Δεν πέφτουν μόνοι τους!

Δεν πέφτουν μόνοι τους!

Θα πέσει σύντομα συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη; Το ερώτημα αυτό έρχεται και επανέρχεται διαρκώς. Στις συζητήσεις μάλιστα, το θέμα αυτό τίθεται με διαρκώς οξύτερο τρόπο, όσο πιο αναιμική γίνεται η δράση του μαζικού κινήματος και όσο μεγαλώνει η απόγνωση του λαού από την ασκούμενη πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό υπερδιογκώνεται κάθε εσωτερική διαφωνία στους κόλπους της κυβέρνησης και επιχειρείται να αναχθεί σε παράγοντα καταλυτικών δήθεν εξελίξεων, παρόλο που έχει ήδη αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι κανένας από τους τρείς «Τσολάκογλου» πολιτικούς αρχηγούς δεν αντιστέκεται στην παραμικρή εντολή της Τρόικας των επικυρίαρχων της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Όχι, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να πέσει από μόνη της! Αν δεν αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα για να δημιουργήσει συνθήκες ανατροπής της, η κυβέρνηση αυτή θα βγάλει …τετραετία!

Γιώργος Δελαστίκ

Οι λόγοι είναι απλούστατοι. Πρώτον, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι στις εκλογές τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα η πολιτική καριέρα των δύο τελευταίων, αλλά πιθανότατα και του Σαμαρά. Σχηματικά μιλώντας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει πρώτο κόμμα, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης θα καθαιρεθούν την ίδια νύχτα των εκλογών προκειμένου τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (αν τελικά κατορθώσει να μπει στη Βουλή, πράγμα που δεν είναι αδύνατο για την «Αριστερά της προσκολλήσεως») να ετοιμαστούν να προσκολληθούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ για να του δώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και ο ηττημένος και ατιμασμένος Σαμαράς όμως θα είναι πλέον άχρηστος για τη Δεξιά και πρωτίστως για την αστική τάξη, οπότε και θα πεταχτεί πιθανότατα αμέσως στη χωματερή πολιτικών. Τρελοί είναι επομένως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να ρίξουν την κυβέρνηση τους και να αυτοκτονήσουν πολιτικά;

Ο δεύτερος λόγος που αυτή η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει οικειοθελώς είναι ο αυτοεγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που τείνει να τον εξουδετερώσει ως απειλή για το σύστημα, χωρίς ταυτόχρονα να έχει ακόμη αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης, ώστε να γίνει αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική επιλογή του συστήματος για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε την πολιτική ευφυΐα να εκφράσει την οργή αλλά και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% του Οκτωβρίου του 2009 στο 26,9 του Ιουνίου του 2012. Από εκεί και πέρα όμως, είχε την υπεροπτική αφέλεια να νομίσει ότι έχει «δεμένο» αυτό το ποσοστό των αριστερών και των ριζοσπαστικοποιημένων ψηφοφόρων και να επικεντρώσει τις προσπάθειες του στο να πείσει την αστική τάξη ότι δεν είναι επικίνδυνος για τα συμφέροντα της, ώστε να υποστηριχθεί ή έστω να γίνει ανεκτή από τους αστούς η πρωθυπουργοποίησή του. Η τακτική απέτυχε παταγωδώς. Ανέκοψε σχεδόν πλήρως την ανοδική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αφού τον απέκοψε από τις λαϊκές μάζες που ριζοσπαστικοποιούνται. Έτσι όμως κατέστησε τον Αλέξη Τσίπρα πολύ λιγότερο «απειλητικό» για την αστική τάξη, η οποία πλέον σαφώς και πιέζεται αντικειμενικά λιγότερο από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες για να έρθει σε συμβιβασμό μαζί του. Τον βλέπει έτσι περισσότερο ως ικέτη που εκλιπαρεί την έγκριση της παρά ως ισχυρό αντίπαλο που επιβάλλει όρους, οπότε συνεχίζει να τον απορρίπτει.

Ό τρίτος και σοβαρότερος λόγος που αυτή η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της είναι ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ισχυρό κίνημα λαϊκής αντίστασης παρόλα τα δεινά που έχει επισωρεύσει η ολέθρια κυβερνητική πολιτική στα λαϊκά, τα μεσαία, ακόμη και τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτό δίνει στην αστική τάξη την άνεση να αισθάνεται ότι μπορεί να ρυθμίζει την κατάσταση με βάση τα δικά της συμφέροντα και μόνο, αδιαφορώντας για το λαϊκό παράγοντα. Έτσι όμως μόνο κακές ή χειρότερες λύσεις για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων μπορούν να δοθούν.

Επιπροσθέτως, το μόνο που μπορεί να προβλεφθεί με απόλυτη βεβαιότητα στην περίπτωση αυτή είναι η περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης των μισθωτών, των νέων, των συνταξιούχων. Επιδείνωση πολύ σοβαρότερη από εκείνη της μείωσης κατά σοβαρό ποσοστό του πλούτου των Ελλήνων αστών και μάλιστα επιδείνωση συνοδευόμενη από δομικές αλλαγές μόνιμων δυσμενών αλλαγών εις βάρος της εργασίας (κατάλυση κάθε εργασιακού δικαιώματος και κατάκτησης του 20ου αιώνα, τραγικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, κτηνώδεις φορολογικές επιβαρύνσεις των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων κ.λπ.).

Οι θεσμικές αυτές αλλαγές που προωθεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ θα επιτρέψουν στους Έλληνες αστούς να ξαναυξήσουν σταδιακά τον πλούτο τους, ενώ θα συνεχίσουν να ωθούν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους διαρκώς προς τα πίσω, στις δεκαετίες του 1960 και του 1950. Η αστική τάξη της χώρας μας δεν έχει λοιπόν κανένα λόγο να στερηθεί των υπηρεσιών αυτής της εμετικής συγκυβέρνησης αφήνοντάς την να καταρρεύσει. Παράλληλα, έχει ανακτήσει την αυτοπεποίθηση ότι είναι σε θέση να αποτρέψει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Πηγή: ΠΡΙΝ 28/4/2013