Κι όμως έγινε, κουφάλες...

Κι όμως έγινε, κουφάλες...

Έχει κάτι θλιβερό η προσπάθεια που γίνεται, δεκαετίες τώρα, να ξεριζωθεί από τις συνειδήσεις εκείνο που απόθεσε σ’ αυτές η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Λες και η επίσημη Ελλάδα, με τους αρουραίους που σιτίζονται στα θεμέλιά της από τα αποφάγια του φασισμού, με τους τιτλούχους, τους γραφιάδες και τους αξιωματούχους στα ρετιρέ της, με τους φαρισαίους και τους υποκριτές, με τους ομολογιούχους των αγώνων, με τους επενδυτές του ξένου αίματος, θέλει να αποτινάξει από πάνω της την ίδια της την ιστορία. Κι όμως έγινε, κουφάλες. Έγινε όταν δεν το περιμένατε. Όταν όπως τώρα ήσασταν βέβαιοι ότι ο τρόμος είναι αμετακίνητο καθεστώς. Ότι ο εκβιασμός είναι ανίκητος. Ότι τα μνημόνια της χούντας με τους ξένους πάτρωνές της είναι το μέλλον του τόπου. Όταν η κοινωνία σερνόταν γονατισμένη μπροστά στον Μπάμπαλη, στον Μάλλιο και στα ΕΑΤ-ΕΣΑ και οι καραβανάδες χόρευαν τον άθλιο καλαματιανό τους πάνω στις ελευθερίες, στα δικαιώματα, αλλά και στα σώματα των Ελλήνων. Όταν οι λύκοι πίστευαν πώς οι αμνοί δεν έχουν το θάρρος ούτε να βελάξουν. Έγινε και σας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι… Δίκιο έχετε να φοβάστε. Από τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα 'λεγαν αλήτες θα σας έρθει και πάλι...

Καρτερός Θανάσης

Πώς άλλαξαν αυτά τα παιδιά, ε; Πώς ξεσηκώθηκαν κόντρα στον τρόμο και στις συμβουλές των φρονίμων και των γερόντων. Πώς έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τη σιωπή της πλειοψηφίας, τα γαβγίσματα των μαντρόσκυλων, την απειλή του μαρτυρίου. Και πώς αγνόησαν τον φόβο των ζωντανών, πιάνοντας κουβεντολόι με τους πεθαμένους - με τον Άρη, τον Τζαβέλα, τους διακόσιους. Με τον Μακρυγιάννη και τους Κρητίκαρους του πότε θα κάνει ξαστεριά. Με ό,τι όμορφο και καθαρό έχει αυτή η πατρίδα για να γεννάει πάλι και πάλι εφόδους στον ουρανό.

Ας σκίζονται οι απόντες και οι απόγονοι της χούντας. Έγινε και δεν ξεγίνεται. Έγινε κι ας μην ήταν εκεί ο Σαμαράς και οι εντιμότατοι φίλοι του, ας ήταν απασχολημένοι με τους βίους των αγίων οι ιεράρχες, ας αποδοκίμαζε ο λόχος των φθαρμένων πολιτικών, ας στεκόταν διστακτική η κοινωνία μπροστά στα εξεγερμένα παιδιά. Έγινε και το φοβάστε ακόμα. Και κρύβετε πίσω από Μαρίες και παραχαράξεις τον φόβο σας ότι μπορεί να ξαναγίνει.

Δίκιο έχετε να φοβάστε. Από τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα 'λεγαν αλήτες θα σας έρθει και πάλι...