- Mπορούμε αλήθεια να θρέψουμε
τον πληθυσμό μας;
Διατροφική αυτάρκεια στο 94% διαπίστωσε προ ημερών η (αμαρτωλή) ΠΑΣΕΓΕΣ και η είδηση υιοθετήθηκε με ευκολία από πολλούς. Είναι όμως έτσι;
Χωρίς να διεκδικούμε τον τίτλο του ειδικού θέτουμε κατ’ αρχήν ένα προβληματισμό, ως προς τη μέθοδο, με την οποία «μετρήθηκε» η αυτάρκεια σε βασικά διατροφικά είδη. Γιατί δεν νομίζουμε ότι στέκει επιστημονικά η πρόσθεση των βρώσιμων ελιών και των επιτραπέζιων σταφυλιών στα οποία η παραγωγή μας έχει υπερεπάρκεια (615% και 322% αντίστοιχα), με τις φακές και το χοιρινό κρέας όπου κυριαρχούν οι εισαγωγές (επάρκεια 41% και 38% αντίστοιχα) για να βγει ο μέσος όρος. Η βαρύτητα του κάθε αγροτικού προϊόντος στη διατροφή του πληθυσμού προφανώς είναι ένας παράγοντας που στην λίστα της ΠΑΣΕΓΕΣ δεν έχει ληφθεί υπόψη.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε τα βασικά είδη που μπαίνουν στο τραπέζι μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας: κρέας βόειο και χοιρινό, πουλερικά, λάδι, ψωμί, γάλα, όσπρια, πατάτες, ρύζι, λαχανικά, φρούτα κ.ά. Από αυτά τα είδη, τα οποία έχουν μεγάλη διατροφική αξία και τα συναντάμε σε καθημερινή βάση σε κάθε σπίτι, στα περισσότερα η ελληνική παραγωγή είναι μακρά μη αυτάρκης.
Ας δούμε τα στοιχεία που παραθέτει η ίδια η ΠΑΣΕΓΕΣ: κρέας βόειο 30,76%, κρέας χοιρινό 38,31%, πουλερικά 82,76%, λάδι 151,54%, σιτάρι μαλακό (από το οποίο παράγεται το αλεύρι για το ψωμί) 31,94%, γάλα (αγελαδινό) 61,05%, φακές 41,32%, φασόλια 34,79%, πατάτες 88,08%, ρύζι 171,27% και στα λαχανικά και τα φρούτα υπάρχει υπερεπάρκεια. Συμπέρασμα: το τραπέζι του έλληνα καταναλωτή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό (εγώ θα έλεγα κυρίως) από εισαγόμενα προϊόντα. Γιατί στην κατσαρόλα μπορεί να υπάρχει άφθονο λάδι, αλλά χωρίς φασόλια, φασολάδα δεν γίνεται…
Η υστέρηση στην παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων της ελληνικής υπαίθρου είναι μια πολύ παλιά ιστορία που συνδέεται με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, και την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε. Είναι μια ιστορία ξεριζώματος του αγροτικού παραγωγικού τομέα, είτε με τη μορφή των επιδοτήσεων για συγκεκριμένες καλλιέργειες, είτε με την στροφή του αγροτικού πληθυσμού σε έωλα αναπτυξιακά σχέδια (τεράστιες αγροτικές εκτάσεις μετατράπηκαν σε βιομηχανικές, ή τουριστικές επενδύσεις κ.λπ.). Είναι πολύ χαρακτηριστική η μεθοδολογία με την οποία πρόσφατα οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας βαπτίσθηκαν γεωργικές καλλιέργειες και βρέθηκαν αγρότες να «επενδύουν» σε φωτοβολταϊκά, ή βιοκαύσιμα.
Αυτή η σταδιακή μετατόπιση των παραδοσιακών παραγωγών της υπαίθρου σε άλλες πιο «κερδοφόρες» δραστηριότητες (όπως η είσπραξη επιδοτήσεων) έγινε με την δραστήρια συμμετοχή και προτροπή των ίδιων των αγροτοσυνδικαλιστών και των συνεταιριστών τύπου ΠΑΣΕΓΕΣ (εξ ου και ο χαρακτηρισμός αμαρτωλή στην αρχή του κειμένου). Ακόμα και τώρα αν προστρέξει κάποιος στην ιστοσελίδα της τριτοβάθμιας συνεταιριστικής οργάνωσης θα δει να διαφημίζονται ενεργειακές επενδύσεις και δάνεια προείσπραξης επιδοτήσεων επόμενων ετών.
Τα στοιχεία της καταστροφής του αγροτικού κόσμου είναι πολύ εύκολο να τα βρει κανείς κι όχι μόνο σε αναλύσεις αριστερών κομμάτων. Ειδικά στην κτηνοτροφία το μερίδιο αγοράς που διατηρούν οι Έλληνες παραγωγοί είναι ελάχιστο (στα στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ, μάλιστα, υπάρχει και μια λαθροχειρία όσο αφορά το βόειο κρέας, στο οποίο η επάρκεια είναι κάτω από 15%). Η παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων είναι στενά δεμένη με την Αγροτική Τράπεζα, στην οποία είναι υποθηκευμένα χιλιάδες στρέμματα καλλιεργειών και εκατοντάδες κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και η οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ξεπουλήματος κατόπιν επίμονων απαιτήσεων της τρόικας των δανειστών. Ο βίαιος αφελληνισμός της διατροφής έχει επέλθει εδώ και χρόνια και τώρα επιχειρείται ο πλήρης ενταφιασμός της αγροτικής μας παραγωγής. Αυτά είναι στοιχεία γνωστά σε όλους όσους έχουν την παραμικρή σχέση με την περιφέρεια.
Θα περίμενα, λοιπόν, ένα πιο προσεκτικό χειρισμό των στοιχείων που εκφωνεί ο κάθε μεγαλοπαράγοντας για να εδραιώσει τη θέση που διατηρεί στο κομματικό-συνδικαλιστικό του μαγαζί, ακόμα κι αν αυτά τα στοιχεία «ταιριάζουν» σε μια αντι-τροϊκανή ανάλυση. Είναι άλλο πράγμα να καταδικάζουμε τις εκφοβιστικές και τρομοκρατικές μεθόδους που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση και η τρόικα για να προλάβει τις λαϊκές κινητοποιήσεις και άλλο να μεταδίδουμε ψευδείς εικόνες στο λαό.
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Όσο προχωρά η δανειακή πρόσδεσή μας στο άρμα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε. τόσο περισσότερο εξαρτημένη θα είναι η χώρα μας. Και στον τομέα της διατροφής, η εξάρτηση δεν διαφέρει και πολύ από τον τομέα της ενέργειας. Η πρόκληση για την Αριστερά είναι να προβάλλει ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο. Αλλά γι αυτό χρειάζεται γνώση και δυνάμεις που δεν διαθέτει ο γράφων.
Χ.Ψ.
