Ο Ελληνικός Εθνικισμός και τα δικαιώματα των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων…

Ο Ελληνικός Εθνικισμός και τα δικαιώματα των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων…

{Aν κάνει κανείς μια βόλτα στα μεγαλύτερα χωριά που ζουν οι Σλαβομακεδόνες, Aκρίτας (Mπούφι), Aλωνα (Aρμένσκο), Mελίτη (Bοσταράνι), κ.λ.π. θα δει το μεγαλύτερο ντέρτι που τους βασανίζει. Tόσα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου κι ακόμα δεν τους επιτρέπουν να 'ρθουν σε επαφή με τους συγγενείς τους πολιτικούς πρόσφυγες που βρέθηκαν καταδιωκόμενοι σε άλλες χώρες. O νόμος (N. 106841/29-12-82) το λέει ξεκάθαρα: «επιτρέπεται ο επαναπατρισμός μόνο των Eλλήνων το γένος πολιτικών προσφύγων». M αυτόν τον τρόπο απαγορεύεται ακόμα σε χιλιάδες παλιούς κατοίκους των περιοχών και η απλή επίσκεψη στην Eλλάδα. H μισαλλοδοξία σ' όλο της το μεγαλείο}. Στις 22-24 Αυγούστου 2003, έγινε η «Τρίτη Παγκόσμια Συνάντηση των Προσφύγων από το Αιγαιατικό Τμήμα της Μακεδονίας», στην Φλώρινα και στα γύρω χωριά. Στην συνάντηση πήραν μέρος και 250 πολιτικοί πρόσφυγες που κατάγονται από την περιοχή και ζουν στην ΠΓΔΜ. Mετά από μεγάλη οδύσσεια τους επιτράπηκε τελικά η είσοδος στην Ελλάδα (για πολλούς από αυτούς για πρώτη φορά). Στην διάρκεια αυτής της συνάντησης επικράτησε μεγάλη συγκίνηση γιατί συναντήθηκαν συγγενείς και φίλοι που είχαν να βρεθούν μαζί μετά από 55 χρόνια. Το «έγκλημα» αυτών των ανθρώπων ήταν ότι πολέμησαν τους γερμανούς μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και ότι ανήκαν στην σλαβομακεδονική μειονότητα που ζει στην Ελλάδα. Αυτό ποτέ δεν τους το συγχώρεσε το μετά-εμφυλιοπολεμικό κράτος των νικητών. Kαι πριν τον εμφύλιο πόλεμο, από τις διάφορες αντιδραστικές αστικές κυβερνήσεις, και μετά το τέλος του εμφυλίου, η ελληνική αστική τάξη με τη βία και την τρομοκρατία, με απαγορεύσεις να μιλάνε τη γλώσσα τους (μια συνηθισμένη αιτία φυλακίσεων), να χορεύουν τα τραγούδια τους, να διατηρούν τα έθιμά τους και τα τοπωνύμια των περιοχών τους, επιχείρησε να ενσωματώσει τους Σλαβομακεδόνες και να εξαφανίσει την σλαβομακεδονική μειονότητα. Επειδή η ακροδεξιά πανούκλα άρχισε πάλι τις καταγγελίες για … ανθέλληνες σε όσους δεν παραχαράζουν την ιστορία θα δημοσιεύσω σήμερα ένα μικρό χρονικό αυτού του γεγονότος για το οποίο πρώτος είχε γράψει το 2003 ο σ. Γ. Δ. από το ΕΕΚ που στοιχεία του χρησιμοποιώ σ’ αυτό μου το σημείωμα…

Βήχος Παναγιώτης

Στην συνάντηση αυτή των Προσφύγων από το Αιγαιατικό Τμήμα της Μακεδονίας, στην Φλώρινα και στα γύρω χωριά επικράτησε μεγάλη συγκίνηση γιατί συναντήθηκαν συγγενείς και φίλοι που είχαν να βρεθούν μαζί μετά από 55 χρόνια Το «έγκλημα» αυτών των ανθρώπων ήταν ότι πολέμησαν τους γερμανούς μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και ότι ανήκαν στην σλαβομακεδονική μειονότητα που ζει στην Ελλάδα. Αυτό ποτέ δεν τους το συγχώρεσε το μετά-εμφυλιοπολεμικό κράτος των νικητών. Kαι πριν τον εμφύλιο πόλεμο, από τις διάφορες αντιδραστικές αστικές κυβερνήσεις, και μετά το τέλος του εμφυλίου, η ελληνική αστική τάξη με τη βία και την τρομοκρατία, με απαγορεύσεις να μιλάνε τη γλώσσα τους.

Αυτή η προσπάθεια δεν οφείλονταν μόνο στον εθνικισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης και στα παιχνίδια ισορροπιών που παιζόντουσαν στα Βαλκάνια μετά τον πόλεμο, αλλά και στην εκδίκηση που ήθελε να πάρει το κράτος των δοσίλογων για την μαζική συμμετοχή τους στην αντίσταση και στην επανάσταση του 41-49 μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ.

Η τραγωδία αυτών των πολιτικών προσφύγων ήταν η απομόνωση τους και από το ΚΚΕ, όταν η κυριότερη αντάρτικη οργάνωση της μειονότητας, η ΝΟΦ, υποστήριξε – στο τέλος της δεκαετίας του ’40- τον Τίτο ενάντια στον Στάλιν. Η διαφοροποίηση των Μακεδόνων σε σχέση με την επίσημη γραμμή του ΚΚΕ είχε αρχίσει πιο πριν-κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής- όταν αυτοί υποστήριξαν την πρόταση του Τίτο για την δημιουργία κοινού στρατηγείου των παρτιζάνικων δυνάμεων στα Βαλκάνια, ενάντια στη υπαγωγή των ελληνικών αντάρτικων δυνάμεων στο στρατηγείο των Άγγλο-Αμερικάνων της Μέσης Ανατολής που έκανε το ΚΚΕ, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα.

Ακόμα και στην μεταπολίτευση, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου, αναγνώρισε την εθνική αντίσταση, οι αγωνιστές της περιοχής του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και πολιτικοί πρόσφυγες δεν αναγνωρίσθηκαν. Έτσι δημιουργήθηκε μια λίστα ανεπιθύμητων πολιτικών προσφύγων που για δεκαετίες -μια ολόκληρη ζωή- όχι μόνο δεν είχαν τις ευεργετικές διατάξεις (συντάξεις κλπ) που είχαν οι άλλοι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, αλλά αντίθετα τους απαγορεύονταν και η είσοδος στη χώρα. Tο αποτέλεσμα ήταν ότι για πάνω από 50 χρόνια αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επισκεφτούν τα μέρη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, ούτε να δουν τους συγγενείς και τους φίλους τους. Eπί πλέον οι περιουσίες πολλών από αυτούς είχαν κατασχεθεί προς όφελος «εθνικοφρόνων ελλήνων». Το καθεστώς αυτό συνεχίζεται αναλλοίωτο μέχρι σήμερα!

Η κυβέρνηση Σημίτη με τον υφυπουργό Εξωτερικών Αν. Λοβέρδο έδωσε για μια ακόμα φορά την υπόσχεση ότι θα αρθεί το ειδικό αυτό καθεστώς και θα επιτραπεί η είσοδος στους εναπομείναντες πολιτικούς πρόσφυγες. Στις αρχές του μήνα όταν έγινε η πρώτη απόπειρα να έρθουν οι πολιτικοί πρόσφυγες, για την συνάντηση, έγιναν σοβαρά επεισόδια στα σύνορα και στην αρχή απαγορεύτηκε η είσοδός τους γιατί στα χαρτιά τους εμφανίζονταν ως τόπος καταγωγής τους το Μακεδονικό τοπωνύμιο και όχι η επίσημη ελληνική ονομασία. Στο καθεστώς των απαγορεύσεων βρέθηκε και η αντιπρόεδρος της βουλής της ΠΓΔΜ Λιλιάνα Ποπόφσκα της οποίας ο σύζυγος είναι απόγονος πολιτικού πρόσφυγα. Τελικά, μετά από πιέσεις της ελληνικής κυβέρνησης στην κυβέρνηση Τσεβρενκόφσκι απετράπη η είσοδος της Λιλ. Ποπόφσκυ και έτσι μπόρεσαν να περάσουν οι υπόλοιποι.

Το ζήτημα της μακεδονικής μειονότητας έρχεται για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα και για το θέμα αυτό έχει μεγάλες ευθύνες και υποχρεώσεις το ελληνικό εργατικό και αριστερό κίνημα. Είναι καθήκον του ελληνικού αριστερού κινήματος να παλέψει μαζί με τους μακεδόνες ενάντια στους εθνικιστές για τα δικαιώματα της μειονότητας. Οποιοσδήποτε θέλει να παλέψει ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και στα ταξικά δεσμά πρέπει να αποδείξει πρώτα από όλα ότι είναι ικανός να παλέψει για την απελευθέρωση των εθνικών μειονοτήτων μέσα στην ίδια τους την χώρα.

Από την άλλη είναι καθήκον κάθε συνειδητού εργάτη, κάθε επαναστάτη, ανεξάρτητα της καταγωγής του, να παλέψει για την επαναστατική ενότητα των εργατών και φτωχών αγροτών Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, αυτών που ζουν στην Ελλάδα, στην ΠΓΔΜ ή στην Βουλγαρία, μαζί με τους Βούλγαρους, Γιουγκοσλάβους, Αλβανούς και τους άλλους λαούς των Βαλκανίων με σκοπό την κοινή πάλη για την Επαναστατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Βαλκανίων. Οποιαδήποτε εθνικό-λυτρωτικά και εθνικιστικά κηρύγματα δεν οδηγούν παρά σε σφαγές, επαναχαράξεις συνόρων με το αίμα των λαών για τους σκοπούς των ιμπεριαλιστών και στην διαιώνιση της κυριαρχίας τους στην περιοχή υποδαυλίζοντας το ένα εθνικισμό ενάντια στον άλλο.