Το ευρώ, οι μετανάστες, η στοργή για την αριστερά ο κ. Πολυμίλης

Το ευρώ, οι μετανάστες, η στοργή για την αριστερά ο κ. Πολυμίλης

Ένας τρόμος επιχειρεί να διεισδύσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας – μη τυχόν και αποχωρήσουμε από την Αγία Ευρωζώνη

Την εκστρατεία την έχει εκκινήσει η δεξιά. Όσο όμως τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται σοβαρά, μαζί με τη δεξιά στον εκφοβισμό συμμετέχουν δυνάμεις και πρόσωπα που προέρχονται από την αριστερά, λένε ή υπαινίσσονται ότι είναι αριστεροί, ή εκφράζουν στοργή για την αριστερά. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το άρθρο «Η δραχμή, οι μετανάστες και ο κ. Αλαβάνος», του κ. Σήφη Πολυμίλη, στο ηλεκτρονικό Βήμα. Με ένα στιλ ειρωνικό, προσβλητικό και προσωπικής διαπόμπευσης ο δημοσιογράφος επιτίθεται στο Σχέδιο Β για την έρευνα για το «ευρώ και τη μετανάστευση» για να επιτεθεί στην πραγματικότητα στην άποψη για την έξοδο από το ευρώ.. Γράφει :«Παρουσίασε λοιπόν μια έρευνα που έγινε από συνεργάτες και στελέχη του Μετώπου του, σύμφωνα με την οποία η κατάργηση του ευρώ θα αποτελέσει τη λυδία λίθο, για να απαλλαγούμε οριστικά από τους μετανάστες». Στα πλαίσια του Σχεδίου Β γίνεται προσπάθεια να μελετηθούν σοβαρά οι επιπτώσεις σε όλες τις οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις μιας νομισματικής αλλαγής στη χώρα μας. Έχουν γίνει ήδη ημερίδες και μελέτες για την οικονομία, για τις τράπεζες, για τον πληθωρισμό, για την αγροτική οικονομία, για το εμπόριο. Τι πιστεύει λοιπόν ο αρθρογράφος του Βήματος;

Του Λουκά Ελευθερίου

Ότι σωστά δεν έχουμε στην Ελλάδα Σχέδιο Β, όταν τέτοιο σχέδιο για το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη έχουν όλες οι άλλες χώρες της Ευρ. Ένωσης με εξαίρεση την άμεσα ενδιαφερόμενη; Είναι καθυστέρηση και ευρωαγκύλωση να προβάλλεται μια τέτοια άποψη.

Ότι δεν θα έπρεπε το Σχέδιο Β να ασχοληθεί με τη μετανάστευση, γιατί δεν είναι σοβαρό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα; Τότε ζει σε άλλο κόσμο.

Ότι δεν θα έπρεπε να τεθεί το ερώτημα γιατί οι απαντήσεις μπορεί να είναι αρνητικές για την άποψή του -όπως όλου του πολιτικού κατεστημένου – για την Ευρωζώνη; Αυτό είναι σκοταδισμός. «Κάνουμε έρευνες κοινωνικές μόνο εφόσον συμφωνούν με τις απόψεις μας» είναι ίσως ένα βασικό αξίωμα για κάποιες δημοσκοπικές εταιρείες, όχι όμως για όσους θεωρούν ότι η ανεπηρέαστη γνώση είναι αναγκαία για την πολιτική.

Ότι όσοι έχουν στο πορτοφόλι ελληνική αστυνομική ταυτότητα δικαιούνται να απαντούν στο ερώτημα «ευρώ ή δραχμή» - όχι όμως όσοι διαμένουν σε αυτόν τον τόπο χωρίς χαρτιά καν; Αυτό είναι ρατσισμός.

Γράφει ο κ. Πολυμίλης : «Χάρη στη δραχμή σύμφωνα με τον πάλαι ποτέ διεθνιστή κ. Αλαβάνο θα σφραγίσουμε τα σύνορα μας και θα τελειώσουμε μια και καλή με τη μάστιγα των παράνομων μεταναστών που κλέβουν τις δουλειές μας…».

Τίποτε από αυτά δεν έχει πει το Σχέδιο Β. Προσεγγίζει και ανοίγει ένα ζήτημα ταμπού, αμηχανίας και δυσκολίας για την αριστερά. Δεν είπε ποτέ ότι η μείωση του μεταναστευτικού ρεύματος είναι επαρκής λόγος για να αλλάξουμε νομισματική πολιτική. Τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ για να κινηθεί η οικονομία και η αγορά, να ανοίξουν θέσεις εργασίας για τον αμέτρητο πια στρατό των ανέργων.

Αν ήταν χθες στην πρωτοφανή σε ενδιαφέρον ημερίδα του Σχεδίου Β για την Ευρωζώνη και τη μετανάστευση θα διαπίστωνε ότι ένα από τα κεντρικά θέματα ήταν ότι η αύξηση της απασχόλησης, ως συνέπεια της απαλλαγής από το υφεσιακό πλαίσιο της Ευρωζώνης, θα είναι ευεργετική όχι μόνο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας όχι μόνο για τους έλληνες αλλά και για τους ξένους εργαζόμενους.

Ένας σχετικά έστω σοβαρός δημοσιογράφος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ακριβώς σήμερα τα σύνορά μας είναι σφραγισμένα. Eπιδιώκεται να είναι επτασφράγιστα. Από τη μια με τη Frontex, με τίμημα πνιγμένα γυναικόπαιδα στα κύματα του Αιγαίου. Με την σχολαστική εφαρμογή της άγριας κοινοτικής πολιτικής από μια κυβέρνηση, με τη συμμετοχή κόμματος αριστερής προέλευσης με το οποίο ο κ. Πολυμίλης συμμερίζεται τον ίδιο έρωτα και πάθος με την Ευρωζώνη.

Από την άλλη με το Δουβλίνο ΙΙ της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχουν μόνο σύνορα, αλλά τείχη σαν του Νετανιάχου στην Παλαιστίνη. Κανένα νεοεισερχόμενος μετανάστης, κανένας χωρίς χαρτιά, κανένας με άδεια παραμονής ή εργασίας στην Ελλάδα δεν μπορεί να φύγει για άλλη ευρωπαική χώρα – και πάρα πολύ μεγάλος αριθμός το θέλει. Η ίδια ακριβώς Ευρ. Ένωση έχει θεσπίσει την ελευθερία κυκλοφορίας των εργαζομένων και των πολιτών της χωρίς κανένα έλεγχο στα σύνορα – αλλά οι μετανάστες δεν είναι ούτε εργαζόμενοι, ούτε πολίτες, ούτε άνθρωποι.

Αυτά ακριβώς τα τείχη, που υπερασπίζεται ο αρθρογράφος πρέπει να γκρεμίσουμε. Να ακυρώσουμε στην πράξη το Δουβλίνο ΙΙ και τις συνέπειες του ευρώ. Να υπάρξουν ανοικτά σύνορα, να ξεσφραγίοσυν, σε όφελος και των μεταναστών και των ντόπιων.

Και συνεχίζει: «…που απειλούν την ασφάλεια μας».

Που ζει αυτός ο άνθρωπος;

Πώς μπορεί στο όνομα του ευρώ να περιφρονεί και να κάνει πλάκα με τις ανάγκες των ανθρώπων, όπως το αίσθημα ασφάλειας.

Των ίδιων των μεταναστών καταρχήν. Έχει σκεφθεί τους είκοσι σουδανούς σε ένα υπόγειο δυάρι κι από έξω από το πεζοδρόμιο να αντηχεί ο στρατιωτικός βηματισμός των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου; Και να έχουν μάθει για το μαχαίρωμα του Αλβανού στην παρακάτω γωνία; Και για το ξυλοκόπημα το αστυνομικό τμήμα; Και για το πογκρόμ στη Ραφήνα;

Και για τους ντόπιους στις υποβαθμισμένες περιοχές αυτού του κάτεργου που έχει κάνει αστικές συνοικίες το Δουβλίνο ΙΙ και η πολιτική της Ευρ. Ένωσης. Τις γριές που κλείνουν τις κουρτίνες, για να μη δουν απέξω ότι μένουν μόνες. Τις γυναίκες που πονάει το χέρι τους για να μη τους κλέψουν την τσάντα; Τα παιδιά που μεγαλώνουν με το φόβο;

Σκοτεινές συνοικίες του φόβου, του φθόνου, του μίσους, της ενοχοποίησης του γείτονα, της παιδικής πορνείας, του εγκλήματος. Χωρίς κοινωνικό κράτος. Χωρίς αυτοδιοίκηση που καταρρέει. Με την εφιαλτική παρουσία της Χρυσής Αυγής – τους ναζιστές τρίτο κόμμα στις φανερές και δεύτερο κόμμα σε μυστικές δημοσκοπήσεις. Με την Αστυνομία συνεργάτη του ρατσισμού.

Αυτά να μην αλλάξουμε, αυτά να υπερασπισθούμε κατά τον κ. Πολυμίλη. Ας μείνουν όπως έχουν – στο όνομα του ευρώ!

Γράφει τέλος: «Μέχρι τώρα ξέραμε ότι πάγια αρχή της Αριστεράς στην οποία ομνύει ο κ.Αλαβάνος ήταν η διεθνιστική αλληλεγγύη. Η συμπαράσταση και η συμπαράταξη με της γης τους κολασμένους.»

Η αριστερά, στο σύνολό της σχεδόν, έχει κρατήσει μια θέση υψηλού ήθους στο θέμα των μεταναστών. Έχει πάει κόντρα στο ρεύμα, και με κόστος το έχει πληρώσει με επιθέσεις, τραμπουκισμούς, γιαουρτώματα. Έχει αντιταχθεί στις διακρίσεις. Έχει καταγγείλει τα ναρκοπέδια του θανάτου σε στεριά και θάλασσα. Έχει πρωτοστατήσει για τα δικαιώματα των μεταναστών στην υγεία, την παιδεία, την εκλογική συμμετοχή, τη νομιμότητα. Έχει αντισταθεί στον ρατσισμό – αυτή παίρνει την πρωτοβουλία κυρίως σήμερα για τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Και μπορεί να παραμένει σταθερή σε αυτή τη θέση και να είναι περήφανη για αυτό.

Κι όμως μια θέση υψηλού ήθους δεν έχει μπορέσει να αποτρέψει μια πραγματικότητα βαθιάς ανηθικότητας που επιδεινώνεται ραγδαία, με απειλές πια και για τη δημοκρατία στη χώρα μας. Από τις μικροπαραβατικότητες πριν λίγα χρόνια στην ανάδειξη σήμερα των ναζιστών σε ένα από τους πρωταγωνιστές της κεντρικής πολιτικής σκηνής στη χώρα μας.

Σε μεγάλες ζώνες, κι όχι μόνο αστικές, την πολιτική ηγεμονία την κερδίζει η Χρυσή Αυγή. Ας μη κλείνουμε τα μάτια. Και ηγεμονία δεν είναι τόσο τα εκλογικά ποσοστά, όσο η αλληλεπίδραση με τον κόσμο των αντλήψεων και των συναισθημάτων του λαού, η άμεση παρουσία κοντά του, η συνάντηση με τις καθημερινές μικρές του πρακτικές ανάγκες. Και το χειρότερο είναι όταν από τον κοινωνικό χώρο των κολασμένων, που δίπλα τους ήταν πάντα η αριστερά, βλέπουμε να προβάλλουν ομάδες νέων μεταναστών ευρωπαϊκής καταγωγής που συμμετέχουν στις ομάδες κρούσης του φασισμού ενάντια σε πιο «κολασμένους», που διαχωρίζονται από το μελαψό και το μαύρο χρώμα τους.

Όλα αυτά που υπαγορεύει ο αρθρογράφος του Βήματος ως στοιχεία μιας αριστερής πολιτικής – στην πραγματικότητα για να στηρίξει τα ιερά και τα όσια του ευρώ – είναι αυτά ακριβώς που οδηγούν την αριστερά σε ήττα. Η αποδοχή της σημερινής κατάστασης ως μη επιδεχόμενης αλλαγή. Η απαγόρευση της έρευνας στο μεγάλο αυτό θέμα - βάλτε τον Γαλιλαίο στην πυρά. Η ασυλία του ευρώ σε σχέση με τα μεταναστευτικά ρεύματα. Η δικαίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει κάνει την Ελλάδα αποθήκη ψυχών. Η αποσιώπηση του Δουβλίνου ΙΙ. Η διακωμώδηση του προβλήματος της αίσθησης ασφάλειας. Η επικίνδυνη διαστρέβλωση ότι η αριστερά ασχολείται με τους μετανάστες, όπως αυτονόητα οφείλει και κάνει με συνέπεια και τυχόν ενδιαφέρον της για τους ντόπιους ανέργους, τους απολυμένους, τους ηλικιωμένους που το καπιταλιστικό σύστημα έχει ξεράσει στην Αχαρνών και στην Κυψέλη είναι αμαρτία και προδοσία.

Μπορούμε να κάνουμε το αντίθετο. Να συντρίψουμε τα τείχη του Δουβλίνο ΙΙ και του ευρώ. Να αναδείξουμε κοινές θέσεις σε όφελος και των μεταναστών και των ντόπιων. Να παρέμβουμε με την αλληλεγγύη στην καθημερινότητα όλων – χωρίς εξαίρεση. Να απαντήσουμε στο μίσος με τη συνεργασία. Να μη μείνουμε μόνο σε ένα κόσμο παράδεισο που κάποτε στο μέλλον θα έρθει, αλλά να αποδείξουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε σε ένα κόσμο καλύτερο σήμερα και αύριο. Να επικοινωνήσουμε πάλι με ένα κομμάτι του κόσμου της εργασίας, της ανεργίας και της νέας γενιάς – γιατί από εκεί στρατολογούν οι ρατσιστές – από το οποίο έχουμε αποκοπεί και να τον εκφράσουμε πάλι. Να ανατρέψουμε τη λογική του «μαύρου πρόβατου» ενάντια στους μετανάστες, αναδεικνύοντας και ακυρώνοντας τις αιτίες που έχουν κάνει την Ελλάδα ανθρώπινο κάτεργο, σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος ο ΟΗΕ έχει καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση για την πολιτική της αυτή.

http://www.tometopo.gr/home/2012-12-14-08-51-46/1111-2012-12-13-20-24-03.html