουσία, το χαρακτήρα και τους θεμελιώδεις νόμους που τη διέπουν όσο και στις ειδικές πλευρές με τις οποίες εκδηλώνεται. Μάλιστα, τούτος ο βαθύτατα και εγγενώς αντιδραστικός χαρακτήρας της δεν σφραγίζει απλώς εξωτερικά την ολοκλήρωση, δεν σφραγίζει μόνο το περίβλημά της, αλλά την ουσία και τον πυρήνα της, το βηματοδότη που κινεί την καρδιά της, το νευρικό της σύστημα.
Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με μια διαδικασία που είναι αντικειμενική και έχει το χαρακτήρα αδήριτου φυσικού νόμου – άρα, όπως λέγεται, δεν έχει νόημα να της αντισταθεί ένα κοινωνικό κίνημα ή ένα πολιτικό ρεύμα. Αντίθετα, τούτη η τάση έχει το χαρακτήρα ενός κοινωνικοπολιτικού νόμου και μάλιστα ενός νόμου αστικού, με τον οποίο μπορεί βεβαίως να συντάσσονται όσοι ταυτίζουν ή περιορίζουν τον ορίζοντά τους στο αστικό στάτους κβο, αλλά υποχρεωτικά πρέπει να συγκρούονται όσοι θέλουν να ταυτίζουν τις επιλογές και την πολιτική τους πρακτική με τα εργατικά συμφέροντα και την κομμουνιστική χειραφέτηση.
Πολύ περισσότερο δεν έχουμε να κάνουμε με μια τάση που είναι αντικειμενικά προοδευτική, που η βάση της είναι δήθεν προοδευτική, αλλά γίνεται αντιδραστική διότι τη διαχειρίζονται αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις (.χ. σήμερα οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλφιλελεύθερες) ή διότι δήθεν στο επίπεδο των πολιτικών μορφών της ολοκλήρωσης υπερέχει ο ρόλος των κλειστών διευθυντηρίων έναντι των αντιπροσωπευτικών θεσμών τύπου Ευρωκοινοβούλιου. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει από τούτον τον ισχυρισμό, ο οποίος είναι ευρύτατα διαδεδομένος στην ευρωκομμουνιστική Αριστερά, στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, στους οπαδούς του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου: Ο αντιδραστικός χαρακτήρας βρίσκεται πρωτίστως στην οικονομική βάση της διαδικασίας αυτής – αλλά όχι μόνο εκεί. Και οι πολιτικές μορφές ή διαχειριστές της (με τη σχετική αυτοτέλεια που έχει πάντα η πολιτική και με τη σχετική «ασυγχρονία» που ήδη αναφέρθηκε) είναι ακριβώς αυτές που αντιστοιχούν στην υπάρχουσα οικονομική βάση.
Συνεπώς, ο αντιδραστικός χαρακτήρας της διεθνοποίησης – ολοκλήρωσης δεν μπορεί να αλλάξει αν η πολιτική διαχείριση της διαδικασίας αυτής περάσει από το νεοφιλελευθερισμό στις αντινεοφιλελεύθερες δυνάμεις, αν αυξηθούν οι αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου σε βάρος εκείνων της Κομισιόν, αν ενισχυθούν οι «περιφέρειες» ή «καλυφθεί το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Τούτος ο αντιδραστικός χαρακτήρας μπορεί να αλλάξει μόνο αν ανατραπούν – καταργηθούν τα αντιδραστικά εκμεταλλευτικά θεμέλια στα οποία εδράζεται η διαδικασία της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, τόσο εθνικά όσο και διεθνικά, τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και σε επίπεδο πολιτικής και κράτους. Και αυτό είναι έργο όχι μιας
Μεταρρυθμιστικής ή αντινεοφιλελεύθερης, αλλά μιας επαναστατικής πολιτικής γραμμής και πρακτικής, είναι έργο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης με διεθνιστικό περιεχόμενο και κομμουνιστικό ορίζοντα και όχι μιας απλής πολιτικής μεταβολής, στην οποία θα πρωταγωνιστούν οι αντινεοφιλελεύθερες δυνάμεις ή οι δυνάμεις της «λαϊκής οικονομίας – εξουσίας».
Έχοντας αυτό το χαρακτήρα, η καπιταλιστική διεθνοποίηση – ολοκλήρωση δεν είναι μια διαδικασία που μπορεί να μεταρρυθμιστεί ή να ελεγχθεί. Πολύ περισσότερο, αυτό είναι αδύνατον να γίνει από δυνάμεις και ρεύματα που την αντιμετωπίζουν ως αντικειμενική ή αντικειμενικά προοδευτική διαδικασία, που περιορίζονται σε μια επιμέρους αντιπαράθεση με πλευρές ή επιπτώσεις της (χωρίς να την αμφισβητούν συνολικά και στον πυρήνα της) ή ρίχνουν το βάρος τους κυρίως στις μορφές της πολιτικής διαχείρισης ή – ακόμα χειρότερα – στις κυβερνητικές μορφές.
Προφανώς η διαδικασία και οι μορφές της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης επηρεάζονται από την ταξική πάλη και το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Επίσης, προφανώς, η μαζική εργατική και επαναστατική πάλη (αυτή και όχι η ρεφορμιστική ή η αντινεοφιλελεύθερη) μπορεί να βάλει αναχώματα και να έχει λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές κατακτήσεις (και το εργατικό και επαναστατικό κίνημα επιβάλλεται να αγωνίζεται για κάτι τέτοιο) απέναντι στην τάση της ολοκλήρωσης, στη μορφή και τις οικονομικές – πολιτικές δυνάμεις που την προωθούν. Ωστόσο – και παρά την αναμφισβήτητη επίδραση που θα έχουν ενδεχόμενες τέτοιες κατακτήσεις – τα όριά τους θα είναι πάντα πολύ συγκεκριμένα, πάντα διακυβευόμενα και εξαιρετικά ασταθή (καθώς το κεφάλαιο θα πιέζει να ακυρωθούν). Και πάντως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι κάποιες απλές ή και σημαντικότερες πολιτικές ή κυβερνητικές μεταβολές είτε κάποιες απλές ή σημαντικότερες οικονομικές μεταβολές μπορούν να μεταβάλουν το χαρακτήρα της ολοκλήρωσης, αν η εξουσία σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο παραμένει αστική, η ιδιοκτησία ατομική και η εργασιακή σχέση εκμεταλλευτική.
Κατά συνέπεια, η υπάρχουσα (ή και όποια άλλη αντίστοιχή της) μορφή της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο (ΕΕ) δεν μπορεί να γίνει όχημα, βατήρας για μια Ευρώπη των λαών, των εργαζομένων ή του σοσιαλισμού. Αντίθετα, η πάλη για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για μια διεθνοποίηση στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο έξω από τα αστικά πλαίσια, περνάει υποχρεωτικά και απόλυτα δεσμευτικά μέσα από την αντικαπιταλιστική και διεθνιστική αντιπαράθεση με την ΕΕ, από τη σύγκρουση με το πλαίσιο και τις δεσμεύσεις της, από το συνδυασμό της πάλης για την ανατροπή των αστικών σχέσεων σε εθνικά και διεθνικά πλαίσια, της πάλης για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ με την πάλη για κατάργηση του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς, της ειδικής «εθνικής» συμβολής στην επαναστατική πάλη (μιας και παραμένει η προτεραιότητα της πάλης σε εθνικό επίπεδο) με τη διεθνική συμβολή.
Ενοποίηση και ανταγωνισμός
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΔΙΑΤΑΡΑΚΤΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ
Η προώθηση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης – ιδιαίτερα στη σημερινή της φάση – είναι μια τάση με σαφές πρόσημο και κατεύθυνση, αλλά και με ιδιαίτερα αντιφατικό χαρακτήρα. Στη μια πλευρά «στέκεται» η τάση προς την καπιταλιστική ενοποίηση, που λειτουργεί ως πανίσχυρη καπιταλιστική αναγκαιότητα. «Απέναντί» της «στέκεται» ο ταξικός ανταγωνισμός κεφαλαίου – εργασίας και βεβαίως, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (με βασικά του υποκείμενα τα πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια και τα εθνικά αστικά κράτη) στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης αλλά και από την ολοκλήρωση με τους άλλους ανταγωνιστές της (τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα), ο οποίος οξύνεται στο έπακρο και μεταφέρεται σε ένα πλήθος τομέων.
Έτσι, η πορεία της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης δεν είναι ένας αδιατάρακτος περίπατος, αλλά μια πορεία συνύπαρξης και παράλληλης λειτουργίας τόσο της τάσης ενοποίησης όσο και της τάσης σύγκρουσης, ανταγωνισμού. Μάλιστα, όποιος προσπαθήσει να ανιχνεύσει αυτή την πορεία απομονώνοντας τον ένα ή τον άλλο παράγοντα, θα πέσει σε ολέθρια πολιτικά σφάλματα. Αν, για παράδειγμα, υποτιμήσει την τάση για ενοποίηση, δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας με την εξέλιξη της ΕΕ ή με τον ενδεχόμενο δημιουργίας μορφών κρατικής συγκρότησης ευρύτερων από τα εθνικά κράτη (που όμως ως τώρα δεν υπάρχουν ακόμη) και άρα, να προσανατολίσει ανάλογα τη δράση του. Από την άλλη, αν υποτιμήσει την τάση για ανταγωνισμό, θα οδηγηθεί στις λανθασμένες μπερνσταϊκές απόψεις περί «υπεριμπεριαλισμού» (κάτι που είναι αδύνατο να γίνει) ή περί «παγκοσμιοποίησης» και θα αγνοήσει ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού και της ολοκλήρωσης, την ανισόμετρη ανάπτυξη, αδυνατώντας και πάλι να προσανατολίσει ανάλογα τη δράση του.
Μαρξιστική στάση είναι, συνεπώς, αυτή που βλέπει την παράλληλη λειτουργία αυτών των δύο τάσεων (ενοποίηση – ανταγωνισμός), που διακρίνει εκείνη από τις δύο που κάθε φορά αποκτά σχετικό προβάδισμα (χωρίς, ασφαλώς, να καταργεί την άλλη), που κατανοεί ότι η τάση για ολοκλήρωση μπορεί να δημιουργήσει ευρύτερες μορφές συγκρότησης της αστικής εξουσίας, μπορεί όμως, παράλληλα, να οδηγήσει σε διασπάσεις των ίδιων των εθνικών αστικών κρατών ή ακόμη και της συγκεκριμένης μορφής της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, για να στραφεί το πολυεθνικό κεφάλαιο ευθύς αμέσως σε κάποια άλλη που θα την αντικαταστήσει.
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ
Αντιστάθμιση της πτώσης του κέρδους
ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΜΟΙ
Η καπιταλιστική ολοκλήρωση είναι μια διαδικασία με ιστορικό χαρακτήρα. Δηλαδή, είναι μεν μια τάση που λειτουργεί διαρκώς, έχοντας ως θεμέλια τους παράγοντες που προαναφέρθηκαν, ωστόσο η έκταση, η ποιότητα και οι μορφές της εξελίσσονται ιστορικά, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που παίρνουν οι παράγοντες αυτοί, με τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης (σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο) και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, με το τι διεθνοποιείται σε κάθε ιστορική περίοδο (εμπορεύματα, κεφάλαια, εργατικό δυναμικό κλπ.).
Στο πλαίσιο αυτό, μπορούμε να διακρίνουμε γοργότερες και πιο αργόσυρτες φάσεις της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, φάσεις ποιοτικών τομών και φάσεις αλλαγών μικρότερης εμβέλειας. Μάλιστα, οι φάσεις των μεγάλων ποιοτικών τομών στις διαδικασίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης συμπίπτουν λίγο – πολύ χρονικά με τις φάσεις των μεγάλων ποιοτικών μετασχηματισμών στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και μ’ εκείνες τις «ρωγμές του χρόνου» που σηματοδοτούν το πέρασμα από ένα στάδιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε ένα άλλο (και αρκετά συχνά συνοδεύονται και από πολέμους). Μια τέτοια εμβρυική φάση της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, με ποιοτικά χαρακτηριστικά όμως, ήταν η μετάβαση από τις πόλεις – κράτος στο έθνος – κράτος. Μια μετάβαση που αντιστοιχούσε στην εδραίωση των δυναμικά ανερχόμενων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην ανάδυση της μεγάλης βιομηχανίας, στο απόγειο του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού και που, για να εδραιωθεί και να δώσει υπόσταση στα εθνικά αστικά κράτη, χρειάστηκε παράλληλα να κατασκευάσει και την αντίστοιχη κοινή πολιτισμική κληρονομιά, εθνική συνείδηση και παράδοση, γλωσσική και θρησκευτική υπόσταση. Η δημιουργία των ΗΠΑ, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας κ. ά., είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τάσης.
Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός με τη σειρά του, μέσα και από τα συνολικά του χαρακτηριστικά ως στάδιο, από τους δύο παγκόσμιους πολέμους αλλά και από την αντιπαράθεση με το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο», συνοδεύτηκε από μια νέα ποιότητα στις διαδικασίες της ολοκλήρωσης, με κορυφαίο παράδειγμα τη δημιουργία της ΕΟΚ (σήμερα ΕΕ) από μερικές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, αλλά και με τη δημιουργία της ΚΟΜΕΚΟΝ (από ορισμένες χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»).
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας «αναζητά» και τείνει να διαμορφώσει τις μορφές καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που αντιστοιχούν στα ευρύτερα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα του και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά που παίρνουν στο πλαίσιό του η συγκέντρωση – συγκεντροποίηση της παραγωγής (πολυεθνικά μονοπώλια), η βαθμίδα διεθνοποίησης και κοινωνικοποίησης της παραγωγής, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, η ταξική πάλη και οι «καταρρεύσεις», οι ραγδαίες τεχνολογικές αλλαγές κλπ. Μάλιστα, βασικό ποιοτικό χαρακτηριστικό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι η αναβαθμισμένη σημασία που κατέχουν οι διαδικασίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στο πλαίσιο των συνολικότερων διεργασιών που μπαίνουν σε κίνηση, προκειμένου να αντιρροπηθεί η τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και να θωρακιστεί η πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης. Έκφραση αυτών των τάσεων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού – είναι η μετάβαση από την ΕΟΚ των 10 στην ΕΕ των 27, της ΟΝΕ και του ευρώ, της Ευρωσυνθήκης και του ευρωστρατού, της Λισσαβόνας και της Πράσινης Βίβλου, του Μπόλκεστάϊν και της ΚΑΠ. Επίσης είναι η πρόσφατη πρωτοβουλία Σαρκοζί για μεσογειακή μορφή ενοποίησης, αλλά και οι ανάλογες προσπάθειες στην αμερικανική ήπειρο (NAFTA κ. ά)., και στην Άπω Ανατολή.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την ταξική πάλη; Ποιες νέες μορφές θα δημιουργηθούν; Πώς όλα αυτά επιδρούν στη συνείδηση των εργαζόμενων και στη σύνδεση εθνικού – διεθνικού στην επαναστατική πάλη; Δύσκολο να απαντήσουμε σε όλο αυτό στο πλαίσιο του παρόντος. Εξίσου δύσκολο, όμως, είναι να φανταστούμε τις επαναστατικές απόπειρες του μέλλοντος έξω από την προσπάθεια να καταπιαστούν με αυτά τα ερωτήματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)