ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΜΕΣΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΠΡΟΣ ΚΚΕ ΕΠΙΚΡΙΤΗ ΜΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΑΜΕΣΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΠΡΟΣ ΚΚΕ ΕΠΙΚΡΙΤΗ ΜΟΥ

Μέσα σε λίγες μέρες είχα την τιμή να επικρίνει, για δεύτερη φορά ο Ριζοσπάστης (Πέμπτη 3 Γενάρη), και με διαφορετική τούτη τη φορά υπογραφή, ένα άρθρο μου στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Επωνύμως λοιπόν όπως πάντα, και για μην μπορεί κανείς να με κατηγορήσει ότι αυθαιρετώ , επισημαίνω μέσα σε αυτό το άρθρο , σε παρενθέσεις και με έντονους χαρακτήρες τις αυθαιρεσίες μέσω των οποίων επιχειρεί να στηρίξει την επιχειρηματολογία του. Γράφει λοιπόν :«Απέναντι σ' αυτήν την επιστημονική, από την άποψη της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού, επεξεργασία της στρατηγικής του ΚΚΕ, και με αφορμή τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες ως προς τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης, τη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης.

Γιώργος Ρούσης

Μέσα σε λίγες μέρες είχα την τιμή να επικρίνει, για δεύτερη φορά ο Ριζοσπάστης (Πέμπτη 3 Γενάρη ), και με διαφορετική τούτη τη φορά υπογραφή, ένα άρθρο μου στην «Εφημερίδα των Συντακτών».

Επωνύμως λοιπόν όπως πάντα, και για μην μπορεί κανείς να με κατηγορήσει ότι αυθαιρετώ, επισημαίνω μέσα σε αυτό το άρθρο, σε παρενθέσεις και με έντονους χαρακτήρες τις αυθαιρεσίες μέσω των οποίων επιχειρεί να στηρίξει την επιχειρηματολογία του.

Γράφει λοιπόν :

«Απέναντι σ” αυτήν την επιστημονική, από την άποψη της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού – λενινισμού, επεξεργασία της στρατηγικής του ΚΚΕ, και με αφορμή τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες ως προς τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης, τη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης.
(Η θέση μου για την αναγκαιότητα ενός αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου δεν διατυπώθηκε απ’ αφορμή τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, οι οποίες αντιμετωπίζονται ως το κέντρο του κόσμου. Τη θέση μου αυτή την υποστήριξα δημόσια κατά τη διάρκεια της εκλογικής καμπάνιας, και την αναλύω διεξοδικά στο βιβλίο μου «Από την κρίση στην επανάσταση-πόλεμος θέσεων-το οποίο κυκλοφόρησε πριν από τις θέσεις του ΚΚΕ.)

Πρόσφατα, για παράδειγμα, εμφανίστηκε στην αστική αρθρογραφία (Ο χαρακτηρισμός ως αστικής αρθογραφίας επειδή το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών», είναι αυθαίρετος στο βαθμό που δεν χαρακτηρίζεται ως αστική αρθογραφία και το άρθρο του Μάκη Μαΐλη στη ίδια αστική εφημερίδα λίγες μέρες μετά, και οι συνεντεύξεις της γενικής γραμματέως της ΚΕ στον αστικό τύπο.)
«Η αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική διέξοδος – προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης – μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα και άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ” ό,τι η θέση του σοσιαλισμού διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά».

Το πρώτο ζήτημα που θέτει η συγκεκριμένη άποψη ότι πρέπει στην εργατική τάξη να δώσουμε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο ως προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης, επειδή δεν υπάρχει ο σοσιαλισμός! (Διπλή αυθαιρεσία. 1.Παραβλέπεται κουτοπόνηρα η αντιιμπεριαλιστική πτυχή της πρότασης μου 2. Η εκ μέρους μου υποστήριξη της άποψης ότι η μη ύπαρξη στην πράξη του σοσιαλισμού τον καθιστά πιο δύσκολα αποδεκτό από ευρύτερες μάζες, μεταφράζεται αυθαίρετα σε πρόταση μου για αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διέξοδο λόγω μη ύπαρξης του σοσιαλισμού.) Ποια έκβαση θα έχει αυτή η πάλη; Θα έχει έκβαση στο επίπεδο της εξουσίας; Αυτό η συγκεκριμένη άποψη το αφήνει κενό. Ταυτόχρονα, μιλά για πάλη που θα φέρει «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις». Επομένως, αυτή η αντικαπιταλιστική πάλη θα διεξάγεται στο έδαφος του καπιταλισμού για «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις» με δεδομένο ότι δε λένε κουβέντα για την έκβαση αυτής της πάλης.
(Όταν ακόμη και ο τίτλος του βιβλίου μου είναι «από την κρίση στην επανάσταση», όταν σε αυτό πασχίζω να εντάξω τον γκραμσιανό «πόλεμο θέσεων» στην επαναστατική στρατηγική, όταν κάνω λόγο για αναγκαιότητα τσακίσματος της αστικής κρατικής μηχανής και για επικαιρότητα –αναγκαιότητα του κομμουνισμού…. αποτελεί μέγιστη αυθαιρεσία να κατηγορούμαι ότι δεν αναφέρομαι στην έκβαση της πάλης.)
Αλλά αυτό και μόνον φτάνει για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η θεωρία της τάχα πιο γοργής συγκέντρωσης δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική διέξοδο σημαίνει διαμόρφωση συνείδησης για πάλη για μεταρρυθμίσεις. (Αυθαιρεσία που προκύπτει από το γεγονός ότι η σχέση μεταρρύθμισης, επανάστασης όπως άλλωστε και εκείνη της στρατηγικής με την τακτική, αντιμετωπίζεται αντιδιαλεκτικά- και αυτό για προσχηματικούς λόγους, δηλαδή για να αποκλείσει κάθε συνεργασία με άλλες εκτός ΚΚΕ δυνάμεις, όπως άλλωστε και η μη αποδοχή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας – και όχι όπως η Λούξεμπουργκ ως συμπληρωματική και ταυτόχρονα αλληλοαποκλειόμενη σχέση.) Αρα για πάλη που δε βγάζει έξω από τα πλαίσια του καπιταλισμού, όπως και αν ονομάζουν αυτήν την πάλη. (Πάλη που διευκολύνει να βγούμε επαναστατικά από τα καπιταλιστικά πλαίσια, αντί να περιμένουμε, την έλευση του σοσιαλισμού όπως το πράττει η ηγεσία του ΚΚΕ , και στο μεταξύ να διεκδικούμε μόνον την ικανοποίηση, τηρώντας την αστική νομιμότητα όσο κανείς άλλος, αιτήματα βελτίωσης της καθημερινότητας.)
Μα αυτό σήμερα το αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ως πάλη για βελτίωση της θέσης της. (Διπλή και πάλι αυθαιρεσία 1.ταύτιση της όποιας μεταρρύθμισης με βελτίωση θέσης της εργατικής τάξης 2. Χαρακτηρισμός της εργατικής τάξης ως ρεφορμιστικής)
Αρα προβάλλουν στρατηγική υπόκλισης σ” αυτό που αντιλαμβάνεται σήμερα ως συμφέρον της και όχι για το γενικό της συμφέρον που είναι η εργατική εξουσία, δηλαδή ο σοσιαλισμός, άρα αυτή η στρατηγική όχι μόνο δεν ανεβάζει τη συνείδηση για ανάπτυξη της ταξικής πάλης ως τη ρήξη με τον καπιταλισμό, αλλά υποβιβάζει και ενσωματώνει τη συνείδηση και την ταξική πάλη στο σύστημα. (Όλα αυτά τα συμπεράσματα είναι απόρροια των προηγούμενων αυθαιρεσιών. Κυρίως όμως είναι απόρροια μιας διαφωνίας την οποία ο επικριτής μου δεν τολμά να διατυπώσει ευθαρσώς. Αυτή έγκειται στο ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ εκτιμά ότι η διεκδίκηση αιτημάτων όπως πχ του καθόλα αστικοδημοκρατικού αιτήματος της απλής αναλογικής, το οποίο και το ίδιο στηρίζει, ή πόσω μάλλον η διεκδίκηση της όποιας αντικαπιταλιστικής μεταρρύθμισης όπως οι κοινωνικοποιήσεις σημαντικών μέσων παραγωγής, ή η αντιιμπεριαλιστική έξοδος από την ΕΕ, δυσκολεύουν την επανάσταση και το συνεπακόλουθο πέρασμα στο σοσιαλισμό, ενώ την διευκολύνει η πολιτική του όλα ή τίποτα, ή ακριβέστερα του όλα, και μόνον άμεσων διεκδικήσεων μη επιδείνωσης, ή βελτίωσης της καθημερινότητας.)
Οδηγεί το εργατικό κίνημα στο ρεφορμισμό. (Το ίδιο συμβαίνει και με το μέχρι να αποφασίσει διαφορετικά το επερχόμενο Συνέδριο ισχύον Πρόγραμμα του ΚΚΕ, του οποίου η αποδοχή αποτελεί προϋπόθεση για να είναι κάποιος μέλος του, και το οποίο κάνει λόγο για Δημοκρατικό Αντιμονοπωλιακό-Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, Πρόγραμμα;) Δεν μπορεί η ταξική πάλη χωρίς τη σύνδεσή της με το ζήτημα της εξουσίας να διαμορφώνει συνειδήσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Βεβαίως, μπορεί να αντιτείνουν ότι αυτή η αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική πάλη μπορεί να οδηγήσει σε μια αντιιμπεριαλιστική εξουσία. Αυτό το θέτουν κάποιες άλλες «αριστερές δυνάμεις».(Δεν με αφορά διότι δεν είναι άποψη μου και δεν γνωρίζω ποιος αναφέρεται μόνον σε αντιιμπεριαλιστική εξουσία στην Ελλάδα.) Δηλαδή, για ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Αλλά το βασικό ερώτημα είναι: Ποιος ο χαρακτήρας, από ταξική άποψη, αυτής της εξουσίας; Μπορεί να αποσπαστεί αυτό από το ποια τάξη έχει την οικονομία στα χέρια της, δηλαδή την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής; (Ποιος κατείχε τα μέσα παραγωγής επί υπαρκτού σοσιαλισμού και δη κατά την σταλινική περίοδο; Στη βάση ποιας ιδιοκτησίας και ποιού μηχανισμού ανδρώθηκαν όλα αυτά τα τέρατα που αργότερα πέρασαν στην αντίπερα όχθη; Μήπως αποτελεί αυθαιρεσία να περιορίζεται η υπόθεση του σοσιαλισμού μόνον στην κατ’ όνομα ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από την εργατική τάξη;) Μπορεί να είναι αποτελεσματική ως προς τη συγκέντρωση των δυνάμεων ενάντια στον καπιταλισμό μια στρατηγική και ένα πρόγραμμα αποσπασμένο από το ζήτημα της εξουσίας και της οικονομίας, δηλαδή της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής;

Επομένως, το Πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος, για να υπηρετεί με ταξική επαναστατική συνέπεια τους σκοπούς της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της είναι υποχρεωμένο να έχει επεξεργασμένη στρατηγική για την εξουσία. (Έστω ότι την έχει. Η τακτική που θα ακολουθήσει για να πετύχει τον στρατηγικό του στόχο ποια είναι; Ο σεχταρισμός;) Και το πραγματικό δίλημμα στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι καπιταλισμός – αντικαπιταλισμός, αλλά καπιταλισμός – σοσιαλισμός. (Το ζήτημα είναι να διερευνήσουμε τον δρόμο που διευκολύνει το πέρασμα στον δεύτερο και όχι να τον κλείνουμε με το να αποκλείουμε κάθε Mέτωπο με προγραμματικό περιεχόμενο που τον διανοίγει.)

Γιώργος Ρούσης

ΥΓ: Και για να σταματήσει αυτό το κρυφτούλι, καλώ τον Ι. ή Σ. Λ, ή Στέφανο Κρητικό ή ……Στέφανο Λουκά, όποτε και όπου θέλει, σε άμεσο δημόσιο διάλογο που να καταγράφεται από κάμερα και να προβάλλεται απ’ ευθείας σε όποια blogs το επιθυμούν.
Αναμένω με αγωνία την απάντηση του.

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=4185