Χαρωπά το χεράκι μου σηκώνω... και χαιρετώ το Θεό Ήλιο

Χαρωπά το χεράκι μου σηκώνω... και χαιρετώ το Θεό Ήλιο

Η χρυσαυγίτικη διάπλαση των παίδων

Η κατήχηση των νεοσσών του Λαϊκού Συνδέσμου βασίζεται σε κείμενο του Γεωργίου Γεωργαλά που εκδόθηκε το 1967 και σύμφωνα με το οποίο, «αυτή η ηλικία είναι κατάλληλη για να φυτέψεις στο παιδί ένα πρότυπο. Η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να διαμορφωθούν οι τάσεις, οι κλίσεις, τα ιδεώδη δια μέσου της φαντασίας». Παίρνεις ένα εξάχρονο παιδί λοιπόν και του φυτεύεις στο μυαλό: το μίσος, το φανατισμό, τον ρατσισμό και τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Του δημιουργείς τάσεις φυλετικών διαχωρισμών. Του δημιουργείς κλίσεις προς την ομοιομορφία και το μπολιάζεις με τα ιδεώδη του σκοταδισμού. Και όλα αυτά φυσικά δια μέσου της φαντασίας. Της ίδιας φαντασίας που κάποτε ανθούσε σε στρατόπεδα και ξερονήσια. Στην φαντασία των παιδιών πλάθεις ερυθρούς εφιάλτες και μελαψούς εχθρούς στον «κύκλο της πνευματικής αφύπνισης» της Χρυσής Αυγής. Χτίζεις τείχη στην σκέψη τους και κυκλώνεις με συρματοπλέγματα την ψυχή τους. Οι Νέοι Παρθενώνες είναι εδώ και αναζητούν ανάμεσα στους «μικρούς φίλους του κινήματος» τους σκαπανείς και τους τυφεκιοφόρους της μισαλλοδοξίας. Τα κινηματογραφικά «παιδιά από την Βραζιλία» μεταφέρονται από την μεγάλη οθόνη στην μικρή μας πραγματικότητα ως το πρωινό που θα αντικρύσουν το φως της μέρας και θα υψώσουν το χεράκι χαρωπά… να χαιρετίσουν τον Θεό Ήλιο ή τον δικό τους Φύρερ.

Του Πέτρου Κατσάκου

Η χρυσαυγίτικη διάπλαση των παίδων

Κατήχηση παιδιών από την ηλικία των 6 ετών, τους οποίους αποκαλεί «μικρούς φίλους του κινήματος», έχει ξεκινήσει η Χρυσή Αυγή, όπως φαίνεται από φωτογραφίες και ανακοίνωση που δημοσιεύθηκαν χθες στην επίσημη ιστοσελίδα της. Παράλληλα, σε κείμενό της τοπική οργάνωση του κόμματος τονίζει ότι «η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να φυτέψεις πρότυπα».

Σύμφωνα με την ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, το περασμένο Σάββατο ξεκίνησε στην Αρτέμιδα Αττικής «κύκλος πνευματικής αφύπνισης με την ονομασία Διάπλαση των Παίδων». Περίπου 20 παιδιά ηλικίας 6-10 ετών βρέθηκαν μαζί με τους γονείς τους στα γραφεία της τοπικής οργάνωσης Ανατολικής Αττικής.

Οπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, «δύο παιδαγωγοί της τοπικής οργάνωσης» μίλησαν στα παιδιά «για τη γέννηση του αρχαίου κόσμου σύμφωνα με την αρχαία ελληνική σκέψη, τους ολύμπιους θεούς, το αρχαίο ελληνικό πάνθεον και τη χριστιανική πίστη». Παρόμοιες δράσεις προαναγγέλλονται ως «προσπάθεια αναγέννησης του ελληνικού πνεύματος».

ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ. Το στίγμα της στάσης της απέναντι σε αυτές τις ηλικίες δίνει κείμενο που αναρτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου στην ιστοσελίδα της τοπικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής βορείων προαστίων. Το κείμενο καλούσε τα μέλη της οργάνωσης να λάβουν «αντίμετρα κατά της προπαγάνδας». Βασιζόταν σε αποσπάσματα του βιβλίου «Η προπαγάνδα - Μεθοδική και τεχνική της αγωγής των μαζών» του Γεωργίου Γεωργαλά που εκδόθηκε το 1967. Ο συγγραφέας κατέλαβε διάφορες κυβερνητικές θέσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και υπήρξε ο ιδεολογικός εκφραστής της.

«Η ψυχοπολιτική διαπίστωσε ότι κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας ο άνθρωπος διακατέχεται από ανασφάλεια λόγω φυσικής αδυναμίας, σωματικής και πνευματικής. Αυτό το συναίσθημα προκαλεί αναζήτηση προστασίας... Το συμπέρασμα για την προπαγάνδα είναι ότι αυτή η ηλικία είναι κατάλληλη να φυτέψεις στο παιδί ένα πρότυπο», αναφερόταν στο κείμενο προς τα μέλη της Χρυσής Αυγής. «Η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να διαμορφωθούν οι τάσεις, οι κλίσεις, τα ιδεώδη διά μέσου της φαντασίας», συνέχιζε το κείμενο.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, άλλο χαρακτηριστικό της παιδικής ηλικίας είναι ο μιμητισμός, γι' αυτό και η προπαγάνδα προσδίδει σε ήρωες-πρότυπα ιδιότητες που θέλει να αποκτήσουν τα παιδιά. «Δεν έχει σημασία αν ο ήρωας ήταν πραγματικός ή φανταστικός. Δεν έχει σημασία, αν και εφόσον ήταν πραγματικός, αν είχε τις ιδιότητες αυτές ή όχι. Οταν πια καθιερωθεί στην παιδική συνείδηση κάποιος σαν ήρωας αρχίζει η κυρίως φάση της προπαγάνδας», κατέληγε το απόσπασμα.

ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΩΝ «ΝΕΩΝ». Η κατήχηση των παιδιών έγινε την ίδια μέρα που «ΤΑ ΝΕΑ» δημοσίευσαν έρευνα για το πώς η Χρυσή Αυγή προσεγγίζει εφήβους, ηλικίας 16-17 ετών, που εμφανίζονται στα γραφεία της και το πώς άλλοι μαθητές - μη μέλη της - επικαλούνται το όνομα της οργάνωσης ως μέσο εκφοβισμού και αιτιολόγησης των επιθέσεών τους κατά μεταναστών.

Μαζί με το ρεπορτάζ, στην ιστοσελίδα των «ΝΕΩΝ» έχει αναρτηθεί ηχητικό απόσπασμα με τις μαρτυρίες παιδιών ηλικίας 14-15 ετών, στις οποίες παραδέχονται τους ξυλοδαρμούς. «Οποιον Πακιστανό βλέπουμε τον κυνηγάμε», λέει ένας μαθητής και συμπληρώνει: «Οσους λόγους έχει η Χρυσή Αυγή να το κάνει έχουμε και εμείς». Παράλληλα δημοσιεύονταν φωτογραφίες (από ιστοσελίδα προσκείμενη στο Μέτωπο Νεολαίας της Χρυσής Αυγής) με μοίρασμα φυλλαδίων της οργάνωσης έξω από σχολεία την περίοδο 2006-2010. Η Χρυσή Αυγή χαρακτήρισε το δημοσίευμα «ψευδές, κατάπτυστο, τερατολογικό». Εκτός όμως από όσα αποδεικνύονταν στην έρευνα των «ΝΕΩΝ», η ίδια η Χρυσή Αυγή παραδέχεται με τη χθεσινή ανάρτησή της ότι προσεγγίζει ακόμη και πιο μικρές ηλικίες. Οχι εφήβους, αλλά μαθητές δημοτικού.

Αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ, 27/2/2013

Ισόβια για τον έντιμο φίλο του Σαμαρά, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο

Ισόβια για τον έντιμο φίλο του Σαμαρά, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο

ΣΥΡΙΖΑ: Μήτρα της διαφθοράς και της διαπλοκής η ΝΔ

Τα «μπουμπούκια» της ΝΔ που καταλήγουν στη φυλακή - Από το "Κουτί της Πανδώρας"

Σε ποινή ισόβιας κάθειρξης καταδίκασε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο για το οικονομικό σκάνδαλο στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Σε ανακοίνωσή του το Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αναφέρει για το στέλεχος της ΝΔ και πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Παπαγεωργόπουλο: Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την ημέρα που ο κ. Σαμαράς δήλωνε για το στέλεχος της ΝΔ και πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Παπαγεωργόπουλο ότι: «Θεωρώ ότι είναι ένας έντιμος άνθρωπος ο οποίος έχει προσφέρει απίστευτα πράγματα στην πόλη της Θεσσαλονίκης» (ΔΕΘ - 17/9/2011) Τα πιστεύει ακόμα και σήμερα αυτά ο κ. Σαμαράς; Παραμένει ακόμα στέλεχος της ΝΔ; Το σίγουρο πάντως είναι ότι η διαπλοκή και η διαφθορά στη χώρα μας έχουν ονοματεπώνυμο και η ΝΔ έχει αποτελέσει διαχρονικά τη μήτρα και της διαφθοράς και της διαπλοκής. Για του λόγου το αληθές δείτε τη συνέντευξη από το σάιτ της ΝΔ εδώ. (Διαβάστε σχετικό άρθρο).

Ισόβια στον Β. Παπαγεωργόπουλο και δύο συνεργάτες του στον δήμο

Σε ισόβια κάθειρξη καταδίκασε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο για το οικονομικό σκάνδαλο στον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος διετέλεσε δήμαρχος Θεσσαλονίκης από το 1999 έως το 2010.

Η ποινή της ισόβιας κάθειρξης επιβλήθηκε και στον πρώην γενικό γραμματέα του δήμου Μιχάλη Λεμούσια, ενώ ισόβια και επιπλέον εννέα χρόνια κάθειρξη επιβλήθηκαν στον πρώην ταμία Παναγιώτη Σαξώνη.

Το Δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στους καταδικασθέντες για την υπόθεση της υπεξαίρεσης στον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Για τους δύο διευθυντές της ταμειακής υπηρεσίας του Δήμου, στους οποίους επιβλήθηκε κάθειρξη 15 και 10 ετών αντίστοιχα, το Δικαστήριο αποφάσισε να δώσει αναστέλλουσα δύναμη στην έφεση, υπό τους όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εμφάνισης, κάθε μήνα, στο αστυνομικό τμήμα του τόπου διαμονής.

Οδηγούνται στις φυλακές

Αυτή την ώρα ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ο Μιχάλης Λεμούσιας και ο Παναγιώτης Σαξώνης οδηγούνται στις φυλακές Διαβατών. Συνοδεία αστυνομικών και φορώντας χειροπέδες, οι τρεις καταδικασθέντες αποχώρησαν από το Δικαστικό Μέγαρο χωρίς να προβούν σε οποιαδήποτε δήλωση προς τους δημοσιογράφους

Μετά το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας, ο Β. Παπαγεωργόπουλος σήκωσε το χέρι και ζήτησε τον λόγο, τονίζοντας: «Με όλο τον σεβασμό, επαναλαμβάνω ότι ουδεμία απολύτως σχέση έχω με την υπόθεση. Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα πεθάνουν με τύψεις».

Απευθυνόμενος στον τέως δήμαρχο, ο πρόεδρος του δικαστηρίου Γιώργος Αποστολάκης απάντησε: «Πάντως, εμείς δεν θα είμαστε αυτοί».

Η ενοχή

Το δικαστήριο, νωρίτερα, είχε κρίνει τον πρώην δήμαρχο ένοχο για το αδίκημα της άμεσης συνέργειας στην υπεξαίρεση στην υπηρεσία κατ' εξακολούθηση, διά παραλείψεως.

Επίσης, για τον πρώην γενικό γραμματέα του Δήμου Μιχάλη Λεμούσια το Δικαστήριο αποφάσισε την ενοχή του για ηθική αυτουργία στην υπεξαίρεση κατ' εξακολούθηση.

Επιπλέον, ο Μ.Λεμούσιας κρίθηκε ένοχος για το πλημμέλημα της παροχής ψυχικής συνδρομής στην πράξη της πλαστογραφίας.

Ο βασικός κατηγορούμενος για την υπόθεση, πρώην ταμίας του Δήμου, Παναγιώτης Σαξώνης, καταδικάστηκε για τις πράξεις της υπεξαίρεσης στην υπηρεσία κατ' εξακολούθηση, σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις περί καταχραστών του Δημοσίου, καθώς επίσης για τα αδικήματα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος) και για πλημμεληματικού χαρακτήρα πλαστογραφία.

Εξάλλου, ένοχοι της άμεσης συνέργειας στην υπεξαίρεση στην υπηρεσία κρίθηκαν οι δύο άλλοτε διευθυντές της Ταμειακής Υπηρεσίας του Δήμου.

Αντίθετα, αθωώθηκαν οι τρεις αντιδήμαρχοι Οικονομικών και όλοι οι κατηγορούμενοι υπάλληλοι.

Το σκεπτικό της απόφασης

Στην κατάμεστη αίθουσα του Κακουργιοδικείου και κάτω από ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας, ο πρόεδρος του δικαστηρίου ανέπτυξε διεξοδικά, επί σχεδόν μιάμιση ώρα, το σκεπτικό της απόφασης επί της ενοχής ή μη των συνολικά 18 κατηγορουμένων για την υπόθεση.

«Ο δήμαρχος όρισε ως γενικό γραμματέα τον στενό συνεργάτη του. Οι δυο τους συνδέονταν στενότατα και ταυτίστηκαν στην κοινή γνώμη. Ο Μ.Λεμούσιας αναζητούσε μία 'πηγή' χρημάτων στις οικονομικές υπηρεσίες του δήμου.

» Ο γενικός γραμματέας προέτρεψε τον Π. Σαξώνη να υπεξαιρεί κατ' εξακολούθηση και για αόριστο χρόνο χρήματα για την ενίσχυση της δημοτικής παράταξης 'Αναγέννηση', της οποίας ηγείτο ο Β. Παπαγεωργόπουλος. O γενικός γραμματέας έκαμψε τις αντιρρήσεις που είχε ο ταμίας, διαβεβαιώνοντάς τον ότι στον Δήμο ασκεί διοίκηση αυτός.

» Γνώστης όλων των σχεδιασμών ήταν και ο Β. Παπαγεωργόπουλος. Παρέμενε στο παρασκήνιο, προσποιούμενος άγνοια. Ο δήμαρχος άφησε την εκτέλεση του σχεδιασμού στον γενικό γραμματέα. Έτσι, έβαλαν μπροστά τη 'μηχανή' της υπεξαίρεσης. Η διανομή του μερίσματος γινόταν μεταξύ τους. Ύστερα, ζήτησε ο Σαξώνης ένα ποσοστό 10% από τα υπεξαιρεθέντα ποσά» τόνισε ο πρόεδρος, ανακοινώνοντας την απόφαση.

«Οι σχέσεις τους δεν διερράγησαν ούτε όταν βγήκαν στη δημοσιότητα υποθέσεις που βάρυναν τον Μ. Λεμούσια. Αυτό σημαίνει ότι είχαν ένα δυνατό μυστικό που τους κρατούσε αλληλέγγυους» πρόσθεσε.

Πηγή: ιn.gr

Τα «μπουμπούκια» της ΝΔ που καταλήγουν στη φυλακή

Από το "Κουτί της Πανδώρας"

Τρία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη για απάτες. Οι δύο είναι ήδη καταδικασμένοι, ενώ η τρίτη προφυλακισμένη. Σημαντικότερη είναι αναμφίβολα η καταδίκη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, του τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης, πρώην υφυπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη και πρώην βουλευτή από το 1981 μέχρι το 1998.

Ο δήμαρχος που «έγδυσε» τη νύμφη του Θερμαϊκού

Παπαγεωργόπουλος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για την υπεξαίρεση 51,4 εκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία του δήμου Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της θητείας του. «Όλα δείχνουν ότι η κομπίνα στήθηκε από τον πρώην δήμαρχο, τον Μ. Λεμούσια και του Π. Σαξώνη», τόνισε ο πρόεδρος του τριμελούς εφετείου, ενώ η απόφαση για τον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης αναφέρει ότι «γνώριζε τα πάντα και η σιωπηρή του στάση στο παρασκήνιο άφηνε να εκτελούνται οι συγκεκριμένες πράξεις». Τονίστηκε, επίσης, από την έδρα ότι προσδοκούσε να λαμβάνει κι ο ίδιος χρήματα.

Το στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας το οποίο απολάμβανε , ακόμη και την περίοδο κατά την οποία κατηγορείτο τη στήριξη του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, είχε διατελέσει δήμαρχος Θεσσαλονικής επί ένδεκα συναπτά έτη! Από τον Ιανουάριο του 1999 μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2010. Παλαιότερα από το 1981 ήταν βουλευτής, ενώ κατά την περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη, και συγκεκριμένα τις χρονιές 1991 και 1992 ήταν υφυπουργός Αθλητισμού.

Η κουμπάρα με τα… μπλε

Πριν από περίπου έναν μήνα, στις 26 Ιανουαρίου προφυλακίσθηκε η Μάρθα Τσαρτσίδου. Η 52χρονη μεταφράστρια και μεσίτρια, ήταν στέλεχος της Νέα Δημοκρατίας και υποψήφια βουλευτής στην Α’ περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, στις εκλογές του περασμένου Μαΐου. Παράλληλα, από το 2006 μέχρι το 2010 ήταν δημοτικός σύμβουλος του δήμου Χορτιάτη.

Η σύλληψη και η προφυλάκιση της Τσαρτσίδου ήταν αποτέλεσμα της συμμετοχής της -ως εγκέφαλος- σε σπείρα η οποία οργάνωνε λευκούς γάμους προκειμένου να ελληνοποιεί παρανόμως αλλοδαπούς. Η σπείρα, στην οποία σύμφωνα με πληροφορίες συμμετείχαν περισσότεροι 170 άνθρωποι, από το 2010, φαίνεται να έχει τελέσει 68 εικονικούς γάμους εξοικονομώντας περίπου 200.000 ευρώ, ενώ σχεδίαζε ακόμη 79 από τους οποίους υπολογίζονταν κέρδη περίπου μισού εκατομμύριου ευρώ.

Η «ταρίφα» για τους ενδιαφερόμενους αλλοδαπούς που ήθελαν να αποκτήσουν ιθαγένεια μέσω ενός εικονικού γάμου ξεκινούσε από τα 500 ευρώ και πολλές φορές έφθανε μέχρι και στις 7.000!

Το ρουσφέτι που δεν έγινε ποτέ

Τον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στο νομό Αργολίδας, Βαγγέλη Παπανικολάου πιθανόν δεν τον θυμάστε. Δεν το ξέχασε όμως η δικαιοσύνη, η οποία τον καταδίκασε σε πενταετή κάθειρξη, κρίνοντάς τον ένοχο για απάτη κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και συνήθεια που διέπραξε προ 15ετίας, παίρνοντας σημαντικά κονδύλια από συμπολίτες του με την ψευδή υπόσχεση ότι θα διόριζε τα παιδιά τους στο Δημόσιο.
Ο Παπανικολάου διετέλεσε βουλευτής Αργολίδας με τη Νέα Δημοκρατία από τον Αύγουστο έως το Δεκέμβριο του 1989 και από τον Απρίλιο του 1990 έως το Σεπτέμβριο του 1993, και καταδικάστηκε προσφάτως για μια απάτη την οποία διέπραξε τον 1997.
Τι είχε κάνει; Εμφανιζόταν ως πολιτευτής της ΝΔ σε καφενείο του Ναυπλίου διαδίδοντας ότι έχει έναν φίλο, τον οποίο εμφάνιζε ως εργοστασιάρχη καπέλων με μεγάλες τραπεζικές καταθέσεις, που είχε διασυνδέσεις στους υψηλούς κοινωνικούς κύκλους της Αθήνας με υπουργούς, βουλευτές και ανθρώπους του ΑΣΕΠ και μπορούσε να εξασφαλίσει διορισμούς έναντι αμοιβής 4.400 έως 5.870 ευρώ (1,5 έως 2 εκατ. δρχ.) ανά περίπτωση.
Το όφελος του πρώην βουλευτή της ΝΔ και ενός ακόμη συνεργού του έφθασε τις 73.368 ευρώ, ενώ την απόφαση της καταδίκης επικύρωσε πριν από λίγες ημέρες και ο Άρειος Πάγος.
Πηγή: koutipandoras.gr

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4703

 

Είναι τρελοί οι Ιταλοί;

Είναι τρελοί οι Ιταλοί;

Επιφωνήματα κατάπληξης ή/και ρίγη αγανάχτησης όλων των καθώς πρέπει φιλελεύθερων, των ταγμένων ευρωπαϊστών και των ‘’μοντέρνων’’ αριστερών της πεντάρας, συνοδεύουν την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών. ‘’Μα πάλι τον πορνόγερο Μπερλουσκόνι οι άθλιοι; Και από πού και ως πού, πρώτο κόμμα στη Βουλή ένας άσημος λαϊκιστής Γκρίλο που θυμίζει ένα φτηνό Λαζόπουλο;’’ Για να δούμε λοιπόν τι έλεγαν στους Ιταλούς οι παραπάνω θλιμμένοι συγγενείς της θανούσης πολιτικής σοβαρότητας και της πληγωμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας. ‘’Οι Ιταλοί δεν είναι τρελοί. Η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από την αύξηση των φόρων και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το πολιτικό σύστημα, που προωθούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’. Αυτά έλεγε ο διορισμένος πρώην πρωθυπουργός και τραπεζίτης Μάριο Μόντι, που ορίστηκε μέσα σε μια νύχτα από τις Βρυξέλλες, για να σώσει την Ιταλία.

Παναγιώτης Μαυροειδής

Στη σύγχρονη τροϊκανή γλώσσα ο Μόντι δεν λέγεται ούτε τραπεζίτης, ούτε αστός, αλλά εξαγνίζεται με το πιο εύηχο ‘’τεχνοκράτης’’, κάτι μεταξύ επιστήμονα και αδέκαστου κριτή. Πήρε λοιπόν αυτός, όλα τα γνωστά και από την Ελλάδα των μνημονίων μέτρα, από τις ιδιωτικοποιήσεις, έως την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας και τις άγριες περικοπές σε παιδεία και υγεία. Οδηγώντας σε μαζική φτώχεια τους εργαζομένους της πέμπτης βιομηχανικής δύναμης του κόσμου, σε ανεργία 11,5%, σε μαζικές απολύσεις προσωπικού στην υγεία και σε διακοπή της θέρμανσης στα σχολεία. Τον υποστήριξαν με λύσσα οι πάτρωνες του στην ΕΕ και κατάφερε να περισωθεί με ένα ποσοστό κοντά στο 9%!

Ας δούμε τώρα πως στάθηκαν απέναντι στον Μόντι, τη λιτότητα και τα άλλα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα της ΕΕ, οι βασικές διεκδικητές της κεντρο-αριστερής διαχείρισης. Αυτοί που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν πως θα έκαναν πάρτι απέναντι στο Μπερλουσκόνι, θεωρώντας πως τους αρκεί η υποστήριξη των ΜΜΕ, ειδικά σε μια προοπτική συμμαχίας με τον Μόντι.

‘’Ένας αριθμός πολιτικών κομμάτων είναι πρόθυμα να κατηγορούν την Ευρώπη για κάθε στρατηγικό λάθος που έχει πλήξει την Ιταλία. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει συχνά, αν όχι πάντοτε, βοηθήσει αποφασιστικά την Ιταλία΄΄

Αυτά μας λέει ο Francesco de Angelis, βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπερσάνι. Καθόλου παράξενο φυσικά, μιας και οι θλιβεροί κληρονόμοι του πάλαι ποτέ ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είχαν και πριν υποστηρίξει τον Μόντι και την αντιλαϊκή πολιτική του, αλλά και δεν ξεχνούν να υμνολογούν την ΕΕ ότι κοστούμι και αν κόβει.

Μα δεν υπάρχει αριστερά στην Ιταλία, της Bandiera Rossa;

Πως δεν υπάρχει. Κατέβηκε και πολύ ‘’ενωτικά’’ μάλιστα στις εκλογές, βασικά συσπειρωμένη στο σχηματισμό,’’Επανάσταση Πολιτών’’. Ένας σιδηρόδρομος κομμάτων και κομματιδίων, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και τους Ιταλούς Κομμουνιστές (όμορη δύναμη κάποτε του ΚΚΕ), μέχρι οικολόγους, κινήματα πολιτών, ένα Πορτοκαλί (!) Κόμμα, άπειρους τεχνοκράτες, αρκετούς διακεκριμένους πανεπιστημιακούς. Με επικεφαλής ένα δικαστή (Ingroia), που μάλιστα έδωσε και το όνομά του να κοσμήσει τον τίτλο του κόμματος, συνεπικουρούμενος από πάμπολλους άλλους δικαστές και προφεσόρους. Η αναγκαία ενότητα των εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, στην πλήρη διαστροφή της και γελοιογραφία της. Αντι για αυτό, παρδαλές συμπράξεις μικροαστικών, χαζοχαρούμενων, διαχειριστικών ρευμάτων, ανακατεμένων με κομμουνιστές που το Α ξεκινά με (δήθεν) ενότητα και το Ω σημαίνει ένα πολιτικό πρόγραμμα της πλάκας, ως εισιτήριο για τη Βουλή και φυσικά για το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, δηλαδή την κυβέρνηση.

‘’Η τάση του ευρωσκεπτικισμού είναι πολύ επικίνδυνη σε αυτές τις εκλογές. Δεν είναι μόνο ο λαϊκισμός του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, που έχουν βοηθήσει να δαιμονοποιείται η Ευρώπη’’.

Αυτά δήλωνε ο Niccolo Rinaldi, βουλευτής του Κόμματος των Αξιών, που συμμετέχει στο συνασπισμό ‘’Επανάσταση Πολιτών’’ στις ιταλικές εκλογές, αλλά είναι ευρωβουλευτής που συμμετέχει στην Ομάδα των Φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο!

‘’Επικίνδυνο’’ λοιπόν πράγμα η αντίθεση στην ΕΕ και πρέπει να ξορκιστεί ως δαιμονοποίηση.

Μα μήπως είναι υπερβολικό να κρίνουμε από μια ..δηλωσούλα; Αν διαβάσει κανείς τη σύντομη δήλωση του πολιτικού προγράμματος του συνδυασμού, θα απογοητευτεί χειρότερα (Πολιτικό πρόγραμμα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ).

Μην κουράζεστε αλλά δεν θα βρείτε τίποτα που να θυμίζει μια αριστερή και εργατική απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση στη γειτονική χώρα, πέρα από δευτερεύουσες διεκδικήσεις, κατώτερες και από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις συνδικάτων τύπου ΓΣΕΕ.

Θα σχολιάσουμε δύο σημεία.

Για την Ιταλική αριστερά, ευρωζώνη και ΕΕ απλούστατα ….δεν υπάρχουν! Όπως το ακούτε, δεν υπάρχουν πουθενά στη σύντομη αυτή δήλωση. Ή μπορεί να μην ανήκει η Ιταλία σε αυτές. Πώς να εξαφανίστηκαν άραγε; Λέτε να ήταν ένας σοφός τρόπος για να βγουν με ενωτικό τρόπο τα ‘’κοινά σημεία’’ του πολιτικού προγράμματος και να μείνουν στην άκρη διαφορές για ..επουσιώδεις διαφορές; Όπως και να έχει, η μόνη ‘’θετική’’ κατεύθυνση που μπαίνει (οι ‘’θετικές προτάσεις’’ πάνω από όλα, χωρίς ‘’αρνητισμούς και εύκολες καταγγελίες’’), είναι το αίτημα για ‘’Ευρώπη των δικαιωμάτων’’, η οποία ‘’μαζί με το δείκτη του ΑΕΠ, θα πρέπει να έχει και ένα δείκτη που θα μετρά την κοινωνική πολιτική και την πολιτική για το περιβάλλον’’. Κανονική επαιτεία του χειρίστου είδους…

Η Ιταλία όμως, έχει και ένα μεγάλο μαγικό χαρακτηριστικό: Δεν έχει αστική τάξη, ούτε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις! Έχει μόνο ‘’μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις’’, για τις οποίες διεκδικούνται από την ιταλική αριστερά φοροαπαλλαγές ‘’αν αυτές επενδύουν στην έρευνα και την καινοτομία και δημιουργούν σταθερές δουλειές’’.

Η ιταλική αριστερά, που παίζει στα δάχτυλα την ‘’ηγεμονία’’ και τον ‘’πόλεμο θέσεων’’ του Γκράμσι, έχασε από την τσέπη του παντελονιού της στον κοινοβουλευτικό δρόμο προς την κυβέρνηση και το σοσιαλισμό, κάθε έννοια ταξικής αναφοράς στην πολιτική της, έστω στο φραστικό προγραμματικό επίπεδο. Αλλά και έμεινε εκτός βουλής με ένα ποσοστό κοντά στο 2%, όταν κάποτε το ΚΚΙ σκέτο, με έμβλημα ένα ‘’αναχρονιστικό’’ σφυροδρέπανο έφτανε στο 35%.

Δεν την έσωσε ούτε το κάλεσμα υποστήριξης της που απηύθυνε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υπογραφόταν από κοινού από Α. Τσίπρα, Μελανσόν και Λαφοντέν. (European Left urges Italy to vote for far-left anti-austerity group)

Εντάξει όλα αυτά, αλλά ήταν είναι ανάγκη να δούμε τα γεμάτα παλστικές μούτρα του Μπερλουσκόνι να γελούν;

Δυστυχώς εκεί έφτασε η Ιταλική αριστερά, όλων σχεδόν των εκδοχών (με την εξαίρεση τη χωρίς σημαντική επιτυχία προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών του Φεράντο). Να μετατραπεί όχι μόνο σε ακίνδυνο, αλλά και σε σταθεροποιητικό παράγοντα για το ιταλικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, αφήνοντας την αστική τάξη απερίσπαστη να ασχολείται μόνο με τις δικές της έριδες, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού/παζαριού της με τους εταίρους της στην ΕΕ. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου-και αυτό το εκφράζει και ο Μπερλουσκόνι- διεκδικεί σύγκρουση με την ευρωζώνη, πάντα φυσικά στο πλαίσιο της ΕΕ και αυτό κάνει την Μέρκελ οπωσδήποτε να ιδρώνει.

Ο Γκρίλο με τη σειρά του, κάνει τον εξευτελισμό της ιταλικής αριστεράς να φαντάζει τέλειος. Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του δε θα βρει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά του ευρώ. Αλλά δυστυχώς είναι εκατό χρόνια μπροστά από την αριστερά, διότι τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχει θέμα καταστροφικών συνεπειών από τη συμμετοχή της Ιταλίας σε αυτήν, αναφέρεται διαρκώς σε αυτές, ενώ θέτει και ζήτημα δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση.

Το ‘’Κίνημα των 5 Αστέρων’’ του οποίου ηγείται δεν έχει κανένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ωστόσο δεν διστάζει να θέσει ζήτημα για εργασία είκοσι ωρών την βδομάδα, όταν η αριστερά ζητεί φορο-απαλλαγές στις επιχειρήσεις. Η τελευταία αρκέστηκε να επιτίθεται στον Γκρίλο για λαϊκισμό. Πράγματι, ένας μέτριος πολιτικός επιστήμονας, εύκολα θα δικαιολογούσε απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μέσα όμως στο πλαίσιο της απουσίας προβολής μιας εργατικής πολιτικής από την ιταλική αριστερά, αλλά και μιας στοιχειωδώς λογικής πολιτικής για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων, το κοστουμάκι του αντι-λαϊκισμού μάλλον προδίδει μια περιφρόνηση προς το λαό. Αλλά και αβυσσαλέα απόσταση από μια ταξική στάση, σε μια κοινωνία που πολώνεται ταξικά όσο ποτέ.

Οι εξελίξεις αυτές στην Ιταλία, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται μετά την ταπεινωτική ήττα της ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’ του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Αποτελούν ένα δυνατό σήμα κινδύνου για την κομμουνιστική αριστερά. Η καπιταλιστική κρίση, δε θα δώσει πράσινο φως σε μια ανέφελη πορεία της αριστεράς στο ‘’να αναλάβει τα πράγματα’’. Αντίθετα, έρχεται να υπογραμμίσει την κρίση πραγματικής εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής που αυτή προσφέρει. Και αυτή η κρίση θα μετατραπεί σε σκληρή δοκιμασία, όσο αυτή η αριστερά θα κλωθογυρίζει σε πολιτικές διαχείρισης και θα μετατρέπει σε αυτοσκοπό και στόχο το ‘’να κυβερνήσει’’ η ίδια ή παρέα με άλλους, αντί να συμβάλλει ώστε ο ταξικός κοινωνικός αγώνας της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειονότητας να ανατρέψουν την σαπίλα που περιβάλει τους πάντες όλο και πιο επικίνδυνα.

Πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΛΟΚ

«Ιταλικό έμφραγμα»: Τι γράφει ο διεθνής Τύπος για τις ιταλικές κάλπες

«Ιταλικό έμφραγμα»: Τι γράφει ο διεθνής Τύπος για τις ιταλικές κάλπες

Το «ιταλικό αδιέξοδο» κυριαρχεί στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά πρωτοσέλιδα, με κοινό παρονομαστή την ανησυχία για τις επιπτώσεις στο κλίμα για την Ευρωζώνη

«Ρήγμα α λα ιταλικά» είναι ο τίτλος με τον οποίο κυκλοφορεί το πρωτοσέλιδο της γαλλικής Liberation την Τρίτη. Με την κεντροαριστερά να πλειοψηφεί στη Βουλή αλλά χωρίς να προκύπτει πλειοψηφία στη Γερουσία, γράφει η εφημερίδα, η Ιταλία «βρίσκεται για άλλη μία φορά σε εύθραυστη κατάσταση και χωρίς δυνατότητα να κυβερνηθεί». «Η Ιταλία μπροστά στο αδιέξοδο» είναι το πρώτο θέμα στην ηλεκτρονική έκδοση του Monde, η οποία σημειώνει ότι «μοναδικός πραγματικός νικητής είναι ο Μπέπε Γκρίλο, με την απόρριψη της πολιτικής ελίτ, τη χολερική ρητορική του εναντίον της λιτότητας και την περιφρόνηση της Ευρώπης». Πέρα από το αδιέξοδο μεταξύ Βουλής και Γερουσίας εστιάζει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), που βλέπει την ιταλική κάλπη να εκπέμπει ένα ξεκάθαρο «σήμα κινδύνου». «Οι μισοί Ιταλοί ψήφισαν κόμματα που κατέβηκαν επιθετικά ως αντιευρωπαϊκά στις εκλογές» διαπιστώνει η εφημερίδα, σημειώνοντας πως «αυτό εγείρει ανησυχία για ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο».

Ενημέρωση Π.Κ.

Μία «μπλοκαρισμένη ιταλική δημοκρατία» βλέπει από την πλευρά του το Spiegel , λέγοντας πως υπάρχει ο κίνδυνος να επιβεβαιωθεί «το δεύτερο χειρότερο δυνατό σενάρια, μετά την επανεκλογή Μπελουσκόνι, αυτό της ακυβερνησίας». Κάτι τέτοιο, γράφει το περιοδικό, «θα κάνει την Ιταλία μπαλάκι των αγορών και την Ευρώπη να υποφέρει».
(το άρθρο του Σπίγκελ στα αγγλικά: The Berlusconi Effect: Political Gridlock Wins Italian Elections)
«Κυβερνά ο λαϊκισμός, οι φωνές και τα ψέματα» είναι η ανάγνωση της Sueddeutsche Zeitung (SZ) στην έκβαση των εκλογών, η οποία αναρωτιέται «πώς έγινε να νικήσουν δύο κωμικοί, ο Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι» και να ανταμειφθούν για τα «ψέματά» με τα οποία κατέβηκαν στις εκλογές.
Η ιταλική κάλπη, υποστηρίζει η SZ, «έχει το εξής μάθημα για όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής κρίσης: Όποιος διστάζει χάνει, όποιος προσέχει τα λόγια του τιμωρείται και τα μισόλογα πάνε χαμένα». Το μήνυμα που άφησαν στην κάλπη οι Ιταλοί, υποστηρίζει η εφημερίδα, είναι «δεν καταλάβαμε τίποτα».
Από την ιστοσελίδα της El Pais

«Ο Μπερλουσκόνι και η αντιπολιτική του Γκρίλο ρίχνουν την Ιταλία στην ακυβερνησία» γράφει η ισπανική El Pais . Παρά τις φωνές, εντός και εκτός Ιταλίας, όσων ήλπιζαν σε μία κυβέρνηση Μπερσάνι και Μόντι, οι δύο δυνάμεις «νικήθηκαν από την πολιτική του θεάματος».

Επισημαίνεται, και αυτό έχει τη σημασία του, ότι το πρώτο θέμα στην ισπανική εφημερίδα έχει ιταλικό άρωμα αλλά δεν είναι για τις εκλογές: «Το ισπανικό spread ανεβαίνει μετά τα αποτελέσματα στην Ιταλία» αναφέρει η εφημερίδα.

Κίνδυνο για αναζωπύρωση της ανησυχίας των αγορών για την Ευρωζώνη βλέπει από την πλευρά του ο βρετανικός Guardian. «Η ακυβέρνητη γερουσία στέλνει τριγμούς στην Ευρωζώνη». Μεγαλύτερος χαμένος για την εφημερίδα είναι ο «ψύχραιμος και ακαδημαϊκός» Μόντι.

Οι Financial Times διαβάζουν ένα και μοναδικό ξεκάθαρο μήνυμα από την ιταλική κάλπη: «Οι Ιταλοί είπαν basta (φτάνει) με την λιτότητα». Οι υποσχέσεις του Μόντι για ηπιότερα μέτρα, γράφει, ήταν ανεπαρκείς «μπροστά στο λαϊκισμό των υποσχέσεων του Μπερλουσκόνι και του Μπέπε Γκρίλο».

Πληροφορίες από: Βασίλης Ψυχογιός -Newsroom ΔΟΛ - in.gr
Διαβάστε ακόμα:

Ιταλία: Πολιτικό και εκλογικό θρίλερ

Πολιτικό και εκλογικό θρίλερ για γερά νεύρα στήνεται στην Ιταλία, καθώς το αποτέλεσμα της διπλής εκλογικής αναμέτρησης για τη βουλή και τη γερουσία δεν ανέδειξε πολιτικό σχηματισμό ικανό να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, καθώς για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται πλειοψηφία στη Γερουσία.

Η κεντροαριστερά, υπό την ηγεσία του Πιερλουίτζι Μπερσάνι, κέρδισε την πλειοψηφία της κάτω Βουλής και διεκδίκησε τις περισσότερες έδρες στη Γερουσία, δεν κατάφερε όμως να κερδίσει την πλειοψηφία σε αυτό το σώμα. Η έκπληξη των εκλογών ήταν το κίνημα «Πέντε Αστέρων» του κωμικού ηθοποιού, Μπέπε Γκρίλο, που επιτυγχάνει ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά.

Αναλυτικότερα, ο συνασπισμός του Πιερλουίτζι Μπερσάνι απέσπασε την πλειοψηφία στη βουλή με ποσοστό 29,5% και 340 έδρες. Η κεντροδεξιά πολιτική συμμαχία υπό τον Σίβλιο Μπερλουσκόνι ποσοστό 29,1% και 124 έδρες, το κίνημα «Πέντε Αστέρων» του κωμικού ηθοποιού, Μπέπε Γκρίλο ποσοστό 25,5% και 108 έδρες, ενώ το κόμμα του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Μόντι 10,5% και 45 έδρες.

Η συμμετοχή, παρά την κρισιμότητα της εκλογικής αναμέτρησης, ήταν 55,71%.

Ο Μπερσάνι θα επιχειρήσει να συγκροτήσει κυβέρνηση συνεργασίας.

Σύμφωνα με τα όσα προβλέπει το Σύνταγμα, ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, αναμένεται να αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον υποψήφιο πρωθυπουργό της κεντροαριστεράς, Πιερλουίτζι Μπερσάνι.

Ο Μπερσάνι ανακοίνωσε τη νίκη του αλλά δήλωσε ότι είναι προφανές πως η Ιταλία βρίσκεται σε μια «πολύ ευαίσθητη κατάσταση». Στελέχη του κόμματος δήλωσαν ότι η κεντροαριστερά θα προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση αλλά δεν έχει γίνει ακόμα σαφές ποιες θα είναι οι επιλογές του. Ούτε ο Γκρίλο, αλλά ούτε και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έδειξαν να είναι πρόθυμοι για οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις.

Η ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων προκάλεσε νευρικότητα στις χρηματοπιστωτικές αγορές καθώς είναι κάτι περισσότερο από ορατή η προοπτική ενός πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομίας της ευρωζώνης.

Πηγή: real.gr

Ένα απαρατήρητο εθνικό έγκλημα

Ένα απαρατήρητο εθνικό έγκλημα

«Το μεθοδικό σχέδιο καταστροφής της χώρας έχει έναν συγκεκριμένο στόχο: να διαλύσει ολοσχερώς την κοινωνία και να μετατρέψει τους πολίτες της σε ένα πεινασμένο κοπάδι που θα σπαράζεται μεταξύ του για λίγη τροφή.

Αριστερίστικες υπερβολές;

Αντιευρωπαϊκός φανατισμός;

Κρυφό λόμπι δραχμής;

Τίποτε από όλα αυτά. Απλά είναι η πρόταση του προέδρου του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων, Χανς Πέτερ Κάιτελ, για τη μετατροπή όλης της Ελλάδας σε «ειδική οικονομική ζώνη»

(«Σπίγκελ» 10/9/12).

Του Περικλή Κοροβέση

Οι ειδικές οικονομικές ζώνες είναι στρατόπεδα εργασίας, δώδεκα ώρες την ημέρα επί τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες τον χρόνο με ωρομίσθιο πενήντα λεπτά, χωρίς κανένα δικαίωμα. Ούτε συνδικαλισμός ούτε ασφάλιση ούτε άδειες ούτε φυσικά υπερωρίες. Το μοντέλο αυτό έχει εφαρμοστεί στη Νοτιοανατολική Ασία, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Κεντρικής Ευρώπης.

Το μοντέλο αυτό θυμίζει τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας του Χίτλερ που χρησιμοποιούσε αιχμαλώτους πολέμου στις ίδιες βιομηχανίες που θα έρθουν αύριο να επενδύσουν στην Ελλάδα. Η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι πως τότε οι αιχμάλωτοι δούλευαν καταναγκαστικά, ενώ αύριο θα πηγαίνουν εθελοντικά και θα θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που βρήκαν ένα κομμάτι ξερό ψωμί.

Αλλά για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται μια κοινωνία διαλυμένη και ένας λαός νικημένος και απελπισμένος. Και από τη σύγκρουση της φασίζουσας κυβέρνησης και της κοινωνίας, η τρόικα εσωτερικού βγαίνει νικήτρια. Ολα τα μέτρα των Μνημονίων πέρασαν. Και αυτό σημαίνει πως το όποιο κίνημα αντίστασης έχει αναπτυχθεί μέχρι σήμερα πρέπει να αναθεωρήσει τις μορφές πάλης που έχει χρησιμοποιήσει.

Και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατόρθωσε να μετατρέψει το εκλογικό του ποσοστό σε μαχόμενη κοινωνική δύναμη και να μεταφέρει την αντιπολίτευση της Βουλής στους δρόμους. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ όλο και στρογγυλεύει τις θέσεις του. Οπως παρατηρεί το έμπειρο στέλεχός του, Γιάννης Θεωνάς: «Προεκλογικά δεν μιλήσαμε ποτέ για αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Μιλήσαμε για επανδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, με στόχο την οριστική διαγραφή του» («Δρόμος της Αριστεράς» 9/2/13). Πριν αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποδείξει πως είναι κοινωνική αντιπολίτευση.

Στον καταιγισμό των μέτρων για τη διάλυση της κοινωνίας έγινε ένα εθνικό έγκλημα που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης αποφάσισαν την κατάργηση του επαγγέλματος του συγγραφέα. Αυτό δεν έγινε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, αλλά με την επιβολή ενός χαρατσιού που κάνει το γράψιμο μια πολύ ζημιογόνα επιχείρηση.

Η Εταιρεία Συγγραφέων έστειλε μια έγγραφη διαμαρτυρία στους αρμόδιους υπουργούς, που από ό,τι γνωρίζω δεν έχει ακόμα απαντηθεί μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Μεταξύ άλλων τονίζει: «Ενα σημαντικότατο μέρος των συγγραφέων θα σταματήσει να εκδίδει κάθε είδους έργα, καθώς θα είναι απολύτως ασύμφορο να αποδίδουν στα ασφαλιστικά ταμεία το υπερπολλαπλάσιο των αμοιβών τους και των πνευματικών τους δικαιωμάτων».

Στα τρία χρόνια των Μνημονίων, σχεδόν κανένας συγγραφέας δεν έχει εισπράξει δικαιώματα. Οι περισσότεροι αρκούνται να δουν τη δουλειά τους τυπωμένη και συχνά αποφεύγουν να μιλούν για δικαιώματα (για τον φόβο μην τους πάρουν για αφελείς). Αλλά και άφραγκοι θα κληθούν να πληρώσουν χαράτσι.

Κάποιοι συγγραφείς που είχαν και άλλη δουλειά, περίμεναν πώς και πώς τη σύνταξή τους, να βρουν αυτόν τον πολύτιμο χρόνο για να γράψουν. Αλλά αλίμονο αν γράψουν. Τότε θα χάσουν τη σύνταξή τους. Και, αλήθεια, ποιος ορίζει τον δημιουργικό χρόνο ενός συγγραφέα; Πολλοί συγγραφείς γράφουν μέχρι να πεθάνουν. Το γράψιμο γι” αυτούς είναι η ίδια η ζωή τους. Και αν υποθέσουμε πως πάψουν να γράφουν οι συγγραφείς, αυτό θα σημάνει και το τέλος της ελληνικής γλώσσας, που θα πάψει να καλλιεργείται και να αναπτύσσεται.

Και όπως εύστοχα επισημαίνει ο Φώτης Τερζάκης στην «Αυγή» (3/2/13): «Προοπτικά ιδωμένο, αυτό έχει μόνο μία αντικειμενική συνέπεια: την εξουδετέρωση της ελληνικής πνευματικής παραγωγής και, οριακά, την εξάλειψη της ελληνικής γλώσσας από τον παγκόσμιο διαπολιτιστικό χάρτη. Πρόκειται για ένα είδος εθνοτικής προλεταριοποίησης… Μόνο οι ηγεμονικές κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις έχουν το δικαίωμα να παράγουν «πολιτισμό»».

Μήπως ήρθε ο καιρός να αρχίσουν να μεταναστεύουν και οι συγγραφείς, ακολουθώντας το νέο επιστημονικό δυναμικό αυτής της χώρας; Καλύτερο δώρο η Μέρκελ δεν θα περίμενε. Λαός χωρίς πνευματικούς ταγούς είναι σκλάβος.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών 17/02/2013

Περί απάτης και ρεαλισμού ή η νομιμοποίηση της απάτης μέσω ΣΥΡΙΖΑ

Περί απάτης και ρεαλισμού ή η νομιμοποίηση της απάτης μέσω ΣΥΡΙΖΑ

Όλοι έχετε παρακολουθήσει στα τηλεοπτικά παράθυρα σοβαρούς κυρίους ν αντιπαρατίθενται για την αντιμετώπιση της κρίσης στη χώρα μας. Σχεδόν σε κάθε συζήτηση, σε κάποια στιγμή θα πεταχτεί κάποιος απ΄ τις μνημονιακές δυνάμεις και θα επικρίνει (κατά κανόνα τον ΣΥΡΙΖΑ) γιατί το πρόγραμμά τους δεν έχει «ρεαλιστικές προτάσεις» που να δίνουν λύσεις στα προβλήματα, σε αντίθεση με τη «ρεαλιστικότητα» του μνημονιακού προγράμματος. Θα έχετε προσέξει ότι οι αντιμνημονιακοί (και κυρίως οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ) με το πιο σοβαρό ύφος προσπαθούν να αντιπαρατεθούν σ αυτή την πρόκληση, «ρίχνοντας στο τραπέζι» κάποιες απ’ τις προτάσεις του προγράμματος του κόμματός τους. Ένας λογικός άνθρωπος νομίζω ότι θα περίμενε ότι όταν συζητούνται προγράμματα και προτάσεις, τότε αντιπαραβάλλονται πρόγραμμα σε πρόγραμμα, πρόταση σε πρόταση. Τα δε προγράμματα και οι προτάσεις σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, όπου το σύνταγμα ορίζει ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ΄ το λαό, θα είναι εκείνα που τα κόμματα κατέθεσαν προεκλογικά μπροστά στο λαό και ζήτησαν την ψήφο του και την έγκρισή του. Ακούσατε εσείς κάποιον απ΄ τους αντιμνημονιακούς πανελίστες να επισημαίνουν και να υπενθυμίζουν στους συνομιλητές τους και στους θεατές τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων τους; Τι έλεγαν οι μνημονιακοί προεκλογικά; Σαμαράς (προεκλογικός): Και το λέω ρητά και κατηγορηματικά: Αποκλείω κάθε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ…

Γιώργος Παπανικολάου (Μέλος της ΣΟ του Π.Κ. – Λάρισα)

Τη συγκυβέρνηση τη στηρίζουν όλα εκείνα τα συμφέροντα και όλες εκείνες οι συντεχνίες που δεν θέλουν ν αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα. Όσο το ΠΑΣΟΚ είναι στα πράγματα, ακόμη και με δεύτερο ρόλο στην κυβέρνηση, έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Δεν μπορούμε να βγούμε απ την ύφεση μαζί με εκείνους που μας έφεραν στην ύφεση. Κουβέλης (προεκλογικός): Όχι, με δυνάμεις της Ν.Δ. δεν πρόκειται να κάνουμε την οποιαδήποτε συνεργασία. Ούτε με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αν προωθηθεί εντέλει αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Δημοσιογράφος: Μου λέτε ότι δεν θα είσαστε το αριστερό άλλοθι αν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ τα βρουν; Κουβέλης: Όχι, το έχω πει.

Σαμαράς (προεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα 18 σημείων): «Αποκατάσταση αδικιών –χαμηλοσυνταξιούχων, πολυτεκνικά επιδόματα- με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα. Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων φορολογουμένων ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του εισοδήματός τους. Αποζημίωση φυσικών προσώπων και ασφαλιστικών ταμείων για το PSI. Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με ρυθμό τουλάχιστον 150.000 το χρόνο απ το 2013. Διατήρηση των επιπέδων των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και επαναφορά της μετενέργειας στους 6 μήνες. Σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου απ τα 5.000, στα 8.000 και εν συνεχεία στα 12.000 ευρώ. Άμεση μείωση των συντελεστών ΦΠΑ στην εστίαση. Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής. Παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής κατά 2 τουλάχιστον χρόνια, χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων. Περικοπές δαπανών από σπατάλη και διαφθορά και όχι από μισθούς και συντάξεις. Συμψηφισμός οφειλών από και προς το δημόσιο. Σπάσιμο των καρτέλ.

Βασικές προϋποθέσεις για την προώθηση ενός προγράμματος αλλαγών στη χώρα: Ψήφιση νόμου για αναδρομικό έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων πολιτικών προσώπων και ανώτερων κρατικών λειτουργών απ το 1974 μέχρι σήμερα. Κατάργηση της αποζημίωσης για συμμετοχή στις επιτροπές της βουλής. Πλήρης έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων και βουλευτών από ανεξάρτητο θεσμικό όργανο. Δημιουργία θεσμικού πλαισίου για ζητήματα ΜΜΕ και αδειοδοτήσεις. Ενίσχυση της αυτοτέλειας της δημόσιας διοίκησης απ τις πολιτικές αλλαγές».

Για να καταλάβει κανείς και να χωνέψει το μέγεθος της απάτης, αρκεί ν αναφέρουμε πως ο Σαμαράς στο «Ζάππειο 3» είπε κατά λέξη: «Που θα βρεθούν τα 11,5 δις που είναι τα μέτρα του Ιουνίου; Η απάντηση είναι απ την περικοπή της δημόσιας σπατάλης. Κυρίως από περικοπή σπατάλης που υπάρχει άφθονη γιατί ως πρόσφατα δεν την άγγιξαν καν. Έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για περικοπές 18,4 δις από σπατάλη. Και με την ανάπτυξη της οικονομίας για κάθε 1% που μειώνεται η ύφεση, το έλλειμμα μειώνεται κατά 1 δις ευρώ».

Τα «ισοδύναμα μέτρα» και οι «περικοπές σπατάλης» ήταν στο στόμα του κάθε μνημονιακού ρήτορα πριν τις εκλογές και εκτοξεύονταν κατά ριπές, κάθε φορά που στριμώχνονταν στα τηλεπαράθυρα.

Είναι φανερό ότι το σημερινό εφαρμοζόμενο κυβερνητικό πρόγραμμα είναι προϊόν απάτης, αθέτηση του παρουσιασμένου στο λαό για έγκριση προγράμματος και ότι το προεκλογικό πρόγραμμά τους ήταν, όπως αποδείχθηκε, εργαλείο εξαπάτησης. Πρόκειται δηλαδή για πολιτικούς (τουλάχιστον) απατεώνες κι αυτούς δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζεις παραβλέποντας την απατεωνιά τους –την οποία μπορεί και να «καταγγέλλεις» κατά διαστήματα «απ έξω-απ έξω», φωνάζοντας «απατεώνες και κλέφτες…αλλά στα όρια του συντάγματος»- και συζητώντας κατά βάση μαζί τους σοβαρά (το οποίο προϋποθέτει ντε φάκτο ότι οι αντιμνημονιακοί «ξεπέρασαν» την απάτη) με βάση όχι το προεκλογικό, υπό την λαϊκή έγκριση, πρόγραμμα, αλλά το αυθαίρετο, χωρίς λαϊκή έγκριση, εφαρμοζόμενο κυβερνητικό πρόγραμμα που διαφημίζεται σαν «το μόνο ρεαλιστικό». Γιατί το «μόνο ρεαλιστικό» δεν παρουσιάστηκε στο λαό για έγκριση, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο ν αναρωτηθεί ή να εξηγήσει.

Όταν ο Γ. Κύρτσος (ένας συντηρητικός, υποψήφιος βουλευτής του ΛΑΟΣ), σε άρθρο του με τίτλο «Ψεύτικες σχεδόν όλες οι προεκλογικές του δεσμεύσεις» λέει πως « ο πρόεδρος της Ν.Δ. Σαμαράς έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ πολιτικής υποκρισίας και ασυνέπειας, εφόσον εγκατέλειψε πλήρως το κυβερνητικό πρόγραμμα των 18 σημείων που εμφάνισε στον ελληνικό λαό λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου…έχουμε να κάνουμε με μια μεθοδευμένη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος που δεν έχει όμοιά της στην ιστορία της προκλητικά ασυνεπούς ελληνικής πολιτικής τάξης», τότε τι θάπρεπε να πουν και πως θάπρεπε ν αντιδρούν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν προοδευτικοί κι αριστεροί για να προστατέψουν το λαό απ τους απατεώνες που τον κορόϊδεψαν και να τους καταγγείλουν;

Ή δεν θάπρεπε; Για να «μην διασαλέψουμε την τάξη», «να μην τους προκαλέσουμε», «να δώσουμε τόπο στον ουσιαστικό διάλογο» και άλλες φαντασίες που η πραγματική ζωή με πάταγο και ωμή βία, τις διαψεύδει; Υπήρχε η αυταπάτη ότι ακολουθώντας μια τέτοια γραμμή δεν θα οξύνονταν το κλίμα, θα στριμώχνονταν η αντίδραση, δεν θα έβρισκε επιχειρήματα και θα πετυχαίναμε την ειρηνική μετάβαση;

Η μεταπήδηση της ΔΗΜΑΡ στο αντίπαλο στρατόπεδο έγινε φανερά και μπόρεσε να την παρακολουθήσει ο καθένας. Το ενδιαφέρον είναι αυτό που συμβαίνει «εντός των τειχών»: Ποιος φιμώνει το κίνημα και στραγγαλίζει τη φωνή του και προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρό στους μνημονιακούς να ξεσαλώνουν στα κανάλια για τη «δημοκρατία τους» και τον «ρεαλισμό τους» χωρίς αντίλογο; Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιος εισηγήθηκε και πως επικράτησε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η γραμμή…

Προεκλογικά επίσης, έβγαζε μάτια η εξαφάνιση απ τα τηλεοπτικά παράθυρα και απ το στόμα των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, οποιασδήποτε αναφοράς στις παραβιάσεις του συντάγματος και στο ζήτημα της κατοχής της χώρας από ξένες δυνάμεις.

Αν συμβαίνουν αυτά και δεν καταγγέλλεις την απάτη (επιμένοντας μέχρι τέλους), είναι σαν να επιτρέπεις στην ολιγαρχία να κυβερνάει χωρίς σύνταγμα και χωρίς πρόγραμμα: απόλυτη μοναρχία σε σύγχρονη μορφή. Οι εκλογές και το σύνταγμα καταντούν θέατρο σκιών για να κρύψουν την ουσία του καθεστώτος. Τα μόνα «επιχειρήματα» που μετράνε είναι η απόλυτη δύναμη της ολιγαρχίας στα ΜΜΕ και η δύναμη της εξαγοράς των πάντων, με τον τερατώδη πλουτισμό τους.

Είναι σαν να εμφανιστεί ένας κακοποιός, και αφού καταφέρει να μπει στο σπίτι του νοικοκύρη και να φορέσει τα ρούχα του, να πάρει την ταυτότητά του, τα έγγραφά του και τον εξοπλισμό του, εσύ να προσπαθείς να τον αντιμετωπίσεις με «σοβαρότητα» και «επιχειρήματα» και «νόμιμα», ξεχνώντας και μη ενημερώνοντας όσους παρακολουθούν, για την ιδιότητά του (απατεώνας) ή ανάμεσα στις «σοβαρές» συζητήσεις και τις «νόμιμες ενέργειες», πετάς κάπου-κάπου κι ένα «απατεώνας,… αλλά στα όρια του συντάγματος»…

Μετά αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος και το κίνημα έχει ξεφουσκώσει… Και δεν το λέω γιατί αρνούμαι και τις άλλες αιτίες που συνεισφέρουν σ αυτό…

Πως τα δέχονται όλα αυτά οι συναγωνιστές και σύντροφοι που παλεύουν μέσα απ τον ΣΥΡΙΖΑ; Εγώ τους καλώ να σπάσουν τη γραμμή που τους επέβαλλαν και να μιλήσουν καθαρά στο λαό, να καταγγείλουν όσους τον εξαπάτησαν, κουρέλιασαν το σύνταγμα και συνεχίζουν τα εγκλήματά τους ανενόχλητοι, με το λαό στη γωνία. Ακόμα δεν είναι αργά. Ο κόσμος περιμένει κάποιους να σηκώσουν το ανάστημά τους και να συγκρουστούν με τη σαπίλα που έχει καταπιεί τα πάντα. Ο γερο-Παπανδρέου, για πολύ λιγότερο σημαντικά ζητήματα, κήρυξε ανένδοτο αγώνα για τη δημοκρατία και ο λαός τον αγκάλιασε. Εμείς σήμερα με όσα συμβαίνουν, θα διστάσουμε να τον κηρύξουμε; Και σήμερα ο λαός θέλει τη δημοκρατία. Δεν βρίσκει όμως τους τρόπους και τις δυνάμεις που θα τον οδηγήσουν σ αυτή.

Ο «ρεαλισμός» σε τέτοιες καταστάσεις είναι ο τελευταίος που μετράει. Το πρόβλημα είναι «ο ρεαλισμός των προτάσεων»; Φανταστείτε στην κατοχή, αν μπορούσαν να γίνουν τηλεσυζητήσεις, ποια πρόταση θα κέρδιζε σε «ρεαλισμό»: των κατοχικών ή των αντιστασιακών; Κι όμως στο σήμερα, στις σύγχρονες συνθήκες κατοχής, κάποιοι έχουν στήσει το θέατρο του παραλόγου… Έχοντας τοποθετήσει τον εαυτό τους «στα όρια της δημοκρατίας ΤΟΥΣ», φαντάζονται «ρεαλιστικές» και ειρηνικές «αλλαγές»…

4 Φλεβάρη 2013

Γιώργος Παπανικολάου

ΖΑΠΠΕΙΟ 3: Ο (προεκλογικός) ψευταράκος, που (μετεκλογικά) ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΙ κατά χιλιάδες και εκατομμύρια τους Έλληνες...

http://www.youtube.com/watch?v=BkKDpVMcX7g&feature=player_embedded

http://www.youtube.com/watch?v=k8VTw4rkpaY

http://www.youtube.com/watch?v=4LHzSstWrvo

Για τη συγκυβέρνηση

http://www.youtube.com/watch?v=6IML8tGzF5E

http://www.youtube.com/watch?v=U5RshnhNqcE&feature=player_embedded

ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 

http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?t=22024&start=240&sid=ade41c6c0c0276ec00e4993479badbc5

Νέα αντιλαϊκά μέτρα φέρνει η πτώση των δημοσίων εσόδων

Νέα αντιλαϊκά μέτρα φέρνει η πτώση των δημοσίων εσόδων 

 

Με πτώση μισθών θα συνοδευτεί η οριακή αύξηση του ΑΕΠ για το 2014

Κανέναν δεν έπεισε η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει την επίσκεψη του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ ως προάγγελο θετικών εξελίξεων για την ελληνική οικονομία. Δεν είναι μόνο ότι πλέον τίθεται και η γαλλική οικονομία στο στόχαστρο της Γερμανίας, μετά από τις δηλητηριώδεις δηλώσεις του αντιπροέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής Δεξιάς, ο οποίος χαρακτήρισε την Γαλλία ως το «προβληματικό παιδί της ευρωζώνης», δίνοντας έτσι την αφορμή για νέες πιέσεις στην κατεύθυνση υιοθέτησης αντιλαϊκών μέτρων, που θα επιδεινώσουν την ύφεση στη Γαλλία. Ούτε ο εντελώς ιδιοτελής χαρακτήρας της επίσκεψης του γάλλου προέδρου στην Αθήνα, μιας και ούτε και ο ίδιος δεν έκρυψε το κίνητρο του που εστιαζόταν στις ιδιωτικοποιήσεις. Να αποκτήσουν πρόκριμα δηλαδή οι γαλλικές εταιρείες στο μεγάλο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που είναι ήδη σε εξέλιξη. Κυρίως ήταν ο καταιγισμός αρνητικών ειδήσεων για την ελληνική οικονομία, που προεξοφλούν την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Λεωνίδας Βατικιώτης

Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος από το τελευταίο οικονομικό δελτίο της τράπεζας Γιούρομπανκ, που τονίζει πως «τα δύσκολα είναι μπροστά για την ελληνική κυβέρνηση». Ενώ, επιδείνωση των σημαντικότερων οικονομικών μεγεθών περιλαμβάνουν και οι νεώτερες προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πορεία της οικονομίας. Στο κείμενο μάλιστα της Επιτροπής, που δόθηκε στη δημοσιότητα την Παρασκευή, υπάρχει κι ένα ακόμη στοιχείο που είναι εξόχως αποκαλυπτικό για το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής και τα οφέλη που υποτίθεται πως θα έχει για τους εργαζόμενους η ανάπτυξη της οικονομίας. Σε ό,τι αφορά το τρέχον έτος προβλέπεται (όπως συμβαίνει πάντα) μεγαλύτερη ύφεση απ’ αυτήν που είχε προβλέψει η ίδια η Επιτροπή πριν λίγους μήνες: 4,4% θα είναι η συρρίκνωση του ΑΕΠ που θα καταγραφεί φέτος (έναντι 4,2% που ήταν η προηγούμενη πρόβλεψη) μένοντας φυσικά να αποδειχθεί κατά πόσο θα ισχύσει κι αυτή η πρόβλεψη μιας και είμαστε μόνο στον Φεβρουάριο και δεν θα έχουμε ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση του προϊόντος… «Ναι, αλλά από το 2014 έρχεται η πολυπόθητη ανάπτυξη της οικονομίας, με προβλεπόμενους ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ κατά 0,6%» θα αντιτείνει ένας κυβερνητικός ή απολογητής των Μνημονίων και φερέφωνο της Τρόικας, υπονοώντας ότι η περίοδος συρρίκνωσης των εισοδημάτων φτάνει στο τέρμα της. Μόνο που η πραγματικότητα αποδεικνύεται από τώρα τελείως διαφορετική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το προϊόν θα αυξηθεί. Ενδεχόμενο σχεδόν αδύνατο, μιας ακόμη κι αυτό το μηδενικό που είναι μπροστά μάς κάνει να υποψιαζόμαστε ότι οι αποδεδειγμένοι απατεώνες της Γιούροστατ, εκτελώντας πολιτικές εντολές για λόγους σκοπιμότητας τάζουν έξοδο από την ύφεση το 2014: μόνο και μόνο για να γίνει δεκτή χωρίς αντιδράσεις η πολιτική τους. Όπως έκαναν άλλωστε κι όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Αξίζει ωστόσο να δούμε πως ακόμη κι αυτή η προβλεπόμενη άνοδος του ΑΕΠ, στο …δυσθεώρητο ύψος του 0,6%, μόνο κακά προμηνύεται για την Ελλάδα, καθώς η αποζημίωση ανά εργαζόμενο θα συνεχίσει να συρρικνώνεται. Στις προβλέψεις της Επιτροπής αναφέρεται συγκεκριμένα ότι ενώ η μείωση για φέτος θα φτάσει το 7%, θα συνεχιστεί και το επόμενο έτος φθάνοντας το 2%. Κατά συνέπεια ακόμη κι αυτή η ανάπτυξη θα είναι εχθρική για την εργατική τάξη μιας και η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος θα συνοδευτεί από συρρίκνωση του μεριδίου της εργασίας, δηλαδή επιδείνωση της θέσης της, που είναι ήδη δραματική όπως μαρτυρά το γεγονός ότι μέχρι το 2012 τα εργατικά εισοδήματα έχουν μειωθεί κατά 30%-40%. Επομένως καμία υπόσχεση για ανάπτυξη δεν μπορεί να θεωρείται ότι αυτόματα θα βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων. Αυτός ο στόχος μόνο αυτοτελώς μπορεί να υλοποιηθεί, κατόπιν διεκδικήσεων κι εκβιασμών που ως ζητούμενο θα έχουν την χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις κι επιδόματα ανεργίας, σε σύγκρουση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία και την Τρόικα, που ως μοναδικό τους μέλημα έχουν την αύξηση του μεριδίου των κερδών. Και φυσικά του δημόσιου χρέους, αντίθετα με τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η αύξησή του στο 175% για φέτος και το 2014 από 162% το 2012, όπως προβλέπεται στην έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Από 1,1 δις. ευρώ που καταβλήθηκαν μέσω φορολογικών δηλώσεων το 2011, το 2012 πληρώθηκαν 6,8 δισ.

Νέο πλήγμα ωστόσο ενδέχεται να δεχθεί και το διαθέσιμο εισόδημα, ό,τι απομένει δηλαδή μετά την φορολογική λεηλασία, καθώς είναι προ των πυλών νέα μέτρα για την τόνωση των δημόσιων εσόδων. Ο λόγος που έχουν βγει πάλι από τα συρτάρια τα κιτάπια επάνω στα γραφεία του υπουργείου Οικονομικών είναι ότι τα δημόσια έσοδα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου, όπως συνέβη και τον Ιανουάριο (με τις υστερήσεις στο ΦΠΑ όλων των κατηγοριών να κρατούν τα σκήπτρα), υπολείπονται σημαντικά των προβλέψεων, κάτι που οφείλεται στην φτώχεια, η οποία οδηγεί την φοροδοτική ικανότητα της κοινωνίας στα όρια της. Ενδεικτικό είναι πως αν το 2011 οι φορολογούμενοι κλήθηκαν να πληρώσουν φόρους της τάξης 1,1 δισ. ευρώ μέσω των φορολογικών δηλώσεων τους, το 2012 όταν τα εργατικά εισοδήματα μειώθηκαν σχεδόν στο μισό κλήθηκαν να καταβάλουν φόρους ύψους 6,8 δισ. ευρώ, με βάση ανακοίνωση της ομοσπονδίας εφοριακών. Πού να βρεθούν; Οι πιέσεις που θα ασκηθούν (ως συνήθως κι αυτές) στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς γρήγορα θα δώσουν τη θέση τους σε νέα φορολογικά μέτρα που θα αυξήσουν τη φτώχεια και τη δυστυχία, αυξάνοντας με αποτελεσματικό τρόπο τα έσοδα μιας και θα στοχεύουν σε πηγές που δεν μπορούν na διαφύγουν: τα εναπομείναντα μισθιακά εισοδήματα και την περιουσία, την μικρή εννοείται κι όχι φυσικά την μεγάλη που εξακολουθεί να βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Πριν 24.2.2013

Ολόκληρη η σημερινή Συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Realnews

Ολόκληρη η σημερινή Συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Realnews Το Πολιτικό Καφενείο δημοσιεύει ολόκληρη τη σημερινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Realnews: "Να μην κοιμούνται ήσυχοι όσοι υποκινούνται από τη διαπλοκή". "Ο κ. Σαμαράς υιοθετεί ως τελευταία γραμμή επιβίωσης τον ακροδεξιό λαϊκισμό". "Πράξη εθνικής μειοδοσίας αποτελεί ο συμψηφισμός των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με το χρέος του μνημονίου". Realnews

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ της εφημερίδας “6 Μέρες”: Το αρμόδιο υπουργείο δηλώνει αναρμόδιο για τις Σκουριές!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ της εφημερίδας “6 Μέρες”: Το αρμόδιο υπουργείο δηλώνει αναρμόδιο για τις Σκουριές!

Οι «6μέρες» δημοσιεύουν σήμερα ένα έγγραφο-απάντηση της Ειδικής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος του υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 2013, στο οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο συντάκτης του δηλώνει ότι η υπηρεσία είναι αναρμόδια να απαντήσει σε έγγραφο-ερώτηση του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων για την «επένδυση» στις Σκουριές Χαλκιδικής. Μάλιστα το εν λόγω έγγραφο φέρει την υπογραφή του κ. Επαμεινώντα Τολέρη, ο οποίος σημειωτέον προεδρεύει όλων των σχετικών επιτροπών. Τι ρωτούσε όμως το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων (ΠΜΔ); Αν η μέθοδος της ακαριαίας τήξης για τροφοδοσία με 92% συμπύκνωμα αρσενοπυρίτη της Ολυμπιάδας και 8% συμπύκνωμα χαλκού-χρυσού Σκουριών, έχει πιστοποιηθεί για βιομηχανική χρήση από την κατασκευάστρια εταιρεία Οutotec. Αν έχει κατασκευασθεί από την Ελληνικός Χρυσός ή την Outotec μονάδα ακαριαίας τήξης με τη συγκεκριμένη τροφοδοσία «σε βιομηχανική κλίμακα και μάλιστα με τον πυρίτη της Ολυμπιάδας» και αν η οικονομική ανάλυση με βάση την πώληση των συμπυκνωμάτων, αντί της μεταλλουργικής τους επεξεργασίας, όπως περιλαμβάνεται στην «Τεχνική Εκθεση Εργου Ολυμπιάδας» της 14ης Ιουλίου 2011, είναι σύμφωνη με το Επενδυτικό Σχέδιο της Ελληνικός Χρυσός και με την ΑΕΠΟ.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΙΝΙΚΟΛΑ

Στο ίδιο έγγραφο-ερώτηση το ΠΜΔ θέτει τον κ. Τολέρη ενώπιον των ευθυνών του, σημειώνοντας ότι η υπηρεσία του και ο ίδιος προσωπικά, ως χημικός μηχανικός, είναι σε θέση να αντιληφθεί τις επιπτώσεις της λειτουργίας μιας πυρομεταλλουργίας ακαριαίας τήξης με τόσο υψηλή περιεκτικότητα της τροφοδοσίας σε αρσενικό, στους εργαζομένους, τους κατοίκους και το περιβάλλον της Χαλκιδικής και καλώντας τον να απαντήσει άμεσα – αλλιώς θα φέρει και ο ίδιος τεράστια ευθύνη για το «έγκλημα» που πάει να συντελεστεί στη Χαλκιδική. Θαυμάστε τώρα την απάντηση του κ. Τολέρη: «Για όσα αναφέρονται στην επιστολή σας και ειδικά στα τρία ερωτήματα που θέτετε δεν είναι αρμόδια η ΕΥΠΕ/ΥΠΕΚΑ να απαντήσει»! Πρόκειται για την ίδια υπηρεσία η οποία στις 26 Ιουλίου του 2011 εξέδωσε την απόφαση με α.π. ΥΠΕΚΑ/ΕΥΠΕ/οικ. 201745/26.07.2011 απόφαση έγκρισης Περιβαλλοντικών για τα έργα της εταιρείας. Με απλά λόγια, δηλαδή, η υπηρεσία που ενέκρινε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας δηλώνει αναρμόδια να απαντήσει σε ερωτήματα που αφορούν άμεσα τις επιπτώσεις της «επένδυσης» στο περιβάλλον.
Αυτά φυσικά μόνο στη χώρα μας συμβαίνουν. Η απάντηση ωστόσο είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στη χώρα μας και κυρίως της ορθότητας των περίφημων μελετών (κυρίως περιβαλλοντικών αλλά και άλλων), των αρμόδιων αρχών στη χώρα. Στις αποφάσεις αυτές όμως πατάνε οι εκάστοτε κυβερνώντες προκειμένου να αιτιολογήσουν τις αποφάσεις τους. Το περίεργο είναι πως αν κάποιος αποφασίσει να ενημερωθεί από το σύνολο των ημεδαπών ΜΜΕ για το θέμα θα αποκομίσει την εικόνα μιας μικρής μερίδας «τρομοκρατών» οι οποίοι αντιδρούν σε μία επένδυση που σχεδόν θα σώσει τη χώρα από την καταστροφή. Κι ας είναι οι άνθρωποι αυτοί πολίτες της διπλανής πόρτας που βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να υπερασπίζονται το ίδιο το μέλλον του τόπου τους. Κι ας συνομολογούν όλα τα στοιχεία ότι πρόκειται για μία ακόμη υπόθεση προκλητικής εκχώρησης του δημόσιου πλούτου επ’ ωφελεία γνωστών οικονομικών συμφερόντων. Ως γνωστόν «αν η αλήθεια δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο χειρότερο για την αλήθεια».

Κατηφορίζοντας από τα Στάγιρα, την πατρίδα του Αριστοτέλη, λίγο μετά το Παλαιοχώρι ταξιδεύεις στον γεμάτο στροφές δρόμο έχοντας στα δεξιά σου το πανέμορφο βουνό, τις υπώρειες του Κάκαβου και στα πόδια σου απλώνεται ο κόλπος της Ιερισσού. Περνάς το Στρατώνι, (αυτός που χάραξε τον δρόμο προέβλεψε να περνάς έξω από το χωριό, ίσως γιατί η πολύχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα δεν άφησε και πολλά να δεις), κι αμέσως μετά ακολουθεί μια μεγάλη ευθεία σπαρμένη με πικροδάφνες και πλατάνια που σε οδηγεί στην Ιερισσό.

Στο χωριό το οποίο πρωτοστατεί στις αντιδράσεις κατά της περίφημης επένδυσης στις Σκουριές Χαλκιδικής. Η αρχαία Ακανθος δεν είναι ένα τυπικό ελληνικό χωριό. Είναι ένα πανέμορφο χωριό, μεγάλο μέρος της ομορφιάς του οποίου οφείλεται στη σχεδόν τεσσάρων χιλιομέτρων παραλία του. Οσο για τη βιοποικιλότητα του βουνού που σβήνει στη θάλασσα και χαρακτηρίζεται από πολλούς βιότοπος ο οποίος περιλαμβάνει ψηλή μεσογειακή μακία, ένα από τα ομορφότερα μεικτά πλατύφυλλα δάση της Ελλάδας, χαράδρες και ποτάμια με καταρράκτες, αρκεί ίσως να θυμίσουμε ότι στο παρελθόν και μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ηλεία οι δασεργάτες που ανέλαβαν να εκτελέσουν τις απαραίτητες δασικές εργασίες για την προστασία από τις βροχές ήταν από τον Κάκαβο.

Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά της επένδυσης και μάλιστα από τον καναπέ μας. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν οι κάτοικοι της περιοχής θέλουν την επένδυση. Ας τολμήσει η κυβέρνηση να διεξαγάγει ένα δημοψήφισμα και θα λάβει άμεσα την απάντηση. Στο κάτω κάτω στο όνομα των πολιτών γίνονται όλα.

Εφημερίδα “6 ΜΕΡΕΣ” Ημ.δημοσίευσης: Σάββατο 23-2-13

http://antigoldgreece.wordpress.com/2013/02/24/6meres-toleris/

Ε, ας γίνουμε Βουλγαρία

Οι συνειρμοί είναι αυτόματοι. Στα μυαλά όλων: στους από κάτω που υφίστανται τα πάνδεινα τρία χρόνια τώρα, αλλά και στους από πάνω, που δεν ομολογούν ότι ο εφιάλτης του παλλαϊκού ξεσηκωμού στοιχειώνει τα «αναπτυξιακά» τους οράματα, που τώρα λαμβάνουν μορφή συμβολαίου ντροπής με το επενδυτικό νομοσχέδιο, το ακαριαίο ξεπούλημα των πάντων. Όμως, υπάρχουν και οι ακόμη πιο πάνω. Η αγία τριάδα, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ, που κατάμουτρα μας όρισαν το μέτρο σύγκρισης ή μάλλον σύνθλιψης. Όπως η Βουλγαρία! Ειδική Οικονομική Ζώνη εξαθλίωσης, φτώχειας και υπερεκμετάλλευσης, μια λεηλατημένη αποικία χρέους, όμως εντός Ευρωζώνης! Αυτοί, τώρα, πώς να μην ανησυχούν; Κι αν το πιστέψουμε; Έτσι ίσως γίνουμε πράγματι… Βουλγαρία!

Δρόμος της Αριστεράς (EDITORIAL)

Δρόμος της Αριστεράς 23 Φλεβάρη 2013

Σκουριές έχουν τα μυαλά σας!

Σκουριές έχουν τα μυαλά σας!

Η μεταμοντέρνα εποχή μας έχει την ενημέρωση που της αξίζει: μια μεταμοντέρνα δημοσιογραφία, η οποία ανακηρύσσει ως γεγονός οποιαδήποτε μπαρούφα της κατέβει: «Μα είναι είδηση επειδή το είπα!» Όπως ίσως θα προσέξατε, τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής έγινε η επίθεση στις Σκουριές. Δεν συνέβη πρώτη φορά τέτοιο πράγμα. Το 1990 στην Αραβησσό, κοντά στα Γιαννιτσά, οι κάτοικοι είχαν ανατινάξει με μασούρια δυναμίτη το αντλιοστάσιο του ΟΥΘ (Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης), που καταλήστευε το νερό τους, για να ξεδιψάσει τη Σαλονίκη. Τα νερά του υγρότοπου της Αραβησσού όχι μόνο πότιζαν τα μποστάνια και τα θερμοκήπια μεγάλου μέρους της πεδιάδας, αλλά αποτελούσαν και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Ο ΟΥΘ, αδιαφορώντας για όλα αυτά, έβαλε χέρι στο νερό. Οι κάτοικοι αγωνίστηκαν επί μήνες με κάθε μέσο, μέχρι που έφτασαν και στα μασούρια. Τα παιδιά τους έπαιζαν με τα νεύρα των αστυφυλάκων που φύλαγαν έκτοτε το αντλιοστάσιο, σπάζοντας με τα αεροβόλα τους τους προβολείς γύρω από το φυλάκιο. Η υπόθεση συνεχίστηκε για καιρό και ο ΟΥΘ μαζεύτηκε λιγάκι, αφήνοντας κάμποσο νερό και για τους Αραβησσιώτες ή Αραβησ-Σιού, όπως αυτοαποκαλούνταν τότε. Αλλά τότε δεν είχαμε ίντερνετ.

Του Πρόδρομου Σεϊτανίδη

Τη Δευτέρα έκανε το γύρο του ίντερνετ η «είδηση» ότι 120 «κουκουλοφόροι» επιτέθηκαν στο εργοτάξιο, περιέλουσαν με βενζίνη τους σεκιουριτάδες, έκοψαν δέντρα για να εμποδίσουν την άφιξη της αστυνομίας και άλλα τέτοια άγρια. Τίποτε, απ΄ αυτά δεν έγινε! Απορώ πώς δεν βγήκε κάνας δακρυσμένος κροκόδειλος στο δελτίο των 8, να ορκιστεί πως κατούρησαν ένα τοπικό εικονοστάσι! Φυσικά, πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα τοπικά του στελέχη, που επειδή συμμετείχαν στις διαδηλώσεις, θεωρήθηκαν ηθικοί αυτουργοί. Φτάσανε, μάλιστα, ορισμένοι δημοιογράφοι να διαμαρτύρονται που οι κουκουλοφόροι έκαψαν τα αυτοκίνητα της εταιρίας, θέτοντας σε κίνδυνο τα δάσος. Προφανώς δεν είχαν δει ποτέ τα δακρυγόνα και τις κρότου-λάμψης που έπεφταν σωρηδόν πάνω στους διαδηλωτές, οι οποίοι έτρεχαν πανικόβλητοι να σβήσουν τις φωτιές, μην αρπάξουν τα δέντρα.

Σιγά-σιγά, οι 120 κουκουλοφόροι έγιναν 50 (εγώ 22 μέτρησα στο βίντεο της εταιρείας φύλαξης), οι σεκιουριτάδες αποδείχτηκε πως δεν είχαν περιλουστεί με βενζίνη, κανένα δέντρο δεν κόπηκε για να εμποδίσει την άφιξη της αστυνομίας. Εν τω μεταξύ, η αρχή του βίντεο δείχνει τους υπαλλήλους να συνομιλούν μεταξύ τους, περιμένοντας την άφιξη των αγνώστων, καθώς τους είχαν ακούσει να έρχονται με αυτοκίνητα. Αυτά κανείς επίσημος σχολιαστής δεν τα πρόσεξε. Όπως δεν ανέφερε, επίσης, την άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Συριζαίου που είχε συλληφθεί ως ηθικός αυτουργός. Και κανείς δεν αναρωτήθηκε, βέβαια, μήπως η όλη ιστορία ήταν στημένη, για να πανικοβληθούν οι διαδηλωτές και να κάτσουν στ΄ αυγά τους. Κανείς, ακόμα, δεν αναρωτήθηκε για την αξία των καμένων μηχανημάτων και για το ποσό έναντι του οποίου είχαν ασφαλιστεί, μια ερώτηση που πάντοτε τίθεται σε τέτοιου είδους καταστροφές. Ήδη, οι μεταμοντέρνοι μεταδημοσιογράφοι είχαν στοχοποιήσει το ΣΥΡΙΖΑ, λες και ξέρουν πολλούς Συριζαίους που διαθέτουν κυνηγετικά όπλα και είναι ικανοί να περπατήσουν νύχτα μέσα στο δάσος. Κι αν αύριο συλληφθούν τίποτε ψηφοφόροι της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, που οργισμένοι από τη λεηλασία τα έκαναν όλα μπαρούτι, πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φταίει!

Μετά από λίγες ώρες έσκασε η είδηση πως ο ένας από τους δύο νέους καταζητούμενους για τη ληστεία στη Φλώρινα είναι γιός στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και βούιξε πάλι το ίντερνετ! Αλλά ο άλλος καταζητούμενος είναι γιός στρατιωτικού. Γιατί να ευθύνεται λιγότερο για το γιό του ο συνταγματάρχης/ο λογιστής/ο υδραυλικός/ο δικηγόρος από το Συριζαίο; Απάντηση καμία, η δουλειά είχε γίνει.

Ο Πρετεντέρης, τις προάλλες, από τη στήλη του στα «Νέα» άφηνε χαρωπά υπονοούμενα για «νταραβέρια» διαπλοκής κομμάτων με επιχειρηματικούς κύκλους. Και δεν αναφερόταν στο παλαιότερα γνωστό ως δίδυμο του δικομματισμού: αναφερόταν σε κόμμα της αντιπολίτευσης. Άφηνε να υπονοηθεί ότι επρόκειτο για παλιότερο κόμμα, πιθανόν το ΛΑΟΣ, αλλά καθώς όλο του το άρθρο αναφερόταν στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, ένας λιγότερο προσεκτικός αναγνώστης θα επηρεαζόταν αρνητικά προς την κατεύθυνση αυτή. Λέμε και καμιά μαλακία, να περνάει η ώρα, να πέφτει το παχυλό μεροκάματο και να γελάμε με το ΣΥΡΙΖΑ.

Και μέσα στ΄ άλλα, έχουμε και την ίδια τη ΝΔ, η μάλλον την Ομάδα Ηλιθίας, που διεκδικεί μια θέση στον ήλιο. Έχοντας, ήδη, εξασφαλίσει μια θέση στην καρδιά μας, χάρη στα γέλια που μας έχει φέρει. Τη Δευτέρα εμφανίστηκε στο σαμαρικό σάιτ ένα άρθρο με τίτλο «Στοχοποιούν τον Γ. Μουρούτη», στο οποίο υποτίθεται ότι εμφανίζεται το μακροσκελές e-mail ενός κάποιου Αργύρη Μα... από το Βόλο με λεπτομερείς (αν και λανθασμένες) οδηγίες του πώς η Αριστερά πρέπει να θέσει εκτός μάχης το μυστικοσύμβουλο επικοινωνίας του Σαμαρά. Είναι τόσο καταφανώς πατάτα, γραμμένη από τον ίδιο, μπας και δημιουργήσει σαματά γύρω από το ονοματάκι του, που δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς εάν στέκει στα λογικά του.

Αλλά δεν φταίει αυτός. Αυτός την κυβερνητική γραμμή ακολούθησε. Την κυβερνητική γραμμή που, ούτε λίγο ούτε πολύ, επέρριψε στο ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη για την απεργία της ΕΣΗΕΑ την ημέρα της επίσκεψης του Φρανσουά Ολάντ. Μόνο που η απεργία της ΕΣΗΕΑ είχε κυρηχθεί πολλές ημέρες νωρίτερα, σε συνάρτηση με τη Γενική Απεργία της 20ης Φεβρουαρίου. Η οποία είχε προσδιοριστεί από το Δεκέμβρη, προτού καν δηλαδή ο Φρανσουά Ολάντ σκεφτεί να κατέβει από εδώ να μας πασάρει καμιά φρεγάτα. Οι τύποι στην κυβέρνηση έχουν τόσο σκουριασμένα μυαλά, που έχουν χάσει ακόμα και την αίσθηση του χρόνου! Και τα μεταΜΜΕ μας τους ακολουθούν πιστά αποπίσω... Ο χρόνος τα ενδιαφέρει μόνο όταν είναι διαφημιστικός.

Πηγή: RedNotebook

Σκέψεις, διαπιστώσεις, προτάσεις για την κατάσταση που διανύουμε

Σκέψεις, διαπιστώσεις, προτάσεις για την κατάσταση που διανύουμε

Ανασημοσιεύουμε μέρος ενός μακροσκελούς κειμένου που δημοσιεύτηκε στο σάιτ "Νέα Σπορά" και αφορά την κριτική σε ζητήματα τακτικής του ΚΚΕ, με γενικό τίτλο: "Τα λάθη τακτικής της ηγεσίας του Κόμματος κατά την περίοδο των εκλογών του Μάη και Ιούνη Μέρος τρίτο".

Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας και των αντιθέσεών της, σε συνδυασμό με την τακτική που οφείλουν να ακολουθήσουν οι δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς. Η άρχουσα τάξη σύνδεσε το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» με το «μέσα ή έξω» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η υπεράσπιση του ευρώ παρέπεμπε ευθέως σε συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Το ερώτημα είναι: Η επιστροφή στη δραχμή και η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα παραπέμπει σε έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Η απάντηση, σύμφωνα με όσα εκθέσαμε, παραπέμπει ευθέως στην έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εδώ, πλέον, το δίλημμα μετατίθεται από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο της πολιτικής και της τακτικής. Αλλά αυτό το θέμα θα αντιμετωπιστεί σε επόμενη συνέχεια.

6. Η επίδραση της χρεοκοπίας και της κρίσης στη λαϊκή συνείδηση

Τι σημαίνει, πρακτικά, για τη ζωή του έλληνα εργαζόμενου, για την καθημερινότητά του και για το μέλλον του, αυτή η οικονομική χρεοκοπία, που αναφερθήκαμε στο πρώτο μέρος, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση - παγκόσμια, ευρωενωσιακή και ελληνική και που δεν προβλέπεται να ξεπεραστεί ούτε σύντομα ούτε χωρίς βαρύτατες συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα αλλά και για την ίδια την άρχουσα τάξη, που ένα μέρος της οπωσδήποτε θα καταστραφεί;

• Σημαίνει την κατάρρευση ενός οράματος και μιας πολιτικής. Τη χρεοκοπία μιας προοπτικής, της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής προοπτικής, για την οποία χύθηκε πολύ μελάνι και για την οποία εκτέθηκε όλη η αστική διανόηση, μαζί της και εκείνη η διανόηση, που διεκδικούσε αριστερές ανανεωτικές δάφνες αξιοποιώντας τις (απαρνημένες) αριστερές καταβολές της.

• Σημαίνει την έλλειψη σιγουριάς για το «απ’ εδώ και μπρος» και «προς τα πού», την επανατοποθέτηση

του πολιτικού, του οικονομικού και του αναπτυξιακού προβλήματος της χώρας μας. Γιατί τι βλέπει ο εργαζόμενος λαός; Βλέπει από την Άνοιξη του 2010 - για να μην πάμε πιο παλιά, να υπογράφονται και να εφαρμόζονται μνημόνια, δανειακές συμβάσεις, μεσοπρόθεσμα προγράμματα, εφαρμοστικοί νόμοι, να παίρνονται σκληρά αντιλαϊκά μέτρα σε κάθε επίπεδο, όμως, η κρίση να μην ξεπερνιέται ούτε στη χώρα μας αλλά ούτε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το δημόσιο χρέος να μην αντιμετωπίζεται. Αντίθετα η κρίση να βαθαίνει και παρά τα μέτρα που παίρνονται οι ημερομηνίες για την πολυπόθητη ανάκαμψη όλο και να μετατοπίζονται για αργότερα. Από το 2010 πήγαν στο 2012 μετά πήγαν στο 2014 για να μετατεθούν ξανά για το 2016 και βλέπουμε…

• Σημαίνει, παραπέρα, την ανάπτυξη αντιφατικών συναισθημάτων μέσα στο λαό και τους εργαζόμενους - τιμωρίας για τους υπεύθυνους από τη μια και ανησυχίας και φοβίας για το μέλλον τους από την άλλη, και μέσα σε ένα καθεστώς εντεινόμενης ανέχειας, χωρίς να έχουν κάτι χειροπιαστό και σίγουρο μπροστά τους και στο πλαίσιο ενός διεθνούς περιβάλλοντος οικονομικής και γενικότερης κρίσης που τους πιέζει ασφυχτικά, , που τελεί κάτω από τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό αλλά και κάτω από τον ισχυρό απόηχο των αντεπαναστατικών ανατροπών των καθεστώτων των σοσιαλιστικών χωρών της Κ. και Αν. Ευρώπης, της αναβίωσης του φασισμού και της κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος. Με λίγα λόγια δεν «βλέπουν» να υπάρχει μέλλον, πολύ περισσότερο δεν κατασταλάζουν εύκολα στο ποιο πρέπει να είναι αυτό το μέλλον.

Και, έτσι, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, στις εκλογές της 6^ης του Μάη, και μέσα σε ένα κλίμα σημαντικής ελευθερίας και κινητικότητας των λαϊκών μαζών αυτές «περιορίστηκαν» - από πρώτη ματιά, στην τιμωρία. Και τα αστικά κόμματα του δικομματισμού τιμωρήθηκαν. Το αστικό πολιτικό σύστημα δέχτηκε ένα πολύ καθαρό και ισχυρότατο χτύπημα από τη λαϊκή ετυμηγορία. Αυτό δείχνει το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης. Ένα χτύπημα που μόνο με όρους πολιτικής κρίσης μπορεί να αντιμετωπιστεί και να εκτιμηθεί.

Κι αυτό το χτύπημα τα αστικά κόμματα το κατάλαβαν πολύ καλά και το μέτρησαν, επίσης, πολύ καλά, γιατί από μόνο του αυτό το γεγονός είναι μια ισχυρή πράξη αντίστασης των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών στο σύνολό τους. Μια πράξη που δείχνει ότι τα εργατικά - λαϊκά αντανακλαστικά είναι ευαίσθητα και λειτουργούν και πάνω απ’ όλα κατανοούν.

Από την άλλη , όμως, οι λαϊκές μάζες δεν ήταν, και δεν είναι ακόμη, έτοιμες να απαρνηθούν άμεσα και ολοκληρωτικά το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση (πολύ περισσότερο δεν είναι έτοιμες να δεχτούν και να αγωνιστούν για το σοσιαλισμό). Πρόκειται για μια «εξ ανάγκης και καταναγκαστική σχέση».

Εδώ, είναι φανερό, ότι παίζει ρόλο ο φόβος αλλά και η έλλειψη ενός εναλλακτικού και συγκεκριμένου προγράμματος, που με βάση την αντιμετώπιση των άμεσων προβλημάτων των εργαζομένων θα αφορούσε σε ώριμα και συγκεκριμένα κρατικομονοπωλιακά μέτρα, που θα αποτελούσαν και συγκεκριμένα βήματα προς το σοσιαλισμό στο επίπεδο της υλικής βάσης της κοινωνίας αλλά θα χρησίμευαν και ως αποφασιστικός μοχλός ωρίμανσης του υποκειμενικού παράγοντα.

Κι αυτά τα δύο χαρακτηριστικά - το φόβο και την έλλειψη εναλλακτικού προγράμματος, τα δείχνουν πολύ καθαρά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6^ης του Μάη. Τα αστικά κόμματα και αυτήν την πλευρά του εκλογικού αποτελέσματος την κατάλαβαν και τη μέτρησαν πάρα πολύ καλά. Και την αξιοποίησαν για να θέσουν τα διλήμματά τους. Άλλωστε είναι αυτά τα κόμματα που καλλιεργούν συστηματικά αυτόν το φόβο και τη χυδαία κινδυνολογία.

Μπροστά στο γεγονός της έλλειψης ενός τέτοιου προγράμματος, μπροστά στο γεγονός ότι η ηγεσία του Κόμματος πρακτικά είχε κάνει ένα άλμα προς τα μπρος μιλώντας ουσιαστικά για τη σοσιαλιστική επανάσταση, οι λαϊκές μάζες «πιάστηκαν» από το «χειροπιαστό» επιχείρημα της αντιμετώπισης της μνημονιακής πολιτικής και σε συνδυασμό με τις αλλοπρόσαλλες θέσεις της ηγεσίας του Κόμματος για το ζήτημα της διακυβέρνησης (στην πραγματικότητα πριμοδότηση της ακυβερνησίας κλπ.) στράφηκαν και ενίσχυσαν το ΣΥΡΙΖΑ.

Κανείς δεν δικαιούται να αντιστρέφει την πραγματικότητα, να κατηγορεί τις λαϊκές μάζες ότι παρασύρθηκαν από τις

αυταπάτες τους.

Το γεγονός, όμως, ότι στις εκλογές της 6^ης του Μάη ο ελληνικός λαός τιμώρησε το δικομματισμό και το ΛΑΟΣ αποδεικνύει καθαρά ότι καταδίκασε στο πρόσωπό τους και τη μνημονιακή πολιτική. Η μνημονιακή πολιτική είναι η γενικευμένη έκφραση της οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που για την Ελλάδα ισχύει και εφαρμόζεται μέσα από επίσημες συμφωνίες. Εμμέσως μεν πλην σαφώς καταδίκαζε, ταυτόχρονα, και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η καταδίκη της μνημονιακής πολιτικής ήταν στοιχείο πολιτικής ωρίμανσης του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα αν αυτή δεν έφτασε μέχρι την ανοιχτή καταδίκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο επίπεδο της απαίτησης για αποδέσμευση απ’ αυτήν.

Είναι απόλυτα ισχυρό το συμπέρασμα ότι ο ελληνικός λαός, με το αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης του Μάη, δημιούργησε ένα σοβαρό ρήγμα στην εξ ανάγκης και καταναγκαστική σχέση του με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέτοιο ρήγμα που την αστική τάξη της χώρας μας την έζωσαν τα φίδια για την πραγματικότητα που έτεινε να διαμορφωθεί, παρά το γεγονός ότι την ίδια στιγμή επικαλούνταν τις δημοσκοπήσεις που καταδείκνυαν ότι το 80%, και παραπάνω, του ελληνικού λαού δεν ήθελε την έξοδο από το ευρώ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και από ποιο στοιχείο αποδεικνύεται ότι την αστική τάξη την έζωσαν τα φίδια; Από το γεγονός ότι και τα τρία κόμματα που σήμερα αποτελούν την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεσμεύτηκαν από τα πριν, πριν δηλαδή τις εκλογές της 17^ης του Ιούνη, ότι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες οι εκλογές του Ιούνη θα πρέπει να δώσουν κυβέρνηση. Ήταν το κύριο στοιχείο της πολιτικής τους στάσης.

Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η γνώμη του ελληνικού λαού σε σχέση με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μεταστραφεί. Το ποσοστό απόρριψης και δυσπιστίας ως προς το ευρώ και την Ευρωπαϊκής Ένωση ξεπερνάει το 60%, μετά και την πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα μας από την τρικομματική κυβέρνηση. Και αυτό το στοιχείο είναι το κύριο στοιχείο της πολιτικής κρίσης και της στάσης του ελληνικού λαού απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα. Οι «από κάτω» δεν εμπιστεύονται τους «από πάνω» αλλά δεν εμπιστεύονται και το ευρώ ούτε και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παραπέρα ο ένας από τους δύο πυλώνες του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, διαλύεται και αυτό το γεγονός δεν πρέπει να αξιολογηθεί μόνο από την άποψη της κατάντιας ενός σοσιαλδημοκρατικού αστικού κόμματος αλλά, ως διαλυτικό στοιχείο του αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμη και από την άποψη ότι η ανασύσταση του δικομματισμού δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί ο ελληνικός λαός διαθέτει πολύ μεγάλη συσσωρευμένη εμπειρία. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίθεται σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους απ’ ότι το ΠΑΣΟΚ μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από την πλευρά του τη δεκαετία του ’80.

7. Η επιμονή της άρχουσας τάξης στην ίδια στρατηγική

Παρ’ όλα αυτά - τα όσα και όποια συνέβησαν στο επίπεδο της οικονομίας της χώρας, η αστική τάξη της χώρας μας, αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, επιμένει στην ίδια στρατηγική αντίληψη και δεν είναι δυνατόν να μην επιμένει. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι η αστική τάξη δεν παραιτείται ποτέ από τους στόχους της, πολύ περισσότερο που αυτοί έχουν να κάνουν με την ίδια τη στρατηγική της, με το πώς αντιλαμβάνεται τους γενικότερους, γεωστρατηγικούς, όρους ύπαρξή της. Ότι διαθέτει απόθεμα μεγάλης πολιτικής εμπειρίας και ικανότητα στους χειρισμούς. Κι αυτό αποδείχτηκε.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αδιαπραγμάτευτη επιλογή, ανεξάρτητα αν ταυτόχρονα δήλωνε παλιότερα ότι το μνημόνιο είναι ξεπερασμένο. Η δήλωση αυτή δεν αποσκοπούσε στο ξεπέρασμα της μνημονιακής πολιτικής. Αντίθετα. Ο ΣΕΒ επιμένει στην εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής. Ο ΣΕΒ δεν προστέθηκε στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπως ορισμένοι βιάστηκαν να του προσάψουν μια τέτοια κατηγορία για να καταλήξουν σε λάθος συμπεράσματα.

Γι αυτό άλλωστε στα διλήμματα, που τέθηκαν κατά τις εκλογικές αναμετρήσεις «μέσα ή έξω» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, «ευρώ ή δραχμή» απάντησε και απαντάει με έμφαση «μέσα» και «ευρώ». Απαντάει μ’ αυτόν τον τρόπο αγνοώντας, ακόμη, και τις παραινέσεις οικονομικών αναλυτών - ξένων και ελλήνων, που δεν έχουν καμία σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα, που κινούνται στο έδαφος της πραγματικότητας και που προτρέπουν για την έξοδο της χώρας μας, τουλάχιστον, από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή (μερικοί προτρέπουν και για συνολική έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση).

Το αποτέλεσμα, βέβαια, μιας ανάλογης κίνησης θα είναι η δραχμή να υποτιμηθεί σε σχέση με το ευρώ (και άλλα νομίσματα) αλλά η χώρα, εκ των πραγμάτων, θα έχει κάνει ένα πρώτο βήμα να ανακτήσει τα οικονομικά της εργαλεία και πάλι, με πρώτο το νόμισμα. Σε αυτό το γεγονός ελπίζουν και οι παραπάνω οικονομολόγοι. Αναγκαστική εναλλακτική κίνηση - για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, την οποία η αστική τάξη της χώρας την απορρίπτει, προς το παρόν, αλλά που μπορεί να αποτελέσει και ένα καταφύγιο γι αυτήν.

Οι αναλυτές αυτοί υπολογίζουν ότι με την έξοδο από το ευρώ, και μένοντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας θα κατορθώσει να αξιοποιήσει οικονομικούς τομείς που διαθέτει πλεονέκτημα, όπως ο τουρισμός λ.χ., και θα κατορθώσει να ανακάμψει περνώντας, φυσικά, μια πολύ δύσκολη οικονομική περίοδο, μικρότερη ή μεγαλύτερη, που θα τη ζήσει στο πετσί του ο ελληνικός λαός υφιστάμενος πολύ σοβαρές θυσίες. Οπότε μπορεί να ελπίζει ότι θα επανέλθει ξανά στο ευρώ και στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα πρόκειται για μια κίνηση που απαλλάσσει από ορισμένα βάρη και την Ελλάδα και τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μια τέτοια κίνηση είναι μέσα στους προβληματισμούς τους.

Ένας τέτοιος, παρόμοιος, προβληματισμός είχε εκφραστεί και από τους πιο έγκυρους και πιο επίσημους οικονομικούς παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πριν την τελική συμφωνία για το δεύτερο μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση. Η άρνηση Βενιζέλου στην πρόταση - ενδεχόμενο του Σόϊμπλε αντανακλά τη σταθερή, για την ώρα, θέση της άρχουσας τάξης για την παραμονή της στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

8. Η έξοδος και τα παρεπόμενα της εξόδου από το ευρώ

Πρέπει να πούμε, όμως, ότι η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή, ενώ, από τη μια, ανοίγει μια προοπτική ανάκτησης των οικονομικών εργαλείων, από την άλλη, δεν σημαίνει και ολοκληρωτική ανάκτηση αυτών των οικονομικών εργαλείων της για την άσκηση μιας αυτοτελούς οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής, που, με την όποια προσδοκώμενη επιτυχία, θα οδηγούσε την οικονομία σε έξοδο από την κρίση, ούτε ότι θα έπαυε να υπάρχει ο κίνδυνος της επίσημης χρεοκοπίας της χώρας.

Επίσης, δεν σημαίνει ότι δεν θα επηρεαζόταν αποφασιστικά από την ασκούμενη οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως τη δημοσιονομική, πολύ περισσότερο από την οικονομική της κρίση, ότι θα απαλλασσόταν εύκολα από τα βάρη των δανειακών της υποχρεώσεων. Επομένως η έξοδος από το ευρώ με την ταυτόχρονη παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί μια σίγουρη λύση του οικονομικού της προβλήματος, της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας, της αναπτυξιακής της προοπτικής.

Είναι, όμως, μια «λύση» που αντιστοιχεί σε μια πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας μας και σε μια εξίσου πραγματική οικονομική σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως συμβαίνει και με άλλες χώρες αυτή τη στιγμή. Άλλωστε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, και ειδικά ισχυρές χώρες όπως η Γερμανία, αντιμετωπίζουν, χωρίς επίσημα να το παραδέχονται, και την περίπτωση μιας «καθώς πρέπει» εκδίωξης της χώρας από το ευρώ με την ταυτόχρονη παραμονή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, μια πιθανή έξοδος από το ευρώ είναι μια σημαντική, έστω κι αν είναι μερική, αναίρεση της στρατηγικής επιλογής της αστικής τάξης της χώρας, ένα καθαρό και απ’ ευθείας χτύπημα στο «όραμά» της. Πολύ περισσότερο που το αρχικό οικονομικό πρόταγμα ήταν επενδυμένο με πολλές υποσχέσεις και το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής είναι τραγικό για τον ελληνικό λαό αλλά και για την ίδια την αστική τάξη, γιατί, όπως ήδη σημειώσαμε, σήμαινε και τη μερική της καταστροφή.

Όλα τα παραπάνω αφορούν στο επίπεδο της οικονομίας. Στο επίπεδο της πολιτικής το πρόβλημα της εξόδου από το ευρώ θα αντιμετωπιζόταν είτε από τις αστικές δυνάμεις προς όφελος της άρχουσας τάξης (και, στην καλύτερη περίπτωση, κάτω από την πίεση ενός εργατικού και γενικότερα λαϊκού κινήματος, που θα αντιπάλευε τη μνημονιακή πολιτική με άμεσο στόχο την αποδέσμευση από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση), και με την έννοια αυτή σαφώς θα είχε και τις αντίστοιχες οικονομικές συνέπειες σε βάρος των λαϊκών μαζών, είτε από τις αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δημοκρατικές δυνάμεις προς όφελος των αντίστοιχων τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων που εκπροσωπούσαν, και στο πλαίσιο αυτό θα αντιμετώπιζε τις όποιες οικονομικές συνέπειες μέσα από ένα συγκεκριμένο οικονομικό και αναπτυξιακό πρόγραμμα, που δεν θα επέτρεπε η έξοδος από το ευρώ να μετατραπεί σε μπούμερανγκ για τις λαϊκές μάζες.

Άρα το δίλημμα αυτό ήταν και είναι πραγματικό δίλημμα και η άρχουσα τάξη, ως προς την ουσία του διλήμματος και για δικό της λογαριασμό, δεν παραπλανούσε τις λαϊκές μάζες στις εκλογές. Το δίλημμα αυτό τέθηκε για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης της χώρας μας και της χρεοκοπίας από την πλευρά της άρχουσας τάξης και των αστικών πολιτικών δυνάμεων και απάντησαν ότι προϋπόθεση για να ξεπεραστεί η κρίση είναι η συμμετοχή στο ευρώ με κάθε κόστος.

Και ήταν και εξακολουθεί να είναι πραγματικό όχι μόνο για τις δυνάμεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Είναι πραγματικό και για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τις πολιτικές του δυνάμεις, γιατί μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είχε και θα έχει και τώρα οπωσδήποτε επιπτώσεις στην ευρωενωσιακή προοπτική. Όχι μόνο στο πολιτικό, το ιδεολογικό - οραματικό επίπεδο αλλά άμεσα και στο οικονομικό.

Μόνο να πάρει υπόψη κανείς τους εκφρασμένους φόβους από κορυφαίους παράγοντες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα μεταφέρει «τις πιέσεις» της κρίσης πιο αποφασιστικά πάνω στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία ακόμη και στην ίδια τη Γαλλία, στο τέλος και στην Γερμανία, αρκεί για να καταλάβει το μέγεθος της κρίσης που διέρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της και πως η θεωρία του «ντόμινο» δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα.

Πρέπει, επίσης, να πάρει κανείς υπόψη του και το βαθμό επίδρασης και ποιο θα είναι το πραγματικό αντίκρισμα στους λαούς και τους εργαζόμενους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το τι θα σημάνει για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση να ξεκινήσει το «ξήλωμα» της ευρωζώνης, και να ξεκινήσει από τη «μικρή» Ελλάδα και να επιφέρει μια μεγάλη ανατροπή στην κρατούσα κατάσταση.

Τότε θα καταλάβει ότι ο προβληματισμός και οι φόβοι της αστικής τάξης της χώρας μας αλλά και των ευρωπαϊκών ελίτ έχουν πραγματική βάση και ότι δεν είναι μόνο οικονομικοί αλλά και πολιτικοί, ανεξάρτητα από το εάν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και να δώσουν λύση στο ελληνικό (και στο ευρωενωσιακό) πρόβλημα, ανεξάρτητα από το εάν το ίδιο το πρόβλημα το χρησιμοποιούν ως δίλημμα για να τρομοκρατούν και να παραπλανούν τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως προς την ουσία της οικονομικής και γενικότερης πολιτικής, για την ανάγκη ύπαρξης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γι αυτόν ακριβώς το λόγο παρατηρήσαμε να εξελίσσονται δύο παράλληλα γεγονότα:

• Από τη μια, να κατασυκοφαντείται ο ελληνικός λαός από επίσημους και ανεπίσημους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι καταναλώνει περισσότερα απ’ ότι παράγει (η συρρίκνωση και η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας είναι γεγονός, μόνο που οφείλεται στον επιβεβλημένο και ανισότιμο καταμερισμό εργασίας που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση), ότι δεν πληρώνει τους φόρους του, ότι δεν τηρούν οι Έλληνες τα συμφωνημένα προγράμματα για το ξεπέρασμα της κρίσης και άλλα πολλά, γεγονός που προβάλλεται ως άλλοθι για να μην επιδράσει μια ενδεχόμενη εκδίωξη της Ελλάδας από το ευρώ στους άλλους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

• Από την άλλη, στο εσωτερικό της χώρας, να εντείνεται στο έπακρο η επίσημη επιχειρηματολογία ότι πρέπει να εφαρμοστεί η μνημονιακή πολιτική, ότι οι δανειστές της πρέπει να πάρουν τα κεφάλαιά τους πίσω για να μπορέσει η Ελλάδα να είναι αξιόπιστη προς τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να εξασφαλίσει , έστω ως ελάχιστο αίτημα, τη διετή παράταση των συμφωνημένων, πράγμα που έγινε, για να παραμείνει η χώρα μας στο ευρώ. «Έχουμε ανάγκη από μερικές ανάσες» δήλωνε μπροστά στην Μέρκελ ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, με μια πολιτική συμπεριφορά υποτέλειας. Η εφαρμογή βέβαια της μνημονιακής πολιτικής έχει ήδη εξαθλιώσει τους εργαζόμενους και η πλήρη της εφαρμογή, και για πολλά χρόνια, θα τους εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο.

Σήμερα, η στάση των ηγετικών κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει σχετικά διαφοροποιηθεί και εκφράζουν το σεβασμό τους, τον πόνο τους και το θαυμασμό τους για τον ελληνικό λαό και τις θυσίες του, την πίστη τους ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ, αλλά όλα αυτά μετά τους όρκους υποτέλειας που έδωσε η τρικομματική κυβέρνηση προς τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τη μνημονιακή πολιτική και μετά τις διαβεβαιώσεις ότι οι δανειστές της χώρας «θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω», που, βέβαια, είναι «τα δικά μας λεφτά», και με τους όρους που αυτοί θέτουν.

Παρ’ όλα αυτά πρέπει και τώρα να πούμε ότι ακόμη τίποτα δεν έχει διασφαλιστεί ως προς τη συμμετοχή της χώρας μας στο ευρώ. Πολλοί αστοί οικονομικοί σχολιαστές μιλάνε για στοίχημα που δεν έχει κερδηθεί και άλλοι συστήνουν συγκρατημένη αισιοδοξία. Φυσικά στο ζήτημα αυτό θα παίξουν ρόλο και οι εξελίξεις στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πώς θα εξελιχθεί η κρίση της και οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της και διεθνώς. Κατά προτεραιότητα πάντα η σχέση δολαρίου και ευρώ.

Συμπέρασμα:

• Το δίλημμα «μέσα ή έξω από το ευρώ», είναι πραγματικό και για την εργατική τάξη, όχι μόνο για την αστική τάξη, επομένως και για το κόμμα της, γιατί πριν απ’ όλα παραμονή στο ευρώ και η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής σημαίνουν ατελείωτες θυσίες για την εργατική τάξη, καταστροφή για τα μικροαστικά στρώματα, χωρίς σίγουρη έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία.

• Αυτή η κατάσταση δεν είναι μόνο «πρόβλημα» της αστικής τάξης για το οποίο πρέπει να αδιαφορεί η εργατική τάξη. Είναι κατ’ εξοχήν «δικό» της πρόβλημα, γιατί πάνω στο έδαφος της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα θα αποδείξουν αν είναι σε θέση να αναλάβουν τις τύχες της χώρας και αν διαθέτουν πρόταση διεξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία.

• Το σημαντικότερο. Αυτή η κατάσταση που δημιουργείται από τη συμμετοχή της χώρας στο ευρώ είναι το πραγματικό έδαφος πάνω στο οποίο η εργατική τάξη και το κόμμα της θα προσπαθήσουν την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία να τη μετατρέψουν σε πολιτική κρίση και επαναστατική κρίση. Και ένα από τα στοιχεία της πολιτικής κρίσης (και όχι το πρώτο ούτε και το μόνο) ήταν η μετακίνηση των 3.5 εκατ. ψηφοφόρων και το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης του Μάη.

• Παραπέρα, το δίλημμα αυτό είναι πραγματικό και για την εργατική τάξη συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα όξυνε παραπέρα την κρίση στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα επιθυμητό, κι αυτή θα ήταν η μεγάλη συνεισφορά της εργατικής τάξης της χώρας μας προς όλους τους εργαζόμενους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή, η τοποθέτηση της εργατικής τάξης της Ελλάδας με όρους παραπέρα όξυνσης της κρίσης και της ταξικής πάλης σε ευρωενωσιακό επίπεδο.

• Τελικά, η έξοδος από το ευρώ θα έδινε μια δυνατότητα παραπάνω στη χώρα μας να ανακτήσει την οικονομική της πολιτική, σαφώς αυτή η δυνατότητα θα ήταν υπονομευμένη αν η Ελλάδα αποχωρούσε μόνο από το ευρώ, πολύ περισσότερο αν αυτή η ανάκτηση - μετά από εθελοντική ή και υποχρεωτική έξοδο, πραγματοποιούνταν από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, γεγονός που αναγκαστικά θα συντηρούσε τους όρους, πολιτικούς και οικονομικούς της εξόδου από το ευρώ και της παραπέρα οικονομικής και αναπτυξιακής πορείας της χώρας, προς όφελος της άρχουσας τάξης και όπως αυτή θα την ήθελε και σχεδίαζε.

• Αυτό το γεγονός από μόνο του (η ανάκτηση των οικονομικών εργαλείων εκ μέρους της χώρας) είναι αναγκαία συνθήκη - προϋπόθεση στο επίπεδο της οικονομίας αλλά για να καταστεί και ικανή συνθήκη για μια άλλη οικονομική και αναπτυξιακή προοπτική προς όφελος των εργαζομένων πρέπει να την αναλάβουν και πολιτικά να τη διαχειριστούν οι αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου με βάση μια άλλη προγραμματική - αναπτυξιακή πρόταση. Γεγονός που σημαίνει και την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την πλευρά τους με τους δικούς τους οικονομικούς και πολιτικούς όρους.

Η άρχουσα τάξη σύνδεσε το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» με το «μέσα ή έξω» από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η υπεράσπιση του ευρώ παρέπεμπε ευθέως σε συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη. Το ερώτημα είναι: Η επιστροφή στη δραχμή και η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα παραπέμπει σε έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Η απάντηση, σύμφωνα με όσα εκθέσαμε, παραπέμπει ευθέως στην έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και εδώ, πλέον, το δίλημμα μετατίθεται από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο της πολιτικής και της τακτικής. Αλλά αυτό το θέμα θα αντιμετωπιστεί σε επόμενη συνέχεια.

http://tometopo.gr/home/ideas/1232-2013-02-22-09-02-40.html