Σπύρος
Κόγκας
Το ΚΚΕ μοιάζει εγκλωβισμένο ανάμεσα σε μια σωστή
διαπίστωση και μια τραγικά λανθασμένη απόφαση. Η διαπίστωση που τρέφει τον
ηγετικό υπερσεχταρισμό είναι το προφανές: ότι στην έννοια “Αριστερά”
συμπεριλαμβάνονται όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που γενικά δρουν
στο όνομα της εργαζόμενης πλειοψηφίας από μια σκοπιά σοσιαλδημοκρατική,
κεντριστική έως και κομμουνιστική. Το προφανές αυτό υπάρχει από την εποχή του
Μαρξ και του Ένγκελς και φυσικά ορίζει ένα χώρο που κάθε φορά αλλάζει και
μεταβάλλεται σύμφωνα με την ταξική πολιτική που ασκούν στην πράξη οι δυνάμεις
που αναφέρονται στην Αριστερά. Ναι στην Ελλάδα έχουμε μια Αριστερά που δεν είναι
μόνο κομμουνιστική, που παλεύει να ασκεί επιρροή στο λαό προωθώντας θέσεις που
δεν μπορούν να δώσουν πραγματική διέξοδο.
Όμως αυτό είναι ζήτημα που κανονικά ενισχύει την
πολιτική παρέμβαση μίας κομμουνιστικής δύναμης απέναντι στις υπόλοιπες αριστερές
δυνάμεις, αφού η ιδεολογική και πολιτική υπεροχή ενός ΚΚ θα επέτρεπε τον
καθορισμό της ατζέντας μέσα στην Αριστερά με όρους ηγεμονίας. Δηλαδή με όρους
πειθούς και μετατόπισης της βάσης των αριστερών δυνάμεων σε μία μαζική
κομμουνιστική πολιτική. Το ερώτημα είναι αν μια τέτοια μετατόπιση αυτών των
δυνάμεων μπορεί να συμβεί έξω από τα άμεσα μέτωπα πολιτικής πάλης που θέτει μια
κατάσταση, μια συγκεκριμένη κατάσταση όπως για παράδειγμα η Μνημονιακή διετία
στην Ελλάδα.
Είναι δυνατόν μια στρατηγική να αδιαφορεί για κάθε
τακτική προσέγγισης, συνεργασίας και άσκησης επιρροής μέσα από συγκεκριμένες
κινήσεις στο λαό της Αριστεράς; Γιατί αν υπάρχει στρατηγική που κρίνει ότι δεν
χρειάζεται καμία τακτική πολιτικών συμμαχιών τότε ζούμε κάτι το εξαιρετικά
παράλογο. Τότε έχουμε μία ηγεσία που κηρύσσει πόλεμο σε κάθε ένα που δεν ανήκει
στην επιρροή της, επιλέγοντας την οριακή και μόνο ενίσχυση (και τελικά την
αποδυνάμωση) του ίδιου του κόμματος της. Μια ηγεσία που σκέφτεται με όρους
μηχανισμού και όχι με όρους καθηκόντων που αναλογούν στο Κόμμα που διευθύνει. Να
πως μια ιαχή μπορεί να κρύβει μια πολιτική οπισθοφυλακής. Αυτή είναι η τραγικά
λανθασμένη απόφαση.
Το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει λοιπόν, το λέει ανοιχτά
και εννοεί πως αν θα το κάνει ποτέ, αυτό θα γίνει με το δικό του πρόγραμμα.
Σύμφωνοι. Πώς όμως, και μέσα από ποιο δρόμο πολιτικών εξελίξεων θα φτάσει εκεί;
Η επιλογή της αποκήρυξης της Αριστεράς στο όνομα του Κομμουνισμού δυστυχώς δεν
προβάλλει δύναμη αλλά αδυναμία χάραξης πολιτικής που να υπηρετεί τον στόχο της
κατάκτησης της εξουσίας, πολιτική που να κάνει την λαϊκή εξουσία ορατό στόχο και
όχι ιδεολογική αναφορά.
Έχουμε αποδείξεις για όλα αυτά; Μα φυσικά και έχουμε. Ας
ζητήσουμε τον πολιτικό απολογισμό του ΚΚΕ για την διετία που κυριαρχεί το
Μνημόνιο στην χώρα. Πού το σταμάτησε μόνο του; Ποια νίκη ενάντια στην Τρόικα
έφερε μόνο του; Ποια ρήξη και τριγμός του συστήματος προήλθε από την πολιτική
του ΚΚΕ; Αν υπήρχαν θετικές απαντήσεις είναι σίγουρο πως η μαζική στήριξη προς
το ΚΚΕ θα ήταν μεγαλύτερη από αυτή που παίρνει τώρα. Ο λαός κρίνει εκ του
αποτελέσματος. Και σωστά δυσπιστεί στο κατά πόσο το ΚΚΕ μόνο του θα δημιουργήσει
λαϊκή εξουσία, όταν μόνο του δεν εμποδίζει ούτε ένα νόμο.
Πως δικαιολογεί το ΚΚΕ αυτή του την στάση; Παρουσιάζει
και σχολιάζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως συστημικές και
οπορτουνιστικές και κλείνει τους λογαριασμούς. Ας πούμε πως είναι έτσι. Πότε η
κομμουνιστική πολιτική σταμάτησε να προσπαθεί να ελκύει κοινωνικά στρώματα
επειδή ακόμα στηρίζουν άλλα κόμματα; Γιατί δεν έρχονται ακόμα και τώρα με τέτοια
χρεοκοπία του λαού και με τέτοια μέτρα προς το μέρος του ΚΚΕ; Γιατί υπάρχουν και
άλλες δυνάμεις που ικανοποιούν αιτήματα οργής και συμμετοχής του λαού; Γιατί δεν
είναι το ΚΚΕ ο μόνος νικητής της λαϊκής δυσαρέσκειας και αναζήτησης; Γιατί
κερδίζει έδαφος στον ιδιότυπο ενδοαριστερό ανταγωνισμό ο ΣΥΡΙΖΑ;
Το ΚΚΕ μέσα στην κρίση παραδέχεται ότι το πρόγραμμα
συμμαχιών του είναι φτιαγμένο για την κοινωνική επιρροή του και μόνο, γιατί αν
αφορά και άλλες καταστάσεις της κοινωνίας τότε παραμένει άγνωστο πως πολεμώντας
όλους όσους μέσα σε μια συγκεκριμένη κατάσταση έχουν τον ίδιο εχθρό με σένα θα
καταφέρεις να συνάψεις ικανή συμμαχία που να επιτρέψει την εφαρμογή προγράμματος
εξουσίας που έχεις;
Και προβληματίζει ιδιαίτερα κάτι ακόμα. Η ηγεσία του ΚΚΕ
αυτή την ώρα είναι το καλύτερο δώρο στην πολιτική του φιλοευρωπαικού ΣΥΝ.
Επιτρέπει στην ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου να μονοπωλεί και φυσικά να
καθορίζει το περιεχόμενο των εννοιών “ενότητα” και “μέτωπο”. Επιτρέπει στο ΣΥΝ
να τραβάει κινηματικές, αριστερές και ακόμα και αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις στο
άρμα μιας πολιτικής που δεν προτίθεται να ακολουθήσει τις αναγκαίες ρήξεις για
την διέξοδο της χώρας. Επιτρέπει ένα περιορισμό της επιρροής της Κομμουνιστικής
Αριστεράς, διαπαιδαγωγεί στην εγκατάλειψη της πολιτικής και της στρατηγικής
χιλιάδες στελέχη και μέλη του, εγκαταλείπει στην Ευρωπαϊκή Αριστερά, έννοιες,
αξίες και αναφορές για τις οποίες οι κομμουνιστές έδωσαν πρωτοπόρους αγώνες. Το
χειρότερο από όλα, δεν κάνει συγκεκριμένη ανάλυση δεν παρεμβαίνει στην
συγκεκριμένη κατάσταση. Αμύνεται, οπισθοχωρεί και εκχωρεί συσχετισμούς,
ευκαιρίες, διαθέσεις και χρόνο, πολύτιμο χρόνο. Γιατί; Αναρωτιόμαστε μαζί με
πολλούς φίλους και συντρόφους ακόμα και μέσα από το ΚΚΕ. Γιατί;
Σπύρος Κόγκας
Πριν λίγες μέρες η
Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη της σε εκπομπή του ΣΚΑΙ ,
συνόψισε σε μια πρωτοφανή για την ιστορία του ΚΚΕ φράση όλη την αδιέξοδη
στρατηγική ήττας της ηγεσίας του κόμματος, την περίοδο του Μνημονίου, λέγοντας
«δεν είμαστε αριστεροί είμαστε κομμουνιστές». Φυσικά κάθε υποψήφιος του ΚΚΕ
αυτές τις μέρες επαναλαμβάνει το σύνθημα σε κάθε πάνελ, ειδικά όταν ρωτιούνται
για το ζήτημα των συμμαχιών και την στάση του ΚΚΕ προς την υπόλοιπη Αριστερά.
Την δήλωση αυτή την συνοδεύει νέα τοποθέτηση της Αλέκα Παπαρήγα σχετικά με το
ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα, λέγοντας πως δεν θα συμμετείχε σε
καμία απόπειρα διακυβέρνησης του τόπου το ΚΚΕ πέρα από την στιγμή που ο λαός θα
επιλέξει την δική του πρόταση για την λαϊκή εξουσία. Άρα το “δεν είμαι
αριστερός, είμαι κομμουνιστής” σημαίνει πως εγκαταλείπεται μία πολιτική επιρροής
του πολιτικού και κοινωνικού χώρου, των κομμάτων, των επιρροών, της εκλογικής
βάσης που ιστορικά αλλά και στις σημερινές συνθήκες ορίζεται στην διάκριση
δεξιά/αριστερά, με την αριστερά. Ειδικά στην Ελλάδα, που το πραγματικό και
συμβολικό φορτίο της έννοιας, είναι νοηματοδοτημένο από την Εθνική Αντίσταση,
τον Εμφύλιο, την Χούντα, που οφείλει την αξία του ιδιαίτερα στην δράση και την
πολιτική των Ελλήνων κομμουνιστών, αυτή η εγκατάλειψη σίγουρα δεν μπορεί να
εκφράζει την πλατιά βάση του του ΚΚΕ.
